Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het was best gevaarlijk dat Addison bij Jack in de kamer moest slapen, ze kom hem gewoon aanvallen en vermoorden als ze de drang ervoor kreeg. Natuurlijk ging ze dat niet doen, Jack deed normaal tegen haar dus hield de moordende gedachte uit haar hoofd. Bovendien had ze al genoeg bloed naar binnen gewerkt die dag dus meer bloed kon er echt niet bij. Ze vroeg zich af hoe ze ooit zoveel bloed had kunnen drinken. Addison was altijd al een kleine eter geweest, met voedsel dan. Met bloed was het blijkbaar anders, van bloed kreeg ze liters op. Meer bloed dan ze al gedronken had kreeg ze niet op, dus het bloed van Jack kon er sowieso niet meer bij. Bovendien had Addison geen zin om nog iemand te vermoorden. Ze haatte het om een moord te plegen, ook al dachten de mensen waarschijnlijk dat Addison het leuk vond. Het was de vampier in haar die het plegen van moorden leuk vond, zij niet. Zij vond het verschrikkelijk. Op het moment zelf vond ze het niet zo erg, ze kreeg er enorm veel adrenaline door. Het gevoel dat ze kreeg terwijl ze besefte dat ze iemand vermoord had was verschrikkelijk, ze voelde zich zo schuldig. Over het meisje en de jongen had ze een schuldig gevoel, ondanks de jongen haar wat aan had gedaan. Het brandmerk dat hij gezet had bij haar stond er nog steeds, wat Addison raar vond. Normaal hoorde de wonde te helen en dat gebeurde niet. Pijn deed het niet meer, maar het brandmerk stond er nog steeds. Hopelijk ging het later weg, ze wilde niet voor haar hele leven gebrandmerkt zijn. Normaal hielden menselijke mensen er een litteken van over, Addison hield er waarschijnlijk geen litteken van over.
Addison was zich ervan bewust dat niemand haar wilde helpen of vertrouwde, maar dat maakte niet uit. Ze begreep het. Addison zou zichzelf ook niet vertrouwen in de positie van de andere mensen in het huis. Bovendien vertrouwde Addison ook niemand in het huis, er was niemand te vertrouwen. Zelfs Jack vertrouwde ze nog niet, ook al deed hij normaal tegen haar. Dat was geen reden om hem te vertrouwen, hij was nog steeds haar ontvoerder en ontvoerders waren niet te vertrouwen. Als ze te vertrouwen waren, gingen ze geen mensen ontvoeren. Dat deden alleen mensen die je nooit kon vertrouwen. Addison was ook niet te vertrouwen, ze was een moordenares. Een deeltje in haar dan toch. Toch hoopte ze dat Jack haar ooit kon vertrouwen. Misschien dat hij haar dan buiten liet gaan om te jagen zodat ze opzoek kon gaan naar een dier in plaats dat ze iemand uit het huis zou vermoorden. Ze wist niet of dierenbloed en mensenbloed dezelfde smaak hadden. Waarschijnlijk was mensenbloed iets lekkerder, maar dat maakte haar niet uit. Bloed was bloed. Zolang ze bloed binnen kon krijgen maakte het haar niet uit, of het nou bloed van een konijn, een hert of een mens was.
Addison hoorde hem wat zeggen, iets dat haar eigenlijk niet aanstond, maar ze hield het voor zich. Ze wilde geen drama meer veroorzaken doordat Jack iets bot tegen haar zei. Ze moest er mee leren leven dat Jack geen persoon was die altijd aardig kon zijn. Hij kon even aardig zijn, al leek het toch snel weer weg te zijn. Hopelijk bleef hij een tijdje normaal doen, ze had geen zin in gedoe. Ze werd er moe van om zich aan te trekken wat Jack zei en erop te antwoorden op een botte manier. Addison was gewoon geen bot persoon en het was vermoeiend voor haar als ze zo moest doen, dus ze bleef normaal doen. Ondanks ze de hele dag dood was geweest, was ze erg vermoeid. Ze had de vorige nacht geen enkele seconde slaap gehad dus een beetje slaap zou haar goed doen. Ze had verwacht dat aangezien ze de hele dag dood was geweest, dat ze geen slaap meer nodig had die nacht, maar dat dacht ze verkeerd. Ze was ontzettend moe geworden. Ze was helemaal afgemat.
Ze hoorde hem opnieuw wat zeggen. Addison vond het inderdaad onprettig om te moeten slapen in kledingstukken die doorweekt waren met het bloed, ondanks dat ze een vampier was. Ze had door de overdosis bloed een afkeer gekregen van het bloed, al werd het vast anders wanneer ze weer eens behoefte had om het te drinken. "Ehm... Dankje," zei ze toen hij een shirt van hem gaf. Ze zou het natuurlijk wel aandoen, dan had ze tenminste iets schoon aan. Waarschijnlijk was het shirt minder verhullend dan de jurkjes die Crystal aanbood. Ofwel waren de jurkjes erg strak en kort, ofwel zat er een enorme inkijk in. Iets waar Addison een hekel aan had. De mannen in het huis hoefde geen dingen te zien die ook niet bedoeld waren voor hen om naar te kijken. Ze wist hoe mannen waren. Had je een shirtje of jurkje aan met een redelijke inkijk, konden ze hun ogen er niet vanaf houden. Het shirt zou vast wel alles bedekken dat het moest bedekken, het was een aantal maten te groot voor haar dus het zou uitvallen als een soort jurkje. Toen hij zich omdraaide met zijn rug naar haar toe, kleedde ze zich om van haar eigen bebloede kleding naar het zwarte shirt van Jack. Zoals ze al had verwacht was het te groot voor haar en sloot het niet perfect aan bij haar lichaam, maar dat maakte haar niet uit. Bovendien zat het ook best comfortabel, wat ze niet verwacht had. "Je kan je weer omdraaien," zei ze zodat hij wist dat ze klaar was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn gedachten reikten terug naar het verleden, als hij doelloos voor zich uit staarde naar de verkleurde muur. Tijden flitsten aan hem voorbij. Dagen waarin hij thuis was, zijn oude leven nog leefde en onbezorgd rond kon lopen. Zijn familie met zijn eigen ogen kon zien in plaats van op verouderde foto's die eens om de zoveel tijd naar hem werden gestuurd uit medelijden. Van zijn oom nog wel, aangezien de rest niets meer met hem te maken wilde hebben. Kon hij het ze kwalijk nemen? Nee. Hij besefte zich maar al te goed dat hij het voor zichzelf verpest had. Het was zijn eigen leven wat hij naar de afgrond had geholpen. Het laatste wat hij wilde was de rest erbij betrekken, om ze vervolgens te verlagen tot zijn punt. Gelijk hadden ze in elk geval; hij was een slechte invloed voor Alyssa. Een slecht voorbeeld. Ze had iemand nodig om tegenop te kunnen kijken, om van te leren en advies te krijgen. Niet iemand als Jack om te laten zien waar zijn keuzes hem gebracht hadden. Hij zou haar nog met zich meetrekken, werd hem verteld. Hij zou ze in gevaar brengen, voornamelijk zijn zusje, bij praktijken waar ze niets van wilden weten. Het was niet alleen de eer die eraan ten onder ging wanneer hun oudste zoon zich bij de maffia en huurmoordenaars had gevoegd. Het bracht ook een schande met zich mee die ze bij hen thuis maar al te serieus namen. Voor hen was hij niets meer dan een onbekende. Een vreemdeling waarvan ze niets wilden weten. Ze ontweken hem dan ook zoveel als mogelijk wat geen onmogelijke taak was gezien hij nu in een ander land was.
Jack werd niet meer beschouwd als deel van de familie, en er was niets meer wat hij eraan kon doen om het terug te veranderen. Keuzes in de onderwereld werden onderschat door buitenstaanders. Zodra hij zich erin had gewaagd, was er geen weg meer terug geweest.
Bij het horen van haar woorden schrok hij op uit zijn denkbeelden. Het zachte gestommel wat hij de hele tijd achter zich had gehoord was gestopt, plaatsgemaakt voor haar doordringende stem. Het zag er dus naar uit dat Addison toe had gegeven aan zijn aanbod. Gelukkig maar, het bloed was behalve walgelijk ook zeker geen leuk plaatje om tegenaan te moeten kijken. Al helemaal als hij wist waar het vandaan kwam. Hij had al genoeg slapeloze nachten ervaren om er een bij te laten komen, zelfs al was het niet zichzelf waar hij zich druk om maakte. Zijn hoofd was al vol genoeg zonder de herhalende beelden van beide lichamen voor zijn ogen.
Na nog enkele seconden gewacht te hebben, draaide Jack zich weer om. Weggekeerd van zijn concentratiepunt van net om Addison vervolgens opnieuw onder ogen te komen. Dit keer zonder de bebloede kleding in zijn zicht. Het was de stof van zijn shirt wat hij kon zien, wijder uitgevallen sinds ze aardig slank en wat kleiner was. Jack vond het haar niet misstaan. Verre van eigenlijk, maar veel anders had hij niet verwacht. Vergeleken met haar eerdere kleding was immers alles beter.
Kort liet hij zijn ogen over haar heen glijden sinds hij het niet kon laten. Hey, kijken mag, toch? Het was niet dat Jack zich zoals de andere mannen opstelde en haar dwong tot dingen die ze niet wilde. Daarbij was het weerstaan van de verleidingen geen van zijn sterkste kanten. Pas wanneer hij merkte dat hij inmiddels een beetje aan het staren was, wendde hij zich van haar af en duwde zichzelf omhoog van de grond. Hoewel hij er vanuit ging dat Addison wel meegekregen had wat haar te wachten stond zodra ze besloot om opnieuw een roekeloze actie tot ontsnapping te doen, was het geen plan voor Jack om de deur zo te laten. Het minste wat hij kon doen was het op slot draaien om haar te vertragen. Mocht ze het dan nog nodig vinden om het nogmaals te proberen, dan kon hij haar nog inhalen.
Met een klik had hij het slot op de deur gezet, die nu volledig afgesloten was. Gezien haar opmerkelijke kracht zou het weinig verschil maken. Ketenen en handboeien had ze al kunnen breken. Noch gaf Jack niet aan zijn geweten toe en ging gewoon koppig door met de maatregelen. De schakelaar van de gloeilamp uitgedaan om het er donker te maken. Of Addison in gedachten had om te gaan slapen was haar probleem. Jack zou het in elk geval geen tijden meer volhouden om wakker te blijven. Het was al een wonder dat hij tot nu toe nog overeind was gebleven gezien het Gabriel was wie hem midden in zijn slaap had moeten wekken. De vermoeidheid die alsmaar bij hem voor bleef komen na alles wat er die avond plaats had gevonden.
Desondanks het duister wist hij zijn weg terug te vinden naar het beddengoed op de vloer. Vaak genoeg had hij zich dronken gezopen aan de sterke drank en toch in zijn bed weten te belanden. Zowel het huis als zijn kamer kende hij dan ook op zijn duimpje. Hooguit een halve minuut had het hem gekost tot hij zijn slaapplaats had gevonden. Recordtijd. Een zucht verliet zijn mond als hij er ging liggen, zijn rug weer naar Addison gekeerd. Een gewoonte van hem om zich van alles en iedereen af te keren, al ging het over iets kleins als slapen. Gewoonweg een tic geworden.
Zijn voorkeur ging uit om zich zwijgend te houden tegenover haar. Het leek hem duidelijk wat het plan voor de komende uren zou zijn. Echter ook deze keer zette hij zich er overheen en besloot om voor de laatste keer die avond moeite te tonen. Zijn ogen intussen uit uitputting gesloten. Haast onhoorbaar mompelde hij het beleefd voor zich uit, zonder enig initiatief om haar ogen op te zoeken in het pikkedonker.
"Goodnight."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison apprecieerde het dat Jack wegkeek terwijl ze zich omkleedde. Ze wist hoe graag sommige jongen en mannen al te graag misbruik maakte om van de situatie te profiteren en te kijken. Ze vond het niet fijn als ze bekeken werd terwijl ze andere kleding aandeed. Oké, als ze zich met vriendinnen omkleedde was dat natuurlijk helemaal anders, maar bij Jack was dat een heel ander verhaal. Ze kende hem helemaal nog niet goed en ze mocht hem niet, gelukkig maakte hij er geen gebruik van om te kijken. Hij had dus blijkbaar toch nog een beetje respect voor meisjes.
Ze vroeg zich af hoe het ging met haar ouders en broertje. Addison was nog nooit zo lang van huis weg geweest, het was niets voor haar. Haar ouders waren vast heel erg bezorgd om haar. Ze vroeg zich vooral af hoe het met haar broertje ging. Vond hij het ook gek dat Addison opeens niet meer thuis kwam? Waarschijnlijk wel. Hij wist ook dat ze normaal nooit zo lang weg bleef van huis zonder iets te zeggen. Hij wist ongetwijfeld dat er iets aan de hand was, al kon hij natuurlijk niet weten wat. Ze mistte Ethan best wel, hij was niet alleen haar broertje, hij was ook haar aller beste vriend, dus het was normaal dat ze hem miste. Ze hadden vooral een goede band gekregen doordat Addison vaak voor hem moest zorgen als ze alleen thuis waren. Haar ouders waren heel vaak werken waardoor Addison en Ethan bijna altijd alleen thuis waren. Haar ouders deden dat sinds ze tien jaar oud was. Toen ze tien jaar was, moest ze al op haar jongere broertje passen die toen acht jaar oud was. Ondertussen was hij zestien geworden dus kon hij best voor zichzelf zorgen, al bleef ze hem zijn als haar kleine broertje. Ze vond het gek dat hij al zo volwassen werd.Toen hij zijn vriendinnetje aan Addison voorstelde vond ze het ook echt gek. De tijd ging zo snel. De laatste tijd zag ze hem veel minder aangezien hij erg vaak bij zijn vriendinnetje bleef logeren. Andersom natuurlijk ook, zijn vriendinnetje kwam ook heel erg vaak bij hun thuis als hun ouders weg waren voor werk. Ethan zei altijd dat hij het behoorlijk ongemakkelijk vond om zijn vriendinnetje mee naar huis te nemen, wat ze ook begreep. Addison kon zich nog goed herinneren dat toen zij haar eerste vriendje mee naar huis nam en dat haar ouders meteen met gênante verhalen en babyfoto's van Addison aankwamen. Dat deden ze altijd. Daarom dat ze nooit meer iemand mee naar huis genomen had. In de achttien jaar dat ze leefde had ze niet heel erg veel vriendjes gehad dus dat was geen probleem. Addison was niet het type meisje dat per se een relatie wilde zoals haar vriendinnen. Haar vriendinnen wilden altijd een relatie hebben, anders hadden ze het gevoel dat ze er niet bij hoorden. Addison had dat niet, ze vond dat een relatie echt moest zijn en dus niet iets dat je gebruikte om bij de groep te horen.
Ze zag Jack zich weer omdraaien zodat hij met zijn gezicht naar haar zat. Nu Addison weer een kledingstuk aan had maakte het niet uit dat hij haar zag. Bovendien bedekte het shirt van hem dat zij aanhad genoeg zodat hij geen verkeerde dingen kon zien. Ook het shirt was een beetje kort, maar het was lang genoeg om alles te kunnen bedekken. Het was niet iets waarin ze overdag ook in kon rondlopen, dus moest het wel een jurkje worden uit die ene kast die Crystal aanbood, het kon erger. Addison had liever een normale skinny jeans en een shirtje aan, maar ze moest het er mee doen als ze geen kleding vol bloed aan wild doen. Het shirt van Jack was voor eventjes goed, voor te slapen kon het geen kwaad. Het leek eigenlijk op een soort jurkje doordat Addison slank en iets kleiner dan hem was. Ze was ongeveer iets meer dan een halve kop kleiner dan hem, dus het verschilde wel qua lengte.
Ze merkte op dat Jack naar haar aan het kijken was. Ze hoopte dat hij niet te lang naar haar ging kijken, dan werd het ongemakkelijk en dat wilde ze voorkomen. Addison slikte even toen het leek alsof hij aan het staren was, het werd best ongemakkelijk. Ze vond het geen probleem dat hij naar haar keek, maar staren was een beetje te ongemakkelijk voor de situatie. Ze voelde een opgelucht gevoel door haar heengaan als ze merkte dat hij stopte met staren. Gelukkig.
Ze volgde hem met haar ogen toen hij naar de deur toe liep. Ging hij die echt op slot doen? Addison was niet van plan om te ontsnappen, ze wist wat er kon gebeuren als ze kon ontsnappen. Addison konden ze niets maken, ze was onsterfelijk dus ontwaakte ze gewoon als ze haar wilden vermoorden, maar ze gingen haar familie wat aandoen en dat wilde ze niet. Ze bleef liever voor altijd in dat huis dan dat er wat met haar ouders en broertje gebeurde. Ze had alles voor hen over. Overigens, hadden ze niets met de gehele situatie te maken, het waren buitenstaanders van het hele gebeuren. Addison moest het accepteren dat ze haar ouders en broertje nooit meer ging zien en ze voor altijd in het huis opgesloten zou zitten. Ze kon nooit meer buiten op vrije voeten rondlopen. Ze voelde zich als een gevangene, wat ze eigenlijk ook was. Ze moest het maar bekijken als een straf voor de moorden die ze had gepleegd, al had ze de moorden niet begaan als ze ontvoerd was. Dan had ze vast iemand anders aangevallen. Alhoewel de kans dat ze een familie lid doodde ook groot was. Dus misschien was het goed dat ze zich in het huis bevond. Ze had er een dubbel gevoel bij. Haar familie was veilig voor haar, maar niet veilig voor de mensen die hen wat wilden aandoen als Addison zich misdroeg.
Ze kon een klik horen. Hij had de deur op slot gedaan zoals ze al had verwacht. Het slot zou haar niet tegen houden als ze wilde ontsnappen, maar ze ging er toch geen moeite voor doen. Ze wilde niet dat de volgende dag één van haar ouders of broertje dood werd gevonden doordat Addison weer eens wilde ontsnappen.
Niet veel later zag Addison dat de hele kamer donker werd aangezien Jack het licht uitdeed. Erg dat hij dat deed vond ze het niet, met het licht aan kon ze niet in slaap geraken. Toen hij ging liggen op het beddengoed dat hij op de grond gelegd had, ging ik op zijn bed liggen. Nog steeds had ze liever dat Jack in het bed zou slapen, maar hij was te koppig om toe te geven dus lag hij op de vloer en Addison op het bed. Ze zou er vast wel eens een oplossing voor vinden. Ze legde zichzelf iets beter onder de lakens zodat ze het warm had. Ondanks de rest van de kamer licht naar sigaretten rook, roken zijn lakens best lekker. Ze kon een sterke geur van mannen deodorant ruiken wat ze eigenlijk wel aangenaam vond. Ze vond mannen deodorant altijd lekker ruiken, naja, bijna altijd dan. Ze vond het fijn dat ze dat kon ruiken in plaats van de sigaretten lucht.
Ze draaide haar om zodat ze met haar rug naar hem toe lag, dat vond ze fijner en vertrouwelijker. Ze had er geen reden voor, maar toch was het zo. Hoe laat het ondertussen geworden was, wist ze niet. Ze wist wel dat het behoorlijk laat geworden was, wat te merken was aan haar ogen die het zwaar hadden om open te blijven. Ze hoopte dat het haar lukte om te slapen, ze kon een goede nachtrust goed gebruiken.
Na een stilte die een aantal minuten aanhield, hoorde ze de stem van Jack nog wat zeggen. Ze glimlachte er eventjes heel zwak door. "Goodnight," zei ze dan ook aangezien ze vriendelijk wilde blijven. Misschien bleef hij dan ook vriendelijk doen tegen haar. Ze vond het aangenamer om bij hem in de buurt te zijn als hij normaal deed. Hij leek haar zo slecht nog niet te zijn als hij normaal deed, maar als hij zich zo chagrijnig gedroeg, leek hij alsof hij iemand was die alleen kwaadaardige dingen deed.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ts -> de volgende ochtend

Kabaal drong door tot zijn oren. Geroep door de gangen alsof zich er een of andere ruzie plaatsvond. Schel en onvermijdelijk hard voor Jack om zijn slaap voort te zetten. Luisterend naar wat er gaande was, opende hij met afkeer zijn ogen. De voetstappen en het geluid om hen heen gaf hem meer dan genoeg informatie. De gewoonten van de huisgenoten om elkaar af te schreeuwen of simpelweg ruzie te zoeken. Rondom één bepaald tijdstip was het erger dan normaal gesproken, zo ook dit keer bleek het, zodra hij een blik wierp op de tijd die zich op het scherm van zijn iPhone vertoonde. Het middaguur was aangebroken.
Zuchtend plaatste hij zijn handen op de grond om zichzelf omhoog te helpen. Zijn slaapplaats op de grond was lang zo erg nog niet geweest. Hij had geen minuut wakker gelegen voor zijn slaap hem opnieuw over had genomen, en hij weg was gezakt. Tientallen andere plaatsen om te kunnen slapen had hij kunnen bedenken, plekken die aangenamer hadden kunnen liggen dan het beddengoed op de grond. Minder pijnlijk zouden zijn voor zijn lichaam, noch hoorde niemand hem klagen. Jack had wat slaap in kunnen halen voor de vermoeiende dagen die hij achter de rug had. Waar het dan ook moest was geen van de dingen die hij door zijn hoofd liet gaan. Enkel de gedachte dat tijden als deze hem niet alleen gewoon dwars zaten, ging door zijn gedachten. Het was buitengewoon irriterend om elke opeenvolgende dag zo wakker te moeten worden. 'S avonds ging het lawaai tot laat in de nacht door, zo ook 's ochtends was het het geval. Mensen die dachten om ieder persoon wakker te moeten maken vanwege hun ergernissen of neiging om te laten merken dat ze er waren. Dominantie waren een van de veel voorkomende eigenschappen tussen de bende. Ze vonden het nodig om aan te duiden wie er de baas was, ongeacht de tijd of dag. Slechts een hint waaruit Jack kon opmaken dat het opnieuw een lange dag zou worden. Het duurde dan ook niet lang voor hij ruw met zijn handen door zijn ogen wreef uit ongenoegen vanwege de chaos die hem had laten ontwaken.
Desondanks hij op de grond zat, kon hij met gemak door de kamer kijken. Zijn ogen zonder enig benul getrokken naar een verschijning op het tweepersoonsbed. Gedeeltelijk verborgen onder de donkere lakens, alhoewel het hem allang te binnen was geschoten wie er lag. Het was Addison wie er nog altijd lag te slapen. Was ze dan toch tot rede gekomen dat proberen te ontsnappen geen zin had? Gelukkig voor hem; bespaarde weer veel moeite om het haar te moeten vertellen. Of ze werkelijk nog sliep kon hij niet zien, ze lag met haar rug naar hem toe. Wel hoorde hij haar zachte ademhaling, regelmatig en nog nét hoorbaar, waaruit hij dacht te kunnen merken dat ze wel degelijk sliep. Ze straalde rust uit wanneer ze aan het slapen was. Iets wat hij velen malen meer kon waarderen dan haar schommelige humeur. Het was de vraag hoe lang het zou duren voor haar helse karakter weer tevoorschijn zou komen.
Lang duurde het niet voor hij zijn blik van haar afwendde, om haar te laten slapen voor hoe lang het ook mocht duren. Eerlijk gezegd mocht ze van Jack nog de hele dag zo blijven liggen. Had hij tenminste een reden om zijn kamer niet uit te komen en de idioten te kunnen vermijden. Hoe dan ook kon hij het zo nog wel even volhouden. Zwijgend verplaatste hij zich tot de plek tegen de muur, zoals zijn gewoonte was geworden, en besloot om een poging te doen om zo het geschreeuw buiten te sluiten. Zijn humeur kon inmiddels al niet veel erger meer worden en hij was pas net wakker. Het vertelde genoeg over hoe hij dacht over de uren die hem te wachten stonden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De volgende ochtend werd Addison uit haar redelijk vredige slaap gewekt door het kabaal dat te horen was van beneden. Het was vervelend dat het geluid tot heel laat in de nacht doorging en in de vroege ochtend weer begon. Addison was die nacht een aantal keren wakker geweest doordat ze steeds uit haar slaap gestoord werd door allerlei geluiden om haar heen. Of Jack de hele nacht had kunnen slapen of ook zo vaak wakker geweest was wist ze niet. Elke keer als ze wakker werd, kon ze alleszins zijn rustige ademhaling horen wat vast het teken was dat hij sliep. Aan zijn ademhaling kon ze horen dat hij ondertussen ook wakker was, ongetwijfeld ook door de vervelende geluiden die zich buiten die vier muren van zijn kamer bevonden. Ongeacht de keren dat ze wakker werd, had ze een best goede nacht rust gehad wat er voor zorgde dat ze uitgerust was. Dat ze uitgerust was had als effect dat haar humeur iets beter was geworden. Ze was niet zo prikkelbaar als de vorige dag. Niet alleen Addison had daar geluk mee, ook Jack en de rest van het huis had geluk. Zo zou er niet zo snel nog een dode vallen in huis. Of ze moest bloed nodig hebben al ging dat waarschijnlijk niet zo snel gebeuren aangezien Addison de vorige dag al een grote hoeveelheid bloed binnen had gewerkt. Hoe laat het ondertussen was geworden wist ze niet. Normaal had ze haar telefoon waarop ze kon kijken hoe laat het was en aangezien de batterij leeg was, had ze geen telefoon tot haar beschikking. Dat vond ze best vervelend, Addison was zowat verslaafd aan haar telefoon dus het was moeilijk voor haar om zonder telefoon te zitten. Natuurlijk kon ze haar telefoon niet opladen, anders dachten ze dat Addison het zou gebruiken om haar familie in te lichten of te ontsnappen. Echter, ging ze dat helemaal niet. Ze zou het hoogstens gebruiken om te sturen dat alles oké was. Misschien kon ze sturen dat ze op bezoek was bij een vriendin en daar een tijdje bleef? Ze zouden het raar vinden, maar ook begrijpen. Addison was nog nooit zo lang van huis weg geweest dus ze zouden het begrijpen als Addison een nieuwe ervaring wilde opdoen. Dat had ze al vaker geprobeerd al lukte het meestal niet omdat ze niet van huis af wilde. Zo wilde Addison bijvoorbeeld in het bos kamperen met haar vriendinnen in een tent. In plaats van het bos was het haar achtertuin geworden omdat Addison nergens anders dan thuis wilde slapen. Addison hield erg veel van haar vertrouwde huis. Ze kon er geen afscheid van nemen.
Addison zette zich recht aangezien ze toch niet verder kon slapen. Bovendien was het vast al bijna tegen de middag aan dus was het niet verstandig om nog verder te slapen, anders kon ze de volgende avond niet meer in slaap vallen doordat ze te lang geslapen had. Niet dat ze het erg zou vinden om nog wat langer te slapen, ze kon de slaap best goed gebruiken, ongeacht ze goed geslapen had. Ze wist niet of ze zo goed geslapen had als ze op de vloer had geslapen in plaats van Jack, maar ze voelde zich er alsnog slecht bij dat hij door haar op de grond moest slapen. Ze vond waarschijnlijk wel een oplossing voor. Eigenlijk had ze geen idee waarom ze bij hem op de kamer moest, hij kon toch moeilijk op de grond blijven slapen? Hij vond het blijkbaar een probleem om met haar in hetzelfde bed te slapen, ondanks het een groot bed was. Addison vond het idee om een bed met hem te delen ook niet prettig, al was dat beter dan niks. Het zou slecht zijn voor hem als hij elke nacht op de vloer moest slapen. Als hij er echt een probleem van zou maken om ook de volgende nacht in hetzelfde bed als Addison te slapen, sliep Addison op de grond. Punt uit. Ondanks ze nog steeds een hekel aan hem had, ging ze er niet voor zorgen dat hij rugklachten kreeg.
Ze richtte haar blik even op Jack die zo te zien ook wakker was. "Goeiemorgend", zei ze dan met een lichte tegenzin. Ze deed het in de eerste instantie enkel om vriendelijk te zijn. Ze wist niet hoe hij zou reageren, vandaar de tegenzin. Wie weet was hij een stuk minder aardig dan de vorige avond. Toen was hij best aardig voor haar. Ze vond het moeilijk in te schatten bij hem, de ene moment deed hij normaal tegen haar terwijl hij een paar minuten later weer heel chagrijnig kon zijn. Hij was een apart geval. Misschien kwam het door het huis. Het huis had geen fijne invloed op het humeur van de mensen, zo was Addison ook een stuk chagrijniger dan dat ze normaal was in haar vertrouwde omgeving. Aangezien ze goed geslapen had, was ze totaal niet humeurig wat ook Addison zelf fijn vond.
"Hoe laat is het?" vroeg ze aan Jack. Hij had een telefoon bij zich liggen, dus het was vast geen moeite om even te kijken naar hoe laat het was. Misschien wist hij al wel hoe laat het was en hoefde hij niet eens te kijken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een stem haalde hem uit zijn korte trance, zacht en tegelijkertijd stug. Bewegingen hoorde hij naast zich. Het lichte gekraak van het bed, lakens die opzij werden geschoven. Jack had niet verwacht dat ze lang zou slapen, integendeel. Maar dat het zo snel zou zijn had hij nou ook weer niet gedacht. Had hij haar wakker gemaakt of waren het zijn huisgenoten? Waarschijnlijk het tweede gezien de chaos die zelfs nog met de gesloten deur te horen was. Tevens dacht hij dat hij nog aardig geluidloos was geweest sinds hij wakker was geworden. Had hij het dan toch verkeerd in gedachten gehad? Naja, hoe dan ook maakte het weinig verschil; ze was wakker. Daar ging zijn excuus om op zijn plaats te blijven.
"Morning," mompelde hij beleefd terug. Hij was geen ochtendmens. Nooit geweest en hij zou het ook nooit worden. Althans, het was nu middag geworden, nog altijd geen tijd voor hem om zijn slaap achterwege te laten. Verlangen om opnieuw zijn ogen te sluiten was groot. Het waren zijn 'vrienden' die het hem onmogelijk maakten om ook maar een oog dicht te kunnen doen. Geschreeuw, gebons en luide voetstappen over de trappen waren elke dag weer hetgeen wat hem ervan wist te weerhouden om normaal te kunnen slapen. Misschien moest hij maar eens wat in de sterke drank doen. Slaappillen ofzo, wellicht zouden ze dan een keer zelf in dromenland zijn voor ze besloten om opnieuw zulke herrie te maken. Hij kon niet ontkennen dat hij er wel zeker over na kon denken om het te doen.
Bij het horen van haar vraag wierp hij vluchtig een blik op het scherm van zijn mobiel. Opgelicht van een aantal gemiste oproepen, al vertikte hij het om terug te bellen. Ze zouden wel terugbellen. Daarbij waren het maar een paar mensen die echt zijn nummer hadden; zijn 'bazen' en een paar contactpersonen. Geen nood om ze te bellen dus. Hij zou het vanzelf wel horen wat hem te wachten stond.
Het was pas zodra hij het in zijn handen had, hij zich nog wat bedacht. Hoe zat het eigenlijk met Addison's mobieltje? Jack had de hare nog niet gezien sinds ze hier gekomen was. Hij zou haast denken dat ze een van de weinigen was die dan had besloten om te leven zonder een smartphone. Als hij niet in deze tijd had geleefd. Nu wist hij wel degelijk zeker dat ze er een in haar bezitting had. Wilde ze hem om de tuin leiden? Zou hij haar gewoon haar gang laten gaan. Vermakelijk zou het in ieder geval zijn om haar zoveel moeite te zien doen om hem erin te luizen.
"Half 2," zei hij haar toe. Damn. Was het al zo laat? Hij legde zijn iPhone weer weg en draaide zich om in haar richting. Zijn ogen scannend langs haar omgeving om te kunnen zien waar ze hem had liggen. Het leek hem tenslotte sterk dat ze hem onder het hoofdkussen had gestopt. Zo gemakkelijk zou Addison het hem niet maken. Met zekerheid zou ze hem er flink moeite voor laten doen. Tenminste zo verstoppen dat het geen aandacht zou trekken. Ze was beslist geen dom meisje.
"Je mobiel," sprak hij voor zich uit, geconcentreerd langs haar heen gekeken om het te kunnen vinden. Zoekend naar de ene glinstering die het apparaat zou verraden. Het oplichten van een scherm, uitsteken van een deel of simpelweg iets in haar handen. Stom dat ze er niet eerder bij stil hadden gestaan. Het bood Addison op zijn minst een goede weg om mensen te waarschuwen. Haar familie, vrienden of voor haar doen eventueel de politie. Ze waren criminelen op de vlucht voor de autoriteiten, natuurlijk zouden ze haar te hulp schieten. In het beste geval kwam er slechts een enkele politieagent om de boel te checken. En dan hadden ze het over wanneer ze geluk zouden hebben. Geluk was er niet te zoeken, niet in een plaats als deze. Nee, zou ze informatie verspreiden dan konden ze een inval verwachten. En niet zo'n kleintje ook.
"Waar is hij?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze had er geen idee van hoe lang Jack wakker was voordat ook Addison wakker geworden was. Vast niet heel erg lang aangezien Jack anders niet nog steeds op de grond zat. Ze vroeg zich af of hij goed geslapen had op de grond, waarschijnlijk niet. Ze ging er niets over vragen, ze was bang om een bot antwoord van hem terug te krijgen aangezien ze dat wel verwachtte. Ze had geen idee of Jack een ochtend mens was of dat hij een ochtend humeur zou hebben. Bij haar weten was hij bijna altijd humeurig, dus ze zou alles behalve verbaasd zijn als hij een ochtend humeur had. Addison was zelf ook geen ochtend mens, maar ze was alles behalve chagrijnig. Het enige probleem dat ze had in de ochtend was dat ze haar bed moeilijk uit kon. Het was een grote stap voor haar als ze eindelijk het warme bed uitgestopt zou zijn. Het bed van Jack lag ook niet verkeerd, het lag best comfortabel. De matras was erg zacht en de lakens lekker warm. Bovendien roken de lakens en de kussens best lekker dus dat was ook een voordeel. Ze had goed geslapen, dat was het voornaamste. Ze voelde zich er een beetje rot door dat Jack omdat Addison ook in zijn kamer moest slapen, op de grond moest liggen. Hij moest het niet, maar toch wilde hij dat. Ze had er zelf eigenlijk geen inbreng in, het was nog altijd zijn keuze. Ze bleef er wel bij dat zij de volgende nacht zou overnachten op de grond, ze wilde hem geen twee nachten achter elkaar op de grond laten slapen. Alhoewel hij het al twee nachten had gedaan, de vorige nacht sliep hij ook op de grond doordat hij haar moest bewaken.
Ze hoorde dat hij antwoordde op het gene dat ze zei. Waarschijnlijk had hij dat nooit gezegd als Addison geen goeiemorgend had gezegd, maar dat gaf niets. Ze begon het uiteindelijk al gewend te geraken aan de woede die in hem verscholen zat en heel vaak uitbrak. Het boeide haar vrij weinig dat hij een hekel aan haar had, zij had namelijk ook een grote hekel aan hem ondanks ze had gemerkt dat hij wel aardig kon zijn. Hij was nog altijd haar ontvoerder dus was het heel erg normaal dat ze hem haatte. Hij mocht niet van haar verwachten dat ze hem opeens zou mogen. Ze zou hem nooit mogen, daar was ze zeker van. Hij had haar iets vreselijks aangedaan en ze mocht geen slechte mensen. Addison was zelf ook een slecht mens geworden wat ervoor gezorgd had dat ze een hekel had gecreëerd aan zichzelf. Addison vond haar daden minstens zo verschrikkelijk als de rest van het huis erover dachten. Ze wist dat er veel meer doden gingen vallen doordat ze zichzelf niet kon beheersen en zo nodig wat bloed nodig had. Ze vond het idee dat ze nog meer mensen zou vermoorden echt verschrikkelijk.
Toen ze hoorde dat Jack zei hoe laat het was geworden, was ze een beetje verbaasd. Hadden ze zo lang geslapen? Het was niets voor Addison om zo lang te slapen. Heel lang had ze ook weer niet geslapen aangezien het behoorlijk laat was toen ze ook degelijk gingen slapen. Het was rond een uur of half zes dus dan had ze alsnog ongeveer negen uurtjes geslapen wat best meeviel. Normaal was Addison altijd vroeg wakker, al kwam dat doordat ze ook op tijd ging slapen en dus veel vroeger dan half zes.
Ze merkte dat Jack iets leek te zoeken. Wat hij zocht wist ze niet. Misschien was hij een pakje sigaretten verloren geraakt door de rommel die door heel zijn kamer verspreid was. Waarschijnlijk zou het niet lang duren voor dat Addison aan zijn kamer begon en het zou schoonmaken. Zijn slaapkamer kon wel een schoonmaak beurt gebruiken. Als hij weg was voor één of andere opdracht van hem, zou ze daar ook zeker gebruik van maken en zijn kamer grondig schoonmaken. Ze had een grote hekel aan rommel.
Hij vroeg achter haar mobiel. Natuurlijk wist hij dat ze een mobiel bij haar had, geen enkel meisje van Addison's leeftijd liep zonder mobiel rond. "Die zit in mijn broekzak, maar de batterij is leeg dus ik kan er niets mee doen," zei ze. Hij zou haar mobiel waarschijnlijk van haar afnemen. Veel zou ze er niet om geven, ze kon er toch niets mee doen aangezien de batterij uitviel terwijl ze in de kofferbak van zijn auto zat. Toen had ze geprobeerd om haar moeder te bereiken, alleen kon dat niet. Helaas. Ze had haar mobiel moeten opladen voor ze de straat op ging, ook al wist ze niet eens dat ze naar buiten gegaan was. Bij haar weten zat ze gewoon op haar kamer bij haar thuis en toen ze wakker werd, lag ze opeens in de berm naast de weg. Hoe ze daar kwam of hoe lang ze daar gelegen had wist ze niet. Waarschijnlijk had ze daar een tijdje gelegen waardoor dat haar telefoon dus leeg was. Dat was een groot nadeel van mobieltjes, de batterijen waren altijd leeg op de verkeerde momenten. Ze vroeg zich af of Jack haar telefoon zou afnemen van haar of dat hij haar de telefoon gewoon liet houden aangezien ze er toch niets mee kon doen. Ze hoopte dat ze hem mocht houden. Ze had behoorlijk hard gewerkt om die telefoon te kunnen betalen aangezien zo'n ding niet bepaald goedkoop was. Bijna alle smartphones waren erg duur, duurder dan nodig was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij probeerde bepaalde gedachten uit zijn hoofd te zetten, maar het viel niet te miskennen dat ze er schattig uitzag nu ze nog slaperig was. Het liet zijn ergernis tegen haar, in zekere zin haat voor haar daden, niet verdwijnen. Addison was en bleef een persoon waar hij slecht mee overweg kon. Ze herinnerde hem aan de moorden die ze koelbloedig had gepleegd alsof het werkelijk geen enige moer uitmaakte. Haar behoeften hadden haar dan wel misschien tot het plegen gedreven, het maakte niet goed voor wat ze hen aangedaan had. Jack had op zijn minst de plicht om het zo snel en pijnloos als mogelijk te maken. Leeggezogen worden voor het bloed was geenszins een prettige manier om tot een einde te komen. Zelfs met zijn ervaring van nul op dat gebied, aangezien hijzelf voor het eerst in zijn leven een vampier voor zich had, kon hij het met zekerheid zeggen. Maar het was niet verboden om iemand knap te vinden, toch?
Al gauw keerde hij zich terug tot het gespreksonderwerp. Zijn gedachten zoveel als denkbaar opzij geschoven om zijn energie ergens anders aan te verspillen. Wat had het voor nut om zo na te denken? Addison was prettig om naar te kijken. Over haar karakter besloot hij niet opnieuw te beginnen. Het was al duidelijk dat hij haar op bepaalde momenten kapot irritant vond. Momenten waarop hij haar wel kon afknallen en, als blikken konden doden, ze al wel vaker opnieuw de dood in was gejaagd. Genoeg redenen voor Jack om zijn afstand te behouden, om het zowel voor hem als voor Addison wat prettiger te maken. Ze moesten het namelijk nog een tijdje met elkaar uit zien te houden.
"Dat maakt niets uit. We moeten van deze af komen," zei hij terwijl hij in de voeten kwam en naar haar kleding toeliep, die nog op de grond lagen van vannacht. Op elkaar gestapeld, drijfnat van het bloed wat tot zijn grote verbazing nog altijd niet helemaal opgedroogd was. Graaiend naar haar mobiel die volgens Addison in haar broekzak zat. Dat haar batterij zogezegd 'leeg' was zei weinig over het gevaarte. Al zou ze enkel een berichtje sturen, of ook maar een telefoontje van een paar seconden plegen, men zou het kunnen tracken. Traceren naar hun locatie, waar ze met zijn allen opgedoekt zouden worden. Jack als een van de jongeren wie de rest van zijn leven in de bajes mocht uitzitten. Althans; wanneer ze hem aan de onopgeloste moordzaken konden linken. Echter wilde hij het risico niet nemen om het voor zichzelf uit te vinden hoe het zou verlopen.
Zodra hij het apparaat gevonden had, bestudeerde hij het zorgvuldig. Verschillende barsten in het zwart gekleurde scherm. Geen teken wanneer hij op het aan-knopje drukte zoals hem gezegd werd. Ze had tenminste de waarheid gesproken. Noch vertrouwde Jack de boel niet genoeg om het zo te laten. Met een harde klap sloeg hij het een meerdere keren tegen de muur tot er weinig meer dan wat verwoeste deeltjes van over was. Vervolgens vastberaden op de grond terecht gekomen met een dof geluid, waar hij er nog een paar trappen op gaf om zeker te zijn dat het volledig stuk was. Zijn blik terugkerend naar Addison met een kleine knik.
"Ik koop wel een keer een nieuwe voor je."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze kon aan zijn stem horen dat het wat schor klonk doordat hij net wakker was. Ze vond het best aantrekkelijk als een mannenstem een beetje schor klonk in de ochtend, eigenlijk had ze er een zwak voor. Niet dat zijn uiterlijk en schorre ochtend stem ervoor zorgde dat ze hem minder ging haten. Jack was gewoon een persoon waar ze slecht mee overweg kon, daar kon ze niets aan doen. Hun karakters botste waarschijnlijk heel erg, vooral omdat ze beiden heel erg koppig waren. Toch had Jack de discussie over wie in het bed zou slapen gewonnen al liet ze hem eigenlijk winnen omdat ze bang was om weer zo'n botte reactie te krijgen. Als Jack eens goed gezind was, wilde Addison er voor zorgen dat hij ook goed gehumeurd bleef zodat ze zelf ook geen slecht humeur kreeg. Als iemand gemeen of bot was tegen haar was ook Addison's humeur naar de knoppen. Het gedrag van andere mensen had een hele grote invloed op hoe Addison zich gedroeg. Dat had Jack waarschijnlijk ook gemerkt. Als hij gemeen tegen haar was, was zij ook gemeen tegen hem, maar als hij aardig was zoals hij gisteravond was, was Addison ook aardig. Zo moeilijk was het niet te begrijpen. Als iemand een gedrag vertoonde aan Addison dat haar niet aanstond, vond ze het onnodig om aardig te zijn.
Nog steeds vond Addison het shirt van Jack enorm comfortabel om aan te hebben. Ze had er geen idee van dat mannenshirts zo lekker konden zitten, waarschijnlijk omdat ze nog nooit een mannenshirt aan had gehad van te voren. Haar broertje had al wel eens een shirt aangeboden als Addison's moeder weer eens vergeten was om haar pyjama's uit te wassen, maar dan deed ze gewoon een joggingbroek aan. Ze geloofde het nooit dat mannenshirts lekker konden zitten, al was het blijkbaar wel zo. Hoe Addison er verder uitzag wist ze niet, al maakte het haar niet veel uit. Waarschijnlijk zag ze er alles behalve charmant uit. Haar haren zaten waarschijnlijk door de war, ook al kon ze daar zelf niets aan doen. Ze had geen haarborstel tot haar beschikking. Ze haalde even een hand door haar haren heen zodat die in ieder geval wat beter lagen. Ze kon wel wat knopen voelen in haar haar, maar dat was het ergste nog niet. Haar make-up was waarschijnlijk ook helemaal van haar gezicht af, maar ook dat vond ze niet zo erg. Addison was niet heel erg onzeker over haar uiterlijk dus het maakte haar niet uit als mensen haar zonder make-up zagen. Ze vond zichzelf niet super knap of zo. Ze wist echter wel dat ze zich niet voor zichzelf moest schamen.
"Hoezo? Wat bedoel je?" vroeg Addison aan hem. Wat wilde hij met haar telefoon doen? Ze zag dat hij haar broek die op de grond lag nam en haar telefoon uit de broekzak viste. Ze vroeg zich af wat hij van plan was met haar mobiel. Ze hield er sowieso niet van als iemand aan haar mobiel zat zonder dat die persoon toestemming had, ook al ging hij niet aan doordat de batterij leeg was. Waarschijnlijk geloofde hij haar niet toen ze zei dat de batterij leeg was. Er was geen reden om haar niet te geloven, ze was gewoon eerlijk. Waarom zou ze erover liegen en ook nog eens zeggen waar hij haar telefoon kon vinden? Ze zag dat hij haar mobiel meerdere keren tegen de muur sloeg waardoor het toestel helemaal stuk ging. Er zaten al wat barstjes in die ze kon laten repareren, maar nu hij het zo hard tegen die muur had lopen slaan was het helemaal stuk. "Ben je helemaal gek geworden? Weet je niet hoe hard ik heb moeten werken om dat ding te kunnen kopen?" zei ze dan lichtelijk boos. Als hij haar boos wilde krijgen was hij goed op weg. Ze had erg lang moeten werken om het te kunnen kopen aangezien ze niet heel veel loon kreeg op de plaats waar ze werkte, al moest ze het met dat baantje doen aangezien ze niets anders kon vinden. Ze had bijna achthonderd euro voor dat ding betaald en hij ging het even stuk maken. Dat hij zo veel geld kon verdienen maakte haar niets uit, zoiets hoorde hij niet te doen. Het was haar eigendom wat hij stuk maakte. "Ik koop wel een keer een nieuwe voor je." hoorde ze hem zeggen. Waarom maakte hij haar mobiel stuk als hij later een nieuwe voor haar zou kopen?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Stug keek hij omlaag naar het nu verwoeste mobieltje. Kapot was het al geweest, enkel nu was het zeker onbruikbaar. Zonde van het apparaat dat hij het kapot moest maken natuurlijk. Echter zag het er niet naar uit dat Jack nog een andere optie zou hebben. Al stond het ding voor nu uit; zodra Addison een lader in handen had gekregen, had ze zonder twijfel het ding weer aan kunnen zetten. Slechts een berichtje of een gemiste oproep was genoeg voor ze om het te onderzoeken. Vanaf dat moment was het niet meer dan afwachten voor ze de locatie achterhaald hadden en ze voor de deur zouden staan. En dan was het niet alleen haar familie die voor de deur zou staan. Was hij dan de enige met wat verstand over mobiele telefoons?
"Ze kunnen het traceren naar de locatie, wanneer ze merken dat er wat mis is," legde hij haar zo kalm mogelijk uit, ondanks de irritatie nog te zien was. Het was duidelijk te merken dat ze het niet kon waarderen dat hij zojuist haar mobiel naar de maan had geholpen. Hij gaf haar gelijk, hij had wel mooi haar bezitting vernield. Toch vond hij het maar niets hoe ze tegen hem sprak. Hijzelf had er ook een hekel aan wanneer anderen aan zijn spullen zaten. Het was begrijpelijk waarom ze zo chagrijnig moest doen, maar ze kon op zijn minst zich een beetje rustig houden. Hem begon ze intussen flink op zijn zenuwen te werken. Had hij iets gedaan dan deed hij het voor een reden. Zo ook deze keer, al leek Addison het op een andere manier te zien.
"Wat denk je wat er met ons allemaal gaat gebeuren zodra ze erachter komen waar we zitten?"
Hoofdschuddend baande hij zich een weg terug naar de kledingkast. Het geschreeuw vond hij onuitstaanbaar geworden. Hij had gewoonweg geen zin in de chaos die zich afspeelde op de benedenverdieping of de gangen. Hetzelfde om opnieuw een dag af te wachten of hij nog een klus moest doen. Jack had verder nog iets om af te handelen, en wilde voor geen goud de komende uren hier uitzitten. Ergens hoopte hij dat hij in zijn eentje weg mocht. Iedereen achter zich laten en doen of gaan waar hij wilde. Gezien zijn baas zou het er voor vandaag helaas niet inzitten. Addison moest hij bij zich houden om haar ervan te weerhouden om iemand te vermoorden. Nice. Daar ging zijn laatste beetje vrijheid.
"Maar zoals ik al zei; ik geef je er binnenkort wel een nieuwe voor terug."
Gedeisd ging hij verder, vooraleer hij wat kleding bij elkaar had gepakt om zich zo om te kunnen kleden. Een wit t-shirt met opdruk, zwarte jeans en zijn vertrapte Vans. Zijn kleding was eerlijk gezegd het laatste waar hij zich druk om maakte. Hij hoefde geen kast vol te hebben om er te overleven. Zolang hij genoeg had om zich normaal te kunnen kleden, vond Jack het wel genoeg. Hij nam dan ook genoegen met de weinige kleding die hij bezat, en pakte zonder zich er echt druk om te maken wat uit zijn kast. "I'm not stayin' here once again," mompelde hij wat schor voor zich uit. Het shirt trok hij gelijk aan om zijn ontblote bovenlichaam te bedekken. Haar waarschuwen dat hij zich ging omkleden deed hij niet. Ze merkte vanzelf wel dat het geen goede timing was om te kijken, ging hij toch echt vanuit. Daarbij had hij zich gisteren omgedraaid uit respect dus waarom zou Addison het niet doen? Het leek Jack dat ze toch wel ergens wat manieren had.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Toen hij uitlegde waarvoor hij haar telefoon stuk maakte, rolde er een onhoorbare zucht over haar lippen. Daar had ze zelf ook aan kunnen denken, ook al vond ze het onzin. Dat was nog geen reden om een bezit van haar stuk te maken, zeker niet een bezit waarvoor ze maanden gespaard had. Bovendien was het toestel nog geen twee maanden oud. Er zaten al wat barsten in, door wat wist ze niet, maar dat had ze makkelijk kunnen laten repareren. Het enige dat overgebleven was, waren een paar onderdelen die helemaal uit elkaar gevallen waren. Daar was ze niets meer mee, zo kon ze het ding helemaal niet meer aankrijgen. Alles was weg; foto's, filmpjes,... Dat vond Addison nog het ergste. Al de herinneringen die op haar telefoon stonden waren weg. Verdwenen. Jack had het goed voor elkaar gekregen, de haat die ze al voor hem had was nog groter geworden. Hij had al haar vastgelegde herinneringen met haar vriendinnen, ouders en broertje vernietigd samen met haar mobiel waar ze hard en lang voor gewerkt had. Ze was erg boos op hem.
Aan zijn reactie te zien, kon hij de manier waarop Addison tegen hem sprak niet waarderen. Het boeide haar vrij weinig dat hij er niet tegen kon dat ze zo reageerde. Het was behoorlijk normaal dat ze boos werd door zijn actie. Ze vond haar telefoon heel erg belangrijk, daarom dat ze er altijd zo voorzichtig mee was. Ze begreep de reden ook wel. Als ze een lader te pakken kreeg kon ze een sms sturen of bellen naar bijvoorbeeld haar moeder en als ze haar mobiel zouden traceren, konden ze haar makkelijk vinden. Voor Addison zou het best handig zijn aangezien ze dan weer op vrije voeten kon rondlopen, ook al zou ze het niet doen. Ze wist dat als ze uit het huis was, het verkeerd af zou lopen met haar familie en dat wilde ze niet. Dan bleef ze liever voor eeuwig in het huis zitten, ook al kon ze niets van haar toekomstplannen uitvoeren. Ze had zoveel plannen gemaakt die ze nog wilde doen in haar leven. Bijvoorbeeld studeren op de universiteit; iets waar ze al jaren voor gewerkt had. In de plaats daarvan zat ze opgesloten in een huis vol gekken die illegale dingen deden. Fijn. Ze ging haar botte reacties ook niet meer inhouden, het kon haar allemaal niets meer schelen. Als hij het zo wilde spelen, prima, maar hij hoefde geen aardige Addison meer te verwachten.
"Ik heb geen idee en eigenlijk boeit het me niet eens wat er met jullie gebeurd,"
Hij ging haar eerst ontvoeren en daarna was hij bang voor de gevolgen als ze haar zouden vinden? Hij was een lafaard. Hij wilde haar zo nodig ontvoeren dus mocht hij ook opdraaien voor de komende gevolgen. Addison liet zich in ieder geval niet meer doen, het scheelde haar niets of hij haar reacties en gedrag waardeerde of niet. Hij mocht het zelf uitzoeken. Ze had moeite gedaan om vriendelijk te zijn tegen hem zodat ze in ieder geval normaal konden omgaan met elkaar, maar hij was niet het persoon waarmee je normaal om kon gaan. Daar was hij te egoïstisch voor. Bovendien had Addison een erg koppig karakter dus ze zou niet zomaar toegeven en weer aardig doen tegen hem omdat hij haar gedrag niet waardeerde. Hij mocht niet eens commentaar geven op haar gedrag, het was zijn keuze om met haar opgescheept te zitten. Als hij niet in haar buurt wilde zijn had hij haar niet moeten ontvoeren. Het was eigenlijk ook een beetje Addison's schuld, maar dan nog. Hij kon haar niet zomaar meenemen.
"Daarmee heb ik mijn bestanden en foto's nog niet terug," mompelde Addison.
Haar telefoon kon haar nog weinig schelen ondanks ze er hard voor gewerkt had. Toch vond ze haar foto's, filmpjes en muziek veel belangrijker. Het waren herinneringen en aangezien ze die niet op een SD kaart had staan had ze die niet meer. Dat was het nadeel dat je had met een iPhone, je kan er geen SD kaart insteken dus stonden de bestanden op je telefoon en niet op een SD kaart. Ze had een deel van haar foto's op haar laptop staan, maar die had ze ook niet tot haar beschikking. Daarvoor moest ze naar haar huis toe gaan, al kon dat niet. Ze had niet eens de mogelijkheid om de spullen die ze nodig had te halen. Anders kon ze bijvoorbeeld wat persoonlijke spullen en kleding gaan halen thuis, maar dat mocht natuurlijk niet. Daar was Jack niet redelijk genoeg voor.
Toen Addison zag dat hij wat kleding nam, keek ze even weg. Het was namelijk niet gepast om zomaar naar hem te kijken als hij zich aan het omkleden was. Dat deed hij ook niet toen Addison zich omkleedde de vorige avond. Erg om te kijken leek het haar niet, ze kon al wel raden dat hij waarschijnlijk een goed lichaam had, maar het was niet gepast om te kijken, ondanks de verleiding er wel was. Addison had nog wel een beetje respect om niet naar hem te kijken dus deed ze ook niet. Addison vroeg zich af of ze de hele dag in dat shirt van hem zou rondlopen. In de loop van de dag zou ze wel een jurkje van Crystal aan moeten doen, ook al waren ze ongetwijfeld heel erg strak en kort. Ze had geen andere keuze, ook al liep ze er liever niet bij als een slet. Als Crystal er graag zo bij wilde lopen, moest zij dat weten. Addison deed in ieder geval liever iets aan dat er minder hoerig uitzag.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haastig kleedde hij zich om, tot hij alles had verwisseld en het gevoel had dat hij zich zo wel buiten de deur kon vertonen. Vergeleken met de rest droeg hij geen nette kleding. Hij weigerde het om überhaupt een pak te dragen, zoals zijn bazen elke dag droegen om hun status hoog te houden. Om te laten zien wat ze allemaal wel niet tot hun beschikking hadden. Wat voor fortuin ze op hun bankrekening hadden staan, of simpelweg om mensen te intimideren. Jack had geen dure kleding nodig om ze onder de duim te houden; mensen wisten dat ze wraak konden verwachten wanneer er ze dachten hem wat te moeten maken. Er stond ze nog heel wat te wachten zodra ze wat uithaalden. Hij had het ze sinds de eerste dag al duidelijk gemaakt dat ze hem gewoon met rust moesten laten, wat voor het grootste deel overgekomen was. Enkelingen hadden de neiging gehad om hem uit te testen, maar uiteindelijk was het dan overgekomen. Ook was hij gewoon te eigenwijs om meer moeite te doen dan hij nodig vond. Hij had wel betere dingen te doen dan zo'n onzin status hoog te moeten houden zoals de rest wilde.
Haar commentaar kwam nog geen eens als een verassing voor Jack. Hij had haar zodanig ingeschat dat hij het wel had kunnen verwachten. Niet dat het hem verder wat deed, als er wat met haar gebeurde zou hij er ook niet over wakker liggen. Sterker nog; nu ze zo dacht te moeten doen zou het hem enkel kunnen opvrolijken, zelfs al was haar verdwijning van korte duur geweest. Waarom deed hij eigenlijk nog zijn best om zich in te houden? Nu ze zo wilde doen, had Jack geen redenen meer om te proberen een beetje aardig tegen haar te doen. Hij draaide zich weer om en stak zijn mobiel in zijn zak, strak voor zich uitgekeken zonder enige pogingen om zich rustig te houden.
"Daar twijfel ik niet over," antwoordde hij terug. "Maar ik ga de cel niet in vanwege een idiote fout."
Hij kon zich werkelijk chagrijnig maken om haar doen. Ze kwam dan blijkbaar zeker wel uit een welgesteld gezin, gezien haar drukte om een paar foto's en bestanden. Hij was het zat hoe ze niet nadacht over hoe ze tot nu toe nog goed werd behandeld. Genoeg meiden voor haar hadden het velen malen erger moeten verduren dan een onbruikbare mobiel, die immers werd verwoest door een normale reden. Sommigen hadden zelfs hun dood gevonden in een huis als deze terwijl Addison doodleuk terug was gekeerd op de aarde alsof er werkelijk niets gebeurd was. Jack vond dat ze dankbaar moest zijn voor wat ze had. Hijzelf had op de paar brieven, wat kleding en zijn mobiel, waarop tevens enkel de nodige nummers stonden opgeslagen, niets. Zij kon een hele familie achter zich hebben staan in tegenstelling tot hem. Maar hoorde ze hem erover klagen?
"Oh, dus daar gaat het je om, huh?" mompelde hij geërgerd. "Een verwende nog wel. Sorry dat je niet alles krijgt wat je wilt, prinses." Ze had een dak boven haar hoofd, eten en ze had technisch gezien hem nu als een 'bodyguard'. Ze had haar leven behouden ondanks dat ze eigenlijk dood had moeten zijn. Dingen waar anderen een moord voor zouden doen, letterlijk, en eerlijk gezegd hij een paar jaar eerder ook. Ze had mensen die waarschijnlijk nu al naar haar opzoek waren om haar terug naar huis te brengen. Mensen die zich druk maakten om haar toestand, die alles maar dan ook echt alles zouden doen om haar te vinden. Personen waarop ze kon rekenen zonder altijd paranoïde te moeten zijn, en overal wat achter te moeten zoeken. En alles waar ze over kon zeuren was verdomme haar mobieltje, die nu kapot op de grond lag. Hoe kon ze zo egoïstisch zijn?
Met een zucht liep hij pal langs haar heen naar de deur zonder nog een woord te zeggen, hoewel hij genoeg te zeggen had om haar ermee te confronteren dat ze niets had om over te klagen. Het was dat hij zijn energie er niet aan wilde verdoen om het tot haar door te laten dringen dat ze van geluk mocht spreken. Eenvoudigweg verdomde hij het om haar meer toe te spreken dan nodig was. Grommend stapte hij uit de kamer, met een flink tempo richting de verouderde badkamer aan het einde van de gang. Hij moest gewoon even van haar wegkomen voor het hele verhaal weer overnieuw zou beginnen.
"We're leavin' in ten minutes. You should get yourself some clothes from Crystal. Or not, I don't really care."

Itsa
Playback-ster

itsa schreef:
bump

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog steeds had Addison haar blik afgezonderd van Jack aangezien hij zich nog aan het omkleden was. Ondanks de verleiding er was om stiekem te kijken deed ze dat niet. Elk meisje had de verleiding gehad om te kijken aangezien buiten zijn rot karakter wel best knap was. Jammer dat hij zo'n vervelend en egoïstisch karakter had, het zorgde ervoor dat zijn hele uiterlijk verpest werd. Hij verpeste het in ieder geval voor zichzelf, het wilde niet zeggen dat zijn goede uiterlijk er voor zorgde dat ze hem mocht. Andersom mocht hij haar ook niet, al was het zijn schuld dat ze met elkaar opgescheept zaten. Jack had haar naar het huis gebracht en ervoor gezorgd dat ze chagrijnig werd. Wat verwachtte hij? Ze ging geen moeite doen om aardig te zijn terwijl hij wel gewoon haar telefoon stuk mocht maken. Zoiets mocht hij niet van haar verwachten. Bovendien mocht hij het sowieso uit zijn hoofd laten dat Addison aardig ging doen, hij was nog steeds haar ontvoerder en ze had moeite genoeg gedaan. Zelfs de moeite die ze ervoor deed kon hij niet waarderen, dus het had geen zin meer. Jack was te onredelijk.
Ze had plots de neiging om haar tanden in zijn nek te zetten en al het bloed gulzig uit hem te zuigen zodat het enige wat overbleef zijn levenloze lichaam was. Die gedachte zette ze snel weer uit haar hoofd, ze kon het niet maken om ook hem te vermoorden ondanks hij haar heel erg aan het irriteren was. Het was zijn eigen schuld als haar neiging om hem te vermoorden uiteindelijk te groot werd, hij dreef haar naar het punt om ook zijn leven te beëindigen. Toch hield ze zich in. Ze had er geen idee van hoe het kwam, maar ze wist dat er ergens toch iets goed in hem zat al wilde hij dat blijkbaar aan niemand laten zien. Schaamde hij zich om gelukkig te zijn? Addison wist niet goed wat ze van hem moest denken, hij was erg verwarrend. Op het ene moment was hij aardig en op het andere moment sloeg hij haar telefoon tegen de muur. Vond hij het leuk om mensen boos te maken? Op het ene moment vond ze het nog niet eens zo erg om hem in haar buurt te hebben aangezien hij dan aardig was. Daarna sloeg zijn hele humeur om en had Addison zin om hem wat aan te doen doordat hij haar zo kwaad maakte. Het ergste nog was dat hij van haar verwachte dat ze normaal kon doen terwijl hij haar mobiel stuk maakte met opzet. Hij had er een reden voor, al was de reden niet goed genoeg om een bezit van haar stuk te maken.
"Dat kan je niet met zekerheid zeggen."
Alsof de politie hem anders zou behandelen als ze erachter kwamen wat hij gedaan had. Het was erg strafbaar om mensen te ontvoeren en te vermoorden. Achter dat van Addison konden ze niet komen, niemand kon bewijzen dat zei het meisje en de jongen vermoord had. Aan de wond was duidelijk te zien dat het een beet was dat hen gedood had en een mens was daar voor niet in staat. Niemand -buiten de mensen in het huis- was op de hoogte van het vampieren bestaan, dus niemand kon het bewijzen. Ergens hoopte ze dat ze haar toch konden vinden en dat Jack zijn hele leven lang weg kon rotten in de gevangenis. Hij verdiende het om gestraft te worden. Alles had hij van haar afgenomen, haar herinneringen uit haar telefoon, haar familie. Alles. Hij had er alleen zelf geen idee van wat hij van haar afgenomen had.
"Ik ben helemaal niet verwend," zei ze. "Het gaat er me om dat je niet zomaar dingen van me stuk kan maken. Je hebt mijn familie al van me afgenomen aangezien ik ze waarschijnlijk nooit meer zal zien doordat jij me zo nodig hierheen wilde ontvoeren. Je hebt al genoeg van me afgenomen."
Het kon hard klinken, maar gelijk had ze zeker. Hij kon misschien leven zonder familie, Addison niet. Haar familie was het belangrijkste uit haar leven en hij had het van haar afgenomen. Wie was dan de egoïstische persoon? Hij.
Addison kon het geluk hebben om onsterfelijk te zijn, maar door de situatie waarin ze zich bevond was ze liever dood gebleven. Ze kon niet leven zonder haar familie, ze had hen nodig. Ze had de liefde die ze van hen kreeg nodig. Addison vond liefde een heel erg belangrijk iets, ze had het nodig om gelukkig te zijn. Aangezien ze in dat huis enkel en alleen haat kreeg, was ze dus totaal niet gelukkig. Dat had hij dus ook van haar afgenomen. Liefde en geluk. Ze hoopte dat ze ooit nog gelukkig kon worden, toch vreesde ze ervoor. Het was moeilijk voor haar om gelukkig te zijn zonder de mensen waarvan ze hield om haar heen. Ze voelde zich ontzettend eenzaam en dat gevoel was verschrikkelijk. Jack besefte alleen niet wat hij onbewust van haar afgenomen had. Het kon onbewust zijn, maar dat maakte het niet beter. Het bleef verschrikkelijk. Het maakte het nog erger dat hij dacht dat ze een verwend nest was. Dat was ze helemaal niet, het ging haar niet om al haar spullen. Het ging erom dat hij ook haar familie van haar afgenomen had en op haar telefoon stonden heel wat herinneringen met haar familie zoals; vakanties, uitstapjes etc.
Toen ze Jack hoorde zeggen dat ze bij Crystal om kleding moest vragen stond ze op van het bed waarop ze zat. Waar ze heen gingen wist ze niet, daar kwam ze later wel weer achter. Ze ging Jack's kamer uit zodat ze opzoek kon gaan naar Crystal. Ze had het gevoel dat ze in haar kamer was dus wandelde ze naar Crystals kamer toe. Ze wist waar haar kamer was dus dat was handig. Toen ze de deur gevonden had, kon ze van buitenaf al horen dat ze in haar kamer was. Ze klopte dan op de deur, ze kon niet zomaar binnenvallen in haar kamer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Everybody gets high sometimes, you know
What else can we do when we're feeling low?
So take a deep breath and let it go
You shouldn't be drowning on your own

And if you feel you're sinking, I will jump right over
Into cold, cold water for you
And although time may take us into different places
I will still be patient with you
And I hope you know

I won't let go
I'll be your lifeline tonight
I won't let go
I'll be your lifeline tonight

Muziek ging door haar kamer, zacht maar luid genoeg om over het lawaai van beneden heen te komen. Afkomstig uit een klein, mintgroen speakertje wat zich op haar nachtkastje bevond. Voor zover ze voor elkaar had gekregen was ze tevreden over haar kamer. Naar Crystal's mening was en bleef het een krot, maar ze had het tenminste tot haar eigen gemaakt. Lichtjes langs de muren om de koude indruk wat achterwege te laten. Posters van allerlei tumblr foto's opgehangen om het wat gezelliger te maken. Kleding lag overal bezaaid, samen met make-up en verschillende paren schoenen. Niemand die haar vertelde hoe ze haar tijd er uit moest zitten, en daarbij dus niemand die zich eraan kon storen. Het was immer haar kamer, nietwaar?
Met een glimlach zong ze zachtjes mee met de lyrics, ondertussen ze haar eyeliner aan het doen was om haar outfit af te maken. Haar lichtroze nude lippenstift bijpassend bij haar haar en haar zwarte choker. Een witte trui om het haar gemakkelijk te maken, samen met een zwarte skater skirt en haar oude, afgetrapte All Stars. Crystal had nergens om heen te gaan, noch wilde ze er leuk bijlopen. Wat moest ze anders doen tijdens haar dagen hier? Het minste wat ze kon doen was haar leven er een beetje leuker op maken, zelfs al ging het om kleine dingen zoals make-up of kleding waar ze haar lol uithaalde. Met elk klein detail was ze blij te krijgen.
Het geluid van geklop op de deur verstoorde de muziek, waarop Crystal verbaasd opkeek en gehaast het lijntje eyeliner afmaakte. "I'm coming, just give me a second," zei ze terwijl ze haar kleding wat recht trok en naar de deur liep. Echter was het degene wie ze als laatste had verwacht voor haar deur, wanneer ze het had geopend en haar ogen bleven hangen bij een bekende verschijning.
"Hey," zei ze zacht. Voor een moment was ze sprakeloos om Addison nog te zien. Ze had gehoord van de uitbarsting van Jack en, well.. haar dood. Maar nu ze haar levend en wel voor zich zag, kon ze niet anders dan afvragen wat er dan wel gebeurd was. Mensen konden niet uit de dood opstaan, toch? Ook waren de beide moorden van Lissa en Vince haar verteld. Wat ze ervan mee had gekregen was het niet alleen bij het breken van de handboeien van enkele dagen geleden gebleven.
Ze merkte dat ze stilviel en pakte gelijk weer op waar ze mee bezig was, de deuropening vrij gemaakt voor Addison om binnen te komen. Het leek Crystal onbeschoft om haar buiten te laten wachten. Ze voelde zich totaal ongemakkelijk rondom haar, enkel door de gedachten wat ze aangericht had. Toch wist ze zich eroverheen te zetten, met dezelfde glimlach op haar gezicht bij het horen van de muziek in haar oren.
"Wat brengt je hier?"

---

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld