Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
 Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O | Natural. A beating heart of stone
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De blik in Linn haar ogen op het moment dat ze door de deur was gekomen had Naylene genoeg verteld: het gesprek met Elijah was gegaan zoals ze had gehoopt. Een leven zoals Linn dat had verdiend vanaf het moment dat ze Elijah had leren kennen. Eindelijk hadden ze de woorden uitgesproken waar ze misschien wel jaren bang voor waren geweest. Naylene was blij dat hun reis naar New Orleans hetgeen op had gebracht waar ze op had gehoopt. Ze wist echter ook wat dat tot gevolgen had. 
Voor nu betekende het dat ze haar dagen alleen in het hotel spendeerde. Een plaats die ze niet in wilde ruilen voor het huis van de Mikaelsons, waar Linn natuurlijk wel naar had gevraagd. Ze had echter ook vrede gehad met het antwoord. Van te voren had ze ook wel geweten, maar dat ze de vraag stelde vertelde genoeg over hun relatie. Nooit gingen ze ergens van uit, namen ze iets aan, alles bespraken ze. 
Naylene was druk bezig met de voorbereidingen voor de spreuk die over Hayley en Sophie uit was gesproken, terug te draaien. Ondertussen wist ze wel zeker dat ze alles klaar had staan, ze moest enkel het juiste moment zien te vinden om de spreuk te voltooien. 
Op deze avond mocht ze echter even rustig ademhalen. Naylene had er voor gekozen om zich terug te trekken in de bar van het hotel. Een plaats waarvoor ze Marcel een dezer dagen ook had uitgenodigd om een drankje te doen. Voor nu was er iemand anders die haar volle aandacht kreeg: Michael.
Met een glas whiskey en haar telefoon was ze op één van de tafeltjes met banken gaan zitten, daar had ze Michael op haar telefoon. Nu ze niet meer bij elkaar in de buurt woonden, probeerde ze wel eens per week met elkaar te bellen. Verder probeerden ze elkaar zoveel mogelijk op de hoogte te houden door berichtjes.
“Dus het is eindelijk zo ver?” Vroeg Michael lachend, waarop Naylene knikte. Ze was blij voor Linn, iets wat ook aan Michael te zien was. Natuurlijk had hij momenten van Linn en Elijah samen gezien, ondanks dat hij zich nooit echt bij de Mikaelson familie in de buurt had bevonden, daar hadden ze bewust voor gekozen. De rest van de verhalen waren echter ook met hem gedeeld, dit hoorde zo te zijn, al honderden jaren. 
“Ik kan het haast niet geloven. Misschien hebben we binnenkort wel een bruiloft.” 
“Wat zou Elijah dan aantrekken?” Vroeg Michael lachend.
“Dat vroeg ik dus laatst ook!” Op dit soort momenten miste ze de aanwezigheid van Michael wel. Ze gunde hem het geluk wat hij met Edyn had gevonden. Enkele jaren geleden waren het zij twee die een bruiloft hadden moeten regelen. Een klein feest. Iets wat Naylene niet voor zich zag bij Linn. Honderden jaren had ze kunnen plannen hoe haar bruiloft er uit had gezien. Ondanks dat er wel eens andere mannen waren geweest, wist Naylene zeker dat haar fantasie bruiloft altijd met Elijah tegenover zich was. 
“Ik mag hopen dat je hier dan komt?” Vroeg Naylene, het had een sarcastische ondertoon maar ze meende het wel. 
“Voor Linn altijd.” Michael wilde niet bij de familie in de buurt zijn. Naylene wist ook wel dat het de beste optie Klaus zou het geweldig vinden om Michael zoveel mogelijk tot het uiterste te drijven. Als je Edyn dan ook in dat alles mee zou trekken, zou het echt chaos worden. Hopelijk had Klaus het te druk met zijn baby. 
“Hoe is het daar verder?” Vroeg Michael voorzichtig. 
“Drama met de heksen, maar wat is nieuw?” 
Michael vertrok zijn gezicht ook even bij het feit dat ze de heksen benoemde. Het was iets wat ze alle drie ondertussen hadden. De heksen wie ze hadden leren kennen waren alles behalve betrouwbaar geweest.
“Niets om je zorgen over te maken.” Verzekerde Naylene. Het was sowieso niet de plaats om over te praten en daar wilde ze haar tijd met Michael ook helemaal niet mee verdoen. 
“Vertel me hoe het daar is. Hoe gaat met Edyn en de hondjes?”
Michael begon een verhaal over hoe ze samen een heel eind waren gaan wandelen, maar ineens waren begonnen te rennen. Als vampier was het toch een behoorlijke snelheid. Eén van de hondjes had het helemaal geweldig gevonden. Edyn had de andere juist in haar armen gehad.
“En toen kwamen een muisje tegen, wat duidelijk een muisje was dat los was gelaten. Hij was heel erg bang. Dus Edyn heeft hem meegenomen. Nu hebben we een muisje bij in huis.” 
“Nog even een jullie hele huis is vol met dieren.” Bracht Naylene lachend uit. Ze vond het leuk dat ze zo’n menselijk bestaan konden hebben. 
Naylene raakte afgeleid door iets wat vanuit haar ooghoeken opviel. Marcel was aankomen lopen. Ondanks dat ze hem een berichtje had gestuurd, had ze niet verwacht dat hij vandaag al op haar aanbod in zou gaan. 
“Eén momentje Mike.” Gaf Naylene aan, ten teken dat ze even niet meekreeg wat hij te vertellen had. Ze richtte zich op Marcel en stak haar hand op. 
“Doe je rustig aan met je drank, je hebt hem nog niet eens op.” Grapte Michael, die er vanuit ging dat ze wat nieuws had besteld. Ze keek hem even aan via de telefoon die ze tegen de kaarsenstandaard van de tafel aan had gezegd. Ze schudde haar hoofd.
“Zegt diegene die zelfs in onze toestand slecht tegen drank kan.” Wierp Naylene tegen.
“Ik had je hier niet nu al verwacht.” Zei ze vervolgens tegen Marcel. 
“Ik kon je uitnodiging niet afslaan.” De grijns op zijn gezicht bracht Naylene even terug naar de sigarenbar. 
“Hey! Ik weet wat ik hier aan de hand is!” Michael was dichter bij de telefoon gekomen, alsof hij het daardoor beter kon zien.
“Ik heb jullie we door, dit komt omdat Linn nu weg is. Wat doorzichtig. Linn heeft me alles verteld.” 
Naylene wierp een blik naar Marcel weer terug naar Michael.
“Marcel, dit brutale ding hier, is Michael. Michael, Marcel.” Stelde ze aan elkaar voor. 
22
Posts: 4865
Datum: 26-05-2022 15:16
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het leek alsof alles eindelijk was gaan liggen in New Orleans. De heksen hielden zich gedeisd, wat betekende dat Davina in alle rust aan haar eigen magie kon werken. Zijn vampiers werden niet lastig gevallen door Klaus en wat voor een drama er ook had gespeeld tussen Linn en Elijah, ook dat leek verleden tijd. Het enige wat opmerkzaam was geweest, was dat Klaus voor zijn neus was verschenen en hem aan had gesproken over zijn omgang met Naylene. Hij had het vrij duidelijk gemaakt dat als hij teveel tijd door zou brengen met de heks, Rebekah op hem af zou worden gestuurd om hem er aan te herinneren wat zijn plek was. Nu gaf Marcel niet meer zoveel om Rebekah, maar hij had niet begrepen waarom het Klaus zo dwars had gezeten.
Lang zou het echter niet duren voordat hij een antwoord zou krijgen. Naylene had hem uitgenodigd om samen iets te drinken in haar hotel. Ze had hem niet specifiek uitgenodigd voor deze avond, maar het was de eerste avond dat Linn was ingetrokken bij Elijah en Marcel had aangenomen dat ze wel wat gezelschap had kunnen gebruiken.
Dat hij hun zoen niet uit zijn hoofd kon krijgen, had daar vrij weinig mee te maken. Tenminste, dat hield hij zichzelf voor toen hij de bar van het hotel betrad.
Hij had niet verwacht om Naylene aan te treffen, verwikkeld in een telefoongesprek met haar beste vriend. Wat hem nog meer verraste, was dat ze hem zonder moeite betrok in het gesprek en voorstelde aan de vampier waar hij al het één en ander over had gehoord.
‘Het is goed om eindelijk een gezicht te hebben bij al die verhalen,’ zei Marcel, waarna hij knikte naar de telefoon en plaatsnam aan het zitje dat Naylene uit had gekozen.
‘Ik weet niet of ik hetzelfde kan zeggen.’ Michael zat nog steeds dicht bij zijn telefoon en hij keek van Marcel naar Naylene. ‘Dit is de eerste nacht dat ze weg is, Nay! Als Linn dit hoort-’
‘Ik weet zeker dat Linn hele andere dingen aan haar hoofd heeft nu.’
‘Dat is een beeld wat ik niet in mijn hoofd wil, Nay!’
‘Daar ben ik het mee eens.’ Marcel schudde zijn hoofd. Hij was dankbaar dat Linn hen vooral had bezocht in de jaren dat hij te jong was geweest om te snappen wat ze voor Elijah had betekend. 
Naylene pakte haar glas en werkte het laatste beetje naar binnen. Ze hield haar lege glas omhoog naar Marcel, waarop hij knikte. 
‘Ik ga wat drinken halen. Ik ben zo terug.’ Naylene legde haar hand op zijn schouder terwijl ze overeind kwam en nam haar lege glas mee naar de bar. Haar telefoon, met Michael nog steeds in beeld, liet ze achter. De man op het scherm leek niet te weten wat hij nu moest, maar hij beëindigde het gesprek ook niet meteen. Marcel had niet gedacht dat zijn eerste ontmoeting met Michael op deze manier zou verlopen.
‘Dus jij bent Michael,’ zei Marcel. Zijn ogen gleden langs de telefoon naar Naylene, die tegen de bar leunde en wachtte tot de barvrouw twee nieuwe glazen voor haar bereidde. Haar ogen vonden die van hem en onbedoeld kwam er een grijns op zijn gezicht. Hij had een goede keuze gemaakt om hier nu naar toe te gaan.
‘Ja,’ zei Michael, wat zijn aandacht weer terugtrok naar de telefoon. ‘Ik houd niet van small talk. Zeker niet met Naylene haar dates.’
‘Hij is niet mijn date,’ zei Naylene, die weer aan tafel schoof en een drankje voor Marcel zijn neus neerzette.
‘Niet?’ vroeg Marcel en hij legde een hand op zijn hart. ‘Ik dacht dat dit onze derde date was.’
‘Linn zou ook zeggen dat het een date is,’ bemoeide Michael zich er mee. Marcel had de hele vriendengroep nooit bij elkaar gezien. Voor een lange tijd had hij het moeten doen met de verhalen van Linn. Nu hij Michael had ontmoet, vroeg hij zich af of al hun gesprekken op deze manier gingen.
‘Linn weet niet waar ze het over heeft,’ wuifde Naylene zijn opmerking weg.
‘Linn heeft niet gezegd dat hij eruit ziet als een sexy brandweerman.’
‘Een brandweerman?’ herhaalde Marcel lachend. Hij zette het glas aan zijn lippen en nam goedkeurend een slok. ‘Daar kan ik wel iets mee.’
‘Hoe kan iemand er uit zien als een brandweerman?’ vroeg Naylene.
‘Een sexy brandweerman,’ herinnerde Marcel haar, wat hem een por van haar elleboog opleverde. 
‘Je weet best wat dat betekent, Nay,’ zei Michael.
‘Dat weet ik echt niet,’ zei ze hoofdschuddend. Naylene pakte haar telefoon van de tafel. ‘Ik ga maar eens ophangen, Mike. Doe de groeten aan Edyn.’
Michael bracht zijn gezicht weer dichter naar zijn eigen camera. ‘Ik ga aan Linn vertellen dat je seks gaat hebben met een brandweerman!’
‘Dag Michael.’ Naylene drukte het gesprek weg en draaide haar telefoon om, zodat ze niet gestoord zouden worden. 
Marcel schoof iets naar haar toe en legde zijn arm op de leuning van het zitje. ‘Michael lijkt me een goed persoon.’
‘Dat is hij. Eén van de beste die ik ooit heb ontmoet,’ stemde Naylene met hem in. Ze pakte haar glas en tikte er mee tegen dat van hem. Ook zij legde haar vrije arm op de leuning, zodat ze er met haar hoofd tegenaan kon leunen.
‘Toen ik zei één dezer dagen, bedoelde ik niet meteen vanavond.’
‘Ik zag geen reden om het uit te stellen.’ Marcel haalde zijn schouders op. ‘En een avond zoals deze, die kan best eenzaam zijn.’ Hij herinnerde zich de eerste avond toen hij in dienst was getreden, zonder zijn vertrouwde omgeving om hem heen. En de avond waarop hij wakker was geworden zonder de Mikaelson familie. De eenzaamheid die hij toen had gevoeld was verschrikkelijk geweest. Naylene haar situatie was anders, maar hij wilde graag haar eenzaamheid tegen gaan. 
18
Posts: 17081
Datum: 26-05-2022 20:40
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Door de woorden van Marcel waardeerde Naylene zijn aanwezigheid alleen nog maar meer. De afgelopen weken had ze hem leren kennen als iemand die zeer zorgzaam was. Iets wat hij liet zien door zich te ontfermen over Davina, voor haar te vechten op het moment dat het nodig was geweest en er nu alles aan deed om haar te beschermen. De overdenking dat zij zich eenzaam kon voelen, gaf Naylene aan dat zijn zorgzaamheid verder reikte dan enkel de jonge heks die zijn hulp nodig had gehad.
“Dat is zeer attent van je.” Sprak Naylene, terwijl ze haar glas in haar handen rond liet draaien. De waarheid was dat ze Michael had gebeld om te peilen hoe zijn humeur was geweest. Uit de recente gebeurtenissen had Naylene haar eigen conclusies getrokken. Haar vrienden leken dat nog niet te hebben gedaan. 
“Vind je het vervelend als ik je er iets vertel?” Naylene was zich er van bewust dat niet iedereen haar wilde horen spreken over de jaren lange vriendschap die ze op had gebouwd. Als Ashton tegenover haar had gezeten had hij al lang met zijn ogen gerold en geprobeerd om haar op ieder ander mogelijk onderwerp te krijgen. 
“Ik kan me niet voorstellen dat ik het ooit vervelend zal vinden als je mij meeneemt in hetgeen wat er in je hoofd om gaat.” Zei Marcel grijnzend. Ondanks dat was er wel een bepaalde rust over hem heen, een die Naylene nodig had om haar verhaal te doen.
Ze besloot zijn opmerking te negeren, nam nog een slok van haar drinken en zette haar glas vervolgens terug op de tafel. 
“Begrijp mij niet verkeerd. Ik ben heel blij voor Linn. Niets doet mij zo goed om haar gelukkig te zien.” Naylene en Linn waren altijd zo geweest, het geluk van de ander was minstens zo belangrijk dan het geluk van henzelf. Ze deden er alles aan om dat geluk na te streven. 
“De eerste keer dat ik Linn en Elijah afscheid van elkaar heb zien nemen, had ik dit al verwacht. Er was zoveel liefde tussen die twee, toen al. Dat is over de jaren, vanzelfsprekend alleen nog maar meer toegenomen. Dat ze dit nu echt samen gaan doen, dat is echt geweldig.” Voor anderen zou het voelen alsof Naylene zich in wilde deken, dat wilde ze zeker niet. Ze was oprecht gelukkig voor Linn. Het geluk van haar beste vriendin was al genoeg om haar ook gelukkig te maken.
“Maar?” vroeg Marcel voorzichtig.
“Ik heb verbanden gelegd die mijn beste vrienden nog niet lijken te zien.” Op het moment leek Linn te erg op wolken te lopen om het door te hebben. Michael dacht nooit heel ver vooruit. Het was dan ook geen verrassing dat Naylene de lijntjes bij elkaar had getrokken. 
“Er is een reden dat je Michael en mij nooit met Linn mee hebt zien gaan.” Vertelde Naylene. New Orleans had haar altijd aantrekkelijk geklonken. De familie had haar, en vooral ook Michael, tegen gehouden. 
“Ondanks dat Michael redelijk oké overweg kan met Elijah, hoort hij niet op een plaats waar de Mikaelsons leven.” Legde Naylene uit. Ze wist maar al te goed dat het leven van Michael daardoor minder zou worden. Zijn geluk zou minder worden. Nog maar niet te spreken over de familie die hem als een makkelijk prooi zou zien. 
“Ik ken Michael niet goed genoeg om iets over hem te zeggen, maar zou hij niet bereid zijn om het te proberen?” vroeg Marcel voorzichtig. Zijn vingertoppen raakte haar arm kort aan, om zijn support te delen. Hij leek ook te weten waar dit verhaal naar toe ging.
Naylene schudde haar hoofd. “Zelfs al zou hij het proberen, dan zou hij hier in de buurt nooit gelukkig worden. Veel te bang voor hetgeen wat er kan gaan gebeuren. Het is niet alsof alles wat de Mikaelsons aantrekken regenbogen en eenhoorns zijn.” 
Marcel leek te moeten lachen om haar uitspraak.
“Zelfs op een goede dag, zie Klaus niet gezellig een biertje drinken terwijl hij lekker aan het chillen is voor een playstation.” Ondanks dat Naylene vond dat hij dat zeker een keer kon gebruiken, misschien kon hij zijn frustratie dan ergens op uiten. 
“Als Michael hier is, dan zou hij toch helemaal niet om te hoeven gaan met Klaus. Zelfs het contact met Elijah valt te beperken en het lijkt me niet dat alsof Rebekah een probleem zou zijn.” Dacht Marcel met haar mee. 
“Ik denk dat we allebei weten dat wanneer je eens op de een of andere manier bent betrokken met de Mikaelson familie, het heel moeilijk is om daar uit te komen.” Michael zou er niet eens een keuze in hebben. Zeker niet omdat Linn zo’n groot deel van zijn leven was. Dat zou ze ook altijd zijn, zelfs al woonden ze aan andere kanten van het land. 
Even leek Marcel diep in gedachten verzonken te zijn. Naylene had het verhaal van Linn gehoord. Hoe gek hij op de familie was geweest, maar hij voor dood achter was gelaten toen Mikael op was komen dagen in New Orleans en de hele stad plat had gebrand. Marcel wist als beste wat de familie kon doen. 
“Uiteraard is het met Michael zijn toestemming gebeurd, maar Linn en ik hebben hem nooit mee willen trekken in de chaos van de familie.” Voor Naylene was dat ook niet goed afgelopen. Zij was dan nog wel een mens geweest en Michael was al tijden een vampier. 
“En dat betekent dat jullie eigenlijk nooit meer echt met elkaar kunnen zijn.” Verbond Marcel het lijntje wat ook Naylene had getrokken.
“Daar ben ik wel bang voor, ja.” Verzuchtte Naylene.
Geruststellend legde Marcel zijn hand op haar arm, nu liet hij het zo liggen.
“Ik ben blij voor ze, echt. Michael heeft zijn regenbogen en eenhoorns samen met Edyn en Linn. Ik kan niet eens beginnen met beschrijven hoe blij ik voor haar ben. De afgelopen jaren heb ik onbewust misschien te veel geleefd met het idee dat er ooit weer een tijd zou komen waarop we samen zouden leven. Het voelt alsof dat nu ineen is gevallen.” Ergens maakte het haar wel verdrietig, maar Naylene wist zeker dat ze zich er wel door heen zouden slaan. Ze waren al zo lang vrienden. 
22
Posts: 4865
Datum: 27-05-2022 16:07
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Marcel voelde zich vereerd dat Naylene dit aan hem toe durfde te vertrouwen. Ze had dit nog niet gedeeld met Linn en ook in het gesprek met Michael was het niet ter spraken gekomen. Hij had niet het idee dat Naylene snel iets deelde, niet over dit soort zaken. Dat ze dat nu wel deed, maakte dat hij de tijd wilde nemen om naar haar te luisteren.
Naylene had haar blik afgewend en staarde naar het glas wat ze nog altijd ronddraaide in haar hand. Het moest een moedeloos gevoel zijn om te weten dat wat er ooit was geweest, er nooit meer kon zijn. En dat er weinig aan te doen was.
‘Hé, kijk me eens aan.’ Hij streek met zijn vingers over haar arm en wachtte totdat haar lichte ogen eindelijk naar hem opkeken, weg van het drankje wat ze in haar hand had gehouden. ‘Een vriendschap zoals die van jullie kan niet zomaar ineen vallen. Hell, jullie zijn elkaars familie. Jullie hebben elkaar gekozen. Zoiets kan niet zomaar stoppen te bestaan.’
Naylene haalde haar schouders op. ‘We zullen altijd vrienden blijven. Daar twijfel ik niet aan.’ Marcel zuchtte. Het was duidelijk dat daar het probleem niet lag. ‘Maar het zal nooit meer zijn zoals vroeger. Linn, Michael en ik.’
Hij knikte voorzichtig, omdat hij wist dat hij het niet kon ontkennen. Michael had iemand waarmee hij zijn leven deelde. Linn had die persoon eeuwen geleden al gevonden en nu leek het dan eindelijk zo ver. Hij kon zich nog herinneren dat Linn op bezoek was geweest, maar alles had laten vallen om haar vrienden te helpen. Dat zou vast niet veranderen, maar aan het einde van de dag zou ze weer terugkeren naar Elijah.
‘Misschien wordt het wel beter? Als jullie de juiste personen kiezen,’ probeerde hij haar gerust te stellen. Hij wist zelf hoe het was om een familie langzaam op te bouwen. Het was niet gemakkelijk geweest, zonder de Mikaelsons. Maar hij had de stad op moeten bouwen en dat had hij gedaan met mensen die hij had vertrouwd. Mensen die hij uit had gekozen om hem te vergezellen.
‘Misschien,’ herhaalde Naylene bedenkelijk, maar het klonk niet alsof ze zijn woorden echt overwoog. ‘Maar Elijah zal Klaus niet verlaten, en Michael zal zich niet zomaar hier vertonen.’ Het was haar eerdere standpunt. Eentje waarvan het duidelijk was dat Marcel haar niet op andere gedachten kon brengen.
‘Volgens mij kunnen jij en Linn best overtuigend zijn,’ zei hij met een lichte glimlach, in een poging haar iets op te vrolijken. ‘Jullie zouden hem aan zijn haren mee kunnen trekken naar New Orleans.’
Naylene moest lachen en haar ogen glinsterden alsof ze zich iets herinnerde. ‘Hij zou ons iets aandoen. Hij is heel vreemd met zijn haar. Zelfs toen we samen waren, mocht ik het nauwelijks aanraken.’
‘Wacht, wat?’ Marcel zette zijn glas aan de kant en keek haar vragend aan.
‘Echt. Alleen Linn mocht zijn haren knippen. En nu Edyn, maar daarvoor-’
‘Dat is niet wat ik bedoel en dat weet je best,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Jij en Michael?’
Het klonk niet vreemd. Wellicht was het dat ook niet. Als mensen zo lang bij elkaar waren, meer dan een paar eeuw, dan waren er altijd banden die dieper dingen. Linn had altijd gesproken over haar vrienden en zo had Marcel ze ook in zijn hoofd gezien, maar het was vrij logisch dat er in de groep een relatie was ontstaan. En aangezien Linn haar hart al die tijd gereserveerd was geweest voor Elijah, waren Michael en Naylene een vrij logisch paar.
‘Ik en Michael.’ Naylene zei het met zoveel warmte in haar stem. Als Marcel niet had geweten dat Michael gelukkig getrouwd was met een ander, had hij nog kunnen denken dat die liefde er nog altijd zat. Al was dat misschien ook wel het geval, maar had die liefde zich vertaald in iets heel anders.
‘Linn had het altijd over haar vrienden. Ik had nooit door…’ Hij probeerde zich een gesprek te herinneren waarin Linn had benoemd dat Michael en Naylene een relatie hadden, maar er kwam niets boven drijven. Misschien had Linn ook wel besloten dat hij dat niet had hoeven weten, zeker niet toen hij nog een kind was geweest.
‘Waarschijnlijk was ze toen nog in de ontkenningsfase,’ grapte Naylene. ‘Ze had een hoop meningen over onze relatie.’
‘Klinkt als Linn.’ Stiekem hoopte hij dat ze Naylene ook al had gebombardeerd met haar meningen over wat er tussen hen was gebeurd. Tenminste, als het goede meningen zouden zijn.
‘En nu zijn jullie vrienden?’ vroeg hij, voor de zekerheid.
‘We zijn vrienden,’ bevestigde Naylene. Dat maakte hem blijer dan dat hij toe wilde geven.
‘En waren er anderen?’ vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij zijn hand op haar bovenbeen legde.
‘Anderen?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Anderen. Voor Michael. Na Michael?’ Dit was zijn -niet- subtiele manier om te achterhalen waar de plotselinge preek van Klaus vandaan was gekomen. Want als er iets speelde tussen Naylene of Klaus, of had gespeeld, dan maakte dat alles behoorlijk ingewikkeld.
‘Geen die relevant genoeg zijn om nu te benoemen.’ Naylene legde haar hand op die van hem.
‘Dus ook Klaus niet?’
18
Posts: 17081
Datum: 28-05-2022 19:38
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene moest moeite doen om haar drankje binnen te houden door de woorden van Marcel. Ze verslikte zich er zelfs in wat een korte hoestbui opleverde. Het serieuze gezicht van Marcel bleef echter aanhouden, wat betekende dat hij geen grapje had gemaakt.
“Klaus?”
Het was alsof Naylene de naam niet goed had gehoord. Toch had hij daadwerkelijk over de lippen van Marcel geklonken, want hij knikte ten teken dat ze het over dezelfde vampier hadden. 
Toen Naylene eenmaal weer een beetje bedaard was, pakte ze een servetje van het tafeltje af om haar handen schoon te poetsen. Nieuwsgierig keek ze Marcel aan.
“Hoe ben je tot die conclusie gekomen?” Ze wist dat ze tot nu toe nog niets had ontkend of bevestigd. De achtergrond van deze bijzondere theorie was op het moment het meest interessante. 
“De afgelopen dagen hebben zich wat merkwaardige ontmoetingen voorgedaan.” Legde Marcel.
“Tussen jou en Klaus?” Gokte Naylene. 
Marcel was niet de enige geweest bij wie Klaus was komen peilen wat er tussen hen beiden was. De dag in het huis van de Mikaelsons had hij ook maar al te graag van Naylene willen horen wat er tussen haar en Marcel was gebeurd. Toen had ze gedacht dat het was gekomen door het nieuwtje wat hij tegen haar had willen gebruiken. Op dit moment kon ze echter ook zien hoe het ook over kon komen. 
“Wat wilde hij weten?” 
“Je weet dat je nog steeds geen antwoord op mijn vraag hebt gegeven, he?” 
“Daar ben ik me bewust van Marcel Gerard.” 
“En dat je reactie op twee manieren te interpreteren is.”
“Ook daar ben ik me bewust van.”
Naylene grijnsde, want ondanks dat het onderwerp absurd was, vond ze manier waarop ze er kon praten uitdagend. Marcel reageerde er in haar ogen met een perfecte mate aan nieuwsgierigheid op. 
Marcel leek Naylene haar zin te geven. 
“Hij wilde weten wat er tussen ons was. Als ik niet beter wist leek hij op een jaloerse ex die wilde weten wat er gebeurde nu hij uit beeld was.” 
Het koste geen moeite om in te beelden hoe het gesprek was gegaan. Klaus was op Marcel af komen stormen, waarschijnlijk op een plaats waar hij hem het minst had verwacht. Vervolgens had Klaus er op gestaan dat Marcel hem antwoord op zijn idioot vraag had gegeven. Klaus kennende vond hij dat hij recht had op dat antwoord. Als Naylene die woorden meenam kon ze niet ontkennen dat over kwam op de manier waarop Marcel het beschreef.
“Altijd zo paranoïde. Bezig met zaken die hem helemaal niets aangaan.” Mompelde Naylene. Ze wist zeker dat Klaus het had gedaan omdat hij vond dat ze niet trouw genoeg was aan hem en zijn familie. Terwijl hij diegene was die haar al die jaren in leven had gehouden. Het verbaasde haar dat die woorden nog niet zijn mond waren verlaten sinds ze aan was gekomen in New Orleans. 
Marcel bleef Naylene vragend aankijken. Het antwoord wat hij daadwerkelijk van haar wilde horen liet lang op zich wachten. Het feit dat hij het wilde weten, deed Naylene dan ze durfde toegeven. 
“Er is niets tussen mij en Klaus.” In haar ogen hoefde ze dat niet duidelijk te maken.
“En dat is het ook nooit geweest.” Helderde ze maar meteen op. 
Naylene meende iets te zien veranderen aan het gezicht van Marcel.
“Bespeur ik daar opluchting?” 
Marcel hoefde het niet uit te leggen. 
“Ik moet zeggen dat me dat wel aanstaat.” Die opluchting deed ook iets met Naylene. 
Het gesprek was echt nog niet klaar om op een ander onderwerp te springen, dat wist Naylene ook wel. Ze was Marcel niets verschuldigd, Klaus was dat eerder door zijn rare gedrag. Toch wilde Naylene wel wat meer delen over haar leven. Tot nu toe had ze gemerkt dat Marcel het respectvol aan had gepakt. Zelfs een diep gesprek over haar vrienden was goed verlopen, hij had zelfs zijn eigen vragen er in gesteld. 
“Klaus lijkt soms moeite te hebben met de manier waarop ik met hem omga. Met name als hij ziet dat ik niet iedereen op die manier behandel.” Naylene wist zeker dat Marcel daar ondertussen ook wel ervaring mee had. Klaus was zijn vaderfiguur geweest. Dat was allemaal weggevallen. Natuurlijk was Marcel hem anders gaan behandelen, iets wat Klaus niet leuk kon hebben gevonden. 
“Het feit is….” Naylene zuchtte eventjes. “Alles had heel erg anders kunnen lopen, als Klaus zich anders op had gesteld de eerste keer dat ik hem samen met Linn bezocht.” 
“Hoe bedoel je?” Marcel leek in de war. Naylene was dat zelf ook wel. 
“Ik was een mens destijds. Iemand die moeite met hetgeen wat in haar zat.” Doelend op haar magie, iets wat Naylene niet uit wilde spreken mochten er toch andere wezens aanwezig zijn. 
“Klaus zat met zijn weerwolfkant in de knoop. We hadden veel met elkaar gemeen.” Naylene nam een laatste flinke slok van haar drankje en zette hem vervolgens weg. 
“Als hij zich anders op had gesteld, hadden we elkaar kunnen helpen. Achteraf weet niemand zeker wat er zou zijn gebeurd, maar ik weet zeker dat we dan op een hele andere manier met elkaar om hadden kunnen gaan. Klaus liet echter al snel zijn ware aard zien en zelfs toen, hoe in de war ik ook was, was dat iets waardoor ik heel snel klaar met hem was.” Naylene wist nog maar al te goed wat Klaus van haar had verlangd. Geëist zelfs. Het kon nog steeds zorgen voor kippenvel op haar armen. 
“Maar Klaus is bij lange na niet mijn favoriete Mikaelson.” Zei Naylene lachend. 
Marcel leek even na te denken over wie van de familie dat wel was. Iedere keer als hij net een antwoord leek te hebben en hem uit wilde spreken, kapte hij zichzelf af. Elijah en Rebekah waren vast twee van zijn overwegingen geweest. 
“Finn.” 
Dat antwoord leek Marcel engszins te verbazen. Waarschijnlijk had hij nooit echt de kans gehad om de oudste Mikaelson broer te leren kennen. 
“Maar maak je geen zorgen. Ook tussen ons is niets gebeurd.” Ook dat was een heel verhaal op zich. “Wat betekent dat maar één van ons een Mikaelson ex heeft.”  
22
Posts: 4865
Datum: 29-05-2022 14:07
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Marcel drukte zijn lippen op elkaar om een glimlach tegen te gaan. Niet vanwege de persoon op wie  Naylene had gedoeld, maar op de manier waarop ze voor hem zat. Ze nam geen blad voor de mond en iedere keer als ze dat duidelijk maakte, werd ze aantrekkelijk. ‘Rebekah.’
Hij wreef met zijn vingers langs zijn kin en rakte daarmee onbewust zijn lippen aan. ‘Wil je het echt over Rebekah hebben?’
Naylene haalde haar schouders op. ‘Jij begon over eventuele Mikaelson-exen.’
‘Dat is ook precies wat ze is. Een ex.’ Rebekah mocht er misschien anders over denken, maar voor Marcel was het duidelijk. Wat ze ook samen hadden gehad, dat was nu afgesloten. Ooit had hij haar gezien als de liefde van zijn leven. Hij had er alles aan willen doen om haar te bewijzen dat hij genoeg voor haar was geweest. Hij had zelfs Klaus uit de weg willen ruimen als dat had betekend dat hij en Rebekah samen hadden kunnen zijn. En voor even had het erop geleken dat het zou lukken.
Totdat hun plan zich tegen hen had gekeerd. Rebekah was gevlucht voor haar vader en ze had nooit achterom gekeken. Ze had aangenomen dat hij was overleden en ze was nooit naar hem opzoek gegaan.
‘Weet Rebekah dat?’ vroeg Naylene.
‘Maakt dat uit?’ Hij schoof zijn lege glas aan de kant en leunde met zijn arm op de tafel. ‘De enige manier waarop ik met Rebekah kon zijn, was met Klaus zijn toestemming. Toen hij onze liefde ontdekte, stak hij haar neer. Te bang dat we hem zouden verlaten. En vijftig jaar later, toen ze weer terug kwam, was het niet anders. Het was aan hem hoe en wanneer we bij elkaar waren, niet aan ons.’
Naylene gaf hem een klein knikje. Het was vrijwel hetzelfde als wat zij hem had verteld. Dat Klaus het toestond dat zij nog in leven was. In ieder geval, dat was de visie van Klaus zelf. Naylene had daar vast andere meningen over.
Zijn ogen vonden die van haar, maar ze gleden al snel af naar haar lippen. Naylene schoof iets naar hem toe, maar deed verder niets.
‘Het ding is: ik wil niet weer volgens zijn wil leven. Ik heb deze stad opgebouwd vanuit de as. Ik ben de baas hier. En als ik iets wil, dan zorg ik er voor dat ik dat krijg.’ Klaus kon hem aanspreken, waarschuwen en bedreigen. Als het aan hem lag, mocht Klaus hem martelen voor de beslissing die hij op het punt stond om te nemen. Klaus Mikaelson bepaalde niet langer zijn leven.
‘En wat wil je dan precies, Marcel Gerard?’
Haar stem was zacht, maar haar boodschap was luid. Ze hield er van om de woorden uit hem te trekken, om hem uit te dagen. Net zoals ze eerder op de avond. Hij voelde haar vingers op zijn onderarm en oe ze zachtjes naar boven streken.
Zonder twijfel keek hij omhoog. ‘Op dit moment? Jou.’
Ze opende haar mond, waarschijnlijk om hem te vertellen dat hij er dan iets aan zou moeten doen, maar daar gaf ij aar de kans niet voor. Hij boog zich naar voren en zoende haar. Naylene verspilde geen seconde en liet zich in de zoen zakken, terwijl haar lichaam nog dichter naar hem schoof.
Ondanks dat hij volledig achter zijn antwoord stond, hoopte hij ook dat Naylene door had dat het hem niet alleen meer om iets fysieks ging. Het was de manier waarop ze omging met Davina, en hoe eerlijk ze met hem praatte en er geen doekjes omheen wond. Hij was niet naar het hotel gekomen hopend op meer, maar omdat hij tijd door had willen brengen met haar.
Niet dat hij nu iets te klagen had.
Ze verruilden al snel het zitje in de bar voor de hotelkamer van Naylene. Al zoenend wist Naylene behendig de deur open te maken, maar Marcel zijn handen gleden van haar lichaam op het moment dat ze een stap naar achteren zette en hij niet verder kwam dan de deurpost.
Verward keek hij naar de vrouw die nog geen meter van hem af stond. Ze had een brede grijns op haar gezicht.
Marcel hield zijn hand omhoog en voelde de onzichtbare kracht die hij altijd voelde als hij voor een huis stond waar hij niet uitgenodigd was. Maar dit was een hotelkamer, vrij voor iedereen. Tenminste, dat had hij altijd aangenomen.
Dat moest betekenen dat Naylene haar kamer met magie af had gesloten.
‘Is er iets?’ vroeg ze, nog altijd grijnzend.
‘Grappig,’ merkte hij op. ‘Hilarisch, zelfs.’
‘Ik geniet hier best van,’ zei ze lachend, waarna ze haar armen over elkaar sloeg.
Hij liet zich tegen de deurpost aanzakken en keek afwachtend naar Naylene. ‘Ga je me nog naar binnen vragen?’
Naylene zette een stap naar hem toe. ‘Marcel.’ 
Ze nam zijn hand vast en keek hem aan. ‘Zou je binnen willen komen?’
Met een grijns stapte hij naar voren. Hij trok de deur met zich mee en sloot deze achter hem. Naylene zette hem klem tussen haar en de deur en zoende hem opnieuw.
18
Posts: 17081
Datum: 30-05-2022 20:09
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene had genoten van de avond met Marcel. Van de aanrakingen tot aan de gesprekken die ze daarna hadden gevoerd. De manier waarop Marcel haar zijn onverdeelde aandacht leek te geven, wat ze ook aan het doen was. Hoe hij haar aandacht wist te grijpen. Een rustige ochtend in bed, waar ze samen ontbijt hadden besteld. Alles had ver weg geleken, alleen zijn twee hadden er toe gedaan.
Hoewel het maar drie dagen later was, verlang Naylene met alles terug naar die avond. Alles had zo normaal geleken. Ze had zich destijds niet beseft in welke stad ze terecht was gekomen. Vanaf het begin had ze dat niet gedaan. Nu pas leek ze door te hebben wat voor voeten de recentelijke geschiedenis van New Orleans in aarden had. 
Nog geen vierentwintig uur geleden had ze eindelijk de spreuk uit kunnen spreken die Hayley bevrijdde van Sophie. Ze had er rekening mee gehouden dat de heksen er niet blij mee zouden zijn. Ze had zelfs verwacht dat ze hun ongenoegen zouden doen blijken. 
Waar Naylene niet op had gerekend was een groep met heksen die haar had omsingeld net buiten de stad, toen ze op zoek was geweest naar een paar toeristen om van te voeden. Sophie moest iets gevoeld hebben, maar Naylene was er zeker van geweest dat de magie niet terug was te leiden naar haar. Er was één iemand geweest die dat wel kon. Van wat ze wist, zat diegene nog steeds veilig op de zolder van de kerk. Daarom was ze er vanuit gegaan dat het een aanval geweest zoals de heksen die ook bij Linn hadden geprobeerd. Ze wilden hen buiten de stad krijgen. Daar was ze zeker van geweest. 
Niets was minder waar geweest. De heksen hadden wel degelijk weet gehad van Naylene haar magie. Waar ze in het begin nog met gemak de heksen had af kunnen weren. Ze er zelfs een paar had gedood, waren ze aangekomen met boeien. Op dat moment had Naylene al wel geweten dat het niet de goede kant op was gegaan. De boeien kende ze uit verhalen. Ze hielden magie tegen. Een heks die ze omhad, was nutteloos. Het was duidelijk: ze wisten dat Naylene deels heks was en wellicht zelfs dat ze verantwoordelijk was voor de uitgesproken spreuk. 
De magie was op dat moment haar eigen weg gegaan. Naylene had geprobeerd wat ze kon. Iedere heks die te dicht bij was gekomen, had ze af kunnen weren met spreuken. Twee, drie, vier. Ze telden nog steeds de lichamen van de heksen die ze op de grond had zien vallen door haar eigen toe doen. Ze zag nog steeds hoe enkele van hen haar tandafdrukken in hun hals hadden staan en ze voelde hoe ze zelf iets sterker was geworden op dat moment, van het nieuwe bloed dat door haar lichaam was gegaan. 
Een overwinning had aanstaande geleken. Ondanks dat de heksen haar daadwerkelijk wisten te raken met hun magie, hadden ze haar niet klein gekregen.
Totdat dat ene moment. De pijn was door Naylene haar rug heen getrokken, dat terwijl ze niemand achter haar had horen staan. Van die kant waren echter wel staken afgevoerd, doordrenkt in verbena. Een kruid waarvan Naylene zeker wist dat Marcel het uit de stad had verbannen. 
Dat was het moment wat Naylene nu telkens leek te herleven. De pijn die ze op dat moment in haar rug had gevoeld, was hetgeen wat ze nu ook telkens voelde. 
De heksen hadden weten de overmannen. De boeien hadden al snel om haar polsen heen gelegen. Elk klein beetje magie in Naylene haar lichaam was nutteloos geworden. Ze kon het niet gebruiken, ze kon er niet bij. De heksen hadden haar wapen van haar af weten te nemen en Naylene wist niet hoe ze überhaupt hadden geweten dat ze ook een heks was.
Dat was nu wel één van haar minste zorgen. De strakke touwen die om haar waren gebonden, doordrenkt in verbena waren daar een deel van. De vrouw die op het moment voor haar stond, maakte het compleet.
Agnes. De vrouw die ze had gezien toen ze samen met Elijah de heksen had bezocht. Wellicht had de vrouw toen doorgekregen dat Naylene niet enkel een vampier was. 
De Oudste leek uit te zijn op één ding en één ding alleen.
“Luister monstrum, ik vraag het je nog één keer.” Agnes en de rest van de heksen leken het besef te hebben dat ze niet zomaar hun magie kon gebruiken, daarom waren ze door gegaan met de oude manieren van martelingen sinds ze terug waren op de begraafplaats. Ook nu probeerde Naylene een schreeuw te onderdrukken op het moment dat de zon haar huid raakte. Uiteraard hadden ze er voor gekozen om haar ring af te laten.
“Ik wil weten waar jij en Marcel, Davina verborgen houden... Zo makkelijk is het. Je vertelt me waar ze is en wellicht zal ik je vergeven voor hetgeen wat je ons hebt aangedaan.” 
De blaren ontstonden op Naylene haar lichaam. De brand gierde door haar aderen. Haar adem begon scherper en scherper te worden. Bijna. Ze wist dat het enkele seconden zou duren en dan zou ze in vlammen opgaan. 
Naylene opende haar mond op te praten. Agnes zag het als instemming en liet de duister weer over stuk graf heersen.
“Luisterde.” Sputterde Naylene. Nog lang niet klaar met vechten. “Je zal Davina nooit krijgen. Dat ritueel kan je vergeten.” Gromde ze bijna uit. 
Dat leek de vrouw zo boos te maken dat ze met haar hand naar Naylene haar keel greep en die dicht drukte.
“Jullie zullen me niet meer in de weg zitten! Niet meer! Het is genoeg geweest. Iedereen die denkt te kunnen doen wat ze maar willen. Onderkruipsel die zichzelf een heks kunnen noemen omdat ze wat magie in zich hebben en daardoor dingen kunnen bepalen. Je gaat spijt krijgen van wat je hebt gedaan. Jij niet alleen, maar je vrienden ook. En als je al weg ligt te rotten, dan zal ik er voor zorgen dat Davina de meest pijnlijke dood sterft, samen met dat beste vriendinnetje van je.” 
De woorden drongen niet eens meer bij Naylene naar binnen, ze zag alleen maar dat ze Agnes echt boos had gemaakt. Ze probeerde zich te focussen op haar arm en of ze daar op een of andere manier in kon bijten om wat bloed binnen te krijgen.
Agnes leek echter andere plannen te hebben. Ze was klaar met de methodes die niets leken te helpen en greep terug naar haar magie. Naylene hoorde haar Franse woorden uitbrengen, magie die ze zelf wat minder goed kenden. 
“Ik krijg het wel uit je.” Sputterde ze er tussendoor uit.
“Dat betwijfel..” Naylene kwam niet verder, omdat de spreuk voelbaar begon te worden. Het bloed in haar hele lichaam leek te koken. Haar maag begon zich bij elkaar te trekken. Ze leek er bijna in te stikken, maar wist het nog net op tijd uit haar lichaam te krijgen. Een gil van pijn ging dit keer wel over haar lippen heen. Naylene haar hele hoofd begon te suizen en ze kreeg steeds minder mee van haar omgeving. 
22
Posts: 4865
Datum: 04-06-2022 17:05
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
‘Nay?!’ Het was de zoveelste keer dat Linn de naam van haar beste vriendin schreeuwde, maar haar stemgeluid weerkaatste enkel tegen de stenen graftombes. Samen met Elijah en Klaus zocht ze al minstens een half uur de begraafplaats af, maar nergens was een spoor van Naylene te bekennen. Toch wist Linn zeker dat ze hier moest zijn. Dat ze haar niet konden horen, bevestigde alleen maar dat de heksen daar en stokje voor hadden gestoken. En ze vertrouwde de informatie die ze van Marcel had gekregen.
Wanhopig stopte Linn op een kruising. Zoekend keek ze om zich heen en ze zuchtte gefrustreerd bij het zien van een grafsteen die ze herkende. ‘Dit is hopeloos! We gaan haar nooit vinden op deze manier.’
Ze gaf haarzelf de schuld. Ze had moeten weten dat, toen Naylene de link tussen Sophie en Hayley had verbroken, de heksen op haar af zouden komen. Ze had sneller moeten handelen toen ze door had gehad dat Naylene niet meer had gereageerd op haar berichtjes.
Elijah kwam voor haar staan en legde zijn handen rond haar gezicht om haar te kalmeren. ‘We zullen haar vinden. Weet je zeker dat ze hier is?’
Langzaam knikte ze, terwijl ze zichzelf probeerde te kalmeren. Zodra ze door had gehad dat Naylene was verdwenen, had ze contact gezocht met Marcel. Hij had verteld dat Davina in paniek was geraakt en dat er ontzettend veel magie werd gebruikt. Specifiek op de begraafplaats. Hij had zelfs zijn hulp aangeboden, maar die had Linn afgewezen. Iemand moest bij Davina blijven, en met Marcel zijn aanwezigheid erbij zou ze ook niet kunnen uitleggen hoe ze achter de plek was gekomen.
‘Dit is de plek waar de magie het sterkste is. Ze moet hier zijn.’ Dat moest. Want als dat niet zo was, dan waren ze misschien wel te laat.
Zuchtend liet ze zich tegen Elijah aantrekken. ‘Naylene is ontzettend sterk. En ze is zich er vast van bewust dat je naar haar opzoek bent.’
Linn keek naar hem op en knikte. Naylene was inderdaad sterk. De vraag was echter voor hoe lang.
Klaus trok de aandacht door van één van de tombes af te springen. ‘Als jullie klaar zijn met jullie onderonsje; ze hebben de begraafplaats betoverd. Hij lijkt veel groter dan hij daadwerkelijk is. Daarom voelt het alsof we rondjes lopen.’
‘Vervloekte heksen,’ siste Linn. Ze hadden haar en Hayley aangevallen, nu speelden ze verstoppertje met haar beste vriendin. Ze maakte zich los van Elijah en sloeg één van de gangen in. Ze probeerde te luisteren te naar geluiden die aangaven dat er nog iemand anders was. Als ze Naylene niet kon vinden, dan zou ze opzoek moeten gaan naar één van haar aanvallers.
In de verte hoorde Linn een hartslag. Meteen rende ze die kant op, met Klaus en Elijah op haar hielen. Tegen de tijd dat ze dichterbij kwam, was de persoon al verdwenen.
‘Laat jezelf zien!’ schreeuwde Linn. ‘Stop met dit laffe spelletje en vecht.’
‘Als ik jou was, zou ik maar doen wat ze vraagt,’ zei Klaus achter haar. ‘Ze vraagt het maar één keer op een aardige manier.’
‘Ik hoef jullie er niet aan te herinneren wat er gebeurde in de bayou.’ Daar had ze behoorlijk wat heksen van hun leven beroofd. Iets wat ze zo weer zou doen. Niemand zat aan haar beste vriendin, om wat voor een reden dan ook.
Plots klonken er zachte voetstappen achter haar. Linn draaide zich om en zag een jonge heks tegenover hen staan. Sophie.
Linn twijfelde geen moment en rende op de heks af. Ze omsloot haar hals met haar hand en duwde haar tegen een graftombe. ‘Waar is ze?’
‘Ze krijgt wat ze verdient,’ piepte Sophie. 
Linn verstevigde haar greep rond haar keel. ‘Misschien moet ik jou dan ook maar geven wat je verdient. Aangezien je waardevolle link met Hayley verdwenen is, is dat een mogelijkheid.’
Sophie wist het voor elkaar te krijgen om te lachen. Het kwam er verstrengeld uit. ‘Ga je gang, dood me maar. Voor Naylene maakt het geen verschil. Agnes zal haar niet lang laten leven.’
‘Ze is een afleidingsmanoeuvre,’ zei Elijah. Woedend duwde Linn de heks op de grond. Op datzelfde moment hoorde ze een harde gil die door merg en been ging. Naylene.
‘Ga!’ zei Klaus, terwijl hij Sophie overeind trok, niet van plan om de heks zo gemakkelijk te laten gaan. ‘Ik deal wel met haar. Zorg ervoor dat jullie Naylene vinden.’
Linn verspilde geen tijd aan om na te denken over waarom Klaus zo behulpzaam was. Ze rende af op de richting waar Naylene haar gil vandaan was gekomen. Twee heksen blokkeerden de ingang, maar Elijah trok hun harten uit hun lichaam voordat ze een spreuk uit konden spreken.
Hij liet de bloederige harten op de grond vallen en keek naar Linn met één mondhoek iets geheven. ‘Na jou.’
Zo snel als ze kon rende ze de tombe in. Het gegil van Naylene vulde haar oren en brak haar hart. ‘Agnes?!’ Linn kende de vrouw niet, maar dat maakte niets uit. Ze zou sterven voor wat ze nu probeerde te bereiken.
Ze rende de laatste trap af en belandde in de hel waar Naylene al uren in zat. Haar beste vriendin zat vastgebonden op een stoel, haar handen geboeid. Ze had zich voorover gebogen en hoestte bloed op.
Linn rende naar voren, maar een heks stapte in haar gezichtsveld en hief zijn handen, gepaard met een spreuk. Haar lichaam kwam van de grond en ze vloog naar achteren. Ze raakte de muur en viel op de grond.
Ze dwong haarzelf overeind, als er botten gebroken waren dan zouden ze wel weer helen. Ze was hier niet gekomen om toe te kijken hoe haar beste vriendin zou sterven. 
18
Posts: 17081
Datum: 05-06-2022 10:55
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
In een afzienbare tijd was dit de derde keer dat de heksen het geduld van Elijah op de proef stelden. Iedere keer weer hadden ze iets geleerd van hun eigen fouten. Waardoor het nu bijna onmogelijk had geleken om Naylene te vinden. 
Nu ze er daadwerkelijk waren. Probeerde Elijah de situatie zo goed mogelijk in zijn op te nemen. Agnes was diegene die door leek te gaan met haar spreuken alsof er niet net twee van haar heksen neer waren gevallen. Heksen. Elijah had ze nooit begrepen. Niet zoals de rest van zijn familie dat had gedaan. Hier in New Orleans had hij hen echter als een goede bondgenoot gezien.
“Agnes.” Haar naam kwam als een grom over zijn lippen heen.
Linn was al op de grond geholpen en hoewel dat het meeste van Elijah zijn aandacht trok, wist hij dat het op het moment niet het belangrijkste was. De vrouw in het midden van de tombe moest gered worden. In al de jaren had hij Naylene nog nooit zo lijkblijk gezien. Het leek alsof zelfs haar aderen al grijs aan het aantrekken waren.
De heks die Linn net tegen had gehouden, hief zijn hand weer op zodat hij ook Elijah kon tegen houden. Met alle snelheid die Elijah in zijn lichaam kon vinden liep hij op de man af. Hij pakte zijn schouder vast. 
“Ik zou je nu een les kunnen geven dat je in het vervolg op moet oppassen met wat je doet…” Met een flinke kracht duwde hij de man van zich af, waardoor hij tegen muur aan kwam waar hij niet heel lang geleden Linn tegen aan had gegooid. De man leek door de klap opslag dood te zijn.
“Maar dat heeft geen nut meer.” Vervolgde hij zijn eigen woorden. 
“Linn?” De stem van Naylene klonk zwak. En met de naam van haar vriendin kwam ook heel wat bloed over haar lippen vandaan. 
Linn probeerde haar weg te vervolgen naar Agnes en Naylene. De heksen bleven haar en Elijah tegenhouden. De magie die ze gebruikten zorgde er voor even voor dat Elijah in elkaar kromp van de pijn die ineens door zijn hoofd heen schoot.
Van dat moment maakte hij echter dankbaar gebruik door van de grond van stenen af te pakken. Ondertussen was het de truc geworden waar hij steeds weer naar terug wist te pakken. De domme heksen deden echter ook niets om hun tactiek te veranderen. Waarom hij dan wel. Met één van de stenen wist hij de heks uit te schakelen, door de steen rechtstreeks door haar schedel te raken.
Voor Elijah gaf dat genoeg ruimte om bij Agnes te komen. De vrouw bleef haar spreuken prevelen. Zelfs op het moment dat Elijah haar schouder vast pakte. Het gegil van Naylene bleef doorgaan. Elijah wilde niet eens weten waar het bloed uit haar lichaam kwam. Vampiers leken van pijn van anderen te houden, heksen gingen daar echter nog verder in.
“Agnes.” Drong hij dan ook aan. 
“Nay!” Linn was ondertussen ook dichterbij de stoel gekomen. Met een vaag werd ze echter weeg weggeduwd door de magie.
Agnes keek Elijah met een doodserieus gezicht aan. “We hadden een afspraak Elijah.”
“We hebben wel meerdere afspraken Agnes.” Beet Elijah terug.
“Zoals ik al eerder heb uitgelegd is het niet nodig om Hayley en Sophie aan elkaar gelinked te hebben. Niet als jullie een bedreiging vormen. Ik heb gewaarschuwd dat we de link zouden verbreken.” Dat was wat er was gebeurd. Uiteraard vonden ze dat niet leuk, omdat hun pressiemiddel nu weg was. 
“En we hebben afgesproken dat je niet aan de hand van mijn broeder dood zal gaan. Een afspraak die ik tot nu toe netjes na ben gekomen.” Probeerde Elijah haar te herinneren. 
“De afspraak was niet dat je zoiets de stad in zou trekken!” Agnes wees naar Naylene. Elijah kon nog net haar blauwe ogen zien. Er zat nog steeds genoeg vuur in. 
“Alles is beter als een coven zoals deze.” Sputterde uit. 
“Je hoort wat ze zegt.” Elijah verplaatste zijn hand naar haar gezicht en draaide het iets bij zodat hij Agnes goed aan kon kijken. Haar ogen verraadde dat ze angstig was. Haar hartslag schoot zelfs omhoog. 
“Alles is beter dan jullie zielige heksen die denken dat ze hier uitmaken wat er gebeurt.” Elijah sprak zijn woorden zo langzaam uit, dat hij bij ieder woord merkte dat het er voor zorgde dat Agnes angstiger en angstiger werd. 
“Ik zal mijn belofte nakomen.” 
Een verbaasde snik kwam achter hem vandaan, Linn.
“Je zal niet dood gaan aan de hand van mijn broeder.” Elijah zag een soort van opluchting verschijnen op het gezicht van de heks, waardoor hij een beetje begon te grijnzen.
Elijah greep met een kracht naar de keel van de vrouw. 
“Niemand. Maar dan ook niemand doet mijn familie pijn.” Hij keek nog even naar haar ogen, om te weten of de woorden ook daadwerkelijk aan waren gekomen, voordat hij haar nek verdraaide. De heks werd viel om en hij duwde haar nog iets na op de grond. 
Dat gaf Linn de kans om echt bij Naylene te komen. Terwijl Elijah met zijn voet tegen het lichaam van de heks aan duwde en nog even rond keek. Hoe zag nog één heks, die slim dacht zijn geweest om zichzelf te verstoppen achter één van de staande grafstenen. Hij liet er geen gras over groeien en liep naar de vrouw toe. Ook haar nek werd met een simpele beweging omgedraaid, waarna ze op de grond viel.
“Oh god Nay.” Fluisterde Linn die bij haar vriendin uit was gekomen.
Ook Elijah voegde zich bij Naylene. Hij keek naar de handboeien die ze omhad. Hij pakte één kant vast en begon er aan te trekken. Die dingen waren niet makkelijk af te krijgen. Hij wist dat Kol ze uit had gevonden, op het moment wist hij echter niet of er een of andere magische sleutel bij had gezeten.  
22
Posts: 4865
Datum: 05-06-2022 14:51
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het was bijna onmogelijk om te bevatten wat er zojuist was gebeurd. Elijah had Agnes gedood. Op de met pijn gevulde snikken van Naylene na was het doodstil in de tombe. Het duurde even voordat Linn opmerkte dat het niet alleen Naylene was die huilde, maar ook zij. Als ze een paar minuten later waren geweest, als Elijah niet had ingegrepen, dan had Naylene nu niet meer geleefd.
Ze legde haar hand op die van Elijah en samen trokken ze de boeien los. Elijah richtte zich op de touwen die ze hadden gebruikt om Naylene op haar plaats te houden.
'God, Nay. Het spijt me zo,' fluisterde Linn. Ze nam de handen van Naylene vast. Ze wist niet eens wat haar speet. Dat ze Naylene mee had genomen naar New Orleans, of dat ze er niet was geweest om haar beste vriendin te beschermen toen het nodig was geweest.
Ze streek over de restanten van de brandwonden die op Naylene gaar vingers zaten. De wonden die nog op haar lichaam zaten, zouden snel moeten helen nu de verbena uit haar buurt was.
'Mijn ring…' Het kostte Naylene moeite om te praten. Ze zag nog steeds erg bleek. Bloed bedekte haar gezicht, kleding en hals. 
Linn maakte een sussend geluid en streek een pluk haar uit haar gezicht. 'Maak je geen zorgen. We halen je weg en dan zorgen we dat je veilig bent.'
Zoekend keek ze om zich heen. Elijah was haar al voor en had de ring afhandig gemaakt van Agnes. Bij het zien van haar dode lichaam werd ze er aan herinnerd wat hij had gezegd. Niemand deed zijn familie pijn. En Naylene viel daar onder.
Hij had voor haar gedood. Als Naylene op dit moment niet zwaar gewond was geweest, was ze hem on de hals gevlogen om hem te bedanken
Ondanks het bloed en de eventuele verbena die Naylene nog op haar had, sloeg Linn haar armen om haar heen. In jaren was ze niet zo bang geweest om Naylene te verliezen. Op sommige momenten leek het dat Naylene onoverwinnelijk was, met haar magie en de voordelen van het vampirisme. Dit was een bewijs dat ze dat absoluut niet was.
'Ik kan je niet verliezen,' fluisterde ze. De afgelopen dagen had ze zich voor even in een paradijs gewaand. Zij en Elijah, het prachtige New Orleans. Voor even had het geleken alsof niemand haar had kunnen raken. Alsof er geen oorlog dreigde. Nu werd ze er aan herinnerd dat de mooie dagen de uitzonderingen waren. En dit de realiteit.
Normaal gesproken had Naylene tegen geworpen dat ze niet zo gemakkelijk opgaf, maar nu bleef ze stil. Een teken dat de heksen haar echt hadden geraakt.
Linn trok zich terug en legde haar handen op de schouder van Naylene. 'Laten we je hier weghalen.'
Elijah overhandigde de ring aan Linn, zodat zij hem rond de vinger van Naylene kon schuiven. 'We kunnen haar meenemen naar het huis? Daar is ze veilig,' stelde Elijah voor.
Ondanks dat het een goede suggestie was, schudde Linn haar hoofd. Het was een veilige plek, en niemand zou er zomaar naar binnen kunnen, maar Naylene zou beter af zijn in haar eigen hotelkamer. En zij zou zo lang bij haar kunnen blijven als nodig.
'Het hotel lijkt me beter. Ik kan bij haar blijven.' Elijah knikte, ondanks dat het misschien niet de optie was die hij voor ogen had gehad.
Klaus betrad de tombe en keek teleurgesteld naar de dode lichamen op de grond. 'Hebben jullie niets voor mij overgelaten?'
'Wellicht dat we dat hadden gedaan als je op tijd was geweest, Niklaus,' zei Elijah. Linn schudde enkel haar hoofd en hielp Naylene overeind uit de stoel waar ze in vast had gezeten.
'Zonde.' Klaus haalde zijn schouders op. Zijn blik viel op Naylene. 'Jullie weten dat ik een reddingsmissie niet kan afslaan.'
'Ik neem aan dat je het probleem, bekend als Sophie Deveraux, hebt opgelost?' Elijah besteedde geen aandacht aan de andere woorden van zijn broer. Klaus hief zijn wenkbrauwen, wat blijkbaar een antwoord moest zijn. Elijah opende zijn mond, maar sloot hem weer toen hij Naylene hoorde hoesten. Bloedspetters vielen op de grond.
'Voorzichtig.' Linn wreef over haar zij. Het was duidelijk dat Naylene niet in staat was om zelfstandig naar het hotel te gaan. Met wat moeite tilde Linn haar van de grond. De spreuken van de heksen hadden meer impact gehad dan dat ze dacht. Toen Elijah aanbood om Naylene te dragen, schudde ze echter haar hoofd. Het was haar beste vriendin.
'Ik zie dat je de laatste Oudste hebt gedood.' Klaus boog zich over het lichaam van Agnes en bestudeerde de heks. 'Dat betekent dat de connectie tussen de overgebleven heksen en de voorouders een stuk zwakker is.'
Iets wat alleen maar in ons voordeel kan werken.'
'Of de heksen komen in opstand,' wierp Klaus tegen.
Linn rolde met haar ogen. Op dit moment konden alle politieke gevolgen haar gestolen worden. Het enige wat ze wilde, was er voor zorgen dat Naylene op een veilige plek zou zijn. Ver weg van iedere heks die haar iets aan kon doen. 
18
Posts: 17081
Datum: 05-06-2022 20:54 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene kon zich de laatste keer dat ze zo bang was geweest voor de dood niet herinneren. Ze had het gevoeld. Hoe ieder deel van haar lichaam langzaam aan het opgeven was. Haar lichaam had zichzelf van binnen uit proberen te verwoesten. Iedere seconde was het dichterbij geweest. Even had ze zelfs gedacht dat de aanwezigheid van Linn en Elijah er geen verandering meer aan had kunnen brengen. De spreuken van Agnes waren door gegaan. En haar lichaam had op het punt gestaan om op te geven. 
Dat ze nu in de armen van Linn lag, voelde dan ook behoorlijk onwerkelijk. De armen van Linn waren altijd haar veilige plek geweest. Of het nu was geweest toen ze nog een mens was geweest en haar magie haar te veel was geworden of op de momenten dat ze ruzie had gehad met Michael. Nu gaven ze haar aan dat ze daadwerkelijk nog leefde. 
Naylene liet haar hoofd tegen de schouder van Linn rusten, haar lichaam te zwak om nog een spier aan te spannen. 
“Linn.” Fluisterde Naylene, ten teken dat ze weg wilde van de begraafplaats. Ze wilde niet horen hoe Elijah en Klaus in gesprek gingen over eventuele gevolgen. 
“Elijah, we moeten hier weg. Nu…” Drong Linn dan ook aan, die precies door leek te hebben waar Naylene behoefte aan had.
“Uiteraard. Niklaus en ik zullen jullie begeleiden. We weten niet wat ons buiten deze tombe nog te wachten staat.” 
“Niet veel meer.” Leek Klaus zelfverzekerd te zeggen. Ergens kan Naylene niet geloven dat Klaus ook voor haar had gevochten. Aan de andere kant ging Klaus een goed gevecht niet uit de weg. En waren er zeker mensen die hij nog minder mocht dan haar. 
“Niklaus gaat voor. Ik zal jullie rugdekking geven.” 
Naylene voelde vingers van Linn over haar voorhoofd gaan. Ze kneep haar ogen nog iets meer dicht. Ondanks dat de spreuken waren opgehouden en haar lichaam zichzelf moest herstellen, leek Naylene nog overal pijn te voelen. 
“Als er iets is moet je het zeggen. Dan zullen we meteen stoppen.” 
Alles om haar heen begon te bewegen. De geluiden van buiten de tombe kwamen harder binnen dan verwacht. Ze probeerde zich te focussen op Linn. De manier waarop haar voeten op de straat terecht kwamen. Het was geruststellend. 
Hoewel ze veilig over de begraafplaats leken te komen. Hoorde Naylene wel hoe Klaus iemand uit de weg wist te werken en het leek alsof Elijah het af maakte. Wat er precies gebeurde, was iets waar Naylene niet over na wilde denken. Ze wilde het niet eens zien. 
Pas toen ze tot stilstand kwamen opende Naylene haar ogen. Tot haar opluchting zag ze het voor haar bekende hotel. 
“Gezien de omstandigheden lijkt het mij verstandig als onze wegen hier voor dit moment scheiden, Niklaus.” Sprak Elijah zijn broer aan. Klaus zou het hotel wel inkomen, maar in de hotelkamer zou Naylene hem toch niet zomaar toelaten.
“Heel erg bedankt voor je hulp Klaus.” Sprak Linn. Woorden waar Naylene het zeker mee eens was. Mocht de tijd daar zijn, zou ze hem ook zeker bedanken voor het feit dat hij hen had geholpen, wat zijn motieven ook waren geweest. 
Terwijl ze Elijah hoorde praten met de vrouw van de receptie, waarschijnlijk als afleiding, liep Linn naar de lift toe. Waar Naylene verwachtte dat ze op de grond werd gezet, deed Linn dat niet.
Het gaf Naylene de kans op haarzelf in de spiegel te bekijken. Ze zag slecht een schim van de vrouw die haar normaal in de spiegel aanstaarde. Een sterk persoon die wist hoe ze om moest gaan met tegenslagen. Nu zag ze precies hetgeen wat ze ook voelde: iemand die de dood in de ogen had gekeken. 
Linn nam haar mee naar de hotelkamer, toen ze op de juiste verdiepen waren. Pas daar liet ze haar los, maar alleen op het moment dat Naylene de zachte kussens onder zich voelde.
De zorgelijke bruine ogen van Linn bekeken haar goed. Naylene kon zien dat er tranen in stonden.
“Ik was zó bang dat ik je zou verliezen.” 
Linn haar vingers gingen langs haar gezicht, alsof ze iets nodig had dat aangaf dat Naylene écht voor haar zat. 
“Ik was ook bang.” Gaf Naylene toe, haar keel deed nog zo’n pijn. Alsof er naalden in prikten. Ze was zwak en ze wist zeker dat het de komende dagen ook nog wel aan zou blijven.
“Ik dacht echt dat ik dood zou gaan.” Agnes had gedaan alsof ze nog een keuze had gehad door te vertellen waar Davina zich had bevonden. Dat soort trucjes kende ze. Ze had al lang door gehad dat de heks door zou gaan totdat ze er niet meer was geweest. Haar ogen hadden alles gezegd, zelfs als Davina was geofferd had Naylene een te groot risico gevormd. Ze had dood gemoeten.
“Oh Nay…” Fluisterde Linn met een zachte snik. 
“Ik wil zoveel zeggen. Ik had je niet alleen moeten laten na de spreuk en…”
Naylene pakte haar hand vast en schudde met haar hoofd. Ze had genoeg te zeggen. Op het moment kwamen er nog niet veel woorden uit.
“Het zou hoe dan ook zijn gebeurd.” 
Linn schudde haar hoofd. Er ging duidelijk nog genoeg doorheen. Naylene zou waarschijnlijk hetzelfde zijn geweest als zij diegene was geweest die was ontvoerd. Ze wist echter zeker dat de heksen niet te stoppen waren geweest. Die namen nu alles aan wat er voor kon zorgen dat ze de macht weer terug kregen. 
“Kom hier.” Linn haalde de scrunchie die ze om haar pols had en bond Naylene haar haren in een knot op haar hoofd. 
“Ik zal je straks helpen met een bad. Nieuwe kleding. Je hebt eten nodig, écht eten en alle troep die we hier uit de stad kunnen bestellen. En je moet goed slapen.” 
Naylene knikte¸ er was toch niets tegenin te brengen. Op het moment zou ze zich overgeven aan iedereen die voor haar wilde zorgen. Zelf leek ze daar namelijk niet meer toe in staat. 
Een klop op de deur zorgde er voor dat Linn opveerde van het zitje. Ze liep naar de deur, waar Elijah stond. 
“Ik kwam bezoek tegen in de lobby.” 
Naylene leunde iets opzij zodat ze in de richting van de deur kon kijken. Marcel. Ze kon haast niet geloven dat hij daadwerkelijk naast Elijah voor de deur stond.
“Het ligt aan Naylene wie op het moment binnen kan komen.” Linn keek om, wachtend op haar reactie. 
“Marcel is al uitgenodigd om binnen te komen.” Naylene hoopte dat die woorden genoeg vertelden. Ondanks dat Elijah haar had geholpen, wist ze niet of ze er goed aan deed om hem voor altijd toegang te verlenen op de plaats waar zij zich veilig waanden. 
Uiteraard leek Elijah de woorden maar al te goed te begrijpen. “Ik zal er voor zorgen dat Naylene bloed krijgt.” 
Naylene zag Linn naar buiten stappen om Elijah een kus te geven. 
Terwijl Linn, Elijah bedankte kwam Marcel binnen gelopen. Ze had hem nog nooit zo snel op haar af zien komen lopen. Al snel had ze zijn armen om haar heen, waar ze zich minstens zo veilig in voelde als in die van linn.  
22
Posts: 4865
Datum: 06-06-2022 15:25
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn gunde haarzelf een paar minuten van rust door op de gang in Elijah zijn armen te blijven staan. Ze nam de dagelijkse geluiden van de stad in haar op. De toeristen die buiten liepen, de receptioniste die de telefoon opnam, de schoonmaker die tijdens zijn werk naar muziek luisterde. Het voelde allemaal zo normaal. Niemand leek door te hebben wat er zojuist op de begraafplaats was gebeurd.
‘Dankjewel,’ fluisterde Linn. Alles wat Linn normaal gesproken voor Naylene zou regelen, haalde hij nu bij haar weg. Hij had voor een afleiding gezorgd, zodat ze ongezien naar binnen hadden kunnen glippen. En nu nam hij het op zich om bloed te halen voor Naylene, zodat Linn bij haar kon blijven. En dan had ze nog niet eens gesproken over wat hij in de tombe had gedaan. 
‘Het is vanzelfsprekend.’ Kort drukte hij zijn lippen op haar voorhoofd. Linn sloot haar ogen, om voor heel even het veilige gevoel in haar op te nemen.  ‘Is er nog iets wat ik kan doen?’
Linn draaide zich om en wierp een blik in de hotelkamer, waarvan ze de deur op een kiertje had laten staan. Naylene zat nog altijd in de armen van Marcel. Het was een vreemde gewaarwording om te zien hoe snel Naylene hem in vertrouwen had genomen, maar op dit moment was ze alleen maar blij om te zien dat er nog iemand voor haar was.
Ze draaide zich weer naar Elijah. ‘Misschien wat te eten? Beignets, of burgers. Of bourbon. Vrijwel alles met een b,’ grapte ze.
‘En voor jou?’ Elijah streek een pluk haar uit haar gezicht.
Ze schudde haar hoofd. Ondanks dat ze nog lang niet rustig was en nog nauwelijks kon bevatten wat er allemaal was gebeurd, zou het met haar wel goedkomen. Voor nu was het belangrijk dat ze bij Naylene in de buurt bleef, zolang zij dat nodig zou hebben.
‘Ik zie je straks. Misschien dat ik mee terug ga naar huis, maar dat ligt aan Naylene. Als zij me nodig heeft, dan blijf ik.’ Ze legde haar hand op de deurklink en opende hem iets verder, zodat ze weer naar binnen kon stappen.
‘Het is goed om te horen dat we nu een thuis hebben.’ Het was een simpele opmerking van Elijah, maar het zorgde voor een warm gevoel in haar lichaam. Ze hadden er eeuwen over gedaan, maar nu waren ze eindelijk samen.
Kort wierp Elijah een blik naar binnen, waar Marcel iets was verschoven op het bed. Naylene leunde tegen hem aan. Vragend keek hij naar Linn, maar ze gebaarde enkel dat ze later wel zou vertellen hoe het precies tussen de twee zat. Dat Elijah, Marcel mee naar boven had genomen in plaats van hem te vragen wat hij precies kwam doen, was al behoorlijk wat. Ze wilde niets verpesten.
Elijah vertrok en Linn ging weer naar binnen. Ze sloot de deur achter zich en liep naar Marcel toe, zodat ze haar hand op zijn schouder kon leggen. ‘Bedankt dat je bent gekomen.’ Het was een gebaar dat lang niet iedereen zou maken, terwijl Naylene het meer dan waard was.
‘Hoe wist je het eigenlijk?’ vroeg Naylene. Ondanks dat haar lichaam haar langzaam heelde, was het duidelijk hoeveel pijn ze nog had. Om maar niet te spreken over hoe ze eruit zag.
‘Davina.’ Marcel zijn grip verstevigde iets om Naylene. ‘Ze wist dat de heksen iets van plan waren. En toen Linn me vertelde dat je niet te bereiken was, heeft ze een locatiespreuk gedaan.’
‘Daarom konden we je zo snel vinden,’ legde Linn uit, terwijl ze aan de andere kant van Naylene ging zitten. Vreemd genoeg voelde het haast als vroeger. Alsof ze samen met Michael en Naylene op de bank zat, na een grote gebeurtenis. De veiligheid en het comfort wat alleen zij drie samen hadden.
‘Hoe gaat het met Davina?’ Naylene schraapte haar keel. ‘En Agnes-‘
‘Het gaat prima met Davina,’ zei Marcel. ‘En bespaar me de heksenpraat voor een andere keer, Kimbell. We zijn hier om voor jou te praten.’
In iedere andere situatie had Linn haar beste vriendin gepord en iets gefluisterd. Het was voor haar al duidelijk geweest, de eerste keer dat ze Marcel en Naylene samen had gezien. Nu bevestigde Marcel haar voorspelling. Hij gaf om Naylene. Zoveel dat hij er voor haar wilde zijn, voor haar wilde zorgen. Daarom was hij hier. Ergens stelde het Linn zelfs iets gerust. Naylene zou niet alleen zijn als ze haar achter zou laten.
‘Precies,’ stemde Linn in. Ze kwam overeind en stak haar handen uit naar Naylene. ‘Kom, dan laat ik een bad voor je vollopen. Marcel kan hier wachten, als hij dat wil.’
Linn keek naar Marcel, die knikte. Naylene nam de handen van Linn aan.
Uit Linn haar broekzak klonk de ringtone van haar telefoon. Zuchtend haalde ze hem eruit en drukte ze het gesprek met Michael weg.
‘God, Michael,’ mompelde Naylene. Ook hun beste vriend had gemerkt dat Naylene niet te bereiken was. Linn had hem echter nog niks verteld.
‘Misschien is het beter als we-’
‘Michael hoeft niks-’
Allebei stopten ze in hun zin, waarna Linn knikte. Michael hoefde niets te weten van wat er zojuist was gebeurd. Het zou hem alleen maar onnodig zorgen laten maken. 
18
Posts: 17081
Datum: 08-06-2022 16:46
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
In de handen van Linn was Naylene altijd veilig geweest. Er was niemand anders die precies wist waar ze behoefte aan had. Ze waren zo op elkaar ingespeeld dat het op sommige momenten zelfs eng was. Nu kon Naylene alleen maar van geluk spreken dat ze haar beste vriendin bij haar zijde had. Niet enkel had ze zojuist voor haar gevochten, er was niemand anders die haar er weer bovenop kon krijgen. Bij wie ze zo kwetsbaar kon zijn. Al moest ze toegeven dat ze zich niet ongemakkelijk voelde nu Marcel zich ook in de ruimte bevond. Het bood dezelfde troost als Michael altijd deed. Michael die hier vooral buiten moest worden gehouden, daar leken de vrienden het over eens te zijn.
Naylene had zich mee laten voeren door Linn naar de badkamer. Haar lichaam al uitgeput van die kleine inspanning.
“Ik heb me niet meer zo gevoeld sinds ik een mens was.” De realisatie dat ze ieder moment dood had kunnen gaan. Haar lichaam dat zich op het zwakst had gevoeld. Alsof de grond onder haar vandaan was getrokken. Iedere seconden had de laatste kunnen zijn. 
“Ik ben in jaren niet meer zo bang geweest je te verliezen.” 
Met die woorden liepen de twee vrouwen naar de badkamer. Daar zette Linn, Naylene op het dichtgeslagen toilet, waarna ze het water in het bad liet lopen. 
Voor een tijd bleef het stil. Naylene dacht aan de woorden van Linn. Ze was bang geweest haar te verliezen. Een gedachte waar ze zich in kon vinden. Natuurlijk waren er momenten geweest waarop ze gevaar waren gelopen. Niet alle van hen waren levensbedreigend geweest. Al jaren lang hadden ze hun levens rustig kunnen leven. Sinds ze in New Orleans waren was daar verandering in gekomen.
Linn hielp Naylene in het warme bad. Al haar spieren leken ineens te ontspannen. En gevoel wat ze al lang niet meer had gevoeld. 
Naylene liet haarzelf in het warme water zakken, ondanks dat er genoeg schuim in zat kon Naylene zien hoe het water zich naar licht rood kleurde. Het bloed dat van haar lichaam af kwam. Haar eigen bloed. Het was haast niet te bevatten wat er allemaal was gebeurd. 
“Denk je dat het een fout is geweest?” 
Naylene keek Linn vragend aan. Met een washandjes ging de vrouw langs haar gezicht heen. Het laagje van bloed dat er aan plakte, verdween langzaam.
“Hier komen.” Fluisterde Linn, ze ontweek Naylene haar blik.
Naylene legde haar hand op de arm van Linn, zodat ze weer oogcontact hadden. Ze schudde haar hoofd. 
“Nee. Nooit.” Het was dan wel geen veilige plaats. Voor geen van hen. Linn was al aangevallen, nu was zij diegene geweest. Dit was nog lang niet over. De heksen vonden het alles behalve fijn dat ze zo onder druk waren gezet. Vanuit daar waren deze acties gekomen. Die waren tegen hen gericht geweest. Waar ter wereld ze ook waren geweest, situaties als deze hadden zich voor kunnen doen. De Mikaelsons leken het meer aan te trekken. Dat ongeluk leek niet op te wegen tegen het geluk dat Linn nu eindelijk had gevonden. 
“Iets wat gelukkig maakt, kan nooit een fout zijn.” Naylene leunde met haar gezicht tegen de hand van Linn, die zachtjes over haar wang heen ging. 
“Ben je hier gelukkig? Buiten alles wat er is gebeurd?” Naylene kon aan de manier waarop Linn praatte merken dat ze wilde peilen of ze hier weg moesten. Of het veiliger was voor hen beiden. Weglopen van zoiets was echter niet iets wat ze deden. Dat wist Linn ook. 
“Ik ben gelukkig dat jij gelukkig bent. Hoe lang heeft het Elijah gekost? Maar een paar honderd jaar?” 
“Naylene.” Klonk Linn streng, ondanks dat er ook een lachje over haar lippen kwam. “Ondanks dat ik het fijn vindt dat je weer de oude wordt, meende ik het.” Linn tilde haar arm op, om die ook te soppen.
“Ik kan hier gelukkig worden.” 
Linn leek zichtbaar opgelucht te zijn door die woorden. Haar ogen stonden net wat anders.
“Zit één van die redenen nu op je bed. Misschien wel de grootste.” 
“Linn.” Was Naylene nu diegene die Linn toesprak, waarna ze met haar hoofd schudde. 
De rest van de tijd in de badkamer brachten de twee vriendinnen stilte door. 
Linn liep Naylene weer uit het bad en zorgde er voor dat haar huid droog genoeg was. Naylene kon nog even in de spiegel kijken. Ondanks dat alle wonden weg waren, het bloed niet meer te zien was, voelde het alsof haar hele lichaam nog onder zat. Al snel werd die echter bedekt door een veel te grote hoodie, eentje van Michael. Naylene wist zeker dat Linn er ook nog genoeg bij haar thuis had liggen. Verder had Linn een sportbroekje voor haar meegenomen. Waarschijnlijk voor het comfort, bedacht Naylene.
Met haar arm van Linn heen liep Naylene terug naar de woonkamer. Kon ze zelf lopen? Waarschijnlijk wel, al wel wat beter. Zonder bloed leek haar hoofd er echter nog niet over na te willen denken. Daarom liet ze Linn haar naar het bed begeleiden. Waar Naylene dankbaar opkroop, in de richting van Marcel die niet veel bewogen was. Enkel zijn mobiel was nu zichtbaar. 
Marcel schoof zonder twijfeling naar haar toe en sloeg zijn arm om haar heen. 
“Linn is nog altijd net zo nieuwsgierig als ik haar herinneren.” 
“Kan je het voorstellen. Ik ben net bijna dood gegaan en hetgeen waar zij zich zorgen over maakt is wat er tussen ons is. Ik denk dat ik al blij moet zijn dat ze me niet terug heeft gestuurd in een jurk.” Grapte Naylene, haar woorden slomer dan normaal. Toch leek Marcel er wel om moeten lachen. 
“Ik kan er niets aan doen dat ik me dat soort dingen afvraag.” Linn kroop bij op het bed, ze ging in een kleermakerszit tegenover Naylene en Marcel zitten. Haar blik duidelijk op die laatste gericht.
“Naylene heeft je hier uitgenodigd. Dat betekent iets en ik probeer te peilen wat dat precies is.” Linn haar ogen trokken zich samen. 
“Linn weet duidelijk niet hoe ze moet omgaan met bijna doodervaringen.” 
“Ik zou me er iets comfortabeler bij voelen als je er niet zo nonchalant over praatte. Bijna dood, dat is niet iets normaals.” Gaf Marcel aan. Waardoor Naylene haar ogen even sloot. Als ze er niet met humor mee om ging, zou het haar te veel doen.
“Dankjewel, Marcel!” Naylene kon het gezicht van Linn dan wel niet zien, maar ze kon zich zo indenken dat er een zelfvoldane glimlach te zien was. In Linn haar geval was dat iets wat niet vervelend of arrogant was, maar juist aandoenlijk kon zijn.
Naylene liet haar hoofd in de kussens achter haar vallen. 
“Nou vertel.” Ging Linn toch nog even verder. “Ik ken Naylene en ze nodigt echt niet zomaar iemand uit. Zeker niet voor enkel seks, als ik Michael moet geloven is dat namelijk hetgeen wat is gebeurd. Dat had op iedere mogelijk plek gekund.” 
“Linn….” Mompelde Naylene moeilijk. 
22
Posts: 4865
Datum: 25-06-2022 16:46
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Afwachtend keek Linn naar Marcel. Naylene had zich fysiek teruggetrokken van de conversatie door te gaan liggen, maar Linn was niet van plan om de twee het er zo gemakkelijk vanaf te laten komen. Ze bleef bij haar eerdere standpunt: Naylene had hem niet zomaar naar binnen gevraagd. Hij was niet zomaar hier. De twee konden misschien nog de schijn naar elkaar op houden, maar voor Linn was het overduidelijk wat er aan de hand was. Ze wilde het alleen nog uit hun monden horen.
Marcel haalde zijn schouders op. ‘We hebben allemaal onze manieren om om te gaan met de chaos in de stad. Naylene en ik? Dat is casual.’ 
Naylene humde afwezig, alsof ze maar half meekreeg wat er werd gezegd.
Linn sloeg haar hand voor haar mond en deed haar best om haar lach in te houden. ‘Dit is niet casual,’  zei ze hoofdschuddend.
Ze ving een blik van haarzelf in de spiegel en zag dat ook haar eigen kleding onder het bloed zat. Ze had zich zo gefocust op Naylene dat ze haar eigen uiterlijk was vergeten. Ze duwde haarzelf van het bed en trok de kast open, zodat ze schone kleding uit kon zoeken.
‘Dit,’ ze gebaarde met een hoodie in haar handen naar Marcel en Naylene, ‘is nooit casual geweest. Op komen dagen omdat iemand ernstig gewond is geraakt, is niet casual. En ik ken Nay. Als dit echt casual was geweest, dan had zij in jouw bed gelegen. Maar jij ligt in het hare.’
Linn verzamelde alle kleding die ze nodig had en liep naar de badkamer. Als het alleen Naylene was geweest, had ze de deur open gelaten. Met Marcel erbij, sloot ze hem toch achter zich.
‘Het klinkt alsof je ons woorden in de mond wil leggen, Linn,’  zei Marcel.
‘Soms is het beter om haar even te laten ratelen,’ mompelde Naylene. ‘Dan houdt ze vanzelf op.’
‘Dat hoorde ik!’ riep Linn. Ze trok de hoodie van Michael over haar hoofd en nam kort de tijd om de stof tegen haar neus aan te drukken. Ondanks dat hij al vaak genoeg gewassen was, zweerde ze dat hij nog steeds naar Michael rook.
‘Dat was ook de bedoeling!’ 
Linn schudde haar hoofd. Ze liep naar de spiegel in de badkamer en pakte een elastiekje, zodat ze haar haren in een staart kon binden. Met een schoon washandje waste ze de bloedspetters van haar gezicht.
In de andere kamer was het stil, op een paar voorzichtige bewegingen na. Ze hoorde de veren in het matras, vingers die over huid streken en het verschuiven van een deken. Ze glimlachte triomfantelijk. Marcel en Naylene wisten allebei dat dit veel meer was dan een casual seks. En dat zouden ze vanzelf ook wel toegeven.
Linn waste haar handen en liep terug naar de kamer. Naylene lag dicht tegen Marcel aan en hij had de deken iets over haar heen gelegd. Ondanks dat ze erg rustig oogde, sliep ze nog niet. Linn betwijfelde ook of dat zou gebeuren voordat ze wat bloed in zich had.
‘Ik ben blij dat je hier bent,’ zei ze tegen Marcel. ‘Nay heeft dat nodig.’ Natuurlijk was zij er ook, ze zou er altijd zijn. Maar Michael was weggevallen en nu haar eigen leven er anders uitzag, was er iemand anders nodig die ook op Naylene lette. Iemand van wie ze het aannam. En dat deed ze duidelijk van Marcel. Iets wat heel uitzonderlijk was. Ze hoopte dat Marcel dat ook door had.
Linn pakte haar telefoon en liet Michael snel weten dat er niets aan de hand was met Naylene en dat ze zich enkel even had teruggetrokken bij Marcel. Het laatste wat ze wilde, was dat Michael zich zorgen zou maken over alles wat er in New Orleans gebeurde. Er was een reden dat hij samen met Edyn ergens anders woonde.
Op het moment dat ze haar telefoon op het nachtkastje legde, hoorde ze ook de onmiskenbare voetstappen van Elijah die het hotel weer betraden. Ze vloog naar de deur en opende hem. Elijah stond tegenover haar, met drie bruine papieren zakken in zijn armen. 
‘Jij neemt je taak als loopjongen wel erg serieus,’ grapte ze, waarna ze twee tassen van hem overnam. In de eerste tas zat een aparte verpakking, met daarin de beignets die ze had verzocht. Ook spotte ze een hamburgerdoosje en nog wat andere lekkernijen. In de andere zak zaten twee flessen bourbon. Ze zette alles neer op de tafel en nam de laatste zak aan.
Daarin bevonden zich meerdere bloedzakken, allemaal gelabeld met een B. Linn keek op naar Elijah en glimlachte om zijn zelfvoldane grijns.
‘Grappig.’ Ze zette een stap naar voren en gaf hem een kus. ‘Dankjewel. Ik weet zeker dat Nay daar om kan lachen.’ 
‘Dat was wel mijn intentie.’ Linn glimlachte en gebaarde dat hij even moest wachten. Ze liep naar het bed toe, waar Naylene ondertussen wel in slaap leek te zijn. Zachtjes zette ze de papieren zak op het nachtkastje. Haar blik viel op Marcel, die Naylene nauwlettend in de gaten hield.
‘Als je wil, kan ik bij haar blijven?’  stelde hij voor.  ‘Ik zal er voor zorgen dat ze straks wat drinkt.’ 
Twijfelend keek ze naar haar slapende, beste vriendin. Er waren slechts een paar mensen in de wereld die ze toe zou vertrouwen met de zorg voor Naylene. In haar achterhoofd waarschuwde een stemmetje haar. Wat als dit altijd al zijn plan was geweest? Naylene charmeren, haar alleen krijgen en zelfs het vertrouwen van Linn winnen? Wat als dit zijn moment was om toe te slaan
Maar Marcel was niet zo. Hij kon niet zo zijn, vertelde ze haarzelf. Hij gaf om Naylene. Dat zag ze in zijn ogen.
Ze greep haar telefoon van het nachtkastje en boog zich voorover naar Marcel. ‘Stel me niet teleur, Marcel. Als je haar pijn doet, zal dit je laatste dag zijn.’ 
‘Noted,’ antwoordde hij. ‘En jij en ik, wij moeten praten.’ Sinds ze in New Orleans was, had ze nog niet met hem gesproken. In ieder geval niet één op één. En naast dat er genoeg te bespreken was over Naylene, waren er ook nog andere dingen die Linn duidelijk wilde maken.
Marcel knikte. Tot Linn bij de deur van de kamer was, hield ze haar blik op hem gericht.
Op de gang sloeg Elijah een arm rond haar middel en trok hij haar naar zich toe. Kort raakten zijn lippen haar voorhoofd. ‘Vertrouw je hem?’
Linn zuchtte en sloot haar ogen. ‘Hij geeft om haar. Anders zou hij hier niet zijn.’
Ze opende haar ogen en draaide zich naar Elijah. ‘Dit is anders dan het politieke spel wat er gespeeld wordt, Elijah. Er zijn geen bijbedoelingen, of andere motieven.’ 
Zijn ogen vernauwden zich iets, alsof hij daarmee door de deur zou kunnen kijken om te zien wat Marcel deed. ‘Als jij hem vertrouwt met haar, dan doe ik dat ook.’ 
‘Goed,’  besloot Linn. Ze legde haar handen op de revers van zijn pak en streek met haar hand over de dure stof. Ook hij had zich gefatsoeneerd sinds het gevecht. ‘Laten we naar huis gaan.’ 
18
Posts: 17081
Datum: 26-06-2022 11:29 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene haar lichaam had het opgegeven voordat ze het zelf had gedaan. De vermoeidheid in haar lichaam had het van haar overgenomen. Voor een groot deel van de tijd had ze droomloos kunnen slapen. Tot aan het einde toen haar lichaam haar geest had overgenomen. De bloeddorst had haar lichaam overgenomen. Om haar heen zag ze gevallen lichamen, waarvan ze zich tegoed had gedaan aan het bloed. Toen ze goed naar de gezichten keek zag ze de heksen die haar aan hadden gevallen. 
Haar lichaam schoot overeind. De dorst had al lang niet meer zo in haar keel geprikt. De aderen onderen haar ogen waren opgezet en haar hoektanden waren klaar om de huid van een onschuldig slachtoffer open te rijten en het bloed tot zich te nemen. 
“Hey hey, rustig aan.” Een paar sterke handen vingen haar op. 
Naylene keek opzij naar Marcel, die haar op had gevangen. 
“Marcel…” Naylene keek om haar haar, het laatste wat ze herinnerde was hoe Linn haar had geholpen zich op te frissen. Ze kon haar beste vriendin nergens zien, maar ook nergens horen.
“Linn heeft mij het vertrouwen gegeven om op je te letten.” Legde Marcel uit. “Ze is een paar uur geleden vertrokken, maar ik weet zeker dat ze straks op een berichtje zit te wachten.” 
Marcel hield haar met één hand op haar arm nog vast, met zijn andere leunde wat weg. Niet veel later zag Naylene een bruine zak verschijnen. Ondanks dat het werd tegengehouden door plastic zakken, kon Naylene ruiken wat in de zak zat. Ze kon dan ook niets anders dan de zak dankbaar aannemen. Ze haalde twee van de bloedzakken eruit en brak al snel van de eerste het plastic uiteinde er af zodat ze het bloed in haar mond kon laten vloeien. 
Langzaam leek Naylene haar lichaam zich een beetje te herstellen. De slaap had haar goed gedaan. Het bloed deed haar nog veel beter. De twee lege zakken lagen dan ook al snel naast haar. Hoewel Naylene had gezien dat er nog meer bloed in had gezeten, wist ze dat het beter was om die tot een later moment te bewaren. Haar lichaam moest zich zo snel herstellen dat ze binnen de kortste keren weer dorst zou krijgen. 
Met de achterkant van haar hand veegde Naylene haar lippen schoon. 
“Elijah heeft ook wat eten en drank meegenomen.” 
Dankbaar nam Naylene ook een tweede en derde bruine zak aan waar ze inderdaad beignets en bourbon aantrof. De zoetigheid pakte ze als eerste uit, ze gaf er echter eerst een aan Marcel. Hoewel hij hem probeerde te weigeren bleef ze het voorhouden totdat hij het uiteindelijk aanpakte. 
“Bedankt dat je bent gebleven.” Naylene waardeerde het gebaar. Dat Linn haar alleen had gelaten met Marcel, vertelde haar dat ze hem ook vertrouwde. Zelf deed ze dat ook, waar Linn hen graag op aan had willen spreken. Naylene kon de woorden voordat ze de slaap had gevonden, nog al te goed herinneren. Ze wilde echter doen alsof ze dat niet deed.
“Ik wilde er zeker van zijn dat het goed met je ging.” 
“Dat waardeer ik.” De kwetsbaarheid die er mee kon kijken, vond Naylene minder. Haar vrienden wisten dat ze die kant had. Om die aan iemand de laten zien die ze nog maar enkele weken kende, was iets anders. 
“Als je maar niet denk dat je nu onder het gesprek uit bent gekomen.” 
Naylene draaide zich iets bij, ze trok haar benen meer naar haar toe en sloeg ze over elkaar. Zo kon ze Marcel aankijken. Zijn ogen staarde haar op een intense manier aan.
“Hoe bedoel je?” Hoewel ze hoopte dat het niet ging over het feit dat ze bijna dood was gegaan, wist ze ook wel dat ze er niet zo gemakkelijk onderuit kwam. Naylene snapte niet waarom ze er lang bij stil moesten blijven staan. Dat iets had kunnen gebeuren, was wellicht vervelend. Het was niet daadwerkelijk gebeurd. 
“Je was bijna dood geweest.” 
Dat waren de woorden die Linn haar ook boven het hoofd zou hebben gehouden. Naylene vroeg zich af of ze met Marcel had gesproken en hem de opdracht had gegeven om er met haar over te spreken. 
“Het is niet zo dat ik me elke dag in dit soort bochten wring.” Mompelde Naylene, die het alles behalve prettig vond om terecht te worden gewezen, laat staan dat ze het over het onderwerp was.
“Dit was iets wat moest gebeuren.” Zolang de heksen niets meer hadden, zouden zij de winnende hand hebben. Nu hadden ze de link met Hayley niet meer en ook Davina liep nu minder gevaar.
“Niet ten koste van jezelf.” Sprak Marcel haar streng aan. Naylene had hem zien praten met Davina, op dezelfde manier. 
“Dat is ook nooit de bedoeling geweest.” Ze had niet bewust het gevaar opgezocht. 
Naylene kon aan Marcel zien dat hij van alles te zeggen had. Waarschijnlijk om haar te laten beseffen hoe kritiek alles was geweest. Naylene had dat zelf ook zeker door, maar het was iets wat ze liever wilde ontwijken. 
Uit de overgebleven zak pakte Naylene één van de flessen bourbon. Ze schroefde de dop los en nam er een flinke slok van. Het brandende gevoel hielp tegen de dorst die al weer op was komen zetten. 
“Agnes is dood.” Naylene kon nog voor haar zien hoe Elijah haar had vermoord. Zelfs de woorden die hij had gebruikt hadden zich nog in haar hoofd gebakend. Hij had haar zijn familie genoemd. Hoewel Naylene op dat moment vooral aan de pijn had moeten denken, had ze ook opluchting gevoeld op het moment dat Agnes dood op de grond was gevallen. Haar pijn was er minder door geworden. Het bood nu ook meer veiligheid.
“Ik wil niet onbeleefd zijn, maar heksen politiek kan mij nu echt gestolen worden.” Marcel boog zich voorover, zodat hij Naylene arm, met in haar ogen behoorlijke voorzichtigheid, vast kon pakken. Vervolgens trok hij haar dichter naar zich toe. Naylene voelde zelfs hoe zijn vingers om haar gezicht sloten. Ze moest haar best doen om haar blik niet af te wijken op het moment dat zijn ogen haar intens bleven aanstaren.
“Jij had dood kunnen zijn.” 
Naylene zuchtte en kneep haar ogen even dicht.
“En ik vind dat je daar veel te nonchalant over doet.” 
Voordat Naylene haar ogen weer opende haalde ze nogmaals diep adem, om haarzelf te kalmeren. Want ondanks dat ze zo oogde, was het zeker niet iets waar ze nonchalant mee om ging.
“Het lijkt misschien zo, maar ik denk er echt niet nonchalant over. Bijna dood gaan is fucking eng. Het heeft mij meer dingen laten beseffen dan ik wilde. Ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Maar het is gebeurd. Ik ben niet dood, ik ben hier nog. Ik kan met alles zeggen hoe blij ik ben met iedere dag dat ik als vampier heb geleefd.” Naylene haalde haar schouders op, niet wetende of dat het antwoord was waar Marcel naar had gezocht. Iets anders zou hij echter ook niet krijgen. Ze vond het al eng om de waarheid te spreken. 
22
Posts: 4865
Datum: 01-07-2022 15:56
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS