Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Why are we so different?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Blake moest veel moeite doen om overeind te komen, dat kon ik aan hem zien. Maar ik kan hen moeilijk beide aan, ze zijn gewoon te sterk met zijn tweeën. 'Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen..' gaat door mijn hoofd. Ik, een ervaren shadowhunter, die het moeilijk krijgt door twee meisjes? Yeah right. Ik knik naar Blake die voorstelt om Leyla te bewaken. Zij was inderdaad wat minder moeilijk om te weerhouden als Alys. Die zal echt nooit opgeven, dat had ik allang doorgehad. Ik loop naar Alys toe en haal het touw los. Haar polsen laat ik nog vastgebonden zodat ik haar makkelijk bij me kan houden. Zo kan ze ook niet meer naar me uithalen en dat maakt het een stuk gemakkelijker om haar niet te laten ontsnappen. Ik trek haar aan het touw omhoog en duw haar naar Blake. Zelf zou ze het vertikken om ook maar een stap te zetten, haar kennende. Dus ik moet haar dan maar een handje helpen. Blake en Leyla lopen ook weg en met zijn 4en verlaten we de open plek. Blake loopt nog aardig snel ondanks de wond, dat kon hij beter niet doen. "Misschien kan je beter wat langzamer gaan lopen Blake, je belast je enkel nog te veel" Ik duw ondertussen Alys weer wat meer naar voren aangezien ze wat slomer begint te lopen. "Doorlopen" sis ik naar haar. Nu moet ze wel gaan meewerken, anders komen we nooit voor zonsondergang bij de baas.

Alys:
De jongen komt op me aflopen en haalt het touw weer los. Het was erg ruw, en ik had allemaal rode striemen op mijn huid staan door al dat trekken. Het touw had ik niet losgekregen, jammer genoeg, maar ik had het tenminste geprobeerd. Opgeven was niet mijn ding, dat zal ik nooit gauw doen. Ik kijk razend naar de jongen die me omhoog trekt aan mijn polsen en me richting Leyla duwt. Het touw snijdt in mijn polsen en ik kreun even pijnlijk. Maar al snel houd ik me in en bijt op mijn lip. Ik ga ze geen zwakte tonen, ik moet sterk zijn voor Leyla. We kunnen het er nu niet bij hebben om beide onze hoop op te geven. Hoop, dat was het enige wat we nog over hadden aan dit alles. Het enige wat ons nog staande hield. Leyla en de jongen beginnen te lopen en ik loop stug achter hen aan. Ik voel weer een duw in mijn rug en zucht geïrriteerd. "Dat had ik al door sukkel" mompel ik en versnel mijn looppas. Ik laat me niet zo behandelen, dit keer heb ik me nog kunnen inhouden. 'Als hij nog één keer zo doet dan gaat hij het krijgen ook' denk ik bij mezelf. Ik pers mijn lippen op elkaar en loop zonder ook maar een woord te zeggen verder.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Tijdens het lopen heb ik erg veel last van mijn enkel, maar het is te doen. Als Mason zegt dat ik wat langzamer moet lopen, luister ik naar hem en verlaag het tempo. Als Leyla in hetzelfde tempo door blijft lopen trek ik even kort aan het touw. Ze snapt het en gaat langzamer lopen. We komen steeds dichter bij de baas en ik ben een beetje gespannen. Hoe zou hij reageren? Hij zal zeker niet blij zijn als hij hoort dat de wond in mijn enkel is veroorzaakt door een pijl die Alys heeft geschoten. Aan het einde van de middag die ik het gebouw in de verte verschijnen. Ik twijfel heel even. We kunnen nu nog terug, maar die twijfel zet ik gelijk weer aan de kant. Als we vluchten krijgt hij ons wel te pakken. Vluchten is onmogelijk. Iedereen die heeft geprobeerd om te vluchten is weer gevonden. Een half uurtje laten staan we voor het hek. Ik hou mijn tattoo voor de scanner naast de poort en zodra die mijn tattoo heeft herkent gaat de poort open.

Leyla:
Zwijgend lopen we verder. Als Blake aan het touw trekt voel ik een pijn door mijn pols trekken. Eerst snap ik niet waarom hij dat deed, maar dan krijg ik door dat langzamer moet lopen. Ik merk dat Alys bij elk woord dat Mason tegen haar zegt geïrriteerder raakt en ik geef haar gelijk. De manier waarop ze ons behandelen is heel irritant. Aan het einde van de middag zie ik in de verte een gebouw verschijnen. Is dat het gebouw waar we naartoe gaan? Als we na een half uurtje stil staan voor de poort weet ik zeker dat dit onze bestemming is. Blake houdt zijn tattoo voor een scanner en de poort gaat open. Het gebouw ziet eruit als een gevangenis, dus dat belooft niet veel goeds.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Blake volgt mijn advies op en begint gelukkig wat slomer te lopen. Hij moet zijn enkel nu niet overbelasten, anders kan hij al helemaal niet meer lopen. Alys begint nog steeds slomer te lopen en ik trek weer aan het touw. "Was ik niet duidelijk genoeg?" zeg ik dreigend. Ze lijkt niet bang voor me te zijn en loopt gewoon zo door. Ik trek nog een keer, en dit keer luistert ze wel. Ze loopt wat sneller naast me en ik zucht opgelucht. Dan luistert ze eindelijk is een keer. Jezus.. wat kon die meid toch irritant zijn. De rest van de middag lopen we zonder veel woorden te verwisselen door het bos. Na uren gelopen te hebben komen we bij het gebouw van de baas aan. Het liefst wil ik ze vrijlaten en hier weggaan voordat ze doorhebben dat we hier zijn. Maar we hebben geen keuze, het was hen of ons. We hebben de baas al erg boos gemaakt doordat we überhaupt al later zijn als verwacht. Hij zal zeker niet blij zijn om te zien dat Blake gewond is geraakt. Dit gaat nog wat worden.. Nadat Blake zijn tattoo heeft gescand gaan de poorten open en lopen we met zijn allen naar binnen. Het gebouw was erg groot, maar er was niets mooi aan. Het was gewoon van een soort beton gemaakt, en er was geen gezelligheid te bekennen. Enkel tralies en een kleine kamer met een bureau. Daar zat de baas altijd, samen met zijn twee handlangers Tyler en James. Ik kende ze al erg lang, maar we mochten elkaar echt niet. Het waren meer de rijke kakker types, iets waar ik nooit wat mee heb gehad. Ik kon ze vaak wel afknallen, en als blikken konden doden waren we nu al dood geweest. We lopen het kantoor in, waar de baas ons grijnzend aankijkt. "Ik zie dat het jullie gelukt is." Ik knik enkel en geef Alys over aan Tyler die naar ons toe komt lopen. "Gooi ze in een cel, we zullen wel kijken wat we uit hen kunnen krijgen" zegt hij spottend, en Alys en Leyla worden de kamer uitgeduwd. Ik kijk ze nog kort na. Wat hadden we nu gedaan?

Alys:
Naarmate we langer lopen vertraagt mijn tempo steeds meer. Misschien had ik toch beter vannacht wel kunnen slapen.. Mijn ogen kon ik nog moeilijk openhouden en ik zucht vermoeid. De jongen had dit door en trok weer eens aan het touw om mijn polsen. Ik kreun en kijk hem met een dodelijke blik aan. "Stop it" snauw ik. Ik blijf eigenwijs op hetzelfde tempo lopen. Hij moet gewoon niet zo tegen me doen, dan werk ik wel mee. Naja eigenlijk wist ik dat nog niet zo zeker. Ik zal nooit snel met iemand meewerken. Er word nog een keer aan mijn polsen getrokken en razend versnel ik mijn tempo. "Ik heb wel door dat je wil dat ik sneller loop, daarvoor hoef je me geen pijn te doen." sis ik naar hem. De rest van de tocht gaat moeizaam, mijn voeten beginnen steeds meer pijn te doen. Uiteindelijk komen we bij een soort gebouw terecht. De jongen die Leyla vast had houdt zijn pols voor een scanner, waarna de poort opengaat. Leveren ze ons nou gewoon bij iemand af? Hoe durven ze.. Ik wil blijven staan maar word weer vooruit geduwd. Ik kan niets anders dan maar gewoon doorlopen. We komen het gebouw binnen, wat leek op een gevangenis. Ik zag allemaal cellen aan de zijkanten, maar we liepen door het gangpad naar een andere kamer. Daar, achter een groot bureau, zag ik een man in pak zitten. Er stonden twee mannen naast hem, die ons met een boze blik aankeken. De man begint te praten over dat ze het goed hebben gedaan. "Hardstikke gezellig dit, maar ik ben niet van plan om hier te blijven" zeg ik spottend. Dit vatte hij niet al te goed op, aangezien ik mee word genomen door een van de mannen. "Ik krijg jullie nog wel!" schreeuw ik terwijl ik mee word gesleurd. "Jullie gaan hier allemaal voor boeten!" Leyla word ook meegenomen, en we worden een cel ingeduwd. Aan de muur zitten zware kettingen vast, waar mijn handen aan vastgeketend worden. Razend kijk ik ze aan maar zwijg verder.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik duw Leyla door de deur van het kantoor. De baas zit zoals altijd in zijn pak achter zijn bureau. Zijn twee handlangers Tyler en James stonden achter hem. Ik irriteerde me vaak aan hun gedrag, ze waren te kakkerig en wisten het altijd voor elkaar te krijgen om precies op het goede moment met een stomme opmerking te komen. Ik geef Leyla over aan James en terwijl ze het kantoor uit lopen bedenk ik wat ik ga zeggen als de baas naar mijn enkel vraagt. Ik kan liegen of de waarheid vertellen. De vorige keer dat ze erachter kwamen dat ik loog werd dat niet erg op de prijs gesteld, maar als ik de waarheid vertel zal dat ook gevolgen hebben, aangezien ik door Alys in mijn enkel ben geschoten en dat betekend dat we de situatie niet onder controle hadden. Dan moet ik ook gelijk uitleggen dat Alys is ontsnapt en de baas zal met dat nieuws niet heel blij zijn. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik mijn naam hoor. 'Wat?' zeg ik. 'Hoe je aan die wond op je enkel komt,' zegt de baas een beetje geïrriteerd. Ik slik even. Ik besluit om de waarheid te vertellen, want dat heeft waarschijnlijk minder grote gevolgen dan als ze erachter komen dat ik lieg.

Leyla:
We lopen door een lange gang met cellen aan de zijkanten. We lopen rechtdoor naar een kantoor. Blake duwt me naar binnen. Er zit een man in een pak achter een bureau en achter hem staan 2 jongens. Ik bekijk ze even. Ze zien er niet echt aardig uit. De man zei wat dingen en daarna worden Alys en ik meegenomen door de twee jongens. Ik grinnik even om de dingen die Alys roept, ook al is er niks om te lachen. Misschien komt het gewoon door de zenuwen. We worden een cel in geduwd en ik slik even als ik de kettingen aan de muur zie. We worden vast gebonden aan de kettingen. Waar slaat dat nou weer op? Alsof het nog niet erg genoeg is om opgepakt te worden en geen idee hebt waarom.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik kreeg steeds meer spijt dat we ze hier hebben afgeleverd. Eerlijk gezegd weet ik niet eens wat ze nou verkeerd hadden gedaan. De baas leek daar niets over te denken, hij zat hier enkel te zeiken over wat er met Blake was gebeurd. We moeten hem de waarheid vertellen, maar dan worden we ontslagen. Dat gun ik Tyler en James niet, die willen al erg lang van ons af. Ik kijk naar Blake die zijn mond opentrekt, en besluit dat ik er maar wat over moet zeggen. Ik kijk de baas met een serieuze blik aan. "Hij is verkeerd terecht gekomen tijdens de tocht hierheen. Het was gewoon een dom ongelukje, das alles" Blake kijkt me vragend aan, en ik knik klein naar hem. "Toch Blake?" Hij lijkt ons te geloven en stelt gelukkig verder geen andere vragen. De twee kakkers komen de kamer weer binnenlopen en staren naar me. "Wat valt er te zien" bijt ik ze toe. Ik kon hier dus echt niet tegen. Die twee moeten gewoon een keer normaal doen. Ik kijk weg en houd verder mijn mond. Uitbarstingen vallen niet erg goed bij de man waar we voor werken. Ik moet me erg inhouden om geen klappen te verkopen.

Alys:
"Son of a bitch" mompel ik woedend. "Dit kunnen jullie niet maken!" roep ik naar ze. Ze kijken me enkel met een grote grijns aan en lopen dan de cel weer uit. "Verdomme" vloek ik en ik geef een harde ruk aan de ketenen. Die waren van een erg sterk metaal gemaakt. Hieruit ontsnappen was niet mogelijk. Er was geen kans dat ik die kapot kan krijgen met de kracht die ik nog overheb van al dat lopen. Waarom moest ons dit dan weer overkomen? Ik pers mijn lippen op elkaar en ga door met de poging om de ketenen toch te kunnen breken. Ik wist wel dat het niet zou lukken, maar stoppen zal ik niet. Ze moeten ons hier gewoon uithalen. We hadden helemaal niets verkeerd gedaan? Bovendien herinneren we ons beide helemaal niets meer, dus veel hadden ze niet aan ons. "Als ze ook maar iets proberen.." zeg ik razend en ik bijt op de binnenkant van mijn wang. Ze gaan wat meemaken als ik hieruit weet te komen.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik doe mijn mond open om te vertellen wat er was gebeurd met mijn enkel, maar precies op dat moment zegt Mason tegen de baas dat het een ongeluk was. Ik kijk hem even vragend aan. 'Uhh, ja, het was gewoon een dom ongelukje,' zeg ik. De baas lijkt het te geloven. Tyler en James lopen weer binnen gelopen. 'Jullie mogen gaan,' zegt de baas. Ik knik even en loop samen met Mason uit het kantoor. We lopen samen naar onze kamer, eigenlijk kan je het beter een luxe cel noemen. We hebben 2 bedden, een wc en een wastafel. Het is meer dan de meeste hebben. Ik ben allang blij dat we niet meer op de grond hoeven te slapen. 's Avonds gaat de deur op slot en die gaat 's ochtends pas weer open.

Leyla:
Alys probeert zichzelf los te trekken, maar ik weet dat het toch niet gaat lukken om los te komen. Even later wordt de cel duur open getrokken. In de opening staat een man in een pak. Ik schat dat hij ergens in de 20 is. 'We gaan even praten,' zegt hij terwijl naar binnen loopt en de celdeur sluit. Ik kijk Alys even aan. Waarover wil hij praten? We herinneren ons toch niks meer dus er valt niet zo veel te bespreken. 'Vertel eens wat over jezelf,' zegt de man. Serieus? Ik had verwacht dat hij meer over ons zou weten dan wij zelf. 'We weten niks over onszelf,' zeg ik tegen hem. 'Goed geprobeerd, maar nu de waarheid,' zegt hij grijnzend. Ik kijk de man verbaasd aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Gelukkig doet Blake mee met de leugen en laat hij niet merken dat het eigenlijk niet waar is. Eigenlijk konden we beter maar gewoon de waarheid vertellen, maar dan worden we ontslagen. Het was de derde keer al dat er wat mis ging tijdens een klus. En de regels waren hier duidelijk: 3 keer iets verkeerd en je ligt eruit. Het geld hadden we beide hard nodig, behalve elkaar hadden we niets. Ik kijk de baas nog een keer aan maar zeg niets. Zwijgend loop ik samen met Blake de kamer uit. We hadden hier een eigen kamer, wat niet erg slecht was. Natuurlijk zijn er betere verblijven, maar dit was alles wat we hier konden krijgen. Het was dit of één van de andere cellen. Nou dan wist ik het wel. De deur achter ons gaat op slot, en ik laat me neerzakken op een van de twee bedden. Ik staar wat naar de betonnen vloer en zucht. Ik irriteerde me mateloos aan die twee meiden, maar ik begin het nu al te missen.

Alys:
Ik stop met aan de ketenen trekken als er een man de cel binnenkomt lopen. Hij kijkt ons aan met een spottend lachje. Blijkbaar vond hij dit allemaal wel erg grappig. Maar ik deel zijn humor niet. "Veel succes daarmee" mompel ik boos. Ik ging dus echt niet met hem mee werken. Dan hadden ze ons maar niet op moeten sluiten. Ik ga nog liever dood dan dat ik hém help. "Er valt niets te vertellen" zeg ik met een ijskoude blik. We herinneren ons niets van het verleden, en al wist ik er wat over dan zou ik het hem nog niet vertellen. Hij gelooft ons niet en vraagt het nog een keer. "Just get it over with" zucht ik. Als hij ons wil doden, doe dat dan meteen. Ik heb hier dus echt geen zin meer in. Dit vatte hij niet al te goed op. Hij komt naar me toe lopen en kijkt me dreigend aan. "Wat zeg je jongedame?" Ik moet een beetje grijnzen. "Je had me wel gehoord" Ik krijg een keiharde trap in mijn maag en kreun pijnlijk. Maar de grijns is nog niet van mijn gezicht af. Ik kijk op naar hem en trek een wenkbrauw op. "Als je denkt dat ik je ook maar iets ga vertellen dan heb je het flink mis."

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik schrik als de man Alys een trap in haar maag geeft. Dat had ik niet verwacht. Ik kijk even bezorgd naar Alys, maar aan haar reactie te horen gaat het wel oké. De man denkt dus echt dat we liegen. Hij kan ons net zo veel pijn doen als hij wilt, maar we zullen niks zeggen, aangezien er niks is om te zeggen. De man komt voor me staan. 'En nu ga je me vertellen wie je bent,' zegt de man streng. 'Ga je mij anders ook een trap geven?' snauw ik naar hem. Ik krijg een keiharde klap in mijn gezicht. De linker helft van m'n gezicht is verdoofd door de klap en het duurt even voordat mijn ogen het beeld weer scherp kunnen stellen.

Blake:
Na een half uurtje op bed te hebben gelegen weet ik weer hoe het voelt om je de hele dag te vervelen. Tijdens de reis hier naartoe wilde ik die meiden echt weg hebben, maar nu ik hier ben mis ik ze toch wel een beetje. Mason en ik hoefde ons tijdens de reis in ieder geval niet te vervelen, want de meiden hielden ons wel bezig. Ik zucht en probeer te bedenken wat onze volgende opdracht zou kunnen zijn. Misschien weer iemand oppakken of misschien moeten we eerst trainen voordat we weer een opdracht krijgen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik begon me echt dood te vervelen hier. Blake zo te merken ook, want hij zat een beetje met zijn vingers op de bedrand te tikken. Ik hoopte gewoon dat die deuren snel weer open gingen, dan kunnen we hier weg. En ik begon steeds na te denken over hoe het nou met die meiden zou gaan. Ik ben er ondertussen zo aan gewend geraakt om steeds op hen te moeten letten dat ik het eigenlijk wel begin te missen. "Hoe zou het nu met ze zijn?" vraag ik aan Blake. Ik weet niet of hij zich net zo schuldig voelde als ik, maar ik weet niet wat ik nu moet doen. Eigenlijk moeten we ze hier gewoon weghalen voordat ze nog iets ergs overkomt. Ik weet hoe de mensen hier kunnen zijn, als je niet meewerkt dan moet je er ook flink voor boeten.

Alys:
De man loopt terug naar Leyla, die al net zo min meewerkt als ik. Gelukkig ook maar, dan ben ik niet de enige die hier helemaal mee klaar is. Hij geeft haar een flinke klap tegen haar wang en ik kijk verschrikt naar haar. "Hou hier toch mee op gast, we kunnen je nergens mee helpen" grom ik. Had hij dat dan nog niet door? Hij kijkt achterom met dezelfde vage grijns als net. "Ik bied jullie een deal aan: als jullie nu gewoon meewerken dan overkomt jullie niets." Ik moet er een beetje om grinniken. Dacht hij nou serieus dat we hem zouden gaan helpen omdat we 'bang' voor hem waren? Nou mooi niet. "Moeten we hier soms bang van worden?" zeg ik sarcastisch. Hij schud zijn hoofd en moet om me lachen. Ik snap niet wat hier grappig aan is.. "Dan moeten jullie het ook maar zelf weten" mompelt hij en loopt de kamer uit. Ik hoor hem wat roepen en een moment later komen dezelfde twee jongens de kamer weer binnengelopen. 'Goed bezig Alys, je hebt het zojuist erger voor jullie beide gemaakt' denk ik bij mezelf. 'Je kan je mond ook echt nooit houden hé..' Ze hebben beide een mes in hun handen. "Damned.." fluister ik onhoorbaar. Ik was echt dom bezig.. Een van de twee jongens komt voor me staan en kijkt me dreigend aan. "Dus je wilt niet meewerken hé?" Ik kijk hem met een dodelijke blik aan. "Anders waren jullie hier niet geweest" mompel ik droog. Dit was niet het moment voor mijn sarcasme, maar ik kan het niet laten.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als de jongens binnen komen blijft mijn blik bij het mes hangen. 'Oh god,' mompel ik zachtjes. Het is niet zo slim van Alys dat ze sarcastisch blijft doen, maar ergens snap ik het wel. 'En nu gaan jullie antwoord geven op de vraag,' zegt een van de jongens. Hij grijnst, maar zijn stem klinkt streng. 'Aangezien wij niets over onszelf weten, hoopte ik eigenlijk dat jullie baas iets over ons zou kunnen vertellen,' zei ik. Het floepte uit mijn mond voordat ik doorhad waar ik mee bezig was. Dit was niet echt het goede moment voor dit soort opmerkingen. De jongen kwam vlak bij me staan en hield zijn mes tegen mijn keel. 'Ik zal de vraag nog een keer herhalen: wie ben je?' sist de jongen in mijn oor. 'Als je mijn hoofd eraf hakt, zullen er al helemaal geen woorden uit mijn mond komen,' zeg ik.

Blake:
Ik verveelde me en zat een beetje met mijn vingers op de bedrand te tikken. Ik kijk op als ik Masons vraag hoor. Ik was dus niet de enige die zich zorgen maakt over de meiden. 'Ik hoop dat ze zich gedragen,' antwoord ik op Masons vraag. Als ze net zo'n grote mond hebben als bij ons zou dat verkeerd af kunnen lopen. Ik hoor de deur open klikken en kijk even op het schermpje naast de deur. Daar staat op waar we naartoe moeten. 'We moeten naar het kantoor van de baas,' zeg ik tegen Mason. Samen lopen we door de gangen naar het kantoor. We lopen naar binnen en de baas zit zoals altijd achter zijn bureau. Tyler en James zijn er dit keer niet. 'Omdat we een tekort hebben aan trainers gaan jullie de nieuwe meiden trainen,' zegt de baas. Ik kijk Mason even verbaasd aan. 'Blake, jij traint Alys. Mason, jij traint Leyla. Morgen zal James jullie wat dingen uitleggen en daarna beginnen jullie,' gaat de baas verder. Ik ben eigenlijk wel blij met deze opdracht, want nu kunnen we de meiden wat beter in de gaten houden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Hij maakte zich ook zorgen. Dan was ik dus niet doorgedraaid of gek aan het worden. De deur klikt ineens open en ik kijk Blake vragend aan. Eerder zaten we altijd uren opgesloten voordat we er eindelijk uit mochten. Ergens was ik wel blij dat we nu uit deze kleine kamer konden. Erg veel viel er niet te beleven hier, behalve slapen. Ik loop met Blake mee naar het kantoor, waar tot mijn verbazing Tyler en James er niet zijn om me arrogant aan te kijken. Hierdoor verschijnt er een kleine grijns op mijn gezicht. Lang blijft die niet, als ik hoor wat de opdracht is. "W-wat?" stamel ik. Ik en Blake hadden uren daar vastgezeten in die cel. En die meiden kwamen er zo gemakkelijk vanaf? Ik pers mijn lippen op elkaar en zwijg verder. Ik wil geen problemen opleveren, deze baan wil ik niet kwijt. Ik knik moeizaam naar de baas die vertelt dat James ons morgen wat dingen gaat uitleggen. Pff.. James? Die ons gaat uitleggen? Afzeiken zal hij vast bedoelen.

Alys:
De andere jongen lijkt druk bezig te zijn met Leyla. We hadden nou eenmaal geen antwoorden op al die vragen, dus wat moesten we dan? Maar ik had andere problemen om me zorgen over te maken. De jongen voor me komt steeds dichterbij met het mes. "Vertel me wat je weet" zegt hij dreigend. Ik rol met mijn ogen en kijk hem verveeld aan. "Heb je dan nog steeds niet door dat ik niets weet?" Hij drukt het mes tegen mijn wang en begint kleine snedes te maken. "Take your time" mompel ik, maar ik bijt hard op mijn lip tegen de pijn. Ik moest me nu hard houden. Ze mogen niet weten dat ik vanbinnen echt in paniek aan het raken ben. Zijn grijns wordt steeds groter, en ik zie in zijn ogen dat hij hier erg veel plezier in heeft. "Oh, dus je wilt het zo spelen?" Hij verplaatst het mes naar mijn keel en drukt het erg hard tegen mijn huid. "Dood heb je al helemaal niets meer aan me" bijt ik hem toe. Hoe dom kon hij zijn om dat nog niet te begrijpen? Hij kijkt me even verbaasd aan en lijkt niet te weten wat hij moet doen. Maar zijn blik verandert al snel weer en hij kijkt me met razende ogen aan. 'Nog beter, je hebt hem boos gemaakt.' gaat door mijn hoofd. "Deze dag wordt steeds beter.." mompel ik onverstaanbaar. Hij begint op me in te trappen en ik probeer me zo klein mogelijk te maken. Pijn gaat door mijn lichaam en ik adem steeds zwaarder. Ik zwijg en knijp mijn ogen dicht. Ik was dan wel zo eigenwijs om het te vertikken om ook maar een woord tegen hem te zeggen. Ik schreeuw het uit van de pijn en bedek met mijn handen mijn gezicht. Er leek geen einde aan te komen.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Iedere keer wordt de vraag opnieuw gesteld en iedere keer zeg ik dat ik het niet weet. De stem klinkt steeds strenger, maar de grijns op zijn gezicht wordt steeds groter. Vond hij het leuk om dit te doen? Hij is gestoord. De trappen en klappen worden steeds harder, maar zijn mes heeft hij nog niet gebruikt. Mijn benen liggen open door alle trappen en er druppelt bloed uit mijn neus. Hij vraagt nog een keer wie ik ben. 'Ik weet het niet! Hoe vaak moet ik het nog zeggen!' schreeuw ik boos naar hem. Blijkbaar vond hij dat hij zijn mes nu wel moest gebruiken en hij sneed mijn pols open. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Waarom begrepen ze niet gewoon dat we geen antwoord hebben op de vraag? Bloed stroomde uit mijn pols op mijn benen. De jongen sloeg me hard in mijn gezicht waardoor mijn hoofd tegen de muur klapt. Ik hoor een harde piep in mijn oor. Geluiden klinken steeds verder weg, beelden worden steeds waziger. Ik voel hoe ik nog een harde stomp in mijn maag krijg en daarna wordt alles zwart.

Blake:
Mason blijkt minder blij te zijn met het nieuws dat wij de trainers worden van Alys en Leyla. Ik vind het wel een beetje raar dat ze gelijk worden getraind, terwijl de meeste andere mensen eerst nog heel lang in een cel zitten. De baas zal er wel een rede voor hebben. Als we door de gang terug lopen hoor ik geschreeuw uit een van de cellen. Dat was eigenlijk redelijk normaal, maar dit keer was het anders. Ik herkende de stemmen en duurde even voor het tot me door drong dat het de stemmen van Alys en Leyla zijn. Ik bijt even op mijn lip. Wat hadden we nou gedaan? We hadden ze vrij moeten laten, ze weg laten rennen, dan was dit niet gebeurd. Ik begin me pas echt zorgen te maken als een van de stemmen stopt met schreeuwen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
De jongen blijft maar trappen en trappen. Ik kan niet meer nog bewegen. Ik lig daar, zowat bevroren, op de grond. Alles wat ik doe maakt het alleen nog maar erger. Mijn hoofd voelt ineens heel erg zwaar. Mijn benen voel ik amper meer door alle pijnsteken. Het gevoel van tijd was weg, en alles wat ik wist was dat in pijn was. Erg veel pijn. Ik adem diep in om niet te hyperventileren. 'Je kan dit, het is zo voorbij' moedig ik mezelf aan in mijn hoofd. Veel helpt het niet, maar ik weet nog bij bewustzijn te blijven. De klappen stoppen voor een moment en ik kijk voorzichtig naar de jongen. De grijns is nog steeds niet van zijn gezicht. "Heb je je al bedacht?" vraagt hij met enorme pretogen. Ik antwoord niet en kijk hem enkel woedend aan. De jongen lijkt alles alleen maar grappiger te vinden en steekt het mes in mijn bovenbeen. Ik schreeuw keihard door de kamer. Leyla tegenover me zakt ineens in elkaar. Ondanks al mijn pijn kijk ik geschokt naar haar. "Wat heb je met haar gedaan!" schreeuw ik woedend. De jongen gaat doodleuk verder en trekt het mes uit mijn been. Bloed stroomt over mijn been en ik bal mijn vuisten. De pijn lijkt maar niet weg te gaan. "Jij gaat hiervoor boeten" weet ik nog uit te brengen. "Oohja? Doe je best" zegt hij spottend. Hij snijdt met het mes langs mijn gezicht. Ik bijt hard op mijn lip en een kleine gil verlaat mijn mond. Ik voel het bloed van mijn wangen stromen, mijn hart begint steeds sneller te kloppen in mijn keel. Mijn ogen worden groot en ik kijk hem met een blik van pure haat aan. 'Laat dit voorbij zijn..' denk ik in deze chaos. Ik voel een keiharde klap op mijn hoofd en de wereld om me heen begint te draaien.

Mason:
Ik kijk naar Blake, heeft hij ook gehoord wat ik toenet ook hoorde? Er klinkt weer een keiharde schreeuw door de gang. Waren dat.. Alys en Leyla? Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld over dit. Dit kan hij gewoon niet maken! Zoiets doe je mensen toch niet aan? Ik aarzel geen moment en ren door de gang naar de cel. En daar liggen ze dan, beide, levenloos op de grond. James en Tyler kijken elkaar met een grijns van oor tot oor aan en schieten in de lach. "Wat denken jullie wel niet!" roep ik uit. "Dit kan je toch niet! Kijk dan wat je gedaan hebt!" Ik ren naar Leyla toe en neem haar in mijn armen. Ze zat helemaal onder het bloed. Dit kan niet waar zijn..

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik ren achter Mason aan naar de cel. Mijn enkel doet pijn, maar dat is het laatste waar ik me nu druk om maak. Ik schrik me dood als ik Alys en Leyla levenloos op de grond zie liggen. Ik ren naar Alys toe en voel aan haar pols. Ik haal even opgelucht adem als ik haar hartslag voel. Ze zit onder het bloed en ze ademt snel. Een gevoel van schuld en haat komt omhoog. 'Kunnen jullie je nou niet 1 keer normaal gedragen!' schreeuw ik naar Tyler en James. 'Ze wilden niet mee werken, ze hebben er zelf voor gezorgd,' zegt James. Ze staan allebei te grijnzen. Ik wil de lach van hun gezichten slaan, zorgen dat ze nooit meer kunnen lachen, maar in plaats daarvan leg ik Alys op mijn schoot. Zij was op dit moment belangrijker dan die twee sukkels.

Leyla:
Langzaam wordt het beeld scherper. Ik kijk in de ogen van Mason. Wat doet hij hier? Het interesseert me niet eens wat hij hier doet. Het enige wat ik voel is de pijn, overal pijn. Ik voel me misselijk en duizelig. Ik heb geen idee hoe lang ik hier al lig. Ik was in een nachtmerrie beland en het enige wat ik wilde was wakker worden, maar ik werd niet wakker. De pijn ging niet weg, de misselijkheid ging niet weg en de duizeligheid ging niet weg. Ik voel hoe er nog steeds bloed uit mijn neus en pols stoomt. Tranen rollen over mijn wangen. Ik wil stoppen met huilen, me groot houden, maar het lukt niet. De tranen blijven maar komen. Ergens in de verte hoorde ik Mason iets zeggen. Ik kon niet verstaan wat hij zei, zijn stem klonk te ver weg. Ik wilde me bewegen, maar het lukte niet. Ik was machteloos.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Snel ruk ik een paar keer aan de ketenen, maar ze zijn te sterk. Net als de rest van deze gevangenis.. Ik kijk om naar Tyler die staat te lachen. "Maak ze los, nu!" schreeuw ik boos naar hem. Hij kijkt me verbaasd aan. "M-maar de baas.." "Die heeft hier niets mee te maken, maak ze los!" Hij zucht diep en loopt met veel tegenzin naar me toe. Met de sleutels maakt hij de ketenen weer los en deinst achteruit. Bij Leyla stromen de tranen over haar wangen. "Shh.. alles komt goed" mompel ik en neem haar wat beter in mijn armen. De twee sukkels staan nog steeds in de celdeur. "Wat doen jullie hier nog? Ga weg!" roep ik naar ze. Gelukkig luisteren ze dit keer wel en lopen ze de cel uit. Ik pak Leyla's hand vast en voel bloed op mijn handpalm. Geschrokken draai ik haar pols iets bij, waar een grote snede zit. "Shit" mompel ik , een beetje in paniek. Ik druk mijn hand tegen de snede om het bloeden zo veel mogelijk te stoppen. Hoe konden ze hen dit aandoen?

Alys:
Ik begin waziger te zien en raak steeds meer in paniek. Alles om me heen begint te draaien. Mijn ademhaling versnelt en ik moet moeite doen om nog wat lucht binnen te krijgen. Bij elke teug lucht klinkt een piepgeluid uit mijn keel. Het zweet loopt me van mijn voorhoofd. Bloed zit overal, waar ik ook maar kijk. Bewegen kan ik amper, alles doet pijn. Ik kan helemaal niets.. De pijn door mijn lichaam wordt me te veel. Ik kan dit allemaal niet meer.. Ik zie Blake voor me verschijnen en bezorgd naar me kijken. Waar kwam hij vandaan? Ik dacht dat ze allang weg waren gegaan. Het was niet dat we zo veel voor ze betekenden. Ze hadden ons hier zelfs afgegeven.. Er rolt een traan over mijn wang. "W-we weten niets" weet ik hijgend nog uit te brengen. Ik probeer wat dieper adem te halen om niet flauw te vallen. Maar niets lijkt te helpen. In paniek kijk ik naar Blake.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld