ORPG | Viole - Forum - Virtual Popstar

Elexis schreef:
"Dat zou inderdaad slim zijn aangezien we niet willen dat Dorian er achter komt dat je op mijn kamer bent geweest." Een glimlach speelde op Adelyns lippen. Dorian zou waarschijnlijk niet vrolijk zijn mocht hij te horen krijgen dat Adelyn bezoek had op haar kamer. Hij zag er dan ook uit als iemand die in een jaloerse bui een heleboel drama kan schoppen. Adelyn voelde zich haast schuldig tegenover Dorian, maar ze had geen interesse in hem, laat staan dat ze samen waren dus ze had geen reden om zich schuldig te voelen. Hield ze hem aan het lijntje? Was ze niet duidelijk genoeg toe naar Dorian? Adelyn kon zich niet bedenken dat ze ooit op zijn flirten is ingegaan, maar ze heeft hem ook nog nooit afgewezen. Moest ze echt zo specifiek zijn tegen hem? Adelyn vond het veel fijner als hij gewoon zou doorhebben dat zijn flirten geen effect had op haar.
Toen ze aankwamen op haar kamer ging ze meteen op haar bed zitten. Oliver kwam naast haar zitten bij gebrek aan andere zitplaatsen. Door het kleine eenpersoonsbed moesten ze wel dicht bij elkaar zitten, maar daar had Adelyn niet meteen een probleem mee.
Olivers vraag zette Adelyn aan het denken. Ondanks dat het al een hele tijd geleden was, kon ze zich de dag dat ze bij een bende aansloot goed herinneren. Ze was heel naïef toen en door een impulsieve beslissing zit ze nu waar ze zit. "Het begon allemaal toen ik zestien was. Dat was mijn zogenaamde rebelse periode waarbij ik gewoon een irritant kind was voor iedereen in mijn omgeving. Ik ging in tegen de regels van mijn ouders en op een nacht ging ik naar een feest waar ik een mysterieuze jongen leerde kennen. Plots kwam ik hem vaker tegen en op een gegeven moment begonnen we te daten voor een paar maanden. Op en dag kwamen mijn ouders er achter dat deze jongen en ik een koppel vormden en ze verbaden me hem te zien. Wordt het te cliché?" Adelyn begon te grinniken zonder enige humor wanneer ze zich realiseerde hoe cliché dit wel niet moest klinken. "Het komt er gewoon op neer dat ik impulsief was en thuis wegliep naar mijn vriendje. Heel naïef was ik toen. Ik kwam er achter dat hij in een bende zat en toen kon ik eigenlijk nog moeilijk terug. In het begin was het moeilijk, maar op een gegeven moment was ik de levensstijl gewend. Die jongen was tot voor kort nog mijn vriendje." Toen haar verhaal afgelopen was keek ze Oliver kort aan. "En jij, hoe zit het met jouw verhaal?"

schreef:
Zijn blik gleed even naar Adelyn, waarna hij grijnsde. Haar verhaal was inderdaad cliché, het was een typisch verhaal dat je in meerdere boeken terug zou vinden. Meisje wordt verliefd op jongen, hij blijkt helemaal fout te zijn, zij wordt er in mee gesleurd en er is geen weg meer terug.
'Het klinkt inderdaad cliché.' gaf hij toe, waarna hij even naar haar keek en weer grijnsde. Hoe dingen konden veranderen in één avond. Vanaf het eerste moment had hij haar al aantrekkelijk gevonden, maar dit was de eerste avond dat hij daar ook daadwerkelijk iets mee deed. Hij had het niet verwacht, maar het was oké. Hoewel hij zich morgen waarschijnlijk minder blij zou voelen, wist hij dat hij er ook morgen geen spijt van hebben. Hij had het vanaf het eerste moment gewild, echt spijt zou hij niet hebben.
Hij keek voor zich uit toen ze vroeg om zijn verhaal, zich afvragend of hij het ging vertellen of niet. Helder was hij misschien niet, maar hij vertelde er niet al te graag over. Niet alleen omdat hij dan weer verdriet zou voelen, maar ook omdat het niet het leukste verhaal was en hij de avond niet wilde verpesten. Een zucht gleed over zijn lippen en hij duwde zijn haar uit zijn gezicht.
'Het komt er op neer dat ik meer verdriet had dan ik kon verdragen en ik geluk had dat ik Lexis tegen kwam. Voor hetzelfde geld was ik iemand van de verkeerde kant tegen gekomen en ik weet dat ik er op dat moment niets om gegeven had en ik gewoon gedaan had wat ze wilde dat ik deed.' zei hij, waarna hij zijn schouders ophief. Misschien had hij wel in dezelfde bende gezeten als Adelyn, het had gekund. Het maakte hem op dat moment niet uit wat hij moest doen, hij was te kwaad om te beseffen wat hij deed. Dat Lexis hem als eerst aangesproken had, was voor hem gewoon geluk geweest. Hij had het hier naar zijn zin en bovendien deed hij wat goed was. Hij had het zichzelf waarschijnlijk nooit vergeven als hij mensen iets aangedaan had die dat niet verdiend hadden.