Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Why are we so different?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik zie dat de jongen me even aankijkt. Waarom doen ze me dit aan? Waarom hadden ze ons niet gewoon laten ontsnappen, en hadden ze gewoon tegen hun baas gezegd dat we weg waren? Ik snap echt niet hoe ze zo gevoelloos kunnen zijn.. Vanuit mijn ooghoeken probeer ik rond te kijken, maar veel kan ik niet zien. Is Leyla dan toch ontsnapt? Diep vanbinnen hoop ik dat ze hier met mij is... Dat ik dit niet alleen door hoef te maken. Maar ik weet dat als het haar gelukt is om te ontsnappen, ze niet meer in gevaar is. Alsjeblieft, laat zij niet ook gepakt zijn. Ze heeft dit nergens aan verdiend... Dan wordt ik ergens opgelegd. Waarop kan ik niet zien, maar het voelt hard. Wel zie ik dat er stoelen omheen staan, dus waarschijnlijk lig ik op een tafel. Even schrik ik als ik een hand onder mijn hoofd voel, maar dan wordt er iets zachts onder gelegd. Ik zie dat de jongen weer over me heen buigt, en hij heeft een naald en draad in zijn hand. Wat gaat hij doen? Als hij me ook maar iets aandoet, dan.. De naald kom steeds dichter bij mijn hoofd, en met grote ogen kijk ik hem aan. De naald gaat door mijn huid, en even knijp ik met mijn hand in de tafel. Met een boze blik kijk ik in zijn ogen. Wat denkt hij wel niet? Maar ik kan me er niet tegen verzetten. Zwijgend lig ik daar. Uren lijken aan me voorbij te gaan, totdat ik eindelijk merk dat hij is gestopt. Gelukkig maar.. Ik probeer mijn hoofd iets naar links te bewegen, om de kamer rond te kijken. Maar ik zie Leyla nergens. "W-w.. waar is Leyla?" weet ik met veel moeite mijn mond uit te persen. Wat hebben ze met haar gedaan?

Mason:
Ik zie haar bang kijken als ik de naald en draad erbij pak. Maar ik kan niet anders.. Straks gaat de wond ontsteken of opnieuw open. Dan valt niet veel meer te doen om haar weer beter te krijgen. En al helemaal niet nu, aangezien we in een huisje midden in het bos zijn. Ik probeer het hechten zo snel mogelijk te laten verlopen. Ik wil niet dat ze nog meer pijn lijdt dan dat ze nu al heeft. Als ik bij het einde van de wond aankom, knip ik het uiteinde van het touw af. Zo.. dat ook weer gehad. Ze draait haar hoofd voorzichtig naar links, en kijkt de kamer rond. Even knik ik naar Blake, ik heb na al dat zoeken behoorlijk honger gekregen. En zeker na het achterna rennen van dat meisje. Ze had dan wel moeite om voor me te blijven, maar ze was wel écht snel. Daar was veel moed voor nodig. Bij onze vorige klussen hadden we hier vaak geen problemen mee. De meeste gaven zich meteen over, toen ze er eenmaal achter kwamen dat we ze vast hadden en ze geen kant meer op konden. Maar die twee, die gaven echt niet op. Stiekem had hij daar wel een beetje bewondering voor, dat het meisje ondanks alle angst toch wist te ontsnappen. Hij schrikt weer even op uit zijn gedachten, als hij het meisje wat hoort zeggen. Ik kijk met een vragende blik naar Blake. Ik wist echt even niet wat ik moest zeggen..

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Even later wordt ik wakker. Ik open langzaam mijn ogen. Ik zie Alys in het bed naast me liggen. Ze heeft haar ogen open, dus dat is een goed teken. Ik zie dat ze nog steeds pijn heeft. Ik pak haar hand vast. 'Het komt goed,' fluister ik, 'dat beloof ik.' Er verschijnt even een kleine glimlach op haar gezicht, maar die is snel weer weg. Ik hoor de jongens praten, maar ze praten te zacht om te verstaan wat ze zeggen. Ik zie dat Alys haar ogen sluit. Ik lig nog heel even wakker, maar daarna val ik ook weer in slaap.

Blake:
Als het andere meisje vraagt waar Leyla is, kijkt Mason me met een vragende blik aan. Heet het andere meisje Leyla? Wat stom dat ik haar naam niet weet. Als het goed is heeft ze een tattoo waar haar naam staat. Ik loop naar het meisje toe en kan de tattoo zien zonder haar aan te hoeven raken. Een pijl en boog met daaronder in kleine letters: Leyla Demartino. Ik knik even naar Mason. Ik hoor ze met elkaar praten terwijl ik de soep in de kommen doe. Als het andere meisje op het bed naast die van Alys ligt zet ik de soep op tafel. 'We moeten om ste beurt slapen,' zeg ik. Ik wil niet dat ze ontsnappen, ondanks dat het fout voelt om ze gevangen te houden. Ik vind het ook echt niet leuk om te doen, maar ik kan niet anders.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik krijg geen antwoord op mijn vraag, en lig daar maar wat. Met veel moeite kan ik mezelf omhoog duwen. We moeten toch iets kunnen doen om hier weg te komen? Langzaam strompel ik even de kamer rond, en het valt me op dat de doorgang naar de deur vrij is. Ik kijk snel achterom, en zie dat de twee jongens nog bij het keukentje staan. Dit is mijn kans! Net op het moment dat ik naar de deur wil lopen, wordt ik tegengehouden door een van hen. Betrapt... Even bijt ik op mijn lip. Ze kunnen me er niet van weerhouden om weg te gaan. Samen met Leyla. We moeten hier ontsnappen, voordat het te laat is. We kunnen ze aan, dat hebben we al gemerkt toen ze ons aanvielen. Als ik toen nou niet was gestruikeld... Ik kijk hem even met een dodelijke blik aan, en strompel dan richting de bedden. Eenmaal aangekomen, laat ik me zachtjes neervallen op de matras, en staar naar het plafond. Ik glimlach even als Leyla me gerust probeert te stellen, maar mijn hoofd is een chaos. Mijn oogleden voelen steeds zwaarder aan, en na een tijdje vallen mijn ogen dicht.

Mason:
Leyla? Wie is Leyla? Ik zie Blake naar het andere meisje toe lopen. Hij kijkt me dan weer aan en knikt. Haar bedoelde ze dus.. Ik weet niet wat ik tegen haar moet zeggen, en draai me om. Ik help Blake even mee met het vullen van de soepkommen. Ik kijk even achterom als ik een geluid hoor. Het meisje is opgestaan, en staart naar de deur. Doet ze nou een poging om te ontsnappen? Ze was zo dom bezig... Een zucht verlaat mijn mond, en snel loop ik naar haar toe. Zo gemakkelijk komt ze hier niet weg. Ik ga voor haar staan, en kijk haar doordringend aan. Ze werpt me een erg boze blik toe, en strompelt dan weer weg. We moeten echt nog oppassen hier, als we ervoor willen zorgen dat ze niet weg kunnen. Iets zegt me dat het niet bij deze ene poging blijft. Het idee van Blake klinkt best goed. "Hm-m" knik ik naar hem, waarna ik een stoel naar achter schuif en ga zitten. Ik pak een van de kommen soep van hem aan en begin te eten. We hadden al een hele dag niets gegeten, en zo langzamerhand voelde ik me al een beetje duizelig worden. "Jij mag wel eerst slapen" zeg ik hem, met een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik was nog echt niet moe, en ik kon anders toch niet slapen. Mijn hoofd zat nog veel te vol met gedachten, en de adrenaline van eerder is nog steeds niet helemaal uit mijn lichaam. Ik neem weer een lepel soep, en kijk een beetje afwezig voor me uit.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik word wakker door ze zon die in mijn gezicht schijnt. Ik kijk even om me heen. Blake slaapt op één van de bedden. De andere jongen is bij de tafel in slaap gevallen. Dit is onze kans om te ontsnappen! Ik kijk nog een keer goed om me heen. De deur waarschijnlijk nog op slot, dus daar kunnen we nooit door ontsnappen zonder dat het te veel lawaai maakt. Ik kijk naar andere mogelijkheden. Ik zie een raam. Hij staat niet open, maar er zit geen slot op. Heel zachtjes loop ik ernaartoe. Ik bekijk het raam even en probeer hem dan open te maken. Gelukkig maakt het raam geen lawaai. Ik zet hem wijd open zodat Alys en ik er makkelijk doorheen kunnen. Dan loop ik heel zachtjes terug. Ik controleer even of Blake en de andere jongen nog slapen en daarna maak ik Alys heel zachtjes wakker. Ik leg een hand op haar mond, omdat ik bang ben dat ze anders gaat praten. Waarschijnlijk denkt ze nu dat ik een van de jongens ben, maar op die manier hoop ik dat de jongens niet wakker worden. Ze opent haar ogen en heeft een boze blik in haar ogen. Zodra ze ziet dat ik het ben verdwijnt de boze blik en komt er een vragende blik voor in de plaats. Ik leg een vinger op mijn mond als teken dat ze stil moet zijn en dan wijs ik naar het raam. Ik verschijnt een grijns op haar gezicht. Heel zachtjes lopen we richting het raam. Omdat Alys door de wond op haar hoofd minder energie heeft dan ik gaat zij eerst door het raam, zodat ik haar kan helpen. Alles gaat goed. Als Alys door het raam is geklommen hijs ik mezelf omhoog, maar net op het moment dat ik door het raam naar buiten wil klimmen pakken 2 handen me bij mijn middel vast. 'REN!!' Schreeuw ik naar Alys, terwijl ik in de maag van de jongen schop. Ik blijf net zolang schoppen totdat ik geen energie meer in mijn benen heb.

Blake:
Ik word wakker van geluiden. Ik kijk richting de bedden. De meiden liggen er niet. Snel kijk ik door de rest van de kamer. Dit meen je niet. Ik zie nog net het ene meisje achter het raam naar beneden zakken en dat klimt Leyla ook het kozijn in. Snel sta ik op en grijp haar bij d'r middel vast. Ze schreeuwt naar het andere meisje en daardoor wordt Mason wakker. Hij kijkt even verbaasd om zich heen. 'Ga achter het andere meisje aan!' Schreeuw ik naar hem. Leyla geeft me een harde trap in mijn maag. Ik heb het gevoel dat ik moet overgeven, maar ik hou haar vast en trek haar uit het kozijn. Ze blijft nog een tijdje door trappen, maar ik voel dat er steeds minder kracht in haar benen zit. Ik ben boos op mezelf dat ik in slaap ben gevallen. Als ik wakker was gebleven, was er niks gebeurd. Ik kan mezelf wel slaan. Ik niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om twee meiden van 16 op te pakken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik word heen en weer geschud. Boos open ik mijn ogen. Je gaat toch niet menen dat die jongens ons ook nog een vroeg in de ochtend wakker gaan maken? Ik doe ze echt wat als ze zo stom blijven doen. Dat we gevangen zijn genomen door hen is al erg genoeg. Ik knipper een paar keer met mijn ogen, en zie dan Leyla's gezicht voor me. Haar hand ligt op mijn mond, en ik zie haar wijzen naar een raam die open staat. Een grijns verschijnt op mijn gezicht: ze heeft een ontsnappingsroute ontdekt! Zo snel mogelijk probeer ik op te staan, en ik loop op mijn tenen naar het raam. Ze seint dat ik als eerste moet, en met veel moeite weet ik mezelf op te trekken, en spring het raam uit. Even wankel ik op mijn pijnlijke enkel, maar na een paar seconden sta ik gelukkig weer stabiel. Ik wil net Leyla's hand pakken en haar helpen om ook het raam uit te klimmen, als een van de jongens achter haar verschijnt en haar tegenhoud. Ik vloek binnensmonds. Ik kan haar toch niet achterlaten?! Ik hoor haar roepen dat ik moet rennen. Snel pak ik een tak van de grond, en doe een poging om hem naar het hoofd van de jongen te gooien. Maar ik mis, en begin dan zo hard als ik kan te rennen. De deur vliegt open, en de andere jongen rent achter me aan. Met veel bochten loop ik om de bomen heen in de poging om hem af te schudden. Ik probeer nog harder te rennen. Mijn enkel steekt weer, maar dat boeit me nu niets. Ik kan nu niet stoppen.. Dan is alles voor niets geweest, en krijgen we het nog zwaarder. Ik kan Leyla niet nog een keer teleurstellen... Even kijk ik achterom. De jongen zit vlak achter me. Ik zie ongeveer 10 meter verderop een naar beneden lopend stuk, en begin er naar toe te rennen. Dit kan hem wel vertragen, hij kan nooit weten of ik eraf ben gerend of niet. Keihard ren ik van het steile stuk af. Ik moet erg veel moeite doen om niet te vallen, maar ik weet me staande te houden. Ik maak een scherpe bocht naar rechts. Een grote boom staat voor me. De jongen zal niet ver weg zijn, dus ik moet snel beslissen. Ik hijs mezelf aan een tak omhoog, en klim snel de boom in. Ik moet zo hoog mogelijk klimmen, hij mag me niet zien. Van tak naar tak klim ik zo snel als ik kan omhoog. Als ik op de hoogste tak zit die me nog kan houden, maak ik me klein en houd mijn adem in. Alsjeblieft laat hem me nou niet vinden..

Mason:
Ik wrijf in mijn ogen. Ben ik dan toch gisteravond in slaap gevallen? Ik hoor iemand iets roepen, en ik zucht gefrustreerd. Ik weet niet hoe ze het flikken elke keer, maar ze weten ons zeker wel bezig te houden. En het zijn nog wel twee meiden. Ik aarzel geen moment, en gooi de deur open. Het meisje rent keihard weg, en zo snel als ik kan ren ik achter haar aan. Maar ze neemt veel bochten, en dat maakt het moeilijk om haar bij te houden. Ik rem af als ik een steil stuk zie. Het lijkt me niet dat ze hier vanaf is gerend.. toch? Ik kijk nog een keer rond, maar het meisje is nergens te bekennen. Ik begin van het stuk af te rennen, maar onderweg verlies ik mijn evenwicht. Ik val op de grond en rol naar beneden. Het eindigt met een harde klap. Duizelig kijk ik om me heen. Ik ben haar gewoon kwijtgeraakt.. Ik heb ze voor even uit mijn zicht laten verdwijnen, en dan gebeurt er meteen zoiets. Steunend op mijn handen duw ik mezelf weer omhoog. Chagrijnig haal ik een hand door mijn haar. "Verdomme.." zucht ik boos, waarna ik dan maar weer terug loop naar het huisje. Ik kan hier wel blijven staan en rond kijken, maar ik zal haar toch niet meer vinden. Ze is er vast al vandoor gegaan en is al ver voor me. Ik zal haar nooit meer in kunnen halen. Ik had wel verwacht dat ze weer een poging zouden doen om te ontsnappen. Maar ik had niet gedacht dat het ook echt zou lukken. Gefrustreerd loop ik verder. Eenmaal aangekomen bij het huisje, trap ik de deur open en laat me neer zakken tegen de muur. Ik zie Blake me vragend aankijken. "Ze is weg.." mompel ik zachtjes. "Het is haar gelukt.."

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Zodra ik de andere jongen terug zie komen zonder Alys verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Het is haar gelukt! Als ik zie dat de jongen chagrijnig naar me kijkt probeer ik mijn glimlach te onderdrukken, maar volgens mij is dat niet erg goed gelukt. Ik vind het wel eng om al dit gedoe nu alleen te moeten doorstaan, maar misschien krijg ik ook wel de kans om te ontsnappen. Het enige nadeel is dat ze dan met z'n 2e achter me aan zitten, dus wordt het nog moeilijker om van ze weg te rennen. Tenzij mijn voorsprong als zo groot is dat ze me nooit meer zullen vinden. Ze zullen nu wel veel beter op me letten, omdat ze weten dat ik niet zal opgeven en zal blijven proberen om te ontsnappen, maar ik geef de hoop niet op. Je weet maar nooit...

Blake:
Als Mason binnen komt zonder het meisje raak ik gefrustreerd. Hoe krijgen ze het iedere keer voor elkaar om weer een ontsnappingskans te vinden? Als ik naar Leyla kijk, zie ik dat een glimlach probeert te onderdrukken. Het ziet er best grappig uit en ik elke andere situatie zou ik erom moeten lachen. Maar nu niet. Ik ben bang, heel erg bang. Onze problemen waren al groot genoeg toen de meiden uit het eerste hutje ontsnapten. Hoe groot zouden onze problemen zijn als we met het nieuws komen dat er 1 meisje nog een keer is ontsnapt? We moeten ervoor zorgen dat Leyla niet ontsnapt. En ik denk dat we het heel anders aan moeten pakken dan de eerste keer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Bang kijk ik om me heen. Zal de jongen al opgegeven hebben? Het lijkt me dat hij onderhand al wel weer terug is gelopen naar Leyla en die andere jongen. Maar ik durf nog niet uit de boom te komen. Hoe weet ik zeker dat hij al weg is? Ik denk weer terug aan Leyla. Ik moet haar helpen om te ontsnappen. Maar hoe?.. Ze zullen waarschijnlijk andere maatregelen nemen om ervoor te zorgen dat zij niet ontsnapt. Dan maak ik toch geen kans? Tenzij... Tenzij ik een andere ontsnappingsroute vind die zij nog niet gevonden hebben. Of een wapen kan vinden. De rugzak die ik en Leyla mee hadden genomen uit het huisje, ligt nog bij hen. Dus ik kan niet bij de revolver. Maar ze moeten toch een keer uit het huis weg? Om voedsel ofzo te halen? Misschien is dat dan mijn kans. Ik kan als ze weg zijn, snel het huisje doorzoeken. Als ik geluk heb, vind ik een wapen en kan ik ze dwingen om haar vrij te laten. Of ik vind een andere manier om haar daar weg te krijgen. Maar dan moet ik eerst het huisje wel in zicht hebben.. Voorzichtig laat ik me uit de boom zakken. Snel gaat het niet. Ik moet goed opletten dat ik niet mis stap. Als ik bij een van de laagste takken ben, spring ik de laatste twee meter naar beneden. Ik zucht opgelucht, gelukkig ben ik niet gevallen. Langzaam loop ik het steile stuk weer omhoog. Doordat ik me kapot had gerend, heb ik niet veel kracht meer in mijn benen. Maar ik loop toch moeizaam door. Als ik weer op vlakke grond sta, kijk ik zoekend om me heen naar een goede plek. Maar ik zie alleen maar bomen.. Ik besluit maar naar links te lopen, ik moet niet te dicht bij het huisje zijn. Misschien zien ze me dan wel, en wordt ik alsnog gepakt. Na een paar meter, zie ik een paar struiken. Het is dan wel veiliger om in een boom te zitten, maar het is geen goede slaapplek. Één verkeerde beweging, en je valt op de grond. Ik loop naar de struiken toe, en ga er dan achter zitten. Ze zijn nog best hoog, dus zelfs zittend kom ik nog er nog niet boven uit. Door de bladeren heen kan ik net het huisje zien. Nu alleen nog maar wachten totdat ze weg zijn...

Mason:
Ik staar een beetje naar de grond. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ze is ontsnapt. Het ene moment rende ze vlak voor me, dan was ze ineens nergens te bekennen. Ik zucht en kijk weer naar Blake, die duidelijk ook niet wist wat we moesten doen. Onze baas kan hier echt niet achter komen, anders hebben we grote problemen... Even kijk ik vanuit mijn ooghoeken naar het meisje, die dit erg grappig lijkt te vinden. "Misschien moeten we haar maar gewoon vastbinden.." stel ik voor. Ik vond het echt niet leuk om haar zo te moeten behandelen. Maar we konden het nu echt niet gebruiken als zij ook zou ontsnappen. Bovendien weten we nu dat ze echt niet zal stoppen totdat het haar is gelukt. En hetzelfde geldt voor het andere meisje, die nu spoorloos verdwenen is. Ik sta weer op en kijk Blake even serieus aan. "En ik denk dat een van ons nog opzoek moet naar het meisje" mompel ik. Ze heeft geen voedsel of water, en geen wapen om zich mee te verdedigen. Lang zal ze het niet overleven in haar eentje.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik hoor dat de jongen tegen Blake zegt dat ze me vast moeten binden. 'Je gaat me echt niet vastbinden,' zeg ik, 'Ik heb niks gedaan waarvoor ik opgepakt moet worden, dus deze situatie is al belachelijk genoeg.' De jongens kijken me even aan en kijken dan weer naar elkaar. Ergens hoop ik dat Alys terug komt om me te bevrijden, maar ik wil niet dat ze het risico loopt om weer gepakt te worden. Ik ga op een van de bedden liggen en staar naar het plafond. Ik haat deze situatie echt. Alleen omdat ik blijkbaar mensen kan genezen, wordt ik gelijk opgepakt. Het is toch goed om mensen te genezen? Ik wil verder lezen in het boek. Ik zag dat Blake de rugzak gisteren in een keukenkastje had gezet. Ik kan er nu niet lezen, want waarschijnlijk weten de jongens niet dat we dat boek hebben meegenomen. Het was denk ik niet eens de bedoeling dat we het boek zouden vinden. Ik zal dus moeten wachten tot ik een keer alleen ben. Wat waarschijnlijk nooit gaat gebeuren. Ik zucht. Ik moet weg hier en op zoek naar Alys. Het enige probleem is: hoe ga ik het ooit voor elkaar krijgen om hier weg te komen?

Blake:
Als Mason zegt dat we Leyla vast moeten binden, kijk ik hem even verbaasd aan. Meent hij dat nou echt? Als het meisje ertegenin gaat moet ik haar gelijk geven, maar aan de andere kant wil ik niet dat zij ook ontsnapt. Ik heb hier echt een hekel aan. Konden we geen andere opdracht krijgen?
Mason heeft gelijk als hij zegt dat we naar het andere meisje op zoek moeten. We kunnen niet met maar 1 meisje bij de baas aankomen. 'Als we met z'n tweeën gaan is de kans groter dat we haar vangen,' zeg ik. Ik weet dat we Leyla niet alleen kunnen laten, maar daar verzinnen we wel wat voor.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik zit al een kwartier tussen de bladeren te kijken naar het huisje. Waarom gebeurt er nou niets? Er moet toch een moment zijn dat ze een keer naar buiten lopen, en gaan zoeken naar mij ofzo? Tenminste, dat lijkt me. Ik bedoel, ze zeiden het zelf dat we niet mochten ontsnappen. En nu is één van ons ontsnapt. Ik voel mijn maag knorren. Ik heb sinds gisterochtend niets meer gegeten.. Maar als ik nu op zoek ga naar voedsel, vind ik deze plek nooit meer terug.. Ik besluit maar gewoon te blijven zitten. Dan moet ik maar honger lijden vannacht. Ik staar weer naar het huisje, in de hoop dat er iets gebeurt waardoor ik naar binnen kan sneaken.

Mason:
Blake reageert niet echt goed op mijn voorstel. Ik zie het aan zijn ogen dat hij haar niets aan wilt doen. Maar wat moeten we dan? Ze zal er alles aan doen om te kunnen ontsnappen. En zijn plan heeft gisteren nou niet echt goed gewerkt, aangezien we beide in slaap zijn gevallen. Dat kan niet nóg een keer gebeuren. "Ik wil dit ook niet, maar heb jij een beter plan?" mompel ik gefrustreerd. Als hij een idee had, kon hij het het beste nu zeggen, want hoe langer we met de maatregelen wachten, hoe groter de kans dat ze kan vluchten. Blake stemt wel in met mijn andere plan, maar hij denkt eraan om met zijn tweeën naar haar te gaan zoeken. "Maar wat moeten we dan met Leyla?" vraag ik hem verbaasd. Is het niet een best wel slecht idee om haar alleen te laten? Dan is ze zéker weg tegen de tijd dat ze weer terugkomen. Ik bijt even op mijn lip, ik wist even echt niet wat we moesten doen..

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als ik Blake hoor zeggen dat ze het beste met z'n tweeën naar Alys kunnen zoeken, hoop ik dat ze dat ook echt gaan doen. Dan zal ik een kans hebben om te ontsnappen. 1 kans is genoeg. Als ik eenmaal uit het huis ben wordt het moeilijker om me te pakken te krijgen. Maar als ze me alleen laten, gaan ze me sowieso vastbinden ofzo. Misschien lukt het wel om mezelf los te krijgen. Als ik alleen in het huisje ben hoef ik ook niet stiekem te doen, omdat ik bang ben dat ik word betrapt. Hou zou het met Alys gaan? Ze heeft helemaal niks. Geen eten, geen drinken en geen wapen. Ze zal dus moeten leven van dingen die ze zelf moet vinden. Ik hoop dat het lukt. Ik hoor Blake heel zachtjes iets antwoorden op de vraag die de andere jongen heeft gesteld. De jongen reageert verbaasd en geschrokken. Wat zijn ze van plan?

Blake:
'We brengen haar naar onze baas,' antwoord ik op Masons vraag. Hij kijkt me aan alsof ik een buitenaards wezen en ik moet toegeven, dit is misschien niet het slimste plan dat ik ooit heb bedacht, maar op dit moment is het het plan dat ik heb. 'Ik weet dat we problemen krijgen als we alleen met Leyla aankomen, maar we kunnen het andere meisje nooit te pakken krijgen als we ook nog op Leyla moeten letten,' zeg ik in de hoop om Mason over te halen. Zodra we Leyla alleen laten zal ze proberen te ontsnappen en ik heb het gevoel dat het haar ooit een keer gaat lukken. We kunnen beter met 1 meisje naar de baas toe gaan, dan zonder.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik staar nog steeds naar het huisje. Hoe zou het met Leyla zijn? Ik hoop niet dat ze haar hebben gestraft omdat ik ben ontsnapt.. En wat moet ik nu? Ik heb geen voedsel.. Geen drinkwater.. Ik moet iets vinden om me mee te verdedigen. Als ze me dan vinden, kan ik mezelf en Leyla beschermen. Maar waar moet ik beginnen met zoeken? Ik trek mezelf op en kijk om me heen. Nu moet ik wel snel gaan lopen, straks zien ze me nog. Ik begin naar rechts te rennen. Mijn enkel doet nog steeds pijn door het rennen van toestraks, maar ik ga gewoon door. Er ligt veel modder, en ik moet uitkijken dat ik niet uitglijd. Mijn kleren zitten helemaal onder de modderspetters, en er zitten allemaal strepen op van de boom. Maar mijn kleding is op dit moment wel het laatste waar ik me zorgen om moet maken. Ik stop met rennen als ik in de verte een klein schuurtje vind. Het ziet er oud uit, en normaal gesproken was ik er pal langsheen gelopen. Maar ik moet toch ergens slapen? Voorzichtig loop ik naar het ernaar toe, terwijl ik om me heen kijk om zeker te zijn dat dit géén jagershut is. Er is gelukkig niemand in de buurt.. Ik probeer de deur open te krijgen, maar hij zit ergens vast. Na een paar keer met mijn vuisten op de deur te hebben geslagen, trap ik er met mijn voet vol tegenaan. De deur gaat met veel gekraak open, en zachtjes loop ik naar binnen. Ik moet nog even wennen aan het donker, er zitten geen ramen in deze hut. Met mijn handen voel ik aan de muur, waar ik een touwtje vind. Zachtjes trek ik het naar beneden, en een kleine gloeilamp gaat aan. Mijn mond valt open van verbazing. Het kleine kamertje staat helemaal vol met wapens! Er hang vanalles aan de muren, van geweren tot kleine handpistolen. Maar mijn blik valt op een pijl en boog die helemaal achterin de kamer hangt. Hij lijkt verdacht veel op de pijl en boog op mijn pols. Beide hebben een soort zilveren glans lijkt het. Nieuwschierig loop ik erheen, en laat mijn hand over het metaal glijden. Er staan kleine lettertjes op de boog. Ik pak het van de muur en houd de boog dichter bij mijn ogen om ze te kunnen lezen. Mijn ogen worden groot. Er staat... Shadowhunter...

Mason:
Verbaasd kijk ik Blake aan. Naar de baas? Is hij helemaal gek geworden? "Hij gaat ons vermoorden als we met maar één meisje aankomen, dat weet je?!" Hij laat ons er nooit mee weg komen. "De enige reden dat wij überhaupt nog leven, is omdat hij nog twee mannen nodig had om klussen voor hem te doen. Anders had hij ons een jaar geleden al gedood." Wil hij ons dood hebben ofzo? Toch heeft hij wel een punt.. We kunnen Leyla nooit alleen hier achterlaten. Dan ontsnapt ze sowiezo, daar is geen twijfel over mogelijk. "Hebben we echt geen andere optie?" mompel ik zacht. Eigenlijk wil ik haar helemaal niet wegbrengen.. Want als ze daar eenmaal gevangen is, komt ze er waarschijnlijk nooit meer weg..

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
De jongens praten nog even en dan lijkt het alsof ze een beslissing hebben gemaakt. Wat gaat er gebeuren? Blake loopt naar de keuken en haalt iets uit de keukenkastjes. Hij gooit het naar me toe en ik vang het. 'Mueslireep' staat er op de voorkant. Is het echt een mueslireep of zit er iets van gif in? Ik haal de verpakking eraf. Hij ruikt normaal. Ik heb al sinds gisterochtend niks meer gegeten, dus ik heb heel veel honger. Ik eet de reep toch maar op. Ik weet niet wat ze van plan zijn, maar als ik me moet verdedigen gaat dat nooit lukken als ik 24 uur niks heb gegeten. Zodra ik de mueslireep op heb loopt Blake naar me toe. Het zegt wat waarop ik antwoord: 'Waar gaan we naartoe?' Blake bind mijn handen aan elkaar vast met een touw. Ik probeer tegen te stribbelen, maar het lukt niet. Ik heb te weinig energie doordat ik veel te weinig heb gegeten. k zucht. Ik heb hier echt geen zin in. Blake pakt me bij mijn armen vast en duwt me naar voren waardoor ik wel moet lopen. De andere jongen heeft een rugzak op zijn rug en doet de deur open. We beginnen met lopen. Ik moet tijdens de reis een moment vinden om te ontsnappen. Ik ben te zwak om van hem te winnen als ik gewoon ga schoppen ofzo, dus moet er iets gebeuren waardoor Blake me loslaat of waardoor zijn greep om mijn armen verslapt.

Blake:
'Nee, we hebben geen andere optie. Als de baas dat andere meisje ook wil, moeten we Leyla eerst naar hem toe brengen. Ik wil niet het risico lopen dat ze ook ontsnapt,' zeg ik. Mason is het eens met mijn plan, maar hij klinkt niet helemaal zeker. Ik loop naar de keuken er pak een mueslireep. Ik gooi hem naar Leyla. Ze moet eten, want ze heeft energie nodig vandaag. Ze heeft niks gegeten sinds ze bij ons was en misschien heeft ze daarvoor ook al een tijdje niks gegeten. Als ze de mueslireep op heeft loop ik naar haar toe en binden haar handen vast met een touw. 'Daar kom je vanzelf wel achter,' antwoord ik op haar vraag. Als ik haar ga vertellen waar ze naartoe gaat zal ze zeker niet meewerken. Ze probeert tegen te stribbelen, maar ze heeft niet genoeg energie om het van me te winnen. Daarna pak ik haar bij haar bovenarmen vast. We beginnen aan de reis. Ik wil haar niet naar de baas brengen. Ik ben zenuwachtig, omdat onze opdracht niet helemaal gaat zoals gepland. De baas wordt sowieso boos als we alleen met Leyla aankomen, maar als hij dat andere meisje ook wil hebben is dit het beste dat we kunnen doen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Leyla:
Ik lees de letters nog een paar keer over, om zeker te weten dat ik het niet verkeerd gelezen heb. Maar ik heb het goed gelezen. Het is het wapen dat bij ons hoort.. Ik zie naast de plek waar de boog hing een koker met metalen pijlen staan. Ik kan dan wel beter overweg met een handpistool, maar dit is het handigste wapen dat ik kan hebben. Het maakt geen geluid, en je kan van een afstand mikken. Ik verstijf als ik voetstappen hoor. Ik doe vlug de koker met pijlen op mijn rug, en klem de boog in mijn hand. Zo zachtjes mogelijk loop ik naar de deur toe, en trek aan het touwtje zodat de lamp weer uitgaat. Ik kan het niet riskeren dat ze het licht zien. Door een kleine gleuf in de deur zie ik in de verte de twee jongens lopen. Ze hebben Leyla vastgebonden, en houden haar goed in de gaten. Ik wacht eventjes totdat ze een beetje uit het zicht zijn, en doe de deur zo geluidloos mogelijk open. Op mijn tenen loop ik naar buiten, en sluip achter ze aan. Wel zit er een paar honderd meter tussen ons, ik wil niet dat ze me opmerken. Met mijn voet stap ik op een takje, en vloek even binnensmonds. Ik hoop maar niet dat ze het hebben gehoord...

Mason:
Ik knik klein naar Blake. Als dit het enige is wat we kunnen doen.. Ik pak de rugzak die de twee meiden mee hadden toen we ze hadden gepakt, en doe hem op mijn rug. Ik weet niet wat erin zat, maar het zal vast wel belangrijk zijn, aangezien ze het anders niet zomaar mee zouden nemen. Ik doe de deur van het huisje open, en laat Blake met Leyla voorgaan. Ik sluit de deur achter me en loop dan achter ze aan. We hadden een lange dag voor de boeg. We moeten een best wel grote afstand afleggen om bij de baas te komen. Zelf woont hij ook in het bos, maar helemaal aan de andere kant. Ik ga naast Leyla lopen, zodat ze tussen mij en Blake in loopt. Dan kan ze zeker nergens heen. Niet zonder dat een van ons het doorheeft. Ik kijk even achterom als ik iets hoor knakken. "Hoorde jij dat ook?" fluister ik zacht naar Blake, terwijl ik goed om me heen kijk.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik hoor iets achter ons knakken. Eerst dacht ik dat het niks was, in een bos hoor je wel vaker geluiden. Maar als Mason aan Blake vraagt of hij het ook heeft gehoord begin in te twijfelen. Misschien worden we wel achtervolgd. Maar door wie? Dan denk ik aan Alys. Zou zij ons zijn gevolgd? Het zou wel gevaarlijk zijn, want ze moet nog steeds vluchten voor de jongens. Als ze erachter komen dat ze hier is, als het geluid überhaupt van Alys kwam, dan zullen ze hun best doen om haar te vangen. Ik kijk naar de tattoo van de andere jongen. Een pijl en boog met daaronder in kleine letters: Mason Black. Hij is dus ook een shadowhunter. Wat willen ze met ons doen? Waarom worden we gevangen genomen? Zijn Blake en Mason ook gevangen genomen? Waarom vluchten ze dan niet? Ik word helemaal gek van de vragen. Ik heb nog steeds geen antwoord op een van de honderden vragen van de afgelopen dagen en er komen steeds meer vragen bij. Ik wou dat er iemand was die deze hele situatie kon uitleggen. Wat er is gebeurd, waarom ik me niks meer herinner van vroeger, wat er met ons gaat gebeuren en waarom ik een shadowhunter ben.

Blake:
Hoe groot zullen onze problemen zijn als we maar met 1 meisje bij de baas komen? Zal hij ons echt vermoorden, zoals Mason zei? Ik wil Leyla niet naar de baas brengen. Mason en ik hebben daar veel meegemaakt en ik wil niet dat zij in dezelfde situatie beland al ons. Ik schrik op uit mijn gedachten als Mason wat aan me vraagt. 'Nee, ik heb niks gehoord. Het is waarschijnlijk gewoon een dier,' zeg ik. Ik probeer de afstand die we nog moeten lopen te schatten. We al iets van 4 uur, dus dan we ongeveer op de helft. Het is een lange afstand naar de baas. Hij woont ook in het bos, maar dan helemaal aan de andere kant. Daarom staan er kleine huisjes verspreid in het bos. Je kan niet binnen 1 dag iemand oppakken als diegene helemaal aan de andere kant van het bos is. Je kan niet in 1 dag heen en terug lopen. Ik ben blij dat er huisjes zijn gebouwd, want als je iemand moet oppakken en vervolgens in het bos laat slapen, is het voor diegene veel makkelijker om te ontsnappen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik stop even met lopen, en pak voorzichtig een pijl uit het kokertje op mijn rug. Ik richt een pijl op hen, en wacht rustig af. Als ze dan doorhebben dat ik ze achtervolg, dan kan ik mezelf tenminste verdedigen. Gelukkig lopen ze, na even om zich heen te hebben gekeken, weer door. Ik zucht opgelucht, en loop ze weer achterna. Ik loop van boom naar boom, om me zo te kunnen verstoppen als ze achterom kijken. Ook is het minder opvallend, aangezien dit bos vol staat met grote bomen. Nog steeds klem ik de boog in mijn handen, en de pijl voor me gericht. Ik ben van plan om ze net zo lang te volgen totdat ze ergens stoppen. Dan heb ik, als ze tenminste gaan slapen of even weg zijn, misschien een kans om Leyla te helpen ontsnappen. Ik wil niet dat haar iets overkomt... Ik loop weer naar de volgende boom, en leun er met mijn rug tegenaan. Stiekem vind ik het wel een beetje dom dat ze het niet doorhebben. Ik had allang doorgehad dat iemand me aan het volgen was. Ik grijns eventjes, en sluip dan naar een andere boom.

Mason:
Ik knik eventjes naar Blake. Misschien heeft hij wel gelijk, en is het gewoon een dier. Nog even kijk ik rond, en dan loop ik weer achter ze aan. Mijn voeten doen onderhand pijn, en ik begin wat slomer te lopen. We zijn nu pas op de helft, en het wordt nu al bijna donker. "Misschien moeten we zometeen maar gaan zoeken naar een slaapplek" mompel ik. Ik ben niet van plan om vannacht in het donker door te lopen. Je weet maar nooit wat je allemaal kan tegenkomen. Bovendien ben ik echt toe aan wat slaap. Ik gaap even klein, en kijk naar Leyla. Zo te zien heeft zij er ook niet veel zin meer in om nog veel verder te lopen. Ik kan de kringen onder haar ogen van ver nog zien. Ik kijk Blake weer aan, en zie dat hij er zijn twijfels over heeft. "Tenzij je in het donker wilt lopen.." mompel ik erachteraan. Ik staar weer even naar de grond.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld