Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ongezonde voeding als pizza, frieten, hamburgers en pannenkoeken was iets dat ze zeer vaak had gegeten terwijl ze alleen thuis was met Ethan. Het feit dat haar ouders vaak op hun werk te vinden waren om geld binnen te halen, maakte dat Addison vaak voor voedsel voor zichzelf en Ethan moest zorgen. Ook al was hun voedselvoorraad redelijk uitgebreid, Addison was gewoonweg te lui om achter de kookpotten te staan. Een pizza bestellen ging veel makkelijker. Het enige dat ze moest doen was bellen zodat vervolgens de bezorger het naar hun toe kon brengen. Waarschijnlijk een slechte gewoonte, maar ze had wat beters te doen dan koken voor zichzelf en haar broertje.
Zonder op te kijken van haar werk, schilderde Addison verder. Ze wilde het idee dat door haar hoofd spookte zo snel als ze kon, maar toch zorgvuldig afwerken om het vervolgens aan Jack te laten zien. Over wat voor reactie de jongeman haar zou geven, was ze onwetend. Hij zou het leuk vinden of juist helemaal niet. Desondanks zijn reactie negatief kon zijn, voerde ze het alsnog uit. Addison zou zichzelf niet zijn als ze haar koppigheid aan de kant schoof.Daarnevens vond ze haar eigen idee zodanig leuk dat ze het wel moest doen.
"What a surprise," vertelde ze. Ze beschouwde de film waarover hij sprak als een echte mannen/jongens film. Ze kon zich nog herinneren hoe enthousiast haar mannelijke vrienden erover waren. Bovendien was het ook echt een film voor Jack. Veel actie was erin te bekennen. Ze zag Jack eerder naar zulke films kijken dan de romantische meidenfilms waar zelfs Addison amper naar keek. Zijzelf bekeek ze enkel en alleen omdat haar vriendinnen dat wilde, ook al was zijzelf eerder een fan van actie en spanning.
"How do you get inside a cinema without paying? There's security everywhere," vroeg ze. Bioscooptickets waren voor sommigen nogal prijzig, hoewel ze nog nooit eerder van iemand had gehoord dat diegene de cinema binnengeglipt was. Verscheidene bewakers stonden aan de ingangen van de verschillende zalen om de tickets te checken. Hoe in hemelsnaam had hij erin kunnen slagen? Uiteindelijk verwachtte Addison niets anders van hem, het was hoe hij was en dat nam ze hem alles behalve kwalijk.
"I did cheerleading for a long time and I actually really liked it," antwoordde ze. Het was een vraag waar ze vrijwel meteen wat op kon zeggen. Talloze sporten had ze geprobeerd. Gaande van volleybal tot hockey, voetbal tot atletiek, maar cheerleading was de enige sport die ze jaren had volgehouden zonder zichzelf te vervelen. Het vergde heel wat discipline en was ontzettend vermoeiend. Talloze trainingen had ze gedaan om alsmaar leniger en behendiger te worden in de sport en eigenlijk mocht ze toegeven dat de trainingen haar goed hadden gedaan. Ze haalde er plezier uit en ze zou liegen wanneer ze zei dat ze er slecht in was.

"What's the craziest thing you have ever done in your life?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het viel te bedenken, natuurlijk, Verwachtingen gingen uit naar de vooroordelen van zowel mannen als vrouwen. Over het algemeen was het bekend hoe het daartussen zat, met onder andere filmgenres en muziek, hoe discriminatief het ook wel niet mocht overkomen. De uitzonderingen waren er - zo bijvoorbeeld gevoelige types, mensen met andere karaktereigenschappen en waarden - maar doch hield Addison zich er schijnbaar aan. Het haar kwalijk nemen daar tegenover ging echter amper. Hijzelf deed immers precies hetzelfde als gevolg van ervaringen en geleerde principes, tenslotfe zoals hij ook zo in elkaar stak. Mensen moesten enorm veel moeite erin steken, wilden ze hem ooit naar een romantische- of een dramafilm laten kijken.

Het amuseerde hem; de belangstellende vragen, het verdergaan over een onderwerp dat amper bij haar leek te passen. Zijzelf leek hem niet het type om dingen te stelen, in te breken of ook maar zwart te rijden om ergens te komen. Of ze er überhaupt tot in staat was geweest in haar verleden was daarbij ook een nog de vraag. Iets dat hij later wel zou stellen, maar nu nog even achterwege liet voor de verandering. Zomaar vragen naar haar eerdere jaren zonder besef van haar thuissituatie zou niet meer dan dom zijn.
De doordringende blik in haar ogen zodra hij achterom keek vertelde genoeg over haar nieuwsgierige bui. Ze wilde het werkelijk weten, besefte hij zich, hoe ongelooflijk het ook voor hem had geklonken. "I spied on 'em, figured out the security code and got into the place through the back entry. I was nine, pretty short and within the crowds of people, they didn't notice me sneakin' in. It was one of the biggest cinema's of the environment anyway. People with lots of money to spend, used to travel there with their Rolls Royce to watch somethin'. All of the attention went to the royals." Hoewel hij de rijken verachtte, hadden ze daar dan wel geluk mee. Er viel veel te halen zodra deze mensen in de buurt waren. Zonder hen had hij wellicht nog een zwaarder leven kunnen leiden in zijn thuisstad, al betwijfelde hij of het tegen de afgunstige daden van het welgestelde volk kon opwegen.
Vrolijk vestigde hij zijn blikken weer terug op de muur. "You did? Hell, you keep on surprising me, I gotta give you that," prevelde hij zacht voor zich uit. Een veelvoorkomende sport in Amerika was het, naar zijn belevingen dan, maar toch had hij eerder iets als volleybal of hockey verwacht. De voorstelling van Addison als cheerleader kon hem niet bereiken, simpelweg omdat hij er geen beeld bij had. De tijd daarvoor had hij tevens ook niet; binnen de kortste keren had ze een nieuwe vraag gesteld waar hij over na moest denken. ""It might be the things I've done every night on the streets. When i got here, I didn't really own a house or somethin', if you know what I mean. I got drunk all the time, wandering around New York City with nothing more but a bottle of strong liquor and some cigarettes," begon hij te spreken. "Someone once told me I was so far gone, I just stole a suit from the casino and pretended to work there, so I could feel how it was like to be James Bond in the movies. I don't actually remember it, though." Vele dingen had hij meegemaakt toen hij voor het eerst hier aankwam, vooraleer hij zich in zulke diepe schulden had gewerkt. Hij was een van de vele daklozen van de grote stad. Tuig, als oud vuil tegenover de voorbijgangers, waarbij hij keihard moest zwoegen om enkel genoeg geld binnen te kunnen krijgen voor een fles drank. Hij had genoeg meegemaakt.
Een ietwat serieuzer onderwerp spookte door hem heen, een vraag die zowel de sfeer kon verpesten als het beter kon maken. Onwetend hoe hij het moest stellen, gaf hij het een tijdje zwijgen om het te overwegen. Of het wel een goed idee was, wat hij er nota bene mee moest, maar doch stelde hij hem aan Addison. Ongeboeid over de gevolgen verlieten de schorre klanken zijn lippen.

"Did you really hate me? You know, before all of this?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"You were nine and you could figure out the security code? Gosh, you must be really smart for that age," merkte ze op. Terwijl anderen op die leeftijd zich bezighielden met het spelen van tikkertje en verstoppertje in de achtertuin, bracht Jack het voor elkaar een code te achterhalen. Ze kon er zich weinig bij voorstellen sinds Addison een compleet andere jeugd had gekend dan die van hem. Hoe dan ook, verdiende de jongeman meer dan dat. Hij had het leven verdient waar elkander individu recht op had. Genoeg geld om rond te komen, een leuk huisje met een zeer gezellige sfeer, leuke activiteiten kunnen doen zonder te stelen of zomaar ongezien binnen te glippen. Nee, hij had een normaal leven verdiend. De prachtige jeugd die Addison had mogen meemaken. Al werd het hoe dan ook zwaarder voor haar sinds ze ouder werd. Haar ouders gingen meer en meer werken toen ze uiteindelijk oud genoeg werd om voor haarzelf en haar broertje te zorgen totdat ze weer terugkeerden naar huis. Tenminste, dat vonden hun ouders. Als tienjarig meisje werd Addison wel vaker aan haar lot overgelaten, samen met Ethan. Toch vond ze dat ze niet te klagen had. Addison kon tenminste naar de cinema gaan zonder één of andere code te kraken. Zij had altijd de luxe gehad om te doen was ze zelf wilde, hoeveel het ook mocht kosten.
Terugdenken aan de sport die ze jaren had beoefend met zeer veel plezier maakte dat er een zwakke glimlach op haar gezicht vormde tijdens ze gewoon verder ging met het verven."Yeah, I did. I was pretty good at it, though," vertelde ze. Hoe bescheiden ze af en toe ook mocht zijn, was ze van mening dat ze gerust mocht melden dat ze het talent wel degelijk bezat. Mensen onderschatten de sport. Het was meer dan enkele bewegingen maken en over een sportveld huppelen. Verscheidene keren was ze de mist in gegaan, godzijdank enkel tijdens de trainingen. Het kostte zeer veel oefeningen om een salto of spagaat, of al de andere dingen die ze als cheerleader moest kunnen te kunnen doen.
Het beeld van Jack onderwijl hij een pak droeg, veroorzaakte een lichte grijns op Addison's gezicht. Ze kon het zich zeer goed voorstellen. Het was anders dan de simpele kleding die hij normaliter droeg, die hij overigens ook goed kon hebben."Maybe you can steal a suit once again. I probably would really like it, seeing you in a suit," zei ze. Ze vond hem aantrekkelijk op elke manier dan ook, maar mannen in een pak waren een zwakte voor elke vrouw.
"No, I didn't hate you, I never did. I tried hating you and I acted like I did, but I couldn't because I knew you're a good person, even though you've done bad things," legde ze uit. Hem haten had ze nooit gedaan, desondanks ze het meermaals had uitgesproken tegen Crystal en ze overduidelijk had laten blijken dat ze niet meer dan haatgevoelens voor hem vertoonde, was het allemaal gelogen. Addison zag meestal het goede in mensen, zeker in hem sinds ze al gevoelens voor het vertoonde sinds de allereerste keer dat hun lippen elkaar raakten.

"What are you most afraid of?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe ze het voor hem vertaalde, deed hem meer dan enkel opkijken van zijn bezigheden. Het trof hem met gehele verbazing over het gegeven antwoord. De haat die ze had getoond leek echt, werkelijk, en hetgeen wat hij terug had gegeven had hetzelfde bevat. Realistische afgunst hadden ze beide over en weer laten gaan. Een grote vijandigheid heerste er tussen hun gedaantes, alsof ze elkaar zojuist alles afgepakt hadden wat ze nog over hadden gehad, en doch verklaarde ze hem hier op dit voorbijgaande moment dat het leugens waren geweest. Gepretendeerd om de gevoelens weg te drukken, precies zoals hij snel geneigd was om te doen, al kwam het van hem door een complete andere bron. "For real? You did one hell of a job, it looked like you wanted to kill me within seconds every time we had a fight." Of hij het positief op moest vatten was als een raadsel zonder antwoord, maar hij kon een glimlach onhaalbaar van zijn gezicht laten verdwijnen. Een beetje geglunder kwam bij Jack vrij indien hij Addison voor een tweede keer in korte tijd bekeek. Nog altijd was het lastig te geloven wat ze in hem zag, wat ze bij hem te zoeken had en bovendien hoe ze hem zo kon laten voelen als geen ander in hem naar boven had gebracht. De afzetting van haar opmerking echter, kon hij zo ook lastig afschermen. Het was schattig hoe ze over hem leek te denken, maar elkander wist dat het niet meer dan leugens waren, als iemand ook maar van hem zou zeggen dat hij een goed iemand was."I appreciate it, though you know what's the deal with me anyway. We both know I'm no good." Een huurmoordenaar, drugs- en wapendealer, oplichter, meesterdief, hacker, mogelijkerwijs ook een psychopaat in bepaalde opzichten; hij kon het allemaal zijn ofwel was het geweest in zijn verleden. Geen ontkenningen kwamen aan zijn eerdere en tegenwoordige bezigheden te pas.
Een angst kon als een vreemde vraag gezien worden. Eentje waar hij een ietwat apart antwoord voor had, anders dan anderen zouden denken gezien de meest gekende angsten gemakkelijk te raden waren. Hij was geen type om een paniekerige bui te krijgen zodra er een insect verscheen, er een loop op hem gericht werd of zijn leven voor de zoveelste keer in gevaar kwam. Het weten dat het tegendraads in elkaar zat, liet hem enigszins beschaamd van haar afkeren. "Myself. To know that, one day, .. " Dubbend over hoe het verder moest, viel hij zowat stil van zijn eigen belevenissen. Haar vertellen over de moorden had geen enkele zin. Het zou haar afschrikken, hem afschilderen als een gek en alhoewel hij haar in elk geval het meest vertrouwde van iedereen, kon hij het niet. De overspoeling van de herinneringen dreef hem in korte periode tot waanzin. "No, I can't- .. I can't do this. I'm sorry," stamelde hij, zijn hoofd lichtjes geschud onderwijl hij zijn oogleden voor een paar seconden gesloten hield. "I don't want to think about it." Een zucht over zijn lippen gerold door agonie. Het kon als een feit beschouwd worden dat hij niet om kon gaan met gevoelens, zijn verleden en de bijbehorende flashbacks. Hij klapte meedogenloos dicht.
In een sleur van eigen voorstellingen bleef hij achter. De verf die hij verspreidde door middel van het op en neer strijken va de kwast, als enige echte teken van 'aanwezigheid' laten zien. Het kostte Jack even om het te bannen uit zijn blikveld. Zodat hij het kon laten vergaan, zich rustig kon beseffen dat er niets aan de hand was en hij zich in een vertrouwde - voor hoeverre hij het zo kon noemen - omgeving bevond. Een diepe teug adem nam hij zachtjes. Hij wilde het gezellig houden, Addison niet overrompelen met problemen waar zijzelf noch hij iets aan kon veranderen, want was dat niet de bedoeling? Ze moesten een manier vinden om alle traumatiserende gelegenheden weg te laten, eerder dan zich te laten gaan in een onwerkelijke cirkelgang van pijn. Traag ondernam Jack de moeite om een glimlach op te zetten. Zwak, de overtuigenis aan zijn kant gelegen om zichzelf te laten denken dat alles wel degelijk oké was.

"Do you have any habits?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Well... Honestly, you made me very angry a couple times, but I never hated you. And I've certainly never wanted to kill you," vertelde ze hem. Nooit had ze eraan gedacht hem te vermoorden. Oké, misschien een aantal keren, hoewel ze het nooit over haar hart kon krijgen. Net zoals hij haar slechte dingen had aangedaan, had Jack evenzeer goede dingen voor haar gedaan. Ze had geen reden om hem van zijn leven te beroven. Die had ze nooit gehad.
Een zucht verliet haar lippen door de nogal naar zichzelf toe verwijtende woorden die Jack uitsprak. Addison haatte het wanneer hij op zo'n negatieve manier over zichzelf dacht. Zijzelf wist beter. Het goede in mensen was iets dat haar sterker opviel dan de slechte dingen en op die manier keek ze ook naar hem. Het feit dat ze hopeloos verliefd op hem was, maakte niet dat ze slechts de goede dingen zag. Nee, in tegendeel. Ze wist goed genoeg wat zijn baan was. De misdaden die de jongeman had gepleegd, maar toch bleef hij in haar ogen een goed persoon."Yeah, sure. That's the reason why you saved me from those vampire hunters and why you're so kind and sweet to me right now. All because you're a bad person," bracht ze uit. Zeggen dat ze het niet begreep kon hij niet. Zijzelf had evenzeer twee levende mensen vermoord. Een onschuldig meisje had ze om het leven gebracht, haar tanden harteloos in haar nek gezet wat haar de veroorzaker maakte van de dood van haar bloedeigen broertje. Ze had zichzelf erom gehaat, dagenlang erover gepiekerd, maar wat had het voor zin? Hoe makkelijk het zou zijn, kon het onmogelijk de situaties terugdraaien. Daarnevens verdiende Jack veel meer dan aangezien worden als een slecht persoon. "You shouldn't be so hard on yourself."
Addison was onwetend waar hij het over had sinds het verhaal slechts voor de helft afgemaakt werd. Ze respecteerde het echter wel als hij het voor zichzelf wilde houden. Ook Addison had zo haar dingen die ze met niemand wilde bespreken. "No, it's okay. Don't worry about it. You don't need to tell things you don't wanna tell me. I understand," vertelde ze hem om hem enigszins gerust te stellen. Addison verplichtte niemand om dingen te vertellen. Als Jack zijn angst voor zichzelf wilde houden, mocht hij dat en zou Addison er verder niets meer over vragen.
"I don't know why but I often tend to touch someone's hair," was haar antwoord op de vraag. Of ze het meteen een slechte gewoonte mocht noemen wist ze niet.Zijzelf vond het eerder iets dat ze zeer vervelend aan zichzelf vond aangezien het een harde klus was om de neiging uit haar hoofd te krijgen. Het was nogal een eigenaardige eigenschap, hoewel ze geen schaamte kende om het luidop uit te spreken.
"What makes you smile?" was de volgende vraag die Addison aan hem stelde. Addison was zeer nieuwsgierig naar wat die prachtige glimlach op zijn gezicht kon toveren. Het was geen vraag waarbij ze vermoedde dat hij het voor zichzelf wilde houden. Bovendien was het één van de vragen waarnaar ze nog het allermeest benieuwd was.
De vorm van het hart dat ze op de muur aan het schilderen was met de zwarte verf werd alsmaar duidelijker. Weinig tijd nam het nog in beslag voordat het eindelijk af was. Slechts de laatste details moesten nog aangebracht worden, hetgeen waarvoor ze het idee uitvoerde. Als laatste tekende ze met de verf de letters 'A+J" centraal in het hart. Hoe kinderlijk het ook mocht zijn, vond zijzelf het best grappig. Niet alles moest serieus zijn, toch? "Babe, look what I've made."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm, yeah. Anger gets in the way sometimes.." Overduidelijk was het wel, dat hij problemen ervaarde met het verwerken van dingen op een 'veilige' manier. Al van kleins af aan had hij er moeite mee gehad. Vele incidenten hadden al plaatsgevonden voor zijn komst in het bendehuis, voornamelijk bestaande uit vechtpartijen en kleine aanklachten van geschrokken ouders, al dan het niet heel serieus was geweest totdat zijn leven de illegale kant opging. Het versterkte zich in bepaalde groepen mensen. Op sommige, amper voorkomende, momenten kon hij het beter hebben dan anders het geval was. Het lag simpelweg aan zijn bui en de aangelokte irritatie in hem; Addison had hetzelfde ervaren als een enorm aantal van haar voorgangers als het lag aan zijn temperament.
De uitspraken over zijn hardheid naar zichzelf gingen langs hem heen. Hij wist niet of het zin had om erover door te gaan, of het überhaupt een effect zou hebben, sinds hijzelf zijn mening allang vast had gezet. Het was ongelooflijk naïef van iemand om enigszins positief over hem te denken. Vandaar dat hij zich verbaasde over Addison's woorden, gewoonweg omdat het ondenkbaar was te bevatten dat ze geen nare gedachten had elke keer als hij in haar buurt was. "It's true," prevelde hij zacht, tegenover zichzelf gemompeld met een haast onhoorbare ondertoon. "I'm nothing but trouble, I guess."
Amper gereageerd op de rest, staarde hij traag naar voren. Een nieuwe keer excuses aanbieden weigerde hij; ze had door dat hij het anderszins graag uit had gebracht, maar hoe graag hij ook dingen met haar wilde bespreken zoals volgens hem koppels deden, waren de zaken van zijn verleden en heden er om zoveel mogelijk weg te schermen van de rest van de wereld. "Ehh, well.. Nothin' much. At the moment, probably you. I mean-" Echter, kon hij de treurigheid omwisselen voor ontsteltenis zodra hij Addison weer hoorde. Hij draaide zich vrijwel meteen om haar plannen te kunnen bezichtigen.
Doodleuk stond ze er voor de muur. Een glunderende blik in haar ogen, haast een grijns op haar prachtige gelaat getoverd, onderwijl er achter haar een plaatje gecreëerd was die hem deed fronsen. Een hart van wit, met een zwarte omranding van de de verf tot hoeverre ze gekomen was, had ze er permanent op achtergelaten. Twee letters van hun namen erop weergegeven met een aardige grootte. "Are you for real?" verzuchtte hij, haar opgezocht met een poging tot een boze expressie. Desondanks kon het als een grote fail gezien worden en kon zowel Addison als hij zich ervan bewust zijn dat hij allesbehalve chagrijnig op haar was. "You know, you actually are goin' to get me mad one day, roomie." Voor kort bleef Jack op zijn plek staan. Haar stangend met een kleine pruillip, zogenaamd gericht naar hoe ze zijn muur nu wel niet had verpest, maar hier kwam als een impuls verandering in. Zijn verfspullen liet hij uit het niets achter bij de bak verf volgend door zijn eigen passen die hem naar haar toeleidden. Het kostte hem slechts een tiental seconden vooraleer hij het meisje kon omarmen, haar adem had kunnen voelen in zijn nek en de lieftalligheid van haar lippen nog kon aanzien op een afstand van millimeters. Haar zonder meer op te kunnen tillen, toe te kunnen geven aan zijn instinct en om te doen wat hij dan ook maar wilde. Met een wel aardig verbreedde grijns draaide hij met haar in zijn armen enkele rondjes.
"You know, you gotta pay for that," vertelde hij plezierig. "Yeah, that's right. I'll make you pay for it."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Desondanks ze de schuld van hun ruzies meestal in Jack's schoenen geschoven had, wist ze dat de meesten veroorzaakt werden door haar koppigheid. Het was hetgeen dat ze al haar hele leven gewend was, wat haar ouders haar hadden aangeleerd door de jaren heen; het feit dat ze alles moest krijgen dat ze wilde. Dan ging het niet meteen over materiële dingen, maar ook de hulp van anderen. Ze was zeer tevreden met het feit dat het goed ging tussen hen. Geen enkele ruzie had zich nog voorgedaan tussen hen. Jack was boos geweest over het feit dat ze hem haar bloed had gegeven, al was dat gelukkig van korte duur geweest. Addison moest gewoonweg naar hem luisteren. Wilde hij iets niet, dan moest zij het accepteren, ook al deed ze het slechts uit goede bedoelingen. Nooit had ze slechte bedoelingen tegenover hem gehad, zelfs niet nadat hij haar vermoord had. Ze kon het verschil tussen gewone irritatie en moordgevoelens goed van elkaar onderscheiden en wist dan ook dat de negatieve gevoelens die ze in zijn buurt gevoeld had enkel en alleen uit frustraties bestonden. Het liefst verbande Addison die gedachten uit haar hoofd. De manier waarop ze nu met elkaar omgingen voelde onbeschrijfelijk. Ze was onwetend of hij veel ervaringen had op het gebied van relaties. Wat ze wel wist, was dat hij er goed in was, ook al zou hij dat uit zichzelf vermoedelijk nooit toegeven. Ze had er vertrouwen in, in de relatie die ze hadden en mogelijkerwijs alleen beter kon worden.
De haat die hij tegenover zichzelf vertoonde negeerde ze sinds het haar nogal gefrustreerd kon maken. Addison zou er voor zorgen dat de negativiteit langzaamaan zou verdwijnen, tenminste, gedeeltelijk. Jack was meer waard dan zich slecht voelen sinds hij een zeer mooie persoonlijkheid bezat. Daarnevens had het 'slechte' in hem wel iets. Ze zou liegen wanneer ze zei dat het onaantrekkelijk was.Het was onzeker of zijn reactie gemeend was of dat het een poging tot acteren was. Hoe dan ook, deerde het haar weinig. Het hart op de muur was het teken van de gelukzaligheid die Jack bij haar veroorzaakte. De liefde die ze voor hem vertoonde. In de paar uren dat ze wat hadden, had ze het geen enkele keer uitgesproken, maar het was zo. Addison hield van hem en niet een beetje ook. "Mad because I painted a heart on the wall? That's a bit exaggerated, don't you think? " vroeg Addison met een lichte grinnikende toon in haar stem. Ze wist dat Jack alles behalve boos kon worden op het feit dat ze zijn muur had 'verpest'. Zijzelf zag het niet als het verpesten van zijn muur. Voor haar was het een manier om te tonen wat ze voor hem voelde, ook al had ze dat eerder al gedaan. Sterker nog, ze vond het schattig en ze zou ervoor zorgen dat niemand haar tekening kon saboteren, ook Jack zou het moeten laten zoals zij het erop had geplaatst. "I actually think it's kinda cute, though I say it myself."Haar verfkwast had ze achtergelaten bij de emmer verf sinds ze verder niks meer zou aanbrengen op de muur. Slechts het hart met de letters in zou de muur vullen, geen enkele druppel verf zou er nog bij komen. Een glimlach verscheen op haar gezicht door de twee sterke armen die ze om haar lichaam voelde. Addison vond het ontzettend fijn dat hij het allemaal gewoon durfde. Geen angst vertoonde hij om haar uit het niets te omhelzen of haar te plagen om de sombere toestand van het huis die overgebracht werd naar hunzelf ietwat op te vrolijken. Haar armen hield ze losjes om zijn nek geslagen sinds ze dat gewoonweg prettig vond."Oh really? How then?" vroeg Addison nieuwsgierig naar aanleiding van zijn opmerkingen. Ze was zeer benieuwd wat hij in gedachten had sinds hij nogal moeilijk te lezen viel. Zelfs de grijns die hij op zijn gezicht droeg verraadde hem amper.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Schattig? Het was maar hoe ze het wilde noemen. Hoe hij het bekeek, hoe erg hij gesteld was op zijn eigen spullen en 'thuis', om het te kunnen bepalen. Hem overhalen ging doorgaans tenslotte moeilijk. Hij wist wat hij wilde, wat hij van iets dacht en geen angst kwam bij Jack voor om het uit te spreken. Dat hij, gezien alle omstandigheden, geen boosheid kon laten verschijnen over haar plotselinge actie was daarbij al heel wat. Ergens baalde hij van het verpeste beeld van de muur, maar het feit dat ze haar liefde voor hem wilde weerspiegelen door een werk neer te zetten in nota bene zijn eigen kamer - een plaats waar velen dagelijks kwamen voor nutteloze dingen - betekende veel voor hem. Of hij het liet zien of niet, hij vond het wel degelijk te lief voor woorden; het vertalen naar werkelijk, uitgesproken klanken ging hem evenwel te ver.
"Yeah. This is my room, remember?" sprak hij, haar traagzaam neergezet op de grond om de gedraaide rondes te kunnen stoppen. "My room, my walls and..," voor kort gleed zijn blik wederom af langs haar lichaam. Als een gewoonte, onmogelijk om het zomaar af te leren nu hij het ongegeneerd mocht doen, en toch bleef hij ergens anders bij haken dan haar perfecte, uitlokkende rondingen en het figuur waar ze trots op mocht zijn. Een zwarte veeg van grofweg vijf centimeter was hetgeen waar zijn donkere ogen bij bleven. "..My shirt. See, I told you?" Zijn hoofd zakte iets weg naar achteren, al dan de rest van de afstand niet vergroot werd. Hun lichamen bleven in contact door zijn beide armen om haar heen. Zacht, liefhebbend laten rusten langs Addison's rug, al dan hij het in een enorm korte tijd om had gedraaid. De situatie veranderde in een compleet ander tafereel; haar rug, waar eerst zijn aangrijppunt zich bevond, werd gedrukt tegen de laatste, droge muur indien hij zijn linkerhand ertegenaan liet steunen. Hij had haar vastgezet tussen het muuroppervlak en hemzelf onderwijl hij een kleine grijns vertoonde van genoegen. Zijn kin daalde, de paar centimeters naar beneden om haar zo recht aan te kijken. De koude van haar lijf gevoeld tegen het zijne, zijn rechterhand langs haar taille gerust zodat ze hoe dan ook bij hem bleef. Geen ruimte, leegte ofwel afstand teveel was er overgebleven aan zijn handelingen. Zijn gelaat dat zozeer af werd gewend tot hij haast haar nekvel aan kon raken volgde. Zijn lippen kwamen in verbinding met haar huid waar hij plagerig aan zoog.

"I'm gonna kiss you to death. There's no turnin' back now, princess."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Als hij er daadwerkelijk problemen mee had dat de liefde die ze voor hem had openbaar beschilderd stond op de muur, zou ze het verbergen door er weer met verf over te gaan. Voor haar maakte het haar niet uit wie het zag. Voor haar part mocht iedereen weten hoeveel ze om de jongen gaf. Haat werd langs alle kanten naar hem toe gegooid en datzelfde wilde ze doen met liefde. Daarnevens wist ze dat iets in hem de tekening nog best leuk vond. Het zou er niet voor altijd opstaan, na een tijd zou alles van de muur afbrokkelen door het vocht dat erachter zat, al hoopte ze dat ze er nog lang tegenaan mocht kijken. Te lang had ze hierop moeten wachten en nu het eindelijk zover was, zou ze hem ook zo vaak als ze kon om verschillende manieren tonen hoeveel ze om hem gaf. Dat verdiende hij namelijk meer dan wie dan ook. De somberheid in hem kon ze moeilijk volledig laten verdwijnen, maar ze zou het hoe dan ook proberen. Niets was onmogelijk.
"Yeah, I know...," mompelde Addison. Het was zijn kamer, dat wist ze, maar sinds zij zijn kamergenoot was geworden was, moest hij zich aan haar aanpassen. Hij moest zich aanpassen aan Addison en haar krankzinnige ideeën zoals harten tekenen op de muren. Het was haar enthousiasme die het overnam van haar gezond verstand. Een teken dat ze gelukkig was, geen zonde als je het haar vroeg. Ze had zo hoor manieren om haar gelukzaligheid te uiten als ze dat niet deed door woorden. Door middel van naar zijn ogen te kijken, probeerde ze te achterhalen waar zijn ogen verdwaald waren. Zijn opmerking maakte dat ze voor even naar beneden keek, richting de zwarte veeg op het T-shirt rondom haar lichaam. Het was onbewust gebeurd. Slechts wat gegrinnik verliet haar mond als antwoord. "Oops."
Addison voelde hoe de positie veranderde. Zijn zachtaardige armen rondom haar verdwenen en in plaats daarvan stond ze met haar rug tegen de muur aangedrukt. Desondanks dat beviel het haar. Jack stond zodanig dicht tegen haar aan dat ze zijn heerlijke lichaamswarmte kon aanvoelen. Ze was onwetend wat de grijns op zijn gezicht dan ook mocht betekenen, maar ze was blij om hem op deze vrolijke manier te mogen bezichtigen. Het maakte hem nog knapper dan hij al was.
"Oh no, what a threat," bracht ze met een glimlach uit bij het horen wat voor 'straf' hij bedacht had. Het klonk alles behalve ernstig. Sterker nog, ze wilde niks liever. Een prettig gevoel ging door Addison's lichaam heen bij het voelen van zijn lippen in haar nek. Zijn aanrakingen veroorzaakten aangename tintelingen. Het laatste wat Addison wilde was het beëindigen van het moment. Nee, ze wilde juist genieten van de momenten die ze samen beleefden en dat deed ze ook. "Honestly, it doesn't sound like a terrible way to die, so go ahead."

"It's not that you'll be rid of me, though. I'm still immortal."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De verpeste stof vond hij zowel amuserend als ergerlijk om aan te zien. Aan de ene kant was hij erg zuinig op zijn spullen en kon hij balen dat een nieuw kledingstuk eraan onderdoor was gegaan door zijn vriendin, aan de andere kant vond hij het lachen op zich hoe hij gelijk had gehad. Ze had uiteindelijk geen schoon t-shirt over kunnen houden aan het verven net als zijn voorspelling van eerder. Het grijze shirt bevatte niet alleen een zwarte veeg, maar ook een compleet bloedbad aan verfdruppels waarbij hij zijn ogen lastig ervanaf kon wenden. Tevens had hij er geen mening over; hij had kunnen verwachten dat er zoiets zou gebeuren als hij iemand als Addison Hale zulke vrijheid zou geven om zowel zijn kleding te dragen evenals het beschilderen van de wanden, al dan hij precies hetzelfde deed.
"What do you mean, oops? Now, with a bit of luck, I'll have enough clothes to live on for another.." voor kort dacht hij na, zijn ogen bedenkelijk samen geknepen in het vage licht van zijn slaapkamer. "Two days. Then, I'mma have to live as a homeless person, walkin' around in my sweatpants all day long, without any shirt on, because every one of 'em is either stolen or as dirty as it can get." Hij wist dat het geen straf te noemen viel, althans, volgens zijn mening. Rondlopen in zijn joggingbroek met geen enkel shirt om zich mee te bedekken kon hemzelf amper boeien. Tevens kwam hij toch verder niet echt veel buiten het huis door zowel gebrek aan zin als dat hij er zelden iets te zoeken had, maar daartegen deed Jack de moeite om het over te laten komen alsof het het einde van de wereld was. Bij elke beëindigde aanraking van zijn lippen bij haar hals kon er een kleine pruillip bij hem gezien worden. "Do you even know how much of a torture that'll be?"
Zijn bezigheden dwaalden af naar haar eigen lippen, waar hij bij bleef hangen onderwijl hij zijn strelingen vastzette in een lichte mate. Hoe hij eerst vooral haar blote huid verkende om haar te plagen, deed hij het nu voor zowel haar als zijn eigen plezier; met een grijns van lust tilde hij haar shirt ietwat omhoog met als gevolg dat hij ongestraft haar taille vast kon pakken. Zijn lichaam drukte hij gewillig tegen het hare aan. "You..," fluisterde hij grinnikend tegen haar lippen aan. "Should be terrified."
Het kostbare moment hield echter amper stand. Enkele seconden, wellicht een minuut of hooguit twee, hadden ze de zoen voortgezet. Het warme gevoel in hen toegelaten dat zich al die weken al afzijdig had moeten houden weer omhoog gebracht. Hem gelukkiger laten voelen dan ooit, maar met een geluid van de opengaande deur en mede het harde gegiechel en zachte gegil maakte een einde aan hun verliefde taferelen. De nu al iets ruigere zoen werd vrijwel meteen afgebroken. Verbaasd draaide hij zijn gelaat opzij, zijn tegenzin laten blijken door zijn aardig geërgerde manier van kijken, waarop hij dan eindelijk stuitte op een gestalte in de deuropening. Daar, staande met een glimlach van oor tot oor en een uitstraling die net zo goed had kunnen zeggen dat zo zojuist de jackpot had gewonnen, kon hij Crystal in de deuropening weervinden. Klappend als een of ander klein kind, hen beide zodanig vrolijk aangekeken dat hij ervan moest walgen. Het gedans en gespring volgde daarna tot zijn ongenoegen al snel.
Weigerend ook maar een pas achteruit te zeggen, stond hij er als verstijfd op zijn oude plek. Roerloos bij Addison gebleven, gekeken naar het over-actieve meisje met niet meer dan een ontsteltenis in plaats van zijn normale en nogal woedende reacties. "Eh.. Are you okay?" sprak hij fronsend.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison was zodanig met de tekening bezig geweest, dat ze evenzeer zijn shirt had beschilderd, compleet onbewust. Geen spijt vertoonde ze voor het verpesten van zijn shirt, hij had het haar zelfs aangeboden terwijl hij goed genoeg wist hoe onhandig ze was. Daarnevens had Addison hem eerder nog gemeld hoe graag ze hem een nieuw T-shirt wilde bezorgen, al begreep ze het feit dat Jack onafhankelijk wilde blijven.
Het zicht van Jack enkel gekleed in één van zijn joggingbroeken klonk alles behalve een straf voor haar ogen. Het viel amper te ontkennen hoe aantrekkelijk Addison zijn lichaam vond, vooral wanneer hij weer eens rondliep zonder shirt aan. De manier waarop hij het bij haar aanbracht kon hij dan ook alles behalve serieus nemen, alsof hij vrijwillig nooit zonder T-shirt rondliep. "Well… It wouldn’t be a torture for me," bracht ze uit. Op elke manier vond ze de jongeman er goed uitzag, hoewel ze de outfits waarbij hij topless door het huis liep nog het meest kon waarderen. Zijn standaard slaapoutfit bestaande uit een simpele voetbalshort waas een zeer grote favoriet. "I wouldn’t mind to see you without any shirt on," ging Addison verder met een glimlach op haar gelaat. De pruillip die hij elke keer toonde wanneer hij de aanrakingen van zijn lippen tegen haar hals veroorzaakte geen vorm van schuldgevoel, wat vermoedelijk niet eens zijn doel was. Ze vond het gewoonweg te schattig voor woorden, hoewel ze dat beter voor zichzelf kon houden. Het plan dat door haar hoofd spookte maakte dat even een kort gegrinnik onvermijdbaar was. "Maybe I’ll ruin’ all of your shirts you've left so I can always see you without a shirt."
Geen tijd werd haar gegeven om een antwoord uit te brengen op de woorden die hij al fluisterend tegen haar lippen uitbracht. Voor ze het wist startte hij een zoen waar ze gewillig in mee ging. Addison had lang genoeg gewacht en nu het eindelijk kon, wilde ze niks missen. Alle tijd die ze erover hadden gedaan om eindelijk de moed te krijgen om over hun gevoelens voor elkaar te praten, wilde ze inhalen en dat zou gebeuren ook. Zijn handen die zich bij haar taille bevonden, voelden alles behalve ongemakkelijk aan. Sterker nog, zijn aanrakingen waren ontzettend prettig. Maakten dat haar hartslag versnelde naar een uitermate snel tempo. Hoe dan ook, werd hun moment na een tweetal minuten alweer verbroken door een gedaante dat besloot grofweg de slaapkamer binnen te stormen. Gegil drong Addison's oren binnen. Die reactie kon slechts afkomstig zijn van één persoon. Als een blij kind stond ze springend in de deuropening, met een glimlach van oor tot oor. "Yeah, of course I'm okay," bracht ze op een ontzettend vrolijke manier uit. Een manier die zelfs Addison een beetje beangstigend vond. "Oh my god, I knew it. I told you this would be happen!" vertelde Crystal vervolgens, een uitspraak die eerder naar Addison gericht was. Ze had gelijk. Tijdens de eerste dagen die ze doorbracht in het bendehuis had ze haar er vaker op gewezen hoe ze Jack veranderde en hoe schattig ze samen ook zouden zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"In that case, I'mma lock 'em up in a safe, Addy. No t-shirt robbin' in this house, not even for you. Unless.. I'm gonna steal yours as well."
Hij wist dat ze het geen marteling zou vinden. Het zou een wonder zijn als ze dat wel zo zou zien, sinds het vaker bij koppels voorkwam dat ze elkaar het liefst zo bloot als mogelijk zagen. Hijzelf was daarbij zeker geen uitzondering. Hij prefereerde Addison in zijn t-shirt of zelfs lingerie dan haar te zien in een doodnormale outfit, al gaf het geen problemen om naast haar te lopen als ze normaal aangekleed was. Het waren gewoonweg de verleidingen die maakten dat Jack ernaar verlangde. Naar haar lippen, haar aanrakingen en haar lichaam op zich. Het kon als gezond gezien worden in een relatie, vond hij althans, maar veel duidelijkheid had het niet gehad. Hij had immers zelf nooit echt een relatie gehad omdat hij er nooit op uit was geweest.
Het aangehouden gedans keek hij radeloos aan. Onwetend waar het vandaan kwam, hoe ze het überhaupt waagde om zomaar de kamer binnen te stappen terwijl hij de deur allang gesloten had. Iedereen wist de afloop van zulke acties. Jack nam het nooit van iemand aan om hem zomaar te storen, daarbij genomen een of andere meid die als een gek rond zou lopen springen in zijn bijzijn. Ze deed hem denken aan een gestoord konijn door enkel haar manier van het uiten van blijdschap, als dat al het geval was. "What.. are you doing?" sprak hij aarzelend uit, zijn wenkbrauw lichtjes opgetrokken bij het beeld van de opgewonden Crystal. Een vrolijkheid die anders amper voorkwam in het huis. Bij haar had hij het ergens wel kunnen verwachten, doch hij het nog altijd amper waardeerde om haar dwaze acties aan te moeten zien. Het gaf hem niet lang vooraleer hij Addison een verwarde blik gaf. "What is she trying to say?" De woorden van de zeventienjarige meid waren gericht geweest op zijn vriendin, had hij wél meegekregen. Telkens weer zag hij haar blikken afdwalen naar Addison. Het gaf hem het gevoel dat ze er meer van wist, meer van de vreemde aanval waarbij zij beiden nu betrokken waren. Een reden die hij desalniettemin graag wilde weten. Ze maakte hem nieuwsgierig, van harte of niet, en het maakte het moeilijk voor Jack om zich in te houden. Hopend op een antwoord, kantelde hij zijn gelaat ietwat om haar een schuine visie te geven. Een vragende blik brandde in zijn ogen.

"Do you know more about this?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"No, you're not gonna steal my shirts. What're you planning on doing with girls clothing anyway?"
Desondanks hij als man niks met vrouwenkleding was, klonken zijn plannen zeer amuserend in haar oren. Natuurlijk wist ze dat hij haar plaagde, net zoals zij hem plaagde met het feit dat ze al zijn T-shirts zou gaan verpesten. Het was een plan dat enkel en grote fantasie zou blijven sinds ze van zijn geldprobleem afwist en het nooit haar bedoeling zou zijn om hem verder in de problemen te werken door zijn shirts stuk voor stuk te verpesten. Addison zag hem sowieso regelmatig zonder shirt, ook al had hij nog enkele kledingstukken over in zijn zeer beperkte garderobe.

Crystal''s vrolijkheid bleek aanhoudend te zijn, zelfs Jack's commentaar leek haar amper te deren. "I'm just very happy for you," was haar antwoord. Het was fijn om te weten dat er tenminste iemand blij was voor hun, zeker na de ruzie die ze enkele uren geleden nog had met Samuel over haar gevoelens voor Jack. Samuels mening boeide haar sowieso zeer weinig, ze onthield meestal enkel de positieve feedback. Bovendien was zij degene die moest samenleven met Jack, haar tijd samen met hem zou besteden, iets dat ze met ontzettend veel plezier deed. Ze wilde niets liever dan de hele tijd bij hem zijn, met hem praten over de domste dingen.
Jack's vraag veroorzaakte een zwakke glimlach op Addison's gelaat. Ze wist er inderdaad meer over. Sterker nog, ze wist precies waar Crystal het over had. "Maybe...," begon ze, onwetend hoe ze het precies kon aanbrengen. Zin om het hele verhaal te vertellen had ze niet, ze zou het in grote lijnen aan hem uitleggen.
"It's a long story, but a while ago she said she thought that we would be cute together. She actually predicted this," legde Addison uit. Hoe Addison in het begin ook had beweerd dat een relatie onmogelijk was tussen hen, bleek Crystal gelijk te hebben. Het was nogal vreemd gelopen, maar ze zou liegen wanneer ze zei dat ze het erg vond. Het denken dat ze een relatie had met de jongeman die haar heel wat kwaads had aangedaan voelde alles behalve negatief. Ze had hem alles vergeven en was hem juist dankbaar om het feit hoe gelukkig hij haar kon laten voelen. Het maakte haar ontvoering een stuk minder moeilijk om te accepteren. Ze hadden elkaar op een zeer ongelukkige manier ontmoet, al kon ze bij nader inzien moeilijk zeggen dat ze het nog steeds erg vond.
"Did you already told him about the shipname I gave you?" vroeg Crystal met nog steeds diezelfde glimlach op haar gezicht. Addison kon zich nog precies herinneren hoe ze het had aangebracht. Addison had het onzin gevonden, vooral sinds ze toen nog in de ontkenningsfase zat. Bij nader inzien vond ook zijzelf het best schattig. "No, I didn't," was Addison's antwoord. Ze had er gewoonweg niet meer aan gedacht, ze zat met haar hoofd helemaal ergens anders. Natuurlijk zat ze met Jack in haar hoofd, al had ze aan de shipname amper gedacht. Slechts een ongelovige opmerking van Crystal bleek ze terug te krijgen. "Oh my god, why not? Jaddison is the cutest shipname ever."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'm gonna paint 'em all, just like you ruined my shirt once again, Addy."

Haar vreugde begon hem zo langzamerhand te irriteren. Het kinderachtige gedrag waarmee ze dacht haar blijdschap te moeten verduidelijken, haar gelach en gegiechel bij het aanzicht op hen twee. Waar het vandaan kwam vond hij nog het meest vreemde van allemaal. Tevens als Jack een hekel aan haar had, had Crystal een hekel aan hem gehad. Behoorlijk hevig zat hun haat in elkaar, althans, als iemand het aan hem vroeg. Nooit had hij werkelijk de moeite gedaan om haar iets meer te gunnen dan een stalen blik en, met een beetje geluk dan, een kleine knik als teken van 'goedemorgen' of 'goedenavond'. Voor de rest was het te veel gevraagd en een verspilling van energie.
Lijzig liet hij zijn handen van haar heupen afglijden. Ze laten zakken langs zijn beide weerszijden, zijn handpalmen verdoezeld door ze in zijn broekzakken te laten rusten. De paar centimeters tussen zijn en haar lichaam vergingen tot meer. De ongemakkelijkheid groeide inmiddels in hem, geheel te danken aan Crystal's plotselinge actie, en maakte het onmogelijk om zich meer toe te wijden aan zijn vriendin als hij anders wellicht wel gedaan had. De stugheid nam meedogenloos de overhand. Een sigaret werd zonder meer opgestoken, geen zorgen voor de meningen van zowel zijn vriendin als de gekke roze harige in de ruimte. "And, if I may ask, why the fuck are you still jumpin' around like some six year old kid?" sprak hij, dan toch zijn ergernis naar buiten gebracht tegenover hen beide. Ongelovig keken zijn ogen heen en weer van Addison tot Crystal. Het was merkbaar dat hij het niet kon waarderen dat ze toch geheimzinnig waren over haar plotselinge komst, in dermate had het zijn irritaties enkel aangewakkerd. Zelfs het meisje dat tot nu aan toe nog overmoedig rond had gesprongen en geklapt, bleef nu achter met een stille positie en een rolling van haar ogen als teken van ongenoegen. "Like I said, I'm happy for you two. I just knew you'd be a great couple together!"
"Jaddison is nothing but a weird nickname for in some kind of fairy tale, Crystal." De schorre ondertoon waarmee hij het uitsprak sloeg op het feit dat hij het maar apart vond, de naam die ze hen had gegeven omdat ze een goed stel vormden. Boosheid daarbij kwam er echter niet aan te pas. Aan de manier waarop hij zijn lichte frustratie naar buiten bracht, al was het deze keer door het flink inademen en afgeven van de rook aan de lucht, was genoeg om Crystal te vertellen hoe hij erover dacht. "We're not in disneyland, neither are you one of the children who's wandering in their crazy dreams. You're fuckin' seventeen years old, stop it with this bullshit."
Al ontbrak zijn woede aan zijn doen en laten, was het te veel voor het meisje om normaal te kunnen handelen. Zo snel als ze verschenen was, had ze haar weg al weer terug gebaand door een paar stappen achteruit te zetten. Vandaan te lopen van de opening bij de deur, haar ogen niet van hem afgehaald en een beledigend, bijgetrokken gelaat kwam aan het licht. "You know, it won't actually cause any harm to just be nice to someone," vertelde ze hem zachtjes, het laten blijken dat ze haar ogen een beetje waterig voelde worden. "A bit of happiness would be great? I'm just glad for you guys, but it seems I'm not welcome here anyway." Ergens leek ze zelfs gekwetst te zijn. Hijzelf gaf er weinig aandacht aan, zich van haar weggekeerd door op het bed te gaan zitten en zijn kin omlaag te laten zakken. Zijn focus lag bij de sigaret die achteloos tussen zijn lippen hing; haar aangedaan zien weglopen weigerde Jack volledig.
"Why do people always find the need to disturb everything..," prevelde hij grimmig. "Couldn't she just act normal, like any other person. At least knock, for Christ's sake, before she decided to be so annoying."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Verbijsterd bekeek ze Jack na de nogal gemene opmerkingen die hij uitsprak tegenover Crystal die enkel en alleen blij voor hen was. Zij was één van de weinige die hun wat geluk gunde en nog besloot Jack haar op die grove manier te behandelen. Haar vrolijkheid werd grofweg afgekapt. Uitspraken werden naar het roze harige meisje gegooid wat veroorzaakte dat haar ogen waterig werden. Het stelde Addison sterk teleur hoe hij met Crystal omging. Ze was bijna vergeten hoe respectloos hij af en toe kon zijn en desondanks ze hem niet kon veranderen voor wie hij was, had ze gehoopt dat hij er toch op zou letten. Toch, bleek de jongeman er een andere mening over te hebben. Tegenover zijn andere huisgenoten bleef hij even respectloos als voorheen. Ze begreep het, hoewel Crystal in haar ogen nooit wat verkeerd had gedaan. Misschien voordat Addison terecht kwam in het huis? Hoe het ook zij, vond Addison het nogal overdreven. Bovendien had ze er een grondige hekel aan wanneer mensen grof omgingen met personen waar ze om gaf, diegene die goed voor haar waren, net zoals Crystal. Het meisje dat haar vanaf dag één al accepteerde hoe ze was. Het was vast en zeker aan haar humeur te merken hoe Addison erover dacht. Nadat het meisje hun slaapkamer verlaten had, keerde ze zich weer naar Jack die harteloos op het bed zat met een sigaret. Het was de nonchalante houding waaraan ze zich af en toe kon irriteren.
"Why couldn't you just act normal?" ging Addison tegen hem in. Hij had gewoonweg het recht niet om de jongedame op die manier te behandelen. Hij was goed voor Addison, was ontzettend aardig tegenover haar, maar toch verwachtte ze dat hij die aardigheid ietwat kon geven aan de mensen waarom zij evenzeer gaf. Ze was een goede vriendin geworden na al die tijd, het was logisch dat Addison het voor haar op nam, nietwaar? De pijn in haar ogen nadat Jack haar vrolijkheid afkraakte was simpelweg te zielig voor woorden. Het allerliefst was ze haar achterna gelopen om haar te bedanken. Addison was haar zeer dankbaar om de steun die ze kreeg. Daarnevens was blijdschap alles behalve een zonde. Het was een zeer kostbare eigenschap in het bendehuis."She was just happy and she doesn't harm anyone with it."
"You should apologize to her," zette ze het gesprek verder, de jongeman nog steeds aangekeken. Ze besefte zich dat hij haar bevelen niet zomaar zou opvolgen. Er was meer voor nodig dan het zeggen dat hij zich moest verontschuldigen bij haar. Slechts dreigingen zouden hem zover zetten om naar Addison te luisteren.Als het niet lukte, zei dat meer over hem dan over haar. Dreigen was zeer smerig, al was zijn gedrag tegenover Crystal dat evenzeer. "Otherwise, you won't get any kisses from me anymore."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld