Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe zijn toestand te doorzien viel voor een buitenstaander, was onhelder. Al bezat hij wel degelijk een treurige, uitgeputte en afgepeigerde uitstraling, maakten de wallen onder zijn ogen en het afwezige wat Jack bij zich hield geen verschil voor zijn eigen acties, zijn eigen denkweg. Hij volgde trouw zijn principes zonder hier ook maar een andere tegen gedachte voor in te lassen. Zijn hoofd vertelde hem na alles nog altijd een masker voor te houden, koel te blijven en geen gelaatstrekken te laten zien, dus dit was wat hij deed.
"I am fine. You're still sleepy, you're seein' it wrong." Preken onderging hij met geen spier om te vertrekken. Hij had geen gewenning tot het volgen van andermans bevelen, zeker niet die van Addison. Als een wonder kon het daarom ook niet beschouwd worden dat hij stug zijn standpunt vasthield en het gaspedaal uit protest verder intrapte. Nogmaals schudde hij zijn hoofd. "Don't tell me wh-" Het onderbreken ging als gewoonlijk te snel om te stoppen, zijn stem afgekapt met een bedreiging waar ze geen recht op had om het te maken, maar toch zo zorgeloos naar buiten werd gebracht. Ze wist hoe hij over haar krachten dacht. Hoe hij een afschuw had voor haar vampier-zijn, voor het onnatuurlijke dat in haar heerste en haar zoveel macht zou geven dat ze hem zelfs tot een geheel ander persoon kon maken met slechts een paar woorden en oogcontact. Ze had prima het weten dat hij het niet zou accepteren als ze hem ook maar tot iets zou dwingen. Mocht ze feilloos gebruik willen maken van haar bovennatuurlijke zijde, dan had ze elkander slachtoffer voor het kiezen gehad behalve hem. Daarentegen had ze geen enkele reden ertoe om erover te liegen. Hij wist dat ze evenzeer koppigheden bezat zoals men over hem sprak en hoogstwaarschijnlijk maakte dat, hoe het dan ook met flink wat weerzin en gemopper verliep, dat hij het voertuig van de snelweg afkeerde. In al het donker sloeg hij de motor af op een parkeerplaats van het eerste beste motelgebouw. Of hij zou slapen ofwel ook maar een advies van haar aan zou nemen viel echter te voorspellen; weigerend slaap te pakken al was het om zijn gelijk te bewijzen, hield de jongen zich wakker. "- ... As you wish." Een kerm sneed door de stilte heen, gemengd met de koude buitenlucht toen hij eenmaal uit de auto stapte om zijn voeten in aanraking te laten komen met de parkeergrond.

"But we're leaving as soon as the sun comes up, with me behind the wheel. Got it?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"I don't see it wrong, Jack. Besides, I can hear that you're lying because your heart beats faster."

Manipulatie, een opzettelijke verandering of beïnvloeding, iets waarvan ze wist dat Jack het haatte om uit haar mond te horen, maar Addison toch uitsprak. Haar ogen bleef ze op haar vriend naast haar gericht houden, zijn wellicht negatieve of zelfs boze reactie afwachtend, toch hopend dat hij haar bezorgdheid kon waarderen. Geen enkel woord had ze uitgesproken om hem te dwarsbomen, ze kon het gewoonweg niet aanzien hoe hij zijn eigen gezondheid op het spel zette om in een korte tijd zo ver mogelijk weg te rijden. Hij was slechts een mens en mocht zichzelf niet overschatten en te veel druk op zichzelf zetten, uiteindelijk zou het enkel leiden tot een oververmoeidheid, niks positiefs. Addison streek een lok haar dat haar irriteerde in haar gezicht een stukje achteruit zodat het achter haar oor terechtkwam, een manier waarop het niet meer voor haar gezicht zou vallen. Enkele seconden spendeerde ze aan het bekijken van de omgeving, kijkend of ze te buurt kende, al was dat moeilijk te zien in de duisternis van de nacht. Voor zover ze kon zien, had Addison geen enkel benul van waar ze zich bevonden, vermoedelijk gedeeltelijk doordat ze nog lichtelijk slaperig was en ze alles behalve compleet helder nadacht. Haar gedachten zaten vol verwarring. Net zoals verwacht, was Jacks reactie negatief, ook al ging hij niet tegen haar in. Zijn lichaamstaal vertelde haar dat hij haar manipulatie en chantage haatte en hij liever gewoonweg verder ging rijden om op een verdere afstand van het bendehuis te zitten, maar mogelijkerwijs zou het op die manier slechter met hem aflopen. Bij het aanhoren van zijn deal, knikte ze even. "As long as you can sleep a couple of hours," antwoordde ze. Zijzelf had al een enige tijd geslapen, dus voor haar maakte het geen verschil. Bovendien had zij de kans om te slapen in de auto onderweg en Jack niet sinds hij achter het stuur zat.Addison stapte de auto uit om de deur vervolgens weer te sluiten wat een klappend geluid veroorzaakte. Meteen kwam een snijdende wind haar al vrij koude lichaam tegemoet, een onprettig gevoel waardoor ze haar armen over elkaar kruiste om enigszins de koude een beetje te kunnen blokkeren. Kippenvel ontstond zich op haar armen, desondanks ze gewoon in een lange skinny jeans en een trui gekleed was. Warmte zou haar goed doen, net zoals een goed liggend bed aangezien de autostoel niet de meest comfortabele slaapplaats bleek te zijn achteraf.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een oplopend tempo van zijn hart leek hem sterk te verklaren door het liegen. Genoeg jaren had hij doorgebracht in het milieu om liegen als een deel van de dag te zien, als vanzelfsprekend voor hem om het aan te nemen voor de waarheid en wel zonder ook maar een teken van onheil te laten blijken. Zijn hartslag, die ze verwoordde als harder en sneller in haar gehoor, was niet meer dan een manier om hem om de tuin te leiden. Uit weerzin zuchtte de jongen voor zich uit. "I'm not lying. I'm angry." Paranoia bezat hij na alles nog steeds, het onmogelijk weg laten schermen dat zijn vertrouwen in anderen geheel laag tot dramatisch dichtbij het nulpunt lag, maar daarnaast had hij moeilijkheden als het ging over het pikken van commentaar van anderen als hijzelf had verduidelijkt dat er niets aan de hand was. Ze maakte nutteloze en overbodige problemen door hem te proberen te doorboren, want wat had het voor zin om uit zijn lippen te horen komen dat hij zich in een dal bevond? Ze zou des te meer redenen zien voor het uiten van zorgen die hij er op het moment niet bij kon hebben.
"But I'm fine," lispelde hij grimmig, zijn blikken laten glijden over de roze neon lichten van het motelgebouw waarmee de parkeerplaats zijn eigenaardige gloed kreeg. "Just angry, but fine." Afleiding zoeken werd als de beste optie beschouwd voor hem om zijn gevoelens te laten varen. Alhoewel zijn nagels in zekere zin zijn handpalmen teisterden, had hij de controle op zich genomen door hun bereikte slaapplek uitvoerig te bestuderen. Elke hoek bekeek hij voortvluchtig, een wantrouwig beeld weergegeven dat zijn uitstraling meermaals overnam, indien Jack ook zowel somberheid als opbouwende woede probeerde te verbergen. Schuin keek hij achterom, haar gestalte gevolgd om er zeker van te zijn dat ze hem achtervolgde, nadat haar stem hem weer bereikt had. "I won't sleep. I can't." Zoekende dwaalde hij af naar zijn broekzak. In alle haast haalde hij er een sigaret en een aansteker uit, het aangestoken in zijn mondhoek laten hangen uit niet anders dan ongeduldigheid. Een diepe ademhaling volgde, een beetje een gekend gevoel door hem heen voelen trekken onderwijl de teer zich door zijn luchtwegen verspreidde. Rusteloos sloten zijn ogen.

"Can you compel them to.. you know, give us a room? I'd better stay outside."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Sure," antwoordde Addison, kort met haar ogen gerold bij het aanhoren van zijn ontkenning. Bij nader inzien vond ze het een verstandiger idee om er verder niet meer op in te gaan. Naar haar ervaringen met mensen had Jack het meest koppige karakter dat ze zich kon voorstellen, hoewel zijzelf niet veel beter was. Toch was ze van mening dat hij niks verkeerds deed met het uitten van zijn problemen in haar buurt, ze was tenslotte zijn vriendin. Uren wilde ze besteden aan het luisteren naar wat hem dwarszat en het moeten aanhoren hoe hij zich voelde, wat overigens niet kon aangezien de jongeman haar zodanig op een afstand hield dat ze gewoonweg radeloos werd.
"That can't be a problem," antwoordde ze, vervolgens haar weg gebaand naar de ingang waar ook de receptie zich bevond om vervolgens iemand van het personeel een sleutel af te dwingen. Met een ruk, opende Addison de ietwat verouderde deur waardoor er een vervelend, piepend geluid ontstond, een teken dat de deur een beetje olie kon gebruiken. Haar voeten brachten haar lichaam naar de balie waar een eigenaardig individu achter zat. Een jongeman met een bril zat aandachtig de krant te lezen, een situatie die Addison eventjes liet kuchen om zijn aandacht te trekken.
"Hi, can I help you?" Geschrokken zette hij zichzelf recht en vouwde de krant weer dicht om zijn aandacht op zijn klant te vestigen. De jongen kwam verward over en vooral ontzettend onprofessioneel.
"Eh yeah... You can, actually," begon Addison te vertellen, een beetje op de balie geleund om de man in zijn ogen aan te kunnen kijken, een tafereel dat van uitermate belang was sinds ze nog geen andere manier ontdekt had om iemand te dwingen."Give me the key of one of your rooms for free and forget me when I leave again." Haar stem klonk neutraal, gevoelloos, alsof de man achter de balie geen persoonlijkheid bezat. Zoals verwacht stond hij op, nam hij de sleutel en legde hij die op het hout neer, zijn laatste woorden uit vriendelijkheid uitgesproken om evenzeer een einde van de conversatie te vormen. "Sure, have a good evening!"

"Thanks, bye."

Na enkele seconden bevond haar gedaante zich alweer naast die van Jack, de sleutel ietwat omhoog gehouden om aan te tonen dat haar missie geslaagd was. Haar vampier zijnde had uiteindelijk toch nog voordelige eigenschappen. "I've got the key."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon aan haar horen dat ze zijn woord niet voor de waarheid nam. Onderhand kende de jongen haar goed genoeg om te weten wanneer ze wantrouwig was en wanneer het tegenovergestelde, doch het rollen met haar ogen hem al voldoende vertelde. Bij het verlaten van het voertuig om de lobby van het motel te enteren, was het al bij hem overgekomen dat ze zich aan hem irriteerde, al was het dit keer niet alleen zijzelf die hier last van had.
Vermoeid zocht hij steun bij een van de portieren van de auto, zijn ogen wederom kortstondig gesloten. Rook sijpelde tussen zijn lippen naar de buitenlucht. Vermengd met de koude atmosfeer waar het traag maar zeker verging, voor een uitzicht van een donkere stad op mijlenverre afstand van zijn gedaante verwijderd. De door hem heen golvende boosheid was er een die hij niet verklaren kon. Normaliter was de reden voor zijn razernij maar al te duidelijk geweest, de oorzaak hiervan al onder ogen gekomen vooraleer deze gevoelens zich opstapelden, maar nu was er geen aanleiding die hij aanwijzen kon. Het spookte door zijn lijf, stroomde door zijn bloed en doch was hij te verward voor het aanwijzen van de oorzaak. Mogelijk was het de ergernis richting zichzelf en zijn toestand geweest. Het mocht geen verrassing zijn dat hij het niet hebben kon wanneer hij door omstandigheden beperkt werd in wat hij wel en niet doen kon, zoals Addison hem ertoe gedwongen had een stop in te lassen voor een slaapplek. De haat tegenover het afhankelijk zijn van iemand anders, was in zijn opzicht immens groot.
Een zucht liet hij horen. De sigaret bleef hangen in zijn mondhoek, zijn handpalmen wrijvend door zijn ogen die niet anders dan een dromerige en suffige gloed weergaven. Dat Addison de weg terug naar hem had gevonden, drong pas tot hem door nadat hij weer opkeek; hij was te verloren geweest in zijn eigen gedachten om het eerder opgemerkt te hebben dan wanneer zijn ogen de hare vonden. De sleutel had ze intussen voor zijn zicht opgeheven. Het zilver glinsterend in het maanlicht, dat traag maar zeker de parkeerplaats wist te verlichten met miniem, wit licht. "Still can't believe that's a thing." Zacht mompelend werd het uitgebracht onderwijl hij zich van de zijkant van het voertuig weg duwde. Hij moest eraan wennen wat er allemaal bij haar vampirisme kwam kijken.
Een oppervlakkige visie werd geworpen op het motel. "What room did you get?" Hij had er hoop op dat zij het pad naar de ruimte wijzen kon, nu hij enigszins te verstrooid was er zelf zijn concentratie op te richten. Zijn focus was op de een of andere vreemde wijze volledig verdwenen geweest.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"You're not the only one," mompelde Addison nadat Jack had uitgesproken dat hij het nog steeds niet kon geloven. Zijzelf ook niet. Het was ook te mooi om waar te zijn, hoewel het toch echt werkelijkheid was.
Met haar ogen onderzocht ze het ijzeren plaatje dat aan de sleutel bevestigd was en desondanks een normaal mens er moeite mee zou hebben in het duister van de nacht, wist ze het vlot te lezen. Het zien van het getal veroorzaakte een binnenpretje, hoewel ze dat niet aan de buitenwereld vertoonde.
"Room number thirteen, so I hope you ain't superstitious or something," luidde Addison. Vervolgens probeerde ze zich te herinneren wat de man ook alweer had uitgelegd nadat ze de sleutel overhandigd kreeg. "The first room on the right when you go upstairs, he said." Na die laatste woorden uitgesproken te hebben, begon ze te wandelen. Ze had even achterom gekeken om te zien of Jack haar volgde, maar toen ze die zekerheid had, zette ze haar weg op een rustig tempo verder. Ze ging precies zoals de man haar had uitgelegd; eerst de trap op, daarna de eerste kamer rechts. Om alsnog zeker te zijn checkte ze het nummerbordje op de deur waarop daadwerkelijk het getal dertien stond. Na de sleutel in het sleutelgat gestoken te hebben en een kwartslag te draaien, had Addison de deur geopend die hen toegang zou geven tot de kamer die ze vervolgens ook betrad. Het was een simpele kamer met eenvoudige en redelijk oude meubels, maar toch netjes, net zoals ze in gedachten had bij het denken aan een motelkamer.
"And now go to sleep please, you are exhausted. We only leave this place when you are wide-awake." Ze wilde hem niet de les spellen aangezien ze afwist voor zijn haat tegenover betweterigheid. Echter kon hij haar onmogelijk verbieden om bezorgdheid te vertonen sinds dat onmenselijk was. Ze was in principe geen mens meer, maar vertoonde nog steeds menselijke gevoelens in een versterkte vorm.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij bewandelde de vloeren van het motel zoals zij dat deed. Loom, zoekend en wantrouwig, al had hij het gevoel dat die laatste factor voornamelijk bij hem versterkt was geweest. Zijzelf zag hij eerder zelfverzekerd het pad van de medewerker volgen. Dan wel sloom, het ging met precisie en de afslagen die ze nam, nam ze met geen betwijfeling op haar gelaat weergegeven. Bij hem zat het anders. Hij aarzelde over het plan een motelkamer op te zoeken en zich in een slonzig bed te nestelen, wanneer ze meer kilometers van de Solntsevskaya Bratva maken konden. Het liet hem op zijn hoede voelen nu hij zijn baas zonder meer verlaten had. Indien hij achter haar aan de gehuurde kamer instapte was er niets anders dan argwaan dat door zijn aderen vloeide, gewoonweg wetend dat elkander die dezelfde weg als hem ingeslagen was, het er niet levend vanaf gemaakt had. Uit pure rusteloosheid had hij vooraleer het betreden van het pand zich van zijn sigaret ontdaan.
"I can't close my eyes." Er zwierven te veel gedachten door zijn hoofd voor hem om rust te vinden. Hij was overvallen met drukte, zijn hoofd bleef alsmaar doormalen en voelde zwaarder dan zijn benen die hem de hele nacht door hadden moeten dragen. Hij zuchtte. Zich laten zakken op het bedframe om een gammele matras als steun te gebruiken, waarna hij verloren voor zich uitkeek. Hij was verzonken in woede, verstrikt in frustratie en verdronken in emoties die hij niet herkende; hij voelde zich zwak. "I can't sleep. I can't make myself stop thinking." Hij wreef door zijn ogen, gehoopt dat het hem meer kon laten ontwaken en tevens een beetje rust kon laten wederkeren, maar niets bleek minder waar. Het geluid van zijn tante's met verdriet bedorven stem bleef door zijn oren galmen, het gehuil van zijn zusje en vermoedelijk zijn moeder op de achtergrond na golvend, als gevolg op een gebeurtenis die geen van hen bevatten kon. Het duurde niet lang voor hem om dat besef weer te voelen en zijn gelaat in zijn handpalmen te verbergen. "How could I let this happen.." Gemurmel vormde het, stug gemompel dat desalniettemin verdrongen emoties bevatte zoals hij het nog nooit eerder ervaren had. Het weten wat hij met zichzelf aanmoest was compleet aan hem ontbroken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Eenmaal Jack net zoals haar de kamer had betreden, deed ze de deur dicht en sloot ze meteen het slot als een puur automatisme. Ze was grotendeels opgevoed in hotels waar ze af en toe alleen achterbleef met haar broertje. Haar ouders hadden haar altijd streng verteld hoe ze de deur moest sluiten voor het geval er een ongewenst individu binnenkwam. Haar zicht hield ze na dat gedaan te hebben weer op Jack gericht terwijl ze zich net zoals hem naar het bed begaf. Enkele seconden beet ze zachtjes op haar onderlip, niet wetende wat ze met de plots ontzettend kwetsbare jongeman aanmoest.
"I understand, but just try please. This isn't healty anymore, sleeping for a couple of hours will be good for you," smeekte ze hem bijna. Hoe hij bezig was, was op geen enkele manier goed voor hem. Het enige wat hij deed was zichzelf fysiek en mentaal uitputten en ze wist dat hij er een goede reden achter had zitten, maar haar mening bleef hetzelfde. Toch, ging ze in plaats van hem de les te spellen, beter naast hem zitten en trok Addison hem zachthandig in haar armen. Ook al had hij het niet precies uitgesproken, ze had het gevoel alsof dat was wat hij nodig had, desondanks hij er niet zelf om vroeg.
"There's nothing wrong with being sad or afraid, you know. You've been so hard for such a long time and it's normal that you just become full after a while. That's called humanity, Jack...," vertelde ze, onwetend of hij überhaupt wel luisterde naar wat ze zei. "And I know your opinion is probably completely the opposite of what I'm saying, but feeling like that doesn't make you weak and blaming yourself for things won't help either."
Addison liet een zacht zuchtje tussen haar lippen door ontsnappen. Ze had het altijd al lastig gevonden om iemand er bovenop te helpen tijdens breekbare momenten, vooral als die persoon Jack bleek te zijn. Ondanks de tijd die ze samen met hem had doorgebracht, die overigens best lang was aangezien ze constant op elkaars lip zaten, kende ze hem niet erg goed. Althans niet goed genoeg om exact te weten wat ze met hem aanmoest op dat soort momenten, ze deed gewoon wat. "Just try to relax and get some sleep, you'll feel a lot better afterwards."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I can't go to sleep."
Haar omhelzing was niet gevraagd geweest maar hij had de kracht niet om zich uit haar greep te laten ontsnappen. Niet nu zijn lichaam verlangde naar een rust die hij niet bereiken kon, doordat zijn geweten en malende gedachten hem dit onmogelijk maakten. Zijn gewenning ging uit naar het alleen zijn, maar zijn begeerte sprak dit tegen en dus zakte hij als vanzelf dichter tegen haar aan; zijn hoofd leunend tegen de zijkant van de hare en zijn armen haar omslagen zoals zij dit bij hem gedaan had.
Hij dwaalde af naar haar hals, zijn gelaat verborgen in haar haar alsof het al was dat hij doen kon om zich te verstoppen. "Death row-" Zijn stemgeluid haakte af, diep ademgehaald indien de lichte zweem van haar parfum bij hem binnendrong en zijn woede verzachtte tot verslagenheid. "My father. They gave him death row for Ethan's murder and-"
Hij werd overvallen door emoties die hij niet kende, waarmee hij niet overweg kon. Zijn uitspraken verstoord door vlagen van ademhalingen die alsmaar zwaarder en sneller leken te worden. Het was geen woede-aanval zoals hij deze kende. Het was vocht dat in zijn ogen brandde en zich begon op te wellen, weigerend zijn ooghoeken te verlaten, terwijl hij zich uitstortte in dat wat hij nog nooit mee had gemaakt.
"Alina is sick. My family's probably getting evicted from the house and-" Hij wist niet anders dan happen naar adem tussen zijn woorden door. "With him in Tarasov, they have no money-.. nothing." Zijn kaken klemde hij op elkaar. Hij wilde stopzetten hoe hij zich voelde; de gevoelens die hem martelden afkappen, maar voor het eerst kon hij al dat in hem omging niet opzij zetten.
Traanvocht begon te vloeien over zijn wangen. Genadeloos sijpelend langs zijn huid, een stroom die zelfs zijn afschuw en wanhoop niet leek te kunnen stoppen. Voor het eerst in zijn leven was het zwakte dat van hem af druipte. Kwetsbaarheid dat zich in zijn ogen toonde en breekbaarheid waarin zijn houding veranderde.
"What do I do- What's happening to me?-" Hij trok zich terug, met zijn handpalmen zijn gezicht bedekt indien hij van haar wegdraaide. "How do I make it stop? Please, I don't want this. I don't do this. I don't cry."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Hell no," was het eerste dat Addison wist uit te brengen nadat ze te horen kreeg dat Jack's vader de doodstraf kreeg. Ze kon zich amper voorstellen dat agenten zo zwakhoofdig met moordzaken om konden gaan. Romeo mocht dan wel een ervaren crimineel zijn die wist hoe hij zijn sporen uit moest wissen, maar er moest toch iets zijn om te bewijzen dat hij de moordenaar was en niet Jacks vader? "I can't let it happen that the wrong person has to pay for the dead of my brother. I don't know how to fix that, but there must be a way to save your dad." Of hetgeen dat ze zei überhaupt realistisch was, wist Addison echter niet. Ze kende zeer weinig van criminaliteit en straffen die eraan verbonden hingen, liet staan in Rusland, een land dat bijna negenduizend kilometer van de Verenigde Staten verwijderd was. Haar eerder bezorgde indruk, veranderde naar woede, hoewel die amper van haar af te leiden viel. Normaliter zou haar hartslag een stuk versnellen, maar dood betekent dat een hart niet meer klopt, wat ook bij Addison het geval was.
Terwijl Jacks gelaat zich in haar hals bevond, streelde zij wat door zijn haren heen in de hoop hem op die manier te helpen kalmeren. Ze kende hem nog niet lang genoeg om exact te weten wat hem rustig maakte, maar wellicht werkten één van de dingen die bij haar effect hadden. Alhoewel ze goed genoeg wist dat zoiets moeilijk was als het ging over zijn familie, al helemaal als zijn jongere zusje erbij betrokken was. Nadat er een einde kwam aan het strelen van zijn haren, wat enkele minuten geduurd had, liet ze haar hand een stukje afzakken om hem wat beter vast te nemen.
"Gosh, they don't deserve that. I wish I could help them," vertelde Addison, onwetend hoe ze erop moest reageren. Schuldgevoel overmande alle emoties die door haar heen gingen. Ze nam het zichzelf in grote mate kwalijk dat ze hem weinig hulp aan kon bieden. "I'm sorry, this doesn't help much probably, but I'm not used to situations like that." Haar verontschuldiging zou weinig doen. Jack was in kleine mate op de hoogte van de financiële situatie waarin haar gezin zich bevond. Nooit hadden ze geldproblemen gekend. Addison was nooit verwend geweest zoals iedereen dacht, maar wat wel aan iedereens verwachtingen voldeed, was dat haar ouders een mooie geldsom op hun rekening hadden. Ermee opscheppen deed ze daarentegen nooit. Het allerliefst schonk ze zoveel geld aan Jacks gezin als dat ze nodig hadden om hun huis te houden, maar het was onrealistisch. Dat wist zijzelf ook.
"You don't have to make it stop. There's noting wrong with crying, it's good for you. Believe me," stelde ze hem gerust. Het was onzeker of het een verstandig idee was om zijn handen bij zijn gezicht weg te halen. Addison had er begrip voor dat hij zich niet kwetsbaar op wilde stellen in haar bijzijn, of beter gezegd; in niemands bijzijn. Wat ze wel deed was de inmiddels ontstane afstand tussen hen verbreken door haar lichaam ietwat meer op te schuiven naar het zijne. Haar rug liet ze tegen de houten achterkant van het bed leunen om haar rug wat steun te bieden aangezien ze nogal ongemakkelijk zat. Haar zicht hield ze evenwel op hem gericht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar ongeloof passeerde zijn oren. Hij had voor zowel haar als hemzelf willen kunnen vertellen dat het een leugen was, maar al dat gebleken was, was dat het de realiteit vormde. Daarnaast liet de golf van emoties het hem niet toe het tot een leugen te maken en haar te kalmeren, doende dat er niks aan de hand was. Al dat hij kon was het traanvocht voelen opstapelen in zijn ogen en te proberen zijn ademhaling op de rit te krijgen, al leek dat laatste allesbehalve te lukken.
Zijn schouders schokten, zijn stem trillend geklonken vergeleken met zijn gewoonlijke schorre woorden. Het was onbekend. Nooit had hij zich zo weergegeven tegenover anderen en zich zo laten verliezen in gevoelens, dat hij het niet wegdrukken kon. Hij had gefaald zich sterk te houden, zoals het hem jaar na jaar in leven had gehouden. Hij was niet degene wiens recht het was zich zo te vertonen, maar Addison, en dat de rollen omgedraaid waren zorgde ervoor dat hij zich des te meer afschermde.
Hij schudde zijn hoofd. "Russia is corrupt. He ain't got no right to go to trial again and.. We- I don't have the millions to bribe a judge or minister." Wederom probeerde hij diep adem te halen, doch hij zijn staat niet veranderen kon. Hij bleef haken in de emoties die hij nooit had bezeten; hij kon niet anders dan zijn knieën optrekken en in elkaar duiken, onderwijl hij alles verduren moest. Hij schaamde zich.
"What do I do-" verliet traagzaam zijn lippen. "I have to plan his funeral. I have to get the money for it, my sister, I have to-" Hij werd afgekapt, niet langer kunnen overzien wat de chaos in zijn lichaam hem probeerde te vertellen en wat zijn gedachten rond probeerden te sturen. En dus viel hij stil. Luisterend naar haar poging tot geruststellen, maar nergens de kracht gevonden zich eraan aan te passen. Hij was hopeloos.
Zijn handpalmen liet hij wegglijden, het vocht aangezien dat zich opgestapeld had en zijn handen tot doorweekt hadden gemaakt. Hij keek van haar weg. Hij wist niet wat ze op het moment van hem denken moest, waardoor hij zich des te meer geneerde en afschuw voelde richting zijn toestand. Ze hoorde hem niet zo te zien.
"It ís wrong," beet hij na een korte tijd van stilte van zich af. "I'm not weak. I don't do crying. But I can't- What's happening to me?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Voor het eerst in haar leven voelde Addison zich schuldig dat haar gezin al jaren leefden met ontzettend veel, onnodig geld terwijl er familie's waren die het erger nodig hadden dan de Hale's, zoals zij genoemd werden. Ethan kreeg wellicht een prachtige begrafenis met alles erop en eraan die hij verdiende, hoewel hij niets van zijn dood verdiend had, omdat haar ouders geld zat hadden. Ze was ontzettend dankbaar dat het mogelijk was, maar ermee leven dat de verkeerde persoon moest boeten voor de dood van haar broertje omdat er gewoonweg het geld niet was om een goede advocaat te vinden, kon ze niet.
"Just try to calm down a bit first. You're not able to think clearly when you're upset and tired like this," vroeg ze van hem. Een oplossing voor de problemen bedenken was onmogelijk in zijn toestand. Een oplossing verzinnen was hoe dan ook al erg lastig, liet staan wanneer hij amper in staat was om na te denken door zijn overloping van emoties.
"Crying doesn't make you weak, Jack. It would be inhuman if you wouldn't cry about this. That your criminal friends, if you even call them friends, say that you aren't allowed to cry doesn't mean you have to listen to all those stupid jerks out there. I bet they would also cry in a situation like this and otherwise they're just unfeeling creatures," vertelde Addison, wetende dat ze ontzettend slecht was als het ging om scheldwoorden te bedenken voor anderen, maar aangezien zijn toestand zou hij er amper aan denken om haar uit te lachen. Daarnevens was het haar boodschap aan hem die telde, niet de manier waarop ze het aanpakte. "Just now that you don't have to be ashamed if you cry. It's normal. It's not fun, but completely normal," probeerde Addison hem desondanks zijn andere mening nog gerust te stellen.
Ze zette zich vrijwel meteen rechtop toen haar een idee te binnen schoot. Er was één ding dat vaker gewerkt had om de kalmte terug te vinden wanneer ze van streek was; het warme water van een douche.
"Maybe a shower would be good for you. It helps me when I'm upset," zei Addison terwijl ze al aanstalten maakte om rechtop te staan. Wachten op een antwoord deed ze niet. Ze stond op van het bed en verplaatste zich naar de kant waar hij zat om hem vervolgens rechtop te trekken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bepaalde emoties hoorden hun uitvlucht niet naar de buitenwereld te maken. Daartoe behoorde al dat tot zwakte gezien kon worden, tot een kwetsbare zijde van een mens en eentje waar anderen gebruik van konden maken. Al dat geaccepteerd werd op de straten van zijn thuisstad, in de sleep van de bendes, stond aan de compleet andere zijde. Tranen, emoties, kon geen zich veroorloven. Beter te tonen wat voor afkeer en angst zorgde, dan voor een troef in de handen van een rivaal.
Hij kende dan ook niet anders dan de woede. Datgeen wat in zijn bloed rond stroomde en dat wat hij altijd al bij zich gedragen had. Hem was nooit iets anders toegestaan, wilde hij blijven leven.
"It does. Don't you get it?" Voor het eerst in die afgelopen minuten zocht hij haar ogen op. "It's the sacrifice you make. Better to be feared for a heart of stone, than to be killed." Het was wat hem vanaf het begin al was verteld en dat wat veel anderen via de harde wijze hadden moeten leren. Zijn vader had het in zijn vroegere jaren verwoord als een spel van poker. Gaf je anderen te veel inzicht in dat wat er in je omging, dan was het alsof je je hand voor hen openhield en ze je eigen kaarten voorhield. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn vooraleer rivalen deze cadeau gegeven zet met genoegen zouden benutten.
Voor enkele seconden kruiste zijn blik de hare. Daarna draaide hij zich van haar af, zijn ogen vallend op het klamme tapijt onder het bed. Ze trok hem omhoog van de matras. Hij werd ertoe gedwongen zich weer zo voor haar neer te zetten en geconfronteerd te worden met het blikveld dat hij voor haar vormde, echter liet hij het zonder weerwoord toe. Stromende tranen droogden op zijn huid tot niet meer dan een hard, trekkend gevoel ontstond. Zijn ogen waren rood geweest onderwijl hij verloren zijn weerspiegeling in de ruiten bekeek. Niet alleen zwakte bij emoties, maar zwakte bij houding, bij lichaam en uiterlijk.
En dat betekende meer schaamte dan ooit tevoren. Hij zuchtte, naar de vloer kijkend om haar ogen te vermijden terwijl hij haar volgde naar de badkamer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"No, it doesn't. Certainly not with me. You do not have to be ashamed of it when you are with me." Als hij niet wilde geloven dat het normaal was om te huilen, dan was het enige wat ze nog zeggen kon dat het in ieder geval wel mocht in haar buurt. Addison had er geen plezier aan om hem te zien huilen, maar prefereerde eerder dat dan dat hij al zijn gevoelens in zijn eentje moest verwerken. Het deed haar enigszins toe dat hij haar op emotioneel vlak toeliet sinds het evenzeer een gebaar van vertrouwen weergaf. Bovendien hoefde niemand er ook maar iets over te weten.
Zelfs toen hij net zoals Addison naast het bed stond, liet ze zijn hand niet los en nam hem op die manier mee naar de badkamer. Net zoals het slaap/leefgedeelte van de motel kamer, was het niet chique zoals het beeld dat zij had bij een badkamer, maar het was prima. Er bevond zich een simpele wasbak met een spiegel, een toilet en een douche die gerust ruim genoeg was voor twee personen. De douche was iets waar de uitbaters wellicht wel over hadden nagedacht. Daarnevens diende het slechts voor eenmalig gebruik aangezien ze de volgende dag, nadat Jack uitgeslapen was, toch verder zouden rijden om zo ver mogelijk bij het bendehuis vandaan te komen.
De deur sloot ze eenmaal ze zich beide in de ruimte bevonden. Vervolgens draaide ze zich om naar Jack en tilde ze zijn hoofd zachtjes op. Ook al schaamde hij zich voor zijn kwetsbaarheid, ze haatte het om niet aangekeken te worden. "Try to relax now, okay? Tomorrow we can think about ways to fix this. You can't think about too much at the same time, it'll only make you crazy," vertelde ze. Mogelijkerwijs wist Jack evengoed als Addison dat er een nachtje over slapen het verstandigst was, maar het was veel gevraagd. Zulke situaties vielen gewoonweg onmogelijk uit het hoofd te verbannen, maar het de kans geven om afleiding te zoeken was niet verkeerd. "And I'll do everything I can to help," vervolgde ze haar zin terwijl ze wat verdwaalde lokken die anders voor zijn zicht zouden kunnen vallen, opzij streek. Vervolgens drukte ze een zacht kusje op zijn lippen, gewoonweg omdat ze het niet laten kon en ze wist dat Jack er geen erg in had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waar kwam zijn schaamte dan vandaan?
Ze had immers gelijk gehad. Bij zijn beeld van een relatie was het delen van al dat ze doormaakten een gewoonte, iets dat hoorde als teken van affectie. Maar voor hem was het een droombeeld, een onbereikbare illusie, om zich hieraan aan te passen. Hij vertrouwde haar zoals inmiddels wel gebleken was omdat hij haar nog altijd aan zijn zijde had, maar was dit dan een ander deel van vertrouwen waar hij nog aan werken moest?
Hij wist het niet. Misschien lag het in zijn natuur en gewenningen dat hij confrontaties als deze vermeed, zijn pupillen gefixeerd op al dat behalve diegene die aanwezig was, zoals hij nu ook ervoer. Of mogelijk was het dat hij dan toch ergens de angst bezat om anders gezien te worden. Alsof ze dan en dan alleen dwars door hem heenkijken kon en kon spotten wat hij nog geen ander getoond had; de gevoelens waarvan hij het bestaan nooit had erkend, en hem tot een zwakkeling maakten.
Zijn hoofd hief ze op van de positie richting het grondoppervlak, hem ertoe gezet geen andere uitweg te kunnen vinden dan deze die leidde naar haar ogen. Hij zuchtte. “Wish it was that easy.” Nog evenzeer was hij beschaamd en huiste er een gevoel van ongemak in hem, maar zijn blik bleef bij de hare. Hij staarde in haar ogen, deze die hem verwachtingsvol en lieflijk aankeken. “How can you be so kind to me.” Zijn hand vond traag haar hals. “How did I deserve this.” Zachtaardig streek ze zijn haar van zijn voorhoofd weg, de futloze lokken voor zijn ogen laten verdwijnen tot niks meer hun oogcontact verbreken kon. De kus die ze hem gaf was teder, onverwachts maar lief.
Zijn duim streelde langs haar nek. Zijn hand daar gelaten tot hij deze traag weer weg liet zakken, om zich na even van haar prachtige ogen af te wenden. Hij nam een stap achteruit, de spiegel vermeden uit angst voor wat het hem laten zien zou. Van zijn kleding ontdeed hij zich in een langzaam tempo. Energie ontbrak aan hem en het uitte zich zowel fysiek als mentaal, waardoor er weinig meer van hem afstraalde als vermoeidheid, die enigszins geuit werd door zijn zwijgen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld