Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Too much love will kill you

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn bedankte Rebekah hartelijk voor de goede zorgen en de verschillende jurken die ze al had laten maken. Om Naylene nog een beetje ruimte te geven, had Linn gevraagd of Rebekah hen alleen had willen laten, met de daarbij de belofte dat ze snel beneden zouden zijn.
‘Mag ik je haar borstelen?’ vroeg Linn aan Naylene met een smekende blik in haar ogen. Vanaf de eerste dag had ze al gevonden dat Naylene haar lokken prachtig gekleurd waren. Ze had nooit een zusje, of vriendinnen, gehad met wie ze zich samen had klaar kunnen maken en haar handen jeukten om zich bezig te houden met het rode haar van Naylene.
Naylene knikte stilletjes en nam plaats aan de kaptafel. Linn ging achter haar staan en pakte de borstel, waarna ze te werk ging. Het had iets rustgevends. De herhalende beweging van de haren van de borstel en de lichte glans die het achterliet.
‘Ze zijn echt dol op je,’ zei Naylene zacht. Ze keken elkaar aan via de spiegel. Linn glimlachte, enigszins verlegen en bleef de haren van Naylene borstelen.
‘Ik ook op hen. Ik weet dat het misschien moeilijk te begrijpen is, wetende wat voor verhalen over hen rondgaan en ook hoe ze zich net gedroegen, maar ze zijn speciaal voor me. Ik weet zeker dat ik het zonder hen niet had gered.’
Vooral niet zonder Elijah, maar na de suggestieve opmerking van Niklaus durfde Linn daar nauwelijks aan te denken. Ze was zo onbekend met echte liefde dat ze niet eens wist of dat hetgeen was wat ze voelde. En zelfs als dat wel zo zou zijn, zag ze niet in waarom hij voor haar zou vallen. Hij had al eeuwen geleefd en Linn was er van overtuigd dat hij iedere vrouw kon krijgen die hij wilde. Zij was daar niets bij.
‘Je ziet er heel mooi uit,’ fluisterde Linn, waarna ze de haren van Naylene over haar schouders drapeerde en haar in de spiegel bekeek. Ze zagen er compleet anders uit dan een paar dagen geleden.
Naylene sloeg haar ogen neer, alsof ze het er niet mee eens was. Linn legde haar handen op haar schouders en kneep er zachtjes in. ‘Je bent niet dol op jurken, of wel?’ Ze had Naylene vaker betrapt op het bekijken van haar kleding alsof het een restrictie was.
Naylene schudde haar hoofd. ‘Ik voel me er nooit comfortabel in.’
‘Als we samen de stad in gaan, zullen we opzoek gaan naar iets wat perfect bij jou past. Ongeacht wat anderen daar van vinden,’ beloofde ze Naylene. Linn had het juist andersom. Ze voelde zich niet prettig in de kleding die leek op hetgeen wat ze vroeger had gedragen. Daarmee voelde het alsof ze leefde in het verleden. De nieuwe jurken, zoals de dieprode die ze nu aan had, gaf haar het zelfvertrouwen dat ze nodig had om in deze wereld te overleven.
Het veranderen van haar naam hielp daar ook bij, besefte ze zich. Misschien had Naylene het daarom wel voorgesteld.
Linn hoorde het schuiven van stoelen en er werden borden klaargezet. Daarbij kwam een heerlijke geur, wat betekende dat het diner snel zou worden geserveerd.
‘Laten we naar beneden gaan. Je kunt naast mij zitten. Als er een moment komt waarop je je niet goed voelt, laat het me dan alsjeblieft weten. Ik heb je hier mee naar toe genomen om je te helpen.’ Linn had nog steeds hoop dat de familie Naylene zou kunnen helpen met haar magie.
Hand in hand liepen ze naar beneden. Het was niet moeilijk om de eetzaal te vinden. Het enige wat Linn hoefde te doen, was het volgen van de heerlijke geuren.
De tafel was royaal bedekt met zowel eten als drinken, wat Linn ook gewend was van de eerdere avonden die ze met de familie had doorgebracht.
Elijah stond aan het hoofd van de tafel en wachtte beleefd totdat zijn gasten waren gearriveerd. Hij schoof zowel de stoel van Linn als Naylene naar achteren. Finn nam naast Naylene plaats. Tegenover Linn zaten Klaus en Kol, met Rebekah in het midden.
‘Zullen we?’ Elijah gebaarde naar het eten. In Linn haar tijd als mens had ze nooit zulke tafels gezien en zelfs in haar tijd met Rhett was het nooit zo royaal geweest. Ze twijfelde zelfs of Naylene hier aan gewend was. Van ieder denkbaar gerecht stond wel een schaal op tafel.
‘Vergeef ons, Naylene. We hadden geen idee wat jouw wensen waren, maar ik hoop dat dit alles hier er voor een groot deel aan kan voldoen.’
‘Het ziet er verrukkelijk uit, Elijah,’ verzekerde Linn hem, terwijl ze haar servet op haar schoot legde. ‘Geef de kok mijn complimenten.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ergens voelde het voor Naylene alsof ze een familie binnen drong, waar iedereen al een plekje had. Een grote groep mensen die al één extra persoon toe hadden gelaten. Het was te zien hoe gek ze waren op Linn. Al had ze haar ook wel verteld hoe dat in het begin anders was geweest. Wellicht zou het intimiderende gevoel bij Naylene ook wel over gaan. Daar hoopte ze op. De mensen met wie ze aan tafel zat, kende ze immers nog niet.
Het hielp haar niet dat haar maag aangaf dat het eten voor haar een welkome verrassing was. Het leverde zelfs wat gelach van de tafel op. Naylene kon zich niet voorstellen hoe het was om al het eten voor haar te zien, maar er nooit verzadigd van te raken. Waarschijnlijk dat het daarom zo goed bereid was, als je enkel at voor de smaak, wilde je vast hebben dat het perfect was.
Naylene kon niet anders dan het eens zijn met Linn en ze was dankbaar voor het genereuze gebaar van Elijah.
“Ik ben het eens met Linn. Het ziet er werkelijk verrukkelijk uit.” Het leverde een glimlach van Elijah op. Naylene kon wel begrijpen waarom Linn een voorkeur had voor de op één na oudste broer van het gezelschap. De vampiers tegenover haar waren intimiderend. De manier waarop ze haar in de gaten hielden, was zelfs een beetje onbehagelijk te noemen. Naylene wist echter ook dat de familie probeerde te peilen wat voor persoon ze tegenover zich hadden. Ze hoopte maar dat ze niet zo goed te lezen was.
“Tast toe.” Elijah gebaarde naar het eten. Naylene wachtte totdat iemand van de familie naar de schalen reikte, voordat ze dat zelf ook deed. Een beleefheid die ze van haar moeder mee had gekregen. Hoe vaak ze wel niet bij diners had gezeten, terwijl ze alle regeltjes van haar moeder had op moeten volgen. Woorden die nog steeds in haar hoofd waren blijven hangen en waar ze zich onbewust nog steeds aan hield.
“Het is een feestelijk aangelegenheid, laten we dat vieren met wat heerlijke drank.” Sprak Klaus. Met alles wat hij zei had hij een bepaalde blik in zijn ogen. Alsof het een kwajongen was die ieder moment een streek kon leveren. Zeker als vervolgens zijn jongere broer, Kol, ook nog eens begon te gniffelen.
“Aldreda?!”
Het duurde niet lang voordat de vrouw de ruimte binnen trad. Naylene wist niet of ze er ooit voor had gekozen om de familie te bedienen of dat ze gedwongen was om dat te doen. Ze leek het echter goed naar haar zin te hebben.
“Wat kan ik voor u doen, heer Niklaus.”
“Kan je onze gasten voorzien van de beste drank in huis.” Klaus keek even langs zijn zus heen, naar Kol, die alleen maar bleef grijnzen.
Naylene die ondertussen een stuk van haar aardappel afsneed om hem voorzichtig in haar mond te stoppen, hield het goed in de gaten. Ergens verwachtte ze niet dat de vrouw daadwerkelijk met wijn terug kwam en hun kelken daarmee inschonk. Het servies was, zoals de rest van het huis, prachtig te noemen. Natuurlijk hoefde ze ook geen moeite te doen om dit te verdienen, bedacht Naylene zich. Het was echter heel anders dan Linn leek te leven. Terwijl zij ook alles zou kunnen krijgen wat ze maar wilde. Linn leek echter veel beheerste om te gaan met haar dwang. Ergens leek het zelfs alsof ze niet echt gewend was om het te gebruiken.
Kol stopte de vrouw toen ze als laatste zijn beker bij wilde vullen. “Wijn staat mij op het moment niet zo aan. Wil je een lieverd zijn en mij wat anders in te schenken.” Naylene zag nog hoe Kol, iets voor haar onhoorbaars prevelde. Niet veel later pakte de vrouw een mes van de tafel en sneed ze in haar eigen hand en hield die boven de beker van de man.
“Kol.” Werd hij meteen terecht gewezen door Elijah.
“We hebben bezoek. Je weet wat we af hebben gesproken. Mijn excuses Naylene voor het totaal onbezonnen gedrag van mijn broer.”
“Kom op Elijah, Naylene is vast wel iets gewend. Linn heeft zich vast ook moeten voeden.” Kol richtte zich op Aldreda, wier hij haar servet gaf. Alsof er niets was gebeurd, wikkelde ze deze om haar hand, voor ze terug liep naar de keukens. Het hele gebeuren maakte Naylene ongemakkelijk, aangezien dat waarschijnlijk precies wat de gastheren hadden gewild, probeerde ze zich er niets van aan te trekken. Ze negeerde het misselijke gevoel in haar maag dan ook zo goed mogelijk.
Naast haar leek Linn het er echter minder makkelijk mee te hebben.
“Excuseer mij.” Fluisterde ze, voordat ze haar servet op de tafel neerlegde, haar stoel naar achter schoof en voor Naylene bijna onzichtbaar de tafel verliet. Nog voordat ze zelf kon proberen op te staan, was het Elijah die al op was gestaan.
“Ik hoop dat je tevreden met jezelf bent, Kol.” Elijah verliet de kamer ook. Naylene keek ze na en bedacht twijfelde even of ze er ook achteraan moest lopen. Ze wist echter diep van binnen ook dat deze situatie met haar te maken had. Linn had immers van haar proberen te voeden. Haar aanwezigheid zou het vast niet makkelijker voor haar maken. Elijah kon dat uit de verhalen van Linn echter wel. Naylene bleef dan ook aan tafel zitten.
“Jij hebt geen problemen mee toch, Naylene?” Vroeg Kol, terwijl hij een overdreven slok uit zijn beker nam. Er was bloed langs zijn mondhoeken naar beneden gedruppeld en de aderen onder zijn ogen waren opgezet. De manier waarop Linn op zich af had zien komen.
“Ik vind het uiteraard niet prettig dat je mijn vriendin van streek hebt gemaakt.” Op het moment vond Naylene dat vervelender dan dat hij bloed dronk. Als ze het redeneerde was dat hetgeen wat hij nodig had om te overleven.
“Oh dit klinkt niet als de standaard heksenwaarden. Ben je niet zo’n stug type zoals de rest?”
“Kom op. Wil je nog één van onze gasten van tafel jagen.” Mengde Finn zich in het gesprek.
“Finn, onze altijd slaapverwekkende broer. Net nu het gesprek interessant begint te worden, wil je het afkappen? Wat een verrassing…”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Plots had het gevoeld alsof de lucht in haar longen was samengetrokken. Het was niet het bloed dat haar van steek had gemaakt, zeker niet bij deze familie. Als Naylene er niet was geweest, waren al hun kelken gevuld geweest met bloed. Het waren de woorden van Kol geweest die haar terug hadden geduwd naar de avond waarop ze Naylene aan had gevallen. Misschien doelde hij er niet eens op dat gevoed had middels Naylene, maar het was wel gebeurd. Sinds die dag voelde ze zich ongelooflijk schuldig.
Verblind in haar paniek liep ze door het huis, niet wetend waar ze naar opzoek was. Een rustige plek, een ruimte waar ze de ramen open kon slaan en de frisse lucht in kon ademen. Een kamer waar ze het bloed van Naylene niet langer zou kunnen ruiken.
‘Lena.’
‘Linn,’ snauwde ze naar Elijah, maar zijn stem stopte wel haar bewegingen. Ze draaide zich naar hem om en haalde rillerig adem. Ze had niet door gehad dat ze al die tijd haar handen tot vuisten had gebald en dat haar nagels zich diep in haar huid groeven.
‘Linn, natuurlijk. Vergeef me.’ Langzaam stapte hij naar haar toe. ‘En vergeef me voor de stommiteiten van Kol. Ik heb specifiek hem nog duidelijk gemaakt dat er geen bloed zal worden genuttigd in de aanwezigheid van Naylene.’
Linn wuifde zijn woorden weg. ‘Dat is het niet.’ Het ging haar niet eens om het bloed. Ze had Naylene in de gaten gehouden en ondanks dat ze had gemerkt dat het haar ongemakkelijk had gemaakt, had ze zich niet laten kennen. Het ging om veel meer. Om het feit dat ze Chris had beloofd Naylene te beschermen, hem had verzekerd dat ze haar nooit meer op die manier aan zou raken. Maar wat als ze dat wel zou doen? Of nog erger: wat als iemand anders het zou doen en ze zou hem niet tegen kunnen houden?
‘Wat is het dan wel?’ Elijah zijn stem was kalm en zachtaardig. Hij wilde haar begrijpen, haar helpen. Net zoals de nacht dat ze elkaar hadden ontmoet. Voorzichtig pakte hij haar handen vast. Hij draaide haar palmen naar hem toe en veegde de opgedroogde bloeddruppels met zijn duimen weg. ‘Vertel het me.’
Linn schudde haar hoofd. Ze kon het hem niet vertellen. Hij was degene die zo zijn best had gedaan om haar te leren om te gaan met de dorst. Toen had hij haar verteld dat het op sommige momenten moeilijk zou worden, maar hij had vertrouwen in haar gehad.
Waar had dat vertrouwen haar nu gebracht?
‘Het… Het was niet mijn bedoeling,’ fluisterde ze. Het was nooit haar plan geweest om van Naylene te voeden, maar de emoties waren te hoog opgelopen en nu had er iets plaatsgevonden wat ze nooit meer terug kon nemen.
Elijah bestudeerde haar vragend. Te lang staarde hij naar haar gezicht, dus sloeg ze haar ogen neer. Ze wilde niet toekijken hoe de laatste puzzelstukjes op hun plek zouden vallen.
‘Wat Kol net zei, je hebt van haar gevoed,’ concludeerde hij. Tot haar verbazing klonk er geen oordeel in zijn woorden.
‘Ik wilde het niet. Niet echt.’ Ze kon het niet helpen, ze schoot in de verdediging. ‘Ik had het reizen met twee mensen onderschat. Ik was moe en had al in dagen niets meer gedronken. We raakten verwikkeld in een discussie en voor ik het wist had ik mezelf niet meer in de hand. Het was nooit mijn intentie om haar pijn te doen, Elijah. Echt niet.’
Ergens tussen een ontsnapte snik en haar woorden had Elijah haar tegen zich aangetrokken om haar te troosten. Zijn hand gleed geruststellend door haar haren en hij suste haar met zacht gefluister. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde het verschrikkelijke beeld van Naylene haar levenloze lichaam tegen een boom uit haar hoofd te bannen.
Ze was niet eens gebleven om het op te lossen. Niet echt. Ze had Naylene haar dan wel haar bloed gegeven, maar daarna was ze weg gevlucht.
‘Ik geloof je. Natuurlijk wilde je haar niet in gevaar brengen. Je geeft om haar.’ Linn knikte tegen zijn borstkas. Dat deed ze echt. De laatste paar dagen hadden er voor gezorgd dat zij en Naylene iets meer naar elkaar toe waren gegroeid. Ze was haar vriendin, meer dan dat ze een heks was die ze nodig had.
‘En ik geloof dat Naylene dat ook weet, anders zou ze hier niet zijn. Als ze je zou vrezen, was ze al gevlucht als ze daar de kans voor had gehad. Maar ze is nog steeds hier.’
Linn bleef stil. Op die manier had ze er nog niet naar gekeken. Misschien had Elijah gelijk. Als Naylene echt niet meer bij haar had kunnen zijn, had ze al meerdere malen de kans gehad om te vluchten. Maar ze was hier. Ze was haar zelfs gevolgd in een huis vol oude vampiers. En waarom? Alleen maar omdat zij dat had gewild.
In stilte bleef ze staan in de armen van Elijah. Op dit soort momenten vroeg ze zich af hoe ze het ooit zonder hem had gered. Ze dacht al die tijd dat ze het voor elkaar had, dat ze wist wat ze deed, maar in werkelijkheid voelde ze zich pas echt zo als ze bij hem was. Omdat hij met een paar woorden al haar twijfels weg kon nemen, net zo gemakkelijk als dat hij het bloed van haar palmen had gegeven.
De woordenwisseling uit de eetruimte bereikte Linn haar gehoor. ‘… zo saai, Finn. Ze is een heks, dan kan ze ons toch best een paar trucjes laten zien?’ vroeg Klaus.
‘De Schotse heksen hebben hele interessante, Keltische rituelen en spreuken,’ voegde Kol daar aan toe. ‘En aangezien onze gast ons niet op een andere manier kan vermaken, is een magische show toch wel het minste wat ze voor ons kan doen.’
‘Stop met onze gast lastig te vallen,’ siste Finn, maar dat leverde alleen maar gelach op van de andere twee.
‘Oh, je klonk bijna als Elijah. Ik was bijna bang,’ lachte Klaus.
Elijah zuchtte en trok zich terug uit de omhelzing. ‘Ik zal mijn broers aanpakken. Het spijt me dat ze zich zo barbaars gedragen.’
Linn stopte hem voor hij weg kon lopen en schudde haar hoofd. ‘Laat het aan mij over. Naylene is mijn vriendin. Ik ben degene die voor haar op moet komen.’
Ze ging op haar tenen staan en gaf hem een lichte kus op zijn wang om hem te bedanken voor zijn bezorgdheid en kalmerende woorden. Daarna verplaatste ze zich naar de eetzaal.
Kol had haar plaats ingenomen en leunde met zijn arm op Naylene haar stoel. Klaus boog zich over de tafel en Finn deed een hopeloze poging om zijn broers tot orde te roepen.
Linn schraapte haar keel. ‘Kol, je zit in mijn stoel.’
Kol lachte en gebaarde naar zijn schoot. ‘Er is hier anders nog een plekje vrij, lieveling.’
Linn pakte zijn kelk met bloed uit zijn handen. ‘Je vertelde me dat je speciaal voor mij terug bent gekomen. Laat me dan ook zien dat je me respecteert, en daarmee ook mijn gast.’ Ze pakte het haar servet van de tafel en overhandigde hem aan Kol. ‘En veeg je gezicht af.’
Iets in Kol zijn ogen flikkerde, alsof hij zich besefte dat hij te ver was gegaan. Hij nam het servet aan en mompelde een excuus, waarna hij haar stoel verliet. Linn nam echter nog niet plaats, maar draaide zich om naar Klaus.
‘En Niklaus, het verbaast me dat je je verlaagt tot de grapjes van Kol. Van iedereen had ik gehoopt dat jij Naylene met open armen zou ontvangen.’ Ze legde haar hand op Naylene haar schouder om haar te verzekeren dat ze haar niet nog een keer alleen zou laten.
Ze keek de tafel rond. ‘Dit avondmaal is ter ere van mij en Naylene. Als jullie ergens anders willen zijn, dan stel ik voor dat jullie de tafel verlaten. Dan kunnen wij, samen met Elijah, Rebekah en Finn onze avond voortzetten.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Heksen en vampiers lagen elkaar niet in alle gevallen. Naylene had dan ook kunnen verwachten dat de vampiers haar niet meteen met open armen zouden ontvangen. Ze probeerden haar uit te dagen. Ze gunde het hen echter niet. Het laatste wat ze tijdens dit gesprek op tafel had willen gooien was wel dat ze niet een heks was zoals zij die kenden. Wellicht ook wel, maar wat uit haar onderzoek had gebleken was dat er niet veel gevallen waren zoals haar. Het genoegen om hen dat op het moment te laten weten, wilde ze hen ook niet geven.
Wat Finn niet voor elkaar had gekregen bij zijn broers, leek Linn wel te kunnen doen. Dat gaf wel aan dat de vrouw echt een indruk achter had gelaten bij de familie. Naylene merkte wel dat de onderlinge verhoudingen anders lagen dan in eerste instantie werd aangenomen. Naar de oudste broer werd amper geluisterd, terwijl Elijah dat gezag wel leek te hebben.
“Kom op jongens.” Maande Rebekah haar broers nog aan. “Laten we het bezoek dat we hebben niet meteen wegjagen.” Dit was een van de weinige dingen die ze had gezegd. Naylene vond het ergens schijnheilig dat ze nu wel iets te zeggen had, terwijl Finn net de enige was geweest die het voor haar op had genomen. Nu Linn en Elijah weer in de kamer stonden, leek ze het wel nodig te vinden.
Uiteindelijk ging iedereen weer netjes aan tafel zitten. De rest van het diner verliep redelijk rustig. Elijah vertelde over de stad en hetgeen wat het allemaal in zich had. Finn haakte daarop in door te vertellen dat de stad nog niet heel lang geleden een universiteit had geopend. Er werd snel over heen gepraat door de rest van de familie. Het had Naylene haar interesse echter gewekt en ze hoopte dat ze het gebouw vol met kennis een keer kon bezoeken. Ondanks dat het vooral voor mannen weg was gelegd.
Na het diner viel de groep uit elkaar. Klaus, Kol en Rebekah hadden al snel besloten om de stad nog in te gaan. Naylene wilde ergens niet eens weten wat ze daar zouden doen. Ze kon echter wel raden dat het eten wat ze voorgeschoteld hadden gekregen niet voldoende was geweest om hun magen te vullen. Ze zouden moeten gaan voeden. Iets vertelde haar dat het niet op een nette manier ging, maar dat vooral Kol en Klaus gek waren op het uitdagen van de mensen van wie ze zouden voeden. Ze snapte dat het moest, ze moesten overleven. Toch wist Naylene zeker dat er ook een nette manier was om het te doen.
Terwijl Naylene samen met Linn de eetzaal verliet, pakte ze de hand vast van haar vriendin.
“Alles in orde?” Vroeg ze voorzichtig. Het was nu al even geleden en de eerste paniek was vast uit haar lichaam getrokken. Toch wilde Naylene weten of alles wel goed met haar ging.
Linn knikte terwijl ze in de richting van Elijah keek, die haar aan leek te kijken met een glimlach die iemand liet zijn als die persoon zijn gelijk had gekregen. Chris had vaak die glimlach gehad.
“Ja prima, dankjewel. Met jou?” Vroeg Linn vervolgens.
“Er moet wel iets meer voor nodig zijn dat een beetje bloed en bejaarden vampiers om mij onder de tafel te krijgen.” Bracht Naylene lachend uit. Ondanks dat ze ook wel wist dat de vampiers haar zo konden vermoorden, mochten ze dat willen. In dit geval leverde het echter wel gelach af. Van Elijah die in tegen de deuropening van de eetkamer stond aangeleund.
“Ik heb altijd geweten dat je in staat was goed gezelschap uit te kiezen.” Zei hij goedkeurend.
Naylene die zich nu iets beter op haar gemak begon te voelen keek naar de vampier, die naar hen toe kwam gelopen. “Jullie familie is daar uiteraard het beste voorbeeld van.” Ondanks dat er een lach in haar stem klonk, bedoelde ze het niet gemeen. Linn had waarschijnlijk niet geweten met wie ze te doen had gehad. Maar uiteindelijk was het alleen maar heel verstandig geweest om deze familie te vriend te houden.
“Uiteraard.”
Naylene stapte van Linn weg, terwijl ze even om haar heen keek. Tot nu toe had ze in alle ruimtes die ze had gezien even de moeite genomen om alles in haar op te nemen. Het was statig, maar toch voelde het huis ook heel erg warm aan. Niets zoals het huis waar ze zelf in was opgegroeid.
“De avond is nog maar net begonnen. Willen jullie dames mij vergezellen in een wandeling?” Vroeg Elijah. Linn had al snel ingestemd. Naylene twijfelde nog even, omdat ze niet wist of ze ergens binnen zou vallen, terwijl Linn juist de tijd nodig had met iemand die ze al een hele tijd niet had gezien. Toch kon ze ook iets in het gezicht van Linn zien, wat haar aangaf dat ze best mee kon.
“Ik ga graag mee.” Elijah zou wel weten waar zijn broers en zus waren en daar zouden ze vast bij uit de buurt blijven, maar hij kon hen al wel iets van de stad laten zien.
Naylene keek naar Finn, die ondertussen bezig was om naar boven te lopen. Er was iets aan de manier waarop hij zich droeg, hoe hij zich had gedragen aan de tafel. Hij leek overal buiten te vallen. Dat terwijl hij het wel voor Naylene op had proberen te nemen. Iets wat ze alleen maar waarderen.
“Finn?” probeerde Naylene zijn aandacht dan ook te trekken. Hij bleef staan op de trap, waardoor Naylene even niet wist of hetgeen wat ze deed ook echt gehoord was om te doen. Haar moeder had haar er al lang op gewezen.
“Je bent uiteraard niet verplicht om mee te gaan, maar mocht je het willen?” Naylene keek nog even naar Elijah en Linn.
“Het lijkt mij leuk als je meegaat. Elijah heeft mij al wat verhalen over je verteld, maar het lijkt me prettig om je ook wat beter te leren kennen” Stemde Linn ook in.
“Vergezel ons broeder.” Zelfs Elijah leek het er mee eens te zijn. Waardoor er ook echt een glimlach op het gezicht van Finn leek te verschijnen.
“Ja, maar natuurlijk.”
Met z’n vieren verlieten ze dan ook het prachtige huis. De herfst had er voor gezorgd dat het al langzaam donker begon te worden. Echter waren de meeste straten al goed verlicht door de lantaarns die al waren ontstoken.
Elijah had zijn arm naar Linn uitgestoken die ze aan had genomen. Zij gingen samen voorop. Daar achter liep Naylene samen met Finn. Ze konden elkaar echter prima verstaan en al snel ontstond er een gesprek over hetgeen wat de mannen hadden gedaan voordat zij aan waren gekomen. Elijah had de dag doorgebracht met wat meerderen in de stad, om er voor te zorgen dat hun verblijf er zeker gesteld was. Uit het verhaal van Finn bleek dat hij zich juist terug had getrokken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoeveel nachten hadden zij en Elijah wel niet op deze manier gespendeerd? Arm in arm, wandelend in het maanlicht terwijl ze hadden gepraat over hun levens. Zelden was het zo geweest dat één van zijn broers of zijn zus met hen mee was gekomen. De nachtelijke wandelingen waren al snel haar favoriete moment van de dag geworden. Op sommige momtenten had ze zich afgevraagd of het ooit echt haar leven zou kunnen worden. Zij en Elijah, samen.
Linn fantaseerde er graag over, maar uiteindelijk werden haar fantasieën altijd beëindigd. Soms door haar eigen gedachten en hetgeen wat haar was overkomen, maar de grootste reden dat zij en Elijah van elkaar waren gescheiden, was het conflict tussen zijn familie en hun vader.
Voor nu leek dat allemaal niet te spelen. Ze waanden zich veilig in Aberdeen en leken geen plannen te hebben om te vertrekken. Dat was goed, in Linn haar ogen. Ondanks dat ze hier ook naar toe was gekomen om bij te praten met haar vrienden, was ze hier ook omdat ze nog altijd geloofde dat ze Naylene zouden kunnen helpen.
‘Ik heb al vernomen dat Rebekah plannen met je heeft gemaakt voor morgen,’ zei Elijah, waardoor Linn moest lachen. Rebekah had inderdaad al met haar gesproken over wat het plan was voor de volgende dag. Ze zouden een wandeling door de stad maken, waarna ze zouden pauzeren in een theehuis om daar de lekkerste zoetigheden naar binnen te werken. Vanzelfsprekend zouden ze daarna verschillende winkels bezoeken om de mooiste jurken te vinden.
‘Ik wilde altijd al samen met Rebekah de stad verkennen. Nu kan dat eindelijk.’ In het begin was dat niet mogelijk geweest, omdat ze nog geen ring had gehad die haar had beschermd tegen de zon. Ze had het moeten doen met de spullen die Rebekah voor haar mee had genomen. Nu konden ze samen door de stad wandelen.
‘Betekent dat ook dat er een einde is gekomen aan onze wandelingen?’ vroeg hij plagend, wetend dat er nooit een einde aan zou komen aan hetgeen wat haar juist zo had geholpen.
‘Het betekent dat er nog meer mogelijkheden bij zijn gekomen.’ Ze zouden nu immers ook overdag kunnen wandelen. Al was Linn de stille straten en verlaten plekken wel gaan waarderen.
Ze wierp een blik over haar schouder naar Naylene. Ze bewonderde haar om de dappere uitnodiging die ze aan Finn had gegeven. Nu bleek het ook nog dat ze in gesprek waren geraakt. Linn kende Finn niet goed genoeg om hem in te schatten, maar hij leek de aanwezigheid van Naylene wel te waarderen. Andersom leek dat ook het geval.
Het viertal wam tot stilstand op een veilige afstand van de rand van de kliffen. Ondanks dat drie van hen zich niet zou bezeren als ze een val zouden maken, voelde het prettiger om niet te dicht bij het woeste water te komen. Daarnaast was ook vanaf hier het uitzicht op de zee en de stad te bewonderen.
Vertederd door het idyllische uitzicht leunde Linn tegen Elijah aan. ‘Het is echt een prachtige stad. Ik kan begrijpen waarom jullie hier een tijd willen blijven.’
Aan een uitzicht als deze zou ze ook aan kunnen wennen.
‘Jullie zouden hier ook kunnen blijven.’ Verbaasd keek Linn naar hem op. Elijah realiseerde zich dat hij te snel had gesproken en leek te lachen om hoe makkelijk hij de woorden uit had gesproken, zonder na te denken over de gevolgen. ‘Jullie kunnen hier blijven voor zolang het nodig is, is wat ik bedoelde.’
Linn verstevigde haar grip rond zijn arm iets en wreef met haar duim over de stof van zijn jas. Het leek altijd alsof hij alles onder controle had. Maar de momenten waarop zijn gevoelens de overhand namen, waren stiekem haar favoriet.
‘We blijven zolang Naylene dat nodig heeft. Ik hoop echt dat jullie haar kunnen helpen.’ Ze had Elijah expres nog niet verteld wat er met Naylene aan de hand was. Dat geheim was ook niet van haar, dus ze on het onmogelijk delen. Het was aan Naylene om eerlijk te vertellen hoe haar magie werkte. En dan was het aan de Mikaelsons om haar, hopelijk, meer te leren over hoe dit mogelijk was.
‘Kan haar coven niets voor haar doen?’ Het was geen veroordelende vraag, eerder een nieuwsgierige vraag. Eentje die Linn ook in haar hoofd had gehad. Ze had ondertussen echter ook genoeg ervaring om te weten dat heksen lang niet altijd voor elkaar wilden zorgen. Zeker als ze het idee hadden dat één iemand er niet thuis hoorde.
‘De heksen in mijn stad wilden me niet helpen,’ zei Naylene, die samen met Finn dichter bij hen was komen staan. Linn keek met medelijden naar de vriendin die ze had gemaakt. Ze kon zich niet voorstellen dat er geen één heks was die haar uit had willen legen wat er precies aan de hand was.
‘Waarom niet?’ wilde Finn weten.
Linn zag Naylene twijfelen. Haar ogen staarden naar het donkere gras dat onder hun voeten heen en weer bewoog door de zeewind. Linn liet Elijah los en ging naast Naylene staan.
‘Het is oké, je kunt ze het vertellen. Ik weet zeker dat ze je kunnen helpen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De pracht van de zee was iets wat Naylene zich enkel voor had kunnen stellen. Een reis van dagen was niet aan haar besteed geweest. De verhalen van de mannen in haar stad hadden echter altijd op tafel gelegen. De geschriften hadden echter nog voor meer nieuwsgierigheid gezorgd. Zeetochten werden meer en meer gemaakt, meer van de wereld werd ontdekt. De manier waarop de golven tegen de rotsen aan sloegen, gaf Naylene alleen maar aan hoe gevaarlijk die reizen konden zijn. Wellicht een kleine prijs voor de grote wonderen die konden worden ontdekt in deze wereld.
Naylene voelde zich net zo van binnen, alsof er grote golven tegen haar aan kwamen en zij zich op het moment staande moest houden. Haar geheim was jarenlang van haar geweest, ze had het gedeeld om de momenten dat ze nodig had gevonden. Voor haar was het al snel duidelijk geweest dat ze niet werd geaccepteerd als de heksen die om haar heen hadden geleefd. Linn had zich daarin anders opgesteld. Zij was echter geen heks, waardoor het voor haar wellicht anders was geweest. Naylene wist echter ook dat de vampiers door wie ze nu werden vergezeld, afstamde van een machtige heks. De reden dat Linn haar hier ook mee naar toe had genomen.
“Omdat mijn magie anders werkt.” Naylene keek naar de rok van jurk die ook meebewoog in de wind. Ze wist eigenlijk meteen wat er door het hoofd van de andere vampiers ging. Duistere magie. Er waren genoeg heksen die daar voor kozen. Iedere coven had iets anders. De meeste heksen wilden de balans bewaren. Enkelen wilden alle macht. Dat kon nog wel eens doorslaan. Die verhalen had Naylene in ieder geval gehoord.
“Ik kan geen magie uit mijn eigen lichaam putten.” Probeerde ze uit te leggen. “Alsof het leeg is.”
De momenten waarop ze magie van een object of van Linn had gekregen, was er iets door haar lichaam heen gegaan wat ze niet eens uit had kunnen leggen. Haar hele lichaam leek gevuld te zijn. Het waren moment van angst, woede en verdriet geweest, toch had ze zich nog nooit zo compleet gevoeld als op die momenten.
“Maar je kan wel magie beoefenen?”
Naylene knikte voorzichtig. Het was een logische vraag. “Ik ben er uiteraard nog niet heel bedreven in, ik heb er nooit lang mee kunnen oefenen.”
In de afgelopen jaren had Naylene wel geprobeerd om wat dingen op te vangen bij de heksen in haar stad. Ze wist enkele spreuken, had wat gehoord over de kruiden die belangrijk waren.
“Er zijn momenten geweest waarop ik uit per ongeluk uit magische objecten heb kunnen halen. Ik wist uiteraard niet wat ik deed en ook hetgeen wat er vervolgens uit kwam, was totaal niet controleert.” Naylene had nooit met haar magie kunnen oefenen. Er was zoveel mogelijk, dat wist ze, maar ze had het nog nooit mogen ervaren.
“Wellicht kan je het laten zien.” Stelde Linn haar voor.
De zenuwen in Naylene haar lichaam namen zich alleen maar toe. Het was duidelijk dat Elijah en Finn hier ook nog nooit van hadden gehoord. Dat terwijl zij hier veel meer ervaring mee hadden dan zij en Linn. Ergens had ze gehoopt dat ze meteen hun vinger er op hadden kunnen liggen.
Naylene keek naar Linn haar uitgestoken hand. “Weet je het zeker?”
Linn knikte enkel, er leek geen twijfeling op haar gezicht.
Heel voorzichtig nam Naylene de hand van Linn vast. Ze gaf er zachtjes een kneepje in. Ergens twijfelde ze aan haar eigen kunnen. De twee momenten dat Naylene magie van Linn af had genomen was geweest terwijl ze hoog in haar emoties had gezeten. Nu voelde ze zenuwen, maar het was niets in vergelijking met hoe bang ze zich toen had gevoeld.
Dit keer ging het niet zo snel als de keren ervoor. Het koste Naylene tijd om de magie in Linn haar lichaam te vinden nu ze er voor moest gaan zoeken. Ze voelde de ogen van Elijah en Finn op haar gericht, wat het niet eenvoudiger maakte. Met de focus kreeg ze het toch voor elkaar. Vanuit haar vingers leek heel haar lichaam zich te vullen met magie, een tinteling achterlatend.
“Linn…” De bezorgde stem van Elijah zorgde ervoor dat Naylene keek naar Linn haar hand, die langzaam grijs wegtrok. Al het bloed leek er langzaam uit te trekken, de magie die Linn wegtrok.
“Geen zorgen Elijah.” Het vertrouwen dat Linn haar gaf zorgde er ook voor dat Naylene iets meer in haarzelf begon te geloven.
Nog een klein beetje magie voordat haar hele lichaam zich had gevuld. Naylene liet Linn haar hand los. Linn stapte bij haar weg. Elijah had zich al snel over haar ontfermd, door haar hand vast te pakken en er naar te kijken.
Naylene wist dat ze nu haar magie moest laten zien, anders zou het weer weg gaan. De vorige keren had het ook niet lang geduurd voordat ze het gevoel langzaam weer uit haar lichaam weg had voelen gaan.
“Melan Veras.” Dit was een spreuk die Naylene de heksen in haar stad had zien gebruiken om de kruiden te laten groeien tot waar ze nodig waren. Om haar heen trokken de bloemen, die beïnvloed waren door het herfstweer, weer terug naar hoe ze in de zomer waren geweest. Dit was de eerste keer dat Naylene daadwerkelijk iets deed met haar magie en ze voelde zich behoorlijk trots. Toch draaide ze zich ook snel om naar Linn, om te kijken of alles goed met haar ging.
“Buitengewoon.” Sprak Finn die ook dichterbij kwam.
“Jullie hebben hier nog nooit van gehoord?” Vroeg Naylene, ze probeerde haar teleurstelling te verbergen. Als de oudste vampiers niet wisten wat er met haar mankeerde, dan wist niemand het.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn glimlachte om de bezorgdheid van Elijah. Hij inspecteerde ieder deel van haar hand totdat hij er zeker van was dat de grijze kleur weg was getrokken. Hij keek haar vragend aan, alsof hij probeerde in te schatten hoe het kwam dat ze deze ontdekking had gedaan en hoe vaak het al was gebeurd dat ze Naylene iets van haar eigen kracht had geleend. Linn nam enkel zijn hand vast, met daarmee de belofte dat ze hem later zou vertellen wat ze wist van Naylene en haar magie. Voor nu lag de focus op Naylene zelf.
‘We zijn het nog nooit tegengekomen,’ zei Finn, waarmee hij duidelijk probeerde om Naylene gerust te stellen. Iets wat Linn waardeerde. Hij wilde niet meteen alle hoop afnemen. ‘Dat betekent echter niet dat we er niet meer over kunnen leren.’
Elijah knikte. ‘Wat we al wel vaker hebben gezien, is dat heksen kracht kunnen putten uit verschillende relieken of gebeurtenissen. Een volle maan, een meteoor of komeet die langskomt, andere kosmische gebeurtenissen…’
‘Maar die heksen gebruikten het slechts als een versterker van hun eigen kracht,’ vulde Finn aan. Linn knikte, dat was ook wat zij wist van de heksen. Ze hadden objecten die hun kracht konden versterken, maar de kracht kwam altijd vanuit henzelf. Bij Naylene was dat anders. Ook Linn voelde de teleurstelling in de lucht. Ze had gehoopt dat iemand meteen een antwoord voor hen klaar zou hebben, maar blijkbaar was Naylene haar kracht toch een stuk zeldzamer dan dat ze had gedacht.
‘Ik vraag me af…’ zei Elijah bedachtzaam. Hij wisselde een blik uit met zijn oudste broer. ‘Kol heeft veel tijd doorgebracht met heksen. Misschien weet hij hier meer over.’
‘Kol? Ach, broeder. De tijd die Kol doorbrengt met heksen heeft hem amper iets opgeleverd.’ Finn wimpelde de suggestie van Elijah weg. ‘Hij probeert enkel iets na te jagen wat hij al lang geleden verloren is.’
Verward keek Linn van de ene broer naar de andere. Daarna keek ze vragend naar Naylene, maar ook zij leek niet langer te begrijpen waar de twee mannen het over hadden. Maar als Elijah dacht dat Kol hen misschien wel verder zou kunnen helpen, dan was het in haar ogen wel een idee om de jongste Mikaelson hierbij te betrekken. Tenminste, als dat ook iets was wat Naylene wilde.
‘Waarom brengt Kol tijd door met heksen?’ vroeg Naylene nieuwsgierig, iets wat Linn niet meteen had verwacht. Ze zag dat de vrouw haar best deed om zich staande te houden in deze vreemde situatie. Ze wilde zich niet laten kennen, maar het was ook te merken dat ze zich niet helemaal comfortabel voelde met het gezelschap. Iets wat Linn haar niet kwalijk kon nemen. Zij had zich net zo gevoeld.
‘Kol was een heks, voordat hij een vampier werd,’ legde Elijah uit. Zijn blik viel op Finn. ‘Net als mijn oudste broer.’
Verbaasd keek Linn naar Finn. Misschien was het een logisch gegeven. Ze wist dat hun moeder een heks was geweest. Sterker nog, zij was de heks die hen in vampiers had veranderd. Daarvoor had ze wel ontzettend sterk moeten zijn. Het was echter nooit bij Linn opgekomen dat haar kinderen misschien ook wel diezelfde kracht zouden hebben gehad. Zij kende hen enkel als vampiers en ondanks de verhalen van Elijah had ze nooit lang stilgestaan bij de levens die ze hiervoor hadden geleid.
‘Wat Kol beoefende was nauwelijks magie te noemen,’ zei Finn. Linn hield haar hoofd schuin en bekeek hem nogmaals. Ze probeerde hem in te beelden als een heks. Misschien had hij zichzelf daar wel een stuk beter bij gevoeld, in plaats van hetgeen wat hij nu was. Niet iedereen was gemaakt om een vampier te zijn. Een gevoel wat ze wel herkende. Toen zij net was veranderd, had ze nooit gedacht dat ze het lang zou overleven. Ze had nog nooit een goede vampier ontmoet. Als ze Elijah nooit had ontmoet, dan was ze er misschien niet eens meer geweest.
‘Maar ons broertje kent wel veel heksen. Wellicht heeft hij hier wel van gehoord en heeft hij het simpelweg nooit met ons gedeeld. Dat zou niet de eerste keer zijn dat Kol iets voor ons achterhield,’ zei Elijah.
Finn schudde weer zijn hoofd. Hij leek het geen goed idee te vinden om Kol erbij te halen. Misschien door het gedrag dat hij eerder op de avond had vertoond, maar ondanks dat vertrouwde Linn hem wel.
‘Weet je wat?’ Finn richtte zich tot Naylene. ‘Ik kan je helpen. We kunnen naar de universiteit om onderzoek te doen. Misschien dat er boeken zijn die beschrijven wat hetgeen is waar je onder… Wat het precies is.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had de slaap maar moeilijk kunnen vatten. Aan het heerlijke bed had het niet gelegen. Haar rug was dankbaar dat ze eindelijk niet meer op de koude grond hoefde te slapen. Toch waren er meerdere dingen die haar wakker had gehouden. Langzaam bleek het tot haar door te dringen dat ze in een huis vol vampiers was. Elijah en Finn hadden dan wel goed gereageerd op haar verhaal, maar na de avond buiten was ze met misschien nog wel meer vragen achtergebleven dan er voor haar beantwoord waren. Dit was immers de eerste keer dat ze een echte spreuk had kunnen gebruiken, dat had een indruk op haar achtergelaten.
De volgende ochtend was er al snel bedrevenheid geweest in het huis. Naylene was wakker geworden van Linn die terug was gekomen in de slaapkamer die zij deelden. Er was één blik nodig geweest voor Naylene om te weten dat ze niet had hoeven te vragen wat haar vriendin had gedaan. Ze had er voor gezorgd dat ze gevoed was geweest. Daardoor had Naylene zich ergens schuldig gevoeld. Waarschijnlijk had Linn de slaap ook niet kunnen vatten naast haar.
Ondanks dat ze er niet over spraken, was het niet ongemakkelijk geweest. Linn had haar geholpen zich klaar te maken voor de dag. Er was iets geruststellend aan de borstel die rustig door haar haar was gegaan, terwijl ze doorspraken wat de planning voor de dag was geweest. Linn zou haar dag met Rebekah doorbrengen, maar had nog zeker willen zijn dat Naylene zich ook gemakkelijk bleef voelen. Die avond ervoor had ze met Finn ingestemd om onderzoek te gaan doen op de universiteit waar hij over had gesproken.
Nadat Naylene als enige had ontbeten, trokken de vier dan ook de stad in. Waar gisteravond de stad sereen aan had gevoeld, was het nu bedrijvig.
“Ben je er zeker van dat onze wegen hier voor vandaag scheiden?” Vroeg Linn toen ze op een kruising stilstonden.
“Ik beloof goed op haar te letten.” Verzekerde Finn.
“Ik weet het zeker. Geniet van jullie dag.” Naylene had wel doorgehad dat Linn behoefte had aan de dag die ze aan haar had beschreven. Daar ging ze niet tussenin staan. Daarbij was ze ondertussen wel enthousiast geworden over het idee van de universiteit.
Naylene keek de twee vrouwen nog even na, die met een glimlach op hun gezicht in de richting van een theehuis liepen. Beiden keken ze nog even om en zwaaiden ze naar hen beiden. Rebekah leek te hebben gewacht om eindelijk een vrouw bij haar in huis te hebben om dit soort dingen mee te doen. Naylene vond het bijzonder om te zien.
De andere twee vervolgden hun eigen weg in de richting van de universiteit. De rust die Finn om zich heen had, stelde Naylene redelijk op haar gemakt.
“Ze heeft een behoorlijke grote indruk achtergelaten op mijn familie. Ze hebben allemaal hun eigen verhalen over haar en ik kan aan hen zien dat ze echt gek op haar zijn.” Finn keek nog even achterom, Naylene deed hetzelfde maar zag haar vriendin niet meer.
“Ik snap het wel. Er zit iets vreselijks goeds in haar.” Naylene wist niet hoe ze het anders kon beschrijven. Toch had ze het gezien. Zelfs op het moment dat Linn haar aan had gevallen, had ze iets in de ogen van Linn kunnen zien.
“Het zegt ook iets over jou, dat je het goed in mensen ziet.” Ondanks dat het een compliment was, was het niet iets waar Naylene het mee eens was.
“Wellicht in de mensen die het verdienen. Niet in ieder mens.” Ze kon zich niet indenken hoe ze iets goeds kon vinden in haar ouders, die haar broer zijn leven hadden misgund. Of de heksen die zich hadden gedragen alsof ze beter dan haar waren geweest.
“Eerlijkheid dan.” Concludeerde Finn. In die beschrijving kon Naylene zich iets beter vinden.
Te voet was het een wandeling van ongeveer tien minuten. Finn probeerde tijdens de wandeling het een en ander over de stad te vertellen. Hij was er echter ook nog niet lang genoeg om alles te weten. Op sommige momenten merkte Naylene iets op wat haar opviel. Het statige gebouw van de universiteit was zeker iets wat haar volledige aandacht trok.
Pas op de trappen op weg naar de ingang bedacht Naylene zich dat ze waarschijnlijk niet eens toegang kreeg tot het gebouw. Vrouwen behoorden zich niet te bevinden in gebouwen vol met kennis. Een groot deel van de vrouwen leerden niet eens lezen en waren enkel goed voor de taken in het huis of de zorg van de kinderen.
De bewaker voor de deur hield hen dan ook al snel tegen. Hij gunde Naylene geen enkele blik, terwijl hij tegen Finn sprak. “Mijn excuses maar ik kan de dame geen toegang verlenen. Dit is geen plaats voor dames, dit is een plaats vol kennis.”
Finn stapte naar voren “Het lijkt mijn eigen enkel probleem voor de dame om naar binnen te gaan en haar kennis te verbreden.”
De man draaide zich nu wel bij naar Naylene en knikte naar haar. “Wees welkom.”
Finn stapte als eerste naar binnen, op de voet gevolgd door Naylene. De manier waarop Finn zijn dwang had gebruikt had er simpel uitgezien. Het bracht haar gedachten naar haar broer. Ze vroeg zich af of het bij Linn ook zo gemakkelijk was gegaan. Ze was een veel jongere vampier en had er waarschijnlijk heel wat minder ervaring mee.
“Voor een man die heel wat ouder is, heb je wel een vooruitstrevende kijk op de wereld.” Ergens voelde Naylene zich een beetje opgelaten door het grapje dat ze maakte. Toen ze Finn naast haar hoorde lachen, wist ze echter dat hij het wel kon waarderen.
“Ze zouden moeten kijken naar de mens en niet de gender. Sommige mensen zoeken te veel naar kennis en de macht die er daar aan vast hangt. Uiteraard zijn dat in de meeste gevallen de mannen. Jij wil alleen antwoorden over jouw bestaan, daar is niets mis mee.”
Finn knikte in een richting en al snel liepen ze de trappen van het geweldige gebouw op. Naylene keek haar ogen uit. Er hingen prachtige schilderijen, maar er waren ook in iedere ruimte boeken te vinden. Toen ze uiteindelijk uitkwamen bij een grote, lege bibliotheek, kon Naylene ze haar verbazing niet meer onderdrukken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Finn greep elke kans aan om zo min mogelijk tijd door te brengen met zijn familie. Het was nog niet lang geleden dat hij weer met hen was herenigd, maar iedere dag reeg hij weer de bevestiging dat ze simpelweg nooit samen zouden kunnen leven op deze manier. Niklaus en Kol waren losgeslagen en ondanks dat Elijah zijn best deed om zijn jongere broers in bedwang te houden, was ook hij niets meer dan een fraudeur. En Rebekah, Rebekah was enkel een herinnering aan de zus die hij had verloren.
Als het aan hem had gelegen, was hij ook niet langer gebleven. Het enige wat hem nu tegenhield, was de komst van de twee vrouwen. Hij had willen zien welke vampier in staat was geweest om zijn familie zo te charmeren dat ze daadwerkelijk om haar gaven. Hij had echter al snel de conclusie getrokken dat de gast die de vampier met haar mee had gebracht, veel interessanter was.
Na de vorige avond en Naylene haar demonstratie van de magie die ze bezat, had Finn besloten om te blijven. Niet voor zijn familie, of voor de vampier waar zijn broer verzot op leek te zijn. Naylene had zijn hulp nodig. Hij kon haar niet aan haar lot overlaten, zeker niet in het bijzijn van zijn familie.
De bibliotheek van de universiteit was slechts één van de velen die Finn in zijn leven had gezien, maar hij zag de verbazing op Naylene haar gezicht en realiseerde zich hoe verwonderlijk het voor haar moest zijn om hier te kunnen staan. Ze stond op een plek die geen enkele vrouw ooit had betreden. Ze had toegang tot kennis waar anderen niet eens van konden dromen.
‘We hebben de hele bibliotheek voor onszelf vandaag.’ Hij had niet het risico willen lopen dat anderen de ruimte zouden betreden. Finn zag niet in waarom hij vreemdelingen constant zou moeten dwingen om hen met rust te laten omdat hij in het gezelschap was een vrouw. Dan was het beter als niemand de bibliotheek zou betreden. ‘We hoeven niet meteen te starten met ons onderzoek. Als je tijd wil om rond te dwalen, dan kan dat.’
Dat was iets wat hij niet twee keer voor hoefde te stellen. Gretig verdween Naylene tussen de schappen. Finn had nog nooit meegemaakt dat iemand zo nieuwsgierig kon zijn naar kennis. De meeste vrouwen hielden zich met andere zaken bezig, zoals zijn zus. En ook Linn leek niet begaan te zijn met het vergaren van informatie. Ze had dan wel om hun hulp gevraagd, maar ze was hier nu niet om Naylene bij te staan. In plaats daarvan dronk ze thee met Rebekah en bespraken ze ongetwijfeld de laatste roddels.
Terwijl Naylene de bibliotheek verkende, ging hij opzoek naar de sectie waar de boeken over legenden en mythes stonden. Dat leek hem de beste plek om te beginnen. Hij kon zich niet voorstellen dat Naylene de eerste van haar soort was. Heksen bestonden al veel langer dan vampiers, wat betekende dat er ook veel over hen was vastgelegd.
Hij stapelde een aantal boeken op zijn arm. Ondertussen hoorde hij Naylene dichterbij komen. Ze had zelf ook twee boeken vast, al betwijfelde hij of ze daadwerkelijk te maken hadden met hun onderzoek. Misschien had ze nog iets anders gevonden waar ze nieuwsgierig naar was.
‘Laat me je helpen,’ zei Naylene. Ze nam een paar boeken van zijn stapel en voegde deze toe aan haar eigen.
Finn glimlachte. ‘Ik neem aan dat je weet dat deze boeken als veren zijn voor mij?’ Hij was zo goed als vijfhonderd jaar oud. Hij zou een hele boekenkast kunnen optillen zonder dat het teveel moeite zou zijn.
Naylene haalde haar schouders op. ‘Je helpt me al. Dat is al meer dan genoeg.’
Finn nam haar langzaam in zich op. Na het verhaal dat Elijah had verteld over Linn en haar vriendin, had hij nooit verwacht dat dit er uit zou komen. Hij pakte nog twee boeken uit de kast, maar verbrak het oogcontact niet. ‘Je bent uitzonderlijk verfrissend, Naylene. Wist je dat?’
Naylene sloeg haar ogen neer en haar wangen kleurden rood. Was het mogelijk dat hij haar in verlegenheid had gebracht?
Finn stapte naar achteren en gebaarde naar de lange, houten tafels die in het midden van de bibliotheek stonden. ‘Laten we een tafel uitzoeken.’
Naylene knikte snel en volgde hem naar een tafel op de hoek. Finn spreidde de boeken uit, zodat Naylene kon zien wat hij allemaal mee had genomen. Hij trok een in leer gebonden boek naar zich toe en sloeg hem open. ‘Elijah vertelde me dat jij en Linn elkaar hebben ontmoet in Schotland. Is dat ook waar je vandaan komt?’ Hij vermoedde het wel, op basis van haar accent.
Naylene knikte en hij schoof het boek naar haar toe. ‘Dit gaat over de verschillende heksen in Schotland. Misschien is dit een goede start.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De kennis die haar voor handen lag was overweldigend. Ze kon op ieder boek pakken en zich er in verdiepen. Naylene wist ook dat ze daar niet voor waren gekomen. De nieuwsgierigheid naar haar magie was het grootst, toch werd ze ook enthousiast van al het andere. Het was een voorrecht dat ze zich hier nu kon bevinden. Er waren genoeg vrouwen van haar leeftijd die nooit hadden leren lezen. Haar ouders hadden er gelukkig op gestaan, het enige waar ze hen dankbaar voor was. Konden vrouwen lezen, dan hadden ze nog niet het recht om hier naar binnen gekomen.
Naylene sloeg het boek dat Finn haar toe had geschoven open en bladerde door de verschillende pagina. Hoe graag ze ook ieder woord in haar op wilde nemen, wilde ze weten waar haar magie vandaan kwam.
“Weet je iets van je voorouders?” Vroeg Finn.
“Niet veel. Mijn grootouders van mijn moeders kant zijn voor mijn geboorte overleden. Net als mijn grootmoeder van mijn vaders kant. Zijn vader was raadsheer in de stad, mijn vader heeft die taken overgenomen.” Probeerde Naylene kort uit te leggen.
“En er was geen spoor van magie in het huis te vinden? Ook niet in oudere objecten?” Naylene had al wel kort beschreven dat ze haar magie niet enkel uit het lichaam van een vampier leek te kunnen halen, maar ook uit objecten.
“Nee. Die objecten ben ik tegengekomen in de stad.” Probeerde ze uit te leggen. Ze wist nog heel erg goed hoe de eerste keer was geweest en hoe erg ze in paniek was geraakt.
Finn legde zijn hand naast het boek neer, als een soort van geruststellend gebaar. Iets wat Naylene ook wel zo aanvoelde. Dit was een verhaal dat ze ook nog nooit aan Linn had verteld. Chris had ze het wel eens uit proberen te leggen, maar er was zoveel aan de hand geweest dat ze meteen weer in paniek was geschoten. Het verhaal was dan ook alle kanten op gegaan, waarvan ze zeker had geweten dat het totaal niet logisch was geweest.
“Ik kwam het object buiten de stad tegen op een dag toen ik een wandeling maakte. Ik denk dat een heks het achter moet hebben gelaten, of was verloren. Toen ik het op wilde pakken om te bestuderen ging er iets door mijn lichaam heen wat ik nog nooit had gevoeld. En voordat ik het wist ontstond er ineens een vuur.” De paniek die ze toen had gevoeld was zo groot geweest dat ze meteen weg was gerend. De brand had voor behoorlijk wat verwoesting gezorgd en heel wat onrust in het lichaam van Naylene zelf.
“En de heksen? Je hebt hen gesproken als ik me niet vergis?”
“Dat is correct. Ze vonden het te onvoorspelbaar en hebben mij nooit echt willen helpen. Ik heb wel geprobeerd aan informatie te komen. Maar die wilden ze uiteraard niet verschaffen.” Ergens snapte ze het wel. De heksen hadden jaren lang kunnen oefenen over de controle op hun magie. Bij Naylene was dat anders. De momenten waarop ze over magie beschikte waren zo schaars dat ze er niet mee kon oefenen. Gisteravond had haar dat behoorlijk duidelijk gemaakt.
“Ik ben benieuwd naar je inzichten naar hen. Denk je dat je van ze kan afstammen?”
“Zal dat kunnen? Ondanks dat ik niet ben zoals hen?”
Finn keek haar bedenkelijk aan. De rest van zijn familie had haar al meerdere malen goed bekeken om te weten wie ze voor zich handen. Daar had ze zich behoorlijk ongemakkelijk onder gevoeld. De oudste broer leek niet eens zijn best te hoeven doen om haar op haar gemak te stellen. Dat ging vanzelf, door zijn rustige karakter.
“Het is een mogelijkheid. Het lijkt me dat de magie ergens vandaan moet komen. Als ik nu een keuze zou moeten maken, dan lijkt het me aannemelijk.”
Finn sloot het boek wat hij had geopend en schoof het weg. “Dit gaat enkel over de rituelen die worden gebruikt. Wellicht goed om een keer door te lezen, maar niet handig in onze zoektocht.”
Naylene las een paar van de bladzijdes uit het boek dat zij voor haar had. Toch trok Finn ook haar aandacht. Hij had ooit wel ervaren hoe het was geweest om een heks te zijn. Zijn moeder had het aan hen over gedragen en hij had er gebruik van kunnen maken.
“Heb je er veel aan gehad?” vroeg Naylene voorzichtig. “De magie?”
“Op sommige momenten. Kol is er de laatste jaren meer mee bezig geweest. Als heks hebben we immers niet veel tijd gehad om onze krachten te ontwikkelen, om te kijken waar je kracht ligt.”
Naylene knikte instemmend. Ze snapte het wel. Op een gegeven moment had hun moeder er voor gezorgd dat ze eeuwig konden leven door vampier te worden.
“Wat gebeurt er eigenlijk als een heks dood gaat met vampierbloed in het lichaam?” vroeg Naylene zicht hardop af. Bij Finn was het natuurlijk anders geweest. Zijn moeder had er voor gekozen om hun leven op te geven, in ieder geval de manier waarop ze het tot dan hadden geleefd. Naylene had nooit iets gehoord of gelezen over heksen die vampierbloed in hun lichaam hadden gehad.
“Als ze dood gaan houdt het op, dan zijn ze geen heks meer. Kunnen ze er voor kiezen om een volledige vampier te worden of zich neer te leggen bij het einde van het leven. Het einde als heks is in ieder geval daar op het moment dat diegene dood gaat.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De vraag van Naylene kwam misschien voort uit pure interesse, maar Finn had het gevoel dat er meer achter zat. Hij had genoeg heksen gekend in zijn leven om zeker te weten dat geen enkele heks er op zat te wachten om een vampier te worden. Ze zouden nog liever de dood kiezen dan dat ze verder door het leven zouden gaan als een bloedzuiger. Hij had zelf nooit die keuze gekregen. Zijn eigen moeder had hem verdoemd tot dit bestaan. Als ze hem de keuze had gegeven, in plaats van had opgedrongen, dan was hij een heks gebleven.
‘Waarom vraag je me dat?’ Finn keek opzij naar Naylene. Kon het zo zijn dat ze er over nadacht om een vampier te worden? Of had haar vriendin het al voorgesteld? Finn wist hoe achteloos vampiers konden zijn met dat aanbod.
‘Interesse.’ Naylene haar hartslag bleef gelijk en haar woorden klonken niet anders dan eerst. Er was geen enkele indicatie dat ze tegen hem loog. Hij hoopte dat dat ook echt het geval was.
Voorzichtig legde hij zijn hand op het boek wat ze las, zodat hij haar aandacht kon trekken. ‘Ik hoop dat je weet hoe kostbaar je leven is, Naylene. Een leven zoals dat van Linn, of dat van mij en mijn familie, zoiets moet je niet verlangen.’
Naylene maakte haar blik los van het boek en keek hem aan, waarna ze knikte. Ze zei echter niets meer, wat hem deed vermoeden dat het iets was waar ze onbewust meer mee bezig was dan wat ze nu liet zien.
Aan het einde van de dag leek het niet meer uit te maken welk boek ze opensloegen. Nergens was iets te vinden over de aandoening van Naylene. Finn had gelezen over de specialiteiten van heksenkringen en de verschillende soorten magie die bekend waren, maar nergens had iets gestaan over heksen die in staat waren om magie uit een ander te halen. Kon het dan echt zo zijn dat Naylene de eerste van haar soort was?
Elke soort begon ergens, daar was hij zelf het voorbeeld van. Toch had Finn gehoopt dat hij Naylene beter had kunnen assisteren in haar zoektocht. Hij wilde nog niet opgeven. Ze waren pas een dag bezig geweest en aangezien het er op leek dat de twee vrouwen geen haast hadden om te vertrekken, konden ze samen nog meer tijd doorbrengen. Dit was slechts één van de vele universiteiten. Als hun informatie hier niet lag, dan was het wellicht ergens anders.
Finn sloeg het laatste boek dat hij had geopend, over het maken van brouwsels, dicht. ‘Het lijkt me beter als we terugkeren naar huis.’ Hij had de woorden nog iet uitgesproken of hij hoorde het getik van twee paar hakken op de houten vloeren. Zijn gezicht betrok.
‘Wat is er?’ vroeg Naylene bij het zien van zijn gezicht.
‘Mijn zuster.’
Rebekah liep van de imposante trap af, gevolgd door Linn. Rebekah leek niet onder de indruk te zijn van alle kennis om haar heen. Ze oogde eerder verveeld. De vriendin van Naylene had echter een klein deel van de verwondering op haar gezicht die hij eerder bij Naylene had gezien.
‘Daar zijn jullie! Ik vertelde aan Linn dat het niet zo kon zijn dat jullie de hele dag in deze stoffige ruimte zijn verbleven, maar zij stond er op dat we hier naar binnen gingen.’ Rebekah schoof een paar boeken aan de kant en plaatste haarzelf op de tafel. Nu pas zag Finn het bloed op haar mondhoeken.
‘Rebekah, gedraag je,’ siste Finn en hij gebaarde naar de lippen van zijn zusje.
Rebekah veegde met een vinger het opgedroogde bloed weg en haalde haar schouders op. ‘De mannen bij de ingang waren erg onbeleefd. Is het niet, liefje?’
Rebekah keek naar Linn, die ondertussen naar Naylene toe was gelopen om haar te begroeten. Als ze ook van hen gevoed haf, verborg ze het in ieder geval beter dan Rebekah.
‘We hadden ze ook kunnen dwingen ons binnen te laten,’ mompelde Linn, maar de woorden kwamen niet zo sterk over. Ze richtte zich tot Naylene. ‘Hebben jullie iets kunnen vinden?’
Spijtig schudde Naylene haar hoofd. ‘Niets concreets in ieder geval.’
‘Maar we hoeven nog niet op te geven,’ mengde Finn zich in het gesprek. ‘Er zijn andere bibliotheken. We kunnen zelfs andere heksen opzoeken als dat nodig is.’
Rebekah gaapte overdreven. ‘Het spijt me, Naylene. Mijn oudste broer kan soms zo geestdodend zijn. Hij zou je er niet van moeten weerhouden om de stad te zien. Ik kan me niet voorstellen dat je je dagen wil spenderen met het lezen van boeken.’
‘Ik houd toevallig erg van lezen,’ zei Naylene.
‘En ze is er heel erg goed in,’ vulde Linn aan. ‘Een stuk beter dan ik, zeker in het Engels.’
Rebekah kreeg een grote glimlach op haar gezicht. ‘Misschien moet je dan nog een paar extra lessen aan Elijah vragen.’
‘Rebekah!’ riep Linn geschrokken uit. Finn zijn zusje duwde zichzelf al van de tafel en rede lachend weg, gevolgd door Linn.
‘Let op de boeken!’ riep Finn ze nog na, maar hij had zo’n gevoel dat geen van de twee dames er op zou letten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het verblijf van de twee vrouwen had de onderlinge verhoudingen in het huis veranderd. De aanwezigheid van Linn had het grootste gedeelte van de familie al verblijd. Op haar eigen manier had Naylene haar eigen weg er wel in gevonden. Terwijl Linn haar aandacht probeerde te verdelen over ieder lid van de familie, was het Naylene die vooral met Finn op trok. Ze hadden al verscheidene dagen doorgebracht opzoek naar de informatie over haar leven. Tot noch toe was hun zoektocht onsuccesvol geweest. Toch was het geen tijdverspilling geweest. Naylene had het gevoel dat magie haar iets minder vreemd begon te worden.
Finn had twee dagen geleden besloten dat ze niet verder kwamen met de informatie die de universiteit hen verschafte. Met die reden had hij er voor gekozen om een reis te maken naar andere plaatsen om daar de informatie te zoeken die nodig was.
De afwezigheid van Finn maakte het dat Naylene geacht was om zich meer te mengen met de rest van de familie. Al had haar nieuwe vriend haar enkele boeken achter gelaten die ze in zijn afwezigheid kon lezen mocht ze zich vervelen.
Vandaag was verveling wel het laatste waar ze aan moest denken. De avond ervoor was Naylene per ongeluk een gesprek binnen gelopen tussen Linn en Elijah, die samen in de serre hadden gezeten waar ze had willen lezen. Ze had niet veel op hoeven vangen om te weten dat het gesprek was gegaan over de dag dat Linn terug was gereisd naar het huis waar Naylene op was gegroeid. De vrouw had zich snel verontschuldigd en had een andere plek willen zoeken om te gaan lezen. Elijah had er echter op gestaan dat ze bleef. Naar zijn mening moesten zowel Linn als zijzelf leren zichzelf te verdedigen.
Na een uitgebreid ontbijt voor Naylene, hadden de twee vrouwen zich dan ook klaar gemaakt voor de dag.
“Heeft hij verteld wat je er van moet verwachten?” Fluisterde Naylene. Ondanks dat ze het eens was geweest met Elijah, vond ze het best wel spannend.
“Nee. Maar ik vertrouw Elijah en ik weet zeker dat hij zijn best doet om er voor te zorgen dat wij ons op ons gemak voelen.” Linn haalde haar handen over de simpele jurk die Naylene aan had getrokken voor de gelegenheid. Als het aan haar lag, wilde ze dit iedere dag aan. “Je bent vast beter dan je zelf denkt. Er zit veel in je Naylene, je gaat je goed staande houden.”
Linn ging haar voor de kamer uit. Elijah stond hen al beiden op te wachten onder aan de trap. Tot nu toe had Naylene hem nog nooit zo gemakkelijk zien kleden. Gezien de gelegenheid was het makkelijker om vrij te kunnen bewegen, wat de man ook had bedacht.
Elijah wees in de richting van de deur van de tuinen. De plaats waar ze blijkbaar zouden oefenen.
“Als jullie klaar zijn.”
“Voor zover wel klaar kunnen zijn.” Sprak Naylene eerlijk.
“Jullie hoeven niets te doen waar jullie je niet gemakkelijk bij voelen.” Elijah liep voor hen uit en opende de deur. Op het moment dat Linn langs liep liet hij net even zijn vingers langs haar arm glijden en schonk hij haar een haast onzichtbare glimlach.
“Ik heb Kol om een gunst gevraagd.” Elijah keek om zich heen en wuifde in de richting van zijn jongere broer die op dit moment leek te hebben gewacht.
“Kol.” Elijah wees naar de twee vrouwen. “Ik laat de uitleg aan jou over, terwijl je mee loopt naar een iets minder opvallende plaats. Als jullie het daar uiteraard mee eens zijn.”
Naylene keek bedenkelijk naar de man die de eerste avond er voor had gezorgd dat Linn behoorlijk van streek was geweest. Misschien wel één van de redenen dat ze dit nu wel deden. Alleen om die reden wilde ze aangeven dat ze het liever niet was.
“Ik weet dat ik me heb misdragen, ik wil het graag goedmaken. Ik zelfs meerdere dingen voor Naylene meegenomen.” Hij hield de zak op die mee had gedragen.
Kol kwam naast Linn staan, hij sloeg zijn arm om haar schouder en trok haar iets dichter tegen zich aan. “Het spijt me echt Linn. Ik wilde alleen wat plezier maken, het laatste wat ik wilde was jou kwetsen.”
Linn gaf hem een speels duwtje, maar lachte wel. Waardoor Naylene zich ook iets meer ontspande. “Je hebt me echt pijn gedaan Kol. Maar ik vergeef je.”
Kol legde een hand op zijn hart en liet een overdreven zucht over zijn lippen heen glijden. “Gelukkig maar, ik wist niet wat ik zou moeten doen als mijn favoriete Portugese vrouw boos op mij was gebleven.”
“Ik ben de enige Portugese vrouw die je kent.”
“Dat is niet het punt.”
De twee liepen lachend vooruit. Naylene bleef echter even staan, om alles in zich op te nemen. Elijah nam die tijd om naar haar toe te lopen.
“Ik weet dat je bang bent dat je iets verkeerd doet, of dat je één van ons pijnigt. Maar wees gerust, zelfs als dat gebeurd is het voor enkele seconden, wij zullen heel erg snel herstellen.”
Naylene keek opzij naar Elijah. Ze snapte wel waarom Linn het meest naar de man toe trok. Hij had iets geruststellend over zich heen. Van de manier waarop hij naar iemand kon kijken of de voorzichtige woorden die hij heel bedachtzaam uit kon spreken. Alsof hij echt wist wat in haar hoofd om ging.
“En daarom heb ik Kol hier gevraagd. Net als mijn broeder Finn heeft Kol behoorlijk wat ervaring met heksen. Wellicht nog meer. Finn zou het nooit goedkeuren dat we er in een gevecht mee oefenen, maar ik vind dat je voorbereid moet zijn, mochten jij en Linn weer de wereld in trekken.”
Naylene had er nog niet over nagedacht wat Finn van dit alles zou vinden. Zijn mening was behoorlijk belangrijk voor haar geworden. Toch was het niet zo dat ze zich zou weerhouden van iets, omdat hij er niet mee in zou stemmen. Ze immers haar eigen wil en die mocht ze volgen.
“Wat zeg je er van.” Elijah keek haar inschattend aan.
“Laten we het doen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn had niet anders gekund dan in te stemmen met Elijah zijn idee om Naylene te leren hoe ze haarzelf moest verdedigen. Naylene had immers maar een beperkte toegang tot haar magie en de zoektocht van haar en Finn liep op niets uit. Als er een moment zou komen waarop Linn haar niet zou kunnen beschermen, of waarop ze zelf het gevaar zou zijn, moest Naylene weten hoe ze een vampier te slim af kon zijn.
Dat Kol ook mee wilde helpen, vond Linn prettig. Als zij degene was die Naylene aan had moeten vallen, wist ze niet hoe het zou zijn gelopen. Ze vertrouwde haarzelf een stuk minder rondom mensen nu ze er aan herinnerd was hoe gemakkelijk haar instincten het van haar over konden nemen. Elijah had haar verzekerd dat hij dat niet zou laten gebeuren, evenals dat hij het niet toe zou staan dat Naylene haar pijn deed.
Daarom was Kol er ook bijgekomen. Als Naylene magie af zou nemen van hem of Elijah, zou het hen niet veel doen. En het leek er echt op dat Kol spijt had van zijn eerdere acties en er alles aan wilde doen om het weer goed te maken.
In het midden van de tuin hielp Linn hem met het uitpakken van de zak die hij mee had genomen. Het waren allemaal objecten die Linn niet herkende, de één nog vreemder dan de ander.
Linn pakte een puntige ster en hield hem in het zonlicht om hem beter te kunnen bestuderen.
‘Oh, voorzichtig daarmee, liefje!’ Kol plukte hem snel uit haar handen en hield hem omhoog. ‘Hier wil je niet te dicht bij in de buurt komen.’
‘Wat is het?’ Ondanks dat het leek alsof het iemand zijn huid zou doorboren als het werd gegooid, oogde het verder niet al te gevaarlijk.
‘Als deze naar je wordt gegooid, wordt je huid opengereten en de wonden helen niet zomaar. Naar dingetje, dit.’ Kol legde hem weer in de zak. Hij gebaarde naar de rest. ‘Deze zijn iets veiliger. Ze sluiten mensen op in een ruimte, of nemen iemand zijn magie weg.’ Naast de vreemde voorwerpen lagen er ook staken in het gras.
Linn wilde net vragen hoe Kol hier allemaal aan kwam toen Elijah en Naylene zich bij hen voegden. Het leek erop dat hij Naylene iets gerust had gesteld, waar Linn blij mee was. Ze fluisterde een zacht bedankje naar Elijah, die werd ontvangen met een warme blik in zijn ogen.
Elijah raapte een stak van de grond. ‘Weet je hoe je een vampier kunt doden, Naylene?’
‘Een staak door het hart,’ antwoordde Naylene zonder moeite.
Elijah overhandigde haar de staak. ‘Erg goed.’
‘Elk stuk hout bereikt hetzelfde resultaat,’ vulde Kol aan. ‘Of je trekt het hart eruit. Net zo effectief.’
Linn kon zich niet eens indenken hoe het moest voelen als iemand zijn vingers om haar hart had.
‘En weet je hoe je je gedachten kunt beschermen tegen de manipulatie?’
Dit keer schudde Naylene haar hoofd. Toen Linn het samen met Elijah over haar reis had gehad, had hij geopperd om het kruid aan Naylene te geven. Zo konden ze voorkomen dat een vampier ooit nog misbruik van haar zou maken.
Hij had het mooier gezegd dan dat hij had bedoeld. Linn had geweten dat het kruid Naylene ook zou beschermen tegen haar, zodat ze niet nog een keer dezelfde fout zou kunnen maken.
‘Verbena.’ Elijah pakte een tweede staak en draaide hem rond in zijn vingers. ‘Ik heb iemand het bos in gestuurd om het kruid te zoeken. Je kunt er thee van brouwen.’
Linn wist dat ze het ook bij zich kon dragen, maar dat zou geen enkele vampier ervan weerhouden om haar bloed te drinken.
‘Dat klinkt… Verstandig,’ zei Naylene. Linn schonk haar een glimlach. Ze hoopte dat ze elkaar echt hadden vergeven, maar het leek er wel op.
‘Laten we beginnen.’ Elijah gebaarde met zijn staak naar Naylene en Linn. ‘Ik denk dat het het beste is als jullie samen beginnen. Linn kan laten zien wat ze nog weet, zonder Naylene te pijnigen, en wij kunnen Naylene aanwijzingen geven.’
Linn haar ogen gleden naar de staak die Elijah aan Naylene had overhandigd. Ze had gedacht dat Naylene meteen met Kol zou oefenen, of met Elijah. Maar niet met haar. Het laatste wat ze wilde was dat ze Naylene pijn zou doen. Misschien niet door haar bloed te drinken, maar ze was ook veel sterker.
Elijah legde geruststellend een hand op haar schouder. ‘Jullie zijn allebei veilig. Kol en ik zorgen er voor dat jullie niks kan gebeuren. En als het teveel wordt, stoppen we.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het hout voelde veel zwaarder in haar hand dan ze ooit had aangevoeld. Voor Naylene ging het meer om het psychologische er achter. Dat zoiets simpels als een stuk hout Linn zo kon pijnigen was een vreemd gevoel. Natuurlijk was één uithaal met het wapen niet meteen haar einde. De splinters konden haar echter behoorlijk pijn doen.
Linn was veel sneller dan Naylene was. Op het moment had ze dan ook geen idee hoe ze daar tegen moest vechten. Dat was de reden dat ze hier stonden. Naylene wilde het wel leren. In haar leven was ze misschien niet veel vampiers tegen gekomen. Nu ze zich in deze wereld bevond, was de kans veel groter dat ze er wel meer waren. Er zou niet altijd iemand zijn die haar kon helpen of zelfs redden. Op het moment kon ze niet op haar magie vertrouwen. Daarvoor moest ze dicht bij een vampier zien te komen.
“Het belangrijkste is je tegenstander goed in het oog te houden.” Legde Elijah uit. Iets wat logisch klonk, maar met iemand die razendsnel was, nog wel eens lastig kon zijn.
“Houd de staak op hart hoogte.”
Naylene pakte de staak over zodat haar hand er bovenop lag, ze meer kracht kon zetten mocht het nodig zijn. Al zou ze het nu niet eens willen proberen, bang dat ze Linn echt pijn zou doen.
“Nou probeer Linn maar aan te vallen.” Moedigde Elijah Naylene aan.
Naylene haalde diep adem voordat ze naar voren schoot. Zoals ze eigenlijk al wel had verwacht, schoot Linn juist snel weg. Al snel was de vrouw uit haar zicht, waardoor Naylene zich om moest draaien. Omdat ze veel langzamer was koste het haar ook behoorlijk wat tijd voordat ze zich weer in de richting van Linn kon bewegen. Wederom sprong de vrouw met gemak voor haar weg.
“Netjes Linn.” Merkte Elijah op.
Voor een paar minuten ging het zo door. Ondanks dat Naylene niet te veel na wilde denken over andere dingen, wist ze ook wel dat ze hier even doorheen werd getrokken om te laten zien dat ze een mens was, zeker in de afwezigheid van haar magie. Hoe hard die werkelijkheid ook was, het besef was wellicht wel goed.
“Laat Naylene eens wat dichterbij.” Moedigde Kol, Linn aan. Daardoor stapte Naylene iets verder vooruit. Ze moest even diep adem halen, omdat haar hartslag behoorlijk omhoog was gevlogen.
“Als je dichtbij bent is het belangrijk om je handen ook te gebruiken als verdediging.” Naylene knikte, dat vond ze niet meer dan logisch. Al wist ze dat ze ondertussen gewoonweg geen kracht genoeg had om een vampier te verslaan. De snelheid zat er niet in.
“En het belangrijkste zal misschien nog wel zijn om een element van verrassing te creëren.” Dat leek Naylene het belangrijkste, anders zou ze het nooit kunnen winnen. Al zouden de relieken die Kol had laten zien wellicht wel kunnen helpen. Of ze moest al magie van haar tegenstander afpakken.
Naylene keek Linn twijfelachtig aan. Ze wilde weten of het ging om met elkaar te sparren. Linn gaf haar een zacht knikje.
Daardoor bewoog Naylene met haar handen, om te proberen om Linn aan te kunnen vallen. Zoals Linn vast al vaker had geoefend pareerde ze de aanval perfect. In de opvolging daarvan haalde Naylene weer uit. De punt van de staak bleef achter de stof van de mouw van Linn haar jurk hangen en scheurde het kapot. Niet enkel dat, maar er kwam ook een stroompje bloed tevoorschijn. Iets waarvan Naylene lichtelijke schrok. Ze zette dan ook meteen een stap naar achter.
“Mijn excuses.” Fluisterde ze. Ondanks dat ze diep van binnen wist dat Linn er niet lang last van kon hebben vond ze het niet prettig.
“Ga je dat ook zeggen tegen een vampier die je aanvalt?” Vroeg Kol, die duidelijk niet onder de indruk was.
“Het gaat prima.” Gaf Linn aan als geruststelling.
“Dat was een uitstekende aanzet van een aanval Naylene.” Moedigde Elijah haar aan. Hij liep naar Linn en gaf haar de zak doen om het bloed van haar arm af te halen. Het was maar een klein beetje en waarschijnlijk ging het er meer om dat Naylene zich wat meer op haar gemak voelde.
Naylene probeerde overal naar te kijke, omdat ze niet echt wist waar ze zich op moest focussen. Ze wist ook wel dat ze zich dom had gedragen. Natuurlijk had Linn er weinig last van. Dit was de reden dat ze het deden, dat ze wist hoe ze een vampier aan moest vallen. Maar ze wist ook dat wanneer ze zichzelf zou verliezen, ze Linn ook kon verwonden als ze dat wilde.
“Je hoeft je niet bezwaard te voelen. Dit was de bedoeling van de oefening. Wellicht kun je zo met Kol oefenen. Als het je geruststelt, een originele vampier kan niet dood. Zelfs een houten staak zal ons weinig doen.” Naylene keek verbaasd over haar schouder naar Kol, die haar met een grijns aankeek. Het was niet iets wat Finn haar had verteld.
“Kunnen jullie nog even doorgaan. Het ging juist net de goede kant op.”
Naylene en Linn knikte beiden op hetzelfde moment.
Ondertussen probeerde Naylene te bedenken hoe ze Linn zo kon verrassen dat ze niet door had dat ze in de aanval ging. Elijah legde zijn hand nog even op de schouder van Linn, om haar waarschijnlijk nog wat tips in te fluisteren voor hetgeen wat net juist niet helemaal lekker was gegaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Je hebt geoefend,’ fluisterde Elijah naar haar terwijl ze zich voorbereidde op nog een aanval van Naylene. Ze bestudeerde de kleine scheur in haar mouw. De dunne snee die Naylene had veroorzaakt met de staak, was al lang verdwenen.
‘Ik kan het niet verloochenen,’ antwoordde Linn. Zeker niet als ze ooit oog in oog zou staan met de vampier die haar leven voorgoed had veranderd. Als ze hem wilde verslaan, moest ze in staat zijn om haar eigen kracht te gebruiken. En dat niet alleen, ze moest een zekerheid achter de hand hebben. Een verrassingselement, zoals Kol tegen Naylene had gezegd.
‘Maar je houdt je ook in,’ zei Elijah. Linn zuchtte en keek naar Naylene. Natuurlijk hield ze zich in. Ze wilde haar niet te hard van zich afduwen, of haar pijnigen. Dat had ze al eens gedaan en ze had er nog steeds spijt van.
‘Ik kan haar geen pijn doen.’
‘Dat zal ik niet laten gebeuren.’ Elijah zijn hand gleed van haar schouder naar haar onderrug en onbewust ademde Linn scherp in. Ze vertrouwde hem genoeg om te weten dat hij zijn woorden meende. Hij zou het nooit zo ver laten komen dat ze Naylene daadwerkelijk pijn zou doen, maar ze hoopte dat hij haar niet zou hoeven stoppen.
Elijah duwde haar naar voren. ‘Probeer niet meteen weg te rennen.’ Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Als ze uit de buurt bleef van Naylene, betekende dat ook dat Naylene veilig bleef. Met haar snelheid was het voor Naylene onmogelijk om haar in te halen en op tijd bij haar te komen.
Toch snapte ze nog dichter naar Naylene toe. Ze bracht haar armen omhoog, zoals Elijah haar had geleerd. Het was belangrijk dat ze haar bovenlichaam beschermde. Geen enkel wapen, of hand, mocht in de buurt komen van haar hart.
‘Gaat het nog?’ vroeg ze voor de zekerheid. Naylene haar lichaam raakte veel sneller uitgeput. Het kostte haar meer energie om te concentreren en snel te bewegen. Linn zou dit een hele middag kunnen volhouden zonder al te moe te worden, maar Naylene had al een rode blos op haar wangen en ze kon haar hart horen kloppen.
Naylene knikte en bracht haar handen ook omhoog, de staak nog altijd stevig vast.
Waar Linn de vorige keer op de eerste slag had gewacht, zette zij nu als eerste een stap naar voren in een poging de staak van Naylene af te pakken. Haar vingers raakten het hout, maar Naylene was niet van plan om haar wapen uit handen te geven en trok hem terug, wat een venijnige snee in Linn haar palm achterliet.
En zo ontstond er een duel om het wapen. Naylene rende weg, maar Linn haalde haar in en verscheen voor haar neus. Opnieuw greep ze naar de staak, maar Naylene dook onder haar arm door en rende verder de tuinen in.
Linn wierp een korte blik op Elijah, die enkel geamuseerd toekeek en haar een knikje gaf. Linn zette de achtervolging in.
Nadat Naylene haar nog twee keer wist te ontwijken, merkte Linn dat het haar moeilijker af ging. Naylene haar ademhaling werd gejaagder, haar stappen werden langzamer. Linn zag haar kans.
Ze verscheen achter Naylene en draaide haar met gemak op. Naylene hief de staak en haalde uit, maar Linn greep haar vast bij haar pols. Met haar vrije hand viste ze de staak uit Naylene haar vingers.
‘Je geeft niet gemakkelijk op,’ complimenteerde ze Naylene. Voor iemand die nog nooit tegen een vampier had gevochten, had ze het lang volgehouden.
Plots werden haar armen van achteren stevig beetgenomen, waardoor ze geen kant op kon. De staak die ze afhandig had gemaakt, viel op de grond. Kol schopte hem naar Naylene, die hem snel oppakte.
Geschrokken hapte Linn naar adem. De punt van de staak was recht op haar borstkas gericht en als dit geen oefensessie was, had Naylene een vrije kans om haar te doden.
‘Kol, dat is oneerlijk! Je speelt vals!’ riep Linn uit. Ze duwde haar ellenboog in zijn borstkas, zodat hij naar achteren stapte en haar losliet.
‘Soms moet je valsspelen om te kunnen winnen.’ Hij haalde zijn schouders op en keek naar Naylene. ‘Goed gedaan.’
Elijah ontfermde zich over Linn. Hij nam haar hand vast. Nu pas had Linn door dat de snee niet volledig was geheeld. Ze bewoog haar vingers en haar gezicht vertrok. Toen Naylene de staak terug had getrokken, waren er vast wat splinters achtergebleven.
‘Kol,’ zei Elijah, terwijl hij voorzichtig te werk ging om de splinters uit haar hand te verwijderen. ‘Het lijkt mij een goed moment voor Naylene om zich ergens anders op te focussen. Ik stel voor dat je haar apart neemt om te oefenen met haar magie.’
Hij trok een splinter uit haar hand en Linn siste, haar hand terugtrekkend van de zijne. Elijah liet haar echter niet los en vouwde de zakdoek, die ze eerder al had gebruikt, rond haar hand om het bloed weg te vegen. ‘En dan kunnen wij dit voortzetten.’
Ondanks dat ze er zeker van was dat hij enkel doelde op het voorzetten van de gevechtstraining, voelde ze haar hart een sprongetje maken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld