Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Angst was iets wat je helemaal over kon nemen. Een eigen leven kon leiden, met je mee kon gaan, maar je ook helemaal kon gaan vervormen. Soms was angst goed, het was iets wat je alert hield, er voor zorgde dat je alles in je omgeving goed in de gaten hield, mocht dat nodig zijn. Op sommige momenten had het echter de neiging om je mee te slepen naar plaatsen waar je nooit wilde zijn. Niet fysiek, maar mentaal. Het kon je opbreken, nachten wakker houden, je helemaal kapot maken.
Voor Naylene was het bijna te gemakkelijk geworden om haar angst weg te stoppen onder een gordijn dat ze voor haarzelf en voor anderen op had getrokken. Er niet aan toegeven, was misschien haar beste optie geweest. Toch was het niet hetgeen wat hielp, want de waarheid was dat de angst er bleef zitten, soms dieper dan ooit.
Het enge aan angst vond Naylene dat ze soms zichzelf er zo in kon verloren. Er waren momenten waarop ze haarzelf niet meer in de hand had. Haar magie een eigen wegging. Dat maakte haar angst, alleen nog maar erger. Het stapelde zich op. Natuurlijk wilde ze dan afstand nemen van anderen. Ze vond het ook niet prettig dat Linn zich niet goed voelde, maar dat was niet iets waar ze zich nu bezig mee moesten houden. Haar reactie tegenover Michael en Linn was in haar hoofd dan ook compleet gerechtvaardigd geweest, ondanks dat ze zich er misschien niet heel erg goed bij had gevoeld.
Nu was ze echter nog veel dieper dan dat. Dit alles, het liet haar nadenken over wat ze op het moment aan het doen waren. Er kon zoveel misgaan. Ze waren hier met z’n twee en ze moesten het tegen tientallen tegenstanders op gaan nemen, vampiers en weerwolven, misschien zelfs wel heksen. Ondanks dat ze het samen af hadden gesproken, had ze Michael hier nooit in mee moeten trekken. Het idee om hem in pijn te zien, laat staan kwijt te raken. Het was niet iets wat ze ooit nog wilde voelen. Ze was bang. Bang voor alles wat er kon gaan volgen. Zo was Naylene, alles over denken. Wat in veel gevallen goed was. Op dit moment zat het haar echter behoorlijk tegen.
Michael, was zoals altijd, vastberaden om haar te helpen. Naylene probeerde hem nog te waarschuwen en het liefst duwde ze hem nog een keer van hem af. De waarheid was dat ze het niet wilde, dat ze even iemand nodig had die haar rustig praatte, want zelf kon ze het niet. Toch moest ze denken aan de mensen bij wie het mis was gegaan. Een jager en een heks hadden beiden op dezelfde plaats gestaan op Michael en hadden dat met hun leven moeten bekopen. De een had Naylene zelfs nog geprobeerd tot rust te manen, iets wat Michael ook deed.
Zijn armen om haar heen voelde dubbel. Het maakte haar bang dat ze iets deed wat hem pijn zal doen. Toch voelde het ook fijn, veilig, een plaats waar ze haar gedachten misschien wel een beetje op een rijtje kon zetten. Iets wat ze eigenlijk in haar hoofd al op had gegeven. Naylene wist niet goed wat ze moest doen. Ze had al eens een paar maanden voor haarzelf genomen en dat had zeker iets van werk gedaan. Het leek echter alsof ze het nooit had gedaan. Alsof ze nooit echt een keer adem kon halen, iets wat ze haarzelf aan had gedaan.
“Maar dat is het nou net Michael!” Bracht Naylene gefrustreerd uit. “Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat we dit samen doen.” Als ze dit met iemand moest doen, dan had ze zeker Michael uitgekozen, hoe ze net samen hadden gewerkt, het gaf aan hoe goed ze op elkaar ingespeeld waren. “Maar wat als er iets met je gebeurd? Wat als we een totale inschattingsfout maken en er misschien wel honderd tegenstanders zijn. Eén wolfbeet en het kan gedaan zijn.”
Na het voorval met Linn had Naylene er wel wat onderzoek naar gedaan, hoe het was gekomen dat ze het gif uit het lichaam van Linn had gekregen. Ze had de magie afgetapt. Iets wat ze kon. Normaal betekende het echter dat ze het ergens achter liet. In vele gevallen was ze het zelf. Had ze ineens een boost van haar krachten. Aangezien ze zelf niet ziek was geworden, was het gif niet in haar gaan zitten. Ook Michael en Luke waren ongedeerd gebleven, wat voor Naylene maar één oplossing had gegeven: Ze had de magie van de wolfbeet, het gif, in een magisch voorwerp gestopt. Ze had echter geen idee waar precies en hoe ze dat nog een keer moest doen, zonder iemand te vermoorden.
“We doen dit voorzichtig. We weten waar we aan toe zijn en of het nou tien of veertig wolven zijn, zolang we ze aanvallen op een tijd dat ze zelf op hun zwakst zijn, hebben we een enorm voordeel. De vampiers zijn jong, dus die kunnen we echt wel aan.”
“Ben je dan niet bang?”
“Natuurlijk wel.” Fluisterde Michael zachtjes terug. “Natuurlijk ben ik bang. Ik wil niet dat je iets overkomt. Ik wil Linn het leven geven wat ze verdient, met ons allemaal er in en natuurlijk is het eng. Maar ik zie ook wat we doen en wat we kunnen? En hoe fucking awesome was hetgeen wat we net hebben geoefend.”
Naylene wilde glimlachen, ze deed haar best om een glimlach te laten zien, maar ze wist dat ze niemand voor de gek kon houden. Haarzelf niet en Michael ook niet. Haar hele lichaam voelde onrustig. Er was verdriet, angst, als ze mens was geweest had haar maag zich keer op keer om had gedraaid en ze over had moeten geven.
“Het is niet verkeerd om bang te zijn Nay?” Naylene haalde haar schouders op. Ze vond het zelf wel. Het betekende dat ze vatbaar was. Dat haar hoofd met andere dingen bezig was. De gevoelens betekende dat ze zichzelf niet meer in de hand was. Soms was het moeilijk om alles een eigen plaats te geven. Haar magie kon soms een eigen weg leiden.
Naylene liet zich nu pas echt goed tegen Michael aantrekken. Ze voelde zoveel spanning in haar lichaam, het was iets wat haar helemaal gek maakte. Er was zoveel wat ze wilde zeggen, wat ze wilde doen, maar ze wist nu gewoon helemaal geen woorden meer uit te brengen.
Doordat ze zo haar best deed om haar magie in te houden, Michael niet pijn te doen, begon ze helemaal te trillen. Haar vingers omklemden het shirt wat Michael aan had en hield het steeds wat strakker vast. Naylene probeerde haar ogen te sluiten om zich zoveel mogelijk te focussen op rustig worden. Op het moment wist ze echter niet of haar dat nog zou gaan lukken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael had vaak genoeg gezien dat Naylene de controle was verloren, maar nooit op deze manier. Daardoor wist hij ook niet goed wat hij precies moest doen of hoe hij moest handelen. Ze was zo in paniek en de angst leek haar volledig in zijn macht te hebben. Michael wist hoe dat was. Angst kon vrede dingen doen met mensen. Dingen waardoor ze zichzelf of anderen pijn konden doen. Hij voelde Naylene trillen in zijn armen en ondanks dat hij merkte dat ze haarzelf kalm probeerde te houden, leek het niet te werken.
‘Jij kan dit, Nay. Je bent zo sterk,’ fluisterde Michael zacht, al leken dat de verkeerde woorden te zijn. Naylene schudde verwoed haar hoofd en hij voelde dat ze haar handen tot vuisten balde, met de stof van zijn kleding nog tussen haar vingers. ‘Ik wil niet meer sterk zijn, Mike! Ik kan het niet meer!’
Michael wist dat zijn woorden nu niet genoeg waren. Zijn armen ook niet. Hij haatte het dat de eerste gedachte die bij hem op kwam was dat Ashton nu wel zou weten hoe hij met Naylene om moest gaan. Dat Michael zelf niet goed genoeg was om dit op te lossen. Die gedachte duwde hij echter snel aan de kant. Het was nu niet de tijd om zijn minderwaardigheidsgevoel de overhand te laten nemen. Hij moest Naylene helpen.
Hij nam haar handen zo voorzichtig mogelijk vast en haalde ze van zijn rug. Hij voelde dat Naylene ze weg wilde trekken, bang dat ze hem pijn zou doen. Michael bleef ze echter vasthouden. Hij wist dat zijn eigen woorden nu niet voldoende zouden zijn. Hij moest meer doen dan dat. En als Naylene hem toe zou laten, dan zou hij samen met haar in haar hoofd kunnen kijken. Want dat was waar alles waar zij nu bang voor was, zich afspeelde.
‘Nay, je moet me naar binnen laten. Ik wil je helpen, maar dit is de enige manier waarop ik denk dat ik het kan doen,’ smeekte Michael haar. Het leek alsof haar hoofd af was gesloten voor alles en iedereen. Niemand kon er zomaar bij. Misschien wilde ze dat ook wel niet. Misschien wilde ze haar angsten niet met hem delen, maar dat zou ze moeten doen als ze hier uit wilde komen. Als ze samen de angst zouden kunnen voelen, of er over zouden kunnen praten op een veilige plek, dan zou haar dat kunnen helpen.
‘Nay, alsjeblieft,’ zei Michael opnieuw, omdat het nog steeds niet lukte. Naylene bleef haar hoofd schudden. Michael kneep in haar handen, dwingend. Hij hoopte dat ze zou merken dat hij haar alleen maar wilde helpen. Dat ze dit samen konden oplossen als ze hem echt toeliet.
Ze waren beland in een klein huisje. Het leek aan de rand van de stad te staan. Michael kon uit het raam kijken en zag de verschillende lichten branden en een pad dat naar de grote weg leek te lopen. Naylene was in het huisje, maar was overduidelijk in paniek. Ze rende heen en weer en praatte in haarzelf. Michael wist niet of het spreuken waren of simpelweg een taal die hij niet herkende door haar geratel.
Michael wist waar hij zich ongeveer bevond. In het noorden van Frankrijk, ergens in de 17e eeuw. Hij had niet lang moeten zoeken om de herinnering te vinden.
‘Ik snap nu waarom je altijd aan het klagen was over hetgeen wat je moest dragen. That looks like hell,’ zei Michael, terwijl hij Naylene bekeek in haar jurk. Het zag eruit alsof het meerdere lagen had. Michael wist niet precies wanneer het zou gaan gebeuren, maar dit was slechts een voorbereiding op de jurken met korsetten en een ingesnoerde taille. Alles waar Linn dol op was geweest en wat Naylene had gehaat.
‘Michael, dit is niet de tijd om over de kledingkeuze te praten! We moeten iets doen, voordat het te laat is!’ Naylene beende onrustig door de kamer en ze probeerde zoveel mogelijk boeken te pakken. Ze legde enkele boeken op de tafel en sloeg ze open, waarna ze begon te lezen. Michael sloeg zijn armen over elkaar en wachtte geduldig af totdat Naylene door zou hebben dat waar ze zich bevond, slechts een deel van haar herinnering was en dat het niet de realiteit was.
Naylene stopte met lezen en haar hoofd ging langzaam omhoog. Haar blauwe ogen kruisten die van Michael. Ze bekeek hem van top tot teen. Hij was nog altijd gekleed in zijn kleding uit de eenentwintigste eeuw, terwijl alles aan Naylene schreeuwde dat zij zich in deze tijd hoorde te bevinden. Hij niet.
‘Dit… Dit is niet echt,’ concludeerde Naylene. Ze liep met een snelle pas naar Michael toe en keek hem aan met een indringende blik. ‘Waarom zijn we hier, Michael?’
Michael nam voorzichtig haar handen vast en nam haar mee naar de vensterband van het huis. Daar ging met hij met haar op de rand zitten. De fakkels flikkerden achter hen, zorgend voor het licht. Voor hen lag een deel van de stad waar ze zich in bevonden. Michael had het nog nooit op deze manier kunnen zien. Hij zou het haast gaan waarderen voor wat het was, als hij hier niet met een grotere prioriteit naar toe was gekomen. ‘Vertel me het verhaal.’
‘Wat?’ Naylene leek duidelijk niet te begrijpen wat zijn doel van dit alles was. Daarom herhaalde Michael zijn woorden nogmaals. ‘Vertel me het verhaal. Vertel me wat er gaat gebeuren met Linn en de hertog.’
‘Ik zie niet in waarom…’ protesteerde Naylene, maar Michael gaf haar een veel betekende blik. Hij leef haar net zolang aanstaren totdat haar schouders verslagen iets zakten en ze hem een klein knikje gaf.
‘Linn… of toen nog Madeline wist de aandacht te trekken van een hertog. Dat kan ook echt niet anders, want zelfs in de meest boerenkleding ziet ze er nog prachtig uit. Aan het begin vertrouwde ik het niet. Ik vroeg me af wat een hertog zou moeten met iemand van onze stand. Natuurlijk werd Linn daardoor boos op me en riep ze dramatisch dat ik haar niets gunde. En het werd alleen maar erger toen hij haar overlaadde met cadeaus. De mooiste stoffen om in jurken te veranderen, sierraden en andere objecten waar ze zichzelf nog mooier mee kon maken voor hem. Ik waarschuwde haar dat hij er iets voor terug zou willen, maar Linn hielp me er keer op keer aan herinneren dat ze niet een jonge vrouw van zestien was, maar een vampier die al zeker meer dan honderd jaar over de aarde heen heeft gezworven.’
Michael knikte. Het klonk als Linn. Natuurlijk liet ze zich verleiden door de hoffelijkheid van een man. Linn was daar altijd al gevoelig geweest, voor de liefde van een ander. En ondanks dat ze zichzelf kon vergeten in de romantiek, was ze ook slim en had ze de situatie veel sneller door dan dat het vanaf de buitenkant leek. Het klonk als een typische ruzie tussen Naylene en Linn.
‘En er zou een groot diner zijn. Eentje waar hij haar aan zijn zijde wilde hebben. Dus regelde hij opnieuw iemand die voor haar een jurk zou maken en toen het zover was, liet hij de koets hier voor rijden om haar uit te nodigen. Linn praatte de hele dag niet tegen me.’
‘Maar het was geen diner, toch?’ vroeg Michael. Naylene had hem vele verhalen verteld. Dit was er eentje die hij zich nog herinnerde en juist daarom had hij deze herinnering van Naylene ook uitgezocht. Omdat hij had geweten hoe het zou eindigen en dat het wel degelijk van toepassing was op de situatie waarin ze zich, in de werkelijkheid, in bevonden.
Naylene schudde haar hoofd. ‘Nee, niet echt. Hij wist wie Linn was. Hoe hij er precies achter was gekomen, was me tot op de dag van vandaag een raadsel. En waarom hij haar wel had weten te ontmaskeren en mij niet, blijft ook nog een mysterie. Maar hij wist wie Linn echt was en dat wilde hij haar kenbaar maken. Het eten en drinken wat hij had laten bereiden zat vol met verbena en hij had Linn binnen de kortste keren bewusteloos op de grond liggen. Hij wilde haar laten zien aan de stad, aan de mensen die twijfelden over hoe hij er over regeerde. Als ze zouden zien dat hij een wezen uit de nacht had gevangen, en wat voor één, dan zouden ze hem nooit meer durven tegen te spreken.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De vrouwen hadden jaren samen met elkaar geleefd. Waren samen op vreselijke plaatsen geweest, hadden dingen gezien die ze liever niet had willen zien. Naylene had begrepen waarom Linn zo onder de indruk was geweest van de hertog, alles wat hij te bieden had. Niet alleen een veilige plaats, maar ook nog eens heel veel weelde. Een omgeving waar ze alleen maar van hadden kunnen dromen, iets wat Linn meer had gedaan Naylene zelf.
Naylene had die dag een behoorlijke ruzie gehad met Linn, eentje die niet ongebruikelijk was. Als je zoveel jaar met elkaar doorbracht, kwamen er vanzelf wel irritaties. Sommige die niet op te lossen waren met woorden, maar waar tijd voor nodig was.
“Kun je me laten zien wat er vervolgens gebeurde?”
“Ik begrijp wat je probeert te doen Michael, maar dit lijkt me niet een hele relevante herinnering.” Naylene wist wat er ging gebeuren en daaruit zou blijken dat Linn een hele sterke vrouw was. Een gegeven dat Naylene altijd al had geweten, nu ook. Daarom wist ze dat ze door alle eenzaamheid heen zou komen. Dat wanneer ze terug zouden komen, ze misschien een hele boze Linn in hun nek zouden hebben hijgen. Daar kon ze wel mee leven. Naylene wist niet of Michael van plan was geweest om haar te laten zien hoe sterk Linn was.
“Kom op Naylene, laat me zien wat er is gebeurd.” Naylene stond op van de vensterbank, ondanks dat het met grote tegenzin was. Ze rechtte haar jurk.
“Wat heb je gedaan?”
“Nadat ik de roddels op het marktplein had gehoord dat de hertog een monster zou gaan ontmaskeren voor wat ze was, ben ik hier naar toe gerend.Ik probeerde een spreuk te vinden, waardoor ik Linn kon helpen, maar dat mensen het niet zagen, ook zij niet. Ik kon echter niet zo snel wat vinden en raakte in paniek en rende in de richting van het landhuis, waar ondertussen het diner al begonnen was.” Michael stak zijn hand uit, zodat Naylene hem vast kon nemen en ze samen uit de deur konden rennen. Soms miste Naylene deze omgeving, er waren zoveel dingen veranderd in de wereld. Deze plaats leek niet meer op hetgeen wat het toen was geweest.
Bij het grote landhuis bleef Naylene voor de ramen staan, zoals ze al die jaren geleden ook had gedaan. Vanuit daar was de volle tafel al te zien. Linn die aan het hoofd stond, samen met de hertog. Ze leek rustig, maar achteraf bleek dat die rust totaal niet in haar lichaam had gezeten.
Met een lieve glimlach op haar gezicht, zag Naylene de lippen van Linn bewegen, waarna ze samen met de hertog verdween, om niet veel later buiten te verschijnen. De stem van Linn was duidelijk te horen.
“Ik weet wat je intenties zijn en laat me zeggen, ik ben uiterst teleurgesteld. Ik was in de veronderstelling dat onze relatie oprecht was. Mij willen uiten, alleen om er zelf beter door te worden.”
“De wereld verdient te weten wat je bent. Uiteraard is het voor mij een leuke bijkomstigheid dat ik er zelf beter van wordt.”
“De wereld gaat helemaal niets weten.” Dat was het moment dat Naylene er naar toe was gerend, iets wat ze nu ook met Michael deed. Er was dan ook goed te zien hoe Linn met gemak tegen de muur aan had gedrukt. Haar hand lag om zijn nek.
“Wat wil je doen? Je kan me moeilijk dwingen om iets te vergeten..” Linn leek er niet van onder de indruk te zijn en kneep haar handen wat meer dicht, alsof ze niet tegenover de man stond waar ze die middag nog vol lof over had gepraat. Wie ze met hand en tand had verdedigd.
Zelfs in de herinnering werd Naylene ineens naar achteren getrokken. Ze voelde een hand voor haar mond en werd ineens omringd door een hele groep aan personeel. Iets waar zelfs Michael niet meer veel aan kon doen.
“Nee, maar een staak door het hart en je bent er niet meer.” Ondanks dat Naylene hier bij was geweest, ze precies wist wat er gebeurde, voelde ze nog steeds de verbazing in haar lichaam. De hertog, de man die had gedaan alsof hij van Linn hield, een toekomst met haar op wilde bouwen, was zelf een vampier geweest. Het had perfect kunnen lopen. Linn had het leven kunnen krijgen wat ze altijd had gewild. Toch had de man er voor gekozen om de vrouw uit de tent te lokken. Haar aan een schandpaal te hangen, om er zelf mee te gaan lopen, alsof hij de stad had beschermd tegen vreselijk geweld. Niemand zou meer aan de man twijfelen. Een perfect plan. Iets wat ook nog uitging komen, want op het moment dat Naylene haar magie wilde gebruiken, voelde ze een staak in haar rug en een hand voor haar mond. De lucht van verbena drong nog door haar neusgaten naar binnen, voordat het zicht van Naylene wat verminderde.
Op dat moment leek het pas weer alsof ze weer uit de herinnering sprong, ze naast Michael stond en precies kon zien hoe alles was gebeurd. Natuurlijk was het voor haar maar een idee hoe ze er zelf uit had gezien en alles wat was gebeurd was voor haar ook vaag of opgevuld door de verhalen van Linn.
Naylene haar lichaam viel op de grond. Bij Linn was te zien, dat ze het niet meer zo makkelijk had als eerst. Waar ze de man in eerste instantie met gemak tegen de muur aan had gehouden, was dat nu heel erg anders. De man probeerde Linn te overmeesteren. Aangezien Linn door had gehad dat ze nu een vampier tegenover haar had staan. Hoe Linn er achter was gekomen, wist ze tot aan de dag van vandaag nog niet, wellicht door het personeel.
En lang gevecht volgde. Zowel Linn als de hertog vlogen meerdere keren door de lucht, maar landde zo weer op hun beter. Uiteindelijk was het Linn die de man overmeesterde, ze had haar leeftijd mee had gehad.
Uiteindelijk was het Linn die Naylene die avond redde, in plaats van andersom, zoals ze had gedacht dat het zou gaan.
Michael keek haar wat verbaasd aan. “Dit was niet hoe ik het verhaal herinnerde.” Fluisterde hij voorzichtig, waardoor hij duidelijk het besef kreeg dat hij iets had laten zien wat er niet heel erg toe deed. Zo zag Naylene ook wel een beetje. Het idee was lief, maar hoe het nu uit had gepakt, zorgde er eigenlijk alleen nog maar meer voor dat ze in paniek raakte.
“Ik weet dat Linn sterk is, heel sterk. En misschien hebben we haar ook wel gewoon nodig. Maar ik wil niet dat ze hier in mee wordt getrokken Mike. Dat kan gewoon niet. Als Rhi het dan door heeft, ziet ze dat als een open uitnodiging om tegen Linn te vechten. En ja Linn is sterk, maar Rhi is zo gemeen. We zijn haar al bijna een keer kwijt geraakt Mike, ik kan dat niet nodig een keer.”
Michael sloeg zijn armen stevig om Naylene heen. “Nee, nee je hebt ook gelijk. Dit was niet de bedoeling. Ik euh….” Michael maakte zijn zin niet af, dat hoefde voor Naylene niet. “Laat me nog even toe oké. Ik beloof je dat ik niet nog een keer meeneem naar zoiets.”
Ondanks dat Naylene eigenlijk gewoon tegen wilde werken, was ze daar te zwak voor. Ze had zich tegen Michael aan laten vallen. Ze kreeg steeds meer het idee dat hetgeen wat ze nu aan het doen waren, het domste was wat ze ooit hadden kunnen doen. Nog geen paar maanden geleden hadden hun levens overhoop gelegen en nu dachten ze dat ze de wereld aan konden. Ze Rhi zomaar konden verslaan.
Naylene voelde de handen van Michael over haar rug heen gaan. “Sluit je ogen maar even.” Ze deed wat er van haar werd gevraagd. Al was het dubbel, want natuurlijk hadden ze hun ogen al dicht en zaten ze in hun hoofd. Toch deed ze wat er van haar gevraagd werd, totdat Michael aangaf dat ze haar ogen weer mocht openen.
“Nepal?” Vroeg ze voorzichtig. Ze herkende de bergen, de manier waarop alles om haar heen bewoog. Ze wist wel zeker dat het het land was waar ze ooit naar af was gereisd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Uiteindelijk was de herinnering die Michael op had gezocht, niet de juiste geweest. Hij had Naylene willen laten zien dat ze sterk was, dat ze dit allemaal aan kon. Natuurlijk was er niks mis met de boodschap dat ook Linn sterk was en heel wat aan kon, maar dat was niet wat Naylene had moeten zien. Michael had de verhalen door elkaar gehaald en daardoor was hij in paniek geraakt. Hij voelde zich steeds minder capabel om Naylene te kalmeren en te helpen. Ashton kon dat wel. Michael wist niet hoe hij dat altijd had gedaan. Of hij tegen haar had geschreeuwd en haar had gedwongen rustig te worden, of dat hij haar vast had genomen en van alles had gefluisterd. Al die opties leken nu niet goed genoeg en daardoor was Michael in paniek opzoek gegaan naar iets anders in Naylene haar geheugen. Naar plekken die ze zich herinnerde, waar ze een goed gevoel bij had. Een happy place, als het ware.
Dat had hen gebracht naar de bergtoppen van Nepal. De zon scheen, maar toch was het koud. Het deerde Michael niet. Hij zag dat Naylene verbaasd was over de plek waar ze waren en hij hoopte dat dat betekende dat hij de juiste plek had gevonden en dat hij haar kon kalmeren.
‘Ik ben nog nooit in Nepal geweest,’ gaf Michael aan. Het was een plek die Naylene had bezocht in de tijd dat ze afstand had genomen van alles en iedereen. Michael had niet verwacht dat ze hier naar toe was gegaan, maar nu hij het zo zag, vond hij het wel bij Naylene passen. Het leek hem een plek waar ze uren had kunnen zitten, denkend over alles. Of juist over niets. ‘Maar het zit er echt heel mooi uit.’
‘Dit gaat niet werken, Mike,’ liet Naylene hem weten. ‘Nepal is prachtig en het is hier rustig, maar dat betekent niet dat ik zomaar alles kan vergeten.’ Michael zuchtte en schudde zijn hoofd. Hij wist het ook niet, waar hij anders naar toe moest. Verslagen ging hij dan ook op de grond zitten.
‘Ik weet niet hoe ik dit moet doen, Nay. Ik wil je helpen, maar ik weet echt niet hoe,’ gaf hij aan. Het begon hem te frustreren. Het lag niet aan Naylene dat hij dat niet wist. Hij wist niet eens of het wel daadwerkelijk aan hem lag, of dat er iets aan de hand was waardoor hij het simpelweg niet kon begrijpen.
‘Ik dacht dat als ik je naar een plek zou brengen waar je je fijn voelde, je misschien kon kalmeren. Maar dat werkt overduidelijk niet en ik kan me niet bedenken wat ik nog meer kan proberen! Ik kan niet eens de juiste herinnering opzoeken, laat staan je naar een plek brengen waar alles oké is.’ Op dit moment gunde hij Naylene iets beters. Hij gunde haar iemand die wist hoe hij hier mee om moest gaan. Iemand die haar daadwerkelijk kon helpen, want hij kon dat niet. Hoe graag hij het ook wilde.
Michael trok zich dan ook terug uit Naylene haar gedachten. Ze had er voor open gestaan om hem te laten helpen en hij had het verpest. Hij had niets goed kunnen doen en uiteindelijk was ze er misschien alleen maar slechter van geworden. Hij liet Naylene dan ook los en wende zich van haar af.
Ze bevonden zich weer in het bos. Michael hoorde Naylene achter zich snikken, maar het was hem nu al duidelijk dat hij nu niks kon doen. Er was niks wat hij zou kunnen zeggen wat haar zou kunnen helpen en hij voelde zich er ongelooflijk slecht door. Klote, zoals hij het zelf zou omschrijven.
‘Dit kun je nu niet doen, Mike!’ Naylene verbrak de stilte, maar Michael bleef staan zoals hij stond, met zijn rug naar haar toe. Hij voelde de tranen in zijn ogen prikken. Hij haatte het dat hij Naylene niet kon helpen. ‘Dit is niet het moment waarop je kan doen alsof ik je niet nodig heb!’
‘Dat heb je toch ook niet?! Linn zou weten wat ze nu moet doen. Net als Ashton. Hij had je waarschijnlijk al rustig gekregen. Ik kan niet eens fucking de juiste herinneringen ophalen, laat staan je kalmeren! Ik kan dit gewoon niet! Het is overduidelijk dat je nu niks aan me hebt en-‘
‘Michael!’ Naylene verscheen voor hem en sloeg haar armen stevig om haar heen. Door de plotselinge knuffel zette Michael een paar stappen naar achteren, maar hij wist haar en Naylene nog staande te houden.
‘Jij bent alles,’ bracht Naylene zachtjes uit. Michael schudde zijn hoofd. Dat was hij niet. Hij was niks, voor haar in ieder geval. Ze had de juiste keuze gemaakt om hem te laten gaan, om voor haarzelf te kiezen. En al het geflirt en de zoenen die er nu waren gevallen, waren alles behalve goed geweest voor de vriendschap die ze nu probeerden te herstellen.
‘Nay, dat is niet zo! Je hebt geen fuck aan me. Ik kan je niet eens helpen!’ Michael probeerde zich los te trekken uit de greep van Naylene, maar ze was te sterk. Michael kon niks anders doen dan zijn hoofd afwenden en naar de grond kijken, vechtend tegen de tranen. Als Naylene hem nu zou zien huilen, zou het alles alleen nog maar erger maakte.
‘Snap je het dan niet?!’ vroeg Naylene aan hem. Ze verplaatste haar handen naar zijn gezicht, waardoor ze hem dwong om haar aan te kijken. Haar ogen waren rood en op haar wangen plakten meerdere haren, als resultaat van alle tranen die over haar gezicht rolden. ‘Ik heb jou wel nodig. Het meest van iedereen. En daaro wil ik niet dat er iets met je gebeurd! Dat ik je kwijt kan raken. Daarom moet dit allemaal goed gaan, moet ik me kunnen concentreren en moet mijn magie werken. Want als het niet doet, dan is de kans groot dat ik alleen overblijf!’
Michael wist niet wat hij moest zeggen. In zijn ogen deden ze dit voor Linn. Ze wilden haar helpen. Dat Naylene zich ook nog eens bezig hield met zijn leven. Dat ze hem wilde beschermen, omdat ze dacht dat het nodig was. Omdat ze bang was om hem te verliezen. En dat verlies zou haar zo zwaar vallen, dat ze er alles op wilde zetten om het te voorkomen.
‘Sorry.’ Michael schraapte zijn keel. Hij had er niet eens op die manier aan gedacht. Hij had de gevaren en de risico’s wel in zijn hoofd gehad, voor eventjes. Voor Naylene was dat anders geweest. Zij had het echt constant in haar hoofd. Daarom waren ze zo hard aan het trainen. Omdat ze bang was om hem te verliezen. Dat terwijl ze hem zo nodig had.
‘Ik had niet door dat je er zo over dacht. Ik had echt geen idee. Niet op die manier,’ gaf hij voorzichtig aan. ‘Ik dacht gewoon-‘
‘Dat dacht je dan fout.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat Brayan het goed bedoelde, was het voor Luke alles behalve prettig dat hij de komende tijd ook binnen moest blijven. Hij snapte het wel en het was iets wat hij eerder had gedaan, omdat hij het zelf gewoonweg niet aan had gedurfd om zich onder de mensen te bevinden. Nu was hij iets zekere over zichzelf en kon hij wel degelijk naar buiten. Aangezien ze echter niet wisten wat hen daar te wachten stond, was het voor nu beter om binnen te blijven.
Veel van zijn tijd bracht Luke door met Frankie, die min of meer hetzelfde soort huisarrest had gekregen. Op sommige dagen kon hij even met Edyn mee naar haar werk, waar ze het ondertussen niet meer erg vonden dat hij ook op de kinderen lette.
Al met al voelde het alles behalve prettig. Helemaal omdat Luke zichzelf nutteloos voelde. Er was weinig was hij kon doen. Zelfs als hij met de honden wilde wandelen, was Brayan daar vaak ook. Al had de man ook wel iets geleerd door hetgeen waar Frankie enkele geleden heen was gegaan. Hij probeerde er wel alles aan te doen om de omgeving wat veiliger te maken. Daarbij had hij Frankie wie precies hetzelfde doormaakte. Leuk was echter anders.
De feestdagen zaten er aan te komen en dat was dan ook hetgeen waar iedereen zich mee bezig probeerde te houden. In de woonkamer stond al enkele dagen een kerstboom, waar Luke en Edyn een hele tijd mee bezig waren geweest. Ook de rest van de woning was versierd met de leukste dingen. Het zag er prachtig uit, gezellig, vol blijheid, toch kon Luke zich niet echt op die manier voelen.
Er waren genoeg gedachten aan de Kerst die hij vorig jaar had gevierd. Het was rustig geweest, samen met Linn, Michael en Naylene. Als hij er nu aan terug dacht leek het alsof het nooit echt was gebeurd. Dat hij er over had gedroomd. Het afgelopen jaar was er zoveel gebeurd. Dingen die hij zelf nog niet eens helemaal heel goed begreep of waar hij zich goed bij neer kon leggen. Nu had hij er misschien genoeg tijd voor, maar het was niet iets waar hij goed over na kon denken. Niet omdat hij bang was dat bepaalde gevoelens boven kwam.
Het was de dag voor Kerst, er lagen allemaal cadeautjes onder de boom. Die van Luke waren vooral besteld, maar hij had wel zijn best proberen te doen om iets leuks te kopen voor zijn vrienden. Frankie was een paar dagen geleden naar het huisje van Edyn en Brayan gekomen, zodat ze haar vrije dagen niet alleen door hoefde te brengen. Er stond van alles op de planning. Edyn had genoeg eten gekocht en had hele ideeën voor de meeste lekkere dingen. Luke hoopte dat ze de dagen krijgen die ze allemaal zo nodig hadden.
Ze hadden net met z’n vieren een kerstfilm gekeken, wat er voor zorgde dat de sfeer er al iets meer inhing, toch voelde Luke zich niet zo. Edyn en Brayan hadden zich nu terug getrokken in de keuken, om wat lekkers te maken. Frankie had er voor gekozen om even in bad te gaan, waardoor Luke even op zijn kamer was gaan zitten. Hij had zijn gitaar er bij gepakt en was zachtjes met zijn vingers over de snaren heen gegaan, niet echt met iets specifieks in hoofd. Het zorgde er echter wel voor dat hij zich wat rustiger gevoelde.
Een rust die werd verbroken door zijn telefoon die afging. Hij keek in de richting van zijn telefoon, aangezien hij niet heel erg vaak werd gebeld. Hij zag een naam staan, die hij nooit had verwacht en waarvan hij ook niet heel erg goed wist wat hij ermee aan moest: Linn.
Voorzichtig legde hij zijn gitaar naast zich neer op het bed en pakte hij de telefoon op. Hij bleef een tijdje naar zijn telefoon kijken, want misschien had Linn wel het verkeerde nummer gekozen. Hij kon zich haast niet indenken dat ze hem bewust belde.
De telefoon bleef een tijdje overgaan, wat er voor zorgde dat het misschien wel een bewuste keuze was geweest. Luke zijn hoofd ging echt alle kanten op. Hij wilde weten waarom Linn hem belde, misschien was Rhi wel bij haar in de buurt geweest. Ergens maakte hij zich zorgen. Aan de andere kant wist hij niet of hij het wel trok, of hij Linn haar stem wel kon horen aan de andere kant van de telefoon.
De telefoon gaf hem echter niet heel veel keuze, op een gegeven moment zou het niet meer overgaan en dan was het te laat. Er waren genoeg dingen waar Luke spijt van had en hij wilde dit er niet één van laten zijn.
“Met Luke?” Ergens wilde Luke er zeker van zijn dat Linn wist wie ze aan de telefoon had. Dan had ze de keuze nog om op te hangen wanneer het niet zo was. Luke wist niet of hij wilde of Linn hem bewust had gebeld of niet. Zeker omdat hij niet heel erg goed wist wat het allemaal betekende als ze het wel had gedaan.
“Hey Lukey.” Er klonk gegiechel over de lippen van Linn heen, iets wat Luke eigenlijk al wel genoeg zei. Wat hij nu kon horen, had ze best wel veel te drinken gehad.
“Ik was wat cocktails aan het drinken, maar ze smaakten helemaal niet zo lekker als die jij maakte en toen besefte ik me hoeveel ik je wel niet mis en niet alleen je cocktails.” Het waren woorden die bij Luke alleen maar voor verwarring zorgde. Moest Linn dronken zijn om hem te vertellen dat ze hem miste? Dat was niet hoe het hoorde te gaan.
“Linnie?” vroeg Luke voorzichtig. “Ben je daar alleen?” Het leek Luke geen goed idee dat ze alleen was, waar ze ook precies was. Zeker niet als ze aardig wat gedronken had. Er moest heel wat gebeuren om aan vampier dronken te krijgen, daar was hij zelf al wel achter gekomen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als een groep voor een lange tijd samen was, dan was het gemis des te groter als hij uit elkaar viel. Linn had het idee van Michael en Naylene volledig gesteund. Ze wilde het beste voor haar vrienden en zij wist dat Michael nog altijd veel gevoelens had voor Naylene. Ze gunde het hem om er duidelijkheid over te krijgen en om er samen met Naylene over in gesprek te gaan. Ze verdienden het om samen hun relatie weer op te bouwen en te bepalen of dit was wat ze wilden. Toch duurde het nu al zeker twee maanden en in die tijd had Linn haar vrienden slechts enkele keren via de telefoon kunnen spreken. Ze kon op één hand tellen hoe vaak het was geweest. Ze wist dat dit het beste was voor hen, maar ze begon zich er langzamerhand behoorlijk eenzaam door te voelen.
Naast haar paard was er nog één iemand met wie ze zo nu en dan iets leuks kon doen. Andy, een goede vriend van Naylene. Linn hing niet dagelijks met hem aan de telefoon, maar ze vroeg wel vaak of hij samen met haar wat wilde eten of dat ze iets leuks konden doen. Vanavond was zo’n avond geweest. Ze had Andy uitgenodigd om samen wat te drinken en ze hadden het tot op een zeker moment gezellig gehad. Vanzelfsprekend had Linn de alcohol een stuk beter aangekund dan Andy en daardoor was hij na een paar uur weer naar huis gegaan. Linn had echter besloten om door te gaan in haar eentje en was begonnen aan het maken van cocktails. Jammer genoeg waren ze van mindere kwaliteit. Wat ze ook probeerde, ze kon nooit helemaal de smaak namaken van de cocktails die Luke voor haar had gemaakt. Daarom had ze bedacht dat ze hem moest bellen. Dan kon hij het haar uitleggen.
Sinds Andy weg was geweest, had Linn haar kleding omgewisseld voor enkel haar lingerie en één van haar favoriete kimono’s, die losjes over haar lichaam was gedrapeerd. Met een fles zoete drank in haar ene hand en haar telefoon in de ander, balanceerde ze op de balustrade die zich in de grote hal bevond.
‘Ja, ik ben alleen,’ beantwoordde ze de vraag van Luke. ‘Helemaal alleen. Al maanden, Lukey!’ Het was alles behalve leuk. Normaal gesproken had ze genoeg te doen gehad. Ze had de stad kunnen bezoeken met Naylene, of een film kunnen kijken met Michael. Ze hadden met z’n allen kunnen koken en kunnen eten en zo had Linn haar dagen wel volgemaakt. Nu waren ze er niet en weigerden ze om de telefoon op te nemen als ze belde.
Stapje voor stapje liep Linn over de balustrade. Met haar blote voeten had ze redelijk wat grip op het hout, maar de alcohol in haar lichaam zorgde er voor dat haar balans achteruit was gegaan. Linn kwam uit bij de muur, waardoor ze een triomfantelijke glimlach op haar gezicht kreeg. ‘I did it! Ik ben naar de overkant gelopen, zonder te vallen!’
‘De overkant? Linn, wat ben je aan het doen?’ Luke klonk bezorgd en het was een verademing om iemand bezorgd tegen haar te horen praten. Iemand die daadwerkelijk wilde weten wat ze aan het doen was en zich zorgen maakte. Ze wist dat Naylene en Michael er ook wel zo over dachten. Natuurlijk deden ze dat. Ze waren haar vrienden. Maar het was fijn om de zorgen in Luke zijn stem te horen.
‘Ik loop,’ zei Linn. ‘Wacht even, ik moet me omdraaien.’ Linn spreidde haar armen iets, om zo nog meer balans te creëren. Ze hield haar handen echter zo dat de opening van de fles naar beneden was gedraaid, waardoor de drank naar beneden viel. ‘Oh, nee!’ Linn boog zich voorover om te kijken waar de drank was beland, waardoor haar lichaam begon te wiebelen. ‘Oh, wow! Wow!’ Linn wiebelde zo erg en voor een paar seconden dacht ze dat ze voorover zou vallen, een verdieping naar beneden. Echter viel ze achterover en belandde ze op de grond. Zowel de fles als de telefoon vielen uit haar hand.
‘Linn? Linn?! Gaat alles goed?’
‘Het gaat goed!’ riep Linn, lachend. Ze schudde haar hoofd en zocht met haar hand naar haar telefoon. Ze kon niet geloven dat ze net bijna was gevallen, zomaar op haar billen. Linn haalde een hand door haar haren en bracht de telefoon weer naar haar oor. ‘Je bent zo lief, Lukey. Als je hier was geweest, had je me waarschijnlijk opgevangen.’
‘Ben je gevallen?!’
‘Maar een klein stukje,’ stelde ze hem gerust. Ze hield haar hoofd schuin en bestudeerde de afstand van de balustrade naar de plek waar ze nu terecht was gekomen. ‘Misschien een meter. Maar het gaat goed! Echt! Of misschien niet helemaal, maar dat komt omdat ik iedereen mis. Ik mis jou.’ Luke was er altijd voor haar geweest. Hij was er geweest om mee te praten, om mee te knuffelen. Om naar te luisteren als hij muziek maakte.
‘Het zou gewoon zo fijn zijn als je hier was? Als we samen waren. Dan hadden we samen kunnen drinken. En dan had je gitaar voor me kunnen spelen. Of piano. Al hebben we hier geen piano meer, maar daar kunnen we natuurlijk zo aan komen.’ Linn legde haar hoofd tegen de muur en liet haar vingers over het, zorgvuldig door haar gekozen, behang glijden. ‘Soms mis ik dat echt, dat je hier voor me zit.’
‘Linnie… Je bent echt dronken. Is daar echt niemand in de buurt?’
‘Andy was hier, maar hij is weg. Hij kon de drank niet meer aan. Mensen zijn zo… Simpel.’ Linn haalde haar schouders op. ‘Maar dat verandert er niks aan of ik je mis of niet!’
Dat ze hem miste was in haar ogen niet meer dan normaal, ze vond dat hij dat mocht weten. Ze wist echter ook dat ze niet terug konden krijgen wat ze ooit hadden gehad. Daar was het te laat voor. Zij had afscheid van hem genomen en hij van haar. Hij had nu een leven in Japan. Eentje die ze van een afstandje in de gaten kon houden. Soms belde ze Edyn, met de vraag hoe het ging. Het kwam vaker voor dat ze de social media van de blondine bekeek, waar zo nu en dan ook foto’s van Luke op verschenen. Luke, met Petunia en een ander hondje. Luke met Edyn, maar ook foto’s van de vriendengroep, waar Luke altijd toenadering leek te zoeken bij een andere vrouw. Eentje waarvan Linn al lang in Luke zijn ogen had gezien dat ze niet zomaar een vriendin was. Want zo had hij ooit naar haar gekeken.
‘Maar, Lukey,’ zei ze, omdat Luke ook stil was gebleven. ‘Ik weet dat de tijd voor ons al lang op is. Niet voor jou of mij apart, maar wel voor ons. Samen.’ Het was al een hele tijd voorbij geweest. Ze hadden zich er ongetwijfeld allebei rot over gevoeld. Elk op hun eigen manier.
‘Wat probeer je te zeggen?’ vroeg Luke aan haar. Hij klonk verward. Dat terwijl ze dat juist probeerde op te lossen voor hem. Dat hoefde hij niet meer te zijn. Hij kon zijn leven lijden, zonder haar. Hij mocht haar nog wel missen. Zij miste hem ook, maar hij moest niet negeren wat er voor hem stond.
‘Dat ik van je houd, en dat zou ik altijd blijven doen, Luke. En dat ik je mis, maar ik wil ook dat het goed gaat met jou en dat jij de kansen pakt die je moet pakken! Dat je over de balustrade durft te lopen, zoals ik net deed!’ Linn wierp er een blik op, vervolgens gleden haar ogen naar de gebroken fles op de grond. ‘En niet bang zijn dat je iets breekt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar weken geleden was Luke er volledig van uitgegaan dat hij Linn nooit meer zou spreken. Dat hij haar stem niet meer zou horen, laat staan haar gezicht zien. Haar bruine ogen die hem aan konden kijken alsof de rest er niet meer toe deden. Hij had haar misschien niet gezien, maar hij had aan haar stem kunnen horen dat er een soort gemis zat. Iets wat Luke ook voelde, het maakte hem echter ook verward. Wilde hij nog wel de persoon zijn die Linn miste? Ook die vraag had enkele weken geleden nog een andere uitkomst gehad. Voor nu zorgde het er voor dat hij in een cirkel zat en er niet meer uit leek te komen. Gedachten aan alles wat er was geweest, maar was dat nog hetgeen wat er ooit weer zou komen?
De laatste woorden van Linn waren duidelijk. Ze hield van hem. Het deed hem pijn om te horen, want het was iets wat ooit had kunnen zijn. Kon het ooit weer zo ver komen? Luke wist het niet en hij wist wel of hij er wel op kon blijven woorden. De andere woorden van Linn waren dan ook hetgeen wat in zijn hoofd waren blijven hangen. Hij moest zijn kansen pakken, niet bang zijn om iets te breken. Maar kon hij dat?
Luke had al moeite met de telefoon op te hangen, maar nadat hij Linn op het hart had gedrukt dat ze rustig aan moest doen, naar bed zou moeten en goed voor haarzelf moest zorgen, stond Luke toch wel met schoenen vol lood in zijn slaapkamer. Het leek alsof hij geen kant meer op kon, hij aan de grond genageld was. Er was van alles wat door zijn hoofd heen spookte. Linn. Een vrouw die hij al een hele tijd geleden achter hem had moeten laten, want hij had geweten dat ze een leven zonder hem had verdiend. Daarmee had hij zichzelf echter nooit het idee gegeven dat hij ook verder had kunnen gaan. Dat hij misschien ook een nieuw leven had verdiend. Met zichzelf, met iemand anders. Zo ver was hij nog niet, leek hij in zijn hoofd nog niet te zijn.
Luke hoorde voetstappen die naar boven kwamen en niet veel later werd er op zijn kamerdeur geklopt, iets wat hem alsnog een beetje liet schrikken, hij snapte niet eens waarom. “Binnen.” vertelde hij de persoon aan de andere kant van de deur, al wist hij wel dat het Brayan was, dat had hij al wel kunnen horen.
“Ga even zitten Luke.” Vertelde Brayan, terwijl hij de deur dicht deed. Luke kon niets anders dan hem verbaasd aankijken. “Er kan niets met je gebeuren, maar je ziet heel erg bleek. En ik snap wel waarom dat komt.”
“Je hebt me afgeluisterd.” Luke deed wat Brayan van hem vroeg en ging op zijn bed zitten. Zelf leunde Brayan tegen de vensterbank.
“Je weet zelf dat het moeilijk is in een huis als deze om dat niet te doen.” Luke haalde zijn schouders op, soms vond hij het vervelend. Zeker omdat hij dingen opving die hij niet altijd wilde horen. Of Brayan hem bewust had afgeluisterd of enkel wat op had gevangen, maakte niets uit, hij was hier nu toch en het was duidelijk dat hij wilde praten. Het probleem met de man was, dat hij zich niet zomaar af zou laten schepen, zoveel wist Luke ondertussen wel van hem.
“Maar Linn belde dus?” Luke knikte er op, hij wist niet wat hij er bij moest voelen. Ergens was hij blij dat ze hem belde op de momenten dat het niet goed met haar leek te gaan. Dat hij er voor haar kon zijn, met zijn woorden. Het maakte hem echter ook op de meest vreselijke manier duidelijk dat dat het was, met zijn woorden, niet door er te zijn. Ze hadden afscheid van elkaar genomen en die afstand zou ook wel echt tussen hen blijven. Linn had er ook voor kunnen kiezen om hier naar toe te komen, maar dat was iets wat ze niet zou doen. Dat wist Luke ook wel.
“Ja ze was eenzaam. Er is blijkbaar niemand daar. Ze had veel gedronken, echt heel erg veel.” Er was veel voor nodig om een vampier zo dronken te krijgen, Luke ging er vanuit dat ze enkele flessen leeg had gedronken. Toch was het niet zo gevaarlijk voor een vampier.
“Wat vond je ervan om haar aan de telefoon te hebben?” Luke haalde zijn schouders op. Hij wist dat Brayan een goede man was en hij alleen het beste wide doen. Hij wilde echter niet onder ogen komen wat hij er zelf nou precies van vond.
“Ergens was het fijn om haar stem te horen, om te weten dat ze naar mij toe wil komen als het niet goed gaat. Maar iets in me weet ook dat ze het alleen maar heeft gedaan omdat ze zoveel drank binnen heeft gehad en dat ze dit normaal niet zomaar zou doen. Daarbij is het een telefoontje? Het is iets veiligs, een grote afstand, dit zou ze niet zomaar doen. Niet als ze hier in de buurt was geweest.” Luke sloeg zijn ogen neer, hij wist echt niet meer wat hij moest voelen. Hij vond het fijn dat Linn had gebeld, maar ergens had hij ook de hele tijd aan Frankie moeten denken. De laatste tijd had hij anders naar zijn vriendin gekeken. Net had hij alleen maar gehoopt dat ze het gesprek niet zou horen, aan de andere kant juist weer wel.
Als Frankie het had gehoord was ze hier vast nu naar toe gekomen, om haar armen om hem heen te slaan. Ze wist hoe hij het vond om met Linn te spreken. Toch hoopte hij ook dat ze het niet had gehoord, want hij wilde haar niet het idee geven dat er nog iets tussen hem en Frankie speelde.
“Ik snap echt dat het moeilijk voor je is Luke. Zo iemand als Linn vergeet je niet zomaar, zeker niet als je bedenkt wat jullie allemaal mee gemaakt hebben. Maar kijk hoe het met je gaat. Jij zit hier en zij zit weet ik veel waar en toch krijgt ze het voor elkaar dat je je zo voelt. Ik wil wedden dat je diep van binnen niets liever wil dan bij haar in de buurt zijn.” Luke voelde zich schuldig, want dat gevoel herkende hij maar al te goed.
“Ik weet niet hoe ik haar uit mijn hoofd moet krijgen. Als ik haar naam zie…” Luke zuchtte zachtjes. “Als ik zie dat ze belt en mij nodig heeft, dan wil ik er alles aan doen om haar te helpen en ik weet niet eens meer waarom. Want ik heb geen hoop meer dat het ooit nog goed gaat komen en ik weet ergens ook wel dat het beter is.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was niet dat Brayan altijd bewust meeluisterde naar wat de anderen deden in het huis. Zeker niet als er meerdere mensen aanwezig waren. Er waren echter gevallen waarin het wel belangrijk was. Luke zijn telefoongesprek met Linn was zo’n moment geweest. Linn was overduidelijk dronken geweest en dat maakte haar onvoorspelbaar. Wie weet wat ze van Luke had kunnen vragen. Als ze hem had gevraagd of hij naar haar toe had willen komen, dan had Luke dat meteen willen doen. Daar had Brayan hem tegen willen beschermen.
Nu leek het achteraf niet een groot gevaar te zijn geweest, maar het had Brayan wel verstandig geleken als hij even met Luke in gesprek was gegaan. Hij was nog een relatief nieuwe vampier en zijn gevoelens waren waarschijnlijk nog steeds behoorlijk intens. Dat zou ook nooit helemaal weg gaan. Luke moest zich nu echter focussen op de positieve gevoelens. Die had hij zeker, voor één heel specifiek persoon die op dit moment bezig was met haar haren te drogen in de badkamer.
‘Linn heeft dat effect op veel mannen gehad, en soms heeft ze dat nog steeds. Ik heb het vaak genoeg zien gebeuren,’ vertelde Brayan. Hij kende Linn nog iets minder dan een eeuw, maar hij had gezien hoe menig mannen verliefd op haar waren geworden en alles voor haar hadden willen laten vallen. Brayan had zelf ook nooit kunnen achterhalen waarom dat het geval was. Of het haar donkere haren en bruine ogen waren, of de manier waarop ze lachte en bewoog. Wellicht was het de manier waarop ze iemand aan kon kijken. Zelfs als je niet wist dat Linn een vampier was, was het kennis dat ze magisch was.
‘Maar zoals je zelf ook al zegt, Luke, er is geen hoop meer voor jullie twee. En zelfs Linn weet dat. Misschien hebben jullie elkaar soms nodig als vrienden, misschien ook niet. Maar één ding is zeker: jullie relatie zal geen kans meer krijgen en het is inderdaad maar beter ook. Want het maakt je onzeker.’ Brayan zag het nu gebeuren en hij had het ook eerder gezien. De naam Linn was al genoeg om hem van zijn stuk te brengen. En ondanks dat hij zich groot had gehouden toen hij haar had gebeld om haar te waarschuwen, had Brayan gezien hoe Luke zich na die tijd had gevoeld. Alles behalve goed.
‘Maar er is ook iemand die je niet onzeker maakt?’ ging Brayan verder met zijn verhaal. Hij zag hoe Luke en Frankie met elkaar om gingen. Van Frankie was het duidelijk dat ze gevoelens voor hem had, maar ze behield haar afstand. Ook zij wist dat Luke een ex had waar hij nog veel gevoelens voor had. Het waren misschien niet direct romantische gevoelens, maar er zat een gevoel van trouw wat niet zomaar zou verdwijnen. Maar ondanks de afstand die Frankie hield was het voor Brayan duidelijk dat ze verliefd was geworden op Luke. En ook Luke had gevoelens, daar was Brayan van overtuigd. Anders had hij nooit gedaan wat hij had gedaan om haar te beschermen.
‘Frankie?’ vroeg Luke voorzichtig, waarop Brayan knikte. Dat Luke het nu zelf ook had bedacht en met haar naam was gekomen, zei voor hem al genoeg. Frankie maakte hem aan het lachen, oefende haar magie soms met hem en ze zocht hem op om samen iets met hem te doen. Zelfs al zaten ze allebei vaak binnen. Ze vonden hun manieren om het leuk te hebben met elkaar en Brayan wist dat Luke zijn gezicht oplichtte op het moment dat hij Frankie zag of dat hij haar stem hoorde.
‘Jij en Frankie hebben best een kans van slagen. Ik weet dat er een hoop haken en ogen aan vast zitten en dat het niet zomaar iets is wat je kunt beslissen, maar Frankie is een geweldig persoon en ze geeft heel erg veel om je. En ze heeft jouw fouten misschien niet mee hoeven maken zoals Linn, maar ze heeft je er wel om geaccepteerd en waarschijnlijk zelfs ook al vergeven.’ Brayan wist zeker dat dat het geval was. Frankie wist alles van Luke en ze behandelde hem er niet anders om. Ze was juist trots op de persoon die hij nu was.
‘Hoe weet je dat? Wie weet zit Frankie mij niet eens zitten, of alleen als vrienden en niet meer dan dat,’ zei Luke. Brayan schudde zijn hoofd. Hij was er honderd procent zeker van dat Frankie gevoelens had voor Luke. Dat had hij niet aan haar of Edyn hoeven vragen. Dat was aan alles te zien, net zoals dat het ook aan Luke te zien was. Als ze bij elkaar waren, dan waren ze op hun best. Dan klopte alles en leken alle problemen even de wereld te verlaten.
Brayan zei echter niks, omdat hij hoorde dat Frankie klaar was in de badkamer en ze onderweg was naar de keuken, waar Edyn haar vertelde dat zowel Brayan als Luke in Luke zijn kamer waren, maar de snacks ook klaar waren.
Frankie klopte op de deur en stak haar hoofd vervolgens om de hoek, om de twee mannen te begroeten met een brede glimlach. ‘Hé! Edyn heeft de snackies klaar. Als jullie nog wat willen bespreken dan is dat prima, maar het zou zonde zijn als jullie alles koud laten worden. Het ruikt echt heel erg lekker!’ Brayan knikte en wierp een blik op Luke. ‘We komen er zo aan, toch?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Zijn gesprek met zowel Brayan als dat met Linn waren in Luke zijn hoofd blijven spoken. Die avond was Luke op alles gaan letten, ondanks dat hij het zelf niet eens had gewild. Hij naar Frankie gekeken en zich bedacht of de woorden van Brayan waarheid in zich hadden gehad. Niet hetgeen van zijn kant, daar was al lang niet meer omheen te komen. Er waren gevoelens. Luke kon zich echter moeilijk indenken dat Frankie ook hetzelfde voor hem voelde, of dat nou een klein vonkje was of meer dan dat. In zijn ogen was het vriendschap. Toch had hij zich op sommige momenten afgevraagd of Brayan meer waarheid had gezien dan hij dat zelf deed.
Ondanks dat er zoveel in zijn hoofd om ging, had de avond met z’n vieren hem wel goed gedaan. Zoals het altijd deed als hij bij Frankie in de buurt was. Soms leek het alsof het probleem, het leven en alles wat kut was, even verdween als ze samen zijn. Naar Frankie luisteren was prettig, bracht hem in een andere wereld. Om samen met haar, Edyn en Brayan een avond tv te kijken en spelletjes te spelen, had er bijna voor gezorgd dat Luke zich even normaal voelde. Alsof hij weer een mens was en alle ellende in zijn leven nooit was gebeurd.
Het viertal had gewacht totdat het twaalf uur was geworden. Vierentwintig december was gekomen en het had betekent dat Edyn haar verjaardag daar was geweest. Iedereen had haar goed geknuffeld, maar op het moment dat ze haar allemaal vast hadden gehad, had Luke alleen maar naar Frankie kunnen kijken. Haar blik had ook even op hem gelegen en ze had hem een glimlach geschonken. Eentje die de kriebels in zijn buik aan hadden gewakkerd en er misschien ook wel deels voor hadden gezorgd dat hij die nacht helemaal niet hadden geslapen. Dat was wat hij zichzelf had willen vertellen.
De hele nacht had hij nagedacht, over alles wat hij met Brayan had besproken. Zijn relatie die ooit met Linn was geweest en de hoop dat hij die ooit nog terug kon krijgen. Linn had nog steeds een uitwerking op hem, het liefst wilde hij voor haar zorgen. Hij wist nu echter ook dat het niet meer zijn plaats was. Daar hadden ze samen voor gekozen en hij moest proberen zich daar bij neer te leggen. Hij had gedacht dat hij er vrede mee had, dat had hij ook wel, maar op sommige momenten was het moeilijk om een lijn te trekken. Eentje die Brayan heel goed voor hem had beschreven. Ze hadden elkaar misschien soms nodig, maar dat was als vrienden, niet als geliefden.
Luke verdiende meer dan zichzelf onzeker voelen over alles wat hij deed. Nog vaak genoeg was hij met Linn bezig, vroeg hij zich of wat hij er van zou vinden als hij iets deed. Dronk hij te veel bloed, was hij te veel bij mensen in de buurt, gedroeg hij zich anders. Al die dingen had hij ooit perfect willen doen. Het gevoel om zich te bewijzen had hij niet bij Frankie. Hij wist dat er geen vooroordelen zaten. Ze kende zijn verhalen, maar had nooit een wenkbrauw naar hem opgetrokken door iets wat hij had gezegd. Door de manier waarop ze met hem op ging, durfde hij ook eerder naar haar toe te gaan met zijn gevoelens.
Op het moment wist Luke alleen niet zo goed hoe hij om moest gaan met de gevoelens die langzaam aan bij hem binnen waren gekropen. Gevoelens die in de loop van de tijd al iets uitgegroeid waren, maar dat zeker ook nog meer konden doen. Ze hadden tijd nodig, iemand anders aan de andere kant die de gevoelens misschien wel konden beantwoorden. Brayan was er zo zeker van. Luke wist het nog net zo niet, maar hij wist wel dat hij er achter wilde komen wat er precies was.
Het was ondertussen eerste Kerstdag en Luke had geprobeerd om al zijn gedachten naast zich neer te leggen. Gevoelens, gedachten, alles. Het was Kerst en daar wilde hij zoveel mogelijk van genieten. De cadeautjes die ze voor elkaar hadden gekocht. Het eten waar ze alle vier mee bezig waren geweest, al was het voor Edyn geweest die er voor had gezorgd. De zachte muziek die op de achtergrond stond, maar ook Luke die achter de piano of gitaar kon kruipen om een nieuw Kerstnummer te spelen. De sfeer was goed en ze zouden hun best doen om het zo te houden.
Luke had Edyn net geholpen met het afruimen van de bordjes waar de taart op had gelegen. Op het moment dat hij met lege handen naar de kamer wilde lopen om te kijken of er nog meer was dat afgewassen moest worden was het het echter Frankie tegen wie hij bijna opbotste. Waardoor ze allebei moesten lachen.
“Sorry!” Zeiden ze allebei in koor, waardoor er alleen nog maar meer gelachen kwam. Luke pakte de kopjes waar net nog heerlijke chocolademelk in had gezeten, uit haar handen. Op dat moment was hij echter zo in het moment. Alles was goed, het was fijn. Kerst was geweldig en ze genoten er allemaal zo van, ondanks alles wat er aan de hand was.
Toen Luke omhoog keek was zag hij de versiering boven hem hangen. Kleine takjes die samen een mistletoe vormden. Luke kon zweren dat het er gisteren nog niet had gehangen, hij wilde zelfs zeggen dat het dat net nog niet had gedaan. Iets wat een belachelijk idee was, want het kon haast niet anders dan dat het er de hele tijd al had gehangen.
“Mistletoe.” Fluisterde Luke voorzichtig. Hij zag Frankie een beetje verrast naar boven kijken, alsof ze zelf ook nog niet door had gehad dat het er had gehangen. Ergens wist Luke zeker dat Brayan er iets mee te maken had. Op het moment maakte het echter niet uit, want Frankie schonk hem een grote glimlach en toen het moment daar was, kon hij niets anders dan zijn lippen voorzichtig op de hare leggen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het dronken telefoongesprek met Luke was voor Linn iets geweest wat ze zich nauwelijks had herinnerd. Niet in zekere zin. Ze had wel geweten dat ze hem had gebeld en daar had ze hem een paar dagen later haar excuus voor aangeboden. Luke had het niet erg gevonden. Hij had gezegd dat hij er altijd voor haar zou willen zijn als ze iets nodig had, op een vriendschappelijke manier. En dat hij hoopte dat ze een fijne kerst had gehad.
Linn had haar kerstdagen vooral alleen doorgebracht. Om zichzelf te vermaken had ze een feest aan het strand bezocht. Omdat Andy zelf een aantal gelegenheden had gehad, hadden ze een paar dagen na Kerst afgesproken en hadden ze samen koekjes gemaakt en gepraat over zijn afgelopen dagen.
Er was echter iets vreemds aan de momenten waarop Andy haar bezocht. Specifieker: er was iets vreemds aan de manier waarop hij het huis verliet. Normaal gesproken hoorde Linn voetstappen afsterven, totdat een mens te ver buiten haar bereik was. Bij Andy was dat niet het geval. Zijn voetstappen leken te verdwijnen in het niets. Ze werden niet geleidelijk zachter en ze klonken niet steeds verder weg. Ze hielden opeens op, alsof hij verdween. Normaal had Linn er geen aandacht aan besteed. Het was haar niet eens opgevallen. Tot dat ze er de laatste paar keer op was gaan letten. Om er zeker van te zijn dat ze het niet verzon, had ze besloten om Andy stilletjes te volgen op het moment dat hij haar huis verliet.
‘Dag, Andy! Nogmaals bedankt voor de koekjes, ze waren echt erg lekker!’ Linn zwaaide de mannelijke heks uit en sloot de deur achter hem. Snel haastte ze zich naar boven, waar ze voorzichtig langs het gordijn heen keek. Andy liep niet van het terrein af, zoals ze had verwacht. Hij liep om het huis heen, richting de stallen.
Linn snelde door het huis naar de kamer van Michael, die uitzicht had op de stallen. Ook daar keek ze voorzichtig uit het raam. Ze was sneller dan Andy, wat betekende dat ze hem pas na een halve minuut bij de stallen aan zag komen. Andy keek een aantal keer om zich heen en Linn dook weg. Ondertussen hoorde ze zijn voetstappen niet meer, wat betekende dat ze zou moeten focussen op haar andere zintuigen.
Voorzichtig keek ze weer naar buiten. Ze zag Andy bij de stallen naar binnen lopen. Linn opende het raam in de slaapkamer van Michael en controleerde of Andy haar niet meer kon zien. Vanaf daar sprong ze naar beneden en volgde ze hem de stallen in. Waarom hij haar paard op wilde zoeken, wist ze ook niet. Behalve een lege kelder, die vroeger als opslagplaats was gebruikt, was er niets anders te vinden.
Eén voordeel van een vampier zijn was dat Linn stilletjes door de stallen kon sluipen zonder dat Andy het door had. Ze kon haar adem inhouden en er voor zorgen dat ze geen enkel geluid maakte. Hij zou het niet eens door hebben als ze vlak achter hem zou staan.
Andy stond voor de deur van de kelder, die in Linn haar belevenis leeg was. Een loze ruimte, waarvan ze nog niet had geweten hoe ze het had moeten gebruiken. Het leek haast alsof Andy daar een invulling aan had gegeven, want hij stond er voor en prevelde verschillende spreuken. Linn kende lang niet alle woorden die hij noemde, maar het leek erop alsof hij de deur probeerde te openen met magie. Maar waarom zou hij met magie gesloten zijn?
‘What the…’ fluisterde Linn toen de deur open vloog. Nieuwsgierig volgde ze de man met haar ogen, die de kelder betrad. De deur achter hem viel langzaam weer dicht, maar Linn wist zichzelf er nog net tussen te wurmen en hij viel achter haar in het slot.
Nu ze binnen was, was er één geur die overheerste: wolf. Een weerwolf. En het was niet een willekeurige weerwolf die hier uit Australië kwam. Het was een geur die Linn herkende. De geur van een weerwolf die behoorlijk wat had veroorzaakt. Eentje die haar zelfs de dood in had gejaagd en er in had kunne slagen als Naylene er niet was geweest. En nu was hij hier.
De woede borrelde omhoog in Linn haar lichaam en ze rende met twee treden tegelijk de trap af. Ze kwam een andere deur tegen, die niet afgesloten was met magie, en die duwde ze met al haar kracht open. Twee geschrokken mannen keken haar aan. Eén met een glas water en een bord met eten in zijn hand, de ander achter de tralies.
‘Linn?! Hoe heb je-’
‘Waag het niet om die zin af te maken, DeLuca!’ snauwde Linn. Ze gunde Calum geen blik waardig. ‘Waarom is hij hier? In mijn huis, onder mijn stallen?! Wat voor een verklaring heb je hiervoor?!’ Linn wist dat dit niet Andy zijn werk was. Hij was nooit in aanraking geweest met Calum. Hij kende hem niet. Maar Calum was ook niet in zijn eentje hier gaan zitten. Dat had iemand anders moeten doen. Maar wie? Luke? Naylene? Rhett? Er waren meerdere opties die door Linn haar hoofd schoten, maar sinds Andy ook was betrokken, kon het haast niet anders dan dat Naylene dit van hem had gevraagd.
‘Ik wacht!’ snauwde Linn ongeduldig naar de mannelijke geks, die geen enkel woord leek te kunnen verzinnen op het moment.
‘Nay heeft me gevraagd om zo nu en dan te zorgen dat hij genoeg eet en drinkt.’ Natuurlijk, Naylene. Naylene had dit van hem gevraagd. Wat betekende dat zij de reden was dat er nu een weerwolf in haar kelder zat. Misschien al wel maanden. Maar waarom? Dat klopte niet met het verhaal wat Naylene, samen met Michael, al maanden aan het vertellen was.
‘Andy, waar is Naylene?’
‘Ik weet niet waar ze is,’ antwoordde Andy. Linn kon merken dat hij de waarheid vertelde. Natuurlijk was Naylene slimmer dan dat en zou ze haar locatie niet zomaar aan Andy vertellen. Het zinde Linn echter niet, want dat betekende dat Andy niet de persoon was die de meeste informatie tot zijn beschikking had. Die persoon was Calum.
‘Ga,’ zei Linn enkel tegen Andy. De heks knikte en zette het eten en drinken wat hij voor Calum had meegenomen, op de grond. Hij mompelde nog iets waaruit Linn opmaakte dat ze Naylene moest bellen. Iets wat ze ook zeker zou gaan doen, als ze klaar was met haar gesprek met Calum. Die had zich overigens zo ver mogelijk teruggetrokken van dit alles door aan de andere kant van de tralies op de grond te gaan zitten en zijn mond te houden.
Linn liep naar voren. Er waren miljoenen woorden die ze naar Calum zijn hoofd wilde gooien. Hoe hij hun afspraak had verraden, dat hij zich had laten misleiden door iemand zoals Rhi. Een vampier, nota bene! Dat ze nooit had verwacht dat hij haar daadwerkelijk iets aan zou doen, zeker niet voor een ander. Er was echter nog tijd genoeg om dat alles met hem te bespreken.
‘Hoe lang ben je al hier?’ vroeg ze. ‘En als je ook nog maar een klein beetje kans wil maken op dat eten, beantwoord je mijn vraag.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum was de tijd totaal kwijt. Het enige wat hem nog enige indicatie gaf was zijn lichaam die eens per maand veranderde. Aangezien het nu één keer was gebeurd, ging Calum er vanuit dat ze rond de feestdagen zaten, hoe ver het echter was, wist hij niet. Er was geen besef van dag en nacht. Op de momenten dat de heks kwam, was het in Calum zijn ogen dag, maar zelfs dat had geen zekerheid.
De man die hem eten en drinken kwam brengen, was de eerste keer uit de lucht komen vallen. Een man die hij nog nooit eerder had gezien. Natuurlijk had Calum wat geprobeerd om los te komen, maar de heks had hem snel laten zien dat het niet de bedoeling was geweest. Hij hoorde hier te zitten, te blijven. Waarom precies wist Calum niet, hij kon echter wel een paar gokjes doen. Het waren immers Naylene en Michael geweest die er voor hadden gezorgd dat hij hier was gekomen. Het kon niet anders dan dat ze bij Rhi in de buurt wilden komen. Rhi had het aan zien komen, er was immers een reden geweest dat ze een hele volging aan vampiers en weerwolven had gewild.
De weerwolven had Calum al wel geprobeerd om te bereiken. Het was echter niet zo makkelijk. In genoeg boeken, verhalen, was er te lezen hoe de weerwolven in een roedel een bond hadden en waarbij ze met elkaar konden spreken. Het ging anders dan dat, vaak kwam het juist door de tijd die samen doorbrengen. De groep die hij in Boïse had gehad, daar had hij het mee gehad. Van Lennon en Liam had hij precies geweten wat door hun hoofd heen was gegaan, zelfs bij Desh had gegaan. In zijn hoofd had hij honderden gesprekken met hen gehad, gesmeekt of ze hem hier niet op hadden kunnen halen. Natuurlijk konden ze daar niet veel mee. Toch vond hij troost in het idee dat zijn vrienden daar ergens waren, aan de tijd die ze samen hadden gehad. Aan de andere kant was het hem opgevallen hoe weinig hij had gehoopt dat Rhi hier zou staan om hem te helpen. Diep van binnen wist hij wel dat het nooit zou gebeuren. Rhi zette haarzelf voor anderen, dus ook voor hem. Zeker in een tijd als deze.
Naast het feit dat Calum geen besef had van tijd, had hij ook niet met volle zekerheid geweten waar hij zich had bevonden. Hij was volgegooid met monninkskap, hij had dagen weg kunnen zijn, waardoor hij ongeveer over de hele wereld had kunnen zijn.
Op het moment dat Linn de ruimte binnen was gekomen, had het allemaal geklikt. Toch snapte hij niet heel erg goed waarom ze niet bij Naylene en Michael in de buurt was. Haar verwarde gezicht zei misschien al wel wat. Misschien wist ze wel helemaal niet wat er aan de hand was. Hij was echter niet diegene die haar in zou gaan lichten. Niet zolang hij hier op deze manier zou zitten.
Calum keek naar het eten. De heks had het hem zonder gezeur gegeven. Er waren geen woorden geweest, gewoon het eten en dat had Calum prima gevonden. Linn leek er nu moeilijk over te doen, terwijl hij het eten wel nodig had. Zijn lichaam gaf al een tijdje aan dat het nodig had en nu Linn het hem ontnam, wilde hij echt alles naar haar hoofd gooien.
“Weet ik veel.” Mompelde Calum. “Het is niet alsof ik hier kan zien welke dag het is.” Hij wist niet eens wanneer het volle maan was, het was maar de vraag wanneer zijn lichaam weer zou veranderen. Wist hij veel, misschien kon het nu gebeuren. Ergens hoopte hij diep van binnen dat het nu kon gebeuren, zodat hij kon laten zien dat hij er helemaal klaar mee was. De heks was echter niet zo dom dat hij met volle maan zou komen.
“Misschien kunnen je dat aan je vriendjes vragen.” Calum kon het moeilijk geloven dat Linn hier helemaal niets mee te maken had. Als er iemand was die hem haatte was zij het wel en ze voelde zich vast niet veel beter tegenover Rhi.
“Of laat je ze alle vieze werk zelf oplossen?” Daar leek het nu wel op. Dat zelf hier iemand had om hem eten te komen brengen. Hij snapte niet eens waarom. Waarom zouden ze hem niet gewoon laten verhongeren. Ze hadden hem vast nog ergens voor nodig, iets anders kon hij zich niet bedenken. Vampiers waren erg, de meeste vreselijke wezens die er waren in Calum zijn ogen. Heksen konden er echter ook wat van. Er waren goede, zeker. Desh was er daar zeker een van. Hij wist echter niet wat het gedrocht dat zowel heks als vampier was, van plan was. Misschien wilde ze wel een soort offer doen en hielden ze hem daarom in leven.
Linn leek niet gediend te zijn van zijn woorden en overbrugde de afstand die tussen hen beide had en nam zijn had in haar handen, waar ze wat druk op uitoefende.
“Vertel me wat je weet.”
Calum moest ergens wel lachen om de woorden, ze leek behoorlijk wanhopig te zijn. Alsof ze echt niets wist. Iets wat hij behoorlijk hilarisch vond.
“Oh ik snap het al. Ze zijn gek op geheimpjes he? Dit is niet de eerste keer.” Zelfs hij had eerder geweten over het feit dat haar beste vriendin een heks was geweest, terwijl Linn honderden jaren met haar samen had geleefd. Het gaf nog maar eens aan hoe onbetrouwbaar vampiers wel niet konden zijn.
“Dit is niet het moment om te doen alsof je de hele wereld bent. Je beseft je toch wel waar je bent en dat als je dat eten niet krijgt, je binnen een paar dagen hier niet eens meer bent.” Calum wist maar al te goed dat hij het eten nodig had.
“Maar wat is de prijs Linn?” Dat was iets wat hij zich al wel vaker had bedacht. “Ik blij hier leven, alleen zodat jouw vriendjes iets met me kunnen doen. Een of andere witchy shit, waardoor ik uiteindelijk toch wel doodga. Dus waarom zou ik het ze zo makkelijk gaan maken.” Er was nu altijd een stemmetje in zijn hoofd geweest die er voor had gezorgd dat hij het eten op had gegeten, vaak was het een bekende stem geweest, die van Desh. Calum wist ook niet heel erg goed hoe hij er precies aan kwam, maar het was zo indringend dat hij iedere keer weer had besloten om te doen wat er van hem was gevraagd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het klopte niet.
Niets aan dit hele verhaal klopte. Waarom zat Calum opgesloten in haar kelder, onder haar stallen. Het was niet Andy geweest die dit had veroorzaakt. Hij kende Calum niet eens. Die twee hadden geen enkele connectie. Het enige wat Calum maar bleef herhalen, was at haar vriendjes hiervoor hadden gezorgd. Bedoelde hij daarmee Naylene en Michael? En wat haalden zij hier dan uit? Dit was niet iets wat ze cadeau aan haar konden geven en het was al helemaal niet iets wat ze wilde. Waarom zouden ze Calum opsluiten? Uit wraak? En waarom zouden ze weggaan om aan hun relatie te werken en het niet eens aan haar laten weten?
‘Fuck!’ riep Linn uit. Haar gedachten hadden haar meegevoerd naar de meest logische oplossing. Michael en Naylene waren niet weg gegaan om aan hun relatie te werken. Ze waren iets anders van plan en daarvoor had Calum hier moeten zijn. Calum was zo ongeveer de waakhond van Rhi. Door hem weg te halen… Linn wilde er niet eens verder over nadenken. Ze wilde niet geloven dat haar twee beste vrienden zonder haar opzoek waren gegaan naar Rhi, om wist zij veel wat te doen. Dat was niet mogelijk.
‘Nay en Michael, hebben zij je hier gebracht?’ Er was geen ander persoon aan wie ze het op dit moment kon vragen. Degene die hier het meeste wist, was Calum. Hij zat er echter niet bij alsof hij haar antwoord wilde geven op welke vraag dan ook.
‘Ik dacht dat je dat ondertussen wel voor jezelf had uitgevonden,’ zei Calum enkel, waardoor Linn gefrustreerd zuchtte. Hier had ze dus vrijwel niks aan. En hij leek het ook niet erg te vinden als ze hem het eten onthield. Hij leek er behoorlijk klaar mee te zijn. Dat gaf haar wel aan dat hij hier al voor een langere tijd zat. Misschien al wel sinds Naylene en Michael weg waren. In dat geval zou hij hier al meer dan een maand zitten.
‘Ik wist hier niks van, oké?! Ik weet niet wat Michael en Naylene hebben bedacht, maar dit is een fucking mess! En als ik had geweten dat je hier had gezeten, dan… Dan-’
‘Dan wat?’ vroeg Calum aan haar. ‘Was je op mijn theekransje gekomen?’
‘Oh, shut the fuck up!’ riep Linn gefrustreerd. Niet dat ze had geweten waar ze naar toe had gewild met haar vorige zin, maar het was niet alsof zij zin had in een theekransje met de weerwolf die haar haast het leven had ontnomen. Er was een hoop gebeurd in Boise en ondanks dat zij en Calum lang niet altijd op één lijn hadden gelegen, had ze niet verwacht dat hij haar ooit zou verraden. Zeker niet voor iemand zoals Rhi. En dat hij zich wel zo mee had laten voeren door een willekeurige vampier, was alles behalve begrijpelijk geweest.
‘Je hoeft niet boos op mij te worden omdat je vriendjes iets voor je hebben verzwegen,’ wees Calum haar terecht, wat er voor zorgde dat er bij Linn iets knapte. Met een woedende blik in haar ogen beende ze naar hem toe, zo dichtbij als ze maar kon komen.
‘Ik ben wel boos op je! Ik ben boos omdat je in alle jaren dat we in Boise hebben gewoond, ons hebt getolereerd! Je was het misschien niet eens met alles, maar we konden in al die tijd samenleven en doen alsof er niks aan de hand was. En dan komt er een andere vampier langs en laat je je opjutten door haar?! Hoe de fuck werkt dat, Calum? Want ik dacht altijd dat je je niet inliet met vampieren, maar blijkbaar wist Rhi je binnen no time om haar vingers te winden. Zo erg zelfs dat je met haar plan meeging om mij te doden! Ik was bijna dood, Calum! Verdomme!’ Linn had Calum daarna nooit meer gezien en wellicht had ze ook nooit haar woede naar hem op een gezonde manier geuit. Hij hoorde hier niet te zijn, maar nu hij er was, kwam al die woede rondom die gebeurtenis eruit. Ze was doodsbang geweest in het bos, toen ze door had gekregen wie haar achterna had gezeten.
Linn begreep niet wat Michael en Naylene hun plan was geweest, of waarom ze hadden gedacht dat ze hier nooit achter zou komen. Ze kon hen opbellen, maar er bestond een kleine kans dat ze op zouden nemen. De laatste keer dat ze met Michael aan de telefoon had gesproken, was er iets gebeurd waardoor Naylene had besloten om het gesprek te stoppen. Toen had Linn er niks van begrepen, maar nu was het een stuk duidelijker. Waarschijnlijk had Michael iets gezegd wat had gedoeld op hetgeen wat ze daadwerkelijk aan het doen waren.
Linn pakte het eten op en gooide het aan de kant. Als Calum toch geen eten wilde, dan hoefde het hier ook niet te staan. ‘Ik weet niet waarom Nay en Michael dit hebben bedacht, maar als je hier graag wil wachten totdat de dood je uiteindelijk komt halen, doe dat dan vooral. Rhi komt niet voor je terug en wat wij ooit ook hadden, of dat nou vriendschap was of niets meer dan een compromis, is volledig verpest door jouw domme acties. En niet alleen bij mij, maar waarschijnlijk spuugt ongeveer iedereen je uit! Iedere heks, iedere weerwolf, zelfs degenen die je ooit een vriend noemden.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er was een tijd waarop Calum en Linn redelijk met elkaar om waren gegaan. Ze hadden elkaar gedoogd en op die manier geprobeerd om samen te leven in een stad. Ook nog eens samen met heksen. Achteraf gezien was het beter geweest als het niet was gebeurd. De vampiers hadden een andere plaats moeten zoeken, eentje ver van hen weg. De bloedzuigers konden immers alles voor elkaar krijgen, alleen door een paar woorden uit te spreken. Calum had ze meteen weg moeten sturen, waarschijnlijk hadden ze dan nooit in deze situatie gezeten.
Er waren veel dingen in zijn leven waarvan Calum wilde dat hij ze anders had gedaan, dat was er zeker één van. Misschien had hij dan wel nog steeds zijn normale leven gehad met de rest van de weerwolven. Hadden ze weer een plaats gevonden om Desh bij hen te kunnen krijgen en hadden ze op die manier met de groep kunnen leven. Nu was dat ver weg en hij wist maar al te goed dat hij het nooit meer weer zou krijgen.
Er rolde een cynisch lachje over de lippen van Calum door de woorden van Linn. Hij wist niet wat ze van plan was. Het leek alsof ze er voor probeerde te zorgen dat hij zich slecht over zichzelf voelde. Dat hij zich schuldig moest voelen omdat hij haar bijna had gedood. Of dat niemand hem mocht. Het maakte hem niets uit.
“Ik weet niet wat je probeert te doen Linn, maar het gaat je toch niet lukken.” Zelfhaat, daar had hij al genoeg van. Daarvoor was ze al jaren te laat. Ondanks dat hij al zeker het een en ander had bedacht in de tijd dat hij hier had gezeten. De kans dat hij dit zou overleven was misschien niet heel erg groot, want zelfs al zou hij eten krijgen dan waren er nog drie vampiers die met hem af wilde rekenen. Mocht hij hier uitkomen dan wilde hij de belofte die hij jaren geleden voor zichzelf had gemaakt zeker waar maken. Familie voor alles. Zijn familie was nu verspreid over de hele wereld, god mocht weten of het nog goed met hen ging.
“Misschien moet je je vriendjes maar gaan bellen, want aan mij ga je toch niet krijgen wat je wil.” Hij zou echt niet voor haar breken, zeker niet als ze dat graag wilde bereiken met haar woorden. Zelfs nu hij zich niet geweldig voelde, was dat een kant die hij zoveel mogelijk wegdrukte, zeker voor iemand zoals Linn. Zelfs al zou hij het voelen, hij zou haar nooit het genoegen geven om die kant van hem te zien.
“Je bent echt onuitstaanbaar!” Riep Linn naar hem uit, waardoor Calum alleen nog maar meer moest lachen. Hij zat hier niet om vrienden te worden met Linn, dus haar woorden deden hem echt helemaal niets. Ergens vond hij het wel fijn om te weten dat hij niet de enige was die in een rot situatie zat en dat Linn daar ook doorheen ging, juist door de mensen door wie hij hier zat.
Gefrustreerd beende Linn weg. “Het was gezellig Linn, moeten we vaker doen!” Calum kon nog horen dat er een deur dicht werd gegooid, waardoor hij zichzelf weer tegen de muur aan liet zakken. Hij keek naar het eten wat in zijn buurt lag, als hij straks zin wat in had, zou hij het wel bij elkaar rapen. Linn had hem er niet mee dat het op de grond had gelegen.

Honderden kilometers verder, aan de andere kant van het land, waren Naylene en Michael nog steeds druk met trainen. De feestdagen waren hen voorbij gegaan en ondanks dat ze er over na hadden gedacht om al aan te vallen, was het voor hen nog maar één dag wachten. Morgen zou de maansikkel en Venus dicht bij elkaar staan, wat bepaalde van Naylene haar krachten dan beter tot uiting zouden komen. Michael had de tijd aan haar over gelaten, al had hij al een paar keer aangegeven dat hij er klaar voor was geweest.
Vandaag deden ze het rustig aan. Ondanks dat Naylene zich daardoor best onrustig voelde. Ze wilde meer oefenen, er zeker van zijn dat het goed zou komen. Ze het gevecht konden winnen, ondanks dat ze in een grote minderheid waren. De planeten gaven haar in ieder geval wat meer hoop dat het goed zou komen. Daarbij waren ze vandaag vooral bloed aan het drinken, wat ze van een lokaal ziekenhuis hadden weten te krijgen, om zichzelf zo sterk mogelijk te houden.
Er was zelfs tijd geweest voor een game, die ze nu samen speelde. De telefoon was echter hetgeen wat hen er uit weg had getrokken. Naylene haar telefoon had al enkele keren aangegeven dat Linn haar had proberen te bellen. Ook de mobiel van Michael was nu al een paar keer achter elkaar opgelicht met de melding dat Linn hem probeerde te bellen.
“Ze zou zonder reden niet zomaar bellen. Niet zo vaak in ieder geval.” Michael had de game op pauze gezet en was boven zijn mobiel gaan hangen. Naylene zuchtte zachtjes. De vorige keer dat ze met Linn hadden gesproken was het niet heel erg goed gegaan. Ze was veel te bang geweest dat haar vriendin door had gehad dat ze iets van plan waren, zeker door de woorden die Michael had gebruikt.
“Ik neem hem op.” Michael pakte de telefoon van de tafel af. Naylene snapte wel waarom hij het wilde doen, hij maakte zich zorgen om Linn. Iets wat ze maar al te goed snapte. Dat deed ze zelf namelijk ook wel, maar ze wist ook dat Linn op een veilige plaats was. Andy zorgde er voor dat er niets met haar gebeurde, dat ze bleef waar ze hoorde te blijven en dat ze ook nog een gezelschap had.
“Laat mij maar eerst.” Michael knikte en gaf de telefoon zonder verder nog iets te zeggen aan Naylene. Het leek haar een goed idee om te kijken waar Linn over wilde praten, dan kon ze nog altijd bepalen of het een goed idee was om Michael ook even aan de telefoon te laten.
Michael kroop wat dichterbij, ondanks dat het niet nodig was om mee te luisteren wat er aan de andere kant van de telefoon. Naylene nam eindelijk de telefoon op.
“Hey Linn.”
“Don’t hey Linn me, Naylene Kimbell!!!” Naylene zag de bui al wel hangen, maar ze snapte niet hoe het kon. Andy kon zijn mond niet voorbij gepraat hebben, hij was veel te goed met dat soort dingen. Zelfs als iemand de woorden uit zijn mond probeerde te trekken, zou het nog niet zomaar gaan. Waarom Linn dan boos aan de kant van de telefoon hing was haar een groot raadsel.
“Linn, wat is er aan de hand?” Ergens hoopte Naylene dat ze gewoon boos was omdat ze met de feestdagen nog niet thuis waren geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Calum had haar geen antwoorden gegeven. Hij had waarschijnlijk nog eerder geaccepteerd dat ze zijn hart eruit had getrokken dan dat hij haar zou vertellen wat er was gebeurd en wat Michael en Naylene hadden gedaan. Daarom was ze de kelder uitgestormd en had ze in het huis haar telefoon gezocht, om zo Michael en Naylene te kunnen bellen. Natuurlijk had Naylene niet opgenomen, dus was ze snel over gegaan op het bellen van Michael. Net zolang totdat iemand op zou nemen. Ondertussen ijsbeerde ze door het hele huis en bedacht ze zich wat er aan de hand was.
Calum was altijd bij Rhi geweest. Altijd. Dus het meest logische was dat Michael en Naylene haar hadden opgezocht en Calum weg hadden willen halen, om haar zo zwakker te maken. Want een weerwolf was schadelijker voor hen, en voor Linn. Maar waarom hadden ze hem dan hier opgesloten? En wat waren ze van plan rondom Rhi? Het waren antwoorden die Naylene alleen kon geven. Juist zij was de persoon die de telefoon van Michael opnam. Linn was echter alles behalve blij met de manier waarop ze werd begroet.
‘Je weet wel wat er aan de hand is!’ snauwde Linn. ‘Andy heeft je waarschijnlijk al honderden berichten gestuurd over dat ik hem ben gevolgd en hem heb betrapt!’ Het zou Linn niks verbazen als Andy en Naylene al die tijd al contact hadden gehad. Dat terwijl Naylene te beroerd was geweest om haar telefoontjes op te nemen of haar berichten te beantwoorden.
‘Ik heb mijn telefoon niet bekeken.’
‘I know!’ Linn had eerst Naylene een aantal keer geprobeerd te bellen en die oproepen waren allemaal genegeerd. Michael was de enige andere optie geweest en Linn had gehoopt dat als ze vaak genoeg had gebeld, hij vanzelf een keer op zou nemen omdat hij bang zou zijn dat er iets aan de hand zou zijn. Linn wist niet hoe het nu kwam dat Naylene de telefoon van Michael op had genomen, maar nu ze haar aan de lijn had, was ze niet van plan om haar hier mee weg te komen.
‘Ik snap niet waarom jullie denken dat het oké is om weg te gaan en zo tegen me te liegen! Het is duidelijk dat jullie niet aan je relatie aan het werken zijn, maar ik begrijp niet wat jullie dan wel doen! Waarom hebben jullie Calum hier opgesloten!? En waarom weet ik er niks van af?! Dachten jullie nou echt dat ik er nooit achter zou komen dat Andy zich vreemd gedroeg? Of dat ik naar de kelder zou moeten en zou merken dat hij af was gesloten met magie?!’ Nu Linn haar beste vriendin aan de lijn had, stroomden de vragen uit haar mond en kon ze maar moeilijk stoppen met het uiten van haar boosheid.
‘Luister, Linn,’ zei Naylene. Linn schudde haar hoofd en sloeg haar armen, voor zover dat ging, over elkaar. Nu zou het komen. Het bullshit excuus wat ze waarschijnlijk al een maand geleden hadden voorbereid, voor het geval het ooit uit zou komen. ‘Er was geen andere manier om dit te doen. Rhi was niet van plan om te stoppen en Calum was een gevaarlijke bondgenoot. En ja, we hebben gelogen, maar dit is voor je eigen bestwil. Voor ons allemaal. Het spijt me dat we hebben gelogen, maar het was nodig.’
‘Nee, jij moet luisteren!’ zei Linn, waarna ze weer door het huis begon te lopen. Momenteel bevond ze zich nog in de keuken, maar binnen enkele seconden was ze al in de woonkamer. ‘Ik geloof er geen fuck van! Ik dacht dat we eindelijk klaar waren met al dat gelieg. Dat is waarom we naar Australië zijn gegaan en nu flikken jullie het me gewoon weer! En jullie hoeven niet voor mij te vechten, of mensen gewoonweg te kidnappen!’ Dat was immers wat ze hadden gedaan. Linn zou niet ontkennen dat Calum het had verdiend, maar dan hadden ze hem net zo goed ergens kunnen dumpen en voor dood achter kunnen laten, in plaats van dat ze hem hadden gedropt in de kelder onder haar stallen.
Door de telefoon hoorde Linn de stem van Michael. Hij had de telefoon niet vast, maar hij stond dichtbij genoeg voor Linn om zijn woorden op te vangen: ‘Nay, stop. Ze is boos en ze heeft een punt.’
‘Alsof ze naar jou luistert!’ Naylene liet hem niet eens zijn eigen telefoon opnemen. De vorige keer dat ze hadden gepraat, had Naylene ook al de telefoon afgepakt om het gesprek te beëindigen. Linn wist niet wat voor verplichtingen Naylene zichzelf aan had gepraat, maar zij had nooit gevraagd aan haar, of Michael, om voor haar te vechten of om dingen op te lossen. Wat ze nu van plan waren, sloeg nergens op en was totaal onnodig.
‘Je moet het gewoon laten, Linn. Michael en ik gaan dit doen, of je het er nou mee eens bent of niet.’
‘Ik heb niet eens gevraagd of jullie dit voor me willen doen!’ riep Linn uit. ‘Ik weet niet wat voor groot schuldgevoel je jezelf hebt aangepraat door alle shit die je hebt gedaan, dat je denk dat je dit voor mij moet doen, maar dat hoeft niet!’ Het maakte Linn niet uit dat ze Rhi fysiek wel aan zouden kunnen. Het was gekkenwerk dat ze het wilden proberen. Zolang Rhi zich op de achtergrond hield en haar niet kon vinden, was er voor Linn geen reden om haar aan te vallen. Het was vervelend dat ze achter Luke aan was gegaan, maar voor zover Linn wist, was dat ook niet meer gebeurd.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar dagen geleden was dit het ergste wat er had kunnen gebeuren. Als er iemand niet achter had mogen komen wat er allemaal aan de gang was, was dat Linn. Naylene kende haar beste vriendin maar al te goed en ze wist dat dit nooit toe had gelaten, wat ze haar ook hadden verteld. Als ze het er ook maar gedeeltelijk mee eens was geweest, had ze er op gestaan om mee te gaan. Naylene kon dat niet voor haar zelfs, maar zelfs dat had ze niet willen riskeren.
Natuurlijk was ze boos, Naylene had niet anders verwacht. Zelfs op het moment dat alles achter de rug was geweest had ze een boze Linn voor haar gezien als ze hadden verteld wat er was gebeurd. De boosheid van haar vriend zou er echter niet zomaar voor zorgen dat Naylene ook maar overwoog om haar plannen met Michael om te gooien. Het was nog één dag. Eén nacht wachten en dan waren ze klaar om aan te vallen. In die tijd zou Linn hen nooit kunnen vinden, hoe hard ze dat ook probeerde.
De woorden van Linn raakten haar wel. Diep zelfs. Ze moest eens weten van wie het idee in eerste instantie was gekomen. Het was Michael die had geopperd om achter Rhi aan te gaan. Naylene had het meteen aangepakt en vanuit daar waren ze nu hier gekomen. Er zaten maanden lange voorbereidingen aan. Ze waren perfect op elkaar ingewerkt en Naylene hoopte dat het op die manier uit zou pakken.
“Misschien moet je jezelf niet zo hoog ophemelen door te denken dat dit allemaal voor jou gebeurd.” Wat er op het moment door Naylene heen ging was niet te beschrijven. Er zat heel erg veel woede, boos dat dit alles naar buiten was gekomen. Verdrietig door de woorden van Linn. Gekwetst zelf. Dit was hetgeen wat ze achter hen hadden gelaten en het was niet iets wat Linn tegen haar wilde gebruiken.
“Ik weet niet wat je wil proberen met deze fucking woorden, maar je moet je er maar bij neerleggen dat de hele fucking wereld niet om jou draait en wat jij wil.” Ze hadden samen deze keuze gemaakt en Linn had daar niet heel erg veel over te zeggen. Wat ze nu ook probeerde te doen, het zou haar niet gaan lukken.
“Geef me Michael.” Was het antwoord van Linn, waardoor Naylene met haar ogen rolde. Alsof het zou gaan gebeuren dat ze hem wel om kon praten.
“Wat wil je doen Linn? Je krijgt hem echt niet omgepraat. Geeft het op. Leg je er bij neer.”
“Linn, ik ben hier!” Naylene gaf een klap tegen het lichaam van Michael aan, waarna ze haar schouders optrok, ten teken wat hij wilde hebben. Er was een reden waarom Naylene nu aan de telefoon hing en niet Michael. Ondanks dat Michael het kon, was Naylene beter in dit soort situaties. Ze moest nu Linn hier zo ver mogelijk weg houden. Dat zou gebeuren, omdat ze nog maar een dag hadden. Voor Naylene was het dan ook zaak het telefoontje zo snel mogelijk af te ronden.
Naylene stond op en gooide de telefoon naar Michael. “Bekijk het maar.” Als hij zo graag met Linn aan de telefoon wilde hangen om haar rustig te krijgen, moest hij dat vooral doen. Hij zou daarna niet jankend bij haar moeten komen omdat ze Linn hier buiten hadden gelaten.
Vervolgens liep Naylene de caravan uit en gooide de deur met een klap dicht. Dit was niet hoe het had moeten lopen. Ze hadden één dag. Eén dag waren ze weg geweest voordat alles op een goede manier over was gegaan. Nu was Linn er die zich er mee probeerde bemoeien en het haalde haar hele hoofd in de war. Ondanks dat ze zeker was dat Linn hier niet zomaar kon komen, was ze er ook zeker van geweest dat Linn nooit achter de aanwezigheid van Calum zou zijn gekomen. Dat was nu ook gebeurd, dus ergens maakte het haar onzeker.
Van buiten kon ze het gesprek van binnen nog horen. Het was Michael die zich verontschuldigde, maar vertelde dat het iets was wat ze moesten doen. Voor haar, maar ook voor henzelf.
“Ik dacht dat het anders zou zijn Michael!” Het deed Naylene ook echt wel wat dat Linn zoveel pijn had. Dat was niet iets wat ze had willen veroorzaken. Ze had geweten dat het was gekomen, maar in combinatie met het nieuws dat ze zich nooit meer zorgen hoefde te maken over Rhi en al haar rare ideeën. Dan konden ze rustig verder gaan met het leven. Met het idee dat Rhi hier nog ergens rond liep, ideeën had, het was allemaal te tricky.
“Dat jullie eindelijk zouden stoppen met al dat liegen, maar het lijkt alsof jullie niets anders gewend zijn!” Naylene hoorde Michael van binnen zuchten, iets wat ze maar al te goed snapte. Dit was niet het telefoontje waar ze op voorbereid waren en Linn wist precies wat ze moest zeggen om hen beiden te raken.
“Het spijt me Linn. En ik weet zeker dat Naylene dat ook heeft, maar…” Michael kon zijn woorden niet afmaken wat Linn begon weer met praten.
“Kom gewoon thuis!”
“Linn, dat kan niet zomaar.”
“Jawel! Dat kan wel. Als jullie niet thuis komen, dan kom ik jullie zoeken en dan breng ik jullie wel naar huis! Het maakt me niets uit wat daar voor nodig is. Deze onzin moet nu gewoon stoppen!”
Gelukkig wist Naylene zeker dat Michael zich ook niet zomaar om liet praten. Ze hadden dit goed doorgesproken, ze wilden dit beiden en ze waren er nu juist klaar voor. Dat zouden ze niet zomaar opzij gaan schuiven omdat Linn dat wilde, hoeveel pijn ze haar er ook mee deden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld