Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
MirandaHart schreef:
Eindelijk zaten we allemaal rond het bord, in een halve cirkel. Mijn ogen schoten naar de verscheidenheid aan vakjes die kriskras over het bord liepen en vaag een patroon leken te vormen, en begreep waarom Anna haar zin niet had afgemaakt. Het was niet bepaald mogelijk je pion op het bord te zetten als de startpositie niet was aangeduid. In ieder spel dat ik in mijn leven al had gespeeld was er een startpositie aanwezig. Meestal was er zelfs een nummering van de vakjes, zodat de weg duidelijk was, maar ook hier was dit niet het geval. Het leek wel alsof iemand er met een spons had over geveegd en zo alle bruikbare informatie had verwijderd, met als gevolg dat we een blanco spelbord hadden. Nadat Anna de doos aan een nauwkeurig onderzoek had onderworpen en ik enkele blikken had uitgewisseld met onze medespelers, plaatste Anna haar witte pion op een vakje. Als reactie op deze handeling straalde de koepel, die op het midden van het bord stond, een flauw licht uit dat al snel weer werd gedoofd. Ik had Anna's gesnauwde bevel niet eens nodig om mijn zwarte pion op het bord te plaatsen en al snel werden ook de krijger, de bangerik, de moeder en het kind op het bord geplaatst, telkens gevolgd door datzelfde flauwe schijnsel. 'En nu?' liet ik me ontglippen. Dit had ik beter niet gezegd, want meteen kwam er een fel licht uit de koepel. Ik kneep mijn ogen als uit reflex dicht en sloeg mijn handen voor mijn ogen om al het licht buiten te houden. Het duurde even voordat ik het waagde mijn handen weg te halen en mijn ogen effectief te openen, maar toen ik dit deed bemerkte ik dat het helse licht wel degelijk verdwenen was. Ook het blanco bord was niet meer hetzelfde. Er stond namelijk een boodschap in gekrast die betrekking had tot onze krijger, Jimmy, die angstig naar Anna keek. Ik vroeg me af wat er zou gebeuren en woog enkele mogelijke scenario's af. Als krijger zou hij wel wat zware dingen te verduren krijgen en ik bleek daar gelijk in te hebben. Plots bemerkte ik de verschijning van twee gedaantes in de kamer op en Jimmy rende op het tweetal af. Het bleken zijn ouders te zijn, maar bij zijn aanraking vielen ze kermend en schreeuwend van de pijn op de grand, waarna ze bewegingloos bleven liggen. Ze waren hoogstwaarschijnlijk dood. Diep geschokt staarde ik naar het tafereel, mijn mond half geopend. Wat was dit voor onzin? Mijn rationele kant draaide op volle toeren om de informatie te verwerken en te beoordelen. Het kon niet dat zoiets gebeurd was. De gedaanten moesten wel door het spel gemanifesteerd zijn in de kamer. Het was niet mogelijk dat dit zijn echte ouders waren, toch? Ondertussen was Anna reeds naar Jimmy toegelopen en probeerde ze hem ervan te overtuigen dat dit niet echt was. De jongen bleef echter snikkend zitten waar hij zat. De drie anderen en ik bleven aan de tafel zitten en ik probeerde een oplossing te bedenken. 'Jimmy,' zei ik uiteindelijk, mijn stem verheffend om boven zijn gejammer uit te komen. 'Dit komt door het spel. Je ouders zijn veilig.' Jimmy schudde zijn hoofd in ontkenning. Ik keek de drie anderen aan en zag een vastberaden blik in de ogen van de moeder. Het kind keek met grote ogen naar me en de bangbroek hield haar vuisten gebald terwijl ze op het punt stond in huilen uit te barsten. 'Jimmy, dit is niet echt,' beaamde de moeder, Lexi. 'Het is het spel. Het maakt een soort van illusie. Sta op en kom weer bij ons zitten.' Ik knikte hierop. 'Ja, Jimmy. Die lichamen zijn niet echt. En dat weet je.' Hopend dat het tot Jimmy door zou dringen beet ik gespannen op mijn onderlip. Het leek wel alsof onze krijger in overleg wat met zichzelf. Hij schudde zijn hoofd, spande en ontspande zijn vuisten en knikte dan weer heftig, alsof hij tot een conclusie was gekomen. Nadat dit zich enige tijd herhaald had, stond hij eindelijk op. Na nog een laatste blik op zijn ouders geworpen te hebben, zette hij enkele aarzelende passen naar de tafel en op het moment dat hij zijn stoel vast pakte, verdwenen de lichamen. Een opgeluchte zucht ontsnapte aan mijn lippen. Deze opdracht moest vast zwaar zijn geweest voor Jimmy. Wie weet wat ons nog te wachten stond; we waren nog maar net begonnen.
Eindelijk zaten we allemaal rond het bord, in een halve cirkel. Mijn ogen schoten naar de verscheidenheid aan vakjes die kriskras over het bord liepen en vaag een patroon leken te vormen, en begreep waarom Anna haar zin niet had afgemaakt. Het was niet bepaald mogelijk je pion op het bord te zetten als de startpositie niet was aangeduid. In ieder spel dat ik in mijn leven al had gespeeld was er een startpositie aanwezig. Meestal was er zelfs een nummering van de vakjes, zodat de weg duidelijk was, maar ook hier was dit niet het geval. Het leek wel alsof iemand er met een spons had over geveegd en zo alle bruikbare informatie had verwijderd, met als gevolg dat we een blanco spelbord hadden. Nadat Anna de doos aan een nauwkeurig onderzoek had onderworpen en ik enkele blikken had uitgewisseld met onze medespelers, plaatste Anna haar witte pion op een vakje. Als reactie op deze handeling straalde de koepel, die op het midden van het bord stond, een flauw licht uit dat al snel weer werd gedoofd. Ik had Anna's gesnauwde bevel niet eens nodig om mijn zwarte pion op het bord te plaatsen en al snel werden ook de krijger, de bangerik, de moeder en het kind op het bord geplaatst, telkens gevolgd door datzelfde flauwe schijnsel. 'En nu?' liet ik me ontglippen. Dit had ik beter niet gezegd, want meteen kwam er een fel licht uit de koepel. Ik kneep mijn ogen als uit reflex dicht en sloeg mijn handen voor mijn ogen om al het licht buiten te houden. Het duurde even voordat ik het waagde mijn handen weg te halen en mijn ogen effectief te openen, maar toen ik dit deed bemerkte ik dat het helse licht wel degelijk verdwenen was. Ook het blanco bord was niet meer hetzelfde. Er stond namelijk een boodschap in gekrast die betrekking had tot onze krijger, Jimmy, die angstig naar Anna keek. Ik vroeg me af wat er zou gebeuren en woog enkele mogelijke scenario's af. Als krijger zou hij wel wat zware dingen te verduren krijgen en ik bleek daar gelijk in te hebben. Plots bemerkte ik de verschijning van twee gedaantes in de kamer op en Jimmy rende op het tweetal af. Het bleken zijn ouders te zijn, maar bij zijn aanraking vielen ze kermend en schreeuwend van de pijn op de grand, waarna ze bewegingloos bleven liggen. Ze waren hoogstwaarschijnlijk dood. Diep geschokt staarde ik naar het tafereel, mijn mond half geopend. Wat was dit voor onzin? Mijn rationele kant draaide op volle toeren om de informatie te verwerken en te beoordelen. Het kon niet dat zoiets gebeurd was. De gedaanten moesten wel door het spel gemanifesteerd zijn in de kamer. Het was niet mogelijk dat dit zijn echte ouders waren, toch? Ondertussen was Anna reeds naar Jimmy toegelopen en probeerde ze hem ervan te overtuigen dat dit niet echt was. De jongen bleef echter snikkend zitten waar hij zat. De drie anderen en ik bleven aan de tafel zitten en ik probeerde een oplossing te bedenken. 'Jimmy,' zei ik uiteindelijk, mijn stem verheffend om boven zijn gejammer uit te komen. 'Dit komt door het spel. Je ouders zijn veilig.' Jimmy schudde zijn hoofd in ontkenning. Ik keek de drie anderen aan en zag een vastberaden blik in de ogen van de moeder. Het kind keek met grote ogen naar me en de bangbroek hield haar vuisten gebald terwijl ze op het punt stond in huilen uit te barsten. 'Jimmy, dit is niet echt,' beaamde de moeder, Lexi. 'Het is het spel. Het maakt een soort van illusie. Sta op en kom weer bij ons zitten.' Ik knikte hierop. 'Ja, Jimmy. Die lichamen zijn niet echt. En dat weet je.' Hopend dat het tot Jimmy door zou dringen beet ik gespannen op mijn onderlip. Het leek wel alsof onze krijger in overleg wat met zichzelf. Hij schudde zijn hoofd, spande en ontspande zijn vuisten en knikte dan weer heftig, alsof hij tot een conclusie was gekomen. Nadat dit zich enige tijd herhaald had, stond hij eindelijk op. Na nog een laatste blik op zijn ouders geworpen te hebben, zette hij enkele aarzelende passen naar de tafel en op het moment dat hij zijn stoel vast pakte, verdwenen de lichamen. Een opgeluchte zucht ontsnapte aan mijn lippen. Deze opdracht moest vast zwaar zijn geweest voor Jimmy. Wie weet wat ons nog te wachten stond; we waren nog maar net begonnen.
17
