Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Natural. A beating heart of stone

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vaak genoeg had Naylene, Linn dronken gezien. En andersom. Voor een vampier kwam er iets meer alcohol aan te pas om het effect daadwerkelijk te voelen. Vanavond had de drank bij Linn zijn doel duidelijk getroffen. Er was nog van geluk te spreken dat ze gewoon met elkaar konden spreken.
Naylene moest de woorden die Linn en Elijah hadden besproken even op zich in laten dringen. Zoals Linn zelf al wel had gesteld, ze waren behoorlijk tegenstrijdig geweest. Hij wilde niet dat ze weg ging, maar hij zou niet met haar mee gaan mocht het er ooit van komen. Diep van binnen maakte het Naylene best boos. Dit was hoe het al honderden jaren ging.
“Dat hij een slappeling is.” Mompelde Naylene.
“Zeg dat nog maar eens als jullie met elkaar gevochten hebben.”
Naylene wuifde dat makkelijk weg “Ik kan hem intussen makkelijk aan.”
“Niet echt met elkaar vechten hoor.” Linn keek Naylene met grote ogen aan. “Ik vind het niet leuk als jullie met elkaar vechten.”
Het scheelde niets of Linn had er een pruillipje bij hebben getrokken. Dronken Linn zou dat hebben gedaan. Dat gaf Naylene aan dat ze nog wel echt in staat was om een normaal gesprek met haar te voeren, ondanks dat ze wel iets meer geduld moest hebben.
“Als Elijah zich eindelijk is als de man zal gedragen zoals hij zich voordoet, dan zal ik niet met hem vechten.” Beloofde Naylene. Vol verbazing keek Linn haar aan. Ze leek wel wat te willen zeggen, maar ze leek zich te bedenken of ze wist ineens niet meer wat het precies was.
“Dus hij geeft aan dat hij niet wilt dat je gaat, maar geeft je vervolgens dus wel de optie om weg te gaan?” Vroeg Naylene, omdat ze dat een beetje uit de woorden van Linn had gehaald. Niet alleen dat, maar ook uit hun hele verleden. Zo was het vanaf het begin al gegaan. Naylene had bij het eerste afscheid dat ze tussen hen twee had gezien, de onuitgesproken woorden van Elijah in de lucht voelen hangen.
“Dat dus!” Bracht Linn gefrustreerd uit, terwijl ze weer met haar hand langs haar hoofd ging.
Naylene liet haar handen op de benen van Linn liggen, om haar rustig te houden. Soms had Linn de neiging, net zoals zij zelf had, om in dit soort gevallen als een idioot rond te lopen. Dat terwijl het beter was als ze beiden bleven zitten.
“Wanneer gaat hij nou een keer inzien dat een optie geven, niet altijd het beste is?” Naylene had haar kaken op elkaar geklemd. Het was iets waar ze best boos om kon worden. Ze wist hoeveel het Linn deed. Tot nu toe hadden ze iedere keer afscheid genomen. Altijd op een goede manier. Toch had het haar beste vriendin wel altijd pijn gedaan.
Linn schudde bijna hulpeloos haar hoofd. Naylene duwde de benen van Linn van haar been af. Ze opende haar armen, ten teken dat Linn er in moest gaan zitten.
“Ik snap het gewoon niet.” Mompelde Linn, terwijl ze de hint aanpakte en zich tegen Naylene aan nestelde.
“Ik ook niet.”
“Als jij het al niet snapt!” Bracht Linn bijna dramatisch uit, waardoor Naylene moest lachen.
“Alsof ik een expert ben ik liefde, Linn.” Dat was ze zeker niet. Linn had vaak genoeg commentaar op haar relatie met Ashton. En het was niet alsof zij en Michael nog steeds samen waren. Een stabiele relatie had ze al jaren niet meer gehad.
“Maar jij snapt alles.”
Naylene gaf Linn een kus in haar haar dat bloemig rook, een vertrouwde geur.
“Ik snap in dit geval wel wat er moet gebeuren, maar hetgeen wat ik niet snap is dat Elijah dat gewoonweg niet ziet. Heeft hij echt zo’n groot bord voor zijn hoofd.”
“Hij heeft een leuk hoofd.”
“Ik hoop dat de drank snel uitgewerkt is.” Naylene had nog van alles te zeggen, maar ze wist ook dat Linn op het moment niet echt in staat was om alles op een logische manier te verwerken.
“Ik niet. Het verminderd de pijn een beetje.”
Naylene kneep zachtjes in de bovenarm van Linn. Ze vond het vreselijk dat ze zich echt zo voelde op het moment. Als ze één hoop had gehad toen ze naar New Orleans was gekomen, was het wel dat ze nu eindelijk Linn haar geluk konden najagen. Dit was anders dan iedere andere keer. De omstandigheden zeker. Maar ook de manier waarop Elijah had zich eindelijk kwetsbaar opgesteld en Linn gevraagd om hier naar toe te komen. Daarom had Naylene ook hoop gehad dat die trend zich voort had gezet. Dat Elijah eindelijk van Linn zou vragen om te blijven, niet voor een paar maanden, maar voor altijd.
“Ik had gehoopt dat het deze keer anders zou zijn, echt waar Linn.” Mompelde Naylene.
“Dat verdien je. Meer dan dat zelfs.” Dat had ze altijd verdiend. Al die jaren was ze geduldig geweest. Ze had haar verdriet weg geslikt als Elijah haar uit had gelegd dat het niet had gekund. Ze had geprobeerd om haar eigen geluk na te jagen. Ondanks dat ze die voor korte periodes had gevonden, was het nooit geweest zoals met Elijah. Dat was iets wat hij zichzelf gewoon niet leek te beseffen. Dat terwijl Naylene zich niet kon voorstellen dat het andersom anders was. Met zo’n familie had hij iemand zoals Linn nodig om die geluk momentjes vaker te kunnen creëren.
“Je bent zo lief Naylene.”
Linn liet haar hoofd tegen haar aan liggen en sloot haar ogen.
“Jij en Elijah zouden moeten krijgen wat wij hebben.”
De vriendschap tussen hen beiden was nooit veranderd, het was alleen maar sterker geworden. Zij waren nooit echt van elkaar zijde geweken. Niet zoals Linn en Elijah dat deden. Elijah moest voor haar vechten, zoals Naylene dat zelf had gedaan. Dan zou Linn hem alles, en nog meer, geven dan zij al die jaren voor Naylene had gedaan.
Een onvoorwaardelijke liefde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn was vlak na het gesprek met Naylene in slaap gevallen in haar armen. Toch had ze, toen ze de volgende ochtend haar ogen had geopend, in het bed in haar deel van de hotelkamer gelegen. Veel sporen hadden de overvolle glazen champagne niet achtergelaten, maar ze stond met een zwaar gevoel in haar lichaam op. Ze herinnerde zich ieder woord wat Naylene had verteld en daardoor realiseerde ze zich maar al te goed dat ze het nu anders aan moest pakken.
Een warme douche en een rustig momentje om haarzelf op te frissen hadden haar al goed gedaan, maar zodra Naylene haar had verteld dat ze werden verwacht bij de Mikaelsons, was haar humeur weer gezakt. En hetgeen wat Naylene haar vervolgens had verteld over haar ontmoeting met Marcel, en hoe het kon dat hij iedere heks in de stad in de gaten hield, had daar ook niet aan bijgedragen.
Linn had het idee dat Naylene niet alles had verteld over de jonge heks die Marcel verborgen hield op de zolder van de kerk, maar meer hoefde ze ook niet te weten. Ondanks alles wat er speelde, deelde ze Marcel zijn visie: kinderen moesten beschermd worden.
Juist om die reden had Linn zich ook niet afzijdig kunnen houden van de Mikaelsons, van Elijah. Het was niet dat ze de vorige avond hadden gediscussieerd, maar ze keek er niet bepaald naar uit om hem onder ogen te komen. Er waren echter belangrijkere dingen, zoals het leven van Hayley en de baby.
Terwijl ze samen met Naylene naar het imposante huis reisde, probeerde Linn alles op een rijtje te zetten. Ze zag niet goed in waarom Klaus zoveel tijd investeerde in zijn ruzie met Marcel, terwijl ze allebei een veilige omgeving wilden creëren voor degenen om wie ze gaven. Hoe sneller hun verschillen zouden worden bijgelegd, hoe beter.
Voordat Linn het huis in wilde lopen, hield Naylene haar tegen.
‘Maak je geen zorgen,’ fluisterde Linn. Ze kon niet hardop zeggen dat ze Marcel zijn geheim niet door zou vertellen, maar ze gokte dat Naylene haar daarom had gestopt. Om er zeker van te zijn dat het leven van Davina geen gevaar zou lopen.
Naylene schudde echter haar hoofd. ‘Ik wil alleen zeker weten of het goed met je gaat.’
Linn haalde enkel haar schouders op. Wat Elijah ook zou zeggen, ze had zich voorgenomen om voet bij stuk te houden. Wat hij haar gisteren had verteld, was niet goed genoeg. En dat wilde ze hem laten voelen. Ze hoopte dat ze zich ook aan die woorden zou houden.
Verderop klonken de stemmen van Hayley en Klaus over en weer, waardoor Naylene en Linn allebei omkeken. Linn nam kort Naylene haar hand vast, om haar te bedanken voor de afgelopen nacht en de eerlijkheid die ze haar had getoond. Daarna liep ze naar binnen.
‘Je bent niet eens bereid om naar me te luisteren!’ riep Hayley gefrustreerd.
‘Omdat hetgeen wat je vraagt belachelijk is!’ Klaus zijn stem bulderde door het hele huis. Linn vond al snel de kamer waar ze zich bevonden. Klaus en Hayley stonden woedend tegenover elkaar, met Elijah vlak bij hen om eventuele ongelukken te voorkomen. Rebekah was afwezig.
‘Niklaus, ik stel voor dat je naar haar luistert. Dit is niet goed voor de baby,’ probeerde Elijah zijn broer te sussen, maar Klaus leek zich er niets van aan te trekken.
‘Wat zij in haar hoofd heeft, is dat ook niet!’
Linn kuchte en sloeg haar armen over elkaar, wachtend tot de drie haar aanwezigheid en die van Naylene op zouden merken.
‘Goed, jullie zijn hier.’ Elijah stapte weg van de twee en liep naar Linn toe, zodat hij haar kon begroeten met een kus. Bewust draaide Linn haar hoofd weg, zodat hij gedwongen werd om haar een kus op haar wang te geven. Haar blik kruiste die van Klaus.
‘Problemen in het liefdesparadijs?’ vroeg hij.
Elijah probeerde haar blik te vangen, maar Linn stapte om hem heen en richtte zich op Hayley. Wat ze ook tegen haar had gezegd, zij was nog steeds degene die een kind moest dragen. Als zij iets wilde, dan kreeg ze dat. Zo simpel was het in Linn haar ogen. ‘Wat is er aan de hand?’
Hayley legde haar handen op haar buik en keek haar voor een paar seconden vertwijfeld aan, waarschijnlijk niet voorbereid op haar bezorgdheid. ‘Ik wil naar de wolven voor een paar dagen. Ik word gek in dit huis.’
Linn draaide zich naar Klaus. ‘Is dat alles? Laat haar naar de wolven gaan.’
Ze wilde niet langer dat er keuzes voor haar werden gemaakt en Hayley verdiende hetzelfde. Als zij aanvoelde dat het beter zou zijn voor haar om een paar dagen door te brengen met haar soortgenoten, in plaats van de vampiers waar ze zich nu bij bevond, dan moest ze daar naar toe.
Klaus schudde zijn hoofd. ‘Ik ga haar niet zonder bescherming naar een bos vol wolven sturen! Dit is de meest veilige plaats voor haar en het kind. Bij mij.’
‘Als je zoveel om bescherming geeft, had je dat misschien moeten gebruiken. Dan stond je nu niet te schreeuwen naar de moeder van jouw kind.’
Klaus opende zijn mond om wat te zeggen, maar leek zich te bedenken. Snel schoten zijn ogen naar Elijah. Linn had er nog niet aan gedacht hoe hij de vorige avond terug was gekeerd. Of hij zich had beseft wat het effect van zijn onuitgesproken worden was geweest. Misschien wist Klaus meer dan hij liet blijken.
‘Wat mijn broer ook heeft gedaan om je teleur te stellen, Linn. Ik stel voor dat jullie dat zo snel mogelijk oplossen voordat iemand misschien iets verkeerds zegt.’
Weer probeerde Elijah haar aan te kijken, zonder succes. Linn ging naast Hayley staan. ‘Als je wil dat er iemand met haar mee gaat, dan ga ik.’
‘Jij?’ vroeg Hayley verrast. ‘Mee naar de wolven?’
‘Ik heb met ze gepraat, twee avonden geleden. En ik denk dat ik en betere indruk maak dan die twee.’ Kort liet ze haar blik over Klaus glijden. Ze kon niet inschatten of hij het er mee eens was, maar op dit moment interesseerde haar dat vrij weinig. ‘Wat moeten we nog meer bespreken?’
Klaus bleef stil, evenals Naylene. Uiteindelijk stapte Elijah naar voren. Het zag er naar uit dat hij had geaccepteerd dat Linn haar afstand has genomen. Maar hij leek er niet blij mee. ‘De gestolen grimoires. Ik heb gehoord dat Naylene nogal wat heeft veroorzaakt bij Marcel zijn hoofdkwartier. Wellicht wil ze dat toelichten.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had de zorgen van Linn enigszins weg willen halen. Daarom had ze oppervlakkig over Davina verteld en wat hun afspraak was betreffende de magie. De Mikaelsons hoefden echter nog niet te weten dat ze haar magie weer kon gebruiken. Ze wilde niet voor ieder klein ding op worden gebeld. Daarbij wilde de rest vast weten wat er precies gaande was.
Er was bijna van geluk te spreken dat Linn en Elijah een beetje stroef liepen, ondanks dat Naylene het vervelend vond voor Linn om te zien. Het redde haar een beetje. Zeker omdat Linn leek te hebben besloten dat ze de komende dagen samen met Hayley in de bayou door zou brengen. Natuurlijk hoopte ze dat ze ook aan kon sluiten, zodat ze samen de veiligheid van Hayley kon waarborgen.
Aan de andere kant was Naylene hard nodig in de stad. Met Davina had ze afgesproken dat ze haar snel weer een bezoekje zou brengen. In haar hoofd had ze al gehad, dat vandaag eigenlijk al niet snel genoeg was.
Terwijl alle aandacht op haar was gericht, keek Naylene om haar heen. Ze snapte niet waar de obsessie met die grimoires vandaan kwamen. Als Marcel ze gewoon weg had gepakt, zonder een chaos achter te laten, had Klaus ze niet eens gemist. Het was niet alsof hij er iedere dag even in bladerde omdat hij zo’n goede band had gehad met zijn moeder.
“Naylene.” Drong Elijah aan, waarop Naylene haar best moest doen om niet met haar ogen te rollen.
“Er is niet veel over te vertellen.” Leugens gingen Naylene inmiddels meer dan goed af. Al vond ze dit niet eens echt een leugen. Er was gewoon niet veel wat ze deze mensen wilde vertellen.
“Zoals ik heb aangegeven, heb ik Marcel opgezocht. Er kwam wat weerstand, maar niet al te groot.” Naylene wist niet in hoeverre Elijah de verhalen had gehoord. Het leek haar niet dat de groep vampiers echt wisten wat er was gebeurd. Ze ging er dan ook vanuit dat Elijah niet wist dat er magie was gebruikt.
“De grimoires waren daar niet meer.”
“Is dat wat hij zei?” Snuifde Klaus.
“Dat is wat ik voelde.” Corrigeerde Naylene hem zonder moeite.
“Dus de grimoires zijn ergens anders.”
Naylene moest op haar lip bijten om een paar woorden in te slikken. Ze had Klaus zijn vraag enkele dagen geleden al gevoeld en ze wilde haar geluk niet wederom beproeven.
“En ik heb niet bij hem kunnen achterhalen waar ze precies zijn.” Probeerde Naylene het gesprek af te sluiten. Ze snapte gewoonweg niet wat die oude boeken nu voor nut hadden. Er stond veel informatie in. Daar hadden ze echter heel erg weinig aan. Het was niet zo dat er ineens een handleiding in stond hoe om te gaan met een hybride baby die verwekt werd, bedacht Naylene zich.
“Dan is dat hetgeen waar wij achter gaan komen.” Sprak Elijah.
“Wat gaan we doen?” Vroeg Naylene, omdat ze wel benieuwd was wat hij van plan was.
“Ik vind het hoog tijd dat we een bezoekje brengen aan de heksen.”
Naylene keek even in de richting van Linn, die ergens een beetje opgelucht leek dat Elijah alles een beetje liet rusten. Zelf voelde Naylene dit als het perfecte moment om eens een goed gesprek met Elijah te hebben. Ondanks dat ze weinig zin had om de heksen op te zoeken, aangezien ze zichzelf dan zeker in moest houden om niet een paar van hen in de tussentijd te vermoorden.
“Als zij ons niet verder kunnen helpen met de grimoires, weten zij misschien hoe Marcel een grip heeft over hen en hoe we dat kunnen omzeilen met jouw magie. Je zou de grimoires kunnen vinden door een locatie spreuk toch?”
Naylene was niet eens meer onder de indruk dat Elijah al een heel plan had bedacht. Voor de meeste dingen leek hij al wel oplossingen op voorraad te hebben liggen. Als hij nou ook zo omging met Linn.
“Dat ligt er een beetje aan, het kan best dat Esther ze heeft verhuld.” Zo zette Naylene ook al een paar stappen vooruit.
“Dat zijn zorgen voor later.”
Zoals alles zorgen voor later zijn, omdat je ze nu niet onder ogen wilt komen bedacht Naylene zich.
“En wat moet ik in die tussentijd doen?” Vroeg Klaus ongeduldig.
“Het lijkt mij verstandig dat je hiervoor hier blijft, Niklaus. Door het voorval tijdens het feest lijkt het mij dat nog niet alles tussen jou en Naylene is opgelost en we willen de heksen niet laten zien dat onze onderlinge band onder spanning ligt.”
Klaus liep naar Elijah toe en stak zijn hand naar zijn broer uit, met een verwijtende vinger. “Dus je vraagt of ik hier weer eens af moet wachten, terwijl een deel van jullie naar de wolven gaat en de rest naar de heksen.”
“Daar komt het op neer, Niklaus. Ik snap dat het veel van je gevraagd is, maar dit is op het moment nodig.”
“Als jullie er maar niet vanuit gaan dat ik mijn bloed geef wanneer Linn wordt gebeten.”
“Ze zullen mij echt niets aan doen.” Gaf Linn nogmaals aan.
Naylene stapte naar Linn toe en gaf haar een knuffel. De komende dagen zouden ze elkaar waarschijnlijk niet zien. Ze wist zeker dat Linn zich goed staande zou houden en dat de angst die Klaus voor ogen had, geen waarheid zou worden. Daarbij dacht Klaus natuurlijk dat hij de belangrijkste hier was. Zelfs mocht het wel gebeuren.
Ondanks dat het niet de dag zou worden die Naylene voor ogen had, was het ook wel iets waar ze behoefte aan had. Ze wilde vandaag gebruiken om tegenover Elijah te filteren. Hij wist waarschijnlijk nog niet wat hem zou overkomen, want ze zou hem niet weg laten komen met de pijn die hij niet alleen gisteravond maar ook alle voorgaanden jaren, die hij bij Linn had aangericht.
"Laten we gaan." Gaf Naylene dan ook aan. Hoe sneller ze hier mee klaar was, des te eerder ze Davina kon bezoeken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Diep van binnen had Elijah geweten dat hij Linn niet de woorden had gegeven die ze graag had willen horen, maar ze had hem de vorige avond overvallen met haar vraag. En als haar welzijn het enige zou zijn waar hij zich om zou bekommeren, dan had hij al lang haar hand vastgenomen en nooit meer los gelaten. Maar het was niet enkel Linn haar leven waar hij rekening mee moest houden. Het was dat van zijn familie, dat van Hayley en haar baby. Niklaus had hem nodig, meer dan ooit. En hij kon niet van Linn verwachten dat ze aan zijn zijde zou blijven. Hoe graag hij dat ook wilde.
Haar afstandelijkheid deed hem pijn, maar het was iets wat hij later onder ogen zou moeten komen. Linn zou met Hayley vertrekken naar de bayou. En hij zou doorgaan met zijn oorspronkelijke plan: het overtuigen van de heksen dat ze een verbond aan zouden kunnen gaan. En daarvoor had hij Naylene aan zijn zijde nodig.
Hij keek in stilte toe hoe Linn afscheid nam van haar beste vriendin en daarna in gesprek ging met Hayley, om haar te vertellen dat ze een aantal spullen in zou moeten pakken. Hij had gedacht dat dat het einde zou zijn van Linn haar aanwezigheid, maar tot zijn verbazing liep ze op hem af. Wellicht waren Niklaus zijn woorden tot haar doorgedrongen en besefte ze zich dat hij enkel het beste met haar voor had.
‘Ik weet dat Hayley haar veiligheid belangrijk voor je is,’ zei Linn. ‘Ik zal er voor zorgen dat haar niks overkomt.’
‘Jouw veiligheid is minstens net zo belangrijk.’ De mogelijkheid dat Linn zou worden gebeten door een wolf achtte hij klein, maar als het wel zou gebeuren, zou hij er alles aan doen om zijn boer te overtuigen haar te redden.
‘Maak je geen zorgen om mij. Ik heb er alle vertrouwen in dat de wolven geen kwade bedoelingen hebben.’ Hij herinnerde zich hoe ze tijdens het feest met de groep om was gegaan. Waarschijnlijk had ze gelijk. ‘Ik ga mijn spullen pakken. Ik heb Hayley verteld haar over een uur hier te ontmoeten. Succes met de heksen.’
Linn liep langs hem heen, maar hij wilde haar niet laten gaan. Niet op deze manier. Zachtjes pakte hij haar arm vast. Hij voelde de ogen van Naylene in zijn rug branden. ‘Ik begrijp dat mijn woorden je hebben geërgerd, maar als je wel hulp nodig hebt, dan hoop ik dat je contact met me opneemt.’ Want haar leven was meer waard dan hetgeen wat nu tussen hen in stond.
Linn keek naar hem op, haar bruine ogen gekwetst. Hij had wederom niet het juiste gezegd.
‘Natuurlijk,’ mompelde ze enkel, waarna ze haar arm losmaakte uit zijn hand en uit het huis verdween. Hij voelde een zachte windvlaag naast zich, wat suggereerde dat Naylene naast hem stond.
‘Ik stel voor dat je je meningen voor je houdt, Naylene.’ Hij was zich er al van bewust dat hij het niet correct aan had gepakt. Het sierde Naylene dat ze op wilde komen voor haar beste vriendin, maar hij had geen interesse in haar veroordelende woorden. Ze hadden een taak om te volbrengen.
Elijah verspilde dan ook geen tijd en verliet het huis, met Naylene op zijn hielen. Hij had de locatie van de heksen al gevonden, evenals de plek waar de Oudste heks zich schuilhield. Als ze de heksen wilden overtuigen om samen met hen tegen Marcel te strijden, dan was zij degene wie ze moesten overtuigen.
‘Ik dacht dat het dit keer anders zou zijn. Dat is alles,’ zei Naylene, duidelijk niet van plan om zich ook maar iets aan te trekken van zijn waarschuwing. ‘Maar het is al gebleken dat ik je verkeerd heb ingeschat.’
‘Ik vrees dat ik niet weet wat je bedoelt.’ Ze bereikten de stad en vervolgden hun weg naar het Franse Kwartier, waar de Oudste heks Agnes zich schuilhield. Voor de toeristen was ze enkel een waarzegger. Iemand die in een glazen bol staarde en hen vertelde wat ze wilden horen. In werkelijkheid was ze de leider van de groep heksen die Marcel onderdrukte.
‘Jij wilde haar hier hebben. Je gaf toe haar nodig te hebben. En dan trek je die woorden terug, recht in haar gezicht.’
Elijah stopte zijn toch naar de winkel en hij bekeek Naylene. Soms wenste hij dat ze nog de onschuldige heks was die Linn naar hen had gebracht. Eeuwen geleden was ze niet zomaar tegen hem in gegaan, tegen geen van hen. Nu leek ze niets anders te doen dan dat.
‘Dat is niet wat ik haar heb verteld.’ Hij had nooit gezegd dat hij Linn niet nodig had. Hij had enkel benadrukt dat ze de keuze had om te vertrekken. Hij wilde haar nergens aan binden. Want op het moment dat hij dat zou doen, wist hij dat Linn een keuze zou moeten maken tussen een leven met hem, en alle gevaren die daar bij kwamen kijken, of een leven met Naylene. Hij wilde haar niet dwingen die keuze te maken. Tenminste, dat was wat hij Linn vertelde.
De waarheid was dat hij wist dat als Linn ooit gedwongen zou worden tot die keuze, hij bang was dat hij aan het kortste eind zou trekken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Elijah had nog voordat hij zijn woorden uit had gesproken moeten weten dat Naylene haar mening niet werkelijk voor zich zou houden. Als haar vriendin onrecht aan werd gedaan, dan vond Naylene zeker dat ze daar iets over te zeggen had. Elijah mocht in haar ogen nog blij zijn dat ze haar magie nog niet op hem had gebruikt. Dat verdiende hij hetgeen wat hij Linn had verteld.
Naylene draaide zich om naar Elijah zodat ze hem recht aan kon kijken. Ze legde haar hand op haar heupen, waardoor ze zijn houding enigszins over leek te nemen.
“Dus je hebt haar op haar niet verteld dat je niet wil gaat ze gaat, om haar vervolgens die optie breed naar haar op te zetten?” Vroeg Naylene uitdagend. Linn had behoorlijk wat alcohol gehad, maar Naylene wist zeker dat ze de waarheid had gesproken.
Het was duidelijk zichtbaar dat Naylene een gevoelige snaar raakte, want voor een klein moment vertrok er iets in het gezicht van Elijah.
Al snel was de emotie, die ze enkel als pijn kon beschrijven, vetrokken. Het had plaats gemaakt voor een gezicht dat haar eeuwen geleden angst had ingeboezemd. Verwijtende vingers die naar haar wezen.
“Ik kan me niet herinneren dat jij bij het gesprek aanwezig was, Naylene. Dus ik adviseer om op te passen met de woorden die je uitspreekt.”
Naylene zette een stap in de richting van Elijah. Onbewust rechtte ze haar rug net iets meer.
“In 1492 hadden deze woorden misschien op mij gewerkt. Nu doen ze dat niet meer, Elijah.” Naylene kon er niet tegen hoe de hele Mikaelson familie geneigd was om haar naam achter iedere zin te gooien. Alsof ze haar telkens wilden blijven herinneren dat ze een mindere was.
“En geloof me, ik heb het beste met je voor.”
“Je hebt een geweldige manier om dat te laten zien.”
Naylene moest even diep adem halen. Ondanks dat ze gisteravond wel gebruik had kunnen maken van haar magie, begon het nu weer langzaam op te borrelen. Irritatie kon dat snel te weeg brengen. De rest van de heksen hoefden niet te weten wat ze was. Elijah hoefde nog helemaal niet te weten dat ze haar magie weer met gemak kon gebruiken. Dan zou ze Davina in gevaar brengen.
“Luister gewoon even naar me, wil je?”
Naylene had verwacht dat ze wel een snauwende opmerking zou krijgen. Ze kon echter ook aan Elijah zien dat hij het niet prettig vond hoe het afscheid tussen hem en Linn was gegaan. Wellicht wist hij al lang dat hij een fout had gemaakt. In Naylene haar ogen had hij die meteen moeten herstellen.
“Wat ik er van heb begrepen heb je Linn dus verteld dat je wilt dat ze blijft, maar dat ze ook vrij is om te gaan.”
Elijah bleef stil, terwijl Naylene hem vragend aan bleef kijken
“Correct?” Drong Naylene aan.
“Je vroeg zelf of ik stil wilde blijven, Naylene.”
“Heb ik Kol tegenover me staan?!”
Elijah gniffelde een beetje in zichzelf, duidelijk tevreden. Ergens kon Naylene er ook wel een beetje om lachen. Soms leek het misschien echt dat ze een hekel had aan Elijah. In werkelijkheid was dat zeker niet zo. Ze wist hoeveel Linn van hem hield en alleen al om die reden zou ze de man nooit met haar hele hart kunnen haten. Linn was immers een deel van haar.
“Ik heb Linn verteld dat ik niets liever zou willen dan al mijn tijd met haar doorbrengen. Maar ik heb haar ook gezegd dat de komende tijd in de teken zou staan van de baby. Wat betekent dat wanneer ze New Orleans wil verlaten, zij mij hier achter zou moeten laten.”
Naylene bracht een gefrustreerde schreeuw uit. Niet hard genoeg om de aandacht te trekken. Wel om haar ongenoegen naar de man voor haar te uiten.
“Wanneer ga je het nou begrijpen?!” Ze gooide haar handen in de lucht en liep een stuk verder. Ergens leek het gesprek zo nutteloos. Naylene kon maar al te goed begrijpen dat Linn er helemaal gek van was geworden. Zeker als hij op dezelfde manier tegenover had gestaan. Naylene bedacht zich er alleen nog een paar hartogen blijven.
Elijah kwam achter haar aangelopen. “Als jij het zo goed lijkt te begrijpen, verhelder mij.” Daagde hij haar bijna uit, alsof zij Linn helemaal niet leek te kennen.
“Je hebt het gewoon echt niet door he?” Naylene had dit jaren lang aan moeten zien. Iedere keer was het op dezelfde manier gegaan. Terwijl het allemaal voorkomen had kunnen worden. De eerste keer al.
“Je moet Linn niet voor die keuze zetten. Je moet voor haar vechten. Haar aangeven dat je wil dat ze nooit meer gaat. Punt. Geen maar, helemaal niets.”
Naylene liep ondertussen stevig door. Elijah hield haar echter tegen door haar arm vast te pakken.
“Je doet alsof het iets makkelijks is. Wij weten beiden dat het niet zo gemakkelijk is. Op het moment dat jij hier weg wil, zal ik Linn nooit maar dan ook nooit voor de keuze willen zetten om te kiezen tussen ons beiden. Het lijkt mij dat jij dat ook niet wil?” Ondertussen waren de ogen van Elijah weer terug naar bijna bezorgd.
“Het is geen keuze die wij voor haar moeten maken.” Zei Naylene steevast. Linn was maar al te goed in staat om die overweging zelf te maken, hoe moeilijk die op dat moment ook zou worden.
“Laat zien dat je voor haar wilt vechten. Ik snap echt dat er veel aan de hand is nu. Maar heb je er nooit over nagedacht dat dit misschien het perfecte moment is. Klaus is straks een vader. Daardoor zou je misschien wat meer ruimte kunnen nemen. Aan jezelf kunnen denken, aan jullie relatie.” Naylene probeerde dingen die voor hun neus lagen uit te schetsen, want Elijah leek ze zelf echt niet te kunnen zien.
“Het is tijd om voor Linn te vechten. Dat had je de eerste keer al moeten doen. Je had haar vanaf het begin moet vragen om bij je te blijven. Moeten smeken.”
“Je weet dat ik dat niet kan.”
“Prima! Maar doe het dan nu wel! Geef Linn hetgeen wat ze al die tijd heeft verdient. Geef haar iemand die door alles heen voor haar vecht. Want aan dit slappe gedoe kan ze zich niet eeuwig vast blijven houden.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Elijah wist dat dit de momenten waren die Linn haatte. Ze had het nooit prettig gevonden als hij en Naylene tegenover elkaar hadden gestaan, zeker als zij het onderwerp van hun discussie was geweest. Maar deze discussies vonden alleen plaats omdat zowel hij als Naylene zoveel liefde hadden voor dezelfde vrouw. Ze wilden allebei het beste voor haar, en daar hadden ze allebei sterke gevoelens over.
‘Moet ik je er aan herinneren dat, als ik had gehandeld zoals jij dat nu benoemt, de paden van jou en Linn nooit met elkaar zouden zijn gekruist?’ Als hij haar vijf eeuwen geleden met zich mee had genomen in zijn vlucht, haar nooit alleen had laten vertrekken, dan zouden Linn en Naylene elkaar nooit hebben ontmoet. En hoewel, in die tijd al, hij vaak genoeg na had gedacht of hij haar toen niet bij zich had moeten houden, wist hij dat Naylene Linn haar leven had verrijkt op een manier waarop zelfs hij dat niet had gekund.
Naylene haalde achteloos haar schouders op. ‘Dan was ik dood geweest.’
‘En dan was Linn niet de persoon geweest die ze tot op de dag van vandaag is. Ik weet dat we onze verschillen hebben, Naylene, maar ik heb jouw constante aanwezigheid in haar leven altijd gewaardeerd.’ Zelfs op de momenten waarop hij irritatie had ervaren. ‘Ik heb haar misschien gered van haarzelf, maar jij hebt haar geholpen om te groeien als persoon. En daar ben ik dankbaar voor.’
Hij liet zijn hand van haar arm glijden, maar dit keer was Naylene degene die hem stevig vastpakte. ‘Als het zo gemakkelijk is om dat toe te geven, waarom is het dan zo moeilijk om Linn te laten zien waar ze behoefte aan heeft?’
Omdat dit geen gevolgen had, niet echt. Omdat hij wist dat Naylene nooit tussen hem en Linn in zou staan. Dat had ze nooit gedaan. Maar als hij zou vechten voor Linn, zou hij daarmee Naylene weg kunnen duwen. En uiteindelijk, onvermijdelijk, misschien ook Linn. Maar dat was iets wat hij niet aan Naylene uit moest leggen. Het was Linn die het aan moest horen, als ze daar klaar voor was.
‘Weet dat ik je woorden in acht neem. En dat ik nog altijd achter mijn belofte sta. Het is nooit mijn bedoeling om haar te kwetsen,’ vertelde hij Naylene zacht. Hij moest dit oplossen, daar was hij zich bewust van. Zodra Linn teruggekeerd zou zijn van de bayou, zou hij haar apart kunnen nemen en echt met haar kunnen praten, zoals de vorige avond haar intentie was geweest.
Naylene vernauwde haar ogen, waarschijnlijk omdat ze zijn belofte in twijfel trok. Ze was één van de weinigen die dat altijd deed.
Plots brandden haar vingers op zijn arm en voelde hij het vreemde gevoel waar hij nooit volledig aan kon wennen: Naylene die kracht uit zijn lichaam haalde met haar bijzondere eigenschap.
‘Ik dacht dat je er ondertussen controle over had,’ mompelde hij, terwijl hij zijn arm bestudeerde. Zijn huid was onaangetast, maar hij voelde een vreemde tinteling. Hij boog zijn vingers en fatsoendeerde de kreuk in zijn mouw.
‘Dat heb ik ook,’ antwoordde ze. ‘Maar ik kan mijn magie niet gebruiken en om eerlijk te zijn: dit verdiende je.’
Hij gniffelde. Het had Naylene nooit veel tijd gekost om haar eerlijke gedachten te delen. Iets wat hij zeker geen slechte eigenschap vond. ‘Soms vraag ik me af of het een goede keuze was om je te laten trainen met Kol. Hij genoot teveel van je mondigheid en moedigde het alleen maar meer aan.’
‘Hij en Finn waren een goede combinatie.’ Naylene kon het goed verbloemen, maar het was geen geheim dat ze hem en de familie veel kwalijk naam. De dood van zijn twee broers was daar een onderdeel van. Het was iets waar Elijah zichzelf ook vaak schuldig om voelde. Hij had Finn niet kunnen redden, bij Kol was hij niet eens in de buurt geweest. En hij had jaren toegekeken hoe Niklaus Finn en Kol in kisten had laten liggen.
‘Wellicht geloof je mijn volgende woorden niet, maar ik betreur wat er met Finn is gebeurd. En met Kol. En ik begrijp dat je mij veroordeelt voor de keuzes die ik heb gemaakt, maar ik heb de wens om het achter ons te laten. Ik sprak Niklaus er op aan dat we een verenigd front moeten zijn, maar dat geldt voor ons allemaal.’ Hij rekende daar niet alleen zijn familie toe, maar ook Naylene en Linn. En nu ze onderweg waren naar de heksen, mochten zij niet door hebben wat er onderling speelde.
Naylene kwam weer in beweging. ‘Ik kan me niet indenken dat ik je kan vergeven voor al die jaren die hij heeft verloren. Maar ik weet dat we op dit gebied een front moeten vormen. Zeker met de heksen.’
Het laatste deel van haar zin sprak ze uit met haar gebruikelijke afkeer voor de groep. Geamuseerd trok hij een wenkbrauw op. ‘Laten we dan de heksen maar zien wat we te bieden hebben, denk je ook niet?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Elijah had Naylene naar een winkel, waarboven aan werd gegeven dat ze zich bij een waarzegster bevonden. Alleen over die woorden had Naylene al genoeg te zeggen gehad. Ze wist echter maar al te goed dat ze haar mond moest houden.
De manier waarop Elijah naar binnen liep, kon Naylene alleen maar omschrijven als intimiderend. Daardoor wist ze al wel dat de heksen voor een behoorlijke verrassing kwamen te zijn. Zijn gezicht strak en natuurlijk kon hij het niet laten om in een hand omdraai zijn jasje dicht te knopen.
Terwijl Naylene de nieuwe omgeving in haar opnam, probeerde ze de houding van Elijah over te nemen. Het was haar wel duidelijk dat ze hier kwamen om de heksen te intimideren. Ze wist niet of dat de beste manier was om hen te vriend te houden.
“Agnes.”
Tot Naylene haar verbazing kwam er een oudere heks het voorste gedeelte van de winkel ingelopen. Na haar bezoek aan Davina, was ze er vanuit gegaan dat de meeste oudere heksen niet meer levend waren. Al was het voor haar nog niet duidelijk wat deze vrouw precies betekende voor de coven. Nu wilde ze daar zeker achter komen. Anders zou deze vrouw er alles aan willen doen om de jonge vrouw te vermoorden.
“Elijah. Ik had niet verwacht je hier vandaag te zien. Zeker niet met een gast.”
Naylene wist dat de vrouw iets te verbergen had. Een deel van de heksen waren aanwezig geweest bij het feest dat ze hadden georganiseerd. Deze vrouw had zich daar niet onder bevonden. Haar leeftijd kon daarvoor niet de reden zijn. Ze wilde haar gezicht niet laten zien.
“We zijn hier niet gezellig op de thee. We zijn hier om te spreken over de deal die wij hebben gemaakt.” De statigheid waarmee Elijah zijn woorden uitsprak lieten duidelijk weten waar de vrouw aan toe was. Het was niet iemand met wie ze op het moment in discussie wilde gaan.
“Deal?” vroeg Naylene, toen de heks stil bleef. Het leek zelfs of ze de woorden van Elijah niet eens had gehoord.
“Goed dat je het vraagt Naylene. Want Agnes lijkt ook even te moeten worden herinnert aan hetgeen wat wij hebben besproken.” Elijah liep enkel rond in de winkel die ze in had gericht. Naylene wist zeker dat ze enkele dagen geleden enkele meters verder op was geweest om een andere winkel te bezoeken. Het zou haar echter niet verbazen dat dezelfde vrouw ook eigenaresse van die zaak was.
“Zie. Agnes en ik hebben elkaar enkele weken geleden ook gesproken. In dat gesprek hebben wij elkaar het een en ander beloofd. Agnes heeft uitgesproken dat zij onze familie zou beschermen.” Elijah keek Naylene betekenisvol aan. Alsof hij bijna aan wilde geven dat Linn en zij daar ook onder vielen. Naylene wist echter wel beter dan dat.
“In ruil daarvoor zouden jullie mij helpen om Marcel hier weg te krijgen.” Wierp Agnes meteen tegen. Naylene begon het bijna interessant te vinden dat ze hier nu was. Ze vroeg zich af of Elijah wist waarom Agnes Marcel uit de weg wilde werken. Dat het te maken had met kinderen die ze op had willen offeren.
“Nou Elijah, daar is nog weinig van te merken.”
Het waren de woorden die Elijah over de streep leken te trekken. Nog steeds super kalm, vloog hij in de richting van de heks. Zijn hand wikkelde zich om haar hals. Een vreselijk dreigement. Naylene rechtte meteen haar rug, klaar voor een aanval.
Een jongere ogende heks kwam ook al snel bij in de ruimte. Naylene snelde naar haar toe en drukte haar met haar handen met gemak tegen de muur aan. Ze moest een eenheid vormen met Elijah, maar op het moment vond ze het zelf ook alleen maar prettig dat ze de heksen aan kon vallen. Zeker als ze bedacht wat ze hadden gedaan.
“Ik weet dat je geen magie kan gebruiken. Dus doe geen domme dingen.” Sprak Naylene haar toe. Met haar onderarm hield ze de vrouw tegen de muur aan gedrukt. Haar ogen waren echter al weer richting Elijah en Agnes gevlogen.
“Ik ben niet de enige die goed na moet denken.” Wierp de vrouw tegen. Naylene snapte niet waar ze het over had.
“Oh ze hebben je niet verteld. Mijn leven is gelinked aan dat van Hayley. Als ik dood gaat, gaat zij ook dood.”
“Dan moet je er maar voor zorgen dat je niet dood gaat.” Siste Naylene. Natuurlijk zou de vrouw niet dood laten gaan. Niet nu ze dit wist. Maar ze wist ook niet hoeveel de waarheid was. Heksen konden nog wel eens wat verzinnen. Ze wilde de vrouw nu enkel uit de buurt van de andere heks houden.
“Ik vraag je om goed na te denken over onze afspraak Agnes.” Klonk het aan de andere kant van de zaak.
“Ik hoef je er duidelijk niet aan te herinneren dat jouw gedeelte er uit bestond dat je mijn familie zou beschermen. Je kunt je indenken dat het als een onaangename verrassing kwam dat Naylene hier tijdens een bezoek in één van jullie winkels een wapen heeft gevonden die voor een miskraam kan zorgen.”
Voor even liet Elijah de vrouw los, zodat ze op adem kon komen. Misschien gaf hij haar de gelegenheid om een uitleg te geven. Als het Naylene betrof mocht hij meteen een einde aan de vrouw maken. Het was haar nu namelijk wel duidelijk dat de vrouw een Oudste was. Zolang die vrouw er nog was, zouden ze het ritueel kunnen voltooien.
Elijah draaide zich om naar Naylene.
“Naylene, ondanks dat Sophie het verdient, wil ik je vragen om voorzichtig met haar leven om te gaan.” Elijah zijn zorgen leken aan te geven dat haar leven inderdaad verbonden was aan dat van Hayley.
“Ik zal er voor zorgen dat er haar niets gebeurd. Dat betekent niet dat we ze niet mogen laten zien dat ze niet met ons kunnen sollen. Ga vooral verder met je eigen les daarin.” Zei Naylene grijnzend. Eindelijk kon ze er best van genieten om met Elijah samen te werken.
Elijah zijn hand vloog weer naar haar hals.
“Dat het in ons bezit was, betekent niet dat we er gebruik van zouden maken.”
“Het maakt niet uit wat jullie er van plan mee waren. Ik tolereer het niet dat jullie mijn familie in gevaar brengen. Voor geen enkel moment.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Mijn link met Hayley is de garantie dat we geen gevaar vormen voor jouw familie. Wat met haar gebeurt, gebeurt ook met mij,’ kermde Sophie. Ze probeerde de hand van Naylene van haar keel te duwen, maar haar pogingen waren nutteloos. Naylene leek haar niet te pijnigen, wat betekende dat ze zijn waarschuwing in acht had genomen. Ze leek de heks echter ook geen bewegingsruimte te gunnen. Een verstandige keuze.
‘Maar jij zou ongedeerd blijven bij het gebruik van het wapen, of niet?’ Elijah was geen dwaas. Het wapen dat Naylene had gevonden, al was het op een wijze waar hij het niet mee eens was geweest, hadden de heksen niet zomaar in hun bezit gehad. Of ze van plan waren geweest om het te gebruiken, deed er voor hem niet toe. Het was een gevaar voor zijn familie, voor Hayley, en dat kon hij niet tolereren.
Hij zette meer druk op de keel van Agnes. ‘Maak de spreuk ongedaan. Verbreek de link tussen Hayley en Sophie.’
‘Mijn zus heeft haar leven gegeven voor die spreuk! Marcel heeft haar vermoord vanwege die spreuk!’ schreeuwde Sophie. Dit keer worstelde ze zich wel uit de greep van Naylene, wat hem verbaasde. Naylene herstelde zich echter snel en pakte de handen van de jonge heks vast, zodat ze deze op haar rug kon leggen en haar in bedwang kon houden.
‘Zonder die spreuk verliezen we jullie hulp,’ zei Agnes met een samengeknepen stem.
‘Onze hulp verloor je op het moment dat je mijn familie in gevaar bracht. Het is mij duidelijk dat jullie geen enkele interesse hebben in het leven van Hayley of het kind. Dat maakt de link tussen haar en Sophie een bedreiging.’ Hij wierp een blik op Sophie, met achter haar Naylene. ‘En het lijkt mij duidelijk wat ik doe met bedreigingen.’
Om zijn woorden kracht bij te zetten, tilde hij Agnes op van de grond. Geschrokken greep de vrouw naar zijn arm. Haar voeten trapten in de lucht in een zielige poging om hem te raken.
‘Stop!’ Sophie trok zijn aandacht, maar hij maakte geen aanstalten om Agnes te laten zakken. ‘We kunnen de spreuk niet verbreken. Marcel zal het weten en hij zal ons doden.’
‘Dat klinkt niet als mijn zorg. Als jullie de spreuk hebben verbroken, hebben jullie geen enkel nut meer.’
‘Zolang Sophie en Hayley gelinkt zijn, hebben wij nog nut,’ piepte Agnes. ‘We verbreken de link niet.’
‘Dan vinden we een andere heks.’
‘Geen van de heksen in New Orleans zal zijn of haar leven riskeren om jullie te helpen,’ waarschuwde Agnes hen. Gefrustreerd liet Elijah haar los. Zijn ogen schoten naar Naylene. Hij kon zien dat ze aan hetzelfde dacht.
Hij wist zeker dat Naylene in staat zou zijn om de spreuk te verbreken. Door haar jarenlange ervaring met magie, en de kennis die ze had over alle talen, zou deze spreuk geen probleem voor haar moeten zijn.
Ware het niet dat juist hij degene was die haar had gewaarschuwd voor Marcel. De spreuken die ze had gedaan om haar en Linn te beschermen hadden haar misschien niet in de problemen gebracht, maar dat bood geen garantie voor de volgende keer. En hij wist dat hij Naylene niet in gevaar kon brengen. Linn zou hem dat nooit vergeven.
Agnes zat ineengedoken op de grond en greep naar haar keel. Haar ademhaling was zwaar en rasperig. Donkere plekken vormden zich op haar hals, precies waar zijn vingers druk hadden uitgeoefend.
‘Naylene, laat Sophie los,’ instrueerde hij. Naylene gehoorzaamde en liet de jonge heks gaan. Sophie dook meteen op Agnes en hielp haar overeind. Haar hulpzeloze blik vond die van Elijah.
‘We willen Hayley echt geen pijn doen.’
‘Wat jullie willen doet er niet langer toe.’ Elijah knoopte zijn jasje weer open en plaatste zijn hand in zijn zij. ‘We zullen een heks vinden om de spreuk te verbreken. En als het zo ver is, en je de band tussen jou en Hayley zal voelen vervagen, dan weten jullie dat jullie einde nabij is.’
‘Geen heks zal jullie bijstaan. Marcel staat dat niet toe.’ Elijah haalde zijn schouders op. Het zag er naar uit dat hij, samen met Naylene en de rest van de familie, een nieuwe taak hadden gekregen.
‘Dan moeten we enkel uitvinden wat Marcel precies heeft om de heksen in bedwang te houden.’
‘Het is geen “wat”,’ zei Sophie. Agnes keek haar waarschuwend aan. ‘Sophie, niet doen.’
‘We hebben hun hulp nodig, Agnes,’ snauwde de jonge heks. Ze keek op naar Elijah en Naylene. ‘Het is een wie.’
Een wie. Elijah liet de woorden op zich inwerken. Al die tijd had hij gedacht dat Marcel een magisch object had gehad. Een magische kaart die de activiteit van de heksen in de gaten hield, een alarm dat af ging op het moment dat een heks een spreuk uitsprak. De afgelopen nachten had hij nauwelijks aan iets anders gedacht.
Maar het was een persoon. Eentje die ze zo snel mogelijk weg moesten halen bij Marcel, zodat Naylene de link tussen Hayley en de heks zou kunnen verbreken.‘
Dankjewel, Sophie.’ Elijah draaide zich om en gebaarde Naylene om mee te komen. ‘Jullie hebben duidelijk gemaakt dat de heksen niet de bondgenoten zijn die we nodig hebben. Onze deal gaat niet langer door en mijn belofte om jullie te doden zodra de link verbroken is, blijft staan.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Nadat ze de heksen achter hadden gelaten, waren Naylene en Elijah samen een stuk door New Orleans getrokken.
In hun gesprekken had Naylene de voor haar nieuw verkregen informatie ter sprake gebracht. Allereest had ze Elijah duidelijk willen maken dat ze op de hoogte behoorden te zijn van alles wat er in de familie speelde. Ze had nu zelf een risico gevormd voor de weerwolf en haar kind, die ze juist wilde beschermen.
Ten tweede had Naylene laten weten dat ze bereid was om de spreuken te gebruiken die nodig waren om Hayley weer te bevrijden. Zoals de heksen al aan hadden gegeven, ze hadden iets over hen. Dat konden ze niet toelaten. Niet als het ging om het leven van een ongeboren baby.
Er was een kleine discussie ontstaan waarin Elijah haar had verteld dat zolang ze niet wisten wie Marcel hielp, hij niet wilde dat ze haar leven zou riskeren. Wijselijk had Naylene haar mond gehouden en hem verteld dat ze er over zouden spreken op een rustig moment. Daar hield ze hem ook aan. Ze moest zich toch nog bedenken wat ze precies met hem kon bespreken. Daarbij zou dat Elijah voor een tijd bezig houden met onderzoek doen wie Marcel hielp. Davina zou hij daarin zeker niet vinden.
Elijah was met Naylene meegelopen naar het hotel. In de weg daar naar toe had ze hem nog wel aangegeven dat hij na moest denken over de woorden waar ze eerder die dag over hadden gesproken. Ze wist zeker dat Linn de rest van de dagen volop in zijn gedachten zal zijn, iets wat ze verdiende.
Eenmaal in haar eigen omgeving, had Naylene besloten iets te doen met de gedachten die al tijdens haar bezoek aan de heksen in haar hoofd rond hadden gespookt. Davina en Marcel verdienden om te weten wat er speelde.
Met enkele berichtjes over en weer naar Marcel, had ze dan ook al snel afgesproken bij de kerk. Hij had er op gestaan dat wanneer ze Davina bezocht, hij er bij was. Een voorwaarde die ze maar al te goed kon begrijpen.
Omdat Naylene zelf niet op had willen vallen, mocht er toch nog een bekende op haar pad waren gekomen, had ze eerst een van de bakkerijtjes bezocht.
In stilte zat het drietal nu dan ook op de zolder. Ieder met een eigen beignet, ongemakkelijk bungelend over een servetje om de poedersuiker op te vangen.
“Linn vertelde mij altijd hoe goed de beignets hier waren.” Naylene nam een laatste hap en maakte haar lippen schoon van de poedersuiker die er omheen was blijven plakken.
“Ik geloofde haar niet, want er zoveel dingen die beter zijn dan beignets, maar zoals gewoonlijk had ze weer eens gelijk.”
Marcel er moest door lachen. “Je twijfelt aan Linn. Als ik één ding over haar heb geleerd, is dat je nooit aan haar moet twijfelen.”
“Ik twijfel nooit over Linn. Alleen over haar oordeel over voedsel. Ze liet me ooit oesters proeven en vertelde me dat het meest bijzondere was wat ik ooit zou proeven. Ik ging bijna over mijn nek.”
Ook Davina moest nu een beetje lachen. Gelukkig maar, bedacht Naylene. Hetgeen wat ze zou gaan vertellen zou alles behalve fijn gaan worden. Toch was Naylene hier niet enkel om haar in te lichten. Ze merkte dat Davina iemand nodig had. Zoals eerder afgesproken zou ze gaan proberen iets van haar magie af te nemen vandaag en als er dan nog wat tijd over was, konden ze altijd samen in de Grimoires van Esther zoeken.
“Ik heb vanmiddag samen met Elijah een paar van de heksen bezocht.”
Waar Marcel rechterop ging zitten, leek Davina iets in elkaar te kruipen. Het was echter niet heel erg zichtbaar, Naylene vond zelfs dat ze zich goed staande hield.
“Ik wil er met jullie over praten.” Naylene draaide zich naar Marcel. “Maar ik wil wel dat je me vertrouwt in mijn oordeel en als ik iets van je vraag, dat niet doet.”
Even bleef het stil.
“Marcel…” Drong Davina aan.
Marcel leek te knikken, hij leek wel beter te weten dat Naylene niet te vertrouwen. Als hij dat voor een twee keer zou doen, wist Naylene zeker dat hij een van de domste fouten van zijn leven zou begaan. Daar zou ze persoonlijk voor zorgen.
“De heksen weten uiteraard waarom zij geen magie meer kunnen gebruiken. Hoe het te traceren valt.” Naylene wist zeker dat ze die link zelf wel hadden gelegd. Ze wisten dat Davina al die magie binnen kreeg. Marcel ging vervolgens meteen achter de heks aan die ook maar iets met de magie te maken had gehad. De Mikaelsons hadden tot nu toe echter gedacht dat het een object geweest dat er voor had gezorgd.
“Tot nu toe dacht iedereen dat het kwam door een object. Eén van de heksen heeft Elijah op het pad gewezen dat het geen wat maar een wie is.” Naylene keek spijtig naar Davina. Voor haar zou het betekenen dat ze nog een hele tijd op deze zolderkamer moest doorbrengen. Naylene wist niet waar Elijah toe in staat was om er voor te zorgen dat zij Hayley en Sophie van elkaar kon ontbinden. Ze moest hem overhalen dat het veilig was dat zij het deed, zonder Davina te verraden.
“Wie?” Marcel stond op een balde zijn vuisten.
“Welke heks was het?”
“Iemand die op het moment nog niet je grootste zorg is.” Maakte Naylene duidelijk. Ze wilde de naam ook niet meteen naar buiten gooien. Niet voordat ze uit had gelegd dat de vrouw niet dood kon. Ze had er tot nu toe zelf al wel over na gedacht om de vrouw gevangen te nemen. Zo kon ze er voor zorgen dat ze veilig bleef, maar ook niets tegenover Hayley uit kon halen. Jammer genoeg zou ze Elijah waarschijnlijk in dat plan moeten betrekken en kwam het hele magie weer boven.
Naylene haalde een hand door haar haren. Ze draaide zich iets bij naar Davina en zuchtte zachtjes.
“Je vertelde me dat alle Oudsten dood waren.” Ze nam het meisje helemaal niets kwalijk. Natuurlijk was ze veel te druk geweest met andere dingen.
“Ja...” Stamelde ze, haar ogen schoten naar Marcel. “Ik dacht…”
“Agnes, zegt die naam je iets?”
Davina haar ogen sloegen neer, maar Naylene kon al wel raden dat er pijn in stond. Het was één van de vrouwen geweest die de meisjes dood had willen hebben. Die háár door had willen maken, alleen maar om er zelf beter van te worden.
Voorzichtig legde Naylene haar hand op de schouder van Davina.
“Het is oké. Zolang je hier bent, ben je veilig.” Dat wist Naylene zeker. Ze zou er zelf een steentje aan bijdragen mocht het nodig zijn.
“Zolang er een Oudste leeft is het makkelijk het ritueel te voltooien.” Probeerde Naylene aan Marcel uit te leggen. “We kunnen daar echter nu niet naar toe stormen en haar uit schakelen. Ik vraag je om samen een plan te bedenken, waardoor het ook niet meteen opvalt dat ik hier kom. Want zodra dat uitkomt, valt het allemaal in elkaar.” Ze legde nu veel vertrouwen in zijn handen, niet wetende of het het waard was. Die kans wilde ze hem echter geven. Voor Davina, probeerde ze zichzelf te vertellen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat hij Naylene wilde vertrouwen, had hij haar niet zomaar bij Davina kunnen laten. Het was iets waar hij toezicht op wilde houden. Hij dacht niet dat Naylene haar iets aan zou doen. Hij had gezien hoe haar houding was veranderd toen Davina in beeld was gekomen en uit haar verhaal bleek ook nu dat ze Davina in bescherming had genomen. De heksen hadden dan misschien aan Elijah verteld dat het om een heks ging, maar Naylene had zijn, en daarmee ook Davina’s, geheim bewaard.
‘Haar veiligheid staat voorop,’ zei Marcel en hij knikte naar Davina. Als het aan hem had gelegen had hij iedere heks vermoord die haar iets aan had gedaan, of haar aan had willen doen. Dat Agnes nu een gevaar was, stond hem niet aan. Dat Naylene hem vroeg te wachten en niet meteen te handelen, nog minder. Als Naylene er niet was geweest, had hij de laatste Oudste publiekelijk geëxecuteerd.
‘Maar ik kan niet samenwerken met Elijah.’ Elijah kon misschien het beste voor hebben met zijn broer, maar Marcel was opgegroeid met hem. Hij wist dat Elijah over lijken kon gaan om te krijgen wat hij wilde. Die acties verbloemde hij dan met zijn nobele woorden. Misschien vertrouwde hij Elijah nog minder dan Klaus.
‘Dat zal je ook niet hoeven,’ beloofde Naylene. ‘Hij zal opzoek gaan naar de heks en ik kan hem daarin bijsturen, weg van deze plek en van Davina. In de tussentijd kunnen wij een plan bedenken om van de heks af te komen. Maar dat moeten we tactisch doen.’
Hoe graag hij ook op de heks af wilde stormen, hij wist dat Naylene gelijk had. Als hij nu Agnes zou doden, dan zou dat een signaal afgeven bij Elijah en Klaus. Ze zouden vragen stellen over de reden achter de executie en nu Elijah wist dat Davina bestond, zou hij het meteen aan elkaar verbinden. En hij was niet de enige die vragen zou stellen. Iedere keer als hij Klaus sprak was hij nieuwsgierig naar hoe hij de heksen onder controle hield.
‘Wat stel je voor?’ vroeg hij een Naylene, hopend dat ze wellicht al een plan had bedacht. ‘Elijah is slim. Vroeg of laat zal hij door hebben dat je hem probeert op te houden.’ Zeker nu Linn de stad had verlaten en hij zich op een nieuwe taak had gestort, zou het niet lang duren voordat hij Davina op het spoor zou zijn.
‘Misschien moeten we het gewoon afwachten?’ opperde Davina. ‘De heksen moeten de krachten van de voorouders binnen een bepaalde tijd Oogsten. Hoe langer ze daarmee wachten, hoe zwakker ze worden. En als het te laat is, zal de magie en de connectie met de voorouders verdwijnen.’
Marcel schudde zijn hoofd. ‘Dat is te riskant, D. Elijah zou je kunnen vinden in de tussentijd. En nu de heksen weten dat hij naar je opzoek gaat, zullen zij ook hun best gaan doen om je op te sporen om het ritueel compleet te maken.’
Ze konden het niet riskeren. Het was onduidelijk hoe lang ze zouden moeten wachten en in de tussentijd kon er teveel gebeuren. De heksen konden haar opsporen, Elijah kon haar vinden. Iets wat hij niet toe zou staan.
‘De heksen zullen haar niet zo snel kunnen vinden,’ zei Naylene. ‘Niet zonder dat Davina het weet. En aangezien zij daarvan op de hoogte zijn, zal het hen een stuk moeilijker afgaan.’
‘En als ze wel komen, dan kan ik ze aan.’ Davina kwam overeind en balde haar vuisten. Een wind zette op in de kamer en snel liep Marcel naar haar toe om zijn handen op haar schouder te leggen.
‘Dat zou niet hoeven, Davina. Ik, wij,’ hij wierp een blik over zijn schouder naar Naylene, ‘beschermen je.’
Misschien was het te vroeg om dat aan te nemen, maar hij had het idee dat Naylene er alles aan zou doen om Davina te beschermen. Ze was duidelijk geen fan van de heksen en ze had, tot nu toe, nog niets aan de Mikaelsons verteld over Davina haar aanwezigheid in de stad. Ze riskeerde daarmee zelfs haar eigen leven, want Marcel wist zeker dat als iemand er achter zou komen dat Naylene al die tijd op de hoogte was geweest, ze haar dat niet in dan af zouden nemen.
Davina ademde diep in en de wind ging weer iets liggen. Dit waren de momenten waar Naylene op had gedoeld. De magie was teveel voor haar. Langzaam leunde ze tegen Marcel aan.
‘Deze plek is al verhuld door magie, toch?’ vroeg Naylene. Ze liep rond in de kamer, waarschijnlijk in de hoop dat het zou helpen om een plan te bedenken.
Marcel knikte. Dat betekende dat ook Elijah de plek niet zomaar zou kunnen vinden, zelfs niet met een heks die zich buiten New Orleans zou bevinden.
‘Dan zal hij ongetwijfeld vragen gaan stellen. Wellicht stuurt hij Klaus op je af.’
‘Klaus krijgt niks uit me,’ verzekerde hij Naylene. Dat was tot op heden niet gelukt.
‘Maar je kunt wel meegaan in zijn spelletje. Lieg hem voor, maak een valse belofte. Zorg dat hij hier uit de buurt blijft. En dan zorg ik er voor dat Elijah op de verkeerde plekken zoekt.’
‘Weet je zeker dat we Linn niet kunnen vragen om hem af te leiden?’ vroeg hij. Het was deels een grapje, maar hij wist zeker dat Linn het voor elkaar zou krijgen.
Naylene schudde haar hoofd. ‘Wij zullen ze moeten afleiden. En in de tussentijd kunnen we de juiste manier vinden om van Agnes af te komen en er voor te zorgen dat het ritueel nooit wordt voltooid.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het vertrouwen wat Naylene nu in Marcel zijn handen legde was behoorlijk. Elijah kon er niet achter komen dat zij wist hoe hij de heksen onder controle had.
Daarbij lag er nu wel een druk bij op haar schouders. Om er voor te zorgen dat Elijah zou stoppen met zoeken, moest ze een manier vinden om Sophie en Hayley hun levens van elkaar te ontbinden. Naylene wist nog niet hoe ze dat voor elkaar wilde krijgen, ze zou echter wel iets verzinnen. Dat was echter iets wat ze in haar eentje moest doen. Op het moment kon ze nog niet peilen hoe Marcel tegenover Hayley en de baby stond, ze kon zich niet indenken dat hij een bedreiging vormde. Hierin wilde ze echter nog het zekere voor het onzekere nemen.
Tijdens hun gesprek had Naylene, Davina goed in de gaten gehouden. De magie die ineens op was komen zetten deed haar aan haar begin dagen denken. Ze had totaal geen controle gehad over de macht die ineens haar lichaam binnen was gedrongen. Op sommige momenten had ze zich onoverwinnelijk gevoeld, op andere had ze haarzelf vreselijke angst ingeboezemd. Bang dat ze te ver zou gaan. Voor haarzelf, maar ook voor haar omgeving.
Nog altijd stond Marcel beschermend bij Davina. Naylene stond op van haar stoel en liep naar het tweetal toe. Voorzichtig stak ze haar handen uit.
“Kom eens.”
Davina pakte Naylene haar handen voorzichtig aan. Ze nam haar mee naar een van de oude fauteuils die in de ruimte stond en liet haar daar zitten.
“Ik snap dat je je zorgen maakt. Ik kan aan je zien dat je mee wilt helpen.” Het was duidelijk dat ze wilde vechten en dat sierde haar. Naylene kon zichzelf maar al te goed in Davina herkennen. Honderden jaren geleden was ze ook zo geweest. Ze had niet eens geweten wat er over haar heen was gekomen. Gelukkig had ze iemand gehad die haar een beetje had kunnen begeleiden. Toch had ze niet kunnen opwassen tegen de magie die een bezit over haar had genomen. En zij had het vrijwillig gedaan. Davina had niet eens een keuze gehad.
“En je kan ook helpen.” Naylene merkte dat Marcel wilde praten en wierp een blik over haar schouder ten teken dat hij even zijn mond moest houden. Wonderbaarlijk genoeg deed hij dat ook.
“Op dit moment kan je helpen door jezelf te beschermen. En ons je te laten beschermen.”
“Ik kan vechten.”
“Ik weet zeker dat je kan vechten.” Naylene voelde de kracht al, maar dat was niets in vergelijking met hetgeen wat echte vechterslust aan kon wakkeren: haat.
Naylene voelde hoe de grond onder haar begon te trillen. Davina leek moeite te hebben met het controleren van de magie. Naylene wist zeker dat de woede die het voort bracht niet tegenover haar was gericht.
“Je voelt je machteloos en dat is ook logisch. Maar ik beloof je dat we je meenemen in hetgeen wat er gebeurt en als je ergens in kan helpen, dan vraag ik je dat.” Dat vertrouwen wilde ze Davina ook wel echt geven. Anders zou ze zichzelf hier helemaal opvreten. Haar magie zou haar volledig consumeren, dat was ook niet de bedoeling.
“Nou kom hier.” Naylene ging door haar knieën zodat ze op ooghoogte van Davina zat. Ze stak nogmaals haar handen naar het meisje uit. Die haar even vragend aankeek, waarop Naylene enkel knikte.
“Dit gaat heel erg gek aanvoelen.” Zelf had Naylene nog nooit ervaren hoe het was om te voelen hoe magie af werd genomen. Ze wist dat het voor een vampier pijnlijk was. Voor een heks zou het waarschijnlijk ook geen pretje zijn, het voordeel was dat ze uit zou drogen zoals een vampier wel deed. De magie bij hen zat immers in het bloed.
“Als het op enig moment te veel wordt of pijn begint te doen moet je het zeggen.” Naylene snapte ook dat ze niet te veel magie af kon nemen. Daar zouden zeker nare gevolgen aan zitten. De magie van Davina zou echter snel weer aangroeien. Alle magie van de voorouders was ergens opgeslagen in een hiernamaals van de stad, die zou zo weer terugkeren. De voorouders zouden er ook zeker niet blij mee worden als het bij een onbekende heks terug zou komen. Wat Naylene weinig uitmaakte. De doden waren dood en die moesten zich niet met haar bemoeien. Dat konden ze nu niet eens.
Marcel was achter Davina komen staan en had zijn handen op haar schouder gelegd. Naylene keek hen beiden even aan. Na een knikje van Davina sloot ze echter haar ogen en focuste ze zich op de magie die door het meisje heen leek te stromen als een wilde zee.
Vroeger had Naylene het moeilijk gevonden om magie ergens in te vinden. Nu leek alles er op te zijn getraind. Ze had ook genoeg ervaring. Ze wist nu zelfs hoe ze in lichtelijke maten magie van iets af kon nemen. Daarom begon ze ook voorzichtig. Haar lichaam die ze normaal zo streng mogelijk achter slot en grendel plaatste liet ze nu dan ook zijn gang gaan. De magie kwam beetje bij beetje naar binnen.
Na ongeveer een minuut opende Naylene haar ogen om naar Davina te kijken.
“Dit voelt echt heel gek.” Fluisterde ze, waarop Naylene knikte. Ze kon zich het niet eens indenken hoe het voelde. Het omgekeerde van hoe zij zich voelde. Maar voor Davina was het waarschijnlijk ook even een verlichting.
“Voelt het nog oké? Doe ik je geen pijn?”
“Het tintelt. Ik voel dat er wat magie weg gaat, maar er is nog steeds genoeg. Het voelt even…” Ze keek op naar Marcel. “Normaal.”
Dat was alles wat Naylene hoefde te horen. Want ondanks dat ze zelf voelde hoe haar lichaam zich vol bleef stromen met een bak aan magie die straks nog een weg moest vinden, was dit het meer dan waard.
Op het moment dat ze merkte dat Davina haar blik ook maar iets begon te veranderen naar ongemakkelijkheid, liet Naylene haar handen los. Ze moest genoeg magie over houden om te blijven leven, om een heks te blijven. Daarbij wilde ze haar echt geen pijn doen.
Davina bekeek haar eigen hand, die ze voor haar neus rond draaide, alsof het iets totaal nieuws was wat ze zag.
“Ik moet hier zo wel weg.” Gaf Naylene vast aan. “Ik zal op de een of andere manier de magie weg moeten krijgen, dus ik denk dat je straks nog wel voelt dat ik mijn magie gebruik.”
Naylene haar blik gleed naar de beignets, waardoor honger in haar hele lichaam te voelen was. Ze wist echter ook dat een paar zoetigheden het niet zou gaan stillen. Het nadeel van het gebruik van haar magie was dat ze zich op kon laden door het bloed van mensen. Iets wat ze wel nodig leek te hebben.
“Dat is geen probleem. Ik weet niet hoe ik je moet bedanken.” Davina sloeg haar armen even om Naylene heen, waardoor Naylene zich een klein beetje ongemakkelijk voelde. Het bleef immers een mens en de drang naar bloed was nu heel wat groter geworden. Toch wist ze hoe ze zichzelf in bedwang moest houden en sloeg ze één van haar armen om Davina heen.
“Ik zal met je mee gaan. Wellicht kan ik je trakteren op iets om je honger te stillen.” Een beetje betrapt keek Naylene naar Marcel, die vast door had gehad dat er daadwerkelijk honger zat. Ze probeerde hem echter te peilen of hij ook wist in wel opzicht het was.
“Dat is een aanbod wat ik niet af kan slaan.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Wat zijn volgende actie tegen Klaus en zijn familie ook zou zijn, hij zou Naylene er buiten houden. Ze had hem niet alleen haar vertrouwen geschonken, iets waar hij nu veel zorgvuldiger mee om zou gaan dan de eerste keer, maar ze had zich ook ontfermd over Davina. Marcel snapte nauwelijks hoe de krachten van Naylene in elkaar zaten, maar hij had de opluchting in Davina haar ogen gezien toen Naylene haar handen los had gelaten. Wat Naylene ook had gedaan, het had een gewicht van haar schouders getild. En daar was hij haar dankbaar voor.
Nadat ze afscheid hadden genomen van Davina, had Marcel haar meegenomen naar buiten. Zoals hij had vermoed toen hij de hongerige blik in haar ogen had gezien, was het niet het menselijke eten waar ze naar verlangde. Toch zag hij niet af van zijn aanbod. Hij had haar een traktatie beloofd en die zou ze ook van hem krijgen.
Terwijl ze naar de plek liepen die hij in gedachten had, vertelde hij over het deel van de stad waar ze zich in bevonden. Marcel kon verschillende winkels en bars aanwijzen die waren opgezet in de tijd dat hij hier had gewoond, maar ook de plekken waar verschillende historische gebeurtenissen plaats hadden gevonden. Dat laatste leek Naylene ook te waarderen.
Ze kwamen tot stilstand voor één van de karakteristieke huizen in de French quarter. De witte luiken waren opengeslagen, maar de verduisterende ramen lieten geen enkel zonlicht binnen. In het gebouw klonk het gezellige geroezemoes van toeristen die genoten van een sigaar en een drankje.
‘Een sigarenbar?’ vroeg Naylene, terwijl ze het krijtbord bekeek dat elke dag buiten werd gezet door de eigenaar, en tevens een goede vriend van Marcel.
‘Niet wat je in gedachten had?’ vroeg hij geamuseerd. Dit was één van de meest veilige plekken waar hij en zijn vampiers zich konden wanen, en Naylene dus ook. ‘Ik beloof je dat het het meer dan waard is.’
‘Ik hoopte op iets meer dan een sigaar.’
Hij lachte. ‘Als dit nog steeds over de beignets gaat, dan beloof ik je dat ik iedere bakkerij in New Orleans voor je af ga om je te bedanken voor alle hulp.’ Hij noemde expres niet de naam van Davina, voor het geval er iemand meeluisterde. Marcel knikte naar binnen. ‘Maar de sigaren en de drank zijn hopelijk een goed voorproefje. Net zoals het buffet.’
‘Je hoeft me nergens voor te bedanken,’ wimpelde Naylene zijn woorden weg, maar daar was hij het niet mee eens. Ze had de heksen gesproken, Elijah wist nu dat hij iemand voor hen achterhield. En Naylene had haar kennis niet met hem gedeeld. Ze had Davina in bescherming genomen en in zijn ogen betekende dat hij bij haar in het krijt stond.
Hij opende de deur voor Naylene en gebaarde dat ze naar binnen kon lopen. De sigarenbar was een grote attractie voor toeristen en daarmee de perfecte plek voor zijn vampiers. Een groot deel van de vampiers in New Orleans had niet de luxe om in het daglicht te lopen, waar hij bewust voor had gekozen. Zij hielden zich schuil op dit soort plekken. Hier konden ze zich tegoed doen aan het bloed van de toeristen, onder voorwaarde dat er niet teveel doden vielen en dat ze altijd werden gedwongen om te vergeten wat er was gebeurd.
Binnen was het donker. De bar werd verlichte door zachte schemerlampen. Er stonden meerdere leren stoelen en er waren verschillende plekjes die voor een deel afgeschermd waren. De geur van sigaren hing in de lucht, gemixt met sterke drank. Marcel stak zijn hand op naar de eigenaar en gebaarde dat hij een plekje wilde voor hem en Naylene.
Er was niet veel voor nodig om een plek voor hem en Naylene vrij te maken. Binnen een paar seconden stond er al een doos met zijn favoriete sigaren klaar, evenals twee glazen die gevuld werden met drank.
‘Indrukwekkend,’ merkte Naylene op, terwijl ze de ruimte bestudeerde. Haar blik viel op een vampier die zonder schaamte zijn tanden in de hals van een onwetende toerist zette. ‘Nu begrijp ik waarom je me hier mee naartoe hebt genomen.’
Grijnzend ging Marcel zitten op de bank die voor hen vrij was gemaakt. Hij zakte iets onderuit en legde zijn armen om de leuning. ‘Het is één van de plekken waar mijn vampiers terecht kunnen overdag. En zolang we de toeristen weer helen en we ons niet voeden met de lokale bevolking, knijpt het bestuur van de stad een oogje toe.’
Naylene pakte een glas van de salontafel en zakte naast hem neer. ‘En wat gebeurt er als het misgaat met de toeristen?’
Hij knikte naar een jongen die wat ongemakkelijk bij de bar stond en zijn hoofd wegdraaide zodat hij door had dat hij de aandacht van Marcel had getrokken. ‘Dat is Josh. Eén van onze nieuwste aanwinsten. Hij ging dood met vampierbloed in zich. Nu is hij één van mijn nachtlopers.’ Hij zou ze niet zomaar aan hun lot overlaten. Josh had een keuze gekregen en die had hij aangenomen.
Ook Marcel pakte zijn glas van de tafel en hij nam er een paar flinke slokken van. Vervolgens knikte hij naar een groep toeristen die ongetwijfeld naar de bar waren gekomen voor een vrijgezellenfeest. ‘Ga je gang. Wat je net ook deed, het heeft vast veel van je geëist.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Zelfs de sterke alcohol die in haar keel brandde leek de dorst niet minder te kunnen maken. Naylene kon het voorstel van Marcel dan ook niet afslaan. Ze sloeg de inhoud van haar glas dan ook ineens achterover, zette het glas weg en stond op van de comfortabele stoel waar ze zo uren in weg had kunnen kruipen.
Op haar weg naar de bar wierp Naylene een blik over haar schouder om Marcel nog eens goed te bekijken. Tot nu toe had de man een behoorlijke indruk op haar achter gelaten. Niet in de laatste plaats door de manier waarop hij zichzelf droeg. Naylene had Linn niet nodig om haar te vertellen dat Marcel een aantrekkelijke man was, zoals ze een paar geleden van haar had willen horen. Die aantrekkelijkheid ging echter verder dan zijn uiterlijk. De manier waarop hij de stad controle leek te hebben droeg daar ook aan bij. Plaatsen zoals deze die zijn vampiers overdag leken te helpen. Het feit dat hij een jong meisje had gered uit de handen van op macht beruste heksen. Voor Naylene hadden die ontdekkingen hem alleen nog maar aantrekkelijker gemaakt.
Op weg naar de groep mannen, had ze hun aandacht al getrokken. Ze hoorde al wat gefluisterde van de mannen. Woorden die niet allemaal even respectvol waren. Dat hielp Naylene haar geweten alleen maar. Al had ze nooit echt last gehad met voeden. Het was nodig om te zijn zoals ze nu leefde. Natuurlijk was het niet altijd helemaal goed gegaan. Ondertussen had ze echter genoeg controle om er voor te zorgen dat mannen straks nog levend de bar konden verlaten en zich de rest van de avond vol konden gooien met drank en de stripclub konden bezoeken die ze zojuist al had benoemd.
“Goedemiddag heren.” Naylene was vaak genoeg in een club geweest samen met Linn. Waar ze normaal niet zo snel haar charmes in de strijd gooide, vond ze het soms wel leuk om samen met Linn het spelletje mee te spelen. Een deel van de mannen had niet eens dwang nodig om hen hun volledige aandacht te geven. Nu had Naylene maar één doel en dat was voeden. Het spelletje er omheen kon leuk zijn, maar ze zou het zeker vandaag niet uitrekken.
“We hadden het er net over dat een bezoek van een mooie dame nog ontbrak.”
“Nou hier ben ik.” Naylene liet zich op de leuning van één van de stoelen zakken. Even keek ze in de richting van Marcel, die met zijn glas aan zijn lippen naar haar keek. Ze gaf hem een klein knikje.
Naylene liet haar vingers over de schouder van de man naast haar glijden, waardoor ze zijn aandacht volledig had getrokken.
“Luister goed naar mij.” Naylene keek de groep van vijf één voor één aan. “Jullie allemaal.” Dwang was in het begin nog wel een dingetje geweest. Een groep van een paar mensen dwingen, was nu helemaal niets meer.
“Wat hier de komende minuten gaat gebeuren, daar weten jullie niets meer van zodra ik jullie een sigaar aan biedt. Jullie zijn hier geweest, hebben wat gedronken, genoten van de goede Cubaanse.”
Naylene drukte haar vingers iets dieper in de huid van de man bij wie ze zat, zijn gezicht leek iets te vertrekken. Ze deed het om haar volgende gedeelte van de dwang uit te testen. “Jullie voelen geen pijn. Stribbelen niet tegen. Wat er gebeurt is geheel normaal.” De man leek onder haar vingers te ontspannen, waardoor Naylene overeind kwam en hem met zich mee trok.
“Dan moet ik nog één ding van jullie vragen. Als jullie hier weg gaan, hebben jullie het beste fucking vrijgezellen feest ooit. Maar jullie zorgen er wel voor dat jullie je gedragen. Geen rare dingen. Geen gekke dingen doen, die potentieel gevaarlijk zijn.” Ze moest ze immers genezen en ze kon het niet hebben dat ze dood zouden gaan doordat ze idioten waren. Dan zouden ze er een paar jonge vampiers bij hebben, wat Marcel vast niet zou waarderen.
Met een soepele beweging zorgde Naylene er voor dat de hals van de man bloot lag. Ze zette haar tanden er meteen in, waardoor het bloed uit de aderen kwam stromen. De ijzeren smaak voelde als de geruststelling die ze nodig had.
Naylene opende haar ogen en ook nu was het de blik van Marcel die ze als eerste op wist te vangen. Zijn donkere ogen leken iedere beweging van haar in de gaten te houden. De blik bleef haar vasthouden. Het maakte het voeden alleen nog maar intenser.
Op het moment dat Naylene merkte dat de man het niet meer terug begeleidde ze hem terug naar zijn stoel. Haar keel leek echter alleen nog maar meer in de brand te staan. Waardoor ze ook gebruik maakte van de andere vier mannen van de groep. De verschillende smaken van bloedsoorten had ze altijd kunnen waarderen. Ieder persoon smaakte echter net weer anders. Misschien was het de extra magie die door haar lichaam heen stroomde, misschien waren het de blikken met Marcel die ze wisselde, maar Naylene had zich in tijden niet zo gevoeld door het voeden.
Toen ze ook de laatste man los had gelaten, richtte ze zich op de glazen die op de tafel stonden. Ze beet in haar eigen hand en liet wat van haar bloed in elk van de glazen lopen.
“Nou mannen, proost.” De mannen namen elk een slok. Naylene had geprobeerd om de wonden zo klein mogelijk te houden, maar nu trokken ze allemaal bij.
“Genieten van de sigaren.” Naylene schoof de doos die ondertussen naar hen toe was gebracht naar de mannen toe. Voor hen was dat het teken om weer met elkaar in gesprek te gaan alsof er nooit wat was gebeurd.
Naylene liep terug naar het zitje waar Marcel nog steeds zat. Ze likte het laatste bloed van haar lippen af en ging er ook nog even met haar vingers langsheen.
“Damn.” Waren de woorden die Naylene van Marcel kreeg toen ze zich weer in de stoel liet zakken.
“Damn.” Herhaalde ze hem. “Zeg dat wel. Ik voel me heel wat beter.” Er was nog genoeg magie over die duidelijk niet van haar was, het leek haar nu iets minder te doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor een vampier was er niets dat beter smaakte dan vers bloed. De alcohol en andere genotswaren konden een goede afleiding zijn, maar Marcel wist zelf maar al te goed hoe het was om zijn tanden in iemand zijn lichaam te zien. Hij had echter niet gedacht dat hij er zo van zou kunnen genieten om het te zien gebeuren bij een ander. Natuurlijk genoot hij ervan om toe te kijken hoe zijn vampiers door de stad trokken en namen wat van hen was, maar toekijken hoe Naylene de mannen manipuleerde en hoe ze zich tegoed deed aan hun bloed, was compleet iets anders. De momenten waarop hun blikken elkaar hadden gevonden, hadden iets in hem geraakt
‘Ik wist niet of ik me bij je wilde voegen, of dat ik van plaats wilde wisselen met één van hen.’ Hij nam een flinke slok van zijn drank, maar het brandende gevoel in zijn keel was niets bij het warme gevoel dat nu door zijn lichaam trok.
Naylene boog zich naar de sigarendoos toe en viste er twee uit, waarna ze er eentje aanbood aan Marcel. Haar mondhoeken waren nog steeds omhoog gekruld. ‘Wie zegt dat we hier moeten stoppen?’ Ze gebaarde naar de andere toeristen in de bar.
Marcel schudde lachend zijn hoofd en wreef met zijn hand langs zijn kaak. ‘Het is een schande dat je niet eerder naar New Orleans bent gekomen, Kimbell. Je blijft me verbazen.’
Hij had Naylene enkel gekend uit de verhalen die Linn hem had verteld. Haar beste vriendin, de roodharige vampier die altijd aan haar zijde stond. Iemand die altijd op haar wachtte, zelfs al was het maanden. Toen hij een kind was geweest en Linn hem in geuren en kleuren had verteld over haar beste vriendin en alles wat ze mee hadden gemaakt, had hij nooit gedacht dat hij twee eeuwen later naast haar zou zitten om een sigaar mee te roken.
Naylene gniffelde enkel en stak haar sigaar aan. Ze gebaarde naar Marcel dat hij dichterbij moest komen, zodat ze hetzelfde voor hem kon doen. Hij leunde langzaam naar voren, de sigaar tussen zijn lippen geklemd en zijn ogen gericht op het gezicht van Naylene. Slechts een paar minuten geleden had hij er aan gedacht hoe het zou zijn om haar lippen langs zijn hals te voelen en nu hij zo dichtbij was, gingen zijn gedachten vanzelf die kant op.
Naylene stak de sigaar aan en haar ogen vonden die van hem. Aan haar zelfingenomen blik wist ze precies wat ze met hem deed en ze leek er geen erg in te hebben. Langzaam leunde ze weer achterover en nam ze een hijs van de sigaar.
Marcel nam zijn sigaar tussen twee vingers en likte zijn lippen. ‘Waarom heb je dat eigenlijk nooit gedaan?’ vroeg hij. Toen Naylene hem vragend aankeek, verduidelijkte hij: ‘Naar New Orleans gekomen? Met Linn?’
Als kind had hij diezelfde vraag aan Linn gesteld. Als de twee goede vriendinnen waren geweest, waarom had ze haar dan niet meegenomen? Naarmate hij ouder was geworden, en de keren dat hij Linn had gezien, was hij er niet meer over begonnen. Maar nu Naylene eindelijk naar New Orleans was afgestreken, was hij toch benieuwd naar welke redenen daarachter zaten. En hij vroeg zich af wat er zou kunnen zijn gebeurd als ze elkaar, bijvoorbeeld een eeuw, eerder hadden ontmoet.
‘Het was altijd shit timing,’ vertelde Naylene. De sigaar hing losjes tussen haar vingers en haar ogen volgden de slingers van rook die langzaam opstegen. ‘Niet dat Linn ons achter zou laten op de momenten dat het niet mogelijk was. De laatste keer heb ik haar zelfs deze kant op gestuurd. Maar iemand moest achterblijven.’
‘Bij Michael?’ gokte hij. Hij zag Naylene verbaasd kijken, waardoor hij moest lachen. ‘Linn vertelde vaak genoeg over haar leven. Jouw naam en die van Michael waren de enige constanten. Soms waren er anderen bij, maar die van jullie kwamen altijd weer terug.’
‘Je weet wel heel erg veel van mijn leven, Marcel,’ merkte Naylene geamuseerd op, waarna ze de sigaar weer tussen haar lippen plaatste.
‘Oh, ik weet nog lang niet genoeg.’ Linn had hem dan veel verteld, maar ze had het altijd aan de oppervlakte gehouden. Hij had een vaag beeld kunnen schetsen van de vampiers die ze om haar heen had gehad, maar hij had nu al geleerd dat Naylene veel indrukwekkender was in het echt. En nu ze hier eindelijk zaten, zonder het gedoe van de buitenwereld om hen heen, wilde hij de kans grijpen om Naylene beter te leren kennen.
‘Vertel me over Michael? Waar is hij nu?’ Hij wist niet veel van de vampier. Alleen dat Linn en Naylene hem tegen waren gekomen als mens en hem een aantal jaar later hadden veranderd in een vampier, nadat hij hen had gesmeekt. In dat opzicht had hij veel met de vampier gemeen. Ook hij had Klaus moeten smeken om veranderd te worden, en ook hij was gevonden door een vampier die iets in hem had gezien. Maar de band die hij met Klaus had, wankelde. Iets wat, volgens de verhalen van Linn, nooit zou gebeuren bij Michael.
‘Michael is in Californië, wat ironisch is aangezien hij nooit echt van het strand heeft gehouden,’ zei Naylene, maar hij kon horen dat het een grapje was. ‘Hij heeft een vriendin, Edyn. En hij wilde graag bij haar blijven, zodat ze samen een leven konden opbouwen.’
‘Is dat de eerste keer dat hij zonder jullie is?’ Marcel had ook een lange tijd doorgebracht met Klaus en zijn familie. Toen zij weg waren gevallen, had hij zich voor een lange tijd alleen gevoeld. Nu was Michael dan wel niet alleen, maar als hij een half millennium bij Naylene en Linn was geweest, dan moest dat toch vreemd voelen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Michael was zo’n groot deel van de levens van Naylene en Linn. De eerste paar jaren waren het zij beiden geweest, maar al snel had Michael zich er bijgevoegd. Zoals Marcel al perfect had omschreven waren zij de enige constanten geweest in hun hectische levens. Naylene was blij voor Michael dat hij de rust had gevonden die hij al die jaren nodig leek te hebben.
“We zijn nooit lang uit elkaar geweest. Soms enkele weken of zelfs maanden voor werk. Nooit bewust.” Naylene kreeg onbewust een glimlach op haar gezicht. Zowel Linn als Michael kregen dat voor elkaar. Als ze dacht aan de momenten die ze samen hadden gehad, bleef alleen dat goede gevoel over. Ondanks dat alles wat ze mee hadden gemaakt echt niet zo positief was geweest. Er waren echt wel een ruzies ontstaan. Toch hadden ze zichzelf er doorheen geslagen.
“Ik kan me niet voorstellen wat voor band daar uit voort is gekomen.” Naylene meende even te zien dat er een soort van verdriet door de ogen van Marcel trok.
Ze kende het verhaal van Linn. Klaus had Marcel als een zoon opgevoed. Hij was een deel van de familie geweest. Er was zelfs een liefde opgebloeid tussen Marcel en Rebekah. De familie had echter de stad moeten verlaten voor Mikael. Op dat moment had de familie gedacht dat Marcel dood was gegaan. Linn had zelfs gerouwd toen het nieuws haar had bereikt. Enkele jaren geleden was Linn juist met het nieuws gekomen dat verhaal niet waar was geweest.
Al die jaren had Marcel misschien wel gedacht aan de familie die hem als één van hen beschouwd, maar hem voor dood achter gelaten. Dat idee kon Naylene maar moeilijk beseffen. Ze kon zich er niets bij indenken. Zo waren zij, Linn en Michael niet. Tot op het laatste moment zouden ze voor elkaar vechten. Naylene zou er nog liever voor kiezen om naast hen te sterven dan zonder hen voort te moeten leven.
“Niemand hoeft te proberen ze iets aan te doen. Daar krijgen ze spijt van.” Ondanks dat de woorden dreigend klonken, bracht ze Naylene met een lach. Ze wist dat ze geen dreiging van Marcel hoefde te verwachten, ze wilde hen enkel een inzicht geven hoeveel de twee wel niet voor haar betekende.
Naylene nam een trek van haar sigaar, waarvan ze de smaak goed in zich opnam. Alles smaakte beter als ze net had gevoed.
“Dat zegt iets over jou.” Marcel kneep zijn ogen iets bij elkaar.
“Oh zeker. En iets over hen.” Haar vrienden kozen er immers voor ok in haar leven te blijven. Ze waren na honderden jaren nog steeds niet gek van elkaar geworden.
“Een van de weinige complimenten die ik ooit van Elijah heb gekregen is dat ik ongehoord loyaal ben.” Naylene vertrok haar gezicht nog een beetje bij de woorden, vooral het woordje ongehoord had het hem gedaan. “Dat is denk ik de enige reden dat hij mij in Linn haar leven heeft toegelaten.” Naylene wist maar al te goed dat Elijah, Linn zo om had kunnen praten als hij er zijn best voor had gedaan. Toch had hij in het begin iets in haar gezien, iets wat hij misschien nog steeds zag.
Marcel lachte, maar leek ook te weten dat hij er niet verder op door hoefde te vragen. Naylene zou niet open gooien of ze trouw was aan Elijah en de rest van de familie. Haar daden leken daarin voor haar te spreken.
“Vertel me over het werk waar je over sprak.” Hij schoof weer iets naar voren, alsof hij aan haar lippen hing om het verhaal te horen.
“Oh, ik heb echt veel gedaan over de jaren. Ik denk dat piloot wel echt één van favorieten was.”
“Piloot?” Marcel leek onder de indruk te zijn.
“Ja, samen dat was ik samen met Michael. We hebben samen de opleiding gevolgd en zijn daarna de vluchten samen gaan doen. Linn was vaak met ons als cabin crew. We hebben in die tijd echt zoveel gezien van de wereld.” Naylene kon alleen maar nadenken over de goede tijd die samen hadden gehad. De landen die ze hadden leren kennen, want ze hadden er wel voor gezorgd dat ze niet meteen terug had gehoeven. Hun dwang had zoveel deuren voor hen geopend. Toch was Naylene altijd van mening geweest dat ze een diploma had moeten verdienen. Die had ze niet zomaar kunnen regelen.
“En verder?” Vroeg Marcel geïnteresseerd.
“Ik heb een tijd als advocaat gewerkt. Wetgeving is bijzonder als je bedenkt waar we vandaan zijn gekomen. Ondanks dat ik het bijzonder vond om aan grote zorgen te werken, was het op een gegeven moment niet meer te doen met het geheimhouden van mijn identiteit.” Ze had het moeilijk gevonden als zaken werden gepubliceerd met haar naam er bij, zeker als haar foto er bij hadden gestaan. Die archieven bleven altijd bestaan en ze wilde niet ineens over jaren worden geconfronteerd dat ze nog steeds geen dag ouder was geworden.
“Ik heb ook Rechten gestudeerd.”
Nu was het aan Naylene om iets verder naar voren te schuiven en hem geïnteresseerd aan te kijken.
“Dat had ik niet achter je gezocht. Maar met hoe je de stad bestuurd is het eigenlijk geen wonder.” In de meeste opzichten had hij het goed onder controle. Iets waar Klaus een stokje voor wilde steken. Naylene wist echter ook dat Klaus zijn prioriteiten niet op orde had, omdat Marcel geen bedreiging vormde voor zijn baby. De heksen deden dat wel. Gelukkig leek Elijah dat wel door te hebben.
“En een intelligente man is voor de meeste mensen zeer aantrekkelijk.”
“Voor jou?” Aan zelfverzekerdheid leek het hem ook niet te ontbreken.
Naylene knikte terwijl ze haar hand over op zijn knie liet rusten. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan voor de hoeveelheid moves van Linn ze deze avond leek te gebruiken. “Zeker. Maar dat stopt het niet bij.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld