Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| ft. RavenQueen

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Bij aankomst stapte Lynn ook uit de auto waarna ze deze op slot deed. De sleutel stopte ze weer in haar jaszak. Toen Sem ineens begon over plannen was Lynn even stil. 'Ik? Eh... Ik weet het nog niet echt. Vroeger wilde ik altijd astronoom worden, maar iets in mij vond advocatuur heel interessant. Ik weet niet echt of ik een goede advocaat zou zijn.' Lynn beet lichtjes op haar lip. 'Als ik kijk naar anderen uit mijn klas voel ik me altijd te min. Ik weet van mezelf dat ik eigenlijk niet geschikt ben om advocaat te zijn, maar... Ach ik weet het niet. Voor ik het wist was ik al begonnen.' Lynn gooide haar tas om haar schouder. Wat wilde ze eigenlijk met haar leven? Ze had zichzelf altijd dat ze het vanzelf wel zou weten, op het moment wanneer iemand het haar zou vragen. Maar telkens als iemand het vroeg wist ze het niet. Zei ze maar gewoon dat ze het heel interessant vond. Ze loog het niet, ze vond advocatuur ook daadwerkelijk interessant. Haar cijfers waren ook wel oké, ze waren goed genoeg. Maar iedereen uit haar klas leek het beter te kunnen. Leek er echt voor te gaan. Had ze niet genoeg motivatie? Lynn keek Sem aan.
'Meneer, waarom heeft u eigenlijk mij gekozen als uw stagaire?' Vroeg ze. 'Niet om het een of het ander, maar er zullen vast sollicitaties zijn geweest van vele andere studenten. Studenten die veel... beter zijn dan dat ik ben. Zouden zij u niet beter kunnen helpen dan dat ik kan?'

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De jonge advocaat luisterde naar haar woorden en glimlachte even zwakjes. Ze voelde zichzelf helemaal niet goed genoeg om bij hem stage te lopen, maar Sem had genoeg redenen gehad haar aan te nemen. 'De reden waarom ik jou aangenomen heb, en niet die dertig anderen, is omdat jouw brief het sterkst naar voren kwam. Hij bleef hangen. Bij jou had ik het gevoel alsof je het meende en niet loog zoals de meeste anderen.' Legde hij simpelweg uit en hij gaf een zachte zucht. 'De meeste willen alleen bij mij stage lopen wegens mijn naam en die mensen moet ik eigenlijk vermijden. Bij jou had ik niet het gevoel dat je hier zou komen omdat ik het ben, maar echt om ervaring op te doen. Natuurlijk snap ik ook wel dat je het liefst met zaken bezig zou zijn, maar dat komt in een later stadium van de stage. Je kunt niet alles in één keer doen, hopelijk snap je dit ook.' De man keek haar even vragend aan, maar geloofde haar eigenlijk wel. Ze ging natuurlijk veel meer inhoudelijk werk doen op ten duur, maar nu moest ze klein beginnen. Zo begon iedereen en niet alleen zij. Sem was zelf ook onderaan de ladder begonnen. Een aantal jaren terug, toen hij net begon, kende ook niemand hem en had hij weinig klandizie. Nu na al die tijd, had hij toch een grote klantenkring opgebouwd en daarbij ook nog een hele reputatie. Niet dat het hem om de reputatie ging, maar het was enerzijds een interessante bijkomstigheid.
Uit zijn aktetas pakte hij een pakje sigaretten en stak één van de sigaretten tussen zijn lippen. Af en toe, de laatste tijd steeds vaker, rookte hij als hij enigszins stress had. Zo ook nu bekroop een onbehaaglijk gevoel hem, waardoor hij drang kreeg naar nicotine. Iets wat bij hem de hoofdpijn zou verminderen. Met een aansteker stak hij de sigaret aan en hij nam tijdens het aansteken een lange hijs van de sigaret. De rook blies hij in de lucht uit en hij glimlachte even zwakjes. 'Beter...' Had hij gefluisterd.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn had geluisterd naar hem. Ze voelde zich toch een klein beetje speciaal, ook al wist ze dat het niet veel betekende. Een stilte viel. Moest ze iets zeggen? Of moest ze gewoon heel awkward daar naast de auto blijven staan? Ze vond het beide opties niet echt geweldig, maar besloot toch voor optie één te gaan. 'Zouden we niet alvast naar binnen kunnen? Of hebben ze geen wachtkamer hier?' Vroeg ze. Lynn schuifelde wat heen en weer met haar rechtervoet. Daarna met haar linkervoet. Zo ging ze een paar keer heen en weer. Wisselde ze van voet naar haar andere voet.
De wind veranderde van richting en blies een rookwolk van Sem's sigaret recht in haar gezicht. Dit deed haar echter niet veel. Maar dat kwam ook omdat ze vroeger zelf had gerookt. Ze was gestopt, dat wel. Maar dat kwam omdat ze er een tijdje daarna achter kwam dat ze een lichte vorm van astma had. Een beetje rook kon ze wel aan.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De jongeman keek even opzij toen Lynn hem een aantal dingen vroeg. Een kleine grijns ontstond op zijn gezicht. Het was wel te zien dat ze er niet veel van wist, maar wat moest je anders tijdens je studie? Daar zat je om dingen te leren en dit deed je het beste in de praktijk. 'Iets te vroeg kunnen we wel naar binnen, maar ik rook nu nog even mijn sigaret op. We zijn veel te vroeg en daar binnen hebben ze geen wachtruimte. Het zal allemaal heel indrukwekkend voor je gaan zijn, denk ik. Je zal immers gaan zien hoe het daar gaat, maar gedetineerden zul je niet zien. Alles is streng beveiligd en de gedetineerden zitten achter slot en grendel. Heb ik al eens gezegd dat er verschillende afdelingen zijn? Vast niet. Nou je hebt in ieder geval verschillende afdelingen binnen de PI. Er zijn afdelingen voor de normale mensen, maar ook mensen die speciale psychische hulp nodig hebben. Verder hebben ze ook isoleercellen voor de extreemste gevallen. Onze cliënte zit op de afdeling voor psychische hulp. Aan haar zie je niets, maar zodra je maar haar in gesprek raakt, merk je wel dat er wat mis is, om het zo maar te noemen.' Hij tikte met zijn wijsvinger de as van de sigaret af en keek toen op zijn horloge. 'Laten we gaan Lynn.'

Samen met Lynn liep hij naar binnen toe. Je kwam niet zomaar binnen: je moest eerst door een aantal zogenaamde sluizen heen. Voordat je bij de balie was, moest je al door twee sluizen heen. Hieraan zag je al direct dat het extra goed beveiligd was. De volgende deur ging pas open als de laatst geopende gesloten was.
Eenmaal bij de balie, meldde Sem zichzelf en legitimeerde hij zichzelf dubbel. Dit moest als advocaat bij een inrichting als dit. Hij liet zijn paspoort zien en zijn advocatenpas en ook Lynn zou moeten worden gecontroleerd. Inmiddels was Sem zijn jas aan het uit doen en legde hij waardevolle en elektronische spullen in een kluisje. Zijn tas plaatste hij op de lopende band om door de röntgen te gaan. Zodat er precies zichtbaar werd wat er in de tas zat.
Nadat Sem gecontroleerd was, wachtte hij op Lynn. Hij had inmiddels al een pas gekregen waaruit bleek dat hij een bezoeker was.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het gebouw was erg goed beveiligd. Poortje in, poortje uit. Een proces dat zich een aantal keer herhaalde. Ze was nog nooit door zo veel poortjes geweest op één dag. Lynn deed hetzelfde als Sem en sloot zich niet veel later bij hem aan. Ze keek even om zich heen. Alleen al in deze ruimte waren er al zes bewakers. Het was haast eng, maar toch wel intrigerend. Ze vroeg zich af of er ooit gedetineerden waren ontsnapt uit deze instelling. Nee, waarschijnlijk niet. Dat is haast niet mogelijk. Toch? Alleen al die kleine kans maakte haar heel nieuwsgierig. Als er dan iemand ontsnapt zou zijn, zou diegene nog steeds op de vlucht zijn? Of was diegene al gepakt? Misschien leefde ze niet eens meer.
Lynn dacht even terug naar wat Sem tegen haar had verteld. 'Onze cliënte?' Vroeg ze een beetje verward. 'Zij is toch jouw cliënte?' Niet dat Lynn het erg voor om een cliënte te hebben. Ze wilde graag helpen. Heel graag zelfs. Het was gek, alleen al omdat Sem zij "onze" voelde Lynn zich al een stuk betrokkener tot de zaak. Maar hij kon het ook per ongeluk gezegd hebben. Dat doen mensen vaak. Dan zeggen ze iets, maar dan bedoelen ze het niet zo. Of ze kwamen niet op het woord. Ze zou het ook niet erg vinden als dat zo was. Een vergissing is een vergissing, niets aan te doen verder. Maar toch wilde ze wel graag.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De jonge advocaat bekeek zijn stagiaire even en glimlachte om haar opmerking. 'Ja, mijn cliënte inderdaad.' Had hij haar simpelweg gezegd terwijl hij een bewaker volgde naar de ruimte waar gesprekken tussen cliënten en advocaten plaats konden vinden. Dit was hetzelfde als in een politiebureau: kleine saaie ruimtes met enkel een tafel en een aantal stoelen erbij. Vier om precies te zijn.
Sem en Lynn mochten al naar binnen, maar de cliënte was er nog niet. Zij zou zo komen als ze klaar was met werken. Dit kon soms nog wel eens uitlopen en dan moest de advocaat simpelweg binnen wachten tot zijn cliënt zou verschijnen. Sem was gaan zitten op een stoel en keek op de klok die er hing. 'Ze komt zo vast, maar we moeten even wachten. Zoals ik al zei werken ze hier gewoon, en mijn cliënt is nu dus nog aan het werk. Ze doet hele simpele handelingen en krijgt hier zeer weinig voor betaald, maar zo kan ze wel haar sigaretten halen. De vrouw die je zo te zien krijgt, heeft een apart uiterlijk. Ze is vrij gezet en verzorgt zichzelf niet zo goed als de meeste vrouwen dat doen.' Legde hij uit aan Lynn die bij hem in de kamer zat. 'Ze verzorgt zich eigenlijk helemaal niet, maar de bewakers hier dwingen haar toch om het wel te doen. Als ze over de bewakers spreekt, zal ze het over "piewies" hebben. Zo worden ze hier genoemd binnen de PI. Een aparte benaming, maar dat is nu eenmaal algemeen bekend.'
Er werd wat aan het slot gerommeld aan de andere kant (de kamer had namelijk twee deuren, eentje voor de bezoekers en eentje voor de gedetineerde) en de deur werd geopend. Een chagrijnig ogende vrouw stormde naar binnen, gooide haar bril op tafel en plofte neer terwijl ze ongegeneerd kauwgom kauwde. 'Hey Semmie!' Was haar eerste opmerking en Sem liet het simpelweg aan zich voorbij gaan. 'Wat zie je er boos uit. Heb je net ruzie gehad met de bewakers?' Vroeg Sem aan zijn cliënte en hij pakte pen en papier. Het was volgens hem niet nodig om Lynn te introduceren, dat kwam nog wel.
Sem leunde nonchalant achterover en deed zijn armen over elkaar. Zijn cliënte was nogal aan het uitrazen over het feit dat een aantal "piewies" haar net hadden gedwongen om te werken, terwijl ze alleen haar advocaat wilde zien!

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn zuchtte, het was zoals ze dacht. Het was lichtelijk teleurstellend, maar ja. Ze was ook maar een stagaire en ze moest gewoon haar taak als stagaire goed uitvoeren. Dat was alles.
De vrouw die binnenkwam was inderdaad zoals Sem kort daarvoor had beschreven. Onverzorgd, gezet en - dit had hij niet gezegd maar vond ze wel - onbeleefd. Maar wel grappig. Toen ze hem "Semmie" noemde moest ze haar best doen om haar lach in te houden. Het kon echter niet. Een bekende advocaat komt om jou te helpen en jij noemt 'm én bij zijn voornaam én je verkleint het? Het was entertainend. Maar slecht. Ook Lynn ging uiteindelijk op de andere stoel zitten zodat ze notities kon gaan maken. Hopelijk zou de vrouw het niet al te erg vinden dat zij hier was. Ze pakte haar notitieblok en pen waarna ze een aantal dingetjes al op schreef. Over hoe ze hier naar binnen ging, hoe het eruit zag, allemaal in steekwoorden. Daarna begon ze over de vrouw. Over wie ze was, wat ze deed en hoe ze hier leefde. Hoe ze hier te werk gingen en nog even apart wat genoteerd over het systeem qua werken hier. Hier kon ze vanavond weer een goed verslag van maken.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Ook Sem was vaak een tikje arrogant bij deze vrouw. Dat werkte bij haar juist het beste, hoewel het niet erg professioneel leek, maar anderzijds toch weer wel. Het straalde in ieder geval uit dat hij niet bang was. De vrouw was eindelijk uitgeraasd en keek Sem aan. 'Maar ik zeg je, ik heb het echt niet gedaan! Haal me hier toch een keer uit!' Ze leunde boos op de tafel en deed haar hand onder haar hoofd. 'Nou luister, dat wil ik best voor je doen, maar dan zul je toch eerst moeten kalmeren. Anders pak ik mijn spullen en ben ik weer weg.' Sem leunde weer achterover en sloeg zijn armen over elkaar. Hier was niets aan gelogen. Als personen hem niet konden respecteren, was het snel klaar en was hij zo naar huis.
'Ja, sorry, sorry.' Mompelde de vrouw in haarzelf. Sem grijnsde even naar haar en pakte zijn notitieblok terwijl hij zijn bril beter op zijn neus zette. 'Nou, je zitting is over twee weken, zoals je weet.' Vertelde hij haar en hij gaf haar een brief van de rechtbank voor het geval ze die niet had gezien. 'Heb je nog nagedacht terwijl je hier zat?' 'Ja, de hele tijd. Heb hele boeken volgeschreven om het allemaal te kunnen ordenen. Mijn gedachten en zo.' Ze toverde een schriftje ergens vandaan en schoof die naar Sem. De jonge advocaat opende het schriftje en las een aantal regels. 'Veel schrijven is ook niet goed voor je. Wat je hier allemaal in schrijft laat zien dat je in het verleden blijft hangen. Wees toch eens positief en kom uit die schulp van je. Ga wat doen en maak contact met de medegevangenen hier.' De vrouw snoof wat lucht op. 'Ach, die sukkels?' Vroeg ze minderwaardig en ze schudde afkeurend haar hoofd. 'Nog niet voor een miljoen.' Vervolgde ze haar afkeurende toespraak.
'Waarom niet? Wil je hier niet weg? Je gedrag laat niet duidelijk zien dat je dat wilt. Dat betekent in mijn ogen maar één ding...' Sem leunde weer nonchalant naar achteren en besloot een gewaagde opmerking te maken. Dat kon goed en fout uitpakken, maar vaak ging het wel goed, omdat je de cliënt dan net dat extra zetje gaf. 'Zeg nu eens eerlijk. Je hebt het toch gewoon gedaan? Je hebt toch gewoon dat mes gepakt uit woede en hem gestoken? Of zit ik fout?' Sem keek haar doordringend aan en volgde haar lichaamshouding. De vrouw leek kwaad te worden, maar bedaarde alweer snel. 'Ik zeg toch dat ik het niet gedaan heb?!" Snauwde ze hem kwaad toe.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Sem's gedrag was heel anders. Veel arroganter, haast narcistisch. Vol van zichzelf, uit de hoogte, alsof alles en iedereen minder was. Ook zijn nonchalante houding was anders. Was dit Sem? Of was dit een acteur? Of was de Sem die zij kende niet wie hij werklijk was. In ieder geval was dit vreemd. Deze man had zo veel persoonlijkheden, geacteerd of niet, hij paste zich aan aan de persoon waarmee hij in gesprek was. Het was overweldigend. Lynn noteerde een paar dingen snel, voordat ze weer meegesleept werd in dit toneelspel zoals vanochtend. Ze moest zich concentreren.
Bij Sem's gewaagde opmerking liet ze bijna haar pen vallen. Ze keek geschrokken op. Ze hoopte heel erg dat de vrouw nu niet zou gaan ontploffen. Het was een scherpe opmerking, ook eigenlijk een beetje respectloos, maar Lynn begreep Sem's bedoeling erachter. Om goed met haar te kunnen werken zou ze zich onder controle moeten kunnen houden. En gek genoeg bewees ze dat. Ze hield zich in. Lynn zuchtte opgelucht. Ze had niet gewild dat het voor de vrouw zou eindigen zoals het voor haar bijna was geëindigd. Wordt boos op Sem en Sem loopt gewoon weg. Hij pakt zijn spullen en vertrekt. Maar nu hoefde hij dat niet te doen. Nu kon hij haar blijven helpen. En misschien, heel misschien, kreeg Lynn ook een kans om haar van dienst te kunnen zijn.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Sem knikte even goedkeurend en noteerde heel snel wat in zijn onleesbare priegel handschrift. 'Uitstekend. Nu kunnen we praten.' Hij ging weer goed zitten en keek naar zijn cliënt tegenover hem. 'Heb je nog vaak gedroomd over het incident? Pasgeleden toen we belden, zei je dat wel namelijk.' De vrouw knikte verdrietig en staarde leeg voor zichzelf uit. 'Ja heel vaak, meneer Carlson...' Ze was gelijk een stuk rustiger, veel werkbaarder voor Sem. 'Alleen kleine stukjes, of het hele incident?' Vroeg de advocaat haar en hij noteerde wat ze zei. 'Soms alleen kleine stukjes, dat de politie komt of zo, en soms over alles. Alleen...' Ze bleef een tijdje stil. 'Meneer, ik weet alleen niet of het nu allemaal waar is wat ik droom. Ik voel me zo anders nu ik hier zit. Zo alleen... Niks is meer hetzelfde. Ik mis mijn kinderen en ook mijn man... Niemand laat wat van zich horen, behalve jij. En met jou kan ik niet over koetjes en kalfjes praten.' 'Nou ja, dat mag wel, maar helaas heb ik veel te doen en mag ik hier niet zo lang blijven als jij zou willen. Maximaal een uur, dat weet je toch?' De vrouw knikte afwezig en zuchtte wederom diep.
Het bleef een hele tijd stil terwijl de vrouw in zichzelf piekerde. 'Binnenkort komt de psycholoog met je praten. Dan kun je met haar praten over alles wat je dwars zit. Maar toch heb je wel hulp nodig, toch?' Vroeg Sem haar. 'Ja, maar ik weet niet hoe. Straks sluiten ze me op en rot ik weg achter de tralies, terwijl ik hulp nodig heb!' Uit pure wanhoop begon de vrouw te huilen, maar Sem troostte haar niet. Hij liet haar met rust en dacht na over een oplossing. Hij boog even naar Lynn toe en fluisterde: 'Dit doet ze dus altijd. Veel praten over onzin en dan huilen als het niet gaat zoals ze wilt. Ze wilt niet praten over het incident zelf. Heel lastig om mee te werken dus.' Sem ging weer goed zitten en trok de aandacht van de vrouw. 'Heb je nog nagedacht over mijn voorstel over de opnamen in het psychiatrisch ziekenhuis? Duurt een jaar, dan word je behandeld en zal de rechter je niet straffen. Is beter voor jou en voor de samenleving. En als je het vrijwillig doet, heeft dat veel voordelen.' 'Ja, ik zal er over denken meneer Carlson...' Sprak de vrouw afwezig.
Intussen hoorde Sem op de achtergrond sleutels. 'We moeten gaan, ik bel je zodra we meer weten.' Sem stond op, pakte zijn spullen en liep weg. De gedetineerde bleef achter en Sem vertrok direct naar buiten, terug door alle sluizen en naar zijn auto.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het hele gesprek liet Lynn dwalen in haar gedachten. Er was zoveel om over na te denken. De wisselende persoonlijkheid van de vrouw, de wisselende persoonlijkheid van Sem, hoe hij met de hele situatie omging. Je hebt het toch gewoon gedaan? Alleen al de gedachte aan die hele scène liet de rillingen over haar lijf lopen. Het had zo anders kunnen uitpakken. Het was een enorm risico wat hij had genomen. Lynn was er verbaasd over. Als zij in zijn plaats zou zitten, wat had zij dan gedaan? Had ze haar geprobeerd te troosten? Of had ze zich net zo arrogant gedragen als Sem? Het was een interessante vraagstuk, één die ze nooit zou kunnen beantwoorden. Ze kon er alleen over filosoferen. Het filosoferen zelf zou haar alleen niet verder brengen in haar studie. Lynn zuchtte. Was het leven van een advocaat altijd zo? Van de ene plek naar de andere rijden, van gedragspatroon veranderen, weinig slapen... Eerlijk gezegd wist ze niet zeker of dat wel was wat ze wilde. En anders, als het haar niet beviel, dan zou ze die manier gaan veranderen. Ze glimlachte lichtjes. Ze zou geen advocaat worden zoals Sem, maar dat wilde ze ook niet. Ze wilde een advocaat worden als zichzelf. Ze hoefde zich niet te vergelijken met anderen, waarom zou ze? Degene waarmee ze zich kon vergelijken waren allemaal anders, zij waren niet zoals zij.
De zon scheen in Lynn's gezicht. Het haalde haar uit haar gedachten. Oh ja, auto. Planeet aarde. Stagaire. Ben nog niet klaar. Lynn haalde de sleutel van de auto uit haar jaszak. 'Terug naar het kantoor neem ik aan?' Vroeg ze aan Sem.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Sem had buiten een sigaret aangestoken en had deze al op toen Lynn er aan kwam lopen. Hij blies nog net het laatste pluimpje rook de lucht in voor hij zich omdraaide met een glimlach. 'Eh ja, naar kantoor inderdaad.' Antwoordde hij haar en hij stapte in de auto. Sem was nu al wel erg moe, maar eigenlijk voelde hij zich ook wel erg goed. De zitting was goed gegaan en dit gesprek ook. Soms moest je gewoon wat acteren om je cliënt zo ver te krijgen om helder na te gaan denken. Helemaal wanneer ze psychisch niet in orde waren, zoals de vrouw waar ze net geweest waren.
Het was nu rond lunchtijd en Sem had enigszins honger gekregen. Het was immers al vrij laat en hij had nog niets gegeten. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij op zijn horloge keek. 'Ik wil eigenlijk eerst ergens wat gaan eten denk ik.' Vertelde hij aan Lynn terwijl hij zijn telefoon pakte. Ineens ging zijn telefoon en nam hij op. Het was een dringend verzoek en hij moest dus gelijk naar kantoor. Sem hing op en keek naar Lynn. 'Laat maar, ik heb een spoedverzoek gekregen. Ga jij anders maar ergens eten op mijn kosten.' Hij gaf haar een briefje van vijftig euro uit zijn portemonnee en glimlachte zwakjes. Dit was vaak het geval: mensen die ineens met spoed je hulp nodig hadden. Dan kon je snel terugreizen naar je kantoor om daar het werk te doen wat van je gevraagd werd. Enorm irritant, maar zo ging dat in de advocatuur. Je kwam zelf echt niet op de eerste plek. Misschien de derde of vierde...
Gestrest leunde hij achterover in de stoel en hij tikte op zijn bovenbeen. Zijn stemming was vrijwel direct omgeslagen nu hij had gehoord dat er een spoedgeval was. De onzekere en angstige man was wedergekeerd en dat was hem goed aan te zien.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn stapte in de auto waarna ze deze startte. Op het moment dat ze wilde wegrijden werd ze gebeld. Het was vreemd, normaal werd ze niet gebeld. Als in nooit. 'Excuses.' Mompelde ze terwijl ze haar telefoon uit haar broekzak haalde. Ze keek naar het nummer. Ze herkende het niet. 'Met Lynn Stephens,' zei ze toen ze opnam. Het was haar moeder. 'Mam? Wat is er?' Ze kon haar niet verstaan. 'Mam praat wat duidelijker.' Het hielp niet. 'Mam hallo, mam doe rustig! Wat is er gebeurd?' Lynn maakte een gebaar naar Sem en stapte uit de auto. 'Mam je moet even bedaren, ik kan je zo niet verstaan. Adem in, adem uit. Oké, gaat het nu weer? Vertel me nu rustig wat er aan de hand is.' Haar moeder's stem leek nu minder in paniek. Ze begon te vertellen, 'Lynn... Je vader hij... Ik reed en er was een vrachtwagen... We hebben een ongeluk gehad Lynn. Papa, hij ligt in het ziekenhuis. Zijn toestand is niet stabiel. Lynn ik weet niet wat ik moet doen, kan je alsjeblieft hierheen komen?'
Lynn was stil. Het was alsof al het bloed uit haar gezicht was weggetrokken. Ze moest even verwerken wat er zojuist gezegd was. Haar vader lag in het ziekenhuis? Als in, hij was gewond? En zijn conditie was kritisch? Nee dat kon niet. Dan kon gewoon niet. 'Lynn..?' Haar moeder haalde haar uit d'r dromen. 'Eh... Ja, ik eh... Ik kom zo snel mogelijk oké? Ik zie je zo. Rustig blijven oké?' Lynn hing op. Het was nog steeds niet helemaal binnen gekomen. Ze wilde het niet geloven.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Sem begreep niet wat Lynn aan het doen was. Hij moest naar kantoor toe, omdat hij een spoedgeval had momenteel. Waarom stapte ze ineens uit en zat ze aan de telefoon. Hij snapte er niets van en het maakte hem wat prikkelbaar. 'Lynn ik wil je niet storen, maar ik moet gewoon aan het werk. Anders rijd ik zelf wel.' Hij stapte uit en liep vervolgens naar de bestuurderskant om te gaan zitten. Wat was er toch met Lynn aan de hand? Ze deed zo raar ineens. Sem stoorde zich er altijd aan als mensen ineens zo sentimenteel emotioneel gingen doen. Er stonden cliënten te wachten die geholpen moesten worden. Cliënten die gevangen zaten die graag rechtsbijstand wensten en dan gebeurde dit ineens. Sem kon zich niet veroorloven om langer te wachten dan nodig. Een langere pauze te nemen dan hij zou willen en een dagje vrij zat er helemaal niet in. Natuurlijk was hij daar allang aan gewend geraakt, maar hij dacht niet dat Lynn dit ook al snapte. Het was natuurlijk lastig te begrijpen als buitenstaander. Zij voelde de druk op haar borst niet als ze weer stress kreeg om een zaak of een cliënt die je continu lastig leek te vallen. Zij had een wat makkelijker leven wat dat betrof dan Sem.
Inmiddels stond hij nog steeds stil en stond Lynn nog ergens verdwaald in haar gedachten. Wat was er toch aan de hand? 'Ga je nog mee naar kantoor of zal ik zelf maar gaan? Ik heb meer te doen vandaag.' Het kwam enorm gestrest zijn mond uit en hij tikte constant zenuwachtig met zijn vingers op het stuur. Hoe kon een persoon nou zoiets doen terwijl ze wist hoeveel stress Sem had door zijn werk. Ze had het toch zelf gezien? Hoe kon je dan alsnog zo egoïstisch zijn? Het ging hier om de klant en om niemand anders!

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn hoorde Sem vaag op de achtergrond. 'Ik moet naar het ziekenhuis...' Haar stem was zacht, fragiel. Naar het kantoor? Ze had helemaal geen tijd om naar het kantoor te gaan! Ze moest naar het ziekenhuis, en wel nu! Lynn pakte snel haar tas uit de auto. 'Sorry ik moet echt nú naar het ziekhuis, ik kom laten nog wel naar het kantoor... Ik eh... Nee ik moet nu gaan. Nogmaals sorry!' Zei Lynn tegen Sem voordat ze weg liep. Bijna meteen kon ze een taxi krijgen. Ze floot op haar vingers, hard genoeg voor de taxi om haar op te merken. Ze stapte in en de taxi reed weg. 'Naar het ziekenhuis alstublieft.' De chauffeur begon te rijden. 'Een beetje snel graag.' Voegde ze er nog aan toe.
Elke meter leek op een kilometer. Elke seconde kroop voorbij. Lynn had angst. Ze was bang voor haar vader, voor haar moeder, voor zichzelf. Wat als hij het niet zou redden? Lynn schudde haar hoofd. Niet te negatief denken, positief blijven. Het komt gewoon goed. Ja, het zou gewoon allemaal goed komen. Geen probleem. Maar de angst die ze voelde was niet de enige emotie die ze voelde. Ze voelde zich ook een beetje schuldig tegenover Sem. Het was niet beleefd om zomaar weg te lopen, maar ze vond de situatie ook wel urgent genoeg om het toch wel te doen. Ze moest haar vader zien, hoe dan ook. Want wat als..? Ze wilde er gewoon niet over denken. Kon ze maar stoppen met denken. In ieder geval voor dit moment. Wat had ze aan gedachtes als ze toch negatief waren. Niets dus. Alleen maar stress. En juist zij moest kalm blijven, zodat haar moeder kon flippen. Als zij flipte, kon Lynn haar kalmeren.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld