Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Why are we so different?

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik zie aan Masons gezicht dat hij boos is en hij schreeuwt. Ik weet niet wat hij schreeuwt en tegen wie hij schreeuwt. Ik hoor alleen mijn eigen hartslag. Ik voel hoe de ketenen worden los gemaakt. Ze waren zwaar, dus ik ben blij dat ik eindelijk los ben. Het kost steeds meer kracht om adem te halen en kracht heb ik op dit moment niet. Ik voel hoe ik elke seconde zwakker word. Ik heb het koud en warm tegelijk. Ik voel hoe Mason op de wond bij mijn pols drukt. Het doet pijn. Waarom doet hij dit? Ik wil dat hij mijn pols los laat maar ik kan me niet bewegen. Ik word steeds misselijker en krijg het gevoel dat ik moet overgeven. Ik moet kokhalzen, maar er komt niks uit mijn mond. Of toch wel? Ik weet het niet. Door het kokhalzen lukt het me niet meer om adem te halen. Ik krijg het steeds benauwder en heb het gevoel dat ik stik. Ik probeer mijn ogen open te houden en bij te blijven, maar het kost veel moeite.

Blake:
Ik luister verbaasd naar de woorden die Alys zegt. Ik moest moeite doen om ze te verstaan. Waar had ze het over? Wat was er gebeurt? Tyler maakt de ketenen rond Alys' armen en benen los. Ze kijkt me in paniek aan en ik weet even niet wat ik moet doen. Ik wrijf even over haar hand die op haar been ligt en zie dan de snee. Ik twijfel geen moment en trek mijn shirt uit. Die bind ik strak om haar been in de hoop het bloeden te stoppen. Ik zie de traan die over haar wang loopt. 'Het komt goed,' zeg ik tegen haar en ik kijk haar aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik druk mijn hand wat beter tegen de snede. Het zal vast erg pijnlijk zijn voor Leyla, maar ik kan niet anders. Als ik geen tegendruk biedt, kan ze doodbloeden. Dat kan ik haar niet aandoen na alles wat haar overkomen is. Ik zie haar kokhalzen en laat haar wat meer overeind zitten zodat ze niet kan stikken. "Rustig in en uit ademen" zeg ik tegen haar. Ze moet rustiger adem gaan halen anders gaat ze hyperventileren. Vlug kijk ik rond de cel, maar er is niets wat we kunnen gebruiken. "Blake, we moeten ze hier weghalen" zeg ik gefrustreerd. Ik pak Leyla beter vast en sta langzaam op van de grond.

Alys:
Ik probeer wat rustiger te ademen. Ik heb het gevoel alsof iemand mijn keel aan het dichtknijpen is. Ik krijg het erg warm en ik kan voor mijn gevoel elk moment neervallen. 'Dit moet stoppen.' zegt een stem in mijn hoofd. 'Je kan het nu niet opgeven' Ik druk mijn hand wat meer op de wond op mijn been. Die was nog steeds hevig aan het bloeden. Ik voel hoe Blake mijn hand vastpakt die op de snee ligt. Ik wil tegen hem zeggen dat hij mijn hand niet weg moet halen. Dat het dan nog erger wordt. Maar er komt verder geen geluid uit mijn keel. Hij lijkt de wond opgemerkt te hebben en bindt er zijn shirt omheen. Wanhopig kijk ik rond. "Leyla" probeer ik te zeggen. Ik moet weten of ze oké is. Ik moet weten wat ze met haar gedaan hebben! Ik wil overeind komen maar ver kom ik niet. Ik kreun pijnlijk en laat me weer zakken. Ik kan helemaal nergens heen..

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik merk dat Alys iets probeert te zeggen, maar ik kan haar niet verstaan. Als ze probeert op te staan duw ik haar weer zachtjes op de grond. Ze kan beter niet gaan staan. Ik hoor hoe Mason zegt dat we hier weg moeten. 'In de trainingszalen hebben ze EHBO-spullen,' zeg ik. Ik neem Alys in mijn armen en kom langzaam omhoog. Ze kijkt me even aan. 'Het komt goed,' zeg ik en ik loop achter Mason aan.

Leyla:
Het kokhalzen is eindelijk gestopt en ik probeer rustiger te ademen, maar het lijkt wel onmogelijk. Door het bloed in mijn neus kan ik alleen door mijn mond ademen, terwijl ik eigenlijk door mijn neus zou moeten inademen en door mijn mond uitademen. Toch blijf ik het proberen, want wil echt niet gaan hyperventileren. Dat kan ik er niet bij hebben. Ik voel hoe ik van de grond wordt getild. Ik kijk Mason even aan. Hij beweegt zijn mond, maar ik kan nog steeds niet horen wat hij zegt. Elke voetstap die hij zet dreunt door mijn lichaam en ik krijg er knallende koppijn van. Terwijl we lopen blijf ik proberen om mijn ademhaling weer onder controle te krijgen, maar tot nu toe is dat nog niet echt gelukt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Nu Blake het zegt.. Ze hadden inderdaad EHBO-spullen in de trainingszalen. Met Leyla in mijn armen loop ik zo snel mogelijk de cel uit. We moeten wel echt opschieten, het ziet er slecht uit voor Leyla. Aan haar verwondingen te zien heeft ze al erg veel bloed verloren. Het kokhalzen en het zware ademen waren ook geen goede symptomen. Bezorgd kijk ik haar aan. Ik zag de pijn in haar ogen. De paniek om dit alles. Het deed me erg veel pijn dat ze dit moest doormaken. Ik versnel mijn looppas en loop snel de trainingszalen binnen. Aan de zijkant tegen de muur staat een kastje met medische spullen. Ik leg Leyla zo voorzichtig mogelijk op de grond en trek mijn shirt uit, die ik onder haar hoofd leg. Bedden of iets anders om haar op neer te leggen was hier niet. Ik heb dus geen andere keus dan haar op de grond te leggen. Snel loop ik naar het
kastje en pak alle spullen eruit die ik kan vinden.

Alys:
Ik bijt op mijn lip. De pijn door mijn lichaam leek maar niet over te gaan. Dit alles was net een of andere nachtmerrie waar ik maar niet uit kon ontwaken. Ik kijk Blake wanhopig aan, die me in zijn armen neemt. Ik voel me zo machteloos, er is niets wat ik kan doen om dit alles te stoppen. Het liefst wil ik uit zijn armen springen en weglopen. Ik wil hier helemaal niet zijn! En Leyla, ik moet weten wat er met haar gebeurd is. Straks hebben ze haar wat ergs aangedaan! "Leyla" probeer ik weer te zeggen. Meer dan wat gefluister komt niet uit mijn mond. Hij lijkt me niet te begrijpen. Ik kijk naar mijn been, het shirt op de wond kleurt helemaal rood. Ik probeer mijn hand ernaar toe te bewegen. Het gaat erg schokkerig, maar ik weet door te zetten. Ik grijp naar de wond en druk mijn hand op het shirt.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik voel hoe ik weer op de grond word gelegd. Ik staar naar het plafond terwijl ik nog steeds probeer om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Adem in, adem uit. Adem in, adem uit. Ik blijf het in mijn hoofd herhalen. Door me op mijn ademhaling te focussen hoop ik de aandacht van de pijn af te halen. Het gaat lastig, aangezien de pijn ondragelijk is. Mijn hele lichaam rilt, ondanks dat ik het hartstikke benauwd heb. Ik voel een stekende pijn in mijn pols. Ik kijk Mason aan. Waar was hij mee bezig? Ik wil naar hem schreeuwen dat hij moet ophouden, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Er rollen weer tranen over mijn wangen. De steken blijven komen. De ene naar de andere. Door het huilen is het moeilijker om mijn ademhaling onder controle te houden. Adem in, adem uit. Ik blijf het herhalen in mijn hoofd. Laat het alsjeblieft over zijn. Ik wil dit niet meer.

Blake:
Alys probeert weer iets te zeggen, maar ik versta haar niet. Ik wil horen wat ze zei, zodat ik zou kunnen antwoorden. Ze grijpt naar haar been. Het shirt is inmiddels rood. Ik moet opschieten, voordat ze te veel bloed verliest. Ik versnel mijn tempo. Ik kijk even in de trainingszaal rond, maar er is niks waar ik haar op kan leggen. Dan is de enige optie de grond. Ik leg haar heel voorzichtig neer. Daarna loop ik naar het EHBO-kastje en pak alles waarvan ik denk dat ik het kan gebruiken. Ik loop weer snel naar Alys. 'Dit gaat even pijn doen,' zeg ik tegen haar. Ik zie de paniek in haar ogen. Ik wil dit helemaal niet doen, maar ik heb geen andere keus. Ik haal het shirt van haar been en pak een naald en hechtingen. Hier gaan we dan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Nadat ik wat spullen uit het kastje heb gepakt snel ik weer naar Leyla toe. Ze kijkt me met bange ogen aan. "Het spijt me maar dit moet even" mompel ik en ik pak naald en hechtingen. Ik moet de snijwond op haar pols nu snel dichthechten, voordat dit nog erger wordt. Ik pak haar pols losjes vast en kijk nog even geconcentreerd naar de wond. Ze had geluk gehad, hij was niet erg diep. Wel diep genoeg om gehecht te moeten worden, maar het was niet levensgevaarlijk. Als hij ook maar iets dieper was geweest, dan was ze misschien wel doodgebloed voordat ik haar hierheen kon brengen. Ik haal de hechtingsdraad door de naald en begin met het hechten. Ik knijp mijn ogen een beetje samen om het goed te kunnen zien. Als we ze nou gewoon niet hierheen gebracht hadden, dan was dit alles niet gebeurd.. Ik probeer mijn gedachten stop te zetten. 'Focus' zeg ik over en over tegen mezelf. 'Je kan het nu niet gebruiken om je concentratie te verliezen, ze heeft je nodig idioot.' Na een paar minuten ben ik klaar met het hechten en ik knip het overgebleven draad af. Dat ging nog best aardig, het was wel eens erger geweest. Ik kijk weer naar Leyla, de tranen rollen over haar wangen. Met mijn duim veeg ik wat voorzichtig wat tranen weg. Iets in me brak om haar zo te zien. Maar waar kwam dat gevoel vandaan?

Alys:
Niet veel later word ik op de grond gelegd. De pijnsteken komen weer terug het moment dat ik de grond raak. Ik zet mijn tanden op elkaar om de pijn wat draaglijker te maken. 'Het helpt niet. Het gaat niet weg..' denk ik wanhopig. Ik zie Blake weer voor me, met allemaal spullen in zijn handen. Nu gaat het ergste gedeelte nog komen.. Ik voel de naald in mijn huid en ik pers mijn lippen op elkaar. Het koste me veel moeite om mezelf bij elkaar te rapen. 'Nog even doorzetten, het is vast zo voorbij' gaat keer op keer door mijn hoofd. De tranen branden achter mijn ogen. Maar ik wilde nu niet gaan huilen in zijn bijzijn. Dat laat me alleen maar zwak lijken. Ik sluit mijn ogen en knijp ze samen om de tranen binnen te houden. 'Kom op..' Mijn nagels duw ik zo hard in mijn handpalmen dat ze door mijn huid lijken te snijden. Maar dit alles maakte me helemaal niets meer uit. De pijn, ik wilde gewoon dat de pijn wegging. Dat dit allemaal maar gewoon een droom was, en ik zometeen wakker zou worden. Dat Leyla gewoon nog oké was en we hier niet waren beland..

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik bekijk de wond even en begin daarna met hechten. Ik probeer het zo snel mogelijk te doen, want ik vind het verschrikkelijk om te zien dat ze zo veel pijn heeft. Gelukkig is haar slachtader niet geraakt, want dan zou ze binnen een paar minuten al zijn doodgebloed. Als ik klaar ben met de hechtingen kijk ik even naar haar. Ze ziet er niet goed uit en dat is best logisch als je zo veel bloed bent verloren. Ik wrijf even over Alys' hand. Ze heeft haar nagels in haar vel gezet en haar vingers zijn helemaal wit door de kracht die ze erop zet. Ik richt mijn blik even naar Mason en Leyla. Leyla ziet er ook niet goed uit. Het was onze schuld dat ze er zo bij lagen. We hadden ze hier nooit naartoe moeten brengen.

Leyla:
Het is fijn dat mijn pols is gehecht, maar ik heb nog steeds heel veel pijn. Adem in, adem uit. Ik blijf het steeds weer herhalen en hoop dat ik mijn ademhaling snel onder controle krijg. Ik voel hoe Mason de tranen van mijn wangen veegt. Waarom was hij ineens zo lief? Ik dacht dat hij een hekel aan me had. Ik kijk even opzij. Alys ligt een paar meter bij me vandaan en Blake zit naast haar. Haar been zit onder het bloed, maar er komt geen nieuw bloed bij. Zou Blake haar wond hebben gehecht? Ik was nog steeds misselijk, maar ik hoefde niet meer te kokhalzen. Ik vecht nog steeds tegen de pijn. Ik wilde dat het stopte en ik was uitgeput. Er leek maar geen einde aan te komen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik haal mijn hand weer weg. Ik wil haar niet ongemakkelijk laten voelen, ik ken haar pas een paar dagen. Ik kan er echt niet tegen om te zien dat zij en Alys zo zijn toegetakeld. Hadden Tyler en James dan echt niet door dat het zo te ver ging? Ik laat mijn blik over haar lichaam glijden, opzoek naar nog andere verwondingen. Ze heeft verder aardig wat blauwe plekken en misschien wat kneuzingen, maar daar kan ik verder weinig aan doen. Ze moet gewoon rustig aan doen en haar lichaam goed laten genezen. Ik kijk haar aan en glimlach zwak. Ik hoop dat ze ons beide kunnen vergeven voor dit alles. We hadden ze hier niet heen moeten brengen. We hadden ze moeten laten ontsnappen of gewoon met zijn vieren weg moeten gaan. Maar daar is het nu te laat voor..

Alys:
Ik open mijn ogen wanneer ik merk dat de naald niet meer in mijn huid prikt. Gelukkig was dit dan ook weer voorbij. Dan had ik het ergste tenminste overleefd. Ik kijk even naar mijn handen die helemaal wit zijn. Ik had niet door dat ik mijn nagels zo hard in mijn handen had geduwd. Maar die pijn is niets vergeleken met de rest wat er door mijn lichaam heen gaat. Wel heb ik mijn ademhaling weer een beetje onder controle kunnen krijgen. Ik glimlach zwak naar Blake. Zijn enkel, die was nog steeds niet verzorgd. Was hij dan helemaal hierheen gekomen met mij in zijn armen, zonder eerst om zichzelf zorgen te maken? Dat had ik niet van hem verwacht.. Ik probeer weer langzaam overeind te komen. Ik zucht moeizaam en met veel pijn lukt het me om te kunnen zitten. Ik kan er gewoon niet tegen om maar niets te kunnen doen. En ik was het hem tenslotte ook schuldig, ik was degene die een pijl door zijn enkel geschoten had. Ik pak het doekje en het flesje alcohol die naast me staan en gebaar naar hem dat hij iets dichterbij moet komen zitten. Mijn handen trillen nog steeds helemaal, maar ik zet me eroverheen. Hij had zoveel moeite voor me gedaan, dan moet ik ook wat terug doen. Ik bijt op mijn lip en kijk in zijn ogen.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Als Alys overeind komt laat ik haar haar gang gaan. Als ze wil zitten moet ze vooral doen. Als ze het doekje en het flesje met alcohol pakt snap ik niet wat ze doet. Had een wond gemist? Als ze gebaard dat ik iets dichterbij moet komen, begrijp ik wat ze bedoeld. Ik was de wond op mijn enkel helemaal vergeten. Ze kijkt me even aan en ik geef haar en bemoedigend knikje. Ik kon het ook zelf doen, maar als zij het graag wilt doen hou ik haar niet tegen. Ik glimlach even zwak naar haar.

Leyla:
Ik probeer langzaam overeind te komen zonder op mijn pijnlijke pols te steunen. Ik ben nog steeds misselijk en duizelig, maar het zal nog wel even duren voordat dat is weggetrokken en ik heb geen zin om tot die tijd op de grond te liggen. Ik bekijk mijn pols even. Er zit nog steeds bloed op, maar de wond ziet er goed uit. Mijn armen en benen zitten onder de blauwe plekken, maar daar is weinig aan te veranderen. Ik kijk Mason even dankbaar aan. Wat was er gebeurd als Mason en Blake ons niet hadden gevonden? Dan waren we daar waarschijnlijk doodgebloed. Ik glimlach even zwak naar hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Wanneer Leyla naar me glimlacht, gaat mijn schuldgevoel weer een beetje weg. Ik was gewoon zo blij dat we hen daar weg hebben kunnen halen. Ik weet het zeker, ik laat ze dit niet nog een keer overkomen. Mijn baas kon me even niets meer schelen. Als hij dit soort dingen toelaat, dan was hij niet goed wijs. En dan wilde ik niet aan dit soort acties bijdragen. Ik kijk rond de zaal en zie Blake en Alys zitten. Zij was ook behoorlijk gewond zo te zien. Haar gezicht zat onder de kleine snedes en bloed. Maar desondanks zit ze weer rechtop en lijkt ze haar best te doen om staande te blijven. Ze is een harde, dat kon ik zo aan haar zien. Ik richt me weer op Leyla die een beetje wazig uit haar ogen kijkt. Misschien dat ze even moet liggen. Ik kan haar zo naar onze kamer hier brengen, dan kan ze tenminste nog een beetje fatsoenlijk liggen. Ik sta op en reik mijn hand uit om haar overeind te helpen. Als dat haar tenminste lukt, anders kan ik haar altijd nog tillen of ondersteunen.

Alys:
Hij lijkt toe te stemmen en komt iets dichterbij. Ik druppel wat alcohol op het doekje en breng het naar zijn enkel. Dat het even pijn zou doen zal hij onderhand vast al wel weten. Iets zegt me dat dit niet de eerste keer was geweest dat hij gewond is geraakt. Met trillende handen wrijf ik het doekje zo voorzichtig mogelijk over de wond om het te ontsmetten. Het zag er niet zo goed uit, maar ik ben er nog op tijd bij. Langer hadden we hier niet mee moeten wachten, dan was het gaan ontsteken. Als de wond goed is ontsmet, leg ik de spullen naast me neer. "Het spijt me" mompel ik zacht. Ik meende het echt, voor het eerst in mijn leven voelde ik me ergens schuldig over. Hij was in zo veel pijn, maar hij had dat opzij gezet om mij te kunnen helpen. En ik.. Ik heb hem verwond en er verder niets op uit gedaan. Ik sla mijn ogen neer en ga met mijn vingers over de nagelafdrukken op mijn handpalm, die langzamerhand rood beginnen te worden.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik voelde de pijn in mijn enkel toen ze het doekje met alcohol over de wond bewoog, maar deze pijn was niks vergelijken de pijn die Alys en Leyla hadden. Ik kijk even verbaasd naar d'r als ik hoor wat ze zegt. Waar had ze spijt van? Van de pijl die ze in mijn enkel had geschoten? Dat was mijn verdiende loon. Ik zie hoe ze weg kijkt en til met mijn vinger haar kin op. Ik kijk recht in haar ogen. 'Ik ben degene die sorry moet zeggen,' zeg ik. 'We hadden jullie nooit hier naartoe moeten brengen,'

Leyla:
Ik zie hoe Mason zijn hand naar me uitsteekt. Waar wilde hij naartoe? Ik pakte zijn hand vast en probeerde op te staan. Net op het moment dat ik dacht dat het goed ging, wordt ik weer heel duizelig en zak terug op de grond. Ik probeerde het nog een keer, maar ik wordt weer te duizelig. Waarom lukte dit nou niet gewoon? Ik baalde ervan, maar er was niks aan te doen. Ik geef Mason toestemming om me op te tillen. Ik voelde me net een klein kind dat nog niet kon lopen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ze pakt mijn hand aan, maar het lukt haar maar niet om op te staan. Bezorgd kijk ik haar aan, bang dat ze zichzelf meer pijn doet. "Moet ik je anders optillen?" vraag ik, en ze knikt naar me. Ik snap dat het niet het fijn is voor haar, maar beter dit dan dat haar verwondingen nog erger worden. Ik buk en neem haar in mijn armen. Ik kijk om naar Blake die nog bezig is met Alys. "Ik breng Leyla naar onze kamer, ze moet even rusten" Ik wist niet hoe het nu met Alys ging, maar het zal met haar vast ook wel goedkomen. Blake weet wel wat hij doet, dat wist ik zeker. Ik draai me om en loop de trainingzaal uit.

Alys:
De plekken op mijn handen werden steeds roder. Had ik dan zo erg in mijn hand geknepen? Ik bijt op mijn lip als Blake mijn kin iets omhoog tilt. Ik kijk in zijn mooie groene ogen, die me zo lief en zorgelijk aankeken. "Nee, ik had niet zo moeten doen" zeg ik zacht. Ik weet dat ik soms echt bot en eigenwijs kan zijn. Soms zelfs een beetje arrogant, maar dat ben ik eigenlijk helemaal niet. Ik toon gewoon niet zo graag mijn emoties aan andere mensen. Ik wil niet dat ze me gaan zien als een watje die nergens tegen kan. Ik probeer mijn tranen binnen te houden. Alles wat ik tot nu toe opgekropt heb, lijkt eruit te komen. De last op mijn schouders om maar sterk te blijven. Om niet op te geven en door te gaan. Ik heb mijn gevoelens diep weggestopt, maar ik kan het niet tegenhouden. Ik barst in huilen uit en begraaf mijn gezicht in mijn handen.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
'Het geeft niet, ik had het verdiend,' zeg ik tegen Alys. Als ze in huilen uitbarst leg ik haar tegen mijn borstkas aan. Het is niet goed om je emoties op te kroppen, dus laat ik haar even uithuilen. 'Shh, het komt goed,' zeg ik zachtjes. Na een tijdje kalmeert ze weer en haalt haar hoofd uit haar handen. Ik zie de wondjes van haar nagels. Had ze haar nagels zo hard in haar vel geduwd? Ik pak een pakje met pleisters en plak ze over de wondjes. Daarna veeg ik de tranen van haar wangen. 'Zullen we ook naar de kamer van Mason en mij gaan?' vraag ik aan haar. Ze knikt even. 'Wil je zelf lopen?'

Leyla:
Mason zegt nog wat tegen Blake en daarna lopen we de gang op. Ik bekijk de gang even. Alles was wit. Het plafond, ze vloer, de muren en de celdeuren. Het zorgde voor een kille sfeer. Als we bijna aan het einde van de gang zijn, lopen we een cel in. De cel was luxer dan de cel waar Alys en ik in zaten. Daar was helemaal niks. Hier stonden 2 bedden, een wastafel en een wc. Mason legde me op een van de bedden. Ik keek hem even aan en glimlachte zwak. Ik voelde nu pas hoe moe ik eigenlijk was. Mijn oogleden waren te zwaar om open te houden en ik viel al snel in slaap.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik loop rustig met Leyla in mijn armen door de gang naar onze cel. Net voor het einde van de gang ga ik de hoek om, waar aan de rechterkant onze cel is. Het was niet erg anders dan de andere cellen in dit gebouw, alleen stonden er bij ons twee bedden, een toilet en een wastafel. Erg gezellig zag het er niet uit, maar veel tijd waren Blake en ik dan ook nooit in onze kamer. Eigenlijk enkel om te slapen en de tijd door te komen tot we er weer uit mochten. Het slot gaat automatisch om 10 uur 's avonds op slot, en het gaat pas weer open om 8 uur 's ochtends. Internetverbinding of tv's hadden we hier niet, dus behalve praten en slapen valt er hier niets te doen. Ik loop de cel binnen en leg Leyla voorzichtig op een van de bedden. Ze ziet er erg moe uit, en het zal me ook niets verbazen als ze elk moment in slaap kan vallen. Zelf ga ik op de grond zitten, met mijn rug tegen de muur. Het andere bed wil ik wel vrijhouden voor Alys, zij had het harder nodig als ik.

Alys:
Tranen blijven maar over mijn wangen stromen. Ik voel hoe Blake me tegen zich aandrukt. Ik haal onregelmatig adem en probeer weer rustiger te worden. Ik voel me veilig, zo dicht bij hem. En dat terwijl ik hem nog niet eens zo lang ken en hij eerst mijn vijand was. Ik trek me iets terug en kijk beschaamd naar de grond. Ik heb nooit bij iemand mijn problemen kwijt gekund. Altijd was hetzelfde stemmetje in mijn hoofd die me vertelde dat ik sterk moest zijn en niemand nodig had. Dat ik me niet als een slappeling moest gedragen en me gewoon groot moest houden. Niemand die het boeide hoe het met me ging, dus het beste wat ik kon doen was alles voor mezelf houden en doorgaan met mijn leven. Maar ik kan dat gewoon niet meer. Het is gewoon te veel. Ik kijk Blake dankbaar aan, die wat pleisters op mijn handpalmen plakt. Mijn nagelafdrukken stonden er nog precies in gedrukt. Hij veegt de tranen van mijn wangen en ik sla mijn ogen neer. Ik had mezelf niet zo moeten laten gaan in het bijzijn van hem.. Ik kijk weer op en knik klein als hij voorstelt om naar de kamer te gaan. Het had niet zoveel zin om hier in de zaal te blijven, en ik wilde hem niet tegenhouden om hier bij me te blijven. Ik steun op mijn handen en kom langzaam overeind. Geheel pijnloos gaat het niet, maar ik weet mezelf omhoog te krijgen. Even wankel ik en ik pak Blake snel bij zijn arm om niet om te vallen. "Het gaat wel" mompel ik, en ik begin moeizaam vooruit te strompelen. Bij elke stap schiet er een steek door mijn been. Maar ik wil het hem niet aandoen om me op te tillen, hij had al wat met zijn enkel. Ik wil niet dat hij het overbelast door mij. Ik adem diep in en strompel stug verder.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Alys geeft aan dat ze zelf wilt lopen. Ik geef haar de kans om het eerst zelf te proberen, maar als het niet gaat vind ik het geen probleem om haar op te tillen. Als ze wankelt pak ik snel haar arm vast. Ik wil niet dat ze valt en nog meer pijn heeft. Ze zegt dat het wel gaat, maar voor de zekerheid hou ik haar arm nog vast. Ik zie dat Alys tijdens het lopen ergens anders zit met het haar gedachten en krijg het gevoel dat de tranen van net niet alleen door de pijn kwamen. 'Wil je erover praten?' vraag ik aan haar. Ik heb geen idee wat haar dwars zit, maar ik wil dat ze weet dat ik er voor haar ben als ze me nodig heeft.

Leyla:
Ik word overspoelt door angst als ik het mes weer voor me zie. Ik voel de pijn weer in mijn pols. Mijn ademhaling gaat sneller. Ik zie de grijns van de jongen en ik hoor zijn lach door mijn hoofd galmen. Ik voel de trappen en de klappen. Ik schreeuw om hulp, maar er is niemand die me hoort. Ik ben alleen, helemaal alleen. In de verte hoor ik stemmen. Ik val in een zwart gat en ik blijf maar naar beneden vallen. Er is geen bodem. Ik schreeuw weer om hulp, maar mijn stem verdwijnt in de diepte. Ik raak in paniek en blijf om hulp roepen. Ik voel een hand op mijn arm en mijn ogen schieten open. Ik weet even niet waar ik ben, maar al snel herinner ik het me weer. Het was een nachtmerrie. Het was maar een droom, zeg ik tegen mezelf en ik probeer te kalmeren door rustig in en uit te ademen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld