Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg| Be aware there's a monster inside!

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
allerlei gedachtes spookte door mijn hoofd als een rode draad en ik kon het begin en het einde niet meer bij elkaar brengen. ik haalde diep adem en keek even op toen ik geen druppels meer op mijn huid voelde en zag dat er een paraplu boven mijn hoofd hing, ik volgde het hands-vat en volgende de arm die hem vasthield tot ik Rowan aankeek en slik. ik hoorde zijn woorden wel maar ze kwamen niet binnen en ik schudde langzaam mijn hoofd en bijt op mijn onderlip. "het is mijn schuld he.. als ik het beest geen kus had gegeven.. als ik niet zo vreselijk bot, koppig en vreselijk eigenwijs was geweest.." ik slik en haal diep adem, "Ik ben zo'n egoist.." ik voelde zijn hand op mijn schouder en zijn poging om mijn van mijn plaats te krijgen maar ik schudde hem van me af en keek hem wanhopig aan, in paniek. ik wou niet naar binnen, ik wou niet voelen. ik fronste gepijnigd en keek even nar de grond en dan terug naar hem, "Sorry" ik keek op toen ik iemand Rowans naam hoorde roepen en ik beet op mijn onderlip toen ik Ophelia in de deur opening zag staan en ik keek naar Rowan, ik druk een zacht kusje op zijn wang en neem zijn geur in me op en neem dan een stap bij hem vandaan en draai me om en begin weg te lopen, mijn passen werden langzaam groter tot ik zelf merkte dat ik zo hard rende als ik kon.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan had moeten weten dat het geen goed idee was om Ariel uit te nodigen. Hij had haar niet op de hoogte moeten brengen van Darius dood. Hij had moeten liegen, zeggen dat hij aan een wereldreis was begonnen of elders was gaan wonen. Ze voelde haar lippen op zijn wang en keek haar na terwijl ze wegrende, zonder jas of paraplu. Was het vreemd dat hij kwaad op haar was? Hij was kwaad omdat ze de schuld op zichzelf stak, terwijl dit duidelijk zijn fout was. Zou hij haar achternagaan? Nee, ze was overduidelijk niet voor reden vatbaar. Als ze met hem wilde spreken, wist ze hem te vinden. Hij had ook nog Ophelia waar hij zich om moest bekommeren. Ze stond hem binnen op te wachten en had een handdoek bij zich. Niet dat dat echt nodig was, de paraplu had hem tegen de zwaarste regen beschermt, maar zo was Ophelia nu eenmaal, zorgzaam, voorbereid.
"Was dat Ariel, waar is ze naartoe?" vroeg ze bezorgd.
"Zou je niet achter haar aan moeten gaan?"
"Waarom? Ik ben er zeker van dat ze de weg naar huis zelf wel kan vinden."
"Omdat je van haar houdt misschien?" Rowan bleef abrupt staan.
"Denk je echt dat ik nog niets doorhad en die vloek die je voor me verborgen probeerde te houden. Waar zie je me wel niet voor aan."
"En nu?" Vroeg Rowan.
"Wel dat is aan jou. Je beseft waarschijnlijk wel dat je niet met ons allebei verder kunt. Ik zal achter de beslissing staan die je uiteindelijk neemt en hoop dat Ariel dat ook doet. Onze relatie mag dan ontstaan zijn door een belofte op papier, maar dat betekent niet dat het niets meer is dan dat. Zo denk ik er toch over." Voor Rowan kon antwoorden was Ophelia naar haar kamer gegaan. Rowan zuchtte, vannacht zou hij weer heel de tijd piekerend wakker liggen.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
sorry ik ga iets dramatisch doen,

Ariel;
ik rende snel door en keek wat wazig om me heen, het water wat allemaal in mijn haar was beland stroomde langs mijn gezicht naar beneden. ik stopte langs de weg en veegde het water met de mouw van mijn shirt weg wat weinig deed omdat deze ook ondertussen doorweekt was. ik haalde diep adem en keek om me heen waar ik was. ik fronste even diep toen ik merkte dat ik deze plek helemaal niet kende, ik zuchtte diep en begon verder te lopen langs de weg, deze weg moest toch ergens heen leiden? ik sloeg mijn armen om me heen en begon het koud te krijgen. ik slikte en keek op toen ik een auto in de verte hoorde, ik zwaaide even als teken of hij wou stoppen, alleen dit gebeurde niet. ik beet op mijn onderlip en wou wegspringen, te laat. de bumper van de auto kwam hard in mijn maag en ik werd door de snelheid van de grond af gelanceerd. een paar meter verderop kwam ik terecht, ik keek wazig om me heen en zag iemand voor me staan en terug naar haar auto lopen en hard wegrijden.. "Nee.. help.." kreunde ik vaag en ik keek de wegrijdende auto na, ik maakte met veel pijn en moeite ene bal van mezelf en daarna werd alles langzaam zwart, zwart en koud.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hoewel het midden in de nacht was, was Rowan nog altijd niet aan het slapen. Zijn gsm rinkelde en hij nam meteen op, zichzelf afvragend wie er hem zo laat nog belde. Iemand van het ziekenhuis meldde hem dat Ariel White net nog was binnen gebracht. Ze was gevonden langs de kant van de weg en verkeerde in kritieke toestand. Zijn kaartje was gevonden in haar portemonnee en ze belden hem om te vragen of ze elkaar kenden en hij eventueel haar familie op de hoogte kon brengen, aangezien ze van hen geen informatie hadden. Rowan vertelde hem dat ze goede vrienden waren en dat hij meteen naar het ziekenhuis kwam. Hij trok snel kleren aan, door het kabaal dat hij daarbij maakte werd Ophelia wakker.
"Wat is er?" vroeg ze slaperig.
"Ariel...ziekenhuis...ik moet nu vertrekken." Hij rende naar buiten en reed met gierende bende van de oprit. Zijn eerste stop was bij haar vader thuis, maar die opende de deur niet. Hij was waarschijnlijk een hele diepe slapen en hoorde het geluid van de bel niet. Hij schoof een briefje door de brievenbus zodat hij morgen meteen zou weten wat er aan de hand was. Daarna reed hij naar het ziekenhuis. Hij rende naar binnen, buiten adem vroeg hij naar haar kamer. Hij duwde de deur open. Ze lag bewusteloos op bed, slangetjes kwamen van overal. Een hartmonitor registreerde haar hartritme. Ze leefde nog. Een dokter kwam hem geruststellen dat haar toestand stabiel was, ze zou het halen. Al moest ze wel rustig aan doen. Rowan bleef gedurende de rest van de nacht bij haar zitten. Pas toen de zon op kwam viel hij in zijn stoel in slaap.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
ik voelde een enorme deken van duisternis over me heen trekken en weg was ik, voor mijn gevoel schreeuwde ik dagen om hulp alleen er was niemand die kwam. mijn lichaam rilde van de kou, rilde? het schudde van de kou iets waar ik niks aan kon doen dan alleen bibberen. ik merkte dat ik diepe slaap had moeten hebben gelegen want mijn lichaam deed erg pijn, een soort spierpijn. ik opende slaperig mijn ogen en keek wazig om me heen. waar was ik? mijn wenkbrauwen waren gefronst op mijn gezicht en paniek en angst was van mijn gezicht af te lezen. schrikachtig schoten mijn ogen door de kamer tot ik een lichaam naast me in een stoel zag liggen. de herinneringen van de avond ervoor schoten als een flits voorbij, het wachten bij het graf, de manier hoe ik afscheid nam, de koud.. oh de vreselijke kou en en de auto. ik keek terug naar de persoon waardoor mijn lichaam en gedachtes langzaam rustiger werden toen ik zag wie het was en ik keek naar mijn hand en zag dat hij deze in zijn slaperige toestand stevig vast had. ik beet zachtjes op mijn onderlip en probeerde voorzichtig op mijn zij te gaan liggen zodat ik hem beter kon bekijken. een helse pijn schoot door mijn lichaam vanuit mijn ribbenkast en mijn ogen werden groot en ik trok snel mijn hand uit de zijne en sloeg deze arm om mijn midden en maakte een klein balletje van mezelf "au au au" mompel ik zachtjes. de apparaten begonnen te loeien en al snel kwam een zuster binnen die de hoeveelheid van mijn pijnstillers wat verhoogde, "Goedemorgen lieverd." zei ze lief en ik glimlachte zwakjes, "Honger?" kreeg ik als vraag en ik knikte, ze haalde even een hand door mijn haar en beantwoorde mijn knik door haar hand in de lucht te houden, "Zeg maar niks meer, word allemaal geregeld" ik glimlachte, "ook voor hem, alsjeblieft.." ik glimlachte lief waarna ze zich al achteruit lopend naar me opdraaide en een duim op stak. ik grinnikte eventjes en trok een pijnlijk gezicht, ik keek terug naar Rowan en keek recht in zijn grote bezorgde ogen en ik slikte, "heé" mompelde ik zachtjes.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan schrok wakker door het gepiep en gezoem van de apparaten. Hij keek verbaasd op zich heen en realiseerde zich pas enkele seconden later waar hij was. Ariel was wakker. Ze zag er nog altijd beroerd uit, maar gelukkig was ze weer bij bewustzijn. Wat zij aanzag als bezorgdheid was in werkelijkheid een mix van ergenis, verwarring en vermoeidheid en misschien ook wat opluchting. Darius was nog maar net overleden, als ook Ariel dood zou gaan. Hij wist niet wat dat met hem zou doen, maar godzijdank leefde ze nog.
"Ik had moeten weten dat je nog leefde. Je bent te koppig om te sterven. Hoe is dit gebeurt?" Hij knikte naar het ziekenhuisbed waar ze in lag. Hij had al dagen slecht geslapen, had meer stress dan goed was voor zijn lichaam, was een emotioneel wrak, zijn humeur was niet op zijn beste. Niet dat hij anders zo'n zonnestraaltje was. Dan was er nog Ophelia, die alles bleek te weten wat hij voor haar verborgen had gehouden en de keuze die hij zou moeten maken.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ik keek naar hem en luisterde naar zijn stem en slikte, zijn stem klonkt niet bepaald bezorgd maar eerder geergerd, ik haalde diep adem en met moeite een glimlsch op mijn gezicht toveren toen hij het grapje over me maken betreft mijn koppigheid. Ik slikte even en beet op mijn onder lip en voelde uit angst allelei gedachten door mijn hoofd spoken van die avond, een traan rolde over mijn wang en ik keek naar de grond..' i-ik weet nog d-dat ik verdwaald was.. en dat ik het koud had.. ' ik begon ineens weer te bibberen van de kou en keek op de machines en zag dat mijn lichaams thermatuur nog veelste laag was, tegen het onderkoelde aan. Ik slikte even en keek terug naar Rowan, 'Er kwam een auto en ik ging opzij, alleen heeft zij me toch geraakt..' ik sloeg mijn armen om mezelf heen tegen de kou en pak mijn deken stevig vast. 'Maar waarom ben jij hier? En al voor hoelang? Hoelang lig ik al hier? Ik frons even diep bij de gedachten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hoe raakte je verdwaald op een weg die je talloze keren had bewandeld? Wel in de staat waarin ze verkeerde toen ze bij hem weg rende verbaasde hem het niet echt. Ze was waarschijnlijk gewoon willekeurig op pad vertrokken in de gietende regen en aangereden door iemand die te laf was om zijn daden onder ogen te komen. Rowan voelde geen sympathie voor de persoon die haar dit had aangedaan ook al leken ze op elkaar. Beide personen liepen liever weg van hun problemen dan zichzelf ermee te confronteren. Rowans drukte meteen op het belletje, wanneer haar lichaamstemperatuur daalde. Een zuster kwam toegesneld en ging een dokter halen.
"Ze vonden mij kaartje in je portemonnee en hebben me gebeld. Je vader werd niet wakker, maar ik heb een briefje onder zijn deur geschoven en ben daarna zelf naar het ziekenhuis gekomen. Dat was gisteren. Zo te zien ben ik in slaap gevallen, wat ik me niet kan permitteren want ik zou dringend terug aan het werk moeten, al zijn er nu belangrijke zaken zoals je gezondheid. De dokter zegt dat je toestand is gestabiliseerd en je er weer bovenop zult komen. Je hebt alleen veel rust nodig."

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
ariel;
ik voel hoe mijn onderlip begint te trillen en luister naar wat hij te zeggen heeft en kijk op als een dokter binnen komt en ik glimlach zwakjes als ze vraagt of ze iets kan doen, "I-ik h-heb het een beetje k-koud" mompelde ik zachtjes en ze knikt en pakt nog 2 dekens uit de kast en legt deze over me heen en keek haar dankbaar aan en knikte eventjes. ik haalde diep adem en keek terug naar Rowan als hij verder verteld, ik slik. "J-je kunt we g-gaan hoor.. ik waard-d-eer het dat je bent gekomen, m-maar als je hier niet w-wilt z-zijn.." ik slik en kijk hem met pijn in mijn ogen aan en zucht diep, ware liefde mn kont. nouja, veel liet hij er niet van blijken.. ik begon zachtjes op mijn nagels te bijten en keek op toen de zusters binnen kwam met eten en ik keek haar dankbaar aan, een broodje voor Rowan en een soepje voor mij om me op te warmen. "ik keek even naar Rowan en ik zuchtte, "Toen ze sliep heb ik haar gevraagd of ze wat te eten voor ons kon halen, ik dacht dat je wel honger z-zou hebben" mompel ik zachtjes, haast onverstaanbaar.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dat is lief van je." zei hij terwijl hij het broodje dankbaar aannam en ervan begon te eten. Hij wachtte tot de dokter was verdwenen om haar een antwoord te geven. "Natuurlijk wil ik hier niet zijn. Wie wil er nu naast het ziekenhuis bed zitten van iemand waar hij om geeft. Niemand toch, je wilt dat de mensen waar je om geeft gezond en zorgeloos kunnen leven. Dat ze nooit in een plek als deze terecht komen. Ik vind ziekenhuizen sowieso al geen prettige plaatsen, zo steriel en overal hangt de geur van ontsmettingsmiddel, maar zolang je mijn gezelschap apprecieert blijf ik en ik zal pas vertrekken wanneer jij zegt dat ik moet gaan." Het was waar dat Rowan niet bepaald gelukkige herinneringen had aan ziekenhuizen. Wanneer hij zelf erg ziek was of zich had verwond weigerde hij telkens te gaan. Darius was diegene die hem op het einde toch altijd over wist te halen voor het te laat was, maar Darius was er nu niet maar, nog een extra reden waardoor deze plaats des te pijnlijker voor hem werd.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ik kijk naar hem en neem met moeote een hapje van mijn eten. Ik slik het met een pijnlijk gezicht door en leg eventjes een hand op mijn ribben en haal diep adem. 'Ik zou het waarderen als je bleef ja.. maar moet je niet naar Opheilia? Nja zit ze niet op je te wachten?' Ik kijk hem vragend aan en neem een 2de hap van mijn soep op dezelfde manier als dat de 1ste ging. Ik sluit mijn ogen even en zie het ongeluk en alles opnieuw gebeuren, ik open snel mijn ogen en veeg snel wat tranen van mijn wangen en staar een beetje voor mij uit. Ik voel opnieuw een vlaag van kou over me heen gaan en begin opnieuw te rillen. Een zuster komt binnen en begint met een klein onderzoekje, 'u bent lichtelijk onderkoelt, i heeft een redelijk lange tijd buiten in de regen gelegen voor u gevonden werd. Goed warm eten en drinken en misschien huid op huid contact' ze keek even naar Rowan 'zou ook kunnen helpen' ik knik naar haar voor ze wegloop en kruip zover onder mn deken ala maar kan. En eet verder van mijn soep.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan schudde zijn hoofd. "Ophelia, weet van de vloek, ze weet van ons." Hij wees naar hun tweeën. "Ze geeft me de tijd om een keuze te maken, maar ik heb geen idee tot hoelang. Liefst zo snel mogelijk en daar heb ik begrip voor. Dat gaat voor ons allen het beste zijn. Ze begrijpt dus ook dat ik op dit moment hier moet zijn voor jou." Toen hij tranen over haar wang zag glijden keek hij schuldbewust naar het plafond. Niet wetend dat ze niet om hem huilde, maar om het ongeluk.
De verpleegster kwam binnen en voerde een kort onderzoek aan. Rowan keek verbijsterd terug toen ze hem aankeek bij de woorden huid op huid contact. "Ik zou je hand kunnen vasthouden als je dat kan helpen?" stelde hij aarzelend voor. Ariel zou toch begrijpen dat in de situatie waarin hij zich momenteel bevond hij niet zomaar met haar kon gaan liggen knuffelen.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ik lig te klappentanden op bed en had nog een hapje genomen van mij soep, ik zat ondertussen al aardig vol en zette daarom het half volle bakje tomatensoep aan de kans en ging terug tegen mijn kussen liggen. Ik draaide me met veel pijn en moeite op mijn zij met mijn gezicht in zij richtinf en kroop ver onder de warmte dekens. Ik luisterde naar zijn verhaal en knikte langzaam als antwoord en haalde diep/trillerig adem. Ik had geen idee wat ik hier op moest zeggen, juist hij moest kiezen tussen zijn verloofde en het bloedirritante schoonmaakstertje. Ik bromde even wat bij de gedachtes en een pijnlijke kreun kwam over mijn lippen toen ik een verkeerde beweging maakte in mijn poging om beter te gaan liggen. Ik keek weer naar hem en luisterde naar zijn voorstel, 'I-ik ben bang d-dat niet veel U-uit maakt' gaf ik klappettandend antwoord en ik beet op mijn lippen die blauw waren door de onderkoeling.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan hield haar handen in de zijne en wreef in de hoop ze warm te krijgen. Zoals ze zelf al zei, haalde het niet veel uit. Integendeel, het leek zelfs enkel erger te worden. Zou hij de kilte in zijn hart aan haar doorgeven? Hij drukte op de noodknop en liet een dokter komen. Een blik op Ariels blauwe lippen, was genoeg om het probleem te zien. "Warm eten, huid of huid contact, dit is een ziekenhuis. Hebben jullie geen hotpacks of thermische dekens?" Wat een geluk dat zijn vader vroeger spoedarts was geweest en hij deze termen weleens eerder had gehoord. De dokter keek hem verbaasd aan en bladerde door Ariels dossier. Meteen liet hij de dingen brengen die Rowan eerder had vernoemd. "Meneer Lionheart kan ik u even op de gang spreken." Rowan volgde de dokter naar buiten. "Het spijt me van dit misverstand. De dokter die was aangesteld is nog maar net begonnen. U moet begrijpen dat alles nog nieuw voor hem was, fouten zijn niet onoverkomelijk."
"Het is ok, zolang Ariel snel beter wordt." antwoordde Rowan al was hij in werkelijkheid niet te spreken over de onprofessionaliteit van dit ziekenhuis. Dit bewees nogmaals dat ziekenhuizen geen leuke plekken waren.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Gast.. je trap alles wat het een beetje romantisch maakt de grond in..
---
Ik kijk naar onze handen en glimlach zwakjes, en keek de andere kans op en begon te staren. Waarom zou ik liefde verdienen? Waarom zou ik hem verdienen? Ik zuchtte diep en de normale glimlach die ik normaal op mijn gezicht had voelde ik langzaam straktrekken en merkte dat ik langzaam duisterder werd. Ik keek kwaad/depresief voor me uit en keek op toen hij op de alarmen drukte en haalde een wenkbrauw op en keek naar de dokter die deed wat Rowan zei, er werden 4 hotpacks onder mijn dekens gelegd en kreeg nkg een thermisxhe deken. Ik kroop tegen de hotpacks aan en zuchtte, hij wou niet eens bij me liggen.. echte liefde. Ik draaide me met mn rug naar hem toe en staarde uit het raam. Waarom deed ik deze moeite nog? Hij zou toch nooit voor mij kiezen? Er was geen liefde vanaf zijn kant, geen eens vriendschap.. nee enkel medelijden. Ik hoorde voetstappen de kamer verlaten en ik merkte dat ik alleen was, een moment dat het me teveel werd en tranen begonnen over mijn wangen te lopen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld