Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg| Be aware there's a monster inside!

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
ariel;
ik keek naar hoe hij wat onhandig van de rots afklom en ik grinnikte zachtjes, "Zo gracieus" zei ik plagerig en ik keek even om me heen voordat ik samen met hem begin aan het stuk terug lopen. ik keek op en glimlachte, "Nee, écht niet "lacht even, "Hij krijgt het zelfs voor elkaar om macaroni wat hij alleen een paar minuten in de magnetron hoeft te zetten te laten aanbranden.." ik grinnik even bij het aanzicht wat ik had een aantal weken terug toen ik thuis kwam en mijn vader in de weer was met een schaal vol verbrandde macaroni. ik keek fronsend op toen Rowans houding ineens veranderde en ik volgde zijn blik die gericht was op een vrouw die in onze richting kwam gelopen. ik slikte en keek hem even verward aan. ik herstelde mij snel en glimlachte maar vriendelijk naar de vrouw die zichzelf voorstelde als Opheilia en ik knikte vriendelijk "aangenaam, ik heet Ariel.." zei ik en ik voelde ineens een steek in mijn borst toen ik haar laatste woorden hoorde, verloofde.. juist ja.. ik keek Rowan even met deze gebroken blik aan en probeerde me te herstellen alleen ik merkte dat ik een brok in mijn keel kreeg en ik schudde mijn hoofd eventjes, "ik.. ik.. ik moet gaan, veel plezier samen.." ik slik en ik oop via de grote tuin naar het hek waar ik mijn fiets vanmorgen snel had neergegooid toen ik volgens Darius Rowan moest gaan redden want hij had mij, ik citeer.. hij had mij nodig. nou dat was dus blijkbaar allemaal een leugen. meneer had een zuster nodig zodat hij zijn geliefde verloofde niet bezorgd hoefde te maken, dit was vast allemaal een grap. en het was vast allemaal zijn idee, zijn idee om mij opnieuw naar het landgoed te laten komen om mij opnieuw pijn te doen. ziek.. ziek was het!

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan begreep Ariel niet, wat had hij nu weer verkeerd gedaan. Het leek wel alsof ze gekwetst was bij het idee dat hij een verloofde had, maar dat zou betekenen, oh nee dat was toch onmogelijk. "Hoe ken je Ariel eigenlijk?" vroeg Ophelia luchtig tussendoor, al was de jaloezie in haar stem duidelijk hoorbaar. Ze had gezien hoe Rowan haar nakeek terwijl ze wegliep en dat stond haar niet aan. "Oh Ariel, ze komt poetsen." Vertelde hij. Hij liet het deel met het redden achterwege, dat hoefde Ophelia niet te weten. Ze kenden elkaar dan al wel een lange tijd, Ophelia wist niets van het beest dat in hem huisde. Zij dacht gewoon dat de oost-toren Rowans speciale ontwerp studio was. "Hoe was Parijs?" vroeg hij om van onderwerp te veranderen. Dat lukte want meteen begon ze honderduit over haar business trip te vertellen. Ze aten samen en keken nog even tv, ook al vond Rowan dat absolute tijdverspilling. Ophelia vleidde zich tegen hem aan. "Zeg Rowan wat denk je er van als ik vannacht bij jou blijf slapen."
"Ophelia, je weet hoe ik daar over denk, niet tot na het huwelijk."
Ze trok een pruillip, alsof ze hem daarmee voor zich kon winnen. "Maar dat duurt nog een jaar. Ik kan zo lang niet meer wachten." Ze legde haar hand op zijn borst, maar Rowan schoof bij haar vandaan.
"Een jaar is een jaar, niet eerder en niet later. Sorry, maar ik ben nog altijd wat ziek en het was een vermoeiende dag." Waarom kon Ophelia niet nog wat langer in Frankrijk zijn gebleven. Rowan had hier geen keus in gehad, ze was aan hem opgedrongen. Had zij daar dan geen problemen mee? Wel zijn ouders wilden het zo dus hij zou zich er ook bij moeten neerleggen, maar niet voordat hij aan Ariel had kunnen vragen waarom ze boos op hem was.
s' Nachts sloop hij zijn kamer uit. De auto zou te veel opvallen, daarom pakte hij zijn fiets uit een kleine houten schuur in de tuin. Het was een hele tijd geleden dat hij er nog op had gereden, gelukkig was er rond dit tijdstip niet al te veel verkeer. Hij fietste naar Ariels huis, zou hij aanbellen? Nee, wie weet zou haar vader komen opendoen. Hij sloop rond het huis en bekeek aandachtig de gordijnen van elke kamer. Hij hoopte dat diegene die hem er het meest vrouwelijk uitzagen, de gordijnen van Ariel zouden zijn. Op de grond vond hij enkele kiezelsteentjes die hij één voor één tegen het raam gooide.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
ariel;
ik kwam thuis en smeet de achterdeur achter me dicht nadat ik mijn fiets in de schuur had gezet, ik kijk recht in het onschuldige gezicht van mijn vader en ik voel al mijn woede en verdriet wegzakken en ik lach zachtjes, "wat heb je dit keer verbrand?" ik keek naar de bak macaroni die in de wasbak stond en voor ik het wist hadden we samen een enorme lachbui. ik giechelde en gaf hem de telefoon en een folder van een goede pizzaria ik drukte een kus op zijn wang en vertelde hem dat ik geen honger had, "Ik ga boven even aan mijn huiswerk" vertelde ik hem en ik liep via de gang waar ik mijn jas en schoenen uit deed naar boven, naar mijn kamer. ik plofte op mijn bed en sloeg mijn handen voor mijn ogen, lles van vandaag vloog voor mijn ogen voorbij. het grommen, het beest, Rowan. ik slikte even en veegde snel wat ontsnapte tranen weg en dacht aan het moment toen een bloed mooie mei.. ik bedoel vrouw via de tuin onze kant op kwam lopen. ik begreep wel waarom hij haar leuk vond, nouja hij vond haar niet leuk. hij hield van haar anders had hij haar niet ten huwelijk gevraagd en waren zij niet verloofd. ik zuchtte geïrriteerd en pakte maar een boek en begon te lezen. al snel werd het donker en legde ik mijn uitgelezen boek weg en liep naar het raam om de gordijnen te sluiten, ik schrik van een steentje dat tegen mijn raam vliegt en ik frons en loop naar mijn raam en open het voorzichtig en kijk naar beneden, oh nee.. ik zucht diep. "Goedenavond" mopper ik mompelend..

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zijn architecturale inzichten hadden hem gelukkig niet in de steek gelaten. Niet veel later deed Ariel het raam open en mopperde hem een goedenacht toe. Ze was dus nog steeds boos, dat was overduidelijk.
"Jij ook een goedenavond. Ariel ik ben hier omdat ik duidelijk wil. Altijd als ik iets doe wordt je kwaad, het is alsof ik nooit iets goed kan doen in jou ogen. Nu ook weer met Ophelia. Ken je haar? Heeft ze je ooit iets aangedaan? Want dan hoor ik dat graag." Hij keek haar afwachtend aan. Hij was nog niet uitgepraat, maar de volgende woorden waren voor hem moeilijk om te zeggen.
"Weet je, de enige reden die ik kan bedenken waarom je haar zou haten is uit jaloezie. Ariel, ben je verliefd op me? Voel je meer dan gewoon vriendschappelijke gevoelens?" s' Nachts onder een kamerraam, was absoluut niet de ideale plaats om dit soort dingen te vragen. Rowan had er ook nooit bij stil gestaan dat hun relatie meer kon zijn dan vriendschappelijk of werk gerelateerd. Maar nu hij hier zo onder haar raam stond. Hij had blijkbaar meer voor haar over, dan hij ooit voor Ophelia zou over hebben. Op dit moment wilde hij gewoon zekerheid over de kwestie.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
ariel;
ik kijk naar beneden en leun wat op het raamkozijn met mijn handen en haal even kort een hand door mijn haren . ik luister naar wat hij te zeggen heeft en ik zucht diep en slik, "ik ben niks tegen Opheila.." lieg ik en ik haal een wenkbrauw op en luister naar wat hij me vraagt en ik slik, "Verliefd zijn heeft zo'n grote betekenis.." mompel ik zachtjes en ik begin nerveus op mijn onderlip te bijten en voel het prikken door het feit dat ik vanmiddag kapot had gebeten en ik zucht zachtjes. en keek even de omgeving rond om niet in zijn ogen te hoeven kijken, maar ik voelde zijn blik branden en ik zuchtte.. "als je te horen krijgt, dat hij je nodig hebt en je komt gaat er zo snel mogelijk heen, je verzorgd hem.. je hoort zijn verhalen aan, en dan.. krijg je een klap in je gezicht. want hij heeft een verloofde..." ik voel mijn stem breken en krijg een brok in mijn keel en ik trek me terug naar binnen en ga in de vensterbank zitten met mijn knieën omhoog

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ze was rond de pot aan het draaien, durfde ze niet voor haar antwoord uit te komen of was ze gewoon bang hem te kwetsen? "Maar ik had je ook echt nodig. Ophelia was in Frankrijk en daarbij zij weet niets over de vloek die op mijn familie rust. Het is ook niet alsof ik door het dolle heen ben dat we over een jaar met elkaar gaan trouwen. Ik heb die beslissing niet gemaakt, maar onze ouders. Ik ben je echt eeuwig dankbaar Ariel. Wat jij voor mij hebt gedaan heeft nog nooit iemand voor mij gedaan. Je bent echt enorm speciaal voor me. Antwoord alsjeblieft op mijn vraag. Ben je verliefd op me ja of nee. Ik weet het liever dan een heel leven in onzekerheid te leven."
Waarom was het een klap in je gezicht als de persoon die je verzorgde een verloofde had. Darius had hem ook wel eens verzorgd en die had er nooit erg in gehad. Het kon toch niet anders dan dat Ariel meer voor hem voelde? En hij, wat voelde hij voor haar? Rowan was nooit goed geweest met gevoelens, zeker niet in het uitten ervan. Moest zijn huwelijk niet gearrangeerd zijn dan zou hij hoogstwaarschijnlijk zijn hele leven vrijgezel zijn gebleven.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
ik frons even terwijl ik naar hem luisteren en kijk hem niet begrijpend aan, "ik wist toch ook niks van de vloek? dus dat is gewoon onzin.." ik haal een wenkbrauw op en blijf hem even zo aankijken en zie aan hem dat hij er niks weet op te zeggen en ik zucht diep. "Darius dacht gewoon, m'n zus is er niet ik haal dat andere kind wel even" ik rol met mijn ogen en kijk weer even naar de straat en slik, "Ik weet niet eens wat verliefd zijn is! dus zou ik moeten weten hoe ik me voel?" ik zucht diep en ik bijt zachtjes op mijn onderlip die opnieuw begint te prikken en trek even een pijnlijk gezicht. ik ging terug zitten en staarde voor me uit, hoe moest ik uberhaudt weten hoe geluk voelde? sinds dat mijn moeder was overleden had ik niet één moment van geluk gehad, laat staan verliefd zijn.. dat is niet voor mij weggelegd.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dit is anders. Ophelia wist het niet omdat ze het nooit zou begrijpen. Darius hield het vrijwillig voor haar verborgen. Denk je niet dat hij haar anders had opgebeld als hij haar echt zo belangrijk had gevonden? Denk je niet dat hij zelf naar mij toe zou zijn gegaan. Hij wist dat jij de enige was die me tot kalmte zou kunnen brengen en daarom kwam hij naar jou." Hij ijsbeerde heen en weer. Dit was zo'n slecht idee geweest. Waarom had hij zo impulsief gereageerd, roekeloosheid was nergens goed voor.
"Denk je dat ik wel weet hoe het is om verliefd te zijn? Ik, het monster, gehaat en verafschuwd door iedereen die mijn geheim kent? Denk je werkelijk dat ik wel gelukkig ben? Sorry dat ik je heb wakker gemaakt. Het was dom van mij om langs te komen." Rowan draaide zich om, zocht zijn fiets. Net toen hij het stuur vast had kreeg hij plots een pijnlijke steek in zijn hart en zakte op de grond neer. Zijn ogen gloeiden goudkleurig op. Hevige emoties waren nooit goed, ze voedden het beest, zorgden ervoor dat hij de overhand kreeg en Rowans lichaam kon overnemen.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
ik keek naar beneden en volgende kalm zijn bewegingen en voelde zijn paniek, zijn woede en ik beet hard op mijn onderlip en haalde diep adem, "ze zat in Frankrijk! ik was de 1ste de beste keus!" ik schud mijn hoofd en begin nerveus met mijn nagels tegen het raamkozijn te tikken en blijf zijn bewegingen volgen en ik frons, "Ik verafschuw je niet? ik ken je geheim.." zei ik nog mompelend toen hij weg liep en ik haalde mijn handen wanhopig door mijn haren, liet ik hem nu echt gewoon weglopen? hij was naar mij toe gekomen? betekende dat iets? allemaal gedachten spookte door mijn hoofd en ik keek even naar buiten waar ik Rowan op de grond zag zitten, ik schrok en ik ging snel naar beneden zonder mijn vader wakker te maken. ik rende snel naar hem toe en viel haast naast hem op mijn knieën op de grond, door alle spanning waren mijn ogen gevuld met tranen, het idee dat er iets mis met hem zou zijn brak mijn hart. ik legde mijn handen tegen zijn wangen en probeerde in zijn ogen te kijken, "Rowan? rowan gaat het wel?" vroeg ik met een brok in mijn keek en ik keek recht in de goud gekleurde ogen en ik schrok even, "Rowan, probeer het tegen te houden, je kunt het wel.." mompel ik zachtjes.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ga weg!" riep hij en duwde haar bij zich vandaan. Het was te laat. Hij zette het op een lopen, om zo ver mogelijk bij Ariel vandaan te komen. Slechts enkele meters verder werd te pijn te hevig om verder te gaan. Hij zakte door zijn benen. Toen hij weer opstond was hij niet langer zichzelf, maar het beest. Hij stapte dreigend op Ariel af en torende boven haar uit.
"Ik moet je bedanken Ariel. Het is zo'n tijd geleden dat ik nog eens volledig mezelf kon zijn. Moest Rowan niet zo gefrustreerd zijn geraakt dan zou mij dit nooit gelukt zijn. Het is best schattig hoe hij niet met zijn gevoelens weet om te gaan." De stem was niet langer die van Rowan. Hij klonk eeuwenoud, mysterieus en vooral gevaarlijk.
"Jammer genoeg zal ik je toch moeten doden. Die stunt in de bibliotheek, daar heb je de pret echt wel bedorven. Tenzij je mij natuurlijk als eerste doodt. Want zie je, Rowan heeft dan misschien twee manieren verteld waarop hij van mij kan afkomen, maar er is nog een derde, mij doden. Rowan overleeft het dan zelf ook niet, maar ach uit het gesprek van daarjuist vatte ik op dat je hem sowieso al niet zo leuk vindt en hij lijkt jou ook als vuil te behandelen. Je enkel aandacht geven wanneer hij je nodig geeft. Misbruik van je maken, zo is hij wel. Verdient zo iemand het echt om verder te leven? Als je een mes haalt en mijn hart nu doorboort zal ik niet terugvechten. Zelf is het ook vermoeiend, een lichaam delen. Ik heb er genoeg van, Rowan heeft er genoeg van, met een simpele messteek kan je onze pijn beëindigen. Mocht je weigeren dan zal ik je natuurlijk wel aanvallen en geef eerlijk toe Ariel, je hebt geen enkele kans om dat te overleven."

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
ik val hard op de grond en kruip zo ver mogelijk achteruit bij hem vandaan tot ik tegen een boom op bots en ik kijk verschrokken naar zijn lichamelijke verandering. ik probeer zo ver mogelijk bij hem vandaan te gaan en ik kijk in een andere richting, tot ik een zware ademhaling naast me hoor en ik draai me om en kijk het beest recht in de ogen. ik luister naar wat hij te vertellen heeft en ik bijt op mijn onderlip, ik luisterde naar de keuze die hij me geeft en ik schud langzaam mijn hoofd, "Rowan, is een lieve zorgzame man.. hij heeft alleen wat moeite met emoties en dat is allemaal jouw schuld!" ik sta op en geef hem beest een duw. niet dat het vee uitmaakt. ik kijk hem kwaad aan en ik merk dat de adrenaline door mijn lijf giert. "Dood me dan maar, want nooit dat ik Rowan iets zal aan doen, want ik.. ik.." ik slik en haal diep adem, "ik hou van hem.." ik schrik zelf van wat ik zeg, ik hou van hem? ja ik hou van hem! ik keek het beest aan en zag dat ik hem door mijn 'heldhaftige' duw niet bepaald vrolijker had gemaakt. ik kijk hem bang aan en zet een stap achteruit. wat moest ik nou doen, "Rowan, alsjeblieft.." fluisterde ik zachtjes tegen het lichaam, hij moest daar toch nog in zitten? ik slikte en keek het beest recht in de ogen aan, opzoek naar een glimp van Rowan.. of ik hem toch nog kon zien.. want ik wist haast zeker dat dit mijn einde wel zou zijn..

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Hoe schattig, jammer dat Rowan er nu niet bij is om je te horen." Het beest lachte toen ze hem probeerde te duwen, al klonk het als gegrom. Wat was ze toch een hopeloos geval. Zijn tanden en klauwen glommen in het maanlicht. "Wat ga ik er van genieten om je mooie hoofdje van je lichaam te scheiden." Hij zette zich schrap en sprong op haar af. Maar in plaats van op haar te springen viel hij op de grond en rolde opzij. Hij probeerde weer overeind te komen, maar een onzichtbare kracht hield hem op de grond gedrukt. "Ariel, ren weg. Ik weet niet hoe lang ik hem onder controle kan houden." Het was Rowans stem. Bij het horen van Ariels woorden was het hem gelukt de bovenhand te krijgen. Hij kon haar onmogelijk vermoorden, of laten vermoorden. "Ik hou ook van jou en daarom wil ik dat je wegkomt voor ik je iets aandoe." Hij wist dat het monster niet achter haar aan zou gaan eenmaal ze uit het zicht was verdwenen. Hij deed wel alsof hij haar zo belangrijk vond, maar uiteindelijk maakte het voor het beest niet uit wie of wat hij doodde. Met een beetje geluk zou hij zelfs het bos in kunnen rennen en terug veranderen. Al moest hij daarna wel op zoek naar nieuwe kleding, want de zijne lagen kapot gescheurd in het gras.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
ik zette me schrap om te, ja hoe moest ik het noemen om te verdwijnen? ik zette me schrap voor de klap? ik hield mijn armen voor mijn gezicht maar er kwam niks, ik fronste en keek naast me en zag het beest op de grond liggen en ik keek het met grote ogen aan tot ik Rowans stem hoorde ne ik glimlachte zwakjes, hij zei dat ik weg moest gaan en ik fronste.. ik schudde eigenwijs mijn hoofd, hij houdt van me, hij heeft het zelf gezegd! hij houd van me! "Ik kan je toch niet alleen laten.." zei ik eigenwijs en ik dacht na over de laatste keer dat ik het beest had gezien, in de bibliotheek.. door mijn aanraking trok het beest zich terug.. wat als ik nu? ik slikte en keek naar hoe hij op de grond lig en ik liep vol adrenaline naar hem toe en ik drukte zachtjes mijn lippen op de lippen van het beest en hoopte met heel mijn hart dat dit genoeg aanmoediging was voor Rowan, ik liet hem langzaam los en keek recht in de ogen van het beest opzoek naar Rowan, "Je kunt het.." mompelde ik en ik ging van hem af en ging zo ver mogelijk bij hem vandaan, wanneer dit mis zou gaan zou ik weg kunnen rennen ik slikte en hield van een paar meter afstand het beest/Rowan in de gaten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Waarom moest Ariel altijd zo verdomd eigenwijs zijn. Misschien zou hij eens omgekeerde psychologie op haar moeten toepassen. Ze leek sowieso toch al, altijd het tegenovergestelde te doen van wat hij haar opdroeg. Ze kwam dichter en dichter. "Dwaas meisje, heb je een doodswens?" De stem van het beest hield haar niet tegen. Rowan gebruikte al zijn kracht om zijn kaken op elkaar te klemmen en toen kuste ze hem. Het voelde alsof zijn hart in duizend stukken brak. De brul van het beest ging door merg en been. De pijn was veel erger dan Rowan ooit had gevoeld, alsof een stuk van zijn ziel werd afgescheurd. Toen het voorbij was voelde hij zich lichter. Hij was verlost van een last die hij al zijn hele leven met zich meedroeg. Hij lag naakt op zijn buik op de grond, maar had niet de kracht naar zijn gescheurde kleren de kruipen en ze rond zichzelf te binden. Er stonden tranen in zijn ogen toen hij zijn hoofd naar Ariel draaide. "Het is eindelijk voorbij. De vloek is eindelijk verbroken."

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
ik bleef ver op afstand en sloeg mijn handen paniekerig op mijn oren als hij begint te schreeuwen,mijn lichaam rilt als ik de pijn hoor in zijn stem, mijn ogen vullen zich met tranen. ik kijk bang naar het beest en zie hem langzaam terug veranderen in Rowan. ik kijk mer grote ogen naar hoe hij daar ligt en ik slik. ik bij hard op mijn onderlip en frons als hij zegt dat de vloek is verbroken, "dat kan toch niet.." fluister ik zachtjes en ik slik.. ik kijk hoe hij erbij ligt en ik voel dat ik lichtjes begin te blozen. "Blijf liggen, ik pak even wat voor je.." ik loop snel naar binnen en pak een deken van de bank af, ik loop snel terug en sla de deken voorzichtig om hem heen en help hem wat overeind. ik glimlach zwakjes en voel miljoenen vlinders in mijn buik tekeer gaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld