Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De kans dat Samuel diezelfde daad voor een tweede keer zou wagen, schatte ze nihil in. Desondanks ze jongeman van Jack's agressie afwist, was zijn geschrokken gelaat niet onopvallend gebleven. Daarnevens had ook Addison hem het één en ander duidelijk gemaakt voor hun vertrek. Ook al moest ze laten blijken dat ze wat voelde voor Samuel, kreeg ze er stilaan genoeg van. De gedachte aan zijn respectloosheid die hij steeds weer voor Jack vertoonde frustreerde zelfs Addison. Net zoals hij toegaf, mocht de jongeman van geluk spreken dat hij hem in levende lijve had gelaten. Was Addison degene geweest waartegen hij de opmerking maakte, was hij er allang geweest, geen twijfel mogelijk. Echter, baarde de gedachte over het feit dat Jack's vader ervoor moest opdraaien haar een stuk meer dan Samuels slechte karakter. De drang om hem hulp aan te bieden, was immens, ook al was helpen onmogelijk. De gedachten probeerde ze uit haar hoofd te zetten, voordat het ook haar een rot gevoel zou bezorgen. Haar aandacht richtte ze op de donkere omgeving die werd verlicht met verschillende lantaarnpalen. Verscheidene soorten beats werden opgenomen door haar oren, een teken dat de plaats delict zeer dichtbij was. Hoe vervelend de verschillende geluiden van talloze nachtclubs die door elkaar heen speelden ook waren, viel het te verdragen. Herinneringen werden naar boven gebracht, momenten uit het heden die gelinkt werden met het geluid van feestgangers en luide muziek. Zelfs de simpele term 'nachtclub' liet velerlei flashbacks in haar hoofd afspelen.

~ Flashback ~

"Where the hell have you been last weekend?"
Talloze pogingen had Addison gewaagd om haar beste vriendin te contacteren, erachter komen waar ze uithing terwijl Addison zichzelf als een levenloos iemand zat te vervelen in haar kamer. Het hebben van Netflix had echter haar weekend tot een succesvol einde gebracht, hoewel ze het liever anders had beleefd. Addison was alles behalve een graag stilzittend persoon.
"Does it matter?" werd vrijwel meteen aan Addison gevraagd. Het deed er zeker toe sinds iedereen wist hoe bezorgd Addison was. Allerlei berichten had ze verzonden naar Skyler, telefoontjes had ze gepleegd uit voorzorg die uiteindelijk onbeantwoord bleven. Het volledige weekend had Addison zitten wachten op enigszins een teken van leven, in volle spanning bijna elke seconde haar telefoon bekeken, wachtend op antwoorden.
"Yeah? Of course it matters. I was worried."
"I went to a nightclub with Lily and Alexis."
"And you didn't asked me for coming with you?"
"You were on a family weekend, right? I knew you didn't have time so no, I didn't asked it."
"It was cancelled, but I probably forgot telling you about it. But I don't mind," vertelde Addison. Geen tikkeltje jaloezie vertoonde ze sinds zijzelf vergat om de annulering te melden. Ze wist dat als ze het had verteld, Skyler gewoonweg had gebeld of haar grofweg had meegesleurd zonder Addison's toestemming. Hoe dan ook was ze net zoals anders zeer nieuwsgierig. Een eigenschap waarvan Addison allang op de hoogte was. Daarnevens was vragen waar haar beste vriendin zoal uithing zonder Addison geen zonde, toch? 'Tell me, how was it?'
Met volle enthousiasme kwam het verhaal Skylers mond uit, lichtelijk ratelend doordat ze geen enkel idee had waar ze moest beginnen."We went to a new nightclub named Verdant. You probably never heard the name before, but it is in the same street as the club where we went to on my birthday a couple of weeks ago. It was very crowded in there, but there were also a bunch of hot guys. Too bad you weren't with us, though."

Hoewel ze er nooit geweest was, kende ze de weg uit haar hoofd. Bovendien liet ze zichzelf leiden naar de luide muziek die al vanaf een verre afstand hoorbaar was. Nu ze uiteindelijk in die buurt uitkwamen, moesten ze slechts doorwandelen totdat ze een bordje waarop in koeienletters 'Verdant' stond gedrukt. Denkelijk viel het ook nog eens extra op doordat de meeste, bij nachtclubs horende, borden, gemaakt werden uit lichtjes om het nog opvallender te maken. Des te meer lichten er zich buiten een club bevonden, des te groter de concurrentie tegenover de anderen werd. Jack mocht van geluk spreken dat Addison haar weg ietwat kende, alhoewel ze het vooral te danken had aan haar ultrasterkte gehoor. Daarbij, kwam de nachtclub waarachter de hacker zich moest bevinden, al in zicht.Binnen enkele seconden zouden ze hun bestemming bereikt hebben. "We're already almost there. We only need to walk straight and then we'll encounter it. As long as I can remember, it's on the end of this street."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een gebouw kwam steeds verder in zicht, naarmate hij Addison's uitleg volgde die hen naar de nachtclub leidden. Hoewel hij eerst zijn twijfels had gehad of het de goede weg was geweest, kon hij de naam 'Verdant' al gauw in grote, sierlijke en neon-opgelichte letters waarnemen. De keiharde muziek was van de vele meters afstand nog te horen. Hij kon de beat zacht in zijn oren horen wederklinken, het gegil van wat jongeren gepaard met de voetstappen van velen die er nog naar onderweg waren. Jongeren, net als zij, die er met hoog tempo naartoe aan het lopen waren. Misschien vanwege de mogelijkheid dan eindelijk dronken de nacht door te kunnen brengen. Wellicht omdat ze zich eenzaam voelden, een leuke avond wilden hebben of alles thuis wilden ontvluchten. Het was interessant om aan te zien, vond hij, ronduit omdat het uitgaansleven bij hem thuis geheel anders lag. Zijn ogen gleden heimelijk en onbescheiden over de omgeving. Nee, het kon hem nergens herinneren aan zijn thuisland, maar er was iets vertrouwds aan. Hij wist doodeenvoudig gewoon niet wat.

Een achteruitgang werd genomen. Een tussenweg, leidende tussen de twee grote panden door om uiteindelijk terecht te komen bij een krakkemikkige deur. De muffe geur van uitgerookte sigaretten hing er rond. Een walm van zowel de alcohollucht als een onverklaarbare, suffe lucht kon hij binnenkrijgen. Het onduidelijke licht van de lantaarnpalen was nergens meer te bekennen geweest. De dichtstbijzijnde bron van lichtstralen vormde het nooduitgang-licht, waarvan flikkeringen voortgebracht werden om het zien lastiger te maken. Eens om de paar secondes was het een beetje verlicht om het slot van de deur te kunnen vinden, anderszins was het er compleet donker alsof ze opgesloten zaten in een donkere kelder. "Why is this lighting so annoying.." Een beetje zuchtend tastte hij het oppervlak van de deur ietwat af tot hij dan eindelijk een deurknop kon vinden. Het metaal in zijn hand kon voelen klemmen, de koude tegen zijn huid kon voelen van het enige obstakel dat hen buitensloot. "Never thought Tommy McConnell lived in a industrial slum house. But.. well, here goes nothing." Met een nieuwe zucht haalde hij het over. Een pistool werd omslachtig vastgepakt in zijn vrije, rechterhand. Zijn vingers verstrengeld met de trekker indien hij het laadde. Het geklik klonk als gewoon in zijn oren, het weten dat het klaar voor schieten was als het nodig mocht zijn. Desondanks, met de veiligheid van het wapen in zijn handbereik, vulde geen veilig gevoel zijn gedaante bij het binnenstappen van het achterhuis. Er hing een onheilspellende sfeer. Een sinistere uitstraling heerste in het leegstaande pand, een stilte die hem niets van opluchting op kon leveren. Met een blik al zo kil en emotieloos keek hij rond. Geen klank verliet zijn lippen, geen woord dat gezegd werd tegen Addison over hoe ze stil moest zijn, want hij wist dat ze niet dom was. Ze kon prima weten hoe het van levensbelang was om geen uitspraken uit te brengen nu ze in het gebied van de vijand waren. Het achteromkijken liet Jack achter zich; geruisloos over de vloeren gelopen om een paar meters te verstrijken tot zijn rug grensde aan een van de muren voor een tweede deuropening.

Another time cuz... this one is waaay too cute ♥

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De bekendheid van luide muziek gecombineerd met felle lichten kwam steeds dichterbij, hoewel ze de gevoelens die erbij kwamen kijken, niet uitsluiten met slechts positief. Haar leven werd gedeeltelijk verwoest door een simpel nachtje uitgaan, maar er steeds weer aan terugdenken zou het verwerkingsproces er alles behalve makkelijker op maken. Hoe sterk zij ervan overtuigd was dat herinneringen ophalen alles een stuk simpeler zou maken, gelde dat slechts voor de positieve herinneringen. De negativiteit die zich voordeed in haar hoofd kon ze het allerbest grofweg negeren, uit haar hoofd zetten alsof het haar niks deerde. Elkander relikwie duwde ze uit haar hoofd, haar aandacht gevestigd op de omgeving. Het zicht van dronken tieners of zelfs volwassen mensen, amuseerde haar. Daarnevens was de onderscheiding tussen dronkaards ontzettend groot. Sommigen voelden zichzelf ontzettend optimistisch, alsof niets hun geluk nog kon breken. Anderen daarentegen zaten ellendig tegen een muurtje aan, hopend dat hun drongen toestand vliegensvlug voorbij ging voordat hun ouders erachter kwamen wat ze allemaal uitspookten in nachtclubs. Er verder nog bij stilstaan deed ze echter niet, daar had ze simpelweg geen tijd voor.

Het geluid van de aantal nachtclubs die zich in de straat bevonden, begon zich langzaamaan te vervagen toen er een achteruitgang werd genomen. Een weg die hen leidde naar een ietwat verouderde deur die er zeer breekbaar uitzag. Een misselijkmakende deur maakte dat ze haar adem iet of wat in probeerde te houden. De lucht van sigarettendamp en alcohol was nog erger dan de geur die rondhing in het bendehuis. De geur liet haar denken aan één of ander rokerslokaal die vaker bevestigd waren in cafés voor klanten die te lui waren om naar buiten toe te gaan wanneer ze wilden roken. Het was een ruimte die Addison het allerliefst vermeed, gewoonweg doordat zij het één van de meest vervelende geuren vond. Wachtend tot Jack de deur wist te openen, stond ze achter hem. Ongeduldigheid was merkbaar in haar houding. Ze wist wat eraan zat te komen, een dode zou vallen, een tafereel wat ze het liefst zo snel mogelijk voorbij liet gaan. Meegaan op Jack's klussen bracht ongetwijfeld heel wat spanning en adrenaline op, iets wat ze enerzijds niet erg vond. Toch bleef ze, ondanks haar moordlustige instinct, het liefst bij lijken uit te buurt. Het was niet alleen zeer avontuurlijk, het bracht ook heel wat stress met zich mee, bij Addison tenminste.
Haar stilstaande houding veranderde ze weer naar wandelend toen Jack de deur afgezien van het felle licht, open kreeg. Het geluid van Jack's klikkende pistool, maakte dat ze wist dat het echt was. Het wekte bezorgdheid op, de angst dat ondanks hij had gedaan, er wat met hem zou gebeuren. De gedachte beangstigde haar sinds ze onwetend was wat er zou gebeuren wanneer hem wat ernstigs overkwam. Het gebeurde vanzelf, de bezorgdheid over hem dook automatisch op zonder iets dat het beïnvloedde. "Be careful," bracht ze al mompelend uit, gemeend alsof ze daadwerkelijk om hem gaf.
Het geluid van iemand die dingen intikte met een toetsenbord was het eerste opvallende geluid. Hoe onhoorbaar het voor een menselijk iemand ook kon zijn, kon zijzelf het geluid overduidelijk horen. Het maakte dat ze op die manier precies kon achterhalen waar de hacker zichzelf bevond, ook al was het gebouw ontzettend groot.

She's so cute, I can't ♥

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij geloofde het niet. Hoe ze hem vertelde voorzichtig te zijn, dat ze hem namompelde met woorden die hem anderszins steun zouden bieden. Nee, hij kon het niet als de waarheid aannemen. Ze gaf niet om hem. Natuurlijk deed ze dat niet, want wat zou haar ertoe aan moeten zetten dat wel te doen? Hij was een moordenaar, een seriemoordenaar met elke dag een nieuw slachtoffer, zonder enig pad om terug te kunnen vinden. Een tijdbom, wachtende om af te gaan en een hel achter te laten. Niet meer dan leugens zouden het vormen als hij het van Addison aan zou nemen. Niemand kon zich druk over hem maken, niemand kon het deren wat er met hem gebeurde. Hij was een hopeloos geval. Een tevergeefse zaak, een verloren persoon, waar niets meer van te redden viel. Hij kon door de bomen het bos niet meer zien, realiseerde hij zich. Geen uitzicht op een uitweg kon hem wegnemen van de lugubere situatie. Hij werd erheen getrokken als een magneet aan metaal, moedeloos over een toestand waar hij geen protest op kon uitbrengen. Het was slechts een ongezien klein deel van een ziek spel dat hij moest spelen.
Zijn plaats tegen de muur verging. Hij zette de weg voort, geen neiging gehad te spreken over haar opmerking, en al onhoorbaar doorliep hij het pand. Niets meer dan een onbetrouwbare vredigheid met zich mee gebracht. Een grote, uitgebreide ruimte was hetgeen waar hij en Addison in verloren raakten. Een lege oppervlakte met enkel de ondersteunende, cementen palen als inrichting van de omgeving. Geen gedaante kon weergevonden worden in het verlaten gebouw. Geen schim die zijn aandacht van al het andere af trok, noch een spoor van de aanwezige waarnaar zij opzoek waren. Pas toen hij al tersluiks de trap betrad en op de bovenverdieping eindigde, kon hij zien waar hij voor gekomen was. De smalle traptreden onder zijn voeten maakten plaats voor de blik die gericht werd op een gestalte op een vijftal meters van hen vandaan. De rug die naar hen toegekeerd was, blokkeerde de kans die Jack had om zijn gezicht te kunnen herkennen, maar de gehele situatie sprak genoeg over de bezigheden. Het was wel degelijk degene op zijn backlist achter de drie monitoren. Voor kort stokte zijn adem, al hield hij zichzelf in bedwang door zich te bevelen op te houden. Een laatste pas door de deuropening werd gezet.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Geen weerwoord had ze van hem verwacht, dat deed ze nooit sinds ze amper op voorhand kon weten waarop Jack de behoefte had te antwoorden. Zelfs het feit of hij de woorden aannam deerde haar niets. Addison gaf om hem, zag hem als een vriend en voor haar part mocht hij het gerust weten hoe zij erover dacht. Haar daadwerkelijke gevoelens hield ze echter voor haarzelf, hij zou er namelijk vanzelf een keer achter komen hoe zij zich voelde wanneer ze explodeerde, wanneer het onmogelijk werd om het nog voor haarzelf te houden. Misschien kwam hij er wel nooit achter? Hoe vervelend en eenzaam het ook klonk, had ze het vermoeden alsof die optie beter was. Iets groter dan een simpele vriendschap opbouwen voorspelde ze als iets met ontzettend veel complicaties, hoeveel positiviteit er ook mee verbonden kon zijn. Addison moest uitkijken met wat ze zij, voordat alles wat ze echt voelde eruit kwam zonder ze het nog tegen kon houden. Daarnevens was hem vertellen hoeveel ze om hem gaf onzinnig in de situatie waarin ze zich bevonden. Hetgeen wat ze deed was hem simpelweg achterna wandelen in stilte, geen enkel woord maakte ze vuil doordat ze wist dat haar mond houden het verstandigst was. Haar stem gebruiken kon de situatie belemmeren, ervoor zorgen dat diegene naar wie ze opzoek waren hen eerder opmerkte terwijl het andersom moest gebeuren. Zij moesten opzoek gaan naar de hacker, hem kansloos maken door hem te vinden voordat hij hen vond.
Door de stilte die zich bezighield tussen hen beide, werd het tikkende geluid van een toetsenbord alsmaar luider, een teken dat de verstoppingsplek van de hacker steeds dichterbij kwam. Zo zacht mogelijk achtervolgde Addison hem de krakkemikkige trap op om het gekraak zo goed mogelijk te dempen. Een ietwat luidere kraak maakte dat ze voor enkele seconden stilstond om vervolgens weer verder de trap op de lopen. Het plaatsen van een houten trap was zeker verstandig sinds het de aanwezigheid van derden aantoonde, hen verraadde waardoor de man meteen wist dat er ongewenst bezoek was. Hoe dan ook, probeerde ze zich zo min mogelijk zorgen te maken over de krakende trap. Het leek wel alsof hoe meer voorzichtig ze was, des te meer gekraak het oude ding veroorzaakte. Een gevoel van opluchting ging door haar heen toen uiteindelijk de laatste traptrede werd vervangen door een normale vloer die geenszins bestond uit tergend hout.
Het zachte geluid dat ze hadden veroorzaakt met naar een verdieping hoger te wandelen, had hun aankomst allang bekend gemaakt. Het was merkbaar hoe de man deed alsof hij ze nog niet gezien had, maar tussendoor bewoog zijn arm zeer subtiel naar een wapen in zijn broekzak. De act liet hij achterwegen en met een rug draaide hij zichzelf op waarna een geklik, vermoedelijk afkomstig vanuit het pistool in zijn hand, hoorbaar werd. Dreigend hief hij het wapen op, naar hen gericht alsof hij op het punt stond te schieten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was in hun voordeel geweest onzichtbaar te blijven. Onopmerkelijk voor de man om aan te kunnen zien komen, als een geest voor elke buitenstaander om zo binnen te kunnen dringen. Om een verrassingsaanval te plannen en zo de klus kort maar krachtig af te kunnen ronden. Een enkele kogel hoefde er maar aan verspild te worden, slechts één overgehaalde trekker vooraleer hij weer opgelucht adem zou kunnen halen. Het zou makkelijk zijn, zoals Semion het altijd vertelde. Het was een kwestie van moed en adrenaline, eerder dan planning en geluk. Een goede maffiosi kon zich uit elke situatie redden. Moeilijk hoorde het niet te zijn, want dan behoorde je hier niet, werd hem altijd verteld. Ze zouden met enkele verstreken minuten weer buiten moeten staan. Desalniettemin bleek het een geheel andere wending te hebben, de situatie die zich de afgelopen tijd een paar keer in zijn hoofd afgespeeld had met allerlei mogelijke scenario's. Voordat hij ook maar tot stilstand gekomen was, stond hij oog in oog met zijn grootste vijand. Zijn pupillen gelinkt aan die van Tommy indien een loop naar zijn lichaam gericht werd.
Geconfronteerd met het gevaar, nam hij het zekere voor het onzekere. In een raas richtte hij het pistool op zijn gedaante. Gewend tot het punt tussen zijn ogen, geen fractie voorbij laten gaan op het overhalen van de trekker. Echter volgde een schot sneller in zijn gehoor dan zijn eigen bewegingen waren. Een harde knal in de ruimte die niet afkomstig was van zijn eigen wapen, maar van zijn vijand. Impulsief nam hij de ruimte voor Addison in. Haar duwde hij zo snel als hij kon naar achteren, weggehaald uit het zicht van de Ier, maar het had geenszins een veilige afloop. Een enorme kracht duwde hem naar achteren. Met een luide bons kwam zijn rug tegen de deurkozijnen aan, een hevig pijnscheut gaande door zijn schouder onderwijl hij zijn eigen schot in alle haast loste. Een schreeuw van zijn eigen pijniging galmde door de ruimte. Zijn hand schoot door naar het bloedbad op zijn huid, zijn ademhaling geleidelijk aan versterkt tot een paar hijgen al schor weerklonken. Een wazig zicht speelde zich af voor zijn ogen. Zijn focus verdween, een blur ontstaan waarin hij nog vaag de man weg zag rennen. Enigszins verlieten enkele happen naar adem zijn mond. Zuurstof leek verdwenen te zijn uit zijn omgeving, hem laten denken alsof het waanvoorstellingen waren die zich voor hem vertoonden. Hallucinaties, gevormd door zijn eigen brein om hem te verleiden. Maar was dat het geval? Was de pijn die hem zo kwelde, werkelijk alleen in zijn gedachten gevormd?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zonder zijzelf er nog wat aan kon veranderen, werd de ruimte voor haar ingenomen. Ze werd achteruit geduwd voordat ze de kans kreeg Jack weg te trekken zodat hij diegene was die de kogel ontweek. Nee, in plaats daarvan kwam de kogel in zijn schouder terecht nadat de Ier hem impulsief afschoot. Geschrokken en onwetend wat ze moest doen, gleden haar ogen vanaf het bloedbad naar de wegrennende man. Met een behoorlijke snelheid rende hij de trap af, alsof zijn leven ervan af hing en eigenlijk deed het dat ook. Na nog enkele seconden verbijsterd te staan om het tafereel wat zich zonet afspeelde voor haar ogen, zette ze op het rennen, sneller als nooit te voren, vlugger dan dat ze haar eigen loopsnelheid had ingeschat. Na slechts een drietal seconden, bevond Addison zich voor de man, diegene die een kogen in zijn lichaam hoorde te hebben in plaats van Jack die vermoedelijk kermend van de pijn op de grond zat. Met een sinistere blik stond ze voor hem, haar bloeddorst voor even achterwegen gelaten om hem angst aan te jagen.
"You really wanna die, don't you?" vroeg de man die net zoals daarnet, dreigend zijn pistool naar boven hield, opnieuw aanstalten gemaakt om de trekker over te halen en een tweede gewonde te veroorzaken. Hoeveel woede haar lichaam ook bezat, amuseerde zijn onwetendheid haar. Hij had geen enkel idee wie, of beter gezegd wat, hij voor zich had staan. Met een ruk trok Addison het pistool uit zijn hand en gooide ze het tientallen meters verder wat maakte dat de man geen bedreiging meer was. Zonder één woord uit te brengen, voelde ze haar tanden groeien, iets wat een heerlijk en vooral verlossend gevoel veroorzaakte. Addison voelde haarzelf machtig wanneer al haar krachten gebundeld werden en haar het wezen maakten die ze daadwerkelijk was, een zeer bloeddorstige vampier.De eerder nog dreigende blik in zijn ogen, werd vervangen door angst. Druppels angstzweet gleden langs zijn voorhoofd, over de zijkanten van zijn wangen naar beneden. Een zicht wat haar nog krachtiger liet voelen dan ze al deed. "W-what the hell are you?"
Zonder hem een verklaring te geven, stond ze in nog geen seconde zodanig zicht bij hem, dat ze zijn bloed hoorde stromen, zijn hart op een uitermate snel tempo hoorde kloppen. Geen aarzeling kwam erbij te pas vooraleer ze haar scherpe tanden in zijn nek duwde en een zeer luid geschreeuw denkelijk door heel het gebouw hoorbaar was. Gulzig zoog ze een grote lading bloed uit zijn lichaam voordat ze hem voor even liet bekomen van de pijn die ze veroorzaakte, om zijn zwakke, pijnlijke gezicht voor even in haar op te kunnen nemen. Normaliter zou er ervoor zorgen dat het geschreeuw stopte, maar ditmaal liet ze het voor wat het was. Sterker nog, het gaf haar een voldoening om hem te horen smeken om te stoppen, ook al kon niets haar nog stoppen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

Zijn handen betastten het lichaam van de jongen ondoordacht. Gegaan van plek naar plek op zijn borstkas, de koelbloedige huid gevoeld tegen het zijne indien hij de moeite deed om de wonden af te dekken. Het bloeden te stoppen om hem terug naar leven te laten wekken. In de hoop de ademhaling terug te kunnen horen in een paar seconden, zoals Jack het zichzelf wijsmaakte dat zou gebeuren. Het was een verbeelding die zijn hoofd in elkaar had gezet om hem gek te maken. Ethan leefde nog, natuurlijk leefde hij nog, want het was een sterke jongeman. Hij had genoeg levenskracht om zichzelf uit de put te helpen. Hij zou het overleven, bedacht hij zich meermaals in paniek, hij zou het halen. En toch vond Jack zichzelf weer, hopeloos gevoeld om een hartslag te kunnen interpreteren als teken van leven terwijl deze er in werkelijkheid niet was. In geen minuten had hij een teug van adem uit Ethan's mond kunnen horen komen. Zijn hart klopte niet meer, doch zat hij er als een eigenwijs kind het bloeden te steppen met zijn eigen handen om er verandering in te brengen.
"How could you do this to Addison?" sprak hij stamelend. Een paar woorden die er al zo verward als hijzelf momenteel was, uitkwamen, maar voor Romeo niet meer waard waren dan een brede grijns. De treurigheid viel eraan af te leiden, desalniettemin een spoor van wraakzucht dat in zijn blikken te bekennen was. "To Addison? But Jack, this isn't just about your girlfriend?" Een voetspoor werd achtergelaten in zijn passen, waarmee de jongen de afstand tussen beide verstreek om nu nog maar een paar meters over te houden. Hij dwong hem op te kijken van het lijk naast zich door enkel zijn voetstappen hoorbaar te maken. "You were the one who ruined everything. You said you'd punish her, for what she'd done to me. To Lissa. Look at what you've caused!" Weigerend Addison's broertje alleen te laten, bleef hij doodstil zitten. Zijn motoriek was als de dood gebleven. Zijn handen bleven bij de schotwonden in zijn borst, zijn knieën grenzend aan de grond en zijn armen ontfermd over het lichaam alsof het zijn eigen bezitting was. Hij zou Romeo niet meer in zijn buurt laten.
"My little sister was there, laying on the ground wide-eyed while she wasn't breathing. The blood running from her beautiful face and neck. And what did that fucking vampire get, huh? She got to live as if she's the queen of the house. No scratch to be found on her skin or even a track of the torture she deserves!" riep de jongen voor zich uit
"What do you m-"
"You, Jack Gilinsky, are just as evil as her. As me. This is all your fault." Vol veronderstelling hief Jack zijn gelaat op van het lijk op de grond. "Then why don't you make me fucking pay for it! Leave her goddamn little brother out of it and blame it all on me!" De woede die ervanaf straalde ging gepaard met zijn eigen paniek, al was het zijn drift die de strijd in zijn eigen lijf overwon. Een blik van vuur gaf hij aan Romeo terug voor zijn walgende woorden. "No, no. That would be too easy. Too easy for a mobster like you, just like you taught me to," sprak zijn voormalige vriend hem toe. "What matters the most according to you? Yeah, that's right. Family. So no, you're not going to get punished for the things you fucking caused, you son of a bitch. Your family's gonna suffer for you." Een laatste paar echo's van stappen vulden zijn omgeving, vooraleer de jongen zich van hem wegdraaide. Een doordringende blik vervaagde sindsdien in de atmosfeer. Hij kon zijn bewegingen waarnemen, zijn rug tegen zijn eigen gestalte aan terwijl hij van hem wegstapte. Afgrijzend gromde hij hem na.
"You should call your dad, to give him the last words you want to say to him, Jack. The clock is ticking.."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Desondanks de gulzigheid, nam ze alsnog de tijd om elk druppeltje bloed dat ze te pakken kon krijgen, via zijn nek uit zijn lichaam te zuigen. Geen walging ging door haar heen terwijl de sterke, zoete ijzersmaak van bloed werd opgemerkt door haar smaakpapillen. De bloedrode, warme vloeistof die door haar keel gleed, gaf haar een grote energie boost, leek haar steviger te vullen dan wat voor vast voedsel dan ook. Het was hetgeen waaraan haar lichaam al dagen aan een stuk behoefte tot vertoonde, maar toch had kunnen verbergen. Dagenlang had ze verlangd naar de voldoening die bloed haar gaf, hoe walgelijk ze het idee op sommige momenten ook vond. Het gaf haar niet slechts voldoening op haar bloeddorst die haar al dagenlang gek maakte, ook de kans om die woede die ze bezat te uiten was aanwezig.
Langzaamaan voelde ze hoe het mannenlichaam begon te verzwakken. Het leven dreef stilaan uit hem waardoor ze niets anders kon dan het bijna levenloze lichaam vasthouden om de laatste restjes bloed eruit te krijgen. Addison had lang genoeg gewacht, nu ze eindelijk de kans kreeg om zich te voeden, deed ze het meteen goed om er vervolgens weer een tijdje tegen te kunnen sinds het zeer moeilijk was om aan bloed te komen in het bendehuis. Pas toen ze merkte dat er bijna niets meer uit zijn lichaam te krijgen was en ze bijna misselijk werd door de grote hoeveelheid, haalde ze haar tanden uit zijn nekvel. Zijn lijk liet ze grofweg vallen als een stuk vuil, het achtergelaten zonder slechts één greintje respect. De bloedrestjes aan haar mond, veegde ze met één simpele bewegen weg met de bovenkant van haar hand. Lang stilstaan bij haar allernieuwste moord deed ze echter niet, een ander persoon ging door haar gedachten heen. De bezorgdheid over Jack maakte dat ze terugkeerde naar de houten trap die ze vervolgens opliep om te helpen.
"What the hell were you thinking?" was het allereerste wat ze wist uit te brengen eenmaal ze Jack weer tegenkwam in de ruimte waar hij eerder werd neergeschoten. Hij mocht van geluk spreken dat de kogel in zijn schouder terecht was gekomen. Was het een tiental centimeter eronder geweest, was hij de dode geweest en stonden ze veel verder van huis. Nog nooit eerder had Jack haar zo laten schrikken, haar vol verbijstering achtergelaten door zijn impulsiviteit. Addison had geen idee wat er in zijn hoofd speelde toen hij besloot voor haar te springen. Was het voor haar of omdat hij zin had om te tonen wat voor gedurfde keuzes hij durfde te maken. Het feit dat ze bozer klonk dan ze in de eerste instantie bedoelde, scheelde haar zeer weinig, hij mocht gerust weten hoe ze over zijn domme daad dacht. "I'm the immortal one, you could be dead!"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een gevoileerd, verstrooid blikveld werd zijn uitzicht. Meubels gingen uiteen vanuit zijn oogpunt, schaduwen namen een groot deel van de ruimte over en zijn wereld leek lichtjes te draaien. Duizeligheid drong tot hem door. Hij voelde zich high, ondanks de helse pijn die door zijn lichaam schokte. Zijn eigen trillende handen leidden hem naar het bloed. Zijn gedachten zoefden door zijn hoofd heen, de voorstelling gewekt dat hij zich in een achtbaan van herinneringen bevond, en toch wist hij een vaag aandenken waar te nemen. Een oude vriend van de middelbare school verscheen in zijn hoofd. Terugdenkend aan zijn praat over hoe hij zich kapot rookte aan de wiet, drugs had geprobeerd, en de wereld kneiter bekeek. Had Fedor dan toch gelijk? Was dit hoe het voelde om je buiten je lichaam te bevinden? Om de omgeving vanuit een ander perspectief te bekijken dan de meesten dat deden?

Haar terugkomst was anders dan verwacht. Hij had op zijn minst een beetje dankbaarheid verwacht, of misschien een reactie op waar de jongeman precies heen was gegaan, maar in plaats daarvan leek het te gaan om de boosheid dat alles overnam. Een woedeglinstering in haar ogen terwijl ze hem vol aansprak op zijn actie. Hij kon het hebben, daarentegen kon commentaar hem nooit wat doen, desondanks leek het hem te treffen dat ze zo durfde te spreken alsof hij een onhandelbare kleuter was. Iemand die elkander tot last was met alles dat hij deed. De boosdoener, wederom, degene die altijd alles verkeerd deed. "How about a 'thank you'?" sprak hij sarcastisch uit, een deel moeizaam uitgebracht omdat hij zichzelf tot een andere positie verplaatste. Een kreun van leed liet hij horen, waarop hij alsnog koppig doorzette en zichzelf door middel van zijn handen recht liet zitten. Het bloed kon hij voelen plakken tegen zijn bovenlijf. Het vocht droop eruit, uitgebreid tot één grote plek van rood rond zijn schouderblad. Een diepe wond toonde zich tegenover zijn nu sneeuwwitte huid. Zijn oogleden sloten voor kort, een diepe zucht laten horen vooraleer hij met veel kracht probeerde ze opnieuw te openen. "What do you care? I could be dead every second, minute or hour."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Onbegrijpend bekeek ze hem door de woorden die hij uitsprak, alsof hij zonet een goede daad had verricht. Voor haar springen om haar zogenaamd te beschermen was het domste wat hij ooit had kunnen doen. Wat als de kogel in zijn hart was beland? Wat als hij het schot niet had overleefd? De gedachte alleen bezorgde haar kippenvel, de onwetendheid wat er verder zou gebeuren zonder hem. Hoe moeilijk ze het eerst had gevonden om het toe te geven, had ze hem nodig. Addison zou het amper redden in het bendehuis zonder Jack. Natuurlijk waren Samuel en Crystal er nog, maar desondanks alle gebeurtenissen tussen hen, vond ze Jack's aanwezigheid nog het prettigst. Hoe anders ze in het prille begin nog dacht, had ze hem liever in leven.
"Thank you? For what? For almost getting yourself killed?" vroeg ze met dezelfde woede nog steeds in haar stem. Addison had hem iets wijzer ingeschat. Hij had zijn eigen leven op het spel gezet voor het hare en dat terwijl zij een kogel gemakkelijk aankon. Verschillende kogels had ze in haar lichaam gehad terwijl ze in de kelder bij de vampierjagers zat. Sterker nog, kogels omgeven door verbena, wat het nog pijnlijker maakte. Elk schot had ze overleefd, in welk lichaamsdeel de kogel dan ook terecht was gekomen. Ook al zou haar hart het schot opgevangen hebben, zou ze alsnog in leven blijven. Addison was onsterfelijk en dat wist Jack beter dan wie dan ook. Hij was degene die haar had vermoord en vervolgens had opgemerkt dat een simpele messteek in het hard haar slechts een korte dood zou bezorgen, ze was ervan overtuigd dat hij beter wist. “All I had to do was get rid of the bullet as soon as it would’ve hit me, and the wound would’ve been gone in a few minutes.”
Geen enkele reden was goed genoeg voor zijn verrichtte daad. Een normaal persoon had hem bedankt, hem gezien als een levensredder, als een held die zijn leven opofferde voor die van een ander. Helaas was Addison geen normaal persoon, een normaal persoon zou namelijk niet verliefd worden op haar ontvoerder, om hem geven alsof ze hem al ontzettend lang kende. Geen greintje dankbaarheid had ze. Hij had haar gered van een helse pijn, dat zeker, maar ze vond het die pijn niet waard. Addison kermde het allerliefst zelf van de pijn als Jack daardoor wondeloos was gebleven. “Oh c’mon. You’re only being stupid if that’s what made you catch the bullet for me.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Onberaden reikten zijn herinneringen uit naar die ene avond. De paar uur waarin hij zich voor het eerst in lange tijd 'normaal' had gevoeld, waarin hij zich op zijn gemak voelde bij iemand. Hun lippen die in aanraking kwamen was hetgeen wat iets onkenbaars in werking had gezet. Het warme gevoel in hem.. hoe vaak hij het weg wenste, het bleef. Als een onvermijdelijk iets in zijn lijf wanneer hij bij een zogezegd iemand was. De terugkerende vrolijkheid in zijn tijden die hij spendeerde in duisternis, uit gewenning de muren om hem heen opgebouwd, maar deze werden genadeloos afgebroken. Blijdschap keerde ervoor terug. De gewoonte om te lachen, zelfs al weigerde Jack er vaak aan toe te geven, en de rondgaande sfeer die hem lieten voelen alsof hij er wél toe deed. Lange tijd had hij vertikt om ook maar gevoel toe te laten. Hij stopte het weg, verbande het uit zijn hart met de interpretatie dat het er nooit geweest was, afgezien daarvan werd het van hem afgenomen. Ze pakte het van hem af, maar het was geen leegte die ervan overbleef zodra hij wel gedwongen was alles toe te laten. Geluk overspoelde hem sindsdien elke keer als ze in zijn armen lag. Wanneer Addison hem de prachtige glimlach schonk, hoe ze kon grinniken en zijn koppigheid wist te bestrijden als geen ander, want dat was waarom hij het nooit had gezien. Ze waren hetzelfde. Ze zaten als twee dezelfde personen in elkaar en het maakte al die botsingen als dagelijkse ruzies. Het deed hem daarom zulke haatgevoelens waarnemen om Addison en Samuel samen te zien. Omdat hij wist dat zij gelukkig was, terwijl hij het enkel kon zijn met haar aan zijn zijde. Hij kon het niet langer.
"What else do you want me to say, hm?" De pijngrens was steeds dichterbij aan het komen bij hem, al dan niet iets waar hij zich op richtte. Hij keerde zich zonder meer tot Addison. De woede van haar had hij ietwat overgenomen, de irritaties kenbaar gemaakt door zijn zachte gegrom. "Okay, you wanna know why I caught the goddamn bullet? Fine, I'll tell you right now," siste hij. "Because maybe, a tiny bit of me actually cares!" Zijn oogleden knepen zich iets samen. Een teken van frustratie op een normaal niveau; dit keer een gevolg van zijn bloedverlies. Hij moest zoeken vooraleer hij Addison's ogen in de vaagte van de kamer kon vinden. Een zucht rolde over zijn lippen, zijn blik op haar gerust indien hij zijn hoofd schuin tegen de muur liet leunen. "Maybe, because I fucking like you! You happy now?" werd haast roepend uitgebracht. "Yes, that's right. I like you, a lot. Like- Argh, I don't know, the movie type of way. The type of thing that only occurs in fairy tales or somethin' like that. The unrealistic, loving kind of way that I can't understand, for fuck's sake." De neerslachtige manier van uitbrengen verminderde met elk woord. Zijn stemgeluid daalde, steeds meer totdat het het doorgaans volume had bereikt. Echter, tegen die tijd had Jack zich al spijt betoond over zijn impulsieve actie. Het was Samuel waar ze voor had gekozen. De jongen van Genovese, zijn grootste vijand op het moment, wie hij zodanig verachtte dat het pijn deed. Waarom dacht hij überhaupt na over de zin van zijn uitspraken? Geen klank kon verandering brengen in haar behoeftes aan de zoon van de belangrijke, om het leven gebrachte maffiosi. Hij verklaarde zichzelf nu officieel voor gek.
Hoofdschuddend liet hij zijn ogen van haar afglijden. "But it doesn't matter now, does it?"

~ ♡ ~

And I'll use you as a warning sign
That if you talk enough sense then you'll lose your mind
And I'll use you as a focal point
So I don't lose sight of what I want
And I've moved further than I thought I could
But I missed you more than I thought I would
And I'll use you as a warning sign
That if you talk enough sense then you'll lose your mind

And I found love where it wasn't supposed to be
Right in front of me
Talk some sense to me

And I found love where it wasn't supposed to be
Right in front of me
Talk some sense to me

~ ♡ ~

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar mond viel lichtelijk open door de zeer onverwachte woorden. Jack was onvoorspelbaar, daar was ze al sinds dag één achter, al overtrof het alles. Dagenlang had ze zitten popelen om dat geen wat hij nu eindelijk uitsprak, aan te mogen horen. Het duurde echter een tijdje voordat ze doorhad dat alles echt was, de realiteit en geen droom waar ze onverhoeds uit zou ontwaken met een grote teleurstelling. De woede die zich door het gehele tafereel had verzameld en er net zoals bij een explosie in één keer uitkwam, dreef stilaan haar lichaam uit, plaats makend voor een compleet ander gevoel, namelijk gelukzaligheid. Haar hartslag was niet versneld door kwaadheid of adrenaline, het was een ander, liefdevol gevoel dat haar hartslag oncontroleerbare maakte. Elkander woord liet ze voorbij gaan, stilzwijgend wachtte ze tot hij uitgesproken was om geen enkel woord te hoeven missen, voor het geval dat ze het simpelweg verkeerd verstaan had. Hoe dan ook, bleek ze het daadwerkelijk juist gehoord te hebben, maar desondanks ze zoveel dingen wilde zeggen, was ze zodanig verbijsterd dat ze geen enkel woord uit haar mond kreeg. Toch was er ondanks de woede die enkele tellen geleden nog haar hele lichaam en verstand overnam, een zwakke glimlach op haar gezicht verschenen, hoewel het denkelijk ietwat verlegen overkwam. Het was hoe ze zich voelde. Verlegen, gevleid, maar ook ontzettend gelukkig en opgelucht. De jongeman die volgens velen geen hart bezat, had er wel duidelijk één, alhoewel dat geen nieuwtje was. Nee, Addison geloofde er al sinds het begin in.
"It does matter, Jack, really," begon ze na een kort moment van stilte te vertellen. Voor het allereerst had de jongeman haar echt sprakeloos gemaakt, maar toch deed ze haar best om zo goed mogelijk te verwoorden wat zij voelde. Niks kon haar nog tegenhouden, hoe dom het misschien ook kon zijn of hoe ongemakkelijk het mocht worden in te toekomst, ze moest het vertellen. Nu ze eindelijk de kans kreeg om te vertellen hoe ze zich al sinds hun lippen elkaar voor de eerste keer raakten, voelde, greep ze het. "You have no idea how happy I am to hear that out of your mouth."
Een korte stilte deed zich voor tussen hen beide voordat ze weer verder uitlegde wat al dagenlang op het puntje van haar tong lag. "I feel exactly the same about you... I really like you too," bracht ze uit, hoewel ze zich besefte hoe vreemd het voor hem moest klinken. Jack had haar zien zoenen met Samuel, gedacht dat ze een stelletje vormden terwijl het allemaal een leugen was. Een leugen die ze het gecreëerd om Jack jaloers te maken."And it sounds probably very weird because you were thinking that I have something with Samuel, but it was all a big joke, for me at least. I feel nothing for him, I don't even want to be with him."
Het luchtte op om eindelijk alles op te biechten, om vermoedelijk niet meer samen te hoeven zijn met Samuel. Hoe ze de zaak op zou moeten lossen was een zorg voor later, iets waar ze het liefst zo min mogelijk aan dacht. Het enige wat er toe deed was zij en Jack, het moment waarover ze eerder nooit durfde te dromen omdat ze ervan overtuigd was dat het onmogelijk was. "You're the person I want to be with."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij wilde haar antwoord eigenlijk niet eens weten. Hij kon het al voorspellen, wetend dat het toch afgewezen werd. Ze had Samuel inmiddels al ingepalmd. Zijn hart was gestolen, maar het was die van Genovese die opmerkelijk bleef en het hare bleek te hebben. Het was slechts een riedeltje dat onverstoorbaar door zou gaan. Ze zouden ruzie krijgen, een discussie over de verspreidde leugens en manipulaties, en dan zou alles van boord worden gegooid. Ontkenningen zouden alles opdoeken wat die nacht af had gespeeld. Ze zouden verdergaan, doende dat er nooit een woord over gevoelens verwisseld was, vervolgens hun oude leven leiden in het miserabele bendehuis met een ongemakkelijke barrière tussen elkaar in. Het zou moeilijk worden, dat wist hij. Nu hij voor een keer een waarheid uit had gesproken over zijn weggestopte gevoelens, zal het op het begin onmogelijk zijn gewoon 'normaal' te kunnen doen, maar het was nou eenmaal het lot. Ze zouden affecteren dat er nooit iets plaats was gevonden. Zij zou het vergeten, hij zou het uit zijn gedachten bannen om hetzelfde tafereel weer te volgen als hem gewoon was geworden. De eenzame rondes die zijn leven voor moesten stellen om hem enkel bezig te houden en zich van elkander af te schermen. Ze zou hem negeren, hij zou geen woord meer uitspreken, en alles dat over zou blijven werd een vervaagde herinnering. Een droom waarvan zij beiden wakker waren geworden.
Verzuchtend keek hij weg. Hij hoefde haar gezicht niet te zien, haar lichaamstaal af te lezen alsof er iets te bereiken viel, want het was goed zo. Het was het meest kwetsbare als Jack zich ooit op had gesteld. Het voelde alsof hij elke gepasseerde seconde, minuut, of klank van haar stem hem meer pijn dan ooit kon doen. Desalniettemin waren het zijn waanbeelden die met hem aan het spelen waren. Alles weergalmde tientallen keren door zijn hoofd indien Addison haar sprakeloosheid opgepakt leek te hebben. Hij overtuigde zichzelf ervan dat alles vervormd werd, de uitspraken vervangen door hetgeen wat hij wilde horen, maar bij het aanzetten van zijn eigen ogen om terug te keren naar Addison, bleef hij stomverbaasd achter. "Wait.. so with Samuel, you two aren't..?" vroeg hij, ietwat stamelend. Hoe ze er stond.. de verlegenheid waarmee ze dan toch haar zwijgen overtrad, de zwakke glimlach op haar gezicht.. het was anders. Anders dan hij zichzelf mee gekweld had toen hij deze situatie over en over door zich heen voelde gaan. Dan het beeld dat hij aan hemzelf liet zien. Hij kon zijn geglimlach sindsdien niet meer inhouden. Breed en voortreffelijk lachte hij haar toe. "Well, then I guess we finally agree at something," prevelde hij zacht. "Because you're the one I want to be with too." Lichtjes in zichzelf schudde hij zijn hoofd, waarna hij haar even een vrolijke blik gunde. Zijn gelaat daarentegen werd al gauw gewend naar de schotwond. Hij kon amper normaal bewegen zonder de steken te kunnen voelen, maar niets kon hem - naar verwachting - nog tegenhouden. Met tegenzin zette hij zijn beide handen neer op de ijskoude vloer om zichzelf omhoog te duwen.
"Never thought this'd ever happen to me."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het gevoel dat ze bezat was gewoonweg onbeschrijfelijk. Het was een lange tijd geleden toen ze zich voor het laatst zo gelukkig had gevoeld, alsof niets haar gelukzaligheid nog kon breken. Het maakte alle negatieve dingen die zich hadden voorgedaan de afgelopen tijd een beetje goed. Ze had tegen haarzelf gelogen toen ze zichzelf wijsmaakte dat gelukkig worden in het bendehuis onmogelijk was want het gevoel dat ze bezat was overduidelijk geluk. De talloze pogingen om haar gevoelens voor Jack weg te duwen waren allemaal voor niets geweest. In de tijd die ze verspild had aan een ellendig gevoel ontwikkelen doordat ze dacht dat het toch nooit wat kon worden, had Jack zich hetzelfde gevoeld. Ze had zichzelf als gek verklaard toen ze merkte welke gevoelens ze voor hem begon te ontplooien zonder ze de kans kreeg om het te stoppen. Addison dacht dat ze doordraaide, maakte haarzelf wijs dat wat ze ook voelde, waanbeelden waren. De verliefdheid had ze al die tijd proberen te verdraaien met haatgevoelens, maar uiteindelijk kon ze het niet. Desondanks hun af en toe botsende karakters, hadden ze zo hun momenten waarbij het klikte tussen hen. Momenten waarop de drang om haar lippen tegen de zijne te drukken zo goed als onmogelijk werd. Momenten waarop haar hart bijna uit haar borstkas klopte uit pure liefde voor hem, een gevoel dat niemand anders haar kon geven. Geen familie, geen vrienden. Nee,alleen hij.
De verbazing die van zijn gezicht te lezen viel nu ook zij verteld had wat er in haar hart omging, amuseerde haar. De verwarring toen ze sprak over Samuel die uiteindelijk toch niet degene was die haar gelukkig maakte. Haar foute plannetje maakte dat ze zich schuldig voelde tegenover Samuel, maar uiteindelijk was het dat nare affect waard. "No, I made him believe that was in love with him because I needed a distraction. I used him to get you out of my head, but eventually i noticed he kinda likes me, so I also used him to make you jalous," probeerde ze de situatie te verduidelijken, desondanks het te vreemd voor woorden klonk. Bij nader inzien, was het een stom idee geweest. Een idee wat slechts meisjes zouden uitvoeren om uiteindelijk het hart van een jongeman te overwinnen. Addison had het hoe dan ook geprobeerd, ook al had ze geen idee of het plan wel nuttig was geweest. Vermoedelijk had ze voor niets met Samuels emoties gespeeld.
De vrolijkheid die op zijn gezicht stond, maakte dat ze minstens even vrolijk werd. De glimlach die hij liet zien oogde oprechter dan ooit te voren. Het maakte haar blij dat zij de reden achter zijn prachtige glimlach was, de aanleiding van zijn blijdschap. Het aanzicht van zijn geluk veroorzaakte ook op haar gelaat een onvervalste glimlach. Hoe dan ook bleef de verlegenheid nog steeds lichtelijk aanwezig, hoewel ze wist dat die uiteindelijk vanzelf verdween. Addison moest nog wennen aan het feit dat Jack precies hetzelfde tegen haar aankeek, als zij tegen hem.
"Be careful, you'd better not force yourself with that wound before you get yourself in even more pain," bracht ze vrijwel meteen uit toen Jack zijn beide handen op de grond plaatste om zichzelf rechtop te duwen. Voor hij de kans kreeg om zichzelf op zijn voeten te krijgen, ging ze wat dichterbij hem staan om vervolgens haar hand naar hem uit te steken, een aanbod gemaakt voor de hulp die hij duidelijk kon gebruiken. "Let me help you."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld