Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Demish schreef:
Op dit moment was Aaron misschien wel haar favoriete persoon binnen het team. Ayer viel sowieso niet in die categorie. Ze had het idee dat Mare wel een heel aardig meisje was, waar ze het vast ook mee kon vinden, maar tot nu toe stond Aaron toch op nummer één. Daar had dit gesprek ook iets mee te maken, maar er was al een soort onuitgesproken respect tussen hen geweest op het moment dat ze hadden besloten om elkaar niet aan te vallen. Dat ze hier nu samen te praten, had die beginnende band enkel versterkt. Iets wat misschien nog wel van pas zou kunnen komen tijdens deze queeste.
‘Dat maakt dan twee van ons,’ verzuchtte Josy. Zelf was ze ook niet goed in raadsels. Het bewijs zat hem in de struiken die nog steeds hoog en trots stonden te wachten totdat ze het raadsel zouden oplossen. Misschien lag het er ook aan dat Aaron nog niets had toegegeven, maar Josy dacht nu eerder dat ze het verkeerd op had gevat. Al merkte ze wel aan Aaron dat hij haar angst niet vreemd vond en ze had niet het idee dat hij nu op een andere manier naar haar keek. Hij had er zelfs iets aardigs over gezegd. Iets wat het nog enigszins waard maakte dat ze zojuist haar angst uit had gesproken.
‘Maar dit heeft duidelijk niet gewerkt,’ concludeerde ze. Ze had gehoopt dat de struiken in ieder geval een stuk zouden krimpen. Misschien tot de helft van hun huidige lengte, wat aan zou geven dat ze het toch goed had begrepen. Er was echter niets gebeurd en dat maakte het moeilijker om met een nieuw idee te komen. Misschien dat Aaron nog iets zou kunnen bedenken, maar Josy betwijfelde het. Niet omdat ze Aaron dom vond, want dat was hij niet, maar dit raadsel was behoorlijk lastig.
‘Wil jij het misschien proberen? Misschien dat je gewoon moet vertellen wat er als eerste in je op komt? Wie weet wilde Aaron hetgeen wat in zijn hoofd spookte wel niet met haar delen. Dat kon ze hem moeilijk kwalijk nemen. Ze kenden elkaar nauwelijks. Zij had dan wel haar angst met hem gedeeld, maar dat betekende niet dat hij hetzelfde moest doen. Al hoopte ze dat hij het wel zou proberen, zodat ze misschien een nieuwe ingeving kregen over wat ze hier nou moesten doen. Want haar eigen bekentenis had hen nog niet heel erg ver gekregen.
Ayer vroeg zich af hoe lang hij hier precies zou moeten zitten. Het raadsel zou niet op worden gelost, niet zolang hij en Mare als twee kemphanen tegenover elkaar zouden staan. Hij had wat te eten en te drinken in zijn rugzak, maar lang zou hij daar niet op kunnen overleven. Daarnaast zouden Josy en Aaron ook niet verder kunnen als hij en Mare hier zouden blijven zitten. Of ze zouden na een paar uur verder gaan zonder hen. Ayer kende de twee niet heel goed, dus hij kon hun acties moeilijk voorspellen.
‘Voor een dochter van Aphrodite ben jij niet heel erg goed in mensen je aardig laten vinden,’ kaatste hij terug. De opmerking van Mare ging een beetje langs hem heen. Hij wist dat hij slim was. Hij was op school behoorlijk goed geweest in bepaalde vakken en hij nam kennis snel op. Onthouden was voor hem nooit een probleem geweest. Dus hij was absoluut niet dom, wat Mare ook probeerde te beweren. Waarschijnlijk dacht ze dat hem dom noemen meer effect op hem zou hebben, maar dat was niet het geval.
‘Het probleem is niet dat jullie mij niet aardig vinden, het zit hem in het feit dat jullie dat niet naast jullie neer kunnen leggen.’ Als ze slim waren, dan zouden zijn teamgenoten wel naar hem luisteren. Hij had de meeste kennis, hij wist veel van de goden en hij kon ook aardig overweg met een zwaard. Als zijn teamleden er voor kozen om niet naar hem te luisteren omdat ze hem niet aardig vonden, dan was er duidelijk iets mis met de manier waarop zij zaken van privé scheidden. Als ze deze opdracht echt zouden willen halen, zouden ze uiteindelijk moeten snappen dat ze op sommige momenten het beste naar hem zouden kunnen luisteren.
‘Dit heeft duidelijk geen zin. We gaan toch toegeven dat we fout zaten, laat staan dat we iets aardigs over elkaar gaan zeggen,’ verzuchtte Ayer. Zelf vond hij dat hij niet fout had gezeten. Dat alles wat hij tot nu toe had gezegd, ook terecht was gezegd. Mare dacht er waarschijnlijk hetzelfde over. Jammer genoeg leken de goden niet naar hem te luisteren, want de struiken bleven om hen heen staan. Ze bewogen niet eens. Alsof het plotseling geen magische struiken van Athena waren, maar simpele, doodgewone struiken in het bos.
Op dit moment was Aaron misschien wel haar favoriete persoon binnen het team. Ayer viel sowieso niet in die categorie. Ze had het idee dat Mare wel een heel aardig meisje was, waar ze het vast ook mee kon vinden, maar tot nu toe stond Aaron toch op nummer één. Daar had dit gesprek ook iets mee te maken, maar er was al een soort onuitgesproken respect tussen hen geweest op het moment dat ze hadden besloten om elkaar niet aan te vallen. Dat ze hier nu samen te praten, had die beginnende band enkel versterkt. Iets wat misschien nog wel van pas zou kunnen komen tijdens deze queeste.
‘Dat maakt dan twee van ons,’ verzuchtte Josy. Zelf was ze ook niet goed in raadsels. Het bewijs zat hem in de struiken die nog steeds hoog en trots stonden te wachten totdat ze het raadsel zouden oplossen. Misschien lag het er ook aan dat Aaron nog niets had toegegeven, maar Josy dacht nu eerder dat ze het verkeerd op had gevat. Al merkte ze wel aan Aaron dat hij haar angst niet vreemd vond en ze had niet het idee dat hij nu op een andere manier naar haar keek. Hij had er zelfs iets aardigs over gezegd. Iets wat het nog enigszins waard maakte dat ze zojuist haar angst uit had gesproken.
‘Maar dit heeft duidelijk niet gewerkt,’ concludeerde ze. Ze had gehoopt dat de struiken in ieder geval een stuk zouden krimpen. Misschien tot de helft van hun huidige lengte, wat aan zou geven dat ze het toch goed had begrepen. Er was echter niets gebeurd en dat maakte het moeilijker om met een nieuw idee te komen. Misschien dat Aaron nog iets zou kunnen bedenken, maar Josy betwijfelde het. Niet omdat ze Aaron dom vond, want dat was hij niet, maar dit raadsel was behoorlijk lastig.
‘Wil jij het misschien proberen? Misschien dat je gewoon moet vertellen wat er als eerste in je op komt? Wie weet wilde Aaron hetgeen wat in zijn hoofd spookte wel niet met haar delen. Dat kon ze hem moeilijk kwalijk nemen. Ze kenden elkaar nauwelijks. Zij had dan wel haar angst met hem gedeeld, maar dat betekende niet dat hij hetzelfde moest doen. Al hoopte ze dat hij het wel zou proberen, zodat ze misschien een nieuwe ingeving kregen over wat ze hier nou moesten doen. Want haar eigen bekentenis had hen nog niet heel erg ver gekregen.
Ayer vroeg zich af hoe lang hij hier precies zou moeten zitten. Het raadsel zou niet op worden gelost, niet zolang hij en Mare als twee kemphanen tegenover elkaar zouden staan. Hij had wat te eten en te drinken in zijn rugzak, maar lang zou hij daar niet op kunnen overleven. Daarnaast zouden Josy en Aaron ook niet verder kunnen als hij en Mare hier zouden blijven zitten. Of ze zouden na een paar uur verder gaan zonder hen. Ayer kende de twee niet heel goed, dus hij kon hun acties moeilijk voorspellen.
‘Voor een dochter van Aphrodite ben jij niet heel erg goed in mensen je aardig laten vinden,’ kaatste hij terug. De opmerking van Mare ging een beetje langs hem heen. Hij wist dat hij slim was. Hij was op school behoorlijk goed geweest in bepaalde vakken en hij nam kennis snel op. Onthouden was voor hem nooit een probleem geweest. Dus hij was absoluut niet dom, wat Mare ook probeerde te beweren. Waarschijnlijk dacht ze dat hem dom noemen meer effect op hem zou hebben, maar dat was niet het geval.
‘Het probleem is niet dat jullie mij niet aardig vinden, het zit hem in het feit dat jullie dat niet naast jullie neer kunnen leggen.’ Als ze slim waren, dan zouden zijn teamgenoten wel naar hem luisteren. Hij had de meeste kennis, hij wist veel van de goden en hij kon ook aardig overweg met een zwaard. Als zijn teamleden er voor kozen om niet naar hem te luisteren omdat ze hem niet aardig vonden, dan was er duidelijk iets mis met de manier waarop zij zaken van privé scheidden. Als ze deze opdracht echt zouden willen halen, zouden ze uiteindelijk moeten snappen dat ze op sommige momenten het beste naar hem zouden kunnen luisteren.
‘Dit heeft duidelijk geen zin. We gaan toch toegeven dat we fout zaten, laat staan dat we iets aardigs over elkaar gaan zeggen,’ verzuchtte Ayer. Zelf vond hij dat hij niet fout had gezeten. Dat alles wat hij tot nu toe had gezegd, ook terecht was gezegd. Mare dacht er waarschijnlijk hetzelfde over. Jammer genoeg leken de goden niet naar hem te luisteren, want de struiken bleven om hen heen staan. Ze bewogen niet eens. Alsof het plotseling geen magische struiken van Athena waren, maar simpele, doodgewone struiken in het bos.
18
