Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Toen het bericht was gekomen dat ze de clip voor Wildflower niet konden opnemen in verbad met het virus, hadden ze allemaal gebaald. Iedereen was zo enthousiast voor het nieuwe album en de fans hadden het nummer goed ontvangen, wat maakte dat ze specifiek hiervoor een nieuwe clip hadden willen maken. Zelfs de manier waarop was al helemaal uitgedacht.
Gelukkig was niet alles verloren en had Andy op het laatste moment de set bezocht en had hij daar een hoop attributen gered. Samen met zijn vriendin had hij nagedacht over hoe ze toch een clip hadden kunnen maken en daar was dit, ietwat vreemde, idee uit ontstaan.
Ashton probeerde het zo positief mogelijk in te zien. Op deze manier kon hij Naylene echt betrekken bij zijn werk. Zij moest namelijk de camera bedienen en hem filmen, en hem daarbij ook nog eens helpen om hem aan het schema van Andy te houden. Er waren al een hoop aanwijzingen die hij op moest volgen.
Doordat Naylene moest lachen, verloor Ashton het ritme op de drumkit. ‘Je moet me niet uitlachen!’ zei hij, ook al had ook hij een lach op zijn gezicht. Hij wist zeker dat, wat hij ook deed, het er vreemd uit zou zien omdat hij voor een groen scherm zat en expres een beetje gek deed.
‘Je zou je gezicht eens moeten zien,’ zei Naylene lachend, die ondanks hun gesprek door bleef filmen.
‘Ziet het er goed uit?’ vroeg Ashton, terwijl hij overdreven meebewoog op de tekst van het nummer en daarmee ook de woorden uitbeeldde.
‘Ik zei dat je moest stoppen met flirten!’
‘Wil je me zien flirten?’ vroeg hij uitdagend. Hij knikte grijzend naar Naylene, stak zijn arm op en deed alsof er een waterval uit zijn oksel stroomde.
Naylene schoot in de lach, waardoor het filmen ook al niet meer ging.
‘This shit is pure gold, woman,’ zei Ashton lachend en hij schudde zijn hoofd. Andy kon toch ook niet verwachten dat hij hele serieuze beelden zou krijgen op deze manier? Ashton kon zich ook niet indenken dat Michael en Andy samen heel serieus het nummer hadden gespeeld, zonder dat er van alles mis was gegaan.
Naylene legde de camera aan de kant en schudde haar hoofd. ‘Misschien moet je maar filmen met een tripod.’
‘Nee!’ Ashton stak zijn armen naar haar uit. Het leuke aan dit idee was juist dat ze dit samen konden doen. Want ondanks dat ze nu de hele dag samen waren, was Naylene veel aan het werk en voelde het soms alsof ze alsnog in twee andere huizen leefden. Niet op een slechte manier, maar Ashton keek er juist naar uit om dit samen te doen. ‘Je moet me wel blijven filmen.’
Naylene schudde haar hoofd, maar pakte de camera wel weer. ‘Als we dit hebben gedaan, moeten we nog allerlei andere dingen doen. Zoals je handen openhouden voor de bloemen. Dan kun je gek doen.’
‘Dus als ik mijn handen open houd, dan komen er bloemen uit?’ Bedenkelijk keek hij naar zijn handen. Hij had geen idee hoe Andy het, samen met zijn vriendin, allemaal voor elkaar wilde krijgen, maar hij zou hem in ieder geval genoeg opties geven.
‘Dat staat daar, ja.’ Naylene wees naar de lijst die ze had gekregen. Ze gebaarde met de camera. ‘Klaar?’
Ashton blies zijn adem uit en knikte. Hij nam zijn drumstokjes weer in de hand en probeerde zich te focussen op het nummer, in plaats van de gekkigheid die de situatie met zich meebracht.
Gezien de drum niet heel aanwezig was in het nummer, kon hij rustig op de maat meetikken en meedeinen op het ritme. Ondertussen zong hij de woorden zachtjes mee, terugdenkend aan toen hij Calum het voor het eerst had horen zingen.
Het was haast ondenkbaar dat dat nog geen jaar geleden was en dat de wereld ondertussen al zo veranderd was.
Ashton speelde het nummer nog een keer, zodat Andy voldoende beeld had om uit te kiezen. Van wat hij van Andy had begrepen, wilde hij ook veel gebruik maken van herhaling. Anders zou het ook veel te veel tijd kosten om alles in zijn eentje te bewerken en aan elkaar te monteren.
Hij kwam achter zijn drums vandaan en ging naast Naylene staan, zodat hij kon kijken naar hetgeen wat ze net had gefilmd. Hij legde zijn arm rond haar middel. ‘Je moet wel alles bewaren. Ook de gekke dingen.’
‘Ik zou niks durven verwijderen,’ zei Naylene lachend.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was een behoorlijke domper geweest om nieuwe muziek op deze manier uit te brengen. Naylene vond echter dat Ashton er op een hele goede manier mee om was gegaan. Op hun eigen manier hadden ze het wel proberen te vieren. Heel anders dan hun vrienden hadden gedaan. Wat dat betreft, was Naylene alleen maar trots op Ashton.
Er waren al een paar momenten geweest waarop Naylene, Ashton had zien praten over het nieuwe album. Waar zij altijd netjes aangaf wanneer hij op haar kamer kon kome of niet, leek het Ashton niet uit te maken dat ze ineens de ruimte kon betreden.
Van de week was Naylene zelfs in een interview gelopen die ze zo leuk had gevonden, dat ze bij Ashton was blijven zitten. Natuurlijk wel buiten het beeld. Het was echter gegaan over Aussie slang. Woorden die ze zelf nog wel eens ter monde nam. Ashton wist er nog redelijk veel van, de rest van de band leek er nog wel wat meer moeite mee te hebben. Er waren dingen geweest die Ashton ook niet had geweten, die Naylene had geprobeerd uit te beelden. Op andere momenten was het juist Ashton geweest die indruk op haar had gemaakt, door dingen te roepen die bij haar te ver weg waren gegleden.
Dat soort momenten zorgden er voor dat het thuis werken voor Naylene makkelijk ging. Uiteindelijk was het een grote schakeling en miste ze haar kantoor zeker wel. Hier kreeg ze het idee dat ze meer haar rust kwam. Ondanks dat ze nog steeds lange dagen maken. Ashton maakte die dagen, door er enkel te zijn, veel sneller voorbij gaan.
Nu betrok Ashton haar echt in het maken van de clip. Ondanks dat het makkelijker had gekund. Het ging om dit soort momenten samen. Dat ze samen konden lachen, terwijl de wereld buiten de muren op het instorten leek. Ergens voelde Naylene zich hulpeloos, wilde ze helpen. Ashton had haar weten te overtuigen dat ze dag van fans iets beter zou maken, door deze clip. Op die manier zou ze er nooit zelf over nadenken, maar ze waardeerde Ashton voor die instelling.
Naylene liet een paar van de beelden aan Ashton zien. “Dit lijkt me wel genoeg?” het ging om het idee dat Ashton achter de drums zat. Het hoefde echt niet het hele nummer te zijn. Andy kon daarin wel knippen, hij wist vast wel wat hij er mee moest doen.
Ashton liet zijn kin op Naylene haar schouder rusten, zodat hij mee kon kijken. Ze sloeg haar arm om zijn middel heen. Ze wist dat ze lang niet zo snel uitdrukte dat ze trots was op hoe Ashton met alles om ging. Toch hoopte ze dat hij dat door had. Er was een reden waarom ze de afgelopen tijd hier was gebleven en niet in haar eigen huis. Ze putte heel veel energie uit Ashton, juist door de manier waarop hij met alles omging.
“Ja, ik denk dat we wel met het volgende deel verder kunnen.” Gaf Ashton aan. Daarvoor moesten ze echter de camera even weg zetten. Ashton zijn drumkit moest namelijk uit de weg.
“Ik mis het muziek maken nu al.” Zei Ashton, terwijl ze beiden een deel vast houden, om weg te zetten.
“Dan ga je er toch gewoon mee verder?” Naylene zette hetgeen wat ze vast had op de grond.
“Ik weet dat het niet zo is als gedacht. Het zijn geen optredens. Maar je hoeft niet te stoppen? Je kunt hier gewoon wat spelen. Misschien zelfs wel bezig met iets nieuws.”
“Nieuws.” Ashton bracht zijn hand bedenkelijk naar zijn kin, waardoor Naylene begon te lachen.
“Ik meende het!” Ashton nu serieus krijgen was ook wel te veel gevraagd. “Niet doen alsof we ineens in een hele slechte film zitten.”
Ashton trok Naylene terug toen ze weer naar de camera wilde lopen. “Ik dacht dat we in een slechte romantische film zaten, door al dat geflirt. Babe.”
“Ash.” Naylene schudde haar hoofd. Dit sloeg echt nergens op, maar ze moest er wel om lachen. Dat kreeg hij altijd voor elkaar.
“Ik meende het.”
“Ja weet ik. Ik wil er graag naar luisteren. Vertel.”
“Je hebt al zo vaak verteld dat je muziek voor jezelf wil gaan maken. Misschien niet eens om uit te brengen toch? Waarom ga je daar niet mee bezig? Ik weet dat de komende paar dagen nog vol zitten met interviews, maar het lijkt me sowieso goed om iets om handen te hebben. Hoe graag ik je ook als mijn assistent wil hebben, ik denk dat Emily dat niet gaat accepteren, dus je moet iets anders zoeken.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Maar Emily en ik kunnen een heel goed team zijn! We hebben zelfs een groepsapp,’ zei Ashton lachend.
‘Dat heet een gesprek tussen twee personen, Ash.’
Ashton schudde zijn hoofd en haalde zijn telefoon uit zijn zak, zodat hij kon laten zien dat ze wel degelijk een groepsapp aan hadden gemaakt. Het had zelfs een titel, wat alleen maar kon als iemand een groep aan had gemaakt. ‘Maar je mag niet lezen wat we allemaal zeggen. Het is stiekem ook een roddelgroep over onze verschrikkelijke baas.’
‘Ash!’ Naylene sloeg tegen zijn borstkas aan, waardoor hij begon te lachen. Hij wist dat ze haar laatste opmerking serieus had bedoeld. Hij had inderdaad al vaak genoeg gezegd dat hij zelf ook muziek wilde maken. Niet met de band, hoe graag hij dat ook deed. Hij wilde zichzelf uitdagen op een andere creatieve manier en zijn eigen gedachten vertalen naar iets muzikaals. Iets wat hij niet altijd kon doen met de andere drie. Dat was geen verwijt, maar simpelweg een compromis waar ze zich allemaal aanhielden. In een band kon niemand de overhand nemen.
‘Maar even terug naar de studio,’ zei Naylene, omdat ze alweer waren afgedwaald. Misschien was dat ook wel bewust, bedacht Ashton zich. Hij fantaseerde graag over van alles, maar het idee dat hij daadwerkelijk muziek zou kunnen maken voor zichzelf in deze tijd, zodra hij geen verplichtingen meer had aan de band, beangstigde hem toch. Wat als de anderen hem daarin niet zouden steunen? Wat als ze dachten dat hij zijn eigen muziek zou verkiezen boven dat van hen, als hij daar de kans voor kreeg?
Naylene nam zijn handen vast en nam hem mee naar het barretje in de keuken, waar ze hem opzette. Ze knikte naar de twee mokken die er nog op stonden. ‘Koffie?’
Ashton knikte en liet Naylene los, zodat ze aan de slag kon met het koffiezetapparaat. Hij draaide een rondje op de kruk, zodat hij toe kon kijken.
‘Ik weet dat ik dat vaak heb gezegd,’ begon hij, terwijl hij met zijn vingers trommelde op de rand van de bar. ‘Maar misschien is het wel te hoog gegrepen? Ik weet het niet. Natuurlijk is het goed om iets om handen te hebben, maar tegelijkertijd is dat misschien wel teveel?’
Naylene humde terwijl ze de koffiebonen verving. ‘Er hoeft niets van af te hangen, toch? Je kunt schrijven en produceren wat je zelf wil. Ik weet zeker dat de anderen dat ook doen. Het is waarschijnlijk een gezonde uitdrukking van alle gevoelens. Een coping strategie voor de shit waar we nu in zitten.’
Langzaam knikte Ashton. Hij wist dat Michael ook veel produceerde. Niet meteen voor zichzelf, maar wel voor andere artiesten. Zelf had Ashton ook wel eens geschreven voor andere artiesten. Maar hij had het gevoel dat dat anders was. Dit ging om zijn eigen muziek. Een soort muziek waarvan hij eigenlijk nog niet eens wist hoe het zou klinken. Hij had er alleen een bepaald gevoel bij.
‘Het zou wel fijn zijn om ergens anders mee bezig te kunnen zijn,’ verzuchtte hij. Hij zou zijn eigen geluid kunnen creëren. Voor het eerst zou het niet bij een bepaalde visie of een bepaald geluid te hoeven passen; alleen maar bij hetgeen wat hij voor ogen had. Niemand zou kritiek kunnen leveren, in ieder geval niet op de manier waarop dat nu kon gebeuren als hij samenwerkte met zijn vrienden. Overwegend keek hij naar Naylene. ‘Misschien is het wel het proberen waard.’
Naylene had de twee koppen met koffie gevuld en zette ze op het barretje. Ze kwam tegenover Ashton staan en leunde iets over het plateau heen, zodat ze hem recht aan kon kijken. ‘Ik denk dat het erg goed voor je zal zijn. Wat er uiteindelijk ook van komt.’
‘Dat zeg je alleen maar omdat je Emily een betere assistent vindt,’ grapte hij, maar hij wist wel dat ze het serieus bedoelde. Zij zag ook wat dit met hem deed, hoe anders zijn leven nu was geworden omdat er iets gebeurde in de wereld waar hij geen controle over had. En het laatste wat hij wilde, was dat hij de hele dag aan haar zou hangen omdat hij geen werk meer had.
Naylene pakte haar koffie en blies over de rand. ‘Je hebt me door. Ik probeer van je af te komen.’
‘Ik wist het wel!’ Hij nam zijn eigen koffie vast en pakte Naylene haar vrije hand, zodat hij zijn vingers met die van haar kon verstrengelen. ‘Ik heb je wel door, Red. En dankjewel daarvoor.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iedereen liep in deze nieuwe omgeving tegen zijn eigen dingen aan. Calum had er best moeite mee dat hij gebonden was aan zijn eigen huis. Zeker als hij zich bedacht wat hij allemaal miste. Toch wist hij ook dat hij het niet zo erg had als sommige mensen. Daarbij wilde hij echt geen ruzie meer met Linn. Daarom was hij de afgelopen tijd vooral in zijn eigen huis geweest. Als hij afleiding nodig had gehad, was hij bij Linn geweest.
Vandaag hadden ze genoeg afleiding. Want juist omdat de wereld er zo anders uitzag, was het vandaag de dag dat Calum zijn deel in de Wildflower clip op zou nemen. Met Andy had hij afgesproken dat hij de spullen naar het huis van Linn zou brengen. Daar hadden ze niet alleen iets meer ruimte, maar zouden ze Roy ook niet lastig vallen. Linn had Calum graag willen helpen met het filmen van de clip. Er was naast Andy, die een hele visie had, ook niemand anders die het beter had kunnen doen, in Calum zijn ogen. Linn had immers behoorlijk wat ervaring met het filmen van video’s. Die mochten wel wat anders zijn, maar het bleef een video.
Voor het idee had Andy hen al wat beelden van de rest gestuurd. Calum was de laatste van wie de beelden zou worden geschoten. Samen met Linn Calum er wat verwonderd naar gekeken. Natuurlijk was het nog totaal niet waar het zou komen. Andy zou heel wat gaan knippen en de greenscreen naar zijn eigen wil gebruiken voor hetgeen hij in zijn hoofd had.
“Ik kan niet geloven hoe Ash en Nay dit aan hebben gepakt.” Linn schudde lachend haar hoofd.
“Verbaast het je iets?” Vroeg Calum. De twee leken misschien serieus te zijn, maar als je langer bij de twee in de buurt was, waren ze dat alles behalve. Dat had deze video ook wel laten zien.
“Nee, eigenlijk niet. We gaan er voor zorgen dat jouw stukken veel beter worden dan dat. Al hoeft daar niet heel erg veel voor te gebeuren.”
“Shade.” Zei Calum lachend.
Calum stapte weg van de laptop die ze buiten op de bar neer hadden gezet. Daarnaast stond de greenscreen al klaar, want Andy en Linn waren het er over eens geweest dat het licht daar het beste was geweest. Dat waren de dingen waar Calum zelf niet eens op lette. Al had hij ook een paar foto’s van Linn gekregen op diezelfde plaats.
“Ik denk dat het het mooiste is om de stukken die je zingt, van iets bovenaf te schieten. Dus dan moeten we de tripod iets hoger zetten en heb ik waarschijnlijk een krukje nodig.”
Calum sloeg zijn arm even om Linn heen. “You smol.” Hij gaf haar een kus op haar wang, voordat hij haar weer los liet.
“Ik kan er niets aan doen dat jij een giant bent!” Hun lengteverschil was iets waar online blijkbaar veel over gesproken werd. Calum hield het zelf niet echt in de gaten. Maar Linn las wel eens wat voor. Ze waren dan wel niet super open over hun relatie. De meeste mensen leken echter wel te weten dat er iets tussen hen twee was. Er waren al ook al mensen geweest die dat hadden geroepen, toen er nog niets tussen hen beiden had gespeeld. Andy had al wel gevraagd of Linn haar naam ook in de clip kon worden genoemd. Iets wat zij beiden prima hadden gevonden.
Calum liep naar binnen, waar hij een keukentrapje voor Linn haalde.
“Ik denk dat dit iets veiliger is.” Ondertussen had Linn de hoogte al versteld en de camera neergezet. Maar nu kon ze er inderdaad niet meer bij. Door het trapje veranderde dat al snel, waardoor Linn een keer boven Calum uittorende.
Calum ging op zijn beurt voor de camera staan. De muziek hadden ze ook al klaar gezet, zodat Calum mee kon zingen. Later zou hij ook nog zijn bas erbij pakken en nog wat losse shots maken voor de bloemen die overal zouden verschenen.
Het was iets met een camera wat er voor Calum er voor zorgde dat hij zich meteen een beetje opgelaten voelde. Hij had het altijd al wel gehad. Hij wist best wat hij kon, maar op het moment dat een camera op hem gericht was, leek dat allemaal even heel ver weg.
Calum trok aan de mouwen van zijn trui. “Is dit ding trouwens wel goed?” Het was een meshtrui die hij vandaag aan had getrokken. Nou had hij niet heel veel andere opties. Hij had wel wat shirts meegenomen, voor als Linn het echt niets vond. Op dit moment ging hij uit van hetgeen wat zij vond. Haar visie hierin was waarschijnlijk beter dan de zijne.
“Het is perfect. You look good, as always.” Onwillekeurig kreeg Calum daarvan een glimlach op zijn gezicht. Het was iets van Linn waar hij niet zomaar aan kon wennen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks alle onenigheden van de afgelopen weken hadden ze allemaal hetzelfde doel voor ogen: er voor zorgen dat de release van het nieuwe album niet in duigen zou vallen. Zelfs niet door een virus dat over de hele wereld trok en een hoop van hen weg had genomen. Linn had dan ook niet anders gekund dan meehelpen met het creatieve idee van Andy, hoeveel gekkenwerk het eigenlijk ook was.
Ze voelde zich vereerd dat ze deel uit mocht maken van de nieuwe clip en zelfs Calum mocht filmen. De laatste keer dat ze op een filmset was geweest, was in januari geweest en toen had ze alleen maar haar ogen uitgekeken. Nu was ze er zelf onderdeel van. Het was een hele andere manier van werken met hetgeen waar ze zelf zo bekend mee was.
Linn keek glimlachend naar het kleine scherm op de camera. ‘Look at that smile, die hebben we nodig,’ zei ze, terwijl ze langs de camera heen naar Calum keek. Ze wist dat dit een vreemde plek was voor Calum. De plotselinge druk van een camera die alles vastlegde. Ze had het ook gezien in Australië, maar toen had ze hem ook weten af te leiden.
Voor de originele clip had Calum een hoop buckethats bij elkaar verzameld, maar die zouden nu niet gebruikt worden. Voor de vorm had Linn er nog wel eentje op haar hoofd gezet. ‘Weet je nog dat je dit nummer aan me liet horen?’
Het was één van de eerste versies van het nummer geweest en op dat moment had ze het ontzettend speciaal gevonden dat hij al iets met haar had willen delen, lang voordat de rest van de wereld het zou horen.
Calum lachte en keek naar haar op. ‘Ik weet wat daarna gebeurde.’
Linn schudde lachend haar hoofd. ‘Langste autorit ever.’
Los daarvan had ze ook oprecht genoten van het nummer. Toen al had ze bepaald dat het haar favoriet was, al was het maar omdat Calum de zang op zich had genomen. Dat ze dan nu samen de clip konden maken, voelde als een cirkel die eindelijk compleet was.
Linn haalde haar telefoon uit haar broekzak en gebaarde er mee naar Calum. ‘Klaar?’
Calum knikte en wachtte totdat Linn de muziek aanzette. Omdat Andy later toch het geluid van de video niet zou gebruiken, had ze de vrijheid om tussendoor te praten en Calum eventueel aanwijzingen te geven over hetgeen wat hij kon doen.
‘Zing het zoals je het tegen mij zou zingen,’ zei Linn grijnzend.
Hij knikte en bewoog zijn armen, waarna hij een paar stappen zette. Daardoor miste hij de eerste paar woorden, maar dat maakte niet uit. Ze zouden toch meerdere keren moeten filmen, zodat Andy voldoende materiaal zou hebben om te kiezen. Het hele plan wat ze nu hadden opgezet was al behoorlijk tijdrovend en ze zouden het niet zomaar nog een keer kunnen doen omdat iemand niet voldoende aan had geleverd.
Calum begon te zingen, net iets boven de muziek. Linn bewoog mee op het ritme, al moest ze opletten dat ze haar voeten niet teveel verschoof van het trappetje waar ze op stond. Zodra het refrein startte, zong ze mee en wees ze naar lachend naar Calum, terwijl hij allerlei bewegingen maakte en zo nu en dan opkeek naar de camera. Soms beeldde hij de woorden letterlijk uit, maar op andere momenten improviseerde hij.
Toen het nummer was afgelopen, zette Linn de muziek op pauze. Calum liep naar haar toe en legde zijn hand op haar been. ‘Je moet wel oppassen dat je niet valt.’
‘Ik val niet,’ verzekerde ze hem, terwijl ze voorzichtig met haar hand door zijn haar ging. Ze had het juist een beetje gestyled voor de clip, dus ze kon er niet teveel aan zitten.
‘Dat zag er goed uit, Cal. Ik denk dat als we het nog een paar keer doen, Andy wel genoeg heeft,’ liet ze hem weten. ‘Misschien dat we ook nog een paar shots van voor moeten nemen, voor de afwisseling.’
‘Andy moet uitkijken. Straks neem jij zijn werk nog over,’ zei Calum lachend.
Linn schudde haar hoofd. Hoe leuk ze dit ook vond om te doen, ze zou niet het geduld hebben wat Andy wel had. Ze had gezien hoe hij werkte met de vier en ze wist zeker dat ze na en half uur weg zou lopen omdat ze al drie keer had moeten stoppen met haar werk, omdat één van de vier afgeleid was door iets anders.
‘Misschien eerder een Wilfdflower make-up video?’ stelde ze voor. Haar naam zou toch al aan het einde van de clip verschijnen, dus iedereen zou weten dat ze mee had geholpen. Dan kon ze net zo goed zelf aan de gang gaan met bloemen in een aankomende video. ‘Als jij dat ook goed vindt, natuurlijk.’
Ze hadden hun relatie expres heel stil gehouden. Misschien was haar naam aan het einde van de clip al wel voldoende voor Calum. Ze wilde hem daarin ook niet te ver pushen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De aanwezigheid van Linn zorgde er voor dat Calum haast was vergeten dat er nog een camera tussen hen beiden in stond. De manier waarop Linn omging met dit alles, stelde hem op zijn gemak. De bewegingen die ze maakten, zorgde er voor dat Calum ook iets vrijer was gaan bewegen. Normaal waren er genoeg mensen die toekeken hoe ze de scenes voor een nieuwe clip opnamen. In Australië was Linn er ook bij geweest. Wat Calum ook alleen maar prettig had gevonden. Daar was uiteindelijk een heel erg mooi resultaat uit gekomen. Andy wist hier vast ook iets van te maken, dat wist Calum wel zeker.
“Oh ja natuurlijk.” Zei Calum zonder er verder niet echt over na te denken. Linn was zeker getalenteerd in haar make-up. Mensen waren er echt gek op haar filmpjes. Normaal gesproken had Linn wel geprobeerd om zover mogelijk uit de buurt te blijven van alles wat met Calum te maken had. Daar hadden ze bewust voor gekozen omdat er al een vergrootglas op hen had gelegen, voordat ze überhaupt een relatie hadden gekregen. Vaak waren daar niet de leukste dingen uit gevolgd. Zeker niet omdat Calum zich op dat moment ook nog niet goed genoeg in zijn vel had gevoeld om er echt over praten. Om aan te geven dat ze echt een relatie hadden, die wel verder kon gaan dan een pleziertje voor enkele keren. Gelukkig voelde Calum zich er ondertussen veel comfortabeler in hun relatie.
“Weet je het zeker?” Vroeg Linn. Het antwoord was immers zo snel geweest, dat het leek alsof Calum er totaal niet over na had gedacht.
Calum knikte om te laten weten dat hij het prima vond. Het was juist bijzonder dat zijn vriendin iets wilde doen in het verlengde van iets wat hij zelf had gemaakt. Een nummer dat hij met haar had gedeeld. Het had gewoon best wel veel van hun twee in zich.
Natuurlijk was er nog altijd iets in Calum dat kon twijfelen aan alles. Een stem in zijn hoofd die er voor kon zorgen dat hij zich vreselijk voelde. Toch was er ook iets veranderd sinds hij niet alleen Thanksgiving met Linn haar familie door had gebracht, maar zeker toen Linn naar Australië was gegaan om daar te helpen. Ze had zijn moeder ook beter kunnen leren kennen. Dat maakte het eng, maar ook goed.
“Als deze clip uitkomt, weet iedereen hoe het zit.” Linn verdiende de vermelding voor hetgeen wat ze hier nu deed. Dat hadden ze al besproken. Naylene zou ook worden genoemd in de clip. Daarmee gooiden ze waarschijnlijk genoeg naar buiten. Het was echter een manier waarop Calum er niet direct op hoefde te reageren. Op het moment hield hij zich toch zoveel mogelijk afzijdig van social media.
“Ik vind het echt bijzonder Cal, dat je deze stap wil zetten.”
Calum stapte iets naar Linn en legde zijn handen op haar benen. Ze zette één stap naar beneden, zodat ze iets meer op ooghoogte kwamen. Zijn armen waren meegegleden. Hij hief zijn hoofd iets op, zodat hij Linn een kus kon geven.
“Ik vind het op het moment de juiste.” Hij wilde er ook niet te lang in blijven hangen, dan zou hij er weer over gaan twijfelen. Calum had al wel gemerkt dat het op die manier vaak wat fijner was. Natuurlijk was het niet uit te zetten en was overdenken nog steeds één van zijn dagelijkse bezigheden.
Linn gaf hem nog een een kus. Calum wilde haar loslaten, zodat ze weer verder zouden kunnen gaan. Doordat Linn hem nog half vast had, viel ze echter tegen hem aan. Met haar voet van het trapje af, die duidelijk een beetje dubbelklapte.
“Oi!” bracht Calum geschrokken uit, terwijl hij zijn armen weer om haar heen sloeg, om haar de balans te geven, die ze duidelijk op het moment miste.
“Gaat het?” Het was niet echt een hele harde val, het was niet eens echt een val te noemen. Maar er was iets niet helemaal goed gegaan.
“Jawel.” Bracht Linn uit. Calum hielp haar op haar beide benen en nam haar mee naar een stoel, zodat ze even kon zitten. Hij merkte eigenlijk meteen wel aan Linn dat het toch niet zo heel erg lekker ging.
“Oh nee. Het voelt niet helemaal goed.” Calum liet Linn zitten en keek even in de richting van haar huis.
“Heb je ergens ijs liggen? Of denk je dat er warmte op moet?” Calum had er verder ook niet veel verstand van. Van wat hij wist was het eerst koelen en later pas verwarmen. Maar het was ook maar net waar Linn behoefte aan had.
“Of moeten we naar een dokter?” Ergens was Calum wel bezorgd. Al leek het niet dat Linn echt door de grond zakte van de pijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Wat er precies mis was gegaan, wist Linn niet. Het enige wat haar duidelijk was, was dat er iets in haar voet niet meer voelde zoals het daarvoor had gedaan. Ze wilde het liever afschudden en zeggen dat het na een paar minuten wel weer beter zou gaan, maar ze voelde de pijn van de stappen die ze net had genomen nog in haar enkel en het trok door heel haar voet heen. Het was niet intens, maar het sluimerde op de achtergrond.
‘Ik weet niet of ik naar de dokter moet,’ zei ze tegen Calum, omdat ze vrijwel nog nooit zoiets mee had gemaakt. Natuurlijk was ze wel eens gevallen, maar dat had een pleister of een icepack wel op kunnen lossen. ‘Maar ik denk dat koelen geen verkeerd idee is. Een koude doek, misschien.’
Ze had d woorden nauwelijks uitgesproken of Calum haastte zich naar de keuken, zodat hij daar hetgeen kon pakken wat ze nodig had. Linn zette haar handen aan de randen van de stoel en drukte haarzelf iets omhoog, zodat ze haar been op kon tillen en haar voet kon bekijken. Het oogde niet alsof ze iets had gebroken.
Voorzichtig bewoog ze haar tenen. Dat was een beetje pijnlijk, maar ook dat voelde niet alsof er iets ernstigs aan de hand was.
Calum kwam weer terug met een natte doek in zijn handen en ook nog een bevroren zak met groenten. Hij had de doek er omheen gewikkeld, zodat Linn die tegen haar voet aan kon houden. Hij ging naast de stoel op de grond zitten, zodat hij Linn haar voet zo voorzichtig mogelijk op zijn eigen benen kon laten rusten.
‘Doet het veel pijn?’
‘Ja en nee?’ Linn wist niet goed hoe ze de vraag moest beantwoorden. Het voelde niet alsof ze er niet meer op zou kunnen staan, maar het lopen was ook niet prettig geweest. De kou van de doek en het de bevroren zak werkte in ieder geval verkoelend, maar ze wist niet of dat echt het juiste was om te doen.
‘Misschien kan ik de dokter wel bellen en vragen of ze enig idee hebben wat we kunnen doen.’ Linn voelde aan de zakken van haar broek, maar haar telefoon was daar niet.
Calum zag haar kijken en overhandigde haar zijn eigen telefoon. ‘Hier, gebruik deze maar om te bellen.’
‘Mijn held,’ grapte Linn, al waardeerde ze wel degelijk hoe snel Calum had gehandeld. Als hij haar niet meteen vast had gepakt, was ze waarschijnlijk wel op de grond beland en had ze zich vast meer bezeerd. En ook nu reageerde hij snel en bedachtzaam.
Ze zocht het nummer van haar huisarts op en belde vervolgens. Terwijl ze wachtte streek Calum zachtjes met zijn vingers over haar been, of roteerde hij zijn zelfbedachte constructie om haar pijn iets te verlichten.
Zodra ze iemand aan de lijn kreeg, beschreef ze wat er was gebeurd en beantwoordde ze een aantal vragen. Hoe meer ze vertelde, hoe meer haar gezicht betrok.
‘Goed, ik begrijp het. Dankuwel.’ Linn drukte het gesprek weg en overhandigde Calum zijn telefoon weer met een zucht.
‘Moet je langskomen?’ vroeg hij bezorgd.
Ze schudde haar hoofd. ‘Het lijkt hen beter als ik meteen doorga naar het ziekenhuis om daar foto’s te laten maken, voor de zekerheid.’
‘Well fuck me dead,’ zei Calum met zo’n sterk Austrlisch accent dat Linn er door in de lach schoot. Hij ging met zijn handen door zijn haren en keek alsof hij probeerde te bedenken hoe hij haar nu naar het ziekenhuis moest krijgen.
‘Liever levend, bubs,’ zei ze lachend. Ze stak haar hand naam hem uit, zodat ze de zijne vast kon nemen. ‘Kom op, we pakken de auto. Ondertussen kunnen we Andy wel laten weten dat het filmen wat vertraging heeft opgelopen. Gelukkig zijn we de laatsten.’ Ashton en Naylene hadden al gefilmd, net als Luke en Sierra en Andy woonde bij Michael, dus zij hadden dat ook al opgenomen.
‘Oh fuck.’ Calum draaide zich om naar alle filmapparatuur, alsof hij volledig was vergeten dat ze daar eigenlijk mee bezig waren geweest.
‘Dat komt vast wel goed,’ probeerde ze hem gerust te stellen. Ze kneep in zijn hand. ‘Nou, trek me overeind zodat we naar het ziekenhuis kunnen. Het duurt vast niet lang.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De videoclip kon voor Calum nu even gestolen worden. Andy zou er in eerste instantie niet blij mee zijn om te horen dat hij langer op de beelden moest wachten. Als ze hem uit zouden leggen wat er was gebeurd kwam hij daar vast wel overheen. Op het moment was het belangrijker dat Linn de zorg kreeg die ze nodig had. Dat zo’n kleine misstap voor een bezoekje aan het ziekenhuis kon zorgen.
Calum had Linn dan ook meegenomen naar zijn auto. Het was niet heel erg makkelijk gegaan. Helemaal niet omdat hij er ook nog voor moeten zorgen dat het huis af was gesloten, zodat de twee katten niet zomaar naar buiten konden gaan, want dan zou de dag helemaal in een ramp uitlopen.
Gelukkig zat de sfeer er nog wel in. In de auto had Calum wat muziek op gezet, ze zongen beiden zachtjes mee. Hij had er ondertussen wel voor gezorgd dat Linn zo goed mogelijk kon zitten, door haar stoel zo ver mogelijk naar achteren te plaatsen en haar voet te ondersteunen met een gefabriceerd krukje dat hij had gemaakt van dozen die hij nog had gevonden.
Bij het ziekenhuis aangekomen bedacht Calum zich pas echt hoe de wereld er nu uit zag. De straat was rustig geweest. Veel rustiger dan normaal.
“Denk je dat we zo naar binnen kunnen?” Linn had met haar dokter gesproken. Hij had dit aangegeven. Calum ging er vanuit dat haar dokter misschien wel door had gegeven dat ze er aan zou komen. Daar hoopte hij op het moment op, want anders zouden ze echt niet zomaar binnen komen.
“Ja volgens mij wel. Ik denk dat ze mijn naam door hebben gegeven.”
Calum ging er dan ook maar vanuit dat het goed zou komen. Hij hielp Linn uit de auto, op de manier waarop hij er haar ook in had gekregen. Vervolgens ondersteunde hij haar zo goed mogelijk, tot bij de ingang van het ziekenhuis. Daar hield een vrouw hen tegen.
“Hebben jullie een afspraak?” Vroeg ze, waarop Calum zijn hoofd schudde.
“Niet echt.” Gaf Linn ook aan. “Ik heb met mijn huisarts gebeld omdat ik ben gevallen en hij vond het verstandig om foto’s te maken. Ik weet niet of hij het door heeft gegeven.” De vrouw knikte, terwijl ze op een papiertje keek.
“Ik denk dat jullie wel door kunnen lopen naar de balie. Maar eerst wil ik jullie vragen jullie handen te desinfecteren en zoveel mogelijk afstand te houden.” Calum knikte en deed wat er van hem gevraagd werd. Ondanks dat hij niet vaak in het ziekenhuis kwam, was het voor hem meteen duidelijk dat het heel anders was dan normaal. Tot nu toe was het allemaal best ver weg geweest. Nu voelde dat echter toch wel wat anders.
Zoals van hen gevraagd, waren ze naar de balie gegaan. Daar hadden ze hen doorgestuurd naar de juiste afdeling. Calum had Linn op één van de stoelen neergezet en was daar zelf naar het loketje gelopen waar ze aan moest geven dat ze er waren. Nadat Calum een kort formulier in had gevuld, liep hij weer terug naar Linn.
“Andy vergeeft het me.” Zei Linn lachend.
“Wat fijn.” Natuurlijk zag Andy ook wel in dat het belangrijker was dat het nu goed ging met Linn. Het zou even gaan duren voordat ze hier uit waren. Het was niet zo druk als Calum had verwacht, maar hij wist ook dat dit soort dingen altijd lang konden duren. Zeker omdat spoedgevallen die er tussen kwamen, altijd voorgang hadden.
“De vrouw gaf aan dat het nog wel even kon duren voordat je aan de beurt was.” Ze zouden hier zo een uur kunnen zitten. Niet dat het heel erg was, ze zouden zich vast wel vermaken.
Calum pakte zijn eigen telefoon er bij, om te kijken of hij nog berichten binnen had gekregen. Ashton had hem een paar berichten gestuurd waarin hij vroeg hoe de opnames voor de clip gingen.
“Ash vraagt hoe het gaat.” Gaf Calum aan, terwijl hij zijn telefoon liet zien. Er ging eigenlijk geen dag voorbij waarop Calum en Ashton elkaar niet spraken. Ze lieten altijd wel even weten wat er om ging in hun leven. Zeker in deze tijd was het fijn om te weten hoe het ging. Elkaar echt opzoeken kon namelijk niet.
“We kunnen ze even bellen?” Calum knikte, dat vond hij ook wel een goed idee. Op het moment hadden ze toch niet veel beters te doen. Daarom belde hij Ashton dan ook.
Nadat de telefoon twee keer over was gegaan, pakte Ashton hem al op. Calum wist maar al te goed dat ook hij niet heel erg veel te doen had.
“Hey Cal! Hoe gaat het met de clip?”
“Die ligt even stop. We zijn in het ziekenhuis.”
“Het ziekenhuis?!”
“Ziekenhuis?!” Hoorde Calum nog op de achtergrond echoën, wat betekende dat Naylene ook in de buurt was en vast wel wist dat Ashton nu met hem aan het bellen was.
“Ja, we hebben een klein ongelukje gehad tijdens de opnames.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Een heel klein ongelukje,’ bevestigde Linn. Calum had de telefoon op de speaker gezet, zodat ook zij kon praten met Ashton en Naylene.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Ashton. Aan de verandering van zijn stem te horen, had hij zijn telefoon ook op speaker gezet zodat Naylene ook alles zou horen.
‘Ik stond op een trapje om te filmen en ik gleed weg met mijn voet. Gelukkig stond Cal naast me, anders had het veel erger kunnen aflopen.’ Linn legde haar hoofd tegen Calum zijn schouder. Hij had haar opgevangen, waardoor ze enkel last had van haar voet. Als ze echt van het trapje was gevallen, had ze misschien wel iets meer gebroken. Daar wilde ze niet aan denken.
‘Waarom filmde je op een trapje?’ vroeg Ashton.
‘Heb je al foto’s laten maken?’ vroeg Naylene daarna, waardoor Linn moest lachen.
‘Linn wilde van bovenaf filmen,’ legde Calum aan de twee uit. ‘En we wachten nu om foto’s te laten maken.’
Terwijl Calum verder praatte met Naylene en Ashton, staarde Linn naar haar voet, denkend aan wat de dokters zouden zien op de foto’s. Het voelde niet alsof er iets gebroken was. Zoveel pijn deed het niet, al werd er ook vaak genoeg gezegd dat een kneuzing juist veel meer pijn deed.
‘Hebben jullie iets nodig?’ vroeg Naylene. Calum keek vragend haar kant op, maar Linn schudde haar hoofd.
‘Het gaat wel goed. Zodra we foto’s hebben gemaakt en weten wat er aan de hand is, kunnen we weer naar huis en dan kunnen we de video vast wel zittend afmaken.’ Vanaf boven filmen zou misschien niet meer lukken, maar op een normale hoogte zou geen probleem moeten zijn.
‘Weet Andy het al?’ vroeg Ashton. ‘We kunnen het hem wel laten weten.’
‘Ik heb hem al geappt,’ zei Linn. ‘Hij is toch druk bezig met de animaties, dus het is niet zo erg als deze beelden wat vertraging hebben. En hij heeft ook aangeboden om eventueel te komen filmen, als het echt niet lukt.’
Het had niet meteen haar voorkeur, maar als het echt niet anders kon, dan zou ze Andy wel antwoorden dat hij naar hen toe kon komen om het laatste deel met Calum op te nemen. Ze hoopte echter dat het niet nodig zou zijn. Ze had het juist leuk gevonden om Calum hiermee te helpen, omdat het ook overlapte met haar eigen werk.
‘Maar als jullie niet heel druk zijn, dan is afleiding altijd welkom,’ zei Linn. Natuurlijk kon ze ook met Calum praten, maar ze was benieuwd naar wat Ashton en Naylene deden. En ergens was ze ook verwonderd dat de twee met zoveel gemak al weken bij elkaar waren zonder dat er iets was voorgevallen. ‘Wat hebben jullie allemaal gedaan?’
‘Nay was aan het werk,’ vertelde Ashton. ‘Net als ik, maar we zijn net terug van een wandeling met Watts en Freckles.’
‘En we moeten nog boodschappen doen,’ vulde Naylene aan. ‘De koffie gaat hard.’
‘Jullie drinken een zorgwekkende hoeveelheid koffie,’ mompelde Linn. Waar Calum er vaak eentje dronk bij het ontbijt en door de dag nog één of twee, wist ze dat Naylene er al minstens drie op had voordat de middag begon. ‘Probeer eens water. Dat schijnt goed te zijn voor het lichaam.’
‘Koffie ook,’ wierp Ashton tegen.
‘Koffie is geen water.’
‘Maar wel een vloeistof.’ Ashton zei het alsof hij zojuist iets heel slims had gezegd.
‘Ik denk dat je je meer zorgen moet maken over de hoeveelheid kipnigguts die hier worden gegeten,’ grapte Naylene, waardoor Linn weer moest lachen, evenals Calum.
Misschien kwam het door het ziekenhuis, dat nog killer leek dan voorheen, maar plots raakte het besef haar dat ze haar vrienden ontzettend miste. Dat dit hetgeen was waar ze het mee moesten doen, en dat het nog lang niet over was.
‘Als dit allemaal over is,’ begon ze, ‘dan komen Cal en ik ook kipnuggets eten. En dan nemen we Duke mee zodat hij met Wattsie en Freckles kan spelen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Met de dag werd het duidelijker dat dit virus hardnekkiger was dan de meeste mensen in eerste instantie werd gedacht. Dat terwijl er ook zoveel andere dingen in de wereld gebeurden. Soms was het moeilijk om de voorschriften vol te houden. Dat merkte Naylene aan alles om haar heen. Zelf had ze er misschien wat minder moeite mee. Ze hoorde vooral de verhalen van Calum, de ideeën van Ashton. Af en toe was het gewoon lastig om binnen te blijven.
Voor vandaag waren Naylene en Ashton even uit het huis. Niet heel erg ver. Ze waren naar haar appartement, om daar wat spulletjes op te halen. Zelf vond Naylene het geen ramp dat ze niet heel veel kleding bij Ashton had liggen. Het enige wat enigszins onhandig was lag in de hoeveelheid was die ze dan moest draaien. Wat kleding was dan ook prettig. Verder zou ze nog wat enkele dingen voor haar werk nodig hebben en wilde ze ook kijken of er nog wat extra spulletjes voor de hondjes waren. Zeker nu Freckles midden in de puberteit kwam, had hij veel nodig om zich bezig te houden.
Het voelde vreemd om weer in het appartement te zijn waar ze normaal gesproken toch wat vaker was. Natuurlijk was ze dan veel op werk en bracht ze hier vooral de avonden door. Nu ze de hele dag in het huis van Ashton doorbracht, voelde het vreemd om hier weer te zijn.
Niet alleen zij, maar ook de honden leken het vreemd te vinden. De twee begonnen namelijk al snel te snuffelen. Geurtjes die allemaal veranderd waren. Naylene liep naar Watts toe om over zijn kop heen te aaien.
“Gek he?” Vroeg ze zachtjes. Zelf vond ze het ook echt vreemd om hier te zijn. Het voelde als thuis. Haar eigen thuis. Het was zo anders dan bij Ashton.
“Wil jij de spulletjes voor de honden bij elkaar zoeken? Dan ga ik op zoek naar wat kleding.” Het was vooral gekomen door Linn die aan had gegeven dat ze veel hetzelfde aan had gehad. Niet dat het haar wat uitmaakte. Linn had er echter van gemaakt dat ze zichzelf op haar gemak moest voelen en soms waren daar andere kleding voor nodig. Naylene had vooral aan de voordelen van de was gedacht.
Linn zei namelijk wel wat vaker dingen. Van de week was ze een keer bij hen koffie komen drinken. Ondanks dat ze echt heel erg voorzichtig hadden moeten doen, had Naylene het fijn gevonden dat Linn even bij hen was geweest. De laatste vrouw had zich echter doodgeschrokken op het moment dat ze naar het toilet was geweest.
Ashton was zo druk bezig met het muziek schrijven, was daardoor ook zo in zijn hoofd bezig, dat het er soms uit moet. Op sommige momenten kwam het dan voor dat hij woorden bedacht terwijl hij in de badkamer was en schreef hij die op de spiegels. Zo leek hij het makkelijker te onthouden. Waar Naylene er ondertussen al een beetje aan gewend was, leek Linn er toch behoorlijk van zijn geschrokken. Zolang Ashton het zelf maar weer schoonmaakte, had Naylene er weinig over op te merken. Al had ze zich wel afgevraagd hoe hij aan de lippenstift was gekomen.
Naylene liep naar de ruimte die ze om had gedoopt tot haar kast. Linn had de eerste keer dat ze het had gezien, geroepen dat ze wel degelijk om kleding gaf. Zelf vond ze het vooral handig om haar kleding weg te hebben van haar eigen kamer. Daarbij had ze hier toch de ruimte gehad. Nu zou ze er misschien toch over na moeten denken om de ruimte om te dopen tot een kantoor. Die had ze hier niet thuis, maar ze wist zeker dat wanneer de wereld weer wat normaler werd, het ook logischer werd om meer thuis te gaan werken.
Naylene pakte twee van haar koffers en begon die in te pakken met de spullen die ze kon gebruiken. Ze moest er rekening mee houden dat het vanaf nu alleen maar warmer zou gaan worden. Thuiswerken was heerlijk, ze zou zelfs in korte broeken kunnen werken mocht het nodig zijn. Terwijl ze normaal gebonden was aan jurkjes of rokjes tijdens de warme dagen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was vreemd om in het appartement van Naylene te staan. Op sommige momenten was hij zelfs vergeten dat Naylene daadwerkelijk nog een eigen plek had, waar haar spullen stond en waar ze woonde. Tegen het einde van februari hadden hij en Naylene besloten om tijdelijk in zijn huis te verblijven. Nu waren ze bijna drie maanden verder en het voelde alsof ze samenwoonden. Alles ging zo gemakkelijk. Ze waren op elkaar ingespeeld, wisten wanneer de ander ruimte nodig had en wanneer ze juist behoeften hadden aan elkaar. Ze konden met elkaar lachen en elkaar troosten.
Als alles achter de rug zou zijn, hoopte Ashton dat Naylene nog steeds bij hem wilde blijven wonen. Of dat ze samen opzoek zouden gaan naar een andere plek.
Naylene had zich teruggetrokken om haar kleding te pakken en Ashton had de gangkast geopend waar Naylene had gezegd dat er nog oude spullen van Watts stonden. Spullen die ze nu zouden kunnen gebruiken voor Freckles.
Ashton doorzocht de dozen. Zoals hij had verwacht was iedere doos die er stond netjes gelabeld. Hij lachte om de organisatievaardigheden van zijn vriendin en schudde zijn hoofd. ‘Hoe houd je het met me uit?’ mompelde hij tegen zichzelf, omdat hij wel de laatste persoon was die netjes op een doos zou schrijven wat de inhoud was en uit welk jaar het kwam.
Hij schoof een doos aan de kant en vond er eentje waar Watts zijn naam op stond geschreven. Wellicht waren het speeltjes of andere dingen die Naylene nooit voor hem had gebruikt. Vlak daarachter stond een kleinere doos, me daar bovenop nog een paar speeltjes. Ashton trok allebei de dozen uit de kast.
‘Ik denk dat ik het heb gevonden!’ riep hij naar Naylene. Hij wist niet goed wat ze wel wilde meenemen en wat niet meer bruikbaar was, dus hij had haar daar voor nodig.
Ashton ging op de grond zitten, bij de twee dozen, en verplaatste de losse speeltjes in de grotere doos. Vanzelfsprekend kwamen de twee honden nieuwsgierig kijken naar al het nieuws, of ouds, wat hij uit de kast had getoverd. Zijn eigen aandacht lag echter bij het andere wat hij met zich mee had genomen.
Fronsend bekeek hij de tweede doos. Dit was de enige doos waar niks op was geschreven. Misschien was ze het vergeten?
Nieuwsgierig opende hij de doos. Het eerste wat hij zag, was een foto van twee roodharige tieners, overduidelijk gemaakt met een oude camera en een spiegel als reflectie. Hij herkende Naylene zonder moeite en hij vermoedde dat de roodharige jongen Emmet was, haar neef. Hij had Emmet niet vaak genoeg gezien om te weten of hij dit daadwerkelijk was.
Ashton legde de foto naast zich neer en keek verder in de doos. Hij vond nog een foto, deze keer met drie kinderen erop. Ze waren jonger dan op de vorige foto en ze stonden lachend met een ijsje in hun hand op het strand. Het ijs droop over hun vingers naar beneden en allemaal hadden ze vlekken rond hun mondhoeken en op hun kleding.
Weer herkende hij Naylene en hij meende dat hij ook Emmet herkende. En de derde jongen, dat was dezelfde jongen die op de andere foto had gestaan.
Ashton pakte de eerste foto er weer bij en hield ze naast elkaar. De jongen die samen met Naylene poseerde in de spiegel, en zelfs de camera vasthield, was dezelfde jongen die een aardbeienijsje vasthield. Maar het was niet Emmet.
‘Hé, Nay? Kom eens kijken wat ik gevonden heb!’ Misschien was ze wel vergeten dat ze deze foto’s had.
Hij draaide de foto met de drie kinderen om en zag dat er met pen op de achterkant was geschreven. Het was niet het handschrift van Naylene, dat wist hij zeker.
Emmet, Naylene en Chris.
Naylene kwam met twee koffers de kamer binnen lopen en Ashton keek naar haar op.
‘Hé! Kijk.’ Trots hield hij de foto’s omhoog. ‘Ik wist wel dat je nooit een nette eter was,’ zei hij, doelend op het feit dat het ijsje van de kleine Naylene meer op haar handen en kleding zat dan dat ze er iets van had geproefd. ‘Ik had alleen niet verwacht dat je iemand was voor spiegelselfies.’
Hij grinnikte en bekeek beide foto’s nogmaals. Eigenlijk had hij nog nooit foto’s uit haar jeugd gezien, bedacht hij zich nu.
Hij keek weer op naar Naylene. ‘Wie is Chris?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Terwijl Naylene haar best deed om haar koffer zo netjes mogelijk in te pakken, had ze Ashton vanuit de woonkamer haar naam horen roepen. Ze vouwde nog een broek op en legde die netjes in de koffer, die sloot. Ondertussen had ze meer dan genoeg kleding bij elkaar verzameld. Daarom liep ze dan ook naar de woonkamer met de twee volle koffers.
Daar aangekomen focuste haar ogen zich op het doosje dat Ashton voor zich neer had gezet. De foto die hij haar daar uit had gehaald. De koffers vielen met een plof uit haar handen. Het leek alsof alle lucht uit haar longen werd geslagen, haar maag zich omdraaide en haar hoofd volledig blank werd. Allemaal door het zien van de foto in de handen van Ashton. Dit was zeker niet de spullen die ze Ashton had gevraagd om op te zoeken.
De foto’s zelf had ze al jaren niet meer gezien. Op deze manier had ze het echt niet terug willen zien. Ashton had op zoek gemoeten naar de spullen voor de honden, zeker niet naar iets uit haar verleden.
Woede en verdriet namen langzaam haar lichaam over. Ze stapte naar Ashton toe en griste de foto uit zijn hand, terwijl ze probeerde hem heel te houden. Vervolgens pakte ze de doos die hij nog naast zich had staan.
Naylene was zo overstuur dat ze niet eens echt wist wat ze moest zeggen. Ze propte de doos weer dicht, zodat alles zo ver mogelijk weg was.
“Nay.” Ashton zijn stem klonk bijna verbaasd door haar reactie.
“Nee!” Was het enige wat ze uit kon brengen. Ze wist haar gedachten niet eens echt op een rijtje te zetten. Ze was gewoon zo geschrokken door hetgeen wat ze zag.
Ashton kwam overeind, hij wilde naar haar toestappen, waardoor Naylene alleen maar een stap naar achteren zette. Ondertussen schudde ze haar hoofd.
“Ga weg!” Dat was wat ze wilde. Ashton ver weg van hier. Voordat hij nog meer vragen zou gaan stellen waar ze op het moment helemaal geen antwoord op wilde geven. Misschien wel nooit. Ze wist echter ook hoe Ashton was. Die zou antwoord willen, het liefst nu. Dat zou hij niet krijgen.
“Naylene.” Zijn stem was veel te kalm, iets wat Naylene op het moment alleen maar irriteerde. Alles ging tegelijk door haar lichaam heen, ze wist ook echt niet wat nu op het moment de bovenhand voerde.
“Mijn huis uit!” Het waren woorden die ze nooit gedacht dat ze het zou zeggen. Op het moment wilde ze Ashton helemaal niet meer zien. Ze was boos op hem dat hij zomaar iets uit haar kast had gepakt. Daarna had hij het ook nog eens open gemaakt. De vragen die hij stelde, leek misschien makkelijk maar dat was alles behalve zo in haar hoofd. Hij had het niet eens hoeven te vragen, als hij met zijn vingers af was gebleven van de spullen waarvan ze niet had gevraagd het uit te zoeken.
“Ik snap niet wat ik mis heb gedaan.”
Naylene keek naar de doos in haar handen en vervolgens naar Ashton, om hem aan te geven dat het toch vrij simpel moest zijn om te zien wat hij verkeerd had gedaan.
“Ik heb je niet gezegd om in mijn spullen te gaan rondneuzen!”
“Ik was niet aan het rondneuzen!” Bracht Ashton verbaasd uit.
“Heb ik je verteld om dozen uit de kast te pakken en daar in te gaan kijken?!” Dat was wel het laatste wat ze had verwacht. Normaal gesproken was ze niet heel erg bezig met wat er precies in de kast lag. Zeker omdat ze niet verwachtte dat zich zoiets voor had kunnen doen. Dan had ze er zelf wel voor gekozen om de spulletjes bij elkaar te pakken.
“Nee, maar deze stond naast de honden spullen en ik was nieuwsgierig wat er in zat. Het lijkt me niet erg dat ik foto’s van vroegen heb gevonden?”
Die woorden raakte Naylene meer dan ze zouden doen. Ze draaide zich om, witheet van woede ondertussen. De tranen welden op in haar ogen. Ze beet op haar lip, om ze nog enigszins tegen te houden.
“Ik wil dat je uit mijn huis weg gaat.” Bracht ze nog eens bitter uit. Nu liet ze de woorden echter rustig over haar lippen rollen in de hoop dat Ashton ze daardoor beter begreep. Dat het hem duidelijk werd dat ze het serieus meende. Ze draaide zich nog bij en wees naar de voordeur.
Ashton leek zich echter niet te willen bewegen.
“Nu, Ashton!”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het voelde alsof de wereld honderdtachtig graden was gedraaid.
Ashton wist niet goed wat er was gebeurd, waarom Naylene plots zo woedend was. Ze eiste dat hij weg zou gaan, maar hij was niet in staat om te bewegen of om iets tegen haar te zeggen. Hij had haar nog nooit op deze manier gezien. Ja, hij had Naylene wel eens boos gemaakt. Ze hadden ook wel eens ruzie gehad, maar hij had altijd een punt aan kunnen wijzen waar het mis was gegaan. Nu kon hij dat niet. Het voelde alsof hij een film keek en een belangrijk stuk had gemist.
‘Nay, ik…’ Verder dan dat kwam hij niet. Wat moest hij ook zeggen als hij niet eens wist wat er aan de hand was? Het liefst wilde hij er met haar over praten. Misschien dat als ze hem uit zou leggen wat hij had gedaan, want hij was er wel van overtuigd dat hij iets had gedaan, hij het zou begrijpen. Naylene leek echter niet van plan om toe te lichten waar zijn fout lag.
‘Ik ga het je niet nog een keer vragen.’ Haar stem was kalm, maar er lag zoveel emotie in de woorden. Haar gezicht was witheet van woede en ze had een blik in haar ogen die hij nog nooit eerder had gezien. Ook al was het niet wat hij wilde, knikte hij. Naylene was nu niet in staat om met hem te praten en hij kon het ook niet van haar eisen.
‘Goed, ik ga al.’ Hij pakte zijn autosleutels van de tafel. Hij wees naar de doos met hondenspullen. ‘Zal ik die alvast meenemen? Of één van de koffers?’
Naylene haar blik sprak boekdelen. Hij hoefde niets mee te nemen.
‘Oké, ik eh,’ stamelde hij. Hij wist niet goed hoe hij afscheid van haar moest nemen. Hij wilde haar niet alleen laten terwijl ze zich zo voelde. Misschien dat ze Linn zou bellen, of iemand anders die haar zou kunnen helpen. ‘Ik zie je wel als je thuis komt?’
‘Ga weg, Ashton!’
De frustratie van Naylene zat zo diep dat Ashton er van schrok. Hij kon niet anders dan snel het appartement van Nayene verlaten. Hij nam de trap naar beneden in plaats van de lift, bang dat hij anders de hele situatie zou overdenken terwijl hij zou wachten totdat de lift naar boven zou komen.
Tegen zijn poging in, gebeurde het wel. Bij iedere traptrede die hij nam dacht hij aan wat er zojuist was gebeurd.
Naylene had hem niet verteld dat hij niet in die kast had gemogen, dus dat kon het niet zijn. Zodra ze hem had zien zitten, had ze meteen naar de foto gekeken. Ze had hem meteen uit zijn hand gepakt.
‘Ik snap het niet,’ mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij de laatste trap afdaalde en de parkeergarage onder het gebouw in liep. Wat maakte het uit dat hij foto’s van haar had gevonden? Hij wist dat haar jeugd niet geweldig was geweest, maar op deze foto’s had ze er juist wel gelukkig uit gezien.
Hij liep naar zijn auto en haalde hem van het slot. Verslagen nam hij plaats achter het stuur. Hij maakte nog geen aanstalten om de auto te starten.
Met zijn handen wreef hij over zijn gezicht. ‘Kom op, Ash. Denk goed na.’
Wat kon hetgeen zijn geweest dat haar zo van slag had gemaakt? Was het dan toch dat hij ongevraagd meer van haar spullen had bekeken? Ging het niet perse om wat hij had gezien, maar misschien om het feit dat hij haar privacy niet had gerespecteerd?
Maar als Naylene hem niet in de buurt van die spullen had willen hebben, waarom had ze hem dan wel verteld dat hij de hondenspullen had kunnen pakken?
Ze was er vast niet vanuit gegaan dat hij ook iets anders had gezien, maar hij was er ook helemaal niet bewust naar opzoek gegaan.
Zuchtend liet hij zijn hoofd tegen het stuur zakken. Hoe moest hij nou terug gaan naar huis? Hij had daar de afgelopen paar maanden met Naylene gezeten.
Hij kon ook niet ergens anders naar toe, niet zomaar. Normaal gesproken zou hij één van zijn vrienden hebben opgezocht om zijn hart te luchten. Misschien dat hij Calum kon bellen, maar ook dat voelde op het moment niet goed. Hij kon niet eens uitleggen wat er precies aan de hand was. Hoe zou Calum, of iemand anders, hem dan moeten helpen?
Met tegenzin kwam hij weer overeind. Hij startte de auto en reed de parkeergarage uit. Misschien dat een lange rit over de snelwegen van en rondom Los Angeles hem wat meer inzichten zouden kunnen bieden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor Calum was het één van de vele dagen geweest. Alles was zo in elkaar verweven dat hij op sommige momenten niet eens het besef had welke dag het precies was. Ergens deed het hem denken aan een tour. Daar gingen de dagen echter zo snel dat hij soms niet meer wist waar hij zich precies bevond. Nu leek alles twintig stappen achteruit te zijn gegaan.
Het was weer zo’n dag geweest. En daarin was het echt niet anders dat Ashton hem belde. Het gebeurde misschien niet dagelijks, maar ze spraken elkaar dan wel, al was het maar door een paar berichtjes. Al kon Calum wel merken dat Ashton nu iets drukker was dan normaal. Helemaal in de muziek die hij zelf wilde gaan schrijven.
De Ashton die hij vandaag aan de telefoon had gekregen, had het echter gemaakt dat het wel een andere dag was. Niet iedere dag ging het misschien alleen maar goed. Nu leek het echt slecht te gaan met zijn beste vriend en ook zeker met Naylene. Wat er precies was, had Calum niet begrepen. Hij had enkel aangegeven dat zijn deur open stond. Ondanks alles wat er in de wereld gaande was. Hiervoor konden ze wel een uitzondering maken. Wat er ook was, Ashton had hem nodig.
Aangezien Calum zich in de tuin bezig had gehouden met sporten, op het moment dat Ashton hem had gebeld, was hij eerst even snel onder de douche gesprongen.
Tegen de tijd dat de bel ging, was hij al lang klaar. Het was immers ook nog een eindje vanuit het centrum. Want Calum had uit het warrige gesprek nog wel begrepen dat Ashton vanuit Naylene haar appartement had moeten komen. Dat was ook hetgeen wat ze zouden gaan doen vandaag. Het maakte het zeker niet duidelijker wat er nou precies aan de hand was. Calum had besloten om maar af te wachten wat er allemaal was.
Rustig liet Calum, Ashton dan ook naar binnen. Al snel hadden ze besloten om plaats te nemen in de tuin. Het was heerlijk weer. Op dit soort momenten prijsde Calum zich gelukkig met het zwembad dat hij achter in de tuin had. Niet dat hij er nu meteen in zou springen, maar op de dagen dat het nodig was, vond hij een duik heerlijk.
Een hele tijd zaten ze naast elkaar, zonder echt iets te zeggen. Soms was dat het enige wat nodig was. Calum bestudeerde het gezicht van Ashton wel zo nu en dan. Hij was aan het nadenken, heel diep. Af en toe fronste zijn wenkbrauwen zich. Heel zachtjes schudde hij met zijn hoofd. Of gefrustreerd haalde hij een hand door zijn haren heen.
“Ik snap het gewoon niet.” Kwam er uiteindelijk over de lippen van Ashton heen. Calum snapte helemaal niet wat er aan de hand was, dus ergens was hij ook echt verward.
“Wat is er tussen jou en Nay gebeurd?” Calum snapte nog dat het daar om ging. Er was iets met Ashton en Naylene gebeurd, anders waren ze hier samen geweest. Ze zouden vandaag juist spullen op gaan halen, zodat Naylene nog voor een langere tijd bij Ashton kon blijven. Dat er nu ineens wat was gebeurd, was gewoon vreemd.
“Dat weet ik dus niet.”
“Kun je me het vertellen?” Probeerde Calum. Hij wilde niet zeggen dat hij Naylene beter kende, want dat deed hij niet. Op sommige momenten kon hij zich echter niet iets beter in haar verplaatsen, omdat ze een gelijke kijk op sommige dingen hadden.
“Ik weet het gewoon niet Cal. Het ene moment ging alles goed en het volgende was ze naar mij aan het schreeuwen en vertelde ze me dat ik weg moest gaan.”
“Daar moet iets tussen zijn gebeurd toch?” Vroeg Calum zich hardop af. Het gebeurde niet zomaar dat iemand zo omsloeg. Zeker Naylene niet, die leek altijd behoorlijk stabiel te zijn in haar gevoel en de manier waarop ze hetgeen wat om haar heen gebeurde reageerde.
“Ik was spulletjes voor de hondjes aan het pakken. Dat vroeg ze mij om te doen. Dus ik had de spullen in uit de kast gepakt. Een paar van de speeltjes lagen op een andere doos en die heb ik er ook bij gepakt. Er zaten foto’s in van vroeger. Iets wat ik alleen maar heel erg leuk vond om te zien?”
Calum knikte even. Hij kon zich ook niet echt bedenken wat het dan precies was. Als Naylene hem had gevraagd om de spulletjes te pakken, dan had ze hem toestemming gegeven om in die spullen te kijken.
“Misschien is het een privacy dingetje?” vroeg Calum voorzichtig. Iets anders kon hij zich ook niet bedenken.
“Misschien. Maar het is niet dat ik iets vreemds heb gevonden en ook zeker niet dat ik er bewust naar ben gaan zoeken? Ik kwam het gewoon tegen en het was alleen maar leuk om te zien?”
“Waren het gewoon kinderfoto’s?” vroeg Calum dan ook nog maar.
Ashton knikte. “Wat kinderfoto’s en foto’s van toen ze een tiener was. Ze stond er niet alleen op. En ik was nieuwsgierig naar wie er nog meer op de foto’s stond. Daar heb ik nooit antwoord op gekregen.”
“Misschien vindt ze het geen prettige foto’s?” Calum kon zich niet bedenken waarom mensen geen foto’s van vroeger zouden willen zien. Hij wist echter wel dat Naylene haar band met haar ouders niet geweldig was geweest. Daar kon het nog wel eens inliggen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Misschien niet,’ mompelde Ashton. Eigenlijk wist hij wel zeker dat ze de foto’s niet prettig had gevonden. Ze had er eentje zo snel uit zijn handen getrokken, alsof hij een verboden object vast had gehad. Misschien dat ze daarom ook wel zo ver naar achteren in een kast hadden gelegen, ver weg van al haar andere spullen. Toch begreep hij niet wat er dan precies aan de hand was geweest, waarom ze zo woedend naar hem had geschreeuwd. Het vervelende was dat hij door zijn eigen onbegrip ook niet aan Calum duidelijk kon maken wat er precies was gebeurd en waar het pijnpunt lag.
‘Ik weet gewoon niet wat ik nu moet doen. Ik heb haar nog nooit op die manier meegemaakt.’ Moest hij haar laten? Of had hij een domme fout gemaakt door haar achter te laten, waardoor Naylene nu misschien dacht dat hij wel helemaal niets gaf om hetgeen wat er zojuist was gebeurd. Misschien moest hij haar bellen, maar wat als ze niet eens op zou nemen? Of wat als ze wel op zou nemen, maar nog meer naar hem zou schreeuwen.
‘Ik denk niet dat er nu één goed ding is om te doen,’ bekende Calum. Ook Calum had soms zijn eigen gebruiksaanwijzing. Ashton wist precies wanneer zijn beste vriend behoefte had aan gezelschap, of wanneer hij hem beter alleen kon laten. Hij had altijd gedacht dat hij dat bij Naylene ook wist. Dat hij haar door en door kende en een oplossing had voor iedere situatie, maar nu wist hij niets meer zeker.
‘Maar hoe weet ik dan hoe ik dit kan oplossen?’ verzuchtte Ashton. Hij staarde naar het zwembad. Het stille water wist hem niet te kalmeren. Het liefst wilde hij er iets in gooien. Een grote steen die water over de rand zou laten spatten. Misschien zou dat hem opluchten.’
‘Het is aan Naylene om aan te geven wat zij nu wil. En als ze even afstand wil, dan moet je dat respecteren.’
Hij schudde zijn hoofd. Hij wist dat Calum gelijk had. Natuurlijk had hij gelijk. Hij had zich altijd al beter in Naylene kunnen inleven dan dat Ashton dat had gekund, maar de afstand maakte hem bang. Dat had het altijd al gedaan. Wat als Naylene zich zou realiseren dat ze niet meer samen met hm wilde zijn? Dat afstand eigenlijk wel iets goeds was? Daar wilde hij niet eens aan denken.
Calum legde een hand op zijn schouder. ‘Misschien praat ze wel met Linn, of met iemand anders. Naylene kan voor haarzelf zorgen.’
Natuurlijk kon ze dat. Daar twijfelde hij niet aan. Hij was gewoon bang voor wat er nu zou gebeuren. Hij wist niet waar Naylene toe in staat was, wat ze wilde. Hij wist niet eens wat hij nu moest doen. Hij was naar Calum gegaan om zijn stille huis te vermijden. Hij wist dat het niet meer als thuis zou voelen nu Naylene en de honden daar niet rond zouden lopen. Dat gevoel wilde hij nog niet onder ogen komen.
‘Het was de bedoeling dat ik samen met haar terug zou gaan naar huis,’ mompelde hij. ‘Niet dit. Dit is fucked up.’
‘Dat is het,’ stemde Calum met hem in. Ashton waardeerde dat hij niet duidelijk zei dat hij degene was die het had verpest.
Ashton kwam overeind en nam plaats op de rand van het zwembad. Hij trok zijn slippers uit en liet zijn blote voeten in het water hangen. Het was fris, maar de kou leidde hem wel af van zijn razende gedachten. Hij bleef het gezicht van Naylene maar voor zich zien. Hij bleef haar woorden maar horen.
‘Mag ik hier blijven? Niet lang, maar ik wil nu nog niet naar huis.’ Hij zou niet eens weten wat hij daar zou moeten doen. Kon hij de spullen van Naylene laten staan? Moest hij ze naar haar brengen? Ze had ongetwijfeld genoeg in haar eigen huis, maar bepaalde dingen had ze bij hem laten liggen omdat ze er allebei vanuit waren gegaan dat ze samen terug zouden keren.
‘Je kunt hier zo lang blijven als je wil, bud.’ Calum kwam naast hem zitten en liet zijn voeten ook in het water zakken. ‘En ik kan Linn vragen of ze iets heeft gehoord van Naylene. Maar als Naylene er voor kiest om ons hier buiten te houden, dan kunnen we verder ook niets meer doen. Dan moeten we afwachten totdat Naylene klaar is om te praten.’
Met tegenzin knikte Ashton. Dat was inderdaad waar hij nu op moest wachtten. En dat haatte hij misschien nog wel het meest van alles.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld