Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
 Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O | Too much love will kill you
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Ze waren van ruimte gewisseld, maar Linn haar vingers tintelden nog steeds. Het kon door de warme mok thee komen, maar diep van binnen was het de warmte van Elijah zijn vingers dat zijn spoor achter had gelaten. Het was niet de eerste keer dat ze elkaar aanraakten. Hij had vaak genoeg haar hand vastgenomen, haar geknuffeld of zelfs een kus op haar wang gegeven, maar het waren de kleine momentjes die haar hart sneller lieten kloppen. De momenten waarop het leek alsof alleen zij op de wereld waren. Zo voelde het ook nu ze samen op de bank zaten.
‘Je blijft dat zeggen, ook al wijs ik het iedere keer af.’ Linn blies op haar thee en keek toe hoe de dampwolkjes een andere vorm aannamen. ‘Ik dacht dat je mijn eigenwijsheid wel beu zou worden.’
Elijah lachte en Linn voelde haar hart samenknijpen, op een goede manier. Het geluid kalmeerde haar. ‘Je hebt mijn familie ontmoet. Jouw eigenwijsheid is nog niet half zo groot als die van Niklaus. En ik heb hem ook nog niet opgegeven.’ 
Hij leek daarmee te zeggen dat hij haar ook niet op zou geven, maar Linn durfde het niet te vragen. Straks beeldde ze zich iets in wat er simpelweg niet was.
In plaats van haar vraag te stellen, zei ze: ‘Ik hoop dat Naylene er ook zo over denkt. Ik wil haar alle tijd geven die ze nodig heeft. Het is geen lichte beslissing die iemand zomaar kan maken.’
Elijah knikte begrijpelijk. Hij legde zijn arm op de leuning van de bank. ‘Ik vermoed dat ze zal willen wachten op de terugkomst van Finn, om er achter te komen of hij wat heeft geleerd over de vorm van haar magie.’
Linn wist niet wanneer ze Finn terug konden verwachten, maar Elijah had hoogstwaarschijnlijk gelijk. Als er iemand was in dit huis die Naylene vertrouwde, dan was het Finn. Ze zou de situatie aan hem voor kunnen leggen, al hoopte Linn wel dat Naylene discreet om zou gaan met haar verhaal. Finn hoefde niet te weten wat de precieze reden was van haar verzoek. Ze hoopte echter wel dat Finn het juiste advies aan Naylene zou kunnen geven.
Of hij zou haar aanraden om niet met haar mee te gaan. Linn had begrepen dat Finn vampiers, inclusief hijzelf, niet in een goed daglicht zag staan. Misschien zou hij Naylene wel behoeden voor de fout die ze zou kunnen maken als ze zich bij Linn aan zou sluiten. Plots hoopte dat ze Finn zijn komst nog even op zich zou laten wachten.
‘Als Finn is teruggekeerd…’ Elijah trok haar aandacht en Linn keek naar hem op. Naast de bezorgdheid in zijn blik, zag ze iets anders in zijn ogen. ‘Zal dat betekenen dat jullie, afhankelijk van Naylene haar antwoord, vlak daarna zullen vertrekken?’
Linn sloeg haar ogen neer, niet wetende wat ze moest antwoorden. Wellicht kwam dat omdat ze niet wist wat hij van haar vroeg. De eerste avond, na het diner, hadden ze samen op de kliffen gestaan. Ze hadden uitgekeken op het sprookjesachtige Aberdeen en hij had haar verteld dat zij en Naylene welkom zouden zijn zolang ze dat zouden willen.
Het liefst wilde ze hem vertellen dat ze nog geen haast had om te vertrekken, ongeacht wat Naylene haar antwoord zou zijn. Als Naylene haar zou willen helpen, zou ze alsnog moeten oefenen met haar magie. Dit was een plek waarop dit in alle veiligheid kon. En als Naylene zich terug zou trekken, dan zou Linn niet zomaar afscheid van haar willen nemen. En ook niet van de familie.
Van Elijah.
‘Ik denk niet dat we niet van plan zijn om Aberdeen te verlaten.’ Linn gaf hem een zwakke glimlach en ze nam een slok van haar thee. ‘Zolang we hier welkom zijn, natuurlijk.’
Er kon een moment komen waarop hun aanwezigheid ongewenst zou zijn. De familie had hun eigen leven, misschien wel hun eigen plannen. Linn hoopte dat ze hier nog een lange tijd in alle rust zouden kunnen verblijven, maar ze herinnerde zich nog maar al te goed hoe gehaast ze waren vertrokken toen ze hadden vernomen dat hun vader hen op de hielen had gezeten.
Buiten donderde het en ondanks dat haar gesprek met Elijah hielp, schrok Linn van het harde geluid. De thee klotste over de rand en landde op haar handen. Linn ademde scherp in en zette haar thee aan de kont. In een seconde was Elijah naar haar toe geschoven en controleerde hij haar handen op eventuele brandwonden. Als ze er al waren geweest, dan had haar lichaam ze al geheeld.
‘Het is maar thee,’ fluisterde ze. Toch lagen zijn vingers nog op de rug van haar hand. En toen ze opkeek, stokte haar adem in haar keel bij het zien van hoe dichtbij hij weer was.
Ze keken elkaar aan. Linn focuste zich op zijn ademhaling, in plaats van op de storm die buiten raasde. Naylene had haar sterk genoemd, maar op deze avond voelde ze zich nauwelijks zo. Iets wat Elijah ook leek te zien, want voorzichtig sloeg hij zijn armen om haar heen en trok hij haar tegen zijn borstkas aan.
‘We kunnen hier blijven zolang je wil,’ gaf hij aan. Linn knikte en sloot haar ogen, terwijl ze zich concentreerde op zijn hand die door haar haren gleed. ‘Vertel me wat ik voor je kan doen.’
Hij had al teveel gedaan. Hij zou altijd teveel doen, besefte ze zich. Hij had haar meer vriendelijkheid en bezorgdheid getoond dan ieder ander in haar leven. En er leek geen einde aan te komen. Hij offerde zelfs zijn slaap op om haar te kalmeren.
‘Misschien een verhaal, om me af te leiden?’ opperde ze voorzichtig. Ze had altijd aan zijn lippen gehangen, bij ieder verhaal wat hij haar had verteld. En nu zou het haar vast afleiden van de duistere gedachten die haar hoofd probeerden binnen te dringen.
18
Posts: 17081
Datum: 10-04-2022 15:58
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De regenachtige dagen hadden elkaar opgevolgd. Dat had betekent dat de familie en hun gasten veel van hun tijd binnen door hadden gebracht. Naylene was de enige die het huis helemaal niet had verlaten. Wetende dat de rest van het huishouden wel naar buiten moest om te voeden. De regen en de kou deed de rest helemaal niets. 
Voor vandaag was iedereen echter in één ruimte terug getrokken. Voor Naylene had de familie het haardvuur ontstoken. Met een boek was ze op het vloerkleed voor de warmte gaan zitten. Klaus had wat doeken gepakt en was samen met Linn aan het schilderen. Al was de laatste ook afgeleid door Rebekah met wie ze rustig aan het kletsen waren. Kol en Elijah waren aan het schaken, waar Naylene zo nu en dan naar op keek om te zien hoe het spel zich ontvouwde. Elijah had Naylene al een spel beloofd. 
Nu leek het rustig tussen iedereen. Kol nam echter ieder moment aan om hen alleen er aan te herinneren hoe hij een paar dagen geleden beneden was gekomen, waar hij Elijah en Linn samen slapend op de bank aan had getroffen. 
De manier waarop Naylene op was gevoed had haar aangegeven dat hetgeen als schandalig zou zijn beschouwd als men een ongetrouwde man en vrouw op die manier had zien liggen. Toch was er verder niets over vertellen geweest. 
Naylene wist zeker dat er niets tussen hen twee was gebeurd en dat ze enkel in slaap waren gevallen. Zeker na het verhaal wat ze van Linn had gehoord. De woorden van Elijah en Linn maakte alleen maar dat Kol er meer en meer op reageerde. Iets wat Linn ondertussen ook door leek te hebben, dus in de meeste gevallen zweeg ze. Naylene kon echter ook zien dat ze zich er ongemakkelijk bij voelde. Elijah had om die reden Kol al enkele keren aangesproken, wat alleen maar tot veel gelach had geleid. Klaus die hem bij had gevallen en Rebekkah die van alles van Linn had willen weten.
Voor nu was het echter rustig, waar Naylene best van kon genieten. Naast de boekwerken over hekserij had ze bij de universiteit ook wat boeken over andere onderwerpen meegenomen waar ze zich nu in verdiepte. 
“Als je hier iets meer druk zet, dan krijg je meer diepte.” Hoorde Naylene Klaus aan Linn uitleggen. Er was te horen hoe Linn haar kwast neerzette. De rest hoorde Naylene al niet meer. Enkele het feit dat Linn en Klaus daarna verder met elkaar in gesprek gingen over hetgeen wat ze op het doek neerzetten. Ondertussen waren ook Elijah en Kol met elkaar in gesprek.
Ineens leek alles stil te vallen. De gesprekken, het schaakspel en het verven. Naylene keek op naar rest omdat ze de plotselinge verandering er voor had gezorgd dat alles anders aanvoelde. 
Elijah leek haar vragende blik te zien. “Het ziet er naar uit dat we bezoek hebben.” Legde hij uit.
Naylene haar ogen zochten Linn op, die haar aankeek. Even vroeg ze zich af of het slecht bezoek betrof. Ze wist dat de familie een vader rond had lopen die er alles aan probeerde te doen om hen te doden. Zelfs ging even door haar hoofd heen dat Rhett ineens voor de deur zou staan. De blik van Linn stelde haar op haar gemak.
“Finn?” Vroeg Naylene voorzichtig, omdat ze zich niet in kon denken wie het anders was. Een stedeling zou zich niet door die weer wagen.
Het knikje van Linn bracht Naylene meer vreugde dan ze ooit had verwacht. Ondanks dat ze niet veel tijd samen door hadden gebracht had Naylene al wel gemerkt dat de twee behoorlijk op elkaar leken. Ze was Finn dan ook als haar vriend gaan zien. De afgelopen weken had ze hem dan ook gemist. 
Naylene legde haar boek weg en stond op. 
Ondertussen was Finn door één van de huishoudsters binnen gelaten. De kou van buiten nam hij met zich mee en ook de regen had hem niet onaangedaan gelaten. 
“Finn!” Bracht Naylene enthousiast uit, terwijl ze nog wat dichterbij kwam.
Ineens leek ze zich te bedenken wat ze van plan was geweest. Een omhelzing was ook iets wat haar moeder nooit goed had gekeurd, zeker met een man die ze amper kende. Daarom bleef Naylene even staan. De rest van de familie, inclusief Linn, had zich ondertussen bij zich gevoegd. 
“Hallo Naylene.” Het was deze keer Finn die haar een knikje gaf.
Naylene bande de gedachten aan haar moeder uit. Die was niet meer in haar leven. Ze had Finn gemist en dat mocht ze hem best laten weten. Ze sprak zichzelf toe dat het niet ongepast zou zijn geweest als het Linn was geweest.
Naylene liep dan ook naar Finn toe en sloeg zijn armen om hem heen. 
“Het is zo goed om je te zien!” Het maakte haar niets uit of Finn antwoorden had of niet, het was goed om hem hier weer te hebben. 
“Wat een obsceen gedrag van onze gasten de laatste dagen!” Grapte Kol. Naylene kon aan alles horen dat het een grapje was. Ze liet Finn echter snel los. In tegenstelling tot Linn, kon Naylene nog wel blozen en er waren dan ook blosjes op haar wangen verschenen. 
“Kol.” Wees Elijah zijn jongere broer terecht, zoals hij veel leek te doen bij iedereen.
“Laat me toch broeder. Ik zeg alleen waar het op staat. Daarbij ben ik gewoon verbaasd dat er überhaupt iemand is die Finn kan missen. Moet ook nieuw voor hem zijn.” Hij liep wel naar Finn toe en gaf hem een klapje op zijn schouder. 
“Je bent helemaal doorweekt.” Het was niet iets waar Naylene zich zorgen over hoefde te maken omdat Finn er toch niet echt ziek van kon worden, comfortabel moest het echter niet zijn. 
“Mag ik?” Vroeg ze zachtjes, terwijl ze haar handen naar Finn uitstak.
Zonder twijfel nam Finn haar handen aan. Zo voorzichtig mogelijk ging Naylene opzoek naar de magie, die ze redelijk snel had gevonden. Daarna gebruikte ze de spreuk die Kol haar enkele dagen geleden had geleerd om haar kleding te drogen. Het leek ook op Finn te helpen.
“Je hebt geoefend.” Naylene knikte, ze vond het best bijzonder wat ze de afgelopen tijd had geleerd. Daar was ze Kol dankbaar voor.  
22
Posts: 4865
Datum: 16-04-2022 12:43
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Zijn reis was minder vruchtbaar geweest dan hij had gehoopt. De universiteit in Abberdeen was een teleurstelling geweest, maar het was lang niet de enige kennisbank in de omgeving. Finn was naar verschillende steden gereisd om daar meer boeken te vinden over het bestaan van de heksen en de verschillende soorten magie die zij konden beoefenen. Ondanks dat hij een hoop had gelezen, en ook had geleerd, had hij nergens een beschrijving van Naylene haar kracht kunnen vinden. En hetgeen wat er op had geleken, had hem geen moed gegeven.
Hij had niet terug willen keren zonder informatie, maar de brief van Naylene had hem op andere gedachten gebracht.
In eerste instantie was hij onder de indruk geweest dat ze in staat was geweest om hem een brief te sturen. Haar eerste woorden hadden goed geklonken: zijn familie zorgde er voor dat zij en Linn zich welkom voelden en alles leek goed te gaan. Het was het deel over Kol dat hem had beangstigd. Kol was misschien niet zo wreed als Niklaus, maar ook hij deed zelden iets uit de goedheid van zijn hart. Hij was al vaak genoeg op zoek gegaan naar heksen, zodat ze iets voor hem konden betekenen. En zodra de heksen geen nut meer voor hem hadden, had hij ze gedood. Dat mocht Naylene niet gebeuren.
Gelukkig trof hij Naylene ongedeerd aan in het huis waar hij haar achter had gelaten. Ze leek zich zelfs zo comfortabel te voelen met haar magie dat ze zijn kledij zonder moeite droogde.
‘Betekent dit nu dat mijn verdiensten als leraar aan de kant worden geworpen?’ vroeg Kol. De eerdere opmerking over dat hij het bijzonder vond dat Naylene hem had gemist, had Finn bewust genegeerd. Hij was gewend dat zijn familie zo op hem reageerde en hij was al eeuwen geleden de energie verloren om er nog tegenin te gaan.
‘Als Naylene de lessen wenst voort te zetten, is dat aan haar,’  zei Finn. Hij besefte zich dat hij nog altijd haar handen vasthield en liet ze snel los. Hij wierp een waarschuwende blik op Kol. ‘Mits je je zal gedragen, broertje.’
‘Ik ben niet degene die je aan moet spreken op onbehoorlijk gedrag,’  zei Kol grijnzend. Hij draaide zich om naar de familie. ‘Zelfs de voorbeeldige Elijah heeft soms moeite met zijn zelfcontrole.’ 
‘Kol, genoeg.’ Finn wist niet waar Kol precies op doelde, maar een snelle blik tussen Elijah en Linn maakte hem al veel duidelijk. Ook dit besloot hij te negeren. Hij was immers niet teruggekomen voor de grillen van zijn familie. Hij wilde Naylene vertellen over wat hij had geleerd, al was het niet voldoende om al haar vragen te beantwoorden. En hij wilde haar spreken over de magie die ze samen met Kol had beoefend.
‘Naylene.’ Finn draaide zich weer naar haar toe. Hij was niet lang weg geweest, maar hij zag dat ze zichzelf anders presenteerde. Haar ogen waren helderder,  haar rug rechter. Ze leek minder onzeker in het bijzijn van haar familie. Misschien had de magie haar daarin geholpen. ‘Ik zou je graag willen vertellen over mijn reis. Dat kan uiteraard ook op een ander moment. Ik wil je niet van je boek afhouden.’  Hij knikte naar het boek dat voor de openhaard lag.
‘Je hebt iets gevonden?’  vroeg Naylene nieuwsgierig. Ook Linn haar nieuwsgierigheid leek te zijn gewekt. En vreemd genoeg ook die van Klaus. Zijn kwast stond stil op het doek en ondanks dat hij niet zijn kant op keek, leek hij wel mee te luisteren met het gesprek.
Voorzichtig knikte Finn. ‘We kunnen het onder vier ogen bespreken. Ik zal mijn spullen opruimen en dan kunnen we ons wellicht verplaatsen naar een plek zonder vampiers die alles horen.’
‘Wat, mogen wij niet horen wat voor een halve heks we in huis hebben gehaald?’  vroeg Rebekah, al zag Finn niet in waarom zijn zusje zich bemoeide met een gesprek dat niets met haar te maken had.
‘Geduld, Rebekah,’ zei Elijah. ‘Wat Finn aan Naylene vertelt, en of zij dat met ons wil delen, zijn onze zaken niet.’ 
Hij liep naar Finn en nam zijn hand vast, waarna hij ook nog een hand op zijn arm legde. ‘Het is goed om je hier weer te hebben, broeder.’ 
Finn glimlachte, al vroeg hij zich af of Elijah daadwerkelijk blij was om hem te zien. Het kon ook zijn dat hij zijn best deed om Naylene op haar gemak te stellen, en daarmee ook Linn. Wat er precies gebeurd was, wist Finn niet. Het was echter duidelijk dat Elijah zijn gevoelens voor de vampier nog niet hardop uit had gesproken. Hij leek er echter wel alles aan te doen om aan Linn te laten zien dat zij en Naylene hier welkom waren, en dat hij hen zou beschermen zolang ze hier zouden zijn. Zelfs tegen Rebekah haar drang naar aandacht.
‘Ik wil graag horen wat je allemaal hebt geleerd, Finn,’ zei Naylene. ‘Heb je hulp nodig met je spullen?’ 
Finn schudde enkel zijn hoofd. De bedienden zouden het voor hem opruimen. Hij zou zich opfrissen, zijn aantekeningen verzamelen en dan zou hij Naylene ergens mee naar toe nemen. ‘Geef me een paar minuten en ontmoet me dan in de hal.’ 
18
Posts: 17081
Datum: 16-04-2022 13:38 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Op het moment dat Finn de ruimte had verlaten leken alle ogen weer op Naylene te zijn gericht. Zelfs Niklaus had opgekeken van het canvas en nog niet te spreken over de ogen van Rebekah die in Naylene haar rug leken te branden. Waar de vrouwelijke vampier normaal haar aanwezig vooral te leek vergeten, was ze nu behoorlijk geïnteresseerd. 
Naylene liep naar Linn toe, die haar handen afveegde aan een duik die zij en Niklaus voor de overgebleven verf hadden. Met schone handen pakte Linn voorzichtig die van Naylene vast. 
“Ik vertel je er later over.” Fluisterde Naylene, al wist ze wel dat de rest van de vampiers haar konden horen. 
“Dat is niet iets waar je je nu zorgen over hoeft te maken, Nay.” Naylene keek even op door de bijnaam die Linn haar leek te hebben gegeven. Het klonk prettig om te horen. Geruststellend. 
“Ik vind het belangrijker dat jij weet wat er speelt. Wat je daar over deelt of wilt delen is voor mij totaal niet relevant.” De glimlach die Linn haar schonk was warm. Sinds Linn haar had verteld over hetgeen wat er in Portugal was gebeurd, voelde de band die ze samen hadden anders. Hechter. Naylene kon aan Linn zien dat ze de woorden oprecht meende. 
“Doe iets warms aan. Ik wil niet dat je kou vat.” Als Rebekah de woorden uit had gesproken had Naylene zeker geweten dat ze het had bedoeld als een belediging, van Linn was het oprechte zorg. 
Naylene raapte haar boek van de grond af. Terwijl ze de kamer uitliep om zich aan te kleden voor het weer buiten, maakte ze oogcontact met Kol. Iets waar ze twee seconden later nog spijt van kreeg. “Laten we geen klachten over je krijgen Naylene, Het is al erg genoeg dat Linn zich zo misdraagt.” 
“Als ik gewoon magie had gehad Kol…” Mompelde Naylene.
“Goed, je begint al echt een klein onruststoker te worden.” 
Zonder nog op die woorden te reageren liep de roodharige vrouw naar de kamer, waar ze haar boek vervolgens opborg. Uit de kast haalde ze een mantel, zoals Linn haar aan had gegeven. Ze knoopte hem zo goed mogelijk om. Ze wist niet waar Finn haar naar toe zou brengen, ze wist echter wel dat ze niet de hele tijd door de regen zou hoeven te lopen. 
Vanuit haar ooghoeken zag ze Finn verschijnen in de deuropening. Zijn aanwezigheid zorgde tegelijker tijd voor spanning, maar ook voor gemak. 
“Weet je zeker dat je niet eerst wat tijd voor jezelf wilt?” Vroeg Naylene. De afgelopen dagen was hij druk bezig geweest met reizen. Hij had vast geen moment echte vrijheid gehad. Voor haar was het dan ook logisch dat hij zich eerst even terug wilde trekken 
“Ik wil veel liever met jou een gesprek voeren. Daarbij lijkt tijd voor mijzelf hier niet echt weggelegd te zijn.” Even voelde Naylene zich een beetje opgelaten, omdat ze bang was dat hij op haar doelde.
Finn leek dat ongemak ook te hebben gezien “Mijn broeders en zuster. Er is altijd wel iets.” Legde hij uit. Naylene knikte begrijpelijk. Nu was het hele ding dat Linn en Elijah samen hadden geslapen het onderwerp wat maar niet los werd gelaten. Dat terwijl het in Naylene haar ogen vrij onschuldig had geklonken. 
“Jij hoeft je nergens op zorgen te maken, Naylene. Ik mag je, het is niet voor iedereen dat ik reizen als deze maak.” 
“Ik waardeer echt dat je dat hebt gedaan.” Naylene kon niet uitdrukken hoe dankbaar ze was dat Finn zijn tijd daar voor had willen gebruiken. Nu wilde ze ook wel echt weten wat hij precies te weten was gekomen. 
Finn leek dat ook door te hebben, want hij ging haar voor de gang in. Geen moment was hij echt in haar kamer geweest, iets wat ze aan hem respecteerde. Ze zag het echter ook terug in de rest van zijn familie. In Elijah nog het meest. In de manier waarop hij met Linn om ging. 
Het was ongeveer een half uur later toen Finn en Naylene zich door de straten van Aberdeen heen hadden bewogen. Ondanks dat de regen iets meer was gaan liggen, miezerde het nog steeds en had Naylene het koud gekregen. Finn had haar echter meegenomen naar de vuurtoren. De universiteit was deze dag gesloten geweest, had Finn uitgelegd. Daarbij had hij haar verteld dat dit één van de plaatsen was waarvan hij zelf vond dat hij er het beste na kon denken. 
Ze hadden de warmte van het vuur van de vuurtoren opgezocht. De wachter was met gemak vertrokken om wat te eten. Naylene wist niet eens of het dwang was geweest of dat Finn de man eerder had gesproken. 
Enkele keren keek Naylene naar Finn. Ze kon aan hem zien dat hij wachtte op haar om aan te geven dat ze klaar was voor het verhaal. Iedere keer wilde ze hem dat aangeven, toch lukte het niet om de woorden te vormen. Bang voor de uitkomst, wellicht. Wat het ook was, haar leven stond op het punt om wederom te veranderen. 
Naylene vouwde haar handen in elkaar en keek Finn aan “Wat heb je ontdekt?” haar woorden werden bijna meegenomen door de wind. Een normaal mens had ze zond ene mogelijkheid waar kunnen nemen. 
“Dat er niemand is zoals jij.” 
Naylene voelde haar hart in haar keel kloppen. Haar hartslag leek ook aan Finn te verraden hoe ze zich voelde. Ze wist niet wat ze met deze informatie aan moest. Maar het was wel duidelijk dat de heksen die hij had bezocht ook niet hadden geweten wat zij was geweest. 
“Niet zover de heksen er van weten. Ik ben één van de oudste covens geweest en zij hebben nooit van zoiets gehoord.” 
Naylene voelde zich te neer geslagen. Ze had de hoop gehad dat ze antwoorden zou hebben gekregen als Finn terug was gekomen. Hij kon er ook niets aan doen dat het niet het geval was. Ze nam het hem dan ook niet kwalijk. Er ging echter wel een pijn door haar heen die ze niet kon beschrijven. 
“Ik heb wel lang met ze gesproken en ze hebben er zo hun eigen theorieën over.”
Naylene streek wat ongemakkelijk met haar handen over de mantel.
“Theorieën?” 
Finn knikte.
“Ze gaan er vanuit dat je een afstemming bent van een heks, een coven misschien. In de loop van generaties kan het zijn dat de magie af is genomen. Ze hadden ook een verhaal over dat de coven wellicht hun afkomst hebben verloochend en dat de voorouders die als straf hebben gegeven aan bepaalde nakomelingen.” 
Voor Naylene voelde het als een afwijzing. Alsof ze iets was wat niet eens had mogen zijn. Ze wist dan ook niet wat ze moest doen, wáár ze moest kijken. Ze staarde enkel naar de grond om de woorden op haar in te laten werken.
Finn kwam voor haar staan en legde zijn handen voorzichtig op haar bovenarmen. 
“Naylene.” 
Door haar naam keek ze Finn aan. 
“Heksen hebben niet altijd gelijk. En je moet jezelf niet zien als iemand die bestraft moet worden. Je moet jezelf zien als een jonge vrouw met veel krachten. Ik weet dat je die de afgelopen weken ook in bent gaan zien. Ik kan het aan je zien, je draagt jezelf anders.”
Naylene knikte, ze had zich sterker gevoeld als ooit. 
“Wat andere heksen daar van te zeggen hebben, is iets voor hen om wat van te vinden, maar wij hoeven daar niet naar te luisteren. Ik wilde het met je delen, omdat ik eerlijk naar je wil zijn. Maar ik wil nooit dat je jezelf op die manier zal zien.” 
Naylene zuchtte zachtjes .Ze had hier zoveel meer van verwacht. 
“Ik denk echter wel dat je voorzichtig om moet gaan met je magie. Het kan te veel worden.”
“Te veel?” 
22
Posts: 4865
Datum: 23-04-2022 15:31
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
De teleurstelling op Naylene haar gezicht deed hem pijn. Ook Finn had het liefst met goed nieuws terug willen keren. Hij had gehoopt dat een oude coven hem verder had kunnen helpen. Dat er iemand was geweest die had gehoord van de situatie van Naylene en die hem daar mee uitleg over had kunnen geven, maar ze hadden hem enkel gewaarschuwd. Het was een onbekende vorm van magie, wat haar gevaarlijk maakte. Iets wat niet had mogen bestaan. Met dat laatste gegeven was hij het niet eens. Naylene was bijzonder, dat had ze hem de afgelopen tijd wel bewezen. Ze had hem zelfs met haar magie weten te bereiken.
Toch nam hij de waarschuwing van de heksen in acht. Naylene haar magie kon onvoorspelbaar zijn. Niemand wist wat er zou gebeuren als ze het te vaak zou gebruiken. Ze wisten al dat ze magie van anderen kon afnemen, maar dat ging niet zonder gevaar. Hij had gezien hoe de hand van Linn grijs was gekleurd nadat Naylene haar aan had geraakt.
Niet dat hij bezorgd was om het leven van de vampier. Hij was eerder bang dat Naylene een keer teveel magie af zou nemen en dat haar lichaam er niet mee om zou kunnen gaan.
Zorgelijk keek hij haar aan. ‘Zelfs de sterkste heksen hebben verschillende elementen nodig om hun magie aan te binden. En zelfs dan kan het nog teveel voor hun worden. Ze kunnen bezwijken onder hun eigen magie. Wie weet wat er met jou gebeurt als je het teveel gebruikt, of te vaak. Of als je teveel magie van iets of iemand afneemt.’
Toen hij te horen had gekregen dat ze met Kol had geoefend, was hij niet blij geweest. Kol kennende had hij haar magische objecten gegeven. Finn vond het een roekeloze actie. Niemand had precies geweten hoe Naylene daar op had gereageerd en het had volledig verkeerd af kunnen lopen. En hij vermoedde dat Kol zichzelf ook aan had geboden als krachtbron, wat misschien nog wel erger was. Vampier zoals zijn broeders en zusters, zoals hij, hoorden niet eens te bestaan. Laat staan dat hun kracht werd gebruikt door onervaren heksen.
Naylene sloeg haar ogen neer en keek naar haar handen. Hij kon zich indenken dat dit misschien niet de boodschap was die ze had willen horen, maar het laatste wat hij wilde, was dat ze onnodig gevaar zou lopen.
‘Tot nu toe is het goed gegaan. Kol en ik zijn erg voorzichtig geweest.’
‘Natuurlijk ben je voorzichtig geweest,’ suste hij haar. Daar twijfelde hij niet aan. Het probleem lag bij de andere persoon die ze had genoemd. ‘En ik weet dat Kol je heeft geholpen, maar ook hij weet niet wat de omvang van jouw krachten is. Hij weet net zo min wat hij moet doen als wij.’
Als Naylene wilde blijven oefenen, kon hij haar niet tegenhouden. Wat hij wel kon doen, was Kol overtuigen dat ze het rustig aan zouden moeten doen. Geen grote spreuken, geen magie afnemen van de anderen in het huis.
Naylene zuchtte en stapte van hem weg. Ze draaide zich om en staarde naar het uitzicht: de regenachtige kustlijn van Abberdeen. Ondanks dat het weer was gaan liggen, beeldde hij zich in dat Naylene zich net zo moest voelen als de onrustige zee.
In stilte kwam hij naast haar staan, zoekend naar wat hij haar kon vertellen. Hij had haar niet teleur willen stellen, of van streek willen maken. Wellicht was het beter als ze terug zouden keren naar het huis, zodat Naylene zich terug kon trekken met Linn. De twee leken in zijn aanwezigheid nog meer naar elkaar te zijn gegroeid.
‘Als je wenst om terug te keren, dan kunnen we dat doen.’
Naylene schudde haar hoofd. Haar ogen bleven gericht op de zee. ‘Ik blijf liever nog even hier.’
Finn knikte. Hij had haar behoorlijk wat informatie gegeven en ze mocht het verwerken op een manier die zij prettig vond. Als ze hier de rest van de dag wilde spenderen, dan zouden ze dat doen. In stilte, naast elkaar.
Zo nu en dan keek hij opzij en hij zag dat Naylene haar aandacht al lang niet meer bij de zee lag. Haar wenkbrauwen hadden een frons gevormd en haar lippen waren een dunne lijn. Ze dacht na, diep.
‘Finn?’
Hij humde.
‘Je vertelde me dat als een heks dood gaat met vampierbloed in haar, ze haar krachten verliest.’
Finn knikte. Hij had het een aantal keer zien gebeuren. Sterker nog: Niklaus had meerdere keren heksen op die manier vermoord om ze te straffen. Een simpele dood was niet voldoende geweest. Ze hadden moeten ervaren hoe het was geweest om hun connectie met de aarde te verliezen.
Naylene draaide zich naar hem op. ‘Wat denk je dat er zou gebeuren als ik een vampier zou worden?’
Dit gesprek begon te lijken op het gesprek wat ze hadden gevoerd in de bibliotheek, voor zijn vertrek. Ook toen had Naylene gevraagd naar het los van een heks die een vampier zou worden. Nu stelde ze de vraag opnieuw, maar met een andere insteek.
‘Ik weet niet wat er zou gebeuren,’ antwoordde hij eerlijk. Hij had wel een vermoeden, namelijk dat er hetzelfde zou gebeuren als met andere heksen. Ze zou het kleine beetje magie verliezen wat ze nu bezat.
Voorzichtig nam hij haar hand vast. ‘Ik heb je al verteld hoe waardevol je leven is. Om wat voor reden dan ook, dit leven zou je niet moeten willen.’
18
Posts: 17081
Datum: 24-04-2022 17:38
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De afgelopen dagen was het vaker door Naylene haar hoofd gegaan. Haar gesprek met Niklaus was daarbij in haar hoofd blijven hangen. Wat als ze geen heks was, maar ook geen mens. Als ze iets was wat er tussenin hing. Dan zou haar lichaam niet hetzelfde reageren als ze dood zou gaan met vampierbloed in haar lichaam. 
Tijdens het oefenen met de magie, had het Naylene verbaasd hoeveel magie er door het lichaam van de vampiers naast haar heen was gegaan. Op een gegeven moment had ze zich afgevraagd hoe het was geweest als die magie door haar eigen aderen heen zou lopen. Ergens had ze de hoop dat Finn er achter was gekomen dat er heksen zoals zij waren geweest, die er voor hadden gekozen om een vampier te worden, waaruit was gebleken dat ze uit hun eigen magie konden putten. Nu was dat alleen maar gissen. 
“Naylene.” 
Naylene had niet gereageerd op de woorden van Finn, waardoor hij waarschijnlijk wilde weten of ze de woorden wel in zich op had genomen. 
“Ik voel me zo incompleet.” Fluisterde Naylene. 
“Naylene…” 
Naylene schudde haar hoofd. “Laat het me uitleggen, alsjeblieft.” 
Finn zweeg, hij bleef haar echter wel aankijken, haar handen lagen nog steeds in de zijne. 
“Er is altijd iets geweest waardoor ik me anders heb gevoeld dan iedereen om me heen. Toen ik er achter kwam wat dat precies was, dacht ik dat ik hetgeen had gevonden. Dat ik de juiste mensen had gevonden.” De heksen hadden haar niet eens willen helpen. Ze hadden haar nog liever genegeerd dan haar bestaan te erkennen. 
“Al snel kwam ik er achter dat ik daar ook niet in paste. En ik dacht dat ik op die manier zou gaan sterven. Totdat Linn me kwam redden.” Naylene kon nog steeds niet geloven dat Linn dat voor haar had gedaan. Natuurlijk had ze er zelf ook iets aan gehad, maar ze had vast op een andere manier aan een heks kunnen komen. 
“Linn, jij, Kol, jullie zorgen er voor dat ik me gewaardeerd voel.” Dat was het wel echt. Er werd naar haar geluisterd. Kol kon haar uitdagen, maar dat had ze nodig om uit haar comfortzone te komen. Dat terwijl Finn zijn best deed om haar zoveel mogelijk te helpen. 
“Maar op de momenten dat ik de magie door mijn lichaam voel gaan. Als ik daar mee aan het werk kan. Het voelt alsof ik dan compleet ben.” Verzuchtte Naylene. 
Ze kon het niet op een andere manier beschrijven. Haar lichaam dat zich voelde met magie, het was bijzonder. 
“Niklaus sprak me vorige week aan. Hij vertelde me iets, wat is blijven hangen. Wat nou als ik niet enkel een heks ben, maar ook een gewoon mens?” Dat ze daarom niet haar magie had, omdat ze te menselijk was om haar gehele magie ter beschikking te hebben. 
“En omdat ik dus voor dat deel mens ben, wat als ik een vampier wordt. Misschien kan ik dan eindelijk uit mijzelf bij mijn magie. Misschien ben ik dan compleet.” 
“Niklaus heeft hier met je over gepraat?” 
Naylene knikte, ondanks dat ze zich er ongemakkelijk bij had gevoeld, waren zijn woorden wel blijven hangen. Ze wist niet of hij er ook over na had gedacht wat er zou gebeuren als ze vampier werd. Bij haar was dat echter wel blijven hangen. 
“En hij heeft je voorgesteld om een vampier te worden?” 
“Niet echt.” Fluisterde Naylene. 
“Het is een redenatie die ik zelf heb gemaakt. Het is een theorie, ik dacht dat het wellicht aan zou sluiten met hetgeen wat jij eventueel had ontdekt.” Naylene kon hem niet kwalijk nemen dat hij zonder al te veel informatie terug was gekomen. Er was gewoon niets. Dan moesten ze het maar doen met hetgeen wat ze wel wisten en haar logische verstand. 
Finn liet haar handen los, maar nam haar gezicht in zijn hand. Ergens voelde het voor Naylene geruststellend. 
“Je verdient het om je compleet te voelen. Ik weet echter niet of dit de juiste oplossing is. Ondanks dat de heksen er echt weinig over konden vertellen, waren ze allen duidelijk. Magie heeft een limiet. Het kan je lichaam leeg trekken. Zelfs al loopt het zoals jij zegt, zou dat misschien betekenen dat je lichaam het niet meer trekt.” 
Naylene wist dat Finn een punt had. Ze wist niet wat er ging gebeuren. 
“Het is een gedachten, voor nu nog geen overweging.” 
“Het is het voor nu waar ik bang voor ben.” Finn liet haar los en liep naar de rand van de vuurtoren, zodat hij naar buiten kon kijken.
“Je blijft telkens benoemen dat ik een leven zoals het jouwe niet zou behoren te willen.” Vertelde Naylene, ze liep naar hem toe en ging naast hem staan.
“Ik snap dat er veel bij komt kijken. Maar ik zie ook aan jou dat het niet alleen maar negatief hoeft te zijn. In mijn ogen is het meer wat je er zelf van maakt.” Fluisterde ze. Naylene wist dat Linn haar bloeddorst niet altijd onder controle had. Dat was iets waar ze mee kon oefenen. 
“Misschien, uiteindelijk. Maar in het begin doet het iets met je lichaam waar niets of niemand tegen op kan. Bloed is de enige gedachten die door je hoofd heen zal gaan .En ondanks dat je misschien probeert om voorzichtig te doen, is het niet te voorkomen dat het op een moment mis gaat. Het idee dat je moet leven met een moord op je naam doet veel met iemand. Dat is niet iets wat iemand door zou moeten maken. Jij zeker niet.” 
Naylene knikte begrijpelijk. Ze kon zich niet eens indenken hoe het moest zijn om ineens alleen dat soort dingen door haar hoofd te hebben.
“Daarbij weet ik niet of jouw theorie op gaat. Wat nou als het zoveel magie is, dat je lichaam het niet trekt. Dat is ook een mogelijkheid.” 
Naylene kon wel merken dat Finn echt niet wilde dat ze überhaupt nadacht over de mogelijkheid. Dat was iets wat ze niet uit kon schakelen. Uiteindelijk had Linn haar magie nodig en ze wilde zo krachtig mogelijk zijn om dat moment aan te kunnen. 
“Ik denk dat ik met Niklaus moet gaan praten.” Mompelde Finn vervolgens. “Ik weet niet wat hij van plan is, maar het staat me niet aan. Het is altijd iets met hem.” 
“Wellicht bedoelde hij het goed, maar bracht hij het gewoon verkeerd.” 
“Niklaus denkt alleen aan zichzelf.” Wuifde Finn haar woorden weg.
Naylene zuchtte zachtjes en legde haar hand op zijn arm. 
“Je hoeft je geen zorgen over mij te maken. Het is echt niet alsof ik iets raars ga doen. Ik wil het gewoon weten, mijzelf beter leren begrijpen.” 
“Ik weet het. Je bent nieuwgierig en dat is ook toegestaan.”
Finn liep in de richting van de trap. “Laten we terug gaan naar het huis.” 
Naylene knikte, toch kon ze er niets aan doen, het voelde alsof ze iets verkeerds had gedaan of gezegd.  
22
Posts: 4865
Datum: 27-04-2022 11:32
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nadat Finn en Naylene waren vertrokken, had Niklaus aangekondigd dat hij klaar was met schilderen voor de dag. Ondanks dat Linn in haar eentje door had kunnen gaan, had ze besloten het er bij te laten en aan Elijah te vragen of hij haar wilde vergezellen naar de markt. Het weer was er misschien niet naar, maar ze had hem geen één keer horen klagen terwijl ze zich samen hadden verscholen onder de paraplu.
Omdat ze vrij laat op de dag waren vertrokken naar de markt, hadden ze niet ontzettend veel tijd gehad. Toch had Linn genoten van alle kraampjes en was ze blij geweest om, al was het maar voor even, verlost te zijn van Kol zijn opmerkingen over de ochtend waarop hij hen samen aan had getroffen.
Linn was met een hoop teruggekeerd, waaronder een nieuwe set garen en naalden die ze onderaan haar mand had verstopt zodat Elijah ze niet zou zien. Ze wilde hem bedanken voor hetgeen wat hij voor haar en Naylene had gedaan en ondanks dat ze hem niet ontzettend veel kon geven, wilde ze dat wel proberen.
Ze had zich teruggetrokken in de vertrekken die ze met Naylene deelde en werkte geconcentreerd aan haar borduurwerk. Het was iets wat Rebekah haar oorspronkelijk had geleerd en het had haar zeker geholpen om de dagen sneller te laten passeren.
De voetstappen van Naylene verraadden haar al lang voordat ze de kamer betrad, maar Linn wachtte geduldig totdat Naylene daadwerkelijk de deur opende.
‘Je bent weer terug!’ Voorzichtig zette Linn haar naald vast in haar borduurwerk, zodat ze haar voortgang niet kwijt zou raken. Ze plaatste het naast zich neer en kwam overeind om Naylene te begroeten. Ze liep naar de mand van de markt en haalde er verschillende linten uit, die ze omhoog hield om aan Naylene te laten zien.
‘Elijah en ik zijn naar de markt gegaan. Ik heb een paar linten voor je meegenomen. Dan kun je je haren vastbinden als je aan het lezen bent.’ Linn had gezien hoe Naylene haar haren steeds uit haar gezicht had geveegd en dit leek haar de meest gemakkelijke oplossing.
Naylene ontdeed zichzelf van haar mantel en bekeek de verschillende linten die Linn voor haar mee had genomen. Kort gleden haar vingers er langs. Ondertussen hield Linn haar in de gaten. Ondanks dat ze Naylene op het hart had gedrukt dat ze zelf mocht beslissen of ze Finn zijn bevindingen met haar wilde delen, was ze wel nieuwsgierig. Naylene leek ingetogen, maar Linn wist niet of dat goed of slecht was.
‘Dat is ontzettend bedachtzaam van je, Linn. Dankjewel.’
‘Ik heb nog iets anders!’ Linn overhandigde Naylene de linten en draaide zich weer om naar haar mand, zodat ze een bewerkte, houten doos eruit kon halen. Ze haalde de deksel er van af en liet trots de inhoud aan Naylene zien. 
In de doos bevonden zich zowel witte als zwarte schaakstukken, allemaal handgemaakt. Toen Linn erop was gestuit, had Elijah verteld over zijn afspraak met Naylene en dat hij haar graag een keer het spel wilde leren. Ook vermoedde hij dat Naylene er erg bekwaam in zou zijn, en dus zou ze haar eigen schaakstukken nodig hebben.
‘Schaakstukken?’
‘Elijah stond er op,’ vertelde Linn. ‘Hij wilde ze betalen, maar ik vertelde hem dat ik dat zelf zou doen.’ Ze keek over haar schouder en luisterde naar de geluiden in het huis, maar concludeerde al snel dat hij niet in de buurt was. ‘Ik heb er niet voor betaald, maar dat is ons geheim.’
‘Ik zal niets zeggen.’ Naylene lachte, maar het was voor Linn duidelijk dat ze ergens anders zat met haar gedachten. Ongetwijfeld bij het gesprek met Finn. 
Linn legde de deksel weer op het doosje en zette het op een tafel, waarna ze Naylene haar handen vastnam. ‘Wil je er over praten? Of ben je liever alleen? Want dan zal ik kijken of iemand anders misschien gezelschap wil.’
Naylene knikte. ‘Ik heb je beloofd om je er over te vertellen.’
‘Dat betekent niet dat het meteen moet.’ Wat Finn ook had ontdekt, en wat Naylene nu ook wist, het was aan haar om dat te delen. Als ze er nu liever voor zou kiezen om het voor haarzelf te houden, dan zou Linn dat accepteren.
Naylene schudde haar hoofd. ‘Ik wil er graag over praten.’
Linn knikte en nam Naylene mee naar haar bed, zodat ze daar samen op konden zitten. Ondanks dat ze erg benieuwd was, was ze ook bang. Bang dat Finn meer heksen had gevonden zoals Naylene en dat ze misschien wel naar hen toe zou willen. Natuurlijk zou ze dat toelaten, maar het zou jammer zijn als ze afscheid zou moeten maken van de eerste vriendin die ze in jaren had gemaakt.
Het bleef een tijdje stil. Naylene begon niet meteen met haar verhaal, wat Linn deed vermoeden dat Finn geen grootste ontdekkingen had gedaan. Misschien was het zelfs wel tegengevallen. Het was een optie waar Linn rekening mee had gehouden, maar ze had gehoopt dat het niet zo zou zijn. Ze gunde Naylene namelijk meer informatie over wat ze was, hoe haar magie werkte.
‘Finn is afgereisd naar een oude coven, in de hoop dat zij misschien meer wisten,’ begon Naylene, terwijl ze in Linn haar hand kneep. ‘Maar zelfs zij hadden geen verklaring. Niet echt. Ze hebben hun eigen theorieën, maar het komt er op neer dat er niemand is zoals ik.’
Linn zuchtte en legde haar andere hand ook op die van Naylene. ‘Het spijt me om dat te horen, Nay. Ik had anders gehoopt.’
18
Posts: 17081
Datum: 27-04-2022 15:11
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Enkele dagen geleden had Linn haar volledig in vertrouwen genomen. Naylene wilde op het moment hetzelfde doen. Op de laatste plaats om Linn aan te geven waar ze rekening mee moesten houden als ze op zoek zouden gaan naar de wraak die ze verdiende. Inmiddels waren de twee zo goed bevriend geraakt. Naylene wilde dit gewoonweg delen. In de hoop dat haar pijn enigszins werd verlicht door er over te praten. 
“Wie is thuis?” vroeg Naylene voorzichtig. Wat ze net had verteld was nog maar het topje. Ze had er zo haar eigen gedachten bij en ze had geen behoefte dat de hele familie die te horen kreeg.
“Elijah.” De manier waarop ze zijn naam zei was anders dan bij anderen, dat had Naylene al wel gemerkt.
“Wellicht dat Kol er ook is. Rebekah en Niklaus zijn vlak voor jullie terugkomst vertrokken.” 
Opgelucht liet Naylene zich iets achterover zakken op het bed. Haar vingers verwikkelden zich in de lakens met een behoorlijke kracht. Ze wilde iets kwijt, maar ze wist niet hoe ze er over moest beginnen. 
“Als je ergens anders wilt praten, waar ze ons niet horen.” Linn gokte perfect dat het daar over was gegaan.
Naylene schudde met haar hoofd. Op het moment vertrouwde ze Elijah genoeg om te weten dat hij haar woorden niet tegen haar zou gebruiken. Kol zag ze, net zoals Finn, als één van haar vrienden. De laatste wist voor een deel al hoe aangedaan ze was door dit alles.
“Het doet pijn.” Gaf Naylene toe, haar stem enkel een fluistering. 
Linn legde haar armen om Naylene heen, waardoor ze zich een klein beetje terug trok. 
“Linn, ik wil je geen pijn doen.” Waarschuwde ze haar vriendin. 
“Mijn emoties zijn een wirwar en ik weet niet of ik de magie onder controle heb en ik wil niet per ongeluk iets van je afpakken.” Naylene wilde nog uitleggen dat Finn had verteld dat het misschien ook nog eens gevaarlijk kon zijn voor haar, maar ze bedacht zich dat het niet uit maakte. Ze wilde Linn geen pijn doen, dat was het voornaamste. 
“Ik weet zeker dat je mij geen pijn gaat doen.” Leek Linn zeker te zijn van haar zaak. Iets wat ze helemaal niet kon doen in Naylene haar ogen. Ze wist net zo goed dat er een behoorlijke kans was dat Naylene daadwerkelijk iets van haar magie af zou nemen. Daarbij wist Naylene nu zeker dat Elijah ieder woord van hun gesprek zou volgen en de kamer binnen kwam stormen om Linn te helpen, mocht er daadwerkelijk iets gebeurde. 
“Vertel me wat er door je heen gaat, dat vind ik veel belangrijker.” 
Linn haar vingers streken zachtjes langs haar schouder. Finn haar enigszins kunnen troosten. De troost van Linn voelde heel anders. 
Het was alsof er een muur binnenin Naylene aan het afbrokkelen was en dat haar gevoel steeds meer op de voorgrond kwam te treden. Het was te vergelijken met de golven die ze vanuit de vuurtoren had gezien. Met volle kracht kwamen ze binnen. Tranen waren dan ook niet meer in te houden. 
“Ik weet dat ik er zonder verwachting in had moeten gaan.” Fluisterde Naylene. Daar had ze nog met Finn over gesproken toen hij weg ging. Dat er geen zekerheid was dat hij met informatie terug was gekomen. Toch had ze niet verwacht dat ze zo anders was dat zelfs de oudste covens geen informatie hadden over haar soort. 
“Ik snap dat het als een klap komt dat er helemaal geen informatie is, het is logisch dat je een beetje hoop was om er in ieder geval verder in te komen.” 
Naylene knikte, dat was het ook wel. Diep van binnen had ze de hoop gehad dat ze een klein stukje informatie had gekregen. Nu was het allemaal maar raden. Niemand wist het zeker. De heksen leken er echter behoorlijk zeker van te zijn dat ze een gevaar kon vormen voor haarzelf. Dat terwijl Naylene het ook nog eens zag dat ze een gevaar was voor iemand zoals Linn. 
“Het doet zo’n pijn Linn.” Naylene liet zichzelf tegen Linn aanzakken, al probeerde ze nog wel een beetje op te letten. 
“Ik had nooit gedacht dat ik me zo kon voelen.” Snikte ze zachtjes. Naylene wist niet eens hoe ze moest beginnen met dit alles uit te leggen. 
“Ik denk dat ik het wel een beetje snap, maar ik zou me nooit volledige in je kunnen verplaatsen.” Naylene bedacht zich dat Linn zich in het begin als vampier zich ook behoorlijk verdwaald had moeten voelen. 
Naylene snikte zachtjes. De gevoelens door haar lichaam gingen allemaal door elkaar, maar ze deed haar best om niet ongecontroleerd iets van Linn haar magie af te nemen. Wat het allemaal moeilijker maakte.
“Ik heb mij jaren lang afgevraagd waarom ik anders was.” Er was een lange tijd geweest dat Naylene niet echt naar haarzelf op zoek had durven te gaan. De eerste keer dat ze magie had kunnen gebruiken was beangstigend geweest. Op dat moment had ze gezworen het nooit meer op te zoeken. Natuurlijk was haar leven anders gelopen. 
“De heksen die mij niet wilden helpen. Het geheim houden voor mijn ouders. Ik vond het moeilijk om zelf te accepteren wat ik was. De brandstapel, op een gegeven moment dacht ik zelfs dat ik het had verdient?”
“Naylene.” Fluisterde Linn, waardoor Naylene alleen nog maar beter tegen Linn aan kroop.
“Ik weet wel dat het niet zo is. En ik ben je zo dankbaar voor wat je hebt gedaan.” Zonder Linn had ze hier nooit gezeten.
“De afgelopen weken. Het oefenen met de magie, het gaf me de hoop dat ik eindelijk had gevonden wie ik was.” Naylene kon niet beschrijven hoe het was als ze magie kon gebruiken. Het voelde geweldig. Nu had ze echter van Finn gehoord dat het net zo goed haar dood kon worden. Dat terwijl ze ook al bang moest zijn dat ze er anderen er niet mee doodde.
“Voor kleine momentjes voelde ik me meer compleet.” 
Naylene keek op naar Linn en zuchtte. 
“Wat nou als het zo blijft. Incompleet. Ik weet niet of ik op deze manier kan leven.” Niet terwijl ze al had geproefd van hetgeen wat ze zo graag wilde helpen. Ze kon haar theorie proberen en een vampier worden, maar wat nou als ze net zoals een gewone heks daarin was. Dan was ze haar magie ook kwijt en zou ze zich nog steeds niet compleet voelen.  
22
Posts: 4865
Datum: 30-04-2022 11:35
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Zelfs al zou Naylene haar magie het leven uit haar trekken, dan nog zou het haar niet zoveel pijn doen als dit. Ze had het verdriet bij Naylene al eerder gezien, toen ze afscheid had moeten nemen van haar broer, maar deze pijn zat nog zoveel dieper. De angst om anders te zijn, incompleet. Naylene was zo dichtbij iets geweest en het had haar gelukkig gemaakt, dat had Linn met haar eigen ogen kunnen zien. Wat ze echter niet begreep, was waarom het nu zou moeten eindigen.
Natuurlijk zou het gemakkelijker zijn als Finn alle antwoorden voor haar had gevonden en het was verschrikkelijk om te horen dat er niemand was die hetzelfde meemaakte, maar dat betekende niet dat het daarmee ook verdwenen was. Naylene had nog steeds haar bijzondere eigenschap en in de afgelopen tijd had het juist geleken alsof ze er, voor het eerst in haar leven, echt van had genoten.
‘Je hoeft niet zo te leven als je dat niet wil.’ Waarschijnlijk klonk dat veel te gemakkelijker vanuit de mond van een vampier, maar dat was niet waar Linn op doelde. Zelfs nog voordat ze een vampier was geworden, had ze geprobeerd haar leven in eigen handen te nemen. En Naylene kon dat ook doen.
‘Als er één ding is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is dat je elke dag keuzes maakt. En dat er altijd een keuze is. Ook voor jou,’ verzekerde ze Naylene. Het was misschien niet de meest voor de hand liggende keuze, of degene die ze voor ogen had gehad, maar een keuze desalniettemin. Ze hoefde niet op te geven als zij dat niet wilde.
‘Je leek zo gelukkig toen je oefenede met de magie,’ fluisterde Linn, terwijl ze over Naylene haar rug bleef strijken met haar hand. ‘Dat hoeft toch niet te stoppen? Ik begrijp dat dit een tegenslag is, maar je zou niet moeten stoppen met iets wat je zo vervult met geluk.’
Naylene schudde snikkend haar hoofd. ‘Finn… Finn zei dat de heksen hem hadden gewaarschuwd. Dat het – dat het gevaarlijk is.’
Ondanks dat Linn wist dat het niet Finn zijn schuld was, voelde ze de boosheid in haar naar boven komen. Door zijn boodschap had haar vriendin nu pijn en het liefst wilde ze op hem af stormen om hem te vertellen dat hij alles beter voor zichzelf had kunnen houden, maar dat zou oneerlijk zijn. Hij had, net zoals zij, alleen maar willen helpen. Het waren de heksen die daadwerkelijk haar woede verdienden.
‘Ik heb je zien oefenen.’ Voorzichtig streek Linn een paar haren uit Naylene haar gezicht. ‘Niks daar aan was gevaarlijk. Het leek alsof je precies wist waar je mee bezig was.’
Iets wat ze aan Kol had te danken. Hij had, ondanks zijn streken, echt zijn best gedaan om Naylene meer te vertellen over magie en haar te helpen met de spreuken die hij had gevonden. Geen moment had hij haar in gevaar gebracht, en ook andersom niet. Daarom kon Linn zich ook niet indenken dat Naylene haar magie iets was wat ze niet zou mogen gebruiken.
‘Maar het kan teveel worden,’ wierp Naylene huilend tegen en ze haalde haar neus op, waarna ze met haar hand langs haar gezicht ging om alle viezigheid weg te vegen. ‘Ik kan de controle verliezen.’
Linn zuchtte en trok Naylene weer tegen zich aan. Ze kon moeilijk in discussie gaan als het ging over het behouden van controle. Ondanks dat het haar rondom Naylene goed lukte om haar bloeddorst weg te drukken, waren er veel meer momenten waarop dat niet ging. En als ze eenmaal de controle verloor, dan wist ze dat het ook echt gedaan was.
‘Mensen zullen altijd bang zijn voor hetgeen wat ze niet kennen.’ Linn liet haar hoofd tegen dat van Naylene aanzakken en streek door haar rode haren. ‘Ik neem aan dat dat met heksen niet anders is. Ze zijn bang omdat ze het niet kennen, omdat ze jou niet kennen. Maar als ze dat wel zouden doen…’ 
Kort hield ze haar lippen op elkaar, denkend over welke woorden ze het beste kon gebruiken.
‘Als ze je zouden kennen, zouden ze zien dat jouw magie jouw kracht is.’ En misschien maakte haar dat wel gevaarlijk, maar het maakte haar ook sterk. En dat was de reden dat ze Naylene aan haar zijde wilde hebben. Omdat ze nog nooit iemand had ontmoet zoals haar.
‘Zo simpel is het niet.’
‘Misschien niet,’ verzuchtte Linn. Ze had ook geen benul van hoe het daadwerkelijk was voor Naylene. Ze kon tot op een zekere hoogte begrijpen hoe het was om zich anders te voelen, alleen. Maar ze had vrede met wie ze nu was, mede dankzij degenen in dit huis. Naylene had dat niet. Voor haar voelde het alsof er een belangrijk onderdeel miste. Een onderdeel wat ze bijna vast had kunnen houden, maar nu toch weer door haar vingers voelde glijden. 
‘Maar weet dat ik bij je blijf. Magie of niet.’
18
Posts: 17081
Datum: 30-04-2022 15:45
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
“Je hebt de magie nodig om-…” Naylene snikte. “Om wraak te nemen.”. Ze wilde er niet te veel woorden aan vuil maken, maar dacht er op het moment ook even niet meer over na dat ze niet de enige in dit huis waren die het hoorden. 
Linn streek wat haar van Naylene uit haar gezicht, waardoor ze elkaar even aankijken. De aanrakingen van Linn voelden troostend. Zo had Naylene zich enkel ooit bij Chris gevoeld. Haar leven was nu zo anders. Iets wat ze niet met hem kon delen. Met Linn kon ze dat wel en daar was ze haar dankbaar voor.
“Dat waren mijn motieven om je te redden. Daar gaat het al lang niet meer over en ik hoop dat je dat zelf ook door hebt.” 
Naylene snapte wel waar Linn het over had. Ondertussen waren de twee hele goede vrienden geworden. Ze had haar leven achter gelaten om bij Linn te zijn. Een vriendschap die ze nooit had verwacht, maar het was echt snel gegaan. 
“Je bent mijn vriendin geworden en ik geef veel meer om je dan alleen de magie die je kan gebruiken. We kunnen een andere manier vinden, maar dat is niet iets wat er nu toe doet.” Linn haar woorden waren heel duidelijk. Alsof ze ook echt wilde zeggen dat het onderwerp daar mee af was gedaan. Naylene was meer dan haar magie voor haar. Toch voelde het voor Naylene zo anders .Haar magie, of juist het gebrek er aan, was wie ze was. 
“Maar ik wil je helpen.” 
“Dat is niet iets waar je je nu zorgen over hoeft te maken.” 
Naylene wist niet of ze het weg kon drukken. Het was niet dat ze zich verplicht voelde om Linn te hebben, helemaal niet. Ze gunde Linn het om het hoofdstuk af te sluiten. Want ondanks dat ze door was gegaan met het verhaal, viel het boek telkens op dezelfde pagina’s open. Die moesten er uit worden gescheurd. Ze ging daar hoe dan ook bij helpen. 
“Luister Nay.” Voor de tweede keer gebruikte Linn de bijnaam. Iets wat geruststellend aanvoelde. 
“Ik geef om je en ik weet dat jij om mij geeft, anders had je dit niet zo graag gewild, mij helpen.” Naylene haalde haar neus op, er kwam echter ook een snik over haar lippen heen. Ze kon de tranen nog steeds niet goed onder controle houden. Ze knikte echter ook voorzichtig.
“Dat betekent echter ook dat ik jou wil helpen, overal waar ik maar kan.” 
“Ik weet niet…” 
“Of ik je hier mee kan helpen?” Maakte Linn haar zin af, zodat Naylene niet nog door haar tranen heen hoefde te praten. Ze hoefde enkel te knikken.
“Natuurlijk. Ik beloof je dat ik er alles aan zou doen om er voor te zorgen om je meer en meer compleet te laten voelen. Wat ik ook kan doen. Ik kan niet beloven dat we het morgen vinden, maar samen vinden we wel een manier.” Naylene wist zeker dat ze die manier niet meer zouden vinden bij andere covens. De woorden van Linn waren de waarheid geweest, heksen zouden het onbekende vrezen. Dat hadden de heksen bij haar in de stad ook gedaan. Ze zouden haar misschien niet willen helpen. Hier had ze echter wel mensen die haar wel wilden helpen.
“Ik ben je zo dankbaar.” Fluisterde Naylene. Niet alleen voor de manier waarop ze nu sprak. Maar ook dat ze haar hier mee naar toe had genomen. Ondanks dat de woorden van Finn haar pijn hadden gedaan, wist ze dat hij om haar gaf. Hij wilde ook het beste voor haar. Om zoiets van meerdere kanten te voelen vond ze bijzonder. 
“En ik ben dankbaar dat ik jou heb leren kennen. Je bent een bijzonder jonge vrouw Naylene. De kracht die je in je hebt zorgt er voor dat alles goed zal komen.” Die woorden lieten Naylene nu alleen nog meer snikken. 
“Ik ook.” Naylene nam Linn goed vast en legde haar hoofd op haar schouder, waar ze even helemaal in haar omhelzing terug kroop. Ze was er nog lang niet, ze voelde zich nog vreselijk, maar de aanwezigheid van Linn hielp zeker.
Naylene kwam overeind en streek een paar van haar tranen weg. 
“Kom eens hier.” Linn pakte één van de linten die ze voor Naylene mee had genomen. Ze kroop achter haar op het bed en maakte haar vast.
“Dat voelt vast comfortabeler.” 
Naylene knikte. 
“Kan je ook iets aan de jurken doen?” Ondanks dat ze er een grapje van maakte, om het moment even iets op te breken, was het wel iets waar Naylene soms van droomde. Dat ze makkelijke, comfortabel kleding kon dragen. 
Linn kroop weer naast Naylene op het bed. “Wil je nog even verder praten?” 
“Ik wil wel iets vertellen waar ik het met Finn ook over heb gehad. Een gedachte gaf.” Fluisterde Naylene. Ze wist niet of ze er echt iets aan had. Of het werkte. Ze wist niet eens of ze het wel wilde. Toch vond ze dat Linn het net zo erg verdiende dat het wel door haar hoofd heen ging, dan dat ze het met Finn had willen delen. 
“Natuurlijk.” Fluisterde. 
“Het is maar een gedachte. Finn weet niet of het werkt.” Naylene wist zeker dat hij vooral het vampier gedeelte was gestruikeld. Ze kon zich indenken dat het in het begin vreselijk was om te leven met de bloeddorst. Voor Finn was het zo lang geleden. Voor Linn was het minder lang geleden en wellicht was haar mening erin wel anders. 
“En het is niet dat ik het meteen wel doen. Het is echt een gedachte.” 
Naylene veegde nog wat van de tranen weg en keek opzij naar Linn, benieuwd naar haar reactie.
“Ik dacht misschien, misschien.” Ze haalde even adem. “Ik kan magie van een vampier afnemen, maar wat nou als ik zelf een vampier zal zijn? Aangezien ik niet volledig heks ben, verlies ik mijn krachten dan niet en kan ik magie uit mijzelf putten.” 
22
Posts: 4865
Datum: 30-04-2022 19:13
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het was een gedachte die Linn niet aan had zien komen, maar tegelijkertijd vond ze het ontzettend vanzelfsprekend dat Naylene er over na had gedacht. Ze was in staat om magie af te nemen van andere vampiers, dus waarom niet bij haarzelf als ze er voor zou kiezen om die transitie te maken? Er was geen garantie, maar de manier waarop Naylene haar gedachte met haar deelde, klonk het aannemelijk. En het idee dat Naylene voor een langere tijd aan haar zijde zou staan, voelde prettig. Maar dat was een egoïstische gedachte.
‘Wil je mijn gedachte erover horen?’ vroeg Linn voorzichtig. Ze wilde niet ongevraagd haar mening geven. Ze kon Naylene een hoop vertellen over het vampierzijn, maar de waarheid was dat niemand wist of het zo zou gaan als dat Naylene had bedacht. Ze hadden geen referentiekader. Er was nog nooit iemand geweest als haar, en al helemaal niet iemand die deels heks en deels vampier was. Daar kon ze niet veel over zeggen, al moest ze toegeven dat het wel aannemelijk klonk. Maar Linn had ook het gevoel dat Naylene alles aannemelijk kon laten klinken.
Naylene knikte.
‘Zoals je het beschrijft, lijkt het me dat het kan werken,’ antwoordde Linn eerlijk. ‘Maar dat is een gok. Het zou ook kunnen dat je het kleine beetje magie kwijtraakt. En dan zou je slechts een vampier zijn.’
Ze bestudeerde Naylene. Ondanks dat de tranen weg waren, stonden haar ogen nog glazig en hingen haar schouders iets naar beneden. Linn zag achter ook de bedachtzame blik die ze bijna standaard bij zich droeg.
‘Hoe zou je dat vinden? Vampier zijn?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Het was niet iets waar ze als mens zelf over na had gedacht, totaal niet. Misschien dat als Rhett haar gedachten niet zo had gemanipuleerd, ze dat wel had gedaan. Maar op het moment dat ze had moeten kiezen tussen een leven als vampier, of doodgaan, had ze wel geweten wat ze had gewild: leven.
Naylene trok haar knieën op en traceerde het patroon in de stof van haar rok met haar vingers. ‘Ik zou het wel willen,’ gaf ze toe. ‘Maar als ik mijn magie zou verliezen, vrees ik dat ik me nog steeds incompleet zal voelen.’
Het was zo overduidelijk dat Naylene magie hoorde te beoefenen. Dat dat was wat ze hoorde te doen. Dat het haar werd ontzegd, voelde verkeerd. Het liefst zou Linn haar toegang geven tot alle magie, maar dat was onmogelijk.
‘Ik zou echt willen dat we met volle zekerheid wisten hoe je je magie op een goede, veilige manier kan beoefenen. Misschien kunnen we dat op een dag.’ Het was maar een wens die ze uitsprak, een hoop voor de toekomst. Uiteindelijk zouden ze nooit die zekerheid hebben, tenzij ze nog iemand als Naylene zouden vinden, maar toch wilde Linn Naylene nog een beetje hoop geven. Iets waar ze voor kon vechten.
‘Het klinkt misschien vreemd,’ begon Linn, terwijl ze haarzelf bekeek in de spiegel van de kaptafel die in de ruimte stond, ‘maar ik ben blij dat ik een vampier ben. Dat ik dit leven heb gekozen. Ik denk dat het me meer heeft gegeven dan dat ik ooit had kunnen krijgen als mens.’
Er waren ook nadelen aan haar leven, natuurlijk waren die er. De eerste paar maanden, haar eerste paar jaar, waren alles behalve prettig geweest. Ze had zich zo laten leiden door al het negatieve in haar leven, tot Elijah tegenover haar had gestaan. Dankzij hem, en zijn familie, had ze haarzelf kunnen vinden. En ze durfde zelfs te denken dat ook Naylene daar een aandeel in had.
‘De dorst is verschrikkelijk, dat zal het altijd zijn. Maar er staat zoveel goeds tegenover. Ik kan mezelf zijn, ik kan de wereld over reizen. En ik voel… Alles. De goede dingen zijn niet simpelweg goed, ze zijn fantastisch. Euforisch, zelfs. Muziek is luider, eten smaakt beter. En als je iemand aanraakt…’ Linn klemde haar lippen op elkaar, zich beseffend dat het mogelijk was dat Elijah haar nu hoorde. Maar ze kon niet ontkennen hoe haar lichaam vlam vatte op de momenten dat hij haar aanraakte, of naar haar keek.
Ondanks de zwaarte van het gesprek keek Naylene haar met een veelbetekenende blik aan en gaf ze Linn een klein duwtje met haar schouder. Ze hield echter wijselijk haar mond, wetende dat er anderen waren die mee konden luisteren.
Linn schudde enkel haar hoofd, zich voornemend dat ze dit gesprek voort zou zetten met Naylene op een moment dat ze echt alleen zouden zijn.
‘Ik denk dat je een goede vampier zou zijn,’ zei Linn, om het gesprek verder voort te zetten. ‘Je bent niet gemaakt voor een burgerlijk mensenleven. Dat is iets wat ik wel met zekerheid kan zeggen.’
18
Posts: 17081
Datum: 01-05-2022 14:25
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De gesprekken met Linn en Finn waren de komende dagen door Naylene haar hoofd blijven spoken. Van Linn die haar vertelde dat ze niet weg was gelegd voor een burgerlijk mensenleven, tot aan Finn die haar vertelde dat het haar te veel kon worden. Normaal gesproken kon Naylene zich wel een weg redeneren uit dit soort situaties. Er waren antwoorden te vinden. Nu had ze dat echter niet. 
Hoewel de woorden van Linn door haar hoofd waren blijven spoken, ze zou een goede vampier zijn. Was Naylene vooral bang voor hetgeen wat er bij kijken kwam. Niet eens de dorst. Vooral het klein beetje magie dat ze bezat, ook kwijt zou raken. 
De dagen waren stormachtig geweest. Voor Naylene geen weer om naar buiten gegaan. De familie had het op sommige momenten echter wel moeten doen om zich te voeden. Elijah had het echt zich op hem genomen om Naylene zoveel mogelijk te vermaken op de momenten dat er haast niemand was geweest.
De schaakzet die Linn voor haar had gekocht had al snel uitgestald op één van de tafels gelegen en Elijah had het op zich genomen om Naylene het spel zo goed mogelijk uit te leggen. Uiteraard had Naylene al een paar van de spellen tussen de broers bekeken waardoor ze wist wat voor zetten er mogelijk waren. Een echt spel had haar echter helemaal mee gesleept in het wereld, waardoor ze het spel echt was gaan waarderen. 
Nu de eerste droge dag in weken zich voor deed had Naylene echter ook de behoefte gehad om naar buiten te gaan. Linn had er voor gezorgd dat ze zo warm mogelijk aangekleed was. Eén van de linten die ze voornamelijk mee had genomen voor het lezen, had Naylene weer in haar haar geknoopt. Het vrije gevoel dat het haar uit haar gezicht gaf, was misschien iets kleins, maar Naylene was het gaan waarderen. 
Natuurlijk was het Kol geweest die zijn kans had gezien om samen met Naylene naar buiten te gaan en haar voor te stellen om met haar magie te oefenen. Hoe graag ze ook had willen zeggen dat ze het niet wilde, was het niet hetgeen wat haar hart zei. Ondanks dat Finn haar nog een blik had toe geworpen had ze dan ook met Kol ingestemd. Nu ze eenmaal met haar magie had gewerkt, voelde het alsof de leegte groter werd naarmate de dagen zonde voorbij gingen. Naylene wist ook maar dat ze zich dat goed kon verbeelden. 
Ondanks dat Finn er misschien tegen was geweest, had Naylene wel gevraagd of hij in de buurt wilde zijn om te kijken. Ze was trots op wat ze had geleerd en dat wilde ze met hem delen. Ergens had ze de hoop dat hij in zou zien dat het juist iets goeds was dat ze kon oefenen met haar magie. 
De rest van de familie had zich ook buiten verzameld. Ergens voelde Naylene zich een beetje bezwaard nu ook Klaus en Rebekah nieuwsgierig waren naar haar krachten. Terwijl ze die eerder alleen nog maar met Kol, Linn en Elijah had gedeeld. 
Elijah was diegene die nu tegenover haar stond. Hij had zich opgeofferd waardoor Naylene de spreuken op hem kon gebruiken, terwijl ze de magie van Kol zou gebruiken. Daardoor hoefde ze zich niet te beperken op het amulet wat ze van hem had gekregen. 
“Weet je het zeker Elijah?” Vroeg Naylene. Ze wilde hem geen pijn doen, ondanks dat ze wist dat hij er niet aan dood kon gaan. Ergens wist Naylene echter ook dat wanneer Linn, Elijah in pijn zou zien, ze zelf ook die pijn zou voelen. Zo was het wel tussen hen.
“Ja, geen probleem Naylene.” 
Naylene haalde diep adem. Ze vond het spannend dat er zoveel mensen naar haar keken. Dat gevoel leek echter al snel over te gaan op het moment dat ze de arm van Kol vast had gepakt en ze de magie door haar lichaam voelde stromen. Dat was hetgeen wat ze hoorde te voelen. Elk moment van de dag. Dat wist ze zeker. Magie hoorde bij haar. 
Naar aanleiding van hetgeen wat Kol haar opdroeg, begonnen ze met spreuken die ze al eerder hadden geoefend. Ze kreeg het voor elkaar om Elijah zijn been te breken. Die nog zijn best deed om overeind te blijven staan.
“Breek zijn andere been ook. Moedigde Kol haar aan.” 
Naylene twijfelde even, maar toen ze merkte dat Elijah al snel herstelde sprak ze de spreuk nogmaals uit. Ze wist immers dat dit een werkelijk situatie moest nabootsen en als ze in een gevecht haar tegenstander de ruimte gaf om te herstellen, dan zou hij haar met gemak aanvallen voordat ze ook maar na kon denken over een andere spreuk. 
“Goed bezig Naylene.” Lachte Kol. 
“Ja goed bezig.” Hoorde ze Klaus ook lachen. Ze hoorde nog wel meer gepraat van verderop maar kon het niet verstaan, ze kon ook niet opmaken wat de rest precies zei.
“Nou, het volgende. Probeer Phasmatos Morsinus Pyrox Allum.” Ondanks dat Naylene wel had geprobeerd om haar Latijn wat bij te schaven door enkele boeken vond ze het nog redelijk mogelijk. Ze had dan ook geen idee wat de spreuk precies zou doen. Ze vertrouwde Kol ondertussen genoeg om te weten dat de spreuk behulpzaam was. Ze wist echter niet of Elijah er ook zo blij mee zou zijn.
“Phasmatos Morsinus..” Naylene keek even opzij naar Kol.
“Pyrox Allum.” Kol grijnsde. “Probeer je op de aderen in zijn hoofd te focussen.” 
“Phasmatos Morsinus Pyrox Allum.” Naylene deed wat er van haar gevraagd en richtte zich op Elijah zijn hoofd. Ondanks dat ze niet precies wist wat de spreuk had gedaan, kon ze uit het niets voor zich zien hoe de bloedvaten in het hoofd van Elijah sprongen. Niet veel later viel de man op de grond en greep hij naar zijn hoofd pijn, alsof hij de meest vreselijke hoofdpijn ooit had. 
“Je kunt proberen of je het voor elkaar krijgt om de rest ook mee te nemen. Probeer je op de rest te richten. Kijk of je een van mijn andere broers of zuster mee kan nemen.” 
“Wat?”
“Kol!” Nu was het Naylene duidelijk dat het Finn was die hem waarschuwde. 
“Probeer het maar, je kan het.” 
Naylene keek naar de rest van de familie, die verderop zat. Dat terwijl ze zich nog steeds richtte op het hoofd van Elijah en de aderen daarin liet spatten. Het waren Klaus en Rebekah op wie ze zich er bij probeerde te richten. Ze hield de arm van Kol steeds steviger vast en sprak de spreuk nogmaals aan. 
Naylene merkte dat het lukte. Ze voelde steeds meer magie door haar aderen stromen en kreeg het voor elkaar om de spreuken uit te spreken. 
Het ene moment voelde ze zich onoverwinnelijk. En het volgende.. 
Het was alsof alles om haar heen weg zakte. Het werd duister voor haar ogen. Haar hele lichaam leek een klap te krijgen. Alsof ze ineens heel ergens anders was. 
22
Posts: 4865
Datum: 07-05-2022 14:12
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
‘Nay!’
Linn schreeuwde de naam van haar beste vriendin zo hard door de tuin dat ze er zelf van schrok. In stilte had ze toegekeken hoe Naylene haar magie had gedemonstreerd. Eerst op Elijah, wat ze al geen prettig aanzicht had gevonden, en daarna op Rebekah en Klaus. Kol had als een trotse docent naast haar gestaan en niets had weggegeven dat er iets niet in orde was geweest. Het ene moment had Naylene haar spreuk door de tuin geklonken. Het andere moment had ze roerloos op de grond gelegen.
Met snelle passen kwam ze bij Naylene aan. Ze knielde bij haar beste vriendin neer, net zoals Kol dat ook al had gedaan. Met trillende handen legde Linn het hoofd van Naylene op haar schoot. 
‘Oh, Naylene,’  fluisterde ze. Dit was waar Finn haar voor had gewaarschuwd. Dit was wat hij had bedoeld toen hij haar had verteld dat de magie teveel voor haar had kunnen worden. En zij had het toegestaan. In plaats van met Finn mee te gaan en te kiezen voor de veilige weg, had ze Naylene aangemoedigd. Ze had haar verteld hoe gelukkig ze had geleken op de momenten dat ze haar magie had gebruikt en dat had nu geleid tot dit.
‘Ze ademt nog,’ fluisterde Kol in een poging haar gerust te stellen. ‘Maar ik denk dat ze buiten bewustzijn is. En er is geen zekerheid dat de magie haar lichaam niet heeft aangetast.’ 
Geschrokken keek ze op naar de jongste Mikaelson broer. Was het mogelijk dat de magie Naylene kon verteren? Dat het nog steeds in haar zat en haar van binnenuit kapot maakte?
‘Wat een heks,’ hoorde ze Rebekah achter zich zeggen. ‘Ze kan niet eens een paar vampiers tegelijk aan.’ 
‘Rebekah!’ Het waren de stemmen van Linn en Elijah die de naam tegelijkertijd uitspraken. Er waren momenten waarop Linn de scherpe tong van haar vriendin kon waarderen, maar dit was er niet één van.
Niklaus, Elijah en Rebekah bleven op afstand. De enige die zich bij het trio op de grond voegde, was Finn. Op het moment dat Linn hem aankeek, zag ze de boosheid in zijn ogen. Hij gaf echt om Naylene. Dat was immers waarom hij haar had gewaarschuwd.
Linn keek naar het stille lichaam van Naylene en ze realiseerde zich iets. ‘Als ik haar mijn bloed geef, dan wordt ze wakker. Toch?’ Ze had het vaak genoeg zelf ervaren. Het bloed van Rhett had haar altijd weer op de been gekregen, zelfs als ze het niet had gewild. Als ze Naylene haar bloed zou geven, zou ze binnen enkele minuten weer overeind zitten.
Ze bracht haar pols al naar haar mond, maar Finn klemde zijn hand stevig om haar arm.
‘Wees niet zo roekeloos, Linn. We weten niet hoe Naylene haar lichaam reageert op het bloed.’
‘Jawel,’ zei Linn, terwijl ze haar arm terugtrok. Vanuit haar ooghoeken zag ze Elijah een stap naar hen toe zetten. ‘Ik heb haar al eens geheeld. Er was niets aan de hand.’ Al was het eigenlijk een leugen. Ze had geen idee hoe Naylene er op had gereageerd, want ze was gevlucht.
‘Maar nu is het anders,’ hield Finn vol. ‘Ze heeft ontzettend veel magie van Kol gebruikt. Dat zit misschien nog wel in haar lichaam. Als we daar vampierbloed aan toevoegen… We weten niet wat er dan zal gebeuren.’ 
Eigenwijs schudde Linn haar hoofd. Ze kon het niet aan om Naylene op deze manier te zien. Ze hoorde er niet zo bij te liggen. Ze moest recht overeind staan, met de trotse blik in haar ogen die Linn van haar gewend was.
Weer bewoog Linn haar pols naar haar mond en ze zette haar tanden in haar eigen huid. Maar voordat ze Naylene haar bloed kon voeren, nam Finn haar hand weer vast. Elijah kwam achter hem staan.
‘Ze kan doodgaan, Linn. En als ze dat doet met jouw bloed in haar lichaam, dan wordt ze een vampier.’ 
‘Maar we moeten iets doen!’ riep Linn gefrustreerd. Ze wilde er nog aan toevoegen dat Naylene het misschien niet zo erg zou vinden om vampier te worden, en dat ze het niet waardeerde dat Finn haar op deze manier aansprak, maar het voelde niet alsof dit het juiste moment daarvoor was.
‘We moeten haar naar binnen brengen,’ zei Kol, die voor het eerst iets zei sinds Naylene naast hem was neergevallen. Behulpzaam schoof hij zijn arm al onder Naylene haar rug. ‘Ik doe het wel.’ 
‘Jij hebt al genoeg gedaan,’ zei Finn, zijn stem vol met rancune. ‘Jij moedigde haar aan om te oefenen, terwijl ik haar nog zo gewaarschuwd had.’ 
Finn schoof zijn armen onder Naylene en nam haar weg bij Kol, waarna hij haar optilde en meenam naar binnen. Elijah stak zijn hand uit om Linn overeind te helpen.
Nu pas voelde Linn de tranen in haar ogen prikken. Snel knipperde ze die weg. Ze was niet van plan om Finn alleen te laten met Finn.
‘Het spijt me, Linn,’ zei Kol zacht. Woorden die niet zo snel uit zijn mond kwamen, dat wist ze. ‘Ik begrijp niet wat er gebeurde. Ze heeft andere spreuken geoefend die veel meer energie vragen. Ik had niet gedacht dat ze… Ik zou haar nooit opzettelijk in gevaar brengen.’ 
Linn schudde haar hoofd en nam Kol zijn hand vast. ‘Het is niet jouw schuld, Kol. Je bent een uitmuntende docent voor haar geweest.’ 
‘Misschien moet je haar de volgende keer iets minder aanmoedigen. Daardoor raakte ze overmoedig,’ zei Niklaus, die zich tot nu toe stil had gehouden. Linn wilde zich omdraaien om hem te vertellen dat niemand om zijn advies had gevraagd, maar Elijah was haar voor.
‘Niklaus, waarom nemen jij en Rebekah Kol niet mee de stad in? Het lijkt me dat hij wel wat afleiding kan gebruiken.’ 
‘Net wanneer het interessant begint te worden?’ vroeg Niklaus op een zielige toon, alsof hij een kind was dat naar zijn kamer werd gestuurd.
Elijah zuchtte en wreef over zijn voorhoofd. In plaats van op zijn broeder te reageren, draaide hij zich naar Linn. Hij legde zijn hand tegen haar rug en gaf haar een zacht zetje in de richting van het huis. ‘Ga naar Naylene. Ik weet zeker dat ze je aanwezigheid zal waarderen. Ik zal je zo volgen.’
18
Posts: 17081
Datum: 07-05-2022 19:22
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De waarschuwingen van Finn waren niet geveinsd. Tijdens zijn zoektocht had het hem ook geraakt dat iedere heks met wie hij had gesproken hem had gewaarschuwd over de krachten van Naylene. Dat ze over haar hadden gesproken alsof ze niet volledig was geweest. Een paar van hen had hij verzekerd dat ze meer was dan wat zij ooit zouden zijn. Dat was wat ze hem had laten zien in de korte tijd dat hij haar had mogen leren kennen.
Zijn familie was echter vanaf het eerste moment al een bedreiging geweest. Finn wist dat ze het niet altijd bewust deden, maar alles in hun aanwezigheid leek te vergaan als zomerbloemen in een winterstorm. Verdorvenheid die optrok vanuit de wortelen van hun bestaan. Hetgeen wat hij al die tijd met lede ogen aan had moeten zien. Een lot wat hij Naylene niet gunde. 
Dat Naylene juist met haar magie had willen oefenen, had Finn dan wel niet aangestaan. Toch was hij net zoals de rest van zijn familie komen kijken. Naylene had gesproken over het feit dat de magie haar compleet maakte, iets wat hij met eigen ogen had willen aanschouwen. Ondanks alles had hij toch een steun voor haar willen zijn. 
Om haar roerloze lichaam in zijn armen te voelen, haar huid bleker te zien dan ooit te voren, voelde pijnlijk. In dit geval had Finn ook liever ongelijk gehad. Dan had hij liever over weken van zijn broers en zus gehoord dat hij zoals gewoonlijk weer alle pret wilde bederven. Terwijl Naylene hem trots had laten zien over welke spreuk ze die dag had gelezen. Nu kon hij al van geluk spreken als hij ooit nog met haar kon praten.
Finn had Naylene op haar bed gelegd, in de hoop dat rust haar lichaam zelf zou herstellen. De waarheid was dat hij ook niet wist of het zou gebeuren. Er was een strijd bezig in het lichaam van Naylene en als de magie het zou winnen, dan zou haar lichaam het opgeven. Ondanks haar vraag van dagen geleden wilde Finn het haar niet aandoen om met vampierbloed in haar lichaam te sterven. Het was geen toekomst die hij voor haar wilde.
Zachte voetstappen, gevolgd door een bescheiden klopje op de deur gaven aan dat Linn zich bij hem wilde voegen. Ondanks dat Finn haar er liever niet bij had, snapte hij ook dat dit haar vertrek was en dat hij haar de toegang niet kon weigeren. Niet echt.
“Naylene heeft nu vooral rust nodig.” Probeerde Finn haar toch nog weg te krijgen.
“Ik geef ook om haar, Finn.” Finn had nog nooit één op één met Linn gesproken, toch leek ze niet iemand die vaak iemand tegen sprak. 
Linn liep de kamer verder binnen en nam plaats aan de andere kant van het bed. Finn had geprobeerd om Naylene zo gemakkelijk mogelijk neer te leggen. Alsof het echt iets zou helpen in haar geval. 
“Je kan het mij niet kwalijk nemen dat ik mijn twijfels heb bij je intenties.” Finn had meegekregen waar Naylene en Linn over hadden gesproken. De magie die Linn duidelijk nodig had, waarvoor ze Naylene had gekozen. Vervolgens had de vampier haar aangegeven dat ze een goede vampier zou zijn. Finn vroeg zich af of ze meer om Naylene gaf of om haar magie. 
“Pardon?”
Linn was een jonge vampier, waarbij kwam kijken dat ze heftige gevoelens niet altijd kon onderdrukken. De aderen onder haar ogen zetten zich dan ook op. Finn probeerde in te schatten of het kwam door woede of het gevoel dat ze was betrapt. 
“Ik heb jullie gesprek gehoord.” Finn was niet de enige geweest, hij wist zeker dat Elijah het ook mee had gekregen. Zijn broeder was echter zo verknocht aan de vampier dat hij haar er nooit over toe zou spreken. 
“Beheers je.” Wees hij haar dan ook terecht.
Linn haar gezicht leek zich te herstellen, terwijl ze schuldig in de richting van Naylene keek. 
“Het komt over alsof je magie nodig hebt.” Dat leek geen geheim meer te zijn. Ze hadden er zo open over gesproken. Niet om de reden. Naylene had echter laten weten dat ze er alles aan wilde doen om Linn te helpen. Alles. Dat had ze nu ook bewezen. 
“Dat gaat je niets aan.” 
“Wel als het een onschuldig leven van een geweldige vrouw gaat kosten.” 
Finn keek even naar Naylene, nog steeds was er geen teken van beweging. Ze leefde nog. De ademhaling ging door en ook haar hart was nog te horen. Het was echter wel duidelijk dat haar lichaam een vreselijk gevecht aan het leveren was.
“Ik geef om Naylene.” 
“Dat zal vast, maar je geeft ook om haar magie. Wellicht meer dan dat je om haar geeft.” 
“Finn, genoeg!” Elijah sloeg de deur van de slaapkamer open. 
“Nee Elijah.” Finn stond op en liep naar zijn jongere broer toe. 
“Dit is hoe deze familie altijd leeft. De harde feiten worden niet onder ogen zien. We leven niet in een sprookjesleven. Wij kunnen misschien niet dood, maar er zijn goede mensen die dat wel kunnen. Mensen die de dupe kunnen worden van onze levens.” Finn zag het ook in Linn, ze was misschien geen deel van de familie, nog niet echt. Wat hem betreft zou ze echter zo in het rijtje passen.
“Levens van mensen die een goed hart hebben.” 
“Hoe durf je aan te geven dat Linn geen goed hart heeft.” Finn wist de hand die richting zijn keel greep tegen te houden.
“Ze is geen mens.” Wees Finn terug op zijn eigen zin. Ze kon een goed hart hebben gehad als mens. Dat hart was gestopt met kloppen, een monster had het overgenomen. 
“Laat me uitspreken.” Finn keek naar Linn, die uiteindelijk knikte. Waardoor Elijah hem ook los liet.
“Wat je intenties ook zijn Linn. Naylene heeft een puur hart. Ze wil je helpen. Ik hoop dat je zojuist ook hebt kunnen zien dat die hulp haar fataal kan worden. Dus als je echt om haar geeft, zoals je aangeeft, misschien zou je dan iets beter je best moeten doen in haar beschermen.” 
22
Posts: 4865
Datum: 08-05-2022 16:02
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het was moeilijk om te zeggen welk gevoel nu de overhand had. Linn voelde zich angstig omdat ze zag hoe weerloos Naylene op het bed lag, maar tegelijkertijd werd ze kwader op Finn met ieder woord dat hij uitsprak. Het stond haar niet aan dat hij haar had verteld dat ze zich had moeten beheersen, of dat ze zogenaamd meer om Naylene haar magie gaf dan om de daadwerkelijke persoon. Het liefst wilde ze een stoel door de ruimte smijten. Als die toevallig Finn zou raken, zou dat een toevallige bijkomstigheid zijn.
Tegelijkertijd had ze ook gehoord hoe hij over haar praatte. Finn gaf om Naylene en was net zo geraakt door deze gebeurtenis als zij. Ze probeerde haarzelf er aan te herinneren dat ze niet de enige was die om de jonge heks was gaan geven.
‘Ik heb de belofte gemaakt om haar te beschermen.’ De herinnering aan Chris brak haar hart, omdat ze wist dat Finn gelijk had. Als ze Naylene voldoende had beschermd, dan had ze er nu niet zo stil bij gelegen. Dat betekende dat ze Chris teleur had gesteld. Hij wist misschien niet meer dat hij aan haar had gevraagd om de veiligheid van zijn zus te waarborgen, maar het was een belofte die Linn niet snel zou vergeten.
‘Linn, je hoeft je niet te verantwoorden tegenover mijn broeder. Hij heeft zelf geen recht van spreken,’ zei Elijah. Linn was hem dankbaar dat hij hen was gevolgd, maar ze wist ook dat ze ene gesprek aan moest gaan met Finn. Eentje waar Elijah niet bij hoefde te zijn.
Ze schudde haar hoofd. ‘Ik denk dat ik dat wel moet doen.’ Ze wist niet hoe het gesprek zou verlopen en of ze zich volledig in de hand zou kunnen houden, zeker niet als Finn haar weer met zoveel negativiteit aan zou spreken, maar ze kon dit niet uit de weg gaan. 
Haar blik viel op Finn. ‘Ik denk dat Finn en ik moeten praten.’
Elijah zuchtte en richtte zich op Linn. Hij legde zijn hand op haar schouder en bestudeerde bezorgd haar gezicht. ‘Weet je het zeker?’
Linn knikte. Ze legde haar hand op die van hem en streek over de rug van zijn hand. ‘Als ik je nodig heb-’
‘Dan ben ik in de buurt.’
Met die woorden verliet Elijah haar vertrekken, maar niet voordat hij Finn een waarschuwende blik toe had geworpen.
Twijfelend keek Linn naar Naylene. Ze hoopte dat het niet lang zou duren voordat ze zou ontwaken, maar de waarheid was dat niemand wist wat er nu aan de hand was. De magie kon nog steeds in haar zitten, en op deze manier viel er niet te controleren wat de magie daadwerkelijk met haar deed. Het liefst wilde Linn haar zo dicht mogelijk tegen zich aan trekken, maar ze wist zeker dat Finn dat niet toe zou laten.
Haar blik viel op Finn. ‘Ik begrijp dat we nog niet de kans hebben gekregen om elkaar te leren kennen, Finn. Maar ik neem het je kwalijk dat je jouw mening over mij baseert op één conversatie tussen mij en Naylene. Een conversatie waarvan ze hem voerde, bewust dat jij ook aanwezig was en het kon horen.’
‘Ik hoef je niet te kennen om te weten wat je bent. Mijn familie heeft je zo goed als geleerd om een vampier te zijn en ik kan weinig goeds over hen zeggen.’
Gekwetst keek Linn naar de dichte deur, zich afvragend of Elijah de woorden van zijn broer kon horen. Geen vampier was onschuldig, maar in haar beleving was de familie verre van de monsters die Finn beschreef. ‘Hoe kun je zo over jouw eigen familie praten?’
‘Je kent ze niet zoals ik dat doe.’
Daar kon Linn niets tegenin brengen. Ze had geen idee hoe het was om vijfhonderd jaar met hen op te trekken. Al klonk het idee alles behalve onaangenaam.
Ze was hier echter niet om over zijn familie te praten. Finn moest van haar horen dat ze het beste voor had met Naylene. Dat als dit de prijs was van Naylene haar magie, Linn die niet wilde betalen.
Ze sloeg haar armen over elkaar en staarde door het raam naar buiten. Ze dacht terug aan de eerste keer dat ze Naylene een spreuk had zien doen. Hoe het hout in één keer vlam was gevat. ‘Als je me een paar weken geleden had aangesproken, had ik je gelijk gegeven. Ik heb Naylene gered omdat ik een heks nodig heb.’
Ze was niet van plan om Finn uit te leggen wat haar reden was. Gelukkig vroeg hij daar ook niet naar. Voor nu waren er slechts twee personen die wisten wat haar was overkomen en dat wilde ze ook graag zo houden. Daarbij had ze niet het idee dat Finn haar zou begrijpen zoals Naylene dat had gedaan.
‘Dus je geeft het toe.’ Hij zei het zo beschuldigend dat Linn haar best moest doen om zichzelf onder controle te houden.
‘Ik geef toe dat ik ooit op dat punt was, ja,’ zei ze met strakke kaken. Ze balde haar handen tot vuisten, in de hoop daarmee haar gevoelens niet te ver te laten gaan. ‘Maar nu niet meer. Naylene is mijn vriendin. Ik geef om haar. En als dit is wat er met haar gebeurt als ze teveel magie gebruikt, dan zou ik dat nooit van haar vragen.’
Finn schudde zijn hoofd. Hij lachte zelfs. ‘Behalve dat je het haar al hebt gevraagd, of niet?’
‘Wanneer ze wakker wordt, zal ik haar vertellen dat het niet langer nodig is. Niet op deze manier.’
‘Je begrijpt het niet, Linn.’ Finn liep naar haar toe en Linn zette automatisch een stap naar achteren. Ze haatte het dat hij zo gemakkelijk boven haar uit torende.
‘Het maakt niet uit wat je nu tegen haar zegt of doet. Je hebt het haar al gevraagd en ze is overduidelijk van plan om je te helpen. Je kent haar langer dan ik. Je zou moeten weten dat ze alles voor je zou doen. Dat geen vraag teveel is. Zelfs dit niet.’
‘Zo ver zal ik het niet laten komen.’
‘Is dat zo?’ Finn gebaarde naar het lichaam van Naylene. ‘Kan je dat met alle zekerheid zeggen? Dat, als het moment daar is, je kiest voor haar, en niet voor hetgeen waar je haar magie voor nodig hebt?’
Linn wilde schreeuwen dat het zo was, maar de woorden bleven hangen in haar keel. Ze zaten zo vast dat ze er zelf van schrok. Ze legde haar hand voor haar mond en wierp een schuldige blik op Naylene.
‘Ik kan met alle zekerheid zeggen dat ik het zal proberen.’
‘Dat is niet goed genoeg.’
18
Posts: 17081
Datum: 08-05-2022 20:14
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS