Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen twee dagen waren ronduit vreemd geweest. Haar huis had als een totaal vreemde plaats gevoeld. Het verdriet dat die de foto’s met zich mee hadden gebracht, had Naylene achtervolgd. Dat niet alleen, maar ook de zorgen die ze voelde. Binnen een paar dagen moest ze de spullen hebben voor haar werk. Nu had ze wellicht een paar dagen vrij, maar ze had het echter wel nodig voordat weer aan het werk kon. Ze wilde Ashton echter niet onder ogen komen.
Omdat ze zich niet volledig op haar werk had kunnen richten, had Naylene de afgelopen dagen gebruikt om te gamen. Het was iets waar ze gek op was, maar nooit veel deed omdat ze daar gewoonweg de tijd niet meer voor had. In haar studententijd had ze echter avonden door kunnen halen. De honden hadden er nog voor gezorgd dat ze op momenten naar buiten was gekomen. Veel was het echter ook niet geweest. Zeker niet omdat ze ook voor een makkelijke manier voor het eten had gezorgd.
Alles wat ze had gewild was het vergeten van de foto’s. Die leken echter vanuit de kast te branden, zeker met het verhaal van Ashton erbij. Ze wilde het verhaal niet verschuldigd zijn. Toch wist Naylene ook dat wanneer ze Ashton zou zien, hij meteen een uitleg wilde hebben. Daarom kon ze hem niet meer zien. Ondanks dat de foto’s mooie momenten in haar leven weerspiegelden, was het verhaal er achter iets wat haar zoveel pijn deed, dat ze er niet over kon spreken. Ergens verwachtte ze dat nooit te kunnen doen. Naylene had dan ook besloten dat ze de komende tijd niet met Ashton wilde spreken, misschien wel nooit meer. Het was een groot besluit, maar ze kon het gewoon echt niet in haarzelf opbrengen. Soms was het beter dingen te vergeten dan ze open te halen. Dit was één van die momenten.
Een paar berichtjes van Calum hadden haar wel aangegeven dat Ashton niet meer de enige was die van de foto’s wist. Al waren het alleen maar de woorden dat hij er voor haar was wanneer ze wilde praten. Dat was het nou net, ze wilde niet praten. Dat mensen het van haar verwachtte was nog wel hetgeen wat Naylene het meeste beangstigde.
De bel ging, wat voor Naylene een teken was dat de boodschappen die ze had besteld aan de deur stonden. Gevolgd door Freckles en Watts, liep ze dan ook naar de voordeur. In plaats van een piepjonge bezorgen die haar kratjes aan vol boodschappen aanbood, vond ze het kleine gestalte van Linn in haar deuropening. Een bezorgde blik op haar gezicht. Iets wat Naylene helemaal niet wilde zien. Het betekende dat ze het verhaal van Ashton had gehoord en opzoek ging naar antwoorden.
Iets wat Naylene niet wilde bieden.
“Linn.” Bracht Naylene voorzichtig uit.
“Hey Naylene.”
Naylene keek even naar de hal. Ondanks dat ze Linn niet naar binnen wilde hebben, hoefde ze ook niet dat haar buren met het hele gesprek mee konden luisteren. Daarom stapte ze ook iets naar achter en liet Linn zo ver naar binnen komen zodat ze de deur achter zich kon sluiten.
“Dus Ashton heeft jou ook verteld wat er is gebeurd.” Het verhaal ging te snel en daarom wilde ze eigenlijk ook gewoon niet verder vertellen wat er was gebeurd. Ashton en zij hadden altijd goed kunnen praten, maar dit was niet iets waar ze over wilde praten.
“Ik kom hier niet voor Ashton. Ik kom hier omdat ik mij zorgen om jou maak.” Linn liet haar blik over Naylene heen glijden. Naylene wist zeker dat ze er moe uit zag. Haar kleding was vooral comfortabel, meer dan normaal, maar dat was hoe de meeste mensen hun tijd doorbrachten in deze tijd.
“Er is niets om je zorgen over te maken, Linn. Het gaat prima.” Naylene haalde haar schouders op. Voor haar ging het op sommige momenten zeker prima. Als ze maar niet hoefde te denken aan wat er was gebeurd. Dit soort momenten deden juist dat en daar had ze geen behoefte aan.
“Eigenlijk heb ik geen behoefte om met je te spreken.” Naylene vond het moeilijk om Linn af te wimpelen. Ze had niets misdaan. Op het moment wilde ze echter alleen haarzelf beschermen, dat kon niet als Linn naar antwoorden probeerde te zoeken die ze haar niet kon geven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was niet eerlijk om in deze tijd va mensen te verwachten dat ze zich rationeel konden gedragen. De pandemie bleef maar aanhouden en het voelde na twee maanden nog steeds alsof de wereld stilstond. Zelfs de mensen die er goed mee om leken te gaan, konden vroeg of laat ontploffen. Het klonk alsof dat ook bij Naylene was gebeurd, maar Linn was er niet zeker van. Het enige wat ze had begrepen van zowel Ashton als Calum, was dat iets Naylene ontzettend van streek had gemaakt en dat ze zich de afgelopen dagen terug had getrokken.
Ondanks dat Linn wilde weten wat er aan de hand was, wilde ze vooral weten hoe het met haar vriendin was. Het gedrag wat ze liet zien, paste niet bij haar. En nu ze tegenover elkaar stonden, wist Linn wel zeker dat er iets speelde. Naylene hield dan wel vol dat het goed ging, maar het was gemakkelijk om te zien dat haar comfortabele kleding niet een statement was. Daarvoor zag ze er te bleek en te moe uit.
‘Volgens mij heb je geen behoefte om iemand te spreken,’ verzuchtte Linn. Ze wilde Naylene nergens toe dwingen, maar ze wilde er ook een doekjes omheen draaien. Misschien had Naylene geen gesprekspartner nodig, maar ze had wel íets nodig.
‘En het gaat overduidelijk niet prima. Je hoeft niet te doen alsof.’ Misschien dacht ze dat ze de buitenwereld voor de gek kon houden, maar iedereen had door dat er iets aan de hand was. Ashton had het zelf meegemaakt, maar Calum merkte ook dat Naylene hem buitensloot. Daarom was Linn hier naar toe gekomen. Hier kon Naylene haar niet zo gemakkelijk wegsturen.
‘Ik ga deze discussie niet met jou aan, Linn.’
‘Dat hoeft ook niet.’ Linn haalde haar schouders op. Ze was hier niet om het uit Naylene te trekken. Dat was een nutteloze missie en dat wist ze zelf ook wel. ‘We kunnen de honden samen uitlaten, of iets kijken. We kunnen zelfs samen in stilte op de bank zitten, als dat is waar je behoefte aan hebt.’
‘Ik wil alleen zijn.’
Met medelijden bekeek ze haar beste vriendin. Linn snapte dat het in sommige situaties leek alsof niemand het ooit zou begrijpen, dat het leek alsof het beter was om het allemaal alleen te ondergaan, maar het was overduidelijk dat Naylene er aan onderdoor ging. Wat het dan ook precies was. ‘Ik denk niet dat je nu alleen moet zijn, Nay.’
Naylene sloeg haar armen over elkaar. ‘Ik kan dat prima voor mezelf bepalen.’
‘Ik denk van niet, maar als jij dat wil denken, ga je gang.’ Linn wist wel beter dan dat ze nu tegen Naylene in moest gaan. Het zou alleen maar meer wrijving geven en dat was niet waarvoor ze hier was.
Linn hield de plastic tas omhoog die ze mee had genomen. ‘Ik heb wat voor je meegenomen. Maskertjes, de crème die je altijd gebruikt, wat spulletjes voor in bad. Doe er mee wat je wil.’
Ze stak de tas uit naar Naylene, die hem met tegenzin aannam. ‘Nog iets anders?’
Zuchtend schudde haar hoofd. Ze zou Naylene nu toch niet aan de praat krijgen en ze zat duidelijk niet te wachten op haar aanwezigheid. ‘Nee, dan ga ik weer. Maar weet dat als er iets is, of als je wel behoefte hebt om samen iets te doen, dat je me altijd kan bellen.’
Naylene opende haar mond, maar Linn was haar voor. ‘Ik weet dat je me nu gaat vertellen dat je daar dankbaar voor bent, maar ik weet ook dat je er niks mee gaat doen. Dus ik ga je één keer per dag een appje sturen.’ Vroeg of laat zou ze daar wel op reageren. Of ze zou in gaan op haar aanbod, of ze zou geïrriteerd sturen dat Linn moest ophouden.
Ze bukte om zowel Watts en Freckles te begroeten, waarna ze weer overeind kwam en haar armen om Naylene heen sloeg. ‘Ik ga niet weg zonder een knuffel. Of je het nou leuk vindt of niet, Kimbell, je bent mijn beste vriendin en dat gaat niet stoppen omdat jij opeens besluit iedereen te negeren.’
Voor een lange tijd bleven ze zo staan. Linn, met haar armen stevig om Naylene heen, en Naylene die gedwongen werd om de knuffel te ondergaan.
Naylene schraapte haar keel. ‘Is… Is Ashton thuis?’
Linn liet haar los en zee schudde haar hoofd. Ashton was, voor zover zij wist, bij Calum gebleven. Hij leek niet naar huis te willen. Iets wat ze wel kon begrijpen. Als zij zou samenwonen met Calum, al was het maar door de pandemie, en ze zou alleen terug moeten keren naar die plek, zou ze dat ook niet prettig vinden. ‘Hij is bij Cal en ik denk dat hij daar ook nog wel even blijft. Waarom?’
Naylene mompelde iets wat leek op het woord “spullen”. Dat was iets waar Linn van schrok. Als ze haar spullen weg wilde halen bij Ashton, dan was dit behoorlijk serieus. Ze kon zich een paar dagen terugtrekken, maar haar spullen ophalen? Dat leek op het begin van iets waar Linn het einde niet van wilde weten.
‘Als je dat echt wil doen…’ Linn schudde haar hoofd. Ze kon Naylene niet van gedachten veranderen. ‘Als je je spullen daar op wil halen, dan kun je me appen wanneer je dat wil doen. Ik kan voor je controleren of hij echt weg is.’ Al met al was Naylene haar vriendin. Wat Ashton ook had gedaan, wat er ook was gezegd -of juist niet-. Uiteindelijk zou ze aan Naylene haar kant staan, zelfs als dat betekende dat ze een stap terug wilde zetten in haar relatie met Ashton.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In een tijd waar alles al zo onzeker was, voelde het vreselijk om iemand te moeten missen. Voor Ashton was het zo erg geweest dat hij niet aanwezig kon zijn in zijn eigen huis. Met die reden had Calum aangegeven dat Ashton zo lang hij wilde bij hem kon blijven. Voor die dagen had Roy er voor gekozen om even ergens anders te verblijven.
Ondanks dat het niet de bedoeling was, kwam Linn ook op bezoek. Calum vond dat hij voor dit soort dingen wel een uitzondering mocht maken. Het was niet zo dat hij in een grote menigte ging lopen waar hij de kans kreeg om ziek te worden. Dit ging om de mensen die het belangrijkste waren in de leven.
Bijna allemaal.
Ondanks dat het maar een paar dagen waren. Het begon Calum wel te dagen wat het gemis van Naylene in zijn leven betekende. Zeker nadat hij samen met Ashton zijn huis had bezocht om wat spulletjes op te halen.
Daar was het namelijk al snel duidelijk geworden dat Naylene al haar spullen op had gehaald. Dat had Ashton zo gebroken, dat hij bijna niet in staat was geweest om ook maar één stap verder in zijn eigen huis te zetten. Uiteindelijk was het Calum geweest die snel wat spulletjes bij elkaar had geraapt. Het had hem echter meer gedaan dan hij ooit had gedacht. De gedachten dat zijn beste vriend, weg was bij de man die één van de belangrijkste personen in zijn leven was. Op dat moment had hij zich echter groot moeten houden.
Nu voelde hij dat echter eventjes niet meer. Linn had zich bij hen gevoegd. Ze waren met z’n drieën op een groot kleed op het grasveld gaan zitten. De ongemakkelijkheid had in de lucht gehangen. Geen van drie had echt een gesprek aan kunnen knopen.
Dat was de reden dat Calum na was gaan denken. En ondertussen behoorlijk diep in zijn hoofd leek te zijn. Hij snapte gewoon niet wat er was gebeurd. Ashton deed dat ook niet en zelfs Linn had na haar bezoek niet kunnen vertellen wat de reden was dat Naylene tijd voor haarzelf nodig had. Het enige wat ze wel had geweten was dat Naylene er niet veel beter uit had gezien als Ashton. Voor Calum des te meer reden dat hij zich afvroeg waarom het op deze manier af liep.
Als zelfs het eigen geluk al niet meer uit leek te maken, wat was het leven dan nog. De waarheid was dat Calum altijd op had gekeken naar de relatie die Ashton en Naylene hadden. Door hen beiden had hij zelf meer geloofd in de relatie die hij had op kunnen bouwen met Linn. Nu die relatie uit het niets weg te zijn gevallen, wist Calum het ook allemaal even niet meer.
Calum hief zijn hoofd van de schoot van Linn. Haar hand viel zachtjes langs haar lichaam, omdat ze door zijn haren heen was gegaan.
Calum ging rechtop zitten en keek van Ashton naar Linn en weer terug. Ergens was hij bang dat hij zich ooit zo zou voelen als Ashton dat deed. Als hij naar zijn beste vriend keek, zag hij hoe leeg de man was. Het was vreselijk om te zien. Hij werd er zelfs een beetje misselijk van. Zeker van het idee dat hij er op ieder moment zo bij kun zitten. Toch wilde Calum deze situatie niet om hem laten draaien.
“Alles oké Cal?” Het was niet Linn die het hem als eerste vroeg, maar Ashton.
“Zo oké als het kan.”
Linn pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes aan.
“Het voelt gek he?” Vroeg ze voorzichtig. Want iedereen had het al wel gevoeld, maar niemand had het echt uitgesproken.
“Heel erg gek.” Het voelde gewoonweg niet compleet. Calum kon het niet eens op een goede manier uitleggen. Zijn beste vriendin was ineens weggevallen en hij wist niet eens wat hij moest doen om haar terug te krijgen. Geen één van hen.
“Ik weet dat het voor ons heel erg anders is.” Het laatste wat Calum wilde doen was dat ze dit alles om hen laten draaien. Ashton was het grootste deel van zijn leven kwijt. Calum kon zich niet eens voorstellen hoe hij zich zou voelen als Linn weg zou vallen en zij woonden niet eens samen op het moment. Voor Ashton was iemand die de hele dag bij hem was geweest, nu ineens niet meer.
“Nee ik snap het heel goed. Voor jullie is het net zo erg.” Ashton sloeg zijn benen over elkaar zodat hij in een kleermakerszit zat.
“Ik snap het gewoon echt niet. Als ik iets verkeerd heb gedaan, snap ik het. Maar ik snap gewoon niet waardoor ze dit heeft besloten. Dat ze zelfs geen contact meer met jullie wil hebben.”
Calum kon alleen maar naar Linn kijken en zich afvragen of dit ook bij hen kon gaan gebeuren. Hij wilde het niet. Maar een paar weken geleden leken Naylene en Ashton het ook niet te hebben gewild.
“Het maakt me bang.” Mompelde Calum zachtjes, voordat hij er echt erg in had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Wanneer iemand toegaf dat hij bang was, was dat misschien wel één van de meest kwestbare momenten uit zijn leven. Bij het horen van Calum zijn woorden was er dan ook iets in Linn wat brak. Calum leek zelfs te schrikken van de manier waarop hij het uit had gesproken, alsof het de bedoeling was geweest dat hij het enkel had gedacht; niet had gesproken. En ze haatte het dat hij bang was en dat zij die angst niet weg kon nemen. In ieder geval niet volledig.
‘Wil je er over praten?’ vroeg ze voorzichtig. Op dit soort momenten voelde het net alsof ze een tijdbom in handen had. Ze kende haar vriend goed genoeg, maar als het aankwam op gevoelens, dan was er nog veel wat ze over hem moest leren. Ze kon hem niet altijd inschatten. Hij kon haar nu eerlijk vertellen waar hij aan dacht, maar er was ook een kans dat hij dicht zou klappen en zich terug zou trekken. ‘Of heb je iets anders nodig?’
Calum haalde zijn schouders op. Dat hij bleef zitten en haar hand vast bleef houden, stelde haar nog iets gerust. Ashton leek ook alert te zijn en legde zijn hand op Calum zijn knie, om hem te verzekeren dat hij er was als Calum dat nodig had.
‘Ik kan dit niet echt zeggen zonder er niet over te praten, toch?’ vroeg Calum. Linn wisselde een blik met Ashton. Hij was hier beter in. Hij wist vaker de juiste woorden om te zeggen en hij kon Calum op zijn gemak stellen wanneer haar dat niet lukte.
‘Je kunt zoveel aan ons vertellen als dat je zelf wil,’ zei Ashton geruststellend. Misschien hielp het hem ook wel om zich even niet bezig te houden met zijn eigen gevoelens. ‘We zijn hier om te luisteren als je dat wil.’
Linn knikte en kneep in zijn hand. Dat was hetgeen wat ze altijd wilde doen: luisteren. Maar soms had Calum daar heen behoefte aan. Soms had hij liever afleiding nodig. Afleiding waar haar aanwezigheid niet altijd deel van uitmaakte. Dat was iets wat ze het afgelopen jaar had geleerd, hoe moeilijk ze dat ook vond.
‘Wat jij wil,’ fluisterde ze, om hem te verzekeren dat ze elke optie zou accepteren, ook als dat zou betekenen dat hij zijn verhaal alleen kwijt wilde aan Ashton.
Calum zijn hand gleed uit de hare, waardoor ze bang was dat het inderdaad zo was dat er iets aan de hand was wat hij niet wilde delen, maar zijn woorden bleven uit. Calum wreef met zijn handen over zijn gezicht en balde zijn handen tot vuisten, zodat hij zijn kin er op kon laten rusten.
‘Dit zou niet moeten gebeuren. Niet tussen Ash en Nay.’ Ashton sloeg zijn ogen neer. Linn zuchtte. Het was wat ze allemaal dachten. Als er één koppel was dat zich zonder hindernissen door de lockdown had gevochten, dan waren het Ashton en Naylene geweest. Niemand had verwacht dat het plots een andere kant op zou kunnen gaan.
‘Soms gebeuren er dingen waar we geen controle over hebben,’ zei Linn voorzichtig, omdat ze Ashton ook niet wilde kwetsen. Het was echter wel de waarheid. Geen van hen kon in Naylene haar hoofd kijken, haar gevoelens begrijpen. Laat staan dat ze ervoor konden kiezen hoe zij zich voelde. Wat er ook aan de hand was: zij hadden er niets over te zeggen.
‘Dat is inderdaad zo,’ bevestigde Ashton, maar zijn stem brak. ‘Maar we hebben wel controle over onze eigen acties.’
Calum schudde zijn hoofd, alsof dat niet genoeg was. Hij keek opzij naar Linn. ‘Wat als het ook bij ons gebeurt?’
‘Oh, bubs.’ Linn schoof naar hem toe en sloeg een arm om zijn schouders. Dat hij bang was om haar te verliezen, en daarmee hetgeen wat ze hadden, deed haar pijn. Ze wilde hem verzekeren dat dit nooit bij hen zou kunnen gebeuren, maar ze wist dat ze dat niet kon doen. Ze wisten immers niet wat er precies was gebeurd met Naylene en Ashton. Ze kon Calum niet verzekeren dat zij nooit ruzie zouden krijgen, of dat één van hen hun gevoelens zou verliezen.
Ook Ashton schoof iets dichter naar Calum toe. Weer keek Linn hem aan, hopend dat hij wat woorden had die Calum zouden kunnen verzekeren dat hij niet bang hoefde te zijn. Dat wat er nu gebeurde tussen hem en Naylene een uitzondering was. Een situatie die lang niet bij iedereen voor hoefde te komen.
Maar Ashton leek ook niet de juiste woorden te hebben.
‘In mijn hoofd waren jij en Nay perfect samen,’ bekende Calum tegen Ashton.
‘Oh Cal, we zijn verre van perfect,’ verzekerde Ashton hem. ‘Iedere relatie heeft zijn beproevingen.’
‘Maar jullie lieten het werken,’ wierp Calum tegen. ‘Door jullie…’ Weer keek hij opzij naar Linn. Hij hoefde zijn zin niet af te maken voor haar om te snappen wat hij bedoelde. De relatie van Naylene en Ashton was één van de redenen geweest dat hij de relatie met haar aan had gedurfd.
Hetgeen wat hij als voorbeeld had gehad, was nu weggevallen.
Zuchtend liet ze haar hoofd tegen zijn schouder zakken. ‘Ik zou willen dat ik je kon vertellen dat we goed zitten, Cal. Want ik geloof wel dat dat zo is, maar ik weet ook dat een relatie hard werken is. Geven en nemen, communiceren.’ Dat laatste was waar het nu misging bij Naylene en Ashton.
‘Als we die dingen blijven doen, dan maakt het niet uit hoe slecht het kan gaan. En ik weet zeker dat als Naylene er klaar voor is, zij en Ash er ook weer bovenop komen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Liefde was iets moois. Calum had er de afgelopen maanden genoeg van kunnen genieten. Toch wist dat er genoeg aan zat wat minder rozenkleurig was als het werd geschetst. De persoon van wie je het meeste hield, kon je ook het meeste pijn doen. Calum had eerder ervaren dat het op sommige momenten zonder waarschuwing kwam. Het ene moment leek alles perfect te gaan, het volgende leek het alsof je op een afgrond stond en zonder waarschuw naar beneden werd gedrukt, geen verweer wat mogelijk was.
De afgelopen dagen hadden Calum en Ashton het vaak genoeg besproken. Hoe het de afgelopen tijd was gelopen. Ashton was van mening geweest dat alles goed was gegaan. Beter dan normaal zelfs. De tijd die ze samen door hadden gebracht was bijzonder geweest. Dan kon dit gewoon geen logisch gevolg zijn. Dat kon gewoon niet.
Calum liet zijn hoofd tegen dat van Linn aan leunen. “Zo voelt het ook voor mij.”
Natuurlijk hadden de twee problemen. De afgelopen tijd was het wel eens wat stroever verlopen omdat de wereld hen tegen leek te houden. Voor Calum voelde het echter wel alsof hetgeen wat ze hadden, daadwerkelijk goed was.
“Maar was dat ook niet hoe Ash en Nay zich voelden?” Dat was de hele reden dat Calum zich zo’n zorgen maakte. Het was alsof het uit het niets was gekomen. Zelfs voor Naylene. Toen hij haar voor het laatst had gesproken was alles juist goed geweest. Ondanks dat Naylene een behoorlijk gesloten persoon was, wist Calum zeker dat hij haar ondertussen goed genoeg kende om te zien wanneer het minder goed met haar ging. Of ze had de schijn goed opgehouden, maar dat leek hem gewoon niet het geval.
“Iedere relatie is anders.” Zei Ashton voorzichtig, waarop Calum wel knikte. Toch had hij zijn vrienden altijd als een voorbeeld gezien. Een manier waarop het kon lopen en waar hij ook vertrouwen in had. Twee mensen van wie hij zelf heel veel hield, die ook nog samen waren. Hij herkende zichzelf vaak genoeg in Naylene, terwijl hij Ashton op sommige momenten enkel kon beschrijven als zijn soulmate. Dat waren de mensen geweest in zijn hoofd het meest bij elkaar pasten. Voor hem was zijn relatie met Linn dan niet altijd heel anders dan die van Ashton en Naylene. Wel iets, maar niet geheel.
“En ik heb er vertrouwen dat het goed gaat komen tussen mij en Nay, wat er ook aan de hand is.”
Ashton boog zich voorover zodat hij Calum zijn knie even als troost aan kon raken. Het liet hem weten dat dit de twee mensen waren van wie hij het meest hield. Toch was de afwezigheid van de derde daarin gewoon voelbaar.
“Iets waar jij je aan vast kan houden. Dat iets gebroken is betekent niet meteen dat het niet gerepareerd kan worden.” Dat waren enigszins woorden die Calum goed deden. Wellicht was dat wat er nodig was, mensen die wilden vechten voor een relatie. Iets wat Ashton zeker nog wel wilden doen. Ze kenden Naylene haar kant niet, dus ze wisten niet hoe ze er in zat.
“Ik wil vechten voor onze relatie.” Fluisterde Calum, terwijl hij iets omhoog kwam. Hij keek naar Linn en nam haar vervolgens nog iets beter in zijn armen.
“En wellicht gaat dat op een gegeven moment niet genoeg zijn. Dat maakt het eng.”
“Dat iets eng is, betekent dat je er om geeft.” Fluisterde Linn vervolgens. Woorden die Calum misschien wel het meeste nodig hadden gehad, omdat hij in haar ogen zag dat ze hetzelfde voelde. Ergens diep van binnen was ze ook bang om alles te verliezen wat ze hadden. Dat betekende dat ze er om gaf.
“Ik houd van jullie. Van jullie beiden.” Het waren woorden die Calum niet heel snel rond gooide. Hij liet ze meestal merken door daden. Toch ging het hele gesprek hierover. Deze mensen waren zijn leven en die wilde hij niet kwijt.
“Wij houden ook van jou Cal.” De woorden van Linn waren zo zacht dat ze haast niet hoorbaar waren. Calum kon horen dat ze een brok in de keel had gekregen.
Calum haalde diep adem en ging weer rechtop zitten. “Misschien moeten we ergens anders over praten.”
“We kunnen er zo lang over praten als je wil, Cal.” Gaf Ashton aan.
Calum schudde zijn hoofd. “Ik denk dat het voor ons alle drie beter is om het even zo te laten. We hebben elkaar, laten we daar dankbaar voor zijn.”
“Waar wil je over praten Cal?”
“Aangezien we nu zoveel tijd hebben, zat ik na te denken dat we een keer de auto kunnen pakken en naar je vaders kunnen gaan? Desnoods gaan we eerst tien dagen in quarantaine.” Calum wist hoe serieus Linn de regels nam. Hij wilde daar geen ruzie over maken.
“Ik denk dat ze dat echt geweldig zouden vinden. We moeten even kijken of dat kan. Maar het lijkt me wel? Als we gewoon nergens naar toe gaan.”
“Misschien kan je ook mee, Ash?” Stelde Calum nog voor. “Ik denk dat je daar wel verder kan met schrijven.”
“Mijn vaders gaan het niet waarderen als je hun spiegels onder kliedert met woorden.” Waarschuwde Linn, waardoor ze alle drie moesten lachen. Dit waren de momenten die Calum voor altijd zou kunnen koesteren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn had Calum zijn idee zo goed gevonden dat ze er meteen werk van had gemaakt. Diezelfde avond had ze haar vaders nog opgebeld om te vragen wat zij er van zouden vinden als ze met z’n drietjes af zouden reizen naar Santa Barbara. Door de pandemie hadden ze de afgelopen maanden geen bezoekers meer gehad in hun bed and breakast en daarmee ook geen inkomsten – niet dat ze hen zouden laten betalen, maar desalniettemin was de aanspraak erg welkom.
Voor even had ze getwijfeld om ook Naylene uit te nodigen, of om iets soortgelijks voor te stellen. Het was nog steeds stil vanaf Naylene haar kant, ondanks dat Linn haar dagelijks een berichtje stuurde. Op dit moment ging het Linn niet eens meer om een reactie van haar beste vriendin, maar enkel om het feit dat Naylene wist dat er iemand aan haar dacht en dat diegene klaar stond voor haar als ze dat nodig had.
Na de verplichte quarantaine hadden zij, Calum en Ashton hun spullen gepakt en waren ze in Calum zijn auto naar haar vaders gereden. Linn wist niet waarom, maar zodra ze met Ashton en Calum in de auto zat, resulteerde dat altijd in Ashton die het verhaal vertelde over hoe hij en Calum een klein auto-ongeluk hadden gehad en aan de kant van de weg hadden gezeten met hun frietjes en milkshake over hen heen.
Ze waren tegen etenstijd gearriveerd en ontvangen met een heerlijke maaltijd. De rest van de avond hadden ze in de tuin doorgebracht, met z’n allen rond de vuurkorf terwijl ze verhalen deelden over de afgelopen maanden.
De volgende ochtend werd Linn wakker in een leeg bed, wat betekende dat Calum al wakker was en zijn eigen ding was gaan doen. Vlug pakte Linn een badjas en bond ze haar haren samen in een staart. Zodra de kappers weer open zouden mogen, zou ze meteen een afspraak boeken.
Het tuinhuis, wat diende als het bed and breakfast, was door de jaren steeds meer uitgebreid. Alles had een knus en zomers gevoel. Het keukentje wat ze mochten gebruiken, keek uit op de tuin. Linn zag Ashton op een yogamatje zitten, pratend met Brent.
Linn haar aandacht werd echter getrokken door Calum, die alle kastjes open had getrokken en de laatste net met een teleurgesteld gezicht dicht duwde. Op het aanrecht stond een uitgebreid ontbijt geserveerd, waarvan Calum en Ashton duidelijk al wat hadden gepakt.
‘Goedemorgen,’ begroette Linn hem, waarna ze naar hem toe liep om hem een kus op zijn wang te geven. ‘Zoek je iets?’
‘Koffie.’ Calum wees naar de lege koffiekopjes van hem en Ashton. ‘Byron zei dat ik meer kon maken, maar ik kan niet eens het apparaat vinden.’
Linn lachte en gaf hem nog een kus. Ze pakte de cafetiere van het aanrecht en hield hem omhoog. ‘Hiermee maken ze hun koffie. Kom, ik laat het je zien.’ Ze had haar vaders vroeger vaak genoeg geholpen met het voorbereiden van de ontbijtjes.
‘Er staat gemalen koffie in het mandje, bij de thee. En we hebben gekookt water nodig.’ Linn knikte naar de waterkoker. Ondertussen snoepte ze wat van het fruit dat op een bordje gepresenteerd lag.
Calum volgde haar instructies nauwkeurig op en overhandigde haar de gemalen koffie. Met een lepel schepte ze de juiste hoeveelheid er in. Ondertussen gleed haar blik weer naar de tuin. ‘Zitten ze daar al lang?’
‘Al vanaf dat ik wakker werd.’ Calum haalde zijn schouders op. Zodra het water kookte, pakte hij de waterkoker. Linn knikte en gebaarde dat hij er wat in kon schenken.
‘Denk je dat ze het over Nay hebben?’ Linn pakte een lepel en roerde de koffie voorzichtig door, waarna ze de deksel er ook op plaatste.
‘Waarschijnlijk.’
‘Ik vergeet altijd hoe spraakzaam je bent als je niet genoeg koffie op hebt,’ grapte Linn.
‘Hé.’ Calum pakte het ceintuur van haar badjas en trok haar naar zich toe. ‘Niet haten op mijn koffiegewoontes.’
‘Je koffiegewoontes krijgen een flinke klap zodra je deze koffie hebt geproefd.’ Lachend sloeg ze haar armen om zijn hals. Ze ging op haar tenen staan, voorzichtig om haar enkel niet teveel te belasten, en gaf hem een kus.
‘Koffie is koffie.’
Linn veinsde een geschrokken zucht. ‘Laat mijn vaders dat maar niet horen. Dan vinden ze je plots een stuk minder leuk.’
Ze liet hem weer los, zodat ze de koffie verder af kon maken. Ze duwde de ingebouwde zeef naar beneden en de donkere geur van koffie kwam daarmee vrij. Ze schonk een kopje in en overhandigde deze aan Calum.
Ze knikte naar Ashton in de tuin. ‘Ik hoop dat hij hem misschien kan helpen, op wat voor een manier dan ook.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dit was hetgeen wat ze het meeste nodig hadden gehad. Calum had zich er ondertussen bij kunnen neerleggen dat ze voorlopig niet meer konden reizen om concerten te geven. Door dat nieuws waren de muren behoorlijk op hem afgekomen. Er was gewoonweg niets te doen geweest. Het hele gedoe met Naylene had het niet veel beter gemaakt.
Calum wist maar al te goed dat Brent en Byron het de afgelopen tijd niet gemakkelijk hadden gehad. Hun leven draaide om de Bed en Breakfast die ze op hadden gezeten. Nu mochten er helemaal geen gasten meer komen. Ondanks dat de twee hadden laten weten dat ze echt geen geld aan zouden nemen, was Calum wel van plan om ze op de een of andere manier te helpen.
Ze waren er misschien net één dag, maar het leek al zichtbaar beter te gaan met Ashton. Met iemand praten die er volledig buiten stond, leek te helpen.
“Ik heb in lange tijd niet zo’n rust op zijn gezicht gezien. Wat ze tot nu toe ook hebben gedaan. Het helpt hem zeker.” Ashton zou iedere dag hier kunnen gebruiken. Nu Calum er zo over dacht, hijzelf en Linn ook.
“Zo te zien yoga.”
Calum schudde zijn hoofd. “Lekker wakker vandaag.”
“Zullen we ook buiten gaan zitten?”
Calum nam een zijn kopje vast en knikte naar buiten, ten teken dat ze inderdaad naar buiten konden gaan.
Linn ging hem voor naar buiten, waar ze werd begroet door Duke.
“Hey schatje, ben jij ook al een tijdje wakker? Heb je lekker geslapen vannacht.” Calum moest een beetje lachen. Normaal gesproken sliep Duke wel netjes op zijn eigen plek. Op deze nieuwe plaats, hadden ze hem echter op bed gelaten.
“Voor een kleine hond, neemt hij echt veel plaats in.”
Calum en Linn voegde zich bij Ashton. Het frisse gras voelde prettig. Het was echter de zeelucht die het afmaakte. Van wat was besproken zouden ze vandaag naar de zee gaan.
“Hey buddy.” Begroette Calum zijn beste vriend. “Goedemorgen Brent.”
Linn gaf haar vader een kus op zijn wang en ging naast hem in het gras zitten. “Jullie zijn vroeg bezig.”
“Ashton was wakker en kwam buiten toen ik bezig was met de planten. Toen hebben we besloten om samen yoga te doen.”
“Daarom hebben we een goed gesprek gevoerd.” Voegde Ashton er aan toe.
“Je ziet er goed uit Ash.”
“Het zal te zeelucht zijn.” Legde Brent er een schepje bovenop. Het was echter ook een manier om aan te geven dat het gesprek niet verder hoefde te gaan. Hij leek daarmee Ashton te beschermen. Iets wat Calum accepteerde, door een slokje van zijn koffie te nemen.
“Dan moeten we vandaag maar naar het strand.” Stelde Linn voor.
Calum schoof iets in haar richting. Ondanks dat hij goed had geslapen, zat de vermoeidheid er nog wel een beetje in. “Als we daar rustig aan kunnen doen.”
Linn haalde een hand door zijn haren. “Natuurlijk.”
Ze hoefden echt niet de hele dag op de zelfde plaats te blijven liggen. Het leek Calum echt wel fijn om een dag rustig aan te doen. Ze hadden hier genoeg tijd. Voor nu zouden ze blijven zo lang ze dat wilden. Of dat nou een paar dagen waren of zelfs een paar weken.

Zoals ze af hadden gesproken waren ze naar het strand gegaan. Ashton had besloten om zijn tijd bij het huis door te brengen. Dat betekende dat Calum Duke daar ook achter had gelaten.
Linn en Calum hadden samen hun weg gevonden tussen de duinen. De eerste keer dat Calum hier was geweest, had hij zich al verbaasd hoe rustig het strand was geweest. Nu had hij anders verwacht, omdat dit een van de weinige dingen was die mensen konden doen.
Ze waren een tijdje bij de zee geweest, waar ze dan wel in hadden gelopen maar niet daadwerkelijk in hadden gezwommen. Nu zaten ze samen op de dekens die Linn mee had gekregen van haar vaders.
Calum had Linn tussen zijn benen genomen. Sinds het gesprek wat hij met haar en Ashton had gehad, had hij geprobeerd om zoveel mogelijk te genieten van de tijd die ze samen hadden. Zeker toen hij zich bedacht hoe bevoorrecht ze eigenlijk waren dat ze het nu samen door konden brengen.
Vanuit de tas klonk de telefoon van Linn. Calum leunde al in de richting om hem er uit te halen.
“Laat maar Cal. We zitten hier nu rustig.”
Omdat Calum al een beetje in de tas zet te rommelen, zag hij net de naam op het scherm van diegene belde. De naam alleen al zorgde er voor dat Calum niet wist wat hij moest doen.
Toch pakte Calum de telefoon.
“Het is Nay.”
Linn draaide zichzelf in een behoorlijke vaart bij.
“Nay?” Vroeg ze verbaasd. Waarop Calum knikte. Hij overhandigde haar zelfs de telefoon. Toch wist hij zelf niet echt wat hij moest doen.
“Moet ik weg?” Er was een reden waarom ze Linn had gebeld en niet hem. Wellicht wilde ze hem niet spreken en hij wilde nergens tussen inkomen.
“We kunnen even kijken waar het over gaat.”
Linn nam de telefoon op. “Hey Nay.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het had zo vredig aangevoeld op het strand dat Linn haarzelf haast had vervloekt omdat ze was vergeten haar telefoon op stil te zetten. Ze had het belletje dan ook graag willen laten gaan, maar zodra Calum haar had verteld wie de beller was geweest, was ze blij dat haar telefoon af was gegaan. Ze had niet gedacht dat Naylene een deze dagen zou bellen.
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn en Linn hield haar adem in. Misschien had Naylene haar per ongeluk gebeld, al zou ze dat ondertussen wel door moeten hebben. Toch werd er niet weggedrukt. Calum hield zijn arm stevig rond haar middel en legde zijn kin op haar schouder. Waarschijnlijk wachtte hij ook op een teken van Naylene.
‘Nay?’ probeerde Linn nog een keer. Misschien had ze haar niet gehoord, al was ook dat slechts een excuusje dat Linn kon verzinnen voor de stilte die aan de andere kant heerste.
‘Ik ben er.’ De drie woorden klonken als een fluistering, alsof het moeilijk voor haar was om toe te geven dat ze haar daadwerkelijk had gebeld. Linn was al lang blij dat Naylene iets van zich liet horen en wilde haar het liefst ook aan de lijn houden, voordat ze zich zou bedenken.
‘Ik ben blij dat je iets van je laat horen,’ zei ze dan ook. Ze leunde tegen Calum aan en probeerde na te denken over hetgeen wat ze Naylene kon vertellen, of vragen. Ze had het gevoel dat Naylene ieder moment weer op zou kunnen hangen, zeker als ze het verkeerde zou zeggen.
‘Cal is ook hier. We zijn op het strand. Ik kan eventjes weglopen, als je dat prettiger vindt. Je staat niet op de speaker.’ Al zou Calum Naylene ook moeten kunnen horen. Hij zat immers achter haar.
Naylene bleef stil, waaruit Linn concludeerde dat het misschien niet erg was dat Calum er ook was. Mocht dat wel zo zijn, dan zou ze altijd nog op kunnen staan.
‘Jullie zijn op het strand?’
‘Ja, in Santa Barbara. Bij mijn vaders,’ legde Linn uit. Dat Ashton ook met hen mee was, liet ze voor nu maar achterwegen. Het laatste wat ze wilde was dat Naylene het idee had dat ze een kant hadden gekozen. Dat was niet hoe dit werkte.
‘Het is een erg rustig strand, zelfs nu. Misschien kan ik het je een keer laten zien. Het is heel anders dan in LA.’ Daar waren de stranden druk, zeker rond deze tijd van het jaar. Het was immers al een paar ween zomer en aangezien allerlei andere festiviteiten niet door konden gaan, was het strand één van de weinige opties. Gelukkig was deze plek niet veel veranderd.
Omdat Naylene niet antwoordde, bleef Linn doorpraten. Ze had nog niet opgehangen, wat hopelijk betekende dat ze het fijn vond om te luisteren. Zelfs als het over niets in het bijzonder ging. ‘Je zou zelfs Watts en Freckles mee kunnen nemen. Ik weet zeker dat ze het ontzettend leuk zouden vinden hier.’
Ondertussen tekende Calum met zijn vrije hand in het zand. Linn volgde de rustgevende bewegingen van zijn vingers en duwde haar eigen voeten ook onder de warme zandkorrels.
‘Freckles heeft de zee nog nooit gezien,’ zei Naylene zachtjes. Ze hadden de hond immers pas vlak voor de pandemie genomen.
‘Dan moet hij hier maar snel een keer naar toe. Ik weet zeker dat hij dat leuk zou vinden.’ Vanzelfsprekend zou ze Naylene hier niet naar toe laten komen nu Ashton er ook was. Maar wie weet zouden ze binnenkort een keer af kunnen spreken en dan zou ze hier een paar dagen met Naylene door kunnen brengen.
Linn ging verder over wat ze zouden kunnen doen in Santa Barbara, waaronder genieten van het heerlijke eten dat haar vaders konden maken, het wandelen over de lange pier en de verschillende botanische- en bloemen tuinen. Misschien zouden ze zelfs naar een wijnproeverij kunnen gaan, gezien een groot deel buiten plaatsvond en de regels zich leken te versoepelen nu het zomer was geworden.
‘Linn?’ Naylene onderbrak Linn haar verhaal over alle activiteiten die ze konden ondernemen.
‘Ja?’ Linn keek voorzichtig opzij naar Calum, bang dat ze misschien was doorgeslagen in alles en Naylene nu had afgeschrikt.
‘Bedankt, voor al je berichtjes. En voor dit.’
Het liefst wilde Linn haar nu knuffelen, om haar op die manier te verzekeren dat wat er ook aan de hand was, ze niet zomaar zou opgeven. Zelfs niet als Naylene voor weken niets van zich liet horen.
‘Ik weet niet of je echt belde voor een activiteitenschema van Santa Barbara, maar ik ben blij dat je al die tijd aan de lijn bent gebleven,’ bekende Linn. ‘En ik ben ook echt heel erg blij dat je belt. Het is goed om je stem eventjes te horen, Nay.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het waren de korte berichtjes die ze iedere dag van Linn had gekregen, die Naylene er doorheen had getrokken. Enkele weken lang had Linn iedere dag een bericht gestuurd. Soms had ze daarin verteld dat ze er voor haar was geweest. Op andere momenten waren het foto’s geweest die haar lieten weten wat Linn door had gemaakt.
In het begin had ze het vervelend gevonden. Het had ergens gevoeld alsof Linn zich er tussen probeerde te wurmen. Nu ze er op terug keek was het eigenlijk precies wat ze nodig had gehad. De dagen die gevuld waren met haar werk, hadden haar behoorlijk opgebroken. Zeker nu ze alles vanuit huis had moeten doen. De muren waren op haar afgekomen. De momenten tussen haar en Ashton hadden zich keer op keer weer afgespeeld.
Ze had zich beseft dat ze Linn had gemist. Hoe ze uren met elkaar hadden kunnen praten, maar ook in stilte met elkaar hadden kunnen zitten. Naar dat laatste had ze vaak verlangd. Toch had ze de telefoon niet op durven pakken om dat aan Linn te laten weten. Totdat het op een dag zo erg was geweest dat Naylene ook niet meer had geweten wat ze had moeten doen. Er waren tranen gevloeid, ze had geschreeuwd en op een gegeven moment was zelfs haar adem zo onregelmatig geworden. Ze had iemand willen spreken. Ze had Linn nodig gehad.
De zachte woorden van Linn hadden haar dag veranderd. Het feit dat ze nergens om had gevraagd, maar gewoon was blijven praten, gaf Naylene aan hoe goed haar vriendin haar kende.
Door dat alles wat ze zich schuldiger en schuldiger gaan voelen. Wat er tussen haar en Ashton was gebeurd, had invloed op iedereen. Ze wist dat het niet eens Ashton zijn schuld was. Ze kon het beter verwoorden als wat er met haar was gebeurd. Een innerlijke strijd, een vreselijke worsteling was niet iets waar ze Ashton in mee had willen trekken en daarmee had ze hem ook de deur gewezen.
Met Ashton zijn vertrek, had ze ook haar vrienden zien gaan. Linn, maar ook Calum en Andy. Ze had geen van hen meer willen spreken. Wat haar pijn had gedaan, maar het was beter geweest. Alles was beter dan praten over hetgeen wat er was gebeurd. Naylene kende ze, uiteindelijk zouden ze willen weten wat er aan de hand was.
Linn had nu echter bewezen dat ze het oké vond om het niet te weten. De afgelopen dagen hadden ze wat vaker met elkaar gesproken. Geen hele diepe gesprekken. Ze hadden enkel gepraat over hun dagen. Linn die zich nog steeds in Santa Barbara bevond had gesproken over haar tijd daar. Het strand, het hele rustige plaatsje bij haar vaders. Toen Linn voor had gesteld of ze ook dit kant op zou reizen, had ze ineens aangegeven dat het niets was. Niet in het minste omdat Calum en Ashton zich daar ook bevonden.
Er was echter iets veranderd. Linn had aangegeven dat Calum en Ashton terug zouden gaan naar Los Angeles. Wat de reden daar voor was, wist Naylene niet. Het maakte haar eigenlijk ook niets uit. Ze had besloten om haar spullen te pakken en naar het kustplaatsje te reizen. Naast Freckles en Watts, had ze ook wat werkspullen bij zich, zodat ze niet volledig van de radar verdween. Ze kon in de ochtenden werken, misschien zelfs in de tuin. De rest van de tijd zou ze bij kunnen komen. Weg kunnen zijn van alles wat in Los Angeles was. Daar had ze nu het meeste baad bij.
Ze had zojuist de auto geparkeerd voor het prachtige huis van de vaders van Linn. Ondanks dat ze de mannen vaker had gezien, was ze hier nog nooit geweest. Het voldeed echter precies aan de beschrijving die ze hadden gegeven. Ze werd er meteen rustig van.
Linn verscheen op de oprit. Even leek ze te twijfelen of ze naar Naylene toe kon komen. Naylene knikte echter en overbrugde zelf al snel de meters tussen haar en Linn. Ze wist niet hoe snel ze haar armen om de kleinere vrouw heen moest slaan. Dit had ze gemist. Iemand wie ze vast kon houden. Iemand die voor eventjes al haar verdriet weg kon nemen.
“Hey Linn. Bedankt voor de uitnodiging.”
De honden begonnen vanuit de auto te protesteren.
Naylene keek om en schudde haar hoofd. Het was Freckles die op één van de stoelen was geklommen en ondertussen de hele voorruit besmeurde met zijn natte neus. Het was een schat van een hond, maar op sommige momenten zoveel werk.
“Ik denk dat ik ze er beter even uit kan halen voordat ze de boel afbreken.” Zei Naylene. Ze lachte wel, maar echte blijdschap had ze een hele lange niet meer gevoeld. Op die manier zag ze er ook uit. Witter dan ze ooit was geweest. Wallen onder haar ogen. Ze wist dat het niet de schoonheidsprijs verdiende. Ze hoopte dan ook dat haar tijd hier daar wat verandering in zou brengen. Dat ze Linn uit kon leggen dat het niet haar fout was geweest. Maar dat ze er ook nog niet klaar voor was om er over te praten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De komst van Naylene had haar nerveuzer gemaakt dan dat ze in eerste instantie had verwacht. Het was maar Naylene, haar beste vriendin. Iemand die ze goed genoeg kende om te weten wat ze er van kon verwachten. Nu was dat echter anders. Doordat Naylene zich zo terug had getrokken, had Linn geen idee meer wat ze wel en niet kon doen. Ze had geen idee waar Naylene behoefte aan had, behalve dan dat ze eindelijk klaar was om zich weer onder de mensen te begeven. Linn hoopte dat een paar dagen aan zee haar goed zouden doen.
Gelukkig kon Naylene aangeven wat ze wilde. Linn was blij om haar weer in haar armen te hebben. Door de omhelzing merkte ze ook hoe erg Naylene het nodig had gehad. Iemand die er voor haar was, die haar eventjes vasthield om haar te vertellen dat het allemaal wel goed zou komen.
‘Haal ze er maar snel uit. Het is te lang geleden dat ik heb geknuffeld met die twee.’ Linn knikte naar de honden. Ze had Freckles niet eens heel erg vaak gezien en ze had het idee dat de hond wel drie keer zo groot was als de laatste paar foto’s die ze van Naylene en Ashton had gekregen.
Linn wachtte terwijl Naylene de honden uit de auto haalde. Ondertussen controleerde ze haar telefoon. Zij en Calum waren het er over eens geweest dat ze niet aan Ashton zouden vertellen dat Naylene contact had gezocht. Het zou hem alleen maar pijn doen en dat was iets wat ze wilden voorkomen. Calum had ook benadrukt dat hij niets hoefde te weten van hetgeen dat Linn en Naylene zouden bespreken. Alleen als Naylene daar toestemming voor zou geven.
Freckles rende enthousiast op Linn af en Linn ging door haar knieën om de hond te begroeten. Watts daarentegen bleef trouw aan Naylene haar zijde. Het stelde Linn gerust dat Naylene de honden nog had gehad. Ze had twee dieren gehad waar ze voor had moeten zorgen. Ze hadden uit gemoeten, wat Naylene ook naar buiten had gedwongen.
Toch zag Linn ook dat het niet genoeg was geweest. Naylene was bleek en moe. En ondanks dat ze net wel had gelachen, had ze ook gemerkt dat het niet haar gebruikelijke lach was geweest. Linn kwam weer overeind toen ze Naylene met al haar spullen zag staan. Ze liep naar haar toe en nam een tas over.
‘Kom, dan zetten we eerst je spullen weg. En dan kunnen we even naar mijn vaders, als je wil. Als je liever rustig wil zitten daar, dan is dat ook goed.’ Het laatste wat ze wilde, was dat ze Naylene te snel iets zou laten doen waar ze nog niet klaar voor was. Daarnaast was ze ook bang dat Brent of Byron per ongeluk iets over Ashton zou zeggen, aangezien Ashton de afgelopen dagen veel met hen had gepraat over de situatie.
Naylene knikte en Linn nam haar mee naar het tuinhuis waar ze zelf al enkele dagen in verbleef. De tijd die ze er met Calum door had gebracht, was heerlijk geweest. Ze waren vaak samen naar het strand gegaan en ze hadden daar uren kunnen zitten, zonder specifiek ergens over te spreken. Het had hem goed gedaan, had ze gemerkt. Misschien zou het strand hetzelfde effect hebben op Naylene.
‘Ik vind het heel fijn dat je hier naar toe bent gekomen,’ zei Linn terwijl ze Naylene meenam naar de kamer die ze voor haar klaar had gemaakt. Ze had gekozen voor de kamer met uitzicht op de duinen, op de begane grond. Zo zou ze met gemak naar Freckles en Watts kunnen als ze haar nodig zouden hebben.
Naylene had zich ontfermd over wat eten en drinken voor de honden. Ze had de bankjes al neergezet en schonk wat water in uit de flesjes die ze mee had genomen. ‘Het is erg aardig van Brent en Byron dat ik hier een paar dagen mag blijven.’
‘Geloof me, ze zijn ontzettend blij dat ze weer een beetje gastheer kunnen spelen,’ zei Linn met een glimlach. Ondanks dat Calum en Ashton al een dag waren vertrokken, hadden ze nog steeds een uitgebreid ontbijtje voor haar neergezet en had ze elke dag een opgemaakt bed.
Linn ging op de rand van het bed zitten en keek toe terwijl Naylene nog een paar spulletjes uitpakte, waaronder hetgeen wat ze nodig had voor werk. Het liefst wilde ze haar vragen om even rustig te gaan zitten, zodat ze konden praten. Maar Naylene was hier nog maar net en ze wilde niet dat ze weer dicht zou klappen.
‘Kan ik iets voor je inschenken? Thee, koffie? Iets sterkers?’ Het was nog maar vroeg op de ochtend, dus het zou waarschijnlijk de tweede keuze worden.‘Koffie is goed.’ Linn knikte en kwam overeind. ‘Ik ben in het keukentje als je me nodig hebt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Onderweg had Naylene proberen te bedenken waar ze Linn in mee wilde nemen. Linn zou haar nergens toe verplichten. Toch wist Naylene zelf ook wel hoe vreemd het over moest komen, dit alles. Nu leek het alsof ze uit het niets boos was geworden op Ashton en er meteen een punt achter had willen zetten. De zaak lag zoveel complexer dan dat.
In het badkamertje liet Naylene het water even lopen. Voorzichtig maakte ze haar gezicht een beetje nat, het voelde verfrissend. Ergens had ze de hoop dat deze plaats datzelfde kon doen met haarzelf. Een andere omgeving waar ze niet de hele tijd werd herinnerd aan hetgeen wat er was gebeurd. Foto’s die in kast aan het branden waren.
Terwijl Naylene haar gezicht droog depte luisterde ze naar de geluiden van buiten. Watts en Freckles waren overduidelijk met elkaar aan het spelen. Iets wat Freckles nog wel graag liet doen merken. Gelukkig had ze al wel gezien dat de grond goed omheind was. Ondanks dat had het er wel heel vrij uitgezien.
Naylene liep terug naar het keukentje, waar Linn inmiddels al heerlijk ruikende koffie in de maak had.
“Een cafetiere?” Vroeg Naylene verbaasd. “Dat wordt een goede kop koffie.”
“Eindelijk iemand die het wel kan waarderen.” Terwijl Linn twee koppen inschonk, keek Naylene haar nieuwsgierig aan.
“Cal. Hij zei dat koffie, koffie is.”
“Wat een barbaar.” Zei Naylene lachend.
In de tijd dat ze thuis had gewerkt waren er bij Naylene heel wat koppen koffie doorheen gegaan. Op kantoor was ze ook al wel iemand die snel een kop koffie had gepakt. Zij en Ashton hadden op een gegeven moment echter allerlei soorten bonen in huis gehaald, om de perfecte kop koffie te kunnen maken.
“Ik heb het maar niet aan Brent en Byron verteld. Die zouden hem meteen uit de familie zetten.”
Naylene moest wederom een beetje lachen. Ze wist ook wel dat het niets was bij haar gebruikelijker lach, maar ze vond het fijn om het even te laten gaan.
“Wil je buiten zitten?”
“Ja dan kan ik de hondjes een beetje in de gaten houden.”
Naylene wist niet echt wat ze zouden doen als ze eenmaal klaar waren met het echte uitrazen. Ze wilde niet dat Freckles ineens gaten zou gaan graven in de tuin van Brent en Byron. Dat was zeker geen goede eerste indruk als gast.
Naylene volgde Linn naar buiten, waar een heerlijk zitje was. Naylene was behoorlijk vroeg vertrokken, waardoor ze nu nog tijd genoeg had. Zo ver rijden was het nou ook weer niet geweest. Het was heerlijk om een plaats als deze te hebben. Linn was dan ook heel verstandig geweest om hier te komen. Ondanks alles. Maar net zoals Naylene nu had gedaan, had Linn er ook voor gezorgd dat ze quarantaine was geweest. Naylene had het vooral gedaan omdat ze geen andere mensen had willen zien.
Watts kwam al snel aangerend en ging bij Naylene zitten, die al een plaatsje op het terras had gevonden.
“Hey kerel. Vindt je het lekker hier?” Ze streek over zijn kop en kriebelde er vervolgens onder. Ze zocht Freckles, die ze verderop vond. Hij was aan het rollen in het gras. Iets wat hij ook heerlijk vond als ze in het park waren.
“Ik kan er gewoon niet over uit hoe groot Freckles is geworden.”
“Hij wordt echt lomp nu.” Naylene was gek op Freckles, ondanks dat hij een hand vol was. Watts was dat in het begin ook wel geweest, maar die twee hadden zo’n band met elkaar dat het uiteindelijk wel was veranderd. Freckles hoefde echt niet hetzelfde te worden, Naylene hoopte echter wel dat de dalmatiër gewoon goed naar haar kon blijven luisteren.
“Hij denkt dat hij nog heel klein is, maar zijn lichaam is zo. Op sommige momenten struikelt hij over zijn eigen poten. Op andere momenten heeft hij niet door hoe groot hij precies is. Vorige week probeerde hij op mijn schoot te springen terwijl ik wat eten had. Nou dat lag echt over de hele bank.” Op dat moment was ze best even boos geweest, omdat het de twee keer was dat Freckles op de een of andere manier de bank had weten aan te vallen.
Linn leek wel echt om het verhaal te kunnen lachen. Ze riep Freckles. Die ineens opveerde en naar haar toe rende.
“Redt de koffie.”
Linn zette al snel de koffie op het tafeltje, wat net op tijd was, want Freckles was al snel tegen haar opgesprongen.
“Sorry, ik probeer dat er echt uit te krijgen. Het gaat de laatste weken wat minder goed.”
Dat was ook wel logisch. Naylene was haarzelf niet echt geweest, waardoor ze het soms wat moeilijker had gevonden om streng te zijn. Freckles had het heerlijk gevonden. Ondanks dat ze wel echt wist dat ze er iets aan moest doen.
Watts was juist het andere uiteinde. Die had haar gedrag eigenlijk gespiegeld en was juist heel erg lief voor haar geweest. Hij had haar niet eens alleen willen laten op de momenten dat ze naar de badkamer was gegaan.
“Ooh dat geeft niet hoor.”
Naylene wist dat het voor Linn niet uitmaakte, maar ze wilde niet dat een grote hond als Freckles ongeveer iedereen om zou gaan lopen. Daar ging ze nu echt niet over in discussie, ze was al lang blij dat ze hier was en dat ze haar hoofd misschien ergens anders kon krijgen. Ze wist echter ook dat ze daarvoor eerst een gesprek met Linn moest hebben.
“Linn.” Fluisterde ze daarom ook.
Freckles had zijn poten op de benen van Linn gelegd en had zijn hoofd er bij op gelegd. Wat Naylene er wel echt lief uit vond zien.
Linn knikte, ten teken dat ze luisterde. Dat wist Naylene. Linn zou altijd luisteren.
“Ik weet niet of ik ooit klaar ben om te praten over hetgeen wat er is gebeurd. En vooral de reden waarom ik op die manier reageerde.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het voelde goed om met Naylene in de tuin te zitten en grapjes te maken over Calum en de honden, al wist Linn ook dat dit niet was hoe het hoorde te zijn. Er stond nog iets groots tussen hen in. Een onzichtbare muur. Het was aan Naylene om die te laten zakken, al was het maar een klein beetje. Het maakte niet uit wanneer ze dat deed, of hoe. Als ze voor nu oppervlakkig wilde praten over alles behalve haar relatie met Ashton, dan zou Linn daar in meegaan.
Toch leek Naylene wel iets kwijt te willen. Misschien dat anderen het als nauwelijks iets zouden beschouwen, maar Linn wist hoeveel moeite het al had gekost voor Naylene om hier naar toe te reizen en in te zien dat ze niet langer opgesloten kon zitten in haar appartement. Alles wat ze daar zelf nog aan toe wilde voegen, was in Linn al behoorlijk wat.
‘Dat begrijp ik,’ fluisterde Linn. ‘Wat voor een reden het ook is, het is aan jou om te besluiten wat je wil vertellen. En hoe.’ Natuurlijk wilde ze weten wat er was gebeurd. Uit Ashton zijn verhaal kon Linn nauwelijks iets opmaken. Het enige wat ze zich kon bedenken, was dat Naylene het niet prettig had gevonden dat Ashton zomaar in haar spullen was gaan snuffelen, maar dat was geen gegronde reden voor haar gedrag. In ieder geval niet in deze mate. Naylene moest een achterliggende reden hebben. Eentje die verklaarde waarom ze zich zo had teruggetrokken.
‘Als je maar weet dat, ongeacht wat je me vertelt, ik je niet veroordeel. Wat het ook mag zijn.’ Linn hield haar ogen gericht op Freckles, die zijn kop tevreden op haar schoot had gelegd en leek te genieten van haar angels die zachtjes achter zijn oor kriebelden.
‘Het is iets wat ik probeer achter me te laten,’ bekende Naylene. Linn keek naar haar op, maar Naylene ontweek haar blik door naar haar koffie te kijken. Soms was het makkelijker om ergens over te praten als je oogcontact kon vermijden. Daarom besloot Linn zich ook weer te richten op Freckles, zodat Naylene niet het idee zou hebben dat ze naar haar keek.
‘Iets uit je verleden?’ vroeg Linn voorzichtig. Ze wist dat Naylene geen prettige thuissituatie had gehad. Ze had haar ouders zelfs ontmoet en het waren geen mensen bij wie Linn zich prettig had gevoeld. En Naylene had ook verteld over haar ex. Het konden echter zoveel dingen zijn.
Vanuit haar ooghoeken zag ze Naylene knikken. ‘Soms denk ik dat ik het echt achter me heb gelaten, maar dan haalt het me weer in. Zo ook met Ashton.’
Automatisch gingen Linn haar gedachten naar de ex van Naylene. Ze had de man nooit ontmoet, en daar was ze dankbaar voor. Uit de verhalen van Naylene was duidelijk naar voren gekomen dat hij een explosief karakter had gehad en dat hij verbaal agressief had kunnen worden. En Linn wist ook hoe intens Ashton kon zijn, wat zowel zijn positieve als negatieve kanten zijn.
‘Heeft Ashton…’ Linn slikte, niet zeker hoe ze haar vraag moest stellen. Ashton was ook haar vriend. Iemand waarvan ze niet zomaar zou willen denken dat hij iets slechts had gedaan. ‘Hoe erg was jullie ruzie?’
Naylene haar schouders schokten en met schrik in haar ogen keek ze naar Linn. ‘God, nee. Zo was het helemaal niet.’
Opgelucht haalde Linn adem. Ze was blij om te horen dat het niet zo ver was gegaan. Dat Ashton niet de controle was verloren. Ze had het ook niet mogelijk geacht, maar nu ze hier met Naylene zat, wist ze ook niet in hoeverre Ashton het hele verhaal had verteld. Gelukkig bleek dat wel zo te zijn. Het verklaarde echter ook niet wat er wel was gebeurd.
‘Ik moet toegeven dat ik blij ben om dat te horen,’ fluisterde Linn. ‘En als dit alles is wat je er over wil vertellen, dan is dat goed. Het is moeilijk om niets in te vullen, maar het is jouw verhaal.’ Linn hoopte dat Naylene het haar niet kwalijk nam dat ze probeerde te gokken wat er was gebeurd. Ze kon haar gedachten niet tegenhouden. Ze hield zich echter wel in, want ze wilde Naylene niet nog meer van streek maken.
Linn zag dat Brent voor het raam stond en ze stak haar hand naar hem op. Naylene volgde de richting met haar ogen en gaf een knikje naar Linn haar vader.
‘Ze zijn vast blij dat je hier bent,’ zei Naylene, waarop Linn glimlachte.
‘Het is heel fijn om hier te zijn. Ik denk niet dat het ooit anders zal voelen dan alsof ik thuis ben.’
Naylene knikte, al had haar instemming iets sombers. Linn wist dat Ashton voor een lange tijd haar thuis was geweest. Niet perse zijn woonplek, maar wel zijn aanwezigheid. En dat was nu ook weggevallen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De omgeving was rustgevend. Naylene was de afgelopen dagen aan het werk geweest, maar de tijd die ze vrij had kunnen maken had ze zich buiten bevonden. Ze had al enkele wandelingen gemaakt. De ene keer met Linn. Op andere momenten met één van haar vaders. De mannen hadden beiden een bijzondere kijk op de wereld. Een manier die bij Naylene voor een soort van innerlijke rust had gezorgd.
Ondanks dat het nu weekend was, had Naylene vanmorgen nog even twee uurtjes gewerkt. Linn was nog aan het slapen geweest. Voor de rest van de dag hadden ze afgesproken om samen naar de zee te gaan.
De hondjes waren er van de week al geweest en hadden het geweldig gevonden. Nu zouden ze echter samen de zee in gaan. Iets waar Naylene zich wel echt op had verheugd. Een gevoel wat ze in weken niet had gevoeld.
Met de dag had Naylene meer en meer het gevoel dat Linn haar echt leek te begrijpen. Daarom wilde ze haar het hele verhaal eigenlijk wel vertellen. Ze wist echt niet hoe ze daar aan moest beginnen. In de weg naar het strand had ze zich al wel bedacht dat dit misschien het perfecte moment daar voor was. Ze wilde eigenlijk even aankijken hoe de dag precies liep.
De twee vrouwen hadden hun spulletjes op het strand neergelegd en waren samen in de richting van de zee gelopen. De honden waren daar ook al lang. Waar Freckles een paar dagen geleden nog als een idioot door het zoute water had gerend, leek hij nu wel iets rustiger. In ieder geval met het op drinken van het water. Watts was daarin wat rustiger.
“Mag ik wat foto’s van jullie maken?” vroeg Linn wat onzeker.
“Het hoeft niet hoor!” Ging ze meteen verder. Waarop Naylene haar hoofd schudde. Ze was wel gewend om voor een camera te staan. Andy had vaak genoeg foto’s van haar gemaakt. Linn had haar gisteravond nog verteld dat ze zich meer wilde gaan verdiepen in fotograferen. Naylene had zelfs in een opwelling aangeven dat ze dat ook wel wilde gaan doen.
“Ik vind het prima.” Gaf Naylene dan ook aan.
Linn liep weg uit het water. Ze was nog lang niet zo diep gelopen, dus ze was niet heel erg nat geworden. Daardoor kon ze makkelijk foto’s maken. Op die manier gingen ze dan ook bezig. Naylene deed precies wat Linn van haar vroeg. De hondjes hielpen daar een beetje in mee.
Alles ging prima, totdat Linn door haar knieën was gegaan en Freckles dat als uitnodiging zag om te komen knuffelen. Hij rende op haar af en kreeg haar met gemak op de grond.
“Oh Linn!” Bracht Naylene geschrokken uit. Ze rende naar Linn toe, die op haar kont was gevallen.
“Alles goed?”
“Ja hoor prima! Het was niet zo’n harde klap.” Freckles leek het alleen maar als spelletje te zien en die sprong weer tegen Linn aan.
“Freckles, kom op.” Naylene pakte zijn halsband vast, zodat ze hem terug kon trekken.
“Nee laat hem maar.” Fluisterde Linn. “Wil je deze even terug brengen? Ik denk dat er wel leuke plaatjes tussen staan.”
Naylene pakte de camera aan. Ze liep terug naar hun spullen. Ondertussen bladerde ze door de foto’s die er in stonden. Totdat ze een foto van haar en Ashton tegen kwam. Alleen door het beeld al bleef ze stokstijf stil staan. Ze kon wel zeggen dat ze hem niet miste, maar ze wist dat ze haarzelf dan voorloog. Toch wist ze niet of het ooit nog goed zou komen.
Snel drukte Naylene de camera uit en borg die op in haar spulletjes. In plaats daar van pakte ze een bal voor de hondjes en ze liep terug naar Linn, die nog steeds in het zand zat. Freckles leek het helemaal geweldig te vinden want die stond uitdagend voor haar.
“Hij wil met je spelen.” Bracht Naylene lachend uit.
“Maar als ik overeind kom heb ik overal zand zitten. Dat wil ik nog even niet onder ogen zien.”
Naylene besloot om naast Linn te gaan zitten. Ze wist ook wel dat ze het hele gesprek misschien zou verpesten. Dit hele moment. Ze hadden eindelijk het plezier waar ze voor vandaag naar hadden gezocht. Toch brachten de woorden van Linn iets naar boven. Zeker in combinatie met de foto die ze van haar en Ashton had gezien.
“Ik denk dat ik iets onder ogen moet gaan zien.” Fluisterde ze dan ook.
Zoals verwacht draaide de hele sfeer bij. Linn leek precies te weten waar het over ging. De afgelopen dagen had ze het zoveel mogelijk laten rusten. Ze had genoegen genomen met de summiere uitleg die Naylene haar had gegeven. Op een gegeven moment zou dat echter niet genoeg zijn. Niet zolang ze hun vriendschap wilden behouden. Dat was Naylene nu dierbaarder dan de pijn die ze zou voelen als ze er over zou spreken.
“Weet je het zeker? Het hoeft niet Nay.” Fluisterde Linn.
“Ik denk dat het op een gegeven moment tussen ons gaat zitten. En als dat al niet zo is, dan misschien tussen jou en Ashton en dat wil ik niet op mijn geweten hebben.” Naylene had het logisch gevonden dat Linn haar eigen invullingen had gedaan. Daarin had ze Naylene op de eerste plaats willen zitten. Even was aan Linn te zien geweest dat ze achter Ashton aan zou gaan mocht dat nodig zijn. Het lag echter niet aan hem.
“Het is mijn broer.” De woorden kwamen er bijna onhoorbaar uit.
“Broer?” Vroeg Linn verbaasd. Alsof ze het woord niet goed had gehoord.
“Ja. De jongen op de foto. Is mijn broer.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De jongen op de foto was haar broer.
Linn wist niet goed hoe ze het moest verwerken. In haar optiek had Naylene nooit een broer gehad. Ze had altijd gedacht dat ze enig kind was geweest. Ze had haar broer nooit in gesprekken genoemd, als ze al over familie had gepraat. En in haar appartement had geen enkele foto gestaan. Behalve dus degene die Ashton had gevonden, maar volgens Ashton had de foto diep in de kast gelegen. Verstopt, bewust. Niemand had hem mogen vinden, maar Linn wist niet wat dat betekende.
Had ze een hekel aan haar broer? Had hij, net zoals haar ouders, een andere kijk op de wereld? Of was er iets anders aan de hand? Er ging een verschrikkelijke gedachte door Linn haar hoofd heen, maar ze durfde hem niet om te zetten in een vraag.
‘Ik wist niet dat je een broer had,’ zei Linn, al vond ze het een ongelooflijk domme opmerking van haarzelf. Natuurlijk had ze dat niet geweten. Niemand, en dat leek ook Naylene haar bedoeling geweest. Anders had ze wel aan Ashton uitgelegd wie hij was geweest. Dat moest betekenen dat er iets aan de hand was met haar broer. Iets wat Naylene zo diep had geraakt dat ze het ver weg had gestopt, in de hoop dat niemand er ooit achter zou komen.
‘Wat is zijn naam?’ Misschien was het niet slim om door te vragen, maar Linn wist ook niet goed wat ze nu moest zeggen of doen. Ze had nog nooit in deze situatie gezeten. Naylene had al die tijd iets verzwegen voor haar, voor iedereen. Ze had er vast een goede reden voor gehad, maar daardoor wist Linn ook niet wat ze nu kon vragen. Of ze wel iets mocht vragen. Misschien was dit wel alles wat Naylene er over kwijt wilde.
Linn duwde haar voeten in het zand en keek opzij naar haar beste vriendin. De vrolijkheid die ze voor even had gezien, was nu weer verdwenen. Ook Naylene probeerde afleiding te vinden in het zand, waar ze met haar vingers verschillende lijnen in trok.
‘Hij heet Chris.’
Ze liet de naam even op zich inwerken. Ze probeerde zich een moment te herinneren dat Naylene de naam had gebruikt. In een verhaal dat ze had verteld, of een gesprek dat ze aan de telefoon had gevoerd, maar Lin wist al snel zeker dat ze de naam nog nooit uit haar mond had horen komen.
‘Ik gok dat Chris niet echt in de buurt is,’ fluisterde Linn. Als hij in Los Angeles had gewoond, dan had ze hem toch moeten zien? Misschien woonde hij in Australië, waar Naylene vandaan kwam. Of had hij, net als Naylene, er voor gekozen om ergens anders te studeren en woonde hij daar. Maar dat verklaarde nog steeds niet waarom ze de foto zo had verstopt, en waarom ze er zo heftig op had gereageerd toen Ashton hem gevonden had.
Naylene klemde haar lippen op elkaar en schudde haar hoofd.
‘Het is best lastig om het niet in te vullen,’ bekende ze. Ze wilde het verhaal aan Naylene overlaten, maar er ging van alles door haar hoofd heen. Een familieruzie, een ongeluk. Misschien was Chris inderdaad niet in de buurt. Niet omdat hij ergens ver weg woonde, maar omdat hij niet langer leefde. Dat was de gedachte die Linn al eerder had gehad en ze rilde bij het idee. Het leek haar verschrikkelijk om zoiets mee te maken.
Zuchtend sloeg Linn haar arm heen om Naylene. Het maakte niet eens uit wat er was gebeurd, het was duidelijk dat dit alles haar ontzettend had geraakt en dat ze er met niemand over had kunnen praten. Dat ze nu kleine beetjes probeerde te vertellen, was al ontzettend knap.
Watts leek door te hebben dat zijn baasje zich niet prettig voelde, want hij liep naar Naylene toe en legde zijn kop op haar schoot. Met grote ogen keek hij op naar Naylene, alsof hij haar wilde vertellen dat hij begreep wat ze doormaakte.
‘Ik weet niet wat er gebeurd is met Chris,’ fluisterde Linn, terwijl ze haar hoofd tegen Naylene haar schouder legde, ‘en dat hoef je ook niet te vertellen als je daar nog niet klaar voor bent. Je moet dingen op je eigen tempo doen. Ieder stapje is al iets. En als je geen stappen meer wil zetten, dan is dat ook goed.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene leidde haarzelf af door met de oren van Watts te spelen. Het feit dat hij zijn oren al achterover har liggen, vertelde haar genoeg. De hond had altijd perfect aangevoeld zij zich voelde, op dit moment was het niet anders. Soms had ze zelfs een beetje medelijden met hem.
Gelukkig leek Linn te begrijpen dat Naylene haar op het moment niet aan kon kijken. Beiden hadden ze de zee uitgekozen als focuspunt. Het hoofd van Linn lag voorzichtig op Naylene haar schouder, bijna gelijkend met hoe Watts bij haar zat. Ergens gaf het haar iets meer rust. Freckles die iets verder in het zand aan het graven was alsof er helemaal niets aan de hand was, droeg daar op zijn eigen manier een steentje aan bij.
Er prikten tranen achter Naylene haar ogen, haar handen begonnen klem aan te voelen, enkel en alleen door de naam die ze uit had gesproken. Voor haar was het jaren geleden dat ze die naam hardop had gezegd. Waar het kon drukte ze het onderwerp zo ver mogelijk weg. Ze liet het niet opkomen in gesprekken. De foto’s in haar huis waren verborgen om een reden. Het was een deel van haar leven waar ze nog afsluiting in had kunnen vinden. Een open wond, waar de afgelopen weken bergen met zout in was gestrooid.
Naylene probeerde diep adem te halen, iets wat haar niet goed af ging aangezien er een snik over haar lippen heen kwam. Dit was een kant van haar leven dat helemaal niemand kende. Zelfs Andy, die ze ondertussen al jaren kende, wist er helemaal niets over. Nu ze op het punt stond om er een deel van aan Linn te vertellen, voelde het alsof ze een belofte naar haarzelf aan het verbreken was. Deze kant had ze nooit aan iemand willen laten zien.
“Ik eh…” Naylene dacht na over de woorden van Linn. Ze had al stappen gezet, dat vond ze zelf ook. Toch wist ze ook wel dat Linn nu verhalen zou proberen te zoeken. Een paar dagen geleden had ze dat ook gedaan. Ze kon het haar niet kwalijk nemen. Het was juist iets wat ze in Linn waardeerde, ze probeerde haar eigen conclusies te trekken, verbanden te leggen. Iets wat Naylene zelf ook graag deed.
“Ik praat er echt nooit over.” Begon Naylene, al leek het haar wel duidelijk.
“Daarom zal ik je ook nooit dwingen om er nu wel over te praten. Ik ben al heel trots op je dat je dit stapje hebt gezet en dat je mij genoeg vertrouwd om mij zijn naam te geven.”
Op het moment kon Naylene zich niet gelukkiger prijzen met een vriendin zoals Linn. Misschien dat Ashton precies op dezelfde manier had gereageerd, maar ze was totaal niet klaar geweest om het met hem te delen. In haar hoofd was het een verhaal van haar geweest en zou het voor de rest van haar leven zo blijven. Ze wilde geen sympathieke woorden, blikken van medelijden. Ze wilde niet over de meest duistere momenten van haar leven praten.
“Chris leeft niet meer.” Vertelde Naylene niet meer. Ze zou nooit over Chris praten alsof hij verleden tijd was. Nog steeds was Chris haar broer. Tot aan het einde zou ze hem meedragen in haar hart. Hij was echter niet meer bij haar, niet in persoon. Iets waar Naylene nooit overheen had kunnen komen. Ergens wist ze ook wel dat ze dat nooit helemaal zal doen.
“Oh Nay…” Het waren twee woorden, maar ergens was het al wel hetgeen waar Naylene bang voor was geweest.
“Ik denk dat ik op het moment niet meer dan dat kwijt wil.” Vertelde Naylene meteen verder. Ze was nog niet klaar om het verhaal te vertellen hoe het precies was gebeurd.
“Nee natuurlijk.” Fluisterde Linn begrijpend.
“Ik vind het zo erg voor je Naylene.”
“Dat hoef je niet te zeggen.” Naylene kon maar al te goed indenken dat iemand dat als eerste zou zeggen. Natuurlijk vond Linn het erg voor haar. Het was iets vreselijks. Mensen gebruikten die woorden dan snel. Ook omdat ze niet wisten wat ze anders moesten zeggen.
“Natuurlijk is het erg.” Fluisterde Naylene dan ook. “Maar ik weet ook dat je niet weet wat je anders moet zeggen en dat is prima. Ik weet ook niet meer wat ik moet zeggen.” Zo zat ze er ook echt in. Op het moment wist ze echt niet meer wat ze moest zeggen. Zelfs niet echt wat ze moest voelen.
Er kwamen iets meer tranen over haar wangen heen, die Naylene voorzichtig afveegde. Daarna legde ze haar hand weer op de kop van Watts, die zachtjes piepte.
“Je schrok van de foto om de pijn die omhoog komt?” Naylene was Linn dankbaar dat ze niet verder vroeg naar Chris. Wel naar de gebeurtenis, maar dat vond ze ergens wel fijn. Ze leek namelijk begrip te tonen.
“Ik praat er nooit over.” Gaf Naylene aan. “Niemand hier weet het. Zelfs Andy niet. Dus ik schrok heel erg. Ik kon Ashton niet vertellen…” Naylene schudde met haar hoofd.
Linn streek zachtjes over haar schouder. “Ik begrijp het. Ik zou ook schrikken als zoiets ineens open komt te liggen, zeker als je helemaal niet klaar bent om je verhaal te doen. En we weten allebei hoe Ashton kan zijn.” Dat was het ook wel een beetje geweest. Naylene had geweten dat Ashton een verhaal had willen horen. Daarom had ze hem weg geduwd. Het verhaal wilde ze hem namelijk nooit vertellen. Zelfs niet een klein deel. Nu zou hij er hoe dan ook naar vragen. Dan hem maar zo ver mogelijk weg houden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld