Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O // A fire in the night

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Op zijn minst was ze eerlijk. Eerlijk, ze leek zelfs een beetje geschokt dat ze de woorden hardop uitgesproken had. Het maakte dat Raphael direct geloofde wat ze zei. Het was ook logisch: Zij had alles verloren en had daardoor niets meer te verliezen.
'Als je ouders rebellen waren en ze hebben je gezegd naar je oom te gaan,' begon hij langzaam, 'dan kan je op je vingers natellen dat daar meer rebellen zijn. Mensen die je kunnen leren een wapen vast te houden. Mensen die je laten zien dat er kracht is in het hebben van niets en niemand. Als dat is wat je wilt.'
Na die woorden bleven ze beiden eventjes stil. Waar Raphael de woorden vandaan had gehaald wist hij niet, maar hij wist wel dat het, in ieder geval voor de Ravengarde, een waarheid was geweest. Alle mannen daar hadden niemand. Zelfs als ze nog wel familie hadden, zoals Raphael, sloegen de Enyx enige connectie daarmee wel aan diggelen. En hij was ze er dankbaar voor, anders had hij nooit jarenlang zo gefocust kunnen leven. Zo doelgericht kunnen werken.
Tot hij dat niet meer kon.
Zijn blik bleef rusten op de jonge vrouw die dicht voor hem zat. Ze waren al de hele nacht op, ze moest wel moe zijn. Normaal zou hij daar geen aandacht aan besteden, maar ze zouden binnen enkele kilometers op de reiswegen komen en als ze daar niet alert waren, zouden ze direct door de mand vallen. Het was nog niet helemaal licht, ze konden nog een pauze houden, een paar uur rusten voordat ze een moeilijk deel van de tocht tegemoet moesten gaan.
Raphael liet zich van de rug van het paard glijden en ging zonder waarschuwing naast het dier lopen, de teugels in zijn hand nemend.
'Wat...' begon Leira, maar Raphael antwoordde al voor ze de vraag kon stellen.
'Dit is waarschijnlijk het laatste moment dat we kunnen rusten zonder dat een van ons wakker moet blijven om de weg in de gaten te houden,' zei hij, het paard de beschutting van de bomen in leidend. Eenmaal beschut bond hij het dier aan een boom, waar het redelijk tevreden een hap gras nam. Hij bood Leira een hand aan, zodat ze iets makkelijker af kon stappen. Daarna pakte hij de spullen die ze nodig zouden hebben, haalde hij wat hout tevoorschijn en hij begon efficiënt met het opzetten van een geïmproviseerd kamp. De afgelopen dagen had hij dit al vaker gedaan, omdat ze 's nachts nu eenmaal redelijk kwetsbaar waren.
'Dit is een van de eerste dingen die een Enyx leert,' sprak hij ineens, vanuit het niets. Het deed Leira ietwat verbaasd opkijken.
'Overleven met weinig middelen,' verduidelijkte Raphael. 'Na de eerste paar trainingen worden de aspiranten, zoals de leerlingen genoemd worden, geblinddoekt en op verschillende plekken in de wildernis achtergelaten. We kregen een brief mee, met een korte instructie over waar we verwacht werden over hoeveel dagen. Een wapen, vuurstenen en een fles schoon water.' Tijdens het vertellen verscheen er flauwe glimlach op Raphael zijn gezicht. Het was al weer jaren geleden dat hij die proeve had moeten doorstaan, maar hij herinnerde zich zijn gestuntel nog goed. 'Was je niet op de juiste tijd op de juiste plek, had je gefaald. Dan werd je naar huis gestuurd. Dat was nog een milde uitkomst.' Er waren zo veel manieren om te sterven als je niet juist handelde in de wildernis. Vergiftiging, uitdroging, door wolven uit elkaar gerukt worden... Raphael had door de jaren heen veel verhalen gehoord, de ene iets realistischer dan de ander.
Ondertussen begon Raphael twee stenen tegen elkaar te slaan om een vonk te creeëren. Hoewel de zon langzaam op begon te komen, was het niet warm en met een paard wilde hij enig roofdier op afstand houden met vuur.
'Twee weken duurde de test voor de meesten. We mochten niet bedelen, niet in dorpen om hulp vragen, of mensen bestelen. Kwamen de Enyx erachter dat je dat toch had gedaan, telde het ook als falen. En ze kwamen er altijd achter.' Raphael vermoedde, toen hij zijn proef deed, dat er altijd een Enyx meekeek met alles wat hij deed. Jaren later had hij zelf de proef af moeten nemen bij jonge aspiranten. Nu wist hij dat er altijd iemand meekeek. Ze hadden overal ogen ten tijde van de proef.
'De eerste nacht sliep ik niet,' vertelde hij, terwijl het vuur aan probeerde te wakkeren. Het hout was gelukkig droog, dus het brandde vrij goed. 'Ik had het vuur niet aan gekregen, dus was ik rillend in een boom geklommen om geen prooi te worden voor de wolven. De tweede nacht had ik vuur, maar geen eten. En iedere avond ging het een stukje beter. In die twee weken heb ik meer geleerd dan de opleiding me ooit had kunnen leren over overleven.'
Raphael zweeg. Hij wist eigenlijk niet zo goed waarom hij dit allemaal aan Leira verteld had. Waarom hij überhaupt zo veel gesproken had. Alsof het haar kon schelen wat een Enyx allemaal leerde op zijn opleiding. Misschien realiseerde hij zich hoe bitter weinig hij vertelde, al helemaal over zichzelf. Niet dat dat hem deerde, maar hij had al vaker het idee gehad dat zijn reisgenote nog weinig over hem wist. En hoewel dat op zich niet erg was, moesten ze nog wel een stukje samen reizen. En misschien wilde hij de stilte wel gewoon doorbreken.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
In de tijd die zij nodig had om haar stijve lichaam te strekken, de losgeraakte lokken haar terug achter haar oren te duwen en het paard een klopje op zijn hals te geven, had Raphael al een stapel hout tevoorschijn gehaald en was hij de blokken snel maar zorgvuldig aan het opstapelen. Leira gespte een van de zadeltassen los en na een korte worsteling kreeg ze haar overvolle tas eruit. Ze pakte de grote deken eruit die ze de afgelopen dagen gebruikt hadden als geïmproviseerde tent, waarna ze naar de plek toeliep waar Raphael bezig was een kampvuur te maken. Leira legde de opgevouwen deken op de met mos en gras bedekte bosgrond. Ze stond op het punt om in de omgeving te zoeken naar een paar lange takken die als tentstokken konden dienen toen Raphael plots begon te praten. Vragend en een tikkeltje verbaasd keek ze op. Hij was alles behalve een spraakzaam persoon, had ze de afgelopen dagen geleerd. En als hij al iets uit zichzelf zei, ging dat vaak over praktische zaken en niet over iets uit zijn leven.
Heel even dacht ze dat het bij die ene zin bleef, maar vlak voor ze kon reageren praatte hij verder. Nieuwsgierig naar wat hij vertelde, liet Leira zich neerzakken in het gras. Zwijgend bestudeerde ze zijn gezicht. De kleine glimlach die tijdens het praten om zijn lippen verscheen, liet zijn hele gezicht iets oplichten. Ze koesterde het beeld van die glimlach nu al.
Haar blik dwaalde af naar de vonken die van de stenen af sprongen. In gedachten probeerde ze zich voor te stellen hoe het was om ergens op een onbekende plek achtergelaten te worden. Zonder aankondiging, zonder een idee van waar je was. Zou zij zoiets overleven? Leira geloofde graag van wel, maar diep vanbinnen wist ze dat het haar nooit zou lukken. Josh had haar geleerd hoe ze een vuur kon maken en ze wist best veel van planten en wat ze wel en niet kon eten, dus ze zou misschien niet meteen sterven van de kou of van de honger, maar als er wilde dieren waren of mensen met slechte intenties, was het gedaan voor haar.
Leira legde een paar takken op het vuur zodra het brandde. Ze merkte dat ze het jammer vond toen Raphaels verhaal tot een einde kwam. Ze kon uren naar zijn stem luisteren, besefte ze.
Met een kleine glimlach keek ze opzij naar hem. Hij staarde in het vuur, een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen, alsof hij niet goed begreep waarom hij haar dit allemaal verteld had. Misschien was hij zelf ook wel geschrokken van hoe spraakzaam hij ineens was geweest. Het leek alsof hij alweer terug was naar zijn zwijgzame zelf. Het liefst trok ze nog meer verhalen uit hem - ze wilde graag weten hoe ze die spraakzame Raphael weer terug moest halen.
‘Dat klinkt heftig’, zei ze zachtjes, maar verwonderd. ‘Hoe oud was je toen?’
Hij dacht even na. ‘Twaalf.’
‘Twaalf jaar?’ Leira’s ogen werden groot. Toen zij twaalf was, rende ze met vrienden door het bos, hielp ze op de boerderij en speelde ze verstoppertje in de boomgaarden van Josh’ ouders. Ze begon meer en meer te beseffen dat Raphael en zij in twee totaal verschillende werelden op waren gegroeid. ‘Dat is gewoon… wreed.’
Raphael schokte met zijn schouders. ‘De academie is wreed. Alleen zo weten ze zeker dat de allerbesten overblijven.’
Stilletjes knikte ze, nog steeds een tikkeltje geschokt. Ze stond op om het laatste beetje eten dat ze nog hadden uit de zadeltassen te halen. Toen weer bij het vuur zat, keek ze naar Raphael. ‘Je kan goed vertellen’, zei ze. ‘Dat zou je vaker moeten doen. Ik vind het leuk.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Twaalf was hij geweest. Hoe lang was het geleden? De Ravengarde vierde niet echt verjaardagen, maar Raphael had het zo goed en kwaad als mogelijk bijgehouden. Hij was nu bijna vierentwintig, dubbel zo oud als hij toen geweest was. Acht jaar in training, een jaar als Enyx en vijf jaar bij de elitetroepen van de koning. De helft van zijn leven was hij al niets anders dan een soldaat. Een naamloos gezicht in een leger vol moordmachines.
En dan had hij het nog snel gedaan. Sommigen begonnen al op jongere leeftijd en waren pas op latere leeftijd klaar om daadwerkelijk aan de slag te gaan. Of waren nooit klaar om een Enyx te worden, gedoemd tot een leven op de academie. Want, na een te lange tijd, konden ze je niet zomaar weer laten gaan. Als je eenmaal te veel wist, te goed getraind was, kon de academie je niet zomaar weer naar huis laten vertrekken. Raphael was maar al te blij dat dat hem bespaard was gebleven.
Hij nam een iets comfortabelere positie aan en keek hoe Leira de spullen pakte voor het eten. Ze hadden niet veel meer. Binnenkort, waarschijnlijk diezelfde dag nog, zouden ze moeten gaan verzamelen. Misschien kon hij op iets jagen, misschien kon zij fruit of bessen zoeken. Als hij haar liet zien welke eetbaar waren, kwamen ze vast een eind.
'Niet alle verhalen zijn even leuk,' antwoordde hij, een antwoord dat niet al te positief klonk. 'En ik denk niet dat ik zo goed ben in vertellen als jij denkt dat ik ben. Maar misschien, een andere keer.' Hij had niet zo heel veel verhalen die leuk waren om te vertellen, er waren er veel meer die negatief waren, of in ieder geval niet positief. Nu hij erover nadacht, kwamen er toch nog wel een aantal verhalen in hem op die het vertellen waard waren. Zijn tijd op de academie was wreed geweest, een hel zelfs. Maar hij had zo veel geleerd, zo veel meegemaakt, zo veel ontdekt, dat hij zich zijn leven niet anders voor kon stellen dan met die ervaringen.
'Raphael?'
'Hmm?' Hij werd teruggehaald uit zijn gedachten door de stem van Leira.
'Zou je me dingen kunnen leren?'
De man fronste. Hij was geen leermeester, daarbij wist hij ook niet wat hij aan haar zou kunnen leren. 'Wat voor dingen?' vroeg hij.
'Mezelf kunnen verdedigen, bijvoorbeeld. En...' Ze keek naar het wapen dat nog steeds aan zijn zij hing. Hij deed het eigenlijk nooit af, want hij moest voorbereid zijn als ze overvallen werden door iets.
In eerste instantie wilde hij direct antwoorden met een nee. Hij had zijn mond zelfs al geopend om dat antwoord uit te spreken, maar sloot hem weer toen hij wat beter nadacht. In principe was het uit den boze om een vrouw überhaupt technieken te leren die op de academie werden aangeleerd, maar het was misschien geen slecht idee als ze was basisvaardigheden had om zich te kunnen verdedigen als ze daadwerkelijk in een gevecht terecht kwamen.
'Ik ga je niet leren vechten, dat moet je aan je oom vragen als je daar aankomt. Of aan de rebellen, als zij inderdaad daar zitten. Ik vind het wel een goed idee om je wat dingen te leren zodat je jezelf kan verdedigen als... als het nodig blijkt te zijn.' Hij moest even zoeken naar die woorden, maar vond uiteindelijk toch de manier om te zeggen wat hij wilde zeggen. Hij was niet van plan haar te leren daadwerkelijk te vechten. In eerste instantie omdat hij niet zou weten hoe hij haar dat kon leren, het enige dat hij haar kon laten zien was wat hij deed, maar ook omdat hij wist hoe gevaarlijk het was als hij haar daadwerkelijk dingen van de academie leerde. De technieken en de manier van vechten waren herkenbaar. Niet voor buitenstaanders, die zouden het verschil niet zien, maar leermeesters van de academie konden aan vechtstijlen hun aspiranten terugvinden. Als Leira die stijl van vechten zou leren, zou het betekenen dat Raphael een spoor achterliet. En, hij bracht haar ermee in gevaar. Zo lang zijn gewoon een jonge vrouw was, niet een overlever uit Ralin, was er voor haar weinig gevaar. Er was weinig bekend binnen de Ravengarde over de overlever. Goed voor haar. Dat wilde Raphael zo houden.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Haar mondhoeken zakten iets naar beneden en ze wendde haar blik af naar de vlammen van het kampvuur. Dat hij haar wat dingen wilde leren over hoe ze zichzelf kon verdedigen was al heel wat, maar ze had gehoopt dat hij haar misschien nog wat meer wilde leren.
‘Waarom wil jij mij niet leren vechten?’ vroeg ze voor ze erover nadacht. Wilde hij haar niet leren vechten omdat hij dacht dat ze dat niet kon? Ze zou hem dat nog niet eens geheel kwalijk kunnen nemen, maar toch stak het een beetje. Of wilde hij gewoon zo snel mogelijk naar het zuiden, zodat hij van haar gezelschap af was? Zodra die gedachte eenmaal haar hoofd binnen was geslopen, greep hij wild om zich heen. Misschien was dat ook wel de reden dat hij zo weinig tegen haar zei, omdat hij er simpelweg geen behoefte aan had om met haar te praten. Maar net had hij wel iets verteld…
‘De Enyx herkennen aan de vechtstijl meteen dat je het van één van hen hebt geleerd’, onderbrak Raphael haar gedachten. ‘Waarschijnlijk zullen ze je dan doden.’
Haar lippen vormden een geluidloze o en haar piekerende gedachten vielen weer stil. Het was zo makkelijk om te vergeten hoe diep de wreedheid van de Enyx ging. Niet omdat ze haar niet genoeg indrukken hadden gegeven van hun gruweldaden, maar omdat ze zich gewoonweg niet in kon beelden dat een mens een onschuldig iemand zoiets aan kon doen.
In stilte scheurde Raphael het laatste stuk brood doormidden en reikte hij haar een van de helften aan. Het was droog en het was niet veel, maar het zou de honger nog een paar uurtjes op afstand houden. Als ze later in de ochtend bij de grote weg kwamen, duurde het vast niet lang voor ze door een plaatsje kwamen waar ze wat nieuw eten konden kopen.
Nadat ze het brood op hadden, ging Leira op zoek naar een paar goede takken voor de tent, terwijl Raphael meer hout sprokkelde voor het vuur en controleerde of het paard goed vast stond. De deken die met een paar takken omhoog werd gehouden mocht de naam tent eigenlijk niet dragen, maar het bood beschutting tegen de wind en regen. Raphael leek er geen problemen mee te hebben om compleet in de open lucht te slapen, maar de nachten dat ze geen tent hadden gemaakt, had Leira slecht geslapen. Helemaal geen beschutting boven haar hoofd hebben, maakte dat ze zich kwetsbaar voelde. Haar reisgenoot had het schijnveiligheid genoemd, maar toen ze stug had volgehouden had hij zich erbij neergelegd. Ze hield zichzelf graag voor dat hij het eigenlijk ook wel fijn vond om wat meer beschut te liggen.
‘Een vriend van me heeft ooit geprobeerd me wat vechtdingen te leren’, zei Leira toen ze even later op hun rug in het gras lagen. ‘Josh…’ Het was de eerste keer dat ze zijn naam hardop uitsprak sinds Ralin was platgebrand. Het deed pijn, maar tegelijkertijd moest ze glimlachen om de herinnering aan hem. ‘Hij had een beetje leren vechten van zijn neef, die soldaat was. Toen ik na die middag thuis kwam, sprong mijn moeder bijna uit haar vel toen ze alle krassen en blauwe plekken zag.’ Leira sloot haar ogen tegen de tranen die daarin prikten. ‘Ik vertelde haar dat dat kwam door de takken in het bos en omdat ik was gevallen, maar dat geloofde ze niet. Achteraf vroeg ik me ook af waarom ik dat überhaupt probeerde. Ze wist het altijd meteen als ik loog. Maar misschien kwam dat meer doordat ik gewoon zo slecht was in liegen.’ Ze keek even opzij naar Raphael. Hij had haar er immers dagen geleden nog aan herinnerd dat ze totaal geen toneel kon spelen. ‘Hoe dan ook, ze nam Josh apart en daarna heeft mij me nooit meer ook maar iets willen leren dat met vechten te maken had.’ Een zacht lachje ontsnapte aan haar lippen. Het voelde vreemd.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Raphael was een beetje verzonken geraakt in zijn gedachten toen hij eenmaal was gaan liggen. Toegegeven, hij was geen fan van de deken-tent, maar het was wel iets beter, iets beschutter dan de open sterrenhemel. Het nadeel was dat hij niet echt afstand kon houden van Leira en hoewel dat op zich geen probleem was voor de redelijk starre Enyx, limiteerde het hem wel in zijn bewegingen. Hij was gewend om gefocust te zijn op ieder geluid en iedere beweging, maar als er iemand vlak naast hem lag was dat lastiger. Ook moest hij zijn wapen zo positioneren dat hij niet haar per ongeluk zou raken als hij in een gevaarlijke situatie ineens in actie moest komen.
In eerste instantie had hij zijn ogen gesloten gehouden, maar toen Leira begon te praten opende hij ze weer en hij keek naar haar. Ze keek niet naar hem, maar dat had hij ook niet verwacht. Het gaf hem de mogelijkheid om naar haar te kijken terwijl hij luisterde naar wat ze zei. Ze had een wat droeve blik in haar ogen, maar op haar lippen lag een vage glimlach. Josh. De naam rolde door zijn gedachten, een klank die hem niet bekend voorkwam. Logisch, hij kende de man aan wie de naam toebehoorde totaal niet. Maar aan haar toon te horen was het voor haar een belangrijk iemand geweest, iemand die een plek in haar hart had gehad. En iemand die plots uit haar leven gerukt was, net zoals iedereen die in Ralin had geleefd. Dat ze erover kon praten, zelfs een flauw glimlachje om haar lippen kon hebben, was een hoopvol teken voor haar mentale staat. Het betekende dat ze sterker was dan de pijn van het verlies en hoewel de wraakgevoelens er overduidelijk nog waren, zou ze op een dag weer door kunnen gaan met haar leven. Dat geloofde Raphael wel, als hij haar hier zo zag.
'Ik snap je moeder wel,' zei hij toen ze klaar was met spreken, 'de meeste ouders willen hun kinderen zo ver mogelijk bij wapens en vechten vandaan houden.' Zijn eigen moeder ook, die wilde hem het liefst zo lang mogelijk op hun kleine boerderijtje houden. Zelfs toen ze ziek werd wilde ze niet dat hij ging. Pas toen bleek dat ze echt niet meer voor hem zou kunnen zorgen, mocht hij gaan. En dan nog had ze hem het liefste aan haar zijde gehouden. Hij had weggekeken toen zij haar blik op hem legde, maar keek nu weer naar de vrouw naast hem. De lach op haar lippen was aanstekelijk en hij voelde dat zijn eigen mondhoeken ook iets omhoog trokken in een flauwe glimlach. Niet zo breed of opvallend als de lach van eerder, maar Raphael bedacht zich dat hij in de afgelopen jaren niet zo veel had gelachen als vandaag. Een rare gewaarwording. Hij richtte zijn ogen weer op hun geïmproviseerde plafond, nadenkend over het verhaal dat Leira had verteld. Misschien was het maar goed dat ze niet had kunnen vechten, anders had ze waarschijnlijk geprobeerd terug te vechten toen de Ravengarde kwam. En dan had ze nu niet meer geleefd. Het was interessant hoe zoiets kleins zo'n grote invloed kon hebben op dingen zo veel jaren later.
'Kom, laten we nog een paar uur rusten, voordat de zon dat onmogelijk maakt,' zei hij zacht. Er waren meer dingen die hij had kunnen zeggen, willen zeggen, maar hij koesterde het moment van de flauwe glimlach zoals het was. En misschien was dat ook wel goed. Morgen een nieuwe dag, een nieuw stuk van hun reis samen. En het leek de goede kant op te gaan.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
‘Wie zijn we?’
De zon zweefde boven de horizon. Even daarvoor waren ze wakker geworden, hadden ze het vuur uitgemaakt en de tent opgeruimd. Nu liepen ze over het smalle bospad dat hen naar een grotere weg zou brengen. Leira zat op het paard en Raphael liep ernaast, om de schijn die ze op moesten houden geloofwaardig te maken.
‘Ik ben Keyra en jij bent Ricard, een soldaat ingehuurd door de familie van mijn verloofde om me veilig bij hun te krijgen.’ De afgelopen dagen hadden ze de leugen zo vaak geoefend, dat het uitspreken ervan voor haar net zo moeiteloos ging als ademen.
Raphael knikte goedkeurend. Waarschijnlijk zou hij er nog steeds iets op kunnen merken aan de manier waarop ze sprak, of aan de kleine, onbewuste dingen die ze deed als ze een leugen vertelde, maar het was geloofwaardig genoeg. Zolang ze verder niets geks deden, zou het merendeel van de mensen geen aanleiding hebben om te denken dat ze niet de waarheid sprak.
‘Denk je dat er mensen op de grote weg zijn die er echt naar zullen vragen?’ Leira tuurde het pad dat voor hen lag af. In de verte meende ze een glimp op de vangen van een passerende paard en wagen - dat moest de weg zijn die ze zouden nemen.
‘Het zullen er niet veel zijn’, antwoordde Raphael. ‘Maar er zit altijd wel iemand tussen. Als we ons verhaal niet op orde hebben en het net de verkeerde persoon is die het vraagt…’ Hij schudde zijn hoofd, ze wist genoeg. ‘En we zullen morgen of overmorgen bij de legerpost komen.’
De legerpost. De afgelopen dagen had dat moment ver weg geleken, maar nu voelde het ineens akelig dichtbij. Dat was het eerste punt waar de kans groot was dat ze een controle tegen het lijf liepen. Bovendien wemelde het er van de soldaten en misschien zelf Enyx, en het bericht dat er een lid van de Ravengarde gedeserteerd was, had die legerpost ongetwijfeld al bereikt.
‘Gelukkig zijn we daar nog niet’, zei Leira. Haar stem verraadde haar zenuwen - dat werd nog wat als ze in het gezicht van een paar soldaten moest staan liegen.
Ze dwong zichzelf om haar vingers, die ze onbewust krampachtig om de teugels had geklemd, te ontspannen en de spanning uit haar lichaam te laten vloeien. Hoewel meer mensen betekende dat ze meer getuigen hadden die Raphael mogelijk konden herkennen achteraf, was het ook een voordeel als het druk zou zijn op de weg. Tussen andere reizigers en handelaars vielen ze minder op en konden ze zich afzijdig houden.
Leira keek naar haar reisgenoot. ‘Gaat het met lopen?’
Raphael knikte instemmend. Hij stapte stug door, ogenschijnlijk zonder dat hij enige moeite hoefde te doen om de tred van het paard bij te houden. Hij had haar verzekerd dat hij het niet erg vond om te lopen, dat dat beter zou zijn en hij het gewend was om lange afstanden te voet af te leggen. Dat was ook niet waar ze zich zorgen over maakte - ze was nog steeds bang dat teveel inspanning de wond in zijn zij open zou laten springen, ondanks dat het goed aan het genezen was. Vanavond zou ze er nog een keer nieuw verband omheen doen, bedacht ze bij zichzelf.
Leira ging met een hand langs haar haren, om te controleren of het kunstige kapsel dat ze voor vertrek in elkaar had gedraaid nog goed zat. Haar gezicht werd omlijst door twee loshangende lokken. De rest van haar haren was deels in een kroon van vlechten omhoog vastgezet en viel verder los over haar rug. Als ze hun leugen geloofwaardig wilden maken, moest ze er immers wel uitzien als een dame van enige afkomst. Jammer genoeg had ze geen spiegel gehad om te kijken of het kapsel er inderdaad goed uitzag - ze had het moeten doen met een instemmende brom van Raphael.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoe dichter ze bij de weg kwamen, hoe meer Raphael de spanning voelde. Niet alleen bij zichzelf, maar ook bij Leira. Alleen kon hij het beter verbergen dan zij. Logisch, gezien hun achtergrond. Hij pakte de teugels van hun paard, liet het dier stoppen. Even brieste het paard, maar het bleef braaf staan. Raphael wendde zich tot Leira. 'Focus op je ademhaling, Leira. Diepe ademteugen, en focus je alleen daarop. Ons verhaal zit goed in elkaar. En als ze vragen waarom je nerveus bent, dan vertel je ze dat je nog nooit verder bent gegaan dan de stad waar je in opgegroeid bent. Wat feitelijk niet eens een leugen is, denk ik.' Hij had niet het vermoeden dat Leira veel gereisd had toen ze jonger was, de meeste mensen deden dat niet. Alleen handelaren en soldaten en hier en daar een avonturier. Soms mensen die families hadden in andere dorpen, maar dat was maar sporadisch. Deels daarom was Raphael er wel op voorbereid dat ze wat aandacht zouden trekken, puur door het reisgezelschap.
Heel even keek hij nog naar Leira. Ze had haar lange, donkere lokken vastgebonden in vlechten die als een kroon op haar hoofd lagen. Raphael had dat soort kapsels vaker gezien bij vrouwen van middelhoge komaf en hoewel hij geen expert was op het gebied van haarmode, vond hij dat het haar goed stond, al helemaal met de twee lokken die haar gezicht nog omlijstten. De soldaten die eventueel naar haar op zoek waren, zouden haar nooit kunnen herkennen op deze manier. Daarvoor was de omschrijving van de overlever van Ralin te vaag geweest. Zo lang ze zijn verhaal geloofden, geloofden ze het hare. Het zou goed komen.
Na deze korte stop pakte hij de teugels van het paard weer, klakte hij met zijn tong en het paard zette als gevolg daarvan een langzame stap in. Hoewel Raphael wist dat Leira heel goed zelf het paard kon sturen, zou vrouwe Keyra dat niet kunnen. Dus hij hield de teugels van het dier vast, al was het maar om hun leugen wat kracht bij te zetten.
Raphael was wel blij dat hun schamele bepakking nu op het paard gebonden was. Leira had hem niet zonder reden gevraagd of het ging met lopen. Hij was nog steeds gewond en hoewel hij het goed wist te verbergen, hielp de bepakking die hij eerder had moeten dragen niet bij zijn herstel. Het paard leek niet eens te voelen dat het gewicht van hun spullen nu ook op zijn rug lag. Ze hadden een goed, robuust paard gekozen. Niet het snelste dier, maar duidelijk betrouwbaar en sterk.
Geluid van stappen, gepraat en gelach kwam hen tegemoet. Ze bereikten de open weg en hoewel het niet stervensdruk was, leek er vrij veel volk onderweg te zijn. Even nam Raphael een moment om zijn eigen advies op te volgen en hij ademde een paar keer diep in en uit, voordat hij de mentale staat had gevonden waarin hij de weg wilde betreden. Hij leidde hun paard de weg op na de stand van de zon gecontroleerd te hebben. Het zou zonde zijn als ze nu de verkeerde weg op gingen doordat hij de verkeerde kant op had gestuurd. Het ritmische geluid van de hoefstappen vermengde zich met de andere geluiden van de weg. Ze konden nu niet meer terug. Hij wierp even een blik op Leira, die zich hetzelfde leek te realiseren. Vanaf nu waren ze Keira en Ricard, vrouwe en soldaat. Ingehuurde soldaat. Ze moesten op hun woorden letten, op de dingen die ze tegen elkaar zeiden en op de dingen die ze tegen eventuele andere reizigers zeiden. Alles was nu vijandig gebied.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Ondanks haar zorgen over zijn verwonding was Leira blij dat Raphael het paard aan de teugel mee leidde. Zodra ze de grote weg op stapten, maakten de zenuwen het haar een moment onmogelijk om helder na te denken over welke kant ze op moesten. Waar Raphael jarenlange training had om op terug te vallen, had zij alleen zijn bemoedigende woorden. En de enorme druk dat ze absoluut niets mocht verraden in haar houding of met haar gezicht.
Focus op je ademhaling. Diepe ademteugen.
Ze klampte zich vast aan Raphaels stem in haar gedachten en probeerde zijn advies toe te passen. Diep inademen, rustig uitademen. Leira herhaalde die mantra in haar hoofd tot ze merkte dat ze genoeg gekalmeerd was. Haar handen bleven koud en klam, maar dat was niet iets dat mensen konden zien.
Nu haar hartslag samen met de zenuwen was gaan liggen, kon ze de weg voor het eerst goed in haar opnemen. Het was een groot zandpad, breed genoeg voor twee karren om elkaar te kunnen passeren. Aan weerskanten begrensde een ondiepe geul het pad, waarachter zich het bos uitstrekte.
Een paar mensen hadden even opgekeken toen ze uit het zijpaadje waren gekomen, maar nu was er niemand die bijzonder op hen lette. Niet voor zover zij kon zien, althans. Leira draaide even met haar schouders en keek naar Raphael, in een poging te peilen of hij wellicht dingen opmerkte die niet in de haak waren. Maar voor zover ze zijn gezicht al kon zien, was het een uitgestreken masker. Het gezicht van een soldaat, van een Enyx.
Een tijdje reisden ze in stilte. Hoe meer minuten er verstreken zonder dat er iets gebeurde, hoe meer ze zich kon ontspannen. Uiteindelijk begon de stilte echter op haar zenuwen te werken.
‘Ricard?’ Het voelde onwennig om Raphael bij zijn schuilnaam te noemen. Hij keek even achterom. Leira meende een fractie van een seconde iets van bezorgdheid in zijn ogen te zien, maar zodra hij doorhad dat er niets ernstigs was, verdween de emotie weer.
‘Ja, vrouwe Keyra?’
‘Hoe heette het dorp ook alweer waar we als eerste langskomen?’ Raphael had het vannacht voor ze gingen slapen wel gezegd, maar het was haar geheugen ontglipt.
‘We komen als eerste langs Burdal.’ Hij kneep zijn ogen iets samen en wierp een blik richting de zon. Leira deed hetzelfde. Hoewel ze niet zo goed was in het schatten van de tijd aan de hand van de zon als Raphael was, durfde ze te gokken dat ze nu ongeveer een uur op de grote weg zaten. ‘Ik gok dat we daar binnen nu en een half uur aan zullen komen.’
Ze knikte. Haar maag rammelde. Ze was wakker geworden met het lege gevoel, maar ze hadden ‘s nachts het laatste stuk brood opgegeten. Tot nu toe had ze het goed weten te negeren, maar inmiddels begon de honger hardnekkiger te worden.
‘Als we daar zijn, kunnen we een pauze nemen. Wat eten.’ Het was alsof Raphael haar gedachten kon lezen. Bij het vooruitzicht aan eten liep het water haar al in de mond.
‘Het is toch zeker niet zo’n suf boerengehuchtje, mag ik hopen?’
Dit keer was de lichte verbazing op Raphaels gezicht duidelijk te zien toen hij achterom keek naar haar. Leira grijnsde onschuldig. Waarschijnlijk was deze hele act het dichtstbij het leven als een vrouwe van goede komaf dat ze ooit zou komen. Waarom zou ze niet even genieten van dat moment en zich inleven in de rol? Als kind en als meisje had ze er vaak over gedroomd hoe het zou zijn om op te groeien in een rijkere familie. Niet dat ze niet tevreden was geweest - ze hield van haar ouders en de vrijheid van de boerderij. Maar soms wenste ze dat ze een keer wat meer luxe had. Dat ze een dag een mooie jurk kon dragen gemaakt van fijne, dure stoffen, en glinsterende edelstenen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij was erger gewend. Hij had erger geleerd. Een wond, zelfs een zware verwonding als deze, was niet onoverkoombaar. De honger was nauwelijks voelbaar, al was het een ietwat onprettig gevoel in zijn buik. De vermoeidheid, van de korte nachten en het feit dat hij ieder moment op zijn hoede was, was niets vergeleken met de keer dat ze de aspiranten een week lang wakker lieten blijven. Wanneer je in slaap viel, werd je wakker geslagen met een zweep. De meeste aspiranten haalden de test niet, Raphael had het ook niet volgehouden. Een week was te lang. Dat hadden de leermeesters geweten, maar ze hadden de test toch afgenomen. En ieder jaar weer bij een nieuwe groep aspiranten. Het was een test van doorzettingsvermogen, uithoudingsvermogen en nederigheid. Niemand kon die test halen.
De weg zelf en de mensen erop waren niet bijster interessant. Soms bleef Raphael zijn blik even hangen op de figuren die voorbij kwamen, maar er was niets bij dat hem daadwerkelijk extra op zijn hoede stelde. Hij was echter wel even van zijn stuk gebracht toen hij de stem van Leira achter hem hoorde, maar al snel realiseerde hij zich dat ze in haar rol gekropen was als vrouwe. En aan de grijns op haar gezicht te zien, had ze er plezier in. Mooi. Dat maakte het verhaal overtuigender, veel overtuigender dan de nervositeit die hij eerder bij haar had gevoeld. Blijkbaar hadden zijn woorden geholpen, of anders had ze een ander soort mantra gevonden om zichzelf bij elkaar te rapen. Raphael hoefde niet eens na te denken over zijn rol.
'Burdal is... een doorstroomlocatie, vrouwe.' Hij mocht dan wel geen ridder zijn, hij kende de spreekvormen, de manieren, de houdingen, de gebaren van ridders en soortgelijk gespuis. Vroeger waren ridders daadwerkelijk een ding geweest, voor zijn tijd. De Ravengarde had de orde van de Ridders aan de kant geschoven alsof het niets was, de koning had edele en dappere mannen verruild voor gewetenloze en goed getrainde moordenaars. Maar de verhalen bestonden, de mannen waren er nog steeds. De manieren waren er nog. En Raphael kende ze. Hij wist veel, vrijwel alles wat er op de academie te leren was. Hij kon zich voordoen als een ridder, of op zijn minst als een omhooggevallen schildknaap die, door het ontmantelen van de ridderorde, zijn kostje bij elkaar moest schrapen op andere manieren. Als beschermer, als soldaat.
Hij ging verder. 'Dat betekent dat het geen grote stad is. Vroeger stond het er niet. Maar een man met ambities heeft er een herberg gebouwd, wetende dat deze weg druk begaan wordt door handelaren en koopmannen. Om de herberg hebben mensen zich gevestigd. Handelaren, boeren... noemt u het maar. Het plaatsje is er compleet op gericht om in alle gemakken te voorzien voor een reiziger. Hoewel het u aan wat luxe zal ontbreken, ben ik er van overtuigd dat daar zullen kunnen rusten en een maaltijd kunnen nuttigen voordat we onze weg vervolgen.'
Leira moest doorhebben dat hij het spelletje meespeelde. Misschien had ze de twinkeling in zijn ogen gezien, of misschien realiseerde ze zich dat hij anders nooit zo uitgebreid en formeel tegen haar zou spreken. In ieder geval had ze het door en ze trok haar neus op in een minachtende beweging. 'Het zal wel niet naar mijn normale standaard zijn,' zei ze.
'Het spijt me.' Raphael boog zijn hoofd. 'Ik begrijp dat u dit niet gewend bent, maar we zullen het er voor nu mee moeten doen.'
Hij keek weer op, merkte dat ze wat aandacht hadden getrokken van een drietal ruiters. Hij hield zijn blik op de weg, maar vanuit zijn ooghoeken hield hij de mannen in de gaten en zijn oren gespitst. Het was nog maar eventjes naar Burdal. Als ze daar waren, waren ze veilig. Niemand zou ze in de drukte van die plaats zomaar aanhouden. Dat was vragen om problemen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Een doorstroomlocatie. Leira had moeite om haar gezicht in de plooi te houden. Ze wist niet of Raphael het woord ter plekke had bedacht of dat hij het een keer had gehoord, maar creatief was het in ieder geval wel. Een manier om de kleine boerendorpjes waar rijke mensen niets mee hadden iets minder onaangenaam te laten klinken.
‘Gelukkig is het alleen maar een doorstroomlocatie dan’, knikte Leira, waarmee het gesprek afgelopen was. Ze wilde meer dingen aan hem vragen, andere dingen. Of hem mensen op waren gevallen onderweg, of hij vreemde dingen had opgemerkt. Maar dat waren dingen geen dingen waar vrouwe Keyra naar zou vragen.
Raphael had gelijk - na tien minuten werd het bos meer open. Tussen de bomen door ving ze kale stukken op, waar hout was gehakt door de mensen uit het dorp, en ten slotte kwamen ook de huizen in zicht. De boerderijen lagen op en tegen een flauwe helling en werden aan alle kanten omringd door akkers en weilanden waar vee graasde. Er ging een steek door haar heen. Het dorp deed haar denken aan Ralin, dat er ooit net zo vredig bij had gelegen.
Leira herinnerde zich dat Raphael had verteld dat het na Burdal rustiger zou moeten zijn op de weg. Na het dorpje splitste de hoofdweg zich in tweeën. De ene weg liep verder richting het westen, de andere boog af naar het zuidoosten, waar zij heen moesten.
Tegen de tijd dat ze de rand van het bos bereikten, had Leira het gevoel dat ze bekeken werd. Toen ze achterom keek, viel haar blik op een drietal ruiters die schuin achter hen reden. Meteen trok de uitrusting van de mannen haar aandacht. Het waren soldaten.
Leira keek snel terug naar voren en boog zich iets voorover, alsof ze het paard een aai over zijn hals wilde geven. ‘Raphael…’ fluisterde ze.
‘Ik weet het’, antwoordde hij grimmig. Dus hij had de soldaten ook al gezien.
Ze plukte een takje uit de manen van het paard voor ze weer rechtop ging zitten. Terwijl ze probeerde haar houding ontspannen te houden, dwong ze zichzelf om rustig adem te blijven halen. De soldaten reden al een tijdje achter hen - als ze al iets doorhadden of vermoedden dat er iets niet klopte, zouden ze vast allang ingegrepen hebben.
In Burdal was het een stuk drukker dan ze verwacht had. Tussen de uitgestrektheid van de weilanden en akkers heerste rust, maar zodra ze dichterbij het midden van het dorp kwamen, leken de straten tot leven te komen. Kinderen reden lachend en schreeuwend door de smalle steegjes, reizigers bleven hangen bij winkeltjes en kraampjes en in het midden van het dorpje was een klein, rond plein aangelegd. Als ze haar ogen sloot, kon ze zich moeiteloos inbeelden dat ze in Ralin was.
Niet aan denken, siste een waarschuwend stemmetje. Focus je.
Raphael leidde het paard naar de herberg toe, die aan het plein zat. Leira liet zich door hem van het paard af helpen en zuchtte opgelucht. Het was een verademing om haar benen even te kunnen strekken.
‘Lange reis achter de rug?’
Ze sprong bijna uit haar vel door de plotselinge, harde stem achter haar. Met een ruk draaide ze zich om, om recht in twee donkere ogen te kijken. Maar wat het meest opviel, waren de kleren van de man. Het was een van de soldaten. Achter hem bonden de andere twee hun paarden vast en klopten ze het zand van hun uitrusting.
Toen Leira terugkeek naar de man die haar had aangesproken, besefte ze dat ze nog geen antwoord had gegeven.
‘Eh, ja… Best wel eigenlijk.’ Ze vervloekte het gestamel en raapte zichzelf bij elkaar. ‘We zijn al een paar dagen onderweg.’
‘Is alles oké, vrouwe?’ Raphael had de teugels vastgemaakt en kwam naast haar staan. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat zijn hand losjes op de knop van zijn zwaard rustte.
De soldaat glimlachte gemoedelijk en zette een stap achteruit. Hij hief zijn handen in een teken van onschuld. ‘Ik maak alleen een praatje. Het komt niet vaak voor dat een vrouwe zo alleen op reis is.’ Hij gebaarde naar de herberg. ‘We delen graag de lunch met u.’ Hij wierp een blik op Raphael. ‘En met uw escorte, natuurlijk.’
Haar instinct schreeuwde om het aanbod te weigeren, om de mannen met een leugen af te schepen, maar ze wist dat ze hier niet onderuit kon komen. Dat zou onbeleefd zijn - en als er iets was dat een vrouwe niet kon zijn, dan was dat het wel. Bovendien hadden de soldaten gezien dat ze pas net bij de herberg aan waren gekomen, dus ze kon ook niet zeggen dat ze eigenlijk op het punt stonden verder te gaan. Daarom knikte ze. ‘Dat zou ik erg gezellig vinden.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Eenmaal in het dorp maakte hij zich veel minder zorgen. Ja, er waren ontzettend veel mensen die een slechte zin konden hebben. Er waren mensen die wilden stelen, moorden, of er gewoon achter wilden komen waar de ontsnapte Enyx gebleven was. Maar er waren ook veel meer ooggetuigen en zo lang hij en Leira op geen enkele manier een reactie uitlokten, zou niemand hen kwaad kunnen doen. Niet zonder een heleboel vragen te provoceren, in ieder geval.
Er leek verder niemand aandacht aan hen te besteden, behalve het drietal soldaten dat vlak na hen het dorp binnen gereden was. Raphael had een schietgebedje gedaan dat de mannen door zouden rijden, maar uiteraard mocht dat niet baten: Om een of andere reden had het drietal reden gezien om hen lastig te vallen, of het nu was omdat ze opgevallen waren of omdat deze drie soldaten dachten dat ze heel wat waren, dat kon hij niet inschatten. Wat Raphael wel wist, was dat hij deze drie mannen makkelijk aan zou kunnen als het erop aankwam. Het waren maar gewone soldaten, geen Enyx en al helemaal geen Ravengarde. Als ze ook maar één ongepaste vinger naar Leira uit stoken, zouden ze hun hele hand verliezen voordat ze ook maar konden knipperen.
Waarschijnlijk had zijn blik genoeg gezegd, want de man had direct een stap naar achteren genomen en liet duidelijk blijken dat hij geen kwade bedoelingen had. Toch vertrouwde Raphael het niet, maar hij wist ook dat ze geen andere keuze hadden dan het aanbod aan te nemen en een tafel te delen met deze drie soldaten. Dat betekende dat ze hun laatste geld er doorheen zouden moeten jagen, anders zou het opvallen dat een vrouwe als Keyra wel een erg schaars budget had gekregen. Shit. Hoewel Raphael daar helemaal geen zin in had, hadden ze geen keuze.
Nog een keer controleerde hij of hun paard goed vastgebonden was. De belangrijkste spullen liet hij niet op het dier zitten, zodat de kans van stelen verkleind werd, waarna ook hij klaar was om te gaan eten.
Het was ergens tussen lunch en avondeten in qua tijd, dus in de herberg was het verdacht rustig. Hier en daar zaten wat mensen in groepjes, maar de herbergier leek niet erg druk te zijn op het moment. De man, een wat dikke vent op leeftijd, kwam direct naar hen toe.
'Gezelschap van vijf?' vroeg hij, waarop de soldaat die net tegen Leira had gepraat instemmend antwoordde. De herbergier leidde hen naar een tafel bij het raam en zwijgend nam het bijzondere gezelschap plaats. Raphael liet Leira eerst zitten, zodat zij bij het raam zat. Op die manier zou hij haar makkelijker kunnen beschermen als er iets gebeurde, zou hij sneller in actie kunnen komen en was zijn zicht op de andere gasten in de herberg beter. Dat was de soldaat die zojuist het woord had genomen ook opgevallen. Hij knikte naar Raphael, keek toen naar Leira. 'Opvallend reisgezelschap, vrouwe. Mag ik vragen wat een dame van uw stand hier doet, met zulke schamele middelen?'
De man doelde overduidelijk op het gebrek aan weelde dat het tweetal mee droeg. Leira mocht haar haren dan wel opgestoken hebben en gesproken hebben als een dame, ze droeg nog steeds niet de meest nette kleding en ze reed zeker niet op een raspaard. Raphael wist dat ze dit verhaal honderd keer geoefend hadden en hij wist dat Leira ook wist wat ze moest zeggen, maar hij kon haar nervositeit voelen. Hij kon haar hart zelfs bijna horen bonken.
Het was een geluk dat alle drie de mannen aan de andere kant van de tafel waren gaan zitten, waarschijnlijk om hem en Leira goed in de gaten te houden. Het was ook een geluk dat Leira haar handen niet op tafel had gelegd, maar op haar schoot. Onopvallend reikte Raphael naar haar hand en pakte deze even vast. Hij was klam, een teken van haar nervositeit. Ze moest zich snel herpakken, maar hij had er vertrouwen in. Hij gaf een zacht kneepje in haar hand, hopelijk bemoedigend, waarna hij haar snel weer losliet, voordat het op zou vallen. Het was nu erop of eronder.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Terwijl ze voor de mannen uit de herberg in liep, ging haar hart zo hevig tekeer in haar borstkas dat ze het gevoel had dat het er ieder moment uit kon springen. Ondanks dat ze zichzelf dwong adem te blijven halen en haar houding te ontspannen, kon Leira moeilijk geloven dat de paniek niet uit haar hele verschijning af te lezen was.
Toch leken de mannen niet door te hebben dat ze het liefst opstond en zich uit de voeten maakte toen ze tegenover haar plaatsnamen en iemand wenkten om hen drinken in te schenken. Heel even stelde dat haar iets gerust, maar die opluchting verdween als sneeuw voor de zon toen de soldaat die haar aan had gesproken vroeg waarom ze op reis was.
Rustig blijven. Dit is wat je zo vaak met Raphael geoefend hebt, een betere leermeester in liegen had je niet kunnen hebben. Haar eigen gedachten overstemden nog maar net het luide bonken van haar hart.
Ondanks dat ze Raphael vanuit haar ooghoeken iets zag bewegen, bleef haar adem even hangen toen hij plots haar hand vastnam en er zachtjes in kneep. Hoe kort het moment ook duurde, die ene bemoedigende aanraking drukte de zenuwen onmiddellijk naar de achtergrond. Zijn hand voelde sterk en veilig aan, in tegenstelling tot die van haar, die zo erg trilden dat ze ze niet op de tafel durfde te leggen. Het was alsof Raphael iets van zijn kalmte op haar overbracht.
Leira toverde een klein lachje om haar lippen en knikte instemmend. ‘Ik kan me voorstellen dat mijn manier van reizen opmerkelijk is’, reageerde ze. ‘Ik ben op weg naar mijn verloofde. Over een paar weken gaan we trouwen.’
De soldaat hield zijn hoofd iets scheef en nam haar in zich op. ‘Vanwaar dan deze sobere reis? Elke andere vrouwe die we onderweg zijn tegengekomen zat comfortabel in een rijtuig.’
‘Mijn verloofde en zijn familie hadden liever dat ik niet zo opvallend zou reizen, om geen ongewenste aandacht te trekken.’ Even twijfelde ze of ze zou moeten specificeren dat ze bandieten en struikrovers bedoelde, maar dat konden de soldaten vast zelf bedenken. Bovendien had Raphael haar gezegd dat ze niet onnodig veel details moest geven - dat kon verraden dat ze loog.
‘Dat kan ik begrijpen’, knikte de soldaat. Leira kon echter niet peilen of hij compleet de waarheid sprak of niet, maar ze vertrouwde erop dat Raphael dat gemakkelijk op zou pikken. Ondanks dat hij naast haar ogenschijnlijk ongeïnteresseerd in het gesprek de herberg rondkeek, wist ze dat hij geen woord van wat er gezegd was miste en dat niets in de stem van de soldaat hem ontging.
‘En wie mag deze verloofde dan wel niet zijn?’ Nu was het een van de andere soldaten die sprak. Hij was jonger dan de andere twee; Leira schatte hem van Raphaels leeftijd. Hij keek haar aan en grijnsde scheefjes. ‘Hij is vast een gelukkig man, dat is zeker.’
Zogenaamd gevleid door zijn woorden sloeg ze even haar ogen neer en glimlachte ze. Het gaf haar tijd om razendsnel na te denken over een antwoord. Dit was iets waar Raphael en zij geen bevredigende leugen voor hadden kunnen bedenken. Het was risicovol om specifiek een naam te noemen die ze hadden verzonnen voor haar verloofde. Ondanks dat de kans heel klein was dat een van de soldaten uit dezelfde stad kwam als haar verzonnen verloofde, zou dat toeval wel betekenen dat ze in één keer door de mand zouden vallen. Daarom probeerde ze te doen wat Raphael voorgesteld had als oplossing: de vraag ontwijken door het gesprek een andere kant op te sturen.
‘Jullie zijn wel erg brutaal met jullie vragen, heren’, merkte ze met een luchtige glimlach op. ‘Jullie weten al waar ik naar op weg ben en waarom, maar ik weet nog niet eens jullie namen.’
Ze hield haar toon enigszins plagend, maar ze keek de middelste soldaat, die haar had aangesproken en de leider van het stel leek, even nadrukkelijk aan.
‘Het spijt me’, zei hij meteen en hij boog kort zijn hoofd uit respect. ‘Dat zijn inderdaad geen manieren van ons. Vergeef me, wij zijn ook moe van het reizen. Mijn naam is Meran en dit zijn Cain’, hij knikte naar de jongste van het stel links van hem, ‘En Adrian.’ De soldaat rechts van hem knikte kort. Hij had tot nu toe nog geen woord gesproken en alleen geluisterd. De manier waarop hij haar stilletjes opnam bij ieder antwoord dat ze gaf, maakte haar zenuwachtig. Het liefst wilde ze Raphael vragen wat hij ervan dacht, maar dat ging niet.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het werkte. Tenminste, Leira kreeg de leugen uit haar mond en op nog op redelijk overtuigende wijze ook. Nu wist Raphael heus wel dat deze mensen extra op hun hoede waren, omdat ze al wat wantrouwen hadden tegen het bijzondere duo, maar hij zag geen reden in Leira haar manier van spreken om haar niet te geloven. En al helemaal een soldaat die niet de verdere opleiding tot Enyx had gehad, zou het niet zo snel zien.
'Prettig kennis te maken,' zei Leira toen de drie soldaten zich eenmaal hadden voorgesteld. Even had Raphael zijn hart vastgehouden toen de soldaat met een moeilijke vraag over haar verloofde kwam, maar ze had zich er goed uitgekletst. Leira maakte een gebaar naar hem. 'Dit is Ricard, een huurling die we in dienst hebben genomen om me te beschermen op deze reis.'
Raphael knikte even naar de drie soldaten als een blijk van erkenning. Het drietal bekeek hem nog eens. Hoewel ze in eerste instantie respect hadden gehad voor zijn zwaard, leek de jongste van het drietal overmoedig te worden. Hij had zijn neus iets opgetrokken en Raphael kon zijn gedachten al bijna lezen.
'Huurling, huh? Waar heb je leren vechten?' vroeg de jongste, die de naam Cain droeg. De jongen zocht duidelijk naar iets om vast te kunnen stellen dat Raphael minder goed was dan hij. Raphael glimlachte enkel. 'Mijn leermeester was een lid van de ridderorde, toen deze nog bestond. Hij heeft mij veel geleerd, maar ik kon me niet aan zijn normen en waarden houden. Daarom verdien ik nu de kost als huurling. De verloofde van vrouwe Keyra was uiterst genereus in zijn beloning, dus neem ik de bescherming van de vrouwe erg serieus.' Hij glimlachte bij zijn woorden, maar in zijn ogen glom een waarschuwing: Als deze jonge knul dacht dat hij beter was dan Raphael, moest hij maar heel snel nog eens denken.
Meran, de leider van het stel, herkende de blik die Raphael op zijn gezicht had als een waarschuwing en legde een hand op de schouder van Cain. 'Een ridder, hè? Ik was al bijna vergeten dat die nog bestaan.'
'Ze bestaan ook niet meer,' reageerde Raphael, 'maar zwelgen nog in hun vergane glorie. De Enyx en de Ravengarde zijn veel effectiever in hun werk dan de ridders ooit waren, niet gebonden aan een raar eergevoel.' Zijn opmerking ontlokte een lach bij de drie soldaten, die er duidelijk net zo over dachten.
'Mijn broer is een Enyx,' zei de derde van het stel. Raphael wist zijn naam even niet meer, iets met een A. Maakte ook niet uit. 'Wij niet, wij zijn, zoals ze dat in militaire termen noemen, het voetvolk.'
'Een leger heeft alles nodig, Adrian,' antwoordde Meran. 'We mogen dan wel niet zo elite opgeleid zijn als de Enyx, onze training op de academie is ook zwaar en maakt ons gereed voor alles wat op ons pad komt.'
'En wat gaat er op jullie pad komen?' vroeg Raphael, om het gesprek op gang te houden. Hij probeerde Leira zo veel mogelijk te ontzien, aangezien dit toch praat was voor soldaten, en de leugens gingen hem nu eenmaal een stuk makkelijker af. Meran wilde een antwoord geven op zijn vraag, toen de herbergier aan kwam lopen. Het gesprek viel even stil terwijl er bestellingen werden gedaan. Raphael maakte in zijn hoofd al snel een berekening en realiseerde zich dat ze bijna precies uit zouden komen met het geld, als hij een wat schaarse maaltijd bestelde. Dat was voor hem toch gepaster.
'Dus, wat gaat er op jullie pad komen?' vroeg hij nog een keer, terwijl hij de herbergier nakeek.
Meran boog zich iets dichter naar Raphael en Leira toe. 'Het aantal soldaten op de weg is verhoogd. Er gaat woord rond van een gedeserteerde Enyx.'

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Het was haar een raadsel hoe Raphael zo rustig kon blijven, ondanks dat hij hiervoor getraind was. Leira wist wie hij echt was, maar hoe goed ze ook haar best deed, ze kon geen enkel spoortje in zijn stem of houding vinden dat verried dat hij loog. Hij was zo overtuigend dat ze zelf bijna zou geloven wat hij allemaal zei. Dat maakte het wel makkelijker voor haar om zich iets te ontspannen.
Tot Meran op tafel gooide welke gerucht er rondging. Leira verslikte zich bijna in de slok water en zette het glas snel terug op tafel. Gelukkig kon ze haar schrik afdoen als verbijstering.
‘Een gedeserteerde Enyx?’ herhaalde ze met grote ogen. Ze keek even opzij naar Raphael, die terugkeek. Heel even zag ze verontrusting in zijn ogen, maar zodra hij zich terug tot de soldaten richtte was het weer verdwenen. ‘Die geruchten kunnen niet kloppen.’ Leira schudde zachtjes haar hoofd.
Meran haalde zijn schouders op en leunde naar achteren. ‘Wij vonden het ook absurd toen we het hoorden, maar er zit iets in. Er zijn niet voor niets zoveel soldaten onderweg, allemaal op weg naar controleposts door het hele land.’
‘En als de geruchten kloppen, kan het niet anders dan dat de Enyx er ook op uit gestuurd zijn om de verrader te vinden’, voegde Cain toe. Zijn ogen schitterden van de sensatie. ‘Misschien zelfs wel de Ravengarde.’
De gedachte aan de in zwart geklede, dodelijke elitesoldaten van de koning maakte haar misselijk. Het deed haar denken aan de dag dat ze Ralin met de grond gelijk hadden gemaakt, de dag dat ze haar alles af hadden genomen. Het idee dat die monsters nu naar Raphael op zoek waren…
Hij is zelf anders ook zo’n monster geweest, fluisterde een gemeen stemmetje. Leira drukte het weg, het voelde oneerlijk tegenover Raphael. Vanaf het moment dat ze hem gewond naar het hutje in het bos had gesleept, had hij niets gedaan om haar te herinneren aan wat hij was geweest.
Leira dankte de ober voor zijn timing met het brengen van het eten, zodat haar net iets te lange stilte niet opviel. Zodra de man weg was en hen achterliet met de dampende borden, keek ze Meran weer aan.
‘Het klinkt inderdaad absurd’, zei ze met een verwarde uitdrukking, alsof ze zich niet voor kon stellen dat een Enyx deserteerde. ‘Waarom zou een Enyx dat doen? Zij zijn de meest loyale soldaten.’
‘Er wordt gezegd dat hij iemand heeft laten leven die dood moest.’ Het was weer Cain die sprak. Het was haar al duidelijk dat van de drie soldaten hij degene was met de grootste voorliefde voor roddels. ‘Een inwoner van een opstandig dorp. Een meisje.’
Leira voelde het bloed in haar aderen verkillen. Als deze soldaten al zoveel wisten op basis van geruchten, hoeveel moesten de Enyx dan wel niet weten? Om nog maar niet te spreken over de Ravengarde zelf.
Hoe graag ze het gesprek ook naar een veiliger onderwerp wilde sturen, ze kon deze kans om informatie te achterhalen niet laten liggen. Tot nu toe hadden Raphael en zij geen idee gehad wat de Enyx precies wisten over Raphaels ontsnapping. Ze had gehoopt dat ze dachten dat hij dood was, maar die hoop was nu vervlogen.
Terwijl ze het bestek vastnam, dwong ze zichzelf om rustig te blijven. ‘Weten ze al waar hij heen is gevlucht?’ Ze wisselde een bezorgde blik met Raphael. ‘Is het nog wel veilig op de weg als er zo’n verrader rondzwerft?’
‘Daar weten we niets over’, antwoordde Meran. ‘Maar hij zal vast niet zo dom zijn om de grote wegen op te zoeken, dus u hoeft zich geen zorgen te maken, vrouwe.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Natuurlijk had de roddel zich al verspreid. Raphael had het zich al wel gerealiseerd, maar hij had zich nog niet beseft dat het nieuws van een deserterende Enyx zo snel zou verspreiden, ook onder het gewone voetvolk. Hij had verwacht dat de koning het geheim zou willen houden, het schandaal wilde beperken tot zijn Enyx en de Ravengarde. De simpele soldaten erbij betrekken? Dat was laag, zelfs voor de koning. Als Raphael wilde, kon hij deze drie mannen in zijn eentje aan. Simpele soldaten stonden geen schijn van kans tegen een lid van de Ravengarde. Ook niet tegen een gedeserteerd lid.
Misschien was dat de reden dat ze niet hadden verspreid dat de deserteur bij de Ravengarde had gehoord. Deels om niet zo veel gezichtsverlies te lijden, deels omdat het de mensen nog banger zou maken. Ook de soldaten zouden geen vinger uit durven steken tegen iemand met de training van de Ravengarde. Het was maar goed dat Raphael geen kwaad in zin had, anders zou de koning heel snel zonder soldaten zitten.
De soldaten waren veel te goedgelovig. Cain leek enthousiast over het idee dat de Ravengarde misschien ook op de wegen te vinden zou zijn. Alsof ze dat niet waren. De kans dat Cain al iemand van de Ravengarde had ontmoet, zonder het te weten, was groot. Ze gingen zo vaak undercover, haalden zo vaak informatie bij legerposten zonder hun positie bekend te maken.
Alsof de Ravengarde er opuit gestuurd zou worden als het enkel om een Enyx ging. Enyx om een Enyx af te maken, ja zeker. De Ravengarde werd daar niet op afgestuurd. Die werden alleen gestuurd voor problemen die groter waren. Een gedeserteerd lid van de Ravengarde, bijvoorbeeld. Hoe ironisch.
Even viel het gesprek stil, terwijl de vijf mensen aan tafel op hun eten bliezen en voorzichtige happen van de zorgvuldig klaargemaakte maaltijd namen. Het smaakte prima en het vulde de maag, precies wat de bedoeling was geweest.
'Waarom zou de koning...' Hij kapte zijn eigen vraag af. Niet de juiste vraag. Hij moest niet vragen waarom de koning een jonge vrouw dood wilde hebben. Hij kon veel beter dan dat. Een nieuw gerucht plaatsen. Hij schudde zijn hoofd even. 'Vergeet die vraag. Is het niet zo dat de koning voor dat soort missies zijn Ravengarde normaal inzet?' Hij keek vragend naar Meran. Cain mocht dan wel beter zijn met sappige roddels, voor feiten over de opbouw van het koninklijk leger ging Raphael naar de leider van het stel, al was het maar uit geveinsd respect.
De man knikte en slikte een hap voor zijn eten door voordat hij antwoord gaf. 'Dat klopt. Hoewel er weinig details over bekend zijn, is het de Ravengarde die de belangrijke missies doet. De Enyx zijn wel elitetroepen en zij staan direct onder de Ravengarde, maar de Ravengarde bestaat uit vertrouwelingen van de koning die met de meest gevaarlijke en belangrijke missies worden belast.' De man blies op zijn lepel. 'Hoezo?'
Raphael boog iets naar voren, daarmee het drietal soldaten ook iets dichterbij halend. 'Wat als de deserteur... een lid van de Ravengarde was?'
Er viel een stilte. Het bestek van Cain viel bijna uit zijn handen toen Raphael zijn krankzinnige roddel geplant had. Maar het werkte perfect. Zelfs Adrian leek geïnteresseerd, al dan niet geschokt.
'Waarom zou het?'
Raphael haalde zijn schouders op, ging weer wat rechter zitten. Hij voelde Leira naast hem extreem gespannen worden. Ze had waarschijnlijk geen idee waar hij mee bezig was, maar hij hoopte dat ze hem zou vertrouwen. Hij wisselde even een blik met zijn reisgenote. 'Vergeef me, vrouwe. Ik wil u uiteraard niet ongerust maken, maar het kwam zo in me op.' Hij wendde zich weer naar de soldaten aan de andere kant van de tafel. 'Als de man, de deserteur, gefaald heeft op een belangrijke missie, zo belangrijk dat het overleven van een meisje desastreus is, moet dat toch wel een missie voor de Ravengarde zijn? En zeg nu zelf, zou de koning het openlijk toegeven als een lid van zijn eigen vertrouwelingen een vuile rebel is geworden?'
De soldaten knikten langzaam. Raphael voelde hoe hij weer wat ontspande. Hij had geen moeite met het vertellen van de leugens: Als hij op deze manier in derde persoon over zichzelf praatte, speculeerde over dingen waar hij de feiten eigenlijk van kende, leek het veel verder weg. Het maakte de leugen voor hem zelfs makkelijker.
'Een lid van de Ravengarde,' mompelde Cain zacht, 'dat kan toch niet?'
'Het lijkt me sterk,' zei Adrian, maar ook in zijn stem was wat twijfel. 'Ik ga een brief naar mijn broer sturen om erachter te komen.'
Meran schudde zijn hoofd. 'Dat heeft geen zin. Als het echt een lid van de Ravengarde was, dan zou je broer hoogverraad plegen als hij je de waarheid stuurde. We zullen beter maar gewoon op onze hoede zijn.' Hij wendde zich nu weer tot Leira, of vrouwe Keyra. 'Wat mij terugbrengt op mijn vraag van eerder, vrouwe. We weten niet of het een Enyx is of een deserteur van de Ravengarde, maar ik kan me voorstellen dat uw grootste zorg een veilige reis is. Waar moet u naartoe?'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld