Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| ft. RavenQueen

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De sigaar zat tussen zijn wijs- en middelvinger geklemd terwijl hij omhoog keek naar de sterren. Als kind had hij graag willen leren om de sterren te kunnen lezen, maar helaas was er niemand die hem dat ooit had willen leren. Het enige wat hij nu kon herkennen, was Orion. De jonge advocaat tikte wat as van de sigaar af en staarde vervolgens naar het lege zwembad voor hem. Zodra de stem van Lynn zijn stilte doorbrak, schrok hij op. Ze was er nog? Hij trok zijn overhemd dicht, alsof hij zich schaamde voor zijn lichaam - terwijl dit er niet eens zo enorm slecht uit zag -, en keek haar ietwat verward aan. 'Ik dacht dat je weg was, sorry...' Sem nam nog een hijs van de sigaret en tikte wat op het rookwaar. 'Ik had nog thee voor je in de keuken, maar je was er niet. Waarschijnlijk omdat je verdwaalde in het huis... We zijn nu in ieder geval bij de achtertuin.' Legde hij uit en hij keek achter zich naar het gebouw wat hij zijn huis mocht noemen. Het was een huis, maar nog lang geen thuis.
'Het is inderdaad erg mooi. Ik kan er altijd wel van genieten om nog even wat naar de lucht te kijken. Vooral als het een enigszins heldere nacht is zoals deze. Toch moet ik echt zo nog wat gaan lezen over de zaak. Ik zal je zo wel uit laten, dan zie ik je morgenochtend wel. Het is al laat, je moet morgen goed uitgerust zijn.' Alsof hij daar wat van mocht zeggen. Zelf sliep hij bijna nooit meer dan zes uur. Dat was al een hoog aantal uren in zijn geval.
Sem legde de sigaar in een asbak en stond op. Zijn overhemd deed hij snel dicht en hij stopte hem in de pantalon die hij nog droeg. De mouwen van het overhemd zaten vast met gouden manchetknopen om te passen bij zijn verdere outfit: een donkerblauw pak, bruine schoenen, bruine riem met gouden gesp en een duur horloge waar eveneens goud in zat en een leren bandje.
'Half negen morgen. Niet vergeten. Ik zal me niet verslapen. Mijn innerlijke wekker gaat standaard om half zes.' Lachte hij wat verward en hij wankelde ietwat op zijn voeten, waarna hij richting de ingang van het huis begon te lopen. Op de achtergrond rookte de sigaar nog door in de asbak. De geur verspreidde zich door de tuin en af en toe viel er een bonkje as van de sigaar in de asbak.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn knikte. Zelfs bij het zien van zo'n mooie lucht dacht Sem nog aan zijn werk. Ze snapte het niet, hoe Sem zo blind kon zijn. Hoe je alles kon hebben en tegelijkertijd niets. Was Sem echt gelukkig? Eerlijk gezecht wilde ze daar het antwoord niet een op weten. Voor iedereen was de definitie van "geluk" anders. Maar ze vond hem er niet vrolijk uit zien, alsof hij gewoon deed wat hij moest doen. Alsof advocaat zijn voor hem een ingedoctrineerde verplichting was. Het was iets wat hij niet los kon laten. Lynn was anders. Ze wist niet precies hoe, maar haar manier van kijken op het vak verschilde met die van hem. Ze zou nooit een advocaat zoals Sem worden, maar dat wilde ze ook niet. Niet zoals hem.
Door de gangen heen liep Lynn weer terug naar de voordeur. 'Tot morgen dan maar.' Zei ze. Lynn keek Sem even aan. Hij leek afwezig. Misschien was hij dat wel niet, maar zo voelde het. Lynn draaide zich om en liep weg. Het was even lopen maar zo erg vond ze dat niet. Het was een heerlijke avond, een rustige avond. Een prachtige, heldere sterrenhemel en af een toe een koel briesje. Zou Sem deze avond op dezelfde manier ervaren? Lynn betwijfelde het. Sem zou waarschijnlijk niet van zijn werk af te slaan zijn. Waarschijnlijk zou hij morgen doodop zijn, met een lichte kater, en zich dan nóg niet voorbereid voelen op de ziting. Ze zuchtte voor de zoveelste keer die dag. Morgen zou nog een rare dag kunnen worden.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Toch had de jonge advocaat het niet tegen kunnen houden om alsnog te gaan werken. Hij had nog een aantal uur gewerkt en was vervolgens achter zijn bureau in slaap gevallen. Zijn benen lagen op het bureau en zijn handen hingen slapjes langs de zijkant van de stoel. Erg florissant lag hij er niet bij op deze manier. Toch deed dit kleine beetje nachtrust hem enigszins goed en werd hij de volgende morgen om half zes stipt weer wakker. Zoals iedere morgen.
Sem had een enorme kater en had wallen onder zijn ogen, maar toch voelde hij zich goed. Alsof Lynn hem energie had gegeven of zo. Natuurlijk was dit niet zo, maar voor hem voelde het zo. Hij stond kreunend op van de stoel en kraakte zijn rug even. In een stoel slapen was nooit een succes geweest. Hoe konden mensen dit lekker vinden?! Sem had besloten om snel een douche te nemen voor hij naar Lynn zou rijden. Hij had zich gedoucht, een fris pak aangetrokken, een overdosis parfum opgespoten, zijn aktetas ingepakt, zijn toga meegenomen en had onderweg tussen dit alles door nog een kop koffie naar binnen gewerkt toen hij alweer richting Lynn moest gaan. Hoe kon de tijd in de ochtend zo snel verlopen terwijl de werkdag altijd zo traag leek te gaan als je een uurtje niks zat te doen. Hoewel dit een rare vertoning zou zijn bij Sem in de buurt. Het enige dat hij deed, was werken.
Hij was naar buiten gelopen en liep over het grindpad heen. De kleine kiezels knisperden onder zijn voeten terwijl hij richting de zwarte Mercedes liep. Door op het knopje te drukken, opende hij de auto en hij hing zijn toga bij de achterbank aan een haakje, terwijl hij zijn aktetas ernaast zette. Sem zag er enigszins fris en fruitig uit, maar dat kwam voornamelijk door het extra nette pak dat hij droeg gecombineerd met zijn schoenen en horloge en niet te vergeten zijn goed gestylede haren. Zonder al deze overtollige extra's verliet hij de deur in ieder geval niet.

Nadat hij een minuut of tien in de auto had gezeten, stopte hij voor de deur bij Lynn. Hier zou hij wachten totdat ze naar buiten zou komen. Hij had immers getoeterd dat hij er was en hij moest toegeven dat hij tien minuten te vroeg was. Sem was even vergeten dat Lynn zou rijden, maar daar zou ze hem vast aan herinneren. De kater was vreselijk, maar hij probeerde het niet te laten merken.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn's gedachten, hoe erg ze het ook probeerde te vermijden, dwaalden telkens weer af naar Sem. Het kon nooit zo zijn dat hij morgenochtend geen last had van een kater. Waarschijnlijk zou hij ook te weinig hebben geslapen. De hele weg naar huis toe was ze aan het denken over manieren waarop ze hem zou kunnen helpen. Of nou ja, proberen te helpen. Ze had tenslotte nog wat goed te maken.
Eenmaal thuis was Lynn vastbesloten. Ze zou kijken wat ze zou kunnen doen voor Sem zodat hij morgen op zijn best zou zijn. Uit haar tas pakte ze haar laptop en begon dus maar te googlen. En dat deed ze een paar uur lang, totdat ze achter de laptop in slaap viel.

Rond zeven uur werd Lynn weer wakker. Nog anderhalf uur voordat Sem hier zou zijn. Lynn gaapte. Ze had niet veel geslapen vannacht. Maar ze wist nu wel wat ze moest doen. Ze liep naar haar kleine keukent en ging aan de slag. Eens kijken hoeveel van deze gegooglede kennis was blijven hangen.
Rond tien voor half negen hoorde Lynn een auto buiten toeteren. Lynn keek even uit het raam van haar appartement naar beneden. Een dure mercedes stond buiten voor de deur geparkeerd. Zo snel als ze kon rende ze naar de gang, trok daar haar jas en schoenen aan. Daarna rende ze terug naar de keuken waar ze haar spullen en tas pakte. Haar laptop propte ze er nog snel even in. Vijf minuten nadat Sem had getoeterd stormde Lynn naar buiten, met een papieren zak in haar handen. Ze deed de deur aan de kant van de bestuurderskant open.
'Goedemorgen!' Begroette ze Sem enthousiast. Het was duidelijk te zien dat hij last had van een kater, ook al probeerde hij dit te verbergen. 'Gaat u aan de andere kant zitten? Ik ging rijden weet u nog wel?' Lynn drukte de papieren zak in Sem's handen. 'Er zit soep in. En ibuprofen. Oh en een paar vitaminen, Ik hoop dat u trouwens geen koffie heeft gedronken vanochtend, aangezien caffeïne slcht is als je van een kater af wilt komen.' Ratelde Lynn. 'Oh er zit ook nog een sportdrank in. Na een kater moet je veel drinken en sportdrank hersteld ook nog eens verloren mineralen.'

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het wachten op Lynn leek een eeuwigheid te duren. Sem was wat onderuit gezakt in de auto en had zijn hoofd op de hoofdsteun liggen, zodat hij nog wat uit kon rusten. Althans, dat was het idee. Nog voor hij goed en wel lag, deed Lynn zijn deur open en drukte een papieren zak in zijn handen. 'Oh, ja, natuurlijk.' Hij kwam kreunend uit de auto omhoog en slofte naar de andere kant. Zijn ogen had hij dichtgeknepen en hij keek chagrijnig naar het licht. Als dat ook even kon dimmen... Het maakte zijn hoofd tot een tikkende tijdbom.
Uiteindelijk plofte hij neer aan de andere kant en keek even in de zak. 'Ik heb wel koffie op en kan nu echt niks anders verdragen... Heel aardig van je, maar ik kan in de ochtend echt niet eten.' Hij zette de zak tussen zijn benen neer en trok zijn aktetas vanaf de achterbank wat naar voren toe, zodat hij het dossier uit de tas kon vissen. Het was een vrij dik dossier met stapels papier erin. De stapel papier en het dossier legde hij op zijn schoot en hij begon wat blaadjes opzij te trekken om nogmaals naar de dagvaarding te kijken. Wellicht dat hij wat over het hoofd had gezien. Het was een gedachtegang die hem gek maakte, maar wel een gedachtegang die enigszins begrijpelijk was. Je wilde niet falen voor de rechters en blunders maken terwijl iedereen je zag. Dat zou een hoop imagoschade kunnen toebrengen.
Sem had besloten drie ibuprofens in te nemen tegen de pijn in zijn hoofd en nam dit in met de sportdrank die in het zakje zat. Misschien dat dit al wat op zou lossen als hij in de rechtbank zou staan over een half uur. Hij had inmiddels zijn leesbril opgezet en keek af en toe vanuit zijn ooghoeken naar Lynn. 'Ik neem aan dat je weet waar de rechtbank is? Anders kun je altijd de navigatie aanzetten. Wijst voor zich denk ik.' Sem drukte op een knopje en een navigatiesysteem klapte omhoog. Nadat hij dat gedaan had, draaide hij zich weer terug naar het papier en sloot zichzelf af van alle geluiden. Toch knap dat een persoon dat zo kon terwijl het vrij lawaaierig om hem heen was. Het leek wel alsof hij totaal niets meer hoorde.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Komt goed, ik weet de weg.' Meldde Lynn. Ze verzette de stoel en spiegels van de auto zodat ze afgesteld stonden op haar lengte voordat ze begon te rijden. 'Het is wel belangrijk om te ontbijten trouwens, En aangezien zout water opneemt is de soep misschien ook nog wel...' Lynn keek even naar de bijrijdersstoel alleen om te zien dat Sem zijn aandacht volledig gericht had op de documenten in zijn handen. Ze besloot het daarbij te laten. Het was wel zonde van de soep, die nu nog warm was. Maar ze had hem in ieder geval een beetje kunnen helpen. Hopelijk zou hierdoor zijn kater al een stuk verminderen.
Lynn reed rustig, in vergelijking tot Sem's rijstijl, door de stad heen richting de rechtbank. Het was druk op de weg, maar gelukkig niet zo druk dat het verkeer vast liep. Het duurde waarschijnlijk wel iets langer voordat ze bij de rechtbank waren dan Sem had verwacht, maar hierdoor had hij misschien wel nog wat goed kunnen doornemen uit het dossier.
Bij de rechtbank parkeerde Lynn de auto in een parkeerplek vlak bij de ingang. Deze was net vrijgekomen en ze had dus geluk, anders had ze de hele parkeerplaats weer afgemoeten op zoek naar een plekje. Lynn haalde de sleutel uit het contact. 'Meneer? We zijn er.' Kondigde Lynn aan in de hoop dat Sem uit zijn trance zou komen. Ze deed de autosleutel in haar jaszak zodat ze deze niet kwijt zou raken. Ze nam haar tas mee over haar schouder en deed uiteindelijk de deur dicht.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De rit richting de rechtbank vloog voorbij en Sem merkte al snel dat ze er waren. Hij stopte het dossier weg, stapte uit, sloeg zijn aktetas over zijn schouder en pakte zijn toga van de haak in de auto af. Vervolgens sloeg hij de toga over zijn arm heen en wachtte op Lynn. 'Jij moet door de detectiepoortjes, ik kan zo naar binnen met mijn advocatenpas.' Uit zijn portemonnee pakte hij zijn advocatenpas en hij liet hem even kort aan haar zien. Er zat een pasfoto van hem op en zijn naam stond erop met een pasnummer en speciale code. 'Dit is een advocatenpas, niet veel bijzonders.' Hij glimlachte even en liep vervolgens richting de ingang van de rechtbank. Het was niet te druk bij de ingang en Sem kon gelijk naar binnen door andere poortjes, terwijl Lynn haar tas moest laten controleren en door speciale poortjes moest om te kijken of ze niets gevaarlijks bij zich droeg.
Aan de andere kant van de poortjes, keek Sem even op zijn horloge. 'Ik loop even naar de informatiebalie daar. Ik weet niet in welke zittingszaal de zitting is.' Sem liep door de draaideur naar de balie die daar recht tegenover was en vroeg waar de zitting van Borsch plaats zou gaan vinden. De medewerkster vertelde hem dat het in zittingzaal A was. Dat was linksaf helemaal aan het einde en Sem wist dat het een grote zaal was. Er konden eventueel veel belangstellenden naar binnen toe en Sem kon van een afstandje al zien dat er een groep rechtenstudenten stond te wachten. Waarschijnlijk omdat ze de naam Carlson wel kenden en dan gingen de studenten vaak bij zo'n zitting zitten. Dat was natuurlijk veel interessanter dan bij een onbekende advocaat.
Eenmaal weer terug bij de draaideur, aan de binnenkant van de rechtbank, wachtte hij op Lynn. Verschillende ogen waren zijn kant op gericht en er was wat geroezemoes ontstaan. Zo ging dat vaak als hij in een rechtbank was. Dat had je nu eenmaal als je vaker op het nieuws kwam met grotere zaken. Op ten duur werd je nu eenmaal herkend.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn wachtte in de rij voor de detectiepoortjes. Het zag er naar uit dat het nog wel even zou duren, zeker gezien het feit dat elke tas doorgrondig doorzocht werd. Ze snapte wel waarom het werd gedaan, maar het was vervelend als je er zelf op stond te wachten. Na zo'n twintig minuten was dan eindelijk Lynn aan de beurt. Ook haar tas werd zorgvuldig onderzocht. Ze haalden alles eruit. Haar laptop, etui, schrijfblokken, mobiel, toilettas, parfum en haar eten. Daarna moesten ze nog even voelen of er wel geen "dubbele bodem" in haar tas zat. Toen ze ook dat niet vonden, mocht ze alles zelf weer in haar tas stoppen.
In totaal duurde het ongeveer een half uur om vanuit de rij voor de detectiepoortjes, bij Sem aan te komen. Ze had gezien dat hij al een tijdje op haar had staan wachten. Ze baalde daar wel van, in die tijd had hij zich nog verder kunnen voorbereiden op de zitting. Hopelijk zou hij het niet zo heel erg vinden. En hopelijk zou die kater van hem al wat minder zijn. Het leek haar namelijk niet prettig om met hoofdpijn en misselijkheid een zitting te moeten doorstaan. Zij zou het niet kunnen. Ooit was ze een keer uitgeweest met vriendinnen, een dag voor haar tentamen. Tijdens haar tentamen wist ze dat ze dat ook nooit meer zou doen. Gelukkig voor haar kon ze dat blok nog herkansen en was er geen enorme schade aangericht. Daarbij had ze er ook wat van geleerd. Een geluk bij een ongeluk zou je het kunnen noemen.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Wanneer het eindelijk zo ver was en Lynn ook naar binnen mocht, was er vrij weinig tijd over om nog voor te bereiden. Sem had er van gebaald, maar het kon niet anders. Hij had af en toe nog met wat mensen staan praten die vragen aan hem hadden of hem gewoon herkende en even kwamen vragen hoe het met hem ging. Het gewoonlijke sociale kwartiertje. Hoewel dit voor Sem niet te bestempelen was als sociaal. Voor een zitting was hij immers vaak erg in een bepaalde zone en trance om extra focus te krijgen alvorens de zitting begon.
De heer Borsch was niet aanwezig. Hij was immers gedetineerd en mocht, natuurlijk, niet vrij rondlopen in de rechtbank. Daarom zat hij in een aparte kamer naast de rechtszaal te wachten tot de zitting zou beginnen en hij zou dan onder begeleiding van politieagenten naar binnen worden gebracht. Daar zou hij voor de rechters mogen zitten om daar zijn verhaal te doen en de zitting bij te wonen. Dit zou dus ook de eerste keer worden dat Lynn een cliënt zou ontmoeten.
Sem glimlachte even zwakjes naar Lynn toen ze zich eindelijk bij hem voegde en hij liep richting zittingzaal A met zijn aktetas over zijn schouder, toga over zijn arm en zijn telefoon in zijn hand. Helaas werkte je internet in de rechtbank niet, dus erg veel had hij er niet aan. Zijn nette veterschoenen tikten gehaast op de stenen ondergrond terwijl hij snel naar de zaal toe liep. Ze hadden nog een kwartier voor de zitting begon, maar al snel kwam de bode eraan om te vertellen dat het iets langer ging duren. De heer Borsch was namelijk nog niet gearriveerd in verband met drukte op de weg en hij moest getransporteerd worden van de PI naar de rechtbank met een politiebus.
De jonge advocaat had diep gezucht en ging op een tafel zitten. De studenten keken hem allemaal nieuwsgierig aan en ook naar Lynn werden wat jaloerse blikken geworpen. Het was natuurlijk wel duidelijk dat Lynn bij hem hoorde en dat ze dus een stagiaire was. Ondanks dat de zitting uitgesteld was, begon Sem zijn toga aan te trekken. Hij trok de zwarte jas aan en begon hem dicht te knopen. Waarom hadden die dingen ook zoveel knopen?! Vervolgens pakte hij de witte bef en knoopte deze om zijn nek en streek hem vervolgens glad. Zijn donkerblauwe pantalon kwam onder de toga uit en zijn dure schoenen waren zichtbaar. Toch was het grootste deel van zijn lichaam nu afgedekt, en dit stond voor gelijkheid. Je kon nu bijna niet meer zien dat hij geld had en dat was de bedoeling van de zwarte toga.
Sem keek naar Lynn en glimlachte even gestrest. Zijn handen trilden continu en hij ijsbeerde de hele tijd heen en weer. Als een zaak uitgesteld werd, maakte dit Sem enkel drie keer zo zenuwachtig. Als het niet meer was.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn liep met Sem mee richting zittingszaal A, waar ze dus blijkbaar zaten. Voor de zaal moesten ze blijven wachten. Ze konden pas naar binnen als de zaak echt zo gaan beginnen. Lynn keek even om haar heen. Ze merkte op dat er aardig veel blikken op haar en Sem gericht waren. Vooral naar Sem. Het was ook wel logisch, Sem was een bekende advocaat. Maar waarom er mensen naar haar keken was haar een raadsel. Ze besloot er geen aandacht verder aan te besteden. Ze keek om naar Sem. Hij glimlachte, maar je kon duidelijk zien dat hij nerveus was. Het verbaasde haar dat zo'n succesvolle advocaat nog nerveus kon zijn voor een ziiting.
De gedachten van Lynn dwaalden af naar de zaak. De zitting van John Borsch. Ze vond nog steeds dat als hij het gedaan zou hebben, hij zou moeten zitten. Maar dat zou ook betekenen dat Sem de zaak zou verliezen, wat zij ook niet echt wilde. Niet dat haar wil invloed zou hebben op deze zaak. Sterker nog, ze had helemaal geen invloed. Het was niet eens haar zaak. Ze stond er helemaal buiten, niemand die om haar mening zou gaan vragen. Gelukkig hoefde ze haar mening niet te geven. Op dit moment wist ze namelijk ook niet echt wat ze moest vinden. Ze had niet veel informatie over de zaak, waardoor ze eerder misschien te snel had geoordeeld. Verder kon ze wel op haar gevoel af gaan, maar als zij zelf ooit in een rechtbank stond zou de rechter niet iemand wel of niet veroordelen gebaseerd op haar gevoel.
Lynn keek weer even opzij naar Sem. Ze hoopte voor hem dat de zaak snel zou gaan beginnen. Het leek alsof hij nerveuzer werd met de minuut.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De bode kwam aanlopen met een bordje in zijn hand en ging bij de deur van zittingzaal A staan. 'De verdachte is zojuist gearriveerd. Omdat er veel belangstellenden zijn voor deze zaak, zal ik stuk voor stuk de mensen noemen die naar binnen mogen.' De man keek op het bordje wat hij in zijn handen hield en keek toen naar Sem. 'Meester Carlson mag als eerste.' Sem pakte zijn tas en liep naar binnen toe. Lynn zou straks mogen samen met de belangstellenden. Hij liep naar voren toe en ging rechts voorin zitten aan een los tafeltje die speciaal voor de advocaat was, wat links voor de rechters was. De rechters waren er nog niet, die kwamen vaak later binnen. Wel zat er al een griffier en een officier van justitie. De officier zat helemaal links aan de lange tafel waar de drie rechters ook zouden zitten van Sem en de griffier zat helemaal rechts achter de computer om alles bij te houden. Hij was als het ware de notulist van de zitting.
Inmiddels mochten ook alle belangstellenden naar binnen toe, maar Sem was bezig met het uitpakken van zijn tas en het dikke dossier had hij op tafel gelegd. De politiemannen openden de deur in de zittingszaal tegen de muur en de verdachte werd naar binnen gebracht. De heer Borsch knikte vriendelijk naar Sem en eigenlijk was het helemaal niet zo'n angstaanjagende man als hij deed doen lijken. Integendeel. Als je hem op straat zou zien, zou je niet eens durven denken dat hij in staat zou zijn wat hij gedaan had.
Inmiddels zat iedereen en legde de bode even uit dat het gebruikelijk was om op te staan zodra de rechters binnenkwamen. Dit werd gedaan uit een soort eerbied. Niets meer of minder. De bode haalde de drie rechters, twee vrouwen en één man, binnen en alle aanwezigen in de zaal stonden op. De voorzitter van de drie rechters begon met het herhalen van de zaak en wat nu precies de feiten waren. Het zou een langdradig verhaal worden, maar Sem schreef alles mee. De heer Borsch fluisterde af en toe wat tegen hem, waardoor hij naar hem toe moest hangen om wat terug te kunnen zeggen. Het was immers lastig om veel gesprekken met de heer Borsch te voeren. Hij zat nog steeds in de PI en daar kon je niet continu langsgaan om te bespreken.
Uiteindelijk was de officier van justitie aan het woord geweest en had verteld waar de heer Borsch voor aangeklaagd werd. Nadat de voorzitter van de rechters weer aan het woord was, werd het woord wederom gegeven aan de OvJ voor haar requisitoir. Hierin ging zij bepleiten wat er volgens haar moest gebeuren en verbond ze daar een strafmaat aan. Daarna was het eindelijk Sems beurt voor zijn pleidooi.
Hij stond op, boog de microfoon beter, en keek even de zaal rond. 'Edelachtbaar mevrouw de Voorzitter, edelachtbaar college, Officier van Justitie en alle overige aanwezigen. Wat op basis van het dossier kan worden vastgesteld, is dat de heer Borsch die bewuste avond zijn levensgezel zou hebben verwond met een mes. Dit zou gekwalificeerd worden als een poging tot doodslag. De vraag die nu gesteld moet worden is hoe we deze feiten moeten kwalificeren en of cliënt daarvoor strafrechtelijk verantwoordelijk kan worden gehouden.
Allereerst betreft het ten laste gelegde feit: poging tot doodslag. De vraag is of me moeten spreken van een poging tot doodslag nu in deze casus de opzet om iemand van het leven te beroven ontbreekt. De juridische vraag die gesteld moet worden is of slachtoffer aan haar verwondingen zou zijn te komen overlijden. Uit de rapportage van het ziekenhuis blijkt dat de verwondingen niet lethaal waren (lethaal=dodelijk).'
Sem bleef zo nog een tijd door gaan en hield zijn pleidooi in ongeveer een kwartier. Het was een hoop om te verwerken, maar hij kreeg er een goede indruk van. Na zijn pleidooi was hij gaan zitten en kwam de rechter voorzitter wederom aan het woord. De rechters zouden gaan overleggen na alles wat gezegd was en over veertien dagen zou het vonnis komen. Zelfverzekerd stond Sem op en hij liep vervolgens, na afscheid nemen van zijn cliënt, de rechtszaal uit en liep naar een tafeltje om daar zijn toga uit te trekken. Dat ging uitstekend!

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn had aandachtig naar de hele zaak geluisterd. Het was zeer indrukwekkend. Een pleidooi wat zeer overtuigend was. Het leek alsof de zaak al gewonnen was en de aanklager niet eens een kans had op het winnen van de zitting. Dat niet alleen, hij leek wel een ander persoon op die plek. Alsof hij een knop omzette zodra hij een stap zette in de zaal. Het was overweldigend.
Voor een paar minuten had Lynn daar voor zich uitgestaard. Ze had haar schrift op haar schoot en een pen in haar hand, maar ze had uiteindelijk helemaal niets opgeschreven. Haar aandacht was opgegaan aan wat er voor haar neus gebeurde. Maar op een één of andere manier leek het haar niet erg dat ze niets had genoteerd. Ze zou dit niet meer vergeten. Iets zo goed, zo op een ander niveau. Al zou ze het proberen te vergeten, ze zou het zich elke keer weer herinneren. Lynn schudde zichzelf wakker. Ze moest de zaal uit en richting Sem gaan. Nu dat dit voorbij was zouden ze naar de PI gaan.
Lynn liep naar buiten en begon op Sem te wachten. Hopelijk voelde hij zich al een stuk beter nu. Dat zou voor het beiden een positief iets zijn. Lynn gaapte even. Ze voelde zich ineens heel moe worden, net als voor de zitting. Ze had niet veel geslapen, dat wist ze, maar ze wist ook dat ze nog wakker moest blijven. Vandaag kon ze zo veel leren, zo veel doen. Dat kon ze natuurlijk niet gaan missen. Bovendien, Sem had waarschijnlijk ook amper geslapen en ging ook door. Dan kon zij niet achterblijven.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De toga vouwde hij op en hij hing hem wederom over zijn arm heen. Nu was het tijd om naar de PI te gaan. Gelukkig hadden ze nog tijd genoeg om er te komen en konden ze, ook op het rijtempo van Lynn, zorgen dat ze ruim van tevoren aanwezig waren. De jonge advocaat verliet de rechtbank en baande zijn weg richting de auto. Hier trof hij Lynn al aan. Ze leek enorm onder de indruk van alles wat er zojuist gebeurd was. Voor Sem was dit gesneden koek en de normaalste zaak van de wereld. Toch kon Sem er altijd van genieten als een zitting goed verlopen was. Net als deze dus. Door al zijn ervaring, kon Sem van tevoren al enigszins inschatten wat de uitspraak zou zijn. Hij zou dus voorspellen voor deze specifieke zaak dat de heer Borsch vrijspraak zou krijgen. Er was weinig overtuigend bewijs en waarschijnlijk waren de rechters het met hem eens dat een poging tot doodslag te hoog gegrepen was voor een incident als dit.
Sem ging bij de auto staan en ontgrendelde hem. Ook nu zou Lynn weer mogen rijden, hij was zelf in een goede stemming door de zitting en dat was hem wel aan te zien. Ondanks dat je nog steeds kon zien dat hij erg moe was, had hij toch een gezondere uitstraling. 'Dat ging goed, nietwaar?' Hij glimlachte tevreden en ging op de bijrijdersstoel zitten nadat hij zijn toga weer opgehangen had en de aktetas op de achterbank had geplaatst. Sem zette zijn leesbril op en pakte zijn telefoon erbij om wat berichten te beantwoorden die hij had ontvangen van zijn cliënten. Dat was iets wat nooit echt stil stond natuurlijk, maar in de rechtbank kon hij niet opnemen. Er waren weinig dringende berichten en daar was hij erg blij om. Nu zouden ze moeten vertrekken richting de vrouwen penitentiaire inrichting. Deze bevond zich niet zo enorm ver van zijn kantoor vandaan, maar ze waren nu bij de rechtbank. Sem besloot daarom om de navigatie al klaar te zetten voor Lynn en wachtte daarna af tot ze ook ging zitten. Hij leek nu wederom een totaal ander persoon. Rustiger en wellicht wat chagrijniger, maar toch blij door het resultaat van de zitting.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
De jonge stagaire hoefde gelukkig niet lang te wachten. Sem was al snel terug. Toen hij vroeg of het goed ging, knikte Lynn. 'Heel goed zelfs. Het was erg overtuigend.' Zei Lynn. Ze haalde de auto sleutels uit haar jaszak en deed de auto open. De soep stond nog steeds op de grond voor de bijrijdersstoel, maar die zal wel koud geworden zijn. Lynn stapte in en deed de deur achter haar dicht. Ze zag dat Sem bezig was met de navigatie aan te zetten. Eerlijk gezegd wist ze de weg wel, maar het was toch wel fijn om het erbij te hebben voor de zekerheid. Nadat ze haar gordel vast deed checkte ze nog even of de spiegels nog goed zaten. Dit was nog zo. Toen startte ze de auto. Ze drukte de koppeling in, zette de versnelling in z'n achteruit en reed naar achteren. Ze drukte de koppeling nogmaals in, zette de auto in de eerste versnelling en reed vooruit.
Rustig reed Lynn door de stad heen terwijl ze de aanwijzingen van de navigatie volgde. Het was niet lang rijden, maar het duurde waarschijnlijk wel iets langer voor Sem dan dat hij gewend was. Maar ja, dat was zijn eigen schuld. Had hij maar niet zulk rijgedrag moeten aanleren.
Lynn keek af en toe even stiekem op zij. Ze voelde zich enigzins ongemakkelijk. Het kwam doordat ze zich nog steeds schuldig voelde door de avond daarvoor. Ze was tegen hem uitgevallen terwijl ze niet de hele situatie kende en dat was niet eerlijk en, vooral heel onvolwassen van haar. Het was alleen dat, soms als ze een mening had, ze daar heel koppig achter kon gaan staan waardoor ze vaak te emotioneel werd. Hierdoor had ze vaak niet veel vrienden. Gelukkig had ze nu wel één goede vriendin, voor al een lange periode. Het was wel jammer dat ze de laatste tijd niet veel hadden afgesproken. Ze waren beiden druk bezig met hun studies.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De auto was gestart en Lynn had haar weg gevonden richting de snelweg. Het was niet lang rijden, maar Sem vond het toch behoorlijk lang duren doordat Lynn heel anders reed dan hij altijd deed. Toch besloot hij over dit feit te zwijgen. Sem moest dankbaar zijn dat ze überhaupt wilde rijden. Dat kon voor hem in sommige gevallen wel handig zijn. Hij was immers vaak enorm gestrest en dan begon hij anders gedrag te vertonen dan hij normaal deed. Alhoewel hij normaal toch ook al behoorlijk excentriek was. Sem was slecht in de omgang met mensen en zou dat toch echt snel moeten leren. Alle jaren studeren en werken hadden hierin zijn tol geëist. Hij had immers nooit een normale jeugd gehad, omdat hij altijd bezig was geweest met studeren. Veel vrienden had hij hierdoor niet gehad en daardoor was hij nu zoals hij was. Enorm vervelend voor hem, maar ook voor de mensen om hem heen die soms geen raad meer met hem wisten.
Het had niet lang geduurd voor ze er alweer waren. Ze hadden beiden geen woord gezegd en Sem vond dat eerlijk gezegd nog niet eens zo heel erg. Het was even fijn om te kunnen genieten van de stilte. Zodra ze de parkeerplaats op reden en geparkeerd waren, stapte Sem uit en pakte zijn tas. De toga had hij hier natuurlijk niet nodig. Met de tas in zijn hand keek hij op zijn horloge. Ze waren veel te vroeg! De jonge advocaat zuchtte even diep in zichzelf en keek vervolgens naar Lynn. 'We zijn veel te vroeg, dus we zullen even moeten wachten. De cliënte is hoogstwaarschijnlijk nog lang niet klaar. Ze werken hier altijd met een dagindeling en daar wordt strikt naar gekeken. Wist je dat ze hier binnen zelfs werkten? Ze krijgen een heel minimum inkomen, maar zo kunnen ze wel dingen kopen die ze willen buiten de gevangenis spullen om. Bijvoorbeeld sigaretten of chips. Dat kunnen ze allemaal kopen in een winkeltje van de PI zelf. Slimme uitvinding, maar dat zul je alleen in Nederland zien.' Sem lachte even en keek wederom op zijn horloge. 'Heb je al plannen wat je later zelf wilt gaan doen? Ik heb je hopelijk niet afgeschrikt voor de advocatuur. Laten we zeggen dat ik een... Apart geval ben en zo zullen echt niet alle advocaten zijn.' Hij lachte erbij, maar toch was het een serieus onderwerp.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld