Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Mijn hoofd werkte op toeren, mogelijke oplossingen te bedenken voor het probleem. Maar door de paniek waren mijn oplossingen niet bepaald geweldig. Als ik in paniek was raakte mijn hersenen namelijk ook in paniek. En de enige ideeën die dan mijn hoofd nog in kwamen waren idioot, als weg rennen of flauw vallen. Weg rennen was al geen optie, er was maar twee meter te rennen hier en dan zou ik tegen Allison op rennen. Flauw vallen was ook geen ideaal idee, daarnaast kon ik het gelukkig niet op commando. Dat zou nog eens wat zijn. Daarbij was ik er van overtuigd dat als ik flauw viel en niemand anders door had dat de lift vast zat we hier zouden sterven, Allison leek namelijk ook niks te doen. Wat ik totaal begreep, in elke andere situatie was ik ook helemaal in paniek geraakt, niet wetende wat ik moest doen. Maar nu voelde ik gewoon een soort druk op me alsof ik dit moest gaan oplossen. Wat ik ook graag wilde doen. Ik probeerde toen met mijn vingers tussen de deuren te komen, wellicht kon ik hem open breken. Dan konden we er waarschijnlijk uit kruipen aan een kant, we zaten namelijk sowieso niet compleet tegen een muur aan. Er moest aan de onder of boven kant wel een opening zitten waar de lift normaal gestopt zou zijn. De stem van Allison liet me schrikken. Doe iets, ja God wat denk je dat ik aan het doen ben? "I'm trying okay!" Ik bleef door gaan en kreeg uit eindelijk een vinger tussen de deur geklemd. Deze trok ik er echter gelijk weer uit sinds het echt vreselijke pijn deed. Plots besefte ik mij iets. Ik kon ons wellicht nog niet uit de lift krijgen maar het licht probleem kon ik oplossen. Ik nam mijn telefoon terug uit mijn zak waar ik hem zojuist in had gestopt en zette de zaklamp er van aan. Vervolgens legde ik deze op de grond tegen de muur aan zodat alles bijna wel te zien was. Het begon mij echt moeite te kosten om goed te blijven ademen, de paniek begon over te nemen. Ik moest echt kalmeren.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Wat mij helemaal niet hielp was dat ik doorhad dat hij ook niet kalm was. Ik raakte er alleen nog maar opgefokter van en dat was in deze situatie al helemaal niet bevorderlijk. Als de andere persoon namelijk wél rustig was dan zou me dat wellicht laten inzien dat ik me helemaal niet zo hoefde op te fokken, maar dat was in dit geval niet zo. Ik vond het voor nu ook helemaal erg dat hij tegen me aan het roepen was, want dat deed ik zojuist ook. Op dit moment zou hij me voor van alles mogen uitschelden en ik zou dan niet herinneren wat hij precies had gezegd. Als hij dus zijn kans wilde grijpen was dit het moment. Met trillende handen pakte ik mijn telefoon er ook weer bij toen er eenmaal licht was en ik probeerde iemand te bellen, maar de telefoon ging niet eens over. Op dat moment werd ik dus ook zo ontzettend boos en raakte ik alleen nog maar meer in paniek dat ik mijn telefoon maar gewoon boos op de grond liet vallen en naar die stomme deuren toe liep. Het boeide me niet als mijn mobiel nu kapot was. Dan was dat maar zo. Dan kocht ik wel een nieuwe.. Als een klein kind sloeg ik er een paar keer op, alsof dat zou helpen. ‘Why. Won’t. This. Fucking. Open.’ Ik deed niet eens mijn best om nu nog mezelf te kalmeren, want ik wist dat het toch niet ging lukken. Al snel had ik door dat het dom rammen op die deuren totaal geen zin had, maar ik wist niet wat ik anders moest doen. Even rustig nadenken zat er in ieder geval niet in. Ik keek naar het plafond om te zien of ik daar wat kon doen, maar door de adrenaline kon ik het niet eens goed zien.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Mijn hand plaatste ik op de muur naast mij en ik sloot mijn ogen voor even, proberend wat kalmer te worden. De volgende acties van Allison hielpen hier echter niet bij. Ik zette maar snel een stap naar achter toen ze op de deur begon te slaan. Mijn tassen had ik intussen ook al los gelaten. Ik zakte langzaam neer op de grond. Het werd steeds moeilijker om te ademen en dit weerhield mij er ook van om goed, rustig na te denken. Ik zat stilletjes in kleermakerszit op de grond, mijn ellebogen op mijn knieën en mijn voorhoofd in mijn handen. Mijn ademhaling ging steeds sneller, ondanks dit had ik het gevoel dat ik totaal geen adem kreeg. Mijn ogen kneep ik even dicht en ik probeerde mij te focussen. Ik moest mij nu echt over angst en paniek komen anders zou dit niet goed komen. Langzaam voelde ik de paniek een beetje weg zakken, niet veel, maar genoeg om even snel ineens een idee te krijgen. Ik liet mijn hoofd omhoog gaan en keek naar het plafond. Voor een kort moment dacht ik dat mijn plan niet zou werken, tot ik een ventilatie schacht zag. Meteen stond ik op, mijn vreemde ademhaling compleet negerend. Tegen de muur aan ging ik op mijn tenen staan en ik reikte uit naar de schacht. Ik probeerde het rooster er uit te halen. Natuurlijk was het schacht niet groot genoeg om door heen te kruipen, voor mij al helemaal niet. Maar als we hard genoeg schreeuwde moest iemand ons toch wel horen? "Never thought I would say thi but please scream," wist ik nog uit te krijgen en zelf begon ik ook maar te roepen voor hulp.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Het was misschien nog wel fijner geweest als ik hier in mijn eentje zat, al voelde het wel alsof ik helemaal in mijn eigen wereldje zat. Ik had voor een aantal minuten helemaal niet meer door dat ik hier niet alleen zat, totdat hij ineens ging zitten. Mijn ogen volgden toen al zijn bewegingen en even dacht ik dat hij ging flauwvallen, maar dat kon ik er nu echt niet bij hebben! ‘Wait, are you okay?’ Ikzelf voelde totaal niet de neiging om nu te gaan zitten. Dan zou ik mezelf helemaal gek maken. Ik moest namelijk wel het gevoel hebben dat ik iets aan het doen was, al was dat misschien helemaal niet iets nuttigs. Zijn volgende plan vond ik overigens helemaal niet zo goed klinken. Wie zou ons daar nou horen? Daar zat toch helemaal niemand? Bovendien zou je dat in het winkelcentrum al helemaal niet moeten kunnen horen. Ik nam aan dat dit allemaal zo was geïnstalleerd dat je met keihard roepen niet verder kwam, maar ik wist verder ook niet wat ik moest doen. Vandaar dat ik een paar keer riep op een belachelijk harde toon, maar ik had nou eenmaal van nature al een aanwezige en nogal luidruchtige stem. Dat zou voor deze situatie wel fijn zijn, al wist ik zeker dat het ons er niet uit zou helpen. Daarom hield ik al snel weer mijn mond, maar keek wel nog steeds naar het plafond. Zou je daar niet door kunnen kruipen? Nee, vast niet. Dat zou ook levensgevaarlijk zijn.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Ik stopte na even ook maar met schreeuwen. Ik moest nu echt even goed gaan nadenken. Ik wist wel hoe liften gebouwd waren en er van buiten uitzagen. Ik wist hoe liftschachten gemaakt waren en er uit zagen. Met deze kennis moest ik toch wel op een manier kunnen komen om ons hier uit te kunnen krijgen. Ik begon goed na te denken voor een plan, voor zover dit mij lukte. Vervolgens kreeg ik een idee. Meteen knielde ik neer bij mijn rugzak en opende ik deze. Opgroeiend op een boerderij en werkend bij een autobedrijf droeg ik altijd wel gereedschap bij me, zelfs nu was dat nog een gewoonte gebleven. Ik vond een nood gereedschapskistje in mijn tas en opende deze meteen, kijkend tussen alles of er niks belangrijks in zat. Mijn adem was intussen alleen maar aan het verergeren en ik kon voelen hoe mij handen begonnen te tintelen. Op het moment voelde ik mij ook erg dom dat ik hier niet eerder aan gedacht had. Uit alle dingen die ik had nam ik een platte schroevendraaier en een verstelbare moersleutel, een van deze moest wel werken. In een snelle beweging verplaatste ik mijzelf van naast mijn tas naar voor de deur. Vervolgens probeerde ik eerst met de schroevendraaier tussen de deuren te komen wat gelukkig werkte. Ik begon hem zacht naar een kant te duwen om zo de deuren uit elkaar te dwingen. Als ik de deuren gewoon uit elkaar kreeg was het ontsnappen niet moeilijk meer, het enige wat de deuren er van tegen hield om open te gaan waren magnetische vergrendelingen. Als ik ze dus genoeg uit elkaar kreeg zouden ze vanzelf open blijven. Na even duwen kreeg ik de deuren al een aardig stukje uit elkaar en ik bracht met mijn vrije hand de moersleutel er tussen, zo kreeg ik hem nog verder open.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik had hier oprecht geen verstand van, dus ik wist ook niet meer wat ik nu nog kon doen om hieruit te komen. Ik kon niemand bellen, mijn telefoon was inmiddels ook kapot, of nou ja, het scherm had ik kapot geslagen en de knopjes in de lift werkten niet meer. Als het aan mij lag zou ik dus hier maar dom blijven wachten terwijl ik domme oplossingen zou proberen te bedenken om er toch uit te komen, zoals als een idioot op de deuren slaan. Het bleek dat hij wel een idee had, want ik zag hem ineens druk bezig, al had ik geen flauw idee waar hij mee bezig was. Daarom keek ik verward naar wat hij aan het doen was. Haalde hij nou serieus gereedschap uit zijn tas? Waarom zou iemand dat mee hebben? Ik zou nou nooit wakker worden met de gedachte dat ik dat soort dingen moest meenemen. Ik wist dan ook niet goed hoe je dat soort dingen moest gebruiken. Daar huurde ik mensen voor in, zodat ik dat niet hoefde te doen. Wat dat betreft was ik dus enorm dom, want ik had er ook nooit interesse in getoond. Het leek overigens wel te werken! Ik had geen idee hoe hij het deed, maar het zag er beter uit dan alle andere pogingen die tot nu toe werden gedaan. Ik wilde hem niet storen met wat hij bezig was, maar wilde ook niet niets doen. ‘Can I help?’ vroeg ik toen dus ook maar, al zou ik geen idee hebben wat ik dan moest doen. Bovendien moest hij dan geen rare technische termen gaan opnoemen, want ook die kende ik niet. Dat was eigenlijk wel heel erg, want wat dat betreft was ik echt zo’n verwend nest dat nog nooit zoiets had gedaan.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Rustig bleef ik door duwen. Alhoewel, rustig was ik totaal niet. Toch wist ik dat als ik ineens heel hard zou gaan duwen het niet zou gaan werken. Steeds duwde ik de moersleutel ook iets verder tussen de deuren zodat ik ze nog meer kon open krijgen. Al snel merkte ik echter dat de moersleutel niet genoeg zou zijn om de deur van de magnetische vergrendeling te halen. Toen Allison vroeg of ze kon helpen was ik best opgelucht. Zelf had ik niet bij het breekijzer in mijn tas gekund, maar zij kon het wellicht wel aan geven? "Yeah could you please hand me the crowbar from my bag so I can force open these doors, pull the magnetic interlock and get us out of here," zei ik maar tegen haar en ik bleef tegen de moersleutel aan duwen. Al snel realiseerde ik mij echter dat ze wellicht geen idee had van wat een breekijzer was. Het leek mij vrij sterk maar er was altijd wel iemand die zo iets niet wist. Daarnaast wilde ik niet naar conclusies springen over haar uiterlijk ofzo, maar ze zag er totaal niet uit als iemand die ook maar iets over gereedschappen zou weten, natuurlijk zou ik dit niet zeggen, ik wilde niet onbeleefd over komen, wie weet wist ze er juist heel veel van. Het zal je altijd maar verassen hoeveel sommige mensen van verschillende dingen wisten. Ik had daarbij heel veel verstand van koken, wat ook erg weinig mensen verwachtte bij mij. Mensen dachten vaak dat enkel vrouwen en nette mannen verstand hadden van koken, niet een jongen van het platte land, maar de gerechten die ik kon bereiden waren nog wel verrassend. Toch besloot ik maar te zeggen hoe een breekijzer er uit zag, voor het geval dat ze het niet wist. "The crowbar is the long stick figure with a crooked end and a cut out on the end of the crooked part."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Wat hij zei klonk net alsof hij in een andere taal praatte. Ik had echt geen idee wat hij nou van plan was of wat ik moest pakken. ‘The what?’ Ik had daar nog nooit van gehoord en had dus ook geen flauw idee hoe het eruit zag of hoe je het moest gebruiken. Ik voelde me nu echt een dom blondje en ik was niet eens blond. Ik was heel erg blij toen hij uitlegde hoe het eruit zag, want dan kon ik gericht naar iets zoeken. Ik vond het overigens wel heel raar om zomaar in andermans’ tas te gaan kijken. Dat voelde enorm onbeleefd en totaal niet gepast. Ik liep naar zijn tas toe en keek er even in voordat ik iets daadwerkelijk zou aanraken. Ik zat nooit aan de spullen van iemand anders en al helemaal niet van iemand die ik nauwelijks kende. Toch vroeg hij er zelf om, dus zou het wel goed zijn. Vandaar dat ik opzoek ging naar hetgene wat hij zojuist had beschreven en ik dacht het al redelijk snel te vinden, maar ik wist het niet zeker. Ik zou dan een plaatje moeten zien. Ik haalde het uit zijn tas en hoopte maar dat ik het juiste voorwerp had gepakt, want ik had geen flauw idee. Ja, het leek op de beschrijving, maar of het ook echt zo was wist ik niet. ‘Did you mean this thing?’ vroeg ik dus ook aan hem terwijl ik het voor me hield. Dingen als klussen kon ik absoluut niet, maar ik was sowieso niet goed in veel dingen. En de dingen die ik dan nog wel een beetje kon waren niet echt bijzonder. Volgens mij was mijn beste talent nog wel veel alcohol kunnen drinken zonder snel dronken te worden en dat was niet iets waar je trots op kon zijn.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Zacht beet ik neer op mijn lip terwijl ik wachtte tot ze het gereedschap te pakken had. Voor zo ver ik wist had ik geen ander gereedschap bij me wat daar op leek. Het enige gereedschap met die beschrijving dat ik kon bedenken was een klauw hamer, en die had ik zeker niet bij me. Rondlopen met gereedschap was een ding, maar rondlopen met een hamer ging ik niet doen. Dat zou toch snel als een wapen gezien kunnen worden, en ik had geen zin in dat soort problemen. Een breekijzer kon echter ook als wapen gezien worden, maar dat had je toch wat sneller nodig dan een hamer. Bijvoorbeeld voor het openen van deuren of zo, je kon er natuurlijk ook mee inbreken maar dat was ik niet van plan. Ik was enkel iemand die vaak zijn sleutels in de auto vergat als ik met de auto ging, en een breekijzer bij de hand hebben op zulke momenten is altijd wel handig. Ik had hem dus altijd in mijn tas zitten. Ik keek op naar Allison toen de dat vroeg en zuchtte even opgelucht. Mijn beschrijving was dus duidelijk genoeg geweest voor haar om het te kunnen vinden tussen alle andere dingen in de tas. "Yeah that thing," knikte ik maar en ik nam hem van haar aan. Ik zette hem tussen de deuren en haalde de moersleutel er toen uit. Ik begon tegen het breekijzer te duwen tot ik de vergrendeling zag. Ik trok hier aan en de deuren gingen helemaal open. We zaten net tussen twee verdiepingen in maar konden via de onderkant op de verdieping onder ons zakken. Ik keerde mij even naar Allison toe. "I'll go first so I can help you out yeah? Unless you want to go first of course."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allis.
Ik snapte nog steeds niet wat hij allemaal aan het doen was, maar het leek te werken. Ik zou me er dus ook zeker niet teveel mee bemoeien. Ik had nu mijn hulp aangeboden en als hij nog een keer wilde dat ik iets zou aangeven dan deed ik dat, maar anders hield ik me stil. Volgens mij was dat beter dan dat ik me weer met dingen ging bemoeien waar ik totaal geen verstand had. Daar zouden we beiden niet gelukkig van worden. Ik zou dan wel weer iets doms zeggen en dan duurde het alleen maar langer voordat we hier uit zouden komen. Ik had dus uiteindelijk alleen mezelf ermee. Met grote ogen keek ik toe hoe hij het voor elkaar had gekregen om die deuren open te krijgen. Hoe had hij dat zo snel gedaan?! Dat was mij nooit van m’n leven gelukt. Als ik hier dus ook alleen had gezeten zou ik hier misschien de rest van de dag nog wel zitten zonder een stap verder te komen. ‘Oh, no, you can go first. I can give you your stuff once you’re down there.’ Mijn eigen spullen zou ik dan zelf wel beneden proberen te krijgen. Ik vond namelijk al dat ik absoluut niet heb kunnen helpen, dus daar voelde ik me een beetje schuldig over. Hij zou ook wel denken dat ik enorm dom was en eigenlijk ook vooral een last, want ik had geen flikker hier gedaan. Ik hoefde in ieder geval niet eerst naar beneden. De deuren zouden heus niet ineens weer dichtgaan en als dat wel zo was dan hoopte ik maar dat hij er dan iemand bij zou halen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Cas

Kort keek ik naar haar, wachtend op een antwoord. Als zij eerst wilde gaan zou dat van mij wel mogen, dan zou ik haar echter vanaf hier wel blijven helpen want het was niet de bedoeling dat ze ineens de liftschacht in viel ofzo. we waren dan niet zó hoog van de onderste verdieping, maar ze zou zeker iets kunnen breken als ze viel, en haar daar uitkrijgen was nog een stuk lastiger dan dit, daarnaast had je dan de kans dat de lift wel ineens weer ging werken, en dan zou die op haar terecht komen en zou ze sterven, wat natuurlijk niet de bedoeling was. Ik knikte op haar antwoord. "You can hand your stuff as well, you wouldn't want it to fall down the shaft," zei ik haar toen en ik ging zitten. Ik draaide mij om en liet mijn benen door de opening gaan, ik hield me vast aan de rand van de lift. Rustig liet ik mijzelf toen op de grond zakken, net op de rand van de schacht. Ik duwde mijzelf een stukje naar achter en liet de lift toen los, ik stond weer veilig op de grond. "Alright hand me everything and then drop your legs, I'll help you get out further," riep ik naar boven. Ik was wel blij er nu al uit te zijn, als ik die spullen niet bij mij had gehad dan hadden we daar nog super lang vast kunnen zitten. Het had nog behoorlijk lang kunnen duren voordat mensen door hadden dat de lift vast zat met mensen er in, en over een uur zou het winkel centrum al sluiten, we hadden daar de hele nacht vast kunnen zitten. Ik had geen idee of we dat overleefd hadden. Mentaal had ik het sowieso niet gered. Het klonk wellicht extreem maar ik was er serieus over. Ik was té bang voor kleine ruimtes om daar zó lang in te zitten.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik knikte maar gewoon toen ik hem hoorde en propte toen mijn inmiddels kapotte mobiel in mijn tas. Wat beschamend. Ik had echt ontzettend veel tassen van al die winkels en als hij dat zag zou hij zeker denken dat ik shopverslaafd was. Dat was overigens niet zo. Ik keek naar beneden toen hij eenmaal stond, maar het zag er toch wel een beetje eng uit allemaal. Wat was ik blij dat ik niet heel erg bang was opgesteld, want anders zou ik hier ook een flink drama van maken. Ik pakte toen vervolgens alle spullen op waarna ik ze één voor één aan hem gaf, waaronder natuurlijk ook zijn telefoon. Op dat moment was wel al het licht hier binnen weg, maar ik was daar niet per se bang voor. Het enige wat ik nu niet zo’n prettig idee vond was dat ik geen flauw idee had wat ik nu moest doen. Hij deed net alsof dat allemaal heel makkelijk was, maar ik hield zelf ook graag de controle. Wat was ik overigens blij dat ik vandaag geen jurkje of rok had aangetrokken. Dat zou raar geweest zijn! Ik was ook enorm blij dat ik mijn hakken niet aan had; dat zou het ook allemaal een stuk lastiger maken. ‘Okay.. I can’t see anything though so you have to tell me what I gotta do.’ Ik haalde diep adem en ging vervolgens op de rand zitten, waarna ik me ook voorzichtig om probeerde te draaien. Ik was hier echt niet voor gemaakt.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Ik pakte stuk voor stuk alle spullen aan en plaatste deze naast mij op de grond, wel dicht bij genoeg dat je kon zien dat het mijn eigendom was, ook al was het dat niet. Maar niet dat iemand dacht dat iemand gewoon een tas had laten staan. Niet dat ik daar echt van uit ging maar het was altijd mogelijk. Mijn telefoon had ik intussen in mijn zak gestoken en ik keek omhoog net de lift binnen waar ik Allison zag. "Alright, I'll try my very best to tell you as precisely as possible what to do," zei ik en ik keek omhoog naar haar. Ik zag dat ze zich langzaam aan het omdraaien was. Toen ze helemaal omgedraaid was knikte ik even. "Carefully stick out both your legs. Hold on to the edge tightly and don't let go until I've got the old of you ok? Everything is going to be alright, you just have to stay calm and do as told please." Een klein stapje zette ik naar voren, klaar om haar zo vast te pakken en veilig op de grond te zetten. Klaar om haar op te vangen als haar handen weg zouden glijden en ze zou vallen. Maar intussen ook klaar om zo terug daar in te klimmen om haar vanuit daar boven te helpen als deze manier niet zou lukken. Toch ging ik er van uit dat het wel zou lukken, ik was niet bang dat er iets fout zou gaan, maar voor het geval dat was ik wel voorbereid.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allis.
Hij liet hel heel erg eng klinken, wat me een beetje bang maakte. Als hij er nou een beetje luchtig over deed dan zou ik daar ook zo over denken. Ik paste me namelijk heel erg snel aan aan de gemoedstoestand van iemand anders. Als iemand anders in paniek was, was ik dat ook. Als iemand ergens luchtig over deed, deed ik dat ook. Ik vond dit dus helemaal niet meer fijn. Kon ik niet gewoon springen? Ik wist bijna zeker dat ik er nooit zelf bij zou komen, dus dat zou er zo ook enorm charmant uit zien. ‘Okay..’ knikte ik en ik probeerde dit nog zo zelfverzekerd mogelijk te zeggen, al wist ik niet helemaal zeker of dat wel gelukt was. Ik zuchtte diep, waarna ik toch redelijk makkelijk door die opening kon. Was het feit dat ik “klein” was in de lengte en breedte toch nog ergens goed voor. Ik merkte toen wel meteen dat ik absoluut geen kracht had in mijn armen, dus het liefst zou ik me meteen alweer los willen laten. Hij had echter gezegd dat ik dat niet mocht doen, dus dsn moest ik wel op hem vertrouwen en dat vond ik ontzettend lastig. Ik wilde helemaal niet op hem vertrouwen, maar dat moest nu wel. Ik had namelijk geen flauw idee wat ik aan het doen was en hij stond al “veilig” daar, dus het was hem in ieder geval al gelukt.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Mijn armen stak ik alvast uit onder haar en ik stond klaar om haar op te vangen. Ik keek vervolgens toe hoe ze alles deed. Ik besefte mij ook dat het misschien niet helemaal handig was hoe ik alles tegen haar zei. Ik had er zelf geen last van maar ik kende wel anderen die snel de gemoedstoestand van andere overnamen, en als zij ook zo was zou dit wellicht ineens behoorlijk stressvol of eng kunnen zijn. Maar daarin tegen kende ik ook mensen die overal heel luchtig over deden en die gewoon zo zouden springen uit de lift zonder op te passen en vervolgens in de lift schacht zouden vallen, en ik wilde liever niet dat dat bij haar gebeurde, dus ik probeerde wel gewoon duidelijk te zijn dat dat niet de bedoeling was. Toen ze eenmaal hing plaatste ik ook gelijk mijn handen op haar heupen, haar goed vast houdend zodat ze niet zou vallen. "Alright you can let go," zei ik toen maar. Ik bleef haar nog goed vast houden en toen ze uiteindelijk los liet zette ik haar in een draai achter mij op de grond neer zodat ze niet te dicht bij de rand stond en er uiteindelijk alsnog in zou vallen. Pas nu nu we er allebei heel uit waren voelde het alsof ik opgelucht adem kon halen. Ik liet haar echter wel gelijk weer los toen ik mij realiseerde dat mijn handen nog op haar heupen lagen. Ik hoopte dat zij het niet door had, anders kon dat nog best ongemakkelijk worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld