Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

9 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ze hadden zich op de meest uiteenlopend plaatsen bevonden. Van het bos waar ze elkaar hadden ontmoeten, totdat omringt door duizenden mensen bij Woodstock. Tot aan de momenten zoals deze, waar Ashton er voor zorgde dat ze alleen waren op een mooie plaats in de stad.
Naylene kon niet klagen over de plaatsen waar Ashton haar mee naar toe had genomen. Ze waren één voor één bijzonder geweest. Het appartement waar ze zich nu in bevonden had een prachtige uitzicht over Boise. In combinatie met de ondergaande zon zou het een prachtige plaatje zijn als Naylene de tijd nam om het goed in haar op te nemen. Ze was echter te druk bezig om maar iets van de schoonheid te kunnen aanschouwen.
Ashton leek niet veel kwijt te kunnen over Rhi, iets wat Naylene zorgde baarde. Ze wist ook wel dat Rhi naar de stad was gekomen met een reden. Die reden was haar beste vriendin. Er had zich het een en ander voorgedaan tussen de vampiers die heel wat verschilden in leeftijd. Als je ze naast elkaar zag staan zou je dat niet zeggen, beiden hadden ze het uiterlijk van een vijfentwintigjarige, toch zat er meer dan vijfhonderd jaar tussen hen twee.
Linn had haar jaren mee. Hoe ouder een vampier was, des te sterker hij of zij werd. Ook Naylene was behoorlijk oud. Samen waren ze dan ook een behoorlijk sterk team. Een kracht waar Rhi niet zomaar in haar eentje tegenop kwam. Er was wel te merken dat Rhi in de afgelopen jaren had gerekruteerd. Haar groep was zeker sterker geworden, wat niet geheel zonder reden was.
Naylene wist maar al te goed dat de stoer uitziende jonge vrouw op wraak zinde. Er had zich het een en ander voor gedaan tussen Linn en Rhi. Nu Rhi de kans er voor kreeg, zou die ook volledig pakken. Op welke manier was nog onduidelijk. Ze zouden niet gaan vluchten, dat was niets voor Linn. Naylene wist echter wel dat ze zich schrap moesten gaan zetten. Ze had echter gehoopt dat ze zich wat meer voor had kunnen bereiden, doordat Ashton antwoorden had gegeven. Veel nuttigs was er echter nog niet uitgekomen.
Ondanks dat Ashton het nu bij haar had gebracht, baalde Naylene er nog steeds van dat hij voor de groep van Rhi had gekozen. Ieder wezen had iemand nodig in zijn leven. Een groep om mee op te trekken, iets wat Naylene maar al te goed begreep. Ze had het echter liever gezien dat Ashton nog bij haar groep zat. Nu wist ze niet wat ze moest verwachten. Welke Ashton uit de hoe zou komen. Hij was onvoorspelbaar en ze wist wel zeker dat Rhi er daarom geen problemen mee had dat hij zich bij haar had gevoegd. Daarbij wist hij ook maar al te goed hoe Linn en haar groep werkte. Naylene was wel echt bang dat Rhi hem voor de verkeerde redenen bij zich hield.
"Ik weet het, ik maak me gewoon zorgen." Het was wel haar beste vriendin en misschien wel de rest van haar groep die gevaar liep. Er was zelfs een kans dat Rhi het op haar had voorzien. Dat was de manier waarop het werkte als je de sterkste van een groep klein wilde krijgen. Dan moest je er eerst voor zorgen dat alles er omheen omviel. Niet dat Naylene zo bang was dat haar iets gebeurde, ze wilde niet dat Linn ergens in werd getrokken door Rhi.
Uiteindelijk kreeg Ashton voor elkaar wat hij wilde. Daar waar Naylene nog geen half uur geleden zichzelf toe had gesproken dat het niet zou gaan gebeuren, voelde ze dat nu echt anders. De tijd die ze samen door konden brengen was al schaars en dat wilde ze niet gaan verpesten. Het had zeker iets te maken met de verschillende woorden die rustig aan haar waren verteld. Woorden die één voor één zeker iets van waarheid in zich hadden. Deels had het ook te maken met de manier waarop Ashton nu voor haar zat. Zijn ogen die haar gezicht rustig in de gaten hielden, hadden er ook zeker iets mee te maken. Nog niet te spreken over de kleine glimlach die haar liet weten dat hij het fijn vond dat ze nu gewillig bij hem zat.
De vingers van Ashton die zachtjes langs haar gezicht gingen, hielpen niet mee. Alle eerdere gedachten waren uit Naylene haar hoofd verdwenen. Alsof haar hoofd nu alleen nog maar gevuld was met de man die ze jaren had moeten missen. Uiteindelijk had Ashton maar al te goed geweten dat het hier op uit zou komen. Ze draaide iedere keer bij. Ondanks dat ze er misschien later spijt van krijgt, zag Naylene het nu niet als iets slechts.
Naylene nam op haar beurt het gezicht van Ashton voorzichtig tussen haar vingers, zodat ze haar eigen gezicht wat dichterbij kon brengen. Waar Ashton de rest van de acties was begonnen, wilde ze hem nu ook wel iets terug geven. Niet zonder dat ze nog wat woorden had gezegd. "Fuck you, Ashton." Er was ook een glimlach op het gezicht van Naylene te zien en uiteindelijk liet ze haar lippen de zijne weer vinden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Sinds de komt van de nieuwe vampier had het huis van Linn en haar vrienden op de kop gestaan. Er had van alles geregeld moeten worden. De leider van de groep was meteen de stad in gegaan om de burgermeester en de woordvoerder van de politie te spreken, om er zo voor te zorgen dat niemand de verdwijning van Edyn zou hebben opgemerkt. Ook was er een bericht gestuurd naar de familie en vrienden van Edyn, die liet weten dat de blondine een tijdje bij Linn verbleef. Daarna waren er al wat spullen opgehaald, zodat de kersverse vampier in ieder geval haar eigen kleding en andere spullen tot haar beschikking had. Degene die thuis de leiding had gekregen, was Michael. Linn was druk geweest en Naylene was uit het huis verdwenen. Michael had al een voorgevoel gehad dat zoiets zou gaan gebeuren. Lang had hij er echter niet aan kunnen denken, want hij was de rest van de dag bezig geweest met Edyn. Linn had hem verteld dat de kleuterjuf hem vertrouwde en dat het haar het beste had geleken als hij zich dan ook over de blondine zou ontfermen. Iets wat hij graag had willen doen.
De nacht was voorbij getrokken en had plaats gemaakt voor een nieuwe dag. Een dag waarop Michael wakker was geworden met Edyn in zijn bed. Hoe vaak Linn ook nog aan had gedrongen dat Edyn in haar bed had mogen slapen, ze had aangehouden dat ze wel naast Michael had willen slapen. Hij wist niet of het kwam doordat ze zich veilig voelde naast hem, maar hij had er geen problemen mee gehad. Nadat hij zelf had gedoucht en zich aan had gekleed, was hij naar de kamer van Naylene gegaan. Daar had hij een leeg bed aangetroffen, wat betekende dat zijn voorgevoel het bij het juiste einde had gehad. Naylene was naar Ashton gegaan.
Ook vandaag kreeg Michael er echter niet veel tijd om stil te zijn bij de, wederom, slechte keuze van zijn beste vriendin. Linn had hem gevraagd of hij Edyn rond wilde leiden in het huis en aan die belofte had Edyn hem gehouden op het moment dat ze wakker was geworden. Michael had gewacht tot ze zich aan had gekleed en daarna had hij haar meegenomen de villa in. Het was een behoorlijk groot huis, typisch iets voor Linn om uit te kiezen. Michael kon niet wachten totdat hij weer de kans zou krijgen om uit te kiezen waar ze over een paar jaar toe zouden gaan. Hij had samen met Naylene een pact gemaakt. Wie van hen ook zou kiezen, ze zouden voor Japan gaan. Een plek waar Edyn waarschijnlijk ook mee naar toe zou gaan, zou ze bij de groep van Linn willen blijven.
‘Dit is de eetkamer, aangelegen aan de keuken. Hij heeft uitzicht op de tuin. We ontbijten hier altijd met z'n allen. Meestak één keer per week," zei Michael, die Edyn mee had genomen naar de plek waar de groep minstens één keer per week met elkaar ontbeet. Lang niet iedereen was er nu. Enkelen waren op vakantie gegaan, maar zouden snel weer terug keren. Toch hield het ontbijt stand. Dat deed het al jaren.
‘Oh, jullie tuin is zo mooi! Jullie hebben echt heel veel mooie bloemen en planten,’ zei Edyn enthousiast en ze maakte al aanstalten om naar de deuren te lopen in de eetkamer, die open konden worden geslagen en zo een doorgang vormde naar de tuin.
‘Pas op voor de zon!’ zei Michael snel, waarna hij Edyn terug trok in de veilige schaduw van het huis. Linn had er rekening mee gehouden door de meeste gordijnen naar beneden te halen, maar hier en daar kwam er toch een zonnestraal door. ‘Weet je nog wat Linn heeft verteld?’
Hij zag Edyn knikken, al zag hij ook dat ze het er moeilijk mee had om alle nieuwe informatie te onthouden. ‘Het is gewoon heel erg veel om te onthouden, Mikey.’
‘Weet ik. Maar Linn heeft de heksen al gesproken en ik denk dat je vandaag al wel een ring kan krijgen, zodat je in de zon kan lopen,’ verzekerde hij de blondine, waarna hij voorzichtig over haar rug wreef. Vervolgens nam hij haar mee terug naar de hal. Het was een behoorlijk indrukwekkende ontvangsthal, met trappen aan beide kanten die omhoog liepen en uitkwamen bij een balkon op de eerste verdieping.
‘Dit was het denk ik wel,’ zei Michael. Edyn keek, zoals ze al de hele ochtend had gekeken, verwonderd rond. Vervolgens landden haar blauwe ogen op zijn gezicht, waarna ze naar voren kwam. Ze moest op haar tenen staan om hem een kus op zijn wang te geven, maar haar lippen raakten heel even zijn huid. ‘Dankjewel voor de rondleiding, Mikey. Dat is heel erg lief van je.’
Nog voordat Michael kon reageren, vloog de deur open. Voor het menselijk oog was het waarschijnlijk onzichtbaar geweest, maar Michael zag een flits van rode haren voorbij komen, die meteen de trap op renden. Een zucht verliet zijn lippen, wetende hoever het ondertussen al weer was.
‘Ik moet even naar Naylene,’ zei hij tegen Edyn. Hij legde zijn handen op haar schouders en streek er zachtjes overheen. ‘De anderen zijn ook al wakker. Je kan best bij hen gaan zitten, maar denk aan de zon, oké? Ik ben straks wel weer terug,’ beloofde hij haar. Zodra Edyn had geknikt, liet Michael haar los en liep hij de trap op naar boven.
Hij vervolgde zijn weg naar de kamer van Naylene. Zonder te kloppen opende hij de deur. Hij zag Naylene op bed liggen, haar gezicht verborgen in het kussen. Michael had dit aanzicht al meerdere malen gezien en meestal werd het veroorzaakt door één persoon: Ashton. Naylene was een slimme vrouw, die ook maar al te goed in zag dat Ashton lang niet altijd het beste met haar voor had. Die gedachten leken echter als sneeuw voor de zon te verdwijnen als die klootzak even naar haar lachte. Vervolgens verdronk Naylene dan weer in een poel van zelfmedelijden, zoals nu ook het geval was.
In stilte liep Michael naar het bed toe, waarna hij naast haar ging zitten. Ondanks dat hij medelijden had met zijn vriendin, oordeelde hij haar nu over haar beslissingen. Ze was al zo vaak in deze val getrapt en Michael kon zelf niet inzien waarom ze iedere keer maar weer viel voor de woorden van Ashton, want ze hadden toch geen betekenis. Niet genoeg in ieder geval. Ondertussen bleef hij naar de rug van Naylene staren, terwijl hij maar al te goed wist dat ze door had dat hij naast haar zat.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Waar Naylene gisteren de deur uit was gegaan met het idee dat ze Ashton niet meer in haar hoofd binnen zou laten dringen, was dat zoals eigenlijk wel te verwachten was geweest, wel gebeurd. Van de ene zoen was de andere gekomen en daarmee waren alle slechte gedachten over Ashton allemaal verdwenen. Uiteindelijk had ze zoveel mogelijk van haar nacht proberen te genieten, wetende dat de klap de volgende ochtend wel weer kwam.
De klap was gekomen toen Naylene naast Ashton wakker was geworden. De zachte lakens hadden al als een last op haar gevoeld op haar naakte lichaam, alsof het vlammen waren geweest in plaats van het zachte zijde. Voor Naylene was het een herinnering geweest aan haar zwakte. De haat naar haarzelf toe, was alleen nog maar erger geworden toen ze haar ogen had geopend en Ashton naast haar had zien liggen. Zijn haar warrig, zoals ze het het liefste zag. Zijn ogen gesloten. Stil, rustig en vredig. Dat beeld kreeg ze veel te weinig te zien. Het liefst had ze er zo lang mogelijk van willen genieten. Ze had haar vingers langs zijn gezicht willen laten glijden, zachtjes met haar willen spelen.
Naylene had het uiteindelijk voor elkaar gekregen om zich zo snel mogelijk uit het bed te bewegen. Haar kledingstukken hadden zich overal in het appartement bevonden. Zo snel als ze had gekund, had Naylene haar kleding bij elkaar verzameld. Even snel had ze zich aangekleed, in de hoop dat Ashton niet wakker zou worden. Natuurlijk had het geluk niet aan haar zijde gestaan. Nu was ze echter wel sterk genoeg geweest om hem in zijn eentje achter te laten. Alleen de fluistering van haar bijnaam had nog in de lucht gehangen op het moment dat ze het appartement had verlaten.
De hele weg naar huis had Naylene alleen maar kunnen denken aan haar stomme keuze. Zo ging het de laatste paar jaren iedere keer. Ashton deed iets wat er voor zorgde dat ze boos, teleurgesteld of verdrietig werd. Iedere keer weer vertelde ze haarzelf dat ze hem niet meer toe zou laten. Maar íedere keer weer, kreeg hij het wel voor elkaar. Naylene was niet dom, ze had zelf ook wel door dat ze het niet moest doen. Haar hart won het echter iedere keer van haar verstand. Waardoor ze iedere keer weer in dezelfde staat terugging, vol haat voor haarzelf en haar stomme keuzes.
De drukte was gisteren haar redding geweest. Iedereen was zo druk geweest met de nieuwe vampier, dat ze niet door hadden gehad dat Naylene weg was gegaan. Er was in ieder geval niemand geweest die haar tegen had proberen te houden. Wat Michael en Linn al wel vaak genoeg hadden gedaan. Nu was Edyn er geweest en die het duidelijk hulp nodig. Naylene wist maar al te goed hoe het was om net een vampier te zijn. Edyn kwam echter terecht in een opgemaakt bed. Iedereen om haar heen wist wat ze moest doen, hoe ze om moest gaan met sommige situaties. Naylene had alleen Linn gehad, die zelf nog niet eens heel erg lang een vampier was geweest. Daardoor hadden ze samen heel wat dingen moeten ontdekken. Hadden ze de dorstlust zelf moeten zien te stillen. Edyn zou nooit van een mens hoeven te drinken als ze dat niet wilde, in deze familie werd dat wel aangeraden. Naylene wilde er zelf niet meer aan denken dat ze het bloed uit de ader moest drinken.
Tot haar ongenoegen stond de nieuwe vampier in de hal. Daarom koos Naylene het juiste moment om naar binnen te rennen. Ze had al wel gemerkt dat Edyn heel hartelijk was. Ze had nu echter geen zin om te praten. Daarbij was het ook wel duidelijk dat ze niet alleen in de grote hal stond. Michael was er ook bij en Naylene wist al wel wat hij dacht, ze hoefde het niet ook nog op zijn gezicht te zien.
Zo snel als ze had gekund, was Naylene naar haar kamer gerend. Haar bed was de enige plaats waar ze op het moment had willen zijn. Haar eigen bed. Niet in een overdreven appartement en zeker niet naast Ashton. Nou had Naylene zelf ook een mooie kamer, maar daar ging het nu niet om. Ze wilde in haar gedachten zo ver mogelijk weg zijn bij Ashton, op een plaats waar ze haar domme acties zo ver mogelijk van zich af kon zetten.
Naylene hoorde de deur zachtjes opengaan. Ze hoefde niet op te kijken om te weten wie haar kamer binnen was gekomen. Ondanks dat ze de veroordelende blik van Michael niet wilde zien, vond ze het soms ook wel fijn dat hij zich bij haar voegde als ze weer eens zo dom was geweest. Op het moment kon ze het echter niet heel erg goed hebben, daarom duwde ze haar gezicht verder in het kussen.
"Ik kan je niet zien, maar ik kan je veroordelende blik gewoon voelen." Haar woorden werden gesmoord door het kussen. "Ik weet zelf ook wel dat het niet slim was, dat hoef je niet komen te vertellen." Naylene hoefde er niet om heen te draaien, ze wist maar al te goed dat Michael wist waar ze was geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vriendschap was iets wat eeuwen kon bestaan. Voor mensen klonk dat misschien als een dom cliché, maar voor vampieren was er niets minder waar. Michael kende zowel Linn als Naylene al meer dan een eeuw en hij was hen ontzettend dankbaar voor alles wat ze voor hem hadden gedaan, inclusief hem meenemen in hun levens. Ondanks dat hij ook heel goed bevriend was met Linn, was Naylene zijn favoriet. Al vanaf het eerste moment dat ze contact hadden gehad, had hij haar bijzonder gevonden en hij had zijn gelijk gekregen. Ze was één van de meest bijzondere vrouwen die hij ooit in zijn leven tegen zou komen.
Ondanks dat Michael zeer gecharmeerd was van Edyn en de aandacht die ze hem gaf, zou hij Naylene nu niet laten stikken. Hij wist niet eens of Naylene wel behoefte aan hem had, maar als haar beste vriend had hij maar al te goed door wat er aan de hand was en hoe ze zich nu zou moeten voelen. Hij had dan wel de leiding gekregen van Linn, net zoals de zorg over Edyn, maar Edyn zou zich heus wel voor een paar minuten alleen kunnen redden. Er waren nog meer vampieren in huis, die zich net zo goed over haar zouden kunnen ontfermen. Ze waren net zo getraind als Michael en konden haar vast ook hetgeen bijbrengen wat hij haar bij zou moeten brengen. Niet dat hij zijn taak volledig aan de kant zou zetten voor de rest van de tijd. Enkel nu. Naylene was in zijn ogen belangrijker.
‘Goed, want dan hoef ik het zelf niet te zeggen,’ zei Michael. Hij had het al vaak genoeg meegemaakt om te weten dat Naylene zelf heel erg bewust was van haar fout. Het was al meerdere keren gebeurd dat ze naar Ashton was gegaan met het idee in haar hoofd dat hij haar niks zou kunnen maken. Dat wat voor woorden hij ook tegen haar zou zeggen, hoe hij ook naar haar zou kijken, hij niet meer tot haar door zou kunnen dringen. Michael wilde dat idee graag geloven, iedere keer opnieuw. Hij haf vanaf het begin al problemen gehad met Ashton. Ondanks dat Michael had kunnen zien dat zijn liefde voor Naylene oprecht was geweest, en nog steeds was, was er iets waar Ashton meer van hield en hij zou het ook nooit voor haar op kunnen geven. Naylene was zich daar ook bewust van, maar juist daarom deed het Michael veel pijn om haar dan op deze manier te zien liggen. Ze was zo’n sterke vrouw. Een vampier die al jaren had overleefd en de wereld om haar heen had zien groeien. Ze was slim. Als er iemand was die er niet in zou moeten trappen, dan was zij het wel. Het gebeurde echter iedere keer weer opnieuw.
‘Linn zou je een hele preek geven als ze hier was, weet je,’ zei Michael tegen zijn beste vriendin. Linn was daar heel erg goed in. Ze had vaak ideeën over iets en ondanks dat ze best open stond voor een discussie, maakte ze haar mening altijd heel duidelijk. Ze had waarschijnlijk genoeg te zeggen over Ashton, bijvoorbeeld dat hij hier nog maar een paar dagen was en nu al iemand had vermoord. Dat er door zijn toedoen iemand een vampier was geworden en dat hij echt niet het beste met Naylene voor had. Michael wist echter ook wel dat Naylene die woorden al duizend keer in haar hoofd had herhaald. Ashton leek die woorden echter altijd uit te kunnen wissen. Alsof ze er nooit toe hadden gedaan.
‘En ik zou het waarschijnlijk met haar eens zijn,’ voegde Michael nog toe. ‘Maar ik hoop dat het eindelijk eens de laatste keer is.’ Hij trok Naylene voorzichtig overeind en sloeg zijn armen om haar heen, om haar zo te knuffelen. Hij gunde Naylene beter dan dit. Er waren zoveel mensen op de wereld, zelfs nog veel vampiers. Ze had keuze uit alles en toch koos ze iedere keer voor Ashton. Dat terwijl er misschien wel een betere optie op haar zat te wachten, recht onder haar neus.
Michael en Naylene hadden al vele momenten gehad waarop ze de verleiding naar elkaar niet hadden kunnen weerstaan. Ook daar had Linn commentaar op gehad, omdat Naylene degene was die hem had veranderd en daardoor zag Linn hen eerder als een familie. Als Michael haar er dan herinnerde dat het beter was voor Naylene als hij er was, dan Ashton, hield ze vaak wel haar mond. Toch had Linn ook genoeg momenten van hem en Naylene verstoord.
In een zekere zin hield hij wel degelijk van Naylene. Ze was zijn maatje, zijn beste vriendin. Ze waren verder gegaan dan vrienden hoorden te gaan en hij had er nooit wat op tegen gehad. Soms was hij ook jaloers geweest op Ashton, omdat hij zich als een ass had gedragen en toch de aandacht van Naylene kreeg. Of het echte liefde was, wist Michael echter niet. Het was iets waar hij soms wel over nadacht, vooral op de momenten dat Naylene weer eens naar Ashton was gegaan.
‘Wil je straks naar het bos?’ vroeg Michael aan haar. Hij wist dat Naylene soms graag naar het bos ging. Daar was niemand die hen af kon luisteren, zoals in dit huis nog wel eens het geval was. In het bos kon ze vrijuit spreken en als ze zich even uit wilde leven door heel hard over Ashton te klagen, dan ging Michael graag met haar mee.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Liefde kende vele vormen. Het begon als bij de geboorte van een kind, een klein nieuw deel van deze wereld. De meeste ouders probeerden hun kinderen zoveel mogelijk te beschermen van de gevaren van buitenaf. Naylene kon zich de liefde van haar ouders niet herinneren, waarin ze niet alleen was. Ze wist dat Linn en zelfs Michael een soort zelfde verhaal hadden. Ondanks dat ze zich niet de veiligheid van haar huis kon herinneren, wist ze zeker dat er een deel in haar ouders was geweest dat vast van haar had gehouden, hoewel ze dan misschien wel anders was geweest dan anderen.
De bekendste vorm van liefde was overal te zien. Op straat als twee geliefden elkaars handen vasthielden om zo dicht mogelijk bij elkaar te zijn. Binnen vier muren, waar ze echt alleen konden zijn met elkaar. Met zachte woorden, die elkaar genoeg lieten weten. Naylene had echt liefde van heel dichtbij gezien. Ze wist hoe iemand er zo in op kon gaan dat de rest van de wereld even niets meer uitmaakte. Ze had haar beste vriendin op haar gelukkigst gezien. Naylene wist echter ook hoe pijnlijk het was, als die liefde ineens verdween.
De relatie die Naylene en Ashton hadden, was ook gebaseerd op liefde. De vrouw wist dat Ashton van haar hield. Gevoelens die zij beantwoordde.
Iedere relatie was anders, dat probeerde Naylene zich vaak genoeg te vertellen. Ze hoefde niets te vergelijken met de relaties die ze om haar heen had gezien. Hoeveel ze ook van Ashton hield, ze wist ook wel dat de relatie niet geheel gezond was. Het was haar vaak genoeg verteld dat ze uit zijn buurt moest blijven, dat het beter voor haar was. Wanneer was echter iets beter voor je?
De laatste vorm van liefde van liefde was het meest zichtbaar geweest in Naylene haar leven. Vriendschap. Sinds ze Linn had leren kennen, waren de twee niet langer dan een paar weken uit elkaar geweest. Honderden jaren samen leven, deed iets met je. De twee waren op elkaar ingespeeld. Konden met één blik genoeg duidelijk maken. Ze wisten echter ook wanneer ze iets moesten zeggen. Naylene wist dat Linn in dit geval niet was gestopt met ranten totdat ze enigszins tot haar door was gedrongen. Iets wat ze wel degelijk deed. Alle woorden leken echter als de sneeuw voor de zon verdwenen, als ze oog in oog stond met Ashton.
Michael had keer op keer bewezen dat vriendschap de belangrijkste vorm van liefde was. De precieze lijnen van die relatie hadden de twee meerdere keren verbroken. De liefde was echter nog nooit verschoven. In Naylene haar ogen was het de meest pure vorm van liefde. Michael had zijn eigen keuzes gehad, die voor dit leven hadden gezorgd. Na alle verhalen van Naylene en Linn, had hij besloten om met hen mee te gaan. Als mens had Michael al alles over haar geweten, hij was niet weggerend, hij was juist geïnteresseerd geweest. Waar Linn en Naylene genoeg hadden aan één blik, hadden Michael en zij voldoende aan nog veel minder dan dat. Ook nu bewees Michael perfect te weten waar Naylene behoefte aan had.
De armen van Michael omringden haar met warmte. Liefde was ook, er voor elkaar zijn, ondanks dat je het niet eens was met de keuze die de andere had gemaakt. Naylene wist dat ze geluk had gehad met Michael. Ze had misschien de rest van de dag van ellende haar in bed door willen brengen. Ze stond er echter niet alleen voor, dat deed ze nooit.
"Ik hoop het echt, Mike." De momenten dat ze haarzelf had verteld dat ze niet me zou vallen voor Ashton zijn praatjes, waren al lang niet meer op twee handen te praten. Iedere keer dacht ze dat ze het aan kon, dat haar hoofd eindelijk sterk genoeg was om de mooie woordjes te weerstaan. Zelf snapte ze ook nog niet helemaal wat er gebeurde als ze daadwerkelijk voor hem stond. Het was zijn hele persona. De woorden, zijn ogen, de manier waarop hij zijn best deed om er goed uit te zien voor haar. De liefde en passie die wel echt tussen hen hing.
Het bos klonk als een heerlijke verlichting, daarom knikte Naylene ook. Het was een plaats waar ze graag kwam. Ver weg van anderen. Ze kon er echt even stoom afblazen. Uitspreken wat ze allemaal in haar hoofd had, zonder dat anderen het hoorden. Ze nam Michael dan graag mee. "Graag." Kwam er zacht over de lippen van Naylene heen.
"Mikey! Mikey!" Klonk het op de gang. Naylene herkende de stem als die van de nieuwe vampier. Ergens was ze blij dat ze hier vannacht niet was geweest. De eerste paar dagen waren het ergst. De nieuw gevonden dorst was iets wat niet op te lossen was, hoeveel bloed er ook naar binnen kwam. Daarna kon het alsnog jaren duren om alles onder de controle te krijgen. Naylene voelde nog vaak genoeg het vreselijke gebrand in haar keel. Haar hoofd was echter sterker dan haar dorst ooit was geweest.
De deur vloog met ene klap open. "Ooh Mikey, daar ben je! Het is hier ook zo groot. Het is echt ingewikkeld." Naylene had al geen geweldige eerste indruk van de blondine. Dit hielp haar niet meer. Zelfs na alles wat er was gebeurd, leek de voormalige kleuterjuf, heel vrolijk te zien. Iets wat Naylene wel kon waarderen. De manier waarop ze binnen was komen vallen was echter niet hoe het hoorde en dat wist ze zelf waarschijnlijk ook wel.
"Ik zou het prettig vinden als je de volgende keer klopt." Michael had dat net ook niet gedaan, maar hij had daar ook geen reden voor. Naylene had er geen behoefte aan om Edyn iedere keer onaangekondigd midden in haar kamer te hebben staan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene was altijd eerlijk met hem geweest, over alles. Toen hij nog als mens op de straten had geleefd, had Naylene hem meerdere keer wat eten of geld toegestopt. Op een dag had ze hem gevraagd waarom hij daar eigenlijk leefde en hoe hij daar was beland. Op zijn beurt had hij aan haar gevraagd waarom een vrouw van haar status ook maar om had gekeken naar een straatschoffie zoals hij. Naylene had altijd langsgelopen in dure rokken en blousen, hoeden waar Michael waarschijnlijk weken van zou kunnen eten als hij het zou verkopen. Het was hem vanaf het begin al duidelijk geweest dat Naylene behoorlijk welvarend was geweest in de manier waarop ze had geleefd. Ze was echter ook anders geweest. Waar de meeste vrouwen hun neus van hem weg hadden gedraaid, had Naylene hem aangekeken. Ze had hem in zekere zinnen verzorgd en ze had hem willen leren kennen. Uiteindelijk had ze hem meegenomen naar haar huis, waar ze samen met Linn en twee anderen had gewoond. Toen al had hij geweten wat ze was geweest en nooit, maar dan ook nooit, was hij bang voor haar geweest. Ze had een warm hart gehad, waarin zich veel liefde had bevonden en die zat er nog steeds.
‘Dan gaan we daar zo naar toe,’ beloofde Michael zijn beste vriendin, waarna hij een kus plaatste in haar rode haren. Hij bleef er bij dat Naylene het niet verdiende om te behandeld te worden zoals Ashton dat deed. Hij wist ook dat Naylene dat zelf ook wist, maar er was iets waardoor Ashton het keer op keer weer voor elkaar kreeg. Met zijn gladde praatjes wond hij haar zo weer om zijn vinger. Het beste zou zijn als hij haar de volgende keer tegen zou houden, zodat ze nooit bij Ashton zou belandend. Dat stadium waren ze echter al ruim gepasseerd. Linn had het immers al eens geprobeerd en daar was nog zij, nog Naylene beter van geworden.
‘Edyn,’ zei Michael, toen de blondine zomaar binnen was komen stormen. Doordat hij zich om had gedraaid naar de deur, had hij Naylene los moeten laten. Hij had dan wel niet op de deur geklopt, maar Naylene en hij waren die formaliteiten al lang voorbij. Edyn was echter nieuw en zelfs een mens wist wel dat ze niet zomaar ergens naar binnen kon lopen zonder te kloppen, zeker omdat Michael aan had gegeven dat hij naar Naylene zou gaan en zich dus ook in een kamer zou bevinden waar Edyn niet zomaar binnen zou kunnen komen. In ieder geval niet zonder zich eerst kenbaar te maken door te kloppen.
Naylene gaf al aan dat Edyn best had kunnen kloppen, al deed ze dat nog wel op een nette manier. Michael merkte echter wel op dat er irritatie in haar stem klonk. Waarschijnlijk was het vrolijke humeur van Edyn niet iets wat Naylene nu kon gebruiken en zelf wilde hij nu ook liever wat tijd met zijn beste vriendin doorbrengen, omdat hij wist dat ze die nodig had. Ze had immers toegezegd om naar het bos te gaan, maar ze vrijuit zouden kunnen praten en waar ze al haar negatieve energie tegenover Ashton van zich af zou kunnen zetten.
‘Ooooh sorry! Ik zal de volgende keer kloppen, maar ik zocht Mikey en ik dacht dat ik hem hier hoorde? Maar het is allemaal zo moeilijk!’ verzuchtte Edyn, die vervolgens naar het bed liep waar de twee op zaten. Zonder pardon ging ze naast Michael zitten en met een diepe zucht legde ze haar hoofd tegen Michael zijn schouder aan. Ondanks dat Michael ook niet blij was dat Edyn zomaar binnen was komen wandelen, had hij ook medelijden met de blondine. Hij wist hoe moeilijk het was om al die indrukken in één keer in je op te nemen en hij wilde haar wel degelijk helpen. Daarom legde hij, uit medeleven, ook een arm rond haar middel en streek hij troostend over haar rug.
‘Kon je de anderen niet vinden?’ vroeg Michael, hopend dat hij Edyn daarmee toch nog uit de kamer zou kunnen krijgen. Niet dat hij haar direct weg wilde hebben, maar hij was nu in gesprek met Naylene en dat was ook belangrijk voor hem. Hij had haar immers al beloofd om samen naar het bos te gaan. Misschien niet nu direct, maar het gesprek was voor zijn gevoel nog niet klaar geweest en nu was Edyn er opeens.
‘Nee,’ zei Edyn wat zachter. Ergens snapte Michael het wel, want het was een groot huis. Ze had hem echter ook zonder problemen kunnen vinden, dus heel moeilijk zou het dan ook niet moeten zijn om de rest te vinden. Michael werd echter ook meegesleept in de schoonheid van de blondine en de naïviteit die ze om zich heen had. Ze leek echt zijn hulp nodig te hebben en hij voelde de drang om haar te helpen en zelfs te beschermen tegen het leven waar ze nu voor had gekozen. Linn had hem niet voor niets de zorg over haar gegeven, hij had haar immers gered. Dat had hij ook niet zomaar gedaan.
'Ik ben eigenlijk nog even met Naylene in gesprek. Ze zit niet zo lekker in haar vel,' legde Michael voorzichtig uit, omdat hij Edyn niet het gevoel wilde geven dat zij minder belangrijk was.
Edyn keek meteen naar Naylene, voornamelijk met een zorgzame blik in haar ogen. 'Kan ik misschien iets voor je doen?'

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De komst van een nieuwe vampier zorgde altijd voor veel geregel, zeker als diegene een paar dagen geleden nog een mens was geweest. Naylene wist zeker dat Linn van alles aan het regelen was. Ze was op het moment niet aanwezig in het huis, anders had ze al lang in de kamer gestaan om te vertellen wat ze er van vond. De nieuwe vampier was er echter wel, wat Naylene beneden ook al wel had gezien.
Normaal gesproken was Naylene diegene die een ring of een ander sieraad ging regelen bij de heksen om er voor te zorgen dat de nieuwe toevoeging aan de groep in de zon kon lopen zonder op te gaan in vlammen.
Heksen waren vaak niet zo gek op vampiers. Zij waren diegene die voor een balans moesten zorgen. Vampiers en ook weerwolven, haalden die balans vaak onderuit. De vele moorden die de wezens achter zich lieten, had daar iets mee te doen. Naylene had echter een verleden met heksen. Toen ze nog een mens was geweest, had ze een paar heksen gekend. Zij hadden haar de wereld op een hele andere manier kunnen laten zien. De sterren waar ze als klein kind al gek op was geweest, hadden veel meer geheimen in zich dan ze had gedacht. De meest simpele kruiden die overal in de bossen te vinden waren, hadden ineens een heel ander doel gekregen. De laatste jaren van Naylene haar mensenleven had ze de heksen vaak genoeg in het geheim opgezocht. Zij waren ook diegene die haar en Linn hadden geholpen aan hun sierraden. Linn een armband, Naylene een ring.
In de jaren daarna had Naylene vaak genoeg kennis gemaakt met een nieuwe generatie aan heksen. Sommigen waren familie geweest van de vrouwen die haar van alles hadden geleerd, anderen waren dat niet. Vaak was het iets wat in de familie zat, het hoefde echter niet. Het kon makkelijke generaties overslaan en dan ineens weer zichtbaar worden. Er waren zelfs gevallen bekend van heksen die ineens krachten hadden gehad.
Voor de groep was het handig om heksen in de buurt te hebben. Naylene vond het nog steeds interessant om het een en ander over de spreuk te horen. Daarbij was de groep van heksen in deze stad bijzonder. De leider van de groep was één van de afstammelingen van de vrouwen die Naylene had gekend. Er hadden vele generaties tussen gezeten en de meeste had Naylene wel een keer ontmoet. Rain was een krachtige heks, die genoeg te voorduren had gehad. Naylene wist echter zeker dat ze er wel voor zou zorgen dat Edyn een sieraad kreeg.
Op het moment had Naylene gewild dat het meisje al een ring om haar vinger had, dat haar beschermde tegen de zon, dan had ze misschien niet in het midden van haar kamer gestaan. Ze wilde niet meteen onbeleefd doen en haar wegsturen. Ze waren gisteren al niet op de goede manier gestart, doordat Edyn aan het zeuren was geweest. De woorden van Ashton zweefden nu echter door haar hoofd, die haar er aan herinnerden dat het duidelijk was dat ze Edyn niet mocht. Daardoor wilde Naylene nu niet meteen uitvallen. Al moest ze wel even haar best doen om niet met haar ogen te rollen toen Edyn ongeveer alles moeilijk leek te vinden.
Naylene ging iets verder rechtop zitten, zodat ze naar de blondine kon kijken. Haar blauwe ogen waren verbaasd om zich heen aan het kijken. Naylene wist niet of ze echt verdwaald was geweest, het leek er ergens wel een beetje op. Aan de andere kant leek ze gewoon graag bij Michael te willen zijn. Ze zat ook zo tegen Ashton aan, alsof het helemaal niets was. Michael leek zelfs echt medelijden te hebben met de blondine. Alsof ze in de paar uur dat ze elkaar kenden, al zo’n band hadden gevormd. Nu was alles wat een vampier voelde, heel wat heviger dan bij de mens.
Naylene wilde iets zeggen, maar ze besloot om haar mond gesloten te houden. Iets waar ze blij mee was toen Edyn vroeg of ze iets voor haar kon doen. "Nee hoor, dankjewel." Alsof Naylene wilde vertellen wat er allemaal aan de hand was. Edyn kende Ashton alleen van haar slechte ervaring met hem. Ze wist zeker dat ze van streek zou gaan raken als ze alleen maar zijn naam noemde.
"Oké! Maar als er wel iets is, moet je het zeggen, want ik wil je wel helpen." Haar ogen hielden haar goed in de gaten. Naylene zag echter ook hoe ze zich dichter tegen Michael aan bewoog.
"Mikey?" Er was iets aan de bijnaam die Edyn gebruikte, dat Naylene irriteerde. Ze was het gewend. Linn noemde hun vriend ook altijd zo en zelf had ze de bijnaam ook wel eens gebruikt. Edyn haar stem klonk voor de rest heel erg liefelijk. Zachtjes en net zoals bezorgd. De bijnaam was er vooral zeurderig uitgekomen. Naylene kon echter aan Michael zien, dat hij er niet zo over dacht. Zijn gezicht was heel erg zacht terwijl hij naar haar keek. Edyn leek blij te zijn dat alle aandacht nu weer naar haar ging.
"Ik heb dorst. Mijn keel doet echt heel erg pijn." Haar vingers gleden zachtjes over arm van Michael. Als Naylene niet beter wist, was het een slechte versiertruc. Eigenlijk wist ze niet zeker wat Edyn precies aan het proberen was. Wat het ook was, het leek goed bij Michael te lukken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vaak waren het Naylene en Linn die een nieuwe vampier onder hun hoede namen. Dat had Michael tenminste altijd zo gezien. Naylene was sowieso wel iemand die anderen graag hielp, zeker als diegene iets naars mee had gemaakt. Michael zijn geschiedenis was niet even vrolijk en hij wist dat juist daarom Naylene hem graag had willen helpen. Dit keer leek ze zich minder te bekommeren om het welzijn van de nieuwe vampier. Zelf had Michael het nog niet heel vaak gedaan, het zorgen voor een nieuwe vampier. Hij had het echter wel vaak zien gebeuren, waardoor hij het nu wel redelijk voor elkaar zou krijgen. Als het echt niet zou lukken, zou Linn hem zeker bijspringen als dat nodig zou zijn.
Michael was blij dat Edyn wel leek in te zien dat er echt iets aan de hand was met Naylene. Ze opperde zelfs om te helpen en vroeg of ze iets voor haar kon doen, terwijl ze Naylene eigenlijk helemaal niet kende. Iets wat Michael heel erg lief van haar vond, want lang niet iedereen zou dat doen. Hij kende Naylene echter goed genoeg om te weten dat ze geen behoefte had aan Edyn. Waarschijnlijk zou ze zelfs geen behoefte hebben aan Linn.
‘Hmm?’ humde Michael, toen hij de hand van Edyn op zijn arm voelde. Hij keek eventjes opzij naar Edyn, wie wederom met haar blauwe ogen naar hem opkeek alsof hij niets fout kon doen. ‘Oh ja,’ zei Michael, want door Edyn haar woorden besefte hij zich dat het voor Edyn nog niet vanzelfsprekend was om naar de kelder te lopen en wat bloed te pakken. Daarnaast zou het ook niet goed gaan als ze dat in haar eentje zou doen. Een nieuwe vampier vergde veel tijd en aandacht, omdat ze nog onvoorspelbaar waren. Michael herinnerde zich maar al te goed hoe hij was geweest toen hij net een vampier was geweest. Na één slok had hij al meer gewild en het glas wat hij vaak van Linn of Naylene had gekregen, was bij lange na niet genoeg geweest voor zijn gevoel. De dorst was door zijn lichaam blijven spoken, had gevraagd om meer. Die drang ging nooit volledig weg, ook niet nadat hij al een eeuw op deze manier leefde. Het werd echter wel makkelijker en dat zou het, uiteindelijk, ook voor Edyn worden.
Linn en Naylene hadden het echter wel op de goede manier aangepakt bij hem. In die tijd waren er nog geen zakken geweest waarin mensen bloed konden bewaren, zoals dat nu wel mogelijk was. Zij hadden het moeten doen met het bloed dat direct van mensen was gekomen. Toch hadden ze geprobeerd om het zo netjes mogelijk te houden. Zo hadden ze vaak bloed van mensen weten op te vangen in een glazen fles en hadden ze het beetje bij beetje aan hem gegeven. Aan het begin had hij vaak gesmeekt om meer, was hij chagrijnig geworden als ze hem dat niet hadden gegeven. Ze hadden hem echter wel zijn beheersing bijgebracht en daar was hij hen iedere dag nog dankbaar voor. Nu was hij verantwoordelijk voor de beheersing van Edyn, wie als een weerloos diertje om zijn arm hing.
‘Ik zal wat bloed voor je ophalen.’ Het leek hem verstandig om Edyn nog niet mee te nemen, want als ze zou weten waar het bloed bewaard werd, zou ze er misschien wel bij proberen te komen als ze honger zou krijgen. Michael richtte zich op Naylene en nam nog even haar hand vast. ‘Laat me weten als je naar het bos wil, oké? Dan gaan we daar naar toe,’ beloofde hij haar. Hij wilde oprecht graag met Naylene naar het bos, omdat hij wist dat ze het nodig had. Ze zou ook alleen kunnen gaan, maar hij wist dat ze het fijn vond om hem in de buurt te hebben. Allen al voor het geval het mis zou gaan.
Michael kwam overeind en nam de handen van Edyn vast, zodat hij haar ook overeind kon trekken. ‘Ik denk dat we Nay beter alleen kunnen laten, maar misschien dat jullie vanavond eventjes kunnen praten. Ze is net als Linn al heel erg lang vampier, dus ze weet er heel erg veel over. Nog veel meer dan ik,’ legde Michael uit. Tussen Linn en Naylene zat niet heel erg veel jaar. Linn was zelfs degene die Naylene had veranderd. Dat was weer een heel ander verhaal dan het zijne, maar dat vond Michael juist het bijzondere aan het worden van een vampier. Het gebeurde nooit op dezelfde manier.
‘Dat zou leuk zijn! Hopelijk voel je je dan al iets beter,’ zei Edyn lieflijk tegen Naylene. Michael had ondertussen al wel door dat de blondine echt zo lief was als dat ze altijd werd beschreven. Ze was misschien niet voor niets kleuterjuf, maar ook juffen en meesters hadden hun dag niet. Edyn leek echter behoorlijk opgewekt en enthousiast, ondanks dat ze eventjes had geklaagd over de pijn in haar keel. Dat was iets wat iedere vampier heel goed zou kunnen begrijpen.
Hij nam Edyn naar beneden en liet haar wachten in de gang. Iets wat ze gewillig deed, waardoor Michael de kans had om naar de kelder te lopen. Uit één van de koelers haalde hij een zak voor haar. Het was een perfecte portie. Het bluste in ieder geval zijn dorst als hij het voelde branden in zijn keel. Hij hoopte dat het dat ook zou doen voor Edyn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar dagen geleden hadden vampiers alleen bestaan in de slechte tienerfilms. Nu was het een deel van haar dagelijkse werkelijkheid. Sterker nog, ze was een vampier, er bestonden wolven en heksen. Voor Edyn waren het allemaal nieuwe dingen. Iedere dag stond ze vol verbazing te kijken naar de nieuwe dingen ze leerde. Ze vond het zeer interessant, maar ergens was het veel te veel om op te nemen. Ze moest aan alles denken, terwijl ze ook om moest leren te gaan met de dorst die nog geen één moment volledig was gelest.
Gisteravond was Linn teruggekomen met een ring die er voor had kunnen zorgen dat Edyn het daglicht in kon. De blondine had hem ook echt wel nodig gehad. De keren dat Michael, of een van de andere vampiers haar tegen had moeten houden, waren niet meer op één hand te tellen. In geen één kamer was ze helemaal veilig geweest. Het enige wat Edyn had gewild, was kijken naar buiten. Genieten van buiten, daar was ze graag. Ze had nu opgesloten gezeten in het huis. Een prachtig huis, dat wel, maar toch had ze graag naar buiten gewild.
De dag ervoor was Michael, laat op de middag, samen met Naylene naar het bos gegaan. Edyn had graag meegewild. Ze had het echter niet gekund, omdat ze aan de zon gebonden was gewest. Nu zou ze overal naar toe kunnen, wanneer ze dat maar wilde. Al waren daar zelfs afspraken over gemaakt. De komende tijd zou Edyn nog niet terug mogen naar haar familie, ze mocht zelfs niet de stad in en ook het bos was het niet het beste idee. Ze was gebonden aan het huis.
Vandaag zou Edyn echter niet binnen blijven zitten, daar had ze nu al wel genoeg van. Ze wilde vandaag de grote tuin verkennen, misschien zelfs nog eventjes zwemmen. Allemaal dingen die mogelijk waren in het prachtige huis waar ze zich bevond, of daar omheen. Het was zomer en daar wilde ze ook zoveel mogelijk van genieten. Boise kon heerlijke zomers hebben, maar in de winter kon het ook echt hard sneeuwen.
Helemaal klaar voor de dag, liep Edyn terug naar de kamer die ze deelde met Michael. Ze waren al even geleden opgestaan, zodat Edyn wat bloed had kunnen drinken. Michael had echter nog even in bed willen liggen en dat had Edyn de kans gegeven om te douchen, zich om te kleden in haar eigen kleding die Linn voor haar op had gehaald, en zichzelf te verwennen met haar make-up. Het klonk allemaal zo simpel, maar het tijdens het douchen had haar keel alweer in brand gestaan. Hoe erg ze ook had geprobeerd, het beeld van bloed had ze niet uit haar hoofd kunnen krijgen. Ze had zelfs beelden in haar hoofd gehad, waar ze liever niet meer aan terug wilde denken.
Toen Edyn helemaal klaar was, liep ze terug naar de slaapkamer, waar ze Michael nog op het bed zag liggen. Hij had zich al wel aangekleed, maar hij leek niet echt aanstalten te maken om iets te gaan doen. Daarom kroop Edyn voorzichtig bij op het bed.
"Mikey?" vroeg ze zachtjes. "Ik weet dat ik nog geen bloed mag, maar ik heb echt heel erg dorst." Michael was heel erg lief voor haar geweest. Ze voelde zich ook heel erg bij hem op haar gemak, daarom had ze ook graag bij hem willen slapen. Zelf had Michael daar blijkbaar ook geen problemen mee gehad. Edyn had het wel jammer gevonden dat hij gisteravond pas laat terug geweest. Ze had het de avond ervoor juist leuk gevonden dat ze nog even met elkaar hadden kunnen kletsen. "Dus misschien kunnen we even naar buiten. Ik wil de tuin echt heel erg graag zien en dan heb ik een beetje afleiding?"
Zachtjes liet Edyn haar vingers door het blonde haar van Michael heen glijden. "Maar als je nog moe bent, dan wil ik ook best nog even binnen blijven." Ze hadden de rest van de dag nog om alles te bekijken. Al was Edyn ergens wel bang dat de tuin net zo groot was als het huis zelf. Ze hoorde echt overal geluiden, harder dan dat ze ooit had gehoord. Het zorgde ervoor dat ze echt gedesoriënteerd raakte. Ze was al een paar keer misgelopen. Gelukkig had Michael een badkamer aan zijn kamer vast, wat het makkelijker voor haar had gemaakt.
"Ik vraag me af hoe het met Pixie gaat." Fluisterde Edyn zachtjes. Ze vond het niet fijn dat ze niet bij haar familie kon zijn. Zeker in de vakantie, dan ging ze regelmatig bij haar ouders op bezoek of nam ze haar broertjes en zusjes mee om iets leuks te doen. Hetgeen wat ze nu het ergst vond was haar hondje. Ze wist dat haar ouders hem nu in huis hadden, maar het liefst wilde ze hem bij zich hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Edyn om zich heen hebben was een iets vermoeiendere taak dan dat hij in eerste instantie had gedacht. Niet omdat hij het werk zelf had onderschat, maar meer hoe Edyn zelf was. Ze was best aanhankelijk, maar dat was niet meteen een slecht iets. Hij vond het juist fijn dat er iemand was die graag zoveel tijd met hem doorbracht en een beetje naar hem opkeek. Ook de kusjes die hij zo nu en dan had gekeken, waren alles behalve verkeerd. Naylene had hem er de vorige dag, in het bos, wel op aangesproken. Edyn haar gevoelens waren op dit moment allemaal versterkt en liepen door elkaar heen. Haar dorst had misschien de boventoon, maar daar kwam ook het verlangen bij kijken en dat verlangen kon zich heel snel in iets anders verplaatsen. Daar was hij zich ook van bewust, maar hij ergerde zich er niet aan.
Hij en Edyn hadden al best veel gepraat en hij had haar steeds beter leren kennen. Ze was heel erg lief en dacht mee met iedereen om haar heen. Ze had zelfs Naylene willen helpen de dag ervoor en ze was Linn ontzettend dankbaar geweest voor de ring die er was geregeld.
‘Ik snap dat je dorst hebt,’ zei Michael. Het was iets wat er altijd was. Door de jaren heen werd het dragelijker. Als nieuwe vampier was het lastig om bij mensen in de buurt te zijn. Zelfs een knuffel was al een trigger voor iemand die nog maar net leefde zoals Michael dat al een eeuw deed. Als iemand bloedde, werd het alleen nog maar erger. Het was zo gemakkelijk om de controle te verliezen. Michael zou niet ontkennen dat het nooit was gebeurd. Als het echter gebeurd was, had hij Naylene en Linn gehad, die hem al snel van iemand af hadden getrokken en het voor hem hadden opgelost. Zo was in het begin tenminste gegaan. Later had hij het zelf moeten oplossen, wat hem uiteindelijk ook meerdere keren gelukt was.
‘Maar ik vind dat je het heel erg goed doet. Waarschijnlijk zelfs beter dan ik.’ Edyn had wel geaccepteerd dat ze het moest doen met het bloed dat ze van hem kreeg. Hij had met Linn een dagelijkse dosis afgesproken en tot nu toe had Edyn zich daar aan gehouden. Zelf had Michael daar meer moeite mee gehad. Hij was eigenwijs geweest en had voor zijn gevoel het beste geweten wat hij nodig had gehad. Dus de glazen bloed die hij in zijn tijd van Linn en Naylene had gekregen, hadden zijn dorst bij lange na niet gelest. Naylene en Linn waren echter veel sterker dan hem geweest, en waren dat nog steeds, waardoor ze hem met gemak onder controle hadden kunnen houden.
Edyn stelde voor om naar de tuin te gaan. Iets waar Michael eigenlijk niets op tegen had. Zolang ze in de tuin zou blijven, zou er niets aan de hand zijn. Mocht ze een poging doen om weg te rennen, dan zou hij haar met gemak inhalen. Daarnaast begreep hij ook hoe vervelend het was om vast te zitten op één plek. In zijn tijd was het een klein huisje in het bos geweest. Edyn had een hele villa om haar te vermaken, maar Michael had al gemerkt dat ze echt een buitenpersoon was.
Toch bleef hij nog even liggen en sloot hij ogen, genietend van de vingers van Edyn die door zijn blonde haren gleden. Hij moest toegeven dat hij in het algemeen genoot van de aandacht die ze hem gaf. Ze leek het echt belangrijk te vinden wat hij zei of deed, in tegenstelling tot een paar anderen. Daarnaast was ze ook een hele mooie, jonge vrouw. Michael opende zijn ogen en keek recht in het gezicht van Edyn.
‘We kunnen wel de tuin in. Linn heeft er erg haar best op gedaan toen we hier net kwamen wonen.’ Hij had Edyn al meerdere keren naar buiten zien kijken. Nu ze een ring had gekregen, kon ze in alle veiligheid de zon in. Dat was maar goed ook, want ze was de afgelopen dagen al meerdere keren bijna de zon in gelopen zonder bescherming. Tot nu toe had iedereen haar nog geholpen, maar er had zo een moment kunnen komen waar ze alleen was geweest en dan was het misschien wel mis gegaan.
Michael draaide zich op zijn zij en keek naar Edyn, met wie haar gedachten bij haar hondje zat. Iets wat hij wel kon begrijpen. Geruststellend legde hij zijn hand op haar arm. ‘Ik weet zeker dat het heel goed met hem gaat. Hij is bij je ouders en misschien kan je hen vragen of ze een paar foto’s willen sturen?’ Contact met haar ouders was niet verboden. Het was juist goed om die contacten te onderhouden. Het kon misschien wel frustrerend zijn dat ze hen niet zou mogen zien, maar ze had nog een groot deel van haar leven dat menselijk was en dat was iets waar Edyn zich aan vast zou moeten houden.
Voorzichtig kwam Michael overeind. Hij stond op van het bed en stak zijn hand uit naar Edyn. ‘Ga je mee naar buiten?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren zoveel vragen geweest. Op een deel had ze antwoord gekregen, op het andere nog niet. Zelfs al had ze er antwoord op, Edyn was de meeste dingen alweer vergeten. Gelukkig had ze iemand als Michael naast haar staan. Vanaf het moment dat hij haar had gered uit de boksschool, had Edyn hem volledig vertrouwd. Hij had bewezen het beste met haar voor te hebben. Ze genoot van zijn aandacht, maar liet hem net zo goed genieten van haar aanwezigheid.
"Dat is lief om te zeggen Mikey." In de paar dagen dat Edyn een vampier was, had ze het wel moeite met hetgeen wat er bij kwam kijken. De dorst voerde de bovenhand. Haar keel leek ieder moment van het dag in de brand te staan. Ze had echter goede gesprekken gehad met Michael en Linn, die hadden verteld dat het in de loop van de jaren makkelijker werd mee te leven. Daarbij zou Edyn haar familie pas weer mogen zien als haar twee nieuwe vrienden het idee kregen dat ze daar klaar voor was. In sommige gevallen kon dat jaren duren, wat Edyn echt niet wilde. Voor haar was dat de reden om zoveel mogelijk haar best te doen, ondanks dat het niet altijd even makkelijk was om de dorst weg te drukken. Met afleiding ging het echter een stuk beter.
"Ik weet zeker dat het een hele mooie tuin is. Linnie heeft echt een hele goede smaak." Edyn was nog steeds onder de indruk van het huis. Ze had in het begin niet heel goed begrepen hoe ze in zo’n huis konden wonen. Nog steeds snapte ze het niet helemaal, maar Michael had haar wel verteld dat de groep genoeg geld had om huizen als deze te betalen, wat weer kwam omdat ze al jaren bezig waren met geld verdienen. Ze hadden het voor elkaar gekregen om een prachtige plekje te creëren. Edyn voelde zich dankbaar dat ze hier ook mocht wonen, dicht bij Michael.
De gevoelens die Edyn had, waren wel echt aangescherpt sinds ze geen mens meer wat. Normaal had ze zich wel zorgen gemaakt om haar hondje. Nu was het gemis heel groot. Ze maakte zich zelfs zorgen of alles wel goed met hem ging. Michael had echter wel gelijk gehad, zoals hij dat in al zijn woorden had. "Dat is waar. Ik denk dat ik dat straks ga doen Ik ben benieuwd hoe het met hem gaat." Ze miste de knuffels van haar hondje, maar nu had ze Michael om mee te knuffelen, waar ze ook echt wel gebruik van maakte.
"Ja ik ben echt heel erg benieuwd!" Edyn was altijd al een vrolijke jonge vrouw geweest. Ze zag niet snel de slechte dingen. Ook nu niet. Ze had het jammer gevonden dat ze de afgelopen dagen niet naar buiten had gemogen, want ze hield van buiten. Dat ze er nog niet was geweest, zorgde er nu echter voor dat ze dubbel zo nieuwsgierig was naar hetgeen wat haar te wachten.
Edyn nam de hand van Michael vast en liet zich van het bed helpen. Haar vingers vonden de weg tussen die van Michael, ze was niet van plan om hem snel los te laten. Ze genoot van de kleine aanrakingen die er tussen hen waren. Ze zou ze bijna als magisch beschrijven. Alsof haar hele lichaam oplichtte met blijheid iedere keer als ze Michael vasthield of hem een kusje gaf.
Voorzichtig liep het tweetal door het huis. Er waren overal geluiden te horen. Edyn hoorde mensen praten, maar ze hoorde ook dat er ergens een kraan liep. Hetgeen wat haar het meeste opviel, waren die vogels die buiten een prachtig lied leken te zingen, alsof ze wisten dat zij en Michael ieder moment naar buiten konden komen.
Met zachte stappen, liep Edyn van de trap af. Iedere keer als ze dat deed voelde ze zich als een prinses. De trappen waren prachtig, groot. Ze zag het helemaal voor me hoe er beneden mensen stonden te wachten en hoe iedereen opkeek als ze naar beneden kwam. Natuurlijk stond er nu niemand, maar het maakte het moment niet minder.
De blijdschap bleef ik haar lichaam hangen toen ze door de eetkamer, naar de tuin liepen. Buiten was een stuk terras waar ook een grote buitenkeuken stond. Er was ook een tafel, dus Edyn wist zeker dat hier ook wel eens etentjes werden gehouden.
Hetgeen wat Edyn het meeste opviel, was iets verder in haar gezichtsveld te zien. Alles leek omringt met de meest mooie bloemen, planten en bomen.
De heerlijke zoete geur van bloemen drong zich in de neusgaten van Edyn. De geluiden van de vogeltjes waren nog steeds duidelijk te horen, ze werden nu echter gecombineerd met het zachte gezoem van bijtjes. Voor even was de gedachten aan bloed helemaal weg.
"Dit is zo bijzonder." Fluisterde Edyn zachtjes, terwijl ze opzij keek naar Michael. "Ik hoor en ruik echt alles. Vogeltjes, bijtjes. Ik ruik heerlijke bloemen."
Voorzichtig begon Edyn te lopen, weg van het eetgedeelte. Ze wilde alles ontdekken. Voorzichtig aan iedere bloem ruiken waar ze lang kwam. Nieuwe geluiden ontdekken. Toch wilde ze op het moment één het liefst: zo dicht mogelijk bij Michael zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naarmate de dagen zouden vorderen, zou het steeds iets gemakkelijker worden. Het ging geleidelijk. Vroeg of laat zou de dorst iets beter te handelen zijn, maar zou het nog steeds getriggerd kunnen worden door een druppel bloed. Zelfs Michael zou er nog moeite mee hebben als iemand bloedend voor hem zou staan. Zeker als hij al voor een lange tijd geen bloed meer tot zich had genomen. Hij hoopte echter voor Edyn dat het nooit zo ver zou hoeven komen voor haar.
Voor Michael was de tuin lang niet meer zo speciaal. Hij kende hem al, maar hij had er geen erg in om Edyn mee te nemen. Zeker nu hij merkte hoe vrolijk ze was dat ze eindelijk naar buiten mocht en kon genieten van het zomerse weer. Ze verdiende dat ook. Het was niet fijn om opgesloten te zitten, zelfs niet in een huis waar genoeg te doen was. Op een gegeven moment verlangde je naar meer dan een paar muren om je heen.
‘Dat is één van de voordelen aan vampier zijn,’ zei Michael glimlachend. Het klonk vaak als een onverdraagzaam leven. Altijd maar dort hebben, altijd maar hunkeren naar het bloed van een mens. De pijn en het gemist die versterkt werden door de hoog gevoeligheid van de vampieren. Toch waren er ook prachtige kanten aan, zoals deze. Het ruiken van alle zoete bloemen, het horen van de vogels zoals een mens dat nog nooit had gedaan. Het was een magisch bestaan. Eentje waar Michael zelf meer voordelen in zag dan nadelen en hij hoopte dat Edyn dat ook zou doen.
Zelf liet hij zich meevoeren door Edyn, die de hele tuin leek te willen ontdekken. Michael begreep het wel. Toen ze hier aan waren gekomen, was het enkel een groene vlakte geweest. De vorige eigenaren hadden het wel voldoende onderhouden, maar het was niets bij wat het nu was. Linn had alles gewild. Een plek waar ze bij elkaar zouden kunnen zitten, net zoals een zwembad waar ze op zomerse dagen konden genieten van het koele water. Ook had ze hofjes laten planten, waardoor het soms voelde alsof ze in een compleet andere wereld waren. Er was één ding wat ze in tact had willen laten en dat was de oude schommel geweest. Hij had wel een nieuw likje verf gekregen en hij was nu versierd met prachtige bloemen, maar het was dezelfde schommel die er al had gehangen toen de groep in Boise was gearriveerd. Het was al met al een prachtige tuin, zelfs compleet met een fontein. Hij wist zeker dat Edyn alles prachtig zou vinden. Zelf had hij geen favoriet deel, maar zo nu en dan voegde hij zich wel eens bij de groep die graag buiten zat. Met Edyn zou hij misschien veel vaker naar buiten gaan.
Terwijl ze zich een weg baanden door de tuin, maakte Edyn vrolijke kreetjes over hoe mooi alles wel niet was. Ze wees meerdere keren iets aan wat Michael waarschijnlijk al tientallen keren had gezien, maar toch boog hij zich naar elke bloem die ze aanwees en snoof hij elke keer de geur op. Ze bleven geruisloos staan toen Edyn een vlinder zag en met veel plezier liet Michael haar de gehele tuin zien. Hij had nog nooit iemand zoveel plezier zien beleven aan de tuin, of de natuur.
Uiteindelijk kwamen ze uit aan het einde van de tuin, waar de boom met de schommel stond. Glimlachend liep Michael er naar toe, waarna hij zijn vingers rond de touwen vouwde en naar Edyn keek. ‘Kom op, het is leuker dan je denkt,’ zei hij tegen haar, al had hij het gevoel dat hij haar niet hoefde te overtuigen om te schommelen. Ze was immers kleuterjuf. Misschien was zij wel degene die veel kinderen duwde, maar hij had het idee dat ze ook wel eens stiekem op de schommel klom.
‘Jij eerst,’ zei Edyn glimlachend, waarna ze naar de schommel gebaarde. Michael keek naar de schommel die voor hem bungelde en haalde vervolgens zijn schouders op. Er was niets mis met eventjes op de schommel zitten, dus stapte hij met zijn benen over de schommel heen, zodat hij kon zitten en nog altijd zicht had op Edyn.
Hij had verwacht dat Edyn achter hem zou gaan staan, zodat ze hem zou kunnen duwen. Edyn deed echter iets anders. Ze kroop op zijn schoot, waardoor haar benen nu naast hem bungelden. Ze hield zich vast aan zijn schouders, terwijl Michael zich nog steeds vasthield aan de schommel zelf. Hun gezichten waren in enkele seconden een stuk dichterbij elkaar gekomen, waardoor Michael ieder detail van haar gelaatstrekken kon zien. Haar heldere, blauwe ogen, gevuld met hoop en enthousiasme. Haar zachte, perzikachtige huid en een prachtige glimlach die haar lippen sierde. Edyn was één van de mooiste vrouwen die hij ooit had gezien.
Voorzichtig zette Michael zich iets af, waardoor de schommel in beweging kwam. Om er zeker van te zijn dat Edyn niet zou vallen, legde hij snel één arm rond haar heen en hield hij haar dicht tegen zich aan. Hij keek glimlachend op naar Edyn, die oprecht leek te genieten van haar tijd buiten. ‘Het is nog zo slecht niet om een vampier te zijn,’ zei hij zachtjes. Er waren echt een hoop goede kanten aan en hij hoopte dat Edyn die ook in zou zien.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Linn had haar uitleg gegeven over de gevoelens die naar boven waren gekomen. De blondine had niet gesnapt hoe het precies had moeten voelen, totdat ze nu in de tuin rond had gelopen. De kleine dingen, waar mensen wel van konden genieten, waren nu nog zoveel bijzondere. De natuur was heel erg dichtbij. Het leek zelfs alsof Edyn er deel van uit maakte.
In de tuin had ze alles in zich op proberen te nemen, alsof ze hier nooit meer zou komen, ondanks dat ze diep van binnen wel wist dat het niet zou gebeuren. Linn had haar gisteravond nog op het hart gedrukt dat ze hier welkom was. Sterker nog, ze was nu een deel van hun groep. Een groep met hele leuke mensen. Lang niet iedereen was er. Linn had wel verteld dat er mensen op vakantie waren, zoals wel meer mensen in de stad dat waren.
Voor Edyn was de groep prima zoals hij nu was. Zolang Michael onderdeel van de groep was, maakte het haar niet uit hoe de rest van de samenstelling eruit zag. Michael die haar alles liet zien. Hij hielp haar zelfs op de momenten dat ze het bloed moest denken. Het idee was voor haar nog niet te bevatten, dat ze moest leven op het bloed van mensen. Hoe ze zelf hunkerde naar dat gevoel .Door de zachte woorden die Michael haar vertelde als ze moest drinken, was het heel wat makkelijker om er weer mee te stoppen.
Hoe erg Edyn ook hunkerde naar het bloed, waren er nog genoeg dingen waar ze ook naar verlangde. Genegenheid was één van die dingen. Edyn had aan Michael kunnen merken dat hij haar aanrakingen totaal niet vervelend vond. Voor haar voelde ze ook niet zo, totaal niet zelfs. Ze genoot van de kleine tinteling die door haar vingers leek te gaan als ze zachtjes over de huid van Michael gingen. Hoe haar hart groter leek te worden op de momenten dat ze Michael vast hield, of hij haar.
In de tuin hadden ze de vrijheid. In het huis hadden ze dat ook gehad, ze hadden een eigen kamer. Edyn had echter ook gemerkt dat ze iedereen kon horen, wat betekende dat mensen haar ook konden horen. Niet dat ze zich daar veel van aantrok. Op sommige momenten vond ze het echter wel een beetje gek dat er ineens mensen te horen waren alsof ze naast haar stonden.
Nu waren ze ver weg van dat alles. Michael had haar zelfs een heel erg mooi plekje laten zien. Een schommel die onder een grote boom hing. Om hen heen was niet veel beplanting. Dit plekje was bewust leeg gehouden. Het gaf namelijk een prachtig uitzicht op de bergen van Boise.
Het uitzicht maakte Edyn echter helemaal niets uit. Ze wilde graag op de schommel, ze had alleen niet op haar beurt willen wachten. Het was veel leuker om samen op een schommel te zitten. Daarbij ging het prima. Het was meer dan prima zelfs, Edyn vond het fijn dat ze dicht bij Michael kon zitten.
Edyn was een meisje dat altijd snel was gevallen voor een jongen. Er was niet veel voor nodig geweest om haar helemaal in de ban van iemand te krijgen. Het was iets wat ze zelf niet door had. Ze was gek op liefde en ze probeerde het op iedere mogelijk manier te geven.
Michael was zeker iemand die de liefde verdienden. De afgelopen dagen had hij voor haar gezorgd. Hij had het voor elkaar gekregen dat ze zich op haar gemak voelde op een onbekende plaats. Hij had er zelfs voor gezorgd dat ze het niet eens heel erg vond dat ze nu als vampier door het leven ging. Er zaten minder mooie dingen aan, maar er waren ook dingen waar Edyn nu al van genoot. De verschillende geluiden waren er een van.
Een andere ding waarvan ze genoot was de intensiteit van dingen. Hoe ze nu op Michael zijn schoot zat en naar iemand kon kijken op een manier die ze nog nooit had gedaan. Prachtige ogen die haar voorzichtig bekeken. Edyn had durven zweren dat ze binnen haast groen hadden geleken, nu was het meer een grijze kleur. De manier waarop ze naar haar keken was hetgeen wat het fijnste was, alsof er even helemaal niets anders meer bestond op de wereld. Zo keek zij immers ook naar hem.
Haar ogen gleden langs de rest van zijn gezicht. Zijn blonde haren lagen zachtjes tegen zijn voorhoofd aan. Een lichte kleur huid leek er voor te zorgen dat de rest van zijn gelaatstrekken alleen nog maar meer uitkwamen.
Voorzichtig streek Edyn langs de plukken haar, waarna ze vervolgens met een hand zijn gezicht omsloot. De andere had ze nog veilig om zijn hals liggen, zodat ze niet zou vallen.
Ondertussen waren haar ogen uitgekomen bij de lippen van Michael, waarvan het leek alsof hij net kersen had gegeten. Ze hadden een mooie kleur rood, waar Edyn uren naar zou kunnen kijken. Er kwamen voorzichtig woorden overheen, waar Edyn het wel mee eens was.
"Helemaal niet als ik het samen met jou kan zijn." Als ze geen vampier was geweest, had ze hier nu niet gezeten. Terwijl ze zich geen plek beter dan deze kon bedenken. Om het nog beter te maken, overbrugde Edyn de kleine ruimte die tussen Michael en haar had gezeten. Ze legde haar lippen lang niet meer zo voorzichtig op de zijne.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een kus kon vele dingen betekenen. Hij kon gegeven worden door een moeder aan een kind, om de pijn te verzachten. Vrienden konden er één met elkaar delen als teken van vriendschap. Twee personen konden een kus in gang zetten om hun affectie naar elkaar te tonen, aangewakkerd door lust, gemengd met alcohol. Ook kon een kus pure liefde betekenen. Wat het ook betekende, elke kus was warm met liefde en beladen met gevoel. Dat gevoel was als mens al geweldig, maar als vampier deed het nog zoveel meer met iemand. Het was intenser. Lippen tintelden op elkaar en genoten van elkaars aanwezigheid. Zelfs een kus was iets waar een vampier volledig in zou kunnen verdwijnen.
Michael had zoiets nooit meegemaakt als mens. Hij had een dienstplicht gehad en zodra hij die had ontweken, had niemand hem nog gezien als een geschikte huwelijkskandidaat. Zijn familie had hem verbannen naar de Engelse straten en geen enkele vrouw had nog naar hem om gekeken. Enkel Naylene, maar het was jaren later geweest toen zij voor het eerst een zoen hadden gedeeld, en meer. Zijn eerste kennismaking met lust en liefde was als vampier geweest en als hij Linn en Naylene had moeten geloven, was dat als vampier vele malen sterker geweest. Hij kon dan ook niet ontkennen dat het één van de beste gevoelens was die hij ooit tot zich kon nemen.
De zoen die Edyn hem gaf, kon van alles betekenen. Ze kon hem zoenen omdat ze dat oprecht wilde, omdat er misschien wel gevoelens vanaf haar kant zaten. Michael zou ook niet uit de weg gaan dat er vanuit hem niets was. Iemand zoals Edyn wekte al snel gevoelens op, zeker als ze zo lief en adorerend tegenover iemand was. Het kon ook zijn dat al haar gevoelens nog door elkaar waren gewikkeld en dat ze de grens tussen het één en ander nog niet wist. Iets wat niet ongebruikelijk was voor een nieuwe vampier. Alles voelde anders, sterker. De hunkering naar het bloed was vergelijkbaar met het hunkeren naar iemand zijn lichaam. Zoiets kon makkelijk in elkaar overlopen, maar voor Michael was het geen reden om haar te stoppen.
Daarom liet hij zich meevoeren in de zoen van Edyn, die heel onschuldig en lief was begonnen. Ze had hem zelfs verteld dat ze blij was dat ze vampier kon zijn met hem in de buurt. Naarmate de zoen echter vorderde, bleef hij lang niet zo lief en onschuldig. Edyn wikkelde haar vingers in zijn haren en Michael moest zijn benen stevig op de grond zetten om er voor te zorgen dat de schommel niet teveel zou bewegen. Edyn ging echter zo op in de zoen dat ze haar benen om Michael zijn middel sloeg, waardoor er meer gewicht naar achteren ging. Gelukkig was Michael met zijn snelle reflexen voorbereid op de val en belandden ze op het gras zonder er zelf teveel pijn aan te hebben.
Met een grijns onderbrak Michael de zoen, waarna hij naar Edyn keek. Hij had haar vastgehouden, waardoor ze nu boven op zijn lichaam lag. Haar lange, blonde haren kietelden zijn gezicht en haar blauwe ogen keken hem vol speelsheid aan.
Michael nam haar opnieuw vast en rolde samen met haar weg van de schommel, aangezien het hem niet handig leek, omdat het gevaarte nog heen en weer schommelde en hij het zo zag gebeuren dat het tegen één van hen aan zou komen. Niet dat het hen pijn zou doen, maar het zou toch een stuk prettiger zijn als het niet zou gebeuren. Hij stopte op het moment dat Edyn onder hem lag en hij plaatse zijn handen in het gras om zichzelf iets overeind te houden.
Er waren een aantal regels binnen de groep over dit soort momenten. Linn had het nooit verboden om iets met elkaar te doen, in ieder geval niet als de twee vampiers uit een verschillende bloedlijn kwamen. Edyn was echter veranderd door Ashton en ondanks dat hij het had ontkend, kon het haast niet anders dat ze zijn bloed binnen had gekregen. Het was onbekend wie Ashton had veranderd, dus het was veilig om te zeggen dat Edyn en Michael de regel van Linn naast zich neer zouden kunnen leggen. Daarnaast was het Linn geweest die Michael de zorg om Edyn had toevertrouwd en hij voerde dat, op dit moment, met liefde uit.
Glimlachend streek Michael de haren van Edyn uit haar gezicht, terwijl ze nog zachtjes lachte om hoe hij hen had omgerold. Hij boog zich weer naar haar toe, waarna hij zijn lippen lieflijk op die van haar plaatste. Wat er zou gebeuren in de tuin maakte hem niet uit. Hij en Edyn hadden al nachten doorgebracht in bed samen en misschien was het er vroeg of laat ook wel van gekomen. ‘Zo erg is het ook nog niet met jou,’ zei hij plagend, al was zijn bestaan nooit echt erg geweest. Edyn had het echter wel veel beter gemaakt op dit moment.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn had zo haar ervaringen terwijl ze nog mens was geweest. Iedereen was op een gegeven moment jong. Naïviteit hielp dan niet meer. Er waren verschillende jongens geweest. Enkelen van hen waren voor één avond geweest, toen Edyn nog op High School had gezeten. Naarmate ze ouder was geworden, had ze meer behoefte gehad aan iets vast. Iemand die van haar hield, genegenheid uitte en vooral iemand met wie ze een toekomst had kunnen zien.
Nu de blondine een vampier was, voelde alles anders. Als Michael op de straat was gelopen, had ze zeker even naar hem gekeken, hij was zeker een aantrekkelijke jongeman. Nu Edyn haar tijd echter met hem door kon brengen, was het veel sneller gegaan. De afgelopen dagen was ze al veel naar hem toegetrokken. Deels omdat Michael haar goed hielp, maar zeker ook omdat hij gevoelens bij haar opwekte die ze nog nooit op deze manier had gevoeld. Op het moment waren ze zo opgehoopt dat ze het niet meer in had kunnen houden.
De zoen was alles behalve onschuldig te noemen. Het liefst wilde Edyn ieder deel van Michael zijn lichaam verkennen. Ze wilde voelen hoe het was om als een vampier de haar bekende handelingen uit te voeren.
Het tweetal zat al lang niet meer op de schommel. Zelfs gras voelde voor Edyn anders. De hele val had niet eens pijn gedaan. Alles was anders. Waar Edyn had gedacht dat ze nooit zou kunnen wennen aan haar nieuwe bestaan, waren haar gedachten nu al veranderd. Er waren zoveel mooie dingen aan het vampier zijn. Zeker als je het met iemand kon delen. Ze had geluk dat het Michael was, iemand die al jaren lang ervaring had met dit bestaan.
Niets was voorzichtig, maar niets hoefde ook voorzichtig te zijn. Toch wilde Edyn het liefst dat Michael zijn lichaam zo dicht mogelijk bij haar was, zodat ze zoveel mogelijk kon genieten van dit moment. De momenten die nog vaak voor zouden komen en nog veel verder zouden gaan dan alleen maar zoenen.

Het tweetal had nog veel tijd doorgebracht in de tuin. Anderhalf uur later bevonden ze zich nog steeds in de mooie omgeving. Er waren nog veel zoenen vol lust en wel degelijke een soort van liefde, voorgevallen. Op een gegeven moment had het Edyn weinig uitgemaakt dat ze in een tuin waren. Als iemand zich in de tuin had bevonden, hadden ze dat snel genoeg gehoord.
Zo was ook nu het geval geweest. Ondertussen zaten de twee onschuldig bij elkaar. Edyn had haar vingers zachtjes op de lichtte huid van Michael liggen. Zachtjes gingen ze over de zachte huid, waar eens in de zoveel tijd kippenvel achter werd gelaten, niet alleen bij Michael. Ieder kleine beweging was er een om te onthouden, intens van te genieten.
Edyn haar ogen hielden Michael zijn gezicht nauwkeuring in de gaten. Eens in de zoveel tijd liet ze haar lippen beminnelijke over zijn lichaam gaan. Van zijn gezicht, tot aan zijn hals en er waren zelfs al een paar kusjes op zijn schouders geweest. Ondanks dat ze naast elkaar zaten, had Edyn willen proberen om zoveel mogelijk contact te hebben. Haar benen had ze over de zijne heen gebogen, wat haar genoeg ruimte gaf om te bewegen.
"Edyn?" Ondanks dat de twee een tijd voor zichzelf hadden gehad, was het voor Edyn nog niet geweest. Het liefst bleef ze nog een hele tijd in de bubbel waar ze nu zat. Een heerlijke bubbel vol liefde en genegenheid.
Iedereen had haar naam kunnen noemen. Linn, Naylene, één van de andere vampiers of zelfs de burgermeester van de stad. Edyn had gehoord dat er heel wat banden waren met andere groepen en dat de burgermeester er één van was. Nu was het echter wel duidelijk dat de stem niet bij een vrouw hoorde. Hij kwam haar zelfs bekend voor.
Met een beetje tegenzin, trok Edyn haar blik bij Michael weg, om te zien waar de stem vandaan was gekomen. Als vampier zou je zelfs een stem van een paar honderd meter kunnen horen als je daarvoor goed genoeg je best deed. Diegene die haar naam uit had gesproken, stond echter niet heel erg ver weg én het was een bekende.
"Brayan?" De verbazing was uit Edyn haar stem te halen. Even maakte ze zich zorgen, kroop ze dichter tegen Michael aan, bang dat er op het moment een mens voor haar stond en dat ze zich niet in zou kunnen houden. Ze was nog geen mens tegengekomen en had dan ook totaal geen idee hoe het was. Michael had het haar wel proberen uit te leggen en het voelde totaal niet zoals het door hem was beschreven.
De verbijstering was van Edyn haar gezicht af te lezen. Brayan werkte op dezelfde school als zij deed, als gymleraar. Hij hoorde hier niet te zijn! Hij was een mens en Linn had verteld dat er de komende tijd geen mensen op visite zouden komen, omdat het geen goed idee was.
"Ik wil hem geen pijn doen." Fluisterde ze zachtjes naar Michael, niet wetende dat Brayan maar al te goed kon horen wat ze te zeggen had, maar zelf vol verbazing stond te kijken naar de vrouw die hij als mens achter had gelaten voor de schoolvakantie.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld