Paran0id schreef:
Opnieuw vulde zijn gelach de kamer, bespottelijk en ergens werkelijk lachwekkend vanwege haar reactie. Hemzelf verbaasde het net zo erg. Hoe kon ze dan nog niet weten hoe het er zat? Een bende als deze was niet alleen het bij elkaar zetten van mensen in een huis, die keer op keer opdrachten toegereikt kregen. Het vormde een geheel groter dan hen allemaal. Groter dan dit oude pand met daarbij elke aanwezige meegerekend. Kon ze dan niet voor een moment nadenken? Alles was gepland, uitgestippeld geweest, noodplannen gemaakt in zaken waarbij, zoals deze met Addison, het verkeerd zouden lopen. Getuigen werden allesbehalve gewaardeerd, zeker bij de huurmoordenaars waar Jack bij hoorde.
"Laat ik het er maar op houden dat we je familie in het vizier hebben, Addison," werd hen beide meegedeeld zodra hij had besloten om zich terug te keren naar zijn serieuze gedrag. Zijn stem opnieuw onberoerd galmend door de doodstille kamer, hoewel Jack weinig tot niet aan het opletten was bij zijn uitspraken. Hij had al zijn moeite ingezet om zich wakker te houden. Daarbij had hij wel betere dingen te doen dan horen hoe zijn baas, Semion Mogilevich, haar manipuleerde met behulp van een mobieltje.
"Hoe is het met.. wat was haar naam ookal weer?" Enkele seconden bleef het stil aan de andere kant van de lijn. Het was geen twijfel of het vergetenis was, wat leidde tot zijn zwijgen. Nee, het was om haar ermee dwars te zitten. Jack had sinds hij hier gekomen was al genoeg kennis over hoe die man in elkaar zat. Had hij de kans om iemand te hinderen, of tenminste te laten boeten, dan zou hij het nooit aan zich voorbij laten gaan. Semion had de benodigde informatie allang tot zijn bezitting; hij was enkel aan het wachten om een reactie uit te lokken. Eentje die hij niet mee zou kunnen maken, althans, half. Maar Jack wel.
"Ohja, Irene García. Dat was het." Gegrinnik kwam bij hem binnen, kort maar onvermijdelijk. Zijn eigen blik was strak voor zich uit gericht zonder een enkele betrekking. Het was overbodig om zijn mening over Semion te delen, en eerlijk gezegd was zijn aandacht heel ergens anders gevestigd dan zijn gepraat over haar familie. Eens om de zoveel tijd rolde er een kleine zucht over zijn mond. Zijn lichaam met de seconde meer hangend tegen de muur en zijn oogleden zwaarder en zwaarder. Het was een wonder dat hij nog overeind stond, besefte hij zich.
"Een pracht van een vrouw, dat zeker. Ik kan me haar nog als de dag van gisteren herinneren. Haar glimlach.. Stralend als de sterrenhemel. Haast zonde dat ze haar leven uit moet zitten met een man als Peter Hale." Een zucht hoorde hij door de telefoon. Zijn gedachten op volle toeren, inbeeldend hoe hij er nu bij moest zitten. Het was duidelijk hoe gefascineerd hij was door de vrouw die waarschijnlijk Addison's moeder was. Hij wist precies hoe Addison zich op dit moment moest voelen; zo ook hij had een gesprek als deze moeten doorstaan. Hoeveel pogingen hij wel niet had moeten doen om hem niet op eigen houtje te vermoorden, toendertijd.
"Ze verdient beter dan een man die geen genoegen neemt met slechts één vrouw. Maar daar was jij ook al achter, of niet soms?" Wederom klonk zijn lach, volgend door zijn uitspraken die Jack onderhand uit zijn strot kwamen. "Ethan niet te vergeten natuurlijk. Zestien en nog altijd binnenshuis, al zal het waarschijnlijk niet lang meer duren voor ook hij het gezin zal verlaten. Aan zijn date te merken kunnen ze beide niet wachten tot ze nooit meer van elkaar gescheiden hoeven te zijn. Anyways, ik dwaal af. Laat het duidelijk zijn dat we iedereen achter de hand hebben."
"Het zou toch zonde zijn als ze één voor één spoorloos zouden verdwijnen zonder afscheid te kunnen nemen van hun lieftallige dochter, denk je niet?" Hij trok een wenkbrauw op, niet wetend wat de man in zijn gedachten had. Hem waren honderden manieren verteld hoe ze vermoord konden worden. Waar ze zich bevonden, welk adres het huis stond, waar zijn ouders werkten. Haar werd het allemaal bespaard. Lucky basterd.
"Ze staan op de Blacklist nu. Mocht je je nog een keer een poging willen wagen om je kansen op ontsnappen te benuttigen, ofwel een van mijn mensen te vermoorden, streep ik met alle plezier een van de namen weg. Het zullen dan niet alleen de namen zijn die verdwijnen, als je snapt waar ik het over heb."
Het geluid van gebons was hoorbaar, gevolgd door kort gemompel waar hij geen interesse in had om het te verstaan. Ook was het te zacht om er überhaupt een aantal klanken uit te kunnen halen, helaas. Het was de wederkerende stem van Mogilevich die hem weer terugbracht buiten zijn gedachten om.
"Oh and Jack, you've got yourself a roommate now. Make sure she won't do anything like this again."
"What the hell's that's supposed to mean?" vroeg hij geërgerd, gelijk weer geconcentreerd op het gesprek die hij tot dusver voor grote delen aan zich voorbij had laten gaan. In zekere mate had hij niet verwacht hoe het gemakkelijk af kon lopen. Semion had zo zijn onvoorspelbare plannen, die zelfs Jack soms te ver gingen. Maar dit? Hij kon het niet maken om Jack zijn enige beetje vrijheid af te nemen. Samen met een van de vrij weinige eigendommen die hij nog tot zichzelf kon eigenen.
"It means you've got work to do, Gilinsky. En als je me nu excuseert, ik heb nog andere zaken om af te handelen."