Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| ft. RavenQueen

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Lynn had hem niet uitgelegd waar ze dan voor naar het ziekenhuis moest, maar Sem dacht dat het wat te maken had met het telefoontje dat ze net gekregen had. Hij wist het niet, maar dat zou ze vast nog wel vertellen. Enkele seconden later, reed Sem snel weg richting kantoor. Erg lang duurde de rit niet door de hoge snelheden die hij bereikte. De jonge advocaat parkeerde dan ook zijn auto bij de parkeerplaats van zijn kantoor en stapte uit om vervolgens naar binnen te gaan. Hij vond het enerzijds wel even fijn om weer alleen op kantoor te zijn. Dan kon je tenminste gewoon vloeken in jezelf als het allemaal even niet lukte zonder dat iemand je gelijk aankeek of alles wel goed ging.
Hij zat inmiddels weer achter zijn bureau en was hard aan het werk met de spoedopdracht. Er moesten nieuwe stukken naar de rechtbank verzonden worden en die moesten voor vijf uur ingediend worden. Helaas voor Sem was het nu half vier en was de kans dat hij op tijd was heel klein. Toch ging hij zijn best natuurlijk doen en dat leek hem aardig te lukken. Het had vrij lang geduurd voor hij goed op dreef was, maar toen hij eenmaal bezig was, typte hij de processtukken achter elkaar af.
De jonge advocaat was blij dat het hem gelukt was en hij keek op zijn horloge toen alles klaar was en ingediend. Het was tien voor vijf. Hij was dus zelfs ruim op tijd! Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht terwijl hij wat achterover leunde, maar vond dat hij nu gelijk ook wel wat werk af kon maken wat hij dan morgen niet meer zou hoeven doen. Dan was het een serieuze win-win situatie en daar hield Sem wel van. Dit wilde niet zeggen dat hij morgen niks te doen had, alleen dat hij morgen minder te doen had dan vandaag. Het bleef immers altijd hard werken, iedere dag opnieuw en dat zou ook nooit ophouden. Vooral niet in zijn geval. Sem had besloten dat hij vandaag tot laat op kantoor zou blijven. Lynn zou vast niet meer terugkomen en dat zou betekenen dat hij tot laat in de avond hier kon zitten en werken. Niemand die hem dan beval om naar huis te gaan en rust te pakken.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het leek of er al een halve dag voorbij was gegaan, terwijl dit misschien een uur was, toen Lynn bij het ziekenhuis aan kwam. Toen ze er was rende ze al de taxi uit. Het was dat de taxichauffeur haar eraan herinnerde, anders had ze hem niet betaald. Lynn verontschuldigde zich en liet wat geld achter, meer dan nodig was. Maar ze wilde niet wachten op het wisselgeld. Ookal waren seconden, elke die ze sneller was daar binnen was meegenomen. Dus ze rende, rende zo hard als ze kon op haar verdoemde hakken. Rende naar de balie waar ze vroeg naar haar vader. Richard Stephens. Ze werd doorverwezen naar de Intensive Care.
Het was dat ze hier niet zou mogen rennen, anders had ze het gedaan. Ze liep maar door. En daar was ze dan, haar moeder. Ze keek op. Toen ze Lynn zag leek er een enorme last van haar schouders te vallen. Lynn glimlachte zwakjes naar haar. Ze ontmoetten elkaar in een een stevige omhelzing. Lynn sprak haar huilende moeder bemoedigend toe. 'Het komt goed mam, het komt allemaal goed. Het is niet jouw fout....' Zo ging het een tijdje door. Op een gegeven moment lieten ze elkaar los. 'Hij ligt in een coma. Ze hebben hem al geopereerd, maar zijn toestand is er niet op verbeterd.' 'Hij overleefd dit mam,' reageerde Lynn snel. 'Ik heb zijn koppigheid in mijn genen, hij geeft niet zomaar op. Hij zal vechten.' Haar moeder keek haar aan, waarna de tranen haar ogen weer vulden. Er was geen andere keuze dan te wachten. Dat wisten ze allebei maar al te goed.
Het was inmiddels al avond. Het ziekenhuis was stil. Af en toe hoorde je en zuster over de gang lopen, en daarbij de wieltjes van een wagentje. Lynn vond de stilte maar niets. Na een stilte kwam namelijk altijd een storm. Op dit moment wilde ze geen storm, ze wilde rust. Ze wilde de zekerheid dat haar vader zou leven. Maar zolang hij op de IC lag had ze die zekerheid niet.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De uren vlogen voorbij en Sem had nog steeds op zijn kantoor gezeten om te werken. Hij zuchtte eens diep en keek op zijn horloge. Het was veel te laat om hier nog te zitten eigenlijk, maar Sem vond dat hij nog verder moest werken. Een zucht verliet opnieuw zijn mond terwijl hij naar het scherm staarde. Hij had wallen onder zijn ogen en zijn ogen brandde van moeheid. Waarom was Lynn nog niet terug? Sem snapte er eerlijk gezegd niets van en het maakte hem best wel chagrijnig. Ze had hem prima nog kunnen helpen, maar in plaats daar van liet ze nu niks van zich horen en was ze al uren weg terwijl hij hier nog aan het werk was. Ach, iemand moest het doen.
Inmiddels had hij nog steeds niks gezeten en zat hij nog wat aantekeningen te maken voor een dossier. Morgen had hij een rustig dagje en hij had besloten om daar dan ook van te gaan genieten. Hij zou wel naar kantoor komen, maar had de mogelijkheid om wat rustiger aan te doen nu hij vandaag al zoveel gedaan had. Dat was een slimme zet geweest van zichzelf, vond hij. Opnieuw keek hij op zijn horloge en toen hij eindelijk klaar was rond een uur of half 10, besloot hij op te staan en weg te gaan. Hij sloot het kantoor af en slofte moe naar zijn auto toe. Eenmaal bij de auto aangekomen, ging hij er even in zitten en sloot hij zijn ogen. Sem was doodmoe van vandaag en kon zijn slaap wel goed gebruiken, alleen was het geen slimme zet geweest om in zijn auto zijn ogen dicht te doen. Hij viel namelijk na enige tijd in slaap en zakte wat onderuit in de auto. De jonge advocaat had zijn mond open en handen om zijn aktetas geklemd. Waarschijnlijk zou hij morgen pas wakker worden en zou Lynn hem niet op kantoor vinden en moest ze zelf naar kantoor komen. Het was allemaal erg vermoeiend...

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het was ochtend. Zoals gewoonlijk ging Lynn naar haar stage. Het enige wat niet gewoon aan haar was waren haar emoties. Ze lagen overal. Ze wist niet of ze verdrietig was, bang, verward, of misschien wel allemaal. Ze zag er waarschijnlijk ook niet uit. Lynn had amper geslapen - zeg maar gerust niet - en haast niets gegeten. Ze leefde momenteel op koffie en energydrank. Het was misschien gezond, maar daar maakte ze zich geen zorgen over. Haar vader moest gewoon weer wakker worden, dat was alles wat ze wilde. Ondertussen moest ze gewoon verder met werken, waardoor ze haar vader even uit haar hoofd moest zetten. Het ging lastig worden, maar het zou wel goed komen. Hoopte ze.
Lynn liep uiteindelijk het kantoor in. Ze was binnengekomen met de sleutel die Sem haar had gegeven. Toen ze binnenkwam was ze verbaasd. Sem was er nog niet. Hij lag niet te slapen achter zijn bureau, wat ze wel had verwacht. Ergens voelde ze zich opgelucht. Ze was misschien niet helemaal mentaal voorbereid op een kruisverhoor van de meest getalenteerde advocaat van het moment. Aan de andere kant voelde ze zich bezorgd. Het maakte niet uit hoeveel Sem had geslapen, rond deze tijd was hij altijd gewoon op zijn kantoor. Lynn besloot even buiten te kijken. Ze dacht dat ze zijn auto wel had zien staan op de parkeerplaats, maar ze kon het zich niet goed herinneren.
En ja hoor, daar was zijn auto. Hij was er dus wel. Lynn liep richting de auto en zag tot haar verbazing dat Sem zeer charmant - dus niet - lag te slapen in de auto. Aktetas in zijn handen geklemd en wel. Lynn zuchtte en klopte op het raam. 'Meneer! Het is ochtend!'

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De nacht was niet bepaald comfortabel geweest en enigszins koud, maar Sem was niet wakker geworden. Was dat wel, dan was hij nu op zijn kantoor al aan het werk omdat hij dan middenin de nacht naar huis was vertrokken om daar te gaan slapen. Het was niet verwonderlijk dat hij enorm schrok toen iemand op het raam klopte. Hij veerde verward op en keek op zijn horloge. Wat was het laat! Sem klikte de gordel los en stapte zo snel mogelijk uit. Hij fatsoeneerde zijn haar met zijn hand en beende naar binnen toe. Ietwat mank omdat hij in een vreemde positie had gelegen om te slapen.
Binnen ging hij direct achter zijn bureau zitten en wreef wat door zijn ogen heen. Pas toen merkte hij op dat Lynn anders was dan normaal. Ze leek niet zo fris als ze eerst was geweest, hoewel Sem daar geen mening over mocht hebben in zijn eigen geval. Hij wreef nogmaals door zijn ogen heen en keek toen naar Lynn. 'Waar was je gisteren? Ik ben hier tot zeker half tien geweest, maar je bent niet meer teruggekomen. Wat was er aan de hand waardoor je ineens weg moest? Iets wat ik moet weten, of gewoon ongein waar ik niks mee kan en bovendien de klant ook niet?' Hij keek haar doordringend aan en wachtte tot zijn computer aan stond zodat hij verder kon waar hij gisteren gebleven was. Gelukkig was het vandaag vrijdag. Morgen en overmorgen hoefde hij niet naar kantoor, maar op zondag had hij wel piketdienst. Dit wilde dus zeggen dat hij opgeroepen kon worden om naar het politiebureau te gaan in het geval dat iemand opgepakt werd en een advocaat nodig had bij het verhoor. Lynn had twee dagen om bij te tanken en Sem beschouwde dit als genoeg om maandag weer normaal te kunnen functioneren. Voor nu zou hij het door de vingers zien, maar hij moest toegeven dat het niet zijn favoriete eigenschap was in mensen als ze niet voldoende konden functioneren om te werken. Sem was zelf ook doodmoe en enorm gestrest, maar hij kon hierdoor alsnog presteren voor de klant. Dat was, volgens hem, een goede eigenschap. Hoewel deze geweldige eigenschap zijn privéleven tot een minimalistische hel maakte.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Sem had zich moeizaam naar zijn kantoor gesleept. Het zag er grappig uit, maar Lynn was niet in de juiste bui om er over te kunnen lachen. Eenmaal weer in het kantoor begon het verhoor waar ze zo bang voor was. Sem was boos, of in ieder geval geïrriteerd. Op dit moment zou hij zich vast afvragen waarom hij zo dom was geweest om haar te kiezen als stagaire in plaats van een andere student. Een student die volgens hem dan niet eerlijk zou zijn. Maar wat maakte dat uit? Als diegene wel het werk deed wat momenteel van haar werd gevraagd.
'Ik was in het ziekenhuis,' antwoordde Lynn. 'Mijn ouders hebben een ongeluk gehad en mijn vader ligt nu in coma. Mijn moeder was alleen en kan nog wel eens hysterisch worden... Dus ik moest er wel heen.' Lynn glimlachte lichtjes, maar je kon zien dat het geforceerd was. 'Maar ik zal gewoon weer verder gaan met mijn werk. Ik bedoel, mijn vader is net zo koppig als ik dus... dus hij red het wel. Vast.' Lynn voelde een traan over haar wang lopen en draaide zich snel om. Niet huilen! Niet voor hem! Ze veegde haar traan weg, maar er kwam gewoon een nieuwe. Misschien was het omdat ze zo moe was, dat ze niet goed haar emoties onder controle kon houden. Ze voelde zich ook een wrak, maar dat betekende niet dat ze zich zo kon vertonen voor Sem. Lynn haalde diep adem en ging achter haar bureau zitten. 'Dus, wat moet er gebeuren vandaag?' Vroeg ze. Zelfs haar stem was fragiel, alsof ze op instorten stond. Geweldig dit. Deze stage was echt een ramp. Nee, dat was het niet. De stage was geen ramp, de stagair was een ramp. Zij was een ramp.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Terwijl hij aan het typen was, luisterde hij half naar wat Lynn hem vertelde. Haar ouders hadden een ongeluk gehad en haar vader lag nu in een coma. Precies hetzelfde wat hijzelf mee had gemaakt, alleen zijn beide ouders waren op slag dood geweest. Hij keek haar even kil aan en zei in eerste instantie niks. Toch wilde hij er wat over zeggen, maar omdat hij zo ongemakkelijk was rondom mensen, kwam het er vaak anders uit dan hij bedoelde. 'Dat was het? Sterkte ermee. Doe wat je moet doen.' Hij draaide weer terug naar zijn werk en hoorde vervolgens haar vraag. Het feit dat ze moest huilen, had hij helemaal gemist doordat hij mensen slecht in kon schatten.
'Ik heb zondag piketdienst dus ik moet me daar op voor kunnen bereiden morgen. Ik kan niks van jou vragen nu, dat zie ik wel. Anders moet je maar gewoon naar huis gaan of ergens even gaan ontbijten en wat drinken.' Opnieuw pakte hij weer geld uit zijn portemonnee en gaf haar ditmaal twintig euro voor een ontbijtje. Dat was vast wel genoeg. 'En geen koppigheid. Gewoon doen. Dan voel je je zo misschien weer wat beter. Je hebt vast weinig geslapen en zo.' Sem zou haar niet vertellen dat hij hetzelfde mee had gemaakt, dat zou haar vast afschrikken. Misschien dat het wel goed was om het te zeggen. Of was dat te persoonlijk? Hij gokte het er toch maar op. 'Mijn beide ouders zijn omgekomen bij een ongeluk toen ik tien was.' Vertelde hij haar zonder van zijn scherm op te kijken. 'Ging toen in een pleeghuis wonen voor lange tijd. Toen ik achttien was, ging ik op mezelf. Niet dat dat een strak plan was, maar goed... Waarom vertel ik dit überhaupt? Ga lekker even ergens anders heen, dan voel je je vast weer stukken beter.' Hij hield stijf zijn mond dicht en keek kil voor zich uit. Het deed hem niks, of was dat maar schijn? Sem wist het zelf ook allemaal niet meer. Hij sprak er nooit over en ging expres nooit naar familiaire aangelegenheden. Dat deed hem altijd denken aan dit alles en daarbij... Hij had het te druk met zijn werk.
'Oh als er ene Pete Carlson belt, zeg maar dat ik te druk ben. Dat is mijn oom. Er is binnenkort één of ander feest van de familie, maar daar ga ik nooit heen. Dat ze dat na al die jaren nog niet weten verbaast me.'

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn had hem verbaasd aan gekeken. Ze was verbouwereed van zijn houding, die weer was veranderd. Ergens maakte het haar kwaad. Wat ze nog erger vond is dat het hem allemaal niets leek te doen. Zijn ouders waren verongelukt en het deed hem niets? Zijn familie probeerde contact met hem te leggen maar hij reageerde niet? Wat een onzin! Was hij zo gericht op zijn werk dat hij blind was op elk ander gebied? Lynn stond fel op, waarbij ze haar handen op de tafel. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze wilde hem flink de les lezen, maar ergens wist ze dat ze hem toch nooit iets wijs zou kunnen maken. Ze haalde diep adem en probeerde te kalmeren. IJsbeerde wat heen en weer in de hoop dat ze met iets zo komen om te kunnen zeggen.
'Het leven draait niet alleen om werk weet u. Misschien, heel misschien, is het ook fijn om eens een pauze te nemen. En dan heb ik het niet over uw soort pauze, geen enkel mens ziet dat als een rustmoment op u na. Maar er écht even tussenuit.' Lynn pakte haar tas. 'Familie is een gegeven, u zou het niet moeten verwaarlozen.' Met die woorden besloot ze af te sluiten. Ze wist dat het Sem niets zou doen, maar ze wilde het gewoon gezegd hebben. Ze zou hem waarschijnlijk nooit begrijpen. De instelling van een werkverslaafde, want ja dat was hij, zou ze nooit kunnen of willen begrijpen. Hij negeerde al zijn emoties en vluchtte in zijn werk.
Lynn pakte haar tas en deed deze om haar schouder. Ze liep naar de deur zonder de twintig euro van Sem ook maar aan te raken. 'Ik hoor het wel als ik weer nodig ben. Ik zal u verder niet meer storen.' Zij ze kalm. Haar blik ontwijkte die van Sem. Ze had hier geen zin meer in. Elke dag van deze stage was op een rare, ongemakkelijke en vreselijke manier verlopen. Alsof de goden haar probeerden te vertellen dat ze er maar gewoon mee moest stoppen. Ze was bijna de deur uit, totdat ze spontaan zich nog even omdraaide om het volgende te zeggen:
'Oh, als er ene Pete Carlson belt, zeg hem dat je dit keer wel komt. Het is je oom. Binnenkort is er een feest met je familie. Ga er een keer heen. Na al die jaren geven ze namelijk nog steeds om je.' Daarna ging ze weg. Hij mocht zelf zijn familiedrama oplossen. Zij was geen stagaire om dat voor hem te doen. Ze voelde zich überhaupt geen stagaire.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De houding die ze aannam, verbaasde hem ten zeerst. Wat dacht ze wel niet dat ze deed? Als ze dacht dat ze dit kon maken zonder consequenties, had ze het goed mis. Nadat ze weg was gegaan, was Sem opgestaan en had zijn spullen gepakt. Thuis kon hij ook werken, dus besloot hij naar huis te gaan. Om in discussie met haar te gaan, leek hem geen goed idee. Toch zou hij haar straks een bericht sturen als hij thuis was en wat meer gekalmeerd. Waarom had hij die dingen ook tegen haar gezegd? Natuurlijk interesseerde het haar geen reet wat hij deed en vond ze hem maar raar. Natuurlijk, zoals iedereen. Ze begreep niet hoe zijn familie was en wat zijn familie tegen hem deed. Het enige wat er was als hij naar een familiaire aangelegenheid ging, was dat hem constant om juridisch advies werd gevraagd. Daar had toch geen enkel mens zin in?
Sem sloot het kantoor af en beende naar zijn auto toe. Terwijl hij instapte, slingerde hij zijn aktetas op de bijrijdersstoel en startte toen de auto om te vertrekken naar zijn huis. Zijn schoonmakers en tuinmannen waren gelukkig al vertrokken, dus hij kwam in een rustig huis aan. Sem had de poort goed afgesloten zodat niemand naar binnen kon en had ook de deur achter zich op slot gedaan. Zo konden ze hem in ieder geval niet stelen of zo. Hij had zijn tas in de hal gezet en zijn jas uitgetrokken. Vervolgens liep hij naar de keuken toe om daar een glas whisky te vullen. Dat zou hem wel wat rustiger maken. Ook stak hij een sigaar op en liep hij ermee naar zijn kantoor die op de eerste verdieping zat. Eenmaal daar ging hij zitten achter zijn bureau, maar hij kon zichzelf niet rustig krijgen. Pas nu merkte hij hoe moe hij was en hoeveel honger hij had. Misschien had Lynn gelijk over die pauze, maar hij zou haar er geen gelijk in geven. Daar had hij dus totaal geen zin in.
Uiteindelijk belde Sem de pizzeria en bestelde voor zichzelf twee pizza's. Niet dat hij dat op kon, maar hij had zoveel honger dat hij dacht van wel. Nadat hij dat gedaan had, stuurde hij Lynn een berichtje dat luidde:
"Het spijt me Lynn dat je stage nu al in de soep dreigt te lopen. Ik zeg de verkeerde dingen en laat je te weinig doen. Misschien ben ik niet het juiste adres voor jou. Ik zal je begeleiden naar een andere plek waar je wel mag doen wat je het beste kan, in plaats van bij mij zitten waar je niks aan hebt. Mocht je interesse hebben om zondag alsnog mee te gaan met piketmeldingen, mag je dat laten weten. Hoewel ik snap dat je op zondag niet graag weg gaat of in ieder geval niet met mij. Mocht je toch willen, dan zie ik je graag bij mij thuis. Gr. Sem Carlson." Hij verstuurde het bericht en liep naar de deur om de pizza's aan te nemen. Dit was serieuze ontspanning!

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn liep richting het station. Ze ging niet naar huis, nee, elke vrije minuut die ze kon besteden ging ze naar het ziekenhuis. Het zou haar vader's conditie niet verbeteren, maar die van haar moeder wel. Ze moest haar in ieder geval zo goed mogelijk kunnen ondersteunen.
In het ziekenhuis aangekomen liep ze meteen door richting de IC. Op zijn kamer lag hij nog steeds onbewogen met apparaten aan zijn lijf gebonden. Haar moeder lag te slapen. Ze was hier de hele tijd geweest, zonder pauze. Lynn zuchtte en ging naast haar zitten. Op een gegeven moment viel haar moeders hoofd op haar schouder. Het bracht een glimlach op haar gezicht. Dit was haar welverdiende rustmoment.
Uren later werd haar moeder weer wakker. Lynn had geen vin verroerd sinds dat moment en was een beetje blij dat ze weer wat kon bewegen. 'Lekker geslapen? Zal ik wat te eten voor je halen en wat koffie, daar knap je vast van op.' Lynn liet een glimlach aan haar moeder zien. Ze meldde nog dat ze over een paar minuten terug zou zijn, waarna ze op pad ging. Voor haarzelf zou ze alleen koffie halen. Ze zou toch geen hap door de keel krijgen op het moment.
In de rij voor de kantine trilde haar mobiel. Een bericht? Ze pakte haar mobiel uit haar broekzak en begon te lezen. EEn glimlach verscheen ongemerkt op haar gezicht. Ze begon te typen en stuurde uiteindelijk het volgende bericht: "Toch nog een pauze genomen? Rustgevend niet? Ik ga graag naar de eventuele piketmeldingen. Tot zondag en nog een fijne avond. Lynn."

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Inmiddels was het weekend bijna voorbij. De laatste dag was aangebroken: zondag. Op deze dag zou Sem piketdienst hebben en moest hij dus al om zeven uur opstaan. Het was inmiddels negen uur, maar Sem had nog geen enkele melding gekregen en hij zat dan ook op zijn kantoor met een kop koffie in zijn handen. Hij had vanmorgen vroeg gedoucht en zat er nu helemaal klaar bij om weg te gaan. Een super net pak en schoenen, een duur horloge en zijn haar netjes gedaan. Helaas was dat nog nergens voor nodig geweest. Als hij hier in zijn boxer zat, zou niemand het toch merken. Behalve dat Lynn dadelijk zou komen als het goed was. Ze had positief gereageerd op zijn bericht en Sem keek er enigszins naar uit dat ze zou komen. De afgelopen dagen had hij goed gegeten en had hij veel gerust. Hij zag er zelfs een stuk beter uit. Lynns advies was voor hem erg nuttig geweest en daardoor had hij gedaan wat ze gezegd had. De afgelopen dagen had hij veel ongezond eten op, maar dat had hem enigszins een boost gegeven die hij nodig had. Veel suiker en zout om alles weer op pijl te krijgen. Hij had immers weken enorm slecht gegeten, waardoor hij erg veel afgevallen was.
Sem stond op en liep naar beneden naar de keuken om koffie te pakken en wat tosti's te maken. Dat zou een heerlijk ontbijt zijn. Hij had de smaak te pakken om zijn oude hobby weer op te pakken: koken. Hij bakte daarom wat bacon bij de tosti's en zou straks voor Lynn ook wel wat maken als ze dat wilde. Ze moest natuurlijk eerst nog komen, maar dat zou vast zo wel zijn. Sem had niet echt een tijd doorgegeven, maar ze zou vast wel helder na kunnen denken om te weten dat ze rond negen uur aanwezig moest zijn.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn had ook zaterdag in het ziekenhuis gespendeerd en was in de avond naar huis gegaan. Ze moest immers goed slapen voor zondag. Niet dat dit echt was gelukt. Maar ze was mentaal gezien al iets beter. Alles wat haar van de buitenkant slecht uit liet zien zou ze wegwerken met make-up. Haar haar had ze gewassen met een vanille-shampoo, deze gebruikte ze altijd als ze zichzelf echt even wilde verwennen. Ze had haar grijze mantelpak met broek aangetrokken en dit keer iets lagere hakken uitgekozen. Net wat handiger. Voordat ze wegging pakte ze nog haar tas waarin haar spullen, onder andere haar laptop, in zaten.
Buiten gooide ze haar tas in haar fietsmand. No way dat ze ging lopen, maar voor het openbaar vervoer was het te kort. Dus besloot ze te fietsen. Ook leuk. Het duurde niet heel lang, een half uurtje. Hierdoor was ze rond kwart over negen bij Sem's huis. Voor de poort van zijn enorme landgoed belde ze aan. Nu was het een kwestie van wachten totdat hij open zou doen.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De tosti's waren klaar en Sem glimlachte even. Hij nam wat curry en nam een grote hap van de eerste tosti die hij gemaakt had. Vervolgens keek hij op toen de bel ging en hij maakte de deur open voor Lynn die er eindelijk was. Hij liep met zijn tosti's naar de deur en opende de voordeur. Net had hij immers de poort geopend. Sem gaapte even en zwaaide naar Lynn die naar binnen gelopen kwam. 'Goedemorgen!' Riep hij naar haar en hij nam nog een hap van de tosti. 'Ik heb binnen ook tosti's voor jou staan. Kom maar binnen. We kunnen dan gelijk even kijken naar de meldingen, maar heb tot nu toe niets gekregen.' De jonge advocaat glimlachte even en keek naar Lynn die op de oprit liep. Sem was blij dat ze er was. Vandaag zou vast gezellig worden. Sem hoopte eigenlijk dat hij geen meldingen kreeg en dus eigenlijk een dagje vrij zou hebben. Dan zou hij nog meer uit kunnen rusten en kon hij Lynn misschien wat beter leren kennen. Als hij nadacht kende hij Lynn helemaal niet en dat was toch raar als hij wilde dat ze bij hem stage kwam lopen. Althans, dat deed ze nu al. Sem wist helemaal niets van haar en dat maakte hem best wel verdrietig. Hoe kon je nu zo met mensen omgaan?
De jonge advocaat liep terug naar de keuken en liet de deur open. Lynn zou deze wel dicht weten te doen en de weg vinden naar de keuken. Dat was niet zo enorm moeilijk. Onderweg at hij zijn tosti op en in de keuken zette hij het lege bordje neer om vervolgens zijn koffie op te drinken. Hij was enorm benieuwd hoe het nu met Lynn ging. Ze had natuurlijk best wat heftig nieuws te verwerken met betrekking tot haar vader. Sem kon het zich slecht herinneren wat er in zijn leven gebeurd was. Hij was immers erg jong geweest toen en die gebeurtenis was nu bijna twintig jaar geleden. Het was daardoor niet meer dan logisch dat hij het allemaal even kwijt was.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn liep over de oprit richting het huis met de fiets aan haar hand. Ze zwaaide terug. Sem leek heel vrolijk, in ieder geval voor zijn doen. Ze hoopte dat ze vandaag veel kon gaan doen, zodat ze wat afleiding zou krijgen. Ze vond het dan wel een beetje jammer dat er nog geen meldingen waren binnen gekomen. Maar ach, dat zou best nog wel kunnen komen. Lynn parkeerde haar fiets voor het huis en deed deze uit gewoonte op slot. De sleutel deed ze in haar jaszak.
Eenmaal binnen herinnerde Lynn zich weer hoe groot het hier eigenlijk was, en dat ze de vorige keer hier verdwaald was geraakt. Alleen al daardoor had ze extra goed onthouden waar alles was. Zo kon ze ook de weg naar de keuken vinden. 'Goedemorgen,' begroette Lynn de advocaat. Ze keek even naar de tosti's. Het verbaasde haar dat hij daadwerkelijk zijn eigen eten had gemaakt, en dan nog wel tosti's. Dat is toch een level hoger dan een boterham. 'U ziet er vrolijk uit vandaag.' Lynn glimlachte een beetje. 'Weer iets heel anders dan de kantoor-Sem die ik ken.' Grinnikte ze. Zonder dat ze het door had noemde ze hem bij zijn naam. Ze schrok er zelf een beetje van. 'Oh, sorry. Dat was onbeleefd. Het ging een beetje vanzelf...' Op Lynn's gezich was te lezen hoe ongemakkelijk ze het vond. Ze was ook zo lekker handig af en toe.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Hij zette zijn bord op het aanrecht in de gootsteen en keek op zijn horloge. 'Dat is voor de schoonmaakster. Die komt vanmiddag.' Hij glimlachte even in zichzelf en dronk zijn koffie vervolgens op. Daarna keek hij naar Lynn die er nu ook was en glimlachte weer. 'Oh ja, ik heb goed kunnen slapen, dus ben heerlijk uitgerust.' Legde hij haar uit terwijl hij even naar haar keek. 'Laten we naar het kantoor gaan. Volg mij.' Hij liep naar boven toe om daar naar zijn kantoor te gaan. 'Oh wat maakt het uit Lynn. Ik ben echt nog geen oude lul van vijftig plus die je bij zijn achternaam moet noemen. Noem me alsjeblieft gewoon Sem, daar ben ik toch nog wel jong genoeg voor?' Wist ze eigenlijk wel hoe jong hij was? Of zag hij er gewoon heel oud uit? Misschien vond ze het nodig vanwege zijn "status" of iets in die geest om hem bij zijn achternaam te noemen. Wellicht dat het contact tussen hen toch beter zou verlopen als ze het wel luchtiger en informeler hielden. Althans, dat was Sems visie op dit hele gebeuren.
Hij liep zijn gigantische kantoor binnen en ging achter zijn grote bureau zitten. Alles zag er zo extreem luxe en duur uit, maar voor Sem was het opnieuw de normaalste zaak van de wereld. Hij was er immers allang aan gewend en hij wilde niets anders meer. Ook op dit vlak vergat Sem vaak dat hij een hoop geluk had en dat het niet zomaar iedereen zo kwam aanwaaien als bij hem het geval was. Hij zette zijn Apple computer aan, het beeldscherm was namelijk uitgevallen, en hij keek naar zijn mails. 'Helaas nog steeds geen melding. Wil je overigens wat drinken? Ben dat helemaal vergeten te vragen.'

Kantoor:

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld