Paran0id schreef:
Hij wilde antwoord geven op al haar uitspraken. Haar laten weten dat ze toch echt bij het verkeerde eind zat, of tenminste haar eerdere woorden nog een keer zou moeten overwegen. Allesbehalve slim van haar om zich mee te laten slepen in haar voordelen van het vampirisme. Ooit, ooit zou ze het misschien beseffen. Het besef wat waarschijnlijk erg lang op zich zou laten wachten, in vergelijking met hoe hij het inzag. Hij hoopte dat het tot haar door zou dringen, uiteindelijk, anders waren zijn laatste pogingen om haar nog wat bij te brengen voor niets geweest.
Pijn schoot door zijn nek, abrupt en onvermijdelijk. Een kerm van de pijniging rolde over zijn lippen, zijn gezicht betrokken terwijl hij zijn ogen voor geen seconde van de hare afhaalde. Vince wilde dat zijn blik het laatste zou zijn wat ze voor zich zou zien, in zijn laatste momenten als levend wezen. Om zeker te zijn dat het haar zou achtervolgen en wellicht in de toekomst dwars zou zitten. Hij gunde het haar niet om er gemakkelijk vanaf te komen, simpelweg gezegd.
Opnieuw voelde hij de steken terugkeren, enkel dit keer was er geen stoppen meer aan. Het leven werd letterlijk uit hem gezogen. Hij voelde zich machteloos, al wist hij tussen het gekreun door zijn boodschap over te brengen. Zijn stem zacht en schor, hoewel de zwarte vlekken zich voor zijn zicht verspreidden en hij de wanhoop in zich op voelde komen.
"You just bought yourself a ticket to Hell," wist hij moeizaam uit te brengen. "Remember that I'll be waiting for you on the other side. Every time they kill you, I'll be there."
Hij hapte naar adem, zijn ogen wegdraaiend van alles om zich heen. Een licht gevoel voelde hij door zijn lichaam passeren. Zijn hart met de seconde langzamer kloppend. Met alle kracht die hij in zich had sprak hij zijn laatste woorden uit. Haast onhoorbaar maar toch doordringend, vooraleer hij zich op de grond voelde vallen en alles om hem heen verdween tot een zwart gat.
"What goes around comes back around, Cinderella. I promise you, it will."
---
Wat hem tot ontwaken had geleidt?
Wederom een van de sukkels die hem dacht te moeten storen tijdens zijn, well.. nu dus, noodzakelijke slaap. Erdoorheen slapen was een optie geweest. Wanneer ze niet net zo lang door bleven bonzen op de deur tot hij op zou komen dagen. Goddamn idiots.
Lichtelijk geërgerd, maar voornamelijk slaperig en daardoor totaal overdonderd, opende hij de deur. Zijn zicht waziger dan hij tot prettig ervaarde. Zijn hoofd voelde licht aan, en daarbij waren zijn gedachten overal dan waar ze zouden moeten zijn; zoals gewoonlijk. Desondanks weerhield het hem er niet van om gelijk tot het punt te komen en ze aan te spreken op het feit dat ze hem alweer durfden lastig te vallen.
"What is it this time, Gabriel."
"Je hebt die chick toch naar Kowalski gestuurd, of niet soms?" werd hem gelijk gevraagd. De beste jongen zag er voor een keer niet al te blij uit, waar Jack op momenten als deze dankbaar voor was. Hij kon zijn grijns niet langer aanzien en bovendien was het vast wel duidelijk dat hij geenszins de inspanning nam om zich anders voor te doen dan hij zich voelde. Hij trok een wenkbrauw op, knikkend als antwoord. "Uh-uh. So?"
"Ik weet niet of je de klap daarnet hebt gehoord, maar het zou me niets verbazen als ze onderhand haar tweede slachtoffer heeft gevonden."
"Kan Vince dan niet een keer voor zijn eigen handel zorgen?" mompelde hij chagrijnig voor zich uit. Hoewel hij het voornamelijk ongemakkelijk vond om zich in enkel zijn joggingbroek rond het huis te laten zien, kon het hem op dit moment gestolen worden samen met zijn werk erbij. Addison kon wat beleven als hij erachter zou komen dat ze gelijk hadden deze keer. Ze had nog geen flauw idee wie ze nu allemaal tegen haar op had gezet, in zo'n korte tijd.
Hij rolde met zijn ogen en duwde de jongen dan opzij, volgend door het snelle tempo waarin hij zich naar de kamer van Vince leidde. Zijn stem mopperend door de gangen weerklinkend, die nu anders dan normaal leeg waren. "Ik ben haar babysitter niet."
De kamer bleek gesloten te zijn, zodra hij zijn hand rondom de deurklink vestigde en probeerde zijn vermoeidheid wat achter zich te laten. De kracht en energie die hij eerder in overvloed had kwam hij nu tekort. In grote mate, naar zijn mening. Jack haatte het om zich machteloos te voelen, wat maakte dat hij het afsloeg om zich eraan over te geven. Nu ze de deur gesloten hielden had hij een goede reden om het in te trappen. Zijn eigen weg naar binnen schoppen was immers een kans die hij niet elke dag aangereikt kreeg.
Met een paar flinke trappen wist hij de een ingang te maken naar de kamer, de deur met een harde knal tegen de muur gekomen. Normaal gesproken was het de vraag hoe men erop zou reageren wanneer ze de chaos aanschouwden. Datgeen wat Jack later ongetwijfeld moest bezuren. Enkel was het dit keer een heel ander geval.
"Really?!"
Zijn ogen liet hij vallen op het lichaam op de grond, ondertussen wrijvend om zijn zicht terug te brengen naar hoe het was geweest. Een gaap wist hij te met moeite te onderdrukken. Opnieuw een bloedbad, na wat? Een paar uur? Überhaupt was het voor hem al een raadsel geweest hoe ze het voor elkaar had gekregen. Nog niet eens meegerekend hoe ze het in haar hoofd kon halen om de mensen - waar ze tenslotte mee opgesloten zat - uit te moorden. Op één van de vragen kreeg hij al snel een antwoord. Vlugger dan hij eigenlijk in gedachten had gehad. Het moment waarop hij zijn hoofd omhoog hefte en zijn blik bij haar liet hangen, vielen hem twee puntige tanden op. Dikke, rode vloeistof druipend langs haar mondhoeken. Jack had altijd geloofd dat het fantasie was van mensen wie gewoon hoopte dat er andere wezens bestonden dan de mensheid alleen. Wellicht had hij het dan beter moeten doordenken bij al haar ongelooflijke acties.
"Serieus? Ga je nu iedereen uitm-" Hij onderbrak zijn woorden met een diepe zucht, gevolgd door een korte stilte. Jack nam geen enige moeite meer om haar er opnieuw mee te confronteren. Hij leed aan slaaptekorten, uitputting die hij nooit eerder ervaren had. Simpelweg had hij er geen energie meer voor om tegen haar te schreeuwen.
Droog keerde hij zich van haar af, zijn lichaam een klein beetje bijgedraaid om zo ook de gang te kunnen zien. Zijn 'vriend' stond er nog altijd te wachten voor zijn kamerdeur, de nieuwsgierigheid gebrand op zijn gezicht. Wat hij hem meedeelde was noch wat de jongen verwacht had. Een ongebruikelijke keuze; zeker naar aanleiding van roekeloze acties, gepleegd door een nieuweling.
"Call Mogilevich. Tell him it's time to switch plans."