Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Aan zo’n beetje alles aan hem kon je zien dat hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde. Op het moment dat ik hem naar de grond zag kijken wist ik dat voor de volle honderd procent zeker. En dat terwijl het vanochtend leek alsof hij geen hart had! Ik vond het stiekem wel een beetje grappig, maar deed mijn best om vooral niet meer te lachen. Dat zou misschien lullig zijn. Toch kon ik niet garanderen dat ik niet per ongeluk opnieuw moest lachen om deze belachelijke situatie. ‘Okay, great! I’m available any time of the day.’ Zelfs ‘s nachts, helaas. Ik had altijd verwacht dat je alleen de kantooruren moest werken, maar het kwam regelmatig voor dat zelfs mijn leidinggevende me ‘s nachts belde en dan moest ik ineens ergens naartoe. Ik maakte dus ook veel meer dan 40 uur, terwijl dat niet uitbetaald werd. Ik begon vervolgens in mijn tas te zoeken naar mijn visitekaartje, maar vond ze gelukkig al snel. ‘There you go..’ zei ik terwijl ik er eentje aan hem gaf. Een beetje verward keek ik op naar hem toen hij zijn excuses aanbood. Wat overkwam me nu dan weer? Hij zei zelfs sorry voor de dingen die hij me noemde! En dat was eerlijk gezegd alles wat ik wilde horen. Het was voor mij dus ook gewoon prima. Als ik eenmaal een sorry had gehoord was ik ook niet echt meer boos. Ik vond het ook helemaal niet fijn om boos op iemand te zijn. ‘Apology accepted! And I shouldn’t have acted so dramatic because it was really not a big deal so I apologize for that. And no, it’s fine, I’ll pay for it myself. It wasn’t expensive anyway.’ Dat was een leugen, want het koste een godsvermogen, maar dat wist hij vast niet. Het was immers allemaal van Chanel en dat was ontzettend duur, maar dat moest dan maar naar de stomerij. ‘And you gave me an excuse to buy new clothes so it ended up being a good thing!’

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Ik nam het kaartje van haar aan en knikte wederom even kleintjes. Ze zei wel dat ze altijd bereikbaar was maar ik zou het nooit durven om iemand om twee uur 's nachts ofzo op te bellen voor zo iets. Als ik het dan zo laat hoorde dan zou ik de volgende dag tijdens de kantoor uren wel bellen, anders voelde ik me ook zo lullig. Ik mompelde nog snel een kleine "thank you" en stak het kaartje in mijn zak. Ik keek lichtelijk verbaasd op naar haar toen ze zo snel mijn excuses aan nam. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Toen ze vervolgens zei dat het toch niet duur was trok ik een wenkbrauw op. Ik kon echt niet geloven dat het niet duur was. Ik wist hoe duur normale kleding al kon zijn, laat staan nette kleding en als ik haar zo bekeek was het waarschijnlijk ook nog eens designer kleding. "No you really don't have to apologize, it was all my fault. And I normally don't call people liars but I'm having a lot of trouble believing that it wasn't expensive. And since it was completely my mistake I feel like I should really pay for it. I won't accept a no for answer." Als het hier om ging kon ik best wel doordringen. Maar dat kwam dan gewoon omdat ik me niet goed zou voelen tot ik het volledig goed gemaakt had. Ik had haar kleding verpest en voelde me dan ook dat ik het moest terug betalen, alle kosten om het schoon te maken of wellicht te vernieuwen als dat nodig was. Ik zou me oprecht niet goed voelen tot ik het had terug betaald.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij keek me verbaasd aan, maar dat was ikzelf ook. Ik had nooit van mijn leven verwacht dat hij sorry zou gaan zeggen en ook nog eens zou voorstellen om voor de kosten van mijn kleding te betalen. Dat had ik ook niet meer verdiend vond ik zelf. Ik had immers zelfs met de politie gedreigd! Dat sloeg achteraf natuurlijk helemaal nergens op en ik was blij dat ik dat nu in zag. Dat zei ik puur en alleen uit frustratie en omdat ik niets anders te zeggen had. Dan ging ik belachelijke dingen roepen zoals ik altijd in ruzies deed. Dat was ontzettend kinderachtig natuurlijk. ‘It was not, though. I was looking at my phone so I wasn’t paying attention at all. And okay, it’s like crazy expensive but I’d feel bad if you would pay for it so I’ll just do it myself. And it’s fine, really. If I wasn’t looking at my phone it wouldn’t have happened so it’s my fault too. And I think by now you should know that I’m stubborn and I’m not giving in.’ Wat was dit eigenlijk raar! Nu hadden we een discussie over wie er daarvoor moest betalen. Eigenlijk moest ik er ook nog wel om lachen, want het sloeg helemaal nergens op, maar ik zou het niet over mijn hart krijgen om hem daarvoor te laten betalen. Bovendien kon ik het makkelijk missen, dus wat dat betreft maakte het niet uit. Misschien kon ik het zelfs nog wel opgeven bij de verzekering. Dan hoefden we beiden niet te betalen. ‘Besides, my boss is going to send you a bill for these few hours as well.’ En ons kantoor was niet bepaald goedkoop.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Ik schudde klein mijn hoofd. Ik wist inmiddels inderdaad wel dat ze koppig was, maar ik kon ook erg eigenwijs zijn. En zeker als het over zo iets ging. "It was my coffee, besides that everyone is looking at their phone these days, not everyone walks into eachother. And I really can't live with myself if I don't pay you back for it. I know you're stubborn but believe me when it's about things like this no one can change my mind. I'm paying you back anyway, whether you like it or not." Ik ging haar mij niet laten om praten. Ik had mezelf al beloofd om haar terug te betalen en beloftes kwam ik altijd na. Zeker de gene die ik aan mijzelf maakte. Toch was het ergens wel grappig. We stonden hier te discussiëren over wie ging betalen. Ik had vaak genoeg discussies maar nooit over zo iets. De meeste mensen zouden er dan ook mee akkoord gaan als iemand zei dat hij of zij het zelf wilde betalen, maar zo was ik gewoon niet. Het koffie incident was niet haar fout geweest dus zij zou er niet voor moeten betalen. Dat zou idioot zijn. Ik zou mezelf ook niet meer normaal kunnen aan kijken als ik zo iets op mijn geweten had. Het was dan wellicht nog niet eens zo erg maar ik was erg extra. Daarbij kon het vast niet zo veel geld zijn. het was niet dat ik door dit aan haar te betalen plots honderd duizenden dollars in de schulden zou komen te staan. Zó duur was het vast ook niet.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij was ook wel enorm eigenwijs. Dat was ook wel te verwachten, want dat had ik vanochrend maar al te goed in de gaten gehad. Ik besloot om er dan maar over te liegen, zodat hij er verder niet meer over kon beginnen. ‘Well, I don’t know how much it is yet. Once I do I’ll let you know.’ Nee, eigenlijk niet. Dat zou ik hem dus nooit laten weten, maar dat hoefde hij niet te weten. Overigens wist ik oprecht niet hoeveel het me zou gaan kosten. Misschien gingen de vlekken er niet meer uit en dan was het natuurlijk enorm veel. Als ze er wel uit gingen dan hoefde ik alleen de stomerij te betalen. Ik hoopte in ieder geval dat hij me nooit zou vragen hoeveel het nou had gekost en als hij dat wel zou doen zou ik wel een extreem laag bedrag verzinnen. Vijf dollar of zo. Overigens woonde hij ook nog met iemand anders in huis en als iemand nog niet helemaal zelfstandig woonde ging ik er standaard vanuit dat iemand dat niet kon betalen. Dan kon ik hem dat toch niet aandoen! En misschien droeg ik die kleding wel nooit meer. Het waren maar spullen, dus dat was helemaal niet erg. Als er nou koffie over mijn mobiel was gemorst was het een ander verhaal, want daar stonden allemaal dingen in die ik graag wilde bewaren zoals foto’s en dat soort dingen. Daar hechtte ik veel meer waarde aan dan zo’n outfit.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Met een beetje argwaan keek ik haar aan. Waarom zou ze denken dat ik haar geloof dat ze contact met mij zou opnemen? Ze leek er erg zeker over dat ze het zelf wilde betalen. Maar ik had het recht niet om haar nog eens voor leugenaar uit te maken. Ik moest het maar zien, als zij niet ging bellen dat belde ik haar wel op. En anders zocht ik op hoe duur die kleding was en zou ik wel een manier vinden om het naar haar over te maken. Alles wat ik dan moest weten was haar rekening nummer en ik was er niet trots op, maar ik kende wel iemand die daar voor mij achter kon komen. Ik kon er dus maar beter ook gewoon mee akkoord gaan, het zou toch wel goed komen. Daar was ik zeker van. Met een zachte zucht knikte ik toen maar. "Fine, but you better let me know," zei ik toen. Als ze het mij niet liet weten zou ik haar wel bellen na een tijdje, en als ze het dan niet liet weten dan maakte ik gewoon iets over. Of stuurde ik een cheque of zo, dat was wat rijke mensen deden toch? Ik had er geen verstand van maar ik verzon er wel iets op. Het zou allemaal wel goed komen, daar was ik zeker van.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘Yeah, I will let you know,’ zei ik op een ietwat onschuldige manier wat niet helemaal de bedoeling was. Ik moest namelijk nog wel serieus overkomen en dat lukte niet als ik ging liegen op de manier dat een klein kind dat deed. Ik hoopte echter dat hij daar niets van zou zeggen en als hij dat wel deed zou ik me er wel onderuit proberen te lullen. ‘Anyway.. I think I should get going then, unless you have any more questions?’ Ik zou nu naar huis toe gaan en vanuit huis dit allemaal wel in het systeem zetten. Ik hoefde dat niet per se op het kantoor te doen, want ik had mijn laptop standaard bij me. Bovendien was het al bijna het einde van de werkdag, dus het zou helemaal niet raar zijn als ik nu naar huis zou gaan. Ik bedacht me toen ook ineens dat hij bij mij in de buurt woonde en dat ik dat voor de tweede keer vandaag toch wel heel raar zou vinden. Ik zou niet weten of ik hallo moest zeggen als ik hem tegen zou komen bij de supermarkt of als ik buiten ergens liep. Normaal gesproken hoefde ik niet bang te zijn dat cliënten in de buurt woonden. Soms woonden ze wel in Brooklyn, maar Brooklyn was natuurlijk ontzettend groot en dan wist ik zeker dat ze hun producten niet bij dezelfde supermarkt kochten.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
"Good," knikte ik nog en ik keek even om mij heen. Het was nog best rustig op straat, wat je niet vaak hier in de buut zag, maar ik was er wel tevreden mee. Soms had je ook rustige momenten nodig ook al woonde je in een enorm drukke stad. Soms had ik wel moeite met alle drukte en geluiden overal in de stad maar dan trok ik me gewoon terug, thuis of in mijn lab. Waar het rustig was en niet te veel geluiden waren. Ik was dan ook wel gewend aan mijn thuis dorp waar het eigenlijk nooit heel druk was, alleen met feest dagen wanneer iedereen op straat was om elkaar prettige feestdagen te wensen, maar dat was toch anders. Ik keek vervolgens weer op naar haar net op het moment dat ze sprak. "No I have no questions, and I should probably skedaddle myself as well." Ik hoefde natuurlijk niet perse naar huis, maar ik had geen vragen meer en ik vond het ook totaal niet erg om wel naar huis te gaan, waarschijnlijk moest ik toch nog boodschappen doen voor het avond eten. Ik moest ook nog bedenken wat we gingen eten en vragen of Adam wel eigenlijk mee at, als hij niet mee at kon ik namelijk simpel een maaltijdsalade halen. Dan hoefde ik geen moeite te doen om zelf een maaltijd te bereiden. "Well, have a good day further. Bye," zei ik toen maar en ik knikte nog even naar haar. Vervolgens ging ik mijn eigen weg terug naar mijn huis.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
TS!
-
Allison.
Het was zaterdagmiddag en vandaag was de nieuwe collectie van Michael Kors uitgekomen. Aangezien dat merk zo’n beetje een verslaving van me was geworden moest en zal ik tenminste één nieuwe tas scoren voordat alles was uitverkocht. Vandaar dat ik helemaal daarvoor naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum was gegaan met maar één missie: die tas scoren. En dat was me inmiddels gelukt! Het was lang niet zo druk als dat ik had verwacht, dus was de keuze nog ontzettend groot. Omdat ik had verwacht nog wel langer bezig te zijn had ik ook nog geen zin gehad om meteen naar huis te gaan. Vandaar dat ik bij meerdere winkels wat had gekocht, zoals ik eigenlijk iedere keer deed als ik in een winkelcentrum was. Het was nog net geen shopverslaving. Inmiddels was ik alle verdiepingen langs gegaan en liep ik met verschillende tasjes van bijvoorbeeld Victoria’s Secret, Chanel en Guess rond. Het was nu wel weer mooi geweest, dus moest ik weer naar de parkeergarage onder het winkelcentrum. Dat ging ik echter niet met de trap doen, al had ik nu wel comfortabele platte schoenen aan. Dat ging me niet iets te ver. Ik was dus aan het wachten totdat de deuren van de lift eindelijk open gingen, maar voor mijn gevoel duurde dit een eeuwigheid. En dat terwijl ze er hier meerdere hadden; ze hadden er namelijk vier. Ik was blij toen ik zag dat er eindelijk eentje open ging, dus stapte ik daar in en drukte op het knopje van -1.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Zaterdagen waren mijn minst favoriete dagen om vrij te hebben. De hele dag had ik nog niks gehoord van het bureau over dat ik er moest zijn dus toen ik vanochtend niet vertrok naar het station besloot Adam dat het een goed idee was mij om een gunst te vragen. Zijn vriendin was die zondag jarig en hij had nog geen cadeau gekocht, ook had hij geen tijd meer om een cadeau te kopen. Zijn vraag aan mij was dus geweest om een leuk cadeau voor haar te halen van 'Victoria's secret' of 'Hunkemöller'. Ik had werkelijk geen idee wat deze dingen waren en had spijt dat ik ja had gezegd. De maten die hij door had gegeven hadden mij dan eerst ook een beetje verward gemaakt, maar toen ik bij de winkel aan kwam snapte ik het wel. Nu had ik inmiddels spullen van die winkel gehaald en zelfs een koffiezetapparaat gehaald en was het voor mij maar tijd om terug naar huis te gaan. Ik had geen zin om nog veel langer met zo een tasje rond te lopen. Als ik iets verder iets nodig had kocht ik het wel online. Ik begon rustig naar de lift toe te lopen en drukte op het knopje. Geduldig wachtte ik af tot deze kwam wat toch nog best lang duurde, langer dan ik had gehoopt. Toen hij dan eindelijk voor mijn neus open ging was ik lichtelijk verbaasd om Allison daar te zien. Toch stapte ik de lift maar in. Ik wilde op de -1 knop drukken maar zag dat deze al ingedrukt was. Al snel merkte ik aan mijzelf dat ik me wat ongemakkelijk voelde, ik wist niet of ik haar gedag moest zeggen of gewoon stil moest blijven.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Alli.
De deuren van de lift gingen weer dicht en aangezien het nog wel even zou duren voordat ik beneden was, pakte ik mijn mobiel uit mijn tas. Ik had in de tijd dat ik hier was een aantal berichtjes ontvangen, dus begon ik ze één voor één te beantwoorden. Op een gegeven moment gingen de deuren van de lift nogmaals open, maar ik wist dat ik nog niet op -1 zou zijn. Daarvoor stond ik hier nog te kort in. Ik keek dus ook even op van mijn mobiel, omdat ik mijn nieuwsgierigheid nooitt egen kon gaan. Wie vervolgens de lift binnen stapte was wel de laatste persoon die ik hier verwachtte. Bovendien was dit ook een beetje waar ik bang voor was; ik wilde hem hier helemaal niet zien! Dat was ontzettend ongemakkelijk. Hij zei niets, dus besloot ik om mijn mond ook te houden, maar ook dat voelde niet helemaal fijn. Ik was normaal gesproken helemaal niet zo, maar omdat hij niets zei hoefde ik dat toch ook niet te doen? Ik hoefde niet altijd maar sociaal te zijn. Ik realiseerde me vervolgens dat de dingen die ik bij Victoria’s Secret had gekocht ook wel ineens heel zichtbaar waren voor hem. Het papier dat ze er namelijk altijd oplegden had ik er vanaf gehaald om er nog eens naar te kijken. Jezus, wat beschamend. Nu maar hopen dat hij daar niét naar ging kijken, want het zou helemaal opvallen als ik het ging verstoppen. Bovendien kon ik het niet verder naar beneden proppen, want heel die tas zat al vol. Nou, wat zou ik een leuke indruk achter laten. Ik keek snel weer naar het scherm van mijn mobiel.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Zachtjes beet ik op mijn lip toen de deuren in de lift weer dicht gingen. Uit mijn zak nam ik toen maar mijn telefoon en ik opende de chat met Adam om hem te vertellen dat ik het cadeau had. Helaas zag ik toen dat ik geen bereik meer had. Nou dat was fijn. Mijn ogen gingen kort over de vloer van de lift heen uit verveling, deze lift was zó saai. Kort bleef mijn blik hangen op een van Allison haar tassen maar snel keek ik weer weg. Ik zou wel doen alsof ik het niet gezien had. Daarnaast liep ik hier ook met zo een tas wat nog een stuk raarder was. Vrouwen hadden immers ondergoed nodig. Mannen hadden geen bh's nodig, niet allemaal. De hand waar ik mijn tassen in hield deed ik een stukje meer naar achter zodat het hopelijk niet zichtbaar was voor haar. Op dat moment stopte de lift plots. Ik draaide mij naar de deur, denkend dat deze open zou gaan. Maar tot mijn verassing bleef hij dicht, de lift was echter helemaal gestopt met bewegen. Een zwakke frons begon op mijn gezicht te spelen en ik drukte maar eens voorzichtig op het lift open knopje, maar natuurlijk gebeurde er niks. Ik begon hard op mijn lip te bijten, zaten we vast? Ik hoopte echt dat we niet vast zaten. Hierom haatte ik liften. Ik had ook gelijk spijt dat ik niet gewoon met de trap was gegaan zoals anders. "Are uh.. Are we stuck?" De vraag was overduidelijk. Natuurlijk zaten we vast! Het was niet dat de lift even stopte met werken om een andere lift voor te laten, er zat maar een lift in een liftschacht.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Het feit dat het volkomen stil was vond ik eigenlijk enorm vervelend, maar ik deed mijn best om me op mijn telefoon te richten en alleen daaraan te denken. Op een gegeven moment kon ik echter niet meer reageren, dus werd het lastig om me daarop te focussen. Vandaar dat ik ook maar weer even weg keek van mijn mobiel en zag meteen dat hij dezelfde roze tas vasthad als ik. Stuurde zijn vriendin hem daar serieus heen? Dat had ik nog nooit van m’n leven gedaan en dat zou ik ook nooit doen. Dat soort dingen wilde je toch zelf uitkiezen? Bovendien wilde ik altijd alles passen. Zij had hem dan overigens wel mooi onder de duim. Alle exen die ik heb gehad wilden niet eens in de buurt komen van die winkel, zelfs niet als ik er alleen heen ging om een nieuw luchtje te kopen. Ik schrok toen de lift stil viel, want dat was niet hoe hij normaal zou stoppen als er mensen bij in of uit moesten. Het was te plotseling. Ik keek naar wat hij, meneer Novak, want ik wist nog steeds zijn voornaam niet, aan het doen was, maar de deuren openden niet. Was dit een stomme grap? Zat ik nou vast in een lift met hem? ‘No, we can’t be, right?’ Ik had nog nooit vastgezeten in een lift, maar ik voelde meteen paniek opkomen. Ik was dan niet claustrofobisch, maar kreeg het ineens wel een stuk warmer. Ik wilde hier helemaal niet zitten! Vandaar dat ik dus ook een beetje als een gek op het “-1” knopje begon te drukken. Waarom ging dat verdomme ding niet verder naar beneden?! En waarom openden de deuren niet? Zelfs dat was al goed. ‘Fuck, fuck, fuck!’

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Nog eens drukte ik op de deur open knop maar wederom gebeurde er helemaal niks. "You've got to be fucking kidding me," mompelde ik ietwat paniekerig. Ik was niet iemand die snel in paniek raakte, en zou er ook zeker alles aan doen om over te komen alsof ik niet in paniek was. Maar ik kon absoluut niet tegen kleine ruimtes. Ik vond het geen probleem om in een grote ruimte erg krap te zitten met veel mensen om mij heen maar in kleine ruimtes vast zitten was een van mijn grootste angsten. Dat was nog een reden waarom ik absoluut niet van vliegen hield, vliegtuigen waren niet super ruim en je zat er in vast tot je op je bestemming kwam, je kon er niet eerder uit. Dat was dan ook zo met liften, maar die waren meestal wel veel minder lang onderweg. Daarnaast nam ik liften toch al niet zo vaak, en nu de keer dat ik het wel deed kwam hij natuurlijk vast te zitten. Toen ze vaak op het knopje begon te drukken begonnen de lichten ook ineens te knipperen. Fuck. "Stop, it's messing with the lights." Ik deed echt mijn uiterste best om kalm te klinken, om mezelf goed te houden. En tot mijn verassing werkte het voor nu zelfs nog aardig goed. Zolang de stroom maar niet uit viel zaten we goed, zonder stroom werkte de alarm knop namelijk niet. De alarmknop! Ik kon mezelf wel voor mijn gezicht slaan dat ik daar niet eerder aan gedacht had. Net toen ik er echter op wilde klikken viel de stroom daadwerkelijk uit. Nu zaten we niet enkel vast in een erg krappe ruimte maar was het ook nog eens donker. Normaal had ik niet echt last van het donker maar in deze situatie had ik het toch echt liever niet. "Oh for fucks sake!" Ik schopte tegen de lift deur aan alsof het wellicht zou helpen maar natuurlijk gebeurde er niks. Ik kon gewoon echt niet geloven dat we vast zaten.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij vertelde dat ik moest stoppen met mezelf hieruit proberen te redden, althans zo voelde dat, en ik had de neiging om er meteen weer fel tegenin te gaan. Net op het moment dat ik mijn mond opentrok om iets te zeggen werd het donker en daar schrok ik zo erg van dat ik moest gillen. Daar maakte ik de situatie natuurlijk niet beter op, maar dat was mijn eerste reactie en die kon ik helaas niet veranderen. Ik liet alle tassen die ik zojuist nog vast zat op de grond vallen, want die konden me ook gestolen worden. Ze mochten die stomme Michael Kors tas van me afnemen, als ik hier maar zo snel mogelijk weer uit kwam. Bovendien had ik teveel enge filmpjes gezien van mensen die grappen uithaalden met mensen in liften. Dan stond er ineens een eng meisje naast me. Nou, dan zou ik ter plekke flauwvallen. Dat was een ding dat zeker was. Het voordeel was dat ik dat meisje nu nog niet zou kunnen zien, al wist ik niet of die gedachte me veel beter liet voelen. Aangezien ik niet aan de kant van de deuren stond bleef ik maar gewoon staan. Ik wilde namelijk ook niet struikelen, want nu kon ik letterlijk niets meer zien. Mijn ogen moesten nog wennen aan hoe donker het hier binnen was. ‘Do something!’ Het interesseerde me nu echt niet dat dat een rare opmerking was. Ik kon zelf namelijk ook dingen proberen, maar ik stond hier dom in een hoekje een beetje bang om me heen te kijken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld