Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Omdat de paar dagen bij het strand Naylene goed leken te doen, had Linn haar uitgenodigd om me te gaan naar een retreat in de heuvels van Los Angeles. Het was maanden geleden dat Linn de uitnodiging via haar management had ontvangen en in eerste instantie had ze het afgewimpeld, maar nu ze al maanden vast zaten in een wereld die stil leek te staan, had ze zich bedacht. Daarbij hoopte ze dat het Naylene nog iets meer rust zou geven na alles wat ze mee had gemaakt.
Linn wist zelf ook niet hoe ze precies om moest gaan met wat Naylene haar had verteld. Het was een heftig verhaal geweest en het voelde vreemd dat zij de enige was die het nu wist. Ergens voelde het ook verkeerd, met name omdat ze wist dat als Naylene alles eerlijk zou vertellen aan Ashton, hij er voor haar zou zijn. Ze begreep echter ook waarom die optie zo onveilig aanvoelde voor Naylene. Ergens hoopte ze dat de paar dagen in de heuvels van Hollywood Naylene zouden laten inzien dat ze Ashton nodig had, ook al was dat niet waar het retreat zich op focuste.
Naylene en Linn waren de vorige avond aangekomen en ze waren de ochtend begonnen met een ontbijtje, gevolgd door yoga en een meditatie. Nu zaten ze, samen met allerlei anderen die Linn wel herkende van haar social media feed, in een cirkel op de grond. Degene die de ochtend leidde, gaf pakjes met make-updoekjes door.
Ondanks dat niemand nog had uitgelegd wat er mee zou worden gedaan, voelde Linn haar keel samenknijpen. Onwennig haalde ze een paar doekjes uit het pakje en gaf ze het door aan Naylene, die naast haar zat.
‘Ik wil jullie vragen om jullie make-up te verwijderen. Vaak is het een extra beschermende laag die de wereld op afstand houdt. Iets wat we hier juist willen afbreken.’
In de groep ontstond wat onrust, maar Linn zag de meeste mensen met de doekjes langs hun gezicht gaan. In tegenstelling tot bij haarzelf, want de doekjes bleven in haar vingers liggen. Ze wist niet eens zo goed waarom.
Het was niet alsof ze nooit zonder make-up rond liep. De laatste paar maanden vaker niet dan wel, maar meestal was dat wel binnen de muren van haar eigen huis. Voor de video’s en foto’s die ze maakte, zorgde ze echter wel dat ze make-up op had. En ondanks dat er wel mensen waren die haar zonder make-up hadden gezien, zoals Calum en Naylene, voelde het vreemd om in een groep vol mensen die ze eigenlijk niet echt kende, haar make-up er af te halen.
De weerstand die ze voelde, maakte haar verdrietig. Want waarom leek iedereen om haar heen het wel te kunnen, maar zij niet?
Linn wierp een blik op Naylene, wie waarschijnlijk zonder make-up hier naar toe was gekomen.
Naylene had door dat Linn haar kant op keek en legde haar hand op die van Linn, die krampachtig de doekjes vasthield. ‘Heb je hulp nodig?’
Linn schudde enkel haar hoofd. Het was moeilijk om onder woorden te brengen wat er precies aan de hand was. Het liefst hield ze de laag foundation op haar gezicht, evenals de mascara en al het andere wat ze die ochtend had gebruikt.
Make-up was haar ding. Ondanks dat lang niet al haar video’s daar over gingen, was dat wel hetgeen waar ze mee was begonnen. En ze was er goed in. Mensen vonden het leuk en keken er graag naar. Het was zo onlosmakelijk verbonden met wie ze was, dat het verkeerd voelde om het er nu allemaal af te halen.
Twijfelend bracht Linn het doekje omhoog, terwijl ze haarzelf in haar hoofd probeerde te overtuigen om het te doen. Iedereen deed het. Wat maakte het nou uit als anderen haar zonder make-up zouden zien? Niets. Ze zagen er allemaal prachtig uit. Dat zou voor haar niet anders moeten zijn.
Maar dat was het wel.
Zuchtend legde ze de doekjes naast haar neer en trok ze haar knieën op, zodat ze haar armen er omheen kon slaan.
Naylene schoof iets naar haar toe, zodat ze haar arm om haar heen kon slaan. ‘Je hoeft niets te doen waar je niet klaar voor bent.’
Linn haalde haar schouders op. ‘Het zou niet zo moeilijk moeten zijn. Het is maar make-up,’ fluisterde ze, bang dat de anderen haar zouden horen. Zij hadden immers wel gedaan wat er van haar werd gevraagd. En Naylene had al naast haar gezeten met een vrijwel naturel gezicht.
‘Het is ook belangrijk om je grens aan te geven,’ verzekerde Naylene haar, maar toch voelde het vreemd om dat als enige te doen. Zeker toen ze merkte dat de ogen van de begeleiding op haar vielen.
‘Linn, wil je misschien met ons delen waarom je er voor hebt gekozen om je make-up er niet af te halen?’
‘Ehm.’ Wat ongemakkelijk keek ze de groep rond. Ze wist dat dit geen aanval was, maar toch voelde het alsof ze voor de haaien werd gegooid. Ze haalde haar schouders op. ‘Ik weet het eigenlijk niet zo goed.’
‘Vind je het goed als we daar wat dieper op ingaan?’
Naylene kneep zachtjes in haar zij, waardoor Linn knikte. Ze wilde niet nog meer tegenwerken. En misschien zou het haar, uiteindelijk, nog iets opleveren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een retreat was niet iets waar Naylene zich uit haarzelf voor op zou hebben gegeven. Linn had er echter over gesproken en Naylene had kunnen merken dat haar vriendin behoefte had gehad om mee te doen met de groep, ze had er echter niet alleen heen gewild. Diep van binnen wist Naylene dat het toegevoegde waarde kon hebben. Het was zelfs iets waar zij en Ashton ooit over hadden gesproken. Voor haar had het echter altijd te zweverig geklonken en ze was er dan ook niet voor in geweest.
Nu Naylene er eenmaal was, wist ze zelf nog niet goed of ze hier echt op haar plaats was. Als ze hier niet voor haarzelf was, dan was ze hier in ieder geval om Linn zoveel mogelijk te steunen in deze zoektocht.
De opdracht die ze nu hadden gekregen, snapte Naylene niet helemaal. Iedereen had de keuze om gebruik te van make-up. Wat iemand met diens uiterlijk deed was aan die persoon. Zij zelf droeg niet vaak make-up en als ze dat al deed was het niet veel. Linn haar werk bestond uit make-up. Als zij hier met make-up op wilde zitten moest dat doen.
Het was wel duidelijk Linn zich niet prettig voelde bij het idee dat nu afscheid moest nemen van haar make-up. Naylene wist zeker dat het verder ging dan het feit dat ze niet wilde dat anderen haar zonder zagen. Zelf had ze Linn namelijk al meerdere keren op die manier gezien.
“Kun je vertellen wat er door je heen gaat op dit moment?”
Linn leek alleen nog maar verder weg te trekken. Naylene voelde hoe haar schouders zich iets optrokken, om aan te geven dat ze het niet wist.
“Ik snap niet waarom dat op het moment relevant is.” Fluisterde Naylene dan ook. Ze kon namelijk voelen dat Linn het echt niet wist. Alleen dat ze het echt niet wilde en dat was al genoeg om het niet te hoeven doen. Natuurlijk waren ze hier om grenzen te verleggen. Aan de andere kant vond Naylene het echter minstens net zo belangrijk dat iedereen leerde om aan te geven wanneer het genoeg was. Dat had ze zelf jaren geleden niet gedaan en daar had ze nog steeds spijt van.
“We zijn hier met z’n allen om doorbraken te maken. Meer inzicht over onszelf te krijgen.” Werd Naylene terecht geweest.
“Dus Linn. Ik wil je vragen om echt goed te graven, eerlijk te zijn met jezelf en met ons. Wat voel je op het moment?”
Linn staarde naar het doekje in haar handen, waar ze mee begon te frummelen.
“Ik voel me verdrietig.” Fluisterde ze zachtjes. “Maar ook boos op mijzelf. Het hoort niet zo moeilijk te zijn om mijn make-up er af te halen.”
“Maakt het idee dat je de make-up er af moet halen je verdrietig?” De vrouw bleef wel zo rustig mogelijk. Toch was er iets aan haar wat Naylene niet helemaal aan stond. Ze vroeg zich af of de vrouw iets zou veranderen aan het leven van deze jonge vrouwen of dat ze er enkel geld aan wilde verdienen. In het geval van Linn, reclame voor haar bedrijf.
“Ja en nee?” Linn haalde nogmaals haar schouders op. “Ik weet het niet.”
“Maakt het je onzeker? Rondlopen zonder make-up.”
“Dat is een aanname, geen oprechte vraag.” Merkte Naylene op, omdat hetgeen was wat ze gewend was te zeggen als dit een zaak was. Speculatie moest meteen de grond in worden gebracht, voordat mensen woorden in de mond werden gelegd.
“Linn?” Naylene werd genegeerd, waar ze zich niet aan probeerde irriteren. Ze wist ook dat ze hier voor Linn was en misschien open moest staan voor dit alles. Dit voelde echter niet zo heel erg lekker.
“Misschien een beetje.”
“Kan het kloppen dat je make-up gebruikt als een soort van masker?”
Naylene moest echt haar best doen om niet met haar ogen te rollen, want het was weer een aanname. Natuurlijk kon Linn er negatief op reageren, maar op deze manier was ze eerder geneigd in te stemmen. Zelfs als ze het niet eens helemaal op die manier voelde.
“Het is immers een tastbaar iets. Iets waarvan je jezelf weg kan zetten van de rest van de wereld.”
Linn bracht het doekje naar haar gezicht en twijfelde nu nog meer of ze het er wel af wilde halen. Naylene vroeg zich af of het op deze manier stimulerend werkte. Het was iets wat ze zelf moest willen doen en nu werd ze half verplicht om het te doen.
“Je hoeft er niet op te antwoorden Linn.” Vertelde Naylene.
De ogen van de vrouw spuwde bijna vuur. Ze wist zeker dat wanneer ze nog een keer zoiets zou zeggen dat ze zo weg werd gestuurd. Dat wild ze niet, zeker niet voor Linn. Ze had dit graag gewild. Misschien had ze er wel iets aan. Al kon Naylene echt niet indenken dat dit werkte.
“Ik wil gewoon niet tot last zijn.” Mompelde Linn. Waar ze precies op doelde wist Naylene niet. Ging het om dit alles, of om de make-up.
Linn begon zachtjes te sniffen. “Make-up is alles. Ik doe er alles mee.” Fluisterde ze.
“Je hebt er niet voor niets je beroept van gemaakt.” Vertelde de vrouw. “Is er een reden dat je er voor hebt gekozen?”
“Ik begon met filmpjes en die werden goed bekeken. Ik vond het leuk om te doen, dus ben er verder mee gegaan.”
“En heb je het gevoel dat je jezelf kan zijn in die filmpjes? Dat je echt bent wie Linn is. Of is de make-up juist een manier om de mensen aan de andere kant op afstand te houden? Ben je echt gelukkig met jezelf? Dat is waarom we zijn, om ons die vraag te stellen. Of we gelukkig zijn met wie we zijn, of dat we alleen maar blij zijn met de persoon die we neer zetten online. Of wij die persoon ook echt zijn.”
Linn wist duidelijk niet meer wat ze uit moest brengen en begon te huilen. Ze was echter niet alleen. Een paar van de andere vrouwen.
“Dit is belachelijk.” Mompelde Naylene. “Iedereen is anders op werk. Op werk heb je een persoonlijkheid nodig dan in privé. Of dat nou in mijn werk is of in dat van jullie.” Vertelde Naylene aan de vrouwen om haar heen. Ze kon niet indenken dat de vrouw die dit organiseerde dit soort kut vragen aan haar partner zou vragen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het verdriet dat haar overspoelde was zo onherkenbaar dat Linn niet wist wat ze ermee aan moest. Het ging al lang niet meer over de make-up die ze nog op haar gezicht had, maar meer over de vragen die haar werden gesteld. Gebruikte ze haar make-up als een masker? Hield ze daardoor mensen op afstand? Ze dacht van niet, maar de vragen werden op zo’n suggestieve wijze gesteld dat ze bijna geneigd was om met alles in te stemmen. Al was het maar om van dit alles af te zijn.
Huilend liet ze zich tegen Naylene aanzakken. Ze kreeg nauwelijks nog mee wat er werd gezegd. Het enige waar ze aan kon denken, was hetgeen wat de vrouwen hadden gesuggereerd. Kon ze haarzelf zijn in haar werk? Dat leek haar van wel, maar wat als ze zichzelf daarin al die tijd voor had gelogen? Wat als het allemaal ging om de aandacht en de bevestiging die ze vroeger nooit had gekregen? Deed ze het omdat ze het leuk vond, of kreeg ze eindelijk de aandacht en complimentjes waar ze vroeger zo naar had verlangd?
Bij iedere vraag die ze zich bedacht, werd haar gesnik alleen maar erger.
‘Dit is echt belachelijk,’ zei Naylene. Tenminste, Linn dacht dat het Naylene was. ‘Je kunt mensen niet dwingen te praten over onderwerpen waar ze niet klaar voor zijn. Er zijn grenzen.’
‘En als Linn haar grens aangeeft, dan zullen we die respecteren.’
Huilend schudde Linn haar hoofd, terwijl ze probeerde te gebaren dat ze niet verder wilde praten. het liefst wilde ze nu naar de kamer die ze met Naylene deelde om zich daar terug te trekken voor de rest van de dag; of in ieder geval totdat ze weer wat rustiger was geworden.
Linn voelde Naylene bewegen en zag door haar tranen heen dat ze haar telefoon tevoorschijn had gehaald. Ze wist niet eens waar die altijd was geweest, aangezien het de bedoeling was geweest om ze in te leveren bij aankomst.
‘Het is niet toegestaan om te communiceren met de buitenwereld. Sterker nog, jullie hadden allemaal je telefoon in moeten leveren. Bij het breken van de regels kunnen jullie worden verwijderd.’
‘Zie dit dan maar als onze officiële afmelding,’ zei Naylene zonder op te kijken van het bericht wat ze aan het typen was op haar telefoon. ‘We vertrekken.’
‘Wat?’ vroeg Linn verward, omdat ze niet kon bevatten wat Naylene zojuist had gezegd en wat er om haar heen gebeurde. Vanuit haar ooghoeken zag ze anderen ook huilen en de leidsters van het retreat leken alles behalve blij te zijn met wat Naylene zojuist had gedaan.
Linn liet zich omhoog trekken door Naylene en probeerde rustig adem te halen, zodat ze in ieder geval zonder al te veel moeite naar haar kamer kon lopen, maar het verdriet golfde door haar heen en het was onmogelijk om het zomaar te stoppen. Het enige waar ze aan kon denken, was hoe naar ze zich voelde door wat er net tegen haar was gezegd en die woorden bleven zich maar herhalen.
Naylene nam haar mee naar de kamer en zette Linn daar op het bed. Het eerste wat ze deed, was zichzelf laten vallen en de dekens pakken, zodat ze die over haar hoofd kon trekken. Het voelde alsof ze had gefaald. Ze kon niet eens een simpele opdracht uitvoeren. Iets wat ze bijna dagelijks deed, was opeens heel moeilijk geworden en ze had er niet eens een uitleg voor. Ze kon niet benoemen wat haar nou precies tegen had gehouden, of waarom. Het enige wat ze nu nog wilde, was zo ver mogelijk wegkruipen van alles.
‘Cal komt deze kant op. Het duurt alleen even voordat hij er is.’ De stem van Naylene klonk ver weg en gedempt met de dekens tussen hen in. Het was lief dat ze Calum had gebeld om hen op te halen, had hij hen immers ook weggebracht, maar Linn wist niet hoe ze dit aan Calum uit zou moeten leggen. Misschien was het een troost dat hij niet meteen naar een uitleg zou vragen.
Het bed deukte iets in, wat betekende dat Naylene bij haar was komen zitten. Linn voelde een hand op haar rug, over de deken heen.
‘Kan ik iets voor je doen?’
Ze schudde enkel haar hoofd. Het was al heel lief dat Naylene haar daar weg had gehaald en dat ze Calum een berichtje had gestuurd met de vraag of hij hen op kon halen. Ze had geen idee wat Naylene nog meer zou kunnen doen.
‘Denk je dat je voor eventjes alleen kan blijven, zodat ik je spullen kan ophalen?’ Linn haar telefoon was immers wel ingeleverd en ze had geen idee waar het precies was. Als er echter iemand was die dat ding zonder moeite terug zou kunnen krijgen, dan was dat Naylene.
Linn knikte, al wist ze niet of dat Naylene dat door had. Dus duwde ze voorzichtig de dekens aan de kant, zodat ze met betraande ogen naar Naylene kon kijken, waarna ze voorzichtig knikte.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene en Calum hadden beiden hun eigen ding gedaan om er voor te zorgen dat Linn zo snel mogelijk een prettige plaats had gekregen. Een veilige haven.
Ergens kon Naylene van geluk spreken dat ze enkel haar eigen telefoon af had gegeven en dat ze haar werktelefoon bij zich had gehouden. Op het eerste moment had ze zich schuldig gevoeld omdat het niet de afspraak was van de plaats waar ze zich vonden. Toch was ze blij dat ze de keuze had gemaakt en dat ze Calum had kunnen bellen om hen op te halen. Hij was immers ook diegene die hen had gebracht. Watts en Freckles zouden de komende dagen ook bij hem doorbrengen.
Op de plaats waar Naylene de spullen op ging halen, kwam ze nog één van de vrouwen tegen. Die duidelijk uit de cirkel waren gelopen en aan het klagen was tegen haar collega.
Ze draaide zich bij en keek met zoveel haat naar Naylene, dat ze er bijna van moest lachen.
“Herinner mevrouw Shawn er aan dat ze een contract heeft getekend. Dus we verwachten een paar post over deze plaats. Uiteraard moet ze die eerst naar ons sturen om onze goedkeuring te geven.”
Naylene probeerde te peilen of de vrouw het meende, wat ze duidelijk deed.
“Dus dit is jullie manier van inkomsten generen? Vrouwen klein maken en ze vertellen dat alles wat ze in het leven doen verkeerd. Dat ze een fake persoonlijkheid neerzetten online, maar ondertussen wel heel graag gebruik maken van dat persona.” Als ze Linn echt zo nep hadden gevonden, als ze hadden gevonden dat ze een masker had gedragen, dan hadden ze haar ook niet oprecht gevonden. In Naylene haar ogen behoorde je dan niet te willen dat zo iemand reclame voor je maakte.
“Mag ik de spullen die we in hebben geleverd.” Naylene gaf het sleuteltje wat ze had gekregen, omdat de spullen duidelijk achter slot en grendel hadden gemoeten.
Met tegenzin leek de vrouw de spullen te pakken en legde die op de balie.
“Je weet duidelijk niet wat we hier doen. Als je je niet open stelt voor dat soort dingen, zal je het nog zwaar krijgen in het leven. Als je niet eerlijk tegen jezelf kan zijn, tegen wie kan je dat wel.” Die woorden raakte Naylene onnodig hard. Ze maakten haar in dit geval alleen nog maar bozer dan ze in eerste instantie was geweest.
“Luister goed.” Zei Naylene scherp.
“Ik ben de advocate van mevrouw Shawn. En ik zou nog een keer heel erg goed naar het contract kijken als ik jullie was. Misschien beland het per ongeluk in de papierversnipperaar. Want het zou jammer zijn dat de overheidsinstanties er achter kwamen dat hier van alles niet klopt.” Blufte Naylene.
Aan het gezicht van de vrouwen te zien, had ze het ook nog eens bij het goede eind. Wat het ook was, maakte niet zoveel uit op het moment.
Naylene pakte de telefoons en stopte die vast weg in haar broekzak. Met een klap pakte ze ook de tassen die neer waren gelegd.
“Je wil niet de verkeerde tegen je hebben.” Zei ze wijselijk, om het buiten een bedreiging te houden. Een waarschuwing was niet iets waar ze iets tegen konden doen.
“Oh er komt zo een auto aan, het zou vriendelijk zijn als jullie hem voor even op het terrein laten. Daarna zijn we voor goed uit jullie leven en andersom.”
In de tijd dat Naylene bij de receptie door had gebracht, had Calum door een deel van de stad kunnen rijden. Gelukkig bevond de locatie zich aan dezelfde kant van de stad als zijn huis en had hij er in een half uurtje naar toe kunnen rijden.
Hij kwam redelijk gemakkelijk het terrein op en zag de rode haren van Naylene al snel aan de overkant van de kleine parkeerplaats, waar bizar weinig auto’s stonden.
Zo snel als Calum kon stapte hij uit en overbrugde hij de afstand tussen hemzelf en Naylene.
“Ik ben zo snel gekomen als ik kon, wat is er gebeurd?” Vroeg Calum. Het berichtje van Naylene was dringend geweest. Iets waardoor hij zich zorgen begon te maken.
Naylene pakte de hand van Calum vast, om hem mee te nemen naar het juiste huisje.
“We hadden een cirkelgesprek, waar we onze make-up er af moesten houden. Linn had het er moeilijk mee en in plaats van dat ze er haar op een goede manier doorheen probeerden te praten, was het een complete aanval. Er zijn woorden gebruikt waarvan ik zeker weet dat Linn ze naar zichzelf zou blijven herhalen.”
Er ging ineens van alles door Calum heen. Verdrietig, door de manier waarop Linn zich moest voelen, maar ook woede naar de mensen die haar zo naar beneden hadden getrokken. Normaal was Calum niet zo van de confrontatie, maar nu kreeg hij toch wel echt de neiging om de mensen eens goed te vertellen waar het op stond.
“Is dat het hoofdgebouw?” Calum knikte naar het kleine gebouwtje waar Naylene bij had gestaan.
“Ja. Wees gerust ik heb ze al vertelt waar het op staan. Linn heeft je nu nodig.”
Calum knikte, hij kneep even in de hand van Naylene die die van hem stevig vast hield.
“Alles oké met jou?”
Naylene knikte “Ik vind het gewoon vreselijk om Linn op deze manier te zien.”
“Ze had juist zoveel zin in deze week.” Vertelde Calum. Hij wist nog hoe ze het hem had verteld. Ze had er echt naar uit gekeken. Nu was het allemaal in het water gevallen.
“Dan zorgen wij voor een leuke week.” Fluisterde Calum.
“En heel veel knuffels. Die heeft ze nu vooral nodig.”
Naylene klopte aan op de deur op één van de hutjes en opende vervolgens de deur. Calum liet haar los en liep verder naar binnen, waar Linn helemaal verborgen onder de dekens was.
“Linnie.” Hij vond het vreselijk om te zien. Zeker omdat er nog steeds snikken te horen waren. Dat moest al eventjes zo zijn geweest.
“Cal?” Heel even werd het gezicht van Linn zichtbaar, waardoor Calum zijn hart pas echt brak. Linn was zo’n sterke vrouw, om haar nu zo te zien, door een paar idioten die haar klein hadden proberen te maken was vreselijk.
Calum liep naar het bed toe. Hij legde zijn armen om het hoopje Linn met dekens en tilde haar zo bij hem op schoot, terwijl hij ging zitten.
“Linnie toch.” Fluisterde hij zachtjes.
“Ik wil hier weg.” mompelde ze.
“We gaan hier weg. Ik heb de auto hier iets verderop staan en dan gaan we ver weg van dit alles.”
Calum streek wat van het haar van Linn achter haar wang, zodat hij vervolgens wat tranen van haar gezicht af kon vegen.
“He Linnie.”
Even keek Linn hem vragend aan.
“Je bent perfect zoals je bent. Met make-up of zonder make-up. Jij moet doen waar jij je lekker bij voelt en als zij daar een probleem mee hebben is dat aan hen en niet aan jou.” Calum besloot zijn zin door Linn een kus op haar voorhoofd te geven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Calum zijn aanwezigheid loste misschien niet alles op, maar Linn was blij dat hij er was. De zachte toon in zijn stem en de manier waarop hij haar tegen zich aan had getrokken maakte dat ze zich veilig voelde. Hij was hier en samen met Naylene zou hij haar weghalen van deze plek.
‘Dankjewel,’ fluisterde ze, waarna ze haar armen om hem heen sloeg. Calum zijn woorden waren lief en voor een groot deel geloofde ze ze ook. Het was aan haar en als zij zich beter voelde met make-up, was dat ook goed. Het was echter niet zozeer waarin ze zich goed voelde, want dat wist ze wel. Het was het idee dat ze, ondanks dat het nooit haar bedoeling was, het altijd voor de verkeerde redenen had gedaan. Dat het niet voort was gekomen uit passie, maar uit de drang om leuk gevonden te worden. En daarmee voelde het alsof haar hele bestaan niet oprecht was.
Naylene had alle spullen verzameld, wat Linn wat tijd had gegeven om simpelweg tegen Calum aan te leunen en tot rust te komen. Calum had haar altijd kunnen kalmeren, zelfs door alleen maar bij haar te zitten. Dat was nu niet anders. Haar gedachten waren misschien nog niet weg, maar de tranen waren gestopt en ze kon voor eventjes wegkruipen in zijn armen.
Zodra Naylene alles had gepakt, duwde Linn de dekens van zich af en kroop ze van het bed. Vrijwel meteen stak ze haar hand uit naar Calum, omdat het verkeerd voelde om zonder hem tet terrein over te lopen.
Calum sloeg zijn arm rond haar schouders en nam tevens een tas over van Naylene, waarna ze met z’n drietjes de kamer verlieten. Linn hield haar ogen gericht op de grond. Ze probeerde zich te focussen op de stappen die zij zette, en de schoenen van Calum die constant naast die van haar verschenen. Net zolang totdat ze bij de auto waren.
‘Ik rijd wel,’ zei Naylene en ze hield haar hand uit voor de sleutels. ‘Dan kunnen jullie samen achterin.’
Linn knikte, blij dat ze tegen Calum aan zou kunnen kruipen op de achterbank. Ze had geen behoefte om nu te praten, maar tegen hem aanleunen was al goed genoeg. Ze was hem ontzettend dankbaar dat hij zo snel was gekomen.
Samen met Calum kroop Linn achterin. Ze wachtte tot hij was gaan zitten en zijn gordel om had gedaan, waarna ze dicht tegen hem aankroop. Meteen legde hij zijn armen om haar heen en voor de tweede keer voelde ze zijn lippen op haar voorhoofd.
‘Waar zal ik naar toe rijden?’ vroeg Naylene, terwijl ze van het terrein af reed. Linn keek op naar Calum en besefte zich dat ze op dit moment liever naar zijn huis ging. Ondanks dat Calum vast bij haar zou blijven als ze het zou vragen, voelde het prettiger om te weten dat ze niet alleen zou zijn. En de honden van Naylene waren daar ook, wat voor Naylene ook handig was. Daarom knikte Linn naar Calum, waarna ze haar hoofd tegen zijn borstkas aanlegde en haar ogen sloot.
‘Rijd mij naar mij,’ gaf Calum aan.
Linn kreeg niet veel mee van de autorit. Naylene had muziek aan gezegd en af en toe neuriede Calum zachtjes mee, maar hij leek vooral rekening te houden met haar. Zo nu en dan voelde ze hoe hij zijn vingers in haar haren wikkelde, of zachtjes haar naam fluisterde. Ook praatten Naylene en Calum over de honden, maar Linn was te in gedachten verzonken.
Eenmaal aangekomen bij het huis van Calum hielp hij haar naar binnen. Naylene werd enthousiast begroet door haar honden.
‘Waar heb je behoefte aan?’ vroeg Calum. ‘Wil je er over praten? Of juist niet?’
Linn schudde haar hoofd. Op dit moment wilde ze het liever vergeten. Ze ging met haar handen langs haar gezicht en besefte zich dat haar make-up waarschijnlijk was uitgelopen.
‘Ik wil me even opfrissen, denk ik.’
‘Heb je hulp nodig?’
Zonder na te denken knikte ze, waarna ze Calum zijn hand weer vastnam zodat ze samen naar de badkamer konden. Linn klapte de wc-bril naar beneden en nam er op plaats, terwijl Calum wat van de make-up remover pakte die ze daar bewaarde. Hij knielde voor haar neer en veegde haar haren uit haar gezicht, zodat hij haar vervolgens kon helpen om de make-up er af te halen.
Linn sloot haar ogen en haalde diep adem, terwijl ze zich concentreerde op het zachte gevoel van Calum zijn handen die langs haar gezicht gleden.
‘Kunnen we zo tv kijken?’
‘Natuurlijk,’ antwoordde Calum zonder twijfel. ‘Wat je maar wil.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vanaf het begin van hun vriendschap hadden zich enkele momenten voorgedaan waarop Linn pijn was aangedaan. Op sommige momenten was het door Calum zelf geweest. Op anderen was het buiten zijn macht om geweest. Om te horen dat zijn vriendin onrecht was aangedaan, deed hem pijn. Het maakte hem moedeloos, boos. Toch wist Calum ook dat zijn boosheid naar de wereld, de mensen die haar dit aan hadden gedaan, niet zou helpen. Linn had hem nodig. Zijn aanwezigheid en die van Naylene konden haar pijn een klein beetje verzachten, daar zouden ze dan ook voor zorgen.
Voorzicht bleef Calum met het doekje langs het gezicht van Linn heen gaan. Dat ze zich zo kwetsbaar op durfde te stellen, na hetgeen wat ze net mee had gemaakt raakte hem.
“Elke keer verbaas je me weer en laat je me inzien wat voor sterke vrouw je bent.”
“Ik zit huilend voor je.” Linn leek het niet helemaal eens te zijn met zijn woorden.
“Sterk zijn is wat anders dan je groter voor doen dan dat je bent. Ik vind het juist sterk dat je dit soort dingen met mij deelt.” Calum veegde nogmaals langs haar gezicht, waarbij hij een paar tranen mee nam. Soms kon hij gewoon niet uitleggen hoeveel respect hij had voor Linn. Hij wist maar al te goed dat het niet altijd makkelijk was om een vrouw te zijn. Dat er andere standaarden waren, die soms nergens op sloegen.
“Zal ik je je haren vlechten?” Calum wist nog maar al te goed hoe hij ooit aan zijn moeder had gevraagd om het te leren zodat hij Mali er mee kon helpen. Dat was een paar keer gebeurd, totdat ze de vraag vervelend had gevonden. Hij wist echter nog wel hoe hij het moest doen, een simpele vlecht moest hem lukken.
Linn knikte en draaide zich iets bij op het toilet. Calum greep naar de kam die in de badkamer lag en ging een paar keer door Linn haar haren heen. Hij wist nog maar al te goed hoe hij had gereageerd toen ze haar haar net geknipt had. Het was dat moment geweest dat hem had laten beseffen dat hetgeen tussen hem en Linn meer dan een vriendschap was geweest. Gelukkig was Naylene er geweest om hem er aan te helpen herinneren dat haar iets tijdelijks was. Diep van binnen had hij ook wel geweten dat het niet het haar was. Het plaatje was op dat moment echter af geweest.
Voorzichtig verdeelde Calum het haar van Linn in drie strengen en begon daarmee te vlechten.
Toen hij bij het einde was, gaf Linn hem de scrunchie die ze om haar pols had gedragen. Calum maakte de vlecht af en ging staan. Hij stak beide handen uit zodat hij Linn ook omhoog kon trekken.
Voorzichtig gaf hij haar een kus, waarna hij zijn armen goed om haar heen lag.
“Om jou zo te zien…” Calum haalde even diep adem.
“Jou in pijn zien, doet mij ook pijn.”
“Cal.” Fluisterde Linn voorzichtig. Alsof ze zich wilde verontschuldigen. Iets wat ze niet hoefde te doen. Nooit bij hem.
“Het doet me beseffen hoeveel ik van je houd.” Zoveel pijn hem als een ander dat ook had. Calum kon het niet anders beschrijven als liefde.
“Bubs.” Fluisterde Linn, bijna weer in tranen.
Voor even keken de twee aan, maar er hoefde niet veel meer te worden gezegd. Calum gaf Linn een voorzichtige zoen.
De afgelopen weken had hij veel getwijfeld aan liefde. Aan hetgeen wat hij om zich heen had gezien met Naylene en Ashton. Hij moest toegeven dat hij het eng vond om te zien, dat zoiets zomaar over kon zijn. Natuurlijk was hij bang dat het ook tussen hem en Linn zou gebeuren. Dat dit was gebeurd, dat hij zag hoe hij zichzelf voelde nu Linn zich slecht voelde en het idee dat hij er niet bij was terwijl ze dat wel nodig had, gaf hem aan dat hij er alles aan zou doen om het nooit bij hen te laten gebeuren.
“Kom. Ik haal een hoodie voor je, dan kunnen we op de bank kruipen. Misschien moeten we Naylene haar hoofd maar verwarren met are you the one.” De eerste keer had Calum echt totaal niet geweten wat hij had gezien toen Linn het programma op had gezet. Al snel had Calum er dieper ingezeten dan hij ooit had gedacht. Hij had echt met de stellen meegeleefd en had samen met Linn een eigen idee gehad in de matches die de juiste waren.
Calum liep naar zijn kamer om daar een hoodie op te halen. Linn had op hem gewacht in de gang. Hij hielp haar met aantrekken van het kledingstuk, wat makkelijk over haar sportoutfit ging. Vervolgens liepen ze samen terug naar de woonkamer. Waar Naylene met de honden op de bank zat.
“Ik denk dat Wattsie heel erg graag met je wil knuffelen.”
Linn kroop bij Naylene op de bank, ook Calum ging bij hen zitten en sloeg zijn arm om Linn heen.
“Ik heb trouwens lunch besteld. Sushi.” Gaf Naylene aan.
“Ze hadden iets van bubble tea, is dat nieuw? Ik heb dat er ook maar bij besteld.”
“Bubble tea?” Vroeg Calum
“Boba.” Gaf Linn aan terwijl ze knikte.
“Ik heb het besteld, gewoon een paar.”
“Dat is echt lief van je Nay.”
Watts was ondertussen over de schoot van Linn en Calum heen gekropen zodat hij alle ruimte had op de bank en iedereen een beetje van hem kon aaien. Calum moest er wel om lachen. Hij vond het lief hoe Watts altijd door leek te hebben dat iemand hem nodig had.
“Kom maar pops.” Duke stond ondertussen ook bij de bank en Calum hielp hem bij hen op schoot.
Hij keek nog even naar de honden en hoopte maar dat Naylene het hem niet kwalijk zou nemen dat Ashton er gisteravond nog was geweest. Hij had aan zijn beste vriend ook wel kunnen zien dat hij de honden gewoon heel erg had gemist. Ze waren ook een deel van zijn leven geworden.
“We dachten er aan om reality tv te kijken.” Zei Calum.
“Dat is prima hoor, zet er maar op wat jullie willen.”
Zowel Calum als Naylene legde hun arm om Linn haar middel heen, waarna Linn haar hoofd op de schouder van Calum liet rusten. Calum hoopte dat dit hetgeen was wat ze op het moment het meest nodig had. En dat zij er zoveel mogelijk voor konden zorgen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nooit had Linn gedacht dat Calum haar zou vertellen dat hij van haar hield terwijl ze op een dichte wc-pot had gezeten, met tranen op haar gezicht en een vlecht die hij in haar haren had gemaakt. Ze had het moment altijd geromantiseerd in haar hoofd, maar op dit moment konden alle zonsondergangen en rozen haar gestolen worden. Calum hield van haar en hij had het recht in haar gezicht gezegd. Niet tegen Duke, of Ashton of Naylene. Ze was de eerste die het hoorde en dat ze hier samen zaten, weggestopt in zijn badkamer, maakte het alleen maar specialer.
Op de bank leunde Linn tegen Calum aan, terwijl ze met één hand de rug van Watts aaide. Duke lag, net als zij, met zijn hoofd tegen Calum aan. Daardoor kon ze het hondje net een beetje aankijken.
‘Hi, Dukey,’ fluisterde ze, waarna ze hem een kusje op zijn neus gaf. Toen Duke vervolgens vragend omhoof naar Calum keek, verscheen er toch een lichte glimlach op haar gezicht. Ze had geluk met Naylene en Calum. Dat ze hier, samen met haar, wilden zitten om haar op te vrolijken. Naylene had zelfs sushi besteld en had er mee ingestemd om slechte reality tv te kijken.
Calum had al snel hun favoriete seizoen van Are You The One gevonden en had de eerste aflevering aangezet.
‘Het is de bedoeling dat ze hun perfecte match vinden,’ legde Linn uit. ‘Maar omdat ze allemaal op meerdere genders vallen, is het niet zo simpel. Het kan letterlijk iedereen zijn.’
‘Hoe komen ze daar dan achter?’ vroeg Naylene, die ongetwijfeld nog nooit een programma als dit op had gezet. Voor Linn was het fijn dat ze zich voor even met dit soort simpele dingen bezig kon houden. Dan hoefde ze niet te denken aan hetgeen wat haar zo van streek had gemaakt.
‘Op verschillende manieren. Praten, of spelletjes spelen. Zoenen, seks hebben.’ Linn haalde haar schouders op. Ze wist ook niet wat zij zou doen in zo’n soort situatie. Ze was blij dat ze daar niet over na hoefde te denken, omdat ze zeker wist dat de juiste persoon al naast haar zat en ondertussen al gefocust was op het tv-scherm.
De eerste kandidaten hadden hun intrek in het huis genomen en probeerden alles te ontdekken, terwijl ze naar elkaar schreeuwden.
‘Dat is Nour,’ zei Calum en hij knikte naar het meisje dat in beeld kwam.
‘We haten Nour,’ vulde Linn aan. Iedere keer als ze het samen met Calum opzette, deed Nour wel weer iets nieuws wat hen ontzettend ergerde. En Linn zou straks haar best moeten doen om de vele ruzies die ze veroorzaakte, niet mee te praten. Zo vaak had ze het al gezien.
‘Duidelijk,’ zei Naylene, terwijl ze probeerde te volgen welke personen er allemaal op tv verschenen. ‘Wie haten we nog meer?’
‘Jonathan.’
‘Wie is Jonathan?’
‘Geloof me, dat weet je wel als je hem ziet,’ verzekerde Calum Naylene. Hij keek opzij naar Linn, die hem vervolgens een plagend duwtje tegen zijn hoofd gaf. De eerste keer dat ze de show hadden gekeken, hadden ze zich allebei verbaasd over hoeveel één van de deelnemers op haar ex had geleken. Ze hadden hem al snel de naam “fake Benj” gegeven en ze hadden er allebei veel lol in gehad.
Zodra de jongen met de lange haren in beeld kwam, zag Linn Naylene iets overeind zitten. ‘Niet.’
‘Jawel,’ zei Linn.
‘Maar hij lijkt precies op Benjamin!’
‘Wij noemen hem fake Benj,’ zei Calum.
‘Dit is echt wild,’ zei Naylene hoofdschuddend. Op dat moment ging de bel, wat waarschijnlijk de sushi was die Naylene had besteld. Voorzichtig liet ze Watts wat opschuiven, zodat ze op kon staan om de lunch te halen. Naylene en Calum leken allebei precies te weten waar Linn op dit moment behoefte aan had en dat waardeerde ze ontzettend.
Zodra Watts zich weer op de bank had genesteld, en voor een groot deel op haar schoot, draaide ze zich weer naar Calum en Duke. Ze stak haar hand uit naar Duke en aaide hem om zijn aandacht te krijgen.
‘Weet je al dat Cal heeft gezegd dat hij van me houd?’ fluisterde ze. Ze kon zich nog maar al te goed herinneren dat ze Calum in een dronken bui tegen Duke had horen praten. Toen had hij bekend dat hij gevoelens voor haar had gehad. Vervolgens had hij Duke de schuld gegeven dat ze er achter was gekomen.
‘Denk je dat ik hem hetzelfde moet vertellen?’ Duke zijn oortjes gingen iets omhoog, wat Linn als een bevestiging aannam.
Ze keek op naar Calum en gaf hem een kus op zijn wang. ‘Ik houd ook van jou, bubs.’
Calum trok haar dichter naar zich toe en ze voelde zijn lippen op haar voorhoofd. Ze had het bewust nog niet tegen hem gezegd. Ze had altijd geloofd dat Calum het al had geweten. Dat haar liefde voor hem al duidelijk genoeg was. Daarnaast had ze hem niet het gevoel willen geven dat hij verplicht was om het terug te zeggen. Mensen hadden op verschillende manieren lief, op verschillende tempo’s. En als Calum zijn tempo volgen betekende dat hij zich comfortabel genoeg voelde, dan was dat het allemaal waard.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het fiasco van de retreat was niet in de koude kleren gaan zitten. De onverwachte vrije dagen had Naylene dan wel vooral werkend vanuit huis doorgebracht, toch had ze ook geprobeerd om zoveel mogelijk bij Linn in de buurt te zijn. Er voor haar te zijn op de momenten dat ze daar behoefte aan had gehad. Ze wist echter ook dat ze in goede handen was geweest bij Calum, die haar nog beter gerust had kunnen stellen.
Toch had Naylene ook wel een omslag kunnen voelen. De manier waarop Linn op sommige momenten sprak. Het was alsof de woorden nog steeds in haar hoofd zaten. Nu de woede weg was getrokken snapte Naylene wel waar de vrouw het over had gehad. Iedereen zette een masker op. De suggererende manier waarop ze het had gebracht was echter niet de manier geweest.
Een masker of in haar geval een muur, was iets wat ze al jaren geleden op had moeten zetten. Voor haarzelf, om pijn buiten te houden. Tegenover haar ouders. Voor haar werk, om te laten zien dat net zo goed was als de mannen die met haar werkten. De muur was ondertussen al lang niet meer zichtbaar, het was verweven met haar bestaan. Het hield haar rustig op de dagen dat het hectisch was.
Vandaag was zo’n dag geweest. Alles op werk was mis gegaan en ze had op verschillende plaatsen in moeten springen. Was van de ene meeting in de andere gegooid. Projecten waren aangekondigd en zaken waren ze juist zo druk aan bezig was geweest waren toch haar grote frustratie geseponeerd. Een dag die ze normaal zo snel mogelijk had willen vergeten. Nu leek ze er niet echt afscheid van kunnen te nemen.
Met een glas gevuld met alcoholvrije wijn, een gewoonte die ze nog steeds over had van haar afspraak met Ashton, was ze dan ook op de bank gaan zitten om alles zo goed mogelijk uit te zoeken. Ondertussen was de zon al aan het ondergegaan en waren vanuit haar woonkamer de lichten van Los Angeles te zien. Een aangezicht waar ze normaal van kon genieten, nu irriteerde het haar enkel.
De bel haalde Naylene uit haar concentratie. Even keek ze over de schouders in de richting van de gang. Ze verwachtte niets, ze had geen boodschappen besteld en ook het eten moest nog even op zich wachten.
Nogmaals vulde het geluid van de bezoeker het appartement. Waar de honden de eerste keer rustig waren blijven liggen, sloegen ze nu aan. Naylene wist dat er een mogelijkheid bestond dat Linn iets voor haar had laten bezorgen. Dat was iets wat vaker gebeurde.
Naylene stond dan ook met gezonde tegenzin op en liep naar de deur. Diep van binnen hoopte ze dat Linn had gekozen van het Thaise restaurant waar ze samen wel eens wat van hadden laten bezorgen.
Toen Naylene de deur opende zag ze echter geen bezorger staan. Het gezicht aan de andere kant van de deur liet haar zo schrikken dat ze bevroren in de deuropening stond.
“Ashton.”
“Nay.” Beiden leken ze alleen zachtjes te kunnen praten.
Toen het besef begon in te dalen. De pijn naar voren begon te komen. Schaamte en verdriet de bovenhand begonnen te voeren, kwam Naylene weer tot haar zinnen. Ze leek de muur weer omhoog te kunnen trekken. Dit keer nam ze het letterlijk en deed ze de deur dicht. Voor haar was nog net te zien hoe Ashton zijn hand op de buitenkant van de deur legde. Hij gaf echter geen kracht om naar binnen proberen te komen.
Naylene liet haar hand op de deur leggen. Freckles had duidelijk door gehad wie aan de andere kant had gestaan en begon te piepen, terwijl hij ook tegen de deur aan sprong. Met haar vrije had probeerde Naylene hem naar beneden te drukken. Het was Watts die zijn natte neus tegen de palm van haar hand aan drukte.
“Nay. Ik weet dat je daar nog bent.” Naylene kon het niet laten om even een blik door het kijkgat van de deur te werpen. Ashton stond dichterbij dan verwacht. Naylene kon zich alleen maar inbeelden hoe zijn hand ook nog op de deur lag.
“Je hoeft alleen maar te luisteren. Wil je dat voor me doen?”
Hoewel Naylene het liefst weg wilde lopen, de woonkamer in zodat ze de woorden van Ashton niet kon horen, bleef ze op haar plek staan. Onbewust maakte ze een klein knikje.
“Ik heb niet kunnen stoppen met denken aan wat er is gebeurt.” Naylene wist dat wat ze had gedaan geen schoonheidsprijs had verdiend. Daar had ze ook wel met Linn over gesproken. Ze had echter ook uitgelegd dat ze het ook niet op een andere manier had kunnen doen. Niet op dat moment.
“Maar ik hoef niet te weten wat er op dat moment is gebeurd. Daarvoor ben ik niet hier.”
Naylene ging door haar knieën heen zodat ze Watts zijn kop vast kon nemen, terwijl ze Freckles rustig probeerde te houden omdat hij duidelijk hoorde dat Ashton aan de andere kant van de deur stond.
“Als ik iets verkeerd heb gedaan, dan spijt me dat, echt heel erg. En natuurlijk wil ik leren van wat ik fout heb gedaan. Dit is zoveel meer dan dat. Dat is het altijd al geweest.”
Naylene kon zich alleen maar voorstellen hoe Ashton aan de andere kant van deur stond. Hij had de woorden vast vaak genoeg in zijn hoofd geoefend, maar ze leken er onzeker uit te komen. Wat betekende dat hij zich niet op zijn gemak voelde. Hij had de neiging om dat vaak een hand door zijn haar te halen, zoekend naar de juiste woorden.
“Ik heb het vaak genoeg op gefucked. Behoorlijk ook. En iedere keer was jij diegene die achter mij aan kwam jagen.”
Naylene wist nog hoe ze naar San Francisco was gegaan, maar ook naar Parijs. Het waren momenten geweest waarop zij met Ashton had willen spreken. Alles goed had willen maken. Die momenten deden haar nog steeds veel. Het feit dat Ashton zoveel voor haar betekend had, nog steeds betekende.
De herinneringen deden ergens pijn. Naylene voelde tranen achter haar ogen prikken, die ze aan haar drukke dag probeerde te verwijten.
“Ooit vertelde je dat je zou vechten om iets wat belangrijk was. En ik weet niet of je er nog steeds zo over denkt, als dat niet zo is, is het ook goed. Maar ik wil er wel voor vechten. Ik wil voor ons vechten. Totdat je me vertelt dat er niets meer is om voor te vechten.” Er was zelfs een snik in stem van Ashton te horen. Het zorgde voor een brok in de keel van Naylene.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De laatste weken waren zwaar gevallen voor Ashton. Nadat hij maanden samen met Naylene was geweest en zij de enige persoon was geweest die hij dagelijks had kunnen zien, kwam het als een harde klap dat haar aanwezigheid was weggevallen. Zijn vrienden hadden hun best gedaan om hem gezelschap te houden, maar het had hem nooit af kunnen leiden van de problemen die hij en Naylene hadden. Er was geen dag waarop hij er niet aan dacht. Constant probeerde hij opzoek te gaan naar antwoorden, maar elke keer trok hij dezelfde conclusie: die waren er niet.
De gesprekken met verschillende personen hadden hem in eerste instantie niet veel verder gebracht. Calum en Linn hadden hun best gedaan, maar ook zij hadden niet geweten wat er met Naylene aan de hand was geweest en hoe hij het op kon lossen. Tenminste, dat was totdat Linn hem op had gebeld om te zeggen dat hij misschien niet naar een oplossing moest zoeken. Maar dat als hij Naylene niet kwijt wilde, dat hij haar moest laten zien dat het iets met hem deed.
Daarom stond hij voor een dichte deur, pratend in het niets. Hij hoopte dat Naylene er nog was en naar hem luisterde. Hij had het idee van wel, omdat hij wist dat Freckles niet zomaar op zou geven nu hij wist wie er aan de andere kant van de deur stond. Hij hoopte dat Naylene de deur zou openen. Dat ze zou merken hoeveel pijn het hem deed dat hij haar niet meer sprak, niet meer naast zich had. En dat hij zou blijven vechten voor hun relatie, omdat het hem zoveel waard was.
Ashton zijn vingers kromden tegen de deur, wachtend op een eventuele reactie. Hij hoorde nauwelijks een beweging en de deur bleef dicht. Maar Naylene vertelde hem ook niet dat hij weg moest gaan. Dat moedigde hem enigszins aan om door te blijven praten.
‘Cal en Linn hebben verteld dat ook jij een moeilijke tijd hebt,’ zei hij, waarna hij zijn keel schraapte. Hij had geen hoop dat Naylene het hem nog ging uitleggen. Hij verwachtte het ook niet meer. En dankzij de gesprekken met Calum en Linn besefte hij zich nu ook dat hij niet hoefde te weten wat er aan de hand was. Hij kon er nog steeds voor haar zijn.
‘Eerst begreep ik niet waarom je wel contact zocht met hen. Al heeft Linn me op het hart gedrukt dat ze hier op een gegeven moment voor de deur stond en niet meer weg ging, en dat… Dat je dat nodig had toen.’
Hij schudde zijn hoofd. Hij was er zelfs boos om geworden. Waarom had Naylene iemand anders wel in vertrouwen genomen? Waarom leek ze tegen iedereen te praten, behalve tegen hem? Nu deed zijn boosheid er niet meer toe. Hoe kon dat ook, nu hij wist hoe slecht het met haar ging?
Hij kon zich inbeelden hoe ze er bij zat, als ze er nog zat. Op de grond, met haar rug tegen de deur en Watts tussen haar benen om haar gerust te stellen. Freckles zat er waarschijnlijk naast, misschien zelfs met zijn poten tegen de deur omdat hij nog steeds Ashton zijn stem hoorde.
Dapper knipperde hij de tranen weg, want het was niet zijn plan geweest om huilend aan Naylene haar deur te staan. Hij had juist gehoopt haar te laten zien dat hij sterk voor haar kon zijn, omdat dat hetgeen wat ze nodig had. Iemand die zijn armen om haar heen sloeg en haar niet meer liet gaan. Hoe moeilijk dat soms ook kon zijn.
‘Ik houd van je, Nay.’ Hij hield zo ontzettend veel van haar, het was soms bizar. Er was geen persoon in de hele wereld die hem zo kon verbazen als Naylene. Iedere dag verraste ze hem weer met hoe slim ze was, hoe snel ze iets door had. Hij miste zelfs de momenten waarop ze hem aankeek en met haar blik duidelijk maakte dat hij voor even zijn mond moest houden, omdat hij er al veel te veel woorden uit had gegooid.
‘En ik weet dat ik je dat niet hoef te vertellen, want ik denk dat het voor zich spreekt. Ik houd van je en dat zal niet zomaar stoppen.’ Zelfs als het ergste scenario uit zou komen en ze uit elkaar zouden gaan, zou zijn liefde voor haar nooit verdwijnen. Daarvoor zat het te diep.
Hij haalde diep adem en legde zijn hand weer vlak op de deur. ‘En ik weet dat je ook van mij houdt. Misschien ben je nog steeds woedend, of verdrietig, maar ik weet dat daaronder nog steeds de liefde zit die we samen hebben gecreëerd. En samen kunnen we het ook behouden. We kunnen het zelfs sterker maken.’
Op dit moment gooide hij elke weloverwogen zin en bedacht woord uit het raam en zei hij wat er in hem op kwam. De stilte vanaf de andere kant hield echter aan, wat hem liet denken dat Naylene misschien al lang weg was. Dat ze zo ver mogelijk van de deur af zat en geen enkel woord had gehoord.
Totdat hij wat geschuifel aan de andere kant hoorde, gevolgd door geblaf van Freckles.
Argwanend zette hij een stap naar achteren, omdat hij er bijna zeker van was dat hij een valse realiteit voor zijn ogen had; zo graag wilde hij dat Naylene de deur opende.
Maar de deur ging echt open. Freckles schoot naar buiten en begroette Ashton enthousiast, maar hij Ashton zelf had alleen maar oog voor het bleke, betraande gezicht van Naylene.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ieder woord dat Ashton uitsprak raakte haar meer en meer. Naylene kon merken dat Ashton hier met een doel naar toe was gekomen. In het begin hadden zijn woorden ingestudeerd geklonken. Het feit dat hij dat nodig had gehad, deed haar ergens als pijn. Toen de woorden recht uit het hart waren gekomen, was het haar hart geweest die in duizenden stukjes op de grond leek te vallen.
Naylene leek de controle over haar gevoel totaal te verliezen. Iets wat ze verachtte. Het voelde alsof ze verdronk in alle gevoelens die over haar heen kwam. De afgelopen weken was ze haarzelf vaak genoeg tegengekomen. Een mengeling van pijn, verdriet en woede had haar overspoeld. Volledig opgeslokt. Op de momenten dat ze met Linn of Calum was geweest, was het goed gegaan. Als ze aan het werk was, deed het dat ook. De momenten daarbuiten waren ondragelijk geworden.
Wat er precies door haar heen was gegaan wist Naylene niet. De pijn van het gemis van Ashton was misschien groter geworden de mogelijke pijn die zijn vragen met zich mee zou brengen. Zijn woorden hadden die kant ook weer wat gerustgesteld.
Freckles was dolblij dat de deur open was en begon tegen Ashton aan te springen. Normaal gesproken had Naylene hem daar zeker op gewezen, maar op het moment kon ze dat gewoon niet. Ze had alleen maar oog voor Ashton.
“Naylene.”
Naylene opende de deur iets verder, zodat Ashton naar binnen kon komen en ze Freckles ook mee konden nemen. Ze wist niet wat het betekende dat ze de deur open had gedaan. Ze wist echter wel dat ze niet wilde dat al haar buren de rest mee zouden krijgen. Als ze al iets van het gesprek op hadden gevangen.
“Kan ik…” Ashton keek haar aan. “Mag ik…” Hij leek echt niet uit zijn woorden te kunnen komen of hij was er zo onzeker over. Hij maakte echter een gebaar met zijn armen. Waarop Naylene uiteindelijk begreep dat hij om een omhelzing doelde. Het enige wat ze kon doen was knikken, waarna ze haarzelf in zijn armen liet trekken.
Naylene voelde hoe de vingers van Ashton zachtjes door haar haar heen gingen. Het voelde geruststellend, maar het maakte de tranen alleen nog maar meer. Ondanks dat ze heel erg probeerde te vechten, was het nu de emotionele kant die won. Nu ze eenmaal begonnen was leek ze er niet meer te kunnen stoppen. Het was alsof ze brak in de armen van Ashton.
“Je hoeft niet de hele wereld in je eentje te dragen.” Fluisterde Ashton zachtjes. Naylene kon aan hem horen dat hij ook tranen in zijn ogen had staan. Daar waar Naylene diep adem probeerde te halen om de tranen tegen te houden. De woorden van Ashton raakten haar echter wel, omdat hij er gelijk in had. Ondanks dat hij niet wist wat er aan de hand was, kende hij haar goed genoeg om te weten dat ze het alleen had willen doen.
“Alleen als je me er wilt hebben hoor, maar zullen we naar de kamer gaan? Dan kunnen we even zitten.” Naylene knikte en liet zich vervolgens door Ashton meenemen naar de woonkamer, waar het een chaos was van gemarkeerde papieren, wetboeken die openlagen en haar laptop die veel te fel scheen in de donkere kamer.
Naylene bedacht zich hoe het er uit moest zien, waarvoor ze zich begon te schamen. Ze probeerde dan ook alles bij elkaar te rapen. Zo druk in haar hoofd dat ze niet door had dat Ashton de kamer had verlaten, tot aan het moment dat hij terug kwam en haar hand die boeken aan het verslepen was, tegen hield.
“Ga zitten. Het maakt mij echt niets uit hoe het er hier uit ziet, niets wat ik niet eerder heb gezien. Hier een glas water.” Ashton nam haar mee naar de bank. Haar spullen bleven echter hetgeen wat ze zich op focuste. Niet wetende wat er allemaal in haar hoofd om ging. Het zat zo vol.
“Je hoeft dit niet te doen.” Fluisterde Naylene, zich geheel bewust dat het de eerste woorden die ze tegen Ashton uitsprak. Ze kon aan hem zien dat ze hem pijn had gedaan. Dat was iets wat ze ook wel had geweten. Zonder een waarschuwing had ze hem buiten gesloten. Nu kwam hij haar vertellen dat hij nog van haar hield. De gevoelens die daarbij kwamen kijken waren zoveel dat Naylene ook niet meer wist wat ze er precies mee aan moet.
“Natuurlijk wel.” Naylene kon zich maar al te goed indenken dat Ashton nu boos was, zoals hij eerder ook al aan had gegeven. Ze had wel met Linn en Calum gesproken. Met hem had ze echter niets te maken willen hebben. Ze had hem zo ver mogelijk weg willen drukken en voor een tijdje leek dat ook geluk te zijn.
“Je weet niet hoeveel pijn het me heeft gedaan om niet bij je in de buurt te kunnen zijn. Buiten de woede, het onbegrip. De tijd zonder jou, het voelde bijna ondragelijk, Naylene. En nu ik weet, nu ik zie dat het niet goed met je gaat. Het doet me alleen nog maar meer pijn, om te weten dat ik er niet voor je was.” Ashton zijn woorden waren misschien nog wel hetgeen wat Naylene het meeste had gemist.
“Ik heb je nooit bewust pijn willen doen…” Naylene wist niet eens hoe ze het uit moest leggen. Wat ze precies uit wilde leggen. Ze wilde er niet eens over praten. Op het moment twijfelde zelfs of ze wel wilde dat Ashton hier was. Vooral omdat ze bang was waar het op uit zou lopen. Zou ze moeten praten, moest ze haar gevoelens onder ogen komen. Dat was niet iets waar ze op het moment sterk genoeg voor was.
“Ik weet niet of ik het kan.” Naylene zuchtte zachtjes. “Nu…” Watts drukte zijn kop tegen haar vingers aan. “Er over praten.” Ze wist maar al te goed dat ze hem een uitleg verschuldigd was, ondanks dat hij die niet van haar opeiste.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In zijn eigen woning was ook niet alles op orde geweest. Ook hij had niet de rust kunnen vinden om alles op te ruimen. hij had zich alleen maar kunnen richten op hetgeen wat hem dwars had gezeten. Daarnaast had hij ook nooit lang thuis kunnen zitten. De ruzie met Naylene en alle gevoelens die het had veroorzaakt, had er voor gezorgd dat hij zichzelf niet genoeg had vertrouwd. Op een eenzame avond was zijn eerste gedachte geweest om toch maar een fles drank in te slaan. Gelukkig had hij dat niet gedaan en had hij terug kunnen vallen op Calum. Maar het had hem ontzettend beangstigd dat zoiets als dit hem ertoe had kunnen drijven.
Nu hij echter zag hoe slecht het met Naylene ging, vielen al zijn eigen problemen in het niets. Het enige wat hij wilde, was er voor haar zijn. En dat op een manier die zij prettig vond. Het liefst wilde hij bij haar blijven en haar niet meer uit het zicht verliezen, maar hij wist ook dat er een kans bestond dat Naylene daar helemaal niet op zat te wachten. Als hij maar iets kon doen. Want hij haatte het om zich zo machteloos te voelen terwijl Naylene op deze manier naast hem zat.
Dat ze vertelde dat ze hem nooit pijn had willen doen, was voor hem al genoeg. Ze had hem niet bewust willen raken. Ze had hem niet als enige buiten willen sluiten. Het was gebeurd, maar het was nooit haar intentie geweest en hij geloofde dat. Hij kende Naylene goed genoeg om te weten dat ze voorzichtig handelde en alles goed bedacht, en overdacht. Ze zou hem nooit bewust raken, niet op die manier.
‘Dat hoeft ook niet,’ verzekerde hij haar. Natuurlijk was er een deel van hem die wilde weten wat er was gebeurd, wat hij precies had gedaan en waarom ze er zo op had gereageerd, maar het waren antwoorden die Naylene duidelijk niet aan hem wilde geven. En op dit punt waren ze al die vragen en antwoorden ook al lang voorbij. Het enige wat hij wilde, was dat ze wist dat hij haar niet zomaar op zou geven. Dat dit niet het einde was, zelfs niet als zij besloot zich volledig terug te trekken en alles in haar eentje te doen. Dat zou hij niet toestaan.
Watts leek Naylene te willen troosten. Ashton had verwacht dat hij zich beschermend op zou stellen, zoals hij dat in het begin ook had gedaan. Hij had niks van hem moeten hebben. Watts leek echter te snappen dat hij hier niet was om naar Naylene te schreeuwen, maar juist om haar te helpen. Misschien konden ze dat samen doen.
‘Hey buddy,’ zei Ashton, terwijl hij Watts aaide. Met zijn andere hand wenkte hij Freckles ook. ‘Bedankt dat jullie zo goed op haar hebben gelet.’
Hij had de honden al veel vaker bedankt. Een tijdje terug had hij ze nog kunnen zien, dankzij Calum. Het was niet de bedoeling geweest en geen van hen had tot op heden aan Naylene bekend dat Ashton de honden had bezocht terwijl Calum op ze had gepast. Het was een geheimpje dat ze met z’n vieren deelden.
Voorzichtig sloeg Ashton een arm om Naylene heen, die stilletjes naar haar glas water staarde. Hij wilde niets doen wat haar van streek zou maken. Ze protesteerde echter niet, net zoals eerder bij de knuffel.
Er waren nog zoveel dingen die hij wilde zeggen. Hij wilde haar vertellen over zijn dagen en alle gesprekken die hij had gevoerd met verschillende mensen, of over de vele ideeën die hij al had voor de nummers die hij wilde schrijven en hoe hij het album vom zou geven. Het voelde alsof hij en Naylene jaren niet met elkaar hadden gesproken en ze teveel hadden om te bespreken, waardoor hij niet eens wist waar hij moest beginnen.
Maar misschien was dat juist wel goed, bedacht hij zich. Misschien hadden ze allebei wel de stilte nodig.
Langzaam leunde Naylene tegen hem aan, totdat haar hoofd tegen zijn schouder lag. Ashton haalde het glas water uit haar handen, waardoor Naylene de vrijheid kreeg om zich nog iets meer tegen zich aan te laten zakken. Hij legde een hand in haar haren en streek voorzichtig door de rode lokken. Watts en Freckles lagen allebei aan hun voeten.
Hij schraapte zijn keel. ‘Ik weet dat we niet alles magisch kunnen oplossen. Dat hoeft ook helemaal niet. Maar ik wil je wel vertellen dat ik je gemist heb. Echt ontzettend veel.’
Er was niemand geweest die samen met hem wakker was geworden om yoga in de tuin te doen. Niemand die zijn koffie voor hem klaar had gezet of hem vreemde blikken toe had geworpen wanneer hij weer in een promotie-interview had gezeten en iets uit had gekraamd. Hij had met niemand kunnen lachen, in ieder geval niet op de manier waarop hij dat normaal gesproken met Naylene deed.
‘Is het goed als we hier nog even zo blijven zitten?’ vroeg Ashton. Hij hoefde nu niet te horen dat ze hem ook had gemist, net zoals dat ze hem niet had hoeven vertellen dat ze van hem hield toen ze dat nog moeilijk had gevonden. Op sommige momenten voelde hij genoeg voor hen allebei.
Naylene knikte enkel, waarschijnlijk niet in staat om andere woorden te formuleren. Maar ook dat was voor nu niet nodig.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In één jaar kon er zoveel veranderen. Dat was hetgeen wat Calum zich ieder jaar op zijn verjaardag weer vertelde. Normaal gesproken waren het jaren gevuld met nieuwe muziek, een tour die ze net af hadden gerond of een nieuwe die in het vooruitzicht lag. De wereld die over werd genomen door een virus waardoor alles plat lag, was niet hetgeen wat Calum een jaar geleden had verwacht. Toen was het enkel een klein griepje geweest dat had gewoed ergens ver weg.
Nu waren ze een jaar verder en was zijn hele leven drie keer over de kop gegaan. Iedere keer was het maar weer afwachten of de tour door kon gaan. Dat terwijl het niet eens het belangrijkste was. Dat iedereen gezond was nog veel belangrijker dan dat.
En dat hij uiterlijk zijn verjaardag kon vier met de mensen die hem het meest dierbaar waren, deed Calum het meest. Samen met Linn, Ashton en Naylene was hij naar Joshua Tree gereisd. Een plaats waar Calum graag kwam om zich terug te trekken. Jaren lang had hij zijn verjaardag groots gevierd met veel mensen. Dit voelde voor hem echter perfect.
Omdat het januari was, ging de zon behoorlijk vroeg onder. Het was nog niet eens een uur of vijf, toch begon het al wel donker te worden. Terwijl Linn en Naylene naar de winkel waren om de laatste dingen te kopen voor de barbecue die ze aan wilden gaan steken, waren Calum en Ashton alvast buiten gaan zitten. Ze hadden een deel van de tafel al gedekt en ook het kampvuur was aangestoken, waar ze dan ook bij in de buurt waren gaan zitten.
“Ik kan niet geloven dat Mike over een paar dagen gaat trouwen.” Zei Ashton bedenkelijk. Voor Calum voelde het ook gek. Niet omdat Michael ging trouwen en dat het over een paar dagen was, maar vooral omdat het al eens uit was gesteld door de pandemie.
“Het feit dat hij al getrouwd had kunnen zijn, dat is hetgeen wat ik vreemd vindt. Hoe de wereld zo is veranderd. Hoe ik er in ben veranderd.” Calum wist maar al te goed wat voor belangrijke rol hij speelde in de bruiloft van Michael. Hij was zelfs zijn best man. In het begin had hij het moeilijk gevonden, want er waren moment geweest waarop hij niet eens echt in liefde had geloofd. Nu was dat wel anders.
“Hoe bedoel je dat?” Zoals altijd probeerde Ashton hem de ruimte te geven om zijn gedachten te uiten. Hoe moeilijk dat soms ook voor hem was.
“Gewoon.” Fluisterde Calum. Er was iets wat al een tijdje in zijn hoofd speelde. Het hardop uitspreken had hij echter nog niet gedaan, dat zou het ineens wel heel echt maken.
“Dat mijn kijk op liefde zo is veranderd.” Dat alleen al was iets wat Calum soms bijna niet kon geloven. Dat hij de kans had gekregen om Linn echt lief te hebben en het feit dat hij niets minder van haar terug kreeg. Er was ooit angst geweest dat hij haar zou verliezen. Ondertussen wist hij ook dat Linn die angst op sommige momenten ook had. Wat betekende dat ze beiden zouden vechten om dat nooit te laten gebeuren.
Calum wist ondertussen ook wel dat hij hun relatie niet te veel met die van Ashton en Naylene moest vergelijken. Hoe moeilijk dat op sommige momenten ook was. Zij waren diegene die er voor hadden gezorgd dat ook hij de volgende stap had durven te zetten. Hun relatie was misschien opgehouden te bestaan, maar Calum kon nog wel zien hoeveel de twee om elkaar gaven. Hij was al lang blij dat de twee weer bij elkaar in de buurt konden zijn. Dat ze uitjes zoals dit konden hebben, zonder dat het ongemakkelijk werd.
“Dat is het inderdaad. Ik ben trots op je dat je er voor hebt gesteld.” Complimenteerde Ashton hem. Waardoor Calum moest glimlachen.
“Het komt door Linn.” Hoe klef het ook klonk, het was wel waar. Het was niet eens dat Linn zijn hele kijk had kunnen veranderen. Ze had hem aangegeven dat ze te vertrouwen was met zijn hart. Een relatie met haar was iets wat Calum gelukkig maakte. De rust gaf die hij nodig had.
Calum keek naar Duke, die tegen Watts aan was gaan liggen. Terwijl Freckles op een bot aan het kauwen was. Zelfs de honden gaven aan dat iedereen een eigen manier omging met genegenheid. Freckles vond het prettig om bij hen in de buurt te zijn, hij hoefde echter niet dicht bij de rest te zijn. Linn had die manier van Calum leren kennen en andersom.
“Ik wil met Linn trouwen.” Sprak Calum zachtjes uit. Ondanks dat hij wist dat Linn en Naylene er nu niet waren, wilde hij de woorden niet hard uitspreken. Het was iets wat in zijn hart lag, maar om het er nu uit te hebben was iets wat hij zelf bijna niet kon bevatten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was vreemd om na te gaan hoe erg de wereld was veranderd in een jaar. Een jaar geleden had Ashton zich, samen met zijn band, voorbereid op de komst van hun vierde album. Enthousiast en onwetend, misschien zelfs ene tikkeltje naïef. Ze hadden geen idee gehad wat hen te wachten had gestaan en wat dat zou betekenen voor hun muziek. Een jaar geleden had Ashton nooit durven denken dat hij zijn eigen solo-album uit had kunnen brengen, maar zijn muziek leefde al ruim twee maanden in de wereld.
Ook had hij een jaar geleden niet gedacht dat hij en Naylene uit elkaar zouden gaan, maar ook dat was gebeurd. Tenminste, dat was hoe ze het benoemden. Ze hadden een pauze ingelast. Geen intimiteit meer, in ieder geval op fysiek gebied. Ze stelden zich nog steeds naar elkaar open, op een vriendschappelijke manier. Dat was een geruststelling voor Ashton, al kon hij niet hardop zeggen dat zijn gevoelens voor Naylene waren verdwenen. Waarschijnlijk zouden ze dat nooit doen.
Op dagen als deze werd hij daar ook aan herinnerd. Ondanks dat ze hier waren om Calum zijn verjaardag te vieren, was het al snel zo dat de groep werd onderverdeeld in twee. Hij vond het niet erg om tijd met Naylene door te brengen, alles behalve dat zelfs, maar op sommige momenten was het erg lastig om niet in oude patronen te vallen en aan te nemen dat alles weer was zoals van ouds.
Daarom was hij ook erg blij geweest met Linn haar aanbod om met Naylene mee te gaan naar de supermarkt. Tenminste, totdat Calum een gedachte deelde waar hij niet op had gerekend. Naylene had daar vast beter op kunnen reageren dan hij.
Ashton verslikte zich in zijn water en hield snel zijn hand voor zijn mond. Niet alleen om het water tegen te houden, maar ook omdat hij niet kon geloven wat zijn beste vriend zojuist had gezegd. Calum. Trouwen. Met Linn. Dat waren woorden waarvan hij niet had gedacht dat Calum ze ooit uit zou spreken. Niets tegen Linn, of tegen het concept van trouwen, maar hij kende Calum al voor een groot deel van zijn leven en hij had niet het idee gekregen dat Calum er ooit aan had gedacht.
‘Pardon?’ Ashton veegde wat waterdruppels van zijn kin en keek vragend naar Calum, die hem alleen maar een keek met een bepaalde blik waaruit duidelijk werd dat hij niet van plan was om zichzelf te herhalen. Hij wist, net als Ashton, dat hij precies had gehoord wat Calum had gezegd.
‘Trouwen?’ herhaalde hij, hopend dat het niet te veroordelend uit zijn mond kwam. Het laatste wat hij wilde, was Calum het gevoel geven dat hij zijn gedachten niet bij hem kwijt kon. Dat kon hij juist wel. Ashton snapte alleen niet waar deze gedachte vandaan kwam. Waarom zou iemand van hun leeftijd, tijdens een pandemie, willen trouwen? Het verhaal van Michael en Crystal was anders, dat wist Ashton. Maar bij Calum kon hij er niet meteen een reden achter vinden.
‘Waarom zou je nu willen trouwen? De wereld staat zo goed als stil en-’ Ashton zijn ogen werden groot toen hij zich iets realiseerde. Er was een vrij universele reden waarom mensen onverwachts trouwden. Een ouderwetse reden, dat wel. Geschrokken keek hij Calum aan. ‘Is Linn zwanger!?’
‘What the fuck?’ Calum keek hem met opgetrokken wenkbrauwen en een iets ongemakkelijke glimlach aan. ‘Waarom zou je dat vragen?’
‘Oh, mijn god,’ zei Ashton en hij zette zijn waterfles aan de kant, zodat hij met zijn handen over zijn gezicht kon wrijven. ‘Is ze dat? Want je hoeft echt niet meer met iemand te trouwen, alleen maar omdat ze zwanger is. Dat is heel ouderwets.’ Ashton kon niet eens beginnen er aan te denken wat een kind zou betekenen voor Calum, of voor de band.
‘Ash.’ Calum hield zijn handen omhoog om Ashton zijn aandacht te trekken. ‘Niemand is zwanger.’
‘Niet?’ vroeg Ashton twijfelend. Niet twijfelend aan zijn eigen invulling, maar meer aan of Calum wel de waarheid sprak. Wat als het nog veel te vroeg was en Calum eigenlijk niks had mogen zeggen?
Of nog erger: wat als hij het wel fout in had gevuld en daarmee nu alle ruimte die Calum nodig had gehad, weg had genomen? Wat als hij, door dit te zeggen, de hele avond en daarmee ook zijn verjaardag had verpest?
Calum schudde enkel zijn hoofd.
‘Oh… Gelukkig?’ Ashton wist plots ook niet meer of hij opgelucht moest zijn. Ondertussen hadden ze de leeftijd bereikt waarop het opeens niet meer zo vreemd was om kinderen te willen. Dat kon hij nog wel eens vergeten. ‘Sorry, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.’
‘Ik zei niet dat ik het nu al wil.’
Verward keek Ashton op. ‘Wat?’
‘Trouwen, nu.’ Calum schudde zijn hoofd en gebaarde naar de half gedekte tafel. ‘Ik ga nog wat spullen pakken.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De woorden waren vaak genoeg door Calum zijn hoofd heen gegaan de afgelopen tijd. Ze zaten midden in de voorbereidingen voor de bruiloft van Michael, dat hij het niet eens gek vond. Over enkele dagen zou hij een speech moeten geven voor zijn vrienden. Enkele jaren geleden had hij moeite gehad om zich in te denken hoe Michael zich moest voelen. Hoe het moest zijn om iemand te ontmoeten met wie je de rest van je leven door wilde brengen.
Tot aan een half jaar geleden had Calum zichzelf en Linn vergeleken met ieder koppel om zich heen. Michael en Crystal, Luke en Sierra, Ashton en Naylene. Vorige relaties waren daarbij ook vaak genoeg voorbij gekomen. Ondertussen voelde hij zich goed genoeg in zijn relatie dat hij wist dat het hún relatie was. Niet die van iemand anders. Hij hoefde zich niet te vergelijken met iemand anders.
Ondanks dat de woorden van Ashton ergens wel staken, deden ze Calum juist daarom minder dan ze eerder zou hebben gedaan. Als Ashton in zijn relatie met Naylene haar enkel ten huwelijk zou hebben gevraagd omdat ze zwanger was geweest, lag dat bij Ashton. Niet bij hem.
Calum liep naar binnen. Hij wist zeker dat het niet lang meer ging duren voordat Linn en Naylene terug zouden komen. Dan moesten ze niet alles nog moeten pakken. Hij kon het al waarderen dat ze de boodschappen waren gaan doen. In deze tijd leek zelfs dat een uitje te zijn.
Even keek Calum om naar Ashton. Hij merkte wel dat Ashton ook door leek te hebben dat hij iets verkeerds had gezegd. Al voelde het niet echt op die manier. Hij had Calum niet de ruimte gegeven om het uit te leggen. Want ondanks dat hij wist dat hij met Linn wilde trouwen, was dat iets wat hij ooit wilde. Het betekende niet meteen dat hij vanavond op zijn knieën zou gaan om haar ten huwelijk te vragen. Voor hem betekende het vooral dat hij in een goede plaats in hun relatie zat.
Uit de keuken van het huisje pakte Calum vast de borden die ze nodig hadden. Hij had niet echt door dat Ashton achter hem aan was gelopen. Hij stond echter ineens naast hem om te helpen, al leek het daar niet eens echt om te gaan.
“Cal…”
Calum schudde met zijn hoofd, precies wetende wat Ashton wilde gaan doen. Hij hoefde zich niet te verontschuldigen. Op dit moment zou Ashton toch alleen maar bij zichzelf nagaan wat hij verkeerd had gezegd en niet hetgeen wat hij daadwerkelijk verkeerd deed. “Nee het is oké.”
Hij gaf de borden aan Ashton.
“Wil jij vast de barbecue aanzetten? Dat ding moet sowieso even warm worden voordat we er iets op kunnen gooien.” Een beetje schoorvoetend liep Ashton weg met de borden in zijn handen.
Calum opende de koelkast om te kijken wat ze daar uit konden halen. In dit geval ging hij er vanuit dat Linn en Naylene wel voor gemak gingen en alles kant en klaar mee zouden nemen vanuit de winkel. Ze wisten wel waar ze het moesten ophalen. Dus ze vast genoeg verschillende dingen hebben. Hij pakte dan ook enkel een aangebroken fles alcoholvrije wijn en zette op het aanrecht. Voor de hondjes maakte hij drie bakjes klaar.
Even dacht Calum dat de hondjes hem hadden gehoord, omdat ze alle drie naar binnen kwamen rennen. Hij merkte echt al snel op dat er een auto voor de deur was gestopt.
“En ik dacht dat dit enthousiasme voor mijn verjaardag was. Thanks buds.”
Calum liep achter de honden aan naar de deur, om die te openen. Net op tijd om Linn aan te zien komen lopen met een doos in haar handen en Naylene daarachter met twee tassen in haar handen.
“Cal!” Bracht Linn enthousiast uit, waardoor Calum vanzelf een glimlach op zijn gezicht kreeg. Toen ze voor hem stond, boog hij zich voorover zodat hij haar een kus kon geven.
“We vonden een taart en konden niet laten om hem mee te nemen!” Linn gebaarde naar de doos in haar handen.
“Wat lief.” Calum nam de taart over. “Ik zal hem in de koelkast zetten zonder te spieken. Ash is al bezig met de barbecue en de meeste dingen staan al op tafel, dus jullie kunnen meteen doorlopen.”
Naylene kreeg het ondanks dat ze haar armen vol had, nog voor elkaar om de sleutel op het gangkastje te gooien. Ze liep met haar tassen vol door naar buiten, gevolgd door de honden die vast roken dat er niet alleen groente in de tassen zat.
Calum liep door naar de keuken. Waar hij de taart, zoals gezegd, in de koelkast zette. Hij voelde echter al snel een paar armen van achter om hem heen. Waardoor hij de deur van de koelkast sloot.
“Heb je een goede verjaardag, bubs?”
Calum pakte de handen van Linn voorzichtig vast, zodat hij zich iets losser kon maken om zich om te draaien. Hij legde de handen van Linn om zijn hals en sloeg zijn eigen armen om haar middel.
“Met jullie altijd.” Hij gaf Linn een kus op haar voorhoofd en trok haar nog wat dichter tegen zich aan.
“Alles oké?” Linn leek iets aan zijn gezicht te zien. Calum vond altijd dat hij alles goed wist te verbergen. Linn leek echter steeds beter te worden in hem te lezen.
“Alles oké.” Feit was dat het echt allemaal goed was. Hij had er vrede mee hoe het gesprek tussen Ashton was verlopen. Het lag nu bij Ashton en hij ging er vanuit dat hij verder zijn mond er over zou houden. Mocht zijn beste vriend meer vragen hebben dan zou hij die kunnen stellen.
“Ik ben blij dat ik mijn verjaardag met jullie door kan brengen. Het spijt me echt dat ik er vorig jaar met jouw verjaardag zo makkelijk over dacht.” Ondanks dat Calum niet heel veel waarde hechtte aan zijn eigen verjaardag vond hij het wel prettig om de tijd met mensen door te brengen die hem het dierbaarste waren. Linn had hetzelfde willen doen, maar hij had het toen behoorlijk opgefucked.
“Ach Cal, daar hoef je je echt niet meer voor te verontschuldigen.” Fluisterde Linn.
“Als je er dit jaar maar bent.”
“Beloofd.” Calum overbrugde de laatste afstand en zoende Linn. De gedachten aan tijd samen, maakte hem blij. Daar wilde hij nu het nog kon, zoveel mogelijk van genieten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De manier waarop Caum zich terug had getrokken had Ashton duidelijk gemaakt dat hij echt het verkeerde had gezegd. Daarom was hij naar binnen gegaan, in de hoop dat hij het meteen uit kon praten. Calum had echter duidelijk aangegeven dat hij daar geen behoefte aan had gehad, wat maakte dat Ashton er mee was blijven zitten totdat Linn en Naylene weer terug waren gekeerd van de supermarkt. Toen Linn uitstapte, had hij het niet kunnen laten om haar wat beter te bekijken. Meer dan een taart had ze niet gedragen, terwijl Naylene alle andere spullen in haar armen had gehad.
En nu hij er beter over nadacht: zowel Calum als Linn had er mee ingestemd dat als er gedronken zou worden, het alcoholvrij zou zijn. Een solidaire beslissing, maar het was er eentje die ze niet altijd in zijn bijzijn hadden gemaakt. Misschien hadden ze er nu een andere reden voor.
Naylene kwam naar buiten toen Ashton stond te prutsen met de barbecue, gevolgd door de honden die al aan het smachten waren naar een stukje vlees. Linn en Calum waren nog binnen, wat betekende dat dit misschien wel zijn enige kans was om Naylene te vragen wat zij er van wist.
Ashton keek over zijn schouder, om er zeker van te zijn dat Linn en Calum nog binnen waren en dat ze zich buiten gehoorafstand bevonden. Voor de zekerheid boog hij zich nog iets naar Naylene toe. ‘Is Linn zwanger?’
Naylene schoot in de lach en overhandigde hem één van de pakjes vlees. ‘Wat is dat nou weer voor een domme vraag?’
‘Als ze zwanger is, dan zou ze het aan jou vertellen, toch?’ redeneerde Ashton voor zichzelf. Calum had het ontkend, maar Ashton wist niet of hij hem daarin kon geloven. Misschien had hij zijn mond voorbij gepraat, of had hij het niet meer durven zeggen door Ashton zijn reactie. Als dat het geval was, dan moest Ashton zeker weten wat er aan de hand was. En als er iemand was die dit zou weten, dan was het Naylene.
‘Waar haal je dit vandaan, Ash?’ vroeg Naylene hoofdschuddend. Ze liep om hem heen en pakte een schaal die al klaar stond op de tafel, zodat ze het gesneden stokbrood daar in kon doen.
‘Het enige wat ik zeg, is dat als het echt zo is, dat ze dat aan jou zou vertellen. En jij aan mij, als ik het aan je vroeg, toch?’ hield hij vol.
‘Ik weet zeker dat, als het ooit voor zou vallen in de toekomst, het aan Linn is om het te delen met wie zij daar geschikt voor vindt,’ zei ze zonder naar hem om te kijken. Ashton zuchtte gefrustreerd. Hij had niet het gevoel dat Naylene snapte waar ij naar toe wilde en hoe ernstig de situatie eigenlijk zou zijn als het bleek dat hij gelijk had.
Ashton ging aan de andere kant van de tafel staan. ‘Nay, stop met de advocaat-shit en vertel het me gewoon. Is ze zwanger?’
‘Linn is niet zwanger,’ antwoordde ze koeltjes. ‘Kun je me dan nu helpen met de barbecue?’
‘Niet?’ vroeg Ashton, omdat hij het nog steeds niet geloofde. ‘Waarom heb je haar dan alleen een taart laten dragen?’
‘Omdat Linn, de taart en de boodschappen anders op de grond zouden liggen.’ Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze hem aan. ‘Waarom doe je zo? Hebben jij en Cal iets gerookt?’
‘Wat? Nee!’ Ashton schudde zijn hoofd. Dat was misschien vaak genoeg het geval en zoiets zou hij ook niet ontkennen, maar op dit moment was dat niet het geval.
‘Cal zei iets en dit leek me de enige logische reden.’ Hij haalde zijn schouders op en controleerde de barbecue, om te zien of hij ondertussen goed aan was geslagen en de kolen langzaam smeulden. ‘En, ze drinkt niet meer.’
‘We drinken allemaal niet nu we hier zijn. Dat hebben we afgesproken,’ wees Naylene hem terecht. ‘Wat kan Cal in godsnaam hebben gezegd?’
Weer keek Ashton over zijn schouder, omdat hij niet wilde dat Calum en Linn hem hoorden. Hij zag de twee door het keukenraam. Calum keek neer op Linn met een grote glimlach op zijn gezicht, terwijl Linn tegen hem praatte en met haar vingers door zijn krullen ging. Ze zagen er ontzettend gelukkig uit samen. Iets wat hem ook gelukkig zou moeten maken, maar dat deed het nu niet. Hij was zelfs een tikkeltje jaloers.
Hij draaide zich weer om naar Naylene. ‘Hij zei dat hij met haar wil trouwen.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld