Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het liefst was Linn haar gevolgd. Ze wist dat Michael er ook zo over dacht. Naylene kon veel aan en er waren zeker sommige dingen di ze alleen had moeten doen, maar het idee dat ze alleen was vertrokken terwijl ze zoveel kracht in haar lichaam had gehad? Dat was geen fijn gevoel geweest voor Linn. Toch had ze geluisterd naar haar beste vriendin. Naylene was degene die alle magische energie in zich had en zij wist het beste wat ze er mee moest doen. Linn had daar alle vertrouwen in.
Zoals beloofd, hadden zij en Michael zich ontfermd over de jonge weerwolven. Veel van hen waren onschuldig. Rhi had hen gebruikt, hen opgedragen om iemand te vermoorden zodat ze meer en meer weerwolven had kunnen creëren. Linn had gemerkt dat de vampiers altijd al slechte mensen waren geweest. Narcistische mensen, mensen die zich in slechte kringen hadden begeven. Voor de weerwolven was dat anders. Zij hadden hier niet voor gekozen en ze verdienden een tweede kans. Eentje bij Desh. Hij stond open om een aantal weerwolven op te nemen en zich over hen te ontfermen. Hij zou hen kunnen helpen, samen met Lennon en Calum.
Voorzichtig hadden Linn en Michael het woord verspreid. Ze hadden zich gericht op de zwakkere weerwolven. Degenen die angstig naar hen hadden gekeken, bang voor wat ze nog meer hadden kunnen doen. Samen hadden ze uitgelegd dat er een plek was waar ze naar toe konden, waar drie ervaren wolven klaar zouden staan om hen te helpen. Linn had erop gerekend dat de wolven het woord onderling zouden verspreiden. Ze had zich niet willen wagen aan de eventuele boosheid die ze misschien hadden veroorzaakt door Rhi te vermoorden.
Samen met Michael was ze terug gereid naar de camper. Daar hadden ze zich ontdaan van hun vieze en gescheurde kleding. Nadat ze zich hadden omgekleed, waren ze stilletjes op het bed gekropen. Linn had Michael in haar armen genomen. Voor een lange tijd hadden ze daar gelegen, zonder iets te zeggen. Hun gedachten waren bij Naylene geweest en waar zij was. Wat er nu met haar gebeurde.
Bij Linn was langzaam het besef gekomen dat Rhi nu echt dood was. Dat er geen kans meer bestond dat ze hen ooit nog zou kunnen achtervolgen. Ze zou niemand nog pijn kunnen doen. Niet meer. Natuurlijk zouden ze wel moeten leven met de gevolgen van Rhi haar acties. Luke zou voor altijd een vampier blijven, Naylene was Ashton verloren doordat Rhi op hem in had gepraat en er waren alleen vandaag al ontzettend veel doden gevallen. Maar Rhi zou al die getallen niet meer kunnen vergroten.
Langzaam waren zij en Michael in gesprek geraakt over wat dit nu voor hen betekende. Waar zouden ze naar toe gaan? Wat zouden ze doen? Linn had aangegeven dat ze weer terug wilde naar de boerderij. Dat ze wilde genieten van alle rust die ze nu had en dat ze wilde bijkomen. Want ondanks dat ze die momenten wel had ingepland in de afgelopen jaren, waren ze keer op keer verpest. Ook wilde Linn werken aan hun vriendschap. Het had immers behoorlijk wat klappen moeten incasseren.
Zodra Naylene binnen was, hadden ze al plek voor haar gemaakt. Naylene was doorweekt en ze zag er uit alsof ze honderden kilometers door een hevige storm had gewandeld, maar ook dat maakte Linn niks uit. Naylene hoorde tussen hen in en daar leek Michael ook net zo over te denken. Ze hadden allebei hun arm dan ook stevig rond Naylene liggen, niet van plan om haar binnen nu en de komende paar uur los te laten.
‘Ik ben zo trots op je,’ fluisterde Linn. Wat Naylene vandaag had gedaan, was ongekend. Het was iets wat niet veel heksen konden, hoe oud of hoe sterk ze ook waren. Het kon in ieder geval niet op de manier zoals Naylene het nu had gedaan. ‘En ook heel erg dankbaar.’ Zonder Naylene was dit een zwaarder gevecht geworden. Eentje die ze niet met zekerheid hadden kunnen winnen. Natuurlijk was niks in het leven honderd procent zeker, maar Naylene haar krachten hadden hen een behoorlijk groot voordeel gegeven.
‘Ik ben ook trots op je,’ beaamde Michael. ‘En Linn en ik hadden het er net over. Als we terug zijn op de boerderij, dan nemen we zoveel rust als we maar nodig hebben. Wij allemaal.’ Linn zag dat Michael zijn greep rondom Naylene iets verstevigde. Daarmee wilde hij vast zeggen dat zij misschien nog wel het meeste behoefte had aan eventjes helemaal niks.
‘En we kunnen er ook zo lang over doen als we nodig hebben om terug te gaan,’ vulde Linn aan. Ze hoefden nu niet te haasten. Ze waren veilig. De weerwolven zouden hen niet aanvallen. Van de vampiers was nog maar weinig over. Voor nu zouden ze enkel goed voor elkaar moeten zorgen en op elkaar moeten letten. Normaal gesproken had Linn geopperd dat Naylene een warme douche zou nemen en dat ze daarna thee zou krijgen, maar ze merkte aan alles dat Naylene moe was en dat het haar zelfs al moeite kostte om naar alle woorden te luisteren.
‘Ga maar slapen.’ Ook Michael leek het door te hebben. ‘Ik denk dat we dat allemaal wel kunnen gebruiken.’ Linn knikte op de woorden van haar beste vriend. Ze hadden allemaal hun rust nodig. Zo lang ze hier samen met z’n drietjes zouden liggen, zouden ze die ook krijgen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Zoals Linn aan had gegeven, hadden ze hun tijd genomen voordat ze aan de reis terug naar de boerderij waren begonnen. Ondanks dat ze de rust alle drie nodig hadden gehad, had ieder van hen gevoeld dat de camper niet hun thuis was geweest. Na een paar dagen hadden ze dan ook besloten om de camper in te leveren en het eerste vliegtuig terug naar huis te nemen. Daar was het Andy geweest die op hen had staan wachten. Hij had gezorgd voor het paard van Linn. Nog een paar dagen was de man bij hen op de boerderij geweest, voordat hij terug was gevlogen naar Amerika. Wat maakte dat de drie vrienden nu al eventjes alleen waren.
Dagen gevuld met vrijwel niets. Er waren momenten waarop Linn met Brynthon door de natuur was gereden. De momenten die daar op volgden, waarop Michael Naylene er aan hield dat hij nog een paard van haar te goed had. Uren die ze samen doorbrachten buiten, aan het zwembad of gewoon in de tuin, waar Naylene meer en meer in was gaan werken. Toch zag ze niets als een verplichting en dat voelde fijn. Er was niets wat ze moesten, helemaal niets wat op hem drukte. Wat ergens super gek voelde, maar ze konden allemaal wel aan dat gevoel wennen.
De dag was al een tijdje begonnen. De zon stond in de kamer waar Michael en Naylene samen in waren getrokken. Waar Michael nog in bed was blijven liggen, had Naylene er voor gekozen om onder de douche te gaan. Door de grote schuurdeur open te houden, hadden ze echter nog kunnen praten over de plannen die ze voor die dag hadden. Al even hadden ze het gehad over lego. Een hobby die ze samen op hadden gepakt toen het op begon te komen. Soms hadden ze zichzelf uren op kunnen sluiten in een ruimte om alleen maar te bouwen. Iets wat perfect klonk om nu weer te doen.
Naylene had gemerkt dat Michael zijn telefoon er bij had gepakt en ze kon alleen maar voor zich zien hoe hij allerlei pakketjes in de winkelmand gooide. Op het moment dat ze voor wilde stellen dat ze vandaag ook even naar het centrum konden gaan of zelfs naar een stad waar ze een legowinkel hadden, hoorde Naylene echter hoe de kamerdeur open werd gegooid. Voordat ze er echt over na kon denken, stond Linn ineens bij haar in de badkamer.
“Linn! Ik sta te douchen! Privacy!” In de jaren dat ze samen waren hadden ze echt wel wat meer van elkaar gezien. Naylene voelde zich echter niet gemakkelijk bij het feit dat ze naakt onder de douche stond en Linn ineens voor haar neus was verschenen.
“Dat had je je moeten bedenken toen je de deur open liet.” Zei Linn lachend, toch hoorde Naylene iets in haar stem. Ze wist niet precies wat het was. Het was niet meteen zorgwekkend, toch vertrouwde Naylene het niet helemaal. Het maakte haar nog meer onrustig.
“Wat is er aan de hand?” Naylene draaide de douche uit en rijkte naar de handdoek die ze al voor haarzelf klaar had gelegd. Linn was haar echter voor en gaf de handdoek aan haar, zodat ze haarzelf daar in kon wikkelen. Toen ze haar haar met de andere handdoek droog had gemaakt, ging ze op het rand van het bad zitten, vanuit daar kon ze Michael ook gemakkelijk zien, hij leek er ook niet veel van te snappen. Net zoals Naylene wist hij echter dat ze Linn soms even moesten laten.
“Heb je het huis van de Martins af laten branden?!” Linn wierp een blik over haar schouder heen naar Michael en vervolgens keek ze weer terug naar Naylene. In haar ogen was van alles te lezen. Vooral verbazing, maar ook een klein beetje trots, als Naylene het goed had gezien.
“Natuurlijk had ik al behoorlijk snel door dat de man het over Michael had, dat ze Michael iets aan hadden gedaan, maar ik heb altijd gedacht dat het vuur er toevallig was. Dat het karma was, iets wat hij heel erg verdiende, natuurlijk! Maar ik was net aan het denken en…” Linn leek nog steeds heen en weer te kijken tussen Michael en Naylene. Ze bracht haar handen naar haar hoofd en deed alsof het explodeerde.
“Mag ik me even aankleden? Dan wil ik je alles wel vertellen.”
“Heb je het gedaan?” Er klonk geen woede in haar stem, geen verdriet, alleen maar een soort enthousiasme, alsof ze een klein kindje was die vroeg of ze echt speelgoed uit mocht zoeken.
Het was Michael die de woorden bevestigde door te knikken, daardoor liep Linn in de richting van het bed waar ze op ging zitten. Naylene schoof de deur snel dicht, zodat ze zich aan kon kleden. Vanuit de kamer hoorde ze Linn en Michael echter nog wel praten.
“Ze was zo gek op je. Toen al.” Naylene schudde lachend met haar hoofd, terwijl ze zichzelf afdroogde. Haar haar droogde ze snel door haar handen er doorheen te halen. Snel trok ze het kort wat geraffelde spijkerbroekje aan dat Linn haar ooit aan had gesmeerd, samen met een iets te groot wit shirt.
“Dat mocht ik niet van jou.” Zei Naylene, terwijl ze terug liep naar de slaapkamer en bij op het bed kroop, daar ging ze in een kleermakerszit zitten. Het was wel de waarheid. Linn had haar heel erg duidelijk gemaakt dat het niet verstandig was geweest om gevoelens voor Michael toe te laten. Zeker als ze van plan waren geweest om Michael bij hen te laten leven.
“Ik weet het! Daar praten we zo wel over. Ik wil eerst weten hoe het allemaal is gegaan?”
“Pyromaan.” Het leek alsof Linn echt plezier haalde uit het feit dat Naylene een huis in de fik had gestoken.
“Ze hebben mijn beste vriend pijn gedaan.”
“Je kende Michael toen amper.” Naylene vond het alleen maar fijn dat Linn op deze manier reageerde en ze niet boos was omdat ze het niet had geweten. Natuurlijk zou er diep van binnen vast iets pijn doen dat ze het nu pas te weten kwam. Toch was het goed, want ze hadden afgesproken dat er geen geheimen meer tussen hen zouden zijn. Dit soort dingen moesten dan ook worden besproken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Waarom de plotselinge herinnering in Linn haar hoofd was gekomen, wist ze niet. Wellicht had ze gedacht aan hoe fijn ze het had gevonden om nu samen met Michael en Naylene te zijn. Hoe goed dat voelde en dat haar gedachten automatisch terug waren gegaan naar de tijd waar ze Michael net hadden leren kennen. In die tijd hadden ze in Birmingham gewoond en na de eerste wereldoorlog waren Linn en Naylene twee van de mensen geweest die de stad hadden geholpen met de wederopbouw. Vanzelfsprekend hadden vele mensen met hun willen spreken en willen dineren, waaronder ook de Martins. Een familie waar Linn doller op was geweest dan Naylene. Dat was nooit een geheim tussen hen geweest. Linn had echter nooit wat achter de brand gezocht die was ontstaan toen Naylene en Linn er op een koude winteravond hadden gedineerd. Linn had nog eerder gedacht dat het een aanslag op hen was geweest.
Ze had zich al wel gerealiseerd dat het verhaal wat er die avond was verteld, over de zwerver op straat die ze eens hadden laten zien wat hij had verdiend voor het feit dat hij niet mee had gevochten om zijn landgenoten te beschermen, over Michael was gegaan. Toch had ze de link tussen de twee gebeurtenissen nooit gelegd. Tot aan nu. Ze wist zeker dat het Naylene haar toedoen was geweest. Haar manier om de verschrikkelijke verhalen en het walgelijke gedrag van de man en zijn vrienden te bestraffen. Daardoor snapte Linn het nu, zoveel meer dan dat ze in die tijd had gedaan. Ze wilde echter het hele verhaal weten.
‘Wist jij het?’ vroeg ze aan Michael, die nog altijd in zijn bed lag en ook geen aanstalten maakte om dat te veranderen. Op het bed was ook genoeg ruimte voor hen alle drie.
‘Ik? Nee, ik had geen idee! Naylene, wat heb je gedaan?!’ vroeg Michael op zo’n dramatische manier dat Linn kon concluderen dat hij het wel had geweten. Natuurlijk had hij dat. Waarschijnlijk waren er maar weinig dingen die ze niet van elkaar wisten. Voor het eerst voelde Linn zich echter niet buitengesloten. Vooral omdat ze het er nu zo open over konden hebben.
‘Oké, dus jij wist het al,’ zei Linn tegen hem. ‘Maar hoe heb je het gedaan?! Ik zat de hele avond naast je en ik kan me niet herinneren dat je voor een lange tijd weg was!’ Het kon zij dat haar herinneringen haar in de steek lieten. Het was immers honderd jaar geleden dat het was gebeurd, misschien nog wel langer dan dat.
‘Ik was gewoon zo boos? Hoe ze over hem praatten, alsof hij niks was? Ik wist dat er door het hele huis meerdere kaarsen stonden, voor de sfeer. En ondanks dat het misschien leek alsof ik kalm was, gebeurde er van binnen zoveel.’ Het was iets wat Linn nooit had opgemerkt. Dat terwijl ze zichzelf inschatte als een oplettend persoon. Toch had ze nooit gemerkt wat voor een energie er in Naylene had geraasd. Al was dat niet het enige. Michael had, toen al, zoveel voor haar betekend dat dit had kunnen gebeuren.
Michael schoof overeind en trok Naylene naar zich toe, zodat hij haar in zijn armen kon sluiten. Hij zei verder niks, maar Linn wist dat hij hiermee aangaf hoeveel het voor hem betekende dat ze dat had gedaan. Dat er iemand was geweest die voor hem op was gekomen in de tijd dat hij het nodig had. Naylene had om hem gegeven zoals niemand dat in een lange tijd had gedaan.
‘Oh, god,’ mompelde Linn zachtjes. De realisatie dat ze Michael en Naylene opzettelijk uit elkaar had gehouden, had ze al vaker gehad. In al die tijd had ze het echter kunnen relativeren. Het was onhandig geweest, niet gezond. Het had voor problemen kunnen zorgen. Had zij echter niet hetzelfde met Luke gedaan? Ze hadden haar vast een hypocriet genoemd achter haar rug om genoemd. Linn zou het in ieder geval zelf doen. ‘Als ik jullie niet zo uit elkaar had gehouden, als ik niet constant had gezegd wat voor een slecht idee dat was geweest… Als ik het had gelaten, hadden jullie dan veel eerder een relatie gekregen?’
Naylene keek naar Michael en vervolgens naar Linn, waarna ze knikte. ‘Ik denk het wel, maar dat was denk ik niet gezond geweest? Zoals je zelf toen ook zo vaak zei.’ Ergens luchtte het Linn op dat Naylene er ook zo over dacht. Dat ze het haar niet kwalijk nam dat ze voor zowel Michael als Naylene had willen zorgen en had willen voorkomen dat de gevoelens uit de hand zouden lopen.
‘Ik ben het met Naylene eens,’ zei Michael. ‘In die tijd was dat niet goed geweest. Voor ons allemaal niet. En we zijn hier nu, samen. Dat is veel belangrijker,’ gaf hij aan. Linn knikte langzaam. Als Michael en Naylene eerder samen waren gekomen, hadden ze wellicht een hoop momenten kunnen negeren. De opluchting was echter groter dan de zorgen die ze voelde over het onderwerp.
Linn kroop naar de twee toe en sloeg haar armen om hen allebei heen, om hen te bedanken. Het was goed dat ze op deze manier konden praten. Zonder oordelen, zonder woede en verdriet. Open en eerlijk, zoals Linn dat ook het liefste had gewild.
‘Wil je straks mee naar het centrum? Michael wil graag lego kopen,’ zei Naylene.
‘Ik heb het al in mijn mandje, Nay!’
‘Waarom zou je minstens een dag wachten als je nu ook meteen naar het centrum kan rijden om de lego winkel te bezoeken? Dat is echt dom,’ merkte Naylene lachend op. Linn lachte mee en liet haar vrienden weer los. Het leek erop dat Michael er niet eens over na had gedacht.
‘True,’ zei hij dan ook enkel, waarna hij naar Linn keek. ‘Maar ga je mee? Dan kan jij ook wat uitzoeken! En er is een Sephora!’
Ondanks dat een Sephora erg verleidelijk was en er een aantal producten waren die Linn graag aan wilde vullen, was het niet de reden dat ze knikte op de vraag van haar vrienden. Op dit moment zou ze overal met hen naar toe gaan. Zeker als ze de blijheid zou mogen aanschouwen die de twee zouden delen in de winkel.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene zou het zelf nooit als verloren jaren zien. Als ze al die jaren geleden het echt had gewild, dan had ze Linn haar woorden echt niet zo tot haar genomen. Dan had ze er toch wel gedaan wat ze zelf had gewild en ze wist zeker dat Michael er op dezelfde manier naar keek. Diep van binnen hadden ze beiden maar al te goed geweten dat het niet gezond was geweest. Michael had zijn tijd nodig gehad om een plekje in het leven te zoeken waar hij niet meer zo in angst hoefde te leven. Later had hij als jonge vampier moeten wennen aan al het andere. Ondanks dat Naylene wist dat er van beide kanten toen al gevoelens waren geweest en als ze die hadden laten ontwikkelen er sowieso meer van was gekomen. Toch was ze ook blij met de manier waarop het leven nu was gelopen. Soms was het gewoon zo. Alles gebeurde met een reden. Zij zag het alsof de wereld nu pas klaar was voor een relatie tussen haar en Michael. Dat zij er klaar voor was en ze wist dat Michael dat ook was.
Misschien was het voor hen beiden nodig geweest om deze jaren te hebben. De wereld te ontdekken terwijl de andere er in was. Elkaar echt leren kennen, een band te creëren die Naylene nog nooit in haar leven had gevoeld, met niemand niet. Daarom wist ze ook zeker dat de woorden die ze in het heetst van het strijd uit had geroepen de waarheid waren geweest. Ze wilde met Michael trouwen en hij met haar. Het was een stap die ze beiden nog nooit eerder hadden gezet en samen met elkaar, en met Linn, konden ontdekken.
Dat laatste bewees Linn maar weer eens toen ze eenmaal in het centrum waren. Als eerste waren ze langs een paar winkels gekomen waar ze met z’n drieën rond hadden gekeken. Nieuwe kleding, wat nieuwe spulletjes voor in huis. Een winkel met Lego of zelfs de Sephora hadden ze echter nog niet gezien. Ze hadden afgesproken het rustig aan te doen, ook al zouden ze de hel dag in de stad zijn, het maakte vrij weinig uit. Linn had dit echter als perfecte tijd gezien om Naylene mee te trekken naar een wel hele bijzondere winkel.
“Sorry Mikey, kan jij je even vermaken?” Naylene keek een beetje in angst naar de winkel waar ze nu voor stonden. Een bruidswinkel! Er hingen zoveel jurken in de etalage, die Naylene al ongemakkelijk maakten door er alleen maar naar te kijken. Zoiets stond haar niet. Ze vond het in ieder geval niet fijn. Jaren lang had ze in een jurk moeten lopen, wat Naylene op een gegeven moment uit de neusgaten was gekomen. “Het is leuk, dat beloof ik je.” Zei Linn om Naylene een beetje over te halen. Ondanks dat de twee vriendinnen een hele andere smaak hadden wat kleding betrof en zelfs winkelen, maar uiteindelijk kon Naylene het gezicht van Linn niet negeren. Niet als ze daarbij ook naar Michael keek die vast allerlei beelden in zijn hoofd had, door de glimlach op zijn gezicht.
“Oké dan.” Naylene en Michael hadden verder nog helemaal niets over de bruiloft besproken. Voor Naylene was het meer iets wat er wel van kwam. Het hoefde niet een groot feest te worden, helemaal niet zelfs. Het ging om Michael en haar en daar wilde ze het ook bij laten. Linn hoorde er dan natuurlijk ook wel echt bij te zijn, maar ze hoefde geen bezoek van over de hele wereld.
Nadat ze Michael nog een kus op zijn wang had gegeven, liet Naylene zich meetrekken in de winkel.
“We gaan alleen maar even kijken wat er allemaal is en ik wil weten hoe de verschillende jurken je staan.” Naylene wist ook maar al te goed dat ze er niet onderweg was gekomen met kleding die al in haar kast hing. Ondanks dat ze zelf niet gek was op dit soort dingen, zag ze het gezicht van Linn helemaal oplichten en dat maakte het al waard. Het idee dat ze iets aan zou trekken wat Michael een zelfde soort blik in zijn ogen zou hebben, maakte het allemaal zoveel beter.
Naylene liet het woord aan Linn over. Er waren al wel wat mensen in de winkel en ze wist zeker dat dit soort dingen normaal gesproken op afspraken gingen. Ze merkte dan ook wel dat Linn daar dwang gebruikte om een plaats voor hen beiden te krijgen. Op hun weg naar een afgelegen ruimte, waar genoeg zitruimte voor stond, had Linn al een paar jurken mee weten te krijgen. Toen ze ze op had gehangen kwam het meisje aan met twee glazen champagne. “Om dit allemaal te vieren!” Naylene pakte het glas aan.
“Volgens mij heb je een dronken bruid nodig, om ze gerust te houden.” Zei ze lachend toen het meisje weer weg was. Overal in de winkel klonken geluiden van mensen. Ze hoorde iemand mopperen omdat het niet was wat ze wilde, iemand huilen omdat de jurk niet stond en heel veel andere tranen omdat weer een ander bruidje de perfecte jurk leek te hebben gevonden. Toch wist ze ook dat Linn er op dezelfde manier op de bank kon zitten.
“Yada yada. Ga passen.” Zei Linn lachend. Naylene nam een flinke slok van de champagne, al was ze er helemaal niets zo gek op. Ze zette het glas weg en liep de paskamer in, waar een paar jurken op haar hingen te wachten. Ergens was ze zelf ook wel benieuwd naar hoe ze stonden. Ze probeerde er zo open mogelijk in te gaan. Gelukkig had Linn zelfs in de vluggigheid nog rekening gehouden met hetgeen wat Naylene prettig vond. Een simpele jurk was dan ook als eerste aan de beurt.
Toen Naylene er in naar buiten stapte, zag Naylene meteen de uitdrukking op Linn haar gezicht. “Oh mijn god Nay, dat staat je prachtig.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De aangekondigde bruiloft van Michael en Naylene zou nu eindelijk werkelijkheid worden. Linn had er veel aan gedacht en was benieuwd geweest of de twee ook al waren begonnen met het plannen ervan. Daar had het niet op geleken. Het had geen haast, dat wist Linn ook. Bij het plannen van een bruiloft kwam echter wel het één en ander kijken en Linn wist zeker dat ze daarin zou kunnen bijdragen. Eén van die dingen was de jurk. Naylene was niet de persoon die voor de mooiste, duurste jurk zou kiezen. Linn had er zelfs over getwijfeld of Linn wel een nieuwe jurk aan had willen schaffen. Om haar in te laten zien dat er wel degelijk mooie jurken waren die goed pasten bij Naylene, had Linn besloten om haar mee te nemen. Michael zou zich wel even in zijn eentje kunnen vermaken en dat gaf hen de tijd om in ieder geval een richting te vinden waarin de jurk zou moeten vallen.
Normaal gesproken hadden ze hier op tijd voor moeten reserveren. In dit geval had Linn het geoorloofd gevonden om haar dwang te gebruiken, om een plekje te kunnen krijgen in het drukke schema van de winkel. Ze had ook opgedragen dat de vrouwen niet hoefden te komen kijken of moesten helpen met het uitzoeken. Het zou haast zijn alsof Linn en Naylene hier nooit waren geweest.
Enthousiast had Linn gewacht totdat Naylene de eerste jurk aan had getrokken. Linn had haar best gedaan om de juiste jurken te zoeken. Geen jurken met een wijde rok of een lijfje wat leek op een korset. Ze wist maar al te goed hoe Naylene zich over al die jurken had gevoeld in het verleden en hoe blij ze was geweest op dagen dat ze simpele kleding aan had gekund, die in die tijd nog meer voor de man bedoel waren geweest. De eerste jurk die Naylene droeg, sloot goed aan bij haar lichaam en was vrij simpel, maar hij deed zeker niet af aan haar. Iets wat Linn haar ook meteen had verteld.
‘Kom, naar de spiegel!’ Linn nam haar beste vriendin mee en zette haar voor de spiegel, zodat Naylene haarzelf ook zou kunnen zien. Ondertussen probeerde Linn te kijken naar de achterkant van de jurk, of alles voldoende aansloot en of er iets zat wat eventueel strakker zou moeten.
‘Hij is oké?’ zei Naylene, wat voor Linn al genoeg context was. ‘Ik bedoel, het is een mooie jurk. Ik weet alleen niet of ik hem aan zou willen trekken en er in zou willen trouwen.’
Linn knikte. ‘Wat vind je van het model? Is dat wel iets, of wil je het liever strapless, of iets anders met de rug? Of toch meer een sleep?’ Er waren zoveel opties mogelijk en zelfs als er een jurk uit was gekozen, zou nog het één en ander toegevoegd kunnen worden om het de bruid naar haar zin te maken.
‘Ik kijk nog even naar de anderen. Die zagen er ook allemaal simpel uit.’ Linn knikte en stapte bij Naylene weg, zodat ze weer terug zou kunnen gaan naar de kleedkamer, want een hokje was het niet meer te noemen. Linn nam plaats op de bank en pakte het glas champagne. Terwijl ze wachtte op Naylene, checkte ze haar telefoon. Daar was echter niets bijzonders op te zien.
Naylene en Linn gingen alle jurken af die Linn had uitgekozen. Ondanks dat Linn elke keer enthousiast reageerde over hoe mooi de jurken stonden, was het van Naylene haar gezicht af te lezen dat ze er niet warm van werd. Gelukkig leek ze het wel als een leuke tijd te ervaren, anders waren ze er meteen mee gestopt.
Linn had Naylene weer terug gestuurd in de kleedkamer en was zelf weer gaan snuffelen tussen alle opties. Uiteindelijk had ze iets gevonden waar Naylene, hopelijk, wel gelukkig van zou worden. Het was niet iets wat ze zelf uit zou kiezen, maar zij was dan ook niet degene die aan het altaar zou moeten staan. Dat was Naylene en het was belangrijk dat zij zich zo comfortabel, en mooi, zou voelen als mogelijk.
‘Oké, ik denk dat dit hem echt is! Of in ieder geval iets meer in de richting die je zelf ook fijn vindt. En ik beloof je ook dat dit de laatste is, want anders laten we Michael veel te lang alleen en hij wil nog zo graag zijn lego kopen,’ zei Linn, terwijl ze hetgeen wat ze uit had gekozen naar Naylene uitstak, die nog altijd achter het gordijn stond.
Linn had gekozen voor een blazer en een bijpassende broek, volledig in het wit. Ze hoopte dat dit meer naar Naylene haar wens zou zijn en dat ze misschien later verder zouden kunnen kijken naar deze optie.
‘Heb je het al aan?’ vroeg Linn ongeduldig. Een pak moest zeker gemakkelijker zijn om aan te trekken dan een hele jurk!
‘Ja, wacht even,’ hoorde Linn van achter het gordijn. Het duurde nog een paar seconden voordat het gordijn opzij werd geschoven. Enthousiast klapte Linn in haar handen bij het beeld van haar beste vriendin. Het pak stond haar zo mooi! Aan Naylene haar glimlach te zien, was dit ook zeker de richting die ze op zouden moeten.
‘Nay, dit is echt perfect!’ Linn trok haar beste vriendin al mee naar de spiegel, zodat ze zichzelf weer zou kunnen bekijken. ‘We hoeven het niet meteen te kopen, want er zijn ook hierin nog zoveel opties! Maar volgens mij is dit wel echt veel beter, of niet? Zeg ja, alsjeblieft?’ Linn wist dat ze haar zin niet mocht opdringen, maar ze kon niet ontkennen hoe mooi en zelfverzekerd Naylene er uit zag in het pak.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een pak was zoveel beter dan een jurk. Nu ze het aan had voelde Naylene zich al zoveel meer op haar gemak. Zij en Michael hadden nog niet veel besproken over de bruiloft, alleen dat ze het klein wilden en dat het belangrijk was dat ze zich op hun gemak voelde. Het had Naylene helemaal niets uitgemaakt dat ze op een dag samen naar het stadshuis waren gegaan om het te regelen. Ze wist echt ook dat Linn daar nooit vrede mee zou hebben. Ondanks dat ze niet voor Linn trouwden, wist ze ook wel dat hun vriendin gelijk had. Dit was een moment dat nooit meer zou gebeuren. Ondanks dat ze misschien nog honderden trouwdagen konden vieren, was het nooit zo als de bruiloft. Diep van binnen had Michael dat ook wel in zijn hoofd, dat wist ze zeker.
Gelukkig had Linn echter iets gevonden waardoor ze zich iets gemakkelijk voelde. Een pak. Naylene moest zeggen dat het ook wel een heel mooi pak was. Het paste haar misschien nog niet perfect, maar daar konden ze wel voor zorgen. Dan hoefde ze zich niet de hele tijd zorgen te maken of de jurk nog wel goed zat, ze nog kon ademen of ze ergens over heen zou struikelen. Het bracht haar niet terug naar de jaren lange ongemakkelijkheid.
“Ja.” Zei Naylene lachend, want dat was toch wel hetgeen wat Linn wilde horen. “Dit zou ik nog wel aankunnen. Ik weet niet of dit de juiste is, maar het is zeker iets waar ik wel over na wil denken.” Dat leverde geklap op van Linn.
“Oh Nay dat is geweldig!” Naylene zag dat er zelfs tranen in de ogen van Linn verschenen. “Je ziet er zo mooi uit en ik kan gewoon niet geloven dat jullie echt gaan trouwen.”
Linn liep naar haar toe, om haar te omhelzen. “Het is zo mooi. Ik weet dat jullie er heel anders naar kijken dan ik dat doe. Ik ben nou eenmaal een romantische doos. Maar Nay, kijk hoe bijzonder dit is. Al die jaren die je leeft. Overal waar we zijn geweest. We waren op het moment dat Michael je nodig had, op de juiste plaats, waardoor hij in ons leven is gekomen. Dat is zo bijzonder. Helemaal dat jullie elkaar nu na alles, op deze manier hebben gevonden.”
Naylene wist dat het bijzonder was. Zij en Linn hadden gekozen voor Birmingham, terwijl ze in zoveel andere steden hadden kunnen leven. Ze was Michael tegengekomen en daar was ze nog iedere dag dankbaar voor. Het was ook gewoon bijzonder en ze was ook heel erg blij dat ze op het punt stonden dat er niets meer tussen hen stond. Dat de liefde die al diep geworteld zat en dat ze er nu ook echt iets meer konden doen.
“Dat is het ook en ik weet dat je dit doet omdat je ons een mooie dag gunt. En die gaat er ook wel komen. Ik denk alleen niet dat het groot gaat worden, maar zolang jij er bent, hebben we genoeg.” Meer hoefde voor Naylene ook niet. Het was net rustig geworden en ze wilde niet dat er drama kwam van alles wat ze naar haar toe trok.
“Dat is echt het liefst!” Linn knuffelde Naylene nog even goed. Iets wat ze makkelijk toe liet. Ze vond het wel fijn dat ze hier nu stonden, dat ze met zoiets simpels als kleding, Linn al blij kon maken.
“Laten we terug gaan naar Michael. We kunnen altijd een andere keer nog kijken. Je hebt me in ieder geval een klein beetje over gehaald.” Naylene vond het niet zo heel erg, niet als ze een pak aan kon. Die konden ze dan nog wel uitzoeken.
“En je kan zelf los gaan met wat je aan wil.” Als Linn een hele mooie jurk aan wilde, dan vond Naylene dat prima. Als ze een witte jurk aan wilde, kon het haar helemaal niets uitmaken. “En misschien moet je nog met Michael praten.” Naylene zag Michael er nog niet zo voor aan om voor een pak te kiezen en dat hoefde ook helemaal niet.
Naylene liep weer terug naar de paskamer, waar ze zich omkleedde in haar eigen kleding, die toch het beste voelde. Toen ze weer uit de paskamer kwam, omhelsde ze Linn toch nog even. “Dankjewel Linn.” Ze wist niet eens waar ze haar vriendin voor bedankte. Ze vond het vooral fijn dat alles zo goed liep. Ze hadden allemaal zoveel tijd nodig om echt tot rust te komen, maar zoals het nu ging, ging het zo goed. Linn accepteerde dat er leugens waren geweest, maar ze wist ook dat Naylene nu bereid was om alles te vertellen en dat vond Naylene heel erg bijzonder.
Linn liep nog even naar het meisje van de winkel, waarschijnlijk om te vertellen dat ze klaar waren. Wat ze precies deed met haar dwang, wist Naylene niet en ze wilde er ook niet te veel over inzitten.
Ze liep samen naar buiten, waar Michael al op hen stond te wachten. “Ik dacht dat jullie er nooit meer uit zouden komen, dat Linn je iedere jurk aan wilde laten passen.”
“Stiekem wilde ze dat wel.” Naylene wist hoe gek ze was op de jurken. Ze wist zelfs dat Linn zelf ook wel een jurk aan had willen passen.
“Gelukkig leef je nog.” Zei hij lachend.
“Zeg dat wel.”
“Stiekem vond ze het leuk!”
Met heel wat gelach liep het drietal verder. Michael was de persoon die voorstelde dat ze wel even konden zitten. Ze namen plaats op één van de bankjes die om een fontein heen stonden. Hij pakte zijn telefoon en vroeg hen beiden om wat dichter bij te komen, om samen een foto te maken. Alle drie leken ze er zichtbaar van te genieten dat ze dit soort momenten konden hebben. Een foto waar ze alle drie oprecht gelukkig waren, dat was een lange tijd geleden.
“Ik heb wat voor jullie.”
Michael rommelde in het tasje wat hij bij zich had en haalde er twee doosjes uit. De wat grotere gaf hij aan Linn, terwijl Naylene de kleine kreeg.
Naylene keek even naar Linn. “Samen?” ze was wel benieuwd wat er in zat. Wat het ook was, ze vond het lief dat Michael iets voor hen had gekocht in de tijd dat ze er niet waren geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn had verwacht dat Michael zich had vermaakt in de tijd dat zij en Naylene de jurken aan hadden gepast. Ze had gegokt dat hij naar een winkel met videogames of spelletjes was gegaan, of wellicht ergens nieuwe kleding of schoenen had willen kopen zonder dat Linn hem constant nieuwe dingen aan had gereikt terwijl hij zich in het pashokje had bevonden. Ze had niet verwacht dat hij naar een juwelier was gegaan en dat hij iets voor hen allebei had gekocht. Het was heel attent van hem en Linn kon dan ook niet wachten om het uit te pakken. Naylene stelde voor dat ze het samen zouden doen, waar Linn op had geknikt.
Voorzichtig haalde Linn het lint van het doosje. Deze legde ze aan de kant, waarna ze opzij keek naar Naylene. Jammer genoeg was Naylene nog niet veel verder dan haar met het uitpakken, waardoor Linn niet kon spieken. Ze hadden overduidelijk allebei iets anders van Michael gekregen, want de doosjes hadden een verschillende grootte. Dus het kon niet iets zijn wat hetzelfde was. Wellicht hadden ze wel hetzelfde thema en had Michael het daaro gekocht, maar Linn wist ondertussen niet meer wat ze moest verwachten.
Linn opende het doosje en haalde de beschermende stof aan de kant, zodat ze haar cadeautje kon aanschouwen. Het was een prachtige, gouden armband met madeliefjes. Glimlachend keek Linn op naar Michael. ‘Wat ontzettend lief! De madeliefjes zijn zo ontzettend schattig!’
Enthousiast stak ze de armband naar Michael uit, waarna ze haar pols ook voor hem hield. Zo kon Michael hem bij haar om doen. ‘Ik hoopte al dat je hem mooi zou vinden. De madeliefjes deden me meteen aan jou denken.’
‘Omdat we vroeger velden vol hadden?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Dichtbij het huisje in het bos waren veel groene grasvelden geweest, met in de lente en zomer een hoop madeliefjes. Linn had er altijd erg van genoten om er doorheen te wandelen, samen met Michael. Soms hadden ze ze geplukt, andere keren hadden ze er bloemenkransen van gemaakt, of simpelweg lange slierten aan bloemen.
Michael knikte en deed de armband bij haar om. Hij pakte har hand vast en draaide hem iets bij, zodat hij het ook nog eens goed kon bekijken. Linn kneep zachtjes in zijn hand. Het voelde zo goed aan.
‘En, Nay?’ vroeg Linn, terwijl ze de armband om haar pols bewonderde. Ze keek opzij toen haar vriendin niet meteen antwoord gaf. Ze zag dat in het doosje van Naylene een ring lag. Niet zomaar een ring! Tenminste, zo vatte Linn het op. Michael en Naylene zouden trouwen, maar Naylene had helemaal geen ring. Linn had gedacht dat het een bewuste keuze was geweest. Dat dat was hoe Michael het al die tijd had gewild. Naylene gaf ook niks om dat soort dingen, dus het had logisch geklonken in haar ogen. Toch had Michael nu wel een ring gehaald!
‘Als je hem niet leuk vindt-‘
‘Je hebt haar een ring gegeven! Mikey, dat is echt zo lief!’ Op een ander moment had Linn er wellicht tranen van in haar ogen gekregen. Zelf vond ze het een heel romantisch gebaar van Michael. Ze hoopte dat Naylene dat ook vond. Iets wat Naylene nog niet had kunnen zeggen, aangezien Linn haar had onderbroken. Iets wat niet netjes van haar was, maar ze had zich niet in kunnen houden.
‘Het is een verlovingsring, toch?’ vroeg Linn nieuwsgierig. ‘Jij bent net zo erg als ik! Misschien nog wel erger!’ Zelf had ze stiekem wel een ring gewild, als ze in Naylene haar positie had gestaan. Op de één of andere manier had ze dat ook wel aan Michael laten weten. Naylene was echter Naylene en die had er vast geen erg in gehad. Michael overduidelijk wel, want anders had hij dit niet op deze manier gereageerd.
‘Hij is heel mooi, Mike,’ zei Naylene zachtjes. ‘Maar het had echt niet gehoeven?’
Michael schudde zijn hoofd. Linn keek vertederd toe hoe Michael dichter naar Naylene toe schoof en de ring vastpakte. ‘Als ik dit goed had kunnen doen, zoals het had moeten gaan, dan had ik ook een ring voor je gehaald. Nu had ik die niet en op het moment deerde dat niet, maar ik wilde je er wel eentje geven. En ik vond deze echt bij je passen. Bij ons.’
‘Zó romantisch!’ verklaarde Linn, terwijl ze haar handen tegen haar borstkas legde. Haar twee beste vrienden zagen er zo ontzettend lief uit en Michael had duidelijk zijn best gedaan om dit voor Naylene te doen. Hij had het blijkbaar ook op de juiste manier willen doen, met een ring en alles er omheen. Linn wist dat het nu anders was gegaan, maar daarmee zeker niet minder. Toch leek het alsof Michael dit ook nog aan Naylene had willen geven. Iets wat ze alleen maar kon omschrijven als ontzettend lief.
‘Ik vond dat je er eentje verdiende, Nay. Niet omdat het hoort, of omdat het laat zien dat je verloofd of bezet bent. Maar omdat ik van je houd. En omdat ik dit echt heel graag wilde.’
‘Mijn hart,’ kermde Linn, terwijl ze onderuit zakte. ‘Het wordt bijna klef, Mikey.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene keek vertederd naar de ring die Michael om haar vinger had geschoven. Een echt aanzoek hadden ze niet gehad. Ze had wat uitgeroepen in het heetst van de strijd. Natuurlijk was het hetgeen wat ze had gemeend, het had diep in haar hart gezeten. Ze wilde met Michael trouwen. Iets wat hij al eerder aan haar had laten zien, per ongeluk. Hoe eng ze het idee op dat moment ook had gevonden, vond ze het nu alleen maar lief dat hij er toen al over na had gedacht. Dit momentje gunde ze hem dan ook. De manier waarop hij de ring om haar vinger schoof, ze merkte hoeveel het voor hem betekende.
“Dankjewel Mike, hij is echt heel erg mooi.” Naylene was niet de persoon van de sieraden. Ze had altijd de ring om die haar beschermde tegen de zon. Voor de rest had ze tegenwoordig helemaal niets meer om. Een hele tijd had ze een ketting gedragen die Ashton voor haar had gekocht. Die lag nu al jaren ergens in een opslag en ze wilde er niet eens meer aan denken om zoiets om te hebben. De ring van Michael zal ze echter nooit meer afdoen. Hij had echt rekening gehouden met wat ze mooi vond. Hij was niet te opvallend. Twee kleine gouden bandjes die met elkaar waren verweven, op één van de twee zaten wat diamantjes, maar gelukkig niet zo opvallend.
Naylene gaf Michael een kus op zijn wang. Ze kon het wel echt waarderen, ondanks dat het van haar niet had gehoeven. Het waren de invloeden die Linn op hem had. Iets wat de vrouw hem ook graag had willen laten weten.
Linn wist de aandacht van Naylene te trekken, niet bewust, maar door bedenkelijk te kijken. “Is er iets Linn?” Misschien voelde het voor haar wel heel erg dubbel. Ze was zelf op deze positie geweest met Benj en misschien bracht die mooie maar ook moeilijke herinneringen naar boven. Linn leek haar dan ook naar haar eigen trouwring te kijken.
“Heb jij de daglichtringen gemaakt?” De stem van Linn was voorzichtig, er waren ook genoeg mensen om hen heen. Niemand leek echter aandacht aan hen te besteden.
“Niet allemaal.” Naylene schudde haar hoofd. “In het begin kon ik het nog helemaal niet.” Naylene had genoeg gelezen over magie, ze had heksen gekend en hen het ook zien gebruiken. Zelf had ze echter toen nog nooit geleerd hoe zoiets moesten maken .Ze had niet eens echt geweten dat het nodig was geweest, totdat Linn er over had verteld. Met de hulp van de vrouwen die ze toch wel als haar vrienden had gezien, had ze de eerste paar ringen kunnen krijgen.
“De eerste ringen die zijn gemaakt door de coven met wie ik bevriend was.” Linn had geweten dat ze de heksen had gekend, daar had ze ook nooit over gelogen. Toch hadden ze voor de veiligheid niet lang bij hen in de buurt kunnen blijven. Ze was gezocht, dus zij en Linn waren al snel vertrokken naar andere steden.
“Maar toen ik eenmaal leerde hoe het moest, heb ik wel de verschillende dingen gemaakt.” Voor Linn had ze wel eens wat nieuwe dingen gemaakt. Zeker omdat het beter bij de tijd had gepast. Een mooie ketting die ze bij alles had kunnen dragen, een ring die juist niet zo heel erg veel opviel en uiteindelijk haar trouwring, die Linn nu nog droeg om haar te beschermen.
“Jullie!” Bracht Linn uit, waardoor Naylene even bang was dat ze de openheid een beetje waren verloren, omdat Linn nu boos werd.
“Ik kan niet hoe lief jullie wel niet zijn. Zonder dat ik het niet eens door heb gehad.” Linn leunde half over Michael heen, zodat ze Naylene ook vast kon pakken. Ze voelde een kus op haar wang, waardoor Naylene moest glimlachen. Ze vond het fijn dat Linn het kon waarderen.
“En die van Michael?” vroeg Linn.
Naylene keek naar de ring van Michael, die nog altijd dezelfde was als ze ooit voor hem van gemaakt. Ze knikte. “Ja die ook.”
Linn leek zich weer wat te bedenken, waardoor Naylene zachtjes moest lachen. “Hoe ben je eigenlijk…” Ze keek naar Michael. “Dood gegaan.” Fluisterde ze er heel zachtjes achter.
Michael zakte een beetje in, als een puber die zich aan de ene kant verveelde, maar ook heel erg schaamde voor wat er allemaal om zich heen wel niet gebeurde. “Ik wilde alleen maar lego.” Mompelde hij op een zielige toon.
“We gaan zo lego halen.” Verzekerde Linn. “En dan mag je alles kopen wat je maar wil.” Dat leek het al iets beter te maken.
“Nou snel dan.” Zei Michael lachend. Ze hadden tijd genoeg en er zou echt wel lego komen. Genoeg om hem de komende tijd te vermaken.
“Het is jouw verhaal.” Zo zag Naylene het in ieder geval. Ze hadden alle drie hele andere verhalen. Voor Linn was het het ergst. Gewoon de manier waarop het was gegaan. Zelf kon Naylene de pijn in haar eigen nek nog voor de geest halen. Ze wist nog hoe alles zwart was geworden en ze ineens weer wakker was geschrokken. Dat had ze bij Michael niet willen doen.
“Het was gek? Ik was zo ziek.” Michael was echt heel erg ziek geweest en zowel Naylene als Linn had het vreselijk gevonden om hem zo te zien. Ondanks dat ze het er over eens waren geweest om hem te genezen, had Michael meer gewild en op sommige momenten had Naylene dat moeilijk gevonden. Hij had zijn eigen keuze en vampier zijn was voor haar geweldig, maar ze had ook geweten wat er allemaal bij kwam kijken.
“En met het bloed. Het was ineens zo anders” Natuurlijk had Michael toen één keer eerder bloed gehad. Iets wat hij en Linn hadden besloten te doen om zijn been beter te krijgen. Naylene was er niet meteen mee eens geweest, gewoon omdat ze zo bang was geweest wat er van had kunnen komen. Ze was blij dat het nooit was gebeurd.
“Naylene was echt een wreck.”
“Hey!” Bracht Naylene lachend uit. Het was wel waar, ze was zo bang geweest dat het niet goed was gegaan.
“Ze probeerde me nog over te halen het niet te doen.”
“Typisch.”
Naylene schudde met haar hoofd, ze had gewoon zeker willen weten dat Michael het had gewild.
“En toen probeerde ze me nog voller te gooien.” Op dat moment was er echt van alles door haar hoofd gegaan, misschien was er wel te weinig bloed en zou Michael het niet overleven. Ze had het echt even niet geweten.
“Maar uiteindelijk heeft ze mijn hart weten te stoppen. Het voelde alsof ik in slaap viel”
“Zelfs dat klinkt romantisch!”
“Het was het engste wat ik ooit heb gedaan. Ik wist niet of het zou gaan werken. Gewoon omdat het twee verschillende soorten magie is en ik werd echt helemaal gek.”
“Maar het is goed gegaan. Kunnen we nu lego gaan halen?!”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nu Linn de rust en de tijd had om na te denken over wat het daadwerkelijk betekende dat Naylene ook magie kon gebruiken, kwamen er steeds meer dingen in haar op. Zoals vanochtend, toen ze had gevraagd of Naylene de oorzaak was geweest van de brand bij de Martins. Door de sierraden was ze op de daglichtringen gekomen. Of Naylene die ook had gemaakt. Het antwoord was simpel geweest: niet allemaal. Dat had ook logisch geklonken. Aan het begin was het nieuw voor Naylene geweest en had ze niet geweten hoe het had moeten gebeuren. Die van Michael had ze wel gemaakt, en later die van Linn ook.
Ook Michael zijn dood was niet geweest wat Linn had gedacht. Ondanks dat zij en Naylene allebei hadden besloten dat ze Michael hadden moeten redden, omdat hij dat zelf ook had gewild, had Linn altijd gedacht dat zijn nek was gebroken, of dat hij op een andere manier dood was gegaan. Ze had nooit verwacht dat de magie van een heks er bij was komen kijken. Toch klonk het heel erg lief. Dat Naylene heel voorzichtig was geweest en Michael voldoende bloed had willen geven, om er zeker van te zijn dat het hem zou wekken. Ze had zijn hart voorzichtig laten stoppen, zodat hij geen pijn had gehad.
Michael leek wel klaar te zijn met het onderwerp. Het enige wat hij al die tijd had gewild, sinds ze in het winkelcentrum waren, was lego. Daar had hij al lang op moeten wachten en zijn geduld leek nu langzaam maar zeker te verdwijnen.
‘Natuurlijk!’ stemde Linn in. ‘Als jullie maar weten dat dit een gesprek is dat nog wel even zal voortduren. Elke keer bedenk ik me weer iets nieuws!’ Op sommige momenten zou Michael het ook niet weten, aangezien hij slechts honderd jaar bij hen was en Naylene en Linn elkaar al meer dan vijfhonderd jaar kenden. Toch had ze een gevoel dat hij al die verhalen ook kende. Dus ze zou hoe dan ook antwoorden komen halen.
‘Ja ja, kom op!’ Michael was al overeind gekomen. Linn pakte de doosjes van de sierraden en legde deze in haar tas, zodat ze alles netjes zouden kunnen bewaren als ze weer thuis waren. Michael had niet de moeite genomen om te wachten op hen en was al in de richting van de lego-store gelopen.
‘Was het wel een goed idee om te zeggen dat hij alles uit mocht kiezen?’ grapte Naylene. Linn haalde haar schouders op. Michael had dat altijd gemogen van haar en ondertussen had hij ook genoeg geld om er zelf voor te bekijken. Ze wist dat lego duur was, maar een set was waarschijnlijk slechts een fractie van hetgeen wat zij nu om haar pols droeg. Laat staan de ring van Naylene.
‘Soms moet je Michael behandelen als een sugar baby,’ zei Linn lachend, terwijl ze samen met Naylene de lego store in wandelde. Het was behoorlijk kleurrijk en ondanks dat Linn er vrij weinig mee had, werd ze wel heel blij van de kleuren die ze zag. Zeker de plekken waar alle stenen waren georganiseerd op kleur en grootte. Daarnaast waren alle wanden bedenkt met pakketten en stonden er in de winkel ook verschillende bouwsels, om te laten zien wat er mee kon worden gemaakt. Linn wist dat Michael en Naylene dat ook konden. Soms zelfs helemaal uit hun hoofd, zonder dat ze een specifiek pakket hadden.
Naylene was meteen naar Michael gelopen, wat Linn de kans had gegeven om zelf rond te kijken. Ze wist dat het beter was als die twee eventjes hun ding zouden doen. Linn was naar de lego gelopen die ze voor meisjes hadden, om te bekijken wat er ondertussen allemaal bestond. Zelfs iets simpels als lego was door de jaren heen ontzettend veranderd.
‘Linn, kom eens?’ Michael praatte op en vrij normaal volume, maar hij wist dat Linn hem kon horen, ook al stond hij aan de andere kant van de winkel. Linn liep weg van de, nogal roze, wand en liep vervolgens naar de plek waar Michael en Naylene zich bevonden. Michael had al het één en ander gevonden, net zoals Naylene.
‘Michael had echt een leuk idee!’ zei Naylene, waarna ze Michael een klein duwtje gaf. ‘Zeg dan.’
‘Straks vindt ze het stom,’ zei Michael.
Linn rolde met haar ogen. ‘Vast niet, zeg nou!’
‘Ik dacht dat het leuk zou zijn als jij iets voor ons uitkiest? Eentje voor ons allebei, dan moet jij de instructies voorlezen en dan bouwen wij het na. Maar dan mogen we zelf niet de handleiding bekijken. We moeten het doen met wat jij zegt.’
Linn knikte langzaam en dacht na. ‘En het mag alles zijn wat ik wil?’
Michael en Naylene knikten allebei. ‘Ja! Het leek ons eigenlijk wel een goede oefening. Omdat we dan naar elkaar moeten luisteren. Echt luisteren.’ Linn kon niet ontkennen dat daar geen waarheid in zat.
‘Oké, ik ga wat uitzoeken.’ Linn begon met neuzen. Het was niet alsof ze haar vrienden echt kon naaien of te kort kon doen. Zowel Michael als Naylene zouden in staat zijn om alles te bouwen. Het zou vooral aan haar uitleg liggen. Wat het dan precies zou zijn, zou niet uitmaken.
Uiteindelijk had Linn twee pakketten gepakt. Ze had voor het Hogwarts kasteel gekozen van Harry Potter. Dat zag er groot en ingewikkeld uit. Ze kon de twee dozen qua gewicht nog makkelijk houden, maar ze waren groter dan dat ze had gedacht. Toch had ze voor zichzelf ook nog iets weten te pakken.
‘Klaar!’ liet ze de twee weten. Michael liep naar haar toe en pakte één van de dozen. ‘Kijk, Nay! Deze is echt sick!’ Trots liet hij de doos aan Naylene zien. ‘Goede keuze, Linnie.’
‘En het Disney kasteel?’ vroeg Naylene, doelend op de doos die Linn nog onder haar arm had geklemd.
‘Die is voor mij! Ik wil het ook eens proberen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Toen alles in Boïse in elkaar was gevallen, had Lotus na moeten denken waar ze met haar leven naar toe had gewild. Liam en Bailey hadden haar wel een plek aan willen bieden. Toch had het voor haar vreemd gevoeld dat Lennon er ook niet meer was geweest. Het gevoel dat Cameron ergens was geweest, samen met hun dochter, had ook niet geholpen. Ondanks dat alles heel erg ongemakkelijk tussen hen beiden was geweest, had ze het altijd prettig gevonden dat ze de twee bij haar in de buurt waren geweest om ze in de gaten te houden.
Het had even geduurd, maar uiteindelijk had ze zichzelf in Tokyo gevonden. Daarmee was het nog niet meteen allemaal goed geweest. Zij en Cameron hadden behoorlijk moeten werken aan hun relatie. Ze had wel aan Cameron gemerkt dat hij het fijn had gevonden om haar in de buurt te hebben, maar dat hij nog wel zo zijn twijfels had gehad om haar dicht bij Ellisyn te laten.
In de afgelopen maanden had Lotus dan ook haar best gedaan om dat laten zien dat ze serieus was. Dat ze een deel van het leven van zowel haar dochter als in die van Cameron wilde zijn.
Ondanks dat ze de meest geweldige maanden achter de rug had, begon ze het ook steeds moeilijker te vinden om in de stad te zijn. De mode was geweldig en ook aan de architectuur was niet veel op te merken. Er waren heerlijk eten. Genoeg om van te genieten. Toch waren de dagen waarop ze moest veranderen hier veel moeilijker dan ze ooit waren geweest. Ze moest ver buiten de stad een plaats zoeken, daar bracht ze de nacht alleen door en vervolgens moest ze compleet uitgeput weer aan de terugweg te beginnen. Ze moest nageven dat Cameron heel erg lief voor haar was, toch was het nog zeker iets waar ze aan moest wennen.
Gisteren was één van die nachten geweest. Nu was ze terug in het appartement dat Cameron huurde. Ellisyn was voor de dag naar school geweest. Lotus had niet eens door gehad dat Cameron haar al weer op had gehaald, tot het moment dat deur van het appartement weer in het slot viel.
“Is mama al weer terug?” Klonk de enthousiaste stem van Ellisyn door de ruimte heen.
“Ja, maar ze is nog heel erg moe, dus ik denk dat ze nog aan het slapen is, dus.” Lotus kon het maar al te goed voor haar zien dat Cameron zijn vinger voor zijn lippen legde.
“Ik ben wakker!” Ze mocht dan wel wakker zijn, maar ze had nog totaal geen zin om op te staan. Haar hele lichaam was dan misschien wel hersteld, maar het voelde nog pijnlijk en ze was vooral heel erg moe.
“Mama!” De voetstappen van Ellisyn waren al door de gang te horen. Niet veel later waren de stappen van Cameron er al achteraan te horen. “Voorzichtig Elli!”
Ze bleef dan wel rennen, maar ze kwam al veel voorzichtiger de slaapkamer in en kroop, nadat ze haar schoenen netjes uit had getrokken, bij Lotus op bed. Daar spreidde de moeder haar armen om haar kleine meisje bij zich te laten kruipen.
“Ik ben zo blij dat je terug bent.” Ergens brak het Lotus haar hart een beetje. Dat haar dochter misschien wel had gedacht dat ze weg zou gaan zonder terug te komen. Iets wat ze natuurlijk eerder had gedaan. Iets wat totaal niet de schoonheidsprijs verdiende. Ze had Cameron en Elli verlaten voor een leven dat voor haar het best had geklonken. Achteraf was het misschien toch niet helemaal zo, maar dat kon ze nu wel zeggen.
“En ik ben blij dat jij terug bent. Hoe was school?”
“Goed! We hadden het over bloemen en planten en ik kende al heel erg veel dingen!”
“Natuurlijk.” Lotus streek even over de bruine haren van Ellisyn. Ze had zelfs in het appartement wat planeten staan, het waren vooral kruiden. Cameron had haar wel uitgelegd dat Rain haar veel had geleerd over kruiden en over de mengels die daar van gemaakt konden worden.
“Elli, kan jij even wat van de koekjes halen die papa heeft gebakken en wil je dan meteen je tas opruimen? Ik wil even met mama praten.” Zo respectvol was ze was, kroop Ellisyn meteen van het bed af om inderdaad naar de keuken te gaan. Lotus wist niet hoe Cameron het voor elkaar had gekregen, maar hij had hun dochter echt heel erg goed opgevoed. Soms zag Lotus haarzelf wel een beetje terug, dan probeerde het meisje wat grenzen op te zoeken. Toch was ze op de meeste momenten heel erg meegaand. Iets waar Lotus blij mee was, want het weerwolfgen kon op jonge leeftijd al voor heel veel woede zorgen. Dat was wel iets wat ze uit de verhalen van Calum had begrepen. Zelf had ze het ook wel ervaren, maar lang niet zo erg.
“Wat is er?” vroeg Lotus, omdat ze wel nieuwsgierig was naar hetgeen waar Cameron over wilde praten. Hij was ondertussen bij haar op bed gekropen.
“Luke belde me vanmorgen. Hij zat er echt even helemaal doorheen, door het gedoe met Frankie. Maar hij zei ook dat ze iets hadden besproken. Iets wat ik een heel goed idee vind, maar ik weet niet hoe het allemaal zit en ik wil Elli ook niet overal in heen en weer trekken.”
“Gaat dit over de bar?” Lotus wist dat Cameron en Luke er samen over hadden gesproken. Ze kon aan Cameron merken dat hij het wel echt miste, ondanks dat hij hier ook wel een baan had, die hij leuk leek te vinden.
“Ja, wel een beetje. Maar ook over verhuizen. En ik weet niet echt of dat een goed idee is? Elli is hier net gewend, ze heeft het hier naar haar zin en ik wil niet weer haar hele leven omgooien.”
Ergens was Lotus opgelucht door het idee van verhuizen. Ze vond de stad wel fijn, maar het was niet geweldig. “Ik zou het zelf fijn vinden om hier niet meer te zijn. De stad, ik weet niet, er zijn zoveel prikkels en ik ben bang dat het op een gegeven moment mis gaat. Ik heb zelf best wel last van de omgeving, ik raak snel boos.” Gewoon door de mensen die alles perfect wilden doen of iets heel anders. Lotus wilde niet dat het bij Elli gebeurde.
“Maar het gaat niet om mij. Ik denk dat we het met haar moeten bespreken? Ze is oud genoeg om zelf te beslissen waar ze zich fijn bij voelt?”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De dag dat Lotus voor zijn deur had gestaan, was er veel veranderd in het leven van Cameron.
Ondanks dat hij altijd gevoelens zou blijven houden voor Lotus, had hij niet zomaar toegestaan dat ze terug zou komen in zijn leven. Laat staan in het leven van hun dochter. Lotus was aan het begin vrij duidelijk geweest. Ondanks dat ze door de jaren heen wel had geprobeerd om af en toe een band op te bouwen, was het voornamelijk op Cameron aangekomen en daar had hij vrede mee gehad. Elli had genoeg vrouwelijke voorbeelden in haar leven gehad en ze hadden het met z’n tweeën erg goed gehad. Dat was iets wat hij Lotus niet had willen laten aantasten.
Dit keer was het echter anders geweest. Lotus had het echt willen proberen. Ze had bij hem willen zijn, en bij haar. Ze had haar best willen doen en dat had ze op vele manieren aan Cameron laten zien, wat hen op de plek had gebracht waar ze nu waren. Samen. Een echt gezinnetje. En ondanks dat ze het altijd goed hadden gehad met twee, maakte dit hun leven wel degelijk compleet.
Toch knaagde er nog iets aan Cameron. Hij werkte nu ook als kok in een restaurant en het ging goed, maar hij miste het om zijn eigen keuken te leiden. Om samen met Luke aan nieuwe concepten te werken en hun eigen ding te kunnen doen. Daarnaast had hij Luke ook gemist. Het was dan wel een verstandige keuze geweest om hem uit de buurt te houden van Elli op het moment dat het slecht was gegaan met hem, maar het was duidelijk dat Luke zichzelf nu meer in de hand had en dat ze langzaam weer terug waren beland op de plek waar hun vriendschap ooit was geweest.
Het liefst wilde Cameron weer terug naar Amerika en hij was blij dat Lotus ook wilde verhuizen. Ergens had hij dat ook wel verwacht, want een grote stad als Tokio was niet ideaal voor haar. Zijn grootste zorg was dan ook Elli, die naar een internationale school ging en echt haar eigen leventje had. Hij wilde haar niet wegrukken uit een plek die ze fijn vond. Het was belangrijk dat ze een veilige, vaste omgeving zou krijgen.
Lotus opperde om het aan Elli zelf te vragen, waar hij het mee eens was. Ze was ondertussen al acht en kon prima voor zichzelf denken. Ze zou eerlijk vertellen wat zij graag wilde. Daarom had Cameron ook geknikt op Lotus haar woorden.
Elli kwam terug met de koekjes, die ze netjes op een bord had gelegd. Ze zette het bord neer op het bed en Cameron schoof iets aan de kant, zodat ze tussen hen in kon zitten. Elli had altijd al op haar moeder geleken, maar de gelijkenis was nog zoveel groter nu hij ze steeds vaker naast elkaar zag zitten.
‘El?’ Cameron keek naar zijn dochter en haalde diep adem. ‘Ik wilde je iets vragen en mama en ik zijn het er over eens dat je hier prima antwoord op kan geven.’
Ellisyn knikte en keek van haar vader naar haar moeder en weer terug.
‘Weet je nog dat Luke en ik samen een restaurant hadden?’ Waarschijnlijk wel. Het was een plek waar Elli ook graag was gekomen. Soms had ze, voor openingstijd, op de bar gezeten en spelletjes met Luke gedaan. Of had ze ergens zitten kleuren terwijl Cameron bezig was geweest met de inventaris.
Elli knikte dan ook meteen, terwijl ze aan haar koekje knabbelde. ‘Dat was leuk! Luke maakte altijd mooie drankjes voor me.’
Cameron knikte en glimlachte. Het was niets meer geweest dan verschillende kleuren siroop en wat prikwater, met soms wat ijs en als ze geluk had een randje met suiker. Veel kwaad had het niet gekund, maar Elli was er dol op geweest en Luke had haar nooit wat kunnen weigeren.
‘Luke en ik zaten er aan te denken om dat weer te doen. Samen een restaurant beginnen,’ vertelde Cameron, waarop Elli al begon te glunderen. Het brak zijn hart dat hij haar enthousiasme misschien zou moeten remmen, omdat ze het liever niet hier zouden willen doen, maar weer ergens in Amerika.
‘Het liefste zouden we dit ergens anders doen dan hier. Dit is geen land waarin ik weer een restaurant zou willen beginnen en Luke denkt er ook zo over. Dat zou echter betekenen dat we weer moeten verhuizen. En ik wilde weten wat je daar van zou vinden?’ Als ze dat moeilijk zou vinden en liever hier zou willen blijven, dan zou hij dat ook goed kunnen begrijpen. Ze had een paar vrienden gemaakt en ze ging naar school. Het was niet alsof ze hier geen leven had.
Elli bleef een tijdje stil. Ze had tijd nodig om na te denken en dat respecteerde hij. Hij had haar immers ook een moeilijke vraag gesteld. Eentje waar iedereen lang over na zou moeten denken, ongeacht hun leeftijd.
‘Gaat mama dan ook mee?’ vroeg ze zachtjes, waarna ze naar Lotus keek. Cameron zag de schuld in Lotus haar blauwe ogen, waarna ze het meisje in haar armen nam. Cameron wist dat het niet gemakkelijk was voor Elli om Lotus zomaar te vertrouwen. Om er vanuit te gaan dat ze mee ging, want ze was er een lange tijd helemaal niet geweest. Hij wist ook hoeveel pijn het Lotus deed dat Elli dat soort dingen door had, maar Lotus was bereid om er aan te werken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hun dochter mocht misschien nog niet zo heel erg oud zijn, ze wist echter prima wat er om haar heen gebeurde. Het had Lotus verbaasd hoe slim ze wel niet was geweest. Hoeveel ze had geleerd van de heksen om haar heen, maar ook van het leven. Ze had precies door wat er aan de hand was. Daarom had ze ook bij Cameron aangegeven dat ze zelf had kunnen beslissen wat ze precies wilde.
Toch vond Lotus het ook wel moeilijk om te horen dat Ellisyn zichzelf er op voorbereiden was dat haar moeder misschien niet mee zou gaan, mochten ze verhuizen. Ze legde haar armen rond haar dochter en trok haar voorzichtig iets tegen zich aan.
“Natuurlijk gaat mama ook mee, lieverd.” Ondanks dat Lotus er voor had gekozen om hier te wonen met Cameron en Elli, was dit niet de plaats waar ze zich op haar gemak voelde. Niet alleen omdat het geen goede plaats was om te veranderen, maar de mensen om hen heen waren ook die mensen de ze in haar omgeving wilde hebben. Ze waren stug, niet zoals Lotus gewend was. Ze miste Amerika iedere dag. Het ging echter om veel meer dan dat. Hun gezin stond nu op de eerste plaats, zoals dat eigenlijk altijd had gemoeten. Als Elli hier niet weg wilde, dan zou ze hier ook blijven, voor haar dochter.
“Ik ga overal naar toe waar jij heen gaat. Ik ga niet meer van jullie weg.” Dat was ze in ieder geval niet van plan. Ze zou met alles vechten wat ze in haar had om dat voor elkaar te krijgen. Ze wist echter ook wel dat het niet makkelijk zou worden. Ergens was ze wel bang voor wat er zou gebeuren met Ellisyn. Nu leek ze controle te hebben over haarzelf, over de magie in haar en nog erger, de weerwolfkant. Lotus had echter ook maar al te goed bij Desh kunnen zien dat er maar iets kleins hoefde te gebeuren, voordat het mis ging. Lotus wel het meest bang om die kant in haar dochter te gaan zien. Haar eigen kant. Daarom had ze misschien ook wel zo lang gedaan om weer terug te komen. Bang dat ze die kant op een gegeven moest zien. Lotus wist echter ook dat ze de enige was die haar dochter daarin kon helpen.
“Echt niet?” Lotus schudde haar hoofd. Toen ze de blik van Cameron zag, voelde het allemaal weer wat beter. Ergens vond ze het wel eng. Er waren genoeg twijfels geweest om hier te komen. De twee hadden het goed met elkaar gehad. Lotus vond zichzelf zeker geen goede moeder. Ze had haar dochter immers zonder er echt spijt van te hebben, achter kunnen laten. Nu had ze daar misschien wel spijt van, maar dat was naar jaren.
“Pinky promise?” Lotus lachte en stak haar pink uit naar haar dochter, die ze in de hare haakte. Daardoor leek Ellisyn het goed te vinden. Haar moeder toch in ieder geval een beetje te geloven dat ze niet zomaar weg zou gaan.
“Waar gaan we naar toe, papa?” Ellisyn was ondertussen weer goed tussen hen beiden ingekropen en had één van de koekjes gepakt. Ook Lotus nam er eentje. Cameron had altijd goed kunnen koken, daar had ze echt van genoten. Het was één van de dingen die ze aan hem had gemist.
“Dat weten we nog niet precies. Luke en ik moeten nog even kijken wat we precies wel, maar we willen weer terug naar Amerika.”
“Kunnen we dicht bij Disney?!” vroeg Elli met grote ogen aan haar vader.
“Ja Cam, kunnen we dat?!” vroeg ook Lotus. Het leek haar geweldig om het park een keer te bezoeken. Als ze genoeg geld zouden verdienen, konden ze misschien een jaarkaart kopen. Ze hadden nooit echt heel erg veel gehad, maar Cameron had het nu zeker goed voor elkaar.
“Natuurlijk, daar kunnen we het in ieder geval over hebben met Luke.” Ergens vond Lotus het wel fijn dat het weer zo goed tussen de twee ging. Het was een tijdje wat minder geweest, maar ze had aan Cameron ook wel gemerkt dat hij Luke echt als een vriend was gaan zien en dat hij juist de steun van zijn vriend nodig had.
“Gaat Frankie ook mee?”
“Dat weten we nog niet lieverd. We wilden het eerst met jou overleggen. We weten nog niet heel erg veel, maar als jij het goed vindt, dan kunnen we daar mee beginnen.”
Het was niet makkelijk voor een jong meisje om zoveel te wisselen van omgeving. Zeker omdat ze het hier ook gewoon naar haar zin leek te hebben. Lotus wist zeker dat ze genoeg nieuwe vriendjes en vriendinnetjes zou maken als ze op een nieuwe plaats aan kwamen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Elli leek het niet erg te vinden om te moeten verhuizen. Ze deed het hier goed, maar Cameron had er vertrouwen in dat ze het overal goed zou doen. Nu ze hem en Lotus had om op haar te letten, zou het ook alleen maar beter moeten gaan. Ze zouden eindelijk met z’n allen het gezin kunnen vormen wat Elli al zo lang nodig had gehad. Bij dat gezin hoorde Luke ook in de ogen van het meisje. Ze leek ook het beste voor hem te willen en daardoor vroeg ze naar Frankie. Het verwarmde Cameron zijn hart dat zijn dochter zo betrokken bij iemand kon zijn.
‘Ik hoop dat ze mee gaat.’ Cameron glimlachte en gaf zijn dochter een kus in haar haren.
‘Dat is aan Luke en Frankie om te beslissen,’ zei Lotus. ‘Maar het is lief dat je dat graag voor Luke wil.’
‘Papa, mag ik je telefoon lenen?’ vroeg Elli. Cameron haalde zijn schouders op en gaf zijn telefoon aan zijn dochter. Over het algemeen wilde ze alleen maar een spelletje spelen of foto’s maken van iets, dus hij dacht er niet veel van. Soms stuurde ze een berichtje naar Luke of iemand anders, maar ondertussen was ze oud genoeg om haar naam er onder te zetten en duidelijk te maken dat zij het was. Daarnaast stuurde ze geen vreemde dingen, dus Cameron zocht er niks achter, totdat hij zag dat ze wat aan het typen was.
‘Als je iemand wil bellen, mag dat ook?’ zei Cameron lachend. ‘Luke waardeert het vast.’
‘Nee, ik stuur Luke een berichtje. En Frankie ook.’
‘Lieverd, wat er nu aan de hand is tussen Luke en Frankie is niet iets waar jij tussen hoeft te komen. Ze kunnen dat heel goed zelf oplossen.’ Cameron trok zijn dochter iets meer naar zich toe en streek door haar haren. Het was lief dat ze wilde helpen, maar het was niet aan haar.
‘Maar ik kan écht helpen. Ik snap wat Frankie voelt.’ Cameron wierp een blik op Lotus, in de hoop dat zij hem zou kunnen helpen. Elli wist inderdaad wat Frankie moest voelen. Waarschijnlijk nog beter dan Frankie zelf, omdat Elli er al vanaf een jonge leeftijd mee was geconfronteerd en ook had kunnen leren van de beste heksen om haar heen. ‘En ik nodig ze alleen maar uit voor thee.’
Lotus zuchtte en aaide haar dochter door haar haren. ‘Dat is lief, maar wees niet teleurgesteld als ze uiteindelijk niet willen blijven als ze elkaar zien. Soms zijn mensen nog niet klaar om over bepaalde dingen te praten, of om er over te horen.’
Cameron was blij dat Lotus deze op zich nam. Hij snapte waarom Elli dit deed. Ze gunde Luke de liefde. Hij deed dat ook. Hij had gezien hoe blij hij was geweest met Frankie naast zich. Cameron prefereerde haar ook zeker boven Linn. Frankie deed iets met Luke wat niemand wist te beschrijven en het zou zonde zijn als ze elkaar nu al kwijt zouden raken.

Ook Frankie had de vraag gekregen of ze thee wilde komen drinken met Elli. In Frankie haar ogen was zij echter de enige geweest die de uitnodiging had ontvangen. Ze had hem graag aangenomen, met name omdat Elli veel beter wist hoe e met bepaalde dingen om moest gaan. Elli was immers net als haar. Het voelde gek om advies te moeten vragen aan een kind van acht en ze wilde het ook zeker niet teveel doen. Voor de echte dingen kon ze terecht bij Cameron.
De laatste keer dat ze Cameron en Elli had ontmoet, was Luke bij haar geweest. Het voelde dan ook vreemd om aan te bellen zonder hem naast haar. Ze had getwijfeld om hem mee te vragen, maar dat was te willekeurig geweest. Ze hadden elkaar immers al een tijdje niet meer gezien. In ieder geval niet fysiek. Frankie had hem zo nu en dan een berichtje gestuurd, met de vraag hoe het met hem ging. Ze had hem echter ook niet teveel lastig willen vallen. Misschien nam hij het haar ook wel kwalijk dat ze weg was gegaan.
De deur werd voor haar geopend en ze werd begroet door een enthousiaste Elli. ‘Frankie!’ Het meisje kwam al op haar af voor een knuffel en Frankie bukte snel, zodat ze haar op dezelfde manier kon begroeten.
‘De thee is al klaar, kom!’ Elli nam haar hand vast en begeleidde haar naar de woonkamer. Elli leek haar best te hebben gedaan en had alles netjes aangekleed voor de gelegenheid. Op de tafel stonden verschillende potjes met gedroogde bladeren, wat vast en zeker de thee moest zijn.
‘Franks.’ Geschrokken draaide Frankie zich om. Ze had niet verwacht zijn stem te horen, of hem hier te zien. Toch stond Luke in de opening van de keuken. Voor hem leek dit ook een verrassing te zijn. Frankie gokte dat als de rollen omgedraaid waren geweest en hij had gehoord dat zij al in het huis was geweest, hij misschien niet eens was gekomen. Nu zou hij zich echter niet meer verontschuldigen. Dat zou hij Elli niet aan doen.
‘Elli, ik snap wat je probeert te doen, maar ik weet niet of dit wel de goede manier is,’ zei Frankie zachtjes tegen haar. Elli schudde haar hoofd en wees naar de tafel, waar ze zelfs naamkaartjes op had gezet om de plaatsen aan te geven.
‘Jullie moeten met elkaar praten. En ik met jullie.’
Frankie keek verontschuldigend naar Luke. Het was niet haar idee geweest. Waarschijnlijk ook niet het zijne. Ze wilde hem niks opleggen. Als hij het niet fijn vond om bij haar in de buurt te zijn, dan wilde ze haar afstand bewaren totdat hij daar wel klaar voor zou zijn. Nu werd hem misschien wel iets opgelegd maar hij geen zin in had, maar de vraag was of hij dat wel eerlijk toe zou geven aan iemand zoals Elli.
‘Wil je luisteren naar wat ze te zeggen heeft?’ vroeg ze aan Luke. Als hij dat niet zou willen, dan zou dat ook goed zijn. Ze wilde Luke echter wel de kans geven om zelf te kiezen of hij hier aan mee wilde doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er was weinig wat Luke niet zou doen voor Elliysn. Op het moment dat ze hem had gevraagd of hij bij haar thee had willen drinken, had hij dan ook niet getwijfeld en was hij meteen haar kant opgegaan. Hij had zelfs Petunia mee kunnen nemen, omdat hij wist hoe goed de twee het met elkaar konden vinden.
Waar normale kinderen het misschien deden met zelf verzonnen thee of misschien iets van ijsthee wat in de kopjes werd gegooid, had Elli alle blaadjes al klaar gezet. Ze wist waarschijnlijk precies welke blaadjes waar precies goed voor was. Ergens vond Luke het nog een gek idee dat dit meisje meer over dit wereldje wist dan hij zelf deed, terwijl ze nog maar zo’n jonge leeftijd had. Toch ging ze er erg wijs mee om, beter dan hij in zijn hoofd ooit had gedaan.
Toch was de thee blijkbaar alleen maar een afleiding geweest voor hetgeen wat het jonge meisje eigenlijk had geregeld. Met een theepot vol met warm water, was Luke terug gelopen naar de woonkamer, waar hij ineens oog in oog had gestaan met Frankie. De laatste persoon die hij verwacht te zien. Ondanks dat alles in zijn lichaam hem vertelde dat hij naar haar toe moest lopen en zijn armen om haar heen moest slaan, was zijn hoofd hierin sterker. Het vertelde hem wat er de vorige keer was gebeurd en hij wilde niet dat hij Frankie ooit nog pijn zou doen. Hoeveel pijn het hem ook had gedaan, was het wel een beslissing geweest waar hij vrede mee had gehad.
Luke keek wat verwilderd naar Elli, die hier een duidelijke mening over had. Kinderen wilden natuurlijk dat alles om hen heen goed was. Dat iedereen gelukkig was en samen. Luke wist echter niet of hij dat wel kon. Of hij wel met de gedachten kon leven dat hij Frankie ooit pijn kon doen. Dat had hij al gedaan en dat was iets wat hij zichzelf nooit kon vergeven.
In zijn hoofd was het misschien een strijd, maar uiteindelijk kon hij Elli niet weigeren en knikte hij dan ook. “Dat is goed.” Fluisterde hij, terwijl hij naar Frankie keek, die uiteindelijk ook knikte.
Luke zette het water weg en ging op de bank zitten, waar Petunia ook al plaats had genomen. De aanwezigheid van zijn hond, maakte alles al snel wat beter. Toch wist Luke niet zo heel erg goed wat hij moest zeggen. Dus liet hij het maar een beetje afhangen van hetgeen wat Ellisyn hen had willen vertellen.
“Ik snap dat het eng is.” Ondanks dat ze jong was, leek het meisje heel erg verstandig over te komen met haar woorden. “Dat is het ook. Daar moeten we echter niet alles van af laten hangen. Ik vond het in het begin ook heel erg om dingen te doen? Om samen met papa magie te oefenen, omdat ik hem pijn kon doen.”
Dat zo’n jong meisje door dat alles heen had moeten gaan, vond Luke echt vreselijk. Hij had er nooit wat van gemerkt, misschien was dat ook wel gekomen omdat ze in zijn buurt niet bang had hoeven zijn voor wat ze had gedaan. Bij hem had ze geen magie af kunnen nemen. Toen niet in ieder geval. Nu kon ze dat wel, maar daar was Luke ook helemaal niet bang voor. Hij was ook niet bang dat Frankie het bij hem deed, maar hij eerder bang dat hij haar weer pijn deed. Soms had hij nog niet door hoeveel kracht hij precies had, nog maar niet te praten dat hij ineens zijn controle kon verliezen en meer deed dan alleen dat.
“Ik vind het echt heel erg lief van je. Maar ik denk dat het meer is dan dat.” Voor Luke voelde het wel zo.
Ellisyn schudde haar hoofd. “Nee dat is het niet. Het maakte niet uit hoe, we zijn allemaal bang om een andere pijn te doen. Ik ben dat, jij bent dat en Frankie heeft dat ook?”
Luke keek naar Frankie, die met een knik liet weten dat ze bang was. Natuurlijk had Luke er wel over nagedacht, maar voor hem had het niet veel uitgemaakt dat ze hem magie af had genomen. Het had hem laten weten dat hij te ver was gegaan.
“Maar we kunnen niet leven terwijl we niet meer bij mensen in de buurt gaan komen. Die angst maakt het alleen maar erger? Dan ga je te veel nadenken en dat is ook niet goed.”
“Maar ik kan mensen echt heel erg pijn doen Elli en dat wil ik niet. Zeker niet bij mensen van wie ik houd.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat dit niet de bedoeling was, wilde Frankie het jonge meisje wel de kans geven om haar verhaal te doen. Een kind hoorde hun problemen niet op te lossen, maar wie weet was het goed dat ze het nu wel probeerde te doen. Frankie had meerdere malen getwijfeld om Luke op te zoeken, maar ze had niet geweten of hij er voor open had gestaan. Of hij haar wel had willen zien en of hij in staat was geweest om zichzelf te vertrouwen. Ze wist dat hij het haar niet kwalijk nam dat ze hem pijn had gedaan. Wat ze echter niet snapte, was waarom hij haar wel kon vergeven, maar zichzelf niet. Ze hadden immers hetzelfde gedaan.
Luke had plaatsgenomen op de bank bij Petunia. Frankie was blij dat hij haar mee had genomen. Petunia zorgde er altijd voor dat hij zich meer op zij gemak voelde. Iets wat hij nu nodig had. Zelf nam Frankie plaats op de leesstoel, zodat ze niet meteen te dicht bij Luke zou zitten en teveel van zijn ruimte in zou nemen. Dankzij Elli waren ze nu al zo dichtbij elkaar. Dat was niet iets wat Frankie wilde verpesten door te snel te dichtbij te komen.
Geduldig luisterde ze naar het gesprek. Keer op keer bewees Ellisyn hoe wijs ze was. Wat ze allemaal in zich had. Ook zij was bang geweest om met haar magie pijn te doen, zoals Frankie dat was. Het was dezelfde angst die Luke had. Misschien wel in een andere mate, zoals hij zelf ook al benoemde, maar de basis van de angst was hetzelfde. Dat een meisje van haar leeftijd dat al door had, vond Frankie bewonderingswaardig.
Het gesprek viel stil toen Luke aangaf dat hij de mensen van wie hij hield, geen pijn wilde doen. Elli was stil, maar haar ogen vielen op Frankie. Alsof ze daarmee wilde zeggen dat het nu haar beurt was om te spreken. Om te reageren op hetgeen wat ze net had gehoord.
‘Houd je van me?’ vroeg Frankie, sneller dan dat haar eigen hersenen het door hadden. Normaal gesproken had ze dat er niet zomaar uit gegooid. Ze had Luke niet met zijn gevoelens willen confronteren, maar dat was nu wel gebeurd. Was dat dan ook niet wat hij had gezegd? Hij wilde de mensen om hem heen geen pijn doen. Vooral niet als het ging om de mensen die hij lief had. Rekende hij haar tot die bijzondere groep mensen?
‘Is dat het enige wat je uit die woorden meeneemt?’ vroeg Luke, maar niet geërgerd. Eerder verbaasd dat het voor haar zo gemakkelijk leek te zijn om te negeren dat hij iemand veel pijn kon doen. Dat was echter iets wat ze altijd al had genegeerd. Dat had ze bij Edyn en Brayan gedaan en vanaf het moment dat ze Luke had ontmoet, had ze geweten wie er voor haar had gestaan. Wat de risico’s waren geweest. Die had ze altijd a voor lief genomen en dat zou nu ook niet veranderen.
Frankie knikte en kwam overeind van de stoel, zodat ze naar de bank kon lopen. Daar nam ze plaats naast Luke. Ze zag hem wat verzitten, maar hij stond niet meteen op. Dat betekende dat ondanks hij bang was om haar pijn te doen, zijn liefde het op dit moment van alles won.
‘Ik houd ook van jou, Luke,’ vertelde ze hem, waarna ze langzaam naar zijn hand greep. De laatste keer dat ze hem aan had geraakt, had ze zijn magie afgenomen. Ze moest echter naar Elli luisteren. Als ze Luke uit de weg zou gaan, zou de angst alleen maar groter worden en het was juist de angst die haar magie aan kon wakkeren. Nu voelde ze de angst totaal niet. Hij was niet eens aanwezig. Ze voelde alleen maar de liefde die Luke had veroorzaakt met zijn woorden.
‘Zo gemakkelijk is het niet, Franks.’ Luke schudde zijn hoofd. Het waren woorden waar Frankie geen genoegen mee nam. Ze legde haar hand rond zijn gezicht, zodat hij haar aan zou moeten kijken.
‘Soms wel.’ En wat dan nog, als het niet gemakkelijk zou zijn? Liefde was dat niet altijd. Dat betekende niet dat ze het helemaal niet zouden moeten proberen. Want dan zou al het andere winnen. Iets wat niemand wilde zien. Juist in deze wereld was liefde het enige wat ze hadden. Hetgeen wat hen allebei op de grond zou houden.
Petunia keek op naar Frankie, waardoor Frankie een glimlach op haar gezicht kreeg. Ze aaide de hond met haar vrije hand. Ze had haar gemist, net zoals dat ze Luke had gemist. Elke vorm van contact die ze hadden gehad, was opeens verdwenen en het was haar zwaar gevallen als ze haar telefoon had geopend en ze geen berichtje van hem had gehad om te lezen.
Ze konden nu natuurlijk niet alles bespreken waar Elli bij was. Dat zou niet goed zijn voor haar, ook niet voor hen. Ze zouden hier nu echter wel samen kunnen zitten en thee kunnen drinken, als dat iets was wat Luke ook wilde. Dan zouden ze later op de dag samen zich ergens kunnen terugtrekken om het dan echt goed over alles te hebben.
‘Wil je thee?’ vroeg Frankie dan ook aan Luke, in de hoop dat hij er hetzelfde over dacht als haar en hier in ieder geval samen met haar wilde zijn. Het gesprek zelf zou later komen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld