Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze fronsde haar wenkbrauwen iets. Misschien had ze het iets te gemeen gezegd. Ach, het was niet meer dan de waarheid, hoe ze het ook bracht. 'Face it lad, you wouldn't mind if I died either.' Sprak ze, misschien wat cynisch, al was dit gewoon hoe ze was. De wereld om haar heen had haar zo gemaakt, gevormd tot een cynisch, brutaal kind. Het had haar tenminste verder gekregen in de apocalypse. Koudbloedigheid was vrijwel essentieel, al was ze niet harteloos, anders zou Demyan gisteravond niet hebben overleefd.
Nogmaals rolde ze geïrriteerd met haar ogen bij het horen van zijn woorden. Het sarcasme spatte er vanaf en het was genoeg om haar te irriteren. Toch gig ze er niet op in, hij wist het antwoord immers al. Ze had gewoon een hekel aan dit land. Er mankeerde hier niets voor de uitbraak, maar ze had gewoon een bittere haat aan Amerika. Ze werd uit haar gedachten gewekt door het onhandige rijden van Demyan, evenals zijn antwoord op haar vraag, of wat ze dan ook een antwoord kon noemen. Hij vermeed haar vraag, duidelijk iets verbergd. Ze pakte de kaart aan die ze aangereikt kreeg, en bekeek de doorgekrasde plekken, zoekend naar de apotheek die hij bedoelde. 'Yer avoiding my question. But okay, I'll shut up about it.' Murmelde ze, haar ogen nog altijd gericht op de kaart in haar handen. 'Yeah that's the one. The pharmacy right there.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar bittere gedrag vond hij wel vermakelijk, zeker omdat hij het van de meesten niet gewend was. Voor een kleine - al dan gesproken over een meisje - had ze behoorlijk wat lef in zich. Ze durfde hem tegen te spreken en alles te zeggen wat ze wilde, waar hij zich aan kon irriteren en toch tegelijkertijd wel op kickte. Ze was anders dan de rest.
"Did you hear me say I didn't felt the same? You may die any time you want to, little one. I ain't got no doubts about that." Zijn bezigheden lagen intussen weer bij het stuur. De kaart werd van hem overgepakt zonder commentaar, althans; op wat hij haar vroeg. Dat hij alles ontweek waar Cassidy naar vroeg had ze jammer genoeg wel degelijk doorgehad. Het frustreerde hem, hoewel hij het niet liet merken dat hij er echt mee zat.
"I just hate curious people, I guess," mompelde hij stug. "But if you really wanna know, I was in prison. Got transferred from Tarasov to Saint Quentin in California. Hell broke loose once the walkers got inside, so I managed to get out before the guards could get to me and.. here I am." De ongeïnteresseerdheid waarmee Demyan het uitsprak was als dagelijks voor hem. Hij praatte nooit over alle gebeurtenissen, zowel tegenover Cassidy als iemand die hij vertrouwde - nam bijvoorbeeld Pops - dus het was al een heel verschil dat hij zijn mond opentrok. Het deel waarin hij uitlegde hoe hij de vele gevangenen die in zijn weg kwamen had moeten vermoorden, had hij maar expres weggelaten. Cassidy met alle details overvallen en zijn bloedbad van een verleden vertellen zou hem allesbehalve voordeel op kunnen leveren. Bovendien mocht ze best bang voor hem zijn, maar hij wilde niet dat iedereen van alles wist. Zijn strafblad was tenslotte niet bepaald schoon en wit gebleven. De moorden waarvoor hij in eerste plaats opgesloten werd met een lange straf van zeker 45 jaar op zijn zestiende, hield hij liever voor zichzelf dan het van de daken te schreeuwen om mensen angst aan te jagen.

De overige minuten tot aan de apotheek was hij stil geweest. Het had geen nut om er verder nog over door te praten, dus hij hield het bij zijn eigen denkbeelden om de rest van de tijd door te komen. Lang hoefde hij gelukkig ook niet te wachten tot ze het gebouw waar hij naar opzoek was hadden bereikt. Na zo'n kwartier kon hij het voertuig alweer tot stilstand brengen, dit keer voor een bouwvallige apotheek aan de rand van de grote stad. Hij slaakte een diepe zucht.
"Here goes nothing."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Glad we got that settled.'
Ze keek even op van de kaart, duidelijk geïnteresseerd naar wat hij te vertellen had, al beviel het eerste deel haar niet zo erg. Ze wist dat ze nieuwsgierig was, maar ze had hem toch niet gevraagd om het te vertellen? Hell, ze had hem zelfs verteld dat ze er over op zou houden, wat nieuw was voor haar. Ze kon echter niet zeggen dat ze niet geïnteresseerd was in wat hij verder vertelde. De gevangenis dus. Ze stond op het punt om door te vragen waarvoor hij vast zat, laat staan zo jong al, maar ze hield haar mond. Haar ogen weer gericht op de kaart, en de sigaret tussen haar lippen, doende alsof hij niets gezegd had. Ze vreesde hem niet, ondanks dat ze wist dat hij in de gevangenis zat en daarbij welke gevangenis het was. Ze had wel vaker gehoord van de gevangenis en de gevangenen die er zaten. Je kwam er niet zomaar, en ze kon al vrijwel raden wat hij had gedaan. Toch bleef ze rustig zitten, haar gezichtsuitdrukking niet veranderd door het verhaal, noch paniekerig of bang. Helemaal vertrouwde ze hem echter niet meer, maar dat was moeilijk aan haar te zien. Alsof kalmte haar overspoeld had, had ze haar blik gericht op de kaart, niet opgekeken van de lijnen en vormen die lieten zien waar ze zich bevonden.

De kaart had ze opgevouwen en wel weer op het dashboard gelegd, en haar handen omklemden haar rugzak en rifle. Ze waren en, de apotheek. Hoeveel Walkers ze moesten verwachten wist ze niet, evenals hoeveel bruikbare spullen ze er zouden vinden, maar het was altijd een poging waard, ondanks haar weinige vertrouwen in de plek. Traagzaam stapte ze uit de auto, haar spullen weer op haar rug gehangen en haar sigaret op de grond gegooid, die ze uittrapte met haar schoen. Voordat ze ook nog maar een stap verzette, pakte ze haar hamer uit haar rugzak, het bloed dat eraan zat nog lichtelijk plakkend aan haar hand, al was ze dit inmiddels wel gewend. 'Let's do this.' Murmelde ze, zich niet eens afvragend waarom ze hem hielp. Met hetzelfde gemak liep ze weg, door naar de volgende stad, maar dat deed ze niet. Hij had haar immers een lift beloofd en dit alles zou haar niet veel moeite kosten. Ze liep richting de smerige deur van het pand, deze voorzichtig open geduwd, al was het niet hoorbaar. Zacht gekraak verraadde haar positie, onderwijl ze traagzaam naar binnen liep.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De knuppel griste hij weg van de achterbank. Het hout klampte met bloed en al aan zijn hand, een vochtige rode plek achtergelaten op zijn handpalmen, die hij stevig om het handvat heen plaatste. Het viezige gevoel was Demyan onderhand al wel aan gewend. Hij vond er weinig ergs aan om het op zijn huid te kunnen voelen, zeker sinds hij wist dat degenen van wie het afkomstig was het hadden verdiend. Meer voldoening dan spijt droeg hij ervoor met zich mee. Een beetje gegrijns kwam er bij hem vanaf terwijl hij de auto op slot achterliet; de nood van de situatie hield hij nog even achter, met de positieve kant naar alles gekeken, wat inhield dat er hen weer wat stond te wachten bij binnenkomst.
Haar stappen achtervolgde hij traagzaam. Het tempo hield hij normaal, zijn ogen langs de gehele omgeving gegaan met de zekerheid dat ze niet voor grote verrassingen zouden komen te staan. Walkers konden zich prima schuilhouden achter de bossen waar zij zojuist naast terecht waren gekomen. De vele boomstammen boden goede beschutting voor de vieze wezens, en bovendien was het bij hem niet gewenst om dood te gaan door een leger zombies. Evenwel hield hij zijn uiteindelijke aandacht voor de apotheek. Hij liep na Cassidy naar binnen, zich beseft dat er buiten tot nu toe nog weinig aan de hand was, en het pad langs de rekken medicijnen vervolgde hij nauwkeurig. Zijn eerdere concentratie was nu totaal op de middelen gericht die voor hem uitgestald stonden.
Een andere weg als het meisje nam Demyan met gemak. Hij sneed de wegen af, haar aanwezigheid weggeblokt uit zijn uitzicht met elke meter die hij verstreek. Een ander gangpad werd zijn zoekgebied zonder een woord uit te brengen over wat hij deed. Ze kon alles wel gewoon zelf doen, ging hij vanuit, en met haar rondlopen alsof ze een stel waren zou ook nooit in hem opkomen. Ook vond hij dat hij het wel zelf kon redden. De zombie die hij er spotte, liggende op de grond met enkel een paar spieren die het lijf nog ineen wisten te houden, vormde weinig bedreiging voor een negentienjarige jongen als hem. Het beest negeerde hij volledig alsof het er niet de houten vloer naast hem innam. De krakkemikkige, oude inrichting kon hem meer schelen, want het voortgemaakte geluid bij zijn zoeken tussen de diabetesproducten was velen malen irritanter dan de dode nu begon te worden.
"C'mon...," siste hij geïrriteerd. "Where are those things." Jachtig greep hij naar verscheidene dingen, waaronder de dingen die in de koeling werden bewaard. Sommige verpakkingen smeet hij uit eigen frustratie naar de grond. Het waren de medicijnen waar niemand opuit leek te zijn die er nog met grote hoeveelheid stonden, maar de drukte over de nutteloze dingen was nergens te vinden intussen hij ze wegvaagde van de planken. De lege plek waar hij normaliter de insuline weer had kunnen zien was hetgeen waardoor hij begon te grommen van ergernis, hoe onhandig het ook was om te laten blijken tegenover mogelijke walkers in het pand.

"You've got to be kidding me."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Traagzaam liep ze door het gebouw, voorzichtig en stil. Ze wist niet wat ze naar haar toe zou lokken met het geluid dat ze maakte, dus deed ze liever wat stiller. Ze besteedde weinig tot geen aandacht aan de jongen achter haar, al hoorde ze zijn voetstappen de andere kant op gaan. Met haar hamer in haar hand liep ze door het pand, om haar heen kijkend, zeker makend dat er geen Walkers in haar buurt kwamen. Ze wist niet precies waarom ze hier nog bij was, maar ze kon nu niet meer weglopen.

Traagzaam liep Cassidy de krakende, houten traptreden af. Het geschreeuw van haar ouders gehoord vanuit haar kamer boven, en ze was eigenlijk te angstig om de woonkamer in te lopen. Toch liep ze richting de deur, haar hand al op de deurklink gelegd, toen een knal haar deed stoppen. Ook het gescheeuw was abrupt gestopt, wat haar geen goed voorgevoel gaf. Net voordat ze weg wilde lopen bij de deur om Conor te halen, opende hij voor haar neus. Haar vader stond recht voor haar, een pistool in zijn hand en enkele bloedvlekken op zijn gezicht en kleding. Enkele seconden keek ze langs hem heen, om zo het gruwelijke bloedbad te kunnen zien en het levenloze lichaam van haar moeder. 'D-did y... Ya killed her.' Wist ze stamelend uit te brengen, niet in staat om haar ogen weg te halen van het bloederige aanzicht achter de man, tot ze iets kouds tegen haar voorhoofd voelde. De loop van het pistool tegen haar voorhoofd gedrukt terwijl ze oogcontact maakte met haar vader. De kille blik van haar vader vertelde haar genoeg over wat dit alles met hem deed en ze walgde er van. 'Ya didn't see a thing, understood?' Ze kon niet anders dan knikken en hopen dat hij haar niet ook zou doden. Het lichte gekraak van de trap maakten duidelijk dat ook Conor de geluiden had gehoord en bij het zien van Cassidy liep hij wat sneller. 'Get away from her.' Sprak hij, zijn woorden even emotieloos als zijn gezichtsuitdrukking. 'One word about this, and the both of ya are dead.' Het pistool liet hij langzaam zakken terwijl hij gebaarde dat ze weg moesten, terug naar hun kamers. Wat aarzelend zette Cassidy een stapje achteruit, om vervolgens achter haar broer aan de trap op te lopen, wie geen woord meer sprak.

Ze schudde haar hoofd even om de gedachten weg te werken, een paar tranen stromend over haar wangen, die ze snel wegveegde. Traagzaam keerde ze zich om, terugkerend naar Demyan om te zien of hij gevonden had wat hij nodig had. Lang lopen was het niet, en binnen de kortste keren zag ze hem staan. 'Have ya got it yet?' Murmelde ze, onderwijl ze even om haar heen keek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een onoverkomelijke irritatie, noch wanhoop, overtrof hem in secondes. Zijn gefrons dat hij uit gewoonte voortbracht zodra hij weinig begrip had voor alles was ook wederom weer te zien. Hij was compleet overgenomen door zijn eigen gedachten dat hij van de wereld leek te zijn, wild aan het schuiven en smijten met verscheidene medicatie die hem zijn zicht van de lege plek insulinecapsules wegnamen. Demyan bleef er zoeken, alsof hij zichzelf had overtuigd dat alles gewoon goed verstopt zat en het een zoektocht was die een tikkende klok in zijn hoofd met zich meenam, aftellende naar het moment dat hij niet meer zonder kon, maar hij kon het niet in zich opbrengen om te stoppen voordat hij elke centimeter onderzocht had. "It's gone. Long gone..," stamelde hij terug op de stem op de achtergrond. Hij wist het te herkennen als Cassidy, al draaide Demyan zich pas om zodra hij dan eindelijk door leek te hebben dat het een verloren zaak was. "There's someone I need to see urgently now." Gelijk was hij van plan door te gaan, doende dat er niets gebeurd was en er totaal geen radeloosheid bij hem aan te pas kwam, maar bij het kijken naar haar viel hem iets op dat zijn bewegingen per direct stopte. Haar wangen leek iets te glanzen van vocht met haar ogen glazig geleken in het zachte licht. De stofdeeltjes door de muffe lucht konden het niet voor hem verbergen. Vragen of er wat was ging hij niet doen; het was nutteloos omdat hij al zag dat er iets aan de hand was. Het weten dat ernaar vragen het enkel erger kon maken, liet hij het weg. "But I guess that can wait. C'mon, I'll take you to the next city," praatte hij verder. Voor even liet hij zijn hoofd iets schuin gaan, haar onderzoekend aangekeken, maar al gauw liet hij het achter zich. Langzaam draaide hij zich van haar weg naar de deur. De weg naar buiten was indien makkelijk te vinden, zonder enige bezigheden met wat hij écht aan het doen was wist hij de buitenlucht weer te vinden. Zijn eigen gemurmel in zichzelf was zijn focus geweest tijdens het voortzetten van zijn passen.
"Never thought I'd have to visit that asshole again."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze fronsde haar wenkbrauwen even bij het horen van het nieuws. Hetgeen wat hij zocht was niet langer te vinden in de vervallen apotheek. 'Oh... Well, what now?' Vroeg ze, al vragend een wenkbrauw op getrokken. Kort daarna volgden zijn woorden, waarop ze slechts knikte als antwoord, niet exact zeker wat ze ermee aan moest. Verbaasd keek ze toe hoe hij haar even aan bleef kijken, wat maakte dat ze hem wat vragend aankeek, vooraleer ze zich besefte wat er aan de hand kon zijn. Wat snel haalde ze de rug van haar hand langs haar linkerwang, wat vochtigheid gevoeld tegen haar huid. 'Don't mind that.' Murmelde ze. Het was een opluchting voor haar dat hij niet besloot verder te vragen, al kende ze haarzelf goed genoeg om te weten dat ze de vraag waarschijnlijk niet beantwoord zou hebben, om te voorkomen dat hij meer over haar te weten kwam dan nodig was.
'Alright.' Sprak ze als antwoord op wat hij zei, haar stem nog wat schor. Ze volgde hem het gebouw uit, langzaam achter hem aangelopen, het oude gebouw uit. Eenmaal buiten stak ze haar haner weer in haar rugzak, en verwisselde deze met het welbekende pakje sigaretten en de aansteker. Zodra ze een sigaret tussen haar lippen had, voelde ze zich weer wat beter, langzaam ontspannend. Het was geen goede gewoonte, en zeker niet als dit hetgeen was wat haar kalmeerde na de herinnering. Ze opende de deur van de auto en gooide haar spullen op de achterbank, ditmaal niet geboeid of het veilig was of wat ermee zou gebeuren. Zonder een woord te spreken stapteze in, de deur met een zachte klap achter haar dicht getrokken, waarna ze met haar hoofd tegen het glas naast haar leunde. Zo nu en dan verliet wat rook haar mond. Haar emoties onderdrukken was iets waar ze graag beter in wilde worden, om het zo te laten lijken alsof er werkelijk niets aan de hand was, al was dit moeilijker dan ze gehoopt had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De plaats achter het stuur had Demyan al gauw weer weergevonden. Zichzelf van zijn spullen ontdaan, die hij naar wat hij ervoor deed ook weer achterin legde, wist hij de auto weer op de weg te krijgen met geen ander geluid te horen dan de draaiende motor. Hij had geen zin om te spreken tegenover Cassidy. Zijzelf leek er ook niet echt voor in de stemming te zijn gezien haar sombere gelaat, maar aan de sigaretten kon hij meer afleiden dan haar gedrag zelf hem vertelde. Het roken gaf hem vaak ook de mogelijkheid weer rustig te worden. Hij zag het aan als iets persoonlijks en hield zijn mond dicht, al moest Demyan wel toegeven dat het roken naast hem, hem behoorlijk opdringerig maakte naar sigaretten. Het geval waarin hij zijn bloedsuikerspiegel te laag had vergeleken met hoe het hoorde te zijn hielp daarbij niets. Kleine trillingen voelde hij ontstaan in zijn handen, die hij omslachtig op het stuur hield om het te kunnen negeren.
Vragen naar een sigaret deed hij ondanks alles niet. Hij dacht na, dook weg in zijn herinneringen naar Sebastian en nam alles met zich mee wat hij zich nog kon bedenken over zijn leven in de apocalypse. Een vaste route wist hij omhoog te halen tussen zijn eigen zwijgen door. Hij somde wat steden op, met geen flauw benul van zijn eigen uitgesproken woorden en onderwijl zijn ogen vast op de weg bleven waren zijn gedachten druk aan het malen. "Atlanta, Seattle.. Detroit," werd er zacht opgenoemd. "Orlando, Santa Fe.. Washington and.. Sacramento."
"New Orleans.. yeah, that one too.." Met zijn linkerhand wreef hij iets over een zijde van zijn gezicht, vervolgens weer teruggelegd op het stuur. Het was voelbaar dat hij in geen uren wat suiker of wat dan ook binnen had gekregen. Het maakte hem moe, maar Demyan wist dat het ergste nog moest komen. Vergeleken daarmee mocht hij nog gelukkig zijn nu hij er alleen maar weinig energie en wat rillingen aan over had gehouden. Hij beet even bedachtzaam op zijn lip, Cassidy van de zijkant iets aangekeken om zichzelf bij de wereld te houden in plaats van zich helemaal af te sluiten van ales en iedereen. "Could you mark those spots on the map for me?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Leeg staarde ze vooruit, door het raam naar de weg waarover ze reden, de sigaret hangend tussen haar lippen. Gelukkig over het feit dat hij haar nog altijd niets vroeg, onderwijl ze even hoestte, om vervolgens haar sigaret uit het, gedeeltelijk geopende, raam naast haar naar buiten te gooien. Haar hoofd inmiddels opgetild van bet glas, keek ze even opzij, naar de jongen die wat steden op leek te sommen. Vragens trok ze een wenkbrauw op. Iets aan hem zag er niet zo goed uit, al wist ze niet exact wat. Het was niets overduidelijks, al kreeg ze een hint dat er iets aan de hand was door zijn handen die lichtelijk leken te trillen. Ze vroeg er echter niet naar, ze was immers zijn oppas niet, en daarbij was het haar zaak niet. Zijn vraag deed haar opkijken van de weg, en ze knikte even, vooraleer ze de kaart pakte en deze even bekeek. 'I don't have a pen.' Murmelde ze, haar rugzak van de achterbank gegrepen om te zoeken naar een pen of wat dan ook. Helaas wat het een nutteloze poging en vond ze uiteindelijk niets. Haar rugzak belandde weer op de achterbank, waarna ze het dashboardkastje opentrok en hier na enkele seconden en oude permanente stift in zag liggen. Voorzichtig pakte ze het vast, het dashboardkastje weer gesloten zodra ze de stift in haar hand hield. Zoekend naar de door hem genoemde steden, zat ze wat onderuitgezakt op de stoel, zo nu en dan wat omcirkelend. Enkele vlekken op de kaart maakten een paar plaatsen onleesbaar, al leverde dit haar geen problemen op.
Even keek ze opzij naar de jongen, opgekeken van de kaart. 'So tell me, what's de meaning behind your tattoo's?' Vroeg ze hem, vrijwel uit het niets. De permanente tekeningen opgemerkt die ochtend, voordat het weer bedekt werd door de zwarte hoodie. Na de laatste plaats te hebben omcirkeld op de kaart, vouwde ze het stuk papier weer op, de stift weer terug in het dashboardkastje gelegd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het opnoemen van elke welbekende stad was gemakkelijk vergeleken met zijn taak voor nu. Om de locatie van zijn 'vriend' te achterhalen, beter bekend als Sebastian Berger - een Duitser die al enkele jaren in Amerika te vinden was - moest hij elk beetje herinnering naar boven halen. Zijn voormalige celgenoot opsporen was een lastigere taak dan te verwachten was. Hij had de man in geen maanden meer gezien, met zijn vervroegde vrijlating toen Demyan nog maar een jaar of anderhalf in de bak had gezeten, en het was een raadsel of hij nog altijd hetzelfde ritme aanhield als toen.. "Now, can you cross out a couple of the cities?" Het zoeken naar een pen gaf hij geen blik waardig. Ze kon het prima zelf af en bovendien kon hij haar weinig hulp aanbieden, nu hij de walkers moest zien te ontlopen met de hoop geen nieuwe schade op te lopen. Zijn concentratie legde hij terug bij de weg voor hen. Een overbeladen snelweg met verlaten, volledig verwoeste auto's, waar hij zo goed als mogelijk was omheen moest sturen. Enkele bochten werden gemaakt uit voorzorg om de voertuigen te vermijden. "He's been to.. Washington. Seattle too.. Sacramento was in the summer.." murmelde hij voor zich uit. "He blew a building up in Detroit.. Atlanta was his first meeting point, and New Orleans is the place to go when.. what was it again.. oh, he went there for a gang that got killed." Ergerlijk zette hij zijn tanden voor de komende seconden op elkaar, met een razende poging nog de laatste auto in de file kunnen ontwijken, voordat Demyan zich een beetje kon ontspannen. Althans, het was maar wat ontspannen genoemd kon worden. Hij stoorde zich mateloos aan zijn eigen lichaam met de getoonde effecten van zijn ziekte. "Now, he can't be in Santa Fe anymore. So.. which city is the one that's still left?" vormde zijn laatste vraag die hardop werd gesteld vanuit zijn stille zelf. Van toen af aan stopte zijn uitspraken voor zijn vlugge gedachten naar het verleden, en was het zijn kille gelaat waar tegenaan kon worden gekeken; anders dan de bedenkelijke blik die hij eerst met zich meedroeg.
Een blik die, gaandeweg, bij Cassidy terechtkwam. Haar onverwachte vraag wekte hem uit zijn kleine ontstane trance die hem stil had gehouden. Uit korte verwarring herhaalde Demyan de vraag nogmaals voor zichzelf. "What's the meaning behind my tattoos?" Het duurde even voordat hij het in zich opnam een antwoord te geven, al was het waarschijnlijk niet waar ze op zat te wachten. De waarheid was dat hij niet snel over zichzelf praatte. Hij wilde zo weinig mogelijk kwijt, maar hier had hij het nog niet gehad over het feit dat ook hij weinig wist van haar. Ze had zelf ook amper wat verteld en dus zag hij dit als een kans, hoe klein het ook mocht zijn, om geen informatie voor niets openbaar te maken.
"How about you tell me what's haunting you so much it left you in tears at the pharmacy, and maybe I'll tell you after."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Hm.' Murmelde ze simpelweg als antwoord op zijn vraag, aandachtig luisterend naar de steden die hij noemde. Elke keer weer een stad weggestreept zodra deze genoemd werd. Even keek ze op, nog twee steden over die een mogelijkheid zouden kunnen zijn. 'Well that leaves-' Haar woorden werden al snel onderbroken door die van de jongen, die opnieuw een nieuwe stad opnoemden. Ze keek even naar de overige stad op de kaart. 'Orlando.'
Hij herhaalde haar vraag, wat haar even een wenkbrauw op liet trekken uit verbazing. 'Yeah?' Zei ze wat vragend, terwijl ze zijn ogen even opzocht. Een geïrriteerde zucht rolde over haar lippen bij het horen van zijn vraag. Ze wilde er niet graag over praten, het was geen goede herinnering en ze had er veel voor over om het gewoon te vergeten, wat haar helaas niet lukte. 'I didn't-' Begon ze, al onderbrak ze haarzelf al voordat ze ook maar halverwege haar zin was. 'Who the hell am I kiddin'.' Murmelde ze vervolgens, onderwijl ze haar hoofd even schudde. 'It's ehh... A bad memory. And I certainly don't like talkin' about it.' Begon ze, haar ogen gericht op de weg. 'Just let me get a cigarette before I tell ya.' Traagzaam pakte ze haar tas van de achterbank en haalde het pakje sigaretten evenals de aansteker eruit. Haar rugzak belandde weer op de achterbank, vooraleer ze een sigaret aanstak. De sigeretten en aansteker hield ze vast. 'Just in case you ever use this against me, I will blow your guts out.' Murmelde ze, terwijl ze hem de sigaretten en de aansteker overhandigde. 'It's basically ehh... A memory of this argument my parents had, wich I could hear from my room upstairs. So, as any child would do, I walked downstairs, hoping they would just stop. Just when I wanted to open the door, I heared this loud noise coming from the living room.' Begon ze, een trekje van haar sigaret genomen, waarna ze de rook weer uitblies. 'I backed off from the door, trying to get my brother, who was upstairs, but my dad opened the door before I could go. When I looked behind him I saw my mum's body, lifeless on the floor, blood surrounding her. My dad was holding a gun, wich he pressed against my head, threatening to shoot me too if I said one word about it.' Emoties waren verdwenen van haar gezicht, geen oogcontact meer met hem gemaakt. Ze ademde een keer diep in en uit. 'So, what do they mean?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De enige mogelijkheid die sindsdien over bleef te zijn, was tot hun geluk de beste plaats waar hij Sebastian mogelijk aan zou kunnen treffen. Het lag geen vele honderden kilometers van hen af zoals hij bang voor was geweest. Het was bereikbaar met een auto als deze van nu, haalbaar om voor hem nog uit te kunnen houden en evenzeer wist Demyan - in tegenstelling tot de andere plaatsen - de gevangenis waar de jongen zou moeten zijn, wél te vinden. "Orlando it is. Three and a half hour drive, but we'll get there."

Al onverwachts hoorde hij haar toegeven op zijn vraag. Hoewel ze eerst bezig leek te zijn met de sigaretten en de aansteker, leek ze het totaal niet te negeren naar wat Demyan van haar verwacht had. Haar opmerking die volgde daarentegen was niet als een verrassing gekomen. Hij schudde zijn hoofd, een nieuwsgierige glinstering door zijn ogen getrokken onderwijl hij erop inging. Hoe normaliter zijn beloftes weinig waard waren, meende hij deze met verbijstering over zichzelf, oprecht. "Yeah, yeah. I promise." Met dankbaarheid nam hij een aangeboden sigaret aan. Hij stak deze in stilte op, luisterende naar haar verhaal dat wat stroef begon met een ontkenning. Alles dat hij achter haar had gezocht bleek bij deze onzin te zijn. Een tragische herinnering werd uitgesproken waarvan hij niet anders kon dan zijn zwijgzaamheid uit respect behouden. Hij blokkeerde zijn dodelijke blikken, liet zijn lippen op elkaar geperst met een gezichtsuitdrukking die apart genoeg enigszins medelevend was. "That's one hell of a story, little one. I can get why it haunts you," mompelde hij terug. Niemand had volgens hem zoiets mee moeten maken, maar het bleef meer bij hem steken vanwege zijn ervaringen dan dat het verhaal hem spijt liet voelen over zijn vraag. Het liet hem denken aan zijn eigen verleden en alleen al daarom sprak Demyan er niet verder over. Hij ging alleen verder op de opnieuw gestelde vraag naar zijn tattoos. Besloten dat hij het wel moest beantwoorden, zette het hem aan om zich over zijn weigering om te praten heen te zetten.
"Most of 'em are gang tattoos. Rankings, positions, loyalty," vertelde hij, zijn vingers rond de sigaret gehouden om een teug te kunnen nemen. "Prison got me a few as well." Rook verliet zijn lippen in een traag tempo. Genot voor het waarnemen van de rook in zijn longen was bij hem te zien, een voldane grijns voor korte tijd laten zien. Hij nam het diep in zich op en liet het vervolgens beetje bij beetje aan hem ontsnappen; het was alsof hij weer in een eigen wereld terechtkwam, waar geen kwaad ertoe deed. Hij vergat de apocalypse voor even, al duurde het maar secondenlang, en kon zich even nergens over druk maken. Het leidde hem af van alle opkomende herinneringen aan zijn tattoos. Starend naar de oneindige snelweg voor hem, lastte Demyan een pauze in tussen zijn woorden, die pas verging toen hij wederom opmerkte hoe hij aan het afdwalen was.
Zijn linkerhand verliet de sigaret tussen zijn lippen. Het stuur pakte hij weer goed vast, Cassidy een schuine blik gegeven in de tussentijd. Door de verandering van zijn positie schoof de mouw van de hoodie enkele centimeters omhoog. Een tweetal andere tatoeages werden zichtbaar, waarop Demyan eraan herinnerd werd welke hij over het hoofd had gezien. Weifelend bekeek hij ze, "Eh.. I got the family weapon back in Russia, and.." Zijn aarzelingen waren er wel over de tekens, die hij aan het licht had gebracht door de binnenkant van zijn pols naar zijn eigen zicht toe te draaien. Hij wist het verhaal dat erachter zat maar voor zijn eigen bestwil geheim kon blijven, maar aan zijn sombere uitstraling was al te bekennen hoe hij ermee zat in plaats van de leugen die hij op het punt stond naar buiten te brengen. Hij keek weg van de drie geturfde streepjes op zijn huid en liet ze door de stof van de hoodie verhullen, door zijn hand terug te brengen naar het stuur. "This one is nothing."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Alsof het opeens niets meer met haar deed haalde ze har schouders op, niet langer gewild om meer emotie te tonen om de man die ze ooit haar vader noemde, dan nodig was. Ze had al die jaren nog altijd een bittere haat voor de man. Nooit had ze er ook maar over gedacht om hem te vergeven. 'Well it's a story, sure. But hey, we all have bad memories.' Ze keek even naar hem vanuit haar ooghoeken, geen emotie zichtbaar op haar gelaat, wat ook precies was hoe ze zich voelde. 'Besides... I shot him.' Murmelde ze, amper hoorbaar. Ze toonde weinig emoties bij herinneringen aan haar vader, al had ze er op sommige momenten moeite mee, bijvoorbeeld in the apotheek. Ze wilde er niet over nadenken, maar ze kon het ook niet tegengaan. Traagzaam vulde ze haar luchtwegen met rook, en liet het niet veel later weer naar buiten, haar ogen tijdelijk gesloten om even tot rust te komen. Helaas duurde het niet lang en binnen enkele seconden opende ze haar ogen weer, luisterend naar wat hij vertelde over zijn tattoo's.
Aandachtig luisterde ze naar de oorsprong van zijn tattoo's. De meesten waren dus van bende's en dee gevangenis. Ze zag het wel aankomen, maar tegelijk verbaasde het haar een beetje. Het was zeker niet iets wat ze zelf zal doen. Maar de meeste van haar tattoo's hadden ook niet veel betekenis. Toch was ze best gefascineerd door zijn tattoo's. Het was iets wat se niet vaak zag, en dat maakte het voor haar best bijzonder.
'Nothing? It's messing with your emotions quitte bad for just a random tattoo.' Sprak ze met een opgetrokken wenkbrauw. Zijn sombere blik liet haar wat verbaasd achter, zeker door zijn antwoord. Toch wilde ze er niet op doorgaan, aangezien het hem niet leek te herinneren aan iets positiefs. Na wat rook uit te hebben geblazen, zette ze een kleine glimlach op. 'I've got a few of 'em too though. Meaningless tattoo's are the best.' Haar ogen inmiddels weer gericht op de weg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm, that's true. What would we be without 'em?" Eerdere emoties die hij aan haar weer had kunnen zien, waren nu compleet verdwenen. Net als zijn eigen gewoonte was alles in rook opgegaan dat ook maar een hint van gevoel in zich had. Het meisje keek strak voor zich uit, een zorgeloze keer haar schouders opgehaald, alsof het verhaal amper invloed had op haar. Demyan wist dat het onzin moest zijn en hield stug vol dat het alleen een masker was dat op werd gezet, maar hier sprak hij ondertussen geen woord over uit. Hij deed hetzelfde wat hij altijd al had gedaan en ook hetgeen dat zijn 'kamergenoot' deed; een onbewogen blik doorzetten met niets anders dan concentratie in zijn ogen gezien.
De sigaret rookte hij gewoon door. Rook werd ingeademd en uitgeblazen onder het rijden, genoten van de lucht die zich traagzaam begon te verspreiden in het voertuig. De walm zag hij beetje bij beetje van de zijkant verdwijnen in de lucht, met alleen een geur achtergelaten om hen heen. Gefrustreerd om haar opmerking beet hij op zijn lip. "It's nothing. The past is gone and isn't worth thinking about anymore." Het was nooit de bedoeling geweest om het ook maar aan iemand te laten zien hoe hij zich voelde, dus dat was wat Demyan aanhield na al die tijd. Hij ontkende het, bracht voor een keer geen leugen uit om zich uit de problemen te helpen maar bleef stil, waarop hij acteerde dat hij het werkelijk nooit uit had gesproken. Al had Cassidy dan wel gezien dat er iets in hem loskwam bij het geconfronteerd worden met de tattoo van jaren geleden trok hij zich er niets van aan.
Toen hij te horen kreeg over haar tatoeages bleef hij daartegenin wél bij het onderwerp. De nieuwsgierigheid voelt hij in zich branden, die hij naar buiten bracht door opzij te kijken met een kleine grijns. "You have tattoos? I haven't seen them."

Can't get out
When all I want to lose
Won't stop now
And everything I choose will break down
For everything I did
I now feel regret

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Happy?'
Ze trilde lichtelijk, haar hoofd vol met emoties, die ze voor geen goud wilde tonen. Het maakte haar onrustig en ietwat misselijk, wat ook kon komen omdat ze al twee dagen niets meer had gegeten. Enkele seconden kneep ze haar ogen dicht, proberende om de emoties weg te drukken en plaats te maken voor wat vrolijkheid, of het nou oprecht was of niet. Traagzaam opende ze haar ogen weer en had deze binnen de kortste keren weer strak op de weg gericht. Ze kon nooit goed omgaan met de herinnering. Het deed haar dan mischien wel denken aan haar vader, maar zo ook haar moeder. Haar gehele leven voor de apocalypse, en ze was nog steeds niet zeker of ze blij was dat de apocalypse gaande was of niet. De apocalypse had ook invloed op haar gehad, en dan voornamelijk haar gezondheid. Een drugsverslaving was hetgeen wat haar lichaam verzwakt achter had gelaten voor enige tijd. Haar broer was de persoon wie haar dwong te stoppen. Ze was hem dankbaar en ze wist dat het slecht voor haar was, maar het was een tijdelijke afleiding van de wereld om hen heen.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze even zijn kant op bij het horen van zijn geïrriteerde woorden. 'Forget I mentioned it.' Sprak ze, aangezien ze kon merken dat hij er niet over wilde praten. Stil bleef ze voor haar uit kijken, geen woord gesproken. Even hoestte ze, wat gevolgd werd door een geïrriteerde zucht.
Zijn vraag kwam niet volledig onverwachts, en het zorgde voor een zwakke glimlach op haar gelaat. 'Yeah... Some animals on my legs.' Begon ze, haar handen even op haar bovenbeen gelegd, waarna ze haar linkerhand verplaatste naar haar linkerkuit. 'Some water or waves.' Even dacht ze na, aangezien ze soms vergat wat ze nog meer aan tattoo's had. Ze was niet vergeetachtif en het waren er ook niet veel, maar ze vergat het gewoon soms. 'Skeleton and moon on my right shoulder.' Haar hand even op de plek geplaatst, al was dit van korte duur. Ze trok haar jas half uit, alleen de mouw van haar linkerarm af, om hier nog twee tattoo's te onthullen, evenals de kleine wond op haar arm, van de heroïne naald, waar ze geen aandacht aan besteedde. 'And these.'

Now the drugs don't work
They just make you worse
But I know I'll see your face again

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld