Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

De gedachte bleef toch in mijn hoofd steken. Ik kon ook niemand anders bedenken die dit zou doen. Mijn broers waren gek genoeg om mij zoiets te flikken. Ze hadden dan ook geen idee hoe erg dit soort dingen zouden kunnen uitlopen. Zo iets was geen grapje meer, als ik geen goed alibi had had ik zo hierdoor de bak in kunnen komen. Maar dat zouden zij wel te weten komen als zij dit gedaan hadden. Een scheve glimlach verscheen op mijn gezicht en ik knikte even. "They'd kill a man if that meant I would lose my job," zei ik toen. Het was wel waar. Ze hadden al eerder mislukte pogingen gedaan om mij mijn baan te laten verliezen en om mij van mijn school af te laten sturen, alles om mij weer thuis te krijgen. Als je er over nadacht was het ergens wel lief. Ze wilde me zo graag thuis hebben. Maar daardoor probeerde ze wel telkens mijn leven te verpesten, het was zeker niet de beste manier van doen. "Yeah you got it all." Ik knikte even en keek haar wederom kort aan. Ik vroeg me af wat er allemaal door haar hoofd heen ging. Ze dealde namelijk waarschijnlijk wel vaker met dit soort zaken. Ik vroeg me af welke gedachtes er door bij haar op kwamen. Of ze bij sommige cliënten had dat ze hen echt niet geloofde, of ze mij überhaupt wel geloofde. Of ze soms bang werd van een cliënt ofzo. Ik zou me niet kunnen voorstellen hoe dat was. Je moest gaan discussiëren over zulke nare scenario's soms. Soms moest je een crimineel verdedigen, zijn straf omlaag proberen te krijgen ook al vond je wellicht dat hij alles wat op zijn pad kwam verdiende. Of misschien werkte het helemaal niet zo, ik had er eigenlijk geen idee van. Rechten was dan ook niet iets wat mij veel interesseerde. Ik vond wetenschap veel leuker.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Wat een rare familie. Waarom zouden zijn broers hem dat aandoen? Waarom wilden zij ervoor zorgen dat hij zijn baan zou verliezen? Als mij dat gebeurde had ik al het contact met ze verbroken. Het was namelijk gewoonweg belachelijk en dat zou ik ook zeker niet accepteren. Ik vond het dus ook raar dat hij dit zomaar zou laten gebeuren. Als ik namelijk aan die kant van de tafel zat zou ik dat niet zo kalm zeggen. Ik wilde eigenlijk niet vragen waarom zijn broers dat zouden doen, maar het zou belangrijk kunnen zijn voor het verhaal. ‘Why would they do that?’ Ik hoopte dat hij zou snappen dat ik dit wel moest vragen en niet omdat ik persoonlijk geïnteresseerd was. Dat was ik overigens wel, maar het zou ook belangrijk kunnen zijn voor het onderzoek. ‘Okay, good. Thank you for being honest with me.’ Áls hij eerlijk was geweest natuurlijk. Daar zou ik vandaag niet achter komen. Ik zei dit overigens wel tegen iedere cliënt. Sommigen voelden zich dan schuldig dat ze tegen me logen en daarom probeerde ik bij sommigen om best dichtbij te komen, zodat ze sneller eerlijk zouden zijn. Daar had ik bij hem weinig behoefte aan, vanwege hetgene wat vanochtend was voorgevallen. Ik gaf hem nu ook een beetje de ruimte om me alsnog dingen te vertellen als hij dus niet eerlijk was geweest, maar daar ging ik bij hem niet per se vanuit. Als hij nu loog, zou hij blijven liegen. Misschien vertrouwde hij me wel helemaal niet en dat zou ik me best goed kunnen voorstellen. Ik zou hem waarschijnlijk ook niet voor de volle honderd procent vertrouwen als ik in zijn schoenen stond.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

"Because they don't like me being away from home. They've tried multiple things before to get me fired or kicked off school so I'd have to come back home again." Nu ik het zo hardop zei klonk het eigenlijk wel belachelijk, welke goede broers zouden dat nou doen? Maar het was best normaal naar mij. Mijn familie was al niet de normaalste. We hadden heel wat gekke trekjes en de meeste mensen zouden na een dag met mijn familie het liefst zo snel willen vluchten als ze maar konden. Maar ik vond het ergens wel fijn, mijn familie. We waren niet normaal maar we waren allemaal ons zelf. Natuurlijk zaten er dus ook gekke kantjes aan, zoals mijn broers, maar er zaten ook hele fijne kantjes aan. Als ik problemen met iemand had hadden mijn broers ook gelijk problemen met dat persoon. Ze waren er altijd voor me, en ze hielden van me, al lieten ze dat op gekke manieren merken. Maar ik had wellicht wel hetzelfde gedaan als ik in hun schoenen stond. Het liefste had ik deze studie ook gewoon thuis gedaan en had ik deze baan ook gewoon thuis gehad, maar dat was gewoon niet mogelijk. Ik keek op door wat ze zei en knikte even. "Thank you for hopefully helping me," zei ik haar. Ik had er wel vertrouwen in dat ik niet in de bak belandde. Ik had niks fout gedaan en ik geloofde er wel in dat deze vrouw mij er echt bij ging helpen dat te bewijzen. Ik had deze ochtend nooit verwacht dat ik zo een op een in een kamer kon praten met haar zonder een vervelende opmerking te maken of zonder in een discussie met haar te belanden, maar toch was het naar mijn gevoel best goed gegaan. Ik had alles gewoon eerlijk verteld en werkte goed mee en zij deed ook behoorlijk vriendelijk, al was dat waarschijnlijk enkel omdat dat haar baan was.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allis.
Ik moest moeite doen om mijn lach in te houden. Zijn broers wilden hem graag thuis hebben, dus daarom deden ze zulke belachelijke dingen? Waren die broers 7 jaar oud of zo? ‘Okay, makes sense. So your family doesn’t live anywhere near the city?’ Als ze een uur hier vandaan woonden zou ik het al helemaal belachelijk vinden. Ik vond het overigens ook wel enorm opvallend, omdat het zo erg verschilde met mijn familie. Mijn familie moedigde me aan om vooral mijn dromen achterna te gaan. Toen ik ze vertelde dat ik een halfjaar stage ging lopen in Azië waren ze maar al te blij. Ze zouden het niet eens erg vinden als ik aan de westkust zou wonen, terwijl mijn hele familie hier woonde. Letterlijk iedereen. Behalve in de zomers, dan waren ze allemaal in de Hamptons te vinden. ‘Don’t thank me just yet. I haven’t done anything so far.’ Ik was niet zo bang dat hij hier na vandaag nog zou moeten zitten. Hij gaf aan dat hij genoeg bewijzen en zelfs een getuige had, dus die zou zijn verhaal kunnen bevestigen. Zijn getuige zou ook hebben gehoord als hij het huis weer had verlaten. Tenminste, dat nam ik aan. Je kon natuurlijk ook heel erg stilletjes het huis verlaten. ‘So... the police will probably ask you a million questions. I just need you to be totally honest with them. Don’t lie because they’ll know you’re lying.’ Daar waren ze immers in getraind. ‘They’re gonna try to get you to confess and pressure you into doing so. Just try to stay calm. If you’re innocent then you have nothing to worry about. Keep that in mind, alright? And I’ll be sitting right here trying to make sure they handle this the right way.’

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Klein schudde ik even mijn hoofd. "About a twenty hour drive away." Het was niet zo ver dat ze aan de andere kant van Amerika of de andere kant van de wereld woonde, maar twintig uur was toch een eindje ver weg. Daarnaast was het ook nooit echt twintig uur. Bij mij tenminste niet. Ik kon geen twintig uur rijden zonder pauze. En je had altijd wel ergens file, zeker hier in deze omgeving. Nee, binnen twintig uur ging je het echt niet redden naar mijn huis toe. Ik knikte maar toen ze zei dat ik haar nog niet moest bedanken, al vond ik dat ik haar wel mocht bedanken omdat ze überhaupt al wilde proberen om te helpen, ook al was het haar baan. Ik luisterde aandachtig toen ze dat alles zei en knikte vervolgens weer dat ik het begreep. "Yes ma'am, thank you," knikte ik naar haar en ik beet even zacht op mijn lip. Ik kon wel verwachten dat ze veel vragen gingen stellen, en ik zou overal ook gewoon heel eerlijk over zijn. Eerlijkheid duurde immers het langst. En mij pushen in het toegeven van een misdaad die ik niet gedaan had ging hen niet lukken. Dat wiste ik al zeker. Het ging hen echt niet lukken, hoe hard ze het ook probeerde.

Pfft even kort het spijt me

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Jeetje. Dat was wel erg ver weg. Hij kwam hier dus niet vandaan, maar eerlijk gezegd kon je dat ook wel horen. Ik had helaas nog steeds een klein beetje een accent. Ik klonk niet zo asociaal als de typische New Yorker, maar ik wist zeker dat je aan mij kon horen dat ik hier vandaan kwam. Ik vond het verschrikkelijk en deed dus ook altijd mijn best om dit vooral niet aan anderen te laten merken. Het klonk namelijk altijd alsof je een stuk minder intelligent had, dacht ik dan. ‘Oh, yeah, that’s pretty far away...’ knikte ik. Hij bedankte me vervolgens op een wel heel nette manier en even had ik de neiging om te zeggen dat dat niet hoefde. Veel cliënten noemden me namelijk ook gewoon bij mijn voornaam, maar ik had het gevoel dat hij dat niet prettig zou vinden. Daarom liet ik het er gewoon bij. ‘Alright then. Are you ready to talk to them?’ Ze moesten immers wel met hem praten. In eerste instantie moesten ze zijn gegevens checken, want dat was de eerste stap in zo’n verhoor en vervolgens moesten ze dingen gaan vragen om erachter te komen of hij hier wel moest zitten of om erachter te komen dat hij onschudlig was en ze dus de verkeerde hadden opgepakt. Ik hoopte echt op het laatste. Ik wist namelijk niet of ik het echt zag zitten om vaak met hem dingen te bespreken. Hij deed nu dan wel vriendelijk, maar ik wist inmiddels ook dat hij nog onaardiger kon zijn dan ikzelf!

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Kort haalde ik mijn schouders op. "Few hours on the road, it's not the other side of the world at least." Natuurlijk was het wel een beetje ver, maar het kon altijd verder. En ik zag hen nog vaak genoeg, elke feestdag dat ik vrij nog krijgen. Elke vakantie dat ik vrij kon krijgen. Bijna altijd wanneer ik meerdere dagen na elkaar vrij had, dan kon ik namelijk makkelijk in de nacht er heen rijden en de volgende avond aan komen. Het was wel een lange trip vaak, omdat ik daar ook nooit súper lang bleef. Maar het was het waard want dan kon ik mijn familie tenminste weer even zien. Ik kon mij niet voorstellen hoe het was om je familie niet te zien met feest dagen als kerst of thanksgiving. Dat waren gewoon de familie dagen. Ik kon mij ook niet voorstellen om aan de andere kant van de wereld te worden van mijn familie, hoe moest ik dan bij hen komen als ik problemen had of als ik hen miste? Het was gewoon idioot. Ik snapte niet hoe mensen zó ver weg van hun familie konden zijn, laat staan wonen. "As ready as I can be, ma'am," knikte ik toen maar. Ik ging er gewoon niet veel over nadenken en het gewoon doen. Dat was de beste manier om het te doen. Als ik gewoon eerlijk bleef had ik niks te vrezen, ik had namelijk echt niks fout gedaan.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Alli.
Twintig uur was niet ver weg? Het waren maar een paar uurtjes? Dit was een typische Amerikaan die het dan inderdaad niet erg vond om door twintig staten heen te rijden. Wat was ik blij dat mijn ouders voor alles het vliegtuig namen. Ik was zelfs nog nooit met de auto naar Boston of Washington DC gereden. Dat was al te ver weg. Bovendien kosten vliegtickets tegenwoordig helemaal niets meer. Om met de auto te gaan was in verhouding soms nog duurder dan een retourtje naar Florida. ‘Yeah.. right..’ Het lukte me niet helemaal om dat overtuigend te zeggen. Ik was het namelijk er absoluut niet mee eens dat twintig uur rijden maar een “paar uur” rijden was. Ik zou helemaal gek worden en zou binnen de kortste keren met iedereen die in die auto zat ruzie hebben. Hij noemde me opnieuw “ma’am” en deze keer kon ik het niet laten zitten. ‘You can just call me Allison. Ma’am sounds a little too old for me,’ zei ik met een zwak glimlachje. Bovendien wilde ik mezelf weer niet té serieus nemen integendeel van mijn familie. Dat waren allemaal zakenmensen die eigenlijk stuk voor stuk veel te veel verdienden en die absoluut nooit bij hun voornaam genoemd mochten worden. Dan was ik nog degene die daarin het makkelijkst was en ik was al niet een makkelijk persoon om mee om te gaan. Ik was wel ontzettend sociaal en had ook een redelijk grote vriendengroep, maar ik had wel zo mijn aparte kwaaltjes. ‘Alright then. I’m gonna go get them then,’ zei ik terwijl ik opstond.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Aan de manier waarop ze dat zei merkte ik dat ze het duidelijk niet met mij eens was. Wat ik wel begreep, voor veel mensen was twintig uur ook niks. Maar de meeste mensen die ik kende begrepen het wel. Ik kende dan ook vooral mensen uit Texas, daar was het een half uur rijden naar je buren. Oké dat was wellicht een beetje overdreven. Maar om van de ene kant van Texas naar de andere te komen deed je er toch alweer zo'n veertien uur over met de auto, het was best een grote staat. Veel mensen uit New York die ik kende kwamen echter bijna nooit buiten New York. En als ze wel de staat verlieten namen ze het vliegtuig, want dat leek iedereen te kunnen betalen ineens. Vliegtuigen waren zeker minder duur geworden dan vroeger, maar het was nog steeds niet super goedkoop. Ik zelf had nog nooit gevlogen, ik reisde overal heen via auto of boot of trein. Of als het kon liep ik gewoon. Ik had dan ook best een grote angst voor vliegtuigen, ik voelde mij veel veiliger op de grond. Het vliegtuig was wel de veiligste manier van reizen, maar ik vond het doods eng.
Allison. Ik herhaalde de naam even een paar keer in mijn hoofd. "Right, sorry, Allison." Het voelde best gek om haar bij haar naam te noemen, zeker ook omdat ze het niet bij mij deed. Toen realiseerde ik mij echter dat ik mij voorgesteld had als Novak. Dat was een automatisme geworden. Iedereen noemde mij zo. Novak of Cas. Velen vonden Castiel te lastig om uit te spreken, wat ik totaal niet begreep maar ik respecteerde het wel. Ik vond het ook wel fijn om Novak genoemd te worden, het was namelijk moeilijk om die naam niet juist uit te spreken, vond ik dan. En ik had ook nog niemand gehad die het niet kon uitspreken. Ik keek op van mijn gedachte naar haar en knikte even kleintjes, nu ging het echt beginnen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘No need to apologize.’ Ik voelde me altijd wat meer “mens” als mensen me gewoon zo noemden. Het lietste had ik dan nog dat ze het zouden afkorten, maar dat deden uiteraard ineens vrienden. Ik zou het ook heel apart als hij me ineens Alli zou noemen. Ik wist ook niet of ik dat wel oké had gevonden. Dan kwam je misschien wel weer iets te dichtbij en dat was iets waar ik altijd voor moest uitkijken. Ik wilde absoluut niet dat cliënten te dichtbij kwamen. Dat was altijd een belangrijk thema: afstand en nabijheid. Dat was misschien wel het moeilijkste gedeelte van dit werk, want sommigen maakten er echt misbruik van of ze dachten dat ze na werktijd nog wel even gezellig koffie met me konden drinken. Dat had ik nog nooit gedaan en dat zou ook nooit gebeuren. Zeker niet met een verdachte, maar ook niet met slachtoffers. Geen van beiden. Ik moest er absoluut niet aan denken en zou me dan ook ongemakkelijk voelen. Ze zouden dan vragen over mij gaan stellen, terwijl ik dat liever niet aan iedereen vertelde. Ik had niets te verbergen en mijn leven was niet zo bijzonder, maar het was voor een cliënt niet van belang dat ik bijvoorbeeld van plan was om in het weekend te gaan stappen. Of dat het bijvoorbeeld uit was gegaan met een ex. Ik zag mezelf daar al zitten en dat soort verhalen aan hem vertellen. Nee.. Nooit. Voor de tweede keer vandaag klopte ik op de deur en wachtte ik tot er open werd gedaan.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
ts
--
Castiel

Bijna een uur later was het verhoor afgelopen en lieten ze mij vrij. Ze zouden nog contact opnemen met Adam om mijn statement helemaal vast te zetten waardoor ik officieel onschuldig verklaard werd. Het verhoor was naar mijn gevoel behoorlijk goed gegaan. Tot mijn verassing was ik nog erg rustig gebleven en was ik amper meer nerveus toen het gesprek begon. Alles was helemaal prima gegaan, ik gaf eerlijk antwoord op alle vragen en werkte goed mee met alles. Nu het afgelopen was voelde ik mij echter wel een stuk opgeluchter. Ik was Allison ook erg dankbaar voor alles, dat ze mij al wilde helpen na de toestand van vanochtend was ik al erg dankbaar voor. Of ik nu de volgende dag gewoon weer op werk moest komen was nog onduidelijk voor mij, ik was van plan Joe die avond nog een bericht er over te sturen. Als ik niet moest komen zou ik het liefste naar mijn familie rijden, ook al kon ik daar dan maar en paar uur blijven. Maar tot dat Adam bevestigd had dat ik onschuldig was mocht ik de staat niet verlaten. Tot die tijd zat ik dus nog vast in New York. Ik hoopte dan weer wel dat ik gewoon nog op werk mocht komen sinds ik buiten mijn werk en familie niet echt iets had. Behalve Adam en onze twee andere vrienden, maar die hadden het ook allemaal druk met hun baan enzo. Ik moest dus nog maar kijken wat ik ging doen als ik niet naar werk moest. Misschien zou ik dan wel een koffiezetapparaat kopen, daar kon ik best lang mee bezig zijn sinds ik oprecht geen idee had waar ik een koffiezetapparaat hier moest kopen. Ik keek op naar Allison toen we buiten het station stonden. "Thank you once again ma- Allison," knikte ik toen naar haar. Ik had gewoon het gevoel dat ik hier zonder haar niet uitgekomen was.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Nou, dat ging snel. Dat was natuurlijk ook al een beetje verwacht, masr je wist het nooit helemaal zeker. Ik hoefde ook vrij weinig te doen en dat was ook wel eens fijn. Sommigen wilden letterlijk niets zeggen en dan moest ik in naam van de cliënt antwoorden om het juridisch gezien zo perfect mogelijk te verwoorden. Sloeg natuurlijk nergens op, want je moest gewoon je verhaal vertellen en meer niet. Bij een rechter was dat natuurlijk anders. Dan vond ik die ellenlange pleidooien heerlijk en het ondervragen van getuigen was een nog leuker onderdeel. Dan zette ik ze ook altijd een beetje onder druk, maar dan kreeg je de beste antwoorden. Ik vroeg me wel altijd af hoe ik dat voor elkaar kreeg, want echt intimiderend zag ik er niet uit en in een toga kon je nog steeds zien dat ik kleiner was dan de gemiddelde Amerikaanse vrouw. Vandaar die stomme torenhoge hakken waar ik inmiddels wel alles op kon doen. Ik zou er waarschijnlijk zelfs op kunnen hardlopen mocht dat nodig zijn. Rennen om snel bij een locatie te zijn lukte in ieder geval altijd enorm goed. ‘You’re welcome,’ zei ik met een zwak glimlachje. Bij hem wist ik me niet helemaal een houding te geven. Ik was normaal gesproken veel uitbundiger dan dit, maar dat voelde totaal niet gepast. Ik voelde me zelfs een beetje ongemakkelijk en dat gevoel had ik helemaal niet vaak. Moest ik hem nu een hand geven of niet? Moest ik nu al weg lopen? Ik wist het niet! Wel wist ik dat ik hem nog mijn kaartje moest geven met mijn e-mail en telefoonnummer erop.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Ik was lichtelijk verbaasd door haar glimlach. Hij was wellicht zwak, maar er was zeker even een glimlach te bekennen. Dat had ik niet zien aan komen. Ik weet dan ook weer niet wat ik wel had zien aankomen. Had ik verwacht dat ze me weer zou uitschelden? Misschien. Maar een glimlach zeker niet. Wat ik nu moest doen wist ik dan ook niet, wat best raar voor mij was. Ik was wellicht niet super sociaal maar ik wist vaak toch wel wat ik moest doen in situaties met andere mensen. ik twijfelde of ik haar een hand moest geven, weg moest lopen of dat ik mij wellicht nog proper moest voorstellen. Dat had ik namelijk nog niet eens gedaan. Maar om dat nu te doen zou wel apart zijn. Na zo een halve dag bijna met elkaar opgetrokken te hebben je dan pas echt voorstellen. Nee dat zou echt raar zijn. Daarnaast verwachtte ik ook niet dat ik haar nog veel vaker zou zien, veel nut zou ze dan ook niet aan mijn naam hebben. Toen merkte ik pas op dat we al een tijdje in stilte zo bij elkaar stonden. Ik ging er van uit dat zij ook niet wist wat ze precies moest doen. Moest ik iets zeggen? Ik zou wel gewoon iets zeggen, gedag ofzo. Nee dat voelde ook zo raar. Ik was erg onzeker over wat ik moest doen. Uiteindelijk opende ik mijn mond om wat te zeggen maar toen het enige dat er uit kwam "uhh" was sloot ik hem snel weer. Ik zette mezelf echt voor gek zo.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik voelde me net een onzekere dertienjarige puber die niet wist wat ze moest zeggen. Wat vond ik dit vreselijk zeg! En ik had door dat hij ook niet zo goed wist wat hij moest zeggen. Ik hoorde hem alleen “uhh” zeggen en op dat moment moest ik toch even lachen, al was dat wellicht niet helemaal gepast. Dan was ik maar degene die moest beginnen met wat zeggen; dat kon ik namelijk als de beste. Ik was overigens niet bang om wat te zeggen, maar wist gewoon niet wat nu passend was. Dat vond ik enorm vervelend, want deze kant van mezelf kende ik helemaal niet en deze kant beviel me ook totaal niet. Waar was dat zelfvertrouwen?! ‘Alright. Since both of us probably feel too awkward or weird to say something I’ll man up. I hope they drop all the charges soon and I kinda want you to let me know once they do if that’s okay with you. They’re not gonna contact me and we need to officially close your case. I can give you my card and it has my information on it. Is that okay with you?’ Er stond ook een e-mailadres op voor als hij me niet wilde bellen. Dat kon natuurlijk ook. Het kwam niet zo heel erg vaak voor, maar bij hem zou ik me kunnen voorstellen dat hij me niet nog een keer wilde spreken. Ik was ook niet zo heel erg aardig geweest en zonet moest ik om hem lachen, terwijl hij misschien zou kunnen denken dat ik hem aan het uitlachen was. Dat was natuurlijk erg goed mogelijk geweest, dus die gedachtegang zou ik erg goed snappen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Mijn wangen begonnen te gloeien toen ze moest lachen en ik kon mijzelf wel voor mijn gezicht slaan. Niet alleen stond ik hier als een of ander dertien jarig jongetje wat nog nooit met een meisje had gepraat, nu zag ik er ook nog eens uit als een dertien jarig jongetje die nog nooit met een meisje had gepraat. Ik keek dan ook snel even neer op de grond in de hoop dat de blos op mijn wangen snel weg zou trekken. Ik voelde me als een idioot. Kon dit nog erger worden? Tot mijn grote opluchting begon zij toen te praten. Stilletjes luisterde ik aandachtig naar alles wat ze te zeggen had en ik knikte even. "Yeah no of course I'll contact you right when I get the news. That's perfectly fine with me," zei ik maar en ik knikte nog eens om het voor mijzelf ook nog eens goed vast te stellen. Hopelijk kreeg ik snel het nieuws en kon ik haar dan ook snel op bellen om de zaak af te sluiten. Al leek mijn wil om haar nooit meer te zien hierna toch wel een stuk minder groot te zijn plots. Natuurlijk hoefde ik haar niet perse te zien maar als ik haar toevallig eens zou tegen komen leek het mij niet meer zo super erg. Eerder had ik het wellicht gezien als het einde van de wereld, maar nu had ik het gevoel alsof we elkaar echt in een ander daglicht hadden gezien. Ik had ook niet meer heel erg het gevoel alsof ze mij super erg haatte. Al zou ik het wel begrijpen als ze dat nog steeds deed. Ik was niet erg vriendelijk tegen haar geweest. "Oh and uh, I wanted to say I'm sorry for what happened this morning. I wasn't in my absolute best mood and I can give you my contact information to send the cleaning bill, or the replacement bill. It was absolutely my fault and I shouldn't have walked away or called you the names that I did. It was childish and just plain rude of me." Ik dacht dat mijn excuses nu aan bieden wel het beste was, ik voelde namelijk wel erg de nood om mijn excuses aan te bieden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld