Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene had geen woord gelogen toen ze had beschreven hoe zwaar het werk in Australië zou zijn. Het fysieke werk, maar ook de mentale tol die zich zou laten eisen. Het opruimen van de verschillende hokken, het voeden van de dieren en het klaarmaken van verschillende operatiekamers was nog het simpele werk. Het meest moeilijke was toekijken hoe zwaar gewond een dier soms binnen werd gebracht, om de gevolgen van alle branden recht in de ogen te kijken en soms ook afscheid moeten nemen als een brand weer het leven van een dier had geclaimd.
Vrije dagen en avonden met Naylene was hetgeen wat haar op de been hield, samen met de berichten van Calum en haar andere vrienden uit Los Angeles. Linn en Naylene zaten veilig in de stad, waar de bosbranden minder snel hun weg vonden. Het voelde voor haar alsof ze in een andere realiteit was. Het werken op deze manier was ze niet gewend en ondanks dat ze zichzelf met gemak kon afzonderen voor de meningen online, was het een stuk moeilijker om sommige beelden van haar netvlies te verwijderen.
Gelukkig was er genoeg afleiding te vinden. Wanneer ze kon, belde ze met haar vaders en vrienden. Enkele dagen geleden was het Calum zijn verjaardag geweest. Hoewel ze er spijt van had gehad dat ze niet bij zijn verjaardag, de eerste sinds ze een koppel waren, had kunnen zijn, hadden ze uitgebreid met elkaar gebeld en had Linn voor meerdere cadeautjes gezorgd, om hem te verzekeren dat ze hem niet was vergeten. Zelfs niet aan de andere kant van de wereld.
Tevens was er goed nieuws vanuit Los Angeles gekomen: de band zou ook naar Australië komen, zodat ze daar op zouden kunnen treden voor een inzamelingsactie voor het rode kruis. Linn had zelfs al gehoord dat ze hier een clip op zouden willen nemen, passend bij één van hun nieuwe nummers. Dat terwijl een andere muziekvideo al snel online zou komen te staan. Het was vreemd wat voor een positief spannende tijd het was voor haar vriend, terwijl er zoveel speelde in de wereld.
Het was ochtend in Perth en Linn lag nog in haar bed, scrollend op haar telefoon. Toen ze aan had gekondigd dat ze een pauze zou nemen van alles, had niemand dat in twijfel getrokken. Ze had niet meteen verteld waar ze naar toe was gegaan en ook alle foto’s die waren gemaakt, had ze voor haarzelf gehouden. Het ging immers niet om haar.
Juist door haar voorzichtigheid, schokte het nieuws wat ze op haar tijdlijn zag haar zo. Ze schoot overeind en klikte het artikel meteen aan. Haar ogen gleden vluchten over de pagina. Haar naam, in combinatie met die van Naylene -maar ook Ashton en Calum- werd genoemd, met een uitgebreid verslag over het werk wat ze hier deden.
‘Fuck.’ Het was nooit haar bedoeling geweest om de aandacht te trekken of om haar naam ergens op te plakken. Dat was aan anderen, zoals bijvoorbeeld aan Calum en zijn band. Natuurlijk was het niet verkeerd om iets goed te doen, om te willen helpen, maar ze haatte het hoe de media alles kon verdraaien en hoe ze het groter maakten dan dat het is.
Verder op social media tagten mensen haar onder de tweet waarin het artikel was genoemd, evenals op Instagram. Haar volgers vroegen naar een vlog, een instagram post. Er werd haar gevraagd of ze ook geld had gedoneerd, of dat ze daar niet aan mee zou doen, zoals andere influencers.
Linn wist niet wat ze anders moest doen, behalve naar Naylene gaan om haar te vertellen dat ze dit echt had willen voorkomen. Dat de echte lof juist naar mensen zoals haar oom moest gaan en niet naar haar. Ze stapte uit haar bed en gleed in haar ochtendsloffen. Ze pakte haar badjas en hing deze over haar arm, terwijl ze het pasje van de kamer en haar telefoon in haar hand nam.
De hotelkamer werd afgesloten en al lopend trok Linn haar badjas aan. Eenmaal aangekomen bij de kamer van Naylene, klopte ze een paar keer op de deur. Ze had ondertussen ook al een berichtje gestuurd om te laten weten dat ze er aan kwam, of Naylene nog sliep of niet.
Naylene opende de deur en Linn beende naar binnen. Naylene sloot de deur achter haar. ‘Wat is er aan de hand?’
‘Ze weten ook altijd alles!’ riep Linn gefrustreerd uit. Ze had niet eens door gehad dat er mensen bij hen in de buurt waren geweest. ‘Het was niet mijn bedoeling om mijn naam op dit alles te plakken. Ik wilde alleen maar helpen, echt! En nu betrekken ze jou er bij, en zelfs Ash en Cal. En iedereen, letterlijk iedereen heeft er een mening over!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dankbaarheid, dat was hetgeen wat Naylene vooral voelde. Ze was dankbaar dat ze haar tijd hier door mocht brengen. Haar werk had haar aangeboden om zo lang weg te blijven als ze nodig vond en dat was een fijne gedachten. Ze was dankbaar dat ze Linn hier had, om als steun te dienen in alle heftige dingen die aan hen voorbij kwamen. Het meeste dankbaar was Naylene nog wel voor de gezondheid voor de mensen om haar heen. Hier had ze van dichtbij gezien hoe het leven kon lopen. De dieren waren niet de enige die moesten vluchten, er waren ook genoeg mensen die geen huis meer over hadden. Dat haar dierbaren dan ongedeerd waren, was zo’n gerustheid.
Met het werk hier, kwam voor Naylene echter wel een vermoeidheid met zich mee. Ze voelde zich voldaan, maar ze merkte ook dat ze haar tijd in het hotel echt moest gebruiken om stoom af te blazen en weer op te laden voor de volgende heftige dagen die voor haar lagen.
Naylene was de dag dan ook begonnen met een bezoek aan de sportzaal beneden, waar ze een tijdje had gerend, om vervolgens onder de douche te schieten. Het was nog steeds vroeg toen ze een korte broek en een sportbeha aan had gedaan, om nog even van de rust te genieten. Toen had ze Linn haar berichtje binnen zien komen. Vaak spraken ze in de ochtend wel een tijdje af om samen te ontbijten. Omdat ze vandaag pas in de middag bij Naylene haar oom werden verwacht, had ze het echter niet om deze tijd al verwacht.
Op het moment dat Linn haar kamer binnen was gelopen had Naylene al kunnen zien dat er iets aan de hand was geweest. Gelukkig was Linn niet iemand die er omheen draaide en meteen op tafel kwam met hetgeen wat haar dwarszat. Iets wat Naylene zeer aan haar waardeerde.
“Hebben ze er iets over geschreven? Foto’s van online gepost?” Vroeg Naylene dan ook, omdat ze het hele beeld wilde vormen.
Linn knikte, terwijl ze haar telefoon uit haar badjas -wat in Naylene haar ogen niet echt een badjas was – haalde. Ze overhandigde de telefoon, waardoor Naylene zelf kon kijken naar het artikel wat Linn op was gevallen.
Voorzichtig liet Naylene haar ogen over de woorden glijden, die totaal niet negatief waren. Toch kon ze maar al te goed begrijpen waarom Linn het alles behalve prettig vond dat ze hier stonden. Er stond een uitgebreid verslag over hun dagen online. Alsof er iemand was geweest die hen had gevolgd juist de publiciteit. Naylene kon begrijpen hoe dat overkwam op sommige mensen. Alsof Linn dit alles gebruikte alleen maar om aandacht te krijgen en ze er zelf vals bescheiden over kon doen, omdat ze er zelf niets over postte.
“Er zijn vast mensen die hier niet heel erg goed op reageren? Die denken dat je dit doet alleen maar om goed over te komen?” Naylene kende het wereldje, er was haar vaak genoeg gevraagd of hier iets tegen te doen was. Jammer genoeg was er echt weinig tegen te doen. Er bestond zoiets als portretrecht, maar in dit geval ging het niet op, omdat de auteur van dit stuk ook foto’s had gemaakt van de plaats waar ze werkte, dus daar zou hij zich makkelijk onder kunnen verschuilen. Er was geen rechter die zou verplichten om dit werk zomaar van internet af te halen.
“De meeste reacties waren positief, maar sommige mensen zijn er vast niet blij mee nee! En ik ook niet, gewoon het idee dat ze overal zijn. Dat ik iets voor mijzelf doe en ze meteen alles op internet gooien, zonder dat ik er ook maar iets over te zeggen heb. Dat ze jou er in meenemen en dat ze ook Cal en Ash nog betrekken alsof het helemaal niets is!” Naylene gaf Linn de telefoon terug en liep naar het zithoekje, zodat ze even rustig konden zitten.
“Het is echt super frustrerend. Ik kan mij alleen maar indenken hoe het moet voelen.” Linn deelde haar hele leven al met deze mensen. Nu had ze er bewust voor gekozen om dat even niet te doen. Iets voor haarzelf en deze wereld te doen. Mensen hadden zelf besloten dat zij het wel konden delen, wat echt helemaal nergens op sloeg!
“Niemand heeft het recht om een deel van jouw leven te delen, zeker niet als jij er voor hebt gekozen het voor jezelf te houden.”
Linn knikte. “Ik vind het gewoon heel erg vervelend. Ik weet ook niet wat voor gevolgen dit heeft. Straks komen er mensen naar het reservaat om te kijken of ik er ben. Er zijn ook al zoveel mensen die er vanuit gaan dat Cal en Ash er zijn. Straks wordt het echt super druk en dat wil ik niet op mijn geweten hebben? We hebben het al druk genoeg met het verzorgen van de dieren, we hebben geen tijd om die mensen weg te sturen.”
Voorzichtig trok Naylene, Linn iets naar zich toe, door haar armen om haar heen te slaan. Ondanks dat Naylene helemaal niet zo van de knuffels was, kon ze zien dat Linn het op het moment kon gebruiken.
“Dat komt wel goed. Het is goed beveiligd en iedereen moet zich eerst melden bij de receptie.” Hielp Naylene, Linn herinneren.
“Ja maar sommige mensen trekken zich er helemaal niets van aan!” Op het moment had Naylene daar niet veel op in te brengen, er waren inderdaad mensen die zich helemaal nergens iets van aantrokken en alleen maar aan zichzelf dachten. Ook als dat alleen om een foto met een idool ging, terwijl er dierenlevens op het spel stonden en voor de mensen zelf ook niet veilig was.
“Het komt wel goed. Daar hoef jij je echt geen zorgen over te maken.” Fluisterde Naylene. Dit was al genoeg, ze hoefde er echt niet nog meer dingen bij te trekken, dat zou haar alleen maar gek maken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De knuffel van Naylene was verrassend. Ze was niet een vriendin die snel uit zichzelf knuffelde. Linn was meestal degene die haar besprong en haar armen om haar heen sloeg, maar nu was het Naylene die haar in haar armen nam om haar te bedaren. Meteen sloeg Linn haar armen om de langere vrouw heen en zuchtend leunde ze tegen haar aan. Naylene vertelde haar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, maar daar was het al te laat voor.
‘Natuurlijk maak ik me wel zorgen. Wat als mensen domme dingen gaan doen om mij op te zoeken, of omdat ze denken dat Cal en Ash er zijn? Wat als ze ons hotel vinden?’ Daar waren ze toe in staat, dat wist Linn maar al te goed. Zelfs als zij stilhield waar ze verbleef, was er altijd iemand die haar vond. Zo ging dat bij Calum en Ashton ook en dat was nog veel erger.
‘Mensen gaan nu niet zomaar de straat op. Iedereen weet dat het niet veilig is,’ suste Naylene haar. Linn wist dat het klopte. Het was te gevaarlijk om je huis te verlaten voor een langere reis, want de kans bestond dat je niet meer terug zou kunnen komen. Toch wist ze niet of jonge fans daar naar zouden luisteren. Wat als ze het gevaar niet in zouden zien?
‘Ik weet het niet,’ mompelde Linn. Ze kon niet voorspellen wat ze zouden doen. Zeker niet nu Calum en Ashton ook waren genoemd. Ze waren hier niet, maar nu leek het alsof dat wel zo was. Dat was vaak al genoeg voor hun fans om op zoek te gaan. Het was verschrikkelijk dat het soms op die manier ging, zeker nu er zoveel belangrijkere dingen speelden in de wereld.
‘Het is niet jouw verantwoordelijkheid als mensen je op komen zoeken.’ Linn haalde haar schouders op en trok zich terug uit de omhelzing van Naylene. Ze stapte naar achteren en ging op het bed zitten. Ze vouwde haar badjas voor zich en hield haar armen over elkaar.
‘Niet echt, maar het is wel wat mensen doen? Ik had ook moeten bedenken dat dit zou kunnen gebeuren. Dat vroeg of laat iemand me zou zien en er een heel verhaal van zou maken.’ Het was te verwachten geweest, maar dat maakte het niet gemakkelijker. Daarnaast had ze gehoopt dat ze in haar eentje niet zou opvallen, zeker met de minimale moeite die ze iedere dag nam om zichzelf klaar te maken.
‘Het is niet alsof je zelf iets hebt gepost of wat dan ook? Dan zou het anders zijn geweest.’ Naylene kwam naast haar zitten en legde haar arm rond haar schouders. ‘Misschien was het te voorspellen, maar dat betekent toch niet dat je niks meer kan doen? Zeker nu je hele goede dingen doet. Daar ligt nog steeds de focus op.’
Uiteindelijk had Naylene wel gelijk. Het artikel zelf was niet negatief. Totaal niet zelfs. Het was alleen jammer dat de nadruk niet lag op Naylene haar om en al het werk wat ze deden, want dat was wel wat ze verdienden. Linn en Naylene waren hier samen om te helpen, maar zij deden al het harde werk en verdienden daardoor ook het meeste lof.
‘Misschien…’ Linn zuchtte terwijl ze hardop nadacht. ‘Misschien kan ik nu wel iets posten. Niet iets groots. Geen vlog, of wat dan ook. Ik wil niet in de weg lopen met mijn camera. Maar gewoon een link naar de website en eventueel een link waar ze kunnen doneren. Dan gaat al het geld meteen hier naar toe.’
‘Dat hoeft toch helemaal niet?’ vroeg Naylene aan haar. ‘Natuurlijk is al het geld welkom, dat weet ik zeker. En het is ontzettend lief dat je het wil doen, maar het is echt niet nodig. Zeker niet als je het wil doen om het nu een soort van op te lossen.’
Linn staarde naar Naylene, die met één blik op haar precies leek te weten hoe haar hoofd in elkaar zat en wat ze wilde doen. Linn grinnikte om haar eigen gedaan. Het was vast Naylene haar advocatenkant die dit zo gemakkelijk wist te doorpikken.
‘Ik weet gewoon soms niet hoe je met dit soort dingen moet dealen. Hoe je er mee kan dealen,’ bekende Linn. Vaak was het leuk. De fans die haar opzochten, de gesprekken die ze mocht voeren en alles wat er bij kwam kijken, maar in de spotlight staan had ook een nadeel. Eentje die ze nu weer moest ondervinden en dat maakte haar werk moeilijker dan dat het leek.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor Naylene was er wel wat veranderd sinds ze Ashton had leren kennen. Vanaf het beginnen waren er al verhalen begonnen. Verhalen die soms ten onrechte de wereld in waren geholpen. Diep van binnen wilde ze er wel op reageren, wilde ze mensen vertellen dat hetgeen wat ze schreven grote onzin waren. Dat aanvechten was echter zonde van de tijd. Naylene vond het vervelend voor Linn dat zij het moest ondervinden, het zelfs een soort van dagelijkse realiteit was geworden. Zelfs iets wat ze graag voor haarzelf wilde doen, werd nu breed uitgemeten. Mensen hadden verwachtingen van haar.
“Je bent niets verplicht.” Verzekerde Naylene haar vriendin. “Niemand verwacht van je dat hier iets mee doet.” Ze wist zeker dat de organisatie al blij was met de hulp die Linn op het moment gaf. Geld was dan wel welkom, maar daar kwamen ze sowieso wel op de een of andere manier aan. Op dit moment was het belangrijker dat Linn zich op haar gemak voelde en haar werk hier kon doen. Dat was al heftig genoeg, om daar nou ook video’s bij te maken, leek Naylene helemaal slopend.
“Ik denk dat het nu vooral belangrijk is om aan jezelf te denken. Het is allemaal al best heftig en ik kan me alleen maar voorstellen dat je totaal geen zin hebt om er nog iets bij te hebben.” Ergens had Naylene wel met Linn te doen. In deze situatie had ze zelf ook niet goed geweten wat ze had moeten doen. Natuurlijk kwam Naylene normaal gesproken sterk over, alsof ze precies wist wat ze deed. Vaak deed ze dat ook wel, maar er waren ook echt wel dagen waarop ze alles wat ze deed in twijfel begon te trekken. Het waren die dagen waar ze sterker moest staan dan ooit. Linn moest dat nu ook en gelukkig had ze Naylene in vertrouwen genomen, zodat ze haar kon helpen.
“Je doet al meer dan genoeg, echt waar.” Verzekerde Naylene haar vriendin dan ook nogmaals. Ze vond het bijzonder dat Linn deze stap met haar had gezet. Linn haar vaders waren beiden in Australië geboren, hadden hier zelfs een hele tijd geleefd. Ergens leefde dat deel nog voort in Linn, waardoor ze net zoals Naylene zelf een connectie had met het land en er dan ook alles aan wilde doen om te helpen.
“We helpen allemaal op een andere manier. En geen van die manieren is verkeerd. Misschien dat er mensen zijn die door jou te zien wel wat gaan doneren, maar het is niet de insteek van dit bezoek. Dat is het nooit geweest en zal het nooit worden.” Linn hoefde zich niet verplicht te voelen.
“Dat is ook zo.” Fluisterde Linn. “Maar soms, zeker op dit soort momenten voelt het alsof ik iets móet doen. Alsof het een verplichting is.”
“Wat ik me in kan denken, echt waar.” Fluisterde Naylene. Soms had ze op werk ook wel dat soort momenten. Dat het voelde alsof alles op haar schouders lag en zij er ook echt iets aan moest doen. Op dat soort dagen wilde ze dit soort dingen horen, dus ze hoopte dat Linn het niet vervelend vond.
“Maar dit is echt meer dan genoeg. Je hebt. En zoals ik zei, iedereen heeft een andere manier van helpen en één ding is meer dan helemaal niets. En kijk wat voor belangrijke dingen je al doet. Laat het publieke gedeelte dit keer maar over aan Cal en Ash.” Probeerde Naylene het onderwerp nog een beetje luchtig te houden. Ze wist hoe Linn soms dacht over de manier waarop het management van de band dingen aan pakte. Dat sommige dingen totaal niet goed onder de aandacht werden gebracht. Linn was daar heel anders in.
“Ik kan niet wachten om ze te zien. Ik vind het echt heel erg jammer dat ik Cal zijn verjaardag heb gemist.”
“Die kunnen jullie hier vast in halen. Het is vast geen Disney zoals vorig jaar, maar hier zijn ook genoeg leuke dingen te doen.” Ze zouden dan wel in de richting van Sydney gaan, een deel wat Naylene niet heel erg goed kende. Er was er echter genoeg te doen. Ashton had al enthousiast een paar dingen opgenoemd. Ondanks dat Naylene er zelf ook zin in had, betekende het ook een verplicht bezoekje aan Ashton zijn familie en daar zag ze niet zo naar uit.
“Dat is er zeker! Ik ben heel erg benieuwd naar het optreden en misschien kunnen we zelfs bij de opnames van de clip zijn!” Naylene knikte, als ze daar niet te veel zouden worden, zouden ze er best kunnen gaan kijken.
“Ondanks dat die idioot mijn bank kapot heeft gemaakt, mis ik hem wel echt.” Naylene vond het dan ook alleen maar fijn dat ze nog wat tijd met elkaar door konden brengen voordat er weer een tour aan zat te komen. Als dat allemaal door ging in ieder geval. De wereld was een hele gekke plaats en Naylene zag iedere dag op het nieuws hoe alles aan het veranderen was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Terug zijn in Australië bracht altijd een ander soort gevoel van “thuis” met zich mee voor Ashton. Los Angeles was de plek waar hij woonde, waar hij zijn vrienden had. De plek waar zijn partner zich bevond en waar hij kon creëren en zijn creatieve zelf naar buiten kon laten. Australië, Sydney, was waar zijn familie zich bevond en waar het allemaal was begonnen. Het voelde dan ook aan als een moment waarop de cirkel werd voltrokken en hij, samen met zijn band, letterlijk een volledige ronde om de wereld hadden gemaakt en hun stempel hadden achtergelaten.
Juist daarom was het zo belangrijk om vandaag een clip op te nemen voor hun nieuwe single. Een nummer waarmee hij kon reflecteren op zijn vroegere zelf, maar ook op de tijd samen die ze hadden gedeeld. Ze hadden jaren samen aan hun droom gewerkt en juist dit nummer reflecteerde dat zo goed. De clip zou hun kans zijn om dit te delen met hun fans.
Nog voordat dat zou gebeuren, zou hij de reis echter kunnen delen met Naylene. Samen met Linn was ze vanuit Perth naar Sydney gereisd om hem te treffen. Ondanks dat ze hier ook waren om mee te doen aan een benefietconcert voor de gruwel die hun thuisland had getroffen, zat de sfeer er bij iedereen goed in. De band was enthousiast dat ze weer in Australië een show zouden kunnen spelen, zelfs vlak nadat een iconische band, en zowel Ashton als Calum was blij om hun partner weer te zien. Daarnaast zouden ze hen mee kunnen nemen in het proces van de video die ze zouden filmen.
De eerste dag waarop ze zouden filmen startte bij het hotel waar het voor Ashton allemaal was begonnen. Hier was de show geweest waar Michael hem jaren geleden een berichtje over had gestuurd, met daarin een overdreven aantal mensen die zouden komen kijken. Toch had Ashton geen enkel moment spijt van de show die ze daar hadden gespeeld. Zonder die show zouden ze nooit hier weer hebben kunnen staan.
‘Dus dit is het?’ vroeg Naylene aan hem. De rest was al binnen, maar Ashton had graag naar buiten gewild om een korte video te maken en het gebouw op zichzelf te aanschouwen. Hij was blij dat Naylene hem had gevolgd, zodat hij dit moment samen met haar kon delen. Ze had een pauze genomen van belangrijk werk, waardoor hij haar volledig wilde meenemen in al zijn gedachten over deze paar dagen.
‘Dit is het,’ stemde Ashton in, terwijl hij een blik wierp op de letters van het Annadale hotel. ‘Ik ben hier nooit meer geweest nadat we de show hier hebben gespeeld.’
Hij had er de tijd niet voor gehad, maar het was iets wat hij altijd al had willen doen. Hij kon zich nog zo goed herinneren hoe ze daar op het podium hadden gestaan. Onervaren, nauwelijks op elkaar ingespeeld en met slechte apparatuur waardoor ze zichzelf niet eens hadden kunnen horen spelen. Dat Ashton de volgende dag in het ANZ stadion zou mogen spelen, samen met andere grote artiesten, was nauwelijks te bevatten nu voor hij het kleine gebouw stond.
‘Dit moet heel gek aanvoelen,’ zei Naylene zacht. Haar vingers streken kort langs zijn hand, maar namen hem niet vast. Iets wat ook niet hoefde. Altijd als ze naast hem stond, straalde haar steun van haar af. ‘Om zo oog in oog te staan met de plek waar het allemaal is begonnen.’
Ashton knikte. Hij keek opzij en glimlachte naar Naylene, blij dat ze nu naast hem stond. Hun onenigheid over de bank was gelukkig snel verdwenen en nog voordat Ashton was vertrokken naar Australië, had hij gezorgd dat er een nieuw bankstel in haar woonkamer had gestaan. Met Naylene was alles gemakkelijk, zelfs als hij zoiets verklootte.
‘Het zet dingen wel in een nieuw perspectief,’ zei Ashton tegen haar. ‘Kijkend naar waar we zijn begonnen, hoe ver we eigenlijk zijn gekomen. Dat terwijl het nog voelt alsof we nog maar net begonnen met het opnieuw introduceren van onze band en muziek. Kleine shows, alle spanning rondom Youngblood.’ Dat was een groot kantelpunt geweest in hun werk als muzikanten. Nu was het bijna twee jaar later en zouden ze weer met een nieuw album komen. Eentje die, in zijn ogen, het vorige overtrof.
‘En zelfs daar was je al bij,’ merkte Ashton zachtjes op. Dit keer nam hij haar hand wel vast. Twee jaar geleden had hij Naylene ontmoet. Toen had ze niets van hem willen weten, in ieder geval niet zoals nu. Op een dronken avond in Parijs na hadden ze toen niets gedaan. En nu stonden ze hier, in een relatie.
‘Sentimenteel much?’ vroeg Naylene lachend aan hem. Ashton grijnsde en knikte. Hij kon het niet helpen. Alle herinneringen vlogen door de lucht en daardoor voelde alles aan.
Ondanks dat ze hem plaagde, zette Naylene een stap naar hem toe en legde ze haar vrije hand op zijn arm. ‘Het is echt heel mooi om hier te zijn, Ash. Om dit allemaal een keer te kunnen bekijken en dit deel van je leven bij je te kunnen plaatsen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was een flinke omslag in omgeving. Wat niet gek was, aangezien aan de andere kant van het land waren. Toch waren hier net zoveel mensen en dieren geraakt door de vreselijke ramp die over hun hele land lag. Voor Naylene en Ashton was dat nu ook de grootste reden om hier in Sydney te zijn, voor het benefietconcert dat was georganiseerd. Nu ze hier waren, was het echter het perfecte moment voor de band om een video op te nemen die ging over hun vroegere zelf.
Naylene vond het bijzonder om zelf even mee te worden getrokken naar het verleden. Hoe Ashton er over had verteld was al bijzonder. De verhalen konden zich op blijven stapelen, maar Naylene deed niets liever dan er naar luisteren. Waar Ashton normaal gesproken al enthousiast was, kond op dit soort momenten nog iets heel anders op zijn gezicht worden gevonden. Het was niets anders te beschrijven als nostalgisch. Ze vond het heerlijk om daar in mee te worden getrokken.
“Het is zo’n contrast. Hier zijn, terug denken aan die tijd, aan de dromen van toen. En dan de droom van toen die we morgen kunnen waar maken. Uiteraard is het iets anders om daar nu te staan…”
Naylene kneep zachtjes in de hand van Ashton. “Het maakt niet uit op welke manier jullie er nu staan. Dát jullie er staan is al heel erg bijzonder, daar mag je zeker trots op zijn.” Naylene kon ergens wel begrijpen dat het enthousiasme enigszins in werd gedamd door hetgeen wat er speelde in de wereld. Desondanks was het iets om trots op te zijn. Ze waren gevraagd om hun land te helpen, dat maakte het nog even meer bijzonder.
“Dat ben ik ook zeker.” Die trots was ook wel echt van zijn gezicht af te lezen. Een mooie eigenschap, vond Naylene.
“Toch voelt het ergens ook niet gepast, door alles wat er aan de hand is.” Ze waren hier natuurlijk met een reden. Deze kans hadden ze waarschijnlijk niet gekregen als deze vreselijke ramp zich niet had voltrokken. Het betekende in Naylene haar ogen niet meteen dat prestatie die ze zouden leveren ter niet zou gaan.
“Ik snap dat het gek voelt, maar het is toch juist bijzonder.” Naylene kneep in de hand van Ashton. “Jullie kunnen door hetgeen wat jullie het leukste vinden om te doen, iets heel bijzonders doen. Het hele land helpen. Al het geld is op het moment welkom en het is mooi dat jullie mensen bewust kunnen maken dat het echt zo is.” Natuurlijk was gek dat er eerst een heleboel artiesten ergens op moesten treden, maar zo werkte het tegenwoordig. Dan was het totaal niet erg om daar in mee te gaan.
Naylene keek nog even naar het gebouw voor haar. Het straalde iets uit. Het was niet het meest mooie gebouw wat ze ooit had gezien. Ergens was het zelfs gek om dit te vergelijken met de plaatsen waar ze Ashton had zien spelen.
“Ik ga nog even een stukje filmen.” Naylene knikte. Ze snapte dat ze bij deze clip in het bijzonder, de fans iets meer mee wilden nemen in de making of. Zeker op deze plaats. Hier was de band begonnen.
Naylene gaf Ashton dan ook de ruimte om een korte video op te nemen. Ze leunde tegen de voorkant van het gebouw aan, zodat ze rustig op hem kon wachten.
Even kon Naylene genieten van de zomerzon die net op haar scheen. Het begin tegen de herfst aan te lopen, daar was echter nog niet veel van te voelen. Om er nog even iets meer van te genieten, liet ze zichzelf langs de muur naar beneden glijden, zodat ze totaal in de zon zat.
Naast de auto’s die langsreden, was de geruststellende stem van Ashton ook te horen. Er waren geen woorden voor de rust die ze nu voelde. Ondanks dat Ashton zich niet in Australië had bevonden de afgelopen weken, had ze zich wel zorgen om hem gemaakt. Hier had ze gezien hoe snel een leven helemaal op de kop had kunnen staan, er hoefde maar iets kleins te gebeuren. Naylene was er misschien op voorbereid geweest, maar hetgeen wat ze had gezien en gevoeld, daar had niemand haar op voor kunnen bereiden.
De stem van Ashton stierf weg, wat betekende dat hij klaar was met zijn filmpje. Niet veel later werd de zon dan ook geblokkeerd door haar partner.
“Zit je lekker.” Naylene knikte.
“Er gaat niets boven de Australische zon.” Zon en Naylene waren nooit een goede combinatie door haar lichte huid. Ze had eigenlijk standaard al iets op haar gezicht gesmeerd. Toch kon ze van deze zon wel genieten. Het was anders dan in Los Angeles, het rook ook anders hier. Voor haar kwam het al niet vaak voor dat ze hier terug kwam. Dit soort momenten deed haar echter denken aan de goede momenten van haar jeugd. Dat liet haar alleen maar denken hoe dankbaar ze mocht zijn dat ze hier nu kon zijn, samen met Ashton.
Ashton liet zich naast haar neer zakken en haakte zijn arm door de hare. “Wie is er nou nostalgisch. Ik kan aan heel je gezicht zien dat jij dat ook bent.”
Naylene liet haar hoofd tegen de schouder van Ashton aanzakken.
“Door de afgelopen tijd hier te zijn, ben ik wel na gaan denken over alles. Over het leven.” Fluisterde Naylene. Ze was al vaker bij het besef gekomen dat ze zoveel mogelijk moest genieten wat het leven haar te bieden had. Soms had ze echter moeite zich daar aan vast te houden. Ze vergat het heel erg snel. Nu zat het weer aan de oppervlakte en daardoor had ze zicht het een en ander beseft.
“Ik houd van je.” Fluisterde Naylene dan ook, dat was wel het grootste inzicht wat ze had gekregen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was niet vaak dat hij Naylene in alle rust zag zitten, niet op deze manier. Ze kon zich terugtrekken met een boek en een kop thee op de bank, maar nu ze van de zon zat te genieten, tegen een muur aan midden op straat, leek ze meer ontspannen dan Ashton ooit had gezien. Misschien was het de rust en de zekerheid van zijn aanwezigheid in combinatie met het leven in het moment. Hij hoopte dat dat het was.
Hij had naast haar plaatsgenomen, zijn arm door die van haar gehaakt en zijn hand laten rusten op zijn been. In stilte had hij geluisterd naar de gedachten van Naylene, die ze hardop uit had gesproken. Hij snapte maar al te goed dat de afgelopen weken ervoor hadden gezorgd dat ze over haar eigen leven had nagedacht. Om zo dichtbij gevaar te zijn, dat deed iets met een mens.
‘Je houdt van me?’ herhaalde Ashton, onzeker of hij daadwerkelijk die woorden uit Naylene haar mond had horen komen. Hij keek opzij, zocht naar haar ogen. De bevestiging die daar in rustte, deed hem glimlachen. Hij had al geweten dat wat Naylene voor hem voelde, echt en groots was. Dat ze daar nog geen woorden aan had willen geven, had hij kunnen accepteren. Daarom kwamen haar woorden juist nu als een grote verrassing.
Als stel waren ze niet het koppel dat stil zou staan op straat om elkaar te zoenen, zijn stevige hand om die van Naylene was vaak al genoeg. Toch kon Ashton zich niet inhouden om zich naar Naylene toe te buigen en zijn lippen op die van haar te plaatsen.
Na een korte kus liet hij zijn voorhoofd tegen dat van haar aan rusten. Zijn ogen vonden wederom die van haar. ‘Je houdt van me.’ Dit keer was het geen vraag meer, maar een zelfverzekerde conclusie.
‘Meestal zeggen mensen het dan ook terug,’ grapte Naylene, ‘in plaats van de ander haar woorden steeds maar te herhalen.’
‘Screw that, ik heb het al vaak genoeg gezegd,’ lachte Ashton en hij gaf haar nog een kus. ‘Ik vind jouw woorden veel leuker.’ Naylene moest weten hoe blij ze hem maakte met haar woorden. Ondanks dat hij had gezegd dat hij genoeg liefde voor hen allebei had gehad, en hij meende dat tot op de dag van vandaag, lichtte hij van binnen op nu hij wist dat Naylene zich comfortabel genoeg voelde om het ook hardop te zeggen.
Ondanks dat hij vandaag wel aanwezig moest zijn op de set, waren er niet veel shots waar hij in zou moeten verschijnen en dat was voor nu ook maar beter, want Ashton wist niet hoe hij zich de komende paar uur zou moeten concentreren nu hij dit had gehoord. Met een tevreden glimlach legde hij zijn hoofd tegen haar schouder en nam hij haar hand vast.
‘Ik houd ook van jou, natuurlijk doe ik dat,’ sprak hij uit, terwijl hij zijn vingers tussen die van haar liet glijden.
Naylene grinnikte en gaf hem een klein kneepje in zijn hand. ‘Dat weet ik. Ik maakte een grapje.’
‘Je maakt me nerveus als je dit soort dingen zegt! Dat heb je nog nooit gedaan,’ bekende hij. Ashton had niet gedacht dat Naylene hem ooit nog nerveus kon maken, aangezien ze elkaar al twee jaar kenden en al een tijd een relatie hadden. Nu had ze hem het tegendeel bewezen.
‘Hier zijn heeft een aantal dingen in perspectief gebracht,’ vertelde Naylene hem. ‘Dit was er eentje van en het voelde goed om nu te zeggen.’
‘Woman,’ zei Ashton lachend. ‘Soms verbaas je me echt, op een goede manier. Ik ben blij dat je het hebt gezegd. Heel erg blij.’ Als hij het met de wereld zou kunnen delen, dan had hij dat gedaan. Hij kon naar binnen rennen om te vertellen aan Calum dat hij eindelijk van Naylene had gehoord hoe ze écht over hem dacht en wat ze voor hem voelde, maar ergens voelde het juist alsof hij het beter voor zichzelf kon houden. Voor hem en Naylene.
Naylene legde haar hoofd tegen dat van hem aan en bleef een tijdje stil. Ashton vermoedde dat ze haar ogen weer had gesloten en aan het genieten was van de zon. Hij wilde hetzelfde doen, maar hij wist ook dat hij niet te lang hier buiten zou kunnen blijven hangen. Zeker niet als ze binnen zouden starten met het filmen.
Ashton speelde afwezig met haar vingers en prees zich gelukkig met het kleine moment wat ze hier nu hadden. Dat Naylene hem had verteld dat ze van hem hield in Australië, recht voor de plek waar alles voor hem was begonnen, maakte het nog bijzonderder. Zonder deze plek had hij Naylene waarschijnlijk nooit ontmoet. Gek, hoe het leven hem zo had kunnen leiden.
‘Wil je weer naar binnen gaan?’ vroeg Naylene uiteindelijk aan hem.
Ashton knikte kort. ‘Ik denk dat we moeten. Ik in ieder geval.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het leven had hen tot nu toe samen genoeg hindernissen op het pad geworpen. Er waren momenten geweest waarop Naylene het moeilijk had gevonden, de hele relatie. Toch had ze er nooit over na willen denken dat er een einde aan zou komen. Zo voelde ze zich nog steeds en dat gevoel werd steeds maar sterker. Dit was geen relatie die van A tot Z op rolletjes liep. Zowel Naylene als Ashton wist dat er op sommige momenten hard gewerkt moest worden. Daarvoor kregen ze echter dit soort bijzondere momenten terug. Momenten waarop alleen zij beiden leken te bestaan en de rest van de wereld er even niets toe deed.
Nu ze dit moment hadden gehad, voelde Naylene gewoon iets veranderen aan de manier waarop Ashton naast haar zat. Alsof er meer ontspanning in zijn lichaam te vinden was. Natuurlijk hadden ze drukke dagen. Ashton zou zo naar binnen moeten om te kijken hoe alles ging. Ergens was Naylene ook wel benieuwd hoe het allemaal zou lopen. Het verhaal achter de clip vond ze zelf heel erg mooi.
Voorzichtig kwam Naylene dan ook overeind. Ze stak haar handen naar Ashton uit, zodat ze hem overeind kon helpen. Nadat hij haar een kus had gegeven, begon ze zachtjes te lachen.
“Ash.” Er waren dan wel niet veel mensen om hen heen, maar toch voelde Naylene zich niet altijd even prettig met het idee dat mensen hen konden zien. Niet alleen om de verhalen, maar ook omdat het in haar ogen iets was wat tussen hen beiden was.
“Dit heb je zelf gedaan Red. Je kan niet verwachten dat ik van je afblijf nadat je zoiets hebt gezegd.”
“Dat klinkt echt creepy Ash.” Bracht Naylene lachend uit, terwijl ze het wel gewoon toe liet dat Ashton zijn arm om haar schouder heen sloeg. Ze deed hetzelfde, door haar arm om zijn middel heen te slaan.
Binnen hadden zich er al een paar mensen verzameld. Van wat Naylene had begrepen was het zo dat de jongens die de jongere versie zouden gaan spelen, al wel aanwezig waren, maar dat ze zich nog moesten verkleden. Ergens was ze wel benieuwd hoe dat zou lopen.
Toen ze bij Linn en Calum in de buurt kwamen, die aan één van de hoge tafels koffie aan het drinken waren, was het Calum die begon te lachen.
“Was hij weer sentimenteel bezig?”
“Is hij dat niet altijd?” Vroeg Naylene lachend. Van Ashton gezicht was echt wel iets af te lezen. Ze wist echter ook wel dat hij nu niet uit zou gaan roepen wat ze hem net had verteld.
“Waar hebben jullie de koffie vandaan?” Ging Naylene verder, niet eens om het onderwerp te veranderen, maar vooral omdat ze zelf ook wel behoefte had aan een goede kop koffie.
“Achter de bar. Ze hebben net een kan gebracht. Ga zitten, ik haal wel wat voor jullie.” Soms verbaasde het Naylene hoe bedachtzaam Calum kon zijn. Ooit had ze Linn horen zeg dat hij op momenten echt een mom kon zijn. Daar zat zeker een deel van waarheid in.
Zowel Naylene als Ashton wisten beter dan met Calum in discussie te gaan. Ze lieten elkaar los en klommen op de barkrukken die aan de tafels waren geschoven.
“Na die weken voelt dit echt een beetje als vakantie.” Zei Linn, waarop Naylene alleen maar kon instemmen .Ze had graag geholpen, het was echter niet in de koude kleren gaan zitten. Zoals Naylene ook al aan Ashton aan had gegeven, hier zijn had alles gewoon veranderd. Het voelde goed.
“Een extra vakantie zou ik nu niet afslaan.” Op het moment had Naylene onbetaald verlof genomen. Het bedrijf zou het misschien niet heel erg leuk vinden als ze dat voor zich uitschoof, maar het was iets wat wel kon.
“We kunnen nog op vakantie voor de tour?” stelde Ashton meteen voor. Op het moment klonk het Naylene allemaal nog niet zo heel erg gek in de oren. Een tijdje gewoon weg en niet denken aan de rest van het leven. Dat had ze hier namelijk al genoeg gedaan.
“Nu je het zegt. Je hebt mij nog beloofd om een keer naar San Francisco te gaan.” Die belofte zou ze Ashton echt wel een keer uit laten komen. Al leek dat op het moment niet eens het beste idee.
“Al zou ik niet thuis kunnen komen en meteen weer afscheid moeten nemen van Watts en Freckles.”
“Wattsie en Freckles!” Bracht Calum uit, die terug was gekomen met twee papieren bekertjes, gevuld met koffie.
“Wat is er met de schatjes?”
“Ash het over een vakantie, maar ik weet niet of ik die twee nog langer kan missen.” Naylene en Watts waren soms onafscheidelijk te noemen. Nu ze haar hond al meer dan drie weken niet had gezien, begon ze hem toch echt wel te missen. Wat na één dag eigenlijk al zo was geweest. De jonge puppy en zijn energie, kwam daar dan nog eens bij, waardoor er echt een gat was.
“Linn en ik willen altijd oppassen?” Calum keek naar Linn, die al knikte op zijn woorden.
“Als ze mijn bank met rust laten.” De blik die Linn naar Ashton wierp, was genoeg om drie van hen te laten lachen.
“Dat was niet mijn schuld!” Probeerde Ashton er onderuit te komen, waardoor de rest alleen nog maar meer begon te lachen.
“Maar jullie kunnen ze ook meenemen?” Opperde Calum, toen het weer iets rustiger was.
“Nay had het laatst ook over het huren van een camper of iets in die richting.”
Naylene was helemaal vergeten dat ze daar ooit over had gesproken met Calum. Hij had inderdaad gelijk, ze had er wel eens over nagedacht. Hij lekker het zou zijn om gewoon even alles achter zich te laten en weg te gaan met een camper. Geen technologie, helemaal niets.
“Dat klinkt goed.” Stemde ook Ashton in. Naylene kon aan hem zien dat hij al hele ideeën in zijn hoofd begon op te bouwen en ze kon niet wachten totdat ze er allemaal uit zouden komen. Ondanks dat ze waarschijnlijk niet allemaal haalbaar waren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe meer tijd Linn met Calum doorbracht, hoe meer ze achter de woorden stond die ze de vorige dag uit had gesproken: het voelde als een vakantie na alles wat ze mee had gemaakt.
De drukte en hectiek waar ze de afgelopen weken gewend aan was geraakt, had plaats gemaakt voor een ander soort drukte. Eentje die ze, stiekem, prefereerde. Het drukke schema van Calum, dat voornamelijk bestond uit het filmen van een videoclip voor de nieuwe single, deed haar denken aan haar eigen werkschema. Ondanks dat Linn blij was met de pauze die ze in had gelast, verlangde ze om weer terug te gaan naar Los Angeles en nieuwe video’s te maken en zich te focussen op hetgeen waar ze het meeste van hield: make-up.
Voor nu genoot ze nog van de tijd die ze samen met Calum door kon brengen in Australië. Het was bijna een jaar geleden dat ze er samen waren geweest en Linn vond het geweldig om te zien welke kant het in Calum naar voren bracht nu hij thuis was. De vorige avond waren ze, ondanks de drukke dag, lang wakker gebleven en hadden ze herinneringen opgehaald over het festival waar ze samen waren geweest. Calum had zacht gefluisterd dat hij op die dag zo plotseling in paniek was geraakt door enkel haar aanwezigheid, dat hij Naylene in een dronken bui had opgebeld.
Linn had gelachen, hem in haar armen genomen en hem dichter tegen zich aangetrokken. Tijdens het festival had ze niet eens gemerkt dat hij zo in zijn hoofd had gezeten, waarschijnlijk omdat ze zich af had laten leiden door het festival, zijn vrienden en al het nieuws wat ze had mogen bekijken.
Nu was het vroeg in de ochtend en hadden ze zich voorbereid op nog een draaidag. Calum had al aan Linn uitgelegd dat het vandaag vooral zou gaan om de stukken in de trein, een optreden en nog een paar andere beelden. Aan het einde van de dag zouden ze met de groep vertrekken naar het stadion waar de band op zou treden.
Linn zat op een muurtje, te genieten van de ochtendzon terwijl Calum een café in was gegaan om voor hen allebei koffie te halen. Toen ze zag dat Ryan, gewapend met een camera, het café uit kwam, schoof ze haar zonnebril in haar haren en veerde ze overeind. Al snel volgde Calum met twee bekers met koffie.
‘Koffie!’ Verzuchtte Linn en ze liep met een snelle pas naar Calum toe. Glimlachend nam ze één van de bekers aan en gaf ze hem een kus op zijn wang. Dat Ryan nu filmde, maakt niets uit. Ze wisten allebei dat de beelden er weer uit zouden worden geknipt. Plagend trok Linn de beanie die Calum op had, iets naar beneden.
Lachend duwde Calum de grijze stof weer omhoog. ‘Waarom vertel je niet wat we vandaag gaan doen, Cal? Vlog style,’ stelde Ryan voor. Linn lachte en stapte uit het beeld, waarna ze afwachtend naar Calum keek.
‘Laat maar zien of je de vlog queen kan verslaan, bubs,’ zei ze op een uitdagende toon. Ze zette nog een stap naar achteren, zodat ze met Ryan mee kon kijken op de camera.
Calum lachte. Het was de verlegen lach die hij soms kreeg als hij opeens iets moest doen, zoals op beeld verschijnen zonder dat hij echt wist wat hij moest doen.
‘Het dag twee van Old me,’ vertelde Calum. ‘En vandaag zie je alles wat er gebeurt tijdens het filmen van Old me,’ legde hij uit. Linn legde haar hand voor haar mond en schudde glimlachend haar hoofd.
‘Ik zou Old me nog een keer noemen,’ zei ze tegen Calum. Hij stak zijn middelvinger naar haar op, waardoor Linn nog harder moest lachen. Ze schudde nogmaals haar hoofd en liep weer naar Calum toe. Ze pakte zijn uitgestoken hand vast en verstrengelde hun vingers. Ze had het gemist om simpelweg naast hem te kunnen staan, hem te kunnen horen praten of naar hem te kunnen kijken. Ze kon niet wachten totdat ze weer samen in Los Angeles zouden zijn. Ze zouden nog samen kunnen schilderen in haar nieuwe huis en in april hadden ze kaartjes voor coachella, net zoals vorig jaar. Er zat veel goeds aan te komen.
‘Ik ben zo benieuwd naar vanavond.’ Linn nam een slok van haar koffie. ‘Het is zo goed dat jullie het doen, zo belangrijk.’ Alle opbrengsten zouden immers naar het rode kruis gaan. ‘En ik heb gemist om jullie op het podium te zien.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat de dagen vaak gehaast waren, vond Calum het filmen voor een nieuwe clip wel prettig. Op sommige momenten voelde hij zich dan wel opgelaten voor de camera. Het ging hem dan ook meer om het ontmoeten van nieuwe mensen. Plezier hebben met iedereen die op de set was. Vandaag was het ook nog eens prettig om Linn en Naylene bij hen te hebben. Gisteren had het in ieder geval al voor grappige momenten gezorgd.
Deze dag bracht nog eens iets extra’s met zich mee, het concert in de avond. Zoals Linn dat ook al aan had gegeven. Een optreden voor zo’n grote hoeveelheid mensen was altijd bijzonder. Om er ook nog eens bij te leggen dat het in de stad was waar ze geboren waren én het voor een goed doel was, maakte het alleen nog maar meer bijzonder.
“Het is fijn om te weten dat je komt kijken.” Calum kneep even in de hand van Linn. Hier waren ze onder mensen die van hen wisten, mensen die het niet door zouden brengen. Ze waren in hun eigen bubbel en dat was fijn om te weten.
Om Linn vanavond naast het podium te hebben, was ook bijzonder. Het was nu al een aantal jaren zo dat ze bij concerten kwam kijken. Dit was niet zomaar iets. Daarbij had ze zelf de afgelopen tijd ook iets heel bijzonders gedaan. Calum kon er nog steeds niet over heen hoe ze het idee van Naylene had gehoord, er in mee was gegaan en hier al die weken hard had gewerkt. Het minste wat zij dan als band konden doen, was een optreden geven om geld op te brengen.
Calum nam een slok van zijn koffie en liep samen met Linn om het grote gebouw, waar de rest van de catering ook al klaar stond. Niet dat hij op het moment zoveel tijd had om er echt veel van te eten. Daarbij was het nog vroeg op de ochtend en was het voor Calum gewoon niet te doen om dan te eten.
Luke, Ashton en Naylene voegde zich al snel bij hen, die er wel voor kozen om iets te eten te nemen. Calum leunde op zijn beurt tegen het gebouw aan en liet alles maar een beetje over zich heen komen. Linn deed hetzelfde, waardoor ze samen nog even konden genieten van het momentje samen.
“Hoe voelt het nu je hier zo’n lange tijd bent geweest?” Vroeg Calum aan Linn. Natuurlijk had ze vooral geholpen, dat was heel erg heftig geweest. Maar Calum kon aan Linn ook zien dat de tijd hier haar ook inzichten had gegeven.
“Hoe gek is het om je te bedenken dat je hier ook ergens op had kunnen groeien?” Brent en Byron kwamen immers ook uit Australië. Ze hadden er voor gekozen om het land te verlaten, zodat ze meer kans hadden gekregen om echt een gezin te beginnen. Calum had het verhaal echt bijzonder gevonden, maar hoe hij de twee mannen er over had horen praten, wist hij zeker dat ze de keuze zo weer zouden maken, zeker als ze daarmee Linn in hun leven hadden.
“Super gek! Maar daarom wilde ik dit ergens ook wel doen? Omdat het ergens ook mijn huis had kunnen zijn en soms voelt het ook wel een beetje zo?” Calum knikte, want hij snapte het wel. Dit had een groot deel van haar leven kunnen zijn en daarom had ze er wel iets aan willen doen. Ze hadden het ook wel eens over Costa Rica gehad en daar had Linn toch een minder grote band bij. Iets wat Calum zich ook in kon denken. Dat ze over dat soort dingen konden praten, vond Calum wel heel belangrijk.
“We willen over vijf tot tien minuten beginnen met de zittende scénes.” Wees iemand hen aan, waarop Calum knikte. Hij moest nog een ander shirt aan. Die ochtend had hij zelf al de juiste broek gekozen, die en fijn zat, maar er ook goed uit zag.
“Loop je mee?” Vroeg Calum aan Linn, terwijl hij het laatste beetje koffie uit zijn beker dronk en die weggooiden.
Bijna iedereen liep naar binnen. Voor Calum was het een simpele wissel van een shirt en een hand door zijn haar, die er voor zorgde dat hij er klaar voor was. De anderen hadden er iets meer tijd voor nodig. Toch zaten ze uiteindelijk in de ruimte waar ze gewoon een paar shots zouden maken op stoelen.
Calum zijn blik viel op Linn en Naylene die met elkaar aan het praten waren. Aangezien Calum vooraan moest zitten, voelde hij zich een klein beetje opgelaten.
“What a handsome man that is.” Hoorde hij Linn zeggen. Hij wist wel wat ze aan het doen was, ze wilde er een beetje voor zorgen dat hij zich op zijn gemak voelde. Daardoor begon hij echter alleen maar te lachen. Het voelde soms nog gek om voor de camera te staan. Om te weten dat iedereen naar hem keek en dingen van hem verwachte. Met Linn erbij, viel het echt goed te doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn had het grootste gedeelte van de dag doorgebracht achter de camera, om mee te kijken naar wat Calum en de anderen op het beeld lieten verschijnen. Soms probeerde ze Calum aan het lachen te maken, als ze merkte dat hij zich voor een moment realiseerde waar hij was en dat er veel ogen op hem gericht stonden. Op andere momenten had ze simpelweg met een vertederende glimlach naar het beeld gekeken, terwijl haar vriend de tijd van zijn leven had gehad.
Het was een belangrijke dag, om zoveel redenen. Linn wist dat ze hier iets aan het maken waren dat meer betekenis had. Het was niet zomaar een clip voor een single. Het was een stukje geschiedenis wat ze met iedereen wilden delen en dat was best kwetsbaar, vond Linn. Ze kon niet wachten om alles bij elkaar te zien. Ryan zou zijn talent loslaten op alle beelden en over een paar dagen zouden ze de perfecte clip hebben om te delen met iedereen.
Iedereen had nu pauze, waarna ze door zouden gaan met het laatste gedeelte van de video: de stukken in de trein. Daarvoor waren er mee figuranten op de set en ook de jonge acteurs die ze in hadden gehuurd om in de herinneringen te spelen, renden nu rond op de set. Calum had zich zojuist omgekleed in een blauw shirt en was zijn outfit aan Linn komen laten zien.
‘Zo mis ik echt het blauwe haar,’ zei Linn, terwijl ze met haar vingers door zijn haar ging. Ze moest toegeven dat iedere keer als Calum er voor koos om zijn haren af te scheren, ze er aan moest wennen. Toch had ze het idee dat dit beter bij hem paste. Ze was nog steeds dol op zijn krullen en soms waren er momenten dat ze wenste dat ze haar vingers er even doorheen kon laten glijden, maar als ze Calum op deze manier zag, wist dat dit precies was hoe hij was.
‘Misschien wordt het weer blauw,’ zei Calum lachend. ‘Of een andere kleur, voor iets anders.’
Linn hield haar hoofd schuin en bekeek zijn haren, denkend over welke kleur hij dan zou kiezen. Het korte, blonde haar had ze ook ontzettend leuk gevonden. Eigenlijk was er niets wat hem niet goed stond.
Linn hoorde iemand roepen op de set dat iedereen op zijn plek moest staan en snel duwde ze zichzelf iets omhoog op haar tenen, zodat ze hem een kus kon geven op zijn wang. ‘Go get them, bubs.’
Aan het begin van de avond had de hele groep zich verplaatst naar de grote arena waar 5 Seconds of Summer op zou treden. In principe was het filmen van de clip af, maar Ryan wilde nog één laatste shot van de band die het podium op zou lopen. Zowel Naylene als Linn hadden hun wensen voor de avond al tegen Ashton en Calum gefluisterd en ze hadden de band nog een half uur samen gegeven, zoals ze dat graag wilden. In de tussentijd hadden zij kunnen genieten van alle andere muziek die werd gespeeld.
‘Het zal gek zijn om zo weer terug te gaan naar Los Angeles,’ zei Naylene tegen Linn, waarop Linn meteen knikte. Ze zouden terugkeren naar een hele andere wereld.
‘Heel gek, maar ik ben ergens ook wel blij om weer terug te gaan. Naar the dads.’ Glimlachend dacht ze aan haar vaders, die haar ongetwijfeld zouden opwachten op het vliegveld. Ze hadden haar al zo vaak verteld hoe trots ze op haar waren, dat ze iets deed voor hun land en stiekem daarmee ook het eigen.
Het gesprek tussen de twee werd gestaakt door de band die naar hen toe kwam, klaar om het podium op te gaan. Stuk voor stuk bestudeerde Linn hun gezichten. Allemaal hadden ze een bepaalde focus en leken ze niets anders meer te horen dat het gegil van het publiek en hun aankondiging.
De band liep het podium op en Linn gilde mee met de rest, enthousiast om ze weer te zien optreden nadat ze er een paar maanden tussenuit waren gegaan.
Linn greep met beide handen de arm van Naylene vast, omdat ze niet had verwacht dat Ashton in een simpele beweging zijn trui uit zou gooien voordat hij het podium op zou gaan. Haar ogen schoten naar het gezicht van Naylene.
‘Excuse me, sir!’ riep Linn he na, maar haar woorden werden bedolven onder al het gegil.
‘Had gewoon een shirt aan gedaan!’ riep Naylene, die van tevoren al had getwijfeld over de kledingkeuze van haar partner, aangezien het bijna zomer was in Australië en daardoor veel te warm om ook maar iets met lange mouwen aan te trekken. Vlak nadat ze haar woorden uit had gesproken, zag Linn echter de blik op het gezicht van Naylene veranderen.
‘Doe niet alsof je dit niet leuk vindt!’ Plagend gaf ze Naylene een duwtje. Als Calum hetzelfde zou hebben gedaan, dan had zij hier precies op dezelfde manier gestaan als Naylene. Haar gedachten schoten meteen naar de fotoshoot die ze al eerder met Andy hadden gedaan, voor de foto’s van het nieuwe album. Daar zaten foto’s tussen waar Calum zonder shirt de bas bespeelde en zelfs als ze daar alleen aan terugdacht, kreeg ze een rode blos op haar wangen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De wereld was veranderlijk. Iedere dag was het maar weer de vraag wat er gebeurde. Er waren mensen die de touwtjes in handen hadden, die soms te strak aantrokken waardoor alles op de kop kon staan. Toch ging de wereld ook zijn eigen weg. De natuur trok zijn eigen plan. Daar had Naylene zelf alles van kunnen zien toen ze in Australië was geweest.
In die tijd had ze het nieuws goed in de gaten gehouden. De berichten over een nieuw virus waren in het einde van vorig jaar al begonnen. Waar het eerst een veredelde griep had geleken, was nu gebleken dat het voor ieder gevaarlijk was om met het virus in aanraking te komen. Zeker toen het buiten de landsgrenzen van China was gekomen en zich als een lopend vuurtje had verspreid.
Voor iedereen stond het dagelijks leven op het punt drastisch te veranderen, aangezien er sprake was van een wereldwijde pandemie. Dat bracht voor het grootste deel met zich mee om zo min mogelijk met anderen in contact te komen.
Voor Naylene, die net van de telefoon was met haar baas, betekende het dat ze zoveel mogelijk vanuit huis moest werken. Zaken in de rechtbank gingen voorlopig niet meer door en ook het contact met klanten moest beperkt worden, wat betekende dat ze veel digitaal zou moeten regelen. Nadat Naylene contact had gehad met Emily, om haar het nieuws te vertellen, was het voor de vrouw duidelijk dat ze verder ook actie moest ondernemen om haarzelf, maar ook mensen zoals Ashton te beschermen.
Gelukkig had Naylene er vandaag voor gekozen om bij Ashton te blijven. Zeker omdat ze er tot nu toe nog vanuit waren gegaan dat hij over een korte tijd weer op een promotour zou. Naylene wist niet of dat nu nog door zou gaan.
Ashton was in de tuin gaan zitten met de honden, zodat hij Naylene wat privacy had kunnen geven tijdens het telefoongesprek, iets wat ze aan hem waardeerde. Af en toe hadden ze een blik met elkaar gewisseld, terwijl Naylene naar buiten had gekeken. Daaruit had Ashton ook wel begrepen dat het een serieus gesprek was geweest. Wat het ook zeker was. Op het moment kon haar baas nog niet zeggen hoe het allemaal zou gaan lopen. Naylene wist dat ze behoorlijk wat zekerheid had, aangezien ze ingekocht was in het bedrijf. Het kon echter wel betekenen, dat wanneer dit te lang aan zou houden, er collega’s van haar werden ontslagen.
“Ze gaan er eindelijk iets aan doen.” Verzuchtte Naylene, toen ze zich op het loungezetje, naast Ashton liet zakken. Vrijwel meteen naar terugkomst uit Australië had Naylene al aangegeven dat het op deze manier niet meer veilig was. Iedere plaats waar mensen dicht bij elkaar kwamen, gaf een grote kans op besmetting, die ze in haar ogen zo veel mogelijk uit de weg moesten gaan.
“Gaat de zaak dicht?”
Naylene schudde haar hoofd. “Nee, ze willen dat we zoveel mogelijk vanuit huis gaan werken. De staat heeft maatregelen afgekondigd en zaken bij de rechtbank worden nu vooruitgeschoven en dan worden eerst diegene met grote voorrang afgehandeld. Wij kunnen voor nu vanuit huis werken, veel digitale besprekingen waarschijnlijk.” Naylene werkte wel eens vanuit huis, maar toch vond ze het fijner om op kantoor te zijn. Nu dat even niet ging, was het aanpassen. Ze was al lang blij dat ze gevaar al minder op hoefde te zoeken. Zeker omdat ze het virus zoveel mogelijk bij Ashton uit de buurt wilde houden, als artiest waren zijn longen immers behoorlijk belangrijk.
Naylene gooide haar benen over die van Ashton heen. De honden waren natuurlijk blij dat ze buiten was gekomen, waardoor ze ook tegen de bank op begonnen te springen. Naylene gaf ze één voor één een aai over de kop.
“Maar daarover gesproken. Tijdens het gesprek bleef ik maar nadenken.”
“Vertel me wat er door je hoofd heen ging.” Gaf Ashton voorzichtig aan, waarop Naylene knikte. Dit was iets wat ze graag met Ashton wilde delen. Het was nodig, ondanks dat ze het ergens ook wel een enge stap vond.
“Ik wil zo min mogelijk het risico opzoeken. Ik wil niet dat ik zelf ziek wordt, natuurlijk. Maar ik wil vooral ook niet de kans hebben dat ik jou besmet?” Op het moment was Ashton de persoon die ze het vaakst zag, Linn en Calum kwamen op de tweede plaats. Daar moest ze een andere oplossing voor zoeken. Op het moment was dat ook wat minder belangrijk.
“En om nou in de stad te blijven, lijkt me niet een geweldig idee. Niet om dan vervolgens weer hier heen te komen, met het risico dat ik wel wat mee heb genomen.” Naylene woonde immers in hartje centrum, in een groot gebouw waar het haast onmogelijk was om echt goed afstand te houden van mensen. Alleen al als ze de honden uit moest laten, kwam ze genoeg mensen tergen. Iets waar ze niet ineens mee op kon houden.
“Dus ik dacht, misschien kan ik hier een tijdje blijven? Ik kan morgen mijn werkspullen ophalen en dan kan ik daarna meteen even naar huis, om daar spullen voor mijzelf en de honden op te halen.” Naylene wist dat Ashton er nog mee in moest stemmen, maar ze had zelf al uitgedacht hoe ze het kon doen.
“En dan blijf ik hier gewoon een tijdje, totdat het weer een beetje normaler is, we veilig weer heen en weer kunnen reizen en bij andere mensen in de buurt kunnen zijn. Als je het wil natuurlijk hè.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De wereld veranderde.
De wereld veranderde en voor het eerst wist hij niet goed wat dat betekende. Iets had de macht gegrepen. Iets waar de mensheid niet op had gerekend en nu voelde het alsof alles stil stond, maar tegelijkertijd bewoog het in een razende snelheid en daardoor wist niemand wat er nu zou gaan gebeuren. Ook Ashton niet. Konden ze het album nog uitbrengen, wat slechts een paar weken verwijderd was? De tour die ze hadden gepland in het voorjaar? Alles was onzeker. Waar hij normaal gesproken zou mediteren om de rust weer te vinden in zijn razende gedachten, wist hij nu dat het geen zin zou hebben. Niet genoeg, in ieder geval.
Gelukkig had hij Naylene. Ook zij was bang, nerveus. Naylene had de antwoorden ook niet, waar ze die vaak juist wel had. Ashton nam het haar niet kwalijk. Niemand wist nu iets. Het belangrijkste was dat hij Naylene naast zich had. Iemand die hij kon vertrouwen, iemand die hij in zijn armen kon sluiten en andersom. Ze konden dit samen aan, dat was iets wat hij wél zeker wist. Hij en Naylene hadden al zoveel meegemaakt, daar kon de onzekerheid van de wereld ook nog wel bij.
In stilte luisterde hij naar Naylene, die na had gedacht over de hele situatie. Het idee dat ze bij hem zou blijven, was in eerste instantie eentje waar hij enthousiast over was. Hij had haar graag bij zich en ergens stelde het hem gerust dat hij de komende weken niet alleen door hoefde te brengen. Hij wist dat hij ook beroep zou kunnen doen op Calum of iemand anders, maar niet voelde zo rustig en vertrouwd als Naylene die naast hem wakker werd in de ochtend en in stilte meedeed met zijn yoga sessie.
Ashton nam haar hand vast en verstrengelde hun vingers. ‘Ik denk dat het een goed idee is. Ik wil ook niemand besmetten. Als je veel heen en weer zou reizen, zal dat wel gaan gebeuren.’ Hij wist niet wat het virus zou doen. Of het Naylene harder zou raken, of juist hem. Het was onzeker. Maar de garantie dat ze samen binnen de muren van zijn huis zouden zitten, was prettig.
‘Maar alleen als jij je er helemaal prettig bij voelt. En weet dat je altijd weer naar huis kan als je daar behoefte aan hebt.’ Het ging goed tussen hun. Ze hadden gewerkt aan hun relatie en dat bleven ze doen, waardoor Naylene misschien ook het idee had dat ze dit voor kon stellen. Ashton wist dat het goed zou gaan, maar hij wist ook dat het anders zou zijn dan een paar dagen samen doorbrengen. Nu zouden ze alleen elkaar hebben en ze zouden niet de buitenwereld kunnen bezoeken als afleiding.
‘Ik zou het niet voorstellen als ik het niet zou willen,’ zei Naylene. Ze boog zich naar voren en nestelde zich tegen Ashton aan. Glimlachend sloeg Ashton zijn armen om haar heen.
‘Dan moet ik wel een goede plek vinden voor je om te werken.’ Hij had genoeg ruimte in zijn huis en hij had een aantal plekken waar hij zelf graag zat om aan de slag te gaan met muziek, maar een volwaardig kantoor had hij niet. In ieder geval niet eentje waar Naylene zou kunnen werken zonder dat ze afgeleid zou raken door zijn chaos.
‘Ik ben al blij met de keukentafel hoor.’
Ashton schudde zijn hoofd. Als Naylene voor een langere tijd hier zou zijn, dan verdiende ze het om goed te kunnen zitten en een plek te hebben waar ze niet zomaar gestoord zou worden door hem of door de honden. Hij wist dat het een tijdelijke oplossing was en hij hoopte vooral dat de wereld over een paar weken weer normaal zou zijn, maar dat betekende niet dat hij Naylene aan de keukentafel zou laten werken.
Hij wierp een blik op de lucht boven hem. In dit gedeelte van Los Angeles leek alles rustig. Het voelde niet aan alsof de wereld zich in een pandemie bevond, waar alles op het punt stond om in te storten. Social media en het nieuws stonden er vol mee, maar in zijn eigen tuin leek het alsof er niets veranderd was. Wellicht zou hij het pas merken als ook zijn werk in gevaar zou komen, of zou veranderen zoals het dat nu had gedaan bij Naylene.
‘Het lijkt niet alsof het allemaal mis gaat, toch?’ vroeg Naylene, die hem ongetwijfeld had betrapt op het staren naar de blauwe lucht.
‘Niet bepaald,’ verzuchtte Ashton. ‘Totdat we het ook hier gaan merken. Als we boodschappen gaan doen, als we Cal en de anderen niet meer kunnen zien. Als ik te horen krijg dat de tour niet door kan gaan, of ons album wordt uitgesteld…’ Dat waren dingen waar hij niet eens aan wilde denken. Live optreden was zijn leven en het grootste onderdeel van zijn werk. Hij wist niet wat hij zou doen als het weg zou vallen.
‘Denk je dat het over een paar weken weer normaal is?’ vroeg hij voorzichtig aan Naylene. Hij wist dat ze geen antwoord had, maar hij wilde haar eerlijke gedachten horen. Ook als ze hem zouden vertellen dat dit voor een langere tijd zou zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het leven kon hen veel brengen. Wat er ook ging gebeuren, ze hadden nu besloten om het samen aan te gaan. Iets wat Naylene beangstigde, maar niet op de manier waarop het haar een jaar geleden zou hebben gedaan. Nu was ze eerder bang voor wat er ging komen. Wat de wereld hen te brengen had.
Hetgeen wat Ashton opnoemde, Naylene wist dat het op een gegeven moment kon gaan gebeuren. Er werden al steeds meer dingen uitgesteld, afgelast. Mensen moesten zoveel mogelijk thuis blijven, daarbij paste het niet om de wereld over te gaan om nieuwe muziek te promoten, of er mee op te kunnen treden. Mensen bij elkaar brengen was in deze tijd niet slim.
Naylene dacht na over de vraag van Ashton. Natuurlijk had zij er ook geen antwoord op. Ze zag echter wel in hoe ernstig de toestand in de wereld was. Ze had het nieuws vanuit China al een tijdje in de gaten gehouden en wist ook hoe snel het virus zich had verspreid in een land zoals Italië. Daardoor kon ze maar één conclusie trekken.
“Nee. Ik denk het niet.”
De hand van Ashton sloot zich iets sterker om die van haar heen. Het waren niet de woorden die hij graag had gehoord. Niemand hoorde het graag. Maar dat was nu misschien ook wel het probleem. De mate van ernst, was nog niet duidelijk voor de meeste mensen.
“Ze kunnen door de lockdown nu proberen een deel van het virus niet verder te laten gaan Het is echter niet te doen om het allemaal tegen te gaan. Het moment dat ze het weer open gooien, mensen weer naar werk laten gaan of naar publieke plaatsen, zal het zo weer mis gaan.” Nu konden ze het virus proberen in te dammen, maar het bleef rond hangen en op het moment dat het weer over kon springen, zou het de kans nemen.
“De open wereld die we hebben is mooi, maar op het moment betekent echter ook dat zoiets is dit niet meer tegen te houden is. We kunnen moeilijk het land jaren lang dichtgooien. We hebben de andere mensen nodig voor de handel, om te leven.” Als je alleen al keek naar de Verenigde Staten zelf, er waren zoveel staten, alles was met elkaar verbonden. Iets waar Naylene ook helemaal voor was. Nu betekende het alleen dat het niet te doen was om verspreiding tegen te gaan.
“Dus je denkt dat dit lang gaat duren?”
Naylene had er zelf over nagedacht. Het was één van de overwegingen geweest. Dit was niet voor een paar weken. Natuurlijk hoopte ze daar wel op. Maar zelfs als het langer zou duren, had ze daar vrede. Dan vond ze het oké om haar tijd met Ashton door te brengen.
“Ik hoop het natuurlijk niet, het zou zoveel gaan veranderen aan de hele wereld, maar ergens denk ik het wel.” Naylene staarde ook naar de lucht. Het leek zo normaal, alsof er niets was veranderd.
“Dat het misschien wel zo ver moet gaan totdat ze een juist medicijn hebben gevonden om het tegen te gaan.” Er waren wel geruchten over de medicatie voor malaria, maar ook hetgeen wat voor sars was gebruikt, had Naylene wat over gehoord. Ze wist het niet, maar ze wist wel dat het niet goed was als ze dit door lieten gaan, zoals ze de afgelopen tijd hadden gedaan. Het had al heel wat mensen het leven gekost.
“Dus de wereld is fucked.” Fluisterde Ashton.
“De wereld is fucked.”
Er waren genoeg dingen waarvan Naylene altijd al had gevonden dat de wereld niet het beste was wat het had kunnen zijn. Ze had echter het geluk dat ze nog in een goed deel van de wereld woonde, ze het geld had om te doen wat ze wilde, er voor te zorgen dat ze gezond bleef. Maar de wereld was behoorlijk fucked. Het waren de mensen erop die het mooier maakten.
“Maar ik hoop dat dit zo blijft. Dat we altijd nog de rust kunnen vinden om hier naar de lucht te kunnen kijken en te kunnen genieten van het buiten zijn.” Misschien mocht dat ook wel niet eens meer. Het was maar net wat de staat verzon. Want onder het bewind van de huidige president, had Naylene daar niet heel veel vertrouwen in en was ze al wel blij dat het per staat werd geregeld.
“Hoe lang het allemaal ook gaat duren.”
Ashton sloeg zijn armen om haar heen. Naylene liet zichzelf iets onderuit zakken en staarde nog steeds naar de lucht.
“Ik zou het echt heel erg voor je vinden als het allemaal zo lang zou duren, Ash.” Ondanks dat ze aan Ashton zag dat hij genoot van de tijd die ze nu samen hadden, wist ze ook maar al te goed hoe hij was. Ashton was niet goed in stil zitten. Als de tour echt uit werd gesteld, betekende dat een heel gat. Iets wat ze hem niet gunde, maar ze wist ook niet of het tegen te gaan was.
“En ik wil je nu niet bang maken, want we weten niet hoe het allemaal gaat lopen. Maar ik ben er voor je op de momenten dat je het nodig hebt en we gaan er samen voor zorgen dat we er doorheen komen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton waardeerde de eerlijkheid van Naylene. Ze had hem ook kunnen vertellen dat ze zich nu nergens zorgden over hoefden te maken. Dat het land slechts voor twee weken op slot zou gaan en dat alles dan weer zou zijn zoals voorheen, maar dat deed ze niet. Ze deelde haar overwegingen, hoe negatief die de situatie ook tekenden. Dat had hij liever. Natuurlijk wilde Naylene hem goed nieuws geven, dat zou het mooiste zijn. Hij wist echter ook wel dat het niet kon. Dat het beter was om eerlijk te zijn en te bevestigen dat het niet bij twee weken zou blijven.
Hij hoopte dat ze haar gelijk kreeg en dat ze, ondanks alles, over een paar weken nog steeds in de tuin zouden kunnen liggen met de honden en nog zouden kunnen genieten van de kleine dingen in het leven.
‘Misschien moeten we de tour een paar maanden uitstellen,’ verzuchtte Ashton. Het album zou al zo snel komen dat hij betwijfelde of het wel zou kunnen, het uitstellen. De fans wachtten er al zo lang op, het was af. Voor Ashton en de rest van de band was het nooit om de verkoopcijfers en hitlijsten gegaan. Ze wilden hun muziek delen. Dat zouden ze kunnen doen, misschien juist wel in deze tijd.
‘Dat zou het ergste zijn, of niet?’ vroeg Naylene voorzichtig.
Ashton knikte. Het idee dat het nog maanden zou duren voordat hij daar zou staan, voordat ze al hun nieuwe muziek zouden kunnen spelen, dat was hetgeen wat hem het meeste pijn deed. Hij kon nu al niet wachten om het te spelen, om de reacties van het publiek te zien. Als dat alles uit zou worden gesteld, wat zouden ze dan doen met hun tijd? Ze zouden ook nergens naar toe kunnen om over hun muziek te praten.
‘Het is ook waar iedereen bang voor is, denk ik?’ bekende hij. Niet alleen hij, als muzikant. De hele mensheid vreesde voor de dag dat de wereld stopte met draaien. Dat alles weg zou vallen. Werk, familie, vrienden. Hij had nog het geluk dat Naylene bij hem wilde blijven. Daardoor zou hij niet alleen zijn, maar dat was lang niet het geval voor iedereen. Wie weet wat de eenzaamheid met mensen zou doen, waar ze naar toe zouden worden gedreven.
‘Maar als het touren wegvalt, dan blijft er niet veel over. Dat is hetgeen waar je naartoe werkt.’ Dat hoefde hij Naylene niet uit te leggen. Ze kende hem ondertussen lang genoeg om te weten dat de tours het grootste gedeelte waren van zijn werk. Het ging van album naar tour en daarna begon het allemaal weer opnieuw. Tussen de laatste tour en de release van het album zaten slechts een paar maanden.
Het was een vermoeiende cirkel die zich maar bleef herhalen, maar tegelijkertijd was het ook hetgeen waar hij voor leefde, waar hij zijn drive vandaan haalde.
‘Mocht het zo zijn, dan ben ik er dus voor je,’ herhaalde Naylene haar eerdere woorden. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij was blij dat dat zo was. Dat hij kon rekenen op haar steun, wat er ook aan de hand zou zijn.
‘Ik vraag me af wat de anderen doen,’ bedacht Ashton zich hardop. Voor Michael was het niet moeilijk en ook Luke woonde al enige tijd samen, dus voor hen zou het logisch zijn om samen opgesloten te zitten. Dat betekende echter niet dat het meteen gemakkelijk zou worden. Zijn gedachten waren echter het meeste bij Calum. Hij en Linn stonden nu sterk samen, maar Ashton wist niet of ze het op dezelfde manier aan zouden pakken als hij en Naylene.
En als ze dat dan niet zouden doen, hoe lang zou het dan goed gaan? Hij had heus wel vertrouwen in de relatie, maar hij wist niet wat er met Calum, of Linn, ging gebeuren nu de wereld zo drastisch veranderde.
‘Ze kiezen vast wat het beste voor ze werkt,’ verzekerde Naylene hem. Ashton hoopte dat dat het geval was. Dat Calum geen gekke dingen zou doen, omdat de controle en zekerheid opeens wegviel en hij niet veel andere keuzes meer had. Dat Linn hem niet zou overvragen. Niet dat hij daar vanuit ging, maar hij wist dat de kans bestond. Hij zou het zelf ook bij Naylene kunnen doen.
‘Net zoals wij,’ zei Ashton, waarna hij naar Naylene keek. Ze glimlachte, waardoor ook hij weer moest lachen. Hij boog zich naar haar toe, zodat hij haar een kus op haar voorhoofd kon geven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld