Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een veilige keuze geweest om Naylene als eerste te laten gaan. Dan had hij haar aan kunnen horen en zijn eigen woorden kunnen overwegen. Zoals hij had verwacht, had Naylene prachtige woorden bij elkaar verzameld. Die woorden hadden er al voor gezorgd dat Linn in tranen naast hen stond en dat ze haar best deed om zich in te houden. Ook Michael voelde een brok in zijn keel. Hoe kon hij die woorden nou nog overtreffen? Hoe kon hij überhaupt tegen Naylene praten terwijl hij een brok in zijn keel had?
‘You’re my always, forever too.’ Hij sprak zacht, maar hij wist dat Naylene hem perfect zou kunnen horen. De rest van de straat deed er niet toe. Dit was voor hen alle drie. Met name voor hem en Naylene, maar Linn was ook een groot onderdeel van hetgeen wat er nu gebeurde. Als ze elkaar zouden kunnen verstaan, dan maakte het niet uit of de nieuwsgierige toeschouwers het zouden horen.
‘Je hebt me wel gered,’ begon Michael. Naylene had het net omgedraaid, maar Michael kon niet vergeten wat Naylene voor hem had gedaan. Ze had hem geld gegeven, onderdak. Ze had er voor gezorgd dat hij ergens thuis had gehoord en toen de tijd daar was geweest, had ze zelfs zijn leven gered. ‘Ik ben je daar nog elke dag dankbaar voor. Het leven wat ik hier had, was geen leven. Ieder uur, iedere minuut moest ik nadenken over wat mijn volgende stap zou zijn en het gaf me zoveel angst. Toen ik jou ontmoette en je me meenam naar huis, stopte dat. Het werd zoveel rustiger in mijn hoofd.’ Hij had niet meer na hoeven denken, niet over de grote dingen. Dat hadden Naylene en Linn voor hem gedaan.
‘Ik weet dat je soms niet wil horen dat je speciaal bent, Nay. Maar de waarheid is dat je dat wel bent. Niet perse om wat je kan, maar wel om wie je bent. Je bent zo wijs, zo sterk. Je kunt zo volhardend zijn.’ Het waren kwaliteiten die hij aan haar bewonderde, omdat hij dat zelf niet altijd in zich had gehad. ‘Ik zou kunnen zeggen dat je mijn beste vriendin bent, maar dat dekt de lading niet. Voor geen van jullie.’ Michael wierp een blik op Linn, die haar hand voor haar mond had geslagen en hard tegen haar tranen aan het vechten was.
‘En zo knap,’ zei Michael. Hij bedoelde het als een grapje en hij zag dat zowel Linn als Naylene er ook om moesten lachen, maar hij meende zijn woorden wel. Naylene haar uiterlijk was slechts een klein deel waarom hij van haar hield, maar het mocht niet vergeten worden. Ze zag er vandaag dan ook prachtig uit. Zij en Linn hadden een prachtig pak uitgezocht en Michael vond dat ze straalde. Die stralende blik had hij gemist.
‘Ga je het daar mee eindigen?’ vroeg Linn, terwijl ze lachend haar tranen wegveegde. Ze legde haar handen weer rond die van Michael en Naylene. Michael schudde echter zijn hoofd. Hij had nog iets in zijn achterhoofd en dat wilde hij graag nog doen.
‘Ik heb iets gevonden wat ik tegen je wil zeggen.’ Ondanks dat iedereen om hen heen het niet meteen zou zeggen, was Naylene Schots. Daar kwam ze oorspronkelijk vandaan en dat was ook waar ze Linn had ontmoet. Als vampier was het soms makkelijk om je eigen cultuur te vergeten. Zeker als je zoveel had gereisd, zoals Naylene dat had gedaan. Toch had Michael iets willen vinden wat voor haar relevant was geweest.
Michael kneep in de handen van Naylene en Linn. ‘Ik hoop dat ik het niet op fuck,’ zei Michael, met een nerveuze glimlach op zijn gezicht. Hij had zijn best gedaan om te oefenen, samen met Linn. Linn was iets meer bekend met de taal, dus zij had hem kunnen helpen met de uitspraak van de woorden. Het had even geduurd voordat hij het onder de knie had gekregen. Er waren genoeg momenten geweest waarop hij er mee had willen stoppen, maar op die momenten had Linn hem er aan herinnerd hoe ontroerd Naylene zou zijn als het hem zou lukken.
Hij haalde diep adem en wierp een blik op de hemel boven hem. Hij had net al zijn woorden kunnen zeggen, zijn hart kunnen luchten. Dit was specifiek voor Naylene. Het vatte alles samen en het waren de Schotse geloften die ze, in zijn ogen, verdiende.
‘Is tu fuil ‘o mo chuislean, is tu cnaimh de mo chnaimh. Is leatsa mo bhodhaig, chum gum bi sinn ‘n ar n-aon. Is leatsa m’anam gus an criochnaich ar saoghal.’ Twijfelend keek hij Naylene aan, hopend dat hij het juiste had gezegd. Dat hij de uitsprak niet verkeerd had, waardoor hij wellicht een heel ander woord had genoemd.
‘Mike…’ Michael zag de tranen bij Naylene in haar ogen staan en naast zich hoorde hij Linn, die het nu echt niet meer in kon houden en hardop begon te snikken. Naylene stapte naar voren, zodat ze hem een kus kon geven. Michael liet Linn haar hand los, zodat hij Naylene tegen zich aan kon trekken.
‘Hé!’ Hij voelde Linn haar hand op zijn schouder. ‘Ik had nog niet gezegd dat het mocht! Maar ik sta het wel toe, omdat…’ Hij hoorde Linn haar neus ophalen. ‘Dat was veel te lief.’
Glimlachend trok Michael zich terug van de zoen. Met zijn hand veegde hij de tranen van Naylene haar gezicht. ‘Was het oké?’
‘Het was perfect,’ fluisterde Naylene, waarna ze hem snel nog een kus gaf. Daarna zette ook zij een stap naar achteren, zodat ze allebei weer op hun plek stonden. Linn fatsoeneerde ondertussen haar mascara.
‘Het is maar goed dat ik voor de zekerheid waterproof mascara op heb gedaan,’ zei Linn. ‘Nay, wil je herhalen wat Michael heeft gezegd? Omdat het traditioneel gezien door zowel de bruid als de bruidegom wordt gezegd?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had nooit verwacht dat ze hier zou staan, vechtend tegen de tranen. Ze wonnen al snel van haar. Op deze dag hoefde ze niet sterk te zijn. Er was niemand die van haar verwachtte dat ze hier zonder tranen stond. De woorden van Michael hadden haar diep geraakt. Naylene deed misschien niet veel meer met haar afkomst, maar deze woorden waren haar bekend voorgekomen. Michael had ze niet alleen gezegd omdat ze te maken hadden met haar afkomst. Er zat waarheid in. Hij was bloed van haar bloed. Zelf had Naylene nooit aan deze woorden gedacht en dat ze nu in de lucht waren geweest, maakte het dan alleen nog maar meer bijzonder.
“Natuurlijk.” Ze wilde de woorden met alle liefde herhalen. In de loop van de jaren was ze de manier van praten niet verleerd, ze deed het echter niet meer. Iedere plaats waar ze woonden, zorgde er voor dat ze op een andere manier gingen praten. Ieder accent sloop er langzaam in. Als ze lang genoeg in Australië waren gebleven, hadden ze dat vast over genomen.
“Is tu fuil ‘o mo chuislean, is tu cnaimh de mo chnaimh. Is leatsa mo bhodhaig, chum gum bi sinn ‘n ar n-aon. Is leatsa m’anam gus an criochnaich ar saoghal.” De woorden kwamen over haar lippen alsof ze nooit anders had gesproken. Ze voelde het overal. Dit was hoe hun geloftes hadden moeten zijn en Michael had daar aan gedacht, had ze geoefend. Dat alles vertelde haar al hoe bijzonder hun relatie was.
“Dat was prachtig.” Linn nam het woord weer over. De twee geliefden hadden gezegd wat ze in hun hoofd hadden gehad. Mooie woorden die de andere beschreven, hun liefde voor elkaar. Dit was de manier waarop het had moeten zijn. Zoals Linn al had verteld, zij had de verhalen wel kunnen vertellen. Dit waren echter de woorden die ze van elkaar hadden moeten horen. Woorden die Naylene altijd mee zou nemen.
“Dan wil ik jullie nu vragen om elkaars handen vast te pakken.” Linn haalde de ringen tevoorschijn. Naylene droeg de ring die Michael voor haar een paar weken geleden had gegeven al om haar vinger. Ondanks dat het niet een echte verlovingsring was, voelde het wel zo. Samen hadden ze de ringen uitgekozen, die ze voor hun huwelijk wilden dragen. Naylene had er voor gezorgd dat ze die ook als daglichtringen konden dragen. Voor haar zou het de ketting vervangen die ze nu altijd om had. Michael had een ring.
“Met deze ringen beloven jullie elkaar eeuwige trouw.”
Naylene pakte de ring die voor Michael bedoeld was en pakte hem goed vast. Ze pakte de hand van Michael, zodat ze de ring om zijn vinger heen kon schuiven. Vervolgens haalde ze de ring die ze ooit voor hem had gemaakt, van zijn vinger af. Ze legde hem terug in het doosje, omdat ze dit soort dingen altijd wilden bewaren.
Op zijn beurt pakte Michael de ring die ze voor Naylene uit hadden gekozen. Ondanks dat Naylene niet gek was op ringen, zou ze deze met alle liefde dragen. Hij paste samen met de verlovingsring, waardoor ze niet haar hele handen vol had. Michael schoof de ring erbij, waardoor Naylene er naar tevreden naar keek. Michael reikte naar haar hals om de ketting af te doen. Ze waren het er over eens geweest dat ze deze ringen hadden gewild om altijd om te houden, als teken van liefde, maar ook voor hun leven. Zoals ze beiden hun liefde zagen.
“Dan kan ik jullie verklaren tot man en vrouw.” Die woorden voelden echt heel erg onwerkelijk voor Naylene. De tijd dat ze Michael gekend, de jaren dat ze had geweten dat er meer tussen hen beiden was geweest. Nooit had ze echt gedacht dat dit er van zou komen. Dat ze zou gaan trouwen. Toch was dit een moment dat ze altijd zou blijven koesteren. Net zoals haar relatie met Michael.
“Je mag de bruid kussen. Officieel nu.” Zowel Naylene als Michael moest er zachtjes om lachen. Ze namen het echter wel aan. Naylene sloeg haar armen om Michael zijn middel, om een zoen te kunnen geven.
“Michael Kimbell.” Zei Naylene lachend. Vanaf het moment dat ze hem had leren kennen, had Michael het al niet heel fijn gevonden om zijn achternaam met zich mee te dragen. Het deed hem denken aan zijn ouders en al het nare wat er was gebeurd. Linn had hem voorgesteld om het te veranderen, toch had Michael het tot nu toe altijd met zich meegedragen. Iets wat nu niet meer hoefde.
“Dat klinkt goed.” Naylene knikte en gaf Michael nogmaals een kus.
Ze stak haar arm uit naar Linn, zodat ze hun vriendin konden omhelzen. Dit hadden ze uiteindelijk wel echt met z’n drieën gedaan. Zoals het hoorde.
“Dankjewel dat je dit voor ons wilde doen.” Zonder Linn hadden ze hier vandaag nooit gestaan. Dan had het maanden, misschien wel jaren geduurd voordat ze uiteindelijk getrouwd waren geweest. Linn had er voor gezorgd dat het nu was gebeurd en daar was Naylene heel erg gelukkig mee.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het voelde niet alsof de woorden van Linn waren. Alsof hij nu echt, voor altijd, verbonden was aan Naylene. Toch was het zo. Ze hadden hun woorden tegen elkaar gesproken, ze hadden allebei hun ring om. Ondanks dat Naylene afstand had gedaan van haar ketting, wist Michael niet of hij ook afstand zou doen van zijn eerste ring. Die was immers ook gemaakt door Naylene en hij had hem altijd gedragen. Zelfs als hij en Naylene een ruzie hadden gehad, of ze honderden kilometers van elkaar af waren geweest, had hij haar voor een deel bij zich gehad. Het zou hem niet meer beschermen dan de ring die hij zojuist om had gedaan, maar hij kon zich niet indenken dat hij ooit zonder zijn eerste ring door het leven zou gaan. Dat voelde niet goed.
Michael wierp een blik op Linn, die tussen hem en Naylene in stond. Ook Michael had haar omhelsd en bedankt voor wat ze had gedaan. Het was heel bijzonder dat ze haar beste vrienden had mogen trouwen. En dat zij getrouwd waren door hun beste vriendin.
‘Dit was echt het mooiste wat ik ooit heb gezien,’ snifte Linn, terwijl ze tegen Michael aan leunde. ‘En zo bijzonder,’ fluisterde ze er achteraan.
Michael glimlachte en keek op naar Naylene. Zijn vrouw. Het was gek om dat in zijn eigen gedachten te horen. Ze waren nu man en vrouw. Hij zou het nog vaak hardop moeten zeggen om zelf te geloven dat dit daadwerkelijk was gebeurd. Dat het nu voor altijd zo zou zijn.
‘Ik heb nog wel een kleine verrassing,’ ze Linn voorzichtig, bewust van wat haar woorden zouden uitlokken.
‘We hadden toch afgesproken dat er geen verrassingen zouden komen?’ vroeg Naylene lachend.
‘Je kent Linn,’ wierp Michael tegen. Hoe romantisch deze dag al op zichzelf was geweest, het zou onmogelijk zijn voor Linn om er niet nog een schepje bovenop te doen. Ondanks dat Michael niet zat te wachten op een grote verrassing, evenals Naylene, was hij wel nieuwsgierig naar wat ze had bedacht. Hij had niet het idee dat er nu opeens iets zou gaan gebeuren, maar met Linn was het soms moeilijk te zeggen.
‘Bij een huwelijk hoort ook een huwelijksreis,’ zei Linn. ‘Dus die heb ik voor jullie geregeld. En voordat jullie meteen denken dat ik jullie naar een eiland in de Filipijnen heb gestuurd,’ zei Linn en ze hield haar handen op naar Michael en Naylene. ‘Ik denk echt dat het een hele mooie plek is en dat jullie daar zullen genieten.’
‘Maar wat ga jij dan doen?’ vroeg Michael. Het plan was geweest om hierna te vertrekken naar Texas, zodat ze zich bij Andy zouden kunnen voegen. Dat was naar Michael zijn weten nog steeds het plan geweest, tot op een minuut geleden toen Linn aan had gekondigd dat ze hem en Naylene op reis wilde sturen.
‘Ik ga alvast naar Andy. Er is genoeg te regelen!’
‘Jij wil gewoon als eerste daar zijn, zodat je alles weer kan decoreren zoals jij het graag wil,’ grapte Naylene, maar Michael wist dat er een deel van waarheid in zat. Linn was altijd degene die het leuk vond om alles aan te kleden en de juiste meubels bij elkaar te zoeken. Dat had ze in Australië ook gedaan. Toen was hij zelfs nog met haar mee gegaan om kussen en andere accessoires uit te zoeken voor hun huis daar. Nu had ze waarschijnlijk al weer een ander beeld in haar hoofd.
‘Ik ga dat niet ontkennen,’ zei Linn lachend. Ze nam de handen van Michael en Naylene weer vast en gaf er een zacht kneepje in. ‘Maar ik heb een huisje voor jullie gevonden, niet heel ver hier vandaan. Dat leek me het beste. Dan kunnen jullie daar samen tijd door brengen, net zoals dat eigenlijk de bedoeling was in Japan. Het is wat jullie verdienen.’
Michael keek naar Naylene. Ondertussen wist hij niet eens meer wiens schuld het was dat ze daar niet hadden kunnen wonen. Hij was boos geworden op Naylene, zij op hem en sindsdien was er teveel gebeurd om daadwerkelijk nog een touw aan vast te knopen. Het was ergens nog een wonder dat ze nu hier samen stonden. Toch hadden ze elkaar vergeven voor alles wat er was gebeurd.
‘Dat is heel erg lief van je, Linnie,’ zei Michael tegen zijn beste vriendin. Hij keek van haar naar Naylene en glimlachte. ‘Dan kunnen we tenminste ongestoord-‘
‘Waag het eens om die zin af te maken!’ zei Linn lachend, waarna ze Michael plagend een duwtje gaf. ‘Dat is niet waarom ik het huisje voor jullie heb geregeld. Dat heb ik enkel gedaan omdat ik jullie wat privacy gun voordat alles weer op z’n kop word gezet. Jullie verdienen tijd als man en vrouw. Dat hebben Benj en ik ook gehad en dat heeft ons erg goed gedaan. Jullie verdienen hetzelfde.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Zoals ze van Linn waren gewend, deed ze nooit iets voor de helft. Het huisje wat ze had geregeld was dan niet alles. Niet alleen dat, maar alles wat ze nodig hadden was er aanwezig geweest. Linn had aan alles gedacht. De kasten waren gevuld met kleding, zelfs voor de huwelijksnacht. Waar Michael en Naylene samen om hadden kunnen lachen. De rest van het huis was voor hun ingericht. Het was niet groot, maar groot genoeg. Overal waren grote ramen, die uitkeken naar het bos waar ze zich in bevonden. Het mooiste was echter de serre die was gemaakt aan de achterkant van het huis, waar ze uit konden kijken op het grote meer wat voor hen lag.
In de kamer bevonden ze zich nu ook. Er stond een grote bank, waar minstens vijf personen op konden liggen. Het had eerder een bed geleken dan een bank. Iets wat als een warm welkom was gekomen, want voor hen stond een televisie waar ze op konden gamen.
Dat hadden ze de afgelopen paar uur dan ook gedaan. Michael was tussen de benen van Naylene gekropen, met zijn rug tegen haar aan te liggen. Met haar armen voor hem gevouwen had ze zelf nog makkelijk kunnen spelen. Soms hadden ze fanatiek geschreeuwd, maar ze hadden over het algemeen gewoon rustig met elkaar gelegen.
Nu waren ze er echter wel klaar mee. Naylene legde de controllers weg en zette de televisie uit. Ze vond het heerlijk om te kunnen luisteren naar alle geluiden die het bos te bieden had. Samen hadden ze lang genoeg in een bos gewoond. Daarom had Michael ook voor het huisje gekozen in Japan. Daar hadden ze nooit echt van kunnen genieten. Hier deden ze dat wel.
“Nay?” Naylene humde op haar naam, terwijl ze zachtjes door het haar van Michael heen ging. Er waren genoeg momenten geweest waarop hij en Linn het in verschillende kleuren hadden geverfd. Nu was het al een aantal jaar blond. Het laatste jaar werd het langer en langer. Naylene wist dat Michael het liet groeien omdat ze hem ooit had verteld dat ze het leuk vond staan.
“Wil je omwisselen?” Ze zaten al een hele tijd zo en soms was het ook gewoon fijn om het even af te wisselen. Ondanks dat ze normaal gesproken echt niet van elkaar de hele dag vasthouden waren. Was het de afgelopen dagen wel wat anders. Het kwam vast doordat ze net getrouwd waren. Ze wilden beiden genieten van de tijd die ze nu hadden.
Naylene kroop achter Michael weg. Ze pakte de dekentjes die bij op de bank lagen en kroop voor Michael, die ondertussen naar achteren was geschoven. Ze legde de dekentjes over hen heen.
“Het is hier echt heel erg mooi.” Het leek in niets op het huisje waar ze ooit zelf hadden gewoond. Dat was zo diep in het bos geweest dat de zon haast niet tussen de bomen door was gevallen. Ze waren immers op de vlucht geweest. Daarna was Michael veranderd en had hij aan zijn nieuwe leven moeten wennen. Dat hadden ze niet in een opvallend huis kunnen doen. Dit huisje had alles wat je maar verlangde. Het uitzicht was toch wel het beste.
“Ik ga dit missen.” Mompelde Michael. “Ik weet dat je Andy hebt beloofd om op de school te werken, maar als ik nu zou mogen kiezen, zouden we hier gewoon een heel jaar blijven.” Het mooie aan hun leven was, dat het zou kunnen als ze het wilden. Ze konden gewoon ergens een jaar blijven, om gewoon niets te doen. Het haalde niets weg van hun leven .Toch voelde het voor Naylene niet altijd even goed. Toch zou ze nu zelf ook niets liever willen dan dat. De rust die deze omgeving gaf, was alles wat ze het afgelopen jaar nodig had gehad.
“Ik ook. Als het had gekund. Maar misschien komt die tijd nog. We zijn één jaartje in Texas en dan kunnen we kiezen wat we willen doen.” Ondanks dat Michael het een fijn idee leek te vinden, wist Naylene ook dat hij niet zomaar een jaar kon blijven, zonder dat Linn in de buurt was. Wat ze in Australië hadden, dat was misschien meer wat hij diep van binnen wilde. Zijzelf ook. Ze wist dat Linn zich wel zou redden. Dit was echter een tijd waarin ze elkaar nodig hadden, juist door alles wat ze mee hadden gemaakt.
“En dan kunnen we overal gaan wonen waar we maar willen. Misschien kunnen we zelfs kijken of we hier in de buurt iets kunnen vinden.” Dan zouden ze weg zijn van alles in Amerika.
“Maar het ligt er een beetje aan wat tegen die tijd willen.” Naylene keek om naar Michael. Ze hadden al zoveel samen gedaan. Ze dacht nog steeds met een grote glimlach terug naar de tijd dat ze samen op school hadden gezeten, om uiteindelijk een vliegtuig met z’n tweeën te kunnen besturen. Toen hadden ze zoveel lol gehad, ook samen met Linn, die als stewardess had gewerkt.
“Is er nog iets wat je graag wil?” De afgelopen jaren hadden ze veel gedaan wat ze hadden moeten doen. Nu konden ze zelf doen wat ze maar wilden, er was niets wat hen meer tegen hield.
Michael leek na te denken. “Ik wil een paard.”
“Niet dit weer!” Bracht Naylene lachend uit.
“Linn kreeg wel een paard en ik niet, dat is gewoon oneerlijk Nay!” Naylene wist niet wat Michael ineens had met het paard. Toch had ze al lang geregeld dat er een paard voor hem kwam. Als ze in Texas aankwamen, zouden ze snel genoeg kennis met elkaar kunnen maken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een bijzondere ervaring, om samen met Naylene in dit huis te mogen zitten. Om zonder Linn ergens te zijn, voor het eerst in een lange tijd. In Japan was het er immers nooit van gekomen. Nu hadden ze het voor het zeggen. In ieder geval voor de geplande tijd die ze hier hadden. Hij en Naylene mochten doen wat ze zelf wilden. Zo konden ze er samen voor kiezen om uren te gamen, of op de bank te liggen. Niemand die hen tegen zou houden. Michael genoot van de rust die hij samen met Naylene kon delen.
‘Je had het beloofd,’ zei Michael tegen Naylene, terwijl hij haar kriebelde in haar zij. Toen Linn het paard had gekregen, had hij meteen al geroepen dat hij er ook eentje had gewild. Toen had Naylene gezegd dat hij er één zou krijgen. Daar was het nog niet van gekomen. Ondanks dat het voor een deel een grap was, hoopte Michael dat het uiteindelijk zou gaan gebeuren. Hij had gezien hoe erg het Linn had geholpen en zoiets wilde hij zelf ook graag. Ook zou hij samen met Naylene kunnen rijden, wat hem ook erg leuk leek.
‘Maar dat was niet wat ik bedoelde!’ wierp Naylene lachend tegen. Iets wat Michael wel had begrepen. Ze had hem gevraagd naar wat hij nog wilde in zijn leven. Hun leven. Ze stonden op het punt om nieuwe dingen te ontdekken. Ze zouden naar Texas gaan, waar Naylene les zou geven op een school, speciaal voor kinderen zoals zij. Linn was daar nu al en ongetwijfeld zou ze wel iets vinden wat ze graag wilde doen. Michael had nog geen plannen voor wat hij daar zou gaan doen.
‘Een deel van me wil gewoon dit,’ bekende hij eerlijk, waarna hij Naylene haar hand pakte. ‘Samen hier zijn, zonder verplichtingen en dingen die moeten.’ Ondanks dat ze hier voor een lange tijd zouden kunnen zijn, misschien wel na Texas, zou Michael nooit zo lang zonder Linn kunnen. Niet echt. De maanden dat hij zonder Linn, en Naylene, had moeten leven, waren verschrikkelijk geweest. Ze zouden niet samen in hetzelfde huis hoeven wonen, maar het idee dat Linn ergens anders zou zijn, vond hij niet fijn.
‘Maar ik weet nog niet goed wat ik nog wil. Ik kan iets nieuws gaan leren, misschien in de richting van games animeren of zelfs het design.’ Ondanks dat het niet altijd zo leek, was hij een erg nieuwsgierig persoon. Iets wat deel door Naylene was gekomen. Michael had gezien hoe ze altijd was blijven leren. Hoe ze haar meningen wist bij te stellen door nieuwe boeken open te slaan. Hij had versteld gestaan van hoeveel talen ze had geleerd en hoeveel ze wist van verschillende onderwerpen. Hij had haast niet kunnen bedenken dat hij ooit zelf zo ver zou kunnen komen.
‘En ik wil je bezoeken in de les, om te zien wat je allemaal uitspookt daar.’ Het leek hem dat Naylene daar op haar plek zou zijn. Hoewel Naylene en Linn hem allebei veel hadden geleerd, was Naylene degene bij wie dat het meest natuurlijk was gekomen. Ze was altijd geduldig met hem geweest en had begrip gehad voor als hij het niet meteen had begrepen. Daardoor wist hij zeker dat ze het geweldig zou gaan doen met de groep leerlingen die les van haar zouden krijgen.
‘Je kan Linn ook irriteren tijdens haar werk,’ merkte Naylene op.
Michael schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik meen het! Ik wil horen wat je te zeggen hebt en wat je ze gaat leren. Misschien kan ik er dan ook nog wat van leren?’ Hij wis het één en ander van magie. Naylene had hem veel uitgelegd, maar er waren aspecten die hij simpelweg niet begreep. Dingen waarvan hij niet snapte hoe het kon werken. Hij besefte zich dat magie een vreemd gegeven was en dat het onmogelijk echt te begrijpen viel, maar hij kon het proberen.
‘Echt?’ vroeg Naylene aan hem, waarop Michael knikte. Hij boog zich naar voren, zodat hij haar een kus kon geven. Hij hield haar lippen iets langer vast. Ondanks dat ze nu getrouwd waren, zou hij nooit genoeg krijgen van haar aanrakingen. Soms bracht het hem terug naar de dagen waarop hij er naar had verlangd, maar waarop hij het onmogelijk had geacht dat het ooit zou gebeuren.
‘Dat is echt lief, Mike.’ Michael glimlachte en ging weer op de bank liggen, met Naylene nog dicht tegen zich aan. ‘Je kan vast en zeker een keer komen kijken. Als ze dat zelf ook fijn vinden. Ik weet niet hoe ze tegenover vampieren staan.’
‘Andy heeft ons zelf uitgenodigd! Ik neem aan dat hij ze wel heeft voorbereid.’ Michael kon zich niet indenken dat Andy drie vampieren uit had genodigd op zijn school zonder dat hij dat met de studenten, en ouders, had overlegd. Daarnaast zou er niks gebeuren. Sinds Japan waren er geen incidenten meer geweest, voor geen van hen. Daarnaast had geen van hen ooit een kind aangeraakt en zouden ze dat ook nooit doen.
‘Vast,’ zei Naylene. ‘Maar je zou altijd kunnen kijken of er een universiteit in de buurt is die lessen aanbiedt? Ik weet zeker dat je daar wel terecht kan. Ondanks dat het schooljaar al begonnen is. Soms bieden ze ook cursussen aan.’
Michael knikte. Het was niet de eerste keer dat hij online lessen en cursussen zou volgen. Hij had ook enkele diploma’s op zijn naam staan. Er zou vast een mogelijkheid zijn voor hem op nog iets bij te leren. Hij moest immers ook iets te doen hebben als Naylene en Linn druk aan het werk zouden zijn.
‘En jij? Wat wil jij?’ vroeg hij aan Naylene. ‘En onthoud: leren animeren, game designen en je partner bespioneren tijdens het werk is al bezet. Dus je moet iets anders kiezen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene probeerde vaak zo min mogelijk aan de toekomst te denken. Dat had ze wel geleerd toen zij en Linn van stad naar stad hadden moeten trekken. Ze hadden overal een leven op moeten bouwen en dat zonder hun dwang te gebruiken. Het had op een makkelijke manier gekund, Naylene had het echter belangrijk gevonden om zo dicht mogelijk bij hun menselijkheid te blijven. Voor haar hoorden daar dromen zeker bij, maar ook een onzekere toekomst. Over een paar maanden kon het zo zijn dat ze weer op werden geschud door een jager of dat er iets anders gebeurde. Bij eeuwig leven, kwam soms ook eeuwige twijfel.
Er was genoeg wat Naylene nog niet had geleerd. Met de jaren kwamen er dingen bij om te leren, nieuwe vaardigheden. Naylene was nooit uitgeleerd. Om nu aan de andere kant te staan, zou voor haar wennen zijn. Zelf kon ze haast niet meer indenken hoe het was om zo oud te zijn als de kinderen die tegenover haar zouden zitten. Voor haar was het honderden jaren geleden. Toen had ze wel geweten dat er iets in haar lichaam was geweest dat niet had geklopt. Later had ze er een klein beetje hulp mee gekregen. Het meeste had ze echter zelf moeten ontdekken.
“Ik weet het niet.” Wilde Naylene beginnen. Ze had niet echt nagedacht wat ze nog wilde doen. Er was genoeg wat ze wilde leren, mee wilde maken. Maar op het moment was ze tevreden met hoe haar leven er uitzag. De rust die ze eindelijk kon vinden.
Michael leek het antwoord niet goed genoeg te vinden. Naylene kon voelen hoe hij met zijn hoofd schudde. “Ik moest ook, dus jij moet ook. Je kunt er nu over nadenken, we hebben tijd genoeg.”
Naylene moest zachtjes lachen, ze zag hen hier beiden al dagen lang liggen, terwijl ze aan het bedenken was wat ze wilde met haar leven.
“Het loopt altijd anders dan we willen.” Fluisterde Naylene. “Wat helemaal niet erg is, want als dat niet het geval was, hadden we hier waarschijnlijk nooit gezeten.” Naylene had nooit gedacht dat ze zou trouwen, zeker niet met haar beste vriend. Ze had nooit de behoefte gehad om die stap in een relatie te nemen. Bij Michael was het natuurlijk gekomen, ze zouden de rest van hun leven toch samen doorbrengen. Trouwen was dan de extra stap die genoeg aangaf.
“Nay!” Bracht Michael lachend uit.
“Wat het is toch zo?” Naylene wist zeker dat Michael het ook nooit aan had zien komen. Misschien toen ze eenmaal bij elkaar waren gekomen, maar een aantal jaar geleden? Nooit.
“Dat bedoelde ik niet. Je praat er om heen.” Misschien deed ze dat een beetje, maar soms vond ze het ook eng, uitspreken wat ze wilde in het leven. Wat nou als ze er niet in zou slagen? Dan voelde het als een verlies. Aan de andere kant, ze zat hier met Michael. De enige persoon waarvan ze zeker wist dat hij nooit zou oordelen over hetgeen wat in haar hoofd om ging.
“Daar ben je echt veel te goed in.” Mompelde Michael er nog achteraan.
Naylene draaide zich om, zodat ze Michael een kus kon geven, als een soort van verontschuldiging. Soms vond ze het moeilijk, ondanks dat het Michael was.
Voorzichtig sloot Naylene haar ogen, zodat ze zichzelf even weg kon brengen in een andere wereld, waar alles kon en mocht.
“Ik denk dat als ik echt mag kiezen, dan zou ik graag weer een hond in mijn leven willen hebben?” Het was al een hele tijd geleden dat er een hond door hun huis had gelopen. De dag dat Naylene, Benjamin mee naar huis had genomen, had ze een hond voor haarzelf en een kat voor Michael bij zich gehad. Afscheid nemen van een hond was echter moeilijk. Daarbij was het niet altijd even makkelijk om een hond in huis te hebben als ze zo vaak verhuisden.
“Een hond is geweldig. Een grote, zodat hij mee kan rennen als we met de paarden zijn.” Naylene moest glimlachen. Gewoon omdat ze het voor haar zag. Hoe er een grote hond was, die lekker aan het mee rennen was. Michael die haar waarschijnlijk bij op het paard had gehesen. Het klonk allemaal heel idyllisch.
“Ik denk dat voor de rest het werk weer heel erg wennen wordt.” In Boise had Naylene nog wel een baan gehad op een kantoor. Dat was nu toch ook al weer even geleden. Het ging wel wennen zijn om voor de klas te staan, zeker omdat het helemaal niet natuurlijk voor haar kwam.
“Als ik echt diep van binnen kijk, wil ik misschien wel iets meer met rechten? Misschien rechter? Maar aan de andere kant voel ik me dan weer hypocriet, omdat ik ook lang niet alles goed heb gedaan in het leven en waarom zou ik dan over andere gaan oordelen?” Naylene vond het één ding om een moordenaar te veroordelen, wat ze zeker verdiende. Het was echter niet alsof ze er zelf onschuldig in was. Ze had dingen gedaan die er voor zouden zorgen dat ze in de gevangenis zou komen, als mensen er achter zouden komen. In hun wereld was het echter heel anders. Dat maakte echter nog niet meteen dat zij kon oordelen over anderen.
“Ik denk dat je daar echt heel erg goed in zou zijn.” Michael hield haar steviger vast dan hij hiervoor had gedaan.
“Je bent geknipt om zoiets te doen.”
“Het voelt hypocriet om zoiets te willen, om mensen te veroordelen om hetgeen wat ze hebben gedaan, terwijl ik mijzelf ook niet altijd netjes heb gedragen.” Ze was lang niet zo erg als een gemiddelde vampier. Daarin hadden ze met z’n drieën genoeg regels, maar toch.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ik zie niet in waarom je het niet zou kunnen doen. Natuurlijk, je hebt slechte dingen gedaan. Wij allemaal, maar betekent dat dat we nooit meer onze passies mogen volgen? Dat we geen vliegtuigen meer mogen vliegen, dat Linn niet meer in een winkel kan werken of als kapster aan de slag kan, omdat ze slechte dingen heeft gedaan?’
‘Dat is niet hetzelfde, Mike. Ik zou in de gevangenis moeten zitten voor de dingen die ik heb gedaan. Wij allemaal,’ wees Naylene hem terecht. Michael haalde zijn schouders op. Het gesprek over hun wensen was zo onschuldig begonnen en hij wilde het niet verdraaien naar een discussie om iets wat nu nog niet eens aan de orde was. Hij hoopte alleen dat Naylene zelf ook in zou zien dat hetgeen wat ze wilde, wel degelijk bij haar paste.
‘Ben je al klaar met discussiëren? Dat ben ik niet van je gewend,’ zei Naylene lachend, terwijl ze zich naar Michael draaide. Michael schudde zijn hoofd en gaf haar een kus.
‘Ik wil niet met je discussiëren. Niet over dit. Als je nog niet klaar bent om mijn argumenten te horen, dan is dat prima. Ze zullen er nog steeds zijn als je jezelf wel in dat licht kan zien.’ In Michael zijn ogen was Naylene degene die de situaties het beste af zou kunnen wegen. Het zou niet eens haar taak zijn om te veroordelen. Ze zou enkel een passende straf moeten geven. Dat ze zelf die dans een aantal keren was ontsprongen, dat was dan maar zo. Niemand zou daar ooit achter kunnen komen.
‘Wanneer ben jij zo wijs geworden?’
‘Ik heb van de besten geleerd,’ grapte Michael, al was het wel degelijk waar. Hij had al meer dan een eeuw mogen aanhoren hoe Naylene en Linn met elkaar hadden gepraat. Hoe volwassen en intelligent hun conversaties soms hadden kunnen zijn en hoe ze elkaar behandelden als gelijken. Vanzelfsprekend was Michael hetzelfde gaan doen. Ondanks dat het niet altijd zo leek, had hij een hoop te zeggen. Zeker als het ging om zijn beste vriendin en nu, zijn vrouw.
‘Dus dit is het dan? Geen discussie over hoe ik als heks altijd al de balans probeer te bewaren?’ Naylene bestudeerde zijn gezicht, wellicht om te zien of hij geen grapte. Haar serieuze, bestuderende ogen maakten dat Michael moest lachen. Hij schudde nogmaals zijn hoofd en hield Naylene stevig vast, zoals hij daarvoor ook had gedaan.
‘Ik praat liever nog over een hond. Dat vond ik een leuk idee. Weet je wat voor een hond je zou willen?’
‘Oké, we praten over de hond,’ besloot Naylene, terwijl ze zich tegen hem aan nestelde. ‘En nee, nog niet. Ik vond het erg leuk om een labrador te hebben. En ik wil denk ik sowieso een grote hond.’
‘Linn probeert je vast over te halen om een kleintje te nemen.’
‘Als ze een klein hondje wil, dan moet ze die zelf nemen. Ik wil er eentje waar je echt goed mee kan wandelen en rennen.’ Michael grinnikte. Hij vond het mooi om te zien hoe verschillend de twee van elkaar waren. Dat de één zoiets anders zou willen dan de ander.
‘Stiekem houdt ze wel van grote honden. Ze was dol op Watts.’ Dat was de hond die Naylene mee had genomen toen ze Benj had ontmoet. Voor hem had ze een kitten meegebracht, waar Michael ontzettend dol op was geweest. Al was het maar omdat de kat vanaf het begin een hekel had gehad aan Ashton.
Michael pakte zijn telefoon uit de broekzak van zijn joggingroek en ging zo liggen dat hij zijn armen nog altijd om Naylene heen had, maar hij ook met zijn handen de telefoon vast kon houden en kon kijken. Op het internet zocht hij naar grote honden, zodat ze vanzelf een aantal rassen tegen zouden komen die Naylene aan zouden spreken.
‘We gaan geen hond nemen, Mike.’
‘Natuurlijk wel. Wat is het verschil tussen een paard voor mij en Linn en een hond voor jou? Paarden kosten zelfs nog meer tijd.’ Daar was Michael van overtuigend. Hij scrollde door de internetpagina en stopte toen hij één van de honden zag. Hij klikte de foto aan. ‘Deze?’
Op de foto was een vrolijke Berner Sennen te zien. Al waren vrijwel alle foto’s van vrolijke honden geweest, wat de keuze niet veel makkelijker leek te maken. Naylene leek echter wel te weten waar ze naar zocht, of juist niet, aangezien ze haar hoofd schudde en de foto weer weg klikte. In plaats daarvan, tikte ze een andere foto aan, van twee grote honden die trots naast een jongetje zaten.
‘Dat zijn toch geen honden meer?!’ vroeg Michael. ‘Dat zijn gewoon… Beren.’
‘Het zijn New Foudlanders!’ Naylene wees naar de titel onder de foto. ‘Zijn ze niet mooi?’
Michael knikte. Het waren grote honden, maar ze zagen er erg mooi uit. Aanwezig, ook. Dat was echter geen probleem. Michael besloot om op het ras te zoeken en zo kwam hij uit bij een pagina die namen suggereerde voor het specifieke ras dat ze hadden gevonden.
‘Oh, god! Nay, we moeten hem deze naam geven!’ Michael wees de naam aan op zijn scherm. ‘Dit is de meest awesome naam ooit.’
‘Earl Gray?’ las Naylene voor. ‘Zoals de thee?’
‘Zoals onze toekomstige hond, Earl Gray. We kunnen hem Earl noemen in het kort, of Gray. Of Earlie.’
‘We gaan hem geen Earlie noemen, Mike,’ zei Naylene lachend. ‘Dan houden we het gewoon op Earl.’
Michael begon te glunderen en Naylene leek zich te beseffen wat ze zojuist had gezegd. ‘Ik heb nog niet toegezegd!’
‘Maar je wil het wel!’ hield Michael vol. ‘Je wil het héél graag.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een hond bracht veel verantwoordelijkheid met zich mee. Naylene wist niet in hoeverre ze voor een hond kon zorgen als haar baan er voor zorgde dat ze hele dagen weg was. Zeker als Michael een nieuwe studie wilde doen en Linn waarschijnlijk druk was met zaken voor de school. Ondanks dat Linn en Michael alles niet heel erg serieus hadden genomen, wist Naylene dat Linn het leuk vond dat ze op een school kon werken. Ze zag al voor zich hoe haar vriendin alle feesten en tripjes regelde. Dat maakte dat een eventuele hond een groot deel van de dag alleen thuis zou zitten.
“Stop met overdenken.” Fluisterde Michael. Naylene haalde haar schouders op. Ze wist ook wel dat ze dat deed, maar het was een leven dat ze in huis zouden nemen. Daar moesten ze in haar ogen wel goed voor kunnen zorgen. Zeker als het zo’n grote hond was als een New Foundlander. Die hadden veel beweging nodig.
“We kunnen dit. We hebben ervaring met dieren en we hebben tijd genoeg met een hond. De komende tijd ben ik sowieso nog thuis. Al die dingen zijn voor later. Ideeën die we allemaal nog een keer uit kunnen voeren, een hond kan nu. Dus we kunnen op zoek naar een pup.” Daar kon Naylene weinig tegenin brengen. Michael had zelfs al een naam gevonden voor de hond en ondanks dat ze er lacherig over had gedaan, zag Naylene het al voor zich.
“Ik denk dat als we gesettled zijn in Texas we kunnen gaan kijken of er ergens een nestje is.” Stemde Naylene uiteindelijk in. Ze kon dit toch niet winnen. Stiekem wilde ze zelf ook wel een hond rond hebben rennen. Eentje waarmee ze de bossen in kon, dingen kon leren. Ze had Watts geweldig gevonden en ze wist zeker dat hun nieuwe hond ook een schat van een beest zou worden, als ze hem maar goed op zouden voeden.
“Yes!” Michael trok Naylene nog dichter bij zich. Waardoor Naylene begon te glimlachen. Diep van binnen had Michael misschien nog wel liever een hondje gewild dan zij zelf deed. Ze hadden genoeg tijd om een hond uit te zoeken die bij hen paste, het hoefde niet meteen morgen.
“Ik vind het leuk dat je er zo enthousiast over bent. Je vindt het misschien nog wel leuker dan ik het vind.”
“Natuurlijk. Honden zijn geweldig.” Dat vond Naylene ook. Honden waren zo trouw, het maakte het echt bijzonder.
“Zullen we een stukje gaan wandelen?” Ze hadden al de hele dag in het huisje gezeten. Wat niets uitmaakte, maar Naylene vond het ook heerlijk om een stukje door de natuur te lopen. Ze zaten op een prachtige plaats, waar ze een hele tijd konden wandelen als ze dat wilden. Het was nu nog licht buiten, dus konden ze nog genieten van de schoonheid.
“Als jij dat wil?”
“Alleen als jij ook wil.” Ze zaten hier om rustig samen te kunnen zijn. Als Michael iets niet wilde, dan zou Naylene hem daarin echt niet storen.
“Natuurlijk. Op het moment is het enige wat ik wil, bij jou zijn.”
“Wie had ooit gedacht dat je zo sappy kon zijn.” Natuurlijk had Naylene dat wel geweten. Het was iets van Linn wat Michael over had genomen. Het was echter wel oprecht. Ze vond het fijn om dat soort dingen te horen, ondanks dat ze bij ieder ander waarschijnlijk een rilling over haar rug zou krijgen. De woorden van Michael waren alleen maar prettig. Deze tijd ging immers ook om samen zijn.
“It’s cute.” Stelde Naylene, Michael gerust, omdat ze aan hem kan kon zien dat hij er een beetje onzeker door was geworden. Ze waren getrouwd. Voor hen betekende het dat ze de rest van hun leven samen zouden zijn. Dus natuurlijk wilde ze ook zoveel mogelijk tijd met elkaar door brengen. Getrouwd zijn was voor hen iets heel anders dan voor mensen. Dat was Naylene meteen al duidelijk geweest toen zij en Linn het ooit over trouwen hadden gehad. Het leek een sprookje, maar Naylene had toen al gedacht dat het ook uit kon lopen op een totaal ramp. Ze wist zeker dat het bij Michael en haar niet zo uit zou pakken. Ze zou hem niet zat worden en andersom ook niet. Ze hadden de afgelopen jaren al wel laten zien dat ze niet zonder elkaar konden.
De twee maakten zich klaar om naar buiten te gaan. Waar ze nog een hele tijd samen liepen. De dagen die daar op volgden waren ook nog gevuld met elkaar. Het was alsof ze in hun eigen bubbel zaten. Jammer genoeg kwam aan alles een einde en moesten ze uiteindelijk wel de reis naar Texas maken. Op dat moment in het bos, dachten ze daar echter beiden nog niet over na, veel te druk met elkaar.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De zoektocht naar een heks die hem kon helpen vinden waar hij zo wanhopig naar opzoek was, had enkele weken stil gelegen. Het was Ashton duidelijk geworden dat de heks die hij had gevonden in Tokio hem niet zou gaan helpen. Hij had wel wat schade aangericht, maar zelfs dat leek niet goed genoeg te zijn. De meerdere vampiers die haar hadden omringd waren een extra uitdaging geweest, maar Ashton was zijn interesse verloren. Hij zou een ander zoeken voor hetgeen wat hij nodig had. Dat had echter meer aandacht en zorg van hem gevraagd dan dat hij had verwacht. Hij wist nu dat hij niet zomaar een heks nodig had. Hij had iemand nodig die sterker was dan Naylene.
Het was ingewikkeld. Naylene was ontzettend sterk, doordat ze al meer dan vijfhonderd jaar over de aarde rondliep. Nu ze vrijuit haar magie kon beoefenen, leek ze er gemakkelijker mee om te kunnen gaan en alleen nog maar sterker te zijn. Ashton had betwijfeld of hij een soortgelijk iemand kon vinden. Iemand die net zo lang als Naylene bestond, maar dat leek haast onmogelijk. Dat betekende dat hij op zoek had moeten gaan naar heksen die op een andere manier aan hun magie kwamen. Lang geleden had Naylene hem verteld over groepen heksen die hun kracht putten uit al hun overleden voorouders. Die connectie was ontzettend sterk. Dat was wat hij nu nodig had.
Na wat onderzoek was Ashton er achter gekomen dat één van die groepen nog acties was in New Orleans. Hij had het vliegtuig genomen en had zich gedragen in de stad. Naar zijn idee was hij niet opgevallen, wat hem de tijd had gegeven om alles en iedereen te bestuderen. Er waren veel verschillende wezens en zelfs onder de heksen leek een grote verdeling te heersen, wat het voor hem lastig had gemaakt om de juiste soort te vinden.
Ashton had vooral de nachten doorgebracht rondom de verschillende groepen. Hij had het idee gehad dat de heksen toen actiever waren geweest. Hij wist van Naylene dat kosmische gebeurtenissen hun krachten ook konden versterken, wie weet lag het daar aan.
Uiteindelijk had hij een groep gevonden die hun nachten had gespendeerd op het grote kerkhof. Ashton had de spreuken die ze hadden genoemd niet kunnen verstaan. Ze hadden anders geklonken dan hij gewend was geweest, maar de plek waar ze de magie beoefenden was voor Ashton een aanwijzing dat dit de groep heksen was die hij had gezocht.
Een deel van de heksen leek samen te wonen in een ouder huis, wat stamde uit de achttiende eeuw. Het lag niet midden in de stad, wat het wat afgelegener maakte. Ashton had het huis van een afstand bekeken, om te bepalen of het een huis was waar hij zomaar naar binnen zou kunnen gaan. De heksen kennende zou dat niet het geval zijn. Ze waren immers voorbereid op ongewenste gasten.
Vandaag was de dag dat hij de heksen om hulp zou vragen, of zou gaan onderhandelen. Op dit moment maakte het Ashton vrij weinig uit wat hij zou moeten doen om Naylene te kunnen vinden. Hij had haar al maanden niet meer gezien. Hij wist niet waar ze was, wat er in haar leven om ging. Iets waar hij niet goed mee om kon gaan. Het gaf hem een onrustig gevoel en in zijn ogen zou hij het gevoel alleen kunnen laten verdwijnen als hij Naylene zou vinden.
Vreemd genoeg kon hij het terrein van de heksen bewandelen zonder dat hij aan werd gevallen. Dat terwijl hij er van was overtuigd dat de heksen zijn aanwezigheid door hadden. Het was haast voelbaar in de lucht. Daardoor wist hij ook dat hij geen onverwachte bewegingen moest maken. Hij moest niet meteen alles op alles zetten. Wellicht kon hij de heksen met zijn charmes omhalen.
Ashton kwam aan bij de deur en hief zijn hand om te kloppen. De deur werd echter al geopend door één van de heksen. Fysiek oogde ze iets ouder dan dat hij was. Ergens in de dertig, gokte hij.
‘Ja?’ vroeg ze ongeduldig.
‘Ik wil met jullie oudste spreken.’ Hij of zij was degene die de baas was. Degene die de belangrijkste beslissingen maakte.
‘Wat maakt dat je denkt dat ze zomaar een vampier zal zien?’ vroeg de vrouw in de deuropening. Normaal gesproken zou Ashton haar aan de kant duwen. Ze zag overduidelijk niet in dat hij dit nodig had. Dat dit één van zijn laatste mogelijkheden was om Naylene te vinden.
‘Alsjeblieft?’ vroeg Ashton. ‘Ik ben hier niet voor niets gekomen. Ik heb maar een paar minuten nodig. Ik denk echt dat jullie, dat zij, de enige zijn die me kunnen helpen. Anders had ik hier niet gestaan.’ Zeker niet zo geduldig als dat hij nu was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Al dagen was het onrustig rond het oude landhuis aan de rand New Orleans. Enkele dagen geleden hadden de heksen al doorgekregen dat ze een ongenodigde gast in hun buurt hadden. De jongere heksen hadden zich er ongemakkelijk bij gevoeld, hadden iets willen doen om de gast zo snel mogelijk weg te krijgen, zeker toen ze door hadden gekregen dat het een vampier betrof. De oudere heksen wisten dat een onbekende vampier niet zomaar op hun stoep stond. Hij wilde iets en een deel van hen was zeker in voor een goede onderhandeling, zeker als de uitkomst voor hen gunstig was.
De oudsten hadden dan ook geduldig gewacht totdat de vampier hun had benaderd. Alsof er niets veranderd was aan hun dagelijks leven. Terwijl ze zich wel echt bezig hadden gehouden met de man, benieuwd naar wie hij was en wat hij hun te bieden had. Het was niet altijd makkelijk geweest om een heks te zijn in een stad als New Orleans. Ieder kleine vorm van hulp namen zij dan ook maar al te graag aan.
Het was één van de jongere heksen die de deur had geopend voor de vampier. Vanuit verschillende kamers van het huis, waren het echter de andere heksen die het in de gaten hielden. Voornamelijk één van hen was zeer geïnteresseerd in de man: de vrouw om wie hij had gevraagd, de oudste.
“Martha.” Klonk vanuit één van de kamers.
“Wees een goede gastvrouw en nodig onze gast uit, om binnen te komen.” De oudste, Melisandre Naismith, deinsde niet terug van een vampier. Nu werd hij misschien tegengehouden door het feit dat vampiers niet zomaar ieder huis binnen konden treden. Ze had echter genoeg kracht om er voor te zorgen dat hij nooit meer naar binnen kon komen. Als hij iets probeerde, zou hij misschien niet eens het huis, voor hem, levend verlaten.
“Maar…” Probeerde de jonge vrouw tegen te spreken. Iets waar ze in dit totaal niet van gediend waren. De ouderen moesten met respect behandeld wordt.
“Doe wat er van je gevraagd wordt, kind.”
De vrouw kon voor zich zien hoe de man met een zelfvoldane grijns naar de jonge heks keek, terwijl ze zei dat hij binnen mocht komen.
“Vertel de gast dat ik hem boven wil ontmoeten en zorg er voor dat je zusters zich er niet mee bemoeien.” De vrouw had het beste voor met haar coven, dat was hetgeen wat op de eerste plaats kwam. Of ze dit nou deed uit bescherming of dat ze er zelf meer uit kreeg, dat maakte weinig uit.
Melisandre wachtte bij de deur van haar kamer, om de vampier te verwelkomen.
“Ik wist dat er heksen waren die weten wat ze doen.” De vleierij van de man zou hem helemaal niets helpen. De vrouw wilde enkel weten wat de vampier hier kwam doen.
“Ik ben enkel nieuwsgierig waarom een weldenkende vampier als uwzelf, zo dringend een heks moet spreken, meneer Irwin.”
Ondanks dat de man zijn best leek te doen zijn verbazing leek te verstoppen, verraadde zijn gelaatstrekken hem, al was het maar een minuscule verandering.
“U dacht toch niet dat heksen als onszelf, die een ongenodigde gast hebben die ze al dagen in de gaten houden, niet proberen te ontdekken wie hij is en wat zijn mogelijke motieven zijn.” De vrouw wees naar de stoelen, ten teken dat Ashton plaats moest nemen.
“En heeft u die ontdekt. De motieven?” De manier waarop Ashton sprak, deed haar vermoeden dat hij dacht dat hij een gelijke had gevonden. Melisandre wist echter dat niets minder waar was. Ze zou zo van de vampier winnen, mocht dat nodig zijn. Op het moment was dat echter niet aan de orde. Ze was bereid hem aan te horen en dan te bepalen of hij haar tot dienst kon zijn of niet.
De vrouw schudde met haar hoofd. Ondanks dat ze had geweten wie ze voor haar had, wist ze niet precies wat de man wilde hebben. “Nee, en dat intrigeert me. Dat is de reden dat u nu hier zit meneer Irwin. Ik stel voor er niet te veel omheen te draaien. Wat is het waar u een heks voor nodig hebt?” Door dat eerst te bepalen, kwam ze daarna wel uit op meer dan dat. Of ze er aan mee wilde werken, wat hij voor haar kon doen. Ze hield de kaarten tegen de borst, zoals een echter onderhandelaar dat deed.
“Dat zal ik u vertellen, mevrouw…”
“Naismith.”
“Dat zal ik u vertellen, mevrouw Naismith.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was gekkenwerk dat hij, als vampier, een huis vol heksen binnen wandelde. Zelfs met de manier waarop hij normaal vocht, wist hij dat hij geen enkele kans zou maken als de heksen zich tegen hem zouden keren. Hij betwijfelde echter of ze dat zouden doen, aangezien de oudere vrouw die tegenover hem stond, wist wie hij was. Dat ze nog niet achter zijn motieven was gekomen, vertelde Ashton dat hij nog altijd in staat was om een geheim te bewaren. Om een dubbelspel te spelen, mocht het nodig zijn. Daarnaast hielp het hem ook in zijn zaak om Naylene te vinden.
‘Ik ben hier omdat ik iemand probeer te vinden, ziet u. Iemand van wie ik ontzettend veel houd.’ Dat deel was niet gelogen. Hij had altijd van Naylene gehouden. Die liefde was nooit verdwenen en in Ashton zijn ogen zou dat ook niet gaan gebeuren. Dat hij met andere vrouwen naar bed ging, stond voor hem los van hetgeen wat hij voor haar voelde. Wat hij kon doen, de vampier die hij was en hoe zeer zij het daar niet mee eens was, ook dat stond voor hem los van de gevoelens die ze voor elkaar hadden ontwikkeld door de jaren heen.
‘En deze persoon, die houdt niet van jou? Maar toch ben je vastberaden om diegene te vinden?’ Ashton wist niet of mevrouw Naismith aan het gokken was, of dat ze dacht de situatie te kennen. Dat ze beweerde dat Naylene niet van hem hield, maakte het moeilijker voor hem om beleefd te blijven. Hij wilde zichzelf niet verraden, maar zijn gebalde vuist zou vast al een aanwijzing voor de oudste heks zijn dat haar woorden hem hadden geraakt.
‘In tegendeel,’ wierp hij tegen. ‘Ze houdt ook van mij. Soms meer dan dat ze mijn acties verafschuwt. Dat kan haar bang maken, laten twijfelen. Ik weet echter zeker dat haar gevoelens voor mij het altijd winnen.’ Ze hadden het al gewonnen van Linn haar afkeuring. Zelfs na alles wat hij had gedaan, was Naylene voor een lange tijd bij hem gebleven. De laatste keer dat hij haar had gezien, had ze op het punt gestaan om samen met hem weg te rennen. Dat was echter nooit door gegaan en Ashton had niet geweten wat daar de reden voor was geweest. Dat wist hij nog steeds niet. Hij gokte dat Linn of Michael er achter had gezeten, waarschijnlijk Linn. Hij kon Naylene echter nergens traceren en dat maakte hem ongerust. Hij wist dat hij het zou merken als ze dood zou zijn. Zo sterk was hun band.
‘Als u denkt dat ik of mijn heksen onze tijd gaan verspillen aan een simpele spreuk om iemand haar locatie te vinden, dan bent u aan het verkeerde adres,’ sprak mevrouw Naismith. Ashton zuchtte. Dat was hetgeen wat hij al had geprobeerd. Geen enkele heks had die spreuk kunnen laten slagen. Ashton vermoedde dat Naylene daar zelf de oorzaak van was. Toen hij eindelijk iemand had gevonden die gelijkgestemd was aan Naylene, was ook dat mislukt.
‘Een simpele locatiespreuk is niet voldoende, mevrouw Naismith. Degene die ik zoek, ze is zelf ook een heks. Niet alleen dat, maar ze is ook een vampier. En dat al voor meer dan een half millennium. Dat maakt haar ontzettend sterk. Ik vermoed dat ze, waar ze dan ook is, de spreuken kan afweren.’
Ashton zijn woorden leken de aandacht van de vrouw te hebben getrokken. Meer dan eerst. Hij zag iets in haar blik, maar kon niet goed peilen wat het was. Wellicht was ze verbaasd over het horen van de combinatie tussen een heks en een vampier. Als ze echter zo oud was, zou ze dat toch moeten weten.
‘Een afvallige?’ Ze zette een stap naar Ashton toe. ‘Weet u dat heel zeker?’
‘Ik ben er heel zeker van. Ik heb het meerdere keren gezien.’ En meegemaakt. Naylene had haar magie soms per ongeluk naar hem geuit, maar de laatste jaren was hij bewust slachtoffer geworden van haar magie. ‘Als iemand haar kan vinden, dan bent u dat. Of één van uw heksen. Iemand die ook veel kracht heeft, van de voorouders. Ik weet dat jullie daar energie uit putten en ik denk echt dat het één van de weinige manieren is om haar te kunnen vinden.’
Ashton wist dat hij dit niet zomaar kon vragen. Hij zou haar moeten overtuigen, argumenten moeten geven waarom het belangrijk was voor hem om Naylene te vinden. Daarnaast zouden de heksen hem niet zomaar een gunst verlenen. Hij zou er iets voor moeten aanbieden.
Het probleem was dat hij niet wist wat de heksen wilden. Daarnaast was hij niet de enige vampier in deze stad. Er waren vampiers die ouder en sterker waren. Het verschil was echter dat Ashton door het vuur zou gaan voor Naylene. Als hij haar zou kunnen helpen met de hulp van de heksen, in ruil voor een naar klusje wat hij moet opknappen, of een gevaarlijke boodschap die hij af zou moeten leveren, dan zou hij dat doen. Hij zou tot het einde gaan, en nog daar voorbij, als dat zou betekenen dat hij Naylene weer op zou kunnen zoeken en met haar zou kunnen praten. Haar vragen naar de reden dat ze hem achter had gelaten, dat ze geen contact met hem had gezocht.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Heksen die magie af konden nemen van anderen of objecten waren schaars. In de kringen waar mevrouw Naismith zich bevond waren er wel eens heksen geweest die zo om waren gegaan met hun magie. Een vampier met dezelfde krachten, dat was iets waar ze vrij weinig over had gehoord. Ze bestonden, maar om hen te vinden was nog moeilijker. Zeker omdat zij er vaak voor kozen zicht niet aan te sluiten bij een coven. Hun krachten voor henzelf te houden, terwijl ze juist sterk genoeg waren om die te delen met anderen.
Ashton had met zijn uitspraak dan ook zeker de aandacht getrokken van de oudere heks. Ze wist echter als de beste hoe ze moest doen alsof het haar weinig deed. De vampier was zo bezig met zijn eigen belangen, dat het niet eens moeilijk hoefde te worden. De man moest het idee krijgen dat hij er voor moest werken.
“En u denkt dat wij zomaar de eerste beste vampier die hier komt vragen om een gunst helpen?” vroeg de heks dan ook. Ze wilde zeker meer weten over de vrouw die gezocht werd. Er waren manieren om locatiespreuken te ontwijken, maar toch zeker niet voor een langere tijd. Hoe de vrouw het voor elkaar had gekregen en wat voor magie ze precies voor gebruikte. Iedere groep van heksen had immers hun eigen spreuken en het was altijd interessant om daar meer over te weten.
“Nee natuurlijk niet. Ik ben bereid om te doen wat er voor nodig is. Er is vast iets wat u beter door een vampier op kan laten knappen.” Dat was wat ze graag van de andere kant had willen horen. Ze moest weten dat de vampier er alles voor wilde doen wat nodig was. Dat hij dacht dat hij hier een groot aandeel in had. Zelf zou ze wel bepalen in hoeverre dat waar was.
“Dat is goed om te horen. Daar dient enkel wat overleg met mijn groep voor te worden gedaan.” Er moest iets gebeuren, maar ze zouden nog wel zien wat precies. Als de vampier het voor hen wilde doen, en niet zomaar terug zou deinzen, zouden ze daar zeker dankbaar gebruik van maken.
“Natuurlijk. U bent hier niet alleen. Al kan ik wel merken dat iedereen hier naar u luistert.” Met wat extra vleierij hoopte Ashton natuurlijk om zo snel mogelijk tot een oplossing te komen. Melissandre was daar totaal niet vatbaar voor, dat ze hem duidelijk kon maken. In dit geval wilde ze hem graag in die waan laten.
“U weet dat ik wat meer informatie nodig heeft over deze vrouw, voordat we over kunnen gaan om haar te zoeken. Zelfs de voorouders kunnen niet zomaar aanvoelen over wie u nu praat.”
“Uiteraard.” Tot nu toe was de vampier stil geweest over de vrouw die hij zocht. Alleen wat ze was. Of hij dat bewust had gedaan of niet, het zou niet verder kunnen en dat leek hij zelf ook wel te weten.
“Wanneer u mij verzekerd dat u mij helpt, tegen welke prijs dan ook, dan kan ik u meer over haar vertellen.”
“Als u mij over haar vertelt kunnen wij in de tijd dat we overleg hebben gepleegd, al kijken of we haar kunnen vinden. Zoals u al zei, het is misschien geen makkelijke taak en kan een paar dagen in beslag nemen. Uw antwoorden krijgt u wanneer u ons heeft geholpen.”
Ashton leek er mee in te stemmen. Hij ging iets rechter op in zijn stoel zitten en keek bedenkelijk, alsof hij de vrouw aan wie hij dacht voor zich probeerde te zien. Zelf had de heks er een stuk papier bij gepakt, om alles op te schrijven wat de man haar zou vertellen. Ze vond het belangrijk om zoveel mogelijk te weten te komen.
“Haar naam is Naylene.” Natuurlijk zei de naam haar niet meteen wat. Er waren wel meer vrouwen die dezelfde naam hadden.
“Naylene.” Humde de vrouw, terwijl ze de naam opschreef.
“Naylene Kimbell.”
Dat leverde al wel iets meer herkenning op. Vooral de achternaam.
“Kimbell. Dat klinkt als een Schotse naam?”
“Dat klopt, ze is Schots. Ze is daar geboren en is daar ook veranderd in een vampier.”
Terwijl Ashton door ging over het vertellen over de vrouw en er vooral details bij haalde die er helemaal niet toe deden. Was Melissandre bezig met iets anders. Zelf was ze ook Schots, daar had ze ook haar voorouders. De coven die zij hadden bestond uit heksen van over de hele wereld, daardoor hadden ze ook voorouders die overal en nergens vandaan kwamen. Die bleven ze voeden, zodat ze altijd een sterke band hadden met het leven dat hierna was. Heksen waaruit ze hun magie konden putten en voor de meer duistere dingen konden gebruiken. Daarvoor moest er wel een soort van band bestaan. Het zou best kunnen dat de heksen ver weg dezelfde voorouders hadden. Dan zou het vinden van de vrouw makkelijker zijn dan ze in eerste instantie hadden gedacht. Zelfs als het niet zo was, werd het makkelijker omdat er meerdere voorouders waren, die Schotse roots hadden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Op dit moment was Ashton niet de sterke onderhandelaar die hij kon zijn. Hij had nog geprobeerd om de heks om te praten, zodat hij niet teveel informatie in één keer vrij zou geven. Het had echter logisch geklonken dat ze meer nodig had gehad dan alleen een vage beschrijving. Ze wisten immers niet waar ze aan zouden beginnen. Ashton was wanhopig geworden in zijn zoektocht en hij wilde doen wat daar voor nodig was. Als hij nu zou onderhandelen, zou hij zichzelf alleen maar in de weg lopen. Dan zou hij het gehele proces vertragen en dat was wel het laatste wat hij nu wilde.
Dus Ashton vertelde aan de heks. Hij vertelde alles wat hij maar kon bedenken over Naylene. Hij vertelde dat ze eerst een heks was geweest, maar was veranderd door een vampier. Hij vertelde over het moment dat hij haar had ontmoet en aan had gezien voor niets meer dan een prooi waar hij die avond mee had kunnen spelen. Ze had hem vrijwel meteen zijn ongelijkheid gegeven en vervolgens hadden ze bijzondere gesprekken gehad over het leven met de onsterfelijkheid en hoe ze daar tegen aan hadden gekeken. Hij noemde de momenten waarop hij de magie had gezien, de specifieke dag waarop Naylene aan hem had verteld wat ze had gekund. Dat had ze hem die dag ook laten zien.
Hij sprak over hun laatste dagen. De gesprekken, het gevoel dat het voor even weer was geweest als aan het begin. Toen nog niemand hen voor de voeten had gelopen. Geen Linn die haar oordelen nooit voor zich had kunnen ouden. Geen Michael die Naylene haar aandacht had kunnen trekken met zijn stomme spelletjes en zijn onnodige verlangen naar haar.
‘Ik heb haar voor het laatst gezien in Japan. Ik was er echt van overtuigd dat we samen weg zouden gaan, de wereld in. Ze had nog één ding wat ze moest doen, dat is ze gaan doen en sindsdien heb ik haar niet meer gezien.’ Hij had geweten dat ze naar Michael was gegaan. Michael, natuurlijk. Het had voor de hang gelegen. Of ze het nou met veel of weinig woorden had gezegd. Ashton was niet blind geweest. Er was echter iets gebeurd in de tijd dat zij daar naar toe was gegaan. Want sinds dat moment had hij haar niet meer kunnen vinden.
‘Waar is ze naar toe gegaan?’ vroeg de heks aan hem. Tijdens het verhaal hadden haar ogen nauwelijks naar hem gekeken. Ze had hem alleen maar aangehoord, terwijl haar pen over het papier had gegleden. Zo nu en dan had hij geprobeerd om te kijken welke woorden ze op had geschreven, wat ze belangrijk had gevonden en welke zaken ze achterwege had gelaten. Ze had echter iedere keer het boekje van hem weg gedraaid, waardoor Ashton geen idee had wat ze neer had gekrabbeld.
‘Ze ging naar Michael, om gedag te zeggen. Afscheid te nemen. Ik weet zeker dat ze dat nog altijd heeft gedaan. Ze kon niet meer van hem houden. Niet na alles wat hij had veroorzaakt en over zich heen had geroepen. Hij had teveel fouten gemaakt in haar ogen.’
‘Is het niet naïef om te denken dat ze deze Michael niet kan vergeven, maar jou wel?’ vroeg mevrouw Naismith aan hem. ‘Wie weet is ze bij hem, waar ze wil zijn en heeft ze simpelweg gekozen voor een ander leven dan dat jij voor ogen had.’
Ashton schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat is niet zo. Ik weet het zeker! Ik kan het voelen. Wat Nay en ik hebben, dat is veel meer dan een simpele relatie. Het is een speciale band en ik kan voelen dat er iets anders aan de hand is. Ik weet alleen niet waarom ze zo koppig doet en niet gevonden wil worden.’
De vrouw trok haar wenkbrauwen op, maar zei verder geen woord. Ashton zuchtte en liet zich weer iets terugzakken in de stoel. Hij wreef over zijn voorhoofd en kneep zijn ogen kort dicht. Voor even twijfelde hij of hij de verkeerde keuze had gemaakt om hier te komen. Of het allemaal niets uit zou halen. Dan was dit weer een ander doodlopend einde, zoals hij al had gehad in Japan.
‘Je bent gefrustreerd,’ merkte Melissandre op. Ashton snoof, niet wetend wat ze nog meer van hem wilde horen. Hij vond het vanzelfsprekend dat hij zich zo voelde. Hoe kon het ook anders? Iedereen zou toch gefrustreerd raken als ze voor een lange tijd naar iemand zouden zoeken, zonder ook maar enig resultaat?
‘Ik moet gewoon weten dat dit gaat werken,’ gaf Ashton aan. Hij had al benoemd dat hij alles zou doen. Daar stond hij nog steeds achter. Als iemand gedood zou moeten worden, als ze iets nodig zouden hebben voor een ritueel. Wat het ook was, hij zou zonder moeite de taak volbrengen en hen leveren wat ze nodig hadden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ze hadden genoten van hun tijd samen. Aan alles kwam echter een einde, dus ook Naylene en Michael hadden uiteindelijk hun bubbel moeten verlaten. Ondanks dat Naylene af en toe nog verlangde naar de rustige momenten in het bos, viel Texas haar niet tegen. Linn had, zoals verwacht, het huis onder handen genomen en helemaal naar haar eigen smaak ingericht. Ook had ze er voor gezorgd dat Brython een prachtige stal had gekregen, met naast hem nog genoeg ruimte voor een ander paard. Daarbij hadden ze een prachtige omgeving waar Linn al verschillende dagen had gereden. Er waren zelfs een paar velden waar ze op konden staan.
Voor Naylene betekende het, dat er geen smoesjes meer waren om geen paard voor Michael te kopen. Waar ze ooit had gedacht dat hij een grapje had gemaakt toen hij had geroepen dat hij ook een paard had gewild, was ondertussen wel duidelijk geworden dat hij het had gemeend.
Vandaag was Naylene dan ook het paard op gaan halen. Michael was niet heel erg duidelijk geweest wat hij nou precies had gewild. Het ene moment had hij er voor willen kozen om alles een verrassing te houden, op het andere had hij zelf willen kiezen wat voor paard hij had gewild. Uiteindelijk had Naylene, samen met Linn gekeken welk paard het best zou passen bij Michael, maar ook bij Brython. De twee moesten immers samen leven.
De hele ochtend had Michael al met kinderlijke blijdschap door het huis heengelopen. Linn had hem hier een beetje mee willen pesten, door te zeggen dat het zijn dier zou worden, en hij er echt voor moest zorgen, ook op de momenten waarop het niet zo leuk was, zoals het scheppen van de poep. Op zijn beurt had Michael gezegd dat zij, als oma, zich er niet mee moest bemoeien.
Voor Naylene voelde het zoals het hoorde te zijn. Ergens was ze wel bang geweest dat hun verhuizing naar Texas te grote veranderingen met zich mee had gebracht. Ze wist ook wel dat Linn en Michael zich goed hadden gevoeld in Australië en diep van binnen daar het liefst hadden willen blijven. Ergens was ze wel bang geweest dat het voor irritatie had gezorgd. Het kon nog, zo lang waren ze hier nog niet. Maar zowel Linn als Michael leek het goed naar hun zin te hebben. Linn was zelfs begonnen met werken op de school van Andy en Michael was er ook zo nu en dan te vinden.
De vrouw van wie ze het paard hadden gekocht, had aangeboden om hem met haar trailer te vervoeren, omdat ze dat nog niet echt hadden geregeld. Daarom stonden ze met z’n drieën op de oprit te wachten totdat hun nieuwste lid van hun familie zich bij hen zou voegen. Naylene wist van Michael dat hij ondertussen ook al naar honden had gekeken. Het zou echter nog wel een tijdje duren voordat ze een Newfoundlander zouden vinden, zeker in deze omgeving.
De auto met trailer werd de oprit opgereden. Linn wees de vrouw de weg richting de stallen achter het huis. Michael kon duidelijk zijn enthousiasme niet meer verbergen en rende er bijna achteraan. Naylene moest er zachtjes om lachen. Ze had nooit gedacht dat ze Michael zo blij zou worden van een paard. Voor Naylene en Linn was een paard ooit heel erg vanzelf sprekend geweest, als vervoersmiddel. Misschien hadden de verhalen bij Michael juist wel enthousiasme opgewekt. Linn was immers nog steeds enthousiast over paardrijden. Bij Naylene was dat minder het geval, maar ze wist zeker dat wanneer Michael er om zou vragen, en het paard er klaar voor was, ze bij hem achterop zou springen.
Naylene slaakte een klein gilletje, omdat ze ineens werd opgetild door Michael, toen ze eenmaal naast hem had gestaan. Het was wel het laatste wat ze had verwacht, hij was immers zo gefocust geweest op de trailer.
“Ik kan het echt niet geloven. Dat ik echt een paard krijg.”
“Je bleef er maar over doorzeuren, ik had rust nodig.” Zei Naylene lachend.
“En je hebt haar nog niet eens gezien.” Voegde Linn er nog eens aan toe.
“Is het een merrie?!” Michael leek echt net een klein kind en zijn vrienden konden er allemaal van genieten.
Voorzichtig werd Naylene weer op de grond gezet. Linn was ondertussen naar de vrouw gelopen om haar te begroeten en uitgebreid te bedanken dat ze dit voor hen wilden doen. Naylene zag het al voor zich hoe Linn op een gegeven moment mee zou doen met wedstrijden die werden georganiseerd met de paarden. Brython en zij hadden zo’n goede band, dat het bijna vanzelfsprekend was dat ze het goed zouden doen. Naylene had vorige week nog gezien hoe Linn, haar hengst met gemak over boomstronken had kunnen laten springen. Ze hoopte dat Michael ook zo’n band kon krijgen met zijn eigen paard.
De vrouw maakte de trailer open, zodat ze de merrie uit kon halen. Linn was verantwoordelijk geweest voor het uitzoeken van het juiste paard. Naylene had dan ook echt moeten lachen toen ze een rossig paard had gevonden, haar eigen haren leken bijna te matchen met de manen van het paard.
Naylene gaf Michael een klein duwtje. “Ga haar verwelkomen.” Michael leek echter aan de grond genageld te zijn, doordat hij zo onder de indruk was. Naylene wist nu wel zeker dat ze de juiste keuze hadden gemaakt.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De huwelijksreis was precies geweest wat hij en Naylene nodig hadden gehad. Het was ook voldoende geweest. Zoals hij en Naylene hadden besproken: nu hoorden ze nog bij Linn te zijn. Wellicht dat ze over een paar jaar samen zouden gaan wonen, zonder Linn aan hun zijde. Dat was nu echter nog niet aan de orde. Linn had het immers heel duidelijk gemaakt dat ze in Texas nog bij elkaar zouden blijven. Iets wat Michael en Naylene allebei goed vonden. Ze zouden in Texas genoeg tijd hebben om apart van elkaar activiteiten te ondernemen. Zeker nu zowel Naylene als Linn een baan hadden bij de school van Andy.
Michael kon zich op dit moment nog geen zorgen maken over wat hij zou gaan doen. Hij stond op het punt om zijn eigen merrie in ontvangst te nemen. Eentje die Linn en Naylene met veel zorg uit hadden gekozen. Hij had al amper kunnen geloven dat vandaag de dag was geweest dat hij haar zou mogen ontmoeten, maar nu ze daadwerkelijk uit de trailer was gehaald, durfde hij nauwelijks een stap naar haar toe te zetten. Naylene moest hem zelfs een klein duwtje geven.
‘Mikey, kom.’ Linn praatte zacht, zodat ze het paard niet zou laten schrikken. Ze gebaarde echter dat Michael echt haar kant op moest komen, zodat hij zijn merrie zou leren kennen. Voorzichtig schuifelde Michael hun kant op. Hij probeerde geen onverwachte bewegingen te maken. Hij was blij dat Linn leek te weten wat ze hier mee aan moes. Anders had hij het waarschijnlijk niet gedurfd.
Linn pakte zijn hand vast en bracht die voorzichtig naar de neus van de merrie. ‘Ze moet eerst even goed snuffelen. Dan weet ze jouw geur. En niet schrikken als ze bij je gezicht in de buurt komt. Ze herkennen je vaak aan je adem en de geur van je haren. Ze wil je alleen maar leren kennen,’ legde Linn aan hem uit. Michael knikte en keek afwachtend toe naar wat de merrie deed.
‘Ze is echt zo mooi,’ fluisterde hij zacht. Ze had een rode vacht! Eentje die hem meteen deed denken aan Naylene haar haren. Als ze naast elkaar zouden staan, dan zouden hun haren vanzelfsprekend in elkaar overlopen. Michael vermoedde dat dat ook één van de redenen was die Linn hadden doen kiezen voor deze merrie. Naylene zou daar zelf nooit aan denken, misschien juist wel de merrie laten gaan omdat ze leek op haar. Maar Linn had het vast gezien als iets moois, romantisch. Michael was er alleen maar blij mee dat hij iemand zou hebben die hem aan Naylene zou laten denken als zijn geliefde druk zou zijn met haar nieuwe leven in Texas.
‘Had je al een naam bedacht?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Michael keek vragend van haar naar de vrouw van wie het paard oorspronkelijk was. Hij wist dat veel paarden al namen hadden, zeker als het een stamboom zou hebben. Daar had hij niet veel verstand van. Linn knikte echter geruststellend naar hem, ten teken dat hij zelf de naam zou mogen verzinnen. Dat het nu niks uitmaakte.
Vanzelfsprekend had Michael een lijst met namen in zijn hoofd gehad. Hij had zich voorgenomen er eentje te kiezen als hij het paard zou zien. Vreemd genoeg leek geen van de namen nu echt bij haar te passen. De merrie snuffelde ondertussen aan zijn hand. Nu pas merkte hij dat Linn hem al een tijdje los had gelaten en zelfs een paar stappen naar achteren had gezet, waardoor hij het enige mens was wat nog daadwerkelijk in de buurt stond van de merrie.
‘Misschien… Nox. Ik weet dat dat misschien niet helemaal past bij hoe ze eruit ziet, maar ik denk dat het goed bij haar persoonlijkheid past.’ Voorzichtig zette Michael een stap naar haar toe en aaide hij haar snuit. Hij had lang nagedacht over de namen. Linn haar paard heette Brython. Hij wist niet of het toevallig was dat de naam met dezelfde letter begon als haar grootste liefde, Benj, maar hij vond het een mooi idee en wilde die traditie dan ook in stand houden door een naam aan de merrie te geven die zou beginnen met de letter N.
‘Ik vind het een hele mooie naam, Mikey,’ zei Linn. Vervolgens richtte ze zich op de vrouw, waarschijnlijk om nog het één en ander te regelen en haar nogmaals te bedanken voor hetgeen wat ze had gedaan. Dat gaf Michael de kans om samen bij zijn paard, Nox, te staan. Hij verplaatste zich iets, zodat hij aan de zijkant stond in plaats van direct voor haar. Hij keek naar Naylene en gebaarde dat ook zij die kant op moest komen.
‘Kom, je moet ook kennismaken.’ Naylene zou zo nu en dan ook bij Nox in de buurt zijn. Dus het was van belang dat Nox ook zou leren wie Naylene was. Net zoals dat ze ook Linn zou leren kennen, want die was immers vaak bij Brython te vinden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld