Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De tocht werd voornamelijk in stilte gelopen. Iedereen was alert. Ondanks dat de kolonie van Shae niet stil stond bij de dood en er op een hele nuchtere manier mee om ging, leek iedereen vastberaden te zijn om Jared te vinden en hem terug te brengen naar een veilige plek, waar hij in ieder geval een afscheid zou kunnen krijgen. Het was immers nog niet zijn tijd geweest om te gaan. Jared was maar een paar jaar ouder geweest dan Shae. Hij had nog minstens tien jaar mogen leven van haar kolonie en ze had hem die tien jaar absoluut gegund. Jammer genoeg had de natuur daar anders over gedacht.
Ze waren gestopt op een plek waar duidelijk te zien was dat er was gevochten. Aarde was omgewoeld en het hoge gras was naar beneden gedrukt door het gewicht van een mens of een dier. Ondanks dat het ook goed zou kunnen zijn dat dit een plek was waar twee dieren hadden gevochten om een prooi, hopelijk niet Jared, leek het er wel op dat dit de plek was waar Simon en Jared het dier tegen waren gekomen. Hopelijk was Jared dan ook in de buurt.
‘Verken de omgeving in een straal van een paar honderd meter. Zoek op sporen van het dier en wellicht iets wat kan aanduiden dat Jared en Simon hier zijn geweest,’ droeg Shae op, terwijl ze zelf al om zich heen keek. Met name keek ze naar de grond, zoekend naar voetafdrukken van het dier. Simon had immers niet heel duidelijk beschreven wat voor dier het was geweest, waarschijnlijk door de staat waar hij zich in had bevonden. Daardoor wisten Shae en de andere verkenners echter niet wat ze konden verwachten. Wie weet wat Jared en Simon aan had gevallen en hoe dichtbij het dier nog was. Er waren, voor haar althans, echter nog geen voetafdrukken te zien.
‘Iemand al iets gevonden?’ vroeg Shae, maar ze kreeg enkel negatief gemompel terug van haar verkenners. Thomas liep ook rond, maar Shae had wel door dat hij zich niet echt nuttig kon maken op dit moment. Dit was immers een werkje waar ogen echt voor nodig waren.
Ze liep verder door de plek. Het enige wat ze zag was de voetafdrukken van twee mensen. Jared en Simon. Het vreemde was echter dat de voetafdrukken niet in dezelfde richting stonden, zoals het geval zou zijn als ze samen weg waren gerend voor het wilde dier. In de meeste gevallen stonden de voetafdrukken tegen over elkaar en soms leek het alsof één van de twee het erg moeilijk had gehad. Alsof ze in gevecht waren geweest met elkaar. Iets wat Shae niet wilde denken, maar als ze niet snel een spoor zouden vinden van een wild dier, dan was er geen andere optie mogelijk.
‘Thomas?’ vroeg Shae. Ze wist dat hij het waarschijnlijk niet zou kunnen zien, maar ze zou hem wel kunnen vragen wat hij er van zou vinden. Misschien zou hij hetzelfde denken als haar. Of hij zou haar voor gek verklaren, zeggen dat Simon misschien onder gepresteerd had, maar dat hij nooit zou vechten met degene die hem naar huis zou brengen.
Toen Thomas zich bij Shae had gevoegd, wees ze uit automatisme naar de grond onder haar voeten. ‘Het enige wat ik kan vinden, zijn voetafdrukken. Twee verschillenden, dus die van Jared en Simon,’ legde ze aan hem uit. ‘Het lijkt echter niet alsof ze samen wegrenden voor een dier. Het lijkt er juist eerder op alsof ze tegenover elkaar stonden. Alsof ze… Alsof ze aan het vechten waren.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dit was een werkje waar ogen voor nodig waren, inderdaad. Dat maakte dat Thomas nutteloos was, tenminste als het op sporen aankwam. Hij kon de vertrapte aarde wel voelen, het kleverige goedje op de grond, maar zou niet snel iets merkwaardigs aan die dingen op kunnen merken. Dat was de reden dat hij vooral alert probeerde te blijven op de omgeving, voor het geval het gevaarlijke beest nog in de buurt was en een poging zou doen om wederom aan te vallen. Nu de verkenners meer gefocust waren op het zoeken naar sporen van Simon en Jared, was het niet onmogelijk dat ze verrast zouden worden door de aanval van een beest.
Toch kon hij niet ontkennen dat hij het fijn vond dat Shae hem riep, dan hoefde hij niet te pretenderen daadwerkelijk op zoek te zijn naar sporen in de omgeving. Ze zou het vast wel door hebben gehad, maar hij apprecieerde dat ze er niet luidkeels over begonnen was en hem nu zelfs erbij betrok, alsof hij een andere blik op de situatie kon werpen. Hij liep dan ook naar haar toe, luisterde naar wat ze te zeggen had en hurkte op de grond neer. Hij mocht het niet kunnen zien, maar hij zou het wel aan kunnen voelen. De voetsporen op de grond waren inderdaad menselijk, tenzij het beest in kwestie had besloten om voor de gelegenheid schoenen aan te trekken. Onwaarschijnlijk. Even moest hij zoeken, maar hij vond al snel de andere sporen. Een iets ander profiel in de zolen, een grotere maat. Dit was iemand anders en Shae had gelijk gehad, de twee stonden tegenover elkaar. Ze waren niet samen gevlucht, maar hadden recht tegenover elkaar gestaan. Waarom? Had Simon een andere kant op willen rennen dan Jared? Nee, dat was onwaarschijnlijk. 'Geen sporen van een beest,' concludeerde hij, al vermoedde hij dat Shae dat zelf ook al gezien had. Dit was dan ook niet een opmerking die hij maakte om slim te lijken, maar om voor zichzelf feiten op een rijtje te zetten. Als er geen beest geweest was, had Simon gelogen. Waarom had hij gelogen? Was er een ongeluk gebeurd, iets fout gegaan, waardoor Jared overleden was? Was Simon daarna bang geworden dat hij gestraft zou worden en had hij daarom een leugen verzonnen? Het was Thomas onduidelijk.
Shae dacht dat ze gevochten hadden. Hoe graag Thomas het ook wilde ontkennen, wilde zeggen dat zoiets niet mogelijk was, wist hij dat de sporen er wel op leken te duiden. Hij ontkrachtte haar idee dan ook niet toen hij weer overeind kwam, maar twijfelde wel even over hoe hij dit aan ging pakken. 'Ik... Ik weet het niet. Ik kan geen bewijs vinden dat je gelijk hebt, maar ook niet dat je ongelijk hebt.' Hij was nog maar net uitgesproken, toen er voetstappen naderden. Een van de verkenners kwam naar hen toegelopen, licht hijgend van de adrenaline en de sprint die ze getrokken had. Toch nam ze niet de tijd om op adem te komen. 'We hebben hem gevonden,' bracht ze met moeite uit. Eerst keek ze Shae aan, toen Thomas. Bij die laatste sloeg ze haar ogen snel neer, zich realiserend dat hem aankijken geen zin had. 'Jullie gaan dit niet leuk vinden.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Het enige bewijs wat we kunnen vinden, zit waarschijnlijk in Jared zijn lichaam,’ mompelde Shae. Het zou duidelijk worden als ze hem zouden vinden. Als er bijtwonden in zijn lichaam zouden staan, net zoals de snijwonden die alleen klauwen konden veroorzaken, dan was het duidelijk. Dan was er een wild beest geweest. Als er echter andere wonden te vinden zouden zijn, zoals schotwonden, dan was het voor Shae al duidelijk. Dan hadden de twee mannen met elkaar gevochten. Ondanks dat er daar veel vragen bij zouden komen, gooide Shae de schuld in haar hoofd al op Simon. Hij had al bewezen een slechte schutter te zijn.
De tweede werden gestoord door een vrouwelijke verkenner. Ze was duidelijk buiten adem van het stuk dat ze had gerend. Ze hadden Jared gevonden. Wat er echter was gevonden, zou Shae en Thomas volgens de verkenner niet in een goed humeur brengen. Shae verwachtte het ergste, wat op dit moment betekende dat ze haar gelijk zou krijgen. Dat er een gevecht plaats had gevonden en dat Simon die, ten onrechte, had gewonnen.
‘We volgen je,’ zei Shae, waarna ze de vrouw volgde. Ondanks dat ze buiten adem was, hield ze haar vaart erin en dwong ze Thomas en Shae om net zo hard mee te lopen. Uiteindelijk kwamen ze aan bij een klein groepje, dat zich omsingeld had rond het lichaam van Jared.
Shae duwde een paar anderen aan de kant, zodat ze zelf zicht op hem zou krijgen. De man die ze de vorige dag nog weg had zien lopen, lag er nu verslagen bij. Op meerdere plekken op zijn kledingstukken was opgedroogd bloed te zien en de kleding rafelde waar de kogels hem geraakt hadden. Ook was te zien hoe het bloed in druppels naar beneden was gegleden over zijn gezicht. Zijn ogen hadden een glazige uitdrukking en zijn mond, waar wederom de rode vloeistof uit was gedruppeld, hing open.
‘Die verdomde, blinde mongool heeft gelogen!’ riep Shae uit. Het liefst wilde ze terug naar het basiskamp om Simon van zijn bed te trekken en persoonlijk er voor te zorgen dat hij minstens zoveel kogels in zijn lichaam zou hebben als Jared. Er was geen wild beest geweest, hij en Jared hadden niet gevochten voor hun leven. Enkel Jared had dat moeten doen toen Simon had besloten hem aan te vallen. Maar waarom? Wat had Jared in godsnaam kunnen doen dat Simon dit had willen veroorzaken? Shae geloofde niet dat hij zo vaak mis had geschoten en in plaats van het dier, een ander had geraakt. Zelfs Simon zou niet zo ongelooflijk beperkt kunnen zijn.
‘Hij wilde nooit naar huis,’ zei Shae. ‘En hij bedacht een rotsmoes om terug te keren. Zogenaamd aangevallen door een dier! Heel erg slim. Alsof we er niet achter zouden komen als we Jared zijn lichaam zouden zoeken? Dat terwijl hij degene was die de lenzen op moest halen.’ Het was niet zo dat Jared een gevaar was geweest voor Simon, op wat voor manier dan ook. Jared had enkel een opdracht van Shae gekregen die hij had moeten uitvoeren. Dankzij Simon had hij daar nooit de kans voor gekregen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was maar een geluk dat Thomas zijn ogen niet nodig had om de weg te vinden, daardoor kon hij het tempo erin houden en arriveerde hij tegelijkertijd met Shae en de verkenner wiens naam hij even niet meer wist.
Het scenario ging uiteraard aan hem voorbij. Nauwelijks zag hij wat er aan de hand was, al voelde hij wel aan dat er iets niet klopte. Er kwamen twijfels in hem op. Aan de ene kant wilde hij weten wat er gebeurd was, wat er daar exact op de grond te zien was, maar aan de andere kant wilde hij ook geen inbreuk maken op de zwijgende menigte, die zowel geschokt als woedend leek te zijn. Uiteindelijk hurkte hij toch, zodat hij met zijn slechte zicht wat dichter bij het lichaam kon komen. Hij onderscheidde donkerrode vlekken, maar geen schaafwonden of kneuzingen. Hij moest weten wat de rest hier zag, of dacht te zien. Hij legde dan ook een hand op één van de donkerrood gekleurde plekken, voelde het opgedroogde, harde bloed tegen zijn vingers en de kapotte huid onder de kleding. Kogelgaten. Minstens vijf, als hij de verschillende plekken bekeek. Er was maar één conclusie aan deze situatie te verbinden en Thomas kwam weer overeind, hoorde de woorden die Shae sprak. Heel even voelde hij een steek toen ze het had over blinde mongolen, maar hij wist dat haar woede niet op hem, maar op Simon gericht was. Waarom had Simon dit gedaan? Was het écht enkel geweest omdat hij niet terug wilde keren naar huis? Dan had hij Jared niet hoeven doden, dan was uitschakelen voldoende geweest. Dan had hij zichzelf niet in het been hoeven schieten, had hij met een ander verhaal kunnen komen. Waarom had hij dit gedaan?
Thomas dacht terug aan enkele dagen terug, toen Simon zo nerveus geweest was over het verbrande stuk natuur. De implicaties die hij daaraan verbonden had. Thomas dacht aan de momenten die ze ondergronds hadden gehad. Hij herinnerde zich de twijfels ineens. Simon, die niet helemaal had geloofd dat de boodschap van de andere kolonies een teken was geweest. Was Simon...? Nee. Als dat zo was, dan....
Een naar gevoel vormde zich in Thomas' maag. Hij wist wat er aan de hand was, maar hij wilde het nog niet geloven. Het mocht niet zo zijn. Het kon niet waar zijn. Zijn onderbuikgevoel vertelde hem echter iets anders. Hij zocht naar de vrouwelijke leider van de andere kolonie, alsof hij haar recht aan zou kunnen kijken.
'Shae,' zei hij, zijn stem iets verheven zodat iedereen hem zou kunnen horen. Het was dezelfde toon die hij gebruikt had toen hij Simon naar huis had gestuurd. De normaal zachte stem had nu een klank van autoriteit, leiderschap. 'We moeten zo snel mogelijk terug naar het basiskamp. Laat twee mensen Jared meenemen, stuur de rest nu terug. Anders lopen we de kans om nog veel meer mensen te verliezen.' Aan Simon, aan diens verraderlijkheid. Simon had de boel willen saboteren, die missie de verdoemenis in willen helpen. En hij, Thomas, had het te laat opgemerkt.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Al vloekend van woede beende Shae heen en weer. Hoe kon ze zo dom zijn om iemand zoals Simon te vertrouwen. Hij had op de tweede dag al iemand neer geschoten en zij had geloofd dat het een ongeluk was geweest. Hij had de slechtziende-kaart in zijn voordeel weten te gebruiken en Shae had hem geloofd. Ze had geloofd in de imperfecties van de andere kolonie, omdat die imperfectie het enige was geweest wat ze had kunnen zien en Simon had daar op in gespeeld.
‘Wat?!’ beet Shae, Thomas toe. Het had geklonken alsof hij haar wilde kalmeren, alsof hij Simon wilde verdedigen en wilde ontkennen wat er was gebeurd. Dat was echter niet het geval. Thomas zei dat ze nú terug moesten naar het kamp. Jared zou mee kunnen worden genomen door twee anderen, maar het was belangrijk dat iedereen, ook de onderzoekers die ze er op uit hadden gestuurd, terug zou keren naar het kamp. Anders zouden er wellicht nog meer slachtoffers vallen. Thomas dacht dat Simon tot veel meer in staat was dan één moord en ondanks dat Shae het niet wilde, geloofde ze hem wel.
Het was stil in de groep, niemand wist wat te doen of wat te zeggen. ‘Jullie hebben hem gehoord, toch? We moeten terug, nu!’ zei Shae en ze gooide haar armen in de lucht om haar verkenners aan te sporen. Thomas vertrouwde de boel niet en nadat ze dit had gezien, wist Shae niet wat ze moest verwachten als ze weer terug zou keren op het kamp. Blijkbaar hadden ze een gevaarlijk persoon alleen gelaten in het kamp. Iemand met andere bedoelingen dan hen. Wat dat betekende, wist Shae niet. Ze vreesde echter voor het ergste.
De groep kwam langzaam maar zeker in beweging. Iedereen verzamelde hun spullen, Jared werd op een uitschuifbare brancard gelegd en Shae pakte ondertussen het apparaat erbij waarmee ze contact op kon nemen met de rest. Als eerste belde ze het hoofd van de onderzoekers, terwijl ze in een snel tempo mee liep met de groep.
‘Ik ben het, Shae,’ sprak ze in de telefoon, ondanks dat dat onnodige informatie was. ‘We hebben Jared gevonden. Hij en Simon zijn nooit aangevallen door een dier. Jared had schotwonden in zijn lichaam. Simon heeft hem neergeschoten. We moeten zo snel mogelijk terug naar het kamp, iedereen.’ Shae wachtte niet op antwoord en hing meteen weer op. Er was nog iemand die ze moest spreken.
Ze belde naar het kamp, hopend dat er antwoord zou komen. Dat iemand op zou nemen, maar hij bleef over gaan. Simon zou niemand willen spreken, maar er was nog één iemand en die zou zeker het gesprek opnemen, als ze daar toe in staat was.
‘Ik krijg geen contact met het basiskamp!’ riep Shae, wat voor haar een teken was om er nog meer vaart in te zetten. Wat er ook aan de hand was op het kamp zelf, het kon niet goed zijn.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was wonderbaarlijk hoe iedereen reageerde op wat Shae zei. Zodra zij de bevelen uitdeelde, leek niemand meer twijfels te hebben en ze deden direct wat hen gevraagd had. Hoewel het zijn bevel was geweest, zijn woorden, was het duidelijk dat er hier maar één iemand was die een autoritaire positie bekleedde en dat was zij. Misschien dat hij zich er in een normale situatie wat drukker om zou maken, maar in dit geval was dat nergens voor nodig. Dit waren allemaal haar mensen, dus het was logisch dat ze eerder bevelen van haar aannamen dan van hem. Daarbij, dit was een noodsituatie. Hij was al lang blij dat Shae haar hoofd relatief koel had gehouden en zijn bevel had herhaald, in plaats van in een verhitte, met emoties overladen discussie te gaan.
Snel werden de spullen gepakt, geen tijd te verliezen. Het lichaam van de gevallene werd op een brancard gelegd, getild door twee mensen van Shae haar kolonie. Logisch, er was niemand uit de kolonie van Thomas aanwezig om te helpen met tillen. Het tempo zat er redelijk in, veel sneller nog dan ze de heenweg hadden afgelegd. Shae, die in contact stond met de andere groepen, leek het tempo te bepalen dat iedereen kon volgen. Zelfs Thomas had op dit moment geen moeite het tempo bij te houden, ontweek feilloos gaten in het pad, hobbels en stenen. Wie zei dat je zicht nodig had om je veilig door de bovenwereld heen te kunnen manoeuvreren? Niet Thomas, in ieder geval.
Ze kon geen contact krijgen met het basiskamp. Dat had hij ergens al verwacht op het moment dat hij zich gerealiseerd had wat er gaande was, maar het nu definitief horen was verschrikkelijk. Het was een bevestiging van zijn vermoedens, van de angst die hij diep vanbinnen voelde. Simon had de onderzoeker in het basiskamp aangevallen, verwond of misschien zelfs vermoord. Thomas wilde het niet weten, maar zou binnen enkele minuten waarschijnlijk wel met de waarheid geconfronteerd worden. Shae had het tempo nog verder verhoogd toen ze zich realiseerde dat er geen contact met het basiskamp gelegd kon worden en iedereen volgde haar voorbeeld vrij gewillig. Hoe snel ze zo liepen, hoe lang ze zo liepen? Thomas had er geen benul van, behalve dan dat hij op een gegeven moment zijn longen voelde branden en zijn benen nauwelijks nog vooruit kon forceren.
Maar ze waren er. Eindelijk. Hoewel Thomas nog steeds met een naar onderbuikgevoel rondliep, waren ze in ieder geval op locatie aangekomen. Zonder nog te aarzelen, liep hij het basiskamp weer binnen. Zette zijn masker niet eens af, maar liep door naar de ruimte waar Simon achtergelaten was. Leeg. Of ja, Simon was er niet. Op de grond lag het lichaam van de onderzoeker die hier achter was gebleven en Thomas hurkte bij de persoon neer om zijn hartslag te voelen. Opluchting verspreidde zich door zijn lichaam toen hij zich realiseerde dat er nog leven was. Maar waar was Simon?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Simon lag niet op de plek waar ze hem achter hadden gelaten. De man was verdwenen. De onderzoeker die bij hem achter was gebleven, lag bewusteloos op de grond. Wat Simon ook van plan was, ze hadden hem een cadeautje gegeven door hem alleen achter te laten. Niemand had echter verwacht dat hij iets uit zou halen, hen tegen zou werken. Hij was immers gewond geweest en een uur geleden was hij enkel een slachtoffer van de woeste natuur geworden, die zich zodanig had geëvolueerd dat het onmogelijk was om een kans te maken tegen een dier zo sterk als degene die nu rondliepen. Er was echter nooit een dier geweest. Simon had een plan gehad en hij was niet bang geweest om het uit te voeren.
‘Doorzoek het hele kamp!’ beval Shae. ‘Ver kan hij niet zijn. Hij heeft een fout gemaakt door zichzelf in zijn been te schieten!’ Niemand kon het lang volhouden met een gewond been, zeker niet als de kogel er nog in zat. Als Simon slim was geweest, had hij gewacht tot hij volledig was geholpen, maar Shae zag het wel voor zich dat de man meteen in actie had willen komen en niet na had gedacht. Daar hoopte ze nu in ieder geval op.
Ondanks dat het basiskamp groot genoeg was voor een groep van twintig mensen, was het niet zo groot dat het uren zou duren voordat Simon gevonden zou worden. Ondanks dat Shae zelf het liefst naar hem opzoek ging om een kogel door zijn kop te knallen, bleef ze wachten in de slaapzaal, samen met Thomas. Ze wist dat het onmogelijk Thomas zijn schuld kon zijn. Hij had niet kunnen voorzien wat voor achterbaks persoon hij mee had genomen. Hij had juist willen laten zien dat zijn kolonie niet onder deed voor de hare. Toch was Thomas, in samenwerking met Anna, wel degene die Simon uit had gekozen.
‘Hopelijk vinden we hem snel,’ zei ze tegen Thomas, terwijl ze haar geweer in de aanslag hield. Ze wist dat ze Simon niet meteen neer zou kunnen schieten. Eerst zou ze antwoorden van hem willen horen. Daar kwam ook nog eens bij kijken dat hij van Thomas zijn kolonie afkomstig was, wat betekende dat het Thomas zijn recht was om te bepalen wat er met hem zou gebeuren. Shae betwijfelde of de vredelievende kolonie er voor zou kiezen om een man zo erg te straffen als dat zij dat wilde.
Ondertussen waren ook de onderzoekers weer terug gekeerd in het kamp. De persoon die ze zochten, was echter nergens te bekennen.
Twee van Thomas zijn kolonie kwamen op hen afgerend. Duidelijk buiten adem en de blik die ze in hun ogen hadden, beloofde niet veel goeds. ‘De voorraden… Ze… Ze zijn,’ bracht er eentje hijgend uit, maar hij werd gestopt door zijn eigen ademhaling. ‘Een deel van de voorraden is vernietigd!’ vulde de ander hem aan. ‘We kunnen een groot deel niet meer gebruiken.’
‘Verdomme,’ zei Shae, voor de zoveelste keer. ‘En Simon?’
‘Nergens te bekennen.’
‘Dan is hij ergens buiten. Vertel iedereen dat we naar buiten gaan. Níemand blijft achter en we komen niet terug voordat we die verrader hebben gevonden.’ Shae vertrouwde de rest van de groep, maar ze wilde niet een herhaling van wat er nu was gebeurd. Niemand zou achterblijven. Iedereen zou meehelpen met zoeken, totdat ze uiteindelijk oog in oog zouden staan met Simon.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Thomas vermoedde niet dat Simon nog in het kamp zou zijn. De man mocht dan niet de slimste zijn, dom was hij ook niet. Uiteindelijk had Simon geweten dat de leugens hem in zouden halen, dat ze erachter zouden komen dat Jared niet gedood was door een beest. Hij moest het wel geweten hebben, maar had zichzelf enkel wat tijd gegeven door terug te keren met een leugen. Tijd. Het verbaasde Thomas dan ook niet toen er de boodschap kwam dat een deel van de voorraden onbruikbaar gemaakt werden. En dat Simon zich inderdaad niet meer in het basiskamp bevond. Een rilling ging over zijn lichaam. Hij was zich er terdege van bewust dat hij dit veroorzaakt had, al was het dan misschien niet bewust geweest. Hij had Simon vertrouwd, ongeacht de twijfels die de man misschien getoond had over de missie. Nooit had Thomas verwacht dat Simon zich tegen hem zou keren, of tegen de kolonie. Wat moest hij hier nu mee aan? Een aarzeling. Hij gebaarde het tweetal uit zijn kolonie te vertrekken, de opdracht door te geven, maar pakte Shae's arm vast voordat ze hen kon achtervolgen. Ze had expliciet gezegd dat er niemand achter zou blijven, maar Thomas had eventjes geen keuze. 'Shae,' begon hij, zachter dan hij daarvoor gesproken had. Zijn veel te blauwe ogen zochten naar de hare, maar konden die uiteraard niet vinden. Hij wilde haar recht aan kunnen kijken, zodat ze zou begrijpen hoe belangrijk dit was, maar kon dit. Eventjes frustreerde dit hem, maar er was geen tijd om er lang bij stil te blijven staan. 'Ik moet.. Ik moet contact opnemen met de kolonie. Nu. Ze moeten op de hoogte gesteld worden.' Hij wist niet of de hint duidelijk genoeg was, of ze begreep dat ze hem toch echt even alleen moest laten voor dit gesprek, of erop zou staan dat ze mee zou kunnen luisteren. Even beet hij op zijn onderlip. Hij zou Anna moeten inlichten, haar vertellen hoezeer ze fout hadden gezeten. Hij zou haar moeten vragen wat ze het Simon aan moesten. Moesten ze hem naar huis brengen? Of was een ernstigere, hardere strafmaatregel op zijn plaats? Ze waren verraden, keihard beetgenomen en er was een dode gevallen. Twee gewonden en een dode, dat allemaal doordat Anna en Thomas een verkeerde inschatting hadden gemaakt. Een fout die ze niet meer recht konden zetten.
Er was geen tijd voor schuldgevoelens, of twijfels. Maar hij wilde wel dat ze hem toestemming gaf om een moment achter te blijven, zodat hij de zoekers in kon halen en zou weten wat te doen wanneer ze Simon dan toch echt gevangen hadden genomen. Zou ze het begrijpen? Of vond ze dat hij dit soort beslissingen zelf zou moeten maken, dat dat de reden was dat hij een leider was? Nee, dit was een beslissing over leven en dood en die kwam niet aan hem toe. Hij zou dit wel moeten overleggen, vroeg of laat. Of Shae het er nou mee eens was of niet.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Thomas wilde achterblijven. Iets waarvan Shae zojuist nog had gezegd dat ze dat niet wilde hebben. Er was op dit moment niemand die ze nog voor de volle honderd procent vertrouwde. Niet na wat Simon had gedaan. Ze had hem als het ware achtergelaten in een speeltuin en hij had er vrolijk gebruik van gemaakt, waardoor hun voorraden nu beperkt waren en één van haar onderzoekers bewusteloos op de grond had gelegen. Toch zat er ook een kern van waarheid in Thomas zijn woorden. Zijn kolonie verdiende het om te weten wat hier gebeurde, wat Simon had gedaan. Hij was immers afkomstig van Shae haar buurkolonie. Zij had er zelf vrij weinig over te zeggen.
Er was echter geen tijd om in discussie te gaan. Simon was ergens buiten, wie weet wat hij nog meer had gepland. Op dit moment kon Shae niet anders dan Thomas te vertrouwen, ondanks dat ze dat niet wilde. Voor hetzelfde geld was hij een bondgenoot van Simon en had hij zijn rol erg goed gespeeld, maar er was iets aan Thomas waardoor ze hoopte dat hij de eerlijke, betrouwbare man was die ze had leren kennen.
‘Goed, maar maak het niet te lang,’ zei Shae, waarna ze één van de tablet aan Thomas gaf, ‘ik weet niet of je hiermee jouw kolonie kan bereiken, maar ik wil wel dat we in contact blijven. Straks sneakt Simon weer naar binnen en wie weet wat hij dan doet.’ Op dit moment was niemand meer veilig. Simon was dan wel afkomstig van Thomas zijn kolonie en had Thomas geaccepteerd als leider, maar op dit moment kon er van alles gebeuren. Shae wilde niet dat ze terug zou keren naar het kamp en dat ze het lichaam van Thomas op de vloer aan zou treffen.
‘Laat me weten als je hulp nodig hebt, Thomas,’ zei ze tegen hem. Haar naam werd hard geroepen door één van de anderen, wat haar teken was om te gaan. Heel even legde ze haar hand op zijn arm, alsof ze hem succes en sterkte wenste. Daarnaast hoopte ze ook dat ze hem over enkele minuten weer buiten zou vinden. Ondanks dat hij Simon niet direct met zijn ogen zou kunnen spotten, hadden ze hem wel nodig. Hij had immers nog steeds de meeste autoriteit over Simon. Al kon Shae niet beloven dat Simon nog in één stuk zou zijn als Thomas zich eenmaal bij de groep zou voegen.
Shae rende naar buiten, hopend dat iemand Simon al had gevonden. Dat was echter niet het geval. De meesten zochten rond, liepen verschillende kanten op. Het was onduidelijk welke kant Simon op was gegaan. Als zijn wonden waren verbonden, had hij geen vers bloed achter gelaten. Het meest logische zou zijn als hij alsnog terug had gewild naar zijn kolonie, maar daarmee was het ook de meest domme keuze. Het was wat iedereen van hem zou verwachten. Toch besloot Shae om in de richting van de kolonies te lopen, hopend dat ze Simon ergens tegen zou komen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Licht verbijsterd bleef Thomas achter, het gevoel van haar hand op zijn arm nog sterk aanwezig, al had ze de ruimte al lang verlaten. Uiteindelijk legde hij zijn vrije hand even op de plek waar hand eerst gelegen had, verbaasde zichzelf erover. In zijn kolonie raakte je mensen aan om ze een gevoel over te brengen, iets wat niet met woorden uit te drukken viel. Doordat ze weinig zagen, waren blikken minder waard geworden en ging veel op aanraking. Hun huiden waren er gevoeliger voor en dat as dan ook de reden dat Thomas enkele tientallen secondes niet wist wat hij nou aanmoest met de aanraking. Uiteindelijk schreef hij het af. Shae kwam uit een andere kolonie, zou niet weten van de gebruiken die ze hanteerden in zijn kolonie. De handgebaren. De aanrakingen. Voor haar waren ze allemaal onbekend, dus Thomas ging er vanuit dat ze niet zou begrijpen welke suggestie ze met haar aanraking had gewekt. Ze zou het niet zo bedoeld hebben, hem enkel aangeraakt hebben om hem sterkte te wensen. Of zo. Dat zou hij nodig hebben als hij contact ging zoeken met Anna.
Het duurde eventjes voordat hij verbinding had en snel legde hij de globale situatie uit aan degene met wie hij sprak, zodat die Anna erbij kon halen. Het ging snel, Thomas legde kort en bondig uit wat het geval was, dat Simon een verrader was en iemand had vermoord. Ook schetste hij de voorraden die onbruikbaar waren gemaakt en de verwondingen aan Shae's mensen. Anna, aan de andere kant van de verbinding, was bloedserieus en vroeg een aantal dingen waar Thomas niet direct op kon reageren. Hoewel hij sterk vermoedde dat Simon de hele kolonie verraden had, zou de man dat zelf nog niet toegeven. Hij kreeg dan ook meerdere instructies mee van de vrouw, die hem succes wenste voordat ze uiteindelijk de verbinding verbrak.
Met een hoofd vol nieuwe zorgen verliet Thomas de ruimte waar hij had staan spreken, checkte snel of er iets veranderd was hierbinnen en ging daarna al snel naar buiten. De sporen van Shae en de andere zoekers waren niet moeilijk te vinden, al leken ze uitgewaaierd te zijn over het gebied rondom het basiskamp. Als hij een verrader was, die net iemand gedood had, waar zou hij dan heen gaan?
Niet naar de plek waar de moord gepleegd was, in ieder geval. Het verbrande gebied een eind verderop sloot Thomas ook uit, omdat Simon doodsbang voor die plek geweest was en er geen enkele beschutting zou zijn. Dan resteerde er nog maar één kant, want aan de achterzijde stroomde nog steeds de rivier. Die kant begon Thomas dan ook maar op te lopen, gewapend met een communicatiemiddel en een geweer. Als het even kon, wilde hij Simon nog niet doodschieten. Anna had gesuggereerd dat Thomas eerst meer te weten wilde komen over eventuele andere verraders, mensen met wie Simon samenwerkte. Niet doden, tenzij het niet anders mogelijk was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Iets anders dan zoeken kon Shae op het moment niet doen. Iets wat haar irriteerde. Ze wist niet de precieze richting waar Simon naar toe was gelopen en ze had het gevoel dat hoe meer stappen ze zette, hoe verder ze van de dader verwijderd werd. Ze had het idee dat ze de verkeerde keuze had gemaakt, verkeerd had geredeneerd in haar hoofd. In dat geval zou iemand anders hem wel vinden, maar Shae had de drang om de verrader zelf te vinden, hem op de grond te duwen en haar geweer op hem te richten totdat Thomas hen zou vergezellen. Ze wilde Simon ondervragen, zijn antwoorden horen en in zich op nemen. Hij had duidelijk andere bedoelingen gehad, maar Shae snapte niet waar die vandaan kwamen.
Er waren meerderen die samen met Shae in dezelfde richting waren gelopen. Samen met één uit haar eigen kolonie en twee uit die van Thomas, zochten ze naar de man die hen had verraden, die hun voorraden onbruikbaar had gemaakt en maar liefst drie anderen had verwond, waarvan één zelfs zo erg dat hij was komen te overlijden. Wat die man zijn leven ook zou beëindigen, hij verdiende het meer dan wie dan ook.
‘Simon!’ riep Shae. Waarschijnlijk wist hij al dat ze naar hem zochten, maar Shae wilde haar prooi duidelijk maken dat ze hem ook zou vinden. Al zou ze de rest van de avond moeten zoeken. Vroeg of laat zou iemand hem vinden en als dat zou gebeuren, zou hij willen dat hij was overleden in het zogenaamde gevecht met het wilde beest. ‘Ik weet dat je hier in de buurt bent! Ver kan je niet komen. Je had beter na moeten denken toen je jezelf in jouw been schoot!’ schreeuwde Shae door de natuur, hopend dat de man ergens in de buurt was.
‘Ik hoorde iets!’ gaf iemand uit Thomas zijn kolonie aan. Hij wees in een bepaalde richting, schuin achter Shae. Ze draaide zich meteen om en zag nog net hoe iemand zich achter een paar struiken probeerde te verschuilen. Meteen zette ze op het rennen, waardoor de persoon die zich had verscholen niet wist hoe snel hij weg moest komen. Toen Shae zag dat hij hinkte, wist ze dat ze de juiste persoon hadden gevonden.
Met gemak haalde ze de man in, die nog altijd last leek te hebben van zijn verwonde been. Shae stopte voor de man en richtte haar geweer op hem, waardoor hij gedwongen werd om te stoppen.
‘Het is voorbij, Simon. Je bent ver gekomen, dat geef ik toe, maar je hebt een aantal grote fouten gemaakt en daar ga je nu voor boeten,’ siste Shae, terwijl ze haar vinger naar de trekker liet glijden. Ze zou hem nu niet neer kunnen schieten. Dat wist Simon echter niet. ‘Op de grond, nu!’
Shae duwde de punt van haar geweer tegen zijn lichaam om haar woorden kracht bij te zetten. Ondanks al zijn daden leek Simon bang te zijn.
‘We hadden nooit naar boven moeten gaan! Zeker niet met jullie soort!’ bracht Simon uit. ‘Jullie negeren alles wat ons verteld is!’
Shae schudde enkel haar hoofd, niet geïnteresseerd in de betekenisloze woorden van een verrader. Ze pakte haar tablet en belde Thomas, wetende dat hij het berichtje toch niet zou kunnen lezen. Zodra Thomas had opgenomen, sprak ze: ‘We hebben hem gevonden, Thomas. Ik stuur je de locatie door. Jij bepaalt wat we met hem doen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Enkele tijd was hij nog blijven lopen, zonder een specifiek idee te hebben naar welke tekenen hij moest zoeken. Het was dan ook een opluchting toen hij van Shae hoorde, die Simon gevonden had. De locatie die ze doorstuurde, was maar enkele honderden meters verderop. Thomas' intuïtie had dus weer correct gebleken, dat was in ieder geval een betrouwbare factor. Nou ja, redelijk betrouwbaar. Hij had niet op zijn intuïtie kunnen inschatten dat Simon een verrader was, zijn hele kolonie zou verraden en andere kolonies in gevaar zou brengen. Ja, hij nam het zichzelf kwalijk en zou daar zeker nog wel eens een gesprek met Shae over moeten hebben, of met Anna, of met allebei, maar daar was nu geen tijd en ruimte voor.
Al snel naderde hij de groep die zich om Simon en Shae verzameld had. Een opening vormde zich waardoor Thomas zich naar de kern van de groep kon bewegen, waar Thomas Simon op de grond aantrof en Shae, die haar wapen op de man gericht hield. Ergens wist hij dat ze niet zou schieten, ze had immers aangegeven dat hij zou bepalen wat er met Simon zou gebeuren. Hij hurkte dan ook voor de andere man neer, zich terdege bewust van alle mensen om hem heen. En Shae, die vlak achter hem stond. Ze zouden allemaal hun oordeel klaar hebben, een mening hebben over wat hij zou zeggen.
'Simon,' sprak hij, op een toon die niets verried. Hij trok de aandacht van de man, wiens gezicht versprong van woede, naar angst, terug naar woede, naar verwarring. 'Thomas?'
'Waarom, Simon?'
De man leek even te aarzelen. De woede die hij had gehad, was geheel verdwenen nu. Enkel angst straalde hij nog uit, nu het geweer op hem gericht was. 'Ik... We hadden nooit naar boven moeten gaan. En ik hoopte, dacht, dat ik jullie wel zou overtuigen door de samenwerking te verstoren.' De man beet op zijn lip. 'Maar Thomas, het is niet goed wat jullie doen. Je hebt de verbrande grond gevoeld, je weet wanneer het gebeurd is. Dát was een teken van de Heer, niet die stomme brief die we ontvingen.'
'Genoeg.' Nu was de strengheid in zijn stem wel terug. Thomas kwam weer overeind. Het verhaal was duidelijk, Simon had geen spijt van wat hij had gedaan. 'Zijn er nog meer mensen hierin betrokken, Simon?'
De man schudde zijn hoofd. Thomas duwde hem wat hardhandig. waardoor Simon zijn evenwicht verloor en overeind moest krabbelen.
'Echt niet, Thomas. Ik ben de enige.'
Thomas zuchtte. Dan was het duidelijk. 'Je weet welke straf er op verraad staat, Simon.'
Een zacht gejammer klonk op uit de keel van de zittende man. 'Niet stenigen, alsjeblieft niet.'
'Dat zijn nu eenmaal de regels.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Gedurende het gesprek had Shae haar geweer gericht gehouden op Simon. Ze vertrouwde Thomas in zijn oordeel, maar ze wist niet waar Simon toe in staat was. Misschien had hij een mes verstopt en zou hij zijn leider ieder moment neer kunnen steken. Als dat zou gebeuren, zou Shae snel handelen. In eerste instantie zou ze hem niet neerschieten, maar die informatie was voor Simon nog onbekend en dat kon Shae in haar voordeel gebruiken. Het maakte Simon banger, waardoor hij wellicht zich gedwongen voelde om de waarheid te vertellen.
De waarheid was dat hij nooit naar boven had gewild en dat hij ook had gevonden dat ze nooit hadden moeten gaan. Dat de grote brand het teken was geweest van een verzonnen heer. Een teken dat aangaf dat zij en de wereld er nog niet klaar voor waren om de mensheid terug te laten keren naar boven. Iets wat Shae onzin vond en het verbaasde haar dat Thomas het met haar eens leek te zijn, in plaats van met Simon. Simon had dan ook expres hun missie verstoord, door verschillende mensen te verwonden, de levering van de lenzen te saboteren en nu had hij ook nog eens hun voorraden onbruikbaar gemaakt. Hij verdiende een straf. Eentje die Thomas voor hem uit zou kiezen.
‘Stenigen?’ herhaalde Shae, waarna ze haar geweest iets liet zakken. Ze wist niet wat ze had moeten verwachten van hun vredelievende buren, maar dit was wel het laatste woord wat ze had verwacht te horen.
‘Het is één van de meest gebruikte straffen uit ons geloof,’ fluisterde iemand naast haar, afkomstig uit Thomas zijn kolonie. ‘Het werd jaren geleden al ingezet om verraders te straffen, mensen die het woord van de Heer in twijfel trokken. Zoals Simon dat nu ook heeft gedaan.’
Ondanks dat het logisch was, vond Shae het een… bijzondere straf. Ze had het niet verwacht bij de kolonie van Thomas. Ze had een minder brute manier verwacht, maar nu het zo werd uitgelegd, pasten de puzzelstukjes wel in elkaar. Toch lag Shae haar voorkeur bij het neerschieten van de man. Hij verdiende minstens zoveel pijn als dat hij Jared had bezorgd, misschien nog wel meer. Al zou hij die pijn ook zeker krijgen door de stenen die tegen zijn lichaam aan zouden worden gegooid en Shae zou liegen als ze zou zeggen dat zelf ook niet een steen naar hem toe zou willen gooien.
‘Maak hem klaar voor de steniging,’ zei Shae. Het was een bevel aan de andere kolonie. Zij had het nooit met haar eigen ogen gezien, dus ze wist niet wat er zou moeten gebeuren. Wel hield ze haar geweer nog altijd gericht op de verrader. Ze vertrouwde hem niet en ze was nog steeds voorbereid op een onverwachte beweging.
Simon werd vastgepakt door twee anderen, die hem naar een boom brachten. Hij smeekte hen om het niet te doen, noemde hun namen en benadrukte dat ze ooit vrienden waren geweest, dat ze het hem niet aan konden doen.
‘Je zou toch denken dat, als jullie vriendschap zo belangrijk was, je niemand zou hebben verraden,’ merkte Shae op, terwijl ze toe keek hoe de man werd vastgebonden rond de boom, zodat hij niet weg zou kunnen vluchten en zij vrij spel zouden hebben om hem te stenigen.
‘Ik heb niemand van mijn kolonie kwaad gedaan! Alleen jullie, met jullie superioriteitswaan en arrogantie en verslaving aan perfectie!’ riep Simon wanhopig, al maakte hij het niet beter. Simon had inderdaad al zijn acties gericht op de kolonie van Shae. Iedere gewonde, Jared, allemaal waren ze afkomstig geweest uit haar kolonie. Maar daarmee had hij ook de rest van zijn eigen kolonie belemmerd.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De voor de kolonie van Shae wat barbaarse straf zorgde voor wat geroezemoes onder de mensen achter Thomas. Gelukkig werd er nauwelijks tegen geprotesteerd, al helemaal toen er iemand een verkorte uitleg gaf. Dat het het een soort traditie was, al kon Thomas zich gelukkig prijzen dat het geen vaak voorkomende straf was. In tegendeel, er werd bijna nooit iemand gestenigd.
Shae gaf het bevel om alles klaar te maken voor de steniging, maar Thomas wist dat zijn autoriteit in dit geval hoger was. Hij wees een aantal mensen aan die een gat zouden moeten graven, zodat ze Simon tot ongeveer zijn middel in konden graven. Dat was gebruikelijk, dan zou de man niet kunnen ontsnappen en zou het gooien van stenen makkelijker worden. Een drietal mensen zou gaan graven, de rest zou op zoek moeten gaan naar goede stenen. Er zaten nogal wat eisen aan de stenen vast, zo mochten ze geen scherpe punten hebben die met één worp het leven van de veroordeelde konden beëindigen. Al snel was het een en al bedrijvigheid onder de mensen van Thomas' kolonie. Zelf bleef hij nog even achter bij Shae, voordat hij zelf ook bezig zou gaan.
'Jullie zijn vrij om te assisteren,' vertelde hij aan de leidster van de andere kolonie, 'zowel bij het verzamelen van stenen als bij de uiteindelijke strafuitvoer. Maar het is onze traditie, onze straf, dus als je je er liever buiten houdt is er niemand die daarover oordeelt. Al kan ik me ergens inbeelden dat jullie nog wel een persoonlijk appeltje met Simon te schillen hebben.' Na die woorden liep hij weg, zodat Shae en haar mensen rustig na konden denken over wat ze gingen doen. Het zou toch nog wel even duren, er moesten verrassend veel stenen verzameld worden om iemand daadwerkelijk ermee te kunnen begraven. Wederom, Thomas wist dit niet uit ervaring, maar wel van de verhalen die door Anna verteld waren. Die vrouw had veel meer meegemaakt dan hij, had vroeger vaker een steniging geleid. Ja, zoiets moest ook geleid worden. Normaal waren er specifieke rituelen die gevolg moesten worden, maar iedereen begreep dat dat in dit geval moeilijk was, lastig zelfs. Het zou in ieder geval zo moeten zijn dat Thomas de eerste steen moest werpen, de beschuldiging nog eens zou moeten uitspreken en daarna ook de laatste steen zou moeten werpen, om de straf af te sluiten. Het drukte zwaar op hem, al wist hij heus wel dat het gewoon zou moeten. Simon's verraad was als een verrassing voor hem gekomen, vroeger waren ze vrienden geweest. Verdomme, ze waren zelfs samen opgegroeid. Dat was een van de redenen geweest dat Thomas hem bij zich wilde hebben in de groep met verkenners, zodat hij in ieder geval één iemand zou kennen, zou kunnen vertrouwen. Hoe ernstig had hij ernaast gezeten?
Om stenen te zoeken had je geen ogen nodig, bleek. Thomas' mensen waren hoogst productief, de wereld bovengronds bestond blijkbaar voor een groot deel uit stenen. Dat maakte het allemaal een stuk makkelijker, dat betekende dat ze des te eerder konden beginnen aan de uiteindelijke uitvoer van de straf. Het moedwillig doden van een andere man, een man die hij altijd vertrouwd had. Hoe had Simon in godsnaam zoiets kunnen doen? Op die vraag had Thomas geen antwoord, maar hij vond een fraaie steen en stak deze in zijn zak. Nog eventjes, dan zou hij de eerste steen moeten werpen. Hij leidde dit soort rituelen nooit. Hij was geen echte leider, enkel aangesteld als vervanger omdat Anna echt niet mee naar boven kon. En nu moest hij dit gaan doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat het een vrij barbaarse straf was, had Shae inderdaad nog een appeltje met Simon te schillen. Hij was degene die drie van haar mensen aan had gevallen, waarvan maar twee het hadden overleefd. Hij had op meerdere manieren de missie geprobeerd te saboteren, maar hij had zich voornamelijk gericht op haar kolonie. Alsof hij met zijn eigen acties zijn eigen kolonie wel zo ver zou krijgen om in te zien dat er iets niet goed was. Dat ze nooit naar boven hadden moeten gaan en maar beter zo snel mogelijk terug zouden moeten keren naar de ondergrondse wereld. Ondanks dat Simon met zijn plan aardig ver was gekomen, was het niet gelukt. Waarschijnlijk zou dit de twee kolonies juist dichter naar elkaar toe brengen, in plaats van verder van elkaar af, zoals hij in eerste instantie had gewild.
Shae had besloten om mee te helpen zoeken naar stenen. Ze had gezien hoe Thomas en de anderen voornamelijk gladde stenen hadden uitgekozen, zonder een scherpe rand. Iets wat zij juist het liefst op Simon af zou willen gooien, zodat hij zoveel mogelijk pijn zou ervaren. Al zou een steen tegen zijn hoofd dat ook wel doen, met of zonder scherpe rand. Daarom had Shae het voorbeeld van de rest gevolgd en was ze voor de stenen gegaan zonder scherpe randen.
De schreeuwen en smeekbedes van Simon had ze genegeerd. Ze had niet eens opgelet hoe de man in was gegraven door drie anderen. Hij verdiende het om daar te staan, wachtend op het lot wat Thomas voor hem had bepaald. Simon had dit echter zichzelf aangedaan. Hij had nooit kunnen denken dat hij er zonder kleerscheuren van af zou komen, zeker niet toen hij te horen had gekregen dat ze Jared zouden zoeken. Waarschijnlijk was hij in paniek geraakt en was hij daarom op de vlucht geslagen.
Met een aantal stenen op zak verzamelde Shae zich bij de anderen. Niet iedereen van haar kolonie had er voor gekozen om Simon te straffen. Sommigen leken zich niet prettig te voelen bij het idee, wat Shae wel zou kunnen begrijpen. Iemand die wel klaar stond met een steen in haar hand, was Brynn. Iemand die het ook wel degelijk verdiende om iets naar Simon zijn hoofd te gooien. Hij had haar immers neergeschoten en ze konden nu wel constateren dat dat nooit een ongeluk was geweest. Hij had het expres gedaan en daarvoor verdiende hij zijn straf.
‘En nu?’ vroeg Shae aan Thomas, aangezien ze zelf geen idee had hoe ze te werk zouden gaan. Shae zag het niet als meer dan stenen naar iemand gooien, maar het was toch wel wat ingewikkelder geweest dan dat ze had gedacht. Simon was nu immers ingegraven. Alleen zijn bovenlichaam was nog te zien. Zelfs zijn handen zaten diep in de grond, zodat hij zichzelf niet uit zou kunnen graven. Waar hij net nog had geprotesteerd, stond hij er nu rustig bij. Alsof hij had geaccepteerd wat er ging gebeuren. Iets wat Shae niet helemaal vertrouwde.
‘Gooien we allemaal om de beurt, of tegelijk?’ Er waren verschillende manieren voor, maar Shae wachtte rustig het antwoord af van Thomas. Op dit moment was hij de baas.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld