Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De kaart was precies gebruikt waarvoor hij bedoeld was. Grappenmakers hadden door de eeuwen heen de kaart altijd bij zich gedragen, erop gekeken als ze iets uit hadden willen halen. Er waren ooit zelfs een paar grappenmakers geweest die de kaart in elkaar hadden gezet. Iets waar Rhi behoorlijk wat bewondering voor had. Het was een behoorlijk ingewikkeld, magisch object. Iets wat niet zomaar iedereen had kunnen maken. Ze was nieuwsgierig naar de vier namen die op het perkament hadden gestaan en ze hoopte dat ze er ooit nog opzoek naar kon gaan.
Het laatste wat Rhi had gewild was weg gaan terwijl de jongens waren betrapt door Peeves. Ze had graag willen blijven om te zien wat de geest van plan was geweest. Jammer genoeg had Luke gelijk gehad. Als Peeves eenmaal klaar was geweest met hun broers, dan had hij hen misschien alsnog kunnen ontdekken en dat had betekend dat zij ook in de problemen zouden komen. Iets wat ze niet had gewild. Gelukkig had Luke al van tevoren op de kaart gekeken, zodat hij precies had geweten hoe ze weg hadden moeten komen zonder al te veel aandacht te trekken. Rhi baalde er wel van dat ze Peeves niet in actie had kunnen zien. Het was een behoorlijke pestkop, maar ergens vond ze dat juist wel leuk aan de geest. Al was het liever niet iemand die ze tegen zou willen komen. Rhi kon veel, maar ze kon niet tegen een geest op.
Ondanks dat Rhi niet snel een compliment aannam, moest ze oprecht glimlachen om de woorden van Luke. Hij had al eerder gezegd dat hij het een geniale grap had gevonden, maar toen had ze niks terug gezegd omdat ze stil hadden moeten blijven. Daarnaast deed het haar ook wel iets dat Luke haar idee goed had gevonden. Ze hadden dit toch wel een beetje samen gedaan. Hij had dan wel op de uitkijk gestaan toen zij er mee bezig was geweest, maar Luke was weer degene die met het idee was gekomen om hun broers eens goed te grazen te nemen. Iets wat was gelukt door haar grap. ‘Ik leer het je wel een keer,’ beloofde ze Luke. Dan zou hij het misschien nog een keer kunnen doen. Nu hadden hun broers niet eens door waarom één van de ingrediënten in hun gezicht was ontploft, maar als Luke het nog een keer zou doen, zouden ze het vast door hebben.
‘Ja, is goed.’ Ze vond het niet erg om een beetje om te lopen naar de Gryffyndor toren. Eigenlijk zou ze dan het hele kasteel rondgaan, met het gevaar dat ze in haar eentje nog wel eens betrapt zou kunnen worden. Ze had echter de kaart en daar had ze alle vertrouwen in. Al wilde ze echter niet de kaart straks weer verstoppen, wetend dat als iemand hem zou vinden, ze meteen de kaart in handen hadden. Luke en Rhi hadden er behoorlijk veel moeite voor gedaan om te ontdekken hoe ze hem hadden moeten gebruiken en als een eventuele dief de kaart zou proberen te jatten, zou diegene op z’n minst dat ook moeten doen. Al ging ze er niet vanuit dat iemand de kaart zou proberen te stelen.
Rhi en Luke hadden geluk, want ze waren verder niemand meer tegengekomen. Ze waren samen naar de leerlingenkamer van Luke gelopen, terwijl ze enthousiast, maar toch ook rustig en beheerst, over de grap hadden gepraat. Luke keek er vooral naar uit om de groene gezichten van zijn broers te zien tijdens het ontbijt, vooral toen Rhi hem had verzekerd dat ze het groen er niet zo snel af zouden kunnen wassen.
Luke had de kaart ondertussen al aan Rhi gegeven. Rhi zou nog wel proberen uit te vogelen hoe ze het weer zou kunnen laten lijken op een normaal stuk perkament. Voor nu had ze het onder haar kleding verstopt, voor het geval ze toch nog iemand tegen zouden komen.
Ze stonden stil voor het portret van de Dikke Dame, die aan het slapen was. Haar gesnurk klonk door het gehele trappenhuis en hield verscheidene schilderijen wakker. Rhi was de bewegende schilderijen wel gewend, maar ze vond het belachelijk dat dit de doorgaan was naar de leerlingekamer van Gryffindor. Luke leek ook niet goed te weten wat hij moest doen nu de Dikke Dame aan het slapen was.
‘En nu?’ vroeg hij zachtjes aan Rhi.
Rhi keek bedenkelijk naar de Dikke Dame en bedacht zich dat er maar één manier was waarop Luke naar binnen zou komen. Ze schraapte haar keel en liep naar voren, zodat ze nog maar enkele centimeters verwijderd was van het schilderij. ‘Hé!’ riep ze, niet bang voor de reactie. De Dikke Dame had immers ook gezien dat haar pleegbroers en Luke zijn broers de toren hadden verlaten. Dus ze zou vast ook geheim kunnen houden dat Luke midden in de nacht naar binnen wilde. Daarnaast was dit niet de eerste keer dat Luke laat terug kwam. Rhi had hem alleen nog nooit horen praten over de Dikke Dame, die zo luid had gesnurkt dat het een wonder was dat ze Rhi haar stem er bovenuit had gehoord.
‘Wat?’ vroeg de dame op het schilderij, terwijl ze slaperig naar de twee keek. Toen ze door kreeg wie er precies voor haar deur stonden, schudde ze haar hoofd. ‘Ik zou je op de grond moeten laten slapen,’ zei ze tegen Luke, maar Rhi en Luke wisten allebei dat ze dat nooit zou kunnen doen.
‘Nou, schiet op. Ik wil weer slapen,’ ze keek afwachtend naar Luke.
‘Ik kom al,’ antwoordde de blonde jongen. Hij ging naast Rhi staan en wenste haar een goede nacht, waarna hij het wachtwoord van de toren noemde. Het schilderij vloog open en Rhi keek toe hoe haar vriend verdween.
‘En wat sta jij hier nog te doen?’ vroeg de Dikke Dame aan Rhi, toen het schilderij weer op zijn originele plaats stond. Rhi haalde haar schouders op en liep vervolgens terug naar haar eigen leerlingenkamer. Toen ze daar eenmaal aan was gekomen, ging ze op het bed zitten met de kaart voor zich. Er moest een manier zijn waarop ze alle woorden, gangen en lokalen weer zou kunnen laten verdwijnen. Het had vast te maken met de snode plannen. Ze had moeten zweren dat ze snode plannen had. Plannen die nu waren uitgevoerd en waren geslaagd.
Glimlachend staarde ze naar de kaart en vervolgens sprak ze: ‘Snode plannen, uitgevoerd.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iedere avond was er nog genoeg te doen op Hogwarts. Er waren genoeg mensen die over de gangen struinden totdat het tijd werd om naar de leerlingenkamer te gaan. Veel van hen vonden ook een plekje ergens in de grote zaal of zelfs in de bibliotheek. Er waren zelfs lessen in de avond. Iedere jaarlaag had op een ander tijdstip astrologie lessen. Een paar van die lessen waren zelfs midden in de nacht, zoals bij de eerstejaars. Dat was op woensdag.
Het was nu vrijdagavond en van elke afdeling waren er genoeg Prefects op de been om er voor te zorgen dat de mensen, die niet over de gangen hoorden te lopen, daar ook niet kwamen. Nou was vrijdag niet zo als iedere andere les dag. Het was het begin van het weekend, morgen werden er geen lessen gegeven. Deze avond werd door niet heel erg veel mensen gebruikt om bezig te gaan met school. Iedereen was blij dat het weekend was en dat hadden ze willen vieren. Ondertussen was het echter tijd om terug te gaan naar de leerlingenkamers. De gangen waren nagenoeg leeg.
Edyn bevond zich niet op de gang, noch in de leerlingenkamer van Hufflepuff. Er waren genoeg momentje waarop het meisje haar eigen plan trok. Hoe het weer ook was, ze maakt iedere dag wel een rondje buiten over het terrein. Bleef daar op sommige momenten ook zitten. Dat soort momenten waren echter vaak overdacht. Haar avonden bracht ze vaak met Linn door, zo lang het kon gingen ze ook nog wel eens bij Calum zitten en ze hadden ook genoeg andere vrienden met wie ze omgingen. Vanavond had het blonde meisje haar eigen plan getrokken.
Het was een paar uur geleden gebeurd. Linn en Edyn waren in de leerlingenkamer geweest toen ze in gesprek waren geraakt met een tweedejaars: Ashton. Iets wat Edyn wel echt heel erg gezellig had gevonden. Toch waren haar gedachten op een hele andere plaats geweest. De plaatst waar ze zich nu al een hele tijd bevond, omringt door de huiselven die in de keuken hielpen. Met wie ze het heel erg goed kon vinden.
Geheel per toeval was Edyn van de week uitgekomen bij het schilderij dat dicht bij de ingang van de leerlingenkamer van Hufflepuff hing. Het fruit wat er op had gestaan, had er heel erg verleidelijk uitgezien en ze had haar maag wel eventjes horen knorren. Het peertje er het lekkerst uitgezien en daardoor was ze daar met haar vingers overheen gegaan. Tot haar grote verbazing was het schilderij verschoven en was er al snel een doorgang gekomen. De doorgang tot de keukens! Wat ze heel erg spannend had gevonden, maar toen ze eenmaal verder was gelopen, had ze zich met een op haar gemak gevoeld. Er waren zoveel huiselven. Ze hadden letterlijk overal gestaan en ze waren druk geweest met eten wat echt heerlijk rook.
In de keren dat ze in de keukens was geweest, waren de wezentjes, echt haar vriendjes geworden. Er waren veel gesprekken gevoerd en ze hadden heel veel lekker eten voor Edyn gemaakt. Als bedankje, had Edyn gezorgd voor een paar bloemen om de boel een beetje op te fleuren.
Nu nog waren de elven druk bezig met de keuken zo goed mogelijk schoon te krijgen. Er was echter ook al een gedeelte, waar ze bezig waren met het ontbijt. Iets wat echt heerlijk rook.
Er kwam één van de huiselven naar Edyn toegelopen. "Mevrouw Edyn, had u nog iets te eten gewild?" De blonde haren van Edyn, deinden mee terwijl ze haar hoofd schudden, ten teken dat ze geen eten meer hoefde. "Nee hoor, danku, mevrouw Ripple." Edyn had de meeste namen van de huiselven al wel geleerd. Daarbij had ze ook wel willen weten of iedereen gelukkig was in de keukens, of ze goede werden behandeld. Van wat ze er van mee had gekregen, was dat het geval. Daarom was ze ook zo blij om hier te komen. Ze waren lief voor haar en zij probeerde op haar beurt ook weer lief te zijn voor hen, wat ze ook echt wel verdiende.
"Ik denk dat ik zo terug moet gaan." Er kwam een zielige blik op het gezichtje van Ripple, wat er echt heel erg schattig uit zag en Edyn wilde het liefst blijven. Ze was nu echter een hele tijd weg en ze wilde nog wel terug zijn in de leerlingenkamer voordat Linn zou gaan slapen. Edyn genoot van de momentjes die ze met Linn had voordat ze gingen slapen. Ze konden echt overal over praten.
"Ik denk dat Linn op me zit te wachten." Ze had hen al genoeg verteld over haar vriendinnetje. Ook over Calum en wat andere mensen. Deze wezens voelden als haar vrienden. Ze luisterden goed naar haar en dat deed zo op haar beurt ook. "Neemt u mevrouw Linn ook een keer mee?" Edyn knikte meteen, ze had nog niet echt tijd gehad om Linn te vertellen over de plaats, maar ze zou het zeker gaan doen en ze wilde haar ook echt wel meenemen, omdat ze wel zeker wist dat Linn het ook een hele fijne plaats vond.
Edyn ging nog even door haar benen, zodat ze Ripple een knuffel kon geven. Daarna wenste ze iedereen nog een fijne avond toe en liep ze de keukens uit, op weg naar de leerlingenkamer, die niet zo heel erg ver was. Dat was het fijne aan de nieuwe plaats die ze had gevonden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vrijdagavond was een avond die maar voor weinig leerlingen in het teken stond van huiswerk. Zelfs de eerstejaars hadden ondertussen ondervonden dat ze deze avond beter konden gebruiken om uit te rusten en te genieten van hun vrije tijd. Aan het begin van de avond was, zoals elke dag, een heerlijk diner en dat volgde vaak door een hoop gezelligheid. Uiteindelijk moesten alle leerlingen wel terug naar hun leerlingenkamer, maar vaak werd er daar nog heel wat afgekletst en spelletjes gespeeld, totdat uiteindelijk iedereen een keer naar bed ging.
Zelf had Linn het begin van de avond doorgebracht met Edyn en Ashton. Ashton was een jongen die een jaar hoger zat. Linn had hem op de eerste dag al leren kennen en ze vond hem echt een hele aardige jongen. Hij was enthousiast en je kon een goed gesprek met hem voeren. Daarnaast was hij, net zoals Linn, iemand die was opgegroeid in de wereld van de niet-magische mensen. Daardoor hadden Linn en de jongen een klik en konden ze over bepaalde dingen praten. Ashton begreep haar verwondering voor alle magie heel erg goed, zelfs nu hij een jaar op school zat. Linn zou nooit klagen over Calum en Edyn, want ze was dol op hen beide, maar ze vond het ook fijn om een vriend te hebben die wist hoe het buiten de magische wereld was.
Ashton en Linn hadden de hele avond op de bank gezeten om te praten over hun families. Linn vond het heel erg leuk om de verhalen over zijn broertje en zusje te horen, net zoals dat ze ook graag luisterde naar de verhalen van Edyn over haar familie. Jammer genoeg was Edyn er zelf niet bij geweest. Op een gegeven moment had ze niet meer naast Linn gezeten, zonder te melden waar ze naar toe zou gaan. Iets waar Linn zich in eerste instantie geen zorgen om had gemaakt. Ze wist dat Edyn in de ochtend vaak een rondje liep buiten en op sommige momenten kon het meisje verdwijnen omdat ze helemaal in haar eigen wereldje was. Ze kwam echter altijd wel terug en dan vertelde ze enthousiast aan Linn waar ze was geweest en wat ze had gezien.
Het was nu echter een paar uur later en Edyn was nog steeds niet terug. De meeste leerlingen hadden de knusse leerlingenkamer van Hufflepuff verlaten en waren naar hun bed gegaan. Ondanks dat Linn zich al om had gekleed in haar warme, pluizige pyjama met bijpassende sloffen, zat ze nog steeds in de kamer te wachten op Edyn. Gelukkig was ze niet alleen, want Ashton was bij haar. Hij had er op gestaan om samen met haar te wachten tot Edyn terug zou zijn, ondanks dat Linn hem al meerdere keren had verteld dat hij best naar bed had mogen gaan.
Bezorgd keek Linn naar de klok. Als ze zich geen zorgen had gemaakt over waarom Edyn zo laat op de avond nog niet terug was, had ze het waarschijnlijk een hele mooie klok gevonden. Het was een andere klok dan die zij kende. Veel uitgebreider. Er werden seizoenen aangegeven, of het dag of nacht was en getik was eerder geruststellend dan vervelend. Het hielp Linn echter niet dat de wijzers steeds verder verschoven en dat Edyn nog steeds niet terug was.
‘Ik denk echt dat we haar moeten gaan zoeken! Straks loopt ze nog buiten.’ Dit was niet de eerste keer dat Linn had geopperd om te zoeken. Ashton had haar echter keer op keer verzekerd dat Edyn ieder moment terug zou kunnen komen, maar ondertussen had Linn niet meer zoveel geloof in die worden. Ze wist hoe graag Edyn buiten was, maar ook hoe gevaarlijk het was dat Edyn misschien wel in haar eentje buiten liep. Zeker als ze het Verboden Bos in was gegaan. Dan zou het nog een hele klus worden om haar weer te vinden.
‘Ze is vast niet buiten? De Prefects letten altijd op of er iemand naar buiten gaat. Daarnaast is het veel te koud en ze had helemaal geen mantel mee, dus ik denk niet dat ze buiten is,’ zei Ashton. Linn wist echter dat de kou Edyn helemaal niks uit zou maken. Edyn kon heel gemakkelijk afdwalen en om de één of andere reden vond ze het ook helemaal niet erg om in de kou buiten te lopen. Ze deed het immers ook iedere avond.
‘Maar het is echt al heel erg laat! Straks is er iets gebeurd,’ verzuchtte Linn. Hogwarts was dan wel een hele veilige plek, maar Linn was toch bang dat er iets met haar beste vriendinnetje was gebeurd. Daarom wilde ze het liefst ook opzoek naar Edyn.
‘Als ze er over tien minuten nog niet is, dan gaan we naar de Potions Lady. Ik wed dat ze Edyn heel erg snel heeft gevonden.’ Linn wist dat Ashton het allemaal goed bedoelde, maar hij maakte het niet veel beter.
Plotseling hoorde Linn lichte voetstappen die haast klonken alsof er iemand aan het huppelen was. Voetstappen die dus eigenlijk alleen maar van Edyn konden zijn. Linn kwam overeind van de bank en haalde opgelucht adem toen ze Edyn in de kamer zag verschijnen. Ze liep meteen naar haar beste vriendinnetje toe en sloeg haar armen stevig om Edyn heen. ‘Ik ben zo blij dat je weer terug bent. We stonden echt op het punt om naar de Potions Lady te gaan, zodat we je konden zoeken,’ fluisterde Linn. Ondertussen wist ze namelijk heel goed hoe erg Edyn af kon dwalen en ze was echt bang geweest dat er iets met het lieve meisje was gebeurd.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren niet veel plaatsen waar Edyn zich niet op haar gemak voelde. Binnen het kasteel en daar omheen had ze al haar eigen plekjes gevonden, waar ze zo nu en dan even naar toe kon gaan. Edyn was niet het meisje dat perse haar tijd alleen nodig had. Met sommige dingen koos ze er echter wel voor om alleen te zijn. Dan was ze echt in haar element.
De eerste keer dat de jonge Hufflepuff een rondje had willen om het kasteel, had ze er over nagedacht om Linn mee te vragen. Het was echter vroeg geweest. De zon had net op het randje van de horizon gelegen en aangezien het op dat moment nog ergens begin september was geweest, was het behoorlijk vroeg geweest. Toen had ze er voor gekozen om haar vriendinnetje te laten liggen. Ondanks dat Linn daarna wel enthousiast had gereageerd op haar verhaal, had Edyn ook wel begrepen dat ze het op deze manier wel goed had gevonden.
Edyn had Linn wel willen vertellen over de keukens, maar daar was ze nog niet op gekomen. Ze wilde namelijk niet dat iedereen het te horen kreeg en straks iedereen de keukens binnen zouden lopen. De huiselven moesten in haar ogen rust krijgen. Hun nieuwe vriendinnetje zag dan wel altijd het beste in de mensen om haar heen, toch dacht ze ook vooral aan het welzijn van de wezentjes, met wie ze bevriend was geworden. Ze wist dat Linn goed met ze om zou gaan, daarom wilde ze het wel aan Linn vertellen en haar zelfs een keertje meenemen.
Vrolijk huppelde Edyn nu door de enige gang, waar ze doorheen hoefde om terug te komen bij de leerlingenkamer. Ze had er nooit echt over nagedacht dat er ook Prefects over de gangen konden lopen en dat er eens kans was dat ze in de problemen zou komen.
In de leerlingenkamer werd het zorgeloze meisje opgewacht door haar vriendinnetje, die nog steeds samen zat met Ashton. Voor de rest was de ruimte leeg. Meteen werd Edyn verwelkomd met een dikke knuffel, waarna ze haar armen ook zo goed mogelijk om Linn zat. Nadat Edyn het meisje de eerste dag huilend in de trein had gevonden en haar daarom had geknuffeld, waren er nog genoeg andere knuffels geweest. Het was een goede manier om de genegenheid voor een vriend te kunnen uiten. Edyn had alleen niet door dat niet iedereen er even gek op was. Calum had het in het begin wat vreemd gevonden, maar niet dat Edyn dat door had gehad. Ondertussen was hij er wel aan gewend geraakt.
"Maar dat was niet nodig!" Bracht Edyn verbaasd uit toen ze hoorde dat Linn en Ashton op het punt hadden gestaan om naar de Potions Lady te gaan. Er was helemaal niets aan de hand geweest, ze was om de hoek geweest, in het gezelschap van heel veel leuke wezens! Het enige probleem was dat ze de tijd een beetje kwijt was geraakt. Ze vond het alsnog niet heel erg laat. Het meisje had niet heel erg veel slaap nodig om de volgende dag weer fit te staan. Zelfs als ze laat uit bed ging, stond ze ruim op tijd op. Er waren echter andere dingen waardoor ze op sommige momenten bijna te laat kwam.
"Waar ben je geweest?" Vroeg Ashton nieuwsgierig aan het meisje, niet zo zeer om haar terecht te wijzen, maar meer uit nieuwsgierigheid, omdat de glimlach op Edyn haar gezicht bijna niet groter kon.
Bedenkelijk trok Edyn zich terug uit de armen van Linn en bekeek de jongen, wie zijn bril iets verder op zijn neus drukte, beter. Ze kende hem nog niet heel erg goed. Ze vond hem dan wel aardig, maar op het moment vond ze het welzijn van de huiselven iets belangrijker dan het feit of ze Ashton genoeg mocht om hem te vertellen waar ze was geweest. Daarbij waren de huiselven meer haar vrienden en wilde ze gewoon dat ze het goed hadden.
Uiteindelijk besloot ze dat ze Ashton wel vertrouwde. Zolang hij maar niet aan iedereen zou vertellen waar ze was geweest en dat er andere mensen ook naar toe konden. "Ik wil het je wel vertellen, maar dan moet je beloven dat je je mond houdt." Edyn haar vingers gingen over haar lippen heen, alsof ze ze dichtritste, want Ashton moest zijn mond echt dichthouden. Linn zou dat doen, dat wist ze zeker. "Helemaal niemand." Gaf ze nog even aan. Ze probeerde zo serieus mogelijk te kijken. Iets waar ze niet heel erg goed in was.
Edyn richtte zich vooral op Linn, omdat ze het verhaal haar wel wilde vertellen. "Ik was hier niet zo heel erg ver vandaan. Ik kan jullie meenemen?" Ze keek nog even achterom. Ze was net uit de keukens gekomen, maar dat betekende niet dat ze niet weer terug kon komen. Ze wist zeker dat heel erg veel van de huiselven het leuk zouden vinden als ze er weer was. Zeker mevrouw Ripple.
"Ik was in de keukens." Fluisterde Edyn zo zacht mogelijk zodat helemaal niemand anders het zou kunnen horen, mocht er toch ineens iemand terug zijn gekomen naar de grote woonkamer waar het heel erg gezellig was. "Er zijn heel erg veel lieve huiselfjes." Ze stak haar hand uit, niet alleen naar Linn, maar ook naar Ashton, zodat ze hen mee zou kunnen nemen. "Mevrouw Ripple wilde je sowieso heel erg graag zien. Kom." Edyn bewoog nog even met haar handen, ten teken dat het tweetal ze vast moesten pakken en met haar me moesten komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Edyn was weer terecht. Iets waar Linn heel erg blij mee was. Linn vond haar vrienden echt heel belangrijk, vooral omdat ze nu ook echte vrienden had. Dus daarom wilde ze niet dat er iets met één van hen zou gaan gebeuren. Ze wist dat Edyn wel vaker zomaar verdween en meestal dook ze dan wel weer een keer op, maar dit keer was het avond geweest en het was behoorlijk laat geworden, dus Linn had het niet vertrouwd. Volgens Edyn had ze zich echter helemaal geen zorgen hoeven maken en was het ook niet nodig geweest om naar de Potions Lady te gaan. Dan was het maar goed dat Linn en Ashton dat ook niet hadden gedaan.
Van alle plekken waar Edyn was geweest, was ze uren in de keukens geweest. Linn wist dat de keukens niet al te ver van de Hufflepuff kamer waren verwijderd, maar ze had geen idee van hoe ze er in zou moeten komen. Edyn had dat blijkbaar wel uitgevogeld en het scheen ook een hele leuke plek te zijn. Edyn was niet uren verdwenen als het niet leuk was geweest. Haar blonde vriendinnetje wilde het zelfs aan haar laten zien en Edyn had zojuist besloten dat ook Ashton wel mee zou mogen, maar Linn snapte nog niet helemaal waarom Edyn de keuken zo graag wilde laten zien. In Linn haar ogen was een keuken gewoon een keuken, maar de meest normale dingen in de mensenwereld waren zo anders in de magische wereld dat het niet anders kon dan dat er iets met deze keuken aan de hand was. Edyn was er immers niet voor niets al die tijd geweest.
Daarom nam Linn ook de hand van Edyn aan, ondanks dat ze niet wist wat ze kon verwachten. Linn had het idee gehad dat ze ondertussen wel een beetje bij was met haar magische kennis, maar Edyn had het over huiselven gehad. Dat waren wezens waar Linn nog nooit van had gehoord. Blijkbaar heette er eentje mevrouw Ripple, dat was in ieder geval de naam die Edyn had gebruikt. Zelf dacht Linn bij elfjes aan lieve, kleine mensjes die vleugels hadden en gekleed waren in bloemblaadjes en andere voorwerpen die je in het bos kon vinden, maar ze wist niet of huiselven er ook zo uitzagen.
Ashton had de hand van Edyn ook aangenomen en dat had Edyn gezien als het teken dat ze weg zouden kunnen gaan. Ze trok de twee dan ook met zich mee, terwijl Linn en Ashton even naar elkaar keken.
‘Huiselven?’ vroeg Linn zachtjes, in de hoop dat Ashton wel wist wat Edyn er mee bedoelde. Hij zat immers al een jaar langer op school, dus misschien kende hij de wezens wel. Ashton haalde echter zijn schouders op, wat betekende dat hij ook geen idee had van wat de wezens precies waren. Hij was dus duidelijk ook nog nooit in de keuken geweest. Iets wat betekende dat Edyn waarschijnlijk één van de weinigen studenten was die er wel in kon komen.
‘Kijk, hier is het!!’ zei Edyn toen ze eenmaal buiten de leerlingenkamer waren. Ze hadden nog geen minuut moeten lopen, maar Linn herkende niets wat op de ingang van een keuken moest lijken. Ze zag enkel een schilderij met fruit.
Edyn liet de handen van Ashton en Linn los en liep wat naar voren, richting het schilderij. Voordat ze echter iets deed, draaide ze zich om. ‘Ashton, je moet even je ogen dicht doen.’
‘Waarom?’ vroeg Ashton, waarop Linn reageerde door hem te porren in zijn zij met haar elleboog.
‘Doe nou maar,’ fluisterde ze. Gelukkig deed Ashton zijn ogen, met een klein beetje tegenzin, dicht.
Linn zag hoe ze haar hand uitstak naar het fruit en haar vingers bewoog, alsof ze het fruit wilde kietelen. Dat de schilderijen met mensen en dieren bewogen was één ding, maar Linn had nooit verwacht dat het fruit op een schilderij in de tovenaarswereld ook zou kunnen reageren op wat er gebeurde.
Linn hoorde een soort klik en Edyn was al naar achteren gestapt. Het schilderij vloog open, waardoor er een doorgang was ontstaan. Meteen rook Linn de geur van het brood en gebakken eieren met spek. Aan de geluiden te horen was er wel degelijk een keuken. Ze had alleen nooit verwacht dat het zich schuil had gehouden achter een simpel schilderij met fruit.
‘Kom!’ Edyn gebaarde naar Ashton en Linn en liep vervolgens zelf al naar binnen. Ashton en Linn keken elkaar voor een paar seconden aan en besloten vervolgens om naar binnen te leden.
Linn wist niet wat ze zag. Het leuk op een grote keuken in een restaurant, maar hier en daar vlogen ingrediënten rond, er werd afgewassen zonder borden en pannen aan te raken en de wezens die well een aantal voorwerpen vasthielden, leken in niks op de elfjes die Linn in haar hoofd had gehad. Ze kwamen qua lengte misschien net tot Linn haar middel. Ze hadden grote, bolle ogen en grote, puntige oren. De meesten droegen een schort om hun kleine, dunne lijfjes.
‘Mevrouw Edyn! Bent u nu alweer terug?’ Eén van de huiselven was enthousiast naar Edyn toegerend, maar stopte met rennen toen ze Linn en Ashton door kreeg. Linn wist niet of ze echt bang was, of enkel geschrokken omdat Edyn zomaar anderen mee had genomen, maar de huiself zag er heel erg lief uit. Linn gokte dat dit de mevrouw Ripple was waar Edyn het zojuist over had gehad.
‘Hallo,’ begroete Linn het wezentje. Ze zette voorzichtig een stap naar voren en stak haar hand uit. ‘Mijn naam is Linn. Bent u mevrouw Ripple?’
‘Oh, mevrouw Linn!’ riep de elf uit, alsof ze elkaar al veel eerder hadden ontmoet. Mevrouw Ripple nam wat voorzichtig de hand van Linn aan. Linn schudde de hand van de elf, die voor een groot deel bedekt was in een ovenhandschoen. ‘Mevrouw Edyn zei al dat u zo aardig was!’
Linn glimlachte iets verlegen. Ze had de elf enkel een hand gegeven. Dat vond ze eerder heel normaal dat meteen heel erg aardig, maar ze vond het wel lief dat Edyn iets over haar had verteld aan de huiselven hier in de keuken.
‘En wie is de jongeman?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het blonde meisje was niet iemand dat buiten de groep viel. Ze kon best goed meekomen in de vriendschappen die zij en Linn hadden gemaakt in de eerste paar weken van het jaar. Nu kwamen er steeds meer mensen bij met wie ze het goed konden vinden. Edyn voelde zich altijd wel op haar gemak met mensen om haar heen. Er waren echter ook mensen die dat niet wederzijds vonden. De mensen met wie ze om gingen niet, maar er waren zeker wel mensen die vonden dat ze zich af en toe een beetje eigenaardig gedroeg.
Er waren al verschillende dingen geweest die aan het meisje op waren gevallen, maar Edyn wist daar zelf niet zo heel erg veel van. Die leefde echt in haar eigen wereldje op sommige momenten en vond alles op een gegeven moment wel fijn of mooi. Ze was blij met de mensen op haar heen en zeker als daar steeds meer mensen bij kwamen. Ashton was een nieuwe vriend van Linn en ook bij Edyn viel de jongen die in een niet-magisch gezin was geboren, behoorlijk goed. Dat betekende echter niet meteen dat ze hem volledig vertrouwde. Op sommige momenten moest ze keuzes maken, iets wat ze net dan ook had gedaan. Ze had het al helemaal voor zich gezien hoe er ineens heel wat tweedejaars in de keukens zouden komen. Ze deelde graag haar vrienden, zelfs als het andere wezens waren. Maar de huiselven in de keukens wilde ze nu ook wel een beetje beschermen.
De drukte van de keukens omringde het drietal. Er was overal gepraat te horen, maar dat werd overstemd door alle drukte die van het koken af kwam. Potten die tegen elkaar aan kwamen. Het gesis van verschillende stukken vlees die aan het bakken waren. Alles klonk zoals Edyn was gewend. Zelfs midden in de drukte was het meisje altijd welkom geweest. Ze voelde zich op haar gemak tussen de wezentjes, maar ze had toch wel de beste band opgebouwd met mevrouw Ripple.
De eerste keer dat Edyn in de keukens was geweest, was heel anders dan die van Linn en Ashton. Die twee keken dan wel beiden hun ogen uit, wat Edyn ook had gedaan. Toch waren ze nog relatief rustig. De blonde Hufflepuff had niet heel erg goed geweten waar ze had moeten kijken en in het begin was er toch een huiself naar haar toe gekomen om te vragen wat ze daar kwam doen. Totdat mevrouw Ripple op haar af was komen lopen. Misschien een beetje bang, maar misschien wel net zo benieuwd als Edyn. Het moment dat alles goed was geweest, was toch wel dat de huiselven door hadden gehad dat Edyn hen met zeer veel respect had behandeld en vragen had gesteld over hun welzijn.
Mevrouw Ripple leek een beetje bang of onzeker te zijn omdat Edyn nu niet de enige was die in de keukens stond. Iets wat al snel los liep. Ze had mevrouw Ripple genoeg over Linn verteld en natuurlijk ook over Calum en zelfs over haar familie. In ruil daarvoor had ze ook wel willen weten hoe het leven van de huiself er uit had gezien, wat op sommige momenten niet even fijn was geweest om te horen en tijdens al die gesprekken had Edyn vaak genoeg haar armen om het kleinere wezentje geslagen. Ze ging vaak al wel op de grond zitten om op ooghoogte zijn.
"Linn is heel erg aardig!" Bracht Edyn nog uit. Dat had ze ook wel verteld en dat vond ze ook echt! Ze was gek op haar vriendinnetje en ze was echt blij dat ze nog steeds iedere dat met elkaar door konden brengen. In de weekenden natuurlijk nog meer dan tijdens de lessen, daarom was ze nu ook blij dat het vrijdagavond was. Ondanks dat ze ook nog wel veel aan school zouden moeten doen.
"Dit is Ashton! Hij zit ook in Hufflepuff, maar dan een jaar hoger dan Linn en ik." Edyn gaf Ashton een klein duwtje, ten teken dat hij zichzelf ook moest voorstellen, zoals Linn dat had gedaan. Iets wat Ashton zelf ook al wel van plan was geweest. Hij was al naar de huiself toegestapt om haar ook een hand te geven.
"Oooh meneer Ashton. U lijkt me ook alleraardigst. Ik dacht al, dat kan meneer Calum niet zijn!" Edyn schudde haar hoofd, ten teken dat het inderdaad Calum niet was, waar ze haar nieuwe vriendinnetje natuurlijk ook genoeg over had verteld.
"Ga maar ergens zitten. Hebben jullie honger of zin in iets? We kunnen zo iets voor jullie maken!" Edyn nam plaats op een van de krukjes die er stond. Het was hier allemaal wat kleiner dan normaal gesproken. Zelfs de keuken was wat lager dan de normale hallen in de rest van het kasteel, maar voor een nog niet helemaal volgroeid meisje, was het allemaal prima, waardoor Edyn zich normaal kon voortbewegen door de keuken.
Edyn wenkte Linn en Ashton, ten teken dat ze ook moesten gaan zitten. Dat was vaak hoe het ging. Op sommige momenten had Edyn ook gewoon ergens gezeten en had ze een hele tijd om haar heen gestaard om alles in haar op te nemen. Ze voelde zich erg gelukkig bij deze wezens in de buurt, maar ze hadden wel echt iets moois. Ze waren nu op een goede plaats, waar voor hen gezorgd werd. Terwijl sommige van hen een naar verleden hadden. Edyn probeerde wel een beetje mee te helpen om ze vrolijk te maken. Niet alleen door de gesprekken, maar ook met de bloemen en gewoon haar vrolijkheid in het algemeen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn had gedacht dat een magische keuken niet veel zou kunnen verschillen van een normale keukens. Ze had gedacht dat haar eten gewoon klaar was gemaakt door mensen, die werkten met ovens, gasfornuizen en snijplanken, maar het ging er behoorlijk anders aan toe.
Dit was dus waar Edyn al die tijd was geweest. Een keuken vol huiselven die bezig waren met koken, borden af te wassen en andere handelingen die je in een keuken kon verrichten. Linn had zelf nog nooit zoiets gezien. Zelfs keukens waren anders dan de keukens die ze kende, maar dit leek ook geen algemene kennis te zijn, want Linn was niet de enige wie haar ogen uit had gekeken. Ashton keek net zo verbaasd om zich heen. Linn wist ook nog steeds niet wat huiselven precies waren, ondanks dat ze mevrouw Ripple nu wel had gezien. Ze vroeg zich dan ook af wat ze precies deden en waarom ze in de keuken van Hogwarts werkten.
Mevrouw Ripple leek Linn wel een heel aardig wezentje. Ze wist duidelijk veel van Edyn haar leven, want ze kende haar naam en ook nog eens die van Calum. Dat betekende dat Edyn hier al vaak moest zijn geweest en haar verhalen over haar vrienden met de huiselven had gedeeld. Iets wat Linn wel typisch iets voor Edyn vond. Ze had altijd wel iets te vertellen. Meestal kwam het gewoon willekeurig in haar op, zelfs als ze een heel ander gesprek hadden gevoerd. Linn vond de willekeurigheid van Edyn wel heel erg leuk, omdat ze écht altijd iets te bespreken had. Daarnaast vertelde Edyn alles zo vrolijk dat ze er ook heel erg graag naar luisterde. Misschien ervaarden de huiselven dat ook wel op die manier.
‘Ehm…’ Linn keek een beetje verward naar Edyn, wie zelf al plaats had genomen op een klein krukje. Het was heel lief van mevrouw Ripple dat ze hen wat te eten aan had geboden, maar het was laat op de avond. Linn kon zich niet voorstellen dat iemand nog trek zou hebben in iets. Ze nam echter wel de uitnodiging aan om te gaan zitten, wat Ashton ook deed.
‘Mag ik misschien een kop met warme melk?’ vroeg Linn uiteindelijk aan de huiself. Doordat ze al zo lang op Edyn had gewacht, was ze toch een beetje over haar slaap heen. Als ze dan echt iets zou willen, dan was het een mok vol met warme melk, waardoor ze hopelijk weer een beetje slaap zou krijgen en straks gewoon in slaap zou kunnen vallen in haar bed.
‘Zeker, mevrouw Linn. Komt eraan!’ zei mevrouw Ripple. Ze liep echter nog niet weg, maar keek afwachtend naar Ashton om te horen of hij nog iets zou willen.
‘Ik zou eigenlijk wel wat van die eieren met spek lusten,’ hoorde ze Ashton zeggen, waardoor ze hem verbaasd aankeek. ‘Ash, het is bijna midden in de nacht!’
‘Ze bood het toch aan? Volgens mij zijn ze het al aan het maken en ik heb honger,’ verdedigde de jongen zichzelf. Linn vond het echter behoorlijk vreemd dat iemand eieren met spek wilde eten rond dit tijdstip. Daarnaast leken de elven het al heel druk te hebben. Misschien was het wel hun werk, maar dan nog vond Linn het best onbeleefd dat Ashton zomaar om eten vroeg.
‘Maakt u zich geen zorgen, mevrouw Linn. We doen het graag. Jongens rond meneer Ashton zijn leeftijd hebben altijd wat meer eten nodig dan de rest,’ legde mevrouw Ripple uit, waarna ze zich omdraaide, waarschijnlijk om het eten en drinken te halen.
Linn keek naar Edyn, wie heel erg op haar gemak leek te zijn hier. Alsof ze hier al jaren kwam. Iets wat misschien onmogelijk was, maar ze was hier vast al een aantal keren geweest. Linn was wel nieuwsgierig naar hoe ze deze plek precies had gevonden, maar ze betwijfelde of Edyn het uit ging leggen nu Ashton er ook bij was. Ze had Ashton net ook verteld dat hij zich om had moeten draaien en zijn ogen dicht had moeten doen, zodat hij niet had kunnen zien hoe ze de doorgang had geopend. Linn nam het zich dan ook voor om het pas aan Edyn te vragen als ze weer samen op hun kamer zouden zijn. De rest van hun kamergenootjes zouden toch al lang slapen, dus daar zou Edyn zich vast geen zorgen om hoeven maken.
Ondertussen liepen er een paar andere huiselven langs. Bijna allemaal begroetten ze Edyn. Alsof ze echt kind aan huis was.
‘Ze kennen je echt allemaal!’ zei Ashton. Je kon de verbazing in zijn stem horen. Linn zag vanuit haar ooghoeken twee huiselven hun kant op komen. De eerste was mevrouw Ripple, die het bord met eieren en spek voor Ashton droeg. De ander was iets kleiner en liep achter mevrouw Riplle aan met een glas melk in zijn hand.
‘Kijk eens aan!’ Mevrouw Ripple zette het bord met eten voor Aston en toverde vervolgens bestek erbij, zodat Ashton zou kunnen beginnen met eten. De andere elf zette het glas van Linn voorzichtig op het kleine tafeltje waar ze aan zaten. Hij leek een beetje verlegen, wat Linn wel heel erg lief vond. Daardoor leek hij nog iets kleiner en ieler dan dat hij eigenlijk al was.
‘Dankjewel,’ zei ze tegen de elf, waardoor de elf spontaan een glimlach op zijn gezichtje kreeg. ‘Graag gedaan, mevrouw Linn.’
‘Mevrouw Edyn, weet u zeker dat u niks meer te eten of te drinken wil?’ vroeg mevrouw Ripple aan het blonde meisje.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren heel wat leerlingen op Hogwarts. Daarnaast was het ook nog het personeel. Al die mensen moesten eten, waardoor het in de keukens iedere dag wel druk was. De tafels stonden iedere ochtend, middag en avond vol met het meest lekkere eten. Op bijzondere dagen, was het voedsel alleen nog maar uitbundiger. Zo was de eerste avond op school een bijzondere dag geweest, maar het eten toen was weer heel erg anders dan met Halloween, wat niet zo heel erg lang geleden was geweest.
Edyn zat iedere maaltijd te genieten van het eten dat voor haar op de tafels stond. Ze vond het echter veel leuker om hier nu in de keukens te zitten en te weten wie er achter zaten. De huiselven deden heel erg hun best om de lekkere dingetjes op de tafels te zetten. Het leek alsof ze de hele dag door aan het werken waren, waar Edyn op een gegeven moment wel naar had gevraagd. Ze wilde namelijk niet dat de wezentjes het slecht hadden, alleen maar zodat zij en haar medeleerlingen drie keer per dag lekker eten hadden. Daarom had ze zoveel mogelijk willen weten over hoe het leven voor haar nieuwe vriendjes waren geweest. Gelukkig was Edyn te weten gekomen dat ze ook genoeg rust hadden en niet iedere huiself de hele dag hoefde te werken en dat ze hier ergens aangrenzend, ook een kamer hadden waar ze zich terug konden trekken of konden slapen.
Edyn vond het een vervelend idee dat de wezentjes niet heel erg veel van buiten zaten. Ze waren vooral heel erg veel binnen om te werken en als ze dat niet waren, dan waren ze aan het uitrusten van hetgeen wat ze hadden gedaan. Edyn had er al over nagedacht om mevrouw Ripple op de een of andere manier mee naar buiten te krijgen, dan zouden ze wel heel voorzichtig moeten zijn met wie hen zat. Voor nu had buiten vooral veel naar binnen gehaald. Op het moment kon Edyn niet heel erg veel meer dan dat doen. Toch vrolijkten ze de omgeving een beetje op en ook de aanwezigheid van Edyn, bracht al veel vrolijkheid met zich mee. Mevrouw Ripple was tot nu toe wel diegene met wie ze het beste kon vinden, maar ook met de anderen had ze al genoeg gesprekken gevoerd.
Edyn knikte op de woorden van Ashton. "We hebben elkaar goed leren kennen." Ze had vanaf de eerste keer geprobeerd om alle namen te onthouden, iets wat haar verbazend goed was afgegaan. Tijdens de lessen had Edyn nog wel wat moeite om dingen te onthouden. Iets wat aan het begin van de les was gezegd, kon ze aan het einde zomaar weer kwijt zijn. De namen waren echter blijven hangen, terwijl er tussen sommige huiselven niet eens heel erg veel verschil zat.
"Het zijn echt schatjes, ik ben echt blij dat ik dit heb gevonden." Ze keek nog rond naar de verschillende wezentjes die druk bezig waren met het eten voor haar vrienden.
Al snel was het eten voor Ashton en het drankje waar Linn om had gevraagd, klaar en kwam mevrouw Ripple terug, gevolgd door een andere huiself. "Hallo meneer Orin. Ik heb u net niet gezien. Heeft u lekker geslapen?" Vroeg Edyn aan de verlegen elf, die ook mee was komen lopen. Hij was wat kleiner als de rest en Edyn ging er vanuit dat hij wat jonger was. Hij was sowieso wat meer verlegen. De eerste keer dat ze in de keuken was geweest, was het schatje helemaal weggekropen achter een aanrecht. Hij was hier duidelijk nog niet lang. Maar ondertussen leek hij zich wel iets meer op zijn gemak te voelen bij het meisje, al was het natuurlijk weer een heel ander ding dat er nu nog andere mensen bij waren. Hoe erg Edyn het idee ook vond, ze ging er vanuit dat er iets was gebeurd bij de mensen voor wie hij hiervoor had gewerkt. Ook nu knikte hij alleen maar, waarschijnlijk een beetje verlegen omdat de rest er bij was.
Edyn schudde haar hoofd op de vraag van mevrouw Ripple. "Nee dankuwel. De koekjes die nu net heeft gemaakt, waren zo lekker, dat ik er iets te veel van heb gegeten." Daardoor vertrok het gezicht van de huiself een beetje. "Nee het was echt lekker! Ik voel me er niet slecht door." Probeerde ze nog duidelijk te maken.
Ondertussen was Ashton aan de andere kant van de tafel al bezig met zijn eten naar binnen te werken, waardoor Edyn toch een klein beetje moest lachen. Ze had het niet heel erg zeker geweten of ze hem mee had kunnen nemen. Iets wat ze wel had gedaan, omdat ze de jongen ondertussen ook wel als een vriend zag. Net zoals Linn, was hij geboren in een niet-magische familie en Edyn vond het heel erg leuk om hun verhalen te horen. Er waren veel dingen anders dan in de wereld waar ze nu waren, waar Edyn altijd had gewoond.
"Als u nog iets willen hebben, dan moet u het zeggen. Ik moet even iets doen, maar ik kom straks wel weer naar u toe. Orin jij mag bij ze blijven als je wil?" Het kleine schatje keek een beetje beduusd om zich heen.
Voorzichtig stond Edyn weer op van haar krukje en ging op haar knieën voor meneer Orin, die een beetje bang leek te zijn. "Ze zijn echt hele lieve mensen. Ze doen u niets. Maar als u zich niet op uw gemak voelt, hoeft u er niet bij te blijven zitten." Edyn legde haar handen op elkaar en probeerde in haar hoofd zo goed mogelijk aan een bloempje te denken. Iets waarvoor ze haar ogen even sloot. Toen ze haar ogen en ook haar handen opende, kwam er een oranje bloempje tevoorschijn, die ze aan de huiself gaf.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Meneer Orin was een hele andere huiself dan mevrouw Ripple. Hij was veel kleiner, wat voorzichtiger en bovenal heel erg verlegen. Ondanks dat mevrouw Ripple ook wel even verbaasd had gekeken naar Ashton en Linn, was ze al snel haar vriendelijke zelf geweest. Meneer Orin leek nauwelijks iets te durven zeggen. Zelfs toen mevrouw Ripple of Edyn hem een vraag stelden, antwoordde hij alleen maar door te knikken of door te wijzen. Linn kreeg wel een hele lieve indruk van hem. Hij had iets schattigs. Ze had echter ook het idee dat hij écht een beetje bang was voor haar en Ashton. Iets wat ze zelf geen fijn idee vond, want ze zou nooit iemand anders pijn doen en al helemaal niet de kleine huiself.
Terwijl ze langzaam wat van haar melk dronk, keek ze toe hoe Edyn bij de elf neer was geknield om hem gerust te stellen. Het ging op één van de vele manieren waarop Edyn mensen, en dus ook wezens, een beetje blijer probeerde te maken. Linn had al door dat ze bezig was met een bloempje en niet veel later had ze ook een bloem in haar hand met een prachtige, oranje kleur.
‘Misschien dat u de bloem naast uw bed kan leggen?’ stelde Linn zachtjes voor. Ze had het idee dat ze zachtjes moest praten tegen de elf. Alsof hij zou schrikken als ze op een normale toon tegen hem zou praten. Dat was het laatste wat ze wilde. De elf had nog niet geantwoord, maar Linn wilde heel graag proberen om de elf te laten zien dat ze inderdaad geen vervelend iemand was en de elf geen pijn zou doen. ‘Edyn maakt onze slaapkamer ook altijd heel erg mooi, met verschillende bloemen. Oh, en als ze slaapt, komen er vlindertjes. Die zijn ook heel erg mooi om te zien.’
Meneer Orin keek stilletjes van Linn naar Edyn en knikte vervolgens. ‘Ja… Ik heb de vlindertjes van mevrouw Edyn gezien. Heel mooi.’ De stem van meneer Orin was hoog en een beetje schel, maar opnieuw vond Linn hem heel erg schattig klinken. Het liefst wilde ze hem een knuffel aanbieden, maar zelfs Edyn ging heel voorzichtig om met de elf. Dus ze had het idee dat als zelfs Edyn de elf niet zou mogen knuffelen, zij het al helemaal niet zou mogen.
‘De melk is trouwens heel erg lekker. Nogmaals bedankt,’ zei Linn tegen de huiself, aangezien hij degene was die hem mee had genomen en de mok aan haar had gegeven. Ze had het idee dat hij er nog iets extra’s in had gedaan, een soort kruid. De melk had een warme, kruidige smaak gekregen en Linn wist heel erg zeker dat ze hier over een uurtje heerlijk van zou gaan slapen.
‘De eieren trouwens ook! Alles lijkt beter te smaken in de avond,’ zei Ashton, die de laatste paar minuten vooral bezig was geweest met zijn eigen en eten en niet zozeer met meneer Orin, maar Linn had het idee dat de huiself dat niet heel erg vond. Het leek haast alsof hij minder aandacht prefereerde boven meer. Iets wat Linn wel herkende in haarzelf. Een paar maanden geleden had ze het zelfs nog gehaat als er meerdere mensen naar haar hadden gekeken.
‘Zou u er misschien bij willen komen zitten?’ vroeg Linn aan de elf. Hij stond er immers nog steeds. Hij was niet weggelopen, wat hij wel had kunnen doen. Edyn had immers gezegd dat hij er niet bij had hoeven zetten. Aan de andere kant het mevrouw Ripple gevraagd of hij bij hen had willen blijven, dus misschien had hij wel het idee dat hij er bij zou moeten blijven.
De elf knikte echter op Linn haar uitnodiging, waardoor er een glimlach op haar gezicht verscheen. Ze zette haar melk aan de kant en pakte één van de andere krukjes. ‘U kunt tussen mij en Edyn in zitten, als u dat fijn vindt?’ Hij kende Edyn, dus ze gokte dat hij het wel een fijn idee zou vinden om in ieder geval naast Edyn te zitten. Edyn was ook een heel erg lief meisje, want ze zojuist had bewezen door de elf een beetje gerust te stellen.
Ondanks dat de krukjes kleiner waren dan dat Linn gewend was, leek de huiself toch met wat moeite er op te komen. ‘Moet ik u helpen?’ vroeg ze aan de elf, waarna ze haar hand naar hem uitstak. De elf leek even te twijfelen, maar legde vervolgens zijn handje in die van Linn. Het voelde heel anders dan het handje van mevrouw Riplle, wiens handen waren bedenkt in schattige ovenwanten. De hand van meneer Orin voelde een beetje koud en hij was rimpelig. Het deed Linn denken aan de handen van haar opa en oma. Meneer Orin zag er echter nog behoorlijk jong uit.
De elf kwam met de hulp van Linn op het krukje. Linn glimlachte naar de elf. Ze keek even naar hun handen, die nog in elkaar lagen. ‘Heeft u het niet koud?’ vroeg ze bezorgd. De elf had niet heel erg veel aan en hij voelde best koud aan, maar Linn wist niet wat normaal was voor huiselven en wat niet.
Meneer Orin schudde zijn hoofd. ‘De ovens,’ zei hij en hij knikte naar de ovens die een paar meter verderop stonden.
Linn knikte begrijpend. Die waren inderdaad ook best wel warm.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Net zoals iedere leerling die op deze school rond liep, had iedere huiself in deze keuken een eigen verhaal. Heel veel van hen hadden jaren voor dezelfde families gewerkt. Deze families waren op sommige momenten meedogenloos geweest. Niet veel van de huiselven waren goed behandeld in hun families. Diegene die wel een goed leven hadden gehad, waren hier veelal gekomen omdat de familie er niet meer was geweest. Huiselven waren de familie voor wie ze werkten trouw en ze bleven er werken, totdat ze een soort van kledingstuk van hun meesters krijgen. Maar natuurlijk hield de band ook op, wanneer de familie er niet meer was. Er geen nageslacht meer was en het laatste familielid overleed.
Sommige van de huiselven waren het verlies van hun meesters aan het verwerken. Anderen, zoals meneer Orin, was ooit gered uit een familie, die het wezen alleen maar op een gruwelijk manier hadden behandeld.
Voor veel mensen waren de huiselven maar een paar slaven, dingen zonder ook maar één soort van gevoel. Dus het kwam veel voor dat ze niet goed werden behandeld. In het geval van meneer Orin, was het nog wat heftiger geweest en het ergste was misschien nog wel dat het niet heel erg lang geleden was geweest, dat hij uit de familie was gered. Daarom dat hij nu nog schuw was voor de mensen om hem heen.
Edyn was ondertussen wel bevriend geraakt met de lieve elf. Ze had in het begin wel gezien dat hij bang voor haar was geweest, maar ze had haar best gedaan om hem te laten zien dat ze niets anders dan alleen maar lieve en aardige dingen voor hem wilde doen. Ze had hem net ook weer aan willen geven dat hij hier op de goede plaats was en dat ook Linn en Ashton hem niets aan zouden doen. Gelukkig leek Linn daar ook mee te helpen, omdat ze echt heel erg lief met de huiself omging en hij uiteindelijk tussen hen twee in kwam zitten, waar hij zich best wel op zijn gemak leek te voelen.
Zo zat het viertal een hele tijd met elkaar aan het kleine tafeltje. Toen Ashton eenmaal klaar was geweest met zijn eten, had hij ook over van alles over gepraat en ondanks dat meneer Orin niet heel erg veel had gezegd, had Edyn wel aan hem gezien dat hij had genoten van de tijd met hen. Ze wist niet wat er met hem was gebeurd en waarom hij zo bang was voor mensen. Toch wist ze wel dat er iets aan de hand was en ze was blij dat niet alleen zij, maar ook haar vrienden er iets aan hadden kunnen doen om hem op zijn gemak te laten voelen.
Na een tijdje was ook mevrouw Ripple eventjes bij hen komen zitten, die vooral veel vragen had gehad aan Linn. Ze had zelfs aangegeven dat ze Calum toch ook wel een keer wilde zien en dat zij en Edyn, hem een keer mee moesten nemen. Natuurlijk had ze Ashton ook wel eventjes duidelijk gemaakt dat ze het totaal niet erg had gevonden dat hij er was in plaats van Calum. Toch was Edyn wel even blij geweest dat ze Ashton om had laten draaien toen ze naar binnen was gegaan. De jongen had het wel echt leuk gevonden, dat had hij net nog verteld, toen ze terug waren gekomen in de leerlingenkamer.
Met nog een knuffel voor hen beiden en een flinke gaap, was Ashton naar boven gegaan. Wat de twee meisjes als enige over liet in de leerlingenkamer. Edyn had niet heel erg veel door, maar ze had aan Linn wel kunnen zien dat ze met wilde praten. Het had ook wel geholpen dat het meisje haar precies dat had verteld toen ze terug waren geslopen over de gang.
Edyn liep naar een paar van de zitzakken die ergens in de hoek van de leerlingenkamer zaten. Het was één van de populairste plaatsen in de leerlingenkamer en het was altijd wel bezet. Nu zat er helemaal niemand in de hele leerlingenkamer. Edyn had het nog nooit zo rustig gezien. Ze vond het ergens wel fijn. Ondanks dat ze gek was op andere mensen, kon ze ook heel erg goed in haar eentje zijn, in haar eigen wereldje. Nu was ze niet alleen, maar samen met Linn.
Edyn plofte op één van de zakken en keek op naar Linn, die snel naast haar kwam zitten. "Ik wilde je niet ongerust maken?" Edyn ging er een beetje vanuit dat het daar over was gegaan. Dat had haar vriendinnetje net al een keer verteld. Daarna hadden ze er niet meer over gesproken. Ze wilde niet dat haar vriendinnetje zich slecht voelde door iets wat ze had gedaan! Ze was gewoon de tijd kwijtgeraakt en misschien had ze van te voren aan moeten geven waar ze was gaan doen en dat het een tijdje kunnen duren. Vanaf nu hoefde ze het in ieder geval niet meer te doen en Edyn was sowieso van plan om Linn wat vaker mee te nemen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat de drie Hufflepuffs al uren geleden in bed hadden moeten liggen, zoals de rest van de school, hadden ze nog een hele tijd in de keuken gezeten. Er was gepraat en gelachen, maar uiteindelijk was het tijd geweest om de keuken weer te verlaten en terug te gaan naar hun slaapkamers.
Aan het begin van de avond was Linn nog bezorgd geweest om haar beste vriendinnetje. Nadat ze een tijdje bij de huiselven in de keuken had gezeten, had ze wel gemerkt dat ze zich geen zorgen had hoeven maken. De keuken was een hele veilige plek, met hele lieve wezens zoals meneer Orin en mevrouw Ripple. Het waren beide echt hele schattige wezentjes en Linn snapte ook wel waarom Edyn zo dol op hen leek te zijn. Mevrouw Ripple was echt heel vriendelijk. Ze had constant gevraagd of iedereen genoeg te eten en te drinken had gehad. Toen Linn haar mok met melk leeg was geweest, had ze meteen geopperd om een nieuwe te maken. Iets wat niet nodig was geweest. Meneer Orin was een beetje stil geweest, maar Linn had wel gedacht dat hij het ook wel naar zijn zin had gehad, wat ze ook belangrijk vond.
De gezelligheid in de keuken had echter aan zijn einde moeten komen. Zij, Edyn en Ashton waren terug gegaan naar de leerlingenkamer, war ze Ashton zojuist gedag hadden gezegd. Ondanks dat hij wel mee had genomen van Edyn, had Linn wel gemerkt aan Edyn dat ze wat voorzichtiger met hem was geweest. Alsof Edyn niet alle geheimpjes van de keuken had willen delen met Ashton, Dat terwijl de elven hem ook heel aardig hadden gevonden. Mevrouw Ripple was echter ook heel nieuwsgierig geweest naar Calum, die ze zeker nog een keer mee zouden nemen. Linn had immers beloofd dat ze vaker langs zou komen, samen met Edyn.
Ondanks dat Linn een hele leuke avond had gehad, wilde ze nog wel praten met Edyn. Ze had zich dan, uiteindelijk, geen zorgen hoeven maken om het meisje, maar dat nam niet weg dat ze het niet had gedaan. Ze wist hoe dol Edyn was op de natuur en ondanks dat Linn haar beste vriendinnetje heel erg graag wilde vertrouwen, was ze heel erg bang dat Edyn op een dag het bos in zou lopen en niet meer terug zou komen. Ze had eerder op de avond aan Ashton gevraagd wat voor wezens er rondliepen in dat bos en ze was niet echt blij geweest met het antwoord. Alleen al het idee dat Edyn daar in haar eentje rond had gelopen, had ze niet fijn gevonden. Daarom wilde ze ook graag nog met Edyn praten. Ze kon haar dan wel niet verbieden om ergens naar toe te gaan, maar ze wilde haar vriendinnetje wel meegeven dat ze een beetje moest oppassen.
Ook Linn had plaatsgenomen op één van de zitzakken. Normaal gesproken doken de ouderejaars er meteen op als ze in de leerlingekamer waren. Er was zelden plek voor iemand anders, maar nu was de gehele leerlingekamer zo leeg dat de meisjes de vrijheid hadden om overal te gaan zitten. De keuze was dan ook op de zitzakken gevallen. Ondanks dat ze een beetje onderuitgezakt zaten, vond Linn ze wel heel erg fijn zitten. Daarnaast maakten de zitzakken het gesprek misschien ook iets minder serieus.
‘Natuurlijk wilde je dat niet doen,’ zei Linn zachtjes. Het was ook nooit Edyn haar bedoeling geweest, dat wist Linn ook wel. Nu ze Edyn in de keuken had gezien, met alle elven, wist ze dat Edyn er echt was geweest en dat ze enkel de tijd was vergeten, zoals ze dat wel vaker had gedaan. Op sommige momenten leek ze zo in haar eigen bubbel te zitten dat ze niet eens door leek te hebben wat er om haar heen gebeurde. Iets wat iets moois was, maar het kon ook tegen haar gaan werken. Dat was iets wat Linn niet wilde zien gebeuren.
‘Soms ben je gewoon heel lang weg?’ begon Linn voorzichtig. Ze wilde Edyn namelijk niet beledigen. Zeker niet omdat ze wist hoe graag Edyn buiten kwam en rondliep. Ze hoopte daarom ook dat Edyn haar wel serieus zou nemen, want er zou best wel eens iets kunnen gebeuren. ‘Overdag is dat niet zo heel erg, omdat het dan nog licht is en je gemakkelijk je weg terug kan vinden, maar ik ben wel een beetje bang dat je straks een keer in de avond het Verboden Bos in gaat?’ Dat was hetgeen waar Linn echt bang voor was. Dat haar vriendinnetje op een avond iets moois zou zien in dat bos en dat ze er vervolgens nooit meer uit zou komen. ‘Daar was ik vanavond ook een beetje bang voor? Je was opeens verdwenen en je kwam steeds maar niet terug… Ik wil gewoon niet dat er iets met je gebeurd? We hebben hier alleen elkaar, dus we moeten een beetje op elkaar letten.’ Hun ouders waren hier niet. Iets wat op sommige momenten misschien heel erg fijn was, aangezien hun ouders hen dan ook niet konden vertellen wat ze fout deden of dat ze moesten opruimen, maar ze hadden ook geen ouders om voor hen te zorgen. Dat betekende dat ze het voor elkaar zouden moeten doen en daarom lette Linn ook een beetje op Edyn. Dat probeerde ze in ieder geval te doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Praten klonk nooit goed. Als mensen met je wilden praten, betekende dat negen van de tien keer niets positiefs. Men wilde vaak praten over ernstige dingen. Het meest voorkomend was een relatie beëindigen. Ouders vroegen hun kinderen echter ook wel eens op gesprek en dan wilden ze hen duidelijk maken dat ze iets niet meer konden. Natuurlijk konden er ook leuke gesprekken zijn, maar die ontstonden niet vaak omdat iemand er over wilde ‘praten’.
Voor Edyn was het echt niet de eerste keer dat aan haar aan werd gegeven dat ze ergens over moest praten. Thuis was het ook wel eens voorgekomen. Toch had ze de gesprekken nooit als iets negatiefs gezien. Ze kon zich nog goed herinneren hoe het laatste gesprek met haar moeder was. Het was de dag voor de grote reis naar Hogwarts geweest. Edyn was zo blij geweest met haar vleugeltjes dat Jackie het haast niet voor elkaar had gekregen om haar te laten zitten. Toen ze haar dochter toch even alleen had gehad, hadden ze een goed gesprek gehad, over dingen waarvan er al veel uit waren gekomen.
Edyn kon zich nog goed herinneren hoe haar moeder haar had verteld dat ze waarschijnlijk niet bij Evan en Ethan op de afdeling zou komen en dat er ook een kans was dat ze niet dezelfde afdeling had als Rhi. Iets wat uit was gekomen. Maar de woorden die daarna waren gekomen, waren misschien nog wel belangrijker. Jackie had haar elfjarige dochter verteld dat ze genoeg nieuwe vrienden zou krijgen. Eén van hen zat nu naast haar, weggezakt in de zitzakken, de zo comfortabel waren dat Edyn zeker wist dat ze er op in slaap kon vallen als ze iets vermoeider was geweest. Want ondanks dat het al laat was en het meisje, zoals iedere morgen, de afgelopen ochtend ook behoorlijk op tijd naast haar bed had gestaan. Iets wat morgenochtend waarschijnlijk niet zou gebruiken.
Nog denken aan de allerlaatste woorden, die haar moeder aan Edyn had gesproken. Die haar hadden verteld dat ze bijzonder was en dat ze mensen moest vinden dat leken te begrepen en er geen afbreuk aan wilden doen, luisterde Edyn naar haar vriendinnetje. Zelf had ze nooit zo heel erg goed door hoe lang ze wel niet weg was. De tijd was vaak het laatste waar Edyn aan dacht als ze zich in haar element voelde. Toch leek ze wel te begrijpen wat Linn bedoelde, daarom knikte ze ook zachtjes. Ze had ook wel door dat het soms behoorlijk donker was als ze terug kwam. Vandaag was bijna de hele leerlingenkamer al leeg geweest tegen de tijd dat ze terug was gekomen
Edyn liet Linn nog verder praten en het gesprek kwam al snel op het bos. Een plaats waarvan Edyn niet begreep waarom het eng was, laat staan verboden. Ze had al enkele keren verlangend naar de bomen gekeken, ze wilde niets liever dan daar rondlopen. Ze snapte echter ook wel dat ze het niet zomaar mocht doen, omdat ze dan in de problemen zou komen. Toch vond Edyn het nu niet heel erg fijn om te horen dat Linn een bos als een gevaarlijke plaats zien, ondanks dat ze het lief vond dat Linn zich wel een beetje zorgen om haar maakte.
"Ik ben nog niet in het verboden bos geweest." Zei Edyn zachtjes. "Maar je hoeft je geen zorgen te maken over bossen. Het zijn geen enge plaatsen en ik weet zeker dat dit bos ook helemaal niet zo eng of gevaarlijk is, als ze zeggen. Het bos is er juist om mensen en dieren te beschermen?" Edyn had er een hele andere mening over dan de meeste mensen. Veel mensen vonden bossen eng, zeker in het donker. Anderen vonden bossen nutteloos en dat was ook de reden dat heel veel bomen neer werden gehaald, voor geen reden. Zulke dingen deden Edyn echt oprecht pijn om te horen. Mensen hoorden voor bossen te zorgen, zoals de bossen dat voor hen deden. Zoals het bos dat voor haar deed.
Edyn werd in haar hoofd jaren terug getrokken. Er kwamen genoeg beelden voor haar netvlies, waardoor ze haar ogen even dicht deed, om ze echt even toe te laten. Met een glimlach op haar gezicht hing ze eventjes stilletjes achterover in haar zitzak. Ze zag voor zich hoe ze vroeger zelf door het bos had gelopen met haar familie. Kleine Edyn, die niet heel veel ouder dan een jaar of zes was geweest. Rhi, Evan en Ethan waren samen met haar ouders ook mee geweest. Alles was goed gegaan totdat Edyn een vlinder had gezien en er achteraan was gerend, waardoor ze op een gegeven moment zo ver van haar familie was verwijderd, dat ze zich verdwaald had gevoeld.
"Ik ben ooit verdwaald in een bos." Zei Edyn zachtjes, terwijl ze ogen nog steeds gesloten hield. "Ik vond het echt heel erg. Er was zo’n mooi vlindertje en ik ben er achteraan gerend, maar ik kon mijn ouders niet meer vinden." Edyn dacht terug hoe ze in tranen door het bos was gerend. Op dat moment had ze het echt heel erg vervelend gevonden. "Ik vond het echt heel erg eng." Haar gezicht vertrok wel eventjes, maar al snel kwam er weer een glimlach op haar gezicht. "Maar het duurde niet lang voordat ik op een open plek kwam en daar heeft het bos me geholpen. Ze hebben me getroost en echt hele mooie dingen gemaakt. We hebben een hele tijd gepraat en daarna hebben ze me weer naar mijn ouders gebracht."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De twee meisjes hadden al veel verhalen met elkaar gedeeld, net zoals vele anderen op Hogwarts. Linn had verteld over haar vaders, maar ook over hoe het bij haar op school was gegaan. Edyn had het haast niet kunnen geloven. Linn werd hier ook heel anders behandeld. Ze hoorde er bij. Ze was één van de leerlingen. Edyn had op haar beurt ook weer over een aantal dingen verteld, maar ze had nog nooit verteld zoals ze dat nu deed. Edyn was misschien al magisch, maar Linn had geen andere beschrijving voor hoe Edyn nu vertelde.
Edyn zei dat het bos er was om mensen en dieren te beschermen. Linn wist dat ze er gelijk in had. Het was namelijk wel zo dat bomen voor zuurtstof zorgen, wat betekende dat mensen konden ademen. Ook waren de bomen en het bos voor dieren een soort huisje. Een huisje wat Edyn heel erg vaak had bezocht, dat wist Linn zeker. Linn had echter het gevoel dat Edyn er ook iets anders mee bedoelde. Ze twijfelde zelfs voor een paar seconden dat of Edyn wel wist wat bomen deden voor mensen. Edyn leek er haast mee te bedoelen dat het bos echt mensen kon beschermen. Alsof, als een mens ooit in gevaar was, het bos het te hulp zou schieten. Ondanks dat het een hele mooie gedachte was, wist Linn zeker dat het niet echt kon.
Linn had in de laatste paar weken al genoeg vreemde dingen gezien. Ze was wakker geworden in een kamer vol met vlinders, ze had met een drankje iemand wakker kunnen maken en haar toverstok diende zo nu en dan als persoonlijke zaklamp. Allemaal dingen die ze nog nooit eerder gezien. Ook van Edyn was ze heel erg veel gewend. De vlinders waren bijvoorbeeld door haar gekomen. Waarom alle vlindertjes bij haar waakten als ze sliep, wist Linn ook niet, maar ze vond de vlinders altijd heel erg mooi. Ze had echter nog nooit iemand een verhaal zien vertellen met haar ogen dicht. Het leek alsof Edyn niet meer helemaal in de ruimte was, terwijl ze vertelde over het bos.
Edyn haar lichte stem was heel erg fijn om naar te luisteren. Voor heel even waande Linn zich in het bos met Edyn. Ze zag een klein, blond meisje vrolijk rondlopen. Ook viel haar een mooie, witte vlinder op die het meisje haar aandacht trok. Als het meisje Edyn was, waar ze wel heel erg op leek, zou ze er achteraan huppelen. Het duurde ook niet heel erg lang voordat het meisje de vlinder door had, haar korte armen er naar uitstak en vanzelf de vlinder begon te volgen. Ondanks dat haar familie in de buurt was geweest, leek haar familie steeds meer in het bos te verdwijnen. Dat terwijl het jonge meisje het vlindertje maar bleef volgen, alsof ze niet door had hoe ver ze ondertussen van haar familie was verwijderd.
Linn knipperde eventjes met haar ogen, waardoor ze zich weer in de Hufflepuff leerlingen kamer bevond. Edyn bleef echter maar vertellen. Ze had nog altijd haar ogen dicht. Zo nu en dan werd haar glimlach juist iets breder, of vertrok haar gezicht iets. Linn snapte ondertussen dat ze verdwaald was geweest in het bos en dat ze best bang was geweest. Wat Edyn daarna echter vertelde, kon Linn niet helemaal bevatten.
Het bos had haar geholpen. Dat waren de letterlijke woorden van Edyn geweest. Iets waardoor Linn het idee kreeg dat Edyn echt dacht dat het bos leefde. De bomen en de struiken leefden in zekere zin misschien ook wel, maar Edyn praatte over het bos alsof het een persoon was. Linn had dus wel gelijk gehad, want Edyn zag het bos echt als een beschermplek voor alles op aarde. Dat terwijl het bos eigenlijk zou moeten worden beschermd. Linn wist niet hoe het in de tovenaarswereld was, maar in haar wereld werden er behoorlijk wat bomen omgehakt zodat mensen de grond konden gebruiken voor bedrijven.
Linn haar gedachten bleven echter bij wat Edyn had gezegd. Het bos had haar geholpen. Zé hadden gepraat. Wie waren ze? Met wie had Edyn gepraat toen ze verdwaald was geraakt in het bos? Het was een heel erg raar verhaal en Linn wist eigenlijk niet goed hoe ze op haar vriendinnetje moest reageren. Ondanks dat het heel mooi was begonnen, met het bos en de vlinder en dat ze die graag had willen volgen, eindigde het heel vreemd. Edyn leek er van overtuigd te zijn dat het bos haar echt had geholpen, maar ze had ook met iemand een gesprek had. Of misschien wel met meerderen. Maar wat waren het? Mensen? Wezens?
Linn had nog steeds niet gezegd en ze wist dat ze Edyn aanstaarde. Ook wist ze dat ze ieder moment iets aan haar beste vriendinnetje zou moeten vragen. Ze slikte, opzoek naar woorden die niet heel gemeen of kwetsend over zouden komen. Het laatste wat ze wilde was haar beste vriendin pijn doen.
‘Edyn,’ begon ze zacht. Ze speelde ondertussen met de mouw van haar pluizige pyjama. ‘Wat bedoel je precies? Wie zijn ze?’ Linn vond het heel erg raar klinken. Edyn had met iemand gepraat. Linn wist echter niet wie, maar blijkbaar hadden die mensen, of wezens, haar geholpen om de weg weer terug te vinden naar haar familie. Linn was heel erg nieuwsgierig, maar ergens was ze ook bezorgd. Zelfs in de tovenaarswereld leek dit niet een normaal, of goed, verhaal te zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn had misschien altijd al een rijke verbeelding gehad. Ze had zich uren in haar eentje kunnen vermaken door verhalen die ze in haar hoofd had verzonnen. Iets wat normaal was voor een meisje van een jaar of vijf. De jaren daarna ging het nog. Maar op je elfde hoorde je eigenlijk wel te weten wanneer iets realiteit en werkelijkheid was. Maar dat was nou precies wat dit alles was. Het verhaal over het bos was niet verzonnen, het was echt gebeurd toen ze klein was.
Het kleine blonde meisje had echt door het bos gelopen en was op een gegeven moment zo afgeleid door de schoonheid van het kleine vlindertje, dat ze achter hem aan had willen rennen. Het was niet zo dat ze hem had willen vangen, ze had het vlindertje nooit pijn willen doen. Daar was het meisje vroeger al tegen geweest.
Door de vraag van Linn werd Edyn uit haar herinnering gehaald en opende ze haar ogen even. Ze keek Linn aan, ze snapte de vraag wel. Voor haar was de uitleg echter heel erg logisch. Zij wist wie ze waren geweest. Edyn dacht nog vaak terug aan de wezens, want dat waren het toch een beetje geweest, die haar hadden geholpen. Edyn zag ze als haar vrienden en soms, heel erg soms als ze terug ging in het bos, kwam ze hen weer terug. Ze was er wel eens in haar eentje naar toe gelopen, om ze op te zoeken.
"Nimfen." Fluisterde Edyn zachtjes op de vraag van Linn. Ze wilde zeker niet dat er andere mensen waren die het te horen kregen. Het was geen verhaal dat ze heel erg snel vertelde. Niet om het verhaal zelf, maar meer om de mensen die ze te horen kreeg. Een beetje zoals ze net had gedaan met Ashton en de ingang van de keuken.
Edyn besloot om de reactie van Linn niet af te wachten. Voorzichtig liet ze zich weer terug zakken op de plaats waar ze net goed had gelegen. Haar ogen gleden ook weer zachtjes dicht. Op die manier kon ze beter vertellen en ze vond het zelf ook heel erg fijn om terug te denken aan de eerste keer in het bos. Op die manier in ieder geval, ze was natuurlijk wel vaker in het bos geweest. Die dag was er echter zoveel voor haar veranderd en was het bos een plaats geworden waar ze heel erg graag was gekomen.
"Er zijn zoveel verschillende nimfen." Fluisterde Edyn zachtjes. Ze had genoeg over hen geleerd, door vragen te stellen. Er waren echter ook dingen die de wezens van haar hadden willen weten, waardoor er heel erg veel gespreksstof was geweest, toen Edyn uiteindelijk af was gekoeld. In het begin waren er namelijk vooral heel erg veel tranen geweest.
"Ze zijn de bewakers van het bos. Eigen op hun eigen manier. Op die dag, op een best open plaats met een beekje, waren er bosnimfen en waternimfen." Edyn had echt geen idee hoe raar het misschien kon klinken, voor haar was het logisch. Zij was er op dat moment bij geweest en ze dag er nog zo vaak naar terug. Er waren zelfs momenten waarop ze meer wezens van hetzelfde soort had leren kennen. "Ze kunnen zelf bepalen wie ze kan zien? Ze waren zo mooi en zo lief."
Het kleine meisje had in het bos gestaan. Verdwaald. Er was onbewust meegelokt naar de plaats door de nimfen, die niet vaak zoiets deden om iets goeds te doen. Het waren zelfs wezens die er soms voor gezorgd hadden dat de mensen wisten dat ze hun mooie natuur niet hadden kunnen verpest. Het kleine meisje hadden ze gezien als iets onschuldigs, iets liefs en ze hadden haar vertrouwd.
Edyn had het niet gek gevonden toen er ineens wezens in een soort van menselijke vorm tevoorschijn waren gekomen. Ze was alleen maar heel erg nieuwsgierig geweest. Uiteindelijk hadden ze voor de meest mooie dingen gezorgd, Edyn legde zelf de link misschien niet, maar het was deel van de dingen die ze zelf ook konden.
"Ze vroegen of ik gek was op vlinders en niet heel erg veel later lieten ze allemaal vlinders zien. Ze vlogen echt overal, maar ze gingen niet weg, maar blijven juist heel erg dichtbij zodat ik ze goed kon bekijken." Op dat moment had het Edyn heel erg rustig gemaakt. De tranen waren heel erg snel veranderd in een grote glimlach en dat was nog maar het begin van alles geweest. "Maar er was nog zoveel meer. Het water, hele mooie bloemblaadjes, waar ze hele leuke dingen mee maakten. Het maakte me aan het lachen." Toen was het goed geweest, ze was niet meer bang geweest, niet verdrietig, maar juist heel erg in trance. Vrolijk door wat er voor haar gebeurde.
"Ik heb er een hele tijd gezeten en uiteindelijk hebben ze me met de blaadjes de weg naar mijn ouders geleid." Jackie en Keith waren heel erg ongerust geweest, daarom had het hun juist zo verbaasd dat Edyn er ineens weer aan was komen lopen, met een glimlach op haar gezicht nog wel. Ze was altijd al anders geweest, maar dat was de dag geweest waarop er nog zoveel meer was veranderd aan haar.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn begon de magische wereld wel steeds meer te begrijpen. Ze leerde steeds meer wezens kennen, maar het was duidelijk dat ze lang niet alles wist. Een paar uur geleden had ze nog niet eens geweten wat huiselven precies waren geweest. Nu praatte Edyn over het bos alsof het één groot wezen was. Iets wat ze niet heel erg goed begreep, maar dat wilde ze wel. Edyn was haar beste vriendin en ze gaf heel erg veel om het meisje. Daarom wilde ze echt luisteren naar de woorden die Edyn vertelde en ze hoopte dat het vroeg of laat wat duidelijk zou worden wat er precies met haar was gebeurd toen ze ooit een vlindertje achterna was gelopen. Het klonk allemaal een beetje gek, maar toch leek het voor Edyn alleen maar heel logisch te zijn. Iets wat betekende dat Linn het echt moest proberen te begrijpen.
‘Nimfen?’ herhaalde Linn zachtjes. Ze kon zich niet zo snel iets herinneren over nimfen. In ieder geval niet iets wat ze hier had geleerd op school. Wel wist ze dat nimfen vaak in veel sprookjes en andere mythische verhalen voor kwamen. Of de wezens ook echt goedaardig waren, wist ze niet. Als ze Edyn hadden geholpen, had dat haast wel gemoeten? Aan de andere kant: hoe kon je iemand als Edyn nou niet helpen? Linn kende haar misschien nog maar een paar maanden, maar ze kon zich voorstellen dat Edyn een heel schattig, klein meisje was geweest. Niemand had haar vast in tranen willen zien, dus misschien de nimfen ook wel niet. Misschien hadden ze haar daarom wel geholpen.
Edyn was ondertussen weer teruggezakt in de zitzak. Haar ogen waren weer gesloten en ze ging verder met haar verhaal. Linn vroeg zich af of Edyn het allemaal voor haar zag, alsof ze naar een soort film zat te kijken. Ergens zou haar dat niets verbazen. Het had zojuist ook geleken alsof Edyn haar mee had getrokken in haar eigen gedachten. Iets waarvan Linn niet eens wist of het kon. Misschien had Edyn enkel heel levendig verteld.
Edyn vertelde dat de nimfen degene waren die het bos beschermden en dat er allemaal verschillende soorten nimfen waren. Ook konden ze blijkbaar bepalen wie hen wel mocht zien en wie niet, dus misschien was het ook wel heel speciaal dat Edyn hen had mogen zien? Zo dacht Linn er nu wel over, maar ze had niet het idee dat Edyn het speciaal vond. Of misschien vond ze het wel speciaal, maar niet omdat ze één van de weinige mensen was geweest die de nimfen had gezien.
Linn keek naar Edyn, wie er heel aandoenlijk uitzag in de zitzak. Haar ogen waren dicht en ze had een grote glimlach op haar gezicht toen ze alles vertelde. Linn zag het al voor zich hoe het kleine, blonde meisje tussen alle vlinders had gestaan. Het klonk als een droom voor Edyn. Linn kon zich ook wel voorstellen dat het heel erg mooi zou zijn. Waarschijnlijk had het Edyn dan ook wel opgevrolijkt.
Ook hadden de nimfen haar aan het lachen gemaakt, waardoor de glimlach van Edyn alleen maar breder werd toen ze het vertelde. Linn vond het wel steeds een mooier verhaal worden, maar ze wist ook vrijwel zeker dat het niet een normaal verhaal was. Ondanks dat dit de magische wereld was, leek het haar niet iets wat zomaar iedereen kon. Daarnaast klonk het alsof de magie van de nimfen gelijk stond aan de magie van Edyn. Edyn kon in ieder geval ook vlinders maken en ze was heel erg goed in Herbology en alles wat te maken had met planten.
Uiteindelijk hadden de nimfen Edyn weer terug gebracht naar haar ouders. Niet door letterlijk met haar mee te lopen, maar ze hadden een spoor van bloemblaadjes gemaakt en zo was het meisje weer terecht gekomen bij haar ouders. Het klonk haast als een soort sprookje. Als Linn niet wist van magie, huiselven en alle andere kennis die ze nu had verkregen door de school waar ze op zat, had ze waarschijnlijk ook gedacht dat het een echt sprookje was het geweest.
‘Het is een heel mooi verhaal, Edyn,’ zei Linn zachtjes. Ze stond op uit haar eigen zitzak en ging vervolgens naast Edyn zitten, waardoor Edyn haar ogen weer opende en iets overeind kwam. Linn glimlachte en sloeg haar armen om het meisje heen. Ze vond het nog steeds een heel vreemd verhaal en ze wist ook niet wat ze er anders op zou moeten zeggen, of wat Edyn wilde horen. Het was heel bijzonder, maar ze wist ook al een hele tijd dat Edyn een heel bijzonder meisje was.
‘Maar niet elk bos is goed? Er is een reden waarom dit het Verboden Bos heet,’ fluisterde ze vervolgens. Waarom er een Verboden Bos naast een school zat, snapte ze niet. Misschien was het ooit niet verboden geweest. Linn snapte nu wel meer waarom Edyn zich zo aangetrokken voelde tot het bos, zeker als ze er zo’n mooie ervaring had gehad, maar dat betekende niet dat het elke keer zou gebeuren? Linn kende Edyn. Ze wist dat Edyn er waarschijnlijk van overtuigd was dat elk bos iets moois en goeds had, maar ze hoopte dat Edyn wel op zou letten met wat zou doen.
‘Beloof me gewoon dat je voorzichtig doet? Waar je ook naar toe gaat?’ Ze verwachtte niet dat Edyn meteen zou vertellen waar ze naar toe zou gaan, maar ze hoopte wel dat Edyn een beetje op zou letten, zodat er geen kans zou bestaan dat ze gevaar zou lopen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld