Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De plotselinge vijanden die het op Naylene hadden gemunt. Dat was de eerste gedachten die Benjamin had gehad, toen de rust in het huis ineens was verstoord. Ze hadden haar ziel misschien, haar kracht, maar wisten ze ook van hem. Even had hij het idee gehad dat het zo was geweest.
Toch was er niemand die op deze manier zichzelf het huis binnen probeerde te dringen. Benjamin had de verhalen over Naylene en Ashton gehoord, hetgeen wat er tussen hen was gebeurd in de tijd dat hij er niet was geweest. De man was altijd in de buurt geweest en had altijd zijn best gedaan om zijn weg terug te wurmen in Naylene haar leven. Hij had zich er nooit bij neer kunnen leggen dat hij dat niet meer was geweest, haar dood had dat niets veranderd.
Benjamin kon zich al niet meer indenken hoe vaak hij in de ogen van Ashton had gekeken. De vampier, die heb had geprobeerd te dwingen van alles te doen. Er waren genoeg mensen die niet hadden begrepen wat Naylene in de man had gezien. Op sommige momenten had Benjamin daar ook bij gehoord. Toch had hij zijn vriendin ook gesnapt. Want achter die ogen lagen verhalen. Momenten die hij niet zomaar kon vergeten, hem tekenden voor het leven. Toch lag er ook een kant, die het wel kon, een kant die Naylene had gezien.
Op het moment dat Benjamin weer in de ogen van Ashton keek, zag hij het ook. De pijn die hij voelde omdat zijn geliefde er niet meer was. Het was veel, te veel. Het was de pijn die hij in de ogen van Linn en Michael terug vond. Pijn die ook in hem zat, maar hij wist dat hij er niet over te klagen had. Want ondanks dat hij Naylene miste, had hij er eerst voor gekozen om haar te verlaten.
“Ashton.” Piepte Benjamin. De hand om zijn nek, maakte het moeilijk om adem te halen.
“Ik snap het. Ik snap dat wij het niet snappen.” Mompelde Benjamin. Hij zou nooit precies begrijpen wat de mensen om hen heen moesten voelen. Niet wat Linn moest voelen, die na al die jaren haar beste vriendin gedag moest zeggen. Maar ook niet wat Ashton en Michael moesten voelen. Hun geliefde was overleden, bruut weg gehaald. Ze hadden geen kans gehad om afscheid te nemen. Bij zijn eigen dood was dat anders gegaan .Iemand die ineens weg werd getrokken uit het leven, dat leek hem vreselijk.
Heel even leek de grip iets te verminderen. “Praat niet zo. Praat niet alsof je precies weet wat je moet zeggen!” De alcohol was duidelijk te ruiken, Benjamin wist hoeveel drank er wel niet voor nodig was om er voor te zorgen dat een vampier daadwerkelijk dronken werd, laat staan in de staat waarin Ashton zich nu bevond.
“Ashton.” Probeerde Benjamin nog een keer. Ook de stem van Linn was te horen ,die probeerde de man tegen te houden hetgeen te doen waar hij duidelijk hier voor was gekomen. Ergens klonk het nog niet eens heel gek in de oren van Benjamin. Aangezien hij een Naylene aan gekoppeld waren, haar dood, had zijn leven betekend. Ondertussen wist Benjamin echter beter dat magie niet op die manier werkte. Om dat nu uit te leggen, ging gewoon weg niet.
Benjamin kreeg niet eens meer de kans om nog iets te zeggen. Er was een luide krak te horen, een pijn die hij voelde in zijn hals. Hij hoorde nog het gegil van Linn en vervolgens was het zwart. Helemaal donker.
Linn die ondertussen dichter bij Ashton was gekomen, om hem nog tegen te houden, gilde het uit. Haar handen vonden de nek van de man en met dezelfde eenvoud die hij net zelf leek te hebben gebruikt om Benj neer te krijgen, viel hij nu zelf ook met een flinke klap op de grond.
“Benj.” Linn liet zichzelf bij Benjamin op de grond vallen.
Tot nu toe was het Michael geweest die alles in stilte had aanschouwd. De woorden die Ashton had gebruikt waren in zijn hoofd blijven hangen. Benjamin was de reden waarom Naylene hier nu niet was. Diep van binnen had hij die gedachten ook vaak genoeg gehad. In zijn hart had hij het echter nog niet voor elkaar gekregen om ze daadwerkelijk te accepteren.
Toen Linn naar hem riep, kon Michael dan ook helemaal niets doen. Hij kon enkel kijken naar het lichaam van de man, die hij ooit zijn beste vriend had genoemd, en de hoop hebben dat Ashton gelijk had.
Wat er precies door zijn hoofd heen ging, wist Michael niet precies. Alles én juist weer niets. In een opwelling pakte hij het lichaam van Ashton, dat op de grond was gevallen en rende hij de woning uit.
Linn haar lichaam leek haast niet meer te kunnen. Het idee dat de enige steun die ze op het moment naast haar had, er niet ineens niet meer was, was te veel. Het mocht niet kunnen. Dit was niet hoe haar leven op het moment uit had moeten spelen.
Voorzichtig pakte Linn het lichaam van Benjamin op en nam hem mee naar de bank, waar ze hem oplegde. Op het moment wist ze niet eens wat ze moest doen. Ze liet zichzelf dan ook naast de bank vallen, pakte één van de handen vast en liet de tranen gaan. Hoe vaak ze wel niet gedacht de afgelopen weken, dat er geen tranen meer over waren. Toch bleven ze maar komen. Het verdriet was te erg.
“Benj, nee.” Fluisterde ze. “Dit kan niet.” Die woorden bleef ze maar herhalen. Ze snapte het niet. Net was er nog helemaal niets aan de hand geweest, hadden ze nog samen op bed gezeten en nu lag Benjamin ineens voor haar, dood.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was niet logisch. En tegelijkertijd was het de me meest logische oplossing die Michael in weken had gehoord. Naylene haar magie was gelinkt aan Benjamin. Zij had er voor gezorgd dat hij weer had kunnen leven. Dus als Benjamin zijn leven weer zou stoppen, dan zou Naylene weer terugkomen. Waarom was het Ashton die daar aan had gedacht, en niet hij? Al die tijd had hij Benjamin onder zijn neus gehad en nooit was het in hem opgekomen dat hij dit veel gemakkelijker had kunnen oplossen. Tegelijkertijd was hij juist blij dat zijn hersenen nog niet zo moordlustig hadden gedacht. Het beangstigde hem.
Juist daarom had hij Ashton opgepakt en was hij weg gerend. Hij moest met Ashton praten, maar hij moest ook met zijn eigen ogen zien of Naylene weer zou ontwaken uit haar slaap. Benjamin was dood. Zijn beste vriend, degene die eigenlijk wat verlichting had gebracht aan Linne en het huis, lag nu levenloos op de grond.
Linn haatte hem vast dat hij weg was gevlucht, maar hij kon er niets aan doen. Het was niet een plek waar hij nu wilde zijn.
Aangekomen bij het huis waar ze Naylene in neer hadden gelegd, legde Michael de andere vampier op de grond. Hoe lang zou het duren voordat hij wakker zou worden? Ashton kennende had hij voldoende bloed in zijn lichaam en Linn had enkel zijn nek gebroken, dus de kans bestond dat hij zo weer zou ontwaken. Ashton had geluk dat Linn niet meteen zijn hart eruit had getrokken.
Zuchtend liet Michael zich tegen de muur naar beneden zakken. Hij trok zijn benen op en liet zijn armen er op rusten. Iets verderop lag Naylene, nog altijd even vredig. Michael wist niet hoe de magie werkte. Benjamin had er een lange tijd over gedaan om hen te vinden, maar hij was ook ver weg geweest. Misschien was hij wel vlak na Naylene haar dood wakker geworden.
Michael had de antwoorden niet.
Zijn ogen gleden naar Ashton, wachtend totdat hij langzaam weer overeind zou komen. Wat als dit niet gewerkt had? Wat als Benjamin dood was, maar Naylene ook nog steeds? Dan had Ashton iemand weggenomen zoals Naylene weg was getrokken. Zo zou hij het ongetwijfeld niet zien, maar dat zou wel de realiteit zijn.
Met een diepe hap lucht kwam Ashton overeind. Het eerste wat hij deed, was aan zijn nek voelen. ‘Bitch,’ mompelde hij, doelend op Linn. Pas daarna leek hij zich te realiseren waar hij zich bevond, bij wíe hij zich bevond.
‘Wat doen we hier? Wat doe jíj hier?’ vroeg Ashton terwijl hij overeind kwam. Hij veegde het stof van zijn kleding en keek naar Naylene. Nog altijd was er geen teken van leven.
‘Ik wilde zien of het zou werken,’ bekende Michael, terwijl hi met zijn vingers speelde. Voor heel even had hij de hoop gehad dat Naylene zou ontwaken en dat ze haar weer terug zouden hebben, maar hoe langer hij hier zat, hoe minder hij er in ging geloven.
Linn kon nauwelijks bevatten wat er was gebeurd. Ze had niet verwacht dat Ashton in staat zou zijn om Benjamin te vermoorden, alleen maar op de gok dat het Naylene terug zou brengen. Linn wist hoe oneerlijk het was dat Benjamin had geleefd en zij niet, maar het was Naylene haar laatste wens geweest. Niemand had dat kunnen veranderen en niemand zou dat ook veranderen. Het nare gevoel dat haar bekroop, kon ze niet van zich af zetten: ze was nu Naylene en Benjamin kwijt.
Huilend had ze zich naast hem laten vallen. Ze had haar best gedaan om hem niet nog meer te pijnigen, ook al wist ze dat hij niet meer voelde wat Ashton hem aan had gedaan. Ze had haar handen door zijn haren laten gaan, langs zijn gezicht. Haar eigen tranen had ze niet aan de kant willen vegen, wetend dat er weer nieuwe zouden ontstaan.
Michael was weg gevlucht, met Ashton. Linn wist dat ze achter hem aan zou moeten gaan. De invloed van Ashton was nooit goed, zeker niet op iemand zoals Michael. Wie weet wat Ashton hem zou kunnen influisteren. Niet dat het uitmaakte. Ashton had niks meer over om kapot te maken.
‘Het spijt me zo,’ fluisterde Linn, terwijl ze een dread rond haar vingers draaide. Ze wist niet eens wat haar speet. Dat Naylene hem een kans had gegeven en dat die kans nu was verdwenen, of dat ze hem niet snel genoeg had kunnen helpen. Ze had op hem kunnen rennen, maar dat zou niet hebben geholpen. Ashton had een duidelijk plan voor ogen gehad.
Het duurde even voordat Linn zich besefte dat het om haar heen niet rook naar de dood. Als een mens overleed, dan had dat een bepaalde geur. Er veranderde iets in de atmosfeer. Nu voelde het anders, te vreedzaam. Alsof er een belofte in de lucht hing.
Het deed haar denken aan de momenten waarop haar vrienden veranderd waren in een vampier, of wakker waren geworden nadat ze gedood waren. Alsof hij ieder moment weer tot leven zou kunnen worden gewekt.
Linn wist dat het niet zo was, dat het niet mogelijk was. De magie van Naylene was sterk, zelfs buiten haar graf, maar ook dat had zijn limieten en dit zou er eentje van zijn. Benjamin zou niet terugkomen, ook niet als ze daar vurig op zou hopen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De duisternis was uit het niets gekomen. Op het ene moment had hij in de woonkamer gestaan, het volgende was het alsof de grond onder hem vandaan was getrokken, de lucht uit zijn longen was geslagen. Waar dit eerder was gebeurd en hij toen vooral rust had gevoelde, voelde Benjamin nu zijn hele lichaam vechten. Dit was nog niet over, dit was niet de rust die hij gewend was.
De stem van Naylene had hem rustig toe gesproken dat hij vol moest houden, de duisternis binnen de kortste keren weer weg moest gaan. Ze verontschuldigde zich, waarvoor wist Benjamin niet. Hij snapte niet wat zijn eigen hoofd met hem probeerde te doen. De stem van Naylene was al eerder bij hem opgekomen, alsof ze naast hem had gestaan. Nu was het weer zo. Het was niet haast niet te begrijpen hoe hij er nu nog over na kon denken, terwijl hij dood moest zijn.
Langzaam stierf de stem van Naylene weg en werd die van Linn duidelijker. Linn die hem vertelde dat het haar speet. Af en toe zachtjes zijn naam fluisterde. Er schoot van alles door zijn hoofd heen. Maar toen er weer lucht in zijn longen leek te komen, schrok hij daar dermate van dat hij overeind schoot en met zijn handen meteen aan zijn nek voelde. De pijn die daar doorheen was geschoten, voelde nog echt. Alsof er nog steeds handen omheen lagen. Er was echter niets. Enkel het gezicht van Linn dat op korte afstand van hem was.
“Hoe?” Vroeg Benjamin buiten adem. Zijn lichaam voelde gek. Heel erg gek Er gingen echt duizenden vragen door zijn hoofd heen. Hij snapte niet hoe hij hier kon zijn. Ashton had net zijn nek gebroken. Dat was fataal voor mensen. Bij vampiers had hij vaak genoeg gezien dat ze weer tot leven waren gekomen bij zoiets als dit. Maar hij was geen vampier. Toch?
Linn snikte zachtjes, haar hoofd ging heen en weer, ten teken dat ze zelf ook echt geen idee had wat dit precies was. Voorzichtig legde ze haar armen om hen heen, net zo in de war als hij zelf was. Hij voelde aan alles dat ze er ook niets van begreep.
“Ben ik een vampier?” Vroeg Benjamin voorzichtig. Het kon best dat hij vampierbloed in zijn aderen had lopen, hij had geen idee hoe hij er aan moest komen, maar het was een mogelijkheid. Hij wist maar al te goed hoe men een vampier werd en ondanks dat hem die keuze ook vaak genoeg aan was geboden, vooral door Michael, toch had hij dat iedere keer afgewezen. De keuze was voor hem altijd duidelijk geweest, hij wilde niet afhankelijk zijn van het bloed van andere mensen. Zelfs niet als dat op de manier was die zijn vrienden altijd hadden gedaan.
“Ik weet het niet.” De trilling in Linn haar stem was duidelijk te horen.
Benjamin kroop iets verder overeind en probeerde na te denken over wat hij had gehoord, wat hij voelde. Hij kon haast niet indenken dat Ashton hem tot vampier had gemaakt, hoe vaak hij daar vroeger ook mee had gedreigd. Er was nu één ding wat de vampier wilde, zijn geliefde terug. Hij had duidelijk gemaakt dat hij dat voor elkaar had willen krijgen door Benjamin te vermoorden. Dan zou hij geen vampier van hem willen maken, dan was dat namelijk moeilijker.
Linn leek hem eens goed te bekijken.
“Ik denk het niet?” Besloot ze anders.
“Maar ik snap het niet. Ik snap niet wat Naylene heeft gedaan.”
Naylene. Natuurlijk. Wie anders kon hier voor hebben gezorgd.
“Linn?” Begon Benjamin voorzichtig. Het leek hem dat hij moest vertellen wat hij de afgelopen paar dagen had gehoord. Hij had gedacht dat het allemaal in zijn hoofd had gezeten. In deze wereld had hij echter beter moeten weten, het was niet zomaar zijn hoofd die een spelletje met hem speelde.
“Ik hoor Naylene de laatste paar dagen vaker.”

In de woning een paar kilometer verderop was er ook verwarring. Want hoe idioot het idee van Ashton ook had geklonken, had Michael diep van binnen wel de hoop gehad dat het had gewerkt. Dat ze hier waren gekomen en een levende Naylene aan hadden getroffen. Natuurlijk was niets minder waar en op dit soort momenten had Michael echt een hekel aan magie. Er zat zoveel aan en nu was er helemaal niemand die het aan hem uit kon leggen.
Ashton was naar Naylene toegelopen. Hij boog zich over haar lichaam heen, terwijl Michael op een afstand had staan toekijken.
“Hoe lang ben ik ongeveer weg geweest?”
“Ik denk anderhalf uur?”
“Dan had het toch haast wel zo moeten zijn.” Ashton schudde voorzichtig aan Naylene haar schouders.
“Hé doe eens rustig.” Gaf Michael aan, die Ashton er vandaan probeerde te trekken.
“Het moet zo zijn! Het is logisch, het moet werken. Ze moet terug komen. Ik denk dat ik het niet goed heb gedaan. Misschien is hij wel niet dood.” Michael had Ashton altijd al overdreven gevonden. Zo had hij zich altijd al gedragen.
“Het gaat niet helpen om haar door elkaar te schudden. Daarvan komt ze niet terug.” Michael kreeg Ashton uiteindelijk bij Naylene vandaan.
“Het is duidelijk dat niet heeft geholpen, maar moet iets zijn.” Probeerde Michael. Door Ashton had hij een klein beetje hoop gekregen dat het zo was. Iets wat hij niet bij Linn had gezien, die was maar doorgegaan met haar leven, of het nou eenmaal zo was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dit had moeten werken.
Het was simpel. Naylene haar leven was gelinkt aan dat van Benjamin. Naylene was overleden en benjamin was daarvoor in plaats gekomen. Dus, het was vanzelfsprekend dat als Benjamin weer gedood zou worden, Naylene weer tot leven zou komen. Simpele heksenmagie. Of niet simpel, maar logisch. Dat had Ashton in ieder gedacht. Het bleek een stuk minder logisch in realiteit, want Naylene had nog altijd haar ogen gesloten en leek niet wakker te worden.
Michael zei dat er iets moest zijn. Als dit het niet was, dan wel iets anders. Het verbaasde Ashton enigszins. Michael had al die tijd al na kunnen denken over een mogelijke oplossing. Hij had zelfs Benjamin al kunnen vermoorden om het uit te proberen, maar misschien was hij tegengehouden door zijn gevoelens. Aan de andere kant, hij was nu hier en niet bij Benjamin en Linn.
‘Dat geloof ik ook,’ zei Ashton. ‘Maar ik kan de oplossing niet in mijn eentje vinden. Dat heb ik geprobeerd. En ik zie het niet zitten om hier zomaar heksen bij te betrekken. De laatste keer dat ik dat heb gedaan…’ Hij stopte zijn zin nog net op tijd. De laatste keer dat hij heksen had gevraagd om hem te helpen, hadden ze Naylene gevonden en nu was ze dood.
Het was zijn schuld. Dat wilde hij echter niet met Michael delen.
‘Het kan niet zonder heksen,’ gaf Michael aan, alsof hij daar opeens verstand van had. Natuurlijk kon het niet zonder heksen, maar Ashton zat er niet op te wachten om weer een deal te sluiten die achteraf gezien heel slecht zou uitpakken.
‘Ik weet ook wel dat dat niet kan.’
‘Misschien kent Linn iemand. Rain, of Cameron.’
‘Linn?’ Ashton herhaalde haar naam alsof Michael gek was. Hij kon onmogelijk Linn er bij betrekken. Linn gaf niet meer om Naylene, dat had ze nooit gedaan. Nie top de manier zoals hij van haar had gehouden. Zelfs Michael had nog meer liefde voor haar gehad dan Linn. Zeker nu Benjamin terug was, was dat haar enige focus. Ze had niet eens aandacht gehad voor Michael.
‘Linn mist haar ook,’ wierp Michael tegen. Ashton schoot naar Michael toe en bestudeerde hem met gefronste wenkbrauwen.
‘Mist ze haar genoeg om Benjamin op te geven? Mist ze haar genoeg om aandacht te besteden aan jou, of aan iets anders? Linn is doorgegaan. Naylene heeft haar leven geruild voor het zijne en waarschijnlijk is Linn alleen maar geraakt dat ze dat niet veel eerder heeft gedaan. Linn geeft niks om Naylene, ze heeft geen enkele interesse om haar beste vriendin terug te krijgen. En als ze uiteindelijk weer een heks nodig gaat hebben, dan zoekt ze wel weer iemand anders.’
Michael keek hem geschrokken aan, alsof hij tijd nodig had om de woorden te verwerken. Alsof hij nu pas zag wat voor een misselijkmakend iets zich al die tijd onder zijn ogen af had gespeeld. Linn was alleen maar blij dat ze haar hippie weer terug had gekregen. Ze zou hem niet inruilen voor Naylene, zeker niet nu het bleek dat ook hij het oneindige leven kon hebben.
Kort overwoog Ashton om terug te gaan naar het huis en alsnog Benjamin zijn hart uit het lichaam te trekken.
‘Maar… Ze zou alles doen voor haar. Nay deed alles voor haar!’ stribbelde Michael tegen, alsof hij het nog goed probeerde te praten voor Linn. Ashton wist al jaren de waarheid. Linn deed alsof ze een geweldig persoon was, een vampier met normen en waarden. Ze doodde niet, ze dronk geen bloed direct van mensen. Ze was aandoenlijk en verleidelijk. Daarmee was ze de perfecte vampier. Een monster verhuld in een perfect uiterlijk. Iets wat zelfs doorschemerde in haar vriendschappen. Michael kende haar al honderd jaar en nu pas leek hij door te hebben hoe gemakkelijk Linn hem had bespeeld.
‘Denk maar eens na,’ zei Ashton, terwijl hij langzaam een rondje om Michael heen liep. ‘Wanneer heeft Linn haar ooit geholpen? Waarom heeft Nay haar niet vanaf het begin verteld over haar krachten?’ Hij stopte achter Michael en boog zich naar hem toe, zodat hij zijn volgende woorden kon fluisteren: ‘Omdat zelfs Naylene wist dat het niet de vriendschap was die Linn liet zien aan de wereld. Omdat Linn niets om haar gaf.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Na zijn tweede ontsnapping aan de dood, was er veel voor Benjamin veranderd. Zijn hoofd leek bijna over te lopen van de gedachten, die hij kon filteren bij Linn. Toch kon hij ook aan haar merken dat het bij haar heel erg over liep. Niet alleen was ze haar beste vriendin verloren, al het andere wat daar uit voort was gekomen, was eigenlijk te veel.
Linn deed echter wel haar best om er voor hem te zijn. Zo probeerden ze samen op antwoorden te komen, op de vele vragen die door hun hoofd heen spookte. Antwoorden hadden ze echter amper en vragen kwamen er in grote getalen bij.
Niet alleen het feit dat dood was geweest en daarna weer terug was gekomen, maar ook dat hij Naylene kon horen op sommige momenten, waren twee gegevens waar Benjamin met zijn hoofd niet bij kon. En ondanks dat Linn had geprobeerd contact te zoeken met een aantal heksen, leken die ook niet te weten wat ze er mee aan moesten, of wilden ze gewoonweg niet meewerken. Dat bracht Benjamin soms smekend terug naar Naylene, die juist deze tijd uit had gekozen om niets meer van zich te laten horen. Op sommige momenten dacht de man dan ook dat hij zich alles had ingebeeld.
Door het gebeuren met Ashton, had Linn hem de afgelopen dagen niet alleen willen laten. Toch waren er ook momenten waarop de vrouw behoefte leek te hebben om te rouwen. Niet zo heel erg lang geleden hadden ze dan ook met elkaar gesproken en was Linn eindelijk naar de woning gegaan waar Naylene zich bevond. Hierdoor waren Benjamin en Michael de enige twee overgebleven in het huis.
Benjamin snapte de manier waarop hij hier was ontvangen maar al te goed. Michael, die eindelijk samen was geweest met de vrouw waar hij al jaren van had gehouden, had helemaal niet op zijn aanwezigheid zitten te wachten. Er was vast angst geweest dat alles tussen Benjamin en Linn weer op zou laaien. Ondanks dat er zeker gevoelens waren, wisten de twee wel beter. Dit was daar niet de tijd voor. Hij wilde er voor haar zijn, net zoals voor Michael. Alleen moest hij het wel toelaten.
Nu ze alleen thuis waren, had Benjamin besloten om het gesprek aan te gaan. Op deze manier kon het niet langer. Michael had iemand nodig en voordat hij besloot om naar Ashton toe te trekken, moest hij weten dat er twee mensen waren die er echt voor hem wilden zijn.
Michael had zich zoals gewoonlijk teruggetrokken op zijn slaapkamer en ondanks dat Benjamin er nog wel even over na had gedacht of dit het beste was om te doen, wist hij ook dat het nu moest gebeuren. Niet wanneer Linn terug was.
Voorzichtig klopte Benjamin op de deur. Geen gehoor aan de andere kant. Toch was Michael wel aanwezig in de woning. Soms voelde het alsof de haat voor de man door de muren heen te voelen was.
Er was geen gehoor aan de andere kant van de deur. Na een diepe ademhaling, maakte hij toch de deur open. In een zwarte hoodie zat Michael weggekropen op het bed.
“Ik weet dat ik de laatste persoon ben die je nu wil zien.” Michael proestte een beetje, alsof het een understatement was. De haat was te voelen. Op het moment maakte het niet eens uit. Als Michael met hem zou praten, vond Benjamin dat al prettig. Zelfs al kwamen er alleen maar scheldwoorden uit. Alles was beter dan de steenkoude blikken die hij had gekregen sinds zijn terugkomst.
“En je hoeft niet met mij te praten, maar ik wil je een paar dingen vertellen.”
Stilte.
Alleen maar stilte, dat was het enige wat hij van Michael kreeg.
Benjamin liep naar het raam, waar een zitje was gemaakt. Hij kon zich voorstellen hoe Naylene er met een boek had gezeten, terwijl Michael op het bed had gezeten om te gamen. Even hield die gedachten hem tegen. Als het echt haar plaats was geweest, dan wilde hij er niet bij indringen. Toch besloot hij om er voorzichtig te gaan zitten.
“Ik snap dat het moeilijk voor je is Michael. Heel erg goed. Ik zou me nooit in kunnen denken hoe jij je nu voelt, maar dat vraag ik ook helemaal niet. Dat wil ik ook helemaal niet zeggen. Maar ik vind het wel vreselijk om je zo te zien?” Hij zou nooit van Michael vragen zich aan te passen, te veranderen op dit moment. Er was echter wel hoop dat Michael hem toe zou laten. Dat ze ook met elkaar konden spreken. Hij er voor zijn beste vriend kon zijn.
Het was alsof Michael niet eens door had alsof hij in de kamer was. Zijn blik had hem verlaten en hij staarde weer voor zich uit. Benjamin werd wel gehoord, maar of hij begrepen werd, hij betwijfelde het.
“Ik wil er voor je zijn. Het is veel, maar ik denk dat we dit alleen maar aankunnen als we het samen doen.”
“Je hoeft helemaal niets aan te kunnen.” De woorden waren bijna onhoorbaar, maar duidelijk genoeg. De haat was in de lucht te voelen.
Benjamin wist dat het niet makkelijk zou worden, het gesprek met Michael. Hij was dan ook niet van plan om zich weg te laten jagen door een sneer.
“Dat weet ik.” Mompelde hij dan ook. “Ik weet dat ik geen recht heb om haar te missen, want ik was niet hier. Maar het doet me wel pijn om te weten dat mijn beste vriendin hier niet meer is? En dat de mensen van wie ik houd zoveel pijn hebben, maar elkaar er niet doorheen kunnen trekken.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoeveel haat Michael ook voelde voor Ashton, hij kon niet ontkennen dat de man een punt had gemaakt. Linn had het nooit opgenomen voor Naylene. Niet op die manier. Michael wist dat de twee een goede band hadden gehad, maar Linn had vreselijk gereageerd toen ze had gehoord dat Naylene niet slechts een vampier was geweest. Ze was zelfs weggevlucht. En nu Naylene er niet meer was, leek ze alleen nog maar ogen te hebben voor Benjamin. Ze wilde niet eens proberen om de magie van de heksen terug te draaien. Ze had haar beste vriendin al lang opgegeven.
Na het gesprek met Ashton had hij het aan Linn voorgesteld. Als Ashton dacht dat hij een manier zou kunnen vinden om Naylene weer tot leven te wekken, dan zouden zij het toch ook samen moeten kunnen? Linn had er echter niks van willen weten. Ze had zijn woorden aan de kant gewimpeld en had Michael erop gewezen dat Ashton niet wist waar hij mee bezig was. Dat hij over lijken ging en zelfs Benjamin zijn leven had willen nemen om Naylene terug te krijgen. Michael had nog net op tijd zich in kunnen houden, anders had hij haar verteld dat hij hetzelfde zou hebben gedaan.
Het enige wat Michael nu nog kond doen, was peinzen over hetgeen wat Ashton had gezegd. Hij wilde zijn opties overwegen, misschien zelfs Ashton opzoeken om samen met hem een plan te bedenken om Naylene terug te kijken. Nadenken ging echter moeilijk met Linn en Benjamin constant op de achtergrond. Linn was vandaag eindelijk vertrokken, maar Benjamin had hem opgezocht.
‘Dat is niet mijn schuld,’ zei Michael, doelend op dat hij en Linn er elkaar niet doorheen konden trekken. ‘Linn is alleen maar bezig met jou. Ze is Naylene al lang vergeten.’
Hij zag Linn en Benjamin alleen maar samen. Ze bespraken constant dingen. Hoe het kwam dat hij nog leefde na Ashton zijn poging, wat er precies was gebeurd. Ze waren opzoek naar de spreuk die Naylene had gebruikt, maar ze leken haar spreukenboek nergens te kunnen vinden. De mysterieuze stem in Benjamin zijn hoofd, die hij zelf had bestempeld als Naylene, was in Michael zijn ogen niets meer dan een verzinsel om Linn te paaien, haar dichtbij te houden.
‘Dat is niet waar, Michael. Dat weet je zelf ook wel. Ze heeft zichzelf geen tijd gegund om te rouwen, omdat ze hier alles in huis probeerde te regelen. Niet alleen voor mij, maar ook voor jou,’ legde Benjamin uit. Michael rolde met zijn ogen en draaide zich weg van zijn beste vriend. Benjamin wist niet waar hij het over had.
‘Luister, het maakt me niet uit waarom je denkt dat je hier móet praten, maar ik heb er geen zin in. Je verdedigt Linn toch alleen maar.’ Vroeg of laat zouden ze wel weer samen komen. Misschien dat ze het nu nog probeerden te ontkennen, maar Michael wist dat ze hun gevoelens voor elkaar nooit lang verborgen zouden kunnen houden.
‘Omdat je geen eerlijke dingen over haar zegt,’ zei Benjamin op een rustige toon. Het frustreerde Michael dat hij zijn rust zo kon bewaren. Dat hij dacht dat ze een goed gesprek zouden kunnen voeren op deze manier, terwijl hij zich zo opstelde.
Michael zette zich af van het bed en draaide zich om naar Benjamin. ‘Zij doet ook geen eerlijke dingen tegenover Nay. Jij ook niet. Sterker nog, jij bent misschien nog wel het meest oneerlijk van iedereen!’
Michael kon zich nog goed herinneren hoe Naylene er bij had gelegen in Australië, na het gevecht met Rhi haar vampiers. Hun wapens hadden haar zodanig getroffen dat ze dood had kunnen gaan. Ze had dood moeten gaan, maar Benjamin had haar tegengehouden. Hij was degene die haar had verteld dat het haar tijd was geweest om te leven, niet andersom. Hoe goedbedoeld haar spreuk ook was geweest, hij had haar plek niet willen innemen.
En dat was precies wat hij nu wel had gedaan.
‘Michael, het is niet alsof ik hiervoor gekozen heb.’
‘Bullshit!’ Michael wees beschuldigend naar Benjamin en schoot naar voren. ‘Dat heb je wel. Ik weet maar al te goed dat jij hier een keuze in had. Je had vast spijt van de vorige keer, dat je er toen niet voor koos om haar plek in te nemen. Nu kreeg je weer een nieuwe kant en in plaats van je aan je woorden te houden, wisselde je haar leven om met dat van jou!’
Benajmin, die al die tijd nog in de vensterbank had gezeten, kwam overeind. Hij leek geraakt te zijn door Michael zijn opmerking, wat Michael de kans gaf om verder door te gaan op hetgeen wat hij al had gezegd. ‘Ze heeft het me verteld. Ze zei dat jullie hadden gesproken vlak voor… Vlak voor ze dood ging. Linn kan je misschien voor de gek houden, maar mij niet! Dit was geen willekeurig iets, of nog iets wat na Naylene haar dood tot stand is gekomen door haar overgebleven magie. Jij hebt hier zelf voor gekozen!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De woorden van Michael klonken alles behalve logisch. Het klonk eerder alsof hij gek was geworden en zomaar iets riep. Het ergste was nog wel dat Benjamin hem niets kwalijk kon nemen. Er zat zoveel pijn en verdriet, natuurlijk ging er dan van alles door zijn hoofd heen. Daarbij waren er ook vaak genoeg momenten geweest waarop Benjamin had gedacht dat hij hier niet hoorde te zijn. Maar de woorden van Michael maakten het haast alsof hij er een keuze in had gehad.
“Ik weet niet waar je het over hebt, Mike.” Ergens klonk het als een rare droom die Benjamin ooit had gehad. Naylene die eerder bijna een keer dood was gegaan, hij die haar rustig had proberen te houden en haar had verteld dat het nog niet haar tijd was. Het moest een droom zijn, want hij had het niet zomaar echt tegen haar kunnen zeggen.
Zelfs nu het leek alsof hij haar kon horen, was Benjamin niet volledig in staat met haar te praten. Alsof hij tegen een muur aan het praten was en alle woorden er vanaf kaatsten. Ze niet helemaal bij Naylene naar binnen kwamen en zij alleen tegen hem praatte wanneer het haar uit kwam, en over hetgeen wat zij wilde.
“Doe niet zo fucking achterlijk.” Beet Michael hem toe.
Voor Benjamin was het moeilijk om de man op deze manier te zien. Zijn beste vriend, leek wel een andere man. Natuurlijk was er veel gebeurd in de jaren dat hij er niet was geweest. Michael was door dingen gegaan die voor hem haast niet voor te stellen was. Als eerst zijn dood. De verandering van de wereld. Dat ook nog eens als zijnde een vampier. Alles kwam hard en fel naar binnen en soms was het niet tegen te gaan.
Voor Benjamin had er echter nog een soort van hoop gezeten dat hun vriendschap hetzelfde was gebleven. Dat alles tussen hen nog goed was. Zoals hij dat met Linn had. Ze hadden in dit alles, in deze rare situatie, elkaar nog. Michael stond daar ver van en liet hen niet dichterbij. Zelfs niet naar al het gesmeek van Linn.
“Ik heb hier niet voor gekozen. Denk je echt dat ik dit zou willen als ik dit mocht kiezen?”
De man was altijd vrij duidelijk geweest over hoe hij tegenover de dood aankeek. Voor hem was het niet iets waar hij bang voor was geweest. Het hoorde bij het leven en dat had hij geaccepteerd, zeker toen hij door had gekregen dat het voor hem eerder zou komen dan voor anderen. Dan had hij er toch nooit voor gekozen om nu weer te leven. Het was een strijd met zichzelf. Hij hoorde niet levend te zijn. Iets waar hij het behoorlijk moeilijk had.
“Ik weet wat Nay heeft gezegd en ze zou er nooit over liegen. Dus jij bent diegene die er over liegt! Jij had de keuze! Jij kon er voor kiezen om haar haar leven te geven, zoals je ook in Australië hebt gedaan! Maar het was te mooi he?! Het aanbod om weer hier te zijn! Ik zie het aan alles! Aan hoe je met Linn om gaat en zij met jou.”
Michael kwam dreigend dichterbij. Ergens was Benjamin blij dat ze nu met elkaar konden praten. Het was misschien niet de manier waarop hij het graag zou willen hebben, maar er kwam íets uit Michael. Het maakte hem niets uit dat het nare woorden waren. Het kon hem misschien laten begrijpen waarom het de afgelopen tijd zoals dit was gegaan.
“Waar je het over hebt. Het klinkt als een rare droom voor mij.” Probeerde Benjamin aan te geven.
“Bullshit! Je weet vast heel erg goed waar ik het over heb!”
“Nee. Echt niet. Ik had gewild dat het zo was. Maar het voelt voor mij als iets wat in een droom is gebeurd. Naylene en ik die met elkaar praten. Het voelt ver weg. En dit specifieke voorval kan ik me echt niet goed herinneren.”
Dit was het moment waarop het leek alsof Benjamin de verkeerde woorden had gebruikt, want Michael vloog naar voren en had met gemak een hand om zijn hals heen gewikkeld.
Angst was wel het laatste wat op het gezicht van de aangevallen man te zien was. Verwarring, pijn. Het voelde vreselijk dat het zo ver was gekomen dat hij nu naar zijn beste vriend keek en hem gewoonweg niet meer kon herkennen.
“Mike. Dit is niet hoe je bent. Dit is niet hoe wij zijn. Ik weet dat het vreselijk voor je is. Ik weet niet wat er allemaal is gebeurd….” Piepte Benjamin, die langzaam de lucht uit zijn longen verloor.
“Als ik ooit de keuze had gehad, om haar te leven natuurlijk had ik dat gedaan.” Naylene had bewust voor dit leven gekozen, ondanks dat het ook uit pure paniek was gekomen.
Zij had een keuze gehad en had zich er bij neer gelegd. Benjamin had dat niet en al had hij die gehad, dan was het niet deze geweest. Nooit.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In een fractie van een seconden overwoog Michael om Benjamin van het leven te beroven. Wat voor gevolgen zou het nou echt hebben? Ze wisten al dat Benjamin in staat was om weer terug te keren. Dat, wat Naylene ook met hem had gedaan, hij magie in zich had en dat hij vanzelf weer zijn ogen zou openen. Het zou niks oplossen, niet echt. Dat wist Michael ook. Maar het zou hem voor een paar seconden goed laten voelen. Alsof hij Naylene wel terug kon krijgen.
Maar dat zou hij nooit meer kunnen.
Langzaam verslapte zijn grip om de keel van Benjamin en Michael stapte naar achteren. Benjamin greep naar zijn pijnlijke hals, waar de eerste tekenen van blauwe plekken al werden gevormd. Zijn ademhaling raspte en hij stond voorover gebogen, alsof hem dat meer zuurstof zou bieden.
Michael schudde zijn hoofd. Waar was hij mee bezig? Hij kon hier niet blijven. Hij had het geprobeerd. Niet voor zichzelf, maar voor Linn. En ondanks dat hij geen goed gezelschap voor haar was geweest vlak nadat Naylene was overleden, was hij geen moment van haar geweken. Niet echt. Hij was altijd in huis gebleven, hij had naar haar geluisterd. Zelfs als ze had gedacht dat hij dat niet had gedaan.
Maar nu, met Benjamin in huis, was alles anders. Michael zag hoe de twee weer naar elkaar toe groeiden, hoe Linn langzaam vergat dat dit allemaal kwam door de dood van haar beste vriendin. Hij wilde niet langer toekijken hoe de twee opnieuw verliefd op elkaar werden, hoe ze hem en Naylene langzaam maar zeker zouden vergeten.
‘Ik ben er klaar mee,’ kondigde Michael aan. Misschien niet eens aan Benjamin in het bijzonder, maar hij was hier nu en hij kon de boodschap doorgeven aan Linn. Hij wilde hier niet langer blijven, niet op deze manier. Als Linn niet meer om Naylene gaf, als ze niet haar best deed om een manier te vinden om haar beste vriendin terug te krijgen, dan waren ze te ver uit elkaar gegroeid en waren hun doelen te verschillend.
Ashton had al gezegd dat Linn niks meer met Naylene te maken wilde hebben, maar Michael had het niet willen geloven. Niet direct. Hij kende de twee vampiers alleen maar samen. Linn en Naylene waren onafscheidelijk geweest, maar steeds vaker had Michael de tekenen gezien. Naylene had veel meer gegeven om Linn dan andersom. En dat schemerde ook nu weer door. Anders was Linn tot het einde gegaan om Naylene terug te krijgen.
‘Mike…’ Hijgde Benjamin. Was hij dan nog steeds niet klaar met dit gesprek? Het kon niet zo zijn dat hij hem nog wilde overtuigen.
‘Als jij me niet wil vertellen hoe het echt zit, dan zoek ik het zelf wel uit.’ Met Ashton. Die laatste twee woorden durfde hij niet hardop uit te spreken, want hij wist hoe snel Linn hem dan zou terugfluiten. Het was beter als ze dacht dat hij iets in zijn eentje zou proberen. Als ze daar al echt om zou geven.
‘Wat… Wat bedoel je daar mee?’
Michael draaide zich weg van Benjamin. ‘Dat jij en Linn het rijk voor jullie alleen hebben. Maak je maar geen zorgen om mij.’
Zonder te wachten op Benjamin zijn antwoord, rende Michael weg. Hij had meteen naar Ashton moeten luisteren. De laatste keer dat ze hadden gesproken, had Ashton het zo duidelijk voor hem uitgelegd. Zij waren de enigen die Naylene terug konden krijgen, die haar terug wilden krijgen. Niemand anders zou dat voor ze doen. Ze konden niet wachten op Linn, of een magisch teken van Naylene.
Michael stormde de verblijfplaats van Ashton binnen, onaangekondigd. Ashton reageerde meteen en dook op de inbreker, waardoor Michael hard op de grond viel.
‘Michael?’ vroeg Ashton toen hij hem op de grond had gepind.
‘Wie anders?’ snauwde Michael en hij duwde Ashton van zich af. Hij kwam overeind en keek toe hoe Ashton hetzelfde deed.
‘Vanwaar de dramatische entree?’ vroeg Ashton en hij gebaarde naar de verwilderde staat van Michael.
‘Ik dacht dat ik eens kon proberen hoe dat nou is,’ antwoordde Michael, doelend op hoe Ashton normaal zijn aanwezigheid aankondigde. Als er iemand dramatisch was, dan was hij dat.
Ashton humde met opgetrokken wenkbrauwen. Hij liep terug naar zijn ban en liet zich er op neer zakken. ‘En wat kom je doen?’
‘Ik ben klaar met die twee,’ kondigde Michael aan. ‘Klaar met hun huisje-boompje-beestje en het feit dat ze Naylene niet eens lijken te missen. Je had gelijk. Linn heeft geen enkele interesse om Nay nog terug te brengen. Ze is veel te blij met haar zombieliefje. Jij en ik… Wij. Wij moeten iets doen om Naylene terug te krijgen.’
Ashton lachte. ‘Je had me al overtuigd toen je mij mijn gelijk gaf.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Michael is weg.
Die zin was meerdere malen door zijn hoofd heen gegaan.
Het besef was langzaam doorgedrongen. Sinds Benjamin terug was, liep het al niet lekker tussen hen. Toch was er hoop geweest. Iedere dag had Benjamin gewenst dat Michael de kamer binnen was komen lopen om te praten, om hem te vertellen wat er dwars zat. Een zwaar gesprek dat ze hadden kunnen voeren, maar wel goed uit waren gekomen. Nu leek dat allemaal weg te zijn gevallen.
De ogen van Michael bleven op zijn netvlies gebrand. IJzig groenblauw die hem uit hadden gespuugd. Haat die er doorheen had getrokken. Het ergste was nog wel dat Benjamin het begreep. Michael verweet hém dat Naylene er niet meer was. Ergens wilde hij daar antwoorden op had. Dat had hij echter niet. Verder werd naar zijn hoofd gegooid dat hij en Linn door waren gegaan met het leven. Daar kon Benjamin zich niet in vinden.
Michael is weg
Nogmaals gingen die woorden door zijn hoofd heen. Hij had de man weg zien lopen. Wist dat hij niet terugkwam. Zelf had hij het besef, vrede er mee hebben kon hij nog niet. Toch wist Benjamin dat het niet het ergste was. Er was één iemand die nog niet wist wat zich hier af had gespeeld. Het was aan Benjamin om haar dat te vertellen. Vlak nadat ze haar beste vriendin had bezocht. Emoties die overliepen, het was al zwaar genoeg voor Linn. Nu moest Benjamin haar nog een klap verkopen.
Sneller dan hem lief was, was het door het huis hoorbaar dat Linn binnen kwam. Ware het door de deur die dicht viel, maar ook door haar zachte stem die aangaf dat ze weer terug was.
Iedere trede die Benjamin af liep, leek zijn benen zwaarder te maken. De woorden die op zijn hart drukten, zorgden er voor minder lucht in zijn longen dan hij had op het moment dat Michael hem vast had gepakt.
“Oh god Benj, wat is er gebeurd?” Linn snelde naar hem toe. Haar vingers gleden langs zijn hals. Ze lieten een zachte pijn achter, die al wel aangaf dat zich waarschijnlijk behoorlijk gekleurd aan was gelopen door de grip van Michael.
“Michael is weg.” Nu de woorden eruit kwamen, leken ze hem vreemd te klinken, alsof hij niet de waarheid sprak. Hij wilde ook niet dat het de waarheid was.
Linn deinsde iets terug. Bekeek zijn gezicht goed, waarschijnlijk ook in de hoop om hem te betrappen op een leugen. Voorzichtig schudde hij zijn hoofd, ten teken dat hij dit niet verzon.
“Michael is weg?” Haar stem klonk gebroken.
Benjamin stapte naar haar toe, om zijn armen om Linn heen te kunnen slaan. Ze voelde slap in zijn armen. Alsof ze alles even op had gegeven. De tranen die niet veel later kwamen, gaven dat ook aan. Benjamin kon alleen maar bedenken hoe moeilijk voor haar moest zijn. Binnen een paar weken was haar hele leven weggevaagd. De vrouw met wie ze honderd jaar door had gebracht was er niet meer en nu had ook haar beste vriend haar verlaten. Die gedachten deden zelfs hem pijn.
“Iedereen gaat weg.” Fluisterde Linn zachtjes. Die woorden deden nog meer pijn om te horen. Het maakte hem echter ook blij dat hij nu hier was. Hij wilde zich niet eens indenken wat er was gebeurd terwijl hij nog dood was geweest. Linn had dit niet aangekund. Waar vampiers een hele makkelijke oplossing voor hadden, een die hij niet voor Linn wilde zien. Zeker omdat hij de verhalen had gehoord.
Voorzichtig liet Benjamin zijn vingers door Linn haar haar heen glijden. Haar dat zoals hij haar had leren kennen, lang en zwart was, ondanks dat het de laatste jaren zeker wat verandering was ondergaan.
“Ik ga niet weg.” Verzekerde Benjamin haar. Er was een tijd geweest dat hij er niet was. Toen had hij er zelf voor gekozen dat hij dit leven niet had gewild. Hij had makkelijk een vampier kunnen worden en voor altijd bij Linn kunnen blijven. Dat was misschien niet zijn leven geweest. Nu was het het wel, deels in ieder geval. Het was alsof hij niet kon worden gedood.
“Ik zal je nooit meer verlaten.” Beloofde Benjamin. Een belofte die misschien zwaar klonk, maar het helemaal niet was. Voor altijd met Linn klonk als een geschenk. Voorzichtig gaf hij haar een kus op haar voorhoofd, om zijn woorden kracht bij te zetten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld