Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De rest van de dag was verlopen zonder verdere incidenten. Het onderzoek kon niet in één middag afgerond worden, om de oorzaak van de brand vast te kunnen stellen zou er de volgende dag wederom onderzoek gedaan moeten worden. Het was geen klein gebied geweest dat door de brand beschadigd was. Zeker enkele honderden meters aan natuur waren compleet verwoest en het zou zeker nog wel even duren voordat ze alle mogelijke oorzaken afgelopen waren. Gelukkig zou er de volgende dag iemand naar de kolonie gestuurd worden om de zogenaamde zichtverbeteraars te halen, dat zou het onderzoek makkelijker moeten maken. Thomas wist niet zo goed hoe hij daar in stond, aan de ene kant wist hij dat het voordeliger zou zijn als het zicht van hem en zijn mensen beter zou worden, maar aan de andere kant zou het raar zijn. Tot voor kort hadden ze niet eens geweten dat hun ogen minderwaardig waren aan die van de normale mens, maar ze hadden hun andere zintuigen die veel beter waren dan normaal. Wat als het verbeterde zicht hen helemaal desoriënteerde, alleen maar zorgde voor veel meer problemen? Hij wist het niet, oprecht niet. Nog steeds was hij van mening dat Simon een enkeling was geweest die zo'n domme fout zou maken, maar dat maakte niet dat het vertrouwen makkelijk hersteld zou worden. Als daar deze rare apparaten voor nodig waren, dan zou het maar.
Simon zou tegelijk met deze koerier terug reizen. Op die manier wist Thomas zeker dat de man niet zou verdwalen, maar in ieder geval weer veilig ondergronds zou komen. Vanaf daar hoefde hij zich geen zorgen meer te maken, ondergronds zou het zicht geen probleem meer opleveren. Dan was het ook zijn verantwoordelijk niet meer.
Nu stond hij, buiten gehoorsafstand van zijn kolonie, wederom met Shae te praten. Het deed hem denken aan die ochtend, toen ze ook gesproken hadden. Toen was het anders geweest, de sfeer was nu compleet veranderd. Toch voelde hij ergens een soort van opluchting dat haar minachting voor zijn kolonie niet hoorbaar was in haar stem. Misschien zou het voor een normaal mens van haar gezicht af te lezen zijn, maar dat was voor hem niet te zien.
'Ik ben blij om te horen dat ze er snel weer bovenop zal komen,' reageerde hij. Dat meende hij oprecht, hij had überhaupt niet gewild dat er iemand gewond zou raken en het deed hem goed om te horen dat het weer goed zou komen. Het waren de volgende woorden die ze sprak die ervoor zorgden dat een blik van verbazing op zijn gezicht verscheen. Hoewel het geen direct compliment was, hoorde hij in dit geval een soort van waardering in haar woorden. Eventjes wist hij niet wat hij daarmee aan moest, hoe hij daarop zou moeten reageren, maar hij haalde glimlachte in ieder geval even. Ze had een vooroordeel jegens hem gehad en hij had dit weten te ontkrachten, dus op zich was dat een goede ontwikkeling. 'We mogen dan bekend staan als de softies, soms kan gedrag niet door de beugel. Ik hoop dat je het oké vindt dat ik hem morgen met jouw koerier mee terug stuur naar onze kolonie.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Je hebt gedaan wat een leider hoort te doen.’ Thomas had er immers ook voor kunnen kiezen om Simon alsnog een tweede kans te geven, of om hem op een slechte, softie-manier te straffen voor zijn daden. Shae had niet verwacht dat hij iemand echt weg zou sturen, maar ze was blij dat Thomas wel tot die beslissing was gekomen. Het maakte haar niet eens uit hoe Simon naar huis zou komen. Als hij haar verantwoordelijkheid was geweest, had ze hem waarschijnlijk zelf de weg terug laten zoeken. Ze had echter ook niks tegen de beslissing van Thomas.
‘Dat zal geen probleem zijn. Jared is snel en zou zichzelf en Simon nog makkelijk kunnen verdedigen, mochten ze in de problemen komen. Al denk ik niet dat dat het geval is, nu de dieren zijn gevlucht door de brand. In dat geval kunnen ze zonder moeite terug komen bij de kolonies en kan Simon daar verder met zijn softie-leven,’ zei Shae, aangezien Thomas net wel had erkend dat ze bekend stonden als softies en zoiets kon Shae niet negeren. Ze bleef echter wel heel blij met de maatregelen die Thomas had genomen. Dit was waarschijnlijk het leiderschap wat die oudere dame, Anna, in hem had gezien.
‘Ik hoop dat er niet nog zoiets gaat gebeuren.’ Ze zei het niet op een waarschuwende toon. Een paar dagen geleden had ze dat misschien wel gezegd. Ergens was het namelijk wel Thomas zijn schuld. Hij was degene die Simon had vertrouwd en Shae had verzekerd dat het allemaal goed zou komen, als ze maar een kans zouden krijgen om het te laten zien. Thomas was echter niet degene die het geweer had af gevuurd. Zijn vingers hadden niet rond de trekker gelegen en het was niet direct zijn toedoen dat Brynn nu tijdelijk moeite had met lopen.
‘Jouw onderzoekers daarentegen hebben het volgens mij wel prima gedaan, van wat ik kon zien,’ zei ze, om Thomas toch nog maar even het gevoel te geven dat niet zijn gehele kolonie het volledig voor hem verpest had. Wat Shae had gezien, was dat zijn onderzoekers goed om hadden kunnen gaan met de, voor heen vreemde, apparatuur. Ze hadden zich staande gehouden en zelfs een aantal interessante observaties gedaan. Door hun beperking, hadden ze op een andere manier naar de omgeving moeten kijken en dat was behoorlijk helpend geweest, had Shae gemerkt toen ze de leiding had genomen over de onderzoekers.
‘Ik hoop alleen wel dat je er voor zorgt dat niet meer mensen worden neergeschoten,’ zei Shae, met een lichte toon van humor in haar stem.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nu was het wel overduidelijk een compliment. Thomas voelde zich daardoor zeer op het verkeerde been gezet, want dit was niet iets dat hij van haar verwacht had. Het subtiele compliment had hij nog wel kunnen begrijpen, maar nu sprak ze onverholen dat hij had gedaan wat een leider had moeten doen. Op één of andere manier gaf die bevestiging hem een beter gevoel. Alsof de waardering van de vrouw hem daadwerkelijk wat deed, wat best gek was. Misschien ook wel niet, omdat zij nog altijd van de zogenaamd superieure kolonie kwam en hij niet. Misschien maakte dat dat Thomas de waardering extra op prijs stelde.
Hij was blij dat de rest van zijn mensen wél gepresteerd had zoals hij had gehoopt. Dat Shae het had opgemerkt, was een extra bijkomstigheid. Thomas was blij verrast geweest over de manier waarop zijn mensen om waren gegaan met de apparatuur, zelfs nog een extra toe hadden toevoegen door hun andere zintuigen ten volle te gebruiken. Dat ze nog niet tot een bron van de brand gekomen waren, was niet te wijten aan het gebrek aan ervaring of inzet van zijn mensen. In dit geval was hij het dan ook met Shae eens, zijn onderzoekers hadden het prima gedaan. De rest van zijn mensen, eigenlijk. Er was er maar één geweest die het grandioos verknald had en dat was Simon, maar dat was allemaal al geregeld. Tenminste, het ging allemaal geregeld worden. Hoezeer Thomas het ook betreurde dat er direct iets mis was gegaan en dat er iemand weggestuurd moest worden, het was waarschijnlijk beter zo.
Even twijfelde hij of Shae nou wel of niet serieus was, maar er leek iets van een onderliggende toon in haar stem te zijn die suggereerde dat ze haar opmerking humoristisch had bedoeld. Bijna zou Thomas stijl achterover geslagen zijn van verbazing. Eerst een compliment, daarna een grapje? Hij wist niet of hij de verbazing op zijn gezicht kon verbergen, maar de glimlach die hij toonde was onmiskenbaar. 'Ik kan hier blijkbaar geen beloftes over maken, want dan gaat het mis, maar ik vermoed dat mijn softies vanaf nu wel nóg alerter zullen zijn op eventuele fouten, nu ze weten wat de consequenties zijn.' Hij keek eens naar de dame die tegenover hem stond, ergerde zich plots aan het feit dat hij haar niet normaal aan kon kijken. Het was voor hem of zijn kolonie nooit een issue geweest, maar nu hij begreep dat zij wel gewend was dat mensen naar haar keken, was het anders. Of zo. Hij wist het ook niet exact. 'Het kan alleen maar beter worden, in ieder geval.' Slechter dan het neerschieten van een onderzoeker kon het niet worden, toch?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ik neem aan dat ze dat zeker zullen doen.’ Alertheid was één van de belangrijkste eigenschappen waar Shae haar mensen op uit had gekocht. Natuurlijk moesten ze sterk en slim zijn, maar dat waren velen in haar kolonie. Het was echter ook belangrijk dat de oplettend waren, dat ze inzagen welke gevolgen een actie zou hebben en dat ze meedachten in oplossingen en het zien van mogelijkheden. Thomas zijn kolonie was daar waarschijnlijk anders in, al had hij vast zijn mensen met zorg uitgekozen. Wellicht niet zo goed als Shae dat had gedaan, aangezien er toch al iets plaats had gevonden wat te wijten viel aan zijn kolonie en niet de hare.
‘Heel veel slechter kan het inderdaad niet worden.’ Dit was de derde dag en iemand was al neergeschoten. Dat zou waarschijnlijk nooit zijn gebeurd als Shae alleen met haar kolonie naar boven was gegaan, maar nee. Zij en Thomas haar kolonie hadden perse samen moeten werken, want dat had in het bericht gestaan dat ze hadden ontvangen. Niemand had er rekening mee gehouden hoe anders de kolonies in eerste instantie waren. Nu ze boven waren, waren er alleen nog maar meer verschillen te zien. Eén van die verschillen had er toe geleid dat Brynn was neergeschoten. Gelukkig zou ze het overleven. Toch wilde Shae niet nog een keer zo’n fout meemaken, zeker niet als het voorkomen kon worden door goed zicht te creëren voor de groep van Thomas.
Heel even twijfelde Shae om hem te vertellen dat het beter was op tijd te gaan slapen, omdat ze morgen weer een lange dag voor de boeg zouden hebben. In plaats daarvan hield ze haar mond nog even dicht en keek ze omhoog, naar de sterrenhemel boven zich. Aangezien het gehele basiskamp overkoepeld werd door glas en ze nu als het ware nog steeds buiten stonden, en niet in het gebouw waar werd geslapen, was de lucht perfect te zien. Shae keek weer naar Thomas en besefte zich dat hij misschien wel geen idee had van hoe de wereld er boven hem uit zag.
‘Ik blijf me eigenlijk af vragen hoe het is om te zien wat jullie zien,’ zei ze tegen hem. Ze kon zich niet voorstellen hoe het was om minder te kunnen zien, om je niet bewust te zijn van je eigen omgeving en alles wat daar in viel. De eerste keer dat zij de wereld had gezien, was ze verbaasd geweest van haar schoonheid. Zeker op momenten zoals deze. De eerste keer dat ze naar de sterren had gestaard, had ze gevoeld alsof het leven onder de grond er niet meer toe had gedaan. Alsof het dat ook nooit meer zou doen. Er was een nog veel grotere wereld dan die van hen. Eentje die zij waarschijnlijk nooit zouden kunnen onderzoeken.
‘Kun je bijvoorbeeld de sterren zien?’ vroeg Shae, waarna ze omhoog gebaarde met haar handen. ‘En de maan?’ Ze ging er vanuit dat hij de benamingen wel kende, maar ze vroeg zich af of hij een idee had van hoe het eruit zag.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Een ietwat trieste glimlach vormde zich nu rond zijn lippen en hij volgde, voor zo ver dat ging, Shae haar blik op de hemel. Zij vroeg zich af hoe het zou zijn om te zien wat hij normaal kon zien. Niet op de manier waarop ze dagen eerder had gevraagd wat hij precies kon zien, maar anders. Hij hoefde geen omschrijving te geven van de dingen die hij zag, de dingen die hem vaag waren en dingen die hij überhaupt niet kon zien. Specifiek vroeg ze hem naar de sterren en de maan, die hoog boven hen zouden moeten schijnen. 'Nee,' antwoordde hij dan ook op haar vraag, waarna hij zijn blik weer van de leegte boven hem afwendde en op één van de vagere figuren van de gebouwen om hen heen richtte. Het was bijna gek om op deze manier met haar te converseren, op een informelere manier. Altijd zaten er nog andere motieven achter, redenen om een gesprek met haar te voeren. Nu had hij niet het gevoel dat dat het geval was, in tegendeel. 'Ik kan niet eens de bovenkant van de koepel onderscheiden, hoe zou ik ooit de maan en de sterren moeten kunnen zien?' Zelfs in donkere nachten, waarin de maan fel scheen of een ster op zou vallen, kon Thomas niets onderscheiden in de wereld boven hem. Hij had het nooit gemist, deels ook omdat ze nooit boven kwamen, maar ook omdat hij niet had geweten dat zijn zicht zo veel slechter was dan dat van de andere koloniën. Shae zag veel meer dan hij, was zich waarschijnlijk veel meer bewust van de mooie dingen die hierboven groeiden, de prachtige sterren in de lucht en de kleurrijkheid van de wereld overdag. Toch wist hij niet of hij het heel erg vond. Hij was op een andere manier verbonden met de omgeving, door te ruiken, te voelen en te horen. Hij had het zachte geruis van gras gehoord, het zachte gekriebel tegen zijn handen, en geweten dat het magisch was. Zij? Hij betwijfelde of zij haar andere zintuigen zo optimaal benutte, nu zij haar zicht had om het gras te bestuderen. 'Ik vraag me ook wel eens af hoe het is om te zien wat jullie zien, maar ik denk niet dat ik zou willen ruilen,' zei hij zacht. Het treurige leek iets verdwenen te zijn. Het had geen plaats gemaakt voor blijdschap, maar wel voor iets anders. 'Niet schrikken,' zei hij, waarna hij haar hand vastpakte. Het was geen romantisch gebaar en hij hoopte dat ze dat begreep, want hij wilde niet op die manier overkomen. 'Ik voel je hand, de zachtheid van de bovenkant en de groeven aan de binnenkant. Het kleine litteken dat je op je duim hebt, die kleine oneffenheid. Jij ziet dat soort dingen, of misschien zou een litteken zo klein als het jouwe je wel helemaal niet opvallen. We zien gewoon op verschillende manieren de wereld.' Hij liet haar hand weer los, wilde het moment niet te lang laten duren. Het was puur ter illustratie geweest, om aan te tonen dat hij op een andere manier schoonheid kon ervaren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was iets wat bij de natuur hoorde. De lucht boven hen, de sterren en de maan. Het was haast vanzelfsprekend geworden voor Shae dat het er was. Daarom klonk het ook zo vreemd toen Thomas aangaf dat hij het niet kon zien. Dat hij nauwelijks verschil zag tussen de bovenkant van de koepel en de lucht boven hen. Ondanks dat het haar niet direct verdrietig maakte, vond ze dat er iets sneus was aan zijn woorden. Als er iets was wat je moest zien in de bovenwereld, dan was het wel prachtige verfdoek boven hen, besprenkeld met kleine, witte verfklodders die samen de sterrenhemel vormden.
‘Morgen kan je het wel zien,’ besloot Shae te zeggen. ‘Als we de lenzen hebben, bedoel ik dan. Het is behoorlijk indrukwekkend.’
Shae ging er van uit dat iedereen uit Thomas zijn groep de lenzen graag zou willen hebben. Nu ze er achter waren gekomen dat hun zicht niet optimaal was, zouden ze vast graag willen weten hoe het zou zijn om écht te kunnen zien. Shae zelf zou dat in ieder geval wel willen. Als zij niet in staat was om te zien waar ze naar toe liep, zou ze er alles aan doen om er voor te zorgen dat ze dat zou kunnen veranderen. Voor haar was haar zicht ontzettend belangrijk.
Ondanks dat Thomas haar had gewaarschuwd, was het vreemd om zijn hand rond de hare te voelen. Ze wist waarom hij het deed. Hij wilde haar een indruk geven van hoe hij de omgeving om zich heen zag. Hoe hij zijn handen en zijn gehoor gebruikte om alles in kaart te brengen, in plaats van zijn ogen. Toch bleef het vreemd om zijn ruwe vingertoppen over de rug van haar hand te voelen glijden, en vervolgens over de binnenkant. Het kietelde zelfs licht.
Thomas benoemde alles. Zelfs het kleine litteken op haar duim, waarvan Shae al was vergeten dat het er zat. Zij lette er dan ook nauwelijks op en hij was ook al zo goed als vervaagd. Ze had het ooit een keer opgelopen toen ze had geoefend met het gooien van messen. Ze had het wapen niet goed in haar handen genomen en toen ze hem had gegooid, was ze gewond geraakt. Lang niet zo erg als Brynn dat nu was, maar het had wel een klein litteken achtergelaten. Eentje die Thomas nog kon voelen.
Hij had haar hand weer los gelaten, waardoor het de koele lucht was die nu Shae haar vingers omringde. Snel trok ze haar eigen hand weer terug en ze ging er nog eens met haar eigen vingers overheen, om te zien of ze kon voelen wat Thomas had gevoeld. Ze voelde wel degelijk de groeven in de palm van haar hand, maar ze merkte ook dat dat vooral kwam doordat ze het zag. Als ze er snel overheen ging met haar vingers, leek het haast alsof de groeven niet bestonden.
‘Dat is… bijzonder.’ Ze wist niet hoe ze het anders moest noemen. Het was namelijk erg bijzonder, en ook knap, dat Thomas in staat was om op die manier met de wereld om te gaan. ‘Maar hebben jullie dat altijd al zo gedaan? Ook beneden?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Morgen. Morgen kon hij het zien. Dat klonk zo dichtbij, maar tegelijkertijd kon hij zich er niets bij voorstellen. Nog eenmaal keek hij omhoog, naar de grijze leegte boven hem. Hij kon zich geen voorstelling maken bij hoe het eruit zou moeten zien. De maan, de sterren... het waren woorden zonder betekenis. Shae zei dat het behoorlijk indrukwekkend was, maar hij zou haar voor nu op haar woord moeten geloven. Een donkere lucht, bedekt met witte stipjes en een grote, lichtgevende maan. Hij probeerde het zich in te beelden, maar realiseerde zich dat hij er echt geen idee van had hoe dat nou indrukwekkend zou kunnen zijn. Dan zou hij het eerst zelf moeten zien.
Even glimlachte hij toen ze haar hand weer terugtrok op het moment dat hij haar losgelaten had. Natuurlijk was het toch een beetje apart geweest, al was er geen extra bedoeling achter zijn handelingen. Hij merkte dat ze nu haar eigen hand voelde, om te proberen of ze hetzelfde opmerkte als hij. Misschien wel, maar dat zou dan vooral komen door het licht dat op haar hand scheen en niet doordat ze het kon voelen. Tenminste, dat vermoedde hij. Net zo min als zij kon weten wat hij wel en niet zag, wel en niet voelde, kon hij weten wat zij wel en niet kon voelen, hoe ontwikkeld de rest van haar zintuigen waren. Dat was iets waar hij altijd naar zou moeten blijven gissen, ook omdat er geen enkele manier was om haar hetzelfde te laten voelen. Er bestonden geen verbeteraars voor gevoel, intuïtie. Wel voor gehoor, maar daar had je zo weinig aan als dat het enige was.
Hij kon niet anders dan glimlachen toen ze het beschreef als bijzonder. Wat voor haar bijzonder was, was voor hem zo normaal als ademhalen. Net zoals zien voor haar normaal was, was het hebben van zicht voor hem iets bijzonders. 'Zo lang als ik me kan herinneren,' antwoordde hij bevestigend. 'Beneden heb je je zicht minder nodig, maar is het belangrijker om te kunnen aanvoelen waar je je voeten neerzet. Je hebt minder aan je ogen, omdat het toch donker is. Toch zal het in het begin hetzelfde zijn geweest.' Hij glimlachte. 'We hebben toch echt dezelfde voorouders, Shae. Vroeger konden we allemaal hetzelfde zien, ruiken, horen, proeven en voelen.'
Eigenlijk was het wel bijzonder, dat in zo'n korte tijd alles zo erg veranderd was. Dat de mensheid drastisch veranderd was door de ondergrondse verhuizing. Enkele honderden jaren geleden waren ze allemaal hetzelfde geweest, enkele uitzonderingen daar gelaten. Er waren geen grote groepen mensen die blind waren, of échte groepen die slechts het recht van de sterkste lieten gelden. Thomas vroeg zich wel eens af of dit evolutie was, of devolutie. Op veel vlakken leken ze vooruit gegaan te zijn, maar op andere vlakken viel dat te betwisten. Er waren genoeg argumenten voor beide kanten.
Zijn blik gleed nog eens over de gebouwen om hun heen. De meeste mensen waren al richting hun bed vertrokken en waarschijnlijk was het wijsheid om hun voorbeeld te volgen. Niet dat het een straf was om hier te staan en te praten, maar allebei hadden ze een voorbeeldfunctie, om het maar even zo te noemen. Morgen zou weer een lange dag worden en ze zouden beter functioneren als ze goed uitgerust waren. 'Waarschijnlijk moeten we zo gaan slapen,' stelde hij dan ook vast.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat het voor Shae haar kolonie normaal was om in de bovenwereld te komen, was het dat voor anderen niet. Voor haar was het ondertussen de normaalste zaak van de wereld om het hoge gras te zien, net zoals de zon en de maan. De eerste keer was echter wel indrukwekkend geweest. Morgen zouden zeven mensen de schoonheid van de wereld zien, voor zover er nog schoonheid te vinden was. De plek waar het vuur zo wild had gewoed, was alles behalve prachtig om te zien. Het had bestaan uit een grijze vlakte, alles was dor en droog geweest. Toch was het belangrijk dat ze die plek wel zouden zien, aangezien er nog genoeg onderzoeken gepland stonden, zeker door deze grote veranderingen.
‘Ik denk inderdaad dat we dat moeten doen,’ bevestigde Shae het idee van Thomas. Het was een lange dag geweest, met veel verschillende indrukken. Zelf voelde Shae zich nog niet intens moe, een ander voordeel van hoe haar kolonie zich had ontwikkeld. Ze had lang niet meer zoveel slaap nodig als dat de mensen dat vroeger hadden gedaan. Dat betekende echter niet dat ze volledig zonder slaap zou kunnen en na een dag als deze, had ze wel een paar uurtjes nodig. Ze vermoedde dat Thomas daar ook behoefte aan had, aangezien hij behoorlijk hard op had moeten treden. Iets wat hij vast niet gewend was.
‘Tot morgen, Thomas.’ Shae gaf hem nog een knikje en draaide zich om, waarna ze naar haar de slaapvertrekken liep. Het voelde stom om alsnog samen met hem te lopen en afscheid te nemen voor de deur. Daarnaast wist Shae ook niet meer goed wat ze tegen hem moest zeggen. Hun relatie was puur zakelijk. Ze werden gedwongen om samen te werken en ondanks dat Shae net wel iets persoonlijks aan hem had gevraagd, voelde het voor haar nog steeds zo. Wie weet dat ze ooit vrienden zouden worden, maar Shae zag het nog niet zo snel gebeuren. Vandaag hadden ze echter wel een stap genomen in hun leiderschap, aangezien ze het er beide over eens waren geweest wat er had moeten gebeuren met Simon.
In de zaal waar Shae sliep, lagen velen al in hun bed. Shae nam aan hen een voorbeeld, maar niet voordat ze naar de gedeelde badkamer was gegaan en zichzelf daar had gewassen. Het vuil dat veroorzaakt was door de brand plakte aan haar huis en ze had verschillende, zwarte vegen op haar armen en handen gehad. Nogmaals wreef ze met haar vingers over haar, ditmaal schone, handen. Het bleef vreemd om na te denken over hoe Thomas haar hand had gevoeld en of zij precies hetzelfde kon voelen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Vlak nadat Shae hem verlaten had, was ook Thomas richting bed gegaan. Nog enkele uren had hij wakker gelegen, denkend aan de dingen die gebeurd waren en aan hetgeen de volgende dag zou gaan gebeuren. Het was dan ook niet gek dat hij nogal wat moeite had met opstaan en pas als één van de laatste aangekleed en wel was. Precies op tijd om Simon en Jared nog te zien voordat ze het basiskamp verliezen. Jared was de man die door Shae uitgekozen was om de lenzen, zoals die dingen blijkbaar heetten, te halen. Hoewel hij er niet blij mee was geweest dat Simon met hem mee zou reizen, had hij er ook niet hardop over geklaagd en vroeg in de morgen was het tweetal vertrokken. Iedereen hoopte dat Jared aan het einde van de dag weer terug zou zijn, al was de reis best lang en vermoeiend. In principe was het ook mogelijk, het zou in totaal ruim zes uur reizen zijn, met een paar pauzes tussendoor, dus het was te doen. Als Simon zich gedroeg en zich geen moeilijkheden voordeden, zou Thomas' kolonie diezelfde avond nog naar de sterren en de maan kunnen kijken. Thomas had Simon dan ook uitdrukkelijk geïnstrueerd om zich niet te misdragen en gewoon terug te gaan, anders zou hij er persoonlijk voor zorgen dat het leven voor Simon binnen de kolonie ondragelijk werd.
Misschien maakte dat die dag wel nog ondraaglijker. Iedereen wist van het voorval van de dag ervoor, was op zijn of haar hoede rond de slechtzienden met wapens. Alsof het ieder moment nog eens zou kunnen gebeuren, alsof er niet geleerd was van hetgeen gebeurd was. Ergens maakte het Thomas kwaad, want hij wist dat het niet nog eens zou gebeuren. Toch sprak hij er niet over, want hij begreep het wantrouwen ook wel. Hij had al eerder verzekerd dat er niets zou gebeuren en toen was het ook niet gegaan zoals hij had beloofd. Sindsdien durfde hij dit soort uitspraken niet meer te doen en beloftes van dat formaat niet meer te maken.
Die avond was Jared niet teruggekeerd. Het had sommige mensen even bezorgd gemaakt, maar serieuze zorgen om de veiligheid van de man waren er nog niet. Als hij op de heenweg wat moeite had ondervonden, kon het zijn dat hij ervoor gekozen had om een nacht te verblijven in zijn eigen kolonie, voordat hij de reis terug ondernam. Er was op zich nog niets voor de mensen hier om zich zorgen om te maken, dat had Shae ze verzekerd. Dat de lenzen een dag uitgesteld moesten worden was onfortuinlijk, maar niet onwerkbaar. Het zou wel moeten. Thomas voelde zich alsof hij dit eigenlijk al had geweten, alsof het onwerkelijke gevoel dat hij had gehad bij de gedachte aan een perfect zicht werkelijkheid was geworden. Misschien treurde hij er zelfs niet eens om, omdat hij bang was voor wat hij zou zien. Waren de verschillen tussen zijn mensen en die van Shae zo groot? Wat nou als de wereld heel anders bleek te zijn dan hij altijd had gedacht? Het beangstigde hem, hij was niet ongelukkig met de mogelijkheid om een dag langer blind te zijn.
De dag erna was iedereen meer gespannen. Vandaag móést Jared wel terugkomen, tenzij er iets heel ernstigs gebeurd was. Niemand sprak die angst hardop uit, maar er was altijd de mogelijkheid dat het zou gebeuren. Dat de man niet terug zou keren, dat de lenzen nooit zouden komen en dat ze nooit zouden weten wat er gebeurd was. Die angst bleek waarheid te worden.
Iedereen had zich al klaargemaakt om te vertrekken, groepen hadden zich gevormd en de overkoepelde basis begon langzaam leeg te lopen, toen Thomas het aanvoelde. Het naderen van een persoon, tergend traag. Hij had het enkele seconden eerder geregistreerd dan de mensen met goed zicht en de man werd binnengehaald. Tegen alle verwachtingen in, was het Simon. De man was gewond, had wonden over zijn hele lichaam en leek uitgeput. Zijn been was doorboord door een kogel, die Jared afgevuurd zou hebben in het gevecht. Het tweetal was aangevallen door een gigantisch beest, groter dan Simon zich had kunnen voorstellen. Ze hadden het wel aan horen komen, maar zelfs de tijdige waarschuwing was niet genoeg geweest om het tweetal te beschermen tegen het naderende onheil. Hoewel ze gevochten hadden, was Jared gestorven en het beest uiteindelijk gevlucht, te gewond om het gevecht af te maken. Het had Simon een hele dag gekost om de weg naar het kamp weer terug te vinden, zo gedesoriënteerd was hij.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks de afwezigheid van Jared, had Shae zich niet direct zorgen gemaakt. Het was een lange tocht terug geweest naar de kolonie en het was niet ongebruikelijk dat iemand daar soms de nacht verbleef, voordat hij weer een lange weg te gaan had naar het basiskamp. Ondanks dat het wel vreemd was geweest en er ook meerderen waren geweest die Shae er op hadden gewezen, had ze er weinig aandacht aan geschonken. Ze had Jared uitgekozen omdat hij een sterk uithoudingsvermogen had. Hij kon uren doorgaan en deinsde voor niets of niemand terug. Ook niet voor de wilde dieren. Shae was er van overtuigd geweest dat ze hem de volgende dag weer terug zou zien, samen met de lenzen.
In de ochtend waren de groepen wel verdeeld en had iedereen zich klaar gemaakt om te vertrekken. Shae was nog binnen geweest, om het laatste in haar rugzak te stoppen, zodat ze alles bij zich zou hebben. Toen ze haar rugzak over haar lichaam had getild en de slaapvertrekken uit was gelopen, had ze gemerkt dat er iets was veranderd in het kamp. Het grootste deel van de groep stond bij de ingang en er klonken een hoop kreten. Niet uit angst, eerder uit onbegrip. Het moest haast wel Jared zijn, maar die zou rustig en vrolijk binnen zijn gelopen. Misschien dat hij zelfs meteen de lenzen zou uitdelen.
Toen Shae zich door de menigte had geduwd, was ze tot de conclusie gekomen dat het niet Jared was geweest die eindelijk was terug gekeerd, maar Simon. Hij zag er verschrikkelijk uit. Toegetakeld, wonden over zijn hele lichaam en een schotwond in zijn been. Als hij niet zonder Jared was terug gekeerd, had Shae het wellicht bestempeld als karma. Simon was echter in zijn eentje terug gekomen en hij vertelde het hele verhaal. Over het beest dat hen aan had gevallen, groter en sterker dan dat hij ooit had kunnen denken. Ze hadden geprobeerd te vechten, maar het was tevergeefs geweest. Jared was gestorven in het gevecht en Simon was weg gerend, hopend te ontsnappen aan het bloeddorstige dier. Ondanks dat hij niet had geweten waar hij naar toe was gegaan, was hij weer uitgekomen bij het basiskamp.
Shae was er niet blij mee. Jared was overleden en in plaats daarvan had ze Simon weer terug. Een persoon die ze liever kwijt dan rijk was. Daarnaast betekende dit verhaal ook dat er nog steeds geen lenzen waren voor de kolonie van Thomas. Jared was immers nooit bij de kolonie aan gekomen, wat verklaarde waarom hij zo lang weg was geweest.
‘Breng hem naar de slaapvertrekken en zorg dat er iemand is die hem onder handen neemt,’ zei Shae. Ze wist dat Simon aan Thomas toe behoorde, maar het leek haar dat ook Thomas zou willen dat Simon geholpen zou worden. En ondanks dat Simon degene was die een behoorlijke fout had gemaakt en in principe was verbannen naar zijn eigen kolonie, zou Shae hem niet dood laten bloeden. Thomas zou haar dat toch niet laten doen.
‘We moeten ook een bericht sturen naar de kolonie, om te laten weten wat er met Jared is gebeurd. Stuur er meteen naar die van Thomas, om aan hen te vertellen dat Simon nog niet is terug gekeerd omdat hij aan is gevallen door één van de dieren,’ gaf ze de opdracht aan Brynn, die vervolgens haar eigen tablet er al bij pakte en snel haar vingers over het scherm liet glijden, zodat ze beide kolonies kon informeren over hoe het er aan toe ging op het kamp.
Shae schudde haar hoofd. In tijden had ze niet zoiets meegemaakt. Het ene na het andere probleem leek zich voor te doen. Het liefst wilde ze het wijten aan de andere groep, maar dit keer was het niet de schuld van Simon. Het zag eruit alsof hij dapper had gevochten en hij was er te erg aan toe om dit allemaal te verzinnen. Jared had het simpelweg niet gered. Wat voor dier ze dan ook tegen waren gekomen, het was te sterk geweest voor hem.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ja, dit was niet goed. Er was iemand doodgegaan, een ander gewond geraakt. Er waren geen lenzen en de persoon die weggestuurd was, was weer teruggekomen. Thomas was niet op de hoogte van de normale gang van zaken tijdens zo'n bovengrondse missie, maar hij had het vermoeden dat dit niet de bedoeling was. Dat dit normaal niet gebeurde. Het gaf hem ook een onprettig gevoel dat er blijkbaar een beest zo sterk was dat twee volwassen mannen, die wisten dat het beest eraan zat te komen, zich er niet tegen konden verdedigen. Simon was er ternauwernood aan ontsnapt, leefde nog maar net. Thomas stuurde één van zijn eigen mensen mee naar de slaapvertrekken, waar de man opgelapt zou worden. Wat moesten ze nu? Ondanks dat hij zich niet echt verheugd had op de lenzen, had hij niet kunnen ontkennen dat ze in sommige situaties nodig konden zijn. En nu hadden ze ze niet, waren ze een ervaren groepslid kwijt en een last rijker. Thomas voelde er weinig voor om Simon alleen in het kamp achter te laten, al vermoedde hij niet dat de man rare fratsen uit zou halen. Er zou iemand bij hem achter moeten blijven, een beetje op hem moeten letten en ervoor zorgen dat Simon. bewust of onbewust, geen verdere schade meer aan zou richten. Maar ze moesten ook verder met hun bezigheden, het onderzoeken van de omgeving rondom de brand en als hij het goed begrepen had, was het de bedoeling dat ze vandaag ook weer verder zouden gaan met de verkenningstocht die ze op de eerste dag begonnen waren. Op dit moment leken al die plannen ineens verdwenen, niemand leek nog aanstalten te maken om verder te gaan met hetgeen ze zouden gaan doen. Iedereen leek geschokt door de boodschap dat Jared gestorven was aan een wild beest, alsof ze even met hun neus op de realiteit gedrukt werden. Het was hier gevaarlijk. Ze konden iedere dag overlijden, iedere dag een fout maken en daardoor aan hun einde komen op een gruwelijke manier. Hoe goed je ook getraind was, hoe superieur je ook was, blijkbaar was niemand immuun tegen de grillen van de natuur.
Thomas draaide zich naar Shae toe, die wat later was geweest dan de rest, maar zich direct als een leider opgesteld had en bevelen had uitgedeeld. Zo was het de afgelopen dagen ook gegaan. Zij had de leiding gehad, al namen ze soms wel even een moment om dingen samen te overleggen. Het ging goed, naar omstandigheden. Nu was er een situatie waarin niemand leek te weten wat het plan was, dus moest er iets gebeuren. Hij liep iets dichter naar haar toe. 'Wat gaan we doen, Shae?' Gingen ze gewoon verder met hun dagelijkse taken? Thomas wist niet hoe de kolonie van Shae en Jared tegenover begrafenissen en dergelijke aangelegenheden stond, maar als ze dat belangrijk vonden moest het lichaam van Jared misschien opgehaald worden. Wat ervan over was, in ieder geval. Het gaf Thomas een naar gevoel in zijn onderbuik, dat hij maar negeerde. Iedereen keek naar de jonge vrouw nu, wachtend op haar plan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Alles wat er fout had kunnen gaan, was al fout gegaan. Iemand was, door het toedoen van slecht zicht, neer geschoten. Een ander was nu vermoord door een bloeddorstig dier en degene die ze hadden verboden nog in het kamp te zijn, was weer terug gekeerd. Het was een logische reden voor paniek, maar Shae probeerde zo rustig mogelijk te blijven en haar opties te overdenken.
Thomas vroeg haar wat ze gingen doen. Een vraag waar Shae niet meteen antwoord op had. Het was al jaren geleden dat er voor het laatst iemand overleden was tijdens een verkenningsmissie. Toen was de gang van zaken door gegaan. Uiteindelijk hadden ze wel even stil gestaan bij het feit dat ze iemand waren verloren, maar ze hadden niet alle taken van de dag aan de kant geschoven om iemand te herdenken. Zo werkte dat simpelweg niet bij hen. De dood was dan wel veel te snel gekomen voor iemand zoals Jared, aangezien hij nog lang geen veertig was geweest, maar rouwen zoals mensen dat ooit hadden gedaan, gebeurde niet meer voor Shae en haar kolonie. Iets in haar zei dat het voor Thomas zijn groep anders zou zijn, maar aangezien Jared afkomstig was uit haar groep en niet die van hem, vond ze dat zij het recht had om te beslissen wat er zou gebeuren.
‘De groep onderzoekers kan gewoon terug naar de plek waar ze de afgelopen dagen ook naar toe zijn gegaan, om de laatste monsters af te nemen. De verkenners kunnen opzoek gaan naar het lichaam van Jared, zodat we hem vanavond een waardig afscheid kunnen nemen. Als we de route volgen die hij samen met Simon heeft gelopen, dan zal het niet al te moeilijk moeten zijn.’ Misschien dat ze een paar honderd meter verder naar het oosten of westen zouden moeten lopen, maar Shae wist zeker dat als ze goed zouden zoeken, ze Jared wel zouden kunnen vinden.
Er waren echter nog twee onopgeloste zaken. De groep van Thomas had nu, nog steeds, geen lenzen. Ondanks dat er in de afgelopen dagen geen ongelukken waren gebeurd, voelde Shae zich er niet geheel zeker bij dat de groep niet voldoende zicht had om het verschil te zien tussen een mens en een wild dier. Daarnaast was er ook nog degene die al allerlei problemen had veroorzaakt: Simon. Momenteel was hij meegenomen naar de slaapvertrekken en daar zou hij worden opgelapt, maar Shar zou hem hier niet de rest van de missie laten blijven, als het aan haar lag.
‘Wat doen we met Simon?’ vroeg ze aan Thomas. ‘Ik begrijp dat hij tijd nodig heeft om bij te komen en aan te sterken, maar daarna?’ Als het aan haar lag, zou ze hem zo terug sturen. Jared was echter één van de beste mensen in haar groep geweest en zelfs hij had het wilde dier niet aan gekund. Wat zei dat over de huidige staat van de omgeving? Waren de dieren nog sterker geworden? Had de brand ergens invloed op gehad waar ze nog geen rekening mee hadden gehouden? Shae kon niet haar hele groep één voor één de wildernis in sturen en toekijken hoe ze niet meer terug zouden komen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Zelfs Shae had niet direct een antwoord op de situatie en dat zei nogal wat. Zij was de baas, zou moeten weten hoe ze op iedere situatie moest reageren en razendsnel beslissingen moeten kunnen nemen. Toch nam Thomas het haar in dit geval niet kwalijk dat het haar wat tijd kostte om een antwoord op zijn vraag te formuleren. Erg vaak zou een situatie als deze niet voorkomen in hun perfecte samenleving, waar mensen niet op al te jonge leeftijd zouden moeten sterven.
Uiteindelijk was hij het wel eens me de beslissing die ze nam. Het werk moest gewoon doorgaan, dus de onderzoekers en de mensen die mee moesten voor de verdediging, zouden gewoon door moeten gaan met het nemen van monsters en het testen van theorieën. Het was geen slecht idee om verkenners op zoek te sturen naar het lichaam, voordat het door beesten opgevreten zou worden. Ergens was Thomas wel blij dat Shae's kolonie überhaupt de moeite nam om de gestorven man op te halen, hij had zich zo kunnen indenken dat er geen enkele waarde aan een afscheid gehecht zou worden. Blijkbaar wel.
'Ik wilde Simon hier in ieder geval laten blijven tot hij weer wat op de been is. Daarna gaat hij, vanzelfsprekend, terug naar de kolonie.' Wat er ook gebeurd was met de arme man, het had Thomas niet van mening doen veranderen over zijn eerder genomen besluit. Hij begreep eigenlijk ook niet wat Shae van hem had verwacht, dat hij terug zou kruipen en zijn eerdere woorden terug zou nemen? Nou, dat was dan dus niet het geval. 'Ik wil wel dat er iemand hier blijft, bij hem, als iedereen vandaag gewoon zijn taken gaat doen. Hij heeft al laten blijken onbetrouwbare zintuigen te hebben, dus ik wil liever het zekere voor het onzekere nemen en iemand hier bij hem laten.' Om te voorkomen dat Simon vanavond, als iedereen terugkwam, ineens om zich heen zou gaan schieten met een wapen dat hij hier gevonden had, misschien zelfs door een trauma dat hij overgehouden had aan de aanval van het wilde beest eerder. Niet de bedoeling.
Thomas legde een hand op het glas van de koepel, dat al aardig warm begon te worden. De dag wachtte op niemand en als ze vandaag nog iets nuttigs wilden bereiken, konden ze maar beter zo snel mogelijk vertrekken. Hij hees zijn tas wat steviger op zijn rug, pakte zijn wapen weer op van de grond en hing dit om. Als ze op zoek gingen naar het lijk van Jared, konden ze maar beter voorbereid zijn op het ergste. Voor hetzelfde geld was dat beest nog in de buurt en Thomas was niet van plan om de man, die veel te vroeg aan zijn einde was gekomen, ongewroken te laten. Niet als de mogelijkheid zich voordeed om het beest te stoppen. 'Zullen we dan maar vertrekken?' Voor ze het wisten, zou de dag alweer voorbij zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae luisterde aandachtig naar Thomas. Ze was blij dat hij nog altijd in zag dat Simon onbetrouwbaar was als het ging om wapens en dat hij hier niet alleen zou kunnen blijven. Ondanks dat er dan niemand in de buurt zou zijn om pijn te doen, zou er van alles mis kunnen gaan. Daarom knikte Shae ook instemmend op zijn beslissing. ‘Ik zorg dat iemand hier achter blijft om op Simon te letten, maar ik denk dat we alsnog moeten bedenken wanneer we hem terug sturen naar de kolonie.’ Simon was nu misschien de dans ontsprongen, maar Shae wilde hem hier niet al te lang rond laten lopen. Hij had dan misschien iets traumatisch meegemaakt, maar dat betekende niet dat ze zou vergeten wat hij had gedaan.
Ze instrueerde één van haar onderzoekers om bij Simon in de buurt te blijven. Ondanks wat protest, accepteerde hij uiteindelijk dat haar wil wet was en dat hij er niks tegenin kon brengen. Daarnaast had Shae hem er nog op gewezen dat hij alvast kon beginnen met het verwerken van de analyses die ze hadden gedaan en vervolgens de resultaten al zou kunnen uitschrijven, als hij daar aan toe zou komen in de tijd dat iedereen weg zou zijn. Ook zou hij niet teveel last krijgen van Simon, aangezien de man gewond in zijn bed lag.
Thomas leek te willen vertrekken, alsof hij haast had. In feite hadden ze dat ook. Als Jared zijn lichaam al uren in het bos lag, zouden de dieren hem vanzelf vinden. Misschien hadden ze dat al wel gedaan, waardoor het onmogelijk zou zijn om er precies achter te komen welk dier hem had vermoord en wat er was gebeurd. Shae hoopte dat Simon op z’n minst zo slim was om het lichaam van Jared uit het zicht te leggen, zodat hij nog een tijdje veilig zou zijn voor de dieren. Al zou dat hun zoektocht zeker een stuk moeilijker maken.
‘Laten we inderdaad maar gaan. We hebben een groot stuk land af te werken, zeker als we Jared willen vinden,’ zei Shae. Ze pakte haar masker en plaatste deze weer rond haar mond, zoals ze de afgelopen dagen ook al had gedaan. Ze wachtte tot iedereen dezelfde handeling uit had gevoerd en opende vervolgens de deuren naar buiten, zodat ze opzoek zouden kunnen gaan naar Jared.
Eenmaal buiten scheen de zon hen tegemoet en was de temperatuur aangenaam. De natuur om hen heen was nog niet aangetast door een eventuele brand en Shae hoopte dat dat zo zou blijven. Wel zag ze iets anders. Druppels bloed op het pad, soms zelfs op bladeren of de bast van een boom, waar Simon vermoedelijk tegen aan had geleund om op adem te komen na de lange tocht.
‘We moeten voorzichtig zijn,’ waarschuwde Shae. ‘Er zijn hier al lang geen dieren meer in de buurt geweest, maar het bloed van Simon kan hen aantrekken. Dus wees alert.’ Op dit moment was Thomas de enige die niet goed kon zien, maar toch voelde het vreemd om zoiets hardop te zeggen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het weer was niet onaangenaam, maar het was des te onaangenamer dat Thomas nu al wist dat hij bij deze zoektocht weinig bij zou kunnen dragen. Dit was een van de zeldzame momenten waarop hij niets had aan zijn verscherpte zintuigen, want hij kon de bloedvlekken niet ruiken of voelen en aangezien ze op zoek waren naar een lichaam, zou hij dat ook lastig kunnen zien. Hij zou de bewegingen niet aan kunnen voelen, al was er een nihile kans dat hij de dood zou kunnen ruiken. Dat was een alles behalve geruststellende gedachte, niemand wilde de dood op afstand kunnen ruiken.
Hij was, sinds het vertrek van Simon, de enige blinde verkenner in de groep van Shae. Dat maakte de situatie soms lastig, omdat het moeilijk was om rekening te houden met één persoon als de hele groep wist hoe ze te werk moest gaan. Gelukkig was zijn alertheid niet afhankelijk van zijn zicht, als er dieren op het bloed af zouden komen kon hij ze echt wel op tijd horen, of aan voelen komen. Daar maakte hij zich niet zo veel zorgen om, al merkte hij wel dat de groep wat meer gespannen was dan de afgelopen dagen. Misschien kwam dat toch een beetje doordat er iemand gestorven was, dat er wilde dieren waren geweest die zomaar iemands leven vernield hadden. Nee, niet vernield. Vernield zou betekenen dat Jared op zijn minst nog leefde, maar zelfs daar was geen sprake van.
Hij volgde de groep maar gewoon, erop vertrouwend dat zij een spoor hadden gevonden om te volgen. Ze zouden waarschijnlijk in de richting van de poort naar beneden lopen, want dat was de originele route geweest van Jared en Simon. Thomas had het idee dat hij de route wel ergens van herkende, maar ze waren sinds hun aankomst in het basiskamp deze kant niet meer opgelopen, dus misschien was dat slechts een illusie die hij zichzelf aanpraatte nu hij hier liep, als enige zonder zicht.
Er werd weinig gepraat, niemand leek behoefte te hebben aan een gesprek en iedereen was alert op onverwachte geluiden. Onverwachte bewegingen werden opgemerkt, een opvliegende vogel was bijna neergeschoten. De spanning was om te snijden, zou je kunnen zeggen. Toch had Thomas het idee dat hij het meest rustig was van de groep, misschien juist door zijn gebrek aan zicht. Juist door het gebrek aan elementen dat op zijn zenuwen inwerkte.
Ineens stopten ze met lopen, alsof er een onzichtbaar teken was gegeven. Er was hier iets, al kon Thomas niet aanvoelen wat. Dit was de plek, leek het wel. Kapot gras, omgewoelde aarde. Was dit waar de laatste worsteling van Jared had plaatsgevonden?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld