Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene had wel waarheid in haar woorden laten klinken. Ze had gezegd dat ze Ashton wel beter had willen leren kennen en dat ze bevriend met hem wilde blijven, ondanks dat ze geen behoefte had aan verdere, romantische intenties vanuit hem. Meestal nam Ashton die woorden met een korreltje zout. Mensen gebruikten dat soort woorden eerder om er veilig van af te komen. Niemand wilde écht vrienden blijven. Tenminste, dat had Ashton gedacht. Daarom had het hem best verbaasd dat Naylene hem had gevraagd om bij haar te komen eten als ze klaar was met werk.
Het was één van de laatste avonden voordat hij weer zou vertrekken voor de tour. Dit keer zouden ze naar Australië gaan. Daar zouden ze shows spelen in Sydney en Melbourne en vervolgens zouden ze nog reizen naar Zuid-Amerika. Die gedachte deed Ashton erg goed, omdat hij meteen moest denken aan hun optreden in Rio vorig jaar. Dat was echt een mijlpaal voor hen geweest. Op festivals spelen waar andere, grote bands ook hadden gestaan. Nu zouden ze hun eigen show spelen in Mexico en in een ander deel van Brazilië. Daarna was het al bijna zover: hun derde album zou tegen einde van juni aan worden gereleased. Er stond zoveel op het programma en Ashton kon niet wachten om er aan te beginnen. Voor nu kon hij echter nog genieten van een rustige avond met Naylene.
Naylene was zelf net thuis geweest toen Ashton aan had gebeld. Ze bleef hem weer verrassen, want dit keer kreeg hij haar te zien in de kleding die ze voor haar werk aan had. Een broekpak, een blouse en zelfs wat make-up op haar gezicht. Weer een andere Naylene. De make-up verdween echter al snel van haar gezicht, waar ze zich toch iets comfortabeler bij leek te voelen.
Ze zaten nu samen op de bank, beide met een glas wijn in hun handen die Naylene uit had gekozen. Naylene had hem het menu gegeven van het restaurant waar ze had besteld. Ze had het over een proeverij gehad, waar veel verschillende gerechten in een wat kleinere vorm werden aangeboden. ‘Als we de tijd nemen om met elkaar te eten op kantoor, bestellen we vaak zoiets. Al is het meestal ieder voor zich,’ had ze hem verteld. Ashton was erg nieuwsgierig naar Naylene haar werk. Het was zo anders dan anders, en nog steeds behoorlijk indrukwekkend dat iemand van haar leeftijd het al zo ver had geschopt in die specifieke industrie.
Ashton had echter moeite om zich volledig te focussen op het gesprek dat hij aan het voeren was met Naylene. Tijdens hun hike samen had haar hond hem al in de gaten gehouden en dat was nu niet anders. Watts lag misschien aan de andere kant van de kamer, maar zijn donkere ogen hielden Ashton erg goed in de gaten. Te goed. Hij was zelfs een keer overeind gekomen toen Ashton enthousiast had verteld over iets wat er op tour was gebeurd en zijn stem had verhoogd en met zijn handen had gezwaaid.
‘Naylene,’ stopte Ashton haar in haar verhaal. Ze had het gehad over de zaak waar ze nu mee bezig was. Ondanks dat hij het interessant vond, wilde hij haar toch wel meedelen dat haar hond zich heel vreemd gedroeg. ‘Jouw hond blijft me steeds aanstaren. Hij houdt me in de gaten.’
Naylene keek naar de roodharige labrador en vervolgens naar Ashton. Daarna klopte ze met haar hand op de bank, waardoor Watts overeind kwam en naar haar toe liep. ‘Hij moet nog een beetje aan je wennen, ja toch Wattsie?’
Ashton trok zijn wenkbrauwen op. Hij had wel meer honden meegemaakt in zijn leven, maar hij was nog nooit zo bestudeerd door eentje. Naylene kende haar hond echter het beste, dus zij zou vast wel weten of hij inderdaad nog aan Ashton zijn aanwezigheid moest wennen. ‘Het is tenminste niet zo erg als toen ik Calum zijn hond voor het eerst zag.’
‘Wat gebeurde er dan?’ vroeg Naylene aan hem, waarna ze een slok van haar wijn nam.
‘Ik wist niet dat hij een hond had gehaald?’ Begon Ashton zijn verhaal. Hij nam nog een slok van zijn wijn en zette vervolgens het glas aan de kant, zodat hij zijn handen vrij had om zijn verhaal wat illustraties te geven. ‘Ik weet nog dat ik net geluncht had en Cal vroeg of ik langs wilde komen voor lunch. Ik vertelde hem al dat het niet nodig was, maar dat ik hoe dan ook wel even langs wilde komen om iets te gaan doen samen. Dus ik rijd er naar toe, al had ik er ook best naar toe kunnen lopen want het is niet eens zo heel erg ver weg.’ Ashton gebaarde met zijn handen dat het er eigenlijk ook niet toe deed. ‘Toen ik daar aan kwam, kon ik Calum niet vinden. Maar er stond wel een fluffy ding, zijn hond, midden in de kamer? En Calum komt binnen, dus ik wijs er naar en vraag: “Wat is dat?” en Calum staat daar gewoon en zegt: “Dat is mijn hond, Duke.” Kun je dat geloven? Alsof ik had moeten weten dat hij een hond had gehaald!’ Ashton begreep Calum op vele vlakken, maar hij kon niet precies voorspellen wat zijn beste vriend zou gaan doen. Laat staan dat hij had kunnen voorzien dat Calum opeens een hond in zijn huis had!
Naylene moest lachen om zijn verhaal, wat misschien wel meer kwam door hoe hij het vertelde dan wat hij precies aan haar vertelde, maar het maakte hem niet uit. ‘Maar Duke is great, echt. En Cal houdt erg veel van hem.’ Soms dacht Ashton zelfs dat dat de enige liefde was die er toe deed in Calum zijn leven. ‘Maar ik houd meer van grote honden, zoals Watson.’ Ashton stak zijn hand uit naar de labrador, maar Watts leek er niet veel van te willen weten, want hij draaide zich om en ging vervolgens naast Naylene, op de grond liggen. ‘Ik denk niet dat hij me zo aardig vindt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De avonden bracht Naylene graag in haar eentje door. Als ze al eens op tijd thuis was, probeerde ze zoveel mogelijk rus te pakken. Vaak besteedde ze de tijd met Watts, ging ze een eind met hem wandelen, of rennen, waarna ze het zich comfortabel maakte op haar bank. Het kwam dan ook niet vaak voor dat ze doordeweeks mensen uitnodigde. Ashton had echter op geen andere avond gekund en daarom had ze het niet erg gevonden om eens van haar standaard avondje af te wijken.
Zoals Naylene hem had beloofd, wilde ze hem echt beter leren kennen. Ashton was een bijzondere man. In eerste instantie leek hij heel erg goed te doorgronden. Iemand die vooral plezier wilde maken in het leven, veel in zijn muziek legde en er alles aan deed om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Er was echter zoveel meer aan hem. Veel gesprekken hadden de twee nog niet kunnen hebben. Naylene wilde echter wel dat daar verandering in brengen. Ze zouden de komende tijd echter niet veel momenten hebben die ze met elkaar door konden brengen, dus moesten ze het er vandaag maar van nemen.
Het onderwerp was op honden gekomen. Iets wat vrij logisch was. Watts liep altijd rond in de woonkamer. Vaak nam hij plaats naar zijn baasje, zeker als er andere mensen in de buurt waren. Naylene wist maar al te goed hoe het kwam dat de roodharige labrador het niet had op Ashton. Ze wist echter niet of en hoe ze dat aan hem zou moeten vertellen. Het lag immers niet alleen aan Ashton. Als hier een andere man op de bank had gezeten had haar hond daar niet heel veel anders op gereageerd.
“Ik zou het me niet te persoonlijk aantrekken.” Het lang niet aan Ashton zelf. Het was wel een beetje zijn doen. De manier waarop hij praatte, zijn stem, de manier waarop hij zijn handen gebruikte tijdens het praten. Het waren allemaal dingen die er voor haar hond voor zorgden dat het leek alsof zijn baasje misschien wel eens hulp nodig kon hebben.
“Watts heeft het niet zo op luidde geluiden.” Probeerde Naylene zichzelf er een beetje uit te redden, niet wetende dat haar woorden Ashton alleen maar zouden gaan beledigen.
“Dus ik ben luid?”
Naylene moest haar best doen om niet zachtjes te vloeken. Het was niet iets waar ze over had willen beginnen. Het was alleen maar een smoes geweest om er voor te zorgen dat Ashton er verder niet meer naar zou vragen of er over zou denken. Nu had ze hem waarschijnlijk aan haar verkeerde kant staan en wilde hij er misschien wel meer over weten.
“Zo bedoelde ik het niet. Misschien is het gewoon de toon van je stem. Of de gebaren, waar hij wat onrustig van wordt. Ik zeg niet dat ik ze erg vind.” Naylene vond het juist wel leuk om naar Ashton te kijken terwijl hij aan het praten was. Hij legde echt alles in zijn verhalen. Allerlei gebaren zijn stem kon nog wel een veranderen.
Als geroepen, klonk de bel in het appartement. Naylene was bijna opgelucht dat ze op kon staan en naar in de richting van de deur kon lopen. Ondertussen was de bezorger al naar boven gekomen, wat er voor zorgde dat Naylene alleen de deur open hoefde te doen om het eten aan te pakken.
Ze bedankte de jongeman nog, voordat ze weer terug liep naar de woonkamer. Daar hadden ze al borden neer gezet en ook bestek neer gelegd, zodat ze meteen aan tafel konden. Er hing nu wel een iets gespannen sfeer, waar Naylene ook even niet wist hoe ze daar doorheen moest prikken.
“Als Watts niet van luide geluiden houdt, hoe komt het dan dat hij het prima vond dat de bel ging?” Naylene schrok een beetje van Ashton, die toch iets dichter bij haar stond, dan ze had gedacht. In zijn handen had hij de twee glazen, waarin beide niet heel erg veel wijn meer zat. Dat gaf haar de kans om ze eerst te vullen. Zo kon ze nadenken over de antwoord die ze op Ashton zijn statement kon geven. Het was ergens wel lastig, want ze had niet gedacht dat hij over het onderwerp door zou blijven gaan.
“Als je er niet over wil praten, is dat prima. Maar je hoeft er niet over te liegen.”
Naylene gebaarde naar de tafel, ten teken dat Ashton moest gaan zitten. Ze was echt aan het overwegen wat ze hem moest zeggen. Ze wilde niet dat de avond zou worden verpest door zoiets doms. Al was het helemaal niet zo dom als ze in eerste instantie dacht of wilde dat het was.
“Het spijt me, ik wilde je niet beledigen. Ik wist even niet wat ik er over moest zeggen. Je hebt gelijk, het is niet echt de waarheid.” Naylene wist nog niet in hoeverre ze haar verhaal wilde doen. Ergens vond ze het zelf heel erg lief dat Watts haar zo goed in de gaten hield als er iemand over de vloer was. Het gaf aan hoeveel ze om elkaar gaven. De liefde vanuit een hond kon bijzonder zijn en dat maakte ze wel mee met Watts.
Ashton was gaan zitten, wat Naylene de kans had gegeven om alles kaar te zetten. Er stonden overal bakjes, waar ze hapjes uit konden proeven. De wijn die ze er bij had gekozen, zou er goed bij moeten passen.
“Watts is niet zo gek op mannen.” Vertelde Naylene vervolgens, dat was wat ze er nu over wilde zeggen. Dan was het weg voor het eten en konden ze daar van genieten.
“Alsjeblieft, laten we er voor zorgen dat dit onze avond niet gaat verpesten. Pak wat. Het is echt heerlijk.” Probeerde ze er zo snel mogelijk over heen te praten. Ze hoefde er verder geen vragen over te hebben. Zeker nu niet, ze wilde nu genieten van het eten. Verhalen over Ashton horen, dat zou simpeler zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton had meteen aangevoeld dat er iets niet had gekopt aan het verhaal van Naylene. Voor een deel. Hij wilde best geloven dat de hond het niet gewend was dat er iemand bij was die een luidere stem had dan Naylene en die met zijn armen bewoog, al was het maar om het verhaal te ondersteunen. Het ging echter niet om alleen maar luide geluiden, dan was hij ook wel geschrokken van andere geluiden. Misschien had hij er wel niet naar moeten vragen, maar hij had het erg gek gevonden dat haar hond zo op hem had gelet. Dat deed hij niet zomaar. Ashton wist genoeg van honden om te weten dat er wel iets voor moest zijn gevallen.
‘Nay, gaat alles goed?’ vroeg Ashton aan de vrouw die tegenover hem zat. Hij had het idee dat hij een gevoelig puntje had geraakt. Hij wilde dat ze wist dat als ze er over wilde praten, dat ook met hem kon. Ze kenden elkaar misschien nog niet zo heel erg lang, maar het was wel een optie. Als vrienden hoorde je elkaar te vertrouwen, naar elkaar te luisteren. Bij Calum had hij waarschijnlijk al wat directer doorgevraagd, want hij wist wat hij wel en niet kon doen bij zijn beste vriend. Bij Naylene was het anders.
‘Nee,’ antwoordde Naylene, maar het was wel duidelijk in haar toon dat ze er niet over door wilde praten. ‘Kunnen we alsjeblieft gaan eten?’
Ashton knikte. Als Naylene het echt niet kwijt wilde, dan moest hij dat respecteren. Dat Naylene het echter los had gelaten als gespreksonderwerp, betekende niet dat Ashton er ook klaar mee was in zijn hoofd. Watts had het niet zo op mannen. Daar konden natuurlijk tientallen redenen voor zijn. Misschien was er iets met hem gebeurd als pup. Iets waar Naylene geen grip op had gehad. Ashton had echter het idee dat het niet alleen iets was waar Watts mee zat. Ook Naylene leek het erg moeilijk te vinden. Toch pakte Ashton wat te eten uit de verschillende bakjes, om te laten zien dat hij haar grens respecteerde en er niet zomaar overheen zou gaan.
‘Heb je die tatoeages hier in Los Angeles laten zetten?’ vroeg Naylene, die wees naar zijn arm. Ashton draaide zijn arm zelf iets bij, zodat hij naar de verse tatoeages kon kijken. Zowel op zijn linker- als rechteram stonden drie bloedmanen en hun fases. ‘Die had je nog niet, toch?’
‘Nee, ik heb ze echt van de week laten zetten,’ zei Ashton en hij hield zijn armen bij elkaar, zodat Naylene ze iets beter kon zien. ‘Ik heb ze samen met de artist ontworpen. Het is de bloedmaan en de fases ervan. En het loopt van klein naar groot, zodat het meegaat met de vorm van mijn arm,’ legde Ashton uit, terwijl hij met zijn vingers langs de manen ging ter illustratie.
Zo raakten ze in gesprek over Ashton zijn andere tatoeages. Degene die hij als laatste had gezet, als hij de manen niet meetelde, was de adelaar in zijn nek. Die was deels voor zijn vader, die oorspronkelijk uit Californië kwam, maar het stond ook voor zichzelf en voor zijn vrienden. Samen waren ze naar Los Angeles gegaan, een nieuw leven begonnen. Ze hadden letterlijk hun vleugels gespreid. Het hartje op zijn pols was misschien nog wel één van zijn favorieten, waar hij Naylene dan ook enthousiast over vertelde. Op zijn andere pols stonden vijf geturfde streepjes. Die stonden eigenlijk voor zich, al was het verhaal er achter behoorlijk grappig. Iets wat Ashton enkele weken geleden nog had verteld voor een interview.
Van tatoeages waren ze op andere onderwerpen gekomen, terwijl ze hadden genoten van al het lekkere eten dat Naylene had besteld. Ondanks dat het eten al lang afgekoeld was geweest, hadden ze uren aan de tafel gezeten en hadden ze gesproken over hun levens. De eerste fles wijn was ondertussen ook al op en toen Naylene een nieuwe fles had geopend en hun glazen weer bij had gevuld, waren ze weer terug gegaan op de plek waar de avond was begonnen: op de bank.
Ondanks dat ze goed hadden gepraat, heerlijk hadden gegeten en hadden genoten van de wijn, was het Ashton niet ontgaan dat er nog iets in de lucht had gehangen. Hetgeen waar hij naar had gevraagd, hetgeen wat Naylene oncomfortabel had gemaakt, was er nog steeds. Hij had er eerst niet over willen beginnen, maar hij merkte dat hij het zelf ook heel moeilijk vond om het los te laten. Met name omdat hij het idee had dat Naylene er zelf ook veel last van had ervaren, of misschien nog wel steeds van ervaarde. Als ze niet helemaal veilig was, of als er iets was wat Ashton kon doen, dan wilde hij dat doen. Dat hoorde erbij, als vrienden.
‘Nay,’ zei Ashton voorzichtig. Hij zette zijn glas aan de kant en boog zich iets naar haar toe, waarna zijn vingertoppen voorzichtig haar knie aanraakten. ‘Sorry dat ik het weer opbreng, maar ik heb het idee dat er nog steeds iets in de lucht hangt? En ik heb ook het gevoel dat je er echt mee zit?’ Hij kon het fout hebben, natuurlijk kon hij dat. Hij kende Naylene nog lang niet goed genoeg om al haar trekjes te kennen, of om te herkennen hoe ze iets probeerde te verbloemen. Hij voelde echter wel de sfeer. Die was anders dan anders. Er hing iets in de lucht en ze konden er niet omheen. ‘Praat met me? Ik wil dat je weet dat je dat kan doen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Sommige mensen klikten gewoon. De manier waarop ze uren met elkaar konden praten, de weinige woorden die soms nodig waren om iets uit te leggen, of juist het feit dat ze elkaar hele lange verhalen konden vertellen zonder dat de een het wilde onderbreken. Naylene begon zich steeds meer te beseffen dat er een klik zat tussen haar en Ashton. Ze kon goed met hem praten en ondanks dat het even ongemakkelijk was geweest, had hij ook begrepen dat ze het ergens anders over had willen hebben. Zo waren ze eigenlijk uren verder gekomen, de ruimte was vooral gevuld geweest met hun stemmen, al had Naylene op de achtergrond ook wat muziek op gezet.
Voor Ashton was het onderwerp echter nog niet afgedaan. Naylene snapte het ook wel, ze had er behoorlijk raar op gereageerd. Geen verhaal was soms beter dan een half verhaal. Nu had zijn fantasie vast de loop met Ashton genomen en had hij zelf het hele verhaal in proberen te vullen. Een verhaal dat misschien nog wel veel erger was dan wat er in werkelijkheid was gebeurd.
Naylene keek naar de vingers die zachtjes op haar knie lagen, waarna ze naar het gezicht van Ashton gleden. Zijn groenbruine ogen leken haar op een bezorgde manier aan te kijken. Ze hadden echter ook iets geruststellends in zich. Hij wilde dat ze met hem praten en dat was hetgeen wat zijn ogen haar ook vertelden. Hij wilde weten wat er aan de hand was, haar misschien wel helpen. Dat laatste zou waarschijnlijk niet gaan, maar het idee was wat telde.
Ondanks dat zijn woorden duidelijk waren, bedacht Naylene of ze hem dit wilde vertellen. Het gaf veel van haarzelf bloot, het zou hem over haar vorige relatie vertellen. Toch gaf het ook aan hoe sterk haar band met haar hond was en hoe ze op was gevangen door haar vrienden. Andy had haar veel geholpen in de laatste tijd. Hem had ze toe gelaten. Ashton was een goede man, was het verkeerd om hem toe te laten? Hem meer te vertellen over wat er in haar leven was gebeurd? Hij had tijdens het eten al wel laten zien dat hij haar vertrouwde, hij had zelfs verteld over zijn vader. In zijn ogen was wel te zien geweest dat het geen verhaal was dat hij dagelijks vertelde.
Naylene nam nog een slok van haar wijn, voordat ze haar glas weg zette. Er was vanavond al best wel wat door heen gegaan, ze was echter nuchter genoeg om te beseffen wat ze aan het doen was. Wat ze wel wilde en wat niet. Ashton was te vertrouwen, dat had hij de afgelopen tijd wel aan haar bewezen. Als ze hem nu zou zeggen dat hij het onderwerp moest laten liggen, hij dat ook echt zou doen. Hij had echter wel gelijk door te zeggen dat het in de lucht was blijven hangen, want ondanks dat ze genoeg onderwerpen hadden aangesneden, voelde het toch anders dan aan het begin van de avond.
“Het komt door een relatie waar ik een tijd in heb gezeten.” Begon Naylene haar verhaal. Ze keek naar Watts, die door de bewegingen van Ashton weer extra opletten was. Soms vond ze het zielig voor haar hond, want als er iemand over de vloer was of ze samen ergens in het openbaar waren, was haar hond vooral bezig om er voor te zorgen dat alles goed ging met haar. Iets waardoor hij echt wel uitgeput raakte. Iedereen zou dat hebben.
“Ik wil niet te veel over de relatie zelf kwijt. Dat lijkt me ook niet echt nodig.” Naylene kon wel vertellen over haar vriend, zijn naam, hoe ze elkaar hadden leren kennen. Daar ging het uiteindelijk helemaal niet om. Het ging er om waarom Watts het niet had op mannen, waarom hij Ashton in de gaten hield, alsof er ieder moment iets kon gebeuren.
“Hij was niet iemand die zijn problemen op probeerde te lossen met goede gesprekken. Hij liet maar al te graag weten wat hij ergens van vond, door zijn stem te gebruiken. In het begin was het vooral bij ruzies, als we het een keer niet eens waren over iets, dan probeerde hij zijn gelijk te krijgen door het hardst te roepen.” Dat was niet de manier om een ruzie op te lossen. Helemaal niet omdat Naylene in het begin nog had geprobeerd om er tegen in te gaan.
“Op een gegeven moment kon ik niet meer tegen het geschreeuw in en liet ik het vooral over me heen komen, maar die negativiteit, dat doet heel erg veel met je.” Naylene had op een gegeven moment niet meer voor haarzelf op willen komen, het was gewoon te slopend geweest. Ze had maar al te goed geweten dat haar woorden toch niet heel erg veel hadden gedaan. Die hadden soms voor alleen nog maar meer woorden gezorgd.
“In het begin waren het alleen maar ruzies. De dingen die er wel echt iets om deden. Ik snapte ook wel waarom dat soort momenten zich voordeden.” Naylene had het niet gek gevonden, ondanks dat ze het ook niet prettig had gevonden.
“Het werd echter steeds meer? Bijna iedere dag, geschreeuw, gevloek, woorden die mij op een vreselijke manier beschreven.” Er was van alles naar haar hoofd geslingerd. Er zo over praten was niet prettig. Naylene voelde de negativiteit weer door haar lichaam heen gieren.
“Watts was echt een schatje. Op de momenten dat er werd geschreeuwd, stond hij eigenlijk meteen tussen ons in. Probeerde hij me te beschermen.” Natuurlijk zou een hond niet alles kunnen doen, maar er had soms wel gegrom geklonken.
“Tot op een dag het echt te ver ging. Het waren tot dan alleen woorden, maar Watts stond er weer tussen en hij deed hem pijn? Toen heb ik besloten dat het genoeg was. Ik heb mijn spullen gepakt en ben weggegaan samen met Watts.” Ondanks dat het haar huis was geweest, ze had er niet meer willen zijn. Ze had een tijdje bij Andy gelogeerd, voordat ze uiteindelijk deze plaats had gevonden.
“Watts heeft het gewoon niet zo op mannenstemmen en ik denk dat hij jouw enthousiasme soms voor iets anders aanziet.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was veel door Ashton zijn hoofd heen gegaan. Het ergste wat hij had kunnen bedenken, was dat zowel Naylene als de hond fysiek geweld mee hadden gemaakt. Dat iemand los was gegaan op hun lichamen. Iets ergers dan dat had hij niet kunnen bedenken. Hij had niet verwacht dat Naylene het hem had willen vertellen, maar ze had besloten om dat wel te doen. Daarom luisterde Ashton aandachtig, al werd het verhaal donkerder met de seconde. Naylene vertelde het dapper, maar in haar ogen was te zien hoe erg ze het vond.
‘God, Nay. Dat is echt verschrikkelijk.’ Ashton had geen andere woorden voor het verhaal wat Naylene aan hem had verteld. Ze had in een relatie gezeten met iemand die verbaal zo negatief was geweest dat Ashton het haast niet anders kon labelen dan mishandeling. Niet fysiek. Gelukkig niet. Want ook dat was verschrikkelijk en niemand op de wereld verdiende dat. Verbale mishandeling was echter net zo erg. Woorden konden ook pijn doen. Woorden bleven in je hoofd hangen, werden keer op keer opnieuw afgespeeld. Als een bandje. Om keer op keer te moeten horen wat voor een slecht mens je was, of hoe erg je faalde in het leven. Die dingen deden iets met je. En uiteindelijk was het wel tot een fysiek punt gekomen. Misschien niet tussen Naylene en haar ex, maar hij had haar hond wel aangeraakt. En op de één of andere manier voelde Ashton aan dat ze dat nog veel erger vond dan als hij haar wel aan had geraakt.
Voorzichtig sloeg Ashton zijn armen om de roodharige vrouw heen. Hij durfde het niet te vragen, maar misschien wist hij het antwoord ook al wel. Naylene had geen behoefte gehad aan een relatie. Misschien was dit wel de reden. Misschien was ze bang voor wat er zou gebeuren als ze iemand weer dichtbij zou laten komen. Misschien dacht ze wel dat ook hij in staat zou kunnen zijn tot zulke verschrikkelijke daden. En dat was niet omdat ze hem er voor aan zag, maar wel omdat het iets was wat ze mee had gemaakt. Ashton wist van zichzelf dat er een aantal dingen waren die hij niet onder controle had. Dat ook hij donkere kanten had, die hij niet altijd in zich kon houden. Iemand pijn doen, zeker iemand om wie hij gaf, zou hij echter nooit doen. Iets wat de hond natuurlijk niet kon weten. Die reageerde enkel op zwaaiende handen en een harde stem, of die nou enthousiast was of niet.
‘Het spijt me zo, dat je dat mee hebt moeten maken. Ik weet dat ik er niks aan kan doen, maar ik vind het echt heel erg voor je. Voor jou en Watts.’
Omdat Ashton zijn armen om Naylene heen had geslagen, was Watts naar hen toe komen lopen. De hond had zijn poten op de bank gezet en duwde zijn snuit tussen hun armen. Meteen trok Ashton zijn handen terug, om Watts te laten zien dat hij niet zou durven om iets tegen Naylene te doen. Voorzichtig stak hij zijn hand uit naar Watts. De hond keek hem aan. Niet wantrouwend, maar hij hield hem wel degelijk in de gaten.
‘Jij, Watts, bent echt een held,’ zei hij vervolgens tegen de hond. Hij had als het ware een klap opgevangen voor Naylene. Nu begreep Ashton ook wel wat zijn aanwezigheid deed met de hond. ‘En ik weet zeker dat Naylene erg veel aan je heeft.’
Ashton hield één arm om Naylene, terwijl hij met zijn andere hand over de kop van de hond aaide. Het was best bijzonder dat ze hier samen zaten. Er waren genoeg mensen die niet weg wisten te komen uit een relatie zoals Naylene die had beschreven. Mensen voelden toch een bepaalde loyaliteit naar iemand. Er was vast een tijd waar Naylene van de man had gehouden. Misschien had ze aan het begin zelfs zijn volharding gewaardeerd, er van gehouden. Het was echter compleet omgedraaid. Maar zij was dat ook. Want ze had wel haar tas weten te vinden en ze was met Watts weg gegaan.
‘Ik zal proberen er wat meer op te letten, om mijn stem wat zachter te houden,’ beloofde Ashton aan de hond. Hij zag Naylene naast zich haar hoofd schudden.
‘Dat hoef je niet te doen. Je enthousiasme is een deel van jou. Het hoort bij je. Watts zal dat ook inzien.’ Ashton keek van haar naar de hond. Misschien zou de hond het inderdaad wel inzien, maar Ashton wilde er alsnog rekening mee houden. Hij wilde de hond niet de indruk geven dat hij boos was op Naylene, of haar iets aan wilde doen. Dat was wel het laatste wat hij wilde. Hij wilde gewoon bij haar zijn, genieten van haar aanwezigheid en haar verhalen. Hij wilde haar laten zien wat voor een geweldig persoon ze was, want dat was ze. Wat haar ex ook naar haar had geschreeuwd. Hij hoopte dat Naylene niet alles had geloofd, en dat nog steeds deed.
‘Dankjewel, dat je het aan me hebt verteld. Dat vergt een groot stuk vertrouwen van jouw kant,’ zei Ashton tegen Naylene, die ondertussen haar hoofd tegen zijn schouder had gelegd. Ook haar hand ging over de rode vacht van Watts, om hem te laten weten dat het goed was. Dat er niks aan de hand was en dat de man die er nu was, geen kwaad in de zin had. Totaal niet zelfs.
‘Kun je me nog één ding vertellen?’ vroeg Ashton voorzichtig, waardoor Naylene naar hem opkeek. ‘Wat?’
‘Is het verder allemaal goed verlopen? Zijn jullie hier veilig?’ Ashton kon zich voorstellen dat haar ex niet blij was geweest met het feit dat Naylene zomaar weg was gegaan. Hij wilde geen drama in zijn hoofd maken, zeker als het er niet was. Hij wilde echter wel zeker weten dat Naylene zich hier veilig voelde. Dat haar ex, wie het ook was, haar niet nog steeds achtervolgde.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was een behoorlijk verhaal, maar ergens voelde het als een soort van opluchting. Er waren enkele mensen die haar verhaal kende. Nu was Ashton er bij gekomen, maar Naylene wist zeker dat haar verhaal goed terecht was gekomen. De meeste mensen die het wisten, hadden haar meegemaakt in de tijd dat het zich af had gespeeld. In die tijd was ze niet altijd even gezellig geweest. Ze had zich vaak afgesloten van de rest, had geen zin gehad om met haar vrienden af te spreken. Dat terwijl ze niet echt had kunnen vertellen wat er aan de hand was geweest. Ze had behoorlijk in haar hoofd gezeten met alles. In het begin had ze het zelfs weggestopt als iets wat tijdelijks was. Er waren genoeg excuses geweest die ze voor hem had verzonnen. Hij had zo zijn slechte dagen gehad, genoeg stress, andere dingen die er waren gebeurd. Toch was het nooit beter geworden, ondanks dat ze de smoesjes wel was blijven verzinnen. Tot die dag dat het echt te ver weg was gegaan.
Er over vertellen bracht haar in haar hoofd zeker terug naar die plaats. De armen van Ashton hadden haar echter al snel weer terug gebracht. Er waren genoeg manieren om op dit soort dingen te reageren. Ashton wist echter de juiste te vinden. Natuurlijk was het rot wat er was gebeurd, dat vond ze zelf ook. Zoiets gunde ze niemand. Liefde moest mooi zijn, puur. Degene van wie je hield, hoorde het beste uit je te halen. Iets wat in Naylene haar ogen wel echt zo was geweest, achteraf wist ze zoveel beter dan dat.
Naylene hief haar hoofd van de schouder van Ashton af. Ze bleef echter we in zijn arm zitten. Dat kleine gebaar was prettig. Het gaf haar aan dat ze hem kwijt kon wat ze wilde. Dit was een veilige plaats. Soms was het gevaarlijk om dat soort dingen te geloven. Ashton had nog nooit iets gedaan waardoor ze aan hem zou twijfelen. Zelfs het akkefietje met Andy, rekende Naylene hem niet aan. De fotograaf had daar immers voor gezorgd.
“Het is rustig nu.” Vertelde Naylene, terwijl ze zachtjes knikte. Ze wist niet hoe ze het anders kon omschrijven. Het was al een tijdje geleden dat ze iets had gehoord. Daarvoor had ze ook wel iets moeten doen. Ze was verhuisd, had een nieuw nummer genomen. Er waren echter ook genoeg dingen die hetzelfde waren gebleven. Haar vrienden, haar werk, de plaatsen waar ze graag kwam. Daarin had ze geen concessies willen maken. Het was haar leven en daar wilde ze van blijven genieten.
“In het begin was het niet makkelijk. Natuurlijk was hij het er niet mee eens, dus er waren genoeg berichtjes en hij heeft zelfs een keer bij Andy op de stoep gestaan, terwijl ik daar was, omdat hij wilde praten. Het is gaan liggen en ik heb nu al een tijd niets meer van hem gehoord. Ik zou niet weten wat er in zijn leven gebeurd en dat wil ik graag zo houden.” Natuurlijk zou ze willen dat ze iemand kon behoeden voor dezelfde fout. Misschien had hij ondertussen wel een andere vriendin gevonden. Het hoefde echter niet te betekenen dat hij haar hetzelfde behandelde zoals hij bij Naylene had gedaan. Het was maar net wat iemand in je naar boven haalde. Er waren momenten geweest waarop de advocate had gedacht dat het haar eigen fout was geweest, dat ze de woorden had verdiend. Ondertussen was ze sterk genoeg om te weten dat het niet aan haar had gelegen, dat de woorden niet waar waren geweest. Het was echter wel een reden waarom ze niet meteen weer in een relatie wilde springen. Er moest veel gebeuren voordat ze dat alles weer een kans wilde geven.
“Maar een nieuw nummer doet wonderen. Ik heb deze plaats gevonden en ik moet zeggen dat deze plaats alles is wat ik altijd heb gewild?” Ze had een mooie plaats voor haarzelf kunnen betalen, daar had ze al een tijd voor moeten sparen, zodat ze er een hypotheek op had kunnen krijgen. Nu had ze deze plaats, iets waar ze zich op haar gemak voelde.
“Het was iets nieuws, maar het was goed en ik ben blij dat ik die stap heb genomen.” Het had als een nieuw begin gevoeld en zo voelde het nog vaak genoeg. Ze kon zich niet gelukkiger prijzen met een plek als deze, waar ze zich op haar gemak voelde, ze honderd procent zichzelf kon zijn. Waar Watts veilig was. Alles was goed op het moment.
Naylene legde haar hand op de bovenbeen van Ashton, om er vervolgens een klein kneepje in te geven. “Dankjewel Ashton, je hebt echt een hele goede luisteraar.”
Ashton schudde zijn hoofd, ten teken dat het niets was. Naylene vond het prettig dat ze in een korte tijd toch wel een vriendschap op hadden gebouwd. Ze wilde echter niet dat dit iets zou gaan veranderen. “Al moet je me één ding beloven?”
“Wat?”
“Dat je me hierdoor niet anders gaat behandelen. Ik ben niet zielig. Je hoeft niet op je tenen te lopen of ergens heel erg op te letten als je bij mij in de buurt bent. Hetzelfde geldt voor Watts. Hij gaat wel aan je wennen, dat weet ik zeker. Hij heeft alleen even zijn tijd nodig.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Dat zal ik niet doen, Red,’ beloofde Ashton haar. Hij wilde wel zijn best doen om er rekening mee te houden. Om misschien iets minder hard te praten als hij de starende ogen van Watts weer eens zou zien, maar hij zou haar niet anders behandelen dan dat hij voorheen had gedaan. ‘En je bent zeker niet zielig. Je bent nog even fuego als eerst, misschien zelfs wel niet. Want wat je hebt gedaan, hoe je dit allemaal aan hebt aangepakt. Dat maakt je fucking sterk.’
Tot zijn verbazing moest Naylene zachtjes langen. Hij was blij dat hij haar hoorde lachen, want dat betekende dat ze zich er goed bij voelde. Dat ze zich goed voelde bij hem. ‘Ik had gehoopt dat je alleen maar fuego zou zeggen als je heel erg dronken zou zijn.’
‘Het is nu meer een dagelijks iets geworden,’ zei Ashton glimlachend. ‘En het past bij je.’ Hij had het misschien wel verzonnen toen hij dronken met haar had gepraat. Hij wist ook niet precies waar het vandaan was gekomen. Hij had ook op die manier over een nummer gepraat. Een zelf geschreven nummer, waar hij erg trots op was. Een nummer dat een sterke, bewonderingswaardige houding beschreef. Een goed verhaal. Dat alles vatte Naylene ook samen. Ze was sterk. Ze was indrukwekkend. Daarnaast was het ook nog een beetje een grapje, want ze had rode haren. Vuur was misschien niet altijd rood, maar het was wel één van de kleuren die je er in kon vinden. Daarom paste het bij haar.
Zo zaten ze een tijdje in stilte. Het was een fijne stilte. Ze hadden beide geen woorden meer in hun hoofd die nog gezegd moesten worden, waardoor ze allebei in het niks konden staren. Soms was stilte precies wat iemand nodig had. Zo voelde Ashton zich op dit moment wel.
Uiteindelijk vielen zijn ogen op de digitale klok die Naylene in de kamer had staan. Die gaf aan dat het al een aantal uren na middernacht was. Hoe dat zo was gegaan, wist Ashton ook niet. Het leek hem echter beter als er een einde aan de avond zou komen. Al vond hij het niet heel prettig om Naylene nu zomaar achter te laten. Hij wist dat het goed zat. Ze had zelf verteld dat ze haar ex al een hele tijd niet meer had gezien en dat ze niet was gestopt met het leven van haar leven. Na zo’n verhaal kon hij echter niet anders dan zich een beetje zorgen maken, ondanks dat hij haar zojuist had beloofd om dat niet te doen.
‘Wauw, het is echt al heel erg laat. Ik denk dat ik maar een keer moet gaan,’ zei Ashton. Hij liet Naylene los, wat nu erg gek voelde.
Naylene keek ook naar de klok en hield Ashton vervolgens tegen, want hij had al willen opstaan. ‘Doe niet zo gek. Het is al veel te laat en je hebt wijn op. Je kunt hier blijven slapen.’
‘Echt?’ vroeg Ashton. Hij had er niet op gerekend dat hij bij haar zou mogen blijven slapen, op wat voor een manier dan ook. Naylene knikte echter. ‘Natuurlijk. Ik heb een logeerkamer, daar kan je slapen.’
‘Dankjewel.’ Ergens was Ashton best blij dat ze dit aanbood. Nu kon hij toch nog blijven, ondanks dat hij niet naast haar slapen. Dat was al wel eens eerder gebeurd en hij had het ook niet erg gevonden als hij weer bij haar in bed had mogen kruipen. Naylene had het echter over de logeerkamer gehad en dat was ook prima. Als dat was wat ze wilde.
‘Ik moet er morgenochtend wel vroeg uit? Vind je het erg als ik je dan wakker maak?’ vroeg Naylene aan hem, waarop Ashton zijn hoofd schudde. Hij zou altijd naar huis kunnen rijden en door kunnen slapen. Nu wist hij dat het zou gaan gebeuren, dus kon hij zich er nog op voorbereiden. Hij snapte daarnaast ook wel dat ze hem niet zomaar hier zou laten blijven. Ze hadden misschien wel een nieuw deel van hun vriendschap aangesneden, maar iemand alleen in je huis laten was toch wel anders.
‘Kom, dan laat ik je zien waar de kamer is en waar je alles kan vinden.’ Naylene nam hem mee naar de logeerkamer. Hij was simpel ingericht, maar het rook naar schoon beddengoed. Uit de kast die er stond haalde Naylene een kleine handdoek en die legde ze op het bed. ‘Voor als je je nog wil wassen. Ik neem Watts eventjes mee naar beneden.’
Ashton opende zijn mond om te vertellen dat ze voorzichtig moest doen, maar bedacht zich op het laatste moment. Naylene leek hem echter door te hebben, want ze moest om hem lachen.
‘Ik zei niks!’ hield Ashton zich voor. ‘Tot straks?’
‘Tot straks,’ zei Naylene tegen hem, met een geruststellende glimlach. Ze liep de kamer uit en niet veel later hoorde hij haar tegen Watts praten. De deur ging dicht, maar ze zou vast snel weer terug gaan. Ashton liep zelf naar de badkamer en besloot om zich daar iets op te frissen voordat hij zou gaan slapen. De gebruikte handdoek legde hij in de wasmand en hij liep terug naar de logeerkamer. Daar deed hij zijn sokken en zijn broek uit. Heel even twijfelde hij over zijn shirt, maar hij wilde Naylene niet het verkeerde idee geven.
Naylene was ondertussen weer terug en klopte op de deur van de logeerkamer. Ashton opende die en leunde met zijn hoofd tegen de deurpost, terwijl hij haar aankeek.
‘Heb je alles kunnen vinden?’ vroeg Naylene aan hem. Ashton knikte. ‘Ja hoor.’
‘Mooi zo. Heb je nog iets nodig?’
Ashton schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik denk dat ik alles wel heb. Dankjewel, dat ik hier mag blijven slapen.’ Naylene glimlachte naar hem en gaf hem vervolgens een knuffel. Ashton sloeg zijn armen om haar heen en hield haar voor even stevig vast. Het liefst wilde hij nog een hele tijd zo blijven staan, want nu wist hij tenminste zeker dat het goed ging met haar. Uiteindelijk trokken ze zich allebei terug. Heel even had hij het idee dat ze dichterbij zou komen en hem een zoen zou geven, ondanks dat ze hem eerder had verteld dat ze vrienden wilde blijven. Daar hoorde een zoen niet bij. Naylene leek zich echter te bedenken, of Ashton had het zich verbeeld. Naylene wenste hem enkel nog een goede nacht en ging naar haar eigen kamer.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De tour naderde zijn einde. Nog voor een aantal concerten hadden ze een reis moeten maken. Eén van de stops daarbij was de plaats waar het allemaal was begonnen. Terug zijn in Australië was altijd bijzonder voor Calum. De momenten die hij door kon brengen met zijn ouders. De plaatsen die hij vroeger had bezocht en nu nog steeds graag kwam om zijn hoofd even leeg te maken. Het was anders in Sydney. Natuurlijk werden ze ook wel herkend, maar toch was het ook anders. Alsof hij hier hoorde en dat hij wat rustiger rond kon lopen op sommige momenten.
De afgelopen dagen waren echter behoorlijk hectisch geweest. Ze waren al wat eerder in de richting van Sydney vertrokken, zodat iedereen op zijn eigen manier wat tijd in kon halen met familieleden. Ze hadden echter ook genoeg andere dingen op de planning staan. Er waren genoeg televisieshows en radiozender waar ze langs hadden moeten gaan om hun nieuwe album te promoten. Ondanks dat het niet Calum zijn favoriete bezigheid was, had hij dit voor geen goud willen misschien. Ze hadden immers het nieuws gekregen dat hun single, Youngblood, op nummer één had gestaan in Australië! Dat was echt heel erg groot!
De nieuwe mijlpaal hadden ze dan ook graag willen vieren. Iets wat makkelijk was gegaan met wat drank en gewoon de uitlating van alles wat er de afgelopen tijd was gebeurd. Calum was bij Ashton, wie een huis had in Sydney. Normaal gesproken verbleef Calum vaak bij zijn ouders, maar voor vannacht zou hij zeker dit huis niet meer verlaten. Verder hadden ze nog gezelschap van Luke, die natuurlijk net zo uitzinnig was en Andy die alles op film had weten vast te leggen. Calum was even helemaal los gegaan met een nummer dat hij enkele minuten geleden zelf had verzonnen, omdat Ashton er zo om had kunnen lachen, had hij de gitaar overgenomen en had hij Calum het laten zingen.
Voor nu was het even genoeg en plofte Calum, naast Ashton, neer op de bank die in de woonkamer stond.
“I can’t fucking believe it.” Calum was nog steeds uitzinnig door het nieuws. Ze hadden heel lang het aan het nieuwe album gewerkt en natuurlijk was dit maar één nummer geweest dat echt goed was ontvangen, maar het was iets wat ze nog nooit op deze manier hadden gehad. Ondanks dat hij vooral de muziek schreef omdat het een soort van ontsnapping was, een manier om alles te verwerken, was het nooit verkeerd om te weten dat je muziek werd gewaardeerd. Zeker niet als er een heel album aan zat te komen.
“Het is fucking insane!” Stemde Ashton met hem in. Vandaag waren de woorden al zo vaak over hun lippen hene gevlogen, maar geloven deden ze het nog steeds niet. Het was goed nieuws en daar mochten ze ook wel even van genieten.
Calum pakte zijn mobiel er bij, waar al behoorlijk wat berichtjes binnen waren gestroomd. Hij had zijn ouders laten weten dat hij vannacht niet thuis sliep, waar hij antwoord op had gekregen. Er waren enkele felicitaties gekomen. Calum besloot echter als eerste het gesprek met Linn aan te klikken. Aangezien hij het idee had gekregen dat ze wel echt vrienden waren geworden, had hij het goede nieuws met haar willen delen, iets waar hij nu zeker geen spijt van had. De reacties van Linn waren misschien nog wel enthousiaster dan hij zelf was geweest. Ze vertelde hem hoe goed het was, dat ze trots was op hoe het ging en er waren vooral veel emoji om al die woorden bij te staan, waarop Calum toch wel zachtjes moest lachen.
Het gelach van Calum, leek Ashton ook op te zijn gevallen. Hij keek mee over de schouder van zijn vriend, waardoor hij ook wel mee kreeg met wie hij aan het praten was. Nog voordat Calum zijn mobiel weg kon trekken, had Ashton al meegelezen met het gesprek. Van Ashton kon hij het nog best wel hebben, Calum wist echter ook wel wat er zo over de lippen van zijn beste vriend zou komen. Dit gesprek hadden ze al eerder gehad, toen had hij het echter goed af weten te leiden, door over Naylene te beginnen.
“Linn?”
Calum knikte enkel op het horen van haar naam. Hij snapte niet wat er erg aan was aan de omgang met Linn. De twee konden het goed met elkaar vinden, ze was misschien een vrouw, maar dat betekende niet meteen dat één van hen meteen meer achter hun vriendschap leek te zoeken. Ashton was daar vanaf het begin al niet mee eens geweest.
“Ik vind echt dat je een beetje op moet passen Cal. Nu is het allemaal goed, maar ik ken types zo als Linn en ik weet dat ze nooit lang blijven als ze niet krijgen wat ze van je zoeken. Ik wil niet je straks achter blijft in een vriendschap die voor jou veel betekent.” Ashton had ondertussen zijn telefoon uit zijn had genomen en had hem op de tafel gelegd, zodat hij wel naar zijn vriend moest kijken. Er was wel echt een soort van bezorgdheid in zijn ogen te vinden, wat volgens Calum niet nodig had.
“Linn weet wat haar te wachten staat. Ik denk sowieso niet dat ze opzoek is naar liefde, in ieder geval niet in mij?” Dat was niet iets wat Calum zich voor kon stellen. Ze hadden het leuk, maar niet op die manier. Het was soms alsof hij met Mali was en op andere momenten was het alsof hij bij Ashton op de bank zat.
“Daarbij weet ze hoe ik over liefde denk en ze heeft zich sindsdien nog niet teruggetrokken. Ik waardeer het dat je probeert te voorkomen dat ik pijn eindig, maar dat gaat niet gebeuren.” Probeerde Calum, Ashton te verzekeren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat het voor Ashton altijd goed voelde om terug te keren naar Sydney, zaten er ook wat mindere punten aan. Hij bracht graag tijd door met zijn familie. Zijn broertje en zusje waren belangrijk voor hem. Hij wilde graag dat echt goed met hen ging en hij bracht veel tijd met ze door als hij daar de gelegenheid voor had. Er waren echter ook veel herinneringen waar hij liever niet aan dacht. Gelukkig had hij het de afgelopen dagen erg druk gehad én was er nog een kers op de taart geplaatst door hun Australische fans: ze hadden hier de nummer één behaald met hun nummer Youngblood. Dat betekende ontzettend veel voor hen. Australië was de plek waar het was begonnen, waar hun muziek niet altijd even goed was gewaardeerd. Niet iedereen had het begrepen. Daarnaast was het ook nog eens ontzettend bijzonder dat een Australische act op nummer één stond in Australië. Vaak waren het toch de Amerikanen of de Engelsen.
Natuurlijk hadden ze het goed gevierd. Ashton, Luke en Calum hadden zich teruggetrokken in het huis wat Ashton in Sydney had, samen met Andy. Want ook hij was mee op deze trip. Ze hadden uitgebreid geschreeuwd, gezongen en gedronken om te vieren dat het hun was gelukt. Het was een mooie waardering voor de afgelopen tour. Een soort beloning.
Nu was Ashton echter druk in gesprek met Calum over zijn nieuwe, beste vriendin. Er was iets aan Linn wat hem gewoon niet helemaal zinde. Dat had hij al eens duidelijk geprobeerd te maken aan Calum en dat wilde hij nu weer doen.
‘Het kan zijn dat ze het weet, maar dat betekent niet dat ze er geen schijt aan kan hebben?’ Ashton was er niet gerust op. Hij was echt wel voor vriendschappen tussen het verschillende geslacht. Ook hij had wel eens wat vrouwelijke vrienden gehad, maar hij wist zeker dat er meer tussen Calum en Linn zat. En dat stukje dat meer was, dat kwam vanuit Linn. Er was iets aan de manier waarop ze met zijn beste vriend praatte, waardoor Ashton het gevoel had dat ze veel meer achter de vriendschap zocht. En dan kon het wel zo zijn dat ze een gesprek hadden gehad over de liefde en dat Calum daar in aan had gegeven dat hij nergens op zat te wachten. Dat geloofde Ashton meteen. Hij hoorde het Calum zo zeggen, want hij had de speech over hoe fucking kut liefde was al vaak genoeg gehoord. Linn had er misschien wel naar geluisterd, maar het kon zijn dat ze het niet begreep. Dat ze juist de hoop had dat zij degene zou zijn die Calum op een andere gedachte zou brengen.
‘Ik bedoel, kijk nou naar de berichtjes die ze naar je stuurt?’ Ashton pakte de telefoon van Calum erbij en het gesprek tussen hem en Linn liet zich vanzelf zien. Als eerste wees hij naar alle hartjes, blozende emoji’s en ballonnen. ‘Al die dingen, dat doet ze toch niet zomaar?’
‘Ze is een heel enthousiast persoon? Dat weet je zelf ook.’ Ashton kende Linn inderdaad hij wist dat ze heel vrolijk en bubly was, maar dat betekende niet dat ze op iedereen zo zou reageren. Als hij haar nu een berichtje zou sturen, zou hij vast een compleet andere reactie terug krijgen dan die Calum nu had gehad. ‘Ze is blij voor mij. Voor ons. Daar is niks mis mee.’
‘Oké, goed. Hier is ze gewoon blij omdat Youngblood op nummer één staat, dat geef ik toe,’ zei Ashton. Hij wist echter zeker dat als hij verder in het gesprek zou kijken, hij genoeg berichtjes tegen zou komen waar uit zou blijken dat Linn veel meer intenties had dan alleen vriendschap.
Ashton scrollde door de vele berichtjes en stopte toen hij een berichtje vond van Linn naar Calum, met de vraag of hij al geland was. ‘Kijk, dit bijvoorbeeld: “Hi, Cal! Ik wilde even checken of je al bent geland. Veel plezier met je familie!” En het is gevolgd door twee emoji’s omringd met hartjes.’ Ashton had zijn best gedaan om Linn haar stem een beetje na te doen bij het voorlezen van haar berichtje. Calum schudde echter eigenwijs zijn hoofd.
‘Ik zou jou ook vragen of je al was geland, als je ergens anders naar toe zou vliegen. Vrienden doen dat voor elkaar.’ Calum pakte zijn telefoon terug uit de hand van Ashton, waardoor Ashton niet meer de kans had om de rest van de berichtjes te kijken. ‘Linn en ik zijn vrienden. En als mijn vriend heeft ze veel goede kwaliteiten die ik in haar waardeer. Andersom waarschijnlijk ook. Ik vind het fijn dat ze vraagt hoe het met me gaat, aan me denkt en dat ze enthousiast is over wat ik doe.’
Ashton kon merken dat Calum het niet leuk vond dat hij Linn haar bedoelingen aan het verdraaien was. Calum was heel duidelijk in de woorden die hij sprak: hij en Linn waren vrienden en hij was daar erg blij mee. Andersom zou Calum het vast ook niks vinden als iemand zo over Ashton zou praten. Toch kon Ashton het niet loslaten. Er was iets aan de hand met Linn. Dat moest wel.
‘Het zou gewoon zonde hebben als je zou verliezen wat je nu hebt, omdat je haar intenties verkeerd inziet,’ mompelde Ashton.
‘En ziet Naylene jouw intenties wel goed in?’ vroeg Calum, wat voor Ashton zijn gevoel uit het niks kwam. De vorige keer had Calum hem weten af te leiden door over Naylene te beginnen, maar dit was compleet iets anders. Ashton wist waar hij stond met Naylene en hij was ook niet van plan om momenteel om meer te vragen dan dat. Dat hadden ze immers samen afgesproken. ‘Ik snap niet wat je bedoelt, Cal.’
‘Je bent daar toch laatst blijven slapen?’ Calum zei het hard genoeg, waardoor hij ook de aandacht van Andy trok. Andy, die natuurlijk Naylene haar beste vriend was, kwam al snel richting de bank waar Calum en Ashton allebei op zaten. Ashton gaf Calum een blik, die illustreerde dat hij beter niks had kunnen zeggen. Calum beantwoordde zijn blik enkel met een glimlach en een slok van zijn bier.
‘Ben je bij Naylene blijven slapen?’ vroeg Andy nieuwsgierig.
‘Zo zat het niet,’ zei Ashton meteen. Hij was niet “blijven slapen” blijven slapen. Hij was blijven slapen omdat het laat was geworden en ze veel wijn op hadden gehad. Naylene had hem niet meer naar huis willen laten gaan en ze had hem de logeerkamer aangeboden. Dat was alles geweest. ‘We hebben gewoon samen wat gegeten en uiteindelijk is het zo laat geworden, dat ze aanbood om me te laten slapen in de logeerkamer.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks zijn goede bedoelingen kon Ashton ook wel eens ver gaan in hetgeen wat hij wilde bereiken. Voor nu was hij bij Calum een grens over gegaan. Hij had er geen problemen mee als Ashton in zijn telefoon keek, er was niets wat hij te verbergen had. Om de berichten tussen hem en Linn, helemaal te inspecteren, was niet iets wat Calum prettig vond. Het was misschien niet netjes om te doen, maar hij had voor een afleiding bij Ashton willen zorgen, wat het makkelijkste was geweest in de vorm van Andy. Ashton had hem niet veel verteld over zijn avond bij Naylene, maar hij had wel geweten dat hij daar was blijven slapen, waar de beste vriend van de advocate vast wel iets van wilde weten.
Dat gaf Calum de kans om zijn mobiel te pakken en even van de ophef weg te lopen. Misschien was het de drank, maar de woorden van Ashton deden wel iets met hem. Wat nou als Linn wel alles iets anders zag dan hij dat deed. Dan zou hij binnen een paar maanden een goede vriendin verliezen. Iets wat hij niet wilde dat ging gebeuren.
Zonder er over na te denken dat Linn niet in dezelfde tijdszone was als hij, drukte hij op haar naam, om haar te kunnen bellen. Er waren gewoon dingen die hij even vanuit haar kant moest horen. Ze waren gewoon vrienden, dat wist hij wel zeker. Nu moest hij de woorden nog even vanuit haar horen, zodat hij Ashton kon laten weten dat hij het helemaal bij het verkeerde einde had gehaald.
“Cal?” De stem van Linn klonk best vrolijk aan de andere kant van de telefoon, dat was in ieder geval hetgeen wat Calum er van op ving.
“Hey Linnie.”
“Is het daar niet heel laat?” Was het laat? Calum vond het niet heel erg laat, dat viel best wel mee. Het was al een hele tijd donker. De tijd was echter al lang vergeten, alsof het heel erg ver weg was. Het was ook niet echt iets wat er op het moment toe deed. Ze hadden willen vieren dat ze op nummer één stonden. Nu was de tijd niet iets waar hij nog mee bezig was. Nu wilde hij wat andere dingen weten.
“Dat valt best wel mee. Denk ik. Ik weet het eigenlijk niet zo heel erg goed.” Calum haalde zijn schouders op, ten teken dat hij het echt niet wist.
“Jullie hebben het zo te horen goed aan het vieren.”
“Niet echt meer. We doen het nu even rustig aan. Maar ik had een gesprek met Ashton en ik wilde even iets weten, dus toen belde ik jou, want jij kan er mee helpen. Jij bent eigenlijk de enige die er mee kan helpen.” Niemand anders kon hem vertellen wat er tussen hem en Linn was, niemand behalve diegene die hij nu aan de andere kant van de telefoon had.
“Wat is er Cal?” Haar stem klonk rustig, iets wat hij fijn aan haar vond. Ze kon heel rustig met hem praten. Maar ze kon ook heel erg enthousiast zijn, zoals haar berichtjes al wel hadden gezegd. Ze was blij voor hen. Wat Calum zelf ook echt was!
“Ik had net een gesprek met Ashton en hij zei iets, waarvan ik zeker wist dat het niet waar was, maar het is gewoon even dat ik even wil weten dat het onzin was.” Calum wist wel zeker dat het zo was, daarom begon hij zijn armen ook een beetje te bewegen. Iets waar hij normaal niet zo van was tijdens het praten.
“Ashton had het er over dat je gevoelens voor mij zou krijgen en dat je dan weg zou gaan, omdat je weet dat ik niet van de liefde ben.” Calum liet zichzelf tegen het aanrecht aanleunen. Ashton had een mooi huisje hier. Iets wat van alle gemakken voorzien was. Al vond Calum ergens wel dat het iets te veel van het goede was, ze waren haast nooit in Australië. Als ze er al waren, dan was het maar een paar dagen. Dan was het het niet waard om een heel huis hier te hebben, niet als ze ook gewoon iets konden huren. Ashton had echter ook een appartement in Los Angeles, wat dit ook misschien wat logischer maakte.
“Calum?” Calum was afgeleid, waardoor hij de reactie van Linn niet eens mee had gekregen. Hij humde echter ten teken dat hij er nog was.
“Ik kreeg het niet mee, wat zei je?”
“Ik vroeg of Ashton dat echt had gezegd.” Calum begon te knikken, want het was wel echt wat hij had gezegd.
“Ja, ik vond het stom, want ik weet dat we gewoon vrienden zijn en dat zijn we ook gewoon toch en ik wil niet dat je ergens naar toe ga, maar ik weet ook ergens wel dat je dat niet gaat doen, want we zijn vrienden.” Ze kenden elkaar nog niet zo heel erg lang, maar Calum zag haar als een goede vriendin en die band kon alleen nog maar sterker worden. Het zou echter nooit zo ver komen.
“Kan ik Ashton even aan de telefoon krijgen, Cal?” Calum zag niet in waarom het een probleem zou zijn, daarom liep hij terug naar het woonkamer. Waar Ashton duidelijk ondervraagt werd door Andy, waardoor hij toch wel zachtjes moest lachen. Dat was wat hij had verdiend.
“Linn wil met je praten.” Calum stak zijn telefoon in de richting van zijn beste vriend. Hij vroeg zich wel af wat Linn te zeggen had. Vast dat ze niets voor Calum voelde!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton was blij geweest toen Calum naar hem en Andy toe was komen lopen. Hij had gedacht dat Calum hem zou redden van alle vragen die Andy op hem af had gevuurd. Of hij echt wel in de logeerkamer had geslapen, of dat hij dat alleen maar zij omdat hij het van Naylene geheim moest houden. Of er toch al meer tussen hen was, en wat dan precies. Calum was echter aan de telefoon geweest met Linn, en Linn wilde met hem praten. Als Calum eenmaal drank op had, begonnen de spraakwatervallen te stromen. Waarschijnlijk had hij een hoop verteld aan Linn.
‘Ik hoef niet met Linn te praten?’ Ashton haalde zijn schouders op. Hij zag niet in waarom hij dat zou moeten. Calum herhaalde hetzelfde in zijn telefoon en luisterde vervolgens naar het antwoord, waarna hij weer naar Ashton keek. ‘Linn wel met jou.’
Ashton zuchtte en gebaarde naar Calum dat hij de telefoon maar moest geven. Hij kreeg de telefoon in handen en keek eventjes naar de foto van Linn, waarna hij de telefoon naar zijn oor bracht.
‘Ja?’ vroeg Ashton aan de telefoon. Hij kwam overeind van de bank en liep weg van Calum en Andy. Wat er ook aan de hand was, het leek hem beter als Calum niet zou kunnen opvangen wat Linn met hem wilde bespreken.
‘Ook hallo,’ hoorde hij Linn aan de andere kant zeggen. ‘Leuk om jou ook eens te spreken.’
‘Sorry?’ Het was niet alsof hij en Linn veel contact hadden. Ze kenden elkaar, ze kwamen elkaar soms tegen op feestjes. Ze was mee geweest op de tour omdat Crystal dat van hen had gevraagd, maar Ashton had zelf verder niet veel gemeen met haar. Behalve Calum dan. Zijn beste vriend leek de aanwezigheid van Linn juist ontzettend te waarderen. ‘Jij wilde met mij praten, Linn.’
‘Dat klopt.’ Ashton zuchtte en leunde met zijn rug tegen de muur. ‘Dus?’
‘Dus, ik vind het niet prettig dat je op een bepaalde manier over me praat tegenover Calum. Hij heeft me verteld wat je allemaal tegen hem hebt gezegd. Dat als ik gevoelens voor hem ga krijgen en dat als ik, volgens jou, daar geen antwoord op krijg, ik Calum meteen achter me laat. Waarom zou je dat tegen hem zeggen?’ Linn was er niet blij mee, dat kon Ashton uit haar woorden halen. Hij had echter al teveel drank op om enigszins rekening te houden met haar gevoelens. Het ging hem om dit moment om Calum en wat er met hem zou gebeuren als Linn zou besluiten dat ze klaar met hem was.
‘Heb ik het fout dan?’ daagde Ashton haar uit. ‘Ik ken types zoals jou, Linn. Misschien zijn jullie nu goede vrienden, maar dat is waarschijnlijk alleen maar een manier om dichterbij te komen? Het zou me niks verbazen als je al gevoelens voor hem hebt. Hij zal ze toch niet beantwoorden en waarschijnlijk ga je dan gewoon opzoek naar een ander, wat zou betekenen dat Calum een vriend zou verliezen.’ Ashton deelde zijn gedachtes op de meest eerlijke manier die hij in zich had.
‘Wat ik wel of niet voor Calum voel, zijn jouw zaken niet, Ashton,’ sprak Linn hem er op aan. ‘Maar ik mag Calum. We kunnen goed praten samen en we hebben het naar ons zin. We zijn vrienden. En vrienden zijn ontzettend belangrijk, wat betekent dat Calum ook belangrijk voor me is. Ik zou hem niet zomaar in de steek laten. Dus als dat het enige is waar je bang voor bent, dan stel ik je bij deze gerust.’
Ashton was soms selectief in het kiezen van de woorden die hij ontving. Hij had Linn wel gehoord over het feit dat ze Calum niet zomaar links zou laten liggen en daar was hij blij mee, maar in zijn hoofd was hij nog blijven hangen bij het eerste gedeelte van haar preek, waarin ze noemde dat eventuele gevoelens niet zijn zaken waren. Voor hem betekende dat dat hij gelijk had en Linn inderdaad gevoelens had.
‘Dus jij denkt dat je vrienden kan blijven met Cal, zonder dat je aan hem laat merken dat je meer wil?’ vroeg Ashton haar, terwijl zijn ogen naar Calum gleden. Die zat ondertussen op de bank, druk in gesprek met Luke en Andy. Hij had geen idee van wat Ashton en Linn aan het bespreken waren.
‘Dat is niet wat ik gezegd heb.’
‘Je hoefde het ook niet te zeggen. Het is best duidelijk.’ Ashton wist het gewoon zeker. Linn voelde zich nu alleen betrapt en daarom reageerde ze zo.
‘Ik wil gewoon dat je stopt met dit soort verhalen over mij te verzinnen en aan Calum te vertellen. Je geeft om hem, dat is duidelijk. Laat hem dan ook blij zijn en genieten van een nieuwe vriendschap. Ik zou nooit iets doen wat pijn bij hem zou kunnen veroorzaken. Jij duidelijk ook niet.’ Nu speelde Linn in op zijn gevoelens, dat had Ashton maar al te goed door. Ze noemde een gemeenschappelijke factor, eentje waar ze allebei voor wilden zorgen op hun eigen manier.
‘Laat me dat eerst maar zien,’ mompelde Ashton. Hij had Calum al eens gebroken gezien, op veel verschillende manieren. Zijn beste vriend was wel eens moe geweest, kapot en oververmoeid. Er waren echter ook personen langs gekomen die zijn hart hadden gebroken en juist daarom keek hij nu op een bepaalde manier tegen de liefde aan. Ashton had toen zijn best gedaan om er voor Calum te zijn, hem te helpen. Dat zou hij zo weer doen. Ze hadden er zelfs samen een nummer over geschreven.
‘Kun je me Calum weer geven?’
Ashton haalde zijn schouders op en liep terug naar de bank, waarna hij de telefoon weer aan Calum gaf. ‘Linn wil je nog even spreken.’
‘Echt, wat heeft ze gezegd?’ Ashton keek naar zijn beste vriend op de bank. Overduidelijk dronken en vol met blijheid om het nieuws wat ze hadden gekregen zodra ze waren geland. Hij wilde Calum zijn goede bui niet verpesten. ‘Ze wilde me feliciteren met de nummer één.’
‘En ik dan?!’ vroeg Luke. Ashton haalde zijn schouders op. ‘Weet zij veel dat jij hier ook bent.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was het begin van een hele nieuwe fase voor de band. Hier hadden ze al een paar jaar aan gewerkt. De aanloop, in vorm van een kleine tour, had hen hier naar toe gebracht. Hun nieuwe album was uitgekomen en het was vol enthousiasme onthaald. Er waren genoeg positieve reacties online te vinden. Nummers die nog nooit zo dicht bij hadden gelegen. Calum kon echt genieten van de nummers die ze hadden gemaakt, hij was er behoorlijk trots op. Zeker nu het niet meer lang ging duren voordat ze het tijdens een nieuwe tour zouden spelen.
Daar was deze avond voor. Aan de vooravond van hun nieuwe tour, had de groep besloten dat ze de nummers voor bekenden hadden spelen. Het was weer eens anders dan hun vrienden bij een concert hebben. Nu bestond het publiek alleen maar uit de mensen die hen het meest dierbaar waren. Door wie ze nu hier stonden. Want zonder alle steun, hadden ze hetn ooit voor elkaar gekregen om de nummers te schrijven en op te nemen.
Calum had er voor gekozen om een paar vrienden uit te nodigen. Zo bevond Roy zich in de zaal. Hij had echter ook gewild dat Linn de nieuwe nummers zou horen. Ze waren misschien nog niet zo heel erg lang bevriend, ze had het proces van het opnemen van de nummers niet meegemaakt, maar ze hoorde hier wel bij. De laatste tijd had ze wel bewezen dat ze hem steunde in hetgeen wat hij deed. Ondanks dat Ashton soms leek te denken dat ze de verkeerde bijbedoelingen had, wist Calum zelf voor de volle honderd procent zeker dat het niet het geval was. Hij kon rustig met Linn praten, maar ze konden ook in stilte zitten. Ze hadden van de week zelfs een stukje met Duke gewandeld.
Ergens voelde het een beetje onwennig om zo dicht bij de mensen te staan. Iedereen luisterde naar hem, zeker nu het een nummers was waar Calum voornamelijk in zong, was dat toch wel even eng. Calum was het echter met de rest eens geweest toen ze de volgorde van de nummers hadden bepaald. Babylon was een goede opener. De korte intro zette meteen de toon. Het paste er gewoon heel erg goed bij. Nu hadden ze natuurlijk niet de apparatuur dat ze wel hadden in de zalen. De verlichting, de muziek die alvast werd gespeeld, mistmachines. Alles zou bij gaan dragen aan het totale plaatje.
Voor nu waren het vooral de nummers waar ze het van moesten hebben. Calum vond het heerlijk om te spelen. Het was hetgeen wat het hij het liefst deed, ondanks dat hij er soms toch een klein beetje verlegen van werd. Hij wist ondertussen ook wel dat hij niet na moesten denken over de hoeveelheid mensen die voor hem stond, die naar hem aan het luisteren waren. Daarom concentreerde hij zich zoals altijd op de muziek. Hetgeen wat hem rustig bracht in zijn hoofd, zoals het ook wel hoorde te doen.
Zo gingen ze door een paar nummers. Er zaten enkele tussen die ze al vaker hadden gespeeld. De oudere nummers die ze moesten spelen, omdat het bekende nummers waren. Of juist de nummers die ze hadden willen spelen, omdat ze er trots op waren geweest.
Zijn ogen opende richtte zich wat omhoog, waardoor hij de kleine voor hem zichtbaar werd. Het was bijzonder om deze mensen hier te hebben. Calum zijn ogen gleden in de richting van Linn, die ergens vooraan zat, in een kleermakers zit. Hij vond het leuk om te zien hoe ze zachtjes mee bewoog op het ritme van de muziek.

Voor Naylene was het best bijzonder dat ze was uitgenodigd. Ze had genoten van de optredens die ze dit voorjaar hadden gezien. De muziek was echter geheel onbekend voor haar geweest, ondanks dat ze wel wat invloeden had gehoord. De laatste tijd had ze er veel met Ashton over gesproken, zeker sinds het album ook echt uit was gekomen. Hij had zijn ei echt kwijt gemoeten en Naylene had er graag naar geluisterd. De manier waarop Ashton over zijn muziek praatte, was niet te evenaren, door niemand. Hij was er gepassioneerd over. Hoe had ze zijn voorstel dan ook af kunnen slaan?
Er waren genoeg mensen wie Naylene niet kende. Mensen van wie ze eerder had gehoord, maar ook genoeg mensen van wie ze niet eens wist wie ze waren. Ze had plaats genomen op één van de stoelen die in wat verder naar achteren in de ruimte stonden, terwijl de meeste vrouwen op de grond waren gaan zitten.
Naylene kon de nummers niet anders beschrijven dan catchy. Ze hadden iets wat haar aandacht greep. De manier waarop er werd gezongen. Hoe de mannen voor hen, ieder hun eigen instrument bespeelde. Het paste gewoon. Ze snapte waarom ze het voor elkaar hadden gekregen om de zalen uit te verkopen. Nu zou hun komende tour waarschijnlijk groter worden, waar ze ook genoeg publiek naar toe zouden trekken. Wanneer het mogelijk was, wilde ze best een keer komen kijken. Dat was iets wat ze Ashton toch wel een beetje had beloofd.
De laatste paar weken had Naylene en Ashton wat vaker af kunnen spreken. Ondanks dat hij druk was geweest met de promotie van het nieuwe album, was hij ook redelijk vaak in Los Angeles geweest. De momenten waarop Naylene had kunnen afspreken, had ze hem wel een berichtje gedaan. Zo hadden ze een keer samen gekookt bij Ashton thuis en hadden ze een eind gewandeld met Watts. Naylene wist niet zo zeer of haar hond een beetje begon te wennen aan de man, maar het leek haar er wel op.
De nummers volgden elkaar op. Tussendoor maakten de mannen af en toe een praatje, er werden wat grapjes gemaakt, maar er werd ook wel iets over de nummers gezegd. Hoe bijzonder ze waren. Bij sommige nummers kon Naylene dat ook wel echt zien. Er zat zoveel passie in de muziek. Gewoon de manier al waarop ze hier stonden. Natuurlijk keek ze af en toe meer naar Ashton, ze had immers het meest met de man. Ze moest toegeven dat het niet vervelend was om hem te zien drummen. Hij ging er helemaal in op. Alsof hij helemaal alleen was in de ruimte, samen met zijn drumstel in ieder geval.
“Dit willen we vooral instrumentaal houden.” Legde Luke uit, bij één van de nummers. Naylene had er nog niet van gehoord, maar dat was bij de meeste dingen wel zo. Ergens voelde ze zich er wel een beetje schuldig over, de meeste mensen om haar heen konden namelijk al wel liedjes mee zingen, eigenlijk de meeste wel. Niet dat ze dat had gedaan, als ze de teksten had geweten. Ze waren hier gekomen om te luisteren en ze wilde ook gewoon graag luisteren naar wat de band in elkaar had gezet.
Het nummer wat nu was ingezet was inderdaad instrumentaal. Er zat heel erg veel energie in. Ook nu werden de ogen van Naylene naar Ashton getrokken. Die echt helemaal los leek te gaan op zijn drumstel. Het was mooi om te zien. Zelfs voor een optreden waar niet heel veel van afhing, gaf hij de volle honderd procent.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een bijzondere gelegenheid. De kamer was zacht verlicht met verschillende kleuren. Er lagen een aantal Perzische tapijten op de grond, met daarop de verschillende instrumenten en de vier mannen die hun gehele setlist bloot hadden willen geven aan de mensen die het dichts bij hun hart lagen. Linn voelde zich dan ook vereerd dat ze vooraan op de grond zat, tussen Crystal en Sierra aan, terwijl ze had kunnen luisteren naar het gehele concert wat Calum en zijn vrienden de komende paar maanden zouden geven.
Natuurlijk had Linn, zodra het nieuwe album uit was gekomen, meteen geluisterd naar de muziek van haar vrienden. Sommige nummers had ze al gekend, zoals Valentine, Moving Along en Youngblood. Er hadden echter genoeg nummers opgestaan die ze nog helemaal niet had herkend, maar die ze wel erg mooi had gevonden. Ze neigde vaak toch naar de nummers waarin Calum het grootste gedeelte zong. Ze kon er niks aan doen. Net zoals dat ze nu, terwijl de nummers voor haar neus werden gespeeld, het meeste naar Calum keek.
Het was bijzonder om hem te zien spelen. Waar de andere jongens soms nog naar voren keken en contact maakten met de mensen die voor hen zaten, leek Calum in zijn eigen wereldje te zitten. Alsof hij alleen nog maar de muziek hoorde, niets meer. Hij was zo geconcentreerd, zijn ogen altijd op de grond gericht of op een plek ver boven het publiek. Een enkele keer had hij wel gekeken, zelfs naar Linn. Op die momenten had ze niets anders gekund dan hem een grote glimlach te schenken, alsof ze hem toe had willen spreken dat het ontzettend goed had geklonken. Dat had het ook. Ze was erg onder de indruk van al het talent dat ze voor zich had gezien. Ergens was ze teleurgesteld toen Michael vertelde dat ze nog maar vier nummers zouden spelen. Van haar had het nog veel langer mogen duren. Ook al waren er naast haar, en zelfs bij haarzelf, al een aantal tranen gevallen om hoe mooi en echt de muziek was geweest.
Voor nu zat ze in haar eigen bubbel en kon ze ongestoord naar Calum kijken. Niemand viel het op. De enige wie er misschien op zou letten, was zo druk bezig met zijn drums dat hij niet eens naar haar zou kijken. Toen ze Ashton enkele weken geleden aan de telefoon had gehad, had ze zich best aangevallen gevoelen. Deels omdat Ashton gelijk had gehad en ze gevoelens had gekregen voor Calum. Ze had zichzelf echter voorgenomen dat die gevoelens hun vriendschap niet in de weg zouden komen te staan. Ze gaf om Calum. Ze zou hem nooit pijn doen, zeker niet op die manier. Dat Ashton haar zo had ingeschat, had haar pijn gedaan. Ze had hem verteld wat ze ervan had gevonden. Een excuus had ze echter nooit gekregen. Linn wist echter ook hoe belangrijk Ashton voor Calum was. Ze zou niet tussen die twee in gaan staan, want dat was waarschijnlijk precies het beeld wat Ashton van haar verwachtte.
Jet Black Heart werd ingezet, wat betekende dat het toch een beetje Michael zijn moment was. Linn keek opzij naar Crystal en legde haar arm rond haar middel, waarna ze haar vriendin wat dichter tegen zich aantrok. Crystal zelf had haar telefoon al vast, zodat ze dit stukje kon opnemen. Zelf had Linn een paar kleine filmpjes gemaakt, maar ze wist nog niet of ze er verder iets mee zou doen.
Terwijl Michael zong, gleden haar ogen weer naar Calum. Er was iets wat zo magisch was aan de manier waarop hij er stond. Misschien kwam het door de rode en blauwe lichten, of de witte blouse die hij aan had, maar het had iets. Iets wat Linn nauwelijks kon beschrijven. Nu snapte ze waarom Crystal en Sierra zo graag mee gingen op tour. Op die manier konden ze iets prachtigs zien. Ze konden de persoon zien van wie ze hielden, terwijl hij deed waarvan hij hield. Nu wilde ze niet hardop zeggen dat ze van Calum hield, want dat was een compleet ander gevoel. Ze keek echter wel graag naar hem, en ze zou naar hem kunnen blijven kijken als het zou mogen.

Voor Ashton was optreden iets wat soms heel afgesloten voelde, op een goede manier. Het klonk gek, want hij kon voor duizend man staan. Het moment dat hij echter achter zijn drumstel stapte, leek hij verder weg te staan van wat er om hem heen gebeurde. Hij focuste zich op de muziek, wat hij hoorde van de anderen en wat niet. Daar speelde hij op in. Als drummer had hij ook niet de vrijheid om rond te bewegen, naar de verschillende kanten van het podium te lopen. Dat kon de rest wel. Ashton zag het als zijn uitdaging om op een andere manier het publiek naar hem toe te trekken. Om hun aandacht te vragen.
Nu was het zo dat hij het grootste gedeelte van het publiek wat nu voor hem zat, al kende. Het waren zijn vrienden, maar ook producers die mee hadden gewerkt aan het album en anderen mensen die het verdienden om hier te zitten. Eén van die mensen was Naylene. Hij had er niet over getwijfeld om haar uit te nodigen. Ze waren in de paar weken dat hij in Los Angeles was geweest, erg goed bevriend geraakt. Naylene had iets heel persoonlijks met hem gedeeld en dit was zijn manier om iets terug te doen. Het ablum Youngblood was voor hem heel persoonlijk. Voor hem en voor Luke. Er waren nummers waar ze samen aan hadden gewerkt. Waar ze elkaars emotie er zo goed als uit hadden moeten trekken bij de ander en dat alles was nu in de vorm gegoten van een aantal nummers.
Het album was ontzettend goed onthaald door de fans. Het was zelfs op nummer één binnen gekomen in Amerika. Dat had betekend dat ze andere grote artiesten achter zich hadden gelaten. Natuurlijk hadden ze het gevierd, maar ze hadden ook veel promo moeten doen én ze hadden zich voor moeten bereiden op de shows die binnenkort van start zouden gaan. Ze zouden beginnen in Azië en vanuit daar zou hij vrijwel één lange ruk worden door Australië, Nieuw Zeeland en Amerika. Ashton was er zelf ontzettend enthousiast over. Hij wilde weer op het podium staan, hij wilde hun nieuwe muziek spelen voor de fans.
Nu speelde hij het echter voor zijn vrienden. Dat was misschien nog wel specialer. Want vrienden waren eerlijk, ze zouden het zeggen als er iets was wat ze minder vonden.
Ashton kon het niet helpen, maar hij was toch voornamelijk benieuwd naar wat Naylene er van zou vinden. Hij wist dat ze niet veel tijd had gehad om naar het album te luisteren. Dat nam hij haar ook niet kwalijk. Hij had haar er al genoeg over verteld. Over welke nummers veel voor hem betekende, over hoe en wat er precies had moeten gebeuren om er voor te zorgen dat het uiteindelijk zo was geworden. Hij wist zeker dat met zijn verhalen, Naylene zo zou herkennen over welke nummers hij het had gehad. Daar hoopte hij in ieder geval op.
De avond liep tegen zijn einde aan. De volledige setlist was bijna helemaal gespeeld. Na Jet Black Heart volgde de singel die ze aan het begin van het jaar hadden uitgebracht. Het nummer dat iedereen had ingeleid in de nieuwe periode van 5 Seconds Of Summer. Het nummer waar het, zo goed als, mee was begonnen. Daarna volgde hun allereerste hit. Eentje die ze misschien nog wel voor een lange tijd zouden blijven spelen, omdat het toch een keerpunt voor hen was geweest. Zonder dat nummer waren ze nooit in staat geweest om uiteindelijk het laatste nummer van de avond te spelen: Youngblood.
Ashton hield van de manier waarop ze acapella begonnen, allemaal harmoniserend. Dat was iets wat ze nu ook veel vaker deden. Zo zong Ashton vaak delen met Luke mee, wat hij erg leuk vond om te doen. Youngblood bleef één van zijn favoriete nummers van het album. Gek was het ook niet, aangezien de titel van het nummer ook de titel van het album was geworden. Het was het nummer wat voor hen veel betekende, waar ze allemaal achter hadden gestaan en het beschreef het gevoel van het hele album perfect.
Ashton haalde de laatste paar keer flink uit op zijn drums en langzaam stierf het geluid was. Voor hem duurde het altijd even voordat hij hoorde dat er naast te muziek, nog zoveel anders gebeurde in de ruimte. Dit keer waren het zijn vrienden, die luid aan het klappen waren. Terwijl de inspanning verliet en de adem over zijn lippen rolde, gleden zijn ogen over het publiek naar Naylene. Ze was ergens achterin gaan zitten, maar hij kon haar nog zien. Dat was voor hem al genoeg.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het zat er op. De nummers waren gespeeld. Ze hingen nog in de lucht en iedereen die belangrijk was voor de band hadden ze gehoord. Natuurlijk waren een deel van de nummers al lang bekend geweest, zelfs de nieuwe nummers waren al uitgebracht. Het was toch anders om ze live te spelen. Zeker in een kleine ruimte en voor de mensen die hen zo goed kende. Ergens gaf dat een kwetsbaar gevoel. Calum vond het echter ook wel prettig dat ze dit hadden kunnen doen, nu was de kop er af nog voordat ze het eerste concert hadden gehad. Het gaf een inzicht hoe de setlist zou gaan lopen. Iets waar ze vast nog wel over zouden spreken. Als het nodig was, konden ze zelfs nog iets aanpassen.
Voor nu was het echter niet nodig om na te denken over hetgeen wat nog zou gaan komen. Er was een uitzinnig gevoel dat door zijn lichaam heen ging. Hij was blij dat ze dit hadden gedaan, het was anders dan anders. Ondanks dat het ergens ook wel weer enger was. Het applaus betekende echter nog zoveel meer dan het normaal deed.
Calum zette zijn bas weg. Die zouden straks worden opgeruimd, klaar worden gemaakt voor de tour, die nu niet meer heel erg lang op zichzelf zou laten wachten. Voor vanavond hadden ze echter nog genoeg tijd om met vrienden door te brengen. Daarom was deze avond toch ook wel een beetje georganiseerd. Calum wist niet meer zo zeker waar het idee vandaan was gekomen, hij wist wel zeker dat het voornamelijk door Ashton was gekomen.
Calum stapte op de groep af, wat de rest ook al had gedaan. Michael had zijn armen al om Crystal heen geslagen, terwijl Luke al een rondje had gedraaid met Sierra in zijn armen. Calum was blij voorzijn vrienden dat ze iemand in hun leven hadden met wie ze het op deze manier konden delen. Al had hij zelf niet het idee dat hij iets miste. Alles wat hij wilde bespreken, kon hij met Ashton doen. Daarbij had Linn hier ook gezeten en wist Calum zeker dat ze hem altijd zou steunen in hetgeen wat ze deed. Ze leek hem heel goed te begrijpen, ondanks dat ze zelf misschien een heel ander vakgebied had. Er waren ook genoeg overeenkomsten, die er voor zorgden dat ze samen over konden praten. Dat was ook de reden dat hij naar Linn toe stapte op het moment.
“Hey, wat vond je er van?” De gedachten van sommige mensen waren belangrijk. Waarom Calum naar Linn was gestapt wist hij niet precies. Waarschijnlijk omdat haar reacties het enthousiast van iedereen zouden zijn, maar ook vast wel eerlijk, wanneer dat nodig was. Daarbij was iedereen ondertussen wel een beetje in gesprek geraakt. Er hing een hele ontspannen sfeer.
“Ik vond het echt heel erg goed!” Natuurlijk waren dat de woorden die hij het liefst had willen horen. Dat ze het goed hadden gedaan. Maar zo had het ook wel gevoeld en daarom ging het. Hoe het overkwam. Hoe het voor hen voelde als ze daar stonden.
“Dankjewel!”
“Ik denk dat mijn favoriet Babylon was. Op het album vond ik het al een heel erg goed nummer, maar nu jullie daar zo stonden. Het was echt geweldig Cal!”
Voor Calum was het wel een heel fijn compliment. Het was een nummer waar Calum het grootste gedeelte van het zang op zich nam. Iets wat best wel bijzonder was en aan het begin had hij wel echt getwijfeld of ze het wel hadden moeten doen. Gelukkig hadden ze de keuze gemaakt en hadden ze besloten dat Luke een deel van het nummer meer zou zingen, om het toch wel iets meer diepte gaf.
“Dat betekent echt heel erg veel.” Fluisterde Calum, terwijl hij Linn even omhelsde.

Naylene had genoten van het kleine concert. Het was anders dan in Europa, daar had ze in een zaal gestaan en was er om ieder klein ding behoorlijk wat gegil had gehoord. Nu waren ze in een kleine, bijna knusse ruimte geweest. Het optreden had heel anders geklonken. De mensen om haar heen hadden af en toe mee gezongen, natuurlijk was er af en toe applaus geklonken. Maar de hele sfeer er om heen was anders.
In de kleine zaal, ontstonden kleine groepjes. Iedereen wilde de band vertellen wat ze van het optreden hadden gevonden. Waardoor er behoorlijk wat gesprekken ontstonden, ook onder mensen die elkaar wilden laten weten wat ze er van vonden. Naylene had af en toe wel rond gekeken en vanuit de informatie die ze van Ashton had gekregen, waren het vooral mensen geweest die iets bij hadden gedragen aan het album. Vrienden, maar ook producers. Andy stond ook in de zaal. Hij had echter een plek gevonden een einde bij Naylene vandaan, daarbij wist ze van haar vriend dat hij zo nog een andere afspraak had, waardoor hij niet heel erg lang meer kon blijven. Daarom hadden ze er voor gekozen om apart van elkaar te komen. Naylene wist niet wat de rest van de avond in hield, maar dat zag ze vanzelf wel.
“En vond je het wat?”
Naylene draaide zich om, waardoor ze naar Ashton keek. Aan zijn gezicht was te zien dat hij zich echt uit had geleefd op zijn drumstel. Er was zelfs nog te zien hoe zijn voorhoofd zachtjes aan het glimmen was, een handdoek die nog op zijn schouders hing.
“Ja het was heel erg goed!” Naylene had wel echt kunnen genieten van de muziek, ondanks dat ze lang niet alles had gekend. Ze had het echter niet erg gevonden dat ze hier had gezeten, terwijl er andere mensen waren die mee hadden gezongen. Voor haar was het anders om gewoon echt goed naar de nummers te luisteren. De teksten te begrijpen. Ashton had haar al wel verteld dat ze heel erg dicht bij hadden gelegen en dat had Naylene ook wel kunenn horen. Het waren hele bijzonder nummers.
“Je kan echt horen dat het heel erg dicht bij jullie ligt. Op die manier komt het ook echt over? Ik kon het gevoel er echt in voelen.” Het was wel echt over gekomen. Naylene vond het echt heel erg bijzonder dat ze er bij had mogen zijn. Zeker omdat er hier mensen zaten die de band vast veel langer kenden dan zij dat deed.
“Ja dat doet het ook! Maar het is fijn dat het over is gekomen!” Ashton was uitzinniger dan Naylene hem ooit had gezien. Normaal praatte hij al met zijn handen, maar nu leken de gebaren nog groter te zijn. Zijn glimlach nog breder. De sprankeling in zijn ogen nog duidelijker.
“Natuurlijk! Ik weet zeker dat het heel erg goed uit wordt onthaald. Iedereen hier vond het geweldig.” Naylene had af en toe wel even rond gekeken naar de rest van de mensen. Iedereen had met grote glimlachen op hun gezicht gezeten. Al waren er ook wel wat tranen gevloeid.
“Maar het gaat er ook om hoe jullie het vonden.” Besloot Naylene uiteindelijk. Zij konden het allemaal wel geweldig hebben gevonden, maar zij hoefden er niet iedere avond naar te luisteren. De band moest het iedere avond spelen en ze moesten er wel een goed gevoel bij hebben. Nu konden ze nog iets aanpassen, als ze vonden dat het nog niet helemaal lekker liep. Iets waar zij niet over konden oordelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zelf was Linn erg onder de indruk van het muzikale talent van Calum, Michael, Ashton en Luke. Ze had hen al meerdere keren zien spelen, maar in haar hoofd waren ze al lang niet meer de band die ze in 2016 voor het laatst had gezien. Fysiek niet meer, met name door hun uiterlijk en de manier waarop ze de band presenteerden, maar ook de muziek. Het klonk meer volwassen, alsof ze de wereld en zichzelf beter begrepen. Daarnaast klonk het ook heel echt. Alsof ze haar mee hadden genomen in een verhaal. En hoe, want ook bij haar waren er tranen over haar wangen gegleden. Misschien ook wel doordat de mensen om haar heen ook hadden moeten huilen tijdens sommige nummers, maar ze hadden zeker een gevoelige snaar geraakt.
Het was Ashton die voor had gesteld om naar een bar te gaan aan Naylene en vervolgens had hij Calum mee gevraagd. Calum had Linn weer mee gevraagd en dat was de reden dat ze zich nu samen met de andere drie in een zitje bevond in een bar. Zodra ze binnen waren gekomen hadden Calum en Ashton er al voor gezorgd dat ze binnen enkele minuten een dienblad met een aantal shotjes hadden gekregen. Voor goed geluk, voor het begin van de tour, welk excuus ze er ook aan vast hadden willen knopen. Linn en Naylene hadden meegedaan, maar Linn had altijd het idee dat een paar shotjes veel harder aan kwamen dan een paar mixdrankjes.
Het had haar verbaasd dat Ashton er niks op tegen had gehad dat Calum haar mee had gevraagd. Misschien wilde hij wel niks recht in haar gezicht zeggen, maar als hij zo bang was dat ze Calum weer alleen zou laten omdat ze gevoelens voor hem had, waarom zei hij dan nu niks? Misschien omdat hij zelf iemand bij zich had waar hij druk mee in de weer was. Linn wist niet precies wat er gebeurd was tussen Naylene en Ashton. Calum had haar ingefluisterd dat ze in Parijs een avond samen hadden gehad en dat het niet volledig was gestopt in Los Angeles.
Linn had de twee gelaten voor wat het was en was wat dichter tegen Calum aangekropen, terwijl hij haar de verschillende kledingstukken liet zien die hij had besteld. Calum had haar eerder in de week al gevraagd of ze samen met hem de kleding wilde bekijken, om zo te bepalen wat hij mee zou nemen voor de tour. Linn voelde zich erg vereerd dat Calum haar daarvoor had gevraagd en ze vond het ook erg leuk, want daardoor zou Calum straks misschien wel iets dragen wat zij bij elkaar had gezocht.
‘Oooh, deze is zo mooi, Cal! Zoveel glitters!’ zei Linn enthousiast, waarna ze zijn telefoon vastpakte om het beter te kunnen zien. Met haar vingers vergrootte ze het plaatje van het blauwe jasje, die gemaakt was van een stof met glitters. Dat zou hem vast en zeker goed staan. Linn vond het ook passen bij de hele aesthetic van de tour en het album. Door vanavond had ze een nog beter idee wat er precies moest worden uitgestraald vanaf het podium. Dit jasje paste er perfect bij.
‘Ik ben benieuwd hoe hij gaat staan. Misschien is het wel niks,’ zei Calum, die zijn mobiel vergrendelde en aan de kant legde. Linn schudde meteen haar hoofd. ‘Het staat je vast heel erg goed. Alles staat je heel erg goed.’ Ze had Calum vrijwel nog nooit in iets gezien waarvan ze had gedacht dat het een verkeerde kledingkeuze was geweest. In het voorjaar hadden zijn outfits bestaan uit t-shirts, leren jasjes en simpele broeken, maar soms ook een aantal blousjes. In zijn vrije tijd hield hij het simpel, maar voor de show van vanavond had hij een witte blouse aangetrokken, die hem erg goed stond.
Naast haar moest Calum verlegen lachen, waardoor Linn meteen moest glimlachen. Ze hield van zijn lach. Niet alleen de manier waarop het klonk, maar ook wat het precies veroorzaakte in zijn gezicht. Hoe zijn ogen bijna dichtgeknepen waren tot spleetjes, en alle lachrimpels die er door ontstonden.
‘Je hebt echt zo’n squish gezicht,’ zei Linn tegen hem. Ze draaide zich iets om, zodat ze met haar arm op de rand van het zitje kon leunen. Met haar vingers prikte ze plagend in zijn wangen. ‘Het is zo schattig. Vooral als je lacht. Ik houd echt van alle squishyness.’

Ashton had geweten dat hij Naylene wat gemakkelijker mee had gekregen als hij ook wat andere mensen uit had genodigd voor een avondje uit. Niet dat hij en Naylene niet vaak alleen samen waren, want in de afgelopen weken was dat wel gebeurd. Ze hadden bij elkaar gegeten, ze hadden gewandeld met haar hond en zo hadden ze elkaar steeds vaker gezien. Ook deze avond had Ashton wat met haar willen doen. Misschien ook wel omdat ze als één van de meest speciale personen in het publiek werd beschouwd door hem zelf. En alle tijd die hij met Naylene kon hebben, was simpelweg niet genoeg. Hij wilde altijd net iets meer. Iets wat hij vanavond had gekregen. Samen met Calum, Linn en Naylene waren ze naar een bar gegaan, waar ze met z’n viertjes in een zitje waren gaan zitten.
Ze hadden al een aantal shotjes gehad en Ashton had voor zichzelf en voor Naylene whiskey besteld, aangezien hij wist dat ze daar altijd best goed mee om kon gaan. Vanavond leek dat iets minder het geval te zijn. Misschien was het de combinatie van alle drank, maar hij merkte aan Naylene dat de alcohol al een greep had om haar brein en hoe ze zich gedroeg. Niet dat hij er iets op tegen had dat ze dicht tegen hem aan was geschoven en een arm rond zijn schouders had gelegd. Hij wilde alleen niet dat Naylene dingen zou zeggen of doen waar ze spijt van zou krijgen.
‘Ik vond het echt heel erg fijn dat je wilde komen kijken, Nay.’ Natuurlijk waren er nog meer vrienden die hadden moeten komen. Iedereen uit de band had mensen uitgenodigd die voor hen belangrijk waren. Sommige vrienden overlapten, wat ook niet gek was. Ze gingen immers met dezelfde mensen om. Toch waren er ook een paar mensen die lang niet iedereen hadden gekend. Naylene was er daar eentje van. Niet iedereen kende haar. Misschien was ze daarom ook wel achterin gaan zitten. Ashton had haar echter goed kunnen zien en hij had al van haar gehoord dat zij er van had genoten. Dat was het belangrijkste.
Calum had Linn uitgenodigd. Ondanks dat Ashton er genoeg ideeën over had, had hij zijn mond gehouden. De laatste keer dat hij zijn beste vriend over Linn aan had gesproken, was Calum er niet echt over te spreken geweest en had hij een boze Linn aan de telefoon gehad. Hij zag ook wel dat ze goed bevriend waren, maar in zijn ogen speelde er vanuit Linn veel meer.
Zo had ze vooraan gezeten, tussen Crystal en Sierra. De vriendinnen van Luke en Michael. Dat was gek. Daarnaast hing ze nu tegen Calum aan en gaf ze hem complimentjes over zijn uiterlijk. Dat konden vrienden ook wel doen, dat wist hij ook wel, maar hij had nog steeds het idee dat Linn wel gevoelens had. Calum zou die niet krijgen. In ieder geval niet binnen nu en de komende paar maanden. Misschien wel jaren. Liefde was niet aan hem besteed. Niet op die manier in ieder geval, dat zei hij altijd zelf.
‘Ik ben ook heel erg blij dat je me uitgenodigd hebt. Ik vond het erg leuk om jullie zo te zien. Vooral jou, op je drums,’ zei Naylene, terwijl haar vingers langs de kraag van zijn blouse gleden. Ashton lachte, al was het vooral een nerveuze lach omdat hij niet goed wist wat hij nu moest doen. Naylene was heel duidelijk geweest naar hem toe. Een relatie was niet iets waar ze op zat te wachten. Nu was het niet zo dat dit er aan zat te komen, maar hij wist zeker dat haar gedrag van nu werd veroorzaakt door de drank. En dat was nooit een goed iets. Het laatste wat hij wilde was dat Naylene morgen wakker zou worden met een kater en heel veel spijt.
Hij vond het echter erg moeilijk om Naylene tegen te houden, terwijl ze met haar vingers over zijn iets ontblote borstkas gleed, net name tussen de haren die hij daar liet groeien. Ashton zuchtte en liet zijn hoofd tegen dat van haar aan leunen. ‘Nay, misschien is dit glas wel genoeg?’ stelde hij voorzichtig voor. ‘Het gaat nu nog wel goed, toch? Maar ik wil niet dat je morgen wakker wordt met een hele grote kater.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld