Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"But not ourselves as we are today. I guess.." Een twijfelachtige toon was hoorbaar toen hij haar vraag, na een korte stilte, had beantwoord. Hij had er zelf ook weinig van gedacht hoe het anders zou zijn. Natuurlijk had Demyan vaak genoeg de overtuiging gehad dat het leven veel beter had kunnen zijn zonder de moorden, zonder de gevangenis en de herinneringen die hem nacht op nacht wakker hielden. Hij zou alles ervoor over hebben het voor eeuwig uit zijn geheugen te wissen maar de waarheid was gewoon dat het ondenkbaar was, onmogelijk. Ook had het hem gemaakt tot wie hij was en, als alle gebeurtenissen nooit plaats hadden gevonden, was zijn uitbarsting waarschijnlijk alleen maar uitgesteld geweest naar een ander moment. Bij die denkbeelden grimaste hij. In stilte keek hij opzij naar Cassidy, om zichzelf af te leiden van zowel zijn denken als de saaie weg voor hen, maar opvallend genoeg leek ze net zozeer als hem, te trillen. Haar vingers voornamelijk waren hetgeen waar Demyan zijn oog op liet vallen. Geenszins het gevolg van een ziekte of aandoening - voor zover hij kon weten - desondanks iets waar hij al gauw zijn bedenkingen over had gekregen. "If I know how to forget about 'em, you'll be the first one to know. But for now, I think it's a good start to smoke another cigarette, 'cuz you're shaking that much you look like just saw a ghost." Zijn eigen sigaret rookte hij onderwijl nog door. Het ding was behoorlijk verkleind in de tussentijd, maar hij genoot er nog teveel van om het weg te doen. De rook liet hij traag en wel tussen zijn lippen doorkomen. Hij bestudeerde haar getril nog vragend, voordat hij zich over liet nemen door haar woorden over de tattoos. Het trok zijn aandacht helemaal van alles weg. De nieuwsgierigheid was helder te bekennen bij Demyan. Hij keek van opzij mee naar de plekken die ze aanwees, bleef voor een keer vrijwillig stil zonder problemen te maken en met de paar tattoeages die hem werden laten zien, keek hij vermakelijk toe. "Nice. Never thought you'd have some too," zei hij terug. Een vreemde plek tussen twee eeuwige plaatjes liet hem zijn wenkbrauw opheffen, al stelde hij er geen vragen over. Het zou dom zijn te vragen wat het was terwijl Demyan allang kon gokken wat het litteken op haar arm werkelijk inhield.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn woorden kwamen vaag bij haar binnen, haar gedachten ver weg van het gesprek dat ze tot voorkort voerden. Traagzaam hief ze haar hoofd iets op, haar ogen op hem gericht. Haar gezicht leek wat leeg, duidelijk niet oplettend. Toch had ze zijn woorden gedeeltelijk gehoord. 'Yeah but ehh... You still have the-' Haar woorden stopten plotseling, duidelijk zoekend naar het juiste woord. Ze kneep haar ogen even dicht, er vervolgens even in gewreven. 'Cigarette's.' Murmelde ze, onderwijl ze haar ogen langzaam weer opende. 'Sorry man, I'm not feeling too great.' Haar schouders even opgehaald, zonder er verder veel over te zeggen. De sigaretten en aansteker pakte ze weer bij hem weg, niet gewacht tot hij zelf actie zou ondernemen. Al gauw had ze een sigaret opgestoken, vooraleer ze wat onderuit zakte. Nog altijd trilde ze, haar linkerhand even opgehouden voor haar ogen. Ze trilde wel vaker, niet omdat ze ziek was of dergelijke, maar door de emoties die ze inhield, de herinneringen die haar tot waanzin dreven en alles om haar heen. Ze vond het niet fijn, maar ze kon er niet veel tegen doen.
Ze keek even opzij, recht naar hem gekeken en even glimlachend om zijn gezichtsuitdrukking. I've also got this back piece.' Sprak ze vervolgens, na het kunstwerk op haar rug bijna vergeten te zijn. Het was verbazingwekkend hoe ze het nog vergeten kon, aangezien het erg groot was en ze nog wist hoeveel pijn het deed zodra ze het op haar rug liet zetten. Ze had echter geen spijt, sterker nog, ze vond het wel mooi, alleen zag ze het niet vaak. 'Yeah, I really like tattoo's, if you couldn't tell. Though mine are a bit less meaningful than yours.' Wat rook verliet haar mond bij het uitspreken van de woorden, waarna ze weer even zijn kant op keek, aangezien ze voor korte tijd haar ogen op de weg gericht had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was hem allang opgevallen dat het meisje net als hem vaak de neiging had af te dwalen. Ze leek merendeel afwezig te zijn, weggezonken in haar gedachten evenals hijzelf ook enige keren ervaarde tijdens de autorit. Het was het dromerige praten dat hem weer wekte naar de echte wereld en, met een zucht, liet opletten naar wat Cassidy werkelijk bedoelde. "Sorry. Forgot to give 'em back to you," zei hij met verbazing. Zijn eigen chaotische karakter was iets waar Demyan allang van op de hoogte was, maar het bleef alsmaar iets waarvan hij op moest kijken zodra het weer gebeurde. Voor zijn gevoel had hij het zoals het hoorde al naast haar neergelegd. Echter, ondanks zijn overtuiging dat het anders was, maakte hij er geen woorden aan vuil maakte. Hij rookte om de tijd wat door te komen het laatste beetje van zijn sigaret op. Onbewogen wierp hij zijn ogen weer op de weg. "Uh-uh. I figured." Het liet het mogelijk overkomen dat het hem weinig kon schelen, misschien zelfs te ongeïnteresseerd om ernaar te vragen. Hij had er geen moeite voor gedaan haar medeleven te tonen in haar toestand. Hij deed niet aan medelijden en bovendien mocht het als hij het wél deed, meer gelogen zijn dan de waarheid. Voor een ex-maffiosi en een negentienjarige jongen, die tot de dag van vandaag nog alleen was geweest, was het niet anders geweest; hij kon gewoonweg amper in zichzelf opbrengen er verandering in te laten komen. Daarbij was hem nooit verteld hoe het wel of niet moest, dus de kans dat hij het erger zou maken was groter dan de troost die hij Cassidy zou moeten bieden, mocht hij zijn gedachten veranderen.
"You got your back tattooed, little one? That takes some courage man, I gotta give you that," mompelde hij verslagen voor zich uit. Hij had zijn verwachtingen van haar te laag ingeschat, schijnbaar. Ze was alles wat hij niét had gedacht bij haar weer te kunnen vinden, maar hij vond het ergens wel leuk. Anders dan de anderen kon hij de nieuwe zeker wel noemen. "I like tattoos too. There's something about it that just.. cool, I guess. It's something else."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Geen woord had ze gesproken als reactie op wat hij zei. Het pakje sigaretten, evenals de aansteker had ze in het dashboardkastje gedumpt, waar het makkelijker te pakken was dan vanuit haar tas. Wat afwezig staarde ze voor haar uit, onderwijl ze haar sigaret rookte. Haar gedachten bij herinneringen over haar leven voor de apocalypse. Haar aandacht werd echter niet veel later weer getrokken door de ongeïnteresseerde woorden van Demyan. Erop in gaan deed ze niet, wat had ze nu te zeggen op zijn gepraat?
Opnieuw keek ze even zijn kant op, zijn uitspraak over haar rug tattoo gehoord. 'Yeah... I like it though.' Antwoorde ze, haar schouders even opgehaald. Een zwakke glimlach vertoonde ze, vooraleer ze wat rook uitblies. 'They're awsome.' Ze had altijd al wen liefde gehad voor tattoo's. Het was een kustvorm volgens haar, een permanente tekening op iemand lichaam. De meeste tattoo's die ze had, hadden echter geen betekenis, buiten het feit dat ze ze mooi vond, en daarbij had ze van geen enkele tot nu toe spijt. Haar broer had er ook een paar, voornamelijk op zijn armen, een paar jaar voordat Cassidy ze mocht, en ze had ze altijd al prachtig gevonden. Haar ouder daarentegen hadden er een hekel aan, wat haar ergens nog liever een tattoo wilde laten zetten.

De rest van de reis had ze weinig gesproken, enkele keren bijna in slaap gevallen tegen het raam naast haar, en een keer wel, al was het van korte duur, hooguit een halfuur. Een gevangenis kwam steeds dichterbij, al was dat niet hetgeen waar ze zich zorgen om maakte. Het zat er vol met zombies, waar ze niet erg blij mee was, aangezien het niet gemakkelijk zou worden om bij de deur te komen. Haar rugzak en rifle pakte ze vast van de achterbank, het pakje sigaretten de aansteker weer in haar tas gestopt en haar hamer er vast uit gepakt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De rust onderweg was een paar uur lang doorgegaan. Het was er stil, te stil, voor hun doen geweest. Kilometers hadden ze afgelegd zonder een woord tegen elkaar te spreken. Het klonk anders in zijn oren, maar hier zei Demyan niets van tijdens de reis. Hij vond het allemaal wel goed geweest en bovendien kon hij opmerken dat Cassiy aardig moe was. Pas toen hij het voertuig tot stilstand liet komen voor een verouderde gevangenis, leek ze weer bij bewustzijn te zijn geweest.
Ongeduldig stapte hij uit de auto. Een sniper werd van de achterbank weggehaald samen met zijn rugzak die hierna al snel volgde. Een beetje jachtig slingerde hij deze over zijn schouder. Het was aan hem te zien dat hij geenszins zin had zijn oude celmaat weer te zien; een bittere blik kwam naar voren, onderwijl hij zonder ook maar iets te spreken op het voertuig klom. Zijn lichaam werd er met gemak opgehesen om het dak van de Mustang als ondergrond te gebruiken.
"It's full of walkers.. but he's here though. I can see it," zei hij, met de binnenplaats van het grauwe gebouw als uitzicht. Vele levenloze wezens strompelden er rond. Tientallen, wellicht honderden, dacht Demyan er te kunnen vinden. Indrukwekkend vond hij, sinds op zijn vorige verblijfplaatsen Sebastian het bij een stuk of twaalf had gehouden. Bij deze doden waren er nog geen ketenen te bekennen om ze op hun plaats te houden. Elk werd losgelaten alsof het beesten waren, opzoek naar een prooi die zich er nog niet eens tussen de hekken bevond. Met een kerm van frustratie liet hij zijn blik vallen op de ingang. "You see those gates there? Next to the guards office? That's our entry." Zijn arm werd er voor even opgericht. Zijn hand uitgestoken naar de zware metalen deuren, voordat hij het weer naast zijn lichaam liet rusten. "It opens from the inside out, so we have to make sure we talk through the microphone and tell him exactly what needs to be told, in order to get him to open the doors for us. We'll have a couple of seconds, with a bit of luck half a min' before it gets dangerous." De rifle in zijn handen nam hij voor zich. Lichtelijk trillend laadde hij het geweer, met een kleine grijns die begon te ontstaan rond zijn lippen. Het was al even geweest sinds hij zich uit had kunnen leven op de walkers. Hij kon het niet laten voor even plezierig naar het aanvalswapen te kijken, voordat hij Cassidy's ogen weer opzocht.
"If you go and walk directly along the path, straight to the doors, I'll cover you. We gotta be fast."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ook Cassiy stapte uit het voertuig, haar ogen gericht op de vele Walkers binnen de hekken. Door de hekken zieen te komen zou geen probleem zijn, de talloze zombies daarentegen zouden het nogal lastig maken om bij de ingang te komen. Een snelle blik wierp ze op haar hamer, haar wenkbrauwen iets gefronst, onzeker of het wapen haar wel genoeg zou kunnen beschermen. Even keek ze opzij, toekijkend hoe Demyan op de Mustang klom, wat haar vragend een wenkbrauw op liet trekken. 'I still don't know who he is, but sure.' Murmelde ze, onderwijl ze haar ogen weer op de Walkers richtte.
Haar rugzak had ze haastig van haar rug gehaald, de hamer er weer in gestopt, en de sigaretten en aansteker er uit gehaald. De tas hing ze weer over haar schouders, vooraleer ze een sigaret aanstak en vervolgens het pakje en de aansteker aan Demyan gaf. 'Gimme yer baseball bat-thing. A hammer won't work against this many of 'em fuckers.' Haar ogen zochten de zijne even op, haar wenkbrauwen iets gefronst. Haar hamer was een goed wapen, maar tegen dit soort hoeveelheden Walkers maakte ze geen kans met enkel het stuk gereedschap in haar handed. 'Oh also,' Begon ze, vooraleer ze wat rook uitblies. 'Just tellin' 'em Demyan's here is enough?' Vroeg ze hem nog voor de zekerheid.
Met de mace in haar handen geklemd, liep ze op het hek af. Enkele Walkers sloeg ze moeiteloos neer met het wapen. Emotieloos liep ze over het grindpad, de kleine steentjes krakend onder haar schoenen, wat de aandacht van de Walkers leek te trekken. Een kille uitdrukking op haar gelaat was genoeg om te laten zien hoe ze zich voelde bij het neerslaan van de zombies. Ze hielp de levenloze wezens met alle plezier terug naar de hel. Haar passen versnelde ze iets, aangezien ze toch liever wat sneller bij de ingang wilde zijn. Dit tempo was te traag en simpelweg te gevaarlijk. Toch vond ze het niet erg om de Walkers te doden. Het waren in haar ogen geen mensen meer, noch kon ze zich voorstellen dat ze dit ooit geweest waren. De grote ijzeren deuren kwam steeds dichterbij, en het maakte dat Cassidy haar passen nog iets versnelde, om de Walkers heen gerend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"He's my former cellmate."
Zijn naam vertellen was niet meer dan verspilde energie, want Sebastian Berger was het niet waard zich druk over te maken nu ze een hele horde zombies moesten uitmoorden. Cassidy zou vanzelf wel merken wie het was waar hij zo geërgerd over praatte. Op haar aangeboden sigaretten ging hij zonder enig protest in, beide met een lichte dankbare blik op zijn gelaat aangenomen. Zich afvragen waarom ze werkelijk vele pakjes per dag erdoorheen werkte in deze tijden deed hij zeker, maar hierop kon hij geen weerwoord uitbrengen om het af te slaan. Al zijn ergernissen gingen toe naar haar impulsieve actie. Zijn mace werd tevoorschijn gehaald nog geen paar seconden na haar vraag, al zelfverzekerd in haar handen genomen met geen wachten ingezet op zijn antwoord. Blijkbaar ging ze er al vanuit dat hij toe zou geven. Een chagrijnige zucht liet hij horen, zich geleidelijk van haar afgewend als bezwaar. "If you break it, I swear to God I'll kill you."
Met zijn concentratie op de chaos tussen de hekken, keek hij toe hoe ze allen een weg baanden over de verlaten gronden van het gevangenschap. Zelf had hij onderhand ook weer een sigaret opgestoken, al was het deze keer om hemzelf te kalmeren voor wat er komen zou. De teruggebrachte herinneringen kon hij niet hebben nu beide levens ervanaf hingen. Angst vertoonde zich echter nooit bij hem precies als wat hij spotte bij Cassidy, hij wist dat het lot zou beslissen of ze er levend weg zouden komen of de wereld zouden verlaten als een van de creaties uit de hel.
Het geweer hief hij onafwachtend op. "Tell 'em Deadshot's here. They'll know who you're talking about." Zijn vingers verstrengelden zich met de trekker van de sniper, waarop hij het stoffige vizier zo strak als mogelijk voor zijn ogen hield. De trillingen in zijn handen werkten hem hierbij flink tegen. Telkens schoof het zicht wat van hem weg en maakte het onnauwkeurig wie of hoe hij zou raken, maar desondanks zette hij met een enkele ademhaling vooraf stug door. Vele schoten loste hij met een topsnelheid. Elke walker die ook maar een paar meter van Cassidy vandaan was werd tussen de ogen geraakt. Een pad van rottende en verminkte lichamen werd het meisje nagelaten, wederom weer verschillende klappen gehoord volgend op het herladen van de rifle. Slechts de demper op de loop van het geweer wist het stil te maken. Geen kogel kon worden waargenomen tijdens het vlugge overhalen van de trekker, en het waren de geluiden van het neervallen van de levenloze zombies zelf dat gevormd werd in plaats van het lawaai van de schietpartij. Hij liep met de rifle voor op Cassidy alsof hij haar bodyguard was; een weg werd voor haar vrijgemaakt in een kwestie van seconden.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'I won't.'
De vele Walkers die Demyan neerschoot probeerde ze niet eens te ontwijken, de ledematen vertrapt onder haar voeten, geen genade getoond voor de walgelijke wezens. Bloed droop van het houten wapens door over haar handen en armen, een plakkerig rood spoor achtergelaten. Al haar agressie kon ze kwijt doormiddel van het vermoorden van de Walkers die haar pad blokkeerden, en dat was ook zeker wat ze met deze kans deed. Geen van de zielloze wezens was langer veilig van de opgehoopte woede die Cassidy constant met haar meedroeg. Geen emoties, geen spijt, slechts een kleine grijns was af te lezen van haar gelaat bij het neerhoeken van de zombies met de mace. De sigaret geklemd tussen haar lippen, onderwijl ze zich een weg baande naar de ingang van de oude gevangenis. Ongeboeid wat het was wat kraakte onder haar schoenen, rende ze verder, aangezien er steeds meer Walkers op het bloedbad af kwamen en ze niet voor lang meer veilig zou zijn, met, ondanks Demyan wie haar rugdekking gaf vanaf het voertuig.
Lichtelijk buiten adem kwam ze aan bij de ijzeren deuren, haastig zoekend naar de microfoon. Zodra ze het zag ging ze wat op haar tenen staan, om erbij te kunnen, vooraleer ze sprak. 'Deadshot's here.' Was alles wat ze zei, wat blijkbaar geboeg leek te zijn. Zacht gekraak, binnen slechts seconden, maakte duidelijk dat ze precies wisten over wie Cassidy het had. Even draaide ze zich om, om naar Demyan te gebaren dat hij moest komen. Alleen het gebouw betreden deed ze niet, puur voor haar eigen veiligheid. Wat ze daarbinnen moest verwachten wist ze niet, en ze wilde er ook niet achter komen zonder iemand anders aan haar zijde te hebben. De mace had ze in haar linkerhand geklemd, het bloed druppelend tegen de grond onder haar schoenen. Even keek ze ernaar, en hoe het bloed het wapen tijdelijk rood gekleurd had.

Haar sigaret, of wat er van over was, belandde op de grond, uitgetrapt door haar schoen. Geduldig wachtte ze af tot Demyan ook bij de ingang aan zou komen, een Walker of twee tegen de vlakte geslagen in de tussentijd, al weigerde ze meer dan twee stappen bij de deuren weg te zetten. Het had haar veel moeite gekost om hier nu eindelijk te staan, en zeker aangezien ze al moe was. Toch liet ze er weinig van merken, een walgende uitdrukking haar gelaat bij het zien van het bloedbad dat ze achter hadden gelaten. Ze vond het smerig om aan te zien, maar ergens was het zo vreselijk nog niet. Het waren immers weer minder zombies.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Onderzoekend bekeek hij de hele scene door het vizier van de sniper. Schoten werden gelost met een razend tempo, het herladen begon als een oude gewoonte te worden met de klik die hoorbaar was, aangehoord met een lichte grijns op zijn gelaat. Het tegenop zien van de ontmoeting met zijn voormalige celgenoot werd erdoor even verlicht. Hij leidde zijn gedachten af van de Duitser door middel van het moorden, wat hem even goed leek te liggen als altijd. Geen sprankje van spijt trok door zijn ogen die hij ijskoud op elk doelwit gericht had.
Op het teken van Cassidy begon hij echter een einde aan zijn roerloze plaats op het voertuig. Hij sprong er vlot vanaf, het geweer voor zich gericht onderwijl hij een klein sprintje trok naar de deuren, die langzaam maar zeker open werden gemaakt. Een paar kogels verspilde hij nog aan enkele walkers voor hem. Hij schoot ze in koelen bloede neer, maar het maakte hem niet geruster tot het punt dat hij dan eindelijk naast Cassidy stil kon staan. Hij was gewoonweg opgelucht dat het zonder kleerscheuren verlopen was. Met zacht gehijg keek hij toe hoe de deuropening zich verbreedde; licht kwam van binnen tevoorschijn, vage stralen op hen gericht met een donker gestalte in de ruimte. De geluiden van de verloren walkers achter hen waren verzacht geweest. Het leek erop dat hij er helemaal door afgeleid was, ondanks dat hij Cassidy snel achter zich aantrok naar binnen. De sluitingen van het zware metaal op de stenen muren wist de hel van buiten weg te laten vagen, met alleen hen twee en een grote, gespierde man overgebleven. Dodend keek hij hen kant op. Demyan gunde hem hetzelfde terug, maar het deerde de man weinig meer. Hij gebaarde dat ze hem moesten achterna moesten gaan en met een rustig tempo wandelde het bendelid van hen weg.

Het gezicht van de hacker kwam talmend in beeld. Hij volgde de voetstappen van de vreemdeling naast zich, zwijgend toegekeken hoe hij de man weer kon vinden op een van de stoelen in de open ruimte. Krakkemikkig en wel was het meubelstuk onder zijn gedaante geworden. De manier van kijken was na de paar jaar nog hetzelfde gebleven, mogelijk creëerde dat voor Demyan de flashback naar hun laatste ontmoeting. Even kil als altijd bleef de jongeman voor zich uitstappen toen zowel hij als Cassidy de ruimte betraden. "So.. never thought I'd see you again. I almost believed you were dead, I gotta admit that. Though I didn't expected you to travel with a girl. What happened to my cellmate, who didn't need anyone?" Het Duitse accent galmde door de kamer, toen zij de lege ruimte met zijn drieën betraden. Een brutale glimlach ontstond op het gelaat van de bekende. Zijn mondhoeken trokken erbij omhoog tot het van oor tot oor te zien was geweest. Zij allebei werden onbeschaamd bekeken, voornamelijk gesproken over zijn nieuwe 'kamergenoot'. Hij verachtte zijn arrogante gedrag, al hield Demyan het voor een keer voor zichzelf door op de binnenkant van zijn wang te bijten. Hem beledigen zou hem niet de insuline opleveren zoals waarvoor hij in de eerste plaats hiernaar toe gereisd was. Met een bespottende blik wierp hij zijn ogen op zijn 'vriend'. "Long time no see, Whizzkid," sprak hij schor terug. "You knew you wouldn't get away from me that easy. If I died, I would've been a coward. I have a name to maintain." Een paar stappen zette hij naar voren, weggekomen van de uitsmijter die hen telkens onderzocht alsof hij ze voor terroristen aanzag. Sebastian leek het daarnaast ook opgemerkt te hebben. Afkeurend werd er naar de man gekeken, die sindsdien achteruit deinste en zich ergens anders op richtte dan de twee nieuwe verschijningen in de kamer. De muur naast de man werd tot zijn uitzicht gemaakt.
Tevreden verscheen diezelfde grijns terug op zijn koelbloedige gezicht. "Touché." Zijn twee handen liet Sebastian gaan naar de stoel onder zich, waarna hij zich vervolgens omhoog duwde. Op gelijke hoogte kwamen ze te staan. Geen van hen beide keek op elkaar neer, hoewel het van Demyan te zien was dat hij overduidelijk minder de lol in zag van de situatie dan zijn oude maat dat deed. Bij hem was enkel een bittere uitdrukking te zien terwijl de jongen rustig naar hem toeliep. "What brings you to the prison? Did the blondie got you here? Or are you seeking for some fun after the past few boring years?"

"No. There's no mobster war to fight over now and you know it. Don't play dumb with me, Berger," sprak hij terug. Wantrouwig bekeek Demyan hem van top tot teen. Hij had de jongen lang genoeg gekend om te weten hoe hij in elkaar stak en dat hij hem zo gemakkelijk binnen liet lopen, was niets voor de hem. Nee, tenzij hij alles uitgepland had, had Sebastian hem op zijn minst laten zweten daarbuiten met het gevaar op de loer. Hij reikte naar zijn sigaret en nam een nieuwe teug, de sniper in zijn arm laten rusten die hij langs zijn linkerzijde liet zakken. "You expected me all along."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Met een opgetrokken wenkbrauw keek Cassidy toe hoe de deuren langzaamaan geopend werden en een groot, gespierd gedaante aan het licht kwam. Aan Demyan's reactie te zien was dit niet de man naar wie hij opzoek was. Onverwachts werd ze naar binnen getrokken door de jongen, wat ervoor zorgde dat ze bijna struikelde. Een kille blik wierp ze hem toe, waarna ze haarzelf lostrok uit de greep van de jongen. Ze haatte het als mensen haar zomaar vastpakten, laat staan haar meetrokken. Ze kon toch zelf lopen? Irritatie was van haar gezicht af te lezen na de actie van Demyan, duidelijk makend dat het haar niet aanstond, al sprak ze er verder geen woord over. De mace in haar hand bijna tegen de eigenaar aangeslagen, al hield ze zich in. Zonder verder ook maar iets over te zeggen, liep ze mee met Demyan en de onbekende man, wie haar deed denken aan een uitsmijter die ze vaak genoeg gezien had bij pubs. Een dun spoor van bloeddruppels achter haar gelaten, afkomstig van de honkbalknuppel.
De man, zittend in het midden van de ruimte, gaf haar alles behalve een goed gevoel over de situatie. De manier waarop hij grijnsde gaf haar rillingen. De neiging om haar om te draaien en Demyan zijn eigen probleem op te laten was groot, al hield ze haarzelf tegen van actie ondernemen. Zo stak ze niet in elkaar, en daarbij, ze had haar leven zojuist niet voor niets geriskeerd. Zodra de onbekende man begon te praten keek ze op van de grond, waar ze haar aandacht tot voorkort had liggen. Traagzaam hief ze haar hoofd iets op, de ogen van de man opgezocht, luisterend naar wat hij te vertellen had. Een reactie hebben op wat hij uitsprak zou makkelijk zijn geweest, maar ze hield haar mond, wetende hoe haar antwoord de situatie misschien alleen maar slechter zou maken. Daarbij was het niet haar taak om tegen de man te praten. Ook was de onbekende inmiddels opgestaan, haar duidelijk gemaakt dat ook hij een stuk langer was dan zij, wat haar kijk op de situatie niet verbeterde. Ook bij hem moest ze omhoog kijken om hem aan te kunnen kijken, al was dit zo onderhand niets nieuws meer voor haar.
Lichtelijk verveeld stond ze erbij, luisterend naar het gesprek dat de twee jongens voerden naast haar. Haar gedachten ietwat afdwalend. Enkele herinneringen speelden zich weer af voor haar ogen, een zwakke glimlach vormend op haar gelaat. De woorden gesproken door Demyan en de vreemdeling gingen vlak langs haar heen, niet doorgedrongen tot haar. Ze hoorde het wel, maar het drong niet tot haar door, daarbij was ze er van overtuigd dat het gesprek voor haar niet belangrijk was. Toch had ze haar aandacht er binnen de kortste keren alweer op gericht. Ze kon het niet helpen, misschien was het wel belangrijk voor haar. Met een opgetrokken wenkbrauw hoorde ze aan hoe Demyan al wist dat hij hem verwachtte. De woorden van de vreemde man lieten haar vragend een wenkbrauw optrekken. 'You got me.' Dezelfde grijns vindbaar op zijn gelaat als enkele ongenblikken geleden. 'I knew you were going to need insuline at some point, so I got some more of it. But before I hand it over to you, there's something you need to do for me.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het ongenoegen waarmee Cassidy hem aankeek onderweg liet hij weg. Hij had geen idee waar het ineens vandaan kwam, evenwel wat er precies aan de hand was of wat hij verkeerd had gedaan. Voor zover hij wist had hij zich nog aardig normaal gedragen. Hij gaf de schuld aan de vrouwen over het algemeen; het waren allemaal maar onbegrijpelijke mensen. Om Sebastian kon hij jammer genoeg niet zo gemakkelijk heen. Zijn woorden kwamen dusdanig hard galmend door de ruimte dat het onhaalbaar was ze weg te denken, laat staan te negeren wat hij zei als Demyan dat al kon. Met wat hij blijkbaar te bieden had, kon het zijn dood betekenen als hij deze zieke kans niet aan zou grijpen. Binnen nu en een paar uur kon zijn toestand zich anders flink verslechteren. Het ergste was nog dat ook de Whizzkid het van hem wist, hij kon hem manipuleren met al zijn weten over de aandoening waaraan hij leed. Hij versterkte de grip met frustratie op de sniper, omlaag gehouden langs zijn zijde om geen vijandigheid op te wekken.
"I need to do something? Yeah, of course I do. You wouldn't let me walk away with those damn capsules without using me for your own good, right?" Het sarcasme waarmee hij sprak kwam naar voren, evenals zijn gegroeide afkeer voor de jongen die hij eerder nog als vriend zag. Meerdere keren bekeek hij Sebastian dodelijk met geen genade over hoe hij overkwam. Hoe hij ooit de manipulator als een gelijke had gezien, kon ook hem verbazen. Echter leek de jongen hier nog geen enkel idee van te hebben, ofwel was hij goed in het negeren van de duidelijke signalen van zijn haat, want vastbesloten liep hij op hen af. Cassidy's gedaante werd zijn focus; zijn passen kwamen tot een stop nog geen meter van haar vandaan. Argwanend keek Demyan opzij. "I'm not just using you, Demyan. That lovely girl can be used as well for this job, blondines are attractive enough to use as bait. The Russian guy'll appear within minutes with her in his sight, don't you think?" De Duitser liet zijn ruwe hand naar haar kin glijden, waarop hij deze vastpakte met zijn wijsvinger en duim om zo de greep op haar te hebben. Haar kin werd lichtelijk grof omhoog getild tot zijn ogen vast in de hare konden kijken. Cassidy werd gedwongen naar hem op te kijken uit teken van zijn macht en om haar te intimideren, wist hij zich te bedenken. Zijn voormalige celgenoot was altijd al een grote sadist geweest. Hij klemde zijn kaken geërgerd op elkaar en liet zich meevoeren in zijn irritaties, een felle uitdrukking op zijn gezicht achtergelaten. "C'mon Sebas, look for someone of your own age," siste hij hem walgend toe. "Leave her out of this."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Opnieuw lette ze niet erg op het gesprek dat de twee mannen naast haar voerden, ongeboeid naar de grond gekeken, onderwijl de wporden haar oren binnen drongen. Het waren echter een paar zinnen die haar terug trokken naar de realiteit, een collectie woorden die het bloed onder haar nagels vandaan haalden en haar grip om de mace verstevigden. Ook Cassidy was blijkbaar een deel van de man zijn plan, wat haar absoluut niet aanstond en ze stond op het punt het hem eens goed te vertellen, tot haar kin plotseling werd vastgepakt. Haar vrijwel gedwongen om de onbekende aan te kijken. Een kille blik wierp ze hem toe, dodelijk in zijn ogen gekeken, alles om duidelijk te maken dat ze hem nu het liefst bloedend op de grond zou willen zien liggen. 'I'm not gonna help ya, and if ya don't let go a' me I swear to god I'll send ya back to hell.' Snauwde ze hem toe, niet geïnteresseerd of het hem aanstond of niet. Meer dan wat kwade woorden uitspreken was alles wat ze kon doen om haarzelf hier buiten te kunnen houden. Geweld zou haar immers niet veel verder helpen dan wellicht haar eigen graf, en dat was nou ook weer niet bepaald haar plan. Dankbaar was ze met de woorden van de Rus naast haar, al leek het geen effect te hebben op het idee dat de vreemdeling had. Met liefde had ze hem verteld hoe zij erover dacht, maar ze besloot zich in te houden.
Eindelijk liet hij haar los, waarna Cassidy een stap achteruit zette, weg bij de onbekende. Ze stond op het punt hem te laten voelen hoe Cassidy erover dacht als mensen dit bij haar deden, al lee het haar geen strak plan. Demyan leek het medicijn zodanig nodig te zijn dat hij het in zijn hoofd haalde om naar deze man te komen om het te halen. Insuline. Het klonk bekend in haar oren, en de ziekte die eraan gelinkt was, was ook niets onbekends voor haar. Een stuk of twee van haar vrienden hadden het ook, beiden een ander type, dus het was niets nieuws voor haar. Hierdoor was ze ook op de hoogte van hoezeer hij het medicijn nodig zou zijn, al zag ze dit aan zijn trillende handen, waarvan ze niet vrwachtte dat het door de angst of dergelijke kwam. 'It's my plan, so we're going to do it my way, Demyan. So, do you want your insuline, or not?' Sprak de onbekende jongen, die walgelijke grijns nog op zijn gezicht. Ook haar gunde hij een blik, zijn wenkbrauw vragend opgetrokken. 'Fine, I'm in.' Murmelde ze met tegenzin, haar ogen afgewend van de beide jongens. Haar woede leek te verwateren en het maakte ruimte voor spijt. Haar uitspraken waren ondoordacht geweest, snel uitgesproken om ervoor te zorgen dat Demyan niet aan zijn einde zal komen doordat hij geen medicijn meer had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Get your hands off her. She may decide for herself what the fuck she wants, you German idiot."
Vijandelijk wisselde Demyan enkele blikken met zijn vriend, die met een grijns van plezier werden aangezien. Het wegstappen van het meisje was immers al een hele vooruitgang voor Sebastian geweest. Hijzelf wist dat, wanneer hij zich iets in zijn hoofd haalde, het moeilijk weg te krijgen was. Alles was al vanaf het begin aan gepland geweest en de komst van een vreemdeling, laat staan een mooie jonge meid als Cassidy, kon er weinig verandering aan te pas brengen. Hij werd alleen maar op meer ideeën gebracht; zijn gedachten kon hij van een afstand nog rond zien vliegen door zijn ogen te volgen. Druk en tegelijkertijd diep weggezakt in zijn eigen bedenkingen, zag hij het aan. Stug gemompel verliet zijn mond. "You haven't changed at all, Whizzkid. Still the same psychotic way of dealing with things, huh."
"What can I say? I've learnt it from the best." Demyan nam een nieuwe hijs van zijn sigaret, nog alsmaar tussen zijn lippen weer te vinden bij de binnenkomst. De rooklucht was het enige dat hem ervan weerhield door te draaien tegenover de jongen. Hij had hem genoeg te zeggen, genoeg om hem aan te doen om hem alleen al te laten boeten voor zijn roekeloze gedrag, maar geen actie werd door hem ondernomen om het uit te voeren. Hij stond er, wetend dat het geen verschil zou maken in het aanbod voor insuline, en het besef dat dit wel eens zijn enige kans kon zijn kwam wel goed binnen. Als verstijfd stond hij naast Cassidy met zijn aandacht voor hem gehouden.
"What do you want me to do?" vroeg hij. Stilletjes keek hij opzij, naar de Ierse naast hem met een vreemd genoeg dankbare uitdrukking op zijn gelaat. Bescheiden, dat wel, want veel emoties tonen tegenover hun 'gezelschap' zou de indruk wekken dat hij niet geschikt was voor het werk. Hetgeen wat hij jammer genoeg niet zomaar kon laten gebeuren. Na een paar seconden keerde hij zich strak terug naar Sebastian. "Remember the man from across our cellblock? The Italian one with the big scar all over his face, and the talks about how he was part of the La Cosa Nostra?" Een kladblok werd tevoorschijn gehaald vanuit een van de lades van een oud bureau. Met een vage klap kwam het op het hout terecht, waarna hij er in alle rust wat op leek te krabbelen. Demyan zelf keek wat verward toe. "What about him?"
"He survived as well. Got out of Saint Quentin within the walkers' attack, and it seems like he got exactly where he wanted to be. The gang's back in town." Gekras kwam vrij bij het bewegen van de pen over het papier, wat hem de rillingen gaf evenals wat hem verteld werd. Hij had de man van tevoren nog gezien, omcirkeld door de vele walkers die er binnen waren gedrongen. Tientallen bevonden zich rondom zijn lichaam dat als onbeweeglijk tegen de muur aangedrukt zat. Hoe was het mogelijk?
"Luciano Liggio stole my supplies. Lots of them," kwam zijn stugge stem weer naar voren. Zijn celgenoot liet het schrijven voor wat het was, zich omgedraaid onderwijl hij een gebaar maakte naar de bodyguard. De man, die zich tot dan nog stil had gezeten, verdween gelijk achter de deur waar zij vandaan waren gekomen. Voetstappen verwijderden zich van hen in een aardig snel tempo. Kort keek Demyan achterom, vragend het gedaante van de reus nagezocht, voordat hij zich nijdig terug liet gaan naar zijn eerdere plaats. "And what am I supposed to do about it, hm? He was a traitor, not much of a threat to anyone or even to his silly friends. His words were meant to impress, not to tell the truth about his past in the underworld."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Demyan's kwade woorden deden haar opkijken, een kleine glimlach op haar gelaat gevormd, die ze niet langer wist te onderdrukken. Helaas had ze haar keuze al gemaakt en was er vrijwel geen weg terug meer. Ze zal wel zien waar haar impulsieve uitspraken haar dit keer heen zouden leiden. Het was immers niet de eerste keer dat ze sprak zonder er echt bij na te denken. Ze deed het al haar hele leven. Het was zelfs de reden van enkele tattoo's. Al waren haar ondoordachte woorden zelden zo gevaarlijk als nu. Ze wist niet wat haar rol zou zijn bij dit plan, al hoopte ze dat het niet hetgeen was wat de onbekende man niet zo lang geleden voorgesteld had. Ze verwachtte echter dat dit wel haar taak zou zijn. Niets meer dan lokaas zou ze zijn, om de persoon naar wie ze zochten te vinden. Irritatie bracht het bij haar naar boven, al liet ze hier niets van merken, haar emoties binnen gehouden en haar ogen gericht op de grond, geen aandacht meer besteed aan de onbekende man.

Het was uren geleden sinds het nieuws ook Cassidy bereikt had. Ze had geen moment stil gestaan sinds toen, vrijwel meteen weggelopen uit de garage waar ze zich bevond. Nog gekleed in haar blauwe overall, die onder de olie vlekken zat, al was dit haar kleinste zorg op het moment. De stad was nu al een chaos, wat precies was wat ze wilde. Ze had slechts een ding in haar hoofd, en dit zou er ook niet meer weggaan tot het gebeurt was. Geen emotie zichtbaar op haar gezicht, onderwijl ze door de straten slenterde, ongeboeid wat er op haar pad kwam. Walkers sloeg ze probleemloos neer met haar hamer, paniekerige mensen ontweken. Dit was haar kans, en niets zou haar tegenhouden.
Een ruim halfuur later kwam ze aan bij haar huis. Traagzaam opende ze de deur, het gedaante van haar broer niet veel later van de trap af gerend. 'Cas, I thought they got you too.' Zei hij opgelucht, al leek Cassidy niet te reageren en recht door te lopen naar de woonkamer. Haar vader zat zoals gebruikelijk op de bank, met de tv aan en een glas bier in zijn hand geklemd, alsof er niets aan de hand was. Een kille uitdrukking ontstond op haar gezicht zodra hij merkte dat ze thuis was. 'Oh look at that, lil' McMurphy made it home.' Een spottende toon in zijn stem hoorbaar. Zonder er ook maar op in te gaan liep ze naar de garage, waar ze de metalen kast opentrok waar haar vader een stuk of twee geweren op had geborgen. Vroeger gebruikte hij ze om te jagen als hobby, sinds ze naar Amerika verhuisd zijn heeft hij ze enkel hier voor als ze erachter komen wat hij gedaan heeft. Geen van dit alles interesseerde Cassidy ook maar iets. Zonder van haar doel af te wijken greep ze een van de geweren en laadde deze, om er bijna zeker van te zijn dat het zou werken.
Haar voetstappen werden weer hoorbaar zodra ze de woonkamer binnen kwam gelopen. Conor keek haar vragend aan, voordat hij begreep wat ze van plan was. Ingrijpen deed hij niet, aangezien hij het eigenlijk wel met haar eens was. Ze bleef stilstaan voor haar vader, het wapen op zijn voorhoofd gericht. 'Yer gonna kill me, aye?' Sprak hij lachend uit, ongeloofwaardig leek het. 'Ya don't have the guts.' Zijn lach verdween, evenals de andere emoties van zijn gezicht. Traagzaam stond hij op, wat maakte dat Cassidy een stap achteruit zette, aangezien de man nogal hoog boven haar uit torende. 'What are ya waiting for? Afraid to send me to yer mum?' Sprak hij haar kil toe. 'Yer not goin' where she is.' De emotieloze stem waarmee ze sprak liet hem een wenkbrauw optrekken, vooraleer hij lachte. 'See ya in hell.' Was alles wat ze hem nog toesprak, voordat ze de trekker overhaalde en toekeek hoe de man levenloos op de grond zakte, bloed langzaam uit zijn lichaam stromend.

Stil schudde ze haarzelf wakker uit haar gedachten, haar handen inmiddels trillend, evenals de rest van haar lichaam. De woorden die nog altijd naast haar werden gewisseld gingen vlak langs haar heen. Traagzaam greep ze naar haar rugzak, deze even van haar rug af getrokken om er een enkele sigaret uit te halen, deze tussen haar lippen te houden en vervolgens aan te steken. Haar tas hing ze weer op haar rug, de mace wat beter vast gehouden om een van haar handen stil te houden, wat er voor zorgde dat ze haar grip op het wapen zodanig verstevigde dat haar knokkels wit begonnen te zien. Enkele woorden kreeg ze binnen, wat haar even op deed kijken van de grond. Aangezien ze een groot deel van het gesprek gemist had, begreep ze er vrijwel niets van, ondanks ze nu op probeerde te letten en niet opnieuw af zou dwalen in haar gedachten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De vergrote grijns op zijn gelaat liet een koude rilling over zijn rug lopen. Een onheilspellende, vrolijke blik in zijn ogen gaf hem enkel meer afschuw dan hij momenteel al had. Hij wist precies hoe het ging lopen en kon al verwachten wat de jongen überhaupt van hem zou gaan vragen, maar toch wilde Demyan het van hem horen. Hij wilde kunnen meekrijgen wat de plan van de gestoorde computernerd was om het zeker te weten. Misschien was het zijn haat die hij weer in zich wilde voelen, waardoor hij ongeduldig af zat te wachten op het antwoord. Sebastian bekeek hij uitgebreid toen zijn passen over de harde, stenen vloeren klonken. De afstand tussen hem en hen beide ging weer teniet met geen twijfel van hem af te lezen. "Kill him. It's your specialty anyway, isn't it?" werd bespottelijk tegen hem gesproken. "Yeah, that's right! I know what happened to them, so don't bother lying. They're dead because of you, isn't that tr-"
"Where is Luciano, huh? I don't see him anywhere," onderbrak Demyan de jongen. De haast waarmee het gebeurde was bijna opvallend, al gaf het hem geen reden zich in te houden en zijn woorden te stoppen. Hij had nooit iemand verteld over de redenen van zijn gevangenschap. Niemand hoorde te weten over zijn weg naar San Quentin, gewoon omdat het niemand wat aanging hoe hij jaren terug was geweest. Zijn tijd als psychopaat moest vergeten worden met de intentie nooit, maar dan ook echt nooit, naar buiten gebracht te worden. Het bracht gevoelens naar boven tegenover elkander en voornamelijk zijn oom, waar hij lang over had moeten doen ze weg te kunnen sluiten.
Met een enkele keer razend naar hem gekeken te hebben begreep Sebastian eindelijk dat hij erover op moest houden. "I knew you were a true friend, Demyan." Een zucht van ongenoegen liet hij horen, een nieuwe hijs genomen van zijn sigaret. Hoe hij het aan kon zien als een bevestiging was ook voor hem een raadsel, noch liet hij het voor wat het was. Vragend bleef hij naar hem kijken. "Every single night, there's a meeting in an abandoned nightclub in Orlando. Downtown. It's called Verdant. Everyone of the La Cosa Nostra'll be there, just like our Liggio." Met een doodleuke glundering werd Cassidy opnieuw Sebastian's uitzicht. Hij liet zijn ogen over haar heenglijden alsof hij in lange tijd geen meid meer rondom hem had gehad, een manier die hem nog meer liet afvragen hoe hij deze jongen ooit als vriend had gezien. Hij deed hem ergens denken aan zichzelf in zijn tienertijd; gestoord en onbeschaamd. Het meisje naast hem was als een speeltje voor de ex-gevangene.
"Now see, that blondie you've got there is going to get him in place for you. See her as.. a callgirl? If you prefer it that way instead of just bait. Let her walk by and the Italian follows." Voor kort zag hij hem over zijn droge lippen likken, haar nog een laatste keer bekeken voordat hij zich weer tot hem richtte. Demyan ondertussen hield hem achterdochtig in de gaten. Elke centimeter die er bewogen werd, zag hij uit paranoia aan met niets meer dan een onbewogen uitdrukking.
"He'll be all on his own in the alleys around midnight. Everyone goes his own way, so you'll have the time to make him pay for what he has done to me. No one is going to find out who did it."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld