Paran0id schreef:
Liam:
Hij verstrengelde hun vingers, en ging wat dichter tegen haar aanliggen. Zijn arm lag nog steeds om haar heen. Liam begon ook weer moe te worden. Zijn benen voelden nog steeds erg zwaar aan van het rennen. Hij sloot zijn ogen. Maar in slaap vallen, dat kon hij niet. Beelden van vroeger flitsten door zijn hoofd. Zijn vader die hem lachend aankeek terwijl hij vastgeketend zat in de kelder. De brief die hij nog steeds bij zich had. De bange blik van zijn kleine zusje nadat hij de bewaker in het instituut aangevallen had. De pijn die hij had gevoeld als zijn vader weer eens dronken was en vond dat Liam wat verkeerd had gedaan. Het zweet brak hem uit. Hij haalt diep adem en opent zijn ogen. Zo voorzichtig mogelijk gaat hij overeind zitten. Liam wilde Kate niet wakker maken. Het was maar een droom. "Het was niet echt.." mompelt hij bijna onverstaanbaar tegen zichzelf. "Het was alleen maar een droom.. Hij is weg, en zal ons nooit meer pijn kunnen doen." Hij haalt een hand door zijn warrige haar. "Verdomme." zucht hij zacht. Carter had ook gelijk, hij moest zijn leven gewoon weer oppakken, en zijn vader niet alles laten beïnvloeden. Maar dat lukte hem gewoon niet. Wat hij ook deed, waar hij ook was. Altijd werd hij er weer aan herinnerd in zijn hoofd. En hij wist niet wat hij ertegen kon doen. Even kijkt Liam weer naar Kate, die gelukkig nog aan het slapen was. Hij moest nu wel echt gaan slapen. Anders was hij morgen weer net zo kapot als vandaag. 'Niet druk maken en gewoon gaan slapen sukkel' gaat door zijn hoofd. 'Gewoon aan andere dingen denken.' Hij gaat weer dicht naast haar liggen en sluit zijn ogen. Dit keer zijn de nare herinneringen gelukkig uit zijn hoofd verdwenen, en hij valt in slaap.
ts?
Liam:
Hij verstrengelde hun vingers, en ging wat dichter tegen haar aanliggen. Zijn arm lag nog steeds om haar heen. Liam begon ook weer moe te worden. Zijn benen voelden nog steeds erg zwaar aan van het rennen. Hij sloot zijn ogen. Maar in slaap vallen, dat kon hij niet. Beelden van vroeger flitsten door zijn hoofd. Zijn vader die hem lachend aankeek terwijl hij vastgeketend zat in de kelder. De brief die hij nog steeds bij zich had. De bange blik van zijn kleine zusje nadat hij de bewaker in het instituut aangevallen had. De pijn die hij had gevoeld als zijn vader weer eens dronken was en vond dat Liam wat verkeerd had gedaan. Het zweet brak hem uit. Hij haalt diep adem en opent zijn ogen. Zo voorzichtig mogelijk gaat hij overeind zitten. Liam wilde Kate niet wakker maken. Het was maar een droom. "Het was niet echt.." mompelt hij bijna onverstaanbaar tegen zichzelf. "Het was alleen maar een droom.. Hij is weg, en zal ons nooit meer pijn kunnen doen." Hij haalt een hand door zijn warrige haar. "Verdomme." zucht hij zacht. Carter had ook gelijk, hij moest zijn leven gewoon weer oppakken, en zijn vader niet alles laten beïnvloeden. Maar dat lukte hem gewoon niet. Wat hij ook deed, waar hij ook was. Altijd werd hij er weer aan herinnerd in zijn hoofd. En hij wist niet wat hij ertegen kon doen. Even kijkt Liam weer naar Kate, die gelukkig nog aan het slapen was. Hij moest nu wel echt gaan slapen. Anders was hij morgen weer net zo kapot als vandaag. 'Niet druk maken en gewoon gaan slapen sukkel' gaat door zijn hoofd. 'Gewoon aan andere dingen denken.' Hij gaat weer dicht naast haar liggen en sluit zijn ogen. Dit keer zijn de nare herinneringen gelukkig uit zijn hoofd verdwenen, en hij valt in slaap.
ts?



0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 


19