Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg| Be aware there's a monster inside!

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan bedankte haar voor het deken, het was immers een koude nacht. "Ik kan het zelf ook niet geloven, maar ik ben zo blij dat het nu voorbij is." Zijn ogen straalden van geluk. Niet langer hoefde hij zichzelf constant in toom te houden. Hij zou zijn nachten niet meer in de oost-toren moeten doorbrengen. Zijn leven zou nu zoveel aangenamer worden.
"Dit betekent dat wij... dat er tussen ons....ware liefde het klinkt nog altijd als iets wat enkel in sprookjes hoort te gebeuren." Hij zuchtte opgelucht en staarde naar de sterrenhemel. Hoe zou zijn leven nu verder gaan? Wat moest hij met Ophelia aanvangen? Hoe zou hij haar dit allemaal uitleggen? Dit moment draaide niet om haar. Op dit moment ging het enkel om Ariel, Ariel en hij, samen aan de rand van het bos met enkel de maan en sterren als hun getuigen.
"Misschien kunnen we, wat je daarnet deed nog eens doen? Ik kan me niet voorstellen dat leeuwenlippen zo aangenaam zijn om te kussen." Hij keek haar doordringen aan en leunde voorzichtig met zijn hoofd naar voren. Aarzelend kuste hij haar, wachtend op hoe ze zou reageren.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;ik liet me langzaam op de grond naast hem zakken en ik legde mijn benen in kleermakerszit neer en legde mijn handen op mijn kuiten en ik volgende zijn blik naar boven, naar de sterren. ik haalde diep adem en ik sloot mijn ogen en liet alles wat er net gebeurd was tot me doordringen, ik had mijn leven geriskeerd.. voor hem, zoals het beest zei; een man die mij als vuil behandelde en me enkel alleen aandacht gaf wanneer hij me nodig had een man die misbruik van me maakte. Ik haal diep rillerig adem en ik leg mijn hoofd even in mijn handen en ga met mijn handen door mijn haren. Ik slikte en keek opzij naar
hem en toch kwam er een glimlach op mijn gezicht, hij was er nog.. en hij hield van me.. hij had het zelf gezegd! En kon het nu niet meer terug nemen! “juist ja, ware liefde..” zei ik zachtjes, ik grinnikte even zachtjes en schud ongelovig mijn hoofd.. “Ware liefde, tussen ons..” mompelde ik en keek even moeilijk bij
het idee.. en Opheila dan? Zijn verloofde.. zijn liefde. Opnieuw voelde ik steken in mijn hart maar negeerde dat maar nu even voor dit moment, want hij was nu bij mij en blijkbaar was er ware liefde in het spel. Ik keek op toen ik zijn stem opnieuw hoorde en daarna zijn lippen op de mijne voelde, ik haalde diep adem en reageerde eerst niet, kon ik dit wel doen? Deze man was iemands verloofde! Hij had iemand ten huwelijk gevraagd! Ik slik en voelde toen ik iets mij wat alles goede maakte. Ik ging mee met dit gevoel en legde zachtjes mijn hand op zijn wang en zoende met hem mee.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hun kus werd heviger, intenser. Rowan had het niet makkelijk terwijl hij met zijn ene hand rond haar middel sloeg, maar met zijn andere het deken rond hem moest vast houden. Wilde hij verder gaan, ja en nee. Ja, omdat dit geweldig voelde. Nee, omdat hij erg uitgeput was en Ophelia thuis op hem wachtte. Het schuldgevoel bleef aan hem knagen. Uiteindelijk trok hij zijn lippen terug. "Ik moet jammer genoeg gaan. Er zijn thuis nog dingen die ik moet regelen. Is het ok als ik mijn fiets een andere keer kom ophalen. Een nachtwandeling is precies wat ik nodig hebben, om alles even op een rijtje te zetten, slaapwel Ariel." Hij drukte een laatste kus op haar voorhoofd en verdween in de nacht. Gelukkig waren er nauwelijks mensen op straat, anders zouden ze hem wel raar aankijken, een man die niets anders droeg dan een deken. Hij vroeg zich af hoe laat het was, hoeveel uren hij nog zou kunnen slapen. Hij had er geen zin in, maar morgen zou hij weer gewoon aan het werk moeten, alsof er niets was gebeurd.
Er brandde een abnormaal grote hoeveelheid lichten in het landhuis toen hij aankwam. "Rowan, waar was je en wat heb je aan? Ach laat ook maar. Het is Darius, hij stortte plots in elkaar. Ik weet niet hoe lang hij nog zal leven, maar hij verbiedt me een ambulance te bellen. Hij wilt je spreken." Ophelia trok hem mee naar binnen, naar één van de logeerkamers. Daar lag Darius. Zijn huid was vaal en zijn ogen staarden in de verte. Hij zag er allesbehalve gezond uit, maar glimlachte toch toen Rowan binnen kwam.
"Ophelia, zou je ons even alleen kunnen laten?" Zijn stem klonk zwak. Ophelia knikte en sloot de deur achter zich.
"Dus de vloek is verbroken. Ik wist wel dat het Ariel was."
"Darius wat is er met je gebeurd en hoe weet je dat van de vloek?"
"Wel jullie dachten toch altijd dat Camille de vloek had uitgesproken, dat was niet waar. Het was Giselle, het meisje waarmee hij uiteindelijk trouwde. Ze was jaloers omdat Warren nooit zoveel van haar als van Camille zou houden. Ze voelde zich verraden en dit was haar manier van wraak. Haar broers kregen al snel medelijden met Warren en zijn familie. Ze kregen het voor elkaar de vloek zo aan te passen dat hij ongedaan kon worden gemaakt, maar het kwam met een prijs. De Northwood jongens zouden voor altijd verbonden zijn aan het beest. Wanneer het beest stierf, sterft ook de Northwood jongen, maar het is een prijs die ik met veel plezier betaal."
Rowan greep zijn beste vriend vast. "Nee, Darius, je mag niet sterven. Ik verbied het! Als ik dit had geweten, dan had ik haar nooit...dan was ik gewoon het beest gebleven."
"Daarom heb ik het niet verteld. Rowan je kunt eindelijk gelukkig zijn, dat is ook wat ik wil."
"Maar ik wil dat je leeft. Hoe kan ik gelukkig zijn, zonder mijn beste vriend aan mijn zijde."
"Ariel zal je gelukkig, maken daar ben ik zeker van. Je was een goede vriend Rowan. Je toont jezelf niet aan veel mensen, maar ik kende je en het was een eer je gekend te hebben." Een laatste hoestbui. Rowan zag hoe het leven uit hem vloeide. Huilend legde hij zijn hoofd op de borst van zijn dode vriend.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
ik voelde een koude rilling door me heen gaan alsof er iets slechts aan zat te komen, ik liet Rowan langzaam los toen hij zich terug terug en ik keek hem aan en glimlachte zwak, "Juist, Opheila.." zei ik zachtjes en ik knikte en ik sloot mijn ogen op het moment dat ik zijn lippen op mijn voorhoofd voelde, "Doe voorzichtig.." mompelde ik en ik stond op en liep terug naar huis waar ik in het donder op de bank ging zitten. ik staarde voor me uit en alle spanning kwam eruit waardoor ik begon te huilen, ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en bleef een tijdje zo zitten, na een uurtje stond ik op en liep ik naar boven waar ik in bed kroop en gelijk in een diepe slaap zakte, wat ik niet wist was dat mijn raam nog open stond UGH UGH.

sorry, kort.. geen idee wat ik hier op moest reageren :x

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan ontwaakte op het bed waar Darius eerder nog op had gelegen. In plaats daarvan lag er een briefje waar op stond dat Ophelia een kist had laten halen en hem daarin gelegd had. Rowan voelde zich afschuwelijk. Hij sleepte zichzelf de douche in, hopend dat, dat zou helpen, maar nee. Zelfs de geur van een heerlijk ontbijt kon zijn stemming niet verbeteren. Ophelia probeerde hem eerst nog op te vrolijken, maar zelf kende ze Darius ook al zo lang. Voor beiden was het een neerslachtige dag. "Wanneer houden we de begrafenis." Met tegenzin lepelde Rowan zijn eten naar binnen.
"Liefst vandaag nog, als je dat aankan."
Rowan knikte. Hij wilde dit liefst ook zo snel mogelijk achter de rug hebben.
"Ik heb zijn ouders al ingelicht. Normaal zijn ze al op weg naar hier. Ik zal wel eten gaan kopen, zorg jij voor de inkleding." Rowan knikte. Ophelia gaf hem een knuffel, fluisterde dat alles wel ok zou komen en vertrok. Rowan ging naar de schuur en haalde daar een schup. Darius zou het liefst in de tuin begraven worden waar hij zijn hele leven in had gespeeld en later gewerkt. Rowan wist dat, de appelboomgaard zijn favoriete plek was geweest. De bomen hingen vol bloesems. In het midden begon Rowan met het graven van een diep gat.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
ik viel al snel in slaap en de volgende dag begon al snel, ik stond op en ging naar de douche waar ik rustig even mijn haren waste, ik haalde diep adem en bedacht me dat ik vandaag pas laat les had en lachte even bij het idee om bij Rowan langs te gaan. ik droogde me af en deed wat kleding aan, een jurkje was het was vandaag heerlijk weer! ik glimlachte en at beneden even snel een appeltje voordat ik de deur uit ging, ik sprong op mijn fiets en ging in de richting van het land goed. daar aangekomen zette ik mijn fiets tegen het hek aan en liep richting de tuin om eerst Darius gedacht te zeggen, ik keek rond maar zag hem nergens een koude rilling ging door me heen. ik slikte en beet op mijn onderlip.. dan maar opzoek naar Rowan, ik hoefde niet ver te zoeken want hier vond ik hem gravend in de appeltuin, "hi.." zei ik zachtjes en ik ging tegen 1 van de appelbomen staan en keek hem fronsend aan, hij zag er niet uit.. "gaat het wel?" ik zette een stapje dichterbij.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan was diep in gedachten verzonken. Hij merkte niet eens op dat Ariel naar hem toe kwam gewandeld en tegen een boom aanleunde. Hij schudde zijn hoofd toen ze vroeg hoe het met hem ging. Hij had zich proberen sterk te houden, maar nu druppelden de tranen in het gat dat hij aan het graven was.
"Darius is dood en dat is mijn schuld." zei hij snikkend. Als hij de spade niet als ondersteuning had gehad, was hij waarschijnlijk door zijn benen op de grond gezakt. Tranen liepen over zijn gezicht. Hij was aan het snotteren, het zag er niet uit. Zoals hij er nu bijliep leek het onmogelijk dat er ooit een beest in hem had gehuisd.
"Hij was mijn vriend, mijn beste vriend en ik heb hem vermoord." Hoewel hij zich niet bewust was van wat het verbreken van de vloek teweeg zou brengen, voelde Rowan zich extreem schuldig.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
ik keek naar hem en fronste eventjes licht, wat moest ik nu doen? Rowan had al een aantal keer duidelijk aangegeven dat hij niet van het lichamelijk contact was maar nu op dit moment zou ik hem het liefste vast pakken. ik slikte even en liep dan rustig in zijn richting en pakte eerst alleen zijn hand vast en kneep er zachtjes in en keek in zijn ogen en veegde dan zachtjes met mijn andere hand de tranen van zijn wangen af en kijk hem niet anders dan liefdevol aan. "wat s er gebeurd?" vraag ik zachtjes en ik voel mezelf toch ook verdrietig worden door dit nieuws, Darius was een goed man, een vriendelijke, vrolijke man en dat hij nu overleden is maakte mij verdrietig. ik slikte even om zelf niet te gaan huilen en haalde even diep adem. "vertel eens rustig wat er gebeurd is..." zeg ik zachtjes en ik blijf zijn hand stvig vast houden in de mijne en kijk recht in zijn ogen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan haalde diep adem en probeerde tot rust te komen zodat hij Ariel kon uitleggen wat er exact was gebeurd. "Darius stierf doordat de vloek was opgeheven. Hij wist dat het zou gebeuren, maar heeft het altijd geheim gehouden, omdat ik het anders niet zou doen. Nu is het te laat. De begrafenis is vanavond bij zonsondergang. Ik denk wel dat hij zou willen dat je erbij bent." Eigenlijk was ook Ariel de reden van zijn dood. Moest ze zich nooit voor die job hebben aangemeld, moesten ze elkaar nooit hebben ontmoet dan was dit nooit gebeurd. Toch nam Rowan de schuld geheel op zich. Hij kende Darius het langst. Hij had dit moeten zien aankomen.
Het zou wel gecompliceerder worden als zowel Ariel als Ophelia de begrafenis bijwoonden, al hadden ze beiden recht er te zijn. Hij had zijn verloofde nog niet verteld over Ariel, gezien de huidige omstandigheden. De dood van Darius maakte haar al overstuur genoeg. Om nu nog dit erbij te brengen, dat kon hij haar niet aandoen, maar het geheim houden? Was dat dan wel de juiste keuze?

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
Ik voel een schuld gevoel door me heen trekken als hij verteld wat er is gebeurd en ik slik en bijt hard op mijn onderlip waardoor hij begin te bloeden. Ik haal diep adem en voel mn adem trillen. 'Dus als ik.. als ik de vloek niet had verbroken..' mompel ik zacht tegen mezelf en ik kijk voor me uit naar het gat dat hij had gegraven. 'Ja.. ja ik.. ik eh.. ik zal er zijn' stotter ik wat in de war en ik kijk op als ik een vrouwen stem hoor. 'Liefje! Rowan lieveling!' Ik haal een wenkbrauw op en ik kijk rowan even vragend aan maar zie al snel aan zijn blik dat hij het niet verteld heeft. Ik laat snel zijn hand los en zet een paar stappen bij hem vandaan en kijk toe hij ze hem een knuffel geeft en voel een stukje in mij jaloers en kwaad worden. Ik haal diep adem en kijk weg, ik wil niet zien hoe ze hem half aflebberd. Hij had er dus voor gekozen niks te zeggen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ophelia ben je nu al terug?" Rowan had er geen idee van dat er al zoveel tijd was gepasseerd. "Je herinnert je Ariel nog wel. Ze was ook goed bevriend met Darius, daarom heb ik haar uitgenodigd." Ophelia knikte begripvol. "Een vriend van Darius, is een vriend van mij. We zijn allemaal erg aangedaan door zijn plotse dood. Ik weet dat hij niet zou willen dat we om hem huilen en gewoon blij moeten zijn om de momenten die we samen hebben beleefd, maar het is voor ieder van ons moeilijk." Ophelia richtte zich terug op Rowan. "Schat zou je in de keuken willen helpen. Je weet dat ik niet zo'n keukenprinses ben. Ariel we kunnen alle helpende handen gebruiken. Zou je mij misschien met de tafelschikking en bloemstukken kunnen helpen, of heb jij nog iemand in de keuken nodig Rowan?" Rowan wist niet wat het veiligst was. Hij samen met Ariel, of Ophelia samen met Ariel.
"Ik kan het best alleen aan." besliste hij uiteindelijk. Ophelia liet het dan niet merken, maar Rowan wist dat ze jaloers was. Hoe meer tijd hij in haar bijzijn met Ariel doorbracht, hoe groter die jaloezie zou worden. "Staan de boodschappen al in de keuken." Ophelia knikte. Rowan liet de schup in de grond steken en wandelde naar binnen.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
ik haalde een hand door mijn haren en bekeek haar even goed, ik wist niet goed wat ik met deze situatie aan moest en wiebelde wat ongemakkelijk op mijn voeten en keek even naar Rowan en voelde ergens toch mijn hart breken, ik wist best waarom hij dit deed. maar toch deed het pijn, ik zuchtte zachtjes en keek terug naar Opheila en knikte, "ik wil je gerust helpen" zei ik dan zachtjes en ik keek even naar darius zijn grote bloemen tuin en ik zuchtte zachtjes en veegde snel mijn tranen weg en merkte niet echt op dat Rowan was weggelopen. ik keek op en beet even op mijn onderlip en ging toen met Opheila mee om te beginnen aan de bloemstukken,

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het koken was een goede afleiding, zelfs al was het een maaltijd voor op de begrafenis van zijn vriend. Hij vond het fijn zich te kunnen focussen op het snijden van groenten in plaats van alle andere problemen die zijn hoofd vulden. De gasten arriveerden sneller dan hij had verwacht. Liefst had hij nog een tijdje alleen in zijn keuken gestaan. Condoleanties werden uitgewisseld. Na een hapje en een drankje verzamelde iedereen zich buiten. Rowan droeg samen met enkele van Darius jongere broers en vrienden de kist. Darius was niet gelovig. Er kwam dus ook geen priester, maar verschillende vrienden en familieleden namen het woord. Ook Rowan vertelde over de vriendschap tussen hem en Darius. Hij vertelde over Darius favoriete bloem, de zonnebloem die net zoals hem altijd de zon opzocht, altijd het positieve van de situatie in probeerde te zien. Toen de kist in de aarde werd gestoken, rolden enkele tranen over zijn wang. Er waren wel meerdere aanwezigen die het niet droog hielden. Hij depte ze vlug weg met zijn zakdoek. Darius zou niet willen dat hij huilde. Darius zou willen dat hij glimlachte en gelukkig was. Hij keek naar Ariel en Ophelia. Met wie van hen zou hij echt gelukkig zijn? Als hij de vloek zou geloven, was het Ariel, maar in werkelijkheid was hun relatie gebouwd op constante ruzie en woordwisselingen. Zou zoiets kunnen blijven bestaan? Ophelia en hij hadden ook hun geschillen, maar die waren op één hand te tellen. Het graf werd toegedekt. Er werden verschillende zaden over uitgestrooid en Rowan was er zeker van dat daaruit de mooiste bloemen in de tuin zouden ontspruiten.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
samen met Opheila maakte ik een aantal bloemstukken, iets wat ik nog nooit had gedaan maar wat ik had gemaakt kon er mee door. ik beet op mijn onderlip en probeerde oogcontact zoveel mogelijk te ontwijken maar kon dit niet vermijden en glimlachte soms maar een beetje in haar richting en slikte. al snel hoorde we auto's o de panden van grind rijden en ik haalde een hand door mijn haren, het zou niet lang meer duren tot wij met z'n alle afscheid zouden gaan nemen van Darius. ik hield mij tijdens de Condoleanties wat op de achtergrond ik was een vreemde voor iedereen behalve Rowan en Opheilia, ik vroeg me op bepaalde momenten tijdens de plechtigheid af wat ik hier eigenlijk deed. ik slikte en voelde een traan over mijn wang rollen toen ik de kist langzaam de grond in zag zakken en ik haalde diep trillerig adem en deed een stap achteruit toen iemand mij een zakdoek toereikte, ik schudde eigenwijs mij hoofd en bleef met een hand voor mijn mond en traanogen naar Darius zijn laatste rustplaats staren. langzaam verdween iedereen, sommige gingen naar binnen sommige hoorde ik met hun auto van het landgoed afrijden en ik? ik bleef staan waar ik stond, zo lang dat ik de enige was. langzaam werd het donker en de oude lantaarnpalen tussen de prachtige bloemen in gingen aan. ik haalde diep adem en keek even om me heen en slikte, ik had geen besef van de tijd meer maar hoorde na maten van tijd de lucht rommelen en begonnen druppels op mijn haren en kleding te vallen. ik verroerde geen vin en beet op mijn onderlip. "wat moeten we nou zonder jou Darius?" zei ik zachtjes en hoorde in de verte een deur open gaan, vast een gast die naar huis vertrok. het begon langzaam harder te regenen maar ik bleef staan waar ik haast de hele middag al stond.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Na de plechtigheid vond er binnen een diner plaats. Daarna nam iedereen afscheid en vertrok naar huis. Rowan was nog lange tijd bij Darius graf blijven staan. Toen enkel hij en Ariel overbleven, vroeg hij haar of ze mee naar binnen kwam. Ze reageerde niet. Het was alsof zijn woorden niet tot haar doordrongen. Hij probeerde het nog een aantal keer, maar ze bleef staan. Wie was hij om haar tegen te houden. Rowan ging naar binnen en nam aan dat ze later ook naar binnen zou komen. De tijd verstreek, het huis werd leger en leger. Rowan was Ariel uit het oog verloren, omdat hij constant met zijn gasten bezig was. Ondertussen was het beginnen regenen. Pas toen iedereen weer naar huis was en Ariel nergens te bespeuren ging Rowan naar het graf. Daar stond ze nog altijd op dezelfde positie, helemaal doorweekt. Gelukkig, had hij een paraplu meegenomen.
"Ariel kom mee naar binnen, anders wordt je nog ziek." Hij hield de paraplu boven hen beiden, niet dat het voor haar veel verschil zou uitmaken. "Neem een warm bad. Ik zorg wel voor droge kleren." Hij nam haar vast bij haar schouder en trok haar zachtjes weg van het graf. "Je kunt Darius altijd morgen nog komen bezoeken, maar je moet nu echt mee naar binnen."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld