Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Walging was bij hem te bekennen bij het aanzien van de schade die Addison aan had gericht. De jongen was geen standaard persoon, zeker niet, en Jack had zo zijn problemen met hem gehad. Momenten waarop ze beide op het punt hadden gestaan om elkaar te vermoorden waren vaker voorgekomen dan men kon verwachten. Maar een dood als deze wenste hij niemand toe; tenminste had hij de plicht om het snel en pijnloos te maken. Niet de drang om zijn slachtoffer langzaam leeg te laten bloeden, het kenmerk van het leegzuigen nog weggelaten. Haar blik verafschuwde hij tevens net zo erg, zodra ze met haar hand het bloed afkomstig van de jongeman van haar mond wegveegde, alsof het niets was.
"Die lijst zal intussen dan wel steeds groter zijn geworden," mompelde hij haar met een lichte, hese stem toe, hoewel hij oogcontact vermeed. Zijn concentratie was volop naar Gabriel gericht. De jongen zat hem aan te kijken alsof hij seconden geleden een geest had gezien, zijn ogen wat vergroot. Geen van de beslissingen die Jack vaak hoefde te maken als het aankwam op de groentjes. Nu had ze hem geen andere keuze nagelaten dan het op de harde manier aan te moeten pakken.
"Waar wacht je nog op, Waincroft? Geef me de verdomde telefoon."
Doordringend zat hij te wachten, nog altijd in de deuropening van de kamer, tot Gabriel besloot om toe te geven. Langzaam maar zeker kwam hij op hem afgestapt. Rollend met zijn ogen bij het horen van zijn woorden, al hoorde Jack geen protest uit zijn mond komen. En maar goed ook. Hij was niet in de stemming om hem over te moeten halen en iets zei hem dat het zo goed als op zijn voorhoofd geschreven stond.
Hij zuchtte nogmaals diep, voor hij de telefoon aannam en gelijk doorbelde naar het eerste nummer wat hij tegenkwam. Nick's Pizza, zoals het luidde. Misleidend en nutteloos, noch een maatregel om misbruik te voorkomen. Buitenstaanders zouden het opvatten als een grap of simpelweg onzin. Voor hen was het een waardige manier om het zoeken naar het goede telefoonnummer moeilijker te maken, enkel en alleen voor de indringers en.. well, mensen zoals Addison.
Bij het horen van de stem in zijn oren veranderde zijn houding gelijk. Zijn schouder leunend tegen de rand langs de muur en zijn blik na een tijdje bij Addison gebleven. Het kwam hem bekend voor, desondanks het een hele tijd was geweest sinds het ervan was gekomen. De noodzaak om zijn 'baas' erbij te betrekken was weliswaar bij de meeste gevallen niet nodig. In tegenstelling tot de rest had het meisje voor hem alles gedaan wat haar verboden werd.
"Jack, I assume?" werd er luid gesproken. "What's the problem?
"You already know what the problem is, Semion. Just skip the act," antwoordde Jack stug, wrijvend in zijn ogen in de pogingen om zichzelf wakker te houden. Zijn gevoel zei hem dat hij elk moment in slaap kon vallen. Eerlijk gezegd begon hij het haast te geloven, terwijl hij het weigerde te laten gebeuren. De lol gunde hij haar niet na wat ze hen allemaal geflikt had. Kil vervolgde hij dan ook zijn uitspraken alvorens zijn verwachtingen werkelijkheid werden.
"It's time to switch plans. She won't listen."
"Alright then. We'll see about that." Gelach klonk in zijn oren. Zonder meer eerder uit gewoonte, wist Jack te vertellen. Mogilevich was geen man die zomaar met iemand de gek aanstak. Nee, zelfs uit zijn zogenaamde amusatie wist hij de ergernis af te leiden. Hij was niet de enige geweest die zich eraan stoorde om gehinderd te worden, zelfs bij onbelangrijke plannen.
"Put me on speaker."
Met enkel een druk op de knop klonk nu zijn ijzige stem door de kamer. Nu leeg, met het levenloze lichaam van Vince op de grond. Jack gunde het bloedbad geen extra blik en liet haar niet uit zijn oog, de iPhone rustend in zijn handen. Zijn armen langs zijn lichaam. Hij deed geen poging om het aan haar te geven of het voor zich uit te houden. Enkel zijn verlangen naar het einde van het gesprek om vervolgens terug te keren naar de rust die hij al dagen mis had gelopen, drong tot hem door. De rest was een grote waas geworden.
"Dus, Addison Hale, is het niet? Een eer om je te ontmoeten, al is het een schande dat het op deze manier moet. Ik zou je anderszins willen vragen wat je bij mijn mannen brengt, maar het lijkt me vrij duidelijk dat zowel jij als ik weet hoe het daarmee zit."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison vond het gek dat Jack niet kwaad werd om wat ze gedaan had. Ze had verwacht opnieuw een preek van hem te krijgen zoals ze kreeg bij het meisje dat ze een aantal uren geleden vermoord had. Was hij niet boos omdat de jongen die ze vermoord had al misdaden had verricht? Hij was boos bij het meisje omdat ze een onschuldig meisje was, maar dat was de jongen niet. Hij was alles behalve een onschuldig persoon. Bovendien had hij Addison gemarteld, ze vond dat ze het recht had haar vampieren tanden in zijn nek te zetten. Jack mocht er van denken wat hij wilde, het maakte Addison niets uit. Helemaal niets. Bij het meisje had ze zich schuldig gevoeld, maar bij de jongen niet. Helemaal niet zelfs, ze voelde zich zelfs een beetje opgelucht. De woede die tot het maximum gestegen was, was weer helemaal tot het minimum gezakt. Ze voelde zich erg rustig en een stuk minder geïrriteerd dan dat ze was. Al de irritaties van de hele dag leken weg te zijn.
Ze rolde even met haar ogen toen ze Jack hoorde zeggen dat de lijst intussen wel groter was geworden. Daar kwamen de irritaties weer. Ze reageerde er niet op, ze ging er geen moeite in steken om erop te reageren. Bovendien ging dat het alleen maar erger maken en raakte ze opnieuw zo geïrriteerd zoals ze zich de afgelopen tijd al voelde. Al was Jack toch goed op weg om haar weer te irriteren. Wilde hij echt alles verpesten? Ze had een goed humeur en Jack kon dat door één ding te zeggen meteen veranderen. Misschien was dat wel een gave die hij had, mensen humeurig maken. Dat was stukke minder spectaculair als de gaven die Addison had. Zij was super snel, kon heel goed horen en was heel erg sterk. Alhoewel dat ze zeker niet blij was met die dingen. Vooral dat er een moordlustig wezen in haar verborgen zat. Ze kon de persoon, ofwel de vampier die haar dat aan had gedaan vervloeken. Vermoorden zelfs als het moest. Natuurlijk wist Addison niet wie de vampier was die haar een vampier had gemaakt. Dat deel was uit haar geheugen gewist. Ze wist dat vampieren mensen konden dwingen, maar daar begon ze niet aan. Dat kon verkeerd aflopen. Ze kon bijvoorbeeld iemand wat dwingen terwijl ze iets verkeerd zei waardoor het helemaal anders uitliep dan dat het eigenlijk bedoeld was. Het zou meer problemen opleveren dan wat anders. Ze had trouwens al genoeg aan haar andere krachten, ze had het niet nodig om mensen wat dingen te dwingen. Ze kon alle mensen laten doen wat Addison willen, alleen deed ze dat niet. Dan waren ook de mensen niet meer menselijk, dan leken het meer een soort zombies aangezien ze zich dan alleen focuste op wat Addison hen dwong, en Addison gunde de mensen hun menselijkheid natuurlijk nog. Ze was niet zoals die ene vampier die Addison haar menselijkheid niet gunde. Ze zou er alles voor doen om haar menselijkheid weer terug te krijgen. Al wist ze niet hoe dat kon, waarschijnlijk kon dat zelfs geeneens. Het was allemaal gek. Addison het meisje dat een hekel had aan bloed had opeens bloed nodig om te overleven. Het klonk te gek voor woorden. Ze haatte het. Was er iets waardoor ze weer menselijk kon worden? Vast niet. Ze werd nooit meer menselijk. Ze had nooit iemand wat aangedaan, ze wilde altijd iedereen helpen en was goed voor iedereen en dan gebeurde er zoiets. Het voelde aan als een straf voor haar. Al wist ze niet waaraan ze die straf verdiend had.
Ze hoorde dat Jack de telefoon nodig had, waarom wist Addison niet. Naar wie ging hij bellen? Bij Addison's weten was het niet het goede moment om mensen op te bellen, had hij niets anders te doen? Hij kon misschien iets met het lijk doen dat in de grote plas bloed op de grond lag. Ondanks Addison hem had vermoord, vertikte ze het om dat lijk op te ruimen. Waarom zou ze? De jongen behandelde haar ontzettend respectloos dus was zij ook niet van plan om hem met respect de behandelen. Zelfs zijn lijk verdiende het niet om met respect behandeld te worden.
Ze zag dat hij uiteindelijk de telefoon ook in handen kreeg en iemand opbelde, wie wist ze niet. Wilde ze dat wel weten? Tijdens het gesprek kon ze horen dat het over haar ging. Waarom ging het over haar? Het ging erover dat de plannen gewisseld moesten worden omdat ze niet luisterde. Ze luisterde wel, maar ze liet zich niet doen. Dat waren twee verschillende dingen. Verwachtte ze echt van haar dat ze zich ging laten doen? Net zoals ze alles zou doen voor haar menselijkheid, zou ze ook alles doen voor haar vrijheid. Als ze iemand ervoor moest vermoorden, deed ze dat. No problem. Ze wilde weer naar haar familie toe, ze mistte haar ouders en haar jongere broertje enorm hard. Dat kwam vooral omdat ze een een goede band met haar ouders en broertje had. Het kwam vaak voor dat broer en zus niet met elkaar overweg konden, al kwamen Addison en haar broertje heel erg goed overeen.
Ze hoorde dat de man aan de andere kant van de lijn zei dat hij hem op speaker moest zetten. Waarom? Ze hoorde de man tegen haar praten. Hij wist dat haar volledige naam Addison Hale was. Hoe kon hij dat weten? Ze had haar naam tegen niemand gezegd. Dat deed ze uit voorzorg. Het kon gevaarlijk zijn als ze haar familienaam wisten aangezien ze zo haar familie ook konden vinden. Als ze met één vinger haar familie aanraakte, waren ze er allemaal geweest. Dat wist ze zeker. Niemand kwam aan haar familie en daar ging ze voor zorgen ook.
"H-hoe weet je wie ik ben?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Opnieuw vulde zijn gelach de kamer, bespottelijk en ergens werkelijk lachwekkend vanwege haar reactie. Hemzelf verbaasde het net zo erg. Hoe kon ze dan nog niet weten hoe het er zat? Een bende als deze was niet alleen het bij elkaar zetten van mensen in een huis, die keer op keer opdrachten toegereikt kregen. Het vormde een geheel groter dan hen allemaal. Groter dan dit oude pand met daarbij elke aanwezige meegerekend. Kon ze dan niet voor een moment nadenken? Alles was gepland, uitgestippeld geweest, noodplannen gemaakt in zaken waarbij, zoals deze met Addison, het verkeerd zouden lopen. Getuigen werden allesbehalve gewaardeerd, zeker bij de huurmoordenaars waar Jack bij hoorde.
"Laat ik het er maar op houden dat we je familie in het vizier hebben, Addison," werd hen beide meegedeeld zodra hij had besloten om zich terug te keren naar zijn serieuze gedrag. Zijn stem opnieuw onberoerd galmend door de doodstille kamer, hoewel Jack weinig tot niet aan het opletten was bij zijn uitspraken. Hij had al zijn moeite ingezet om zich wakker te houden. Daarbij had hij wel betere dingen te doen dan horen hoe zijn baas, Semion Mogilevich, haar manipuleerde met behulp van een mobieltje.
"Hoe is het met.. wat was haar naam ookal weer?" Enkele seconden bleef het stil aan de andere kant van de lijn. Het was geen twijfel of het vergetenis was, wat leidde tot zijn zwijgen. Nee, het was om haar ermee dwars te zitten. Jack had sinds hij hier gekomen was al genoeg kennis over hoe die man in elkaar zat. Had hij de kans om iemand te hinderen, of tenminste te laten boeten, dan zou hij het nooit aan zich voorbij laten gaan. Semion had de benodigde informatie allang tot zijn bezitting; hij was enkel aan het wachten om een reactie uit te lokken. Eentje die hij niet mee zou kunnen maken, althans, half. Maar Jack wel.
"Ohja, Irene García. Dat was het." Gegrinnik kwam bij hem binnen, kort maar onvermijdelijk. Zijn eigen blik was strak voor zich uit gericht zonder een enkele betrekking. Het was overbodig om zijn mening over Semion te delen, en eerlijk gezegd was zijn aandacht heel ergens anders gevestigd dan zijn gepraat over haar familie. Eens om de zoveel tijd rolde er een kleine zucht over zijn mond. Zijn lichaam met de seconde meer hangend tegen de muur en zijn oogleden zwaarder en zwaarder. Het was een wonder dat hij nog overeind stond, besefte hij zich.
"Een pracht van een vrouw, dat zeker. Ik kan me haar nog als de dag van gisteren herinneren. Haar glimlach.. Stralend als de sterrenhemel. Haast zonde dat ze haar leven uit moet zitten met een man als Peter Hale." Een zucht hoorde hij door de telefoon. Zijn gedachten op volle toeren, inbeeldend hoe hij er nu bij moest zitten. Het was duidelijk hoe gefascineerd hij was door de vrouw die waarschijnlijk Addison's moeder was. Hij wist precies hoe Addison zich op dit moment moest voelen; zo ook hij had een gesprek als deze moeten doorstaan. Hoeveel pogingen hij wel niet had moeten doen om hem niet op eigen houtje te vermoorden, toendertijd.
"Ze verdient beter dan een man die geen genoegen neemt met slechts één vrouw. Maar daar was jij ook al achter, of niet soms?" Wederom klonk zijn lach, volgend door zijn uitspraken die Jack onderhand uit zijn strot kwamen. "Ethan niet te vergeten natuurlijk. Zestien en nog altijd binnenshuis, al zal het waarschijnlijk niet lang meer duren voor ook hij het gezin zal verlaten. Aan zijn date te merken kunnen ze beide niet wachten tot ze nooit meer van elkaar gescheiden hoeven te zijn. Anyways, ik dwaal af. Laat het duidelijk zijn dat we iedereen achter de hand hebben."
"Het zou toch zonde zijn als ze één voor één spoorloos zouden verdwijnen zonder afscheid te kunnen nemen van hun lieftallige dochter, denk je niet?" Hij trok een wenkbrauw op, niet wetend wat de man in zijn gedachten had. Hem waren honderden manieren verteld hoe ze vermoord konden worden. Waar ze zich bevonden, welk adres het huis stond, waar zijn ouders werkten. Haar werd het allemaal bespaard. Lucky basterd.
"Ze staan op de Blacklist nu. Mocht je je nog een keer een poging willen wagen om je kansen op ontsnappen te benuttigen, ofwel een van mijn mensen te vermoorden, streep ik met alle plezier een van de namen weg. Het zullen dan niet alleen de namen zijn die verdwijnen, als je snapt waar ik het over heb."
Het geluid van gebons was hoorbaar, gevolgd door kort gemompel waar hij geen interesse in had om het te verstaan. Ook was het te zacht om er überhaupt een aantal klanken uit te kunnen halen, helaas. Het was de wederkerende stem van Mogilevich die hem weer terugbracht buiten zijn gedachten om.
"Oh and Jack, you've got yourself a roommate now. Make sure she won't do anything like this again."
"What the hell's that's supposed to mean?" vroeg hij geërgerd, gelijk weer geconcentreerd op het gesprek die hij tot dusver voor grote delen aan zich voorbij had laten gaan. In zekere mate had hij niet verwacht hoe het gemakkelijk af kon lopen. Semion had zo zijn onvoorspelbare plannen, die zelfs Jack soms te ver gingen. Maar dit? Hij kon het niet maken om Jack zijn enige beetje vrijheid af te nemen. Samen met een van de vrij weinige eigendommen die hij nog tot zichzelf kon eigenen.
"It means you've got work to do, Gilinsky. En als je me nu excuseert, ik heb nog andere zaken om af te handelen."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze wist niet hoe de man aan de telefoon haar naam wist. Hoe kon hij haar kennen? De man had haar nog nooit gezien, bij haar weten tenminste. Ze wist bovendien ook niet wie de man was. Misschien was ze hem al wel tegen gekomen zonder dat ze er zich nog iets van herinnerde. Het zou haar niets verwonderen, het zou niet het eerste geweest zijn dat ze zich niet meer herinnerde. Veel dingen herinnerde ze zich niet meer, bijvoorbeeld wat er gebeurd was voor ze wakker werd in die berm. Ze vond het niet zo belangrijk meer wat er daarvoor gebeurd was, ze had hele andere dingen aan haar hoofd. Bijvoorbeeld uitzoeken hoe die man wist wie ze was, een manier vinden om haar familie weer te kunnen zien etcetera. Er moest een manier zijn waarop ze haar familie toch nog een keer kon zien. Misschien wilde ze wel een uitzondering voor haar maken als ze zich gedroeg? Waarschijnlijk ging er zoiets niet gebeuren, maar ze kon er op hopen. Het maakte haar niet uit of ze in dat huis zat of niet, ze wilde gewoon haar familie zien. Voor één keertje. Was dat dan te veel gevraagd?
Ze kon het gelach van de man door de kamer horen. Blij werd ze er echter niet van, eerder erg gefrustreerd. Ze kon er totaal niet tegen als mensen op die manier met haar omgingen. Grappig was het nochtans niet, vond Addison. Er was geen reden om te lachen, al was die lach er waarschijnlijk om haar uit te lachen. Daar was ook geen reden voor, het was totaal niet abnormaal dat Addison een beetje verward was. Hoe kon hij haar naam weten? Hij kon niet weten wie ze was, niemand van de mensen kon weten wie ze was aangezien ze nooit verteld had wie ze was. Ze vertelde bewust niets over zichzelf uit voorzorg. Het enige wat ze mochten weten was haar naam en dat was ook echt het enige wat ze verteld had.
"Laat ik het er maar op houden dat we je familie in het vizier hebben, Addison," hoorde ze waardoor ze meteen opkeek. Wat wilden ze met haar familie doen? Ze moesten haar familie buiten de gehele situatie houden, ze hadden er niks mee te maken. Het was ondanks dat het zo raar was, een goede zet van hen. Ze konden haar bang maken door het te hebben over haar familie. Ze wilde niet dat hen wat overkwam. Haar familie was alles voor haar en ze gingen haar daarmee bedreigen. Slim bedacht.
"Hoe is het met.. wat was haar naam ookal weer?" hoorde ze de man zeggen. Over wie hij het had wist ze niet precies. Ging het over haar moeder? Toen ze hem de naam Irene García hoorde zeggen, werd het gene dat ze dacht bevestigd. Hij had het over haar moeder. Haar moeder had die familienaam aangezien ze van Spaanse afkomst was, al was daar bij Addison niets van op te merken. Haar moeder had roetzwarte haren en donkerbruine ogen, haar huis was bovendien ook lichtjes getint. Addison daarin tegen, had bijna blond haar, bijna wit zelfs, haar ogen waren felblauw alsof het twee kleine heldere zeeën waren en haar huid was veel bleker, ze was niet wit, maar getint was ze zeker ook niet. Haar huid was bleker geworden doordat ze een vampier werd.
Addison vroeg zich af hoe hij de naam van haar moeder wist. De situatie begon vreemder en enger te worden. Ze werd er niet rustiger op. Ze kon er niet tegen als onbekende mensen het over haar familie hadden. Zeker niet over haar moeder en haar broertje. Nooit hadden ze iemand wat aangedaan. Haar vader daarin tegen had ondanks ze een hechte familie waren, een erg groot geheim. Addison wist van dat geheim af, ook al wist haar vader geeneens dat Addison het geheim ontdekt had. Het was fout wat hij had gedaan, heel fout. Al liet ze het nooit ter sprake komen. Ze wilde het voorkomen dat haar gezin uiteenviel door de grote fout van haar vader.
"Ze verdient beter dan een man die geen genoegen neemt met slechts één vrouw. Maar daar was jij ook al achter, of niet soms?" Ze voelde de woede in haar opborrelen toen ze hem dat hoorde zeggen. Hoe kon hij dat ter sprake brengen? Ze werd niet alleen boos door de daad van haar vader, ze vond het niet kunnen dat hij haar er opnieuw aan liet denken. Ze wilde dat het liefst volledig uit haar hoofd hebben. Ze kreeg het beeld van de auto waarin haar vader bezig was met een jongere vrouw niet uit haar hoofd. Het was voorgoed op haar netvlies verbrand. Elke keer als ze eraan dacht werd ze opnieuw woedend. Ze had de neiging om de telefoon af te nemen en op de grond te gooien zodat de stem van de man niet meer hoorbaar was, zo boos was ze. Dat merkte ze ook toen ze besefte dat haar vuisten gebald waren. Ze haalde een keer diep adem in de hoop dat ze iets rustiger werd.
Ze voelde zichzelf nog kwader worden toen ze hem over haar jongere broertje Ethan hoorde praten. Als iemand aan haar broertje kwam ging ze al helemaal door het lint. Gelukkig kon ze zich inhouden. Ze had alles voor haar broertje over, ze deed dan ook alles voor hem. Zo werd hij toen hij pas op de middelbare school zat een beetje gepest door wat oudere jongens, al was dat snel gedaan toen Addison zich ermee ging bemoeien. Ze was heel erg beschermend over haar broertje, ook al wist ze dat hij oud genoeg was om een beetje voor zichzelf te zorgen. Hij was ondertussen al zestien geworden, toch bleef het haar kleine broertje en wilde ze het beste voor hem. Ondanks Addison woedend was, wist ze zich in te houden. Ze moest ergens ook bewijzen dat ze niet meteen moorden ging plegen als ze boos was.
Ze voelde dat dat ze een beetje opgelucht was toen hij stopte met praten over haar familie, hij moest erover zwijgen. Haar ouders en broertje stonden volledig buiten de gehele situatie dus ze mochten hen er niet bij betrekken. Ze wist niet dat mensen qua niveau zo laag konden zakken. Zijzelf zou nooit iemands familie bij een iets betrekken, dat was het laagste dat je kon doen.
Ze hoorde dat de man nog verder praatte over een ander onderwerp, maar dat maakte haar niet zo veel uit. Het ging over een kamergenoot, ook al wist ze niet wat daarmee bedoeld werd. Daar dacht ze bovendien ook niet over na, ze maakte zich enorm veel zorgen om haar familie. Wie weet deden ze hen wel wat aan, dat was Addison's grootste nachtmerrie. Ze had altijd al de angst gehad dat ze wat zou gebeuren met de mensen die haar het meest dierbaar waren en ze had het gevoel dat het gene waar ze dus zo bang voor was, wel eens echt kon gebeuren. Wat moest ze dan doen? Ze kon het nog geen week uithouden zonder iemand te vermoorden aangezien ze bloed nodig had. Ze moest zich gedragen, maar dat kon ze niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Semion, I ain't gonna b-" sprak hij verontwaardigd, al leek de man het niet genoeg te schelen om hem uit te laten praten. Gelijk werd hij onderbroken door zijn chagrijnige stem.
"Yes, you have to. Iemand moet haar in de gaten houden. Jij bent degene die het verkloot heeft en haar hierheen heeft gebracht, nu mag je ook deze zooi afhandelen."
Daarbij was het gesprek afgelopen. Stilte keerde terug, het geluidje van het beëindigen van het gesprek doorgedrongen tot zijn oren. "Klootzak," mompelde hij geïrriteerd bij het zien van het scherm. Hij had gewoon opgehangen zonder enige waarschuwingen, of verdere uitleg. Slechts zijn woorden van eerder die hij hem mee had gedeeld; hij had nu een kamergenoot. En het was er geen die hij op prijs kon stellen.. Geen informatie die erbij werd gegeven waarom hij, en niet een van de andere mannen. Anderen kwamen beter in aanmerking om oog te houden op een vampier, dacht hij zo. In elk geval ging hij zijn bed niet delen met een bloeddorstig wezen. Hij had geen angstvallige persoonlijkheid en ook nu voelde hij zich absoluut niet bedreigd, maar dat ging hem wel een beetje ver. Ook vond hij het simpelweg niet kunnen op welke manier hij afgezet werd. Hoe kon Semion hem zijn laatste beetje bezittingen en privacy in één keer afnemen?
Jack sloot voor kort zijn ogen, ondanks dat hij ze uiteindelijk met een zucht weer opende om zichzelf wakker te houden. Kon zijn avond nog erger worden? Hij had zo'n gevoel dat het nog maar het begin was van wat hem te wachten stond. Dag en nacht waren er verschillend geweest. Eens om de zoveel tijd een hell van een nacht om door te moeten komen, dan ineens kon er weinig aan de hand zijn.
Gabriel was hij intussen vergeten, tot hij zich omdraaide en de iPhone teruggaf. "Call the Alchemists. Tell 'em we've got some problems out here," vertelde hij hem strak. Gelukkig weigerde de jongen opnieuw om te protesteren en nam bij deze het mobieltje van hem over. Normaal gesproken had hij allang getoond hoe erg hij het haatte om bevelen aan te nemen. Misschien had Jack het dan eindelijk voor elkaar gekregen om hem te laten zien dat hij het allemaal niet opvatte als een of andere grap. Voor hem waren de zaken immers doodserieus.
Suf keerde hij zich terug tot Addison. "Je krijgt een nieuwe slaapplaats," murmelde hij ontevreden. Nog altijd vond hij het een en al onzin dat ze uitgerekend bij hem moest blijven. Schijnbaar had Mogilevich dan zo'n hekel aan hem gekregen. Een andere verklaring voor deze idiote zet wist hij zich niet te bedenken. Het was voor hem noch onweerstaanbaar om voor een moment met zijn ogen te rollen, voordat hij dan eindelijk de kamer uitstapte en een lege plek achterliet bij zijn eerdere plaats in de deuropening.
"Volg mij."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze hoorde Jack het woord klootzak mompelen. Ergens begreep ze wel waarom, de man aan de telefoon was gewoon een klootzak. Toch wist ze niet welke reden er tot leidde dat Jack het zei. Ze had zich niet gefocust op het gesprek dat na dat de man met Addison zelf gevoerd had plaatsnam. Addison kon het niet echt een gesprek noemen, de man vertelde haar wat dingen over haar familie die hij blijkbaar wist en Addison reageerde niet omdat ze zichzelf rustig probeerde te houden. Ze wist dat ze zich alleen rustig kon houden als ze haar mond hield, dus dat deed ze. Ze vond van zichzelf dat ze het best goed gedaan had, normaal had ze anders gereageerd. Dat ze woedend werd lag niet aan het feit dat ze een vampier was en al haar gevoelens versterkt waren, het lag puur aan dat hij over haar familie praatte. Ze kon het niet hebben als iemand op die manier over haar familie sprak, zeker niet omdat hij een onbekende man was. Bovendien kon het niet dat hij al die dingen over haar familie weten. Hij kon niet weten dat haar moeder Irene García, haar vader Peter Hale en haar jongere broertje Ethan Hale noemden. Hij kon er niet van op de hoogte zijn dat haar vader een affaire had met een jongere vrouw en dat haar broertje een vriendinnetje had. Naja, een vriendinnetje. Addison wist dat ze elkaar leuk vonden, al hadden ze eerder een knipperlicht relatie zoals meerdere pubers van die leeftijd hadden. Ze had er niets op tegen, ze mochten zelf doen wat ze wilden. Bovendien had Ethan al veel vriendinnetjes gehad dus Addison was het gewend als er een meisje bij hen over de vloer kwam. Addison daarin tegen had eigenlijk nog niet heel veel vriendjes gehad. Ze had het gevoel dat ze niet zo goed was met relaties, al kon dat toen ze op de middelbare school zat ook bijna niet. Ze had het altijd ontzettend druk. Addison was een erg goede student, ze studeerde heel erg hard. Daarnaast, had ze ook nog een baantje waar ze buiten het vele leerwerk haar handen mee vol had. Ze leerde heel veel zodat ze een goede opleiding kon krijgen op de universiteit, al haar harde werk en moeite voor niets geweest. Ze kon het vergeten om nog te gaan studeren op de universiteit om later een goede job te kunnen hebben. Ze had zoveel gewerkt om een goede toekomst te hebben, al werd ze er niet voor beloond. Het leek wel of al haar moeite en harde werd ik het water was gevallen. Ze had ook helemaal niets te doen in dat huis, ze kon er alleen maar zitten te piekeren over dat ze waarschijnlijk haar familie nooit meer kon zien.
Eigenlijk kon ze alleen maar nadenken over hoe dat de man aan al die informatie over haar familie gekomen was. Niemand wist van de affaire van mijn vader, alleen Addison was erachter gekomen. Ondertussen wisten natuurlijk meer mensen het. Addison zelf wist het, de man wist het, Jack wist het en de jongen die er maar wat bij stond te kijken wist het. Ze schaamde zich ervoor in plaats van haar vader. Hij deed gewoon alsof er nooit wat gebeurd was, Addison probeerde dat natuurlijk ook doen, ondanks het gebeuren in haar hoofd bleef spoken. Het gebeurde tweeënhalf jaar geleden, aangezien ze toen vijftien was, bijna zestien. Het was niet echt een pretje om je vader in een auto met een andere vrouw bezig te zien als vijftien jarig meisje. Ze begreep tot de dag van vandaag nog steeds niet waarom hij dat deed. Vond hij het spannend? Ze wist het niet, al was geen enkele reden acceptabel. Zoiets hoorde niemand te doen.
Toen ook het gesprek tussen de man en Jack voorbij was, keek Addison weer even op. Ze zag dat Jack de iPhone weer overhandigde aan de jongen die er ook stond. Ze wist niet wie hij was, maar dat was niet zo belangrijk. Hij was niet de enige waarvan Addison niet wist wie hij was. De enige personen die Addison kende waren Jack en Crystal, al had ze liever gehoopt dat ze hen nooit had leren kennen. Oké, ze kon niet zeggen dat Crystal een slecht mens was aangezien ze aardig deed tegen Addison, maar Jack... Hij was een heel ander verhaal. Hij kon vast aardig zijn, iedereen kon dat, al deed hij er waarschijnlijk geen moeite voor. Ze vond het best jammer aangezien Jack er niet als een kwaadaardig persoon uitzag. Als ze hem zomaar op straat tegen kwam zonder dat ze wist van wat hij deed of gedaan had, kon hij best op een sympathiek persoon lijken. Zijn karakter verpestte eigenlijk zijn uiterlijk, vond ze. Hij zag er best goed uit, al werd dat verpest door het karakter waaraan ze een grote hekel had. Eigenlijk wist ze niet of ze verkeerd dacht. Ze mocht iemand die ze haatte knap vinden, toch? Ze schudde de gedachte weer van haar af.
Ze werd verward toen Jack haar meldde dat ze een nieuwe slaapplaats kreeg. "Hoezo?" vroeg ze. Ze had geen andere slaapplaats hebben, de kamer waarin ze eerst moest slapen was best oké. Het was er tenminste schoon ondanks dat Jack de kamer vergast had met zijn sigaretten. Ondanks dat ze de situatie vreemd vond, volgde ze hem toch. Ze kon moeilijk in de kamer blijven staan waar het lijk van de jongen op de grond lag te rotten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij moest eerlijk zijn; Addison was geen straf om tegenaan te moeten kijken. Integendeel, ze was behoorlijk knap. Blauwe ogen die hem deden denken aan de zeeën, helder en glinsterend. Ze mocht er wel zijn. Het was haar persoonlijkheid wat Jack werkelijk in de weg begon te zitten. Hij kon niet begrijpen hoe ze alsmaar door bleef gaan met hun mensen vermoorden terwijl ze haar duidelijk waarschuwingen hadden gegeven. Bedreigingen zelfs, in zekere zin. Het telefoontje van Semion viel in ieder geval toch echt in die categorie. Wellicht lag het aan hoe hij in elkaar zat waardoor hij zich eraan kon storen. Haar helse gedrag zat hem ronduit het meest tegen van allemaal.
"Omdat je het flink voor jezelf verknald hebt," mompelde hij terug als antwoord. Bij nader inzien had hij misschien wat beter na moeten denken over zijn reactie. Hij was nou eenmaal kapot en alles werkte hem tegen, moeite om zich in te houden deed hij allang niet meer. Hij vertelde waar het op stond, punt uit. Het kon ook aan de drank van eerder liggen natuurlijk.
Eenmaal minuten verder waren ze dan bij zijn kamer aangekomen. Aan de andere kant van de gang, ongeveer in het midden tussen de rijen kleine kamers. De zijne was wat hij opvatte als een normale kamer. Niet te klein, niet te groot. Al had Jack het met alle plezier wat vierkante meters erbij gevoegd. Met een zucht opende hij de deur voor hen beide en stapte naar binnen, ontwijkend naar de enkele lege flessen drank op de grond. Zijn kamer begon zo langzamerhand een puinhoop te worden. Plekken vloer waren versperd met zowel glazen flessen als sommige sigarettenpakjes. Jack zag het van de goede kant in; het had tenslotte erger gekund. Vergeleken met de rest viel de chaos in zijn vertrek nog wel mee.
Stapvoets liep hij door naar zijn nachtkastje, waar hij zijn Glock vandaan haalde en deze laadde. Ook het stapeltje ontvangen brieven nam hij in zijn handen om het uit Addison's bereik te houden. Het was hoog tijd om van ze af te komen, althans, na ze nog een keer doorgelezen te hebben. Hoe dan ook wilde hij ze uit de handen van evenzeer Addison als de rest van de 'crew' houden. Hij had zijn vijanden gemaakt door de jaren heen. Het laatste waar Jack op zat te wachten waren wraakacties richting zijn familie.
Voor kort richtte hij zijn aandacht op Addison, die momenteel ook had besloten om binnen te komen. Geschreeuw van beneden zorgde voor een beetje ergernis waardoor hij al snel de stilte verbrak. "Kan je de deur achter je dicht doen? Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik hoef het lawaai van beneden niet aan te horen."
Gehaast haalde hij nog wat dekens en een kussen van onderuit de kast vandaan, die hij vervolgens naast het bed op de grond legde. Hij bezat enkel een tweepersoonsbed wat zich in het midden van de kamer bevond. Veel keuze had hij niet, mede dacht hij er ook voor geen seconde aan om een bed met haar te delen. Lag hij te slapen, had hij binnen de kortste keren haar tanden in zijn nek staan. No, thanks.
"The bed is yours," zei hij haar toe. Hijzelf ging met tegenzin op het beddengoed op de ondergrond zitten. De brieven naast zich neergelegd, de Glock tegen de muur aangeschoven om het van haar weg te houden. Een pakje sigaretten wist hij van de grond weg te vissen samen met een aansteker, die hij bij zijn spullen voegde. Eigenlijk was het geen van de situaties waarin hij zich ooit had gehoopt te vinden. Zijn enige bezittingen te moeten delen met een andere moordenaresse, een vampier nota bene, stond nou niet echt bepaald op zijn Bucket list. Mocht het wel zo zijn dan kon hij het er nu inmiddels vanaf strepen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison wist wat zijn gedrag tegenover haar grotendeels veroorzaakt had. De moorden die ze gepleegd had in de tijd dat ze er al was maakte hem waarschijnlijk zo chagrijnig. Ze had twee moorden gepleegd in een paar uren tijd. Daar werden de mensen in het huis niet blijer van. Misschien kon ze zich beter een beetje koest houden voor een tijdje, ze werd zelf gek van haar gedrag. Ze wilde niet zo zijn, ze vond het zelf niet leuk om zich zo te gedragen, maar ze kon er niets aan doen. Ze was zichzelf niet meer, ze was niet de Addison die ze was voor dat ze het huis binnenkwam. Bovendien had het huis geen fijne sfeer waardoor Addison ook iets prikkelbaarder werd. Ze was de huiselijke sfeer die er bij haar thuis was gewend, niet de ontzettend vervelende sfeer die rondhing in het gebouw. Niets was zo fijn als thuiskomen en je meteen thuis voelen. Dat gevoel kon ze nooit hebben in de woning waar ze zich bevond, zeker niet door al de mensen die er waren. Ze voelde zich nog steeds erg dom dat ze zichzelf had laten overnemen door haar nieuwsgierigheid, anders had Jack haar nooit kunnen ontvoeren.
Ze bleef hem volgen. Ze wist nog steeds niet wat de bedoeling van het gebeuren was. Hoezo had ze een andere slaapplek nodig? Misschien werd die kamer beter beveiligd en moest ze daarheen omdat ze die moorden had gepleegd. Ze was eigenlijk niet van plan om snel nog een moord te plegen, dat wilde ze zelf niet. Ze vond het niet leuk om iemand te vermoorden, iemand die zoiets leuk vond was gek. Bij Addison zat het eenmaal in haar vampieren instinkt. Ze had er geen controle over. Oké, ze moest toegeven dat ze de jongen deels uit vrije wil had vermoord, al had ze er toch een beetje spijt van. Ze had het moeten laten, ze had de jongen nooit mogen vermoorden ondanks het gene wat hij haar aandeed. Addison had haar verlaagd naar zijn niveau dus ze was een even slecht mens. Het voelde erg goed om zijn pijnlijke blik te zien en hem te horen kermen van de pijn, al was de pret van korte duur. Ze had gedacht dat er nergens in haar schuldgevoel te bespeuren zou zijn, helaas ging het anders dan ze gehoopt had. Zo was Addison, op het ene moment dacht ze dat ze het juiste deed, maar als ze zich besefte dat het gene wat ze deed juist het foute was, voelde ze zich enorm schuldig. Ze was sowieso al een meisje dat zich snel schuldig kon voelen, zelfs over situaties waarbij ze onschuldig was en er geen reden was om zich schuldig te voelen.
Ze kwamen aan bij een kamer, de kamer was iets groter dan de kamer waarin ze eerst sliep. Toen ze even de kamer rond keek, zag ze op de grond een aantal lege flessen alcohol en een aantal pakjes sigaretten liggen. De kamer was allesbehalve netjes. Daardoor wist ze ook waar dat kamergenoot gedoe over ging aan de telefoon. Addison moest bij Jack op de kamer slapen, kon het nog erger? Ze had het zoals Jack al tegen haar had gezegd flink voor zichzelf verknalt. Waarom maakte Addison steeds de foute keuzes? Normaal was Addison een erg verstandige meid, al was dat blijkbaar veranderd. Ze bleef de verkeerde keuzes maken en deed impulsieve acties die ze normaal nooit zou doen. Jack en de andere mensen in het huis waren ondertussen niet de enige mensen die een hekel aan haar hadden gecreëerd, Addison zelf ook. Waarschijnlijk had Addison nog een grotere hekel aan zichzelf dan dat de rest aan haar hadden.
Addison zuchtte even onhoorbaar toen ze het lawaai dat waarschijnlijk weer de hele nacht doorging van beneden kon horen. Het was geen aangenaam geluid. Toen Jack vroeg of ze de deur dicht wilde doen, deed ze dat dan ook met alle plezier. Helaas was het geluid nog steeds hoorbaar, het was in ieder geval minder luid geworden dan dat het was. Hoe konden die mensen zo veel geluid maken? Bovendien ging het geluid ongetwijfeld de hele nacht door, zo vond het onbegrijpelijk hoe de mensen dat konden doen. Werden ze dan niet vermoeid? Ze verlangde heel erg naar rust en stilte, ook al kon ze daar naar fluiten. In het huis was geen rust en stilte te vinden.
Addison keek even naar Jack toen hij zei dat zij het bed kreeg. Ze vertikte het om in het bed te slapen, hij hoefde zijn bed niet af te geven voor haar. Natuurlijk had Addison er geen zin in om met hem in één bed te slapen, dus offerde zij zich wel op om op de grond te slapen. "Je hoeft je bed niet voor me af te staan. Jij slaapt in het bed," zei Addison. Het was moeilijk om haar van gedacht te laten veranderen aangezien ze zo koppig was. Hij sliep in het bed, punt. Bovendien zag hij er heel erg vermoeid uit en ondanks ze een hekel aan hem had, gunde ze hem een goede nacht rust.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Natuurlijk was ze te eigenwijs. Hij had het ook niet kunnen verwachten dat ze zonder slag of stoot toe zou geven, wat het ook was wat Jack haar vroeg of aanbood. Eerlijk gezegd was hij gewend om op zijn eentje op weg te zijn. Zijn zelfstandigheid was voor hem belangrijk, dat hij het baantje van 'babysitter' had gekregen zat hem daarbij flink dwars. Maar ergens vroeg hij zich wel af waarom ze nou niet voor een keer gewoon toe kon stemmen. Gewoon om een discussie te vermijden, zelfs om een van de kleinste dingen, zoals nu. Jack bood haar aan om in het bed te slapen, merendeel uit weigering om ook maar naast haar te slapen, echter ook om het haar tenminste een beetje gemakkelijk te kunnen maken. Het minste wat hij kon doen was haar voor een nacht normaal laten slapen. Voor zover hij had gezien die ochtend had ze geen slaap kunnen pakken de voorafgaande avond. Hij antwoordde dan ook niet uit koppigheid en bleef standvastig op zijn plek zitten, zijn ogen glijdend over de brieven naast zich. Een voor een in zijn handen genomen, de letters zorgvuldig lezend om geen woord over te slaan. Ze waren afkomstig van Danil Gilinsky, de broer van zijn vader. Het gezin zelf waarin hij was opgegroeid, had hem buitengesloten met het contact sinds ze hoorden van zijn bezigheden. Jack beschuldigde ze van geen enkel iets; ze waren tenslotte niet de enigen die hem niet meer tot de oude hem beschouwden. Hijzelf dacht er hetzelfde over, om de simpele reden dat hij zichzelf al een lange tijd niet was geweest. De oude Jack was verdwenen. Weg alsof hij er nooit geweest was. Enkel de leegte die hij voelde was ervan overgebleven, de rest was spoorloos geweest sinds hij hier terecht was gekomen.
Woord voor woord begon er een glimlach op zijn gezicht te staan. Verder uitgebreid zodra een foto van zijn kleine zusje Alyssa tevoorschijn kwam. Haar groene ogen glunderend terwijl ze haar best deed om niet keihard in de lach te schieten op de foto. Precies zoals Jack zich haar herinnerde van een aantal jaren terug. Hoewel berichten als deze zeldzaam waren aangezien verder contact volledig verbroken was, wist het hem voor momenten op te vrolijken. Zijn geweten dat zijn familie tenminste nog veilig was, was voor hem genoeg om de volgende dag door te kunnen komen. Teleurstellend dat hij van ze af moest om de informatie over zijn familie en hun locatie te verbergen.
Kort maar krachtig stond erin hoe het met ze ging. Zijn vader nog altijd druk bezig met werk, zoals gewoonlijk. Zijn moeder thuis om voor zijn zusje te zorgen samen met zijn tante Roza, en Alyssa die inmiddels al een paar jaar op de basisschool zat. Diep vanbinnen pijnigde het hem om te zien hoe het leven voor hen door ging zonder hem. Hoe hij hier aan zowat de andere kant van de wereld was, en zijn leven er zo uit moest zien. Echter voor deze keer liet hij het niet verpesten. Met dezelfde grote glimlach zette hij het vuurtje van de aansteker eronder en mikte de papieren vervolgens allemaal in de metalen bak in de hoek van zijn kamer.
Langzaam maar zeker verwaterde zijn bui weer, zodra het vuur gedoofd was en er van de papieren niets meer dan een hoopje as over was. Hij gunde het zichzelf niet om zich lang door het geluk te laten leiden. Het maakte dat hij dingen over het hoofd zag en zijn concentratie verzwakte, als het inmiddels al nog niet het geval was geweest door zijn slaaptekorten. Hij vormde met zijn vrolijkheid een te gemakkelijk doelwit. Addison was dan wel nu in zijn kamer en kreeg hem voor een keer op een andere manier te zien, op zijn vertrouwen zou ze nog een tijdje moeten wachten.
Een paar minuten had hij zo gezeten. Voor zich uit starend naar de muur terwijl hij zijn lippen op elkaar geperst had gehouden. Redenen om een gesprek te beginnen zag hij niet, maar hij wilde het niet ongemakkelijker maken dan het al was. Beide zaten nu zeker met elkaar opgescheept. Waarschijnlijk een langere tijd dan waar ze op zaten te wachten. Het beste wat hij kon doen was zich voor een keer over zijn oude gewoonten heenzetten, en zijn mond opentrekken.
"Waarom heb je ze vermoord?" vroeg hij ineens. Zonder enige redenen om het te weten te moeten komen, op zijn nieuwsgierigheid na. Zijn ogen kruisden de hare als hij zich wat naar achteren verplaatste en met zijn rug tegen de muur aanleunde. Typisch iets voor hem om zomaar op een onderwerp over te springen. Helaas een van zijn gebruiken wanneer hij weinig wist om over te beginnen. Simpelweg het eerste wat in hem opkwam.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Gelukkig ging hij er niet verder op in, anders zouden ze elkaar ongetwijfeld opnieuw irriteren en Addison voelde zich eventjes niet heel geïrriteerd. Ze voelde zich vrij rustig ondanks het heftige schuldige gevoel dat ze had gekregen ondertussen. Een schuldig gevoel door een domme fout die ze zelf had gemaakt. Ze kon de schuld moeilijk op iemand anders steken. Ze kon best zeggen dat de jongen haar had moeten sparen en haar nooit had mogen, martelen, al was het haar eigen keuze om hem van zijn leven te ontnemen. De jongen zei niet tegen haar dat ze hem moest vermoorden, dat koos Addison helemaal zelf. Blijkbaar was ze heel erg goed geworden in slechte keuzes maken, ze had de afgelopen dag eigenlijk alleen maar slechte keuzes gemaakt. Eigenlijk had ze gehoopt dat ze in haar dood was gebleven, ook al klonk dat raar. Ze had geen suïcidale gedachtes, alhoewel ze liever nooit was ontwaakt nadat ze werd vermoord door Jack. Dan had ze zichzelf nooit zo in de nesten gewerkt. Ze had niet alleen zichzelf in de nesten gewerkt, maar ook haar familie die helemaal buiten de situatie stonden. Ze wisten bijna alles over haar familie, misschien wisten ze zelf nog meer dingen over haar familie dan dat Addison zelf wist. Het zou haar geeneens verbazen als het zo was. Hopelijk bleven ze van haar familie af. Addison was degene die de foute beslissingen maakte, dus moesten ze haar ouders en jongere broertje er ook buiten houden.
Addison vroeg zich af hoe het met hen ging. Zouden ze ongerust zijn? Hadden ze al contact opgenomen met de politie? Mistte ze haar? Hoe ging het met hen? Hadden ze verdriet doordat Addison niet meer thuis kwam? Waren ze op zoek naar haar? Waren ze misschien al op de hoogte van iets? Dachten ze dat er wat erg met haar aan de hand was? Duizenden vragen spookten door haar hoofd. Ze werd er gek van al liet ze het echter niet merken. Het waren vragen waarop ze geen antwoord op kon vinden. Misschien waren ze geeneens ongerust of mistte ze haar niet. Ze had er geen idee van. Bovendien was het onmogelijk voor hen om Addison te vinden. Ze had er geen hoop in waardoor haar verwachtingen best laag waren. Haar verwachtingen dat ze ooit gevonden werd of kon ontsnappen waren alles behalve hoog. Het zou dom van haar zijn om te denken dat ze ooit nog weg kon komen en haar familie weer in haar armen kon sluiten, daardoor ging ze zich alleen slechter voelen en dat wilde ze zichzelf besparen. Ze voelde zich al rot genoeg eigenlijk.
Ze merkte op dat Jack wat papieren vast nam, ze dacht dat het brieven waren. Van wie waren ze afkomstig? Het waren haar zaken niet, ze hoefde geen idee te hebben van wie de brieven kwamen. Misschien kwam het wel van zijn familie? Het was dan fijn voor hem dat hij nog iets van zijn familie kon horen, Addison daarin tegen kon het wel vergeten om ooit nog iets van haar familie te kunnen horen. Het deed Addison ontzettend veel pijn als ze er aan dacht dat ze haar familie nooit meer kon zien. Ze moest er vrede mee sluiten, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ze kon er niet tegen dat haar familie daar waarschijnlijk in een onzekerheid zat en niet wisten wat er aan de hand was. Eigenlijk hoopte ze dat ze dachten dat alles in orde was en dat ze gewoon bij een vriendin was. Was haar batterij van haar telefoon nog vol, had ze een berichtje naar hen kunnen sturen dat alles oké was ook al wat dat niet zo. Ze kon moeilijk zeggen dat ze ontvoerd was en dat vastgehouden werd en ontsnappen onmogelijk was. Misschien kon ze ergens een lader te pakken krijgen en kon ze haar telefoon in het geniep opladen? Zou ging het proberen, het kon mislukken of lukken. Natuurlijk hoopte ze erop dat het ging lukken. Als ze haar telefoon kon opladen zou ze geen berichtje sturen als een poging om te ontsnappen, ze zou alleen een berichtje sturen met dat alles goed ging. Dat was haar plan. Ook al was de kans dat het ging mislukken groter dan de kans dat het ging lukken. Ze gaf de moed niet op. Addison was totaal geen opgever.
Na een tijdje keek Addison eventjes naar Jack. Het was een tijdje stil aangezien hij druk bezig was met zijn brieven. Addison kon een glimlach op zijn gezicht opmerken. Kon Jack glimlachen? Met een glimlach zag hij er volgens Addison veel aardiger uit. Ze moest er een beetje automatisch zelf heel zwak door glimlachen. Ze wist dat hij ergens toch blij van werd. De zwakke glimlach die Addison had, was natuurlijk snel verdwenen. Ze zag dat hij een aansteker nam en met het vuur de brieven opbrandde en het gene dat er van over was in de metalen bak in zijn kamer gooide. Dat was onverwachts. Eerst glimlachte hij erdoor en daarna brandde hij het weg.
Na een lange stilte hoorde ze dat Jack een gesprek begon, waar ze ondanks dat ze de vraag niet zo fijn vond toch blij om was. Het begon ongemakkelijk te worden door die lange stiltes de hele tijd. "Ik weet het niet. Als ik boos ben lijkt het alsof ik opeens helemaal overgenomen word door één of ander moordlustig monster. En het lukt me gewoon niet om me ertegen te verzetten ondanks dat ik er wel moeite voor doe. Waarschijnlijk klinkt dit allemaal heel raar, maar ik lieg er echt niet over," zei Addison. Addison was doodeerlijk en dat was waarschijnlijk ook te zien aan haar. Addison kon niet liegen, dus je kon meteen aan haar zien of het gene wat ze zei gelogen of de eerlijkheid was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het verbijsterde hem hoe snel hij een antwoord van haar terug had gekregen. Zelf had hij zo zijn twijfels bij of hij wel het recht had om ernaar te vragen, ondanks dat het hem eigenlijk weinig kon schelen. Het was eerder dat hij haar rustig wilde houden om zichzelf de razernijen te besparen, dan dat hij aarzelde over hoe hij het vroeg aan haar. Vroeg of laat zou het aan haar gesteld worden, of het nu hem was of een van de mannen die zich aan het bezatten waren op de begane grond.
"Het klinkt niet raar," merkte hij op. Geen glimlach vertoonde zich opnieuw op zijn gezicht. Geen vrolijkheid die terugkeerde sinds hij de papieren in zijn handen had gehad. Het was de somberheid, ook al nam hij de inspanningen op zich om het te verbergen. Voor een paar seconden draaide hij zich van haar weg, turend naar de vlakte voor zich. Jack kon het ergens herkennen hoe ze het zag; woede binnenin was allesbehalve gemakkelijk om weg te kunnen slaan. Bij hem had hij het van kleins af aan gehad, maar bij Addison? Hij vond het verwarrend om dingen achter haar te zoeken. Kwam het door het vampier zijn of hoorde het bij haar persoonlijkheid? Was het een andere kant van haar die eens om de zoveel tijd boven water kwam, of slechts een reactie die uitgelokt werd?
"En ik kan het aan je zien dat je niet liegt," zei hij verder, zonder opnieuw te overwegen om haar aan te kijken. "Maar waarom doe je het jezelf aan om aan het moorden te beginnen?"
Zijn gedachten gingen terug naar eerder. Hoe alles in hem naar boven was gekomen, en hij werkelijk geen idee had hoe hij het moest stoppen. Hijzelf kende maar al te goed hoe machteloos het voelde wanneer je zo'n hoeveelheid adrenaline en woede in je had vloeien zonder te weten wat je ermee moest. Hulp zoeken had geen zin; niemand kon helpen om het te laten vervagen. Medicijnen hielpen niet, gesprekken met anderen hielpen niet. Zijn huisgenoten hielpen niet, natuurlijk. Zijn enkele uitweg waren de sigaretten en de alcohol, waar hij zich nu ook aan overgaf. Langzaam liet hij zijn hand reiken naar het pakje op de grond. Schaamte voor hoe hij ermee omging had hij al tijden niet meer. Het was de enige weg geweest waardoor Jack ermee om kon gaan. De mannen zagen hem liever als kettingroker dan de agressieve hem die soms naar buiten kwam. Hijzelf daarbij inbegrepen.
"Is het sinds je hier bent?" vroeg hij zich hardop af, een van de sigaretten tussen zijn lippen hangend terwijl hij hem binnen enkele seconden aangestoken had. Jack kon zich voorstellen dat de mensen haar op haar zenuwen konden werken. Bij hem hadden ze het vaak genoeg voor elkaar gekregen om hem tot waanzin te drijven, enkel en alleen al door het kabaal of de overtuigingen dat ze hem alles maar konden maken. Bij Addison wist hij oprecht niet wat hij ervan moest denken.
Uit beleefdheid keek hij terug in haar ogen, het pakje sigaretten en de aansteker aangeboden gehouden om haar de keuze te geven. Hoezeer het een flinke walm van rook met zich meebracht had het hem door zware tijden geholpen. Wellicht kon ze er nu ook een gebruiken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze wist eigenlijk niet zo goed waarom hij erachter vroeg. Alsof het hem wat kon schelen waarom ze dat deed en wat er in haar omging. Toch had hij het recht om er naar te vragen, vond ze. Het waren nog steeds kennissen van hem die Addison had vermoord, zij had in zijn plaats ook wel willen weten waarom ze hen had vermoord. Helaas wist zelfs Addison zelf er geen antwoord op. Er was geen enkele reden goed genoeg waardoor ze het meisje en de jongen vermoord had kunnen hebben. De jongen had haar wel degelijk wat gedaan, maar het meisje was onschuldig. Ze was alleen een beetje nieuwsgierig, dat was alles. Zo was Addison ook, zij was ook altijd heel nieuwsgierig. Haar nieuwsgierigheid was de reden dat ze in het huis terecht kwam, de reden dat Jack haar had ontvoerd. Zo bleek dat nieuwsgierigheid niet altijd een goede eigenschap was en dat het je wel eens in de problemen kon werken. De nieuwsgierigheid was voor het meisje en Addison zelf.
Ze hoorde Jack zeggen dat het niet raar was wat ze eigenlijk best onverwachts vond. Ze had een bot antwoord van hem verwacht, maar hij leek heel begripvol. Toch vond Addison het zelf heel erg vreemd klinken. Normaal was Addison altijd heel rustig en duurde het vrij lang eer dat je haar kwaad kon krijgen. Het was niets voor Addison om zo snel boos te worden. "En ik kan het aan je zien dat je niet liegt," hoorde ze hem zeggen. Dat maakte haar nog een beetje meer verbaasd. Was het echt wel Jack tegen wie ze aan het praten was? Hij deed anders dan hij normaal was. Misschien kon hij toch aardig zijn? Ze vond het zo in ieder geval fijner om een gesprek met hem te hebben als hij wat aardiger deed. Zo kon Addison zelf ook een beetje aardiger zijn dan dat ze eerst tegen hem deed. Ze werd er zelfs iets rustiger van als hij zich ook rustig gedroeg. Mensen konden een heel grote invloed op haar gedrag hebben. Jack dus ook. Als hij bot was tegen haar, was zij ook bot tegen hem. Als hij aardig was voor haar, deed zij ook aardig terug.
Kort haalde ze haar schouders op door zijn vraag. "Dat is juist het gene dat ik niet weet. Het lijkt wel alsof ik mezelf opeens niet meer ben, normaal word ik geeneens zo snel boos dus ik begrijp niet wat er opeens met me aan de hand is" zei ze. Ze was zichzelf ook niet als ze boos was. Dan nam het moordlustige, bloeddorstige monster dat in haar verscholen zat haar hele lichaam over. Waarschijnlijk was het moeilijk te begrijpen voor hem. Hij wist dan ook niet hoe het was om een vampier te zijn, dat kon alleen Addison en mede vampieren weten. Het was in ieder geval totaal geen pretje. Het zorgde er niet alleen voor dat er doden vielen, het zorgde er ook voor dat Addison een heel erge hekel kreeg aan zichzelf. Ze had al wel eens een hekel aan zichzelf gehad, dat had elke puber wel eens, maar zo erg was het nog nooit geweest. Ze haatte zichzelf en haten was nog een zacht uitgedrukt woord volgens haar.
"Ik denk het," antwoordde ze toen hij aan haar vroeg of het was sinds ze daar was. Daarvoor was ze helemaal niet zo prikkelbaar. Als vampier werden haar gevoelens versterkt, dus als ze geïrriteerd was, kon ze geïrriteerder zijn dan dat de bedoeling was. Als ze boos was, werd ze bozer dan dat het eigenlijk hoorde. Daardoor kwamen de moorden ook. Hoe het bij liefde ging wist ze niet. Het kon zijn dat liefde nog liefdevoller kon worden doordat ze een vampier was. Het kon bijvoorbeeld zijn dat ze nog meer van haar familie ging houden dan dat ze al van hen hield, al kon dat bijna niet aangezien haar familie al het aller belangrijkste was in haar leven. Het was onmogelijk om nog meer van hen te houden dan dat ze al deed.
Ze zag dat hij het pakte sigaretten en de aansteker aan haar aanbood. Ondanks het misschien aardig bedoeld was, pakte ze het niet aan. Addison rookte niet en dat wilde ze ook zo houden. "Nee, dankje, ik rook niet," antwoordde ze dan gewoon. Niet op een boze manier, op een normale manier. Misschien kon het ervoor zorgen dat ze zich er beter door voelde, maar ze ging zichzelf geen verslaving aansmeren. Door de roken kon ze haar hele leven verslaafd raken aan die dingen en ze wilde dat vermeiden. Bovendien kon een vampierenleven lang duren dus zou het dom van haar zijn om het aan te nemen. Ze had haar ouders plechtig beloofd om er nooit van haar leven mee te beginnen en daar hield ze zich ook aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Dat is juist het gene dat ik niet weet. Het lijkt wel alsof ik mezelf opeens niet meer ben, normaal word ik geeneens zo snel boos dus ik begrijp niet wat er opeens met me aan de hand is."

Nogmaals kon hij aan haar zien dat ze niet aan het liegen was. Anders had ze nerveuzer gereageerd, onverwachte bewegingen gemaakt of twijfelend gesproken. Addison antwoordde gelijk zonder enige betrekkingen op zijn vragen. Ondanks dat hij aan haar kon zien dat ze het geen gemakkelijk onderwerp vond, Jack zelf hield er ook niet van om er zo met iemand over te praten. Genoeg mensen die hem hadden willen kalmeren door een gesprek aan te gaan, terwijl ze hem enkel meer frustratie gaven dan hij al had. Waarom hij er last van had? Hij had echt geen idee. Blijkbaar hoorde het bij Jack, of was het dat hij zich te snel woedend kon maken. Een vraag waar hijzelf geen antwoord op wist te vinden. Hoe het met Addison zat wist hij verder ook niet. Het ene moment kon ze chagrijnig reageren, dan moordneigingen hebben en zoals nu er rustig bijzitten. Een van de onverklaarbare dingen in zijn oogopzicht. Moeilijk om conclusies te trekken als hij amper een idee had hoe het zat met haar vampierkant.
"I can't help you with that," mompelde hij haar toe. Eerlijk gezegd was ze bij de verkeerde persoon om haar erbij te kunnen helpen. Hoe kon hij haar hulp bieden als hij over zijn geval al niet wist hoe hij ervan af kon komen? Woede overwoekerde hem ook, maar daar was ze samen met de rest al achter gekomen. Jack had immers zijn eigen demonen om te moeten bevechten. Tegen de tijd dat hij wist hoe hij ermee om kon gaan kon hij misschien wat voor haar betekenen. Op dit moment had het nog weinig zin.
Kleine beetjes rook ontsnapten uit zijn mond bij het nemen van een trek, binnen seconden al verdwenen in de lucht. De geur, het gevoel van de rook in zijn longen, liet hem afwijken van zijn gedachten. Het had een werking waarvan hij nooit had gedacht om te ervaren. Mensen zagen het aan voor een slechte gewoonte en wellicht was het het ook. Ze zagen alleen niet in dat Jack niets te verliezen had. Bovendien; als hij zijn eigen leven meer wilde verpesten dan het al was, ging hij gewoon zijn gang.
Bij haar antwoord legde hij het pakje met de aansteker naast zich neer. Dan moest Addison het zelf maar weten. Het was al heel wat dat hij over zijn gebruiken heen had gezet in de poging om het haar wat gemakkelijker te maken. Veel zou het niet zijn, zo ook hij had een limiet aan wat hij kon doen. Wilde ze het niet aannemen dan had hij het tenminste geprobeerd. Later zou ze vanzelf wel gaan zoeken naar iets waarvan ze dacht dat het haar kon helpen. Met zekerheid kon hij al zeggen dat het op het einde waarschijnlijk op dezelfde drie opties als hem zou moeten komen; medicijnen, roken of drugs, of sterke drank. Tenzij ze zichzelf wist te overwinnen en zich in kon houden. Jack had er bij zichzelf geen vertrouwen meer in.
"Hoe lang kan je zonder bloed?" vroeg hij naar aanleiding van zijn bedenkingen. Zijn baas, noch de rest van het huis, zat erop te wachten om opnieuw iemand van hen te laten vermoorden. Al helemaal als het om de moordneigingen van Addison ging. Veel opties hadden ze niet in het huis. Eigenlijk kwam het op de simpele dingen terecht; iemand moest bloed afstaan of ze moesten een ziekenhuis weten te beroven van donorbloed. Hij vond het geen goed plan om voor het tweede te kiezen gezien de tekorten de laatste tijd. Ook niet te vergeten dat ze met zijn allen gezocht werden, en ze dus het risico liepen om herkend of opgepakt te worden. Dus.. keuze 1. En lang hoefde hij niet na te denken tot hij besefte dat hij waarschijnlijk in aanmerking kwam voor de baan. Damn.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ondanks dat Addison het geen makkelijk onderwerp vond om over te praten, zorgde het er wel voor dat ze kalmeerde. Het hielp altijd wel een beetje als iemand op een rustige manier met haar omging. Ze was opgelucht dat ze geen preek kreeg van Jack, anders voelde ze zich ongetwijfeld veel slechter en schuldiger. Addison voelde zich al heel erg schuldig, laat staan als Jack voor de zoveelste keer weer eens boos op haar werd. Ze vond het niet fijn als mensen boos op haar waren, ze kon er niet zo goed tegen, ook al niet ze het niet merken dat ze er niet tegen kon. Ze probeerde haar emoties altijd te verbergen aangezien ze eigenlijk niet iemand was die graag haar gevoelens liet zien of erover sprak. Ze deed het soms wel, maar dat gebeurde zelden. Het was eigenlijk al raar dat ze dat allemaal tegen Jack zei, al deed ze het vooral omdat hij aardig en rustig was. Ergens vond ze het best fijn om even een rustig gesprek te hebben met Jack, het was anders dan dat ze elkaar liepen af te snauwen. Natuurlijk wilde het niet zeggen dat nu hij wat rustiger deed, dat ze hem meteen vergaf dat hij haar had ontvoerd. Ze wist niet eens of ze het hem überhaupt wel kon vergeven, misschien koste het wel wat tijd. Ze wist het niet. Het was niet niks, ontvoerd worden.
"Niemand kan me helpen," zei ze. De enige die haar kon helpen was Addison zelf. Niemand in dat huis begreep hoe het was in de situatie waarin ze zich bevond. Niemand wist hoe het was om een vampier te zijn, alleen Addison wist dat. Ze kon wel opzoek gaan naar andere een vampier zodat die haar kon helpen met zelfbeheersing, al was dat geen optie. Ze zat nog steeds opgesloten in het huis dus ze kon geen andere vampiers vinden. Dan moest ze het zelf doen. Ze had een anker nodig voor als ze boos werd. Iets waarop ze zichzelf kon vasthouden als ze boos werd, zo zouden er geen doden vallen. Het was vanzelf sprekend dat het kon dat er iemand dood ging met Addison in hun aanwezigheid, Addison had bloed nodig. Er ging altijd iemand dood in het huis als ze haar niet buiten wilden laten om te jagen. Een poging om te ontsnappen ging waarschijnlijk niet gebeuren, als ze dat deed kon er wat met haar familie gebeuren. Ze wilde het voorkomen dat er wat met haar familie gebeurde. Het was een slimme zet om over haar familie te beginnen, ze hadden haar bang gekregen. Dat was hun doel toch?
Ze zag dat hij het pakje sigaretten en de aansteker weer naast zich neer legde. Ze was blij dat hij er verder over zweeg, er waren genoeg mensen die anderen zou puchen om toch te roken. Ze had geen sigaret nodig om rustig te worden, het feit dat er wat met haar familie kon gebeuren als ze zich misdroeg maakte haar voor een deel rustig. Nog steeds zocht ze naar iets waardoor ze zichzelf kon beheersen. Alleen aan haar familie denken was onvoldoende. Addison ging echter niet toegeven aan de sigaretten die Jack haar aanbood, dat zou dom zijn. Het kon haar misschien rustig krijgen, maar het was ontzettend ongezond en verslavend. Dat Jack die dingen in zijn mond wilde hebben en al die slechte rook wilde inademen, moest hij weten. Addison vond het nut ervan onbegrijpelijk. Ze vond het vergif.
Nog steeds had Addison haar bebloede kleding aan. De hoeveelheid op haar skinny jeans en shirt was nog meer geworden na de moorden die ze had gepleegd. Ze had ondertussen het bloed van drie personen op haar kleding zitten, Addison zelf, het meisje en de jongen die ze had vermoord. Misschien had ze nog bloed van andere mensen op haar hangen terwijl ze er niks over wist aangezien ze het vergeten was zoals veel andere dingen. Wat ze wil wist, was dat ze zich eraan begon te irriteren. Ze hield het natuurlijk voor zichzelf dat ze zich eraan irriteerde. Bovendien weigerde het om zo'n jurkje aan te doen dat Crystal haar aanbood. Als dat het enige was dat ze kon krijgen, hield ze haar kleding gewoon aan. Het had toch geen zin om andere kleding aan te doen, het bloed was al doorgedrukt op haar lichaam dus dan zou ze alsnog onder het bloed hangen. Dan moest ze het dus doen met de kledingstukken die ze aanhad. Ze mocht van geluk spreken dat ze als vampier tegen bloed kon, als ze geen vampier was geweest vond ze het vast nog erger dat ze onder het bloed hing.
Addison haalde haar schouders op door de vraag die hij stelde. "Ik heb geen idee, ik ben nog niet echt ervaren met dat hele vampier gedoe, maar ik denk dat ik wel een tijdje zonder kan nu," zei ze. Ze kon er vast wel even tegen zonder bloed aangezien ze een overdosis bloed binnen had gekregen. Ze had twee personen bijna volledig leeggedronken dus dat kwam zeker op een paar liter bloed uit. Een mens had ongeveer zes liter bloed in het lichaam zitten, dus daar kwam ze vast een tijdje mee toe. Bovendien kon ze geen bloed meer zien, zoveel bloed had ze gedronken. Ze had er geen idee van over hoe ze aan bloed moest geraken in de toekomst. Als ze haar niet naar buiten lieten gaan, ging het waarschijnlijk vaker gebeuren dat Addison iemand uit de woonst vermoordde zoals ze die dag al twee keer had gedaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Great. In een paar dagen tijd was Jack al van doorsnee maffiosi naar vampiervoedsel gegaan. Veranderd in haar bron van bloed, enkel vanwege de tekorten. Genoeg mensen woonden er in het huis om haar voor weken, wellicht maanden, goed te houden. Wanneer ze ze vermoordde zoals ze nu al bij twee mensen had gedaan. Geen goed plan dus. Laat staan dat niemand, maar dan ook echt niemand, zich zou aanbieden voor vrijwilliger om haar van bloed te voorzien. Een moordenaresse te hulp schieten was ondenkbaar voor zijn mede-bendegenoten. Nog het feit dat ze te egoïstisch waren om aan iemand anders te denken dan henzelf weggelaten. Ze stonden simpel gezegd niet te trappelen om Addison te moeten helpen. Hijzelf eerlijk gezegd ook niet. Het was haast alsof hij haar beloonde voor haar gruwelijke daden, zelfs al had Jack ook een hoog aantal killstreaks behaald de afgelopen jaren. Hij vermoordde schuldigen voor geld. Voor zover hij van haar wist, waren de enige redenen achter haar moordpartijen verveling, wraak en.. nouja, behoefte.
Op haar opmerking reageerde hij amper. Kort oogcontact misschien, al duurde het maar een paar seconden voor hij zich opnieuw richtte tot de muur voor hem. Negativiteit omringde hem ook. Zijn geloof in de 'hulp' van andere mensen was altijd al laag geweest. Nu hij zich in de illegale zaken had gewerkt was het een dieptepunt geworden. Jack vertrouwde niemand in het huis, geen enkeling. Ze konden zeggen of doen wat ze wilden, zijn mening zou niet veranderen. Het verschil was dat hij het meestal voor zich wist te houden. Bij Addison wederom geen sprake.
Een laatste trek van zijn sigaret verdween in zijn luchtwegen, de sigaret opgerookt op de ondergrond beland. Gelijk voelde Jack het gemis van de rook in zijn longen. Een leegte in zich, samen met de drang om er opnieuw een op te steken. Het was zijn vermoeidheid wat hem ervan had weten te weerhouden om door de voorraad sigaretten heen te roken. Had Addison even geluk vandaag.
"You better," murmelde hij voor zich uit. Desondanks zijn inspanningen om het binnen te houden rolde het lichtelijk bot over zijn lippen. Hij kon het gewoon niet helpen om eraan te denken hoe beide mensen aan hun einde waren gekomen. Twee lichamen, volledig leeggezogen vanwege het verlangen van een vampier. Een nieuweling zoals Addison het liet klinken. Liters bloed had ze naar binnen gewerkt. Wanneer het nog niet genoeg zou zijn, was het ronduit krankzinnig. Haar 'maaltijd' was nou eenmaal niet echt bepaald klein geweest.
Hij bedacht zich iets, het moment dat opnieuw zijn blik op haar viel en haar doorweekte kleding in zijn zicht kwam. Geheel rood gekleurd van het bloed. Plakkend aan haar lichaam terwijl het alsmaar vochtig leek te blijven. Het kon hem vrij weinig schelen hoe ze eraan toe was. Wat hem werkelijk boeide was dat ze eruit zag als een zombie. Jack zou nog een lange tijd tegen haar aan moeten kijken en verdomde het dan ook om zich erover in te houden.
"Ik weet niet of je het als vampier fijn vind om in kleding te slapen wat onder het bloed zit," zei hij met kleine tegenzin. "Maar je moet het zelf maar weten."
Een zwart t-shirt haalde hij uit de kast die zich naast zijn 'bed' bevond. Het was een grotere maat dan Addison waarschijnlijk normaal gesproken had, echter moest het maar. Hij kon in tegenstelling tot Crystal geen meidenkleding in zijn bezit hebben. Het belangrijkste was dat het schoon was. Of het perfect zou aansluiten was geen van zijn zorgen. Gericht gooide hij het voor haar neer met een kleine knik, gevolgd door het omdraaien met zijn rug naar haar toe. De rest van de mannen mochten dan wel kicken op het toekijken; hijzelf was een uitzondering. Jack wilde het niet ongemakkelijker maken dan het al was. Bovendien had hij de moeite genomen om haar de keuze te geven. Of ze werkelijk ervan genoot om bebloed haar slaap te pakken, moest ze zich zelf maar bedenken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld