Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Familie was voor veel mensen het belangrijkste wat ze hadden. Sommige mensen rekenden hun vrienden daar ook bij. Edyn was zeker één van die personen. Ze was gek op heel haar familie en ze vond het heerlijk om brieven te schrijven en weer terug te krijgen. Af en toe ging ze bij Ethan en Evan aan tafel zitten om even met hen te kletsen en ze was ook al vaak genoeg eventjes naar Rhi gestapt om met haar zusje te kunnen kletsen, want dat was ze in de ogen van Edyn echt. Ondertussen had ze Rhi vaak genoeg zien zitten met een blonde jongen uit Gryffindor, aan wie ze zich ook wel eventjes voor had gesteld, toen ze die twee had zien zitten. Iedereen verdiende vrienden ze was blij dat Rhi ook haar eigen vrienden had.
Op sommige momenten had Edyn niet echt door dat ze Rhi beter alleen kon laten, maar zo had Edyn wel meerdere dingen niet door, het gaf niet heel erg veel, want ze was gewoon een vrolijk meisje en dat vond ze ook het belangrijkste, dat mensen blij waren. Echt niet alleen haarzelf, maar vooral de mensen om haar heen. In de tijd dat ze op Hogwarts was, was er nog geen één dag voorbij gegaan zonder de grote glimlach op haar gezicht. Ze was blij met alles wat er gebeurde en alle vrienden die ze tot nu toe had gemaakt.
"Oooh, ik hoop het echt!" Bracht Edyn enthousiast uit. Ze wilde vandaag echt iets met planten doen. Daar gingen de lessen over. Ze moesten de planten ook wel beschermen tegen onkruid en andere dingen die ze aan konden tasten, ze was ook wel blij dat ze de spreuk had geleerd, maar ze had het wel een beetje eng gevonden. Daarbij ging ze echt gewoon bezig met de planten poten en verzorgen. Op dat moment keek ze dan al uit naar de volgende week, want dan kon ze zien hoe het met haar planten ging. De planten van Edyn waren wel diegene die het beste groeide. Ze deed er haar best voor, maar ze vond zelf dat het ook wel een beetje lag aan de liefde die ze hen gaf. Er kwamen vaak genoeg zachte woordjes over Edyn haar lippen heen, om de planten te stimuleren.
De kassen waren nog leeg toen het drietal eraan kwam. Edyn zag echter al wel diegene waarvoor ze eerder naar de les was gekomen. De glimlach op haar gezicht werd groter en het plantje in haar handen verkleurde spontaan van kleur. Van een vrolijke kleur oranje, naar lichtblauw, een kleur die Edyn altijd deed denken aan de lucht en daarmee ook de natuurlijk.
"Goedemorgen professor Longbottom." Begroette Edyn haar professor, terwijl ze al verder de kassen in liep. Ze hield van de geur die in de ruimte hing. De verse grond was vaak gemengd met een nieuwe geur, het lag maar net wat voor planten die week gepland waren of bloeiden. Soms hing er zelfs mest in de lucht, iets wat Edyn ook niet heel erg vies vond om te ruiken, het voelde juist wel vertrouwd voor haar.
"Goedemorgen." Zei de professor vrolijk terug. Waardoor Edyn alleen nog maar vrolijker werd. "Oooh wat heb je daar voor prachtige plant in je handen, Edyn?" De man kwam al dichter naar hen toegelopen, waardoor Edyn bijna begon te stuiteren op haar plaats. Ze werd altijd vrolijk van hun professor en nu was ze echt blij dat het hem op was gevallen dat ze iets mee had genomen. Het was immers voor hen. "Ik heb hem voor u gemaakt, om u te bedanken voor de leuke lessen." Edyn stak het potje al uit, zodat ze hem aan de man tegenover haar kon geven.
Ondanks dat de man alles over planten wist, daar jaren voor had gelegd en er zelf zijn vak van had gemaakt, had hij ook niet zomaar zoiets gezien als wat Edyn hem had gegeven. Voor Edyn was het echter de normaalste zaak van de wereld. Thuis had ze soms al uren in de tuin gezeten, op het gras. Soms waren er bloemen tevoorschijn gekomen, op andere momenten had ze gewoon voor zich uit gekeken en had ze genoten van de frisse lucht om haar heen. Haar moeder had op die momenten altijd wel toegekeken vanuit het keukenraam, maar zelfs zij wist dat er iets aan haar dochter was, wat niet iedereen had.
"Hoe heb je dat gedaan? Hij is echt prachtig, dankjewel." Het plantje, in het potje werd op het bureau voor aan de klas gezet. Waardoor Edyn alleen nog maar vrolijker werd. Vaak was ze al wel onder de indruk van haar eigen kunnen, als er een bloem verscheen was ze het gelukkigste meisje in de wereld. "Ik dacht er aan en toen kwam het." Zei ze zachtjes. Wat wel vaker haar uitleg was geweest op de dingen die mensen haar hadden gevraagd en iets beters kon ze er ook niet van maken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ieder meisje had op een gegeven moment wel iemand in haar hoofd wie ze leuk vond. Dat kon op alle leeftijden beginnen. Hoe jonger het meisje, hoe minder serieus het eigenlijk was. Vroeg of laat kwam er echter iemand in hun leven waar ze toch een klein beetje verliefd op werden. Het was onschuldig en eerder aandoenlijk dan dat het serieus werd genomen, maar het hoorde bij de leeftijd en zelfs kinderen die in de magische wereld woonden, konden er niet aan ontsnappen.
Toen Edyn aan Linn had verteld dat ze iets aan hun professor van Herbology had willen geven, had Linn er wel voorzichtig op gereageerd. Ze had het idee dat Edyn de man echt heel erg leuk vond. Misschien was er zelfs wel spraken van een soort crush, zoals dat altijd zo mooi werd genoemd in de meidenbladen die Linn nu bezorgd kreeg via haar uil. Linn wist echter ook dat Edyn heel erg veel mensen aardig vond en dat dit iets onschuldigs was. Daarom had ze er ook niets van tegen gezegd. Edyn was er zo enthousiast geweest en het was niet zo dat een leerling nog nooit iets aan zijn of haar professor had gegeven. Daarnaast waren de eerstejaars ook pas elf, dus een echte verliefdheid zat er nog helemaal niet in.
Terwijl Edyn naar professor Longbottom was gelopen, had Linn Calum meegenomen naar de grote, lange tafel waar ze zich altijd omheen moesten verzamelen als ze bezig zouden gaan met de les. Ze hadden ook wel eens les gehad in een normaal lokaal, al waren de lokalen op Hogwarts eigenlijk alles behalve normaal. Er hingen schilderijen waarin de mensen bewogen, net zoals op de meeste foto’s die Linn van Calum en Edyn had gezien. Beide waren behoorlijk verbaasd geweest toen ze een foto van haar en haar vaders had laten zien, waar ze niet op hadden bewogen. Linn ontdekte steeds meer kleine verschilletjes tussen deze wereld en degene waarin ze was opgegroeid, maar elk nieuwtje vond ze geweldig. Ze hoopte dat ze aan het einde van het jaar ook een bewegende foto zou hebben, zodat ze die aan haar vaders zou kunnen laten zien.
Linn keek over haar schouder naar Edyn en hun professor. De man leek behoorlijk onder de indruk van het plantje dat Edyn had gemaakt, nog meer toen hij hoorde dat Edyn hem zelf had gemaakt. Linn moest er vanzelf om glimlachen. Zelfs zij wist dat Edyn haar magie niet echt was zoals de magie die ze hier op school leerden. Als zij het al wist, dan hoorde iemand zoals professor Longbottom het al helemaal te weten. Hij leek echter oprecht blij te zijn met het plantje dat Edyn hem aan had geboden.
Ze merkte dat Calum ook naar de twee keek. Hij keek met een puzzelende blik naar het plantje en vervolgens naar Edyn. Linn wist dat Calum te lief was om direct te vragen hoe Edyn het precies had gedaan, maar ze wist ook dat hij er geïnteresseerd was. Calum was heel nieuwsgierig en hij leerde graag nieuwe dingen. Zelfs over Linn haar wereld. Iets wat voor haar ook gold voor de wereld van Calum, dus in dat opzicht maakten ze een heel goed duo. Dat was ook al wel gebleken uit hun lessen Potions. Over het algemeen werkten ze nog wel samen, ondanks dat sommige duo’s al een paar keer hadden gewisseld. Zelf had Linn ook al een keer samen gewerkt met Edyn. Iets wat heel gezellig was geweest, maar Linn had wel gemerkt dat ze er toen wat meer aan had moeten trekken dan als ze samen werkte met Calum.
‘Linn?’ hoorde ze Calum zachtjes vragen, waardoor Linn wegkeek van Edyn en hun professor. Ze zag aan Calum dat hij wilde vragen naar het plantje van Edyn, maar hij was duidelijk naar de woorden aan het zoeken. Hij frummelde zelfs een beetje met zijn mantel.
‘Ik weet ook niet hoe ze het heeft gedaan,’ bekende Linn eerlijk. Calum leek opgelucht te zijn dat hij de vraag nu niet meer hoefde te stellen. ‘Maar ik vind het wel heel erg lief? Ze wilde hem graag iets geven. Ze bedacht wat ze hem wilde geven en het kwam tevoorschijn?’ Dat was in ieder geval wat Edyn haar had verteld en ergens vond Linn het heel erg mooi. Daarnaast kwam het wel overeen met hoe Edyn alle andere dingen deed! Als ze de haren van Linn deed, dan dacht ze ook alleen maar aan hoe het er uit moest komen te zien en welke bloemen er in zouden moeten komen. Om de één of andere manier werkte de magie van Edyn zo. Linn vond het nog altijd heel erg knap wat Edyn kon, ondanks dat het misschien niet was wat je op een school als Hogwarts hoorde te leren.
Ze zag Calum nog een keer naar het bloemetje van Edyn kijken, dat nu vast werd gehouden door hun professor. Hij zei er echter niets meer over. Linn wist vrijwel zeker dat Calum nog miljoenen vragen had voor haar, laat staan voor Edyn, maar Linn wist dat Edyn er ook geen antwoord op kon geven. Het gebeurde gewoon.
Ondertussen waren er al wel meer leerlingen het lokaal binnen gekomen. Deze les, net zoals vliegles, hadden ze enkel met de Hufflepuffs en de Ravenclaws. Linn vond het wel heel erg leuk dat ze zoveel lessen had met zoveel verschillende mensen. Ze zwaaide naar een paar meisjes die binnen waren komen lopen en begroette vervolgens de jongens die tegenover haar en Calum aan de tafel waren komen staan. Er kwam niemand aan de andere kant van Linn staan, maar dat kwam alleen maar doordat iedereen wist dat Edyn die plek al had gereserveerd.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren altijd mensen die hun mening klaar hadden. Het maakte hen echt niet uit of het iemand pijn kon doen of niet. Alsof ze geen rekening hielden dat woorden heel erg konden kwetsten, soms nog meer pijn konden doen dan iets fysieks. Vaak pikten ze juist de mensen eruit die onzeker voelden en probeerden ze die mensen nog verder de grond in te boren.
Edyn had van Linn gehoord dat ze het niet altijd even leuk had gehad op haar oude school, maar dat was gekomen omdat de mensen Linn niet helemaal had begrepen. Toen Edyn had gehoord wat de redenen waren geweest dat haar vriendinnetje was gepest vroeger, had ze Linn zo goed mogelijk vastgenomen en had ze haar verteld hoe blij ze wel niet was dat ze nu hier was.
Edyn hield niet van gepest en ze snapte echt niet waarom mensen zoiets zouden doen. Ze had Linn duidelijk proberen te maken dat er helemaal niets raar was aan twee vaders hebben. Ze had de twee mannen op de foto van Linn er juist heel erg lief uit vinden zien en ze hoopte echt dat ze hen ooit een keer kon zien. Net zoals dat Linn de rest van haar familie kon leren kennen. Bij Rhi was het misschien nog niet een heel erg groot succes geweest. Ethan en Evan waren echt blij geweest voor hun zusje dat ze een vriendinnetje had gemaakt.
De eerste dag op school, was Edyn ook wel een beetje uitlachen omdat ze rond had gelopen met haar vleugeltjes. Iets wat ze nu vaak in het weekend nog deed. Dan hoefden ze niet in hun mantel rond te lopen en kreeg ze het makkelijker voor elkaar om de vleugeltjes op haar rug te doen. Er was nu echter wel iets veranderd. De twee meisjes hadden een plaatsje gevonden, waar ze zich echt op hun gemak voelde. Wat bij elkaar was. Maar daardoor hadden ze ook meerder vrienden gekregen. Calum was wel diegene met wie ze het meeste omgingen, maar bij de rest van de leerlingen lagen ze ook behoorlijk goed. Linn vooral. Er waren soms nog wel mensen die achter Edyn haar rug ompraatte, niet dat het meisje dat zelf ooit door zou hebben, ze was zorgeloos en zag altijd het beste in mensen.
Edyn bekeek haar plantje nog eventjes, ze wist dat hij een goede handen was. Hun leraar was heel erg goed met planten en wist precies wat hij moest doen om er voor te zorgen dat ze gezond en wel bleven. Daarom vond ze het ook niet erg om haar plantje bij hem achter te laten. Edyn zou echt niet voor iedereen een bloempje maken. Voor professor Longbottom had ze het gedaan omdat ze de lessen toch wel heel erg leuk vond, net zoals hemzelf, maar ze ook zeker wist dat het plantje op een goede plaats terecht was gekomen.
Zelf had Edyn al een hele rij met bloemen op haar eigen plaatsje staan in de kamer waar ze samen met Linn en een paar andere meisjes sliep. Ze hadden een behoorlijk drukke plaats, terwijl ze van Rhi had begrepen dat ze in een kamertje alleen sliep. Dat was iets wat Edyn zelf echt niet leuk had gevonden. Ze genoot juist van de avonden dat ze met z’n allen op twee bedden konden zitten en ze overal over konden praten. De meisjes hadden al best wel vaak gelachen om de boekjes die Linn kreeg toegestuurd van haar vaders.
"Waar gaat de les van vandaag over?" Vroeg Edyn nieuwsgierig, omdat ze echt hoopte dat ze bezig gingen met de planten. Ze geloofde Calum wel, hij had immers verteld dat ze bezig gingen met plantjes. Wat ze ook veel liever had dan de spreuken, omdat ze die ook al kregen bij de andere lessen.
"We gaan bezig met Puffapods." Door de woorden begon Edyn helemaal te stralen, omdat ze echt bezig zouden gaan met iets nieuws! "Het klinkt echt heel erg lief!" Ze was tevreden met het antwoord en wierp haar professor dan ook nog een glimlach toe, voordat ze naar haar vrienden liep.
Edyn nam plaats naast Linn en legde haar tas op de grond. Ze moesten soms behoorlijk wat boeken meenemen, wat best wel zwaar werd. De tassen kwamen wel echt goed van pas. Edyn was echter altijd meer geïnteresseerd in Linn haar tas, omdat ze wist dat daar een paar hele leuke pennen in zaten. De eerste keer dat ze ze had gezien, was ze behoorlijk onder de indruk geweest, maar niet zo erg als Calum, wie er helemaal niets van had begrepen.
"Hij vond het leuk!" Daar was Edyn toch wel heel erg blij mee. Ze had echt iets leuks willen doen voor de man. Stiekem vond ze hem wel een beetje leuk, maar op een elfjarige leeftijd was daar niet heel erg veel over te zeggen. Wat wist een elfjarige nou over verliefdheid. Dat kwam over een paar jaar wel. Wanneer ze misschien nog op school zaten, al kon het ook best komen als ze al klaar waren met school. Toch liet Edyn zich voor nu, hierin meetrekken, voor haar was er ook helemaal niets mis mee. Ze was gewoon blij als hun professor ook blij was en zeker dat ze hem blij had kunnen maken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De lessen van professor Longbottom vielen bij de meeste leerlingen wel in de smaak. Dit kwam door zijn vriendelijke aanpak en de variatie die er in de lessen zat. De leerlingen konden bezig gaan met planten, maar ook met verschillende spreuken en zelfs ook nog met theorie. Natuurlijk werd de praktijk geprefereerd, maar zelfs de theorie was niet zo heel erg als het gegeven door de jonge professor.
Edyn was met een grote glimlach op haar gezicht terug gekomen bij Calum en Linn. Trots meldde ze dat professor Longbottom haar plantje leuk had gevonden, al had Linn dat eigenlijk wel verwacht. De man was overduidelijk gek op planten en eigenlijk had ze nog geen docent meegemaakt wie Edyn niet mocht. Ze was een heel erg lief meisje en Linn wist dat ze het heel erg graag wilde proberen, maar dat het er soms niet helemaal uit kwam. Tot nu toe had elke docent nog het geduld gehad om het Edyn een paar keer uit te leggen, en anders had het blonde meisje Linn en Calum nog gehad. Ze waren met z’n drietjes toch wel een klein groepje, al vond Linn het zelf heel erg belangrijk dat ze niet het soort groepje zouden worden die anderen buiten zouden sluiten. Dat soort groepjes had ze op haar oude school gehad en ze wist hoe het had gevoeld om buitengesloten te worden. Dat gevoel gunde ze niemand anders.
‘Hij gaat er vast heel erg goed voor zorgen,’ verzekerde Linn haar vriendinnetje, terwijl ze haar eigen boek er ook bij pakte en op de tafel legde. Ze haalde een rol perkamant eruit en legde die er naast. Als laatste pakte ze de roze veer, waar ze nog steeds heel erg blij mee was. Ze mocht haar speciale pennen dan wel niet gebruiken in de lessen, maar ze was ze zeker van plan om te gebruiken tijdens het leren. Tot nu toe had ze na elke lesdag alles wat ze op had geschreven op het perkament overgeschreven in verschillende schriftjes, zodat ze er zeker van was dat alle informatie die ze op had geschreven ook bij haar zou blijven. Al die losse stukken perkament vond ze immers heel onhandig, maar ze gebruikte ze netjes in de lessen.
‘Jongens en meisjes, zoek allemaal een plekje op. Dan kunnen we beginnen!’ meldde hun leraar. De meeste leerlingen hadden ondertussen al wel een plekje gevonden. De twee lange tafels waren gevuld met leerlingen er omheen. De meesten hadden hun boek en perkament er al bij gepakt. Ondanks dat ze in de kassen waren, betekende het niet dat ze geen theorie zouden kunnen behandelen. Ondertussen had professor Longbottom het plantje van Edyn veilig op zijn bureau gezet, bij zijn eigen planten.
‘Vandaag beginnen we met Puffapods. Weet iemand wat dat zijn?’ vroeg hij toen iedereen een plekje had gevonden.
Een paar vingers schoten al de lucht in. Linn pakte echter haar veer en dipte hem in de inkt. Ondanks dat ze al wel haar leeswerk had gedaan voor deze les, was deze naam nog onbekend voor haar. Ze had niet het idee dat ze achter liep omdat ze niet op was gegroeid in de magische wereld, maar bepaalde basiskennis had ze niet. Daarom probeerde ze zoveel mogelijk op te schrijven, zodat ze er zeker van was dat ze evenveel wist als haar klasgenootjes.
Professor Longbottom had een meisje uit Ravenclaw de beurt gegeven. ‘Een Puffapod is een soort plant die soort bollen produceert. Deze bollen zijn gevuld met glimmende bonen. Als de bonen in aanrakingen komen met iets wat solide is, dan zullen ze meteen bloeien.’
‘Heel erg goed! Vijf punten voor Ravenclaw!’ zei de man, wie altijd enthousiaster leek te worden als iemand over een soort plant praatte. Linn snapte ook wel waarom Edyn hem een leuke docent vond. Het lag niet alleen de plantjes die ze behandelden, die Edyn sowieso heel erg leuk vond, maar ook aan de manier waarop hun professor er over praatte. Alsof er niets mooiers in de wereld was dan de planten.
‘En weet iemand ook waar de Puffapods voor kunnen worden gebruikt?’
Linn wist het zelf niet, maar ze hield haar veer in de aanslag, zodat ze het bij de rest van haar aantekeningen kon zetten. Ze keek opzij naar Calum. Door de blik in zijn bruine ogen wist ze dat hij wist wat de bonen deden. Hij stak echter niet zijn hand op. Linn snapte dat het eng was, maar hij hoefde nergens bang voor te zijn. Zeker niet bij iemand zoals professor Longbottom. Als Calum echt het antwoord wist, dan zou hij alleen maar beloond worden als hij het antwoord zou geven.
‘Kom op, je weet dit,’ fluisterde Linn zachtjes, om hem aan te sporen. Tot nu toe had niemand zijn of haar hand opgestoken.
‘Niemand?’ vroeg professor Longbottom. Niet dat hij het erg zou vinden als geen van zijn leerlingen het zou weten. Linn wist zeker dat hij de moeite zou nemen om het alsnog uit te leggen. Net op het moment dat professor Longbottom zijn verhaal wilde beginnen, ging de hans van Calum voorzichtig omhoog.
‘Ja, Calum?’
Linn keek opzij naar de jongen en schonk hem een bemoedigende glimlach. De wangen van Calum waren zelfs een beetje rood geworden, nu meerdere leerlingen naar hem keken. Het duurde een paar seconden, maar toen kwam Calum met het antwoord: ‘Trollen zijn allergisch voor de Puffapods, dus je kunt ze gebruiken om hen uit de buurt te houden.’
‘Precies! Nogmaals vijf punten voor Ravenclaw. Goed gedaan, Calum!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In een paar maanden had iedereen elkaar aardig leren kennen. De Hufflepuffs hadden veel lessen met de leerlingen uit Ravenclaw. Iets wat elkaar best wel goed lag. Er waren wel duidelijke verschillen tussen de mensen uit de afdelingen, maar ze vulden elkaar op de een of andere manier beter aan dan de mensen uit Gryffindor en Slytherin, die automatisch ook behoorlijk wat lessen met elkaar hadden.
Edyn had het best jammer gevonden dat ze niet heel erg veel lessen had met haar zusje. Zij en Rhi hadden Potions samen, waarbij ze de eerste keer ook samen hadden gewerkt. Ergens had ze gehoopt dat ze dan ook vaker iets samen hadden kunnen doen, maar Rhi had al snel een andere partner gevonden. Daarbij waren ze nu tijdens de lessen behoorlijk druk met de theorie, waardoor Potions ook niet echt een vak was voor Edyn. Niet dat ze de eerste dag zo goed bezig was geweest. Ze had zich vooral zorgen gemaakt om de dieren die misschien wel hadden moeten lijden, zodat zij een drank hadden kunnen brouwen.
Het welzijn van alles om haar heen, ging bij Edyn voor alles. Mensen, dieren, wezens en planten, voor Edyn moesten ze allemaal hetzelfde worden behandeld en ze deed ook haar best om daar zelf iets aan mee te dragen. Ze keek in ieder geval goed om haar heen als ze buiten was, maar vaak binnen ook nog wel. Thuis was ze vaak genoeg met een ziek vogeltje thuisgekomen. In het begin hadden haar ouders nog wel proberen uit te leggen dat Edyn niet zomaar dieren mee naar binnen kon nemen, maar uiteindelijk hadden ze ook wel gezien dat ze zich daardoor niet liet tegenhouden. Ze verzorgde de dieren zo lang het nodig was, maar als het tijd was, dan zorgde ze er ook voor dat ze weer terug ging naar hun eigen omgeving. Ze had vogels uit laten vliegen en egeltjes terug gebracht naar het bos waar ze weer verder hadden kunnen gaan met hun leven.
Er waren momenten geweest waarop Edyn terug was gegaan en de diertjes weer had gevonden. Al haar vrije tijd, had ze doorgebracht in de bossen die dicht bij hun huisje lagen. Iets wat ze hier wel heel erg miste. Ze probeerde zoveel mogelijk buiten te komen, ook nu het iets kouder begon te worden. Toch miste ze de bossen. Hier waren die wel, maar het was de eerstejaars, net zoals alle andere leerlingen, heel erg duidelijk gemaakt dat het bos verboden terrein was. Toch lonkte het, Edyn wilde er echt graag naar toe, maar ze wilde niet dat ze in de problemen kwam.
Ook Edyn had haar perkament uitgerold op de tafel en had haar veer gepakt. Iedere keer als ze naar de veer van Linn keek, kreeg ze een glimlach op haar gezicht. De roze veer had iets vrolijks en het liefst had ze die van haar ook meteen roze gemaakt, iets wat ze ook best wel kon doen. Toch gunde ze het Linn iets meer en het meisje had al best veel leuke opmerkingen gekregen over de veer. Waar Edyn echt geen credits voor hoefde te krijgen, ze was blij dat Linn iets had waar ze blij mee was. Omdat ze haar pennen niet had kunnen gebruiken.
Edyn schreef de dingen die professor Longbottom vroeg, op haar perkament, terwijl ze nadacht over de plantjes waar ze mee zou werken. Ze was echter wel een beetje verbaasd toen ze hoorde dat de Puffapods er voor zorgden dat trollen uit de buurt bleven. Ze keek om Linn heen, zodat ze naar Calum kon kijken. "Hebben ze er heel erg last van?" Iets wat ze niet zo heel erg leuk zou vinden! Trollen hadden ook gevoelens en Edyn wilde niet dat ze ergens last van kregen door een paar plantjes.
Calum schudde zijn hoofd. "Ze gaan er alleen maar van niezen." Probeerde Calum haar zo zachtjes mogelijk gerust te stellen.
"Puffapods kun je het beste houden in een pot met wat water." Professor Longbottom had een pot met zaadjes, die er behoorlijk schattig uitzagen in Edyn haar ogen. Planten hadden op haar dezelfde werking als de meeste kleine lieve diertjes op mensen hadden. Natuurlijk was ze daar ook helemaal gek op, maar ze kon hier ook oprecht blij van worden. "Ik laat jullie zo zien, hoe snel de Puffapods zichzelf planten." Het klonk heel erg makkelijk. Ze hoefden er niet eens heel erg veel voor te doen. Als de planten zichzelf al gingen planten, dan hoefden ze zelf niet heel erg veel meer te doen, dan ze alleen maar verzorgen. Edyn bedacht dat de planten waarschijnlijk behoorlijk wat aandacht nodig hadden. Ook als ze dat niet hadden zou ze dat alsnog doen.
"Jullie mogen zo met me meelopen naar de andere kas en dat laat ik jullie zien hoe ze zichzelf planten. Daarna zal ik jullie meer vertellen over hoe je ze moet oogsten en natuurlijk hoe ze verzorgd moeten worden." Edyn was de eerste die overeind kwam en het liefst wat ze in de richting van aangrenzende kas gerend, ze wilde echter ook wachten op haar vrienden zodat ze samen konden lopen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In de paar weken dat Rhi nu op school zat, had ze een hoop geleerd. Meer dan dat ze misschien hardop toe zou geven. Er waren immers spreuken geweest die ze nog niet had gekend. Er waren echter ook lessen waar ze het niet niet heel erg van in zag. De vliegles was misschien handig voor iemand die nog nooit een bezem in zijn of haar handen had gehouden, maar Rhi had er al ervaring mee. Ze had vaak, zonder toestemming, de bezems van Evan of Ethan gebruikt. Ondertussen wist ze dan ook precies hoe ze met een bezem om moest gaan. Zelf zag ze het wel zitten om in het Quidditch team te spelen. Jammer genoeg mochten eerstejaars niet eens meedoen aan de try-outs. Rhi had wel de foto bekeken van het team, waar ze had gezien dat er geen enkel meisje in had gezeten. Iets waar ze verandering in zou gaan brengen. Het zou nog wel even duren, maar ze was van plan om dat team te halen en ze zou zich zeker niet aan de kant laten zetten omdat ze een meisje was.
De weken waren vergaan, maar ondertussen had Rhi ook een vriend gemaakt. Eentje die ze in eerste instantie niet eens had gewild. Het ging om de blonde Gryffindor. Een jongen die ze nog altijd Hemmings noemde, ondanks dat ze nu best wist dat hij Luke heette. Ze vond het echter leuker om hem bij zijn achternaam te noemen. Hij had haar zelf ook nog nooit gestopt of tegengesproken, dus ze zou er mee door blijven gaan. Als hij het uiteindelijk echt vervelend vond, zou Rhi er misschien mee stoppen. Die misschien was er omdat ze het ook wel erg leuk vond om de jongen een beetje te pesten, bijvoorbeeld als hij met een ander meisje praatte. Ze pestte hem niet omdat ze jaloers was. Verre van dat zelfs, maar ze vond het enkel leuk om Luke een beetje op de kast te jagen. Iets wat hij ook vaak bij haar probeerde te doen.
Ondanks dat de twee eerstejaars vooral bezig waren om het elkaar net iets moeilijker te maken dan normaal, op een grappige en leuke manier, waren ze ook nog steeds bezig met de kaart. Ze probeerden zo vaak mogelijk bij elkaar te komen. Ook deden ze beide op hun eigen manier onderzoek. Luke had nog eens rond gevraagd in Gryffindor en bij zijn broers. Rhi had niet echt naar Evan en Ethan gewild, omdat ze er van overtuigd was geweest dat ze niet meer hadden geweten dan de broers van Luke. Luke had haar echter weten te overtuigen om de twee jongens op te zoeken. Rhi had echter haar gelijk gekregen. Ze hadden niets geweten. Tenminste, niet meer dan het verhaal wat Rhi en Luke nu ook al een paar weken tot hun beschikking hadden.
Daarom was Rhi in de bibliotheek opzoek gegaan naar boeken over magische kaarten. Jammer genoeg was ze niets tegen gekomen over een kaart waarmee je iedereen op deze school zou kunnen bespioneren. Ze had wel andere informatie gevonden, over kaarten, die je altijd de weg zouden wijzen als je verdwaald zou zijn. Daar had ze nu echter niets aan.
Ondanks dat het behoorlijk hopeloos leek voor haar en Luke om er achter te komen hoe ze de kaart zouden moeten gebruiken, wilde Rhi het niet opgeven. Als ze ergens aan begon, dan maakte ze het ook af en ze was van plan om uiteindelijk te achterhalen hoe de kaart zich zou onthullen, zodat zij en Luke er gebruik van zouden kunnen maken.
Het was de zoveelste avond op een rij dat zij en Luke bij elkaar zaten. Ze hadden besloten om niet meer samen in de bibliotheek te zitten, bang dat vroeg of laat iemand zou merken waar ze mee bezig waren. Daarom had Rhi, Luke al een paar keer meegenomen naar haar eigen kamer in de Slytherin ruimte. Ze had hem wel voorzichtig mee moeten smokkelen zonder dat iemand hem had gezien, maar ze waren nu succesvol binnen gekomen in Rhi haar kamer, wat betekende dat ze hier wel een tijdje zouden kunnen blijven. Het was avond en Rhi wist dat de Slytherin leerlingenkamer op een gegeven moment leeg zou zijn, dus dan zou Luke weer naar buiten komen.
Rhi liep naar haar bed, schopte haar schoenen uit en ging op het matras staan. Achter de donkergroene gordijnen bevond zich een stuk hout wat iets los zat en daar achter had ze de kaart verstopt. Ze had de kaart echter met een spreuk vermomd, waardoor het leek alsof er enkel en alleen maar hout te zien was. De kaart was er echter wel degelijk. Hij had echter de kleur en vorm aangenomen van het hout. Ze pakte haar toverstaf en richtte het op de kaart, die ondertussen in haar hand lag.
‘Venis Foras,’ zei ze zachtjes. Langzaam maar zeker nam de kaart zijn eigen vorm weer aan en lag het stuk perkament in haar hand. Luke was de eerste keer behoorlijk enthousiast geweest over hoe ze de kaart had verstopt, maar ze had het enkel opgezocht in één van de boeken.
Ze sprong van haar bed af en ging er vervolgens op zitten, terwijl ze afwachtend naar Luke keek. ‘Ben jij nog iets meer te weten gekomen? Ik heb boeken bekeken, maar er stond vrijwel alleen maar nutteloze onzin in over kaarten die men gebruikt om mee te reizen. Niets over deze.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alle afdelingen waren anders, dat was vanaf het begin wel duidelijk geweest. De leerlingen waren ingedeeld op hun karaktereigenschappen, ondanks dat zelf daar wel verschillen in zaten. Toch waren ze met een reden ingedeeld in de verschillende afdelingen. Waar de meeste mensen zich wel op hun gemak voelde.
Wat Luke niet had geweten was dat er niet alleen een verschil zat tussen de mensen in de verschillende afdelingen zelf, maar dat ze alles op een hele andere manier aan hadden gepakt. Zelf zat zijn leerlingenkamer in één van torens. Een plaats waar hij een mooi uitzicht had over de hele omgeving. Hij sliep met de rest van de jongens uit zijn jaar, samen op een kamer. Hij had gedacht dat het bij de rest ook zo was, totdat hij voor het eerst in de leerlingenkamer van Slytherin was gekomen. In eerste instantie was hij er een beetje twijfelachtig over geweest. Ze mochten niet in een andere leerlingenkamer zijn dat hun eigen. Daar was wel iets over gezegd. Luke wist echter niet meer precies wat en hij had het een spannend idee gevonden om met Rhi mee te gaan. Daarbij was het hier makkelijker dan bij Gryffindor.
Hier had iedereen een eigen kamer. Iets wat Luke in eerste een vreemde gedachten had gevonden. Maar nu hij de kamer van Rhi had gezien, was hij misschien ook wel een beetje jaloers. Ze kon doen wat ze wilde, wanneer ze dat wilde. Niemand had door wat ze aan het lezen was, of ze iets oefende. Ze hadden zelfs niet door dat Luke hier op het moment was. Daarbij was dit gewoon de perfecte plaats om de kaart te bewaren. Zeker op de manier waarop Rhi het deed. Ze had het ergens gelezen en de spreuk was er op een goede manier uitgekomen, want ook nu had Luke niet eens doorgehad waar de kaart precies had gezeten, ondanks hij wist dat het zich had vermomd als het hout.
Dat was hoe ze er nu over dachten. Dat het een kaart was. Luke kon zich nu ook niet meer indenken dat het gewoon een stuk perkament was. Dat was het misschien een paar weken geleden geweest, maar meteen nadat hij en Rhi hadden gespeculeerd over de ware aard van het stuk papier, was Luke er in gaan geloven dat ze de kaart echt in hun handen hadden. Ze moesten alleen nog een manier zien te vinden waardoor hij zichzelf aan hen kenbaar zou maken.
Om dat voor elkaar te krijgen hadden ze al onderzoek gedaan, ze hadden al spreuken gebruikt, maar het had nog niet echt geholpen. Ondanks dat Rhi precies had geweten wat voor spreuk ze nodig hadden gehad. Revelio was een makkelijke spreuk als Luke het zich nu bedacht. Makkelijker dan achter het daadwerkelijke geheim te komen van de kaart. Iets waar Luke nu wel echt heel erg nieuwsgierig naar was. Na al die weken had hij toch wel een bepaald beeld in zijn hoofd, over hoe de kaart eruit zag en hoe ze het precies konden gebruiken.
Luke schudde zijn hoofd op Rhi haar vraag. "Niet echt iets nieuws." Alles was hetzelfde. Daarbij had hij niet echt op willen vallen door aan iedere ouderejaars dezelfde vraag te stellen. Hij had graag willen weten over de kaart en zijn broers hadden er wel iets over verteld, maar het had er wel op geleken alsof ze een beetje achterdochtig waren geworden, toen ze door hadden gehad dat Rhi met Ethan en Evan waren gaan praten.
"Geen andere spreuken." Luke had een paar boeken doorgebladerd om te kijken of er misschien nog een andere spreuk was. Iets speciaal voor kaarten, maar dat was nog niet succesvol geweest. Luke pakte de kaart van Rhi over en keek er nog eens goed naar. Er was niet veel veranderd sinds de eerste keer dat hij het had gezien, alleen het hele idee er achter was anders geworden. Dit kon iets heel waardevols betekenen, maar als ze zo doorgingen dan hadden ze in hun laatste jaar nog helemaal geen aanwijzing van hoe ze de kaart moesten gebruiken.
"Het schijnt dat heel wat mensen de kaart hebben gebruikt. Maar dat de kaart alleen de weg vindt naar mensen die er echt iets goeds mee willen doen." Zei Luke nog een keer, ondanks dat hij dat al vaker hadden gedaan. Hij had gehoord dat de kaart alleen was gebruikt door grappenmakers. "Mensen die snode plannen hebben?" mompelde Luke.
Ineens leek er iets aan de kaart te veranderen. Er kwam tekst op te staan. "Moet je zien?!" Bracht hij verbaasd uit, terwijl hij de kaart onder Rhi haar neus drukte. Hij had zelf de tekst nog niet eens heel erg goed gelezen, maar hij wist haast wel zeker dat er iets had gestaan dat ze dichterbij kwamen! Ze kwamen dichterbij!
"Wat kan het betekenen? Hebben we een andere spreuk nodig? Of is het iets met de woorden die we net hebben gezegd?" opperde Luke. Hij hoopte dat het een van die twee dingen was. Want dan konden ze vooruit. Wisten ze in welke richting ze het moesten zoeken!
Ze wisten nu in ieder geval zeker dat het niet zomaar perkament was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De bibliotheek van Hogwarts was in de afgelopen weken al veel geraadpleegd. Het was een mooie plek voor de leerlingen om hun huiswerk te maken en onderzoek te doen. De boekenkasten waren oneindig hoog en meters lang. Er was zelfs een deel waar de leerlingen niet mochten komen zonder dat ze toestemming hadden van een docent. Ondertussen hadden Rhi en Luke de bibliotheek ook al vaak genoeg bezocht. Ze hadden boeken bestudeerd waar eerstejaars nooit aan zouden denken, maar het had hen tot nu toe weinig opgeleverd. Daarnaast hadden ze ook niet open en bloot in de bibliotheek willen zitten, bang dat een docent hen zou betrappen.
Rhi en Luke hadden beide hun best gedaan. Ze hadden ondertussen meer boeken opengeslagen dan ieder andere eerstejaars, puur om een spreuk te vinden die hen zou helpen om er achter te komen wat de kaart was geweest. Er waren verschillende spreuken geprobeerd, maar geen van hen was succesvol genoeg geweest. Toch hadden zij en Luke niet opgegeven. Rhi wilde niet opgeven, Luke ook niet. Het idee dat ze iets kostbaars in hun handen hadden, was te mooi om er zomaar afstand van te doen. Daarom waren ze al weken bezig met de zoektocht.
‘Er moet iets zijn wat we over het hoofd zien,’ mompelde Rhi. Misschien dachten ze wel te moeilijk. Misschien hadden ze wel helemaal geen spreuk nodig om de kaart tevoorschijn te halen, maar wat dan wel? Het was immers een magische kaart, dus het zou niet meer dan logisch moeten zijn dat ze iets met hun magie zouden moeten doen om de kaart te onthullen.
Luke had de kaart uit haar handen gepakt. Rhi werd na weken naar de kaart te hebben gekeken behoorlijk gek van de gele kleur van het perkament. Ze had het ondertussen al zo vaak bekeken dat ze er zeker van was dat er geen geheime boodschap verstopt zat. Er moest iets anders zijn. Iets wat Luke ook leek te denken. Ze had het idee dat ze Luke zijn woorden ook al voor de twintigste keer hoorde. Niet alleen uit zijn mond, maar ze had de woorden ook al vaak genoeg in haar eigen hoofd gehad. Ze leken beide te weten waar de kaart voor bedoeld was, maar niet hoe ze hem zouden moeten gebruiken.
‘Wat?!’ Luke had de kaart opeens in haar neus geduwd, want blijkbaar was er iets te zien. ‘Ik kan niks bekijken als je het in mijn gezicht duwt, Hemmings.’ Ze duwde de kaart een stuk naar beneden en fronste toen ze zag dat er bruine letters op het perkament waren ontstaan. Dat terwijl Rhi zeker wist dat ze er net nog niet hadden gestaan.
‘De heer Moony wil jullie er op attenderen dat jullie er bijna zijn,’ las ze hardop voor. Ze had geen idee wie Moony was, maar de kaart leek hen te willen helpen. Ze waren dichterbij gekomen. Volgens de bruine letters op het perkament waren ze er zelfs bijna! Iets wat haast door de woorden van Luke had moeten komen. Hij had iets gezegd en een paar tellen later waren de letters verschenen.
‘Ik denk dat het iets met jouw woorden te maken heeft, met de snode plannen.’ Dat was wat Luke had gezegd. De kaart was voor mensen die snode plannen hadden. Die twee woorden hadden er voor gezorgd dat ze een aanwijzing hadden gekregen. Eentje die ze niet zouden kunnen laten liggen. Rhi wist echter niet wat ze er mee moesten.
‘Dus de kaart komt alleen terecht bij mensen die het willen gebruiken voor snode plannen. Dat is waarvoor hij altijd gebruikt is.’ Rhi probeerde hardop te denken, in de hoop dat ze zo plotseling tot de oplossing zou komen. Ze hoopte dat Luke net zo hard meedacht. In eerste instantie was Rhi van plan geweest om haar geheim niet te delen met Luke, maar na al die weken kon ze zich haast niet voorstellen hoe ze dit ooit zonder Luke had moeten doen.
‘Wat als we de kaart moeten overtuigen dat wij ook snode plannen hebben?’ vroeg ze aan Luke. De kaart zou zich alleen laten zien aan echte grappenmakers. Mensen die de kaart zouden gebruiken waarvoor hij bedoeld was en niet om hem in te leveren bij een paar docenten. Rhi wilde de kaart zeker gaan gebruiken voor grappen, maar daarvoor zou ze wel eerst de kaart moeten zien te openen.
‘Als in, dat we hem beloven dat we die snode plannen hebben en ze ook gaan uitvoeren?’ Niet dat zij en Luke al ideeën hadden voor wat ze graag zouden willen doen als ze de kaart eenmaal voor zich zouden hebben, maar ze zouden zeker wat grappen uithalen. Rhi had Luke al wel verteld over de grappen die ze thuis met haar oudere pleegbroers uit had gehaald. Ondanks dat haar broers ouders waren, waren ze er altijd allebei ingetrapt. Als ze al een grap met haar pleegbroers uit kon halen, wist ze zeker dat het ook op deze school zou kunnen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Leerlingen waren normaal in de avond op verschillende plaatsen te vinden. De meesten zochten de gezelligheid van de leerlingenkamer op. In het geval van Gryffindor, zaten ze daar op de banken, rond het haardvuur of speelden ze een potje tovenaarsschaak. Anderen waren bezig met hun huiswerk. Iets wat sommige ook deden in de bibliotheek, al was de grote zaal ook een populaire plaats, zeker als je vrienden uit een andere afdeling had.
Luke had samen met Rhi afgesproken dat het geen goed idee was om ergens open en bloot te gaan zitten met hun kaart. In het begin had Rhi misschien niet willen vertellen waar ze het perkament precies had gevonden, maar uiteindelijk was er uit haar gekomen dat hij was verstopt bij de conciërge en niet zomaar op een plak, maar in een lade met daarop aangegeven dat het gevaarlijk was. Luke zag het gevaar van de kaart niet in, maar hij wist zeker dat ze het in de lade hadden gelegd, zodat niemand er bij was gekomen. Toch had een eerstejaars het voor elkaar gekregen om het stuk perkament in handen te krijgen. Terwijl er genoeg leraren waren, die het papier onder ogen hadden gehad. Maar voor niemand van hen was het duidelijk geworden wat het inhield, ondanks alle verhalen. Terwijl Luke en Rhi, nu op het punt stonden te ontdekken wat het allemaal in hield. Ze werden misschien wel de volgende mensen die gebruik mochten maken van de kaart.
Er was iets veranderd, wat Luke ineens weer heel wat hoop gaf. Het had een beetje uitzichtloos geleken. Een leeg perkament, dat zich niet veranderde, ook niet door de spreuken die ze hadden geprobeerd. Geen informatie in de boeken die ze hadden gelezen. Nu leek er echter plots iets te veranderen. De kaart gaf iets aan.
Luke had al vaak naar de kaart gestaard, in de hoop dat er ineens letters op zouden verschijnen. Op sommige momenten was hij zo moe geweest dat hij echt had gedacht dat er iets had gestaan. Binnen een paar seconden was dat echter weer weg geweest en hij wist zeker dat hij het op die momenten had verbeeld. Zeker nu hij de woorden zo zag staan. Het leek echt alsof de kaart tegen hem en Rhi aan het praten was. Toch snapte Luke er ook niet veel van. Hij had nog nooit over ene Moony gehoord, maar omdat Rhi er niet heel erg veel aandacht meer aan besteedde, besloot Luke dat zelf ook niet te doen.
Luke knikte, om de gedachtengang van Rhi te bevestigen. Het was logisch dat het iets met de snode plannen te maken had. Dat was waar de kaart altijd voor was gebruikt. Daarvoor moest het nu ook worden gebruikt. Maar dat kwam wel goed. De twee hadden al een beetje gedagdroomd over wat ze konden doen. Ondanks dat ze niet helemaal zeker hadden geweten hoe de kaart eruit had gezien. Dat had hun fantasie niet belemmerd.
"Ik beloof dat ik snode plannen heb?" Probeerde Luke, omdat dat hetgeen was wat Rhi had gezegd. Het had iets met de snode plannen moeten zijn en ze hadden het moeten beloven. Dit was het eerste wat bij Luke op was gekomen. Hij keek dan ook hoopvol naar de kaart, waar wel weer letters op verschijnen. "De heer Padfood wil mededelen dat jullie steeds dichterbij komen." Luke keek fronsend opzij naar Rhi. "Wie zijn al deze mensen?" vroeg Luke zicht hardop af. Al was dat niet eens iets heel erg belangrijks. Het was belangrijker dat ze dichterbij kwamen. Er kwam dit keer echter nog iets op te staan. "De heer wormtail zou graag nog iets netter aan worden gesproken." Las Luke ook deze woorden op.
De kaart leek een heel eigen leven te hebben. Op zijn eigen manier met hun te willen communiceren. Iets wat vreemd was, zelfs in de tovenaarswereld. Luke snapte er niet heel erg veel van, maar het begon hen te helpen. Daar leek het in ieder geval. Op het moment wist hij echter niet echt hoe hij het anders moest verwoorden.
"Is er een netter woord voor beloven?" Luke probeerde zich te bedenken wat ze anders konden zeggen in plaats van beloven. "Verzekeren misschien?" Luke probeerde het dan ook weer opnieuw met het nieuwe woord. Maar ook dat leek weer niet goed te zijn! Iets wat deze keer weer door een andere man duidelijk werd gemaakt. Er waren al zoveel namen voorbij gekomen! Ondertussen hield Rhi zich behoorlijk rustig. Al kon Luke ook wel zweren dat ze van binnen net zo enthousiast was als hijzelf.
"Zweren." Hoorde hij haar zachtjes zeggen. "Zweren?" Luke vond het woord niet heel erg veel netter dan beloven. Zweren klonk naar zijn mening zelfs minder, omdat het hem deels deed denken aan wonden die gingen zweren. "Ik zweer dat ik snode plannen heb?" opperde Luke dan toch maar. Ze moesten nu toch bijna bij het antwoord zijn?!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In de magische wereld leek het soms alsof ze voor alles een spreuk hadden bedacht. Dat alles op zou kunnen worden gelost met de zwaai van een toverstok, maar tot nu toe hadden de twee elfjarigen daar nog geen succes mee gehad. Nu stonden ze echter op het punt om te ontdekken hoe de kaart in elkaar zat en de spanning was voelbaar in de donkere ruimte waar ze zich nu bevonden.
Rhi wist niet hoe ze op het woord zweren was gekomen. Het was niet zozeer mooier of beleefder dan beloven, maar het klonk serieuzer? Als je iets beloofde, dan was het al een behoorlijk groot iets, maar iets zweren maakte het nog belangrijker? Het deed haar denken aan de momenten waarop sommige kinderen hun pinken in elkaar haakten om iets te zweren. Niet dat ze het ooit zelf had gedaan, of dat soort momenten serieus had genomen, maar het woord was in haar opgekomen en ze hoopte oprecht dat het zou werken. Ze waren nu zo dichtbij. De kaart had hen zelfs geprobeerd te helpen. Ze snapte niet waar de namen vandaan kwamen en wie de mensen waren, maar ze had het gevoel dat ze heel dichtbij waren. Luke had dat ook, maar zijn gevoelens kwamen veel sterker naar buiten.
Luke had de woorden uitgesproken en Rhi staarde vol verwachting naar het stuk perkament. Als zweren het ook niet zou zijn, dan zou Rhi letterlijk geen weet hebben van wat ze nog zouden moeten proberen.
‘Rhi, kijk!’ zei Luke enthousiast, precies op het moment dat Rhi het ook had gezien. Het leek alsof er weer tekst naar voren kwam, maar dit keer verschenen er ook meer lijnen.
‘Luke, je hebt het voor elkaar gekregen!’ zei Rhi, terwijl haar ogen de kaart nauwlettend in de gaten hieldne. De lijnen samen vormden het kasteel en in het midden, waar normaal de binnenplaats te zien zou zijn, stond: “De sluipwegwijzer” in sierlijke letters geschreven. Daarboven verscheen de tekst: “De heren Moony, Wormtail, Padfoot en Prongs presenteren vol trots de sluispwegwijzer en hopen dat jullie er veel mee zullen bereiken.”
Rhi moest de woorden een paar keer opnieuw lezen voordat ze echt door had wat er stond. ‘Ik denk dat Moony, Wormtail, Padfoot en Prongs degenen zijn die de kaart hebben gemaakt,’ zei ze tegen Luke. De namen kwamen overeen met de namen die hen zojuist hadden geholpen. Ze vroeg zich wel af hoe de makers nog met hen konden communiceren. Volgens Luke zijn verhalen was de kaart al jaren oud, misschien zelfs wel eeuwen. De kans dat ze nog leefden was dan ook behoorlijk klein. Rhi was de mannen hoe dan ook behoorlijk dankbaar, want ze hadden haar en Luke wel degelijk geholpen en dat zouden ze in de toekomst ook nog doen doordat ze deze kaart hadden gemaakt.
Rhi pakte de kaart uit Luke zijn handen en vouwde hem verder open. Het stuk perkament leek groter dan dat hij ooit was geweest. Het duurde even voordat Rhi door had wat er allemaal op stond, maar uiteindelijk herkende ze de gangen van Hogwarts. De klaslokalen, de grote haal, de binnenplaats en ook de omgeving rondom het kasteel. Alles stond er op, maar dat was nog niet eens het meest geweldige wat er op stond. Ze zag namen. Namen van leerlingen, van docenten, zelfs de kat van de conciërge zag ze rondlopen in een verlaten gang.
‘En de verhalen klopten! Dit is echt een kaart waar je iedereen mee in de gaten kan houden!’ Rhi was zelden zo enthousiast. Haar enthousiasme was misschien niet zo uitbundig als die van Luke, wie haast naast haar zat te stuiteren omdat ze het uiteindelijk hadden uitgevogeld. Het had een aantal weken geduurd, ze hadden heel wat boeken door moeten lezen en ze hadden verschillende spreuken geprobeerd, maar uiteindelijk was het hen gelukt.
‘Kijk,’ Rhi wees twee namen aan die volgens de kaart in de kerker zaten. Het waren hun eigen twee namen. Ze zweefden haast op het perkament, maar ze bleven op dezelfde plek staan. Dat terwijl andere namen over de hele kaart bewogen.
Rhi zocht automatisch de anderen namen op. Ze zag de naam van Edyn bij de leerlingenkamer van Hufflepuff, samen met een paar anderen rond die van haar. Iets wat ze wel had verwacht. Ze zag dat een aantal docenten door de gangen liepen, net zoals een paar Prefects die alles in de gaten moesten houden. Iets waar ze niet heel erg goed in waren, aangezien Luke hier niet hoorde te zijn. Laat staan dat hij midden in de nacht door de gangen hoorde te lopen. Het was hem echter steeds weer gelukt om ongezien terug te komen in zijn eigen leerlingenkamer. Iets wat alleen maar makkelijker zou worden nu ze de kaart hadden.
‘We kunnen hier zoveel mee doen,’ zei ze tegen Luke. Ondertussen had ze geaccepteerd dat zij en Luke samen een duo vormden. Iets wat ze in eerste instantie echt niet had gewild, maar ze wist nu dat ze Luke kon vertrouwen. Daarnaast werkten ze ook best goed samen tijdens de lessen. Iets wat ze niet had verwacht van de blonde jongen die haar op de eerste dag zo had geïrriteerd, maar ze was best blij dat ze hem in vertrouwen had genomen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Kaarten waren iets ouds. Er waren niet-magische mensen die dat al lang niet meer gebruikten. In de toverwereld kwam het iets meer voor. Toch waren er niet heel erg veel kaarten die exact vertelden wie op dat moment zich op welke plaats bevond.
De kaart die het tweetal nu in hun handen had, ging zorgen voor heel erg veel veranderen. Luke moest nu iedere avond voorzichtig doen. Hij mocht zich echt niet bevinden in de leerlingenkamer van Slytherin. Het viel mee dat Rhi haar eigen kamer had en dat ze gewoon heel snel naar binnen hadden kunnen sneaken. Er waren echter ook al wel momenten geweest waarop ze bijna in de problemen waren gekomen. Zo was Luke, een paar dagen geleden, Michael tegen gekomen op de weg terug. Toen had hij zichzelf snel ergen achter een bank verstopt en had Rhi geprobeerd hem zoveel mogelijk af te leiden.
Ze hadden nu echter een kaart in hun handen, een echte kaart. Iets waar ze de afgelopen weken zo druk mee bezig waren geweest. Het leek een beetje uit het niets te komen. Maar dat maakte het er niet minder leuk op voor Luke. Alle vrije tijd was in het stuk papier gaan zitten en op een gegeven moment had Luke er een behoorlijk hard hoofd in gekregen. Daarom kon hij zijn geluk nu ook niet op, ze hadden echt een kaart!
Zo goed als Luke kon, probeerde hij alle woorden die op het papier waren komen te staan te lezen. Zijn enthousiaste was daar echter te groot voor. Rhi las het wel en als dat niet zo was, dan zouden ze het later wel een keer lezen. Luke kreeg echter zijn gelijk, toen hij merkte dat Rhi over de namen begon. De namen die waarschijnlijk op de kaart hadden gestaan. Dat waren de mensen die het ding blijkbaar hadden gemaakt. Luke was die vier op het moment behoorlijk dankbaar. Hij en Rhi hadden de kaart gewoon in handen!
"Ik kan het haast niet geloven! We zijn hier zo druk me bezig geweest en soms dacht ik echt dat het nooit meer zou gebeuren! En nu hebben we het gewoon!" Luke kon niet anders dan ratelen. Daarin was hij wel anders dan Rhi. Bij haar was wel wat te merken dat ze enthousiast was. Luke kon het in ieder geval bij haar zien. Ze reageerde misschien niet zoals hij dat deed. Ze stond niet te stuiteren, iets wat hij wel deed. Het liefst rende hij een rondje in de kamer, zo blij was hij dat dit op was gelost. Toch was de nieuwsgierigheid naar de kaart groter. Nu ze het voor hen hadden liggen, wilde hij ook weten wat het allemaal inhield.
Luke leunde iets meer naar Rhi, zodat hij mee kon kijken naar de kaart. Rhi wees naar de plaats waar hun namen stonden. Het was zoals het verhaal was, het was hoe Luke het zich in had gedacht, maar het was ook nog eens zoveel beter dan dat. Het tweetal stond op het punt een heel nieuw avontuur in te duiken. Met deze kaart konden ze alles uithalen. Want dat was wel de bedoeling. Iets wat de kaart zelf ook wel aan had gegeven. Daar hadden de twee het ook al wel over gehad. Ze wilden in ieder geval wat uithalen met hun medeleerlingen, maar ook wel met hun leraren.
"Je kunt echt iedereen zien." Het was druk op de kaart, maar op het moment was het nog te doen, omdat iedereen zich bijna in de leerlingenkamer bevond. Luke hoopte dat ze op de een of andere manier de kaart konden filteren. Hij hoefde echt niet te weten waar iedereen was. Toch liet hij voor nu zijn ogen even afglijden naar de leerlingenkamer van Gryffindor, waar hij de namen van zijn broers opzocht en ze ook al snel vond. Samen met de namen van de broers van Rhi.
"Ik vind dat we dit alles eerst op hen moeten gebruiken." Luke wees naar het viertal, wat waarschijnlijk zelf ook genoeg wilde plannen had. Luke zou wel een keer willen zien hoe iets wat ze uithaalden, helemaal tegen hen werd gebruikt. Dat wilde hij echt niet bij alles doen. Maar voor één keer mocht dat. Het waren zijn broers en zij waren diegenen die er vaak genoeg voor zorgden dat hij het middelpunt van een grap was. Iets wat ook wel eens met hen mocht gebeuren, vond hij zelf.
De ogen van Luke bleven maar over de kaart heen glijden. Er was zoveel te zien. Ondertussen had hij het kasteel wel wat beter leren kennen. Er waren momenten geweest dat hij iets nieuws had ontdekt, maar op de kaart stonden zoveel verschillende gangen. Er leken zelfs gangen te zijn, die van de kaart afliepen. "Waar zou deze naar toe leiden?" vroeg hij zich hardop af, terwijl hij zijn vinger op één van de gangen legde, waarvan hij zeker wist dat hij het nog nooit had gezien. Het leek ook achter een muur te beginnen. Alsof het een geheime doorgang was. Waardoor Luke alleen nog maar enthousiaster en enthousiaster raakte. "Deze kaart is echt zo cool!" Bracht hij daarom ook nog maar even uit.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De kaart zou hen zoveel bieden. Ze hadden echter eerst moeten bewijzen dat ze de kaart voor de juiste doeleinden zouden gebruiken. Dat ze het niet als twee brave stuudjes naar een docent zouden brengen. Iets wat Rhi en Luke zeker niet van plan waren. Rhi wist zeker dat ze nog jaren plezier zou hebben van de kaart, hopelijk met Luke. Ze was best gesteld geraakt op de jongen. Niet dat ze hem nou elke ochtend bij het ontbijt hoefde te zien, maar ze praatte graag met hem en ze had wel genoten van hun zoektocht naar antwoorden, zodat ze de kaart konden ontcijferen. Die zoektocht was nu afgelopen, maar ze zouden er nog lang niet klaar mee zijn. Ze stonden op het punt van een heel nieuw avontuur. Misschien nog wel meerdere avonturen.
‘Ik houd van de manier waarop jij denkt, Hemmings,’ zei Rhi, terwijl ze het viertal op de kaart bekeek. Luke had de verhalen over de Sluipwegwijzer, want zo heette de kaart, van zijn broers te horen gekregen. Als die twee er van af wisten, dan was het haast ook zeker dat Evan en Ethan er van af wisten. Luke had Rhi op de eerste dag al verteld dat hun broers goed bevriend waren, al had Rhi de twee jongens nooit echt als broers gezien. Ze vond het echter wel geweldig om grappen met hen uit te halen en door de kaart had ze opeens zoveel meer manieren gekregen om dat te doen, samen met Luke.
‘We kunnen heel wat met ze uithalen nu we deze kaart hebben,’ sprak Rhi, terwijl haar ogen over de kaart gleden. ‘Maar geen woord tegen iemand anders. We kunnen niet riskeren dat nu we hem eindelijk hebben, we hem weer kwijtraken.’ Het leek haar het beste dat ze hem nog altijd in haar eigen kamer zou bewaren. Niet dat ze Luke er niet mee vertrouwde, maar zij had een eigen kamer. Er kon niemand zomaar in rondneuzen, iets wat bij Luke zijn kamer wel het geval was. Daarnaast wilde ze het niet zien gebeuren dat ze de kaart kwijt zouden raken, terwijl ze hem pas net hadden. Tot nu toe had niemand hem nog gevonden in haar kamer. Zelfs Luke wist nooit de precieze locatie. Rhi wisselde hem ook vaak af, al was het wel belangrijk dat ze zelf zou onthouden waar ze hem neer had gelegd. Gelukkig had ze een goed geheugen.
Luke trok Rhi haar aandacht door een gang aan te wijzen. Toen Rhi hem beter bekeek snapte ze waarom Luke de vraag had gesteld, want de gang leek van de kaart af te lopen. Er was echter ook een muur, waardoor het leek alsof het een geheime doorgang was. Zelf wist ze ook niet waar de gang naar toe zou leiden, maar dat leek haar een mooi iets om uit te zoeken, zeker nu ze de Sluipwegwijzer hadden. ‘Ik denk dat het een geheime gang is. Het lijkt alsof hij wordt geblokkeerd door een muur,’ zei ze bedenkelijk. ‘Maar we komen er vast snel aan toe om te kijken waar die gang naar toe leid.’
Lachend keek Rhi opzij toen Luke nog eens uitte hoe gaaf hij de kaart wel niet vond. Ze vond het heel erg grappig dat hij zo vrolijk was. Normaal gesproken had ze hem al lang een tik tegen zijn hoofd aan gegeven, omdat ze normaal nooit heel blij was met het enthousiasme en geratel van Edyn, maar van Luke kon ze het nog redelijk hebben. Daarnaast was ze zelf ook heel erg blij met de kaart, dus dat maakte het misschien ook iets minder.
Rhi kreeg plotseling iets in de gaten op de kaart. ‘Kijk!’ Ze wees naar de Gryffindor toren, waar de namen van Luke zijn broers en die van Evan en Ethan in beweging waren gekomen. Het was duidelijk dat ze naar beneden aan het lopen waren. Iets wat, zelfs voor de ouderejaars, niet was toegestaan. ‘Ze zijn iets van plan,’ zei ze tegen Luke. Zonder te twijfelen griste ze haar toverstok van haar bed en stapte ze weer in haar schoenen. Luke had gezegd dat hij de kaart als eerste had willen gebruiken om een grap met zijn broers uit te halen en Rhi zag geen beter moment dan nu.
‘Kom op, ik wed dat we ze kunnen betrappen zonder dat ze ons door hebben.’ Nu ze de kaart hadden konden ze iedereen volgen, maar ze konden er tevens ook voor zorgen dat niemand hen zou kunnen zien. Iets wat behoorlijk handig van pas zou kunnen komen en Rhi kon dan ook niet wachten om het uit te proberen.
Luke was ondertussen ook van het bed gekomen en hij leek het eens te zijn met haar idee. ‘Wat wil je precies doen dan?’
Rhi haalde haar schouders op en bekeek de kaart nog eens goed. De vier broers waren ondertussen al de toren uit en liepen nu rond in het kasteel. ‘Ik wil ze volgen en zien wat ze van plan zijn. En het liefst wil ik ze nog goed beet nemen.’ Ze wist echter nog niet hoe, maar dat soort plannen kwamen meestal pas tot haar op de momenten dat ze er echt mee bezig was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Elke gang had een eigen geheim. Kleine dingetjes die er waren gebeurd of grote verhalen die naar voren waren gekomen en nu nog steeds ieder jaar door werden verteld. Het grote kasteel stond er al jaren. Minstens zo lang bood zij onderdak aan leerlingen. Vier verschillende afdelingen, met daarin duizenden mensen die tot nu toe over de drempel waren gestapt om hun eigen avontuur te beginnen binnen de vier muren.
Sommige mensen zouden nooit te weten komen wat het kasteel allemaal te bieden had, wat voor geheimen er waren. Veel mensen waren onwetend over wat voor kansen er geboden konden worden. Anderen hoorden misschien wel verhalen, maar durfde zelf het avontuur niet aan.
Luke en Rhi waren twee leerlingen die beiden wel van avontuur hielden. Luke had altijd gedroomd over de tijd dat hij eindelijk naar het kasteel mocht, hij dingen konden gaan ontdekken. De verhalen die zijn broers hem hadden verteld echt waar waren. Aan veel dingen begon de elfjarige nu wel te twijfelen, Jack en Ben waren goed in verhalen overdrijven, ze aan te dikken alleen maar om hun de reactie van hun jongere broertje te zien. Luke kon niet meer tellen hoe vaak hij daarna uit was gelachen omdat hij zijn moeder iets over die verhalen had verteld.
Er waren zoveel andere momenten geweest waar Luke het mikpunt was geweest van een grapje dat zijn broers uit hadden gehaald. Om sommige had hij zelf ook kunnen lachen. Hij wist echter ook nog maar al te goed hoe hij bijna twee weken op bed had moeten liggen door één van de grappen die niet helemaal goed was gegaan. Het leek Luke dat het in ieder geval niet de bedoeling was geweest. Toch verdienden die het wel eens om terug te worden gepakt. Rhi had ook van dit soort verhalen, Luke hoefde ze niet te weten, maar hij vond het viertal gewoon het perfecte eerste doelwit. Ze moesten de kaart toch uitproberen.
De geheime gang, was echter ook een goede deelnemer. Daar konden ze ook naar opzoek gaan. Luke was namelijk wel benieuwd waar hij uitkwam. De geheime van het kasteel lagen letterlijk in hun handen. Ze konden van alles ontdekken. Hun eigen nieuwe avonturen schrijven, die over jaren misschien wel aan de nieuwe leerlingen werden verteld. Verhalen die te gek leken om waar te zijn, maar het toch waren. Daar hoopte Luke toch wel een beetje op.
"We moeten echt een keer kijken wat er achter zit." Zei Luke. Al wist hij wel zeker dat ze dat zouden gaan doen. Rhi leek er ook nieuwsgierig naar te zijn. Het leek erg misschien op dat ze minder enthousiast was als hij zelf, maar hij wist maar al te goed dat ze dat wel was. Ze was aan het lachen, wat ze echt niet zomaar deed. Luke zou nou ook niet zeggen dat ze nors was, maar als ze niet blij was zou je bij Rhi ook echt geen neppe glimlach zien of wat dan ook.
De broers van het tweetal begonnen te bewegen. Ondanks dat het ergens laat op de avond was. Misschien juist wel ómdat het laat op de avond was. Dit was het moment dat ze dingen uit konden halen. Iets waar ze iets aan moesten doen, daarin was Luke het wel eens met Rhi. Dit was het juiste moment om een grap uit te halen.
Zo stond het tweetal een half uur later weer terug in de kerkers. Ze hadden de gangen gevolgd naar boven, maar ze hadden al snel doorgehad dat de vier blonde jongens, hun weg naar beneden haar gemaakt. Op sommige momenten waren ze iets sneller geweest dan op andere. Er was zelf een moment geweest waarop Peeves dicht bij hen in de buurt was geweest. Jammer genoeg waren Jack, Ben, Ethan en Evan op dat moment stil geweest en hadden ze ook niet meer verder gelopen. Luke had namelijk wel willen zien hoe de geest, die misschien wel bekend stond als de grootste pestkop van de hele school, de vier aan had gepakt. Hij en Rhi hadden ook wel even op moeten letten met de geest, maar zelfs die stond op de kaart, waardoor ze hem waren ontlopen.
Het had even geduurd voordat Luke door had gehad, wat de vier hadden gedaan of waar ze naar toe hadden willen gaan. Maar toen alle puzzelstukjes allemaal op de plaats waren gevallen, had hij Rhi meteen ingelicht. Hij had de vier wel een horen fluisteren en hij durfde haast zeker te zeggen dat het over een toverdrank was gegaan die ze hadden willen maken. Potions werd gegeven in de kerkers en dat was nou ook de plaats waar de ingrediënten lagen die ze naar alle waarschijnlijkheid zouden willen proberen te krijgen.
Luke en Rhi hadden daarom ook de voorraadskamer opgezocht. Ze waren de eerstejaars veel eerder waren geweest, door hun nieuwe kaar. Daarom hadden ze tijd gehad om iets voor te bereiden voor de vrienden die ieder moment de gang in konden komen lopen.
Het tweetal hadden zich op een goede plaats stopt, ergens om de hoek, zodat ze konden kijken wat er gebeurde, maar ook achter een standbeeld, zodat niemand achter hen ze zou betrappen. Daarbij zouden ze meteen op de kaart zien, als er iemand aan zou komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was Luke geweest wie als eerste door had gehad wat de vier jongens precies hadden willen doen in het midden van de nacht. Samen met Luke was Rhi hen gevolgd. Ze waren altijd op gepaste afstand gebleven, zodat de jongens hen niet hadden kunnen ontdekken. Dat was wel hetgeen wat er voor had gezorgd dat ze moeilijk had kunnen verstaan wat ze precies van plan waren geweest, maar uiteindelijk waren zij en Luke er achter gekomen. Haar broers en die van Luke waren van plan om een toverdrankje te maken. Eentje die ze niet zomaar in de les zouden kunnen maken. Ze hadden ingrediënten nodig, maar die kon je alleen maar in de voorraadkamer vinden. Dat was dan ook waar Rhi en Luke naar toe waren gegaan om een grap uit te halen met hun broers.
Luke had op de uitkijk gestaan in de voorraadkamer, terwijl Rhi bezig was geweest met haar plan. Ze had een paar ingrediënten kunnen opmaken uit het gefluister van de vier Gryffindor’s en zoals ze had verwacht, was het plan in haar hoofd gaan broeien. Ze wist niet precies was voor drankje ze van plan waren te maken, maar ze had gehoord dat Evan het had gehad over Hornklump juice. Daar was ze dan ook meteen naar opzoek gegaan, om het te bestuderen. Het sap van een Hornklum had een felle, groene kleur, maar dat was precies wat Rhi had willen weten.
In de voorraadkamer hadden zich namelijk ook een aantal flesjes bevonden met Exploding Fluid. Zoals de naam al duidelijk maakte was het een vloeistof die behoorlijk gevaarlijk kon zijn. Het zou een drankje explosief kunnen maken, maar van wat Rhi zich kon herinneren was het ook weer niet zo gevaarlijk. Anders zou het vast ook niet in een kasteel vol met leerlingen staan.
Rhi had snel moeten zijn, maar ze had de flesjes met Hornklum juice en Exploding Fluid omgewisseld. Ook had ze met een spreuk de kleur van het Exploding Fluid veranderd. Als het zou gaan doen wat ze hoopte dat het zou gaan doen, dan zouden zij en Luke nog de hele week lol hebben als ze hun broers tegen zouden komen in de gangen.
Luke had Rhi gewaarschuwd toen hij op de kaart had gezien dat Evan, Ethan, Ben en Jack er aan waren gekomen en ze hadden zich samen zo snel mogelijk achter een standbeeld in de gang, buiten de voorraadkamer, verstopt. Luke had de kaart nog altijd vast en Rhi hield hem nauwlettend in de gaten. De namen van hun broers kwamen steeds dichterbij, wat betekende dat ze er bijna waren.
Rhi hield haar adem in toen ze de voetstappen hoorde. Ze maakte zich nog iets kleiner, zodat ze er zeker van was dat de jongens haar niet zouden zien zitten achter het standbeeld. Wel merkte ze aan het gepraat van de jongens dat ze iets minder voorzichtig waren geworden nu ze in de kerkers waren. Toen ze in de rest van het kasteel waren geweest, hadden ze vaak gefluisterd en voorzichtig gelopen.
‘Oké, we moeten snel alles pakken en dan kunnen we beginnen,’ hoorde Rhi één van de broers van Luke zeggen. Ze kon nog net zien hoe de vier jongens de kamer binnen gingen. Nu was het afwachten. Ze hoopte dat ze het goede ingrediënt had omgewisseld en dat ze het niet verkeerd had gehoord, want dat zou ontzettend jammer zijn. Daarnaast had ze Luke nog niet verteld wat ze precies had gedaan, dus hij zat ook behoorlijk afwachtend naar de uitgang van de voorraadkamer te kijken.
Het bleef een hele tijd stil, op wat gerommel na. Rhi kreeg bijna het idee dat ze inderdaad het verkeerde ingrediënt had omgewisseld en dat het allemaal voor niets was geweest, totdat ze plotseling een geschrokken schreeuw hoorde, gevolgd door gelach van de anderen. Het gelach was echter niet voor lang, want ook de andere drie jongens schreeuwden.
‘Bukken!’ siste Rhi naar Luke, wie ondertussen bijna achter het standbeeld vandaan was gekomen omdat hij had willen zien wat er was gebeurd. Ze duwde hem dan ook een stuk naar beneden. De jongens renden één voor één naar buiten. Door het licht van de fakkels was te zien dat hun gezichten onder het groen zaten.
‘Je hebt het verkeerde gepakt, sukkel!’ riep Ethan naar één van de jongens. Rhi probeerde ondertussen haar gelach in te houden, terwijl ze het viertal aanschouwde.
‘Dat heb ik niet! Dit was Hornklum juice!’
‘Waarom is het dan ontploft in onze gezichten!?’
Het werd steeds moeilijker voor Rhi om haar lach in te houden. De vier jongens snapten er helemaal niets van. Ze hadden geen idee dat hun kleine broertje en pleegzusje hun te pakken hadden genomen.
‘Luke,’ fluisterde ze en ze wees naar de kaart. Ze hadden de naam van Peeves al vaker voorbij zien komen, maar nu kwam hij recht op hen af. Waarschijnlijk door het vele geluid wat de vier jongens maakten. Als Peeves hen ook zou zien, dan zouden ze er alsnog bij zijn. Al hadden ze dan wel de kans gekregen om de kaar te gebruiken. Rhi was echter niet van plan om hem al weer af te geven.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De twee vrienden hadden een natuurlijke rolverdeling. Ze hoefden niet te discussiëren wie wat deed, het ging allemaal een beetje vanzelf. Zo was Rhi diegene geweest die de voorraadskamer binnen was gegaan, terwijl Luke zich buiten op de kaart had gefocust. Iets wat ze ook wel nodig hadden gehad. Zo heel ver hadden ze niet voor hun broers gezeten, dus iedere seconde was kostbaar. Op het moment waren er weinig andere mensen in de gangen. Het was dan ook laat en het was niet zo dat de Prefects echt tot een uur of drie bezig waren met hun rondes. Dat leek Luke in ieder geval niet. Toch had hij daar ook wel een beetje opgelet.
Doordat Rhi naar binnen was geweest, had Luke echt geen idee wat er was gebeurd, wat haar plan was geweest. Net toen hij er over had willen praten, had hij zijn mond dicht moeten houden, omdat de vier voor wie ze dit alles neer hadden gezet, er aan waren gekomen. Luke was echter wel heel erg nieuwsgierig geweest en daarom had hij geprobeerd om zoveel mogelijk mee te krijgen, terwijl hij zichzelf ook moest verschuilen. Dat had Rhi hem ook wel even duidelijk gemaakt.
Het was echter haast niet te doen, toen de vier jongens naar buiten kwamen rennen. Luke wist niet precies hoe Rhi voor had gekregen, maar de gezichten van hen alle, waren helemaal groen! Iets wat er echt lachwekkend uitzag. Luke moest op zijn lip buiten om niet in de lach te schieten. Het liefst liet hij echt alles eruit, maar dat was niet echt de bedoeling. Ondanks dat hij het niet erg zou vinden dat zijn broers wisten dat Luke hier aan mee had geholpen. Dat kon echter ook betekenen dat hun geheim uit zou komen. Niemand mocht weten dat ze de kaart hadden, zeker hun broers niet.
"Dat is echt geniaal." Fluisterde hij lachend naar Rhi. Hoe ze het ook voor elkaar had gekregen, het was efficiënt geweest en Luke hoopte dat de kleur lang op hun gezichten zou blijven en na één keer douchen weer weg zou zijn. Luke zag al voor zich hoe de vier jongens morgen rond zouden lopen. Iedereen die hen na zouden wijzen en waarschijnlijk uit zouden lachen. Niemand zou dan wel weten dat hij daar een deel aan had gehad, maar dat maakte niets uit. Hij vond het belangrijker dat de vier een keer wisten hoe het was om gepakt te worden. Al hadden ze duidelijk niet eens door dat het een grap was. Ze gaven elkaar de schuld.
Om het allemaal nog een beetje beter te maken, kwam Peeves eraan. De vier hadden geluk gehad dat ze hem tot nu toe hadden ontlopen. De geest was anders dan de rest. Er waren veel geesten die graag een gesprekje wilde voeren. Anderen die zich vooral zoveel mogelijk terugtrokken van mensen of andere geesten. Maar Peeves was weer een heel ander verhaal. Hij was gewoon een pestkop, een andere benaming was er niet voor.
"Kijk eens, wat is dit?!" Vroeg de geest aan de vier jongens! "Ziet er goed uit jongens! Echt geweldig gedaan! Mooie groene kikkertjes! Jammer als andere mensen jullie zouden zien!" Ben probeerde de geest nog wel tegen te houden. Te proberen om Peeves tegen te houden om nog iets anders te doen. Iets wat Luke zag als hun teken om weg te gaan. Hij had genoeg verhalen over de geest gehoord. Hij had nog het geluk gehad dat hij hem nog nooit tegen was gekomen op de avonden dat hij terug had moeten lopen naar zijn eigen leerlingenkamer.
"We moeten gaan." Meldde Luke. Rhi wierp hem een wat rare blik toe. Het werd net leuk. Iets wat Luke ook wel inzag, maar hij wist ook maar al te goed dat het niet heel erg lang zou gaan duren voordat zij werden ontdekt. Peeves zou hen dan ook niet besparen en omdat ze de kaart hadden, konden ze nog wel eens in de problemen komen. Luke had geen zin om onderzocht te worden op spullen die ze bij zich hadden.
"Geloof me het is beter als we gaan. Als we via de andere kant gaan, dan is het veilig." Luke had net even snel een blik op de kaart geholpen.
Met wat tegenzin leek Rhi toch in te stemmen, waardoor Luke zachtjes weg begon te sluipen. Er was genoeg lawaai in de gang. Het viertal was met Peeves in discussie, die ze een beetje aan het treiteren was met het kleurtje dat ze op hun gezicht hadden zitten.
"Ik vind echt dat meer mensen die moeten zien!" Gierde de geest het uit.
Ondertussen had Luke het voor elkaar gekregen om rustig de gang uit te komen, net zoals Rhi, waardoor ze verder konden lopen. "Dat was echt geweldig Rhi." Gaf hij haar nog een keer aan. Al was het wel echt tijd geweest om er weg te gaan.
"Loop je mee naar de leerlingenkamer?" Voor vanavond hadden ze meer dan genoeg gedaan. Het was laat en Luke had wel behoefte aan zijn eigen bed. Omdat het wel duidelijk was dat Rhi de kaart zou houden, kon ze beter met hem meelopen, om vervolgens in haar eentje weer terug te gaan naar de kerkers. Ze werd toch niet gepakt, want ze wist precies waar de rest van de mensen waren. Luke zou het fijn vinden om gewoon rustig naar de leerlingenkamer te kunnen lopen zonder zijn hart in zijn keel te voelen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld