Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Why are we so different?

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
We lopen de hele dag door en mijn benen en voeten doen pijn van het lopen. Ik heb het gevoel dat mijn ogen elk moment dicht kunnen vallen, maar toch loop ik door. Ik liefst zou ik weg willen rennen, vluchten. Maar dat gaat toch niet lukken. Ik ben te moe en te uitgeput. Ik zou het nog geen kwartier volhouden. Bij elke stap wordt het moeilijker om mijn voeten op te tillen. Als Mason zegt dat we een slaapplek moeten zoeken, kijk ik even hoopvol op, maar zodra ik de twijfel op Blakes gezicht zie kijk ik weer naar de grond. Waar zou Alys zijn? Hoe zou het met haar gaan? Ik hoop dat ze het in haar eentje kan overleven. Het was met z'n tweeën al moeilijk, maar in je eentje...

Blake:
Mijn benen en voeten worden al een beetje moe, maar ik kan nog wel even doorlopen. Mason en Leyla zien er allebei moe uit. Als Mason voorstelt om een slaapplek te zoeken twijfel ik. Ik wil niet het risico lopen dat Alys ontsnapt, maar ik heb ook geen zin om in het donker te lopen. Ik denk ook niet dat Mason en Leyla het volhouden om in 1 keer naar de baas te lopen. Er zijn in de buurt geen hutjes waar we kunnen slapen, dus als we een slaapplek willen, moeten we nog heel ver lopen of in het bos slapen. Als we in het bos slapen is de kans dat het Leyla lukt om te ontsnappen groter. En dan hebben we ook Alys nog die ergens in het bos rondloopt. Misschien is de ons wel gevolgd en kan ze Leyla vannacht helpen om te ontsnappen. Er zijn te veel risico's om in het bos te slapen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik stop met lopen en kijk voorzichtig langs de boom heen. Als ze me nou maar niet gezien hebben.. Ik zie dat ze ondertussen gestopt zijn met lopen en een discussie hebben. Ik moet even lachen, wat zijn die jongens eigenlijk ook dom bezig. Waarschijnlijk zitten ze nog niet lang in het vak. Zelf heb ik hier dan wel geen ervaring mee, maar ik weet genoeg om te kunnen merken wanneer ik achtervolgt wordt of wat ik in zo'n situatie moet doen. En zo te merken zij dus niet.. Dit werkt alleen maar in mijn voordeel. Als ze vannacht even niet opletten kan ik Leyla zo helpen met ontsnappen. Ik klem de boog in mijn handen en luister geconcentreerd naar het gesprek in de poging om mee te kunnen krijgen waar ze het over hebben.

Mason:
"Ik weet dat het een enorm risico is maar zo halen we het nooit" mompel ik gefrustreerd. Ik kan aan Leyla merken dat ze net zo moe is als ik. Zelf moet ik ook erg veel moeite doen om mijn ogen open te houden. Als we dan buiten moeten slapen dan is dat maar zo. We kunnen Leyla altijd nog vastbinden aan de boom als het nodig is. En ik was er haast zeker van dat Alys ergens ver weg is. Ze was wel slim genoeg om zo snel mogelijk hier weg te komen. Ik kijk Blake even vragend aan. Ergens was dit ook wel weer niet slim om te doen. We geven haar zo wel een goede kans om te ontsnappen. Maar dat heeft ze nu ook al als we zo vermoeid rondlopen. Ik bijt op mijn lip en kijk een beetje rond, terwijl ik rustig op een antwoord wacht.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik hou me buiten de discussie die Mason en Blake hebben, maar ik hoop dat we gewoon ergens in het bos gaan slapen. Dan heb ik inderdaad een grotere kans om te ontsnappen, zoals Blake ook al had bedacht. Ik merk dat Mason gefrustreerd raakt, terwijl Blake nog steeds twijfelt. Mason ziet er ook moe uit, maar Blake ziet er nog niet zo moe uit. Heel even denk ik dat ze ruzie gaan krijgen, maar dan zegt Blake: 'Oke, we gaan in het bos slapen,' maar hij klinkt niet erg overtuigd. Ik heel even een glimlach op Masons gezicht, maar die verdwijnt snel weer. Ik ben ook best blij. Ik heb geen zin meer om te lopen, ik ben moe en nu heb ik een grotere kans om te ontsnappen.

Blake:
Ik merk aan Mason dat hij gefrustreerd raakt, dus ik moet snel een beslissing maken. Ik kijk even naar Leyla. Ze ziet er moe uit en ik weet nu al dat ze het nooit gaat redden om naar het volgende hutje te lopen. 'Oké, we gaan in het bos slapen,' zeg ik, maar ik ben er niet heel blij mee. Mason en Leyla zijn er zo te zien wel blij mee. We zullen Leyla wel ergens aan vast moeten maken, want ze hoeft maar 1 kans te krijgen en ze is weg. 'We moeten een goede plek vinden,' zeg ik.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik houd mijn adem in en probeer nog wat mee te krijgen van het gesprek. Veel kan ik er helaas niet van verstaan, maar wel genoeg om mee te weten dat ze waarschijnlijk hier in het bos gaan overnachten. Ik glimlach even, dat komt mij dan weer mooi uit. Als ik gewoon geduldig wacht totdat die twee jongens in slaap zijn gevallen.. Dan heb ik een goede kans om Leyla te helpen ontsnappen! Maar ik moet niet te hard van stapel gaan lopen en mijn hoop te veel daarop vestigen. Ik verstop me nog wat beter achter de boom en houd ze goed in de gaten. Ik mag ze nu niet kwijtraken..

Mason:
Ik glimlach klein naar Blake wanneer hij instemt. Gelukkig maar, ik moet er niet aan denken om hier nog een hele nacht rond te moeten lopen. Dan ben ik een zombie wanneer we bij onze baas aankomen.. Maar we moeten Leyla nu wel wat beter in de gaten gaan houden.. We kunnen het er nu niet bij hebben dat zij ook ontsnapt. Ik kijk even om me heen opzoek naar een goede plek om te kunnen slapen. Behalve bomen is er hier niets, dus we zullen maar op de grond moeten slapen. Ergens in de verte zie ik een soort open plek tussen de bomen. Ik kijk weer naar Blake en wijs in die richting. "Daar is een open plek, misschien dat we daar kunnen slapen?" Veel beters gaan we hier toch niet vinden dus we kunnen er maar beter het beste van maken.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
We lopen het bos in om een slaapplek te zoeken. Mason wijst naar een open plek tussen de bomen en Blake vind het goed om daar te gaan slapen. Ik laat me op de grond zakken en voel gelijk hoe moe mijn benen en voeten zijn van het lopen. Blake opent de rugzak en haalt er een blik met fruit uit. Met z'n drieën eten we het blik leeg. Ik ben blij dat ik de hoodie uit het eerste hutje nog aan heb, want het is best koud. Ik ga op mijn rug liggen en staar even naar de sterren in de hemel. Ik voel hoe mijn ogen te zwaar worden om open te houden en langzaam val ik in slaap.

Blake:
Mason wijst een open plek in het bos aan en stelt voor om daar te gaan overnachten. 'Ja, is goed,' zeg ik, aangezien er toch geen andere plek is om te slapen. Zodra we alle drie zitten maak ik de rugzak open. Het eerste wat ik zie is een boek. Ik kan de voorkant niet goed zien, omdat het best donker is. Daarna voel ik verder onderin de rugzak. Ik voel iets ronds, waarschijnlijk een blik. Ik haal het uit de rugzak en zie dat het inderdaad een blik met voedsel is. We eten het blik met z'n drieën op. Leyla valt daarna al snel in slaap. 'Ga maar slapen, ik hou de eerste wacht wel,' zeg ik zachtjes tegen Mason. Mason knikt even en gaat daarna ook slapen. Ik haal het boek uit de tas. Ik probeer in het maanlicht te lezen wat er op de voorkant staat. Een logo met pijl en boog en daaronder in letters 'Shadowhunters'. Hebben ze een boek over Shadowhunters meegenomen? Waar komt dat vandaan? Ik sla het boek open en probeer de kleine letters te lezen, maar het is onmogelijk met zo weinig licht. Ik sla het boek dicht en voel verder in de tas. Ik voel iets wat ik eerst niet kan thuisbrengen, maar zodra ik het uit de rugzak haal zie in wat het is. Een revolver. Hadden ze al die tijd een revolver bij hun? Waarom hebben ze dan niet op ons geschoten toen we achter hun aan zaten?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik zie ze in mijn richting lopen. Shit, wat moet ik nu doen? Ik vloek binnendsmonds en maak me zo klein mogelijk. Wegrennen was onmogelijk zonder gezien te worden. Nu moest ik me gewoon zo stil mogelijk houden en hopen dat ze me niet zien of ergens anders heen lopen. Hun stemmen klinken steeds dichterbij, en ik houd mijn adem in. Ik knijp mijn ogen vol spanning dicht. Ik kan dit niet aanzien... Maar minuten gaan voorbij zonder dat ze langs me heen lopen. Vol verbazing open ik voorzichtig mijn ogen. Ik kijk langs de boom heen en zie ze niet ver weg bij een boom zitten. Ik had echt verschrikkelijk geluk gehad.. Zo te zien is Leyla al in slaap gevallen samen met één van de jongens. De andere zit zwijgend om zich heen te kijken. Een andere kans zou ik niet krijgen, ze wisselen hun beurten voor de wacht af. Dat deden ze tenslotte de vorige keer in het huisje ook. Ik pak de boog goed vast in mijn handen en pak zo stil mogelijk een pijl uit de koker op mijn rug. Ik richt de pijl voor me en sluip achter de boom vandaan. De jongen leek nog steeds niets door te hebben en staarde voor zich uit. Ik begon me net af te vragen waarom hij nog geen alarm sloeg, als hij mijn kant op kijkt. Zonder te aarzelen schiet ik de pijl af, niet wetende waar ik op moet mikken. Hij komt in de been van de jongen terecht, die me met grote ogen aanstaart en pijnlijk kreunt. Snel ren ik naar Leyla toe en schud haar wakker. "Kom mee, nu!" mompel ik gefrustreerd. Maar de jongen naast haar is door al het geluid wakker geworden en pakt mijn handen vast. "Leyla rennen! Ik kom vlak achter je aan!" schreeuw ik, en ik trap met mijn voeten in het rond. Dit keer hielp het niet, en de jongen pakte me steeds steviger vast. De boog is uit mijn handen gevallen, en ik maak geen kans meer. "Laat me los" mompel ik razend en probeer nog wat klappen uit te delen. Leyla kijkt me nog verbaasd aan. "Rennen!" schreeuw ik nog een keer. Waarom ging ze nou niet weg? Dit was haar kans!

Mason:
Ik loop met Blake en Leyla naar de open plek toe. Dit was het beste wat we waarschijnlijk konden vinden voor vanavond. Natuurlijk ligt een bed wel heel wat fijner, maar we hebben nu geen andere keus. Ik laat mezelf neerzakken tegen de boom en leun met mijn hoofd naar achter. Ik moest moeite doen om mijn ogen nog open te houden. Nog nooit heb ik me zo moe gevoeld. Ik zucht opgelucht als Blake voorstelt om de eerste wacht te nemen, en sluit mijn ogen. Nu maar hopen dat alles goed gaat en Leyla niets probeert.. Ik voel mezelf langzaam in slaap sukkelen, wanneer ik geschreeuw hoor. Wat was er nu weer? Snel open ik mijn ogen en kijk om me heen. Wat is er aan de hand? Ik zie het ontsnapte meisje voor Leyla staan. Dat ze dit durfde te flikken! Blake ligt kreunend op de grond met een bloedende wond op zijn been. Hoe kon dit zo snel? Ik twijfel geen moment, ik sta op en ren naar het meisje toe. Snel pak ik haar handen vast en probeer haar niet te laten ontsnappen. Ze begint te trappen, maar ik geef me niet gewonnen. Ik kon het nu niet maken om haar weer te laten ontsnappen. Die meiden wisten ook niet van stoppen..

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik word wakker door iemand die me door elkaar schut en ik hoor veel geluiden. Wat nu weer? Het liefst zou ik gewoon doorslapen, maar door de geluiden die ik hoor ben ik benieuwd wat er aan de hand is. Langzaam open ik mijn ogen en ik moet een paar keer knipperen voordat ik alles in het donker goed kan bekijken. Ik kijk verbaast op als ik zie dat Alys naast me staat. Heeft ze ons al die tijd gevolgd? Waarom is ze niet gevlucht? Het duurt een tijdje voordat ik door heb dat ze naar me schreeuwt dat ik weg moet rennen. Mason pakt haar vast en Alys begint te schoppen. Ik kom snel overeind om weg te rennen, maar als ik wil gaan staan kom ik niet overeind. Mijn voeten zitten aan elkaar vast gebonden met een touw. Snel probeer ik het touw los te maken met mijn handen. Hij zit strak dus het is onmogelijk om hem van mijn benen af te laten glijden. Ik zal de knoop dus los moeten maken. Ik probeer de knoop snel los te maken, maar hij zit erg strak en het is een rare knoop waarvan ik geen idee heb hoe ik hem los moet maken. Twee handen trekken mijn armen naar achter waardoor ik niet meer bij de knoop kan. Ik wil schoppen en slaan, maar het gaat niet. Mijn benen zitten aan elkaar vast waardoor het moeilijk is om ze te bewegen en vanuit deze positie lukt het niet om te slaan. Ik kijk even naar Alys. Ze probeert nog steeds los te komen uit Masons armen, maar Mason houdt haar stevig vast.

Blake:
Ik kijk even naar Leyla. Als ze wil kan ze zo weg rennen. Misschien moet ik haar ergens aan vast maken voor het geval Mason en ik allebei in slaap vallen. Ik pak een stuk touw uit de tas en knoop haar enkels aan elkaar vast. Ik gebruik een knoop die ik heb geleerd tijdens de trainingen, want dan is de kans dat ze de knoop los krijgt kleiner. Ik heb helaas geen touw om ook haar plosen aan elkaar vast te knopen, want nu kan ze misschien het touw om haar enkels los krijgen. Het voelt niet goed om haar zo te behandelen, maar ik wil niet het risico lopen dat Leyla ook ontsnapt. Ik ga weer in dezelfde positie zitten en staar een beetje voor me uit. Ineens hoor ik een soort suizend geluid. Ik kijk snel in de richting waar het vandaan komt, maar het is al te laat. Er schiet een enorme pijn door been en ik schreeuw van de pijn. Ik zie Alys met een boog in haar handen staan. De pijl die ze heeft afgeschoten is in mijn been beland. Mason is wakker geworden door mijn schreeuw en pakt Alys vast. Ze stribbelt flink tegen, maar hij laat haar niet los. Ik kijk naar Leyla die verbaast om zich heen kijken en daarna probeert ze op te staan. Het lukt haar niet door het touw dat om haar benen zit. Zodra ze knoop probeert los te maken weet ik dat ik actie moet ondernemen. Ondanks de pijn kruip ik naar haar toe en trek haar armen naar achter. Ze probeert tegen te stribbelen, maar doordat haar benen vast zitten kan ze niet staan of schoppen en doordat ik haar armen vast hou kan ze ook niet slaan. Mijn been doet heel veel pijn, maar daar probeer ik niet te veel op te letten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Nog steeds houd ik mijn armen stevig om haar heen. Ze was dan wel een best klein meisje, maar aan kracht kwam ze zeker niet tekort. Pff.. Dit had ik dus echt niet van haar verwacht. Ondanks dat Blake Leyla ook gevangen heeft genomen voordat ze kon wegrennen, is het meisje nog steeds niet gestopt met tegenstribbelen. Ik zie dat haar boog en de pijlen allemaal op de grond zijn gevallen. Veel kan ze dus niet tegen me beginnen. Dat werkt dan wel in mijn voordeel. Ik pak haar nog wat steviger vast en duw haar richting de boom. De enige manier om haar te weerhouden om te ontsnappen is haar vastbinden aan een boom. Ik wil haar niet zo behandelen, maar ik heb niet echt veel keus. Ze heeft het er zelf naar gemaakt. Ruw duw ik haar op de grond en pak het touw van de grond. "Dit is echt je eigen schuld" mompel ik en begin haar dan vast te binden. Ik maak erg stevige knopen, vooral bij haar armen en benen, zodat ik zeker weet dat ze niet los kan komen. Ze kijkt me met een dodelijke blik aan, maar het doet me niets. "Je maakt het zo niet makkelijker voor jezelf" zeg ik zonder haar aan te kijken. Eenmaal klaar met de knopen ga ik naast haar zitten met mijn rug tegen de boom. Natuurlijk niet te dichtbij, maar wel net dicht genoeg om haar goed in de gaten te kunnen houden.

Alys:
De jongen houdt me erg strak vast. Maar opgeven, nee dat zou ik nooit doen. Ik geef me echt niet zomaar gewonnen, en al zeker niet bij hén. Ik trap met mijn voeten in het rond. Ik heb geen idee waar ik op mik, maar hij moet me gewoon loslaten. Ze moeten mij en Leyla gewoon laten gaan. Wat hadden we verkeerd gedaan? Waar hadden we dit aan verdiend? Niets dus. Ik kan me niet herinneren dat we ze wat aangedaan hadden. Nouja.. Behalve die avond bij het huisje dan. Maar dat was hun eigen schuld, dan hadden ze ons maar niet moeten insluiten. Wisten wij veel dat het een jagershut was. Die toch wel erg toevallig juist naar óns opzoek waren. Ik word weggeduwd en zucht woedend. Moet dit nou? "Laat me los" sis ik nog een keer. Ik ga hun leven echt tot hel maken als ze ons niet snel laten gaan. Ik word tegen een boom aangeduwd en vastgebonden. Ik kijk de jongen met een dodelijke blik aan. Als hij nou maar niet denkt dat ik op ga geven. Dan heeft hij het flink mis. Ik zal niet opgeven totdat Leyla en ik aan ze ontkomen zijn. "Alsof ik daar nog niet achter ben" mompel ik droog terug. Natuurlijk was ik er allang achter dat het mijn schuld was. Ik pers mijn lippen op elkaar. Op zijn andere opmerking kan ik maar beter niet reageren. Als ik eenmaal razend ben dan ben ik moeilijk te stoppen. En ik gun ze de lol niet om me zo boos te zien. Ik staar razend voor me uit, terwijl ik ondertussen wat aan het touw ruk.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Als ik zie dat Alys door Mason aan een boom wordt vast gebonden, ben ik het ermee eens dat dit de beste manier is om ze gevangen te houden. Ik vind het niet leuk om te doen, maar ze hebben er zelf voor gezorgd. Als ze gewoon vanaf het begin mee hadden gewerkt was er niks aan de hand. Zodra Mason klaar is met Alys roep ik naar hem dat hij Leyla ook vast moet maken, want als ik het ga proberen met een pijl in mijn enkel gaat het sowieso mis. Als Mason Leyla van me heeft overgenomen kijk ik naar mijn enkel. De pijl zit er nog steeds in. Bij de training heb ik geleerd dat je een pijl of mes nooit uit je lichaam moet trekken als je geen EHBO-spullen in de buurt hebt, maar ik kan toch niet dat hele stuk met een pijl in mijn enkel lopen? Ik twijfel even, maar ik besluit om de pijl er toch uit te trekken. Ik scheur een stuk van mijn shirt af zodat ik dat als verband kan gebruiken. Daarna pak ik de pijl vast en probeer hem zo voorzichtig mogelijk uit mijn enkel te trekken. Een stekende pijn schiet vanuit mijn enkel door mijn hele been, maar ik blijf heel voorzichtig door trekken. Zodra de pijl uit mijn enkel is bind ik het stuk van mijn shirt eromheen. Ik hoop maar dat dat genoeg is. Daarna ga ik hinkend naar de rest.

Leyla:
Zodra Mason mijn armen vast heeft, trekt hij me omhoog. 'Ik kan toch niet lopen als mijn enkels aan elkaar vast zitten,' snauw ik naar hem. Ik negeer zijn reactie en blijf staan waar ik sta. Ik zegt nog wat tegen me, maar als ik dat ook negeer tilt hij me over zijn schouder en loopt hij richting Alys. Ik schop en sla hem, maar het heeft geen nut. Hij maakt me vast aan de boom naast die van Alys. Ik probeer mezelf nog los te krijgen, maar het lukt niet. Ik kijk even snel naar Alys en zien dat ze razend is. Daarna kijk ik toe hoe Blake de pijl uit zijn wond trekt. Ik heb geen medelijden met hem. Dat krijg je ervan als je 2 onschuldige meiden zonder rede oppakt. We weten nog steeds niet waarom we zijn opgepakt. Ik ben klaar met deze onduidelijke situatie. 'Waarom zijn we opgepakt?' vraag ik aan Mason.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik zit net als Blake me roept. Ik had er even niet aan gedacht dat hij die pijl nog in zijn enkel had zitten. Het zag er niet al te goed uit, maar ik had er vertrouwen in dat hij wist hoe hij met dit soort situaties om moest gaan. Hij was tenslotte wel een shadowhunter net als ik. Verdomd, ze had die pijl wel goed gemikt, hij zat precies in zijn enkel. Het zal lang duren voordat hij van dat is genezen. Ik zucht onhoorbaar en werp nog één blik op het meisje die naast me zit. Ze doet erg veel moeite om los te komen, en haar blik spreekt boekdelen. Ik bedenk me nu dat ik nog steeds niet weet hoe ze heet. Naja, daar kom ik vast wel snel genoeg achter. "Doe geen moeite, je kan niet ontsnappen" Ik kijk haar aan met een kleine grijns en sta dan op. Hoe Blake het voor elkaar had gekregen om Leyla zo vast te houden terwijl hij zo gewond was, was echt een wonder. Maar ik moet niet klagen, minder werk voor mij. Hij had er wel mooi voor gezorgd dat ze niet kon ontsnappen, en het plan van het meisje was mislukt. Ik loop naar Leyla toe en pak haar armen vast. Ze keek me boos aan en verzette geen stap. "Lopen. nu." bijt ik haar toe, maar ze blijft weigeren. Wat was ze toch ook weer eens eigenwijs.. "Nou dan moet het maar zo." zeg ik zuchtend en til haar in één keer over mijn schouder. Net als het andere meisje stribbelt ze flink tegen, maar ze kan niets tegen me beginnen. Ik zet haar weer neer bij de boom naast die waar haar vriendin ook vastgebonden zit en duw haar naar de grond. Snel bind ik haar weer vast met dezelfde sterke knopen die ik net ook had gebruikt. Leyla vraagt me wat, maar ik negeer haar vraag. Dan had ze toenet maar gewoon mee moeten werken. Ik kijk weg en loop naar de boom tegenover ze. Ik ga naast Blake zitten en een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. Zo, dan hadden we dat ook weer gehad.

Alys:
Ik kijk woedend naar de jongen die me op andere gedachten probeert te brengen. Alsof dit ervoor gaat zorgen dat ik hiermee ga stoppen. In zijn dromen misschien. Hij kijkt me grijnzend aan. Wat vond hij hier zo grappig? Ik weet het zeker, wij zullen het hardst lachen straks. Dodelijk kijk ik hem aan, en ik bal mijn vuisten. Dit was nog niet voorbij.. Vastberaden geef ik nog wat rukken aan het touw, dat maar niet lijkt te breken. Waarom werkt nou niets in ons voordeel? De jongen staat gelukkig weer op en loopt naar Leyla toe. Ik kijk hem na en hou hem goed in de gaten. Als hij Leyla ook maar wat aandoet, dan staat hem wat te wachten. Dan zal ik zeker niet stoppen tot hij flink geleden heeft. Die jongens hebben beiden wel een pak slaag verdiend. En dat zal ik ze geven ook zodra we hier zien te ontsnappen. Ik luister mee naar wat hij te zeggen heeft. "Waag het niet om haar ook maar wat aan te doen" zeg ik dreigend. Maar hij lijkt niet te luisteren en gooit Leyla over zijn schouder. Ik wil zo graag wat kunnen doen om ze tegen te houden. Maar ik zit vastgebonden, en ik kan geen kant op.. Ik zucht diep en kijk naar de jongen met de pijl in zijn been. Hij zat tegen een boom tegenover mij. Bloed stroomde over zijn voet, en hij trok een paar keer aan de pijl. Hij was dus totaal niet slim bezig om die pijl er nu al uit te halen. Dat kan je beter niet doen als je niet de juiste medische spullen bij je hebt. Ik kon nu al zeggen dat die wond binnenkort gaat ontsteken en het zal voor hem alleen maar pijnlijker worden. Maar dat zou ik voor geen goud tegen hem zeggen. Nee, dit was zijn verdiende loon. Laat hem maar even lijden voor wat hij ons heeft aangedaan.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
'We moeten de meiden nog steeds in de gaten houden,' zeg ik tegen Mason, die naast me is komen zitten. Ze zitten goed vast gebonden, maar bij hun weet je het maar nooit. Het was voor ons ook een verassing dat Alys ineens opdook met een pijl en boog. Ik schrok al toen ik een revolver in hun rugzak vond, maar ik had niet verwacht dat ze ook echt zouden schieten. Ik heb echt geen idee hoe ik met deze situatie om moet gaan. Dit is de eerste keer dat meiden proberen om te ontsnappen. De meesten stribbelen wel tegen, maar doen niet zo veel moeite om weg te komen. Normaal zijn ze al bang als ze worden opgepakt en durven ze daarna niks meer te doen. Bij deze meiden was het anders.
Ik schrik op uit mijn gedachten als Mason zegt dat hij de eerste wacht neemt. Ik zoek een houding waarin mijn enkel minder pijn doet en sluit mijn ogen.

Leyla:
Als ik merk dat Mason mijn vraag negeert, wordt ik nog bozer dan dat ik al was. 'Hé, ik vroeg je wat!' schreeuw ik boos naar hem. Ook dat negeert hij. Ik heb zin om naar hem te schreeuwen, maar ik weet me te beheersen en bedenk me dat het het beste is om mijn mond te houden. Ik geef een ruk aan het touw in de hoop hem los te krijgen, maar de knoop ziet er ingewikkeld uit en door aan het touw te trekken maak ik de knoop alleen maar strakker vast. Daarom staar ik maar wat voor me uit totdat ik zo moe ben dat ik in slaap val.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Leyla blijft maar naar me schreeuwen. Ik doe er niets op uit en kijk een beetje naar de grond. Als ze zo doet ga ik al helemaal niet antwoorden. Ze moest eerst maar eens even afkoelen. Dat hadden beide meiden had ik al gemerkt. Ze werden nogal wat vaak woedend om dingen en zijn dan moeilijk te stoppen. Ergens vind ik dat ook wel amuserend, Blake en ik hebben nooit echt ruzie. Natuurlijk hebben we wel eens meningsverschillen, maar dat lossen we altijd weer gauw op. Blake ziet er slecht uit, dus ik besluit maar de wacht te nemen vannacht. Slapen zal ik toch niet meer, ik ben klaarwakker. "Ik neem de eerste wacht wel" Hij had gelijk dat we de meiden inderdaad maar even goed in de gaten moeten houden. We kunnen het niet riskeren dat ze weer weten te ontsnappen. Leyla was al in slaap gevallen, maar het andere meisje zat met nog steeds dezelfde blik voor zich uit te staren. Zij was dus de meest eigenwijze van de twee. "Je kan zo chagrijnig blijven kijken maar dat verandert niks" mompel ik naar haar. "Jullie hebben het er zelf naar gemaakt." Ik kijk haar met een strakke blik aan.

Alys:
Ik kijk even verbaasd op wanneer Leyla begint te schreeuwen. Dit had ik eerlijk gezegd niet van haar verwacht. Ze lijkt altijd een best wel rustig meisje. Geen van de jongens doet er iets op uit. Dat viel ook wel te verwachten, zo deden ze de afgelopen twee dagen al. Net alsof we beesten waren, die het niet verdienden om aandacht te krijgen. Het was net alsof ze op ons neer keken. Maar ik trek me er niets van aan, ze zullen nog wel gestraft worden. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen. Ik kijk opzij naar Leyla, die ondertussen is gestopt met schreeuwen. Ze heeft haar ogen gesloten en ligt er vredig bij. Voor zover dat kan als je tegen een boom aan slaapt op de harde grond. Zelf zal ik niet gaan slapen. Ik laat haar niets overkomen, ik vertrouw die jongens niet. Een van hen begint uit het niets tegen me te praten. Ik kijk hem met een felle blik aan. "Ik doe wat ik wil." bijt ik hem toe. Ik rol met mijn ogen om zijn stomme opmerking. "No shit" Daar was ik zelf ook al wel achter gekomen. Anders hadden ze ons niet vastgebonden. Ik blijf hem aankijken en laat geen zwakte zien. Ik geef niet snel op en dat zal hij merken ook.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik wordt wakker door het zonlicht dat tussen de bladeren van de bomen schijnt. De rest zit allemaal een beetje voor zich uit te staren. Zouden Mason en Alys de hele nacht wakker zijn gebleven? Van Leyla weet ik zeker dat ze heeft geslapen, want ze sliep eerder dan ik. Ik kijk even naar mijn enkel en zucht. Hij is dik en het stuk van mijn shirt is helemaal rood gekleurd. Het lopen zal nog moeilijker gaan. Ik ben best zenuwachtig om de meiden naar de baas te brengen. Eigenlijk wil ik ze niet naar de baas brengen, maar als we het niet krijgen we hele grote problemen. 'We moeten zo gaan lopen,' zeg ik tegen Mason. Als we vandaag nog bij de baas aan willen komen, zullen we vroeg moeten vertrekken, want het is nog best ver lopen en het gaat langzamer vanwege mijn enkel.

Leyla:
Als ik wakker wordt is de zon nog maar een klein stukje over de horizon. Ik kijk naar Alys. Ze zit nog steeds boos voor zich uit te staren in precies dezelfde positie als toen ik in slaap viel. Heeft ze wel geslapen? Ik zie dat Mason ook wakker is. Blake slaapt denk ik nog. Ik kan het niet goed zien aangezien hij met zijn gezicht naar de andere kant ligt. Ik zucht en staar een beetje voor me uit, want er is niks anders om te doen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Na al die tijd kijk ik het meisje nog steeds aan. Haar naam heeft ze me niet willen vertellen vannacht. Ze was erg eigenwijs en bot, dus dan kon ik dat ook zijn. Blake en Leyla zijn net wakker geworden en kijken me vreemd aan. Ik laat mijn blik niet van het meisje af en vraag het nog een keer. "Hoe heet je?" Dit keer krijg ik wel een antwoord terug: Alys. Die naam komt niet vaak voor. Net als haar soort karakter, ze was moeilijk om op andere gedachten te brengen. De hele nacht heeft ze aan het touw zitten trekken om het los te krijgen. Het verbaasde me nog dat het touw onderhand niet een keer kapot is gegaan. Gelukkig maar, anders moest ik weer ingrijpen en haar tegenhouden voor ze kon ontsnappen. Ik ben de hele nacht opgebleven, en moe was ik niet meer. Ik had voordat Alys ons had overvallen nog geslapen en was dus nu ook nog steeds klaarwakker. Uiteindelijk kijk ik weg van Alys als Blake begint te praten. We moesten zo inderdaad maar eens een keer gaan lopen anders komen we er nooit. Ik was niet van plan om nog een nacht in het bos te slapen. Ik sta op en loop naar Blake toe. "Gaat het met je enkel?" vraag ik, een beetje bezorgd. Het zag er nog slechter uit als gisteravond. We kunnen het nu niet gebruiken dat hij amper meer kan lopen.

Alys:
De volgende ochtend kijk ik nog steeds in de ogen van de jongen. Ik zal onderhand wel grote kringen onder mijn ogen hebben, maar dat boeide me nu helemaal niets. Dat was het laatste waar ik me druk om maakte. De jongen had vannacht al duizend keer mijn naam gevraagd, en telkens vertikte ik het om het hem te vertellen. Waarom zou ik iemand als hem moeten vertellen wie ik ben? Hij had het allang kunnen zien op mijn tattoo op mijn pols, die hij overigens ook had. In mijn ooghoeken zie ik Leyla wakker worden. Ik was blij dat ze wat had geslapen, gisteravond kon je aan haar zien dat ze het erg nodig had gehad. Ik had de adrenaline nog steeds in mijn lichaam die avond, misschien was dat wel waarom ik niet meer kon slapen. En die jongen vertrouwde ik al helemaal niet. Ik zag wel hoe hij me aankeek. Iets zei me dat ze nog niet klaar met ons zijn. Hij vraagt voor de zoveelste keer mijn naam, en dit keer besluit ik maar te antwoorden. Dan was ik ook meteen van dit gezeik af. "Alys" mompel ik en kijk hem met dezelfde razende blik aan. Nee, de woede was nog steeds niet weg. Hij kijkt me niet meer aan en ik zucht diep. Ik heb deze nacht dus ook weer overleefd. Ik kijk een beetje voor me uit en wacht af wat er nu gaat gebeuren.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
'Het zal wel moeten,' antwoord ik op Masons vraag. Hoe langer het duurt voordat we bij de baas zijn, hoe langer het zal duren totdat mijn enkel goed verzorgd kan worden. Ik probeer langzaam op te staan. Er schiet een stekende pijn vanuit mijn enkel door mijn hele been en zak weer terug op de grond. Ik besluit om niet op te geven en probeer het nog een keer. Er schiet weer een stekende pijn vanuit mijn enkel door mijn been, maar dit keer lukt het me wel om overeind te komen. 'Ik neem Leyla wel mee, die is het makkelijkst,' mompel in naar Mason. Half lopend, half hinkend loop ik op Leyla af. Ze staart recht voor zich uit. Als ik vlak bij haar ben kijkt ze even boos naar me en dan went ze haar blik weer van me af. Ik maak het touw los, maar ik laat haar polsen aan elkaar vast gebonden. Zodra Mason en Alys er ook klaar voor zijn beginnen we met lopen.

Leyla:
Ik kijk even naar Alys. Ze heeft grote kringen onder haar ogen, dus waarschijnlijk heeft ze niet geslapen vannacht. Ik richt mijn blik weer naar voren en staar naar de bomen voor me. Waar gaan we naartoe? Wat gaan ze met ons doen? Waarom geven de jongens niet gewoon antwoord op de vraag waarom we zijn opgepakt? Ik schrik op uit mijn gedachten als ik merk dat Blake naar me toe komt. Wat nu weer? Ik kijk hem even boos en kijk dan weer voor me. Hij maakt de touwen los, behalve die om mijn polsen en duwt me dan vooruit. We gaan weer lopen en Alys en ik weten nog steeds niet waar we naartoe gaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld