Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De gehele dag had Marlow bedacht hoe ze mee had kunnen gaan naar de race. Blijkbaar waren de twee mannen de enigen geweest die zo achteloos over de race hadden gesproken, want ze had niemand anders kunnen vinden die het over de gebeurtenis van die avond had. Dat maakte het een uitdaging voor Marlow. De enige waarvan ze wist dat hij zou gaan, en zelfs zou gaan racen, was Archer. Hij had haar echter al duidelijk gemaakt dat ze niet welkom was en dat ze haar positie had overschat door te benoemen dat ze mee had gewild.
Clay was een optie gewest, omdat hij ongetwijfeld had geweten van de race. Marlow was echter niet van plan geweest om op haar knieën naar hem te kruipen, na wat hij haar aan had gedaan en haar nu liet ondergaan. Zijn was doen was misschien nog één van de betere klusjes die ze had mogen doen. Hoe dan ook, het was Marlow duidelijk geworden dat Archer wel degelijk de beste persoon was om mee naar de race te vertrekken. Het probleem was dat hij het niet zou laten gebeuren. Tenzij hij geen andere keuze meer zou hebben.
Marlow had een lange tijd gewacht. Ze had de werkplaats in de gaten gehouden, verstopt. Zo hadden anderen haar niet kunnen zien, maar zij hen wel. Ze had gewacht totdat Archer langs was gekomen. Zodra ze hem had gezien, had ze in de aanslag gestaan. Ze was opzoek naar een klein moment. Eentje waarop ze in zou kunnen stappen en van Archer zou kunnen eisen dat ze mee zou gaan, ongeacht de gevolgen. Marlow moest snel handelen, want als ze een seconde te lang wachtte, dan zou Archer vertrekken zonder dat zij in die auto zou zitten en dan had ze een groot gedeelte van haar tijd verspild.
Ze hoorde het ronken van de motor en besloot dat dit het moment was. Zo snel als ze kon beende ze naar de Mustang. Ze trok de deur open en stapte vastberaden in. Ze pakte de gordel en klikte hem vast, waarna ze de deur dicht trok.
Marlow keek opzij naar Acher. ‘Nou, waar wacht je op? Rijden.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Voldaan ontfermden zijn vingers zich over het stuur. De zachte klanken van de muziek waren eerst amper hoorbaar over het geluid van de motor, maar keerden daarna al gauw weer terug zodra Archer het gas weer wat losliet. Nog een paar seconden had hij de auto in rust laten staan. Daarna had hij weg willen rijden, maar het plotselinge openen van de portier naast hem had hem hiervan weerhouden.
Hij keek in een raas opzij, daar waar een al te bekend gedaante haar plek zocht op de bijrijdersstoel. Haar blonde haren had hij van verre nog kunnen herkennen. Haar koppigheid ook; ze was meer eigenwijs dan elk ander die hij tot nu toe ontmoet had.
Archer rolde met zijn ogen. "Don't you understand the word 'no'?" Hij greep het stuur nog wat steviger vast, zijn frustratie daarop geuit om nog enigszins zijn rust te bewaren. "Get out of here, blondie." Ongeduldig boog hij uiteindelijk over haar heen, met zijn hand naar het handvat van de portier gegrepen om deze voor haar open te gooien. De zoete geur van haar parfum drong tot hem door evenals haar warme adem die hij voelde weerkaatsen tegen zijn huid, voor hij zich weer terugboog naar het stuur. Met een eenvoudig handgebaar maakte hij wederom duidelijk wat hij met zijn woorden probeerde te vertellen: dat het tijd was voor haar om te gaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘I always see the word “no” as a suggestion,’ zei Marlow, waarna ze haar schouders ophaalde. Ze speelde met vuur, dat besefte ze zich maar al te goed. Ze bevond zich al op dun ijs in de gang. Haar acties hadden er voor gezorgd dat Veronica zwaar gewond was geraakt. Vergiftigd, zelfs. De vrouw was nog steeds niet wakker, wat maakte dat Drew en iedereen om hem heen een afkeer naar haar had. Archer was de enige die haar tot nu toe nog behandelde als een normaal persoon. Deze actie zou er voor kunnen zorgen dat ook Archer haar links zou laten liggen.
Archer opende voor haar de deur, gevolgd door een duidelijk gebaar. Hij wilde haar hier niet hebben. Dit was het moment dat ze sterk moest blijven. Ze moest blijven zitten en haar punt maken. Hem laten zien dat ze dit aan kon. Dat ze niet gemakkelijk van haar stuk te brengen was. Als ze nu de auto uit zou stappen, dan zou haar gehele reputatie en houding die ze had gecreëerd bij Archer in duigen vallen.
‘No, I’m not leaving.’ Haar toon was eigenwijs. Om haar woorden meer kracht bij te zetten greep ze de portier van de deur en trok ze hem weer naar zich toe. De deur viel dicht. Archer was nog steeds dicht bij haar. Ze bestudeerde zijn gezicht, wat slechts enkele centimeters van het hare verwijderd was. Zijn donkere wenkbrauwen, de storm in zijn ogen. Marlow zou doodsbang moeten zijn, wetende dat hij zijn gave zou kunnen gebruiken om haar de auto uit te gooien.
‘You need me,’ vertelde ze hem. Door haar observaties had ze geleerd dat Archer de enige was die zou gaan. Hij zou in de auto zitten, gefocust op de race. Niemand zou de andere toeschouwers in de gaten kunnen houden, het veld verkennen. Mocht er iets gebeuren, dan zou niemand Archer te hulp kunnen schieten. ‘You need someone to keep an eye out. You’ll be busy with the race. What is someone has alternative plans? You won’t even notice, because you will be here. In the car.’
Marlow sloeg haar benen over elkaar. Ze plaatste haar hand op het dashboard en draaide haar lichaam naar Archer toe. ‘What do you say? I even dressed for the occasion.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een suggestie. Hoe gefrustreerd Marlow hem ook had gemaakt, kon Archer het niet laten om even uit spotting te lachen. "A suggestion, huh," kraamde hij wat dubbelzinnig uit. "What makes you think it's a suggestion?" Nog even vonden zijn ogen de hare, daar waar hij strak bijbleef om geen moment te knipperen of van haar weg te keren. Vervolgens viel de portier weer in het slot en vulden haar eigenwijze woorden de auto. Hij rolde een laatste keer met zijn ogen voor hij zich weer tot de voorruit keerde. Hoe erg hij het ook niet toegeven wilde, had ze een punt. Maar buiten dat had hij geen tijd voor deze discussie; eens zijn pupillen vielen op de tijd op het dashboard, werd duidelijk dat hij binnen een kwartier op het straatcircuit bij Fletcher's werd verwacht. Het was onzinnig om zijn minuten hieraan te besteden, zeker als hij nog een goede race rijden wilde. Met gezucht zette hij de auto in zijn achteruit.
"You're lucky we're on a time schedule." Het kwam er meer geïrriteerd dan daadwerkelijk vriendelijk over, maar dat deed er voor haar vast niet toe. Ze had haar zin gekregen en als er iets was wat een eigenwijs karakter als de hare goed deed, was het om haar gelijk te horen. Voor nu had ze de slag gewonnen.
Hij scheurde de parkeergarage uit, de Mustang zonder meer op de openbare weg gebracht om niet veel later over de straten van de stad te scheuren. In zijn ooghoeken hield hij haar in de gaten, iets waar hij zichzelf pas later op betrapte. Op de een of andere manier had hij het gevoel dat ze een plan voor ogen had, eentje waar hij nog niet achter was gekomen. Maar haar kennende zou ze niet zomaar in zijn auto stappen om mee te gaan, zonder achterliggende bedoelingen.

Het circuit was een kleine tien minuten rijden geweest. De plek van de straatrace herkennen was tevens zo lastig nog niet; de tientallen, ronkende motoren en luxe voertuigen waren nog van verre te horen en te zien. Het was zoals gewoonlijk een groot succes met een flinke opkomst. Het had hem dan ook niet verbaasd om wat andere bendes te kunnen spotten, al was er maar één die werkelijk zijn aandacht trok. De Serpents hadden ook hun plek op het terrein gevonden.
"Fucking hell," lispelde hij tegen zichzelf, voor hij zich ervan bedwingen kon.
Archer was net zomin onopgemerkt gebleven. Onderwijl hij de Mustang over de weg liet paraderen, volgden verscheidene blikken hem tot een van de parkeerplekken. Ondanks het feit dat hij elke keer een andere auto koos als racevoertuig, was hij als een van de Outlaws vaak in het punt van belangstelling te vinden. Niet alleen omdat hij over het algemeen bekend was, maar ook omdat de bende een reputatie met zich meebracht waar geen ander onwetend over zijn kon; ze waren Mutanten en niemand was er te onnozel voor om dat op niet te merken.
Hij zette de auto in een ruk uit en liet zijn onderarm steunen op het opbergvak tussen zijn stoel en die van Marlow. "Listen and do so carefully. This is no time to make a scene or to make yourself known, you hear me?" mompelde hij haar haastig toe, zich naar haar toegedraaid om haar doordringend aan te kijken. "Trouble followed us here. And there's no way it ain't gonna follow us back, if you do something stupid. You simply stand in the crowd, keep an eye out for anything strange, cheer on the cars until I get back and when I do, you hop in and we get out of here." Hij boog voorover, zijn arm voor haar uitgereikt om naar het dashboardkastje te grijpen. Een Glock haalde hij er in een simpele beweging uit vandaan, deze achter zijn broekriem gestoken om zijn shirt er vervolgens overheen te laten vallen.
"You got your burner phone here?" vroeg hij haar.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Marlow had niet direct dat een andere bende aanwezig zou zijn. Misschien wel enkele leden, maar het was duidelijk dat de Serpents in de meerderheid waren. Behalve dat ze geen goed contact hadden met elkaar, wist Marlow vrij weinig van de groep. De veranderingen in Archer zijn houding waren echter duidelijke aanwijzingen. Dit veranderde de avond. Er zou meer kunnen spelen dan een straatrace, wat het voor hen allebei moeilijker maakte.
Het gevaar lonkte. Dat maakte Asher meteen duidelijk toen hij de andere groep had gespot. Hij haf Marlow duidelijke instructies. Blijf onder de radar. Maak je niet kenbaar. Doe niets anders dan wat anderen doen en maak vooral geen problemen. Defensief had ze aan hem willen vragen of hij dacht dat ze problemen zou gaan maken, maar ze herinnerde zich net op tijd dat ze al het één en ander had veroorzaakt in de tijd dat ze bij de Outlaws was. En ze was nog altijd een prospect. Nog lang geen lid. Dat meegewogen, concludeerde Marlow dat het waarschijnlijk beter zou zijn als ze naar Archer zou luisteren.
‘Understood,’ mompelde ze. De lik in zijn ogen gaf aan dat hij zijn eigen woorden serieus nam. Dat betekende dat zij dat ook zou moeten doen. Ze hield haar adem in toen Archer over haar heen boog naar het dashboard. In het kastje vonden zijn vingers een pistool, wat Marlow alert maakte. Dacht hij dat nodig te hebben? Ze had zijn gave gezien. Hij had geen wapen om zich te verdedigen, zeker tegenover simpele mensen. Hij zou kunnen handelen voordat de Serpents hun wapens zouden trekken. Wat maakte dat hij het pistool meenam? Zekerheid? Of was het meer dan dat?
‘I do.’ Marlow boog zich iets naar voren, zodat ze de goedkope telefoon tussen haar huid en rok vandaan kon halen. Ze liet de prepaid-telefoon aan Archer zien. Het was slim van de bende om dit soort telefoons te gebruiken. Zo waren ze minder de traceren. Marlow leefde zelf al jaren met dit soort telefoons, aangezien het haar minder geld had gekost en ook minder gemakkelijk traceerbaar was geweest voor de autoriteiten.
Marlow stopte de telefoon weer terug en klikte haar gordel los. Ze legde haar hand op het portier, maar wachtte met uitstappen. Over haar schouder keek ze naar Archer. Ze had behoorlijk wat van hem gevraagd en nu leek de situatie ingewikkelder te zijn dan dat ze allebei hadden voorzien. Ze wilde hem niet teleurstellen. Ze hoopte dat het ook niet zou gaan gebeuren.
Marlow schonk hem een kort knikje, waarna ze de deur opende. Haar hakken raakten het asfalt en ze duwde zichzelf uit de Mustang. Ze negeerde de vele blikken die haar kant op keken. Het was onmogelijk om nu niet de aandacht te trekken. Dat had Archer immers al gedaan op het moment dat hij hier naar toe was gereden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze nam zijn woorden serieus. Thank God, ze nam alles serieus. Hij kon het niet laten om een zucht aan zijn lippen te laten ontsnappen. Hij had het er niet ook nog bij kunnen hebben als ze dacht zijn woorden niet aan te moeten nemen. Het was van belang dat ze het spel hier goed speelden en zo onopvallend mogelijk.
Haar prepaid telefoon verscheen vanachter haar kleding, een apparaatje waar hij snel een blik op wierp. Zijn telefoonnummer had ze inmiddels erin staan, althans, zijn tijdelijke nummer. Wetend dat ze hem bereiken kon als er wat was, knikte hij haar toe. "If you spot anything out of the ordinary, anything. You call me with that phone." Vervolgens stapte hij eveneens haar de Mustang uit om beide hun eigen weg te gaan.

Het was hem niet gegund om een makkelijke, snelle race door te zetten. Dat had hij wel gemerkt, nadat hij de wedstrijd aan was gegaan met een van de populairste racers die vandaag aanwezig waren. Het waren geen nieuwe kandidaten voor hem, geenszins zelfs. Archer had al vaker tegen ze geracet en een aardige score opgebouwd als het ging om zijn winsten. Het leek erop dat ze dat inmiddels ook wel door hadden gehad en met een twee keer zo snel gebouwd voertuig terug waren gekeerd. Ze hoorden hem niet klagen maar het mocht duidelijk zijn dat het Archer ditmaal velen malen meer moeite zou kosten om zijn auto als eerste over de eindstreep te krijgen.
Met een omgebouwde Tesla aan zijn linkerzijde met een motorkap nog geen halve meter voor de zijne, was het een gewaagde strijd. De twee andere deelnemers had Archer met gemak achter zich kunnen laten, maar Dale liet zich niet zo snel naar achteren drijven. Met een grijns zocht de blonde, verwaande jongen eens in de zoveel tijd Archer's ogen op. Hij dacht te winnen en dat was maar al te goed te zien.
Hoofdschuddend keek Archer weer voor zich uit. Nog grofweg een paar honderd meter en dan was de finish bereikt; het moment waarop hij gewacht had. Grof draaide hij zijn stuur, het voertuig om de bocht gegooid om de eindstreep voor zich dichterbij te zien komen. Een laatste boost, dat was alles wat hij over had. Het laatste beetje chemicaliën, die hij in tegenstelling tot Dale nog niet ingezet had. In een sneltempo zag hij de Tesla langs hem heen scheuren. Echter nèt te vroeg. Nog geen 5 seconden later drukte Archer op de knop, zijn auto vooruit laten drijven op de verbrande vloeistof die hem weer voor zijn gewaagde tegenstander gooide. Nog voor Dale doorhad dat hij zijn boost had gebruikt, had hij de Mustang al voor hem over de finish gereden. Het was wel voor te stellen dat Archer, die Brent eerst had vervloekt om die nieuwe tank vanwege het extra gewicht, nu meer dan dankbaar was dat de eigenzinnige monteur deze er toch ingezet had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het toekijken en het aanschouwen van de race was minstens net zo spannend geweest als dat ze zich in had gebeeld. Om niet teveel aandacht te trekken had Marlow een plek tussen alle anderen ingenomen. Vanaf daar had ze zich mee laten sleuren in de opwinding van de race. Ze had een plastic beker met drank gehaald en had zo nu en slok genomen van de sterke alcohol, terwijl ze de auto’s aan had gemoedigd. Ze had niet specifiek geschreeuwd voor Archer, wetende dat het de aandacht op haar zou vestigen. Dat wilde ze vermijden, aangezien Archer haar specifiek had geïnstrueerd om geen aandacht op haarzelf te vestigen.
Met haar lippen op elkaar en haar vingertoppen rustend op haar onderlip had ze toegekeken naar het einde van de race. Het had er naar uitgezien dat Archer zou gaan verliezen. Iemand lag op hem voor en diegene leek ook nog eens te denken dat hij de winst had gevangen. Marlow wist niet of dat de reden was dat Archer hem uiteindelijk wist te verslaan, of dat het iets technisch was met de auto’s, maar ze gilde van blijdschap toen ze de Mustang als eerste over de finish zag gaan. Dat betekende veel goeds voor Archer.
Het einde van de race zorgde voor veel commotie onder het publiek. Marlow gooide haar lege beker op de grond en probeerde haar weg naar Archer te vinden. Om haar heen bewogen veel mensen die kant op. Heir en daar voelde ze een elleboog in haar rug, maar niet erg genoeg om er iets van te zeggen. Zeker niet met de waarschuwende woorden van Archer in haar achterhoofd. Pas toen iemand haar pols stevig vastnam, draaide ze zich om met een vurige blik in haar ogen.
‘Didn’t your mother teach you to never touch a lady without her consent?’ Marlow deed haar best om de scherpe toon in te houden, maar het was lastig om zich niet vijandig op te stellen naar iemand die haar ongevraagd vastnam en tevens ook niet los wilde laten, aangezien zijn hand nog altijd rond haar pols lag.
‘That depends on the lady in front of me. I don’t think you deserve my respect, yet.’ Marlow rolde met haar ogen en trok haar pols met een slimme beweging uit zijn greep. Ze besloot hem geen aandacht meer te geven. Dat leek haar de meest slimme zet die ze op het moment kon maken. Ze moest nu naar Acher, in de auto stappen en wachten tot hij weg zou rijden. Dat was immers wat hij haar op had gedragen.
Dit keer werd haar weg echter geblokkeerd door een vrouw die voor haar stond. Vastberadenheid glom in haar ogen en ze zette een paar stappen naar haar toe. De naaldhakken van haar laarzen tikten op het asfalt. Marlow keek over haar schouder en zag de eerste man, samen met nog een ander. De drie wisten haar af te zonderen van de grote groep. Zelfs zo ver dat ze bij de ingang van een steeg bleven staan.
Opnieuw keek Marlow over haar schouder, dit keer zoekend naar Archer. In alle chaos kon ze hem, of zijn auto, echter niet vinden.
‘Stop looking for you boyfriend, blondie. He might be a bit too preoccupied right now.’
‘I don’t have a boyfriend,’ beet ze hem toe. Marlow zette nog een stap naar achteren. Ze bevond zich nu in de steeg, met de drie anderen tegenover haar. Serpents. De groep die ze nog het meeste had moeten vermijden.
‘Archer West normally doesn’t have company,’ zei de man die haar als eerste had benaderd. ‘So you must be special to him.’
‘I can assure you that I am not.’ Marlow legde haar armen over elkaar. ‘But if I were you, I should step aside. Before you find out why he brought me here.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een juichende menigte omringde de weg naar de parkeerplaatsen, daar waar Archer de Mustang rustig heenreed. Tientallen handen klopten tegen de zwarte carrosserie, hun blijdschap en respect betoogd aan het voertuig dat hem over de finish had gesleept. Als vanzelf kwam er een grijns op zijn gelaat tevoorschijn. Wederom had hij ze verslagen, en als er iets goud waard was dan was het wel de blik van Dale. Chagrijnig zag Archer hem voor zich uitkijken, de auto al geparkeerd aan het begin van de weg om de buitenlucht tegemoet te lopen. Het leek erop dat zijn dag in elk geval niet slechter kon worden.
Met een zachte windvlaag opende de portier van zijn auto, waarna een drietal mannen hem onder ogen kwam. Lachend stond Archer op vanachter het stuur om Tej de hand te schudden, voordat hij hem in een knuffel trok. "Good job man!" werd hem toegeroepen, met ietwat geklop op zijn rug. "You kicked Dale's ass again. I'm not gonna lie, it was tight." Zoals altijd wist de race host een grote lach op zijn gezicht te brengen. Hij was inmiddels al bijna weer vergeten hoe Tej zijn goede humeur ook altijd weer tevoorschijn wist te halen.
"What's the stash this time," grinnikte hij hem toe, iets waarop hij een grote grijns terugkreeg. "Tell Drew to sit down for this, but you won big time fella." Tej draaide zich om naar zijn twee bodyguards, die Archer inmiddels ook uit duizenden herkende. In hun handen bevond zich dezelfde, eeuwige tas gevuld met geld. Nieuwsgierig liet hij zijn ogen op de rits vallen, die voor hem open werd gedaan om vervolgens allerlei stapels met geld aan het licht te brengen.
"You won 100k, West!"
Het had hem overrompeld. Meer dan dat; het was een van de hoogste prijzen die hij tot nu toe had kunnen winnen. Desondanks dat had Archer er alleen niet lang van kunnen genieten. Al snel werden zijn pupillen weggetrokken van zijn prijs, naar een schunnig tafereel dat zich aan de uiterste zijde van de straat afspeelde. Vaag zag hij een blondine, die toch wel erg veel weg had van Marlow, in een steeg verdwijnen met drie anderen. En mochten zij dan niet erg lijken op een van de Serpents die hij op het begin nog had gezien.
Een beetje afwezig klopte hij op Tej's schouder. "Thanks dude. Can you keep the money with you for a little while?" vroeg hij hem enigszins gehaast. "I'll find you in ten minutes tops." Een beetje verbaasd zag hij de mannen hem nakijken, onderwijl hij zich door de menigte van toeschouwers heen drukte om naar de andere zijde van de weg te verdwijnen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Marlow overwoog haar opties. Ze hadden haar expres afgezonderd en in het nauw gedreven. Ze nam het hen niet kwalijk. Ze was immers bij Archer uit de auto gestapt. Dat hadden meerderen gezien. Zelfs Marlow had, voordat ze bij de Outlaws had gewoond, al geweten tot wie de naam Archer West toe had behoord en ook zij had vragen bij zijn persona gehad. Zij hadden dat vast ook. Zeker als rivaliserende bende, die ook nog eens een race hadden verloren. Marlow was echter niet de persoon om antwoorden bij in te winnen. Iets wat ze ook aan de drie Serpents duidelijk zou gaan maken. Hopelijk zonder haar gave te gebruiken.
‘Are you threatening us?’ Marlow liet haar armen langzaam zaken. Haar vingers gleden naar haar zij, twijfelend of ze haar telefoon zou moeten pakken. Als ze Archer zou bellen, vragen om zijn hulp, dan zou dat enkel laten zien dat ze niet sterk genoeg was om de drie aan te kunnen. Dat was ze wel. Ze had auto’s opgeblazen, iemand zijn drank vergiftigd en met haar beet had ze zelfs iemand in levensgevaar gebracht. Ze had Archer absoluut niet nodig. Hoe ze zich echter uit deze situatie zou redden zonder haar gave te gebruiken, was een puzzel waar ze nog geen oplossing voor had gevonden.
‘You would know if I was making a threat.’ Haar antwoord was kort en simpel. Ze moest tijd zien te rekken. Wellicht zou Archer dan uit zichzelf naar haar opzoek gaan. Niet dat ze zijn hulp nodig had, maar ze was er van overtuigd dat hij haar hier niet alleen achter zou laten. Daarnaast was zijn naam al genoeg om de Serpents te intimideren. Daar hoopte ze in ieder geval op.
‘Let’s see it then!’ Geamuseerd klapte de vrouw in haar handen. ‘If you’re with Archer, you must be like him. Give us a good show. Or perhaps, tell us what Archer is capable of. We never really figured him out.’ Marlow voelde de tintelingen in haar vingers. Het liefst wilde ze de vrouw haar mond laten houden, maar daarmee zou ze haar stille belofte aan Archer verbreken. Was er echter een manier om hier weg te komen zonder geen aandacht te vestigen op haar? Waarschijnlijk niet. Tenminste, niet in de nabije toekomst. Marlow was echter slim genoeg om in te zien dat ze haar uit probeerden te lokken.
‘Lost yout tongue, blondie?’ vroeg de man aan haar, waarna hij een stap naar voren zetten. ‘You mutants are always so shy, but yet you send one over to win the prize. A prize that belongs to us.’ Marlow was niet bang voor hem. Tegen beter weten in, zette ze een stap in zijn richting. Haar ogen gleden over de man en haar ogen vielen op zijn broekzak. Een pakje sigaretten stak er net uit, wat betekende dat hij waarschijnlijk een aansteker had om de set compleet te maken.
‘You don’t want to see what I’m capable of. Me, nor Archer,’ vertelde Marlow ze.
‘Oh, but we do. We really, really do.’ Hij kwam nog een stap dichterbij. Zijn hand gleed in de binnenzak van zijn leren jas. Voorbereid op een wapen dat getrokken zou worden, handelde Marlow snel. Ze stak haar hand uit en concentreerde zich op de vloeistof in de aansteker. Ze kneep haar hand samen en de aansteker, in zijn broekzak, barstte uit elkaar en vatte vlam.
‘Fuck!’ riep de vrouw uit. Zij trok haar wapen, een mes, klaar om Marlow aan te vallen. Marlow hief echter haar andere hand en concentreerde zich op de vrouw. Wat ze niet verwachtte, was dat de vrouw haar geheven arm niet meer naar beneden kon laten zakken en dat ze begon te schreeuwen van de pijn.
Geschrokken verloor ze haar focus en Marlow zette een stap naar achteren. Ze schudde de schrik echter van zich af, aangezien geen van de Serpents nog volledig uitgeschakeld was. ‘How about that for some entertainment?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het leek wel alsof, nu Archer ergens zijn moest, iedereen hem in de weg liep. Om de paar seconden hield iemand hem wel tegen, geklopt op zijn schouder om hem te feliciteren of om tegen hem te praten. Normaliter had hij hier niet zoveel problemen mee, maar op het moment zat het hem zozeer tegen dat Archer wat geïrriteerd verder liep. De wat verontwaardigde blikken voelde hij hem nog evenzeer volgen als die van Tej en zijn handlangers, dat wat hij volledig links liet liggen om zijn weg voort te zetten naar de desbetreffende steeg. Daar waar hij Marlow met wat Serpents in had zien verdwijnen.
Zijn gevoel was meer dan goed geweest over de situatie. Het moment dat Archer de hoek om kwam en zijn ogen over het beginnende bloedbad liet gaan, kwam hij zowel Marlow tegen als drie aartsrivalen. Als vanzelf kwam zijn walging tegenover de Serpents weer tevoorschijn, doende dat deze nooit weg was geweest. Hij zag hen wat verrast opkijken, of voor hoeverre dat nog kon. Een vrouw zag hij bewegingsloos op de grond liggen, een andere man zat het vuur op zijn been te doven met zijn bewegingen en de derde aanwezige leek even geschokt zijn kant op te kijken. Schok die niet van lange duur was; een hatelijke blik volgde al snel, eentje die Archer hem evenzeer terugstuurde.
"If it ain't mr. West himself," hoorde hij hem mompelen. "You shouldn't have come here." Nog voor Archer zijn mond open had kunnen trekken, zag hij hem al op hem af sprinten. Iets waar hij vrijwel direct op reageerde. Met de duisternis teruggekeerd in zijn ogen en een ijzingwekkende blik sloeg hij de man van zich af, hem met zijn elleboog een klap gegeven tegen zijn borstkas vooraleer hij op de grond stortte. Hij gaf echter nog niet op. Voor Archer het wist, stond hij alweer overeind om rakelings met zijn vuist rond te slingeren. Een pijngolf ging door zijn neus, daar waar de knokkelring van zijn tegenstander nog geen seconde geleden in geprent stond. Nu vroeg hij er echt om.
Grommend hield hij de man in bedwang, zijn vingertoppen in zijn nek en borstkas gezet met de adrenaline stromend door zijn lijf. In een klap wierp hij de man van zich vandaan, ten midden van een schokgolf die met het lichaam meevoer. De man had nog niet eens met zijn ogen geknipperd, of hij was al terechtgekomen tegen de bakstenen muur aan de andere kant van de steeg. De breuken in het gesteente achter hem markeerden zijn klap tegen de wand, daar waar zijn lichaam vanaf droop als een zwak hoopje weefsel. Levend was hij nog wel, maar het was de vraag welke van zijn botten nog niet gebroken waren door de knal.
Ingenomen door zijn woede, keek Archer om zich heen naar de andere kandidaten waarvan er eentje uitstond. Het vuur was alweer van zijn kleding verdwenen en alhoewel een grote brandwond zijn been innam, was hij klaarblijkelijk nog niet van plan geweest om op te geven. Met een mes in zijn hand kwam hij dichterbij, het metaal glinsterend in het zonlicht dat op hen neer brandde. De eerste paar uithalen wist Archer te ontwijken en van terug te komen met een paar rake klappen, maar met een laatste uithaal sneed het scherpe oppervlak van het mes genadeloos tegen zijn wang. Het bloed voelde hij sijpelen tegen zijn huid, daar waar hij ruw langsheen veegde voor hij het ook tegenover zijn nieuwe tegenstander verloor; zonder enige rem voelde hij de krachten weer door zijn handen stromen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een mix van irritatie en blijdschap trok door Marlow haar lichaam bij het zien van Archer. Ze was blij dat hij haar te hulp kwam schieten, tegelijkertijd was ze geïrriteerd dat hij haar het niet alleen liet oplossen. Alsof ze hem écht nodig had. Dat was niet zo. Wellicht riep het ook irritaties bij haarzelf op, omdat het nu bleek dat ze niet goed op had gelet en de aandacht had getrokken. Dat terwijl ze hem het tegenovergestelde had beloofd. Lang kon ze echter niet focussen op zijn komst, want de vrouw die ze op de grond had gewerkt met haar gave, wist zichzelf weer overeind te duwen en ze leek nog lang niet klaar te zijn met het gevecht.
‘Don’t assume all your problems will disappear, just because a big, strong man shows up, little girl.’ De Serpent vrouw sprak met zoveel minachting naar Marlow toe, dat al haar vechterslust zich verzamelde. Voor even vergat Marlow dat ze kon leunen op haar gave. Ze stormde af op de vrouw en haalde uit met haar arm. De vrouw leek verbaasd te zijn door haar snelheid en kon haar eerste slag dan ook niet blokkeren. De tweede echter wel. Ondanks dat Marlow wat vechttechnieken had geleerd van haar zus en nu ook oefende met de Outlaws, was ze geen waardige partij voor een Serpent die haar hele leven al had getraind.
Marlow voelde een arm die stevig om haar nek heen lag. De Serpent trok haar dicht tegen zich aan en werkte Marlow met gemak op de grond door haar uit evenwicht te brengen. Met het gewicht van de vrouw bovenop zich, voelde het alsof alle lucht uit haar longen werd geslagen op het moment dat ze de grond raakte.
Wanhopig graaide Marlow om haar heen, net zolang totdat ze met haar beide handen de vrouw vastgreep. Ze moest iets doen. Ze moest haar van zich af weten te krijgen. Heel even schoot het idee door haar hoofd om de vrouw te bijten, zoals ze bij Veronica had gedaan. Dat zou in ieder geval een hoop oplossen, maar ze wist niet of ze zoiets nogmaals op haar geweten wilde hebben.
Met moeite wist ze zich los te maken en krabbelde ze overeind. Haar ademhaling was hoog en snel en haar lichaam voelde aan alsof het ieder moment op de grond kon vallen. Toch was er een stem in haar hoofd die zei dat ze scherp moest blijven.
Ondertussen was het gevecht tussen Archer en de ander nog bezig. Marlow focuste ze zich enkel op haar eigen gevecht, waardoor ze geen idee had wat er ij Archer speelde en of hij haar hulp nodig had. Ze had haar handen al vol aan haarzelf en de vrouw die tegenover haar stond.
De Serpent schoot naar voren, maar Marlow ontweek haar. Snel, sneller dan normaal. Iets wat de vrouw ook op leek te merken. De kick dat Marlow haar voor was geweest, leek iets in haar los te maken. Marlow bewoog steeds sneller en sneller en wist zo de vrouw van verrassende kanten te raken. Dit keer was Marlow degene die haar tegenstander op de grond duwde, en hard ook. Het hoofd van de vrouwelijke Serpent raakte de grond en Marlow zag het bloed over haar hoofd heen stromen.
Dit gevecht had ze in ieder geval gewonnen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De drill van adrenaline had zijn tegenstander ook wel in hem gespot. Al stond de man nog met het wapen in zijn hand, was er een andere blik in zijn ogen te bekennen dan hiervoor. Een sceptische, voor de paar seconden dat hij nog het lef had gedaan om stil te staan. Alsof hij precies aan zag komen wat Archer's volgende zet was.
Het was echter al snel weer over geweest. Een zoveelste uithaal werd naar hem gemaakt, die hij wist te ontwijken door omlaag te duiken. Zijn ogen hadden die van zijn tegenstander desalniettemin nog niet verlaten. De man dacht dat hij hem hetzelfde aan zou doen als zijn teamgenoot, dat was vrij duidelijk. De klap die Archer uit probeerde te delen om ook zijn lichaam tegen de wand aan te smijten, werd al snel onderschept. Maar een andere optie had zijn opponent nog niet voor mogelijk gezien; als Marlow hem in brand kon zetten, dan kon Archer dat ook.
Hij twistte zijn pols in zijn grip, zijn vingertoppen op enkele centimeters afstand van de man's been. Hij wist vrijwel zeker dat Marlow iets in zijn zak had gevonden wat vlam kon vatten en dit was een gedachte die waar bleek te zijn. Een fractie van een seconde later begon een lichte vonk te ontstaan rondom de rechterbroekzak van de man. Een kreet van pijniging schoot over zijn lippen onderwijl dit vuur zich verspreidde en hem wederom op de grond werkte, daar waar Marlow hem eerder ook had doen belanden. IJzig keek Archer toe hoe hij alsmaar bleef branden tot er geen klank meer uit zijn mond kwam. Als een hoopje as bleef hij achter op de straatstenen, met enkel de vage vormen van botten die nog een indicatie gaven dat het toch echt een mens was die daar lag.
In een raas draaide Archer zich om. In zijn ooghoeken zag hij nog een ander lichaam liggen, zich beseffend dat ook Marlow's gevecht voorbij was. Gelukkig ook maar, want ze hadden de Serpents en de politie vast al op hun hielen. "So much for not drawing attention to ourselves." Zonder Marlow een blik te schenken, liep hij langs haar heen, een telefoon uit de zak van de vrouw gevist vooraleer hij de steeg uit marcheerde. "Let's go. You've done enough here."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nu haar gevecht voorbij was, leek Marlow tot de realisatie te komen dat ook Archer nog in haar bijzijn was. En hij was niet de enige. In de verte waren schaduwen geïnteresseerd aan het kijken naar wie het zou overleven. Marlow kon niet zien of het enkel Serpents waren, of dat er anderen tussen zaten die wellicht onpartijdig waren in de situatie.
Marlow wilde terugschreeuwen dat dit niet haar schuld was. Ze had geen aandacht getrokken. Ze had naar Archer zijn woorden geluisterd. Hij had haar opgedragen om de race in stilte te bekijken en dat was wat ze had gedaan. Ze had met niemand gepraat. Hoe de Serpents er achter waren gekomen dat ze hem had vergezeld, wist ze ook niet. Maar toen ze eenmaal oog in oog met de drie had gestaan, had ze niet zomaar weg kunnen lopen. Ze had moeten vechten. Anders hadden ze haar iets aan gedaan. Wat als ze haar mee hadden genomen om Archer mee te chanteren? Marlow was er van overtuigd dat hij er niks om zou hebben gegeven en dan hadden ze haar gedood. Dat had ze willen voorkomen.
Schreeuwen deed ze echter niet. Het was niet haar plaats om nu de discussie aan te gaan met Archer. Ze waren opgevallen. Zij allebei. Bij de Serpents en bij de politie, wat betekende dat ze zo snel mogelijk weg zouden moeten. Stilletjes knikte ze dan ook naar Archer, waarna ze hem volgde naar de auto. Haar hart klopte nog steeds in haar borstkas, bijkomend van het gevecht dat ze zojuist had gevoerd.
Bij de auto aangekomen stond er iemand klaar met een tas, vermoedelijk met het prijzengeld dat Archer had gewonnen. Dat hadden ze tenminste nog.
Vanuit haar ooghoeken zag Malow een aantal mensen, Serpents, naar hen gebaren. Zo snel als ze kon, stapte ze in aan de passagierszijde en trok ze de deur achter zich dicht. Wat moest ze tegen Archer zeggen? Wat kon ze zeggen? Hij zou nu niet naar haar luisteren. Of ze haar excuses aan zou bieden, of hem zou overtuigen dat dit echt niet haar fout was geweest, het maakte niet uit. Ze had het verpest en hen allebei in gevaar gebracht. Misschien nu ook wel de rest van de bende.
Rijd gewoon weg. Ze durfde de woorden niet uit te spreken, bang voor een sneer van Archer. Eentje die onvermijdelijk was, want hij had haar net al laten weten dat hij niet blij met haar was. Marlow bracht haar vingers naar mond en kauwde nerveus op haar nagels. In de spiegel zag ze hun belagers dichterbij komen. Ze schudde haar hoofd en klemde haar lippen op elkaar.
Ze moesten weg. Nu.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was een helse rit terug. Niet alleen had Marlow ervoor gezorgd dat alle ogen op hen gericht waren toen ze van de bewegingsloze lichamen wegliepen nog geen uur geleden. Ze had anderen op hun spoor gebracht die hij nog van zich af zou moeten slaan, vooraleer ze ook maar voet in de Dungeon konden zetten.
Enigszins gefrustreerd was Archer dan ook blijven rijden. Ze waren inmiddels al wel tientallen lugubere straten in- en uitgereden, onderwijl zijn pupillen om de paar seconden de achteruitkijkspiegel vonden om te checken of er nog een auto volgde. Aan Marlow had hij geen woord meer vuil gemaakt, de behandeling die zij hem ook teruggaf. Beter ook waarschijnlijk, want tot aan hun aankomst bij het thuisstation van de Outlaws had hij zijn aders nog voelen kloppen van woede.
Maar bij aankomst was het alsof er een golf van opluchting over hem heen ging, die hem enigszins had laten kalmeren. Het had ook te surrealistisch gevoeld daar in dat moment. Het maakte geen van Marlow's acties goed, maar als er iets was wat Archer over de Serpents wist, was dat ze zelf het gevaar opzochten. En toch had hij dit niet zien aankomen, ook al klonk het achteraf echt logisch in zijn oren. Het was natuurlijk geen vraag of dat wat Marlow met Veronica had gedaan tijdens de voorrondes van de aspiranten, ook uitgekomen was bij buitenstaanders. Allesbehalve. Ook in de onderwereld gaan dat soort dingen de ronde in recordtijd. De Serpents hadden waarschijnlijk ook oor naar dat wat over hen ging en bij het zien van Marlow bij de race, dachten ze het eens met eigen ogen te bekijken en hun slag wellicht nog erbij te slaan. Er werd immers ook al in de schaduwen gefluisterd over zijn 'mentorschap' richting Marlow. Hij had het niet luid en duidelijk van iemand opgevangen, maar hij kon het gesmoes achter zijn rug onmogelijk ontkennen.
Hij zuchtte. De sleutels van de auto bungelden los aan zijn vinger onderwijl hij de auto achter zich sloot en met de tas in zijn handen zijn stappen richting de ingang van het pand zette. "Let's get cleaned up," murmelde hij naar achter zodat ook Marlow het horen kon. "You're wounded." Als hem ook maar wat op was gevallen aan Marlow tijdens de autorit, was het dat ze keer op keer met haar pols had lopen draaien.
Ongeïnteresseerd naar haar antwoord, zette hij zwijgzaam koers naar de kamer die hij kende als die van Charlie. De dokter was nergens te bekennen geweest, maar dat had Archer niets verbaasd; de jongen was zo impulsief als het maar kon en er was een kans dat hij overal behalve hier in het gebouw rondliep. Uit verveling, misschien.
Hij greep naar het verband en begon de verpakking los te maken, ondertussen tegen de onderzoekstafel aangeleund om hier even later op te gaan zitten. "Can you move your wrist properly?" vroeg hij haar zonder haar nog een blik toe te werpen, de tas laten zakken om deze met een lichte klap op de grond achter te laten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De ijzige stilte van Archer had haar met de minuut kleiner laten voelen. Hoe langer ze in de auto had gezeten, hoe beter ze had begrepen hoe erg ze het had verpest. Ze had niet alleen de aandacht getrokken, ze had er voor gezorgd dat anderen hen zouden kunnen vinden als ze hen maar lang genoeg zouden blijven achtervolgen. Dat was dan ook de reden geweest dat Archer meerdere omwegen had gemaakt om terug te komen bij hun thuisbasis, voor nu. Marlow kende de Outlaws ondertussen goed genoeg om te weten dat ze de volgende dag zouden verplaatsen. Ze zouden het niet kunnen riskeren dat de politie of de Serpents hen zouden vinden.
Aangekomen bij the Dungeon verbaasden de zachte tonen van Archer zijn stem haar. Ze had niet verwacht dat hij tegen haar zou praten, laat staan dat hij had gemerkt dat ze gewond was geraakt tijdens het gevecht. Ze had het eerst niet gevoeld, waarschijnlijk door de adrenaline die het gevecht en de vlucht hadden veroorzaakt. In de tijd die ze in de auto had gezeten, had ze een stekende pijn gevoeld in haar pols. Ze had hem af en toe rond gedraaid en op het laatst zelfs ondersteund met haar andere hand, omdat het teveel pijn deed.
Stilletjes volgende ze Archer naar de plek waar Doc zijn spullen uit had gestalt. Marlow had niet verwacht dat ze hem zou treffen, maar ze had wel gehoopt op een vriendelijk gezicht.
Marlow wierp een blik op haar pols. Het gewricht was dikker geworden en op de plek die ze, vermoedelijk, had gebruikt om haarzelf mee op te vangen tijdens een val, was roodblauw geworden. Archer had ondertussen het verband gepakt, wat haar wederom verbaasde. Ze had niet gedacht dat hij haar nu, of ooit, nog te hulp zou schieten.
Ze pakte een stoel en plaatste die tegenover hem. Zonder de ondersteuning van haar eigen hand, pijnigde haar pols haar nog meer. Iets wat zichtbaar te zien was aan haar gezicht. Toen ze eenmaal zat, demonstreerde ze aan Archer dat ze haar onderarm nog wel kon draaien, maar dat het bewegen van haar pols moeizaam ging.
‘I think I tried to catch my own fall. I didn’t notice,’ legde ze zacht uit, bang dat ieder woord iets zou kunnen triggeren in Archer en dat de boze blik weer terug zou komen in zijn ogen. Ze nam het hem niet kwalijk.
‘I get that I fucked up, by the way. I know I did and feel terrible, but I did not look for trouble. I did as you said. I was on my way back to you and they ambushed me.’ Marlow schudde haar hoofd. Het was geen excuus voor wat er was gebeurd. ‘If you want me to, I’ll explain myself to Drew and the others.’ Met alle gevolgen van dien.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld