Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Bij de meeste magische kinderen, werd op een gegeven moment wel zichtbaar dat ze krachten hadden. Er gebeurde kleine dingen die niet echt uit te leggen, maar dat was niet in alle gevallen. Toch wisten de meeste ouders die zelf ook over de magische krachten hadden, wel wanneer hun kinderen zelf ook dezelfde krachten bezaten of niet. Bij niet magische mensen, was het iets heel anders. Niemand wist precies wat het betekende en dat kon ook betekenen dat ze een beetje buiten de boot vielen. Dat terwijl magie toch ook wel zoveel mogelijk verborgen moest blijven. In veel gevallen was het ook niet meteen aan te wijzen. Het was alleen maar iets onverklaarbaars dat er was gebeurd.
Edyn haar ouders hadden meerdere kinderen. Twee daarvan waren ouder dan Edyn zelf. Rhi was ongeveer van dezelfde leeftijd. Bij de twee meisjes hadden ze vergelijkingsmateriaal gehad. Binnen het gezin was er veel twijfel geweest over de krachten van Edyn, die op haar jonge leeftijd uit waren gebleven. Iets wat in de tijd nadat het meisje kwijt was geraakt in het bos, wel was veranderd. Niemand wist precies waarom. Edyn ook niet. Die was alleen maar blij geweest wat ze mee had gemaakt op die speciale plaats, waar ze nu weer een keer over kon praten.
Enthousiasme was het woord dat Edyn het beste kon beschrijven, er waren echter ook momenten waarop het meisje wist dat ze beter haar mond dicht kon houden. Dit verhaal zou ze nooit zomaar aan iedereen vertelde. Ze vertrouwde Linn met de informatie, maar ze wist ook maar al te goed dat er mensen waren die de informatie zouden misbruiken en de bossen misschien iets aan zouden doen, om de nimfen voor te laten komen. Ze zag de wezens als haar vrienden, die ze net zo goed wilde beschermen als Linn dat op het moment bij haar wilde doen.
Ondertussen had Edyn haar ogen weer geopend en was ze weer terug in de werkelijkheid. Ze vond het fijn om terug te denken aan wat er allemaal was gebeurd, het bracht iedere keer weer een glimlach op haar gezicht, al miste ze het bos bij haar huis nu wel een beetje. Helemaal omdat het bos op het terrein waar ze nu waren, verboden toegang was. Ze beloofde zichzelf dan ook, dat ze er met de vakantie, die er over een paar weken al aan zat te komen, ze zeker het bos thuis zou gaan bezoeken.
Edyn haalde haar schouders op door de opmerking van Linn. Ze snapte we waar het vandaan kwam. Verboden klonk meteen heel erg vervelend en slecht. Er waren ook genoeg verhalen over het bos en ze waren nou niet heel erg goed. "Misschien is het wel om een andere reden? Is het bos verboden om de wezens die er in leven te beschermen en niet ons?" Zoiets leek Edyn ook best wel logisch. Er waren hier heel veel leerlingen en het zou niet goed zijn om die allemaal in het bos te laten, dan werd alles vertrapt, zoals heel erg veel mensen dat deden. Voor Edyn waren dat soort dingen echt onbegrijpelijk. Ze hield misschien van bloempjes en ze maakte ze graag, maar ze was niet iemand die zomaar een bloem zou plukken of een ander deel van de mooie natuur kapot zou maken. Mensen die dat wel deden, waren dat ook geen personen die ze in de buurt wilde hebben.
Op Linn haar gezicht was de bezorgdheid goed te zien, iets wat Edyn ook wel door had. Ze sloeg haar armen om haar vriendinnetje heen en knikte op de woorden van Linn. "Ik beloof dat ik noot in mijn eentje het verboden bos in ga." Zei ze zachtjes. Ze kon niet beloven dat ze er nooit in zo gaan. Als een leraar haar de kans bood, dan zou ze daar zeker naar toe gaan en wilde ze alle geheimen van het bos ontdekken. Voor nu ging zou ze niet in haar eentje tussen de eerste bomen doorstappen, die toegang gaven tot het bos.
Edyn gaf Linn een kus op haar wang, terwijl ze haar vriendinnetje nog heel erg goed vasthield. "Ik ben echt blij dat je vandaag mee bent geweest naar de keukens en ik hoop dat je nog vaker meegaat. Dan moeten we Calum ook een keer meenemen." Dat was wat de twee meisje hadden beloofd aan mevrouw Ripple die echt heel erg benieuwd was naar de jongen uit Ravenclaw. Edyn vond het niet erg om haar geheim met Calum te delen. Ze vertrouwde jongen net zo als ze dat met Linn deed. Met de laatste had ze echter nog een betere band, dus dan kwamen er ook iets meer dingen uit.
"Zullen we gaan slapen?" Edyn was ondertussen al meer dan twintig uur wakker en dat begon ze ook echt wel te voelen, ze raakte een beetje moe en ze wist dat wanneer ze hier zou blijven liggen, ze hier ook wel gewoon in slaap zou vallen. Dan konden ze beter terug gaan naar de slaapkamers, waar ze wel voorzichtig moesten doen omdat iedereen lag te slapen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn kon het niet laten om een beetje te giechelen om wat Edyn had gezegd. Het was typisch iets voor haar om zich te bedenken dat het bos misschien wel de wezens beschermde door de leerlingen van Hogwarts er buiten te houden. Linn wist niet of het waar was, aangezien er vast een reden was waarom de leerlingen er niet mochten komen, maar het was een typische Edyn-gedachte en op dit moment had ze niet het lef om haar beste vriendinnetje te vertellen dat ze er waarschijnlijk niet mochten komen vanwege de wezens die er rondliepen. Zeker omdat ze er zo lief en rustig bij had gezeten toen ze Linn het verhaal had verteld.
‘Oké,’ fluisterde Linn zachtjes. Ze wist dat ze er op dit moment genoegen mee moest nemen. Edyn kon haar duidelijk niet beloven dat ze er nooit naar toe zou gaan, maar het was al fijn voor Linn om te weten dat als Edyn er naar toe zou gaan, ze iemand mee zou nemen. Edyn was slim genoeg om te weten wie ze mee zou moeten nemen zodat ze een klein beetje bescherming had. Meer dan dat kon ze dan ook niet van het meisje vragen. Ze was al lang blij dat Edyn haar een kleine belofte had gedaan. Ondanks dat hij klein was, wist ze dat Edyn zich er wel aan zou houden.
Linn voelde de lippen van Edyn eventjes op haar wang, waardoor ze moest glimlachen. Al vond ze haar volgende woorden eigenlijk nog veel liever. Ondanks dat Edyn ook Ashton mee had genomen, wist Linn dat er een verschil had gezeten. Linn had mogen zien hoe Edyn de keuken binnen was gegaan, terwijl Ashton zich om had moeten draaien. Dat betekende dat de vriendschap van haar en Edyn anders in elkaar zat. Edyn zei ook dat ze Calum mee zouden moeten nemen, waar Linn het mee eens was. ‘Ik weet zeker dat Calum het heel erg leuk vindt om een keertje mee te gaan.’ Linn vond het sowieso heel erg lief dat Edyn ook over hem had verteld. Ze waren met z’n drietjes toch wel een beetje en groepje. Linn wist van Calum dat hij het heel leuk vond om nieuwe dingen te leren. Niet alleen over de magische wereld, maar ook over die van haar. De tovenaarswereld verschilde immers heel erg veel van haar wereld. Ze wist echter ook zeker dat hij heel graag meer zou willen weten over de huiselven.
‘Ja, laten we dat maar doen,’ zei Linn. Ze liet Edyn al snel los en kwam overeind uit de zitzak, wat niet zo gemakkelijk ging als dat ze had gedacht. Ze stak haar handen dan ook naar Edyn uit, zodat ze haar vriendin omhoog kon trekken. Samen liep ze met Edyn naar hun kamer. Het was er behoorlijk donker, maar Linn durfde niet haar toverstok te pakken om het iets lichter te maken, bang dat haar kamergenootjes wakker zouden worden.
Linn liep naar haar eigen bed, waar haar kat Mitten op haar lag te wachten. Glimlachend gaf ze de kat een aai, terwijl ze op de rand van haar bed ging zitten. Ze schopte haar pluizige sloffen voorzichtig uit en trok haar benen vervolgens op haar bed. Ze nam de dekens tussen haar handen en trok die een stukje naar haar toe, terwijl Edyn zich ook klaarmaakte om naar bed te gaan.
‘Edyn, wil je anders bij mij in bed komen liggen? Als een soort logeerpartijtje?’ vroeg Linn zachtjes aan Edyn. Eigenlijk was het elke dag een logeerpartijtje, aangezien ze met vijf meisjes op de kamer lagen, maar voor Linn was het nog net iets leuker als Edyn bij haar in bed zou komen liggen. Daarnaast had ze nog nooit echt een logeerpartijtje gehad. Ze had geen vriendinnen gehad op haar oude school, dus er was ook nooit echt iemand geweest wie ze uit had kunnen nodigen om bij haar te slapen.
‘Natuurlijk! Als Mitten het ook goed vindt. Ik wil zijn plekje niet inpikken!’ klonk de enthousiaste, maar toch ook zachte, stem van Edyn. Linn keek naar de kat en schudde glimlachend haar hoofd. Mitten was dol op Edyn. Dat was hij vanaf het begin al geweest. Linn wist niet wat het was, maar er was nog geen dier geweest wat niet dol was op Edyn. Haar kleine uil kwam ook zo vaak bij Edyn op haar schouder zitten dat het haast leek alsof het de uil van Edyn was in plaats van de hare.
Linn schoof een stukje op en sloeg de dekens weer open, zodat Edyn naast haar kon kruipen. Edyn had haar kussen gepakt en kroop naast Linn in bed. Linn ging zelf liggen en trok de dekens over haar en haar vriendinnetje heen. Mitten had zich ondertussen al tussen de twee meisjes ingenesteld.
‘Slaap lekker, Edyn,’ fluisterde Linn glimlachend, terwijl ze naar het blonde meisje keek. Ze waren allebei wel moe, dus misschien was het niet echt een logeerpartijtje, maar voor Linn betekende het alsnog heel erg veel dat ze nu samen in haar bed lagen. Daarnaast had ze het idee dat zij en Edyn echt vriendinnen waren, nu Edyn haar zo’n groot geheim met haar had gedeeld.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De kerstvakantie naderde en dat was aan alles te zien. Er begonnen al een paar versieringen in het kasteel te komen. De afdelingen mochten zelf bepalen wanneer er bij hen iets kwam te staan, dus dat was heel erg verschillend. Het weer begon zeker mee te helpen aan de kerstsfeer. Er waren al wel wat dagen geweest waarop het zachtjes had gesneeuwd, het meeste daarvan was niet blijven liggen. Toch was het binnen de muren het beste te zien dat het nog maar een paar weken zou gaan duren voordat de leerlingen naar huis zouden mogen. Niet veel mensen konden nog de concentratie opbrengen om veel te doen aan school, voor de vakantie. De meeste verslagen, waren vastgesteld voor het nieuwe jaar en het zorgde ervoor dat iedereen een beetje op zijn lauweren aan het rusten was.
Iemand die daar niets van wilde weten, was Naylene. Ze irriteerde zich zelfs een beetje dat er zelfs mensen uit haar afdeling waren, die het op het moment niet belangrijk vonden. Er waren nog wel wat weken over, twee om precies te zijn. Dat betekende dat ze nog genoeg lessen hadden om zich op voor te bereiden, er moest huiswerk worden gemaakt en Naylene vond het zelf fijn om alles daarna nog een keer te herhalen zodat het beter bleef hangen. Ze was altijd wel druk met de vakken, maar dat moest ook wel, want ze moest de hoog mogelijke cijfers halen. Het was vanaf het begin eigenlijk al een druk die op haar schouders had gelegen. Ze was niet in Slytherin ingedeeld, zoals de rest van haar familie dat wel was. Haar ouders waren daar alles behalve blij mee geweest en om de woede te beperken als ze thuis was, probeerde het jonge meisje zo goed mogelijk haar best te doen op school.
Ook deze avond had Naylene daarom de bibliotheek verkozen boven de knusse leerlingenkamer van Ravenclaw. Ze had er van de week een proberen te zitten met een boek, maar waar het normaal behoorlijk rustig was geweest, had het nu als een groot kippenhok geklonken. Een uurtje geleden was de bibliotheek niet heel erg veel beter geweest. Mensen uit verschillende afdelingen hadden er voor gekozen om samen rond een paar tafel te zitten. De ouderejaars waren al snel luidruchtig begonnen te praten en natuurlijk hadden ze niet geluisterd naar het gezucht van een twaalfjarig meisje. Op een gegeven moment had ze haar mond wel open willen trekken, maar daar had ze toch tegen besloten. Ze had haar spullen opgepakt en was nog iets verdere in de bibliotheek gaan zitten, maar zelfs daar had ze het geschreeuw, want zo had het voor haar geklonken, nog gehoord. Het had een veel te lange tijd geduurd voordat de bibliothecaresse naar het groepje toe was gestapt om ze te verzoeken om weg te gaan, wat de bibliotheek nu behoorlijk rustig maakte.
Naylene had ondertussen een plaatsje bij het raam. Het sneeuwde weer, maar dit keer bleef het liggen. Waardoor het meisje zeker wist dat er morgen enorme chaos zou ontstaan tussen de lessen door en ze haatte het idee dat ze morgen ook nog naar de kassen moest lopen, nog wel het ergste. Dan zouden er sowieso genoeg jongens met sneeuwballen gaan gooien of zouden ze op magische wijze rondvliegen, waardoor helemaal niemand meer veilig was.
Het roodharige meisje wilde net haar aandacht weer op het boek voor haar vestigen, toen ze ineens behoorlijk luidruchtige voetstappen hoorde. Omdat Naylene al geïrriteerd was door het groepje dat net lawaai had gemaakt, was ze nu van om er meteen wat over te zeggen, totdat ze Michael om de kasten heen zag komen. Ze zag de jongen zo nu en dan op de gangen en als ze er tijd voor had, maakten ze ook wel een praatje, maar sinds de dag van zijn verjaardag, had Naylene, Michael niet meer gezien. Toen had ze hem wel eventjes opgezocht om hem een gelukkige verjaardag te wensen en ze had ook gezien hoe hij die dag een brief had gekregen, die vast van zijn ouders was geweest. Iets wat ze op haar eigen verjaardag echt niet hoefde te verwachten.
"Ik had geen idee dat je wist waar de bibliotheek was." zei Naylene lachend, maar wel zo zacht mogelijk. Ze wist zelf ook vervelend het was om gestoord te waren. Er waren hier niet heel veel mensen in de buurt, de meesten zaten ergens vooraan in de bibliotheek, daarom verbaasde het Naylene ook wel een beetje dat Michael nu ineens voor haar neus stond. Als hij al in de ruimte kwam, dan alleen in het begin, waar ze hem ook nog nooit had gezien. Ze zat zelf vaak genoeg tussen de boeken en ze had in die tijd Michael nog nooit in haar buurt gezien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren momenten waarop het leven op school als eindeloos aan kon voelen. Elke dag naar de les, zelfs het weekend doorbrengen in de hallen en gangen van de school. Op andere momenten vlogen de dagen echter voorbij. Ondertussen waren er nog maar twee weken over en dan zou de kerstvakantie aanbreken. De meeste leerlingen zouden weer terug naar huis gaan en waren ondertussen al met hun vrienden aan het bespreken hoe ze contact zouden houden. Iets waar Michael zich nog niet echt mee bezig had gehouden. Waarschijnlijk zou hij dat ook niet doen.
Calum was degene geweest die aan het begin van het jaar had gezegd dat hij en Michael wel vrienden zouden kunnen blijven. Dat ze, ondanks dat ze in een verschillende afdeling zaten, elkaar nog vaak genoeg zouden zien en dat hun vriendschap niet zou verwateren. Het was dan ook ironisch geweest dat Calum, Michael als eerste had gedumpt. In de eerste les al had Michael gedwongen naast een rotjoch moeten zitten omdat Calum naast een meisje uit Hufflepuff had gezeten. In eerste instantie had Michael gedacht dat het voor één keer was geweest, maar na al die weken was Calum onafscheidelijk geworden met het meisje dat in de allereerste les naast hem had gezeten. Zij, samen met nog een blond meisje, waren echt een groepje geworden. Michael zag niet eens in waarom Calum zo graag met de meisjes om ging. Het blonde meisje was behoorlijk vreemd. Het meisje met de donkere haren was dan wel goed in de meeste lessen, maar Michael vond haar vrolijkheid en de manier waarop ze met Calum praatte alleen maar irritant. Calum was hoe dan ook officieel weggevallen als zijn vriend.
In Slytherin had hij wel contact met de anderen en voor heel even had hij gedacht dat Rhi, een meisje met korte, zwarte haren en een overduidelijke mening, wel vrienden hadden kunnen worden. Tot zijn grote ergernis had de blonde Gryffindor, waar hij op de eerste dag ruzie mee had gehad, het ook op Rhi gemunt en ook die twee waren onafscheidelijk geworden. Michael snapte wederom niet waarom, want Luke was een verschrikkelijk irritant joch en Rhi leek niet het meisje dat zoiets zou tolereren.
Op de korte gesprekken na die hij soms had met zijn huisgenoten, was er eigenlijk nog maar één iemand die Michael kon rekenen tot zijn vriend en dat was Naylene. Naylene zat echter een jaar hoger en was constant bezig met haar schoolwerk. Ze had hem een paar weken geleden dan wel gefeliciteerd met zijn verjaardag, maar daarna had hij haar nauwelijks meer gezien.
Michael gaf het niet graag toe, maar hij voelde zich eenzaam. Hij had gedacht dat hij heel snel nieuwe vrienden zou maken. Hij zag zichzelf als een leuk, interessant persoon. Hij had altijd wel een verhaal te vertellen en normaal waren er ook altijd mensen geweest om naar te luisteren. Nu leek echter niemand dat te willen. Zelfs Calum kreeg nog meer aandacht dan hij. Dat terwijl Michael het idee had dat hij degene was die Calum zo ver had gekregen. Waarschijnlijk vertelde Calum al hun verhalen en liet hij Michael er toevallig buiten vallen.
Uit pure verveling, en misschien ook een klein beetje wanhoop, was Michael opzoek gegaan naar Naylene. Wetend dat ze altijd bezig was met haar school, was hij naar de bibliotheek gegaan. Een plek waar hij niet heel erg vaak kwam. Als hij zijn huiswerk maakte, deed hij dat liever op zijn eigen kamer. De bibliotheek rook namelijk heel erg muf en er waren daar ook veel te veel dingen die hem afleiden.
Hij had Naylene gevonden en hij had kunnen weten dat er als eerste een opmerking zou komen over zijn afwezigheid in de bibliotheek waar ze nu in waren.
‘Ik wist niet dat jij iets anders kon doen dan boeken lezen, maar hét praat,’ zei hij tegen Naylene. Hij ging naast haar zitten. Hij wierp een korte blik op waar ze precies mee bezig was. Heel veel snapte hij er niet van, aangezien het niet leek op iets wat hij in zijn eerste paar weken op school had geleerd. Daarnaast wist hij dat Naylene in staat was om al stof voor het derde jaar op te zoeken en te bestuderen.
‘Ik verveel me,’ klaagde Michael. Hij zakte onderuit en legde mijn armen op de tafel, zodat hij er met zijn hoofd op kon rusten. Hij keek op naar Naylene, wie er niet uitzag alsof ze van plan was om haar boeken even aan te kant te schuiven zodat ze met hem kon praten.
‘Weet je, je zou heel gemakkelijk pauze kunnen nemen van dit alles,’ zei Michael. Toen hij met zijn moeder naar Londen was gegaan om schoolspullen te kopen, had hij het voor elkaar gekregen om even aan haar te ontsnappen. Toen was hij snel naar Weasleys’ Wizard Wheezies gegaan en hij had daar een voorraad ingeslagen. Hij had zelfs Puking Pastilles gekocht. Heel handig, had hij zelf al ervaren. Als je de helft van het winegum-achtige snoepje at, moest je meteen overgeven en dat was een goed excuus om de klas uit te gaan. Als je eenmaal buiten was, at je de andere helft en was de drang om over te geven over, maar kon je wel vrijuit iets anders doen. Hij zou echter niet meteen aan Naylene vertellen dat hij de snoepjes had, laat staan dat hij haar er eentje aan zou bieden. Waarschijnlijk zou ze toch alleen maar geschokt reageren en vervolgens zou ze zeggen dat de lessen veel te belangrijk waren om te missen. Of dat haar huiswerk echt moest worden gemaakt. Zo was Naylene.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Na anderhalf jaar was er wel te verwachten dat iemand zijn eigen plekje had gevonden. Voor Naylene voelde het wel zo. Ze was misschien druk met haar haar schoolwerk, maar ze had ook echt vrienden gemaakt in haar eerste jaar, met wie ze nog steeds heel erg goed om ging. Het viertal zaten allemaal in Ravenclaw en het gebeurde vaak genoeg dat één van hen of ze soms zelfs wel allemaal met haar meegingen naar de bibliotheek. Naylene vond het echt niet erg om in haar eentje een plaats te zoeken en de tijd uiteindelijk kwijt te raken. Het gebeurde vaak genoeg dat het meisje nog als één van de laatste met haar neus in de boeken zat en zelfs rond de tijden waarbij iedereen terug werd verwacht in hun eigen leerlingenkamer. Waard de bibliothecaresse op aan had moeten spreken en ze uiteindelijk de ruimte wel had moeten verlaten. Ondertussen hadden de twee al wel een paar gesprekken gehad en hield ze soms stiekem de boeken die Naylene nodig had, achter of zorgde ze er voor dat ze een eigen plekje had om te studeren.
Naylene genoot ook wel met haar vrienden van de tijd die ze hadden, maar toch was er dan altijd wel iets anders in haar hoofd. Naylene haar ouders waren tegen de mensen met wie ze omging, dat terwijl ze vrijwel niets wisten van de jongens, ze hadden niet eens gevraagd naar namen. Eén keer had Naylene geprobeerd er over te beginnen, maar dat was niet heel erg goed gegaan. Er was vooral overheen gepraat, wat ze altijd leken te doen als ze iets wilde vertellen over school, wat niet met cijfers te maken had.
Na de zomervakantie, in de trein, had alles behoorlijk goed geleken. Toch was Naylene er al snel achter gekomen dat er iets niet helemaal had geklopt. Matt, James en Travis waren misschien vrolijk genoeg geweest dat ze weer terug hadden gekund naar school. Lang niet zo opgelucht dat Naylene zich op dat moment had gevoeld. Toch was er al snel boven komen drijven dat de jongens haar alle drie brieven hadden gestuurd. Naylene wist zeker dat ze die brieven nooit had gezien en het kon haast niet anders dan dat haar vader ze meteen had verbrand toen hij ze in hun handen had gekregen. Zelf had Naylene ook niet veel kunnen doen. Ze had één keer geprobeerd bij hun uil te komen om ze een brief mee te geven, maar ook die had haar vader op de een of andere manier weten te onderscheppen. Ze was er vanuit gegaan dat haar vrienden wel uit haar verhalen op hadden kunnen maken, dat het moeilijk was geweest met dat soort dingen en dat ze er niet echt een punt van hadden gemaakt. Het had hen echter wel een beetje aangedaan en daarom had Naylene ook echt proberen te laten zien dat ze het zelf ook niet leuk had gevonden, dat ze nog steeds vrienden waren.
Zo zag ze Michael ook wel echt. Bij hem ging het ook wel iets makkelijker. Haar ouders waren zo lang als Naylene het zich kon herinneren, bevriend. Als het zo te noemen viel in ieder geval. De families kwamen al jaren bij elkaar over de vloer, waardoor Naylene en Michael vroeger vaak genoeg met elkaar gespeeld hadden, als ze daar de kans voor hadden gekregen. Daardoor was toch wel een bijzondere vriendschap ontstaan, eentje waarin ze best veel van elkaar konden hebben en daarom ook rake opmerkingen maakten, wanneer het maar kon. Ze wisten beiden dat ze het wel konden hebben en er kwam vaak alleen maar gelach van.
"Daar heb ik wel heel erg lang aan moeten werken hoor. Het was niet makkelijk om te leren praten." Zei Naylene dit keer lachend terug. Ze vond het niet erg om mee te gaan in de dingen die Michael zei. Ze wisten beiden dat haar opmerkingen veel meer waar was geweest dan die van hem. Ze had een mond en ze trok hem echt wel open, zeker tegenover Michael. Voor de rest kwam Naylene misschien een beetje verlegen over, wat ze ergens ook wel een klein beetje was.
"Natuurlijk doe je dat." Voor Naylene was het niet eens een verrassing dat ze die woorden over de lippen van de jongen naast haar had horen kopen. Het was een beetje een standaard zin geworden, die ze al wel vaker had gehoord en uiteindelijk hadden ze nooit heel erg veel goeds betekend. Het betekende dat Michael iets spannends wilde doen en daardoor was ze al wel eens in de problemen gekomen bij haar ouders. "Waarom oefen je niet, hoe je al dat." Naylene wees een beetje over het gezicht van Michael. "Onder controle kan houden?" Als er iets was, wat Naylene interessant aan Michael vond, was het wel het feit dat hij transformagiër was. Ze had hem al enkele keren verteld dat ze best wel wat dingen op wilde zoeken om te weten te komen hoe hij het echt onder controle te krijgen. Ze wist dat Michael ondertussen zelf kon sturen welk kleur haar had wilde, waar het vroeger echt om de paar minuten van kleur kon veranderen. Er werd echter ook nog wel genoeg door emotie bepaald, wat ze wel eens uit had proberen te lokken. Naylene wist echter ook vrijwel zeker dat Michael ook hele andere delen van zijn lichaam zou kunnen veranderen, hele andere gedaanten aan zou kunnen nemen, als hij dat zou willen.
Naylene keek nog even naar haar boeken en haalde vervolgens haar schouders op. "Ik heb eigenlijk nog niet echt een pauze nodig? Of moet ik je ergens mee helpen?" Ze vond het niet erg om de jongen te helpen als hij vragen had over stof die hij moest bestuderen, ze ging echter geen opdrachten voor hem maken omdat hij er zelf geen zin in had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De vriendschappen op Hogwarts waren voor de eerstejaars al binnen de eerste paar dagen gevormd. Michael had toe moeten kijken hoe zijn oude, beste vriend opeens bevriend was geraakt met twee meisjes. Om het nog eens erger te maken had zelfs Luke meer vrienden dan hij. Dat terwijl Michael echt had gedacht dat hij met gemak nieuwe vrienden zou maken. Ergens wilde hij dat ook nog steeds, zodat hij aan Calum en Luke kon laten zien dat hij hen niet nodig had. Niet dat hij Luke ooit nodig had gehad, maar hij haatte het dat zelfs die jongen meer vrienden had dan hijzelf. Terwijl Michael, in zijn eigen ogen, veel leuker was dan de Gryffindor.
Hij had Naylene nog wel en ergens was hij ook nog wel blij met het meisje, maar ze had niet heel erg vaak tijd. Naylene was ook het type dat zich aan de regels wilde houden, omdat ze anders problemen thuis zou krijgen. Dat was waarschijnlijk het laatste wat ze wilde, dus het was niet makkelijk om Naylene ergens in mee te trekken. Het was echter wel eens gebeurd dat Michael dat voor elkaar had gekregen. Hij wist dat als hij eenmaal haar aandacht had, het veel makkelijker werd. Hij had dan ook al wel een idee van hoe hij het voor elkaar zou krijgen om deze avond iets leuker te maken, samen met Naylene.
‘Ik kan me heus wel eens vermaken hoor,’ zei Michael, toen Naylene reageerde alsof het vanzelfsprekend was dat Michael zich verveelde. Hij kon heus zichzelf wel vermaken, maar op een gegeven moment werd dat ook saai. Hij wilde avontuur, hij wilde leuke dingen doen en nieuwe dingen ontdekken. Iets wat eigenlijk wel leuker was als er iemand mee deed. Naylene was al een jaar op deze school en wist er waarschijnlijk meer over dan hijzelf, dus daarom dacht hij dat hij wel een goede had aan Naylene. Het was ook niet zo dat hij nog heel veel andere opties had. De enige vriend, of soort van vriend, die hij had gemaakt, was meer bezig met de blonde jongen die hij vanaf dag één haatte, aangezien hij in de problemen was gekomen door Luke zijn stomme acties.
Michael probeerde naar zijn eigen gezicht te kijken, maar als resultaat keek hij scheel en zag hij niet meer dan het puntje van zijn bleke neus. Hij wist echter wel waar Naylene op had gedoeld. Ze had ook wel vaker aan hem laten weten dat ze het behoorlijk interessant vond dat hij een Transformagiër was. Zelf zag Michael het ook als iets heel leuks, maar hij was niet echt van plan om er boeken over te lezen. Hij leerde het wel met de jaren? Ondertussen wist hij ook wel hoe hij zijn haar kon laten verkleuren. Niet dat het niet meer gebeurde zonder dat hij het door had, want dat deed het wel degelijk, maar hij kon het nu zelf ook aansturen. Als Transformagiër zou hij echter nog veel meer kunnen. Hij zou de verschijning van iedereen aan kunnen nemen zonder een drankje voor te nemen, maar dat was iets wat hij nog wel zou moeten oefenen. Daar had hij nu echter geen zin in. Hij wilde iets leuks doen. ‘Ik heb het onder controle,’ vertelde Michael Naylene dan ook. ‘Zo goed als.’
Michael keek naar de boeken van Naylene. Natuurlijk vond ze dat ze geen pauze nodig had. Wanneer zou ze dat ook wel vinden? Michael had het idee dat Naylene het woord pauze niet eens kende. Ze ging altijd maar door, deed altijd meer dan nodig was. Michael wist wel waarom en hij snapte ergens ook wel waarom het zo belangrijk was voor Naylene. Hij had haar ouders ontmoet en ze waren behoorlijk prestatiegericht. Dat Naylene nu in een andere afdeling zat dan Slytherin, vonden ze helemaal niets. Michael snapte echter niet dat Naylene nog niet een dikke middelvinger naar haar ouders had opgestoken en gewoon deed waar ze zelf zin in had. Ze kon hem namelijk niet wijsmaken dat ze school leuk vond om te doen.
‘Je kan me wel ergens bij helpen,’ besloot Michael. Als hij in discussie zou proberen te gaan met Naylene, zou hij waarschijnlijk toch niet winnen. Niet dat Naylene nou altijd een goed weerwoord had, maar hij wist hoe het tussen hen kon gaan. Ze konden uren opmerkingen naar elkaar maken en dan was er nog niet veel nuttigs uit gekomen. Dus daarom had hij gezegd dat Naylene hem wel ergens mee kon helpen. Het was ook deels waar, want ze kon hem helpen om zijn verveling te verminderen.
Naylene leek oprecht verbaasd te zijn dat Michael aan had gegeven dat ze hem ergens mee zou kunnen helpen. Michael duwde echter met al zijn kracht haar boeken en stukken perkament van de tafel. ‘Je kan me helpen met een nerd overtuigen om iets leuks te gaan doen.’ Naylene was de nerd waar Michael het over had, maar dat snapte ze vast wel. Daar was ze slim genoeg voor. De boeken waren met een bonk op de grond beland en Michael keek afwachtend naar Naylene. Waarschijnlijk zou ze boos op hem worden omdat hij haar dierbare boeken op de grond had gegooid, maar die boeken hadden vast wel wat meer overleefd dan alleen maar een val.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren twee soorten mensen op Hogwarts. De mensen die veel waarde hechten aan hun afdelingen, vonden dat ze alleen maar vrienden konden maken binnen die groep en dat iedereen die er niet toe hoorde, er niet toe deed. Er waren ook mensen die niet eens door leken te hebben dat ze in een afdeling waren ingedeeld, die gingen met iedereen om die hen ook maar een beetje vriendelijk leken, ongeacht hun afkomst of leeftijd.
Naylene had geen problemen met mensen uit andere afdelingen, maar het was niet zo dat ze echt bevriend met hen was geraakt. De enige met wie ze omging buiten haar afdeling was Michael en zelfs dat lag voor haar toch wel een beetje gevoelig. Ze wist dat Michael er ook niet heel erg veel aan kon doen dat hij wel in Slytherin was ingedeeld en zij zelf niet. Iedereen kon wel zien dat de karaktereigenschappen van de twee behoorlijk van elkaar verschilden en dat ze wel degelijk in een andere afdeling hoorden. Toch was Naylene op sommige momenten wel een beetje jaloers. Ze vond het fijn in Ravenclaw en ze wist wel zeker dat ze zich in de andere afdelingen niet zo thuis had gevoeld. Voor het meisje was het allemaal zoveel makkelijker geweest als ze in Slytherin was ingedeeld. Zelfs dan had ze nog zo goed mogelijk haar best moeten doen, maar had ze zich toch iets minder moeten bewijzen tegenover haar ouders.
"Wel eens." Pikte Naylene op uit de zin, om Michael er toch maar even op te wijzen dat hij zelf maar al te goed wist, dat hij de zin gewoon best wel vaak uitsprak. Naylene kon er ook weinig aan doen, het was niet dat ze ineens een twintigtal ideeën had over wat Michael zou kunnen doen. Die had ze wel, maar wanneer ze die uitsprak zouden ze toch allemaal afgewezen omdat ze als saai werden gezien. Terwijl dat helemaal niet zo was, niet voor Naylene in ieder geval. Er was in haar ogen niets mis met een boek lezen of iets nieuws ontdekken. Zelf nam ze graag vast stof door van hogere jaars, zeker als ze bijliep of al verder was als haar klasgenootjes. Kennis was een uitputtende bron van vermakelijkheid, maar daar zou Michael het toch nooit mee eens worden. Als ze hem was geweest, had ze ondertussen al alles geweten over het Transformagiër zijn en wat ze er allemaal mee zou kunnen. Het verbaasde haar soms hoe nonchalant Michael er wel niet over deed, terwijl hij er ook genoeg ‘spannende’ avonturen mee zou kunnen beleven. Zelf was Naylene er tegen, maar ze wist wel zeker dat Michael er geen probleem mee zou hebben iemand anders na te doen en daardoor dingen voor elkaar te krijgen. De jongen leek er echter niet echt voor te willen werken.
"Natuurlijk." Zei Naylene, totaal niet overtuigd van de woorden van Michael. Ze besloot hem echter ook niet te pushen, het was niet aan haar om er voor te zorgen dat Michael van alles kon doen. Het was aan hemzelf en als hij niet wilde werken aan hetgeen waar hij mee was geboren, dan was dat zijn eigen keuze. Zelf had Naylene hele andere keuzes gemaakt.
Naylene ging iets rechterop zitten en wachtte totdat Michael aangaf waar hij hulp mee nodig had. Ze was graag met haar eigen werk, maar ze was nooit te beroerd om iemand anders mee te helpen. Dat deed ze ook wel met haar andere vrienden. Michael viel daar ook onder en ze vond het echt niet erg om hem te helpen met een paar vragen, zolang hij zelf ook maar nadacht over dingen en haar niet gebruikte om zijn boeken te ontwijken.
Er gebeurde echter iets anders dan dat Naylene had verwacht en al snel lagen al haar boeken met een doffe klap op de grond. "Michael!" Bracht ze geschrokken uit. "Je kunt niet zomaar met boeken gaan gooien!" Boeken waren iets wat bijna heilig was in Naylene haar ogen, die konden hij niet zomaar op de grond gooien. Ze gaf hem een duw, voordat ze van haar stoel opstond, om al haar boeken en stukken perkament, die overal naar toe waren gevlogen te verzamelen. Ze keek over haar schouder heen, waar ze Michael zag zitten met een stomme grijns op zijn gezicht. "Wat zit je daar nou stom te grijnzen! Help me! Dit is jouw schuld!"
Het hout begon te kraken, wat Naylene aangaf dat er iemand aan kwam gelopen. "Naylene? Wat is hier gebeurd." Het meisje keek op naar bibliothecaresse, die op het lawaai af was gekomen. Naylene haalde haar schouders op. "Niet veel. Sorry voor de overlast." Het liefst verklikte ze Michael, maar dan was het wel zeker dat hij er een soort van straf voor zou krijgen en dat was nou ook weer niet haar bedoeling, ondanks dat hij het nu wel verdiende.
"Ik hoorde hier heel wat lawaai vandaan komen. Je weet wat dat betekent." Naylene probeerde nog smekend omhoog te kijken, terwijl ze haar laatste boeken bij elkaar pakte. "Ik moet jullie hier wegsturen voor geluidsoverlast." Naylene kwam overeind en zuchtte zachtjes, al was ze vooral heel erg pissig. Michael had niet alleen haar boeken op de grond gesmeten, maar hij had er ook nog eens voor gezorgd dat ze weg waren gestuurd.
Ze liep naar de tafel, waar ze de laatste dingen pakte. "Heb je nu je zin?" siste ze zachtjes. "Je moet maar zien hoe je dit goed maakt, nu moet je wel iets met heel goeds komen." Naylene had ook wel door dat dit precies Michael zijn bedoeling was geweest. Nu zouden ze iets samen kunnen doen, maar dan vond Naylene ook wel echt dat het het waard moest zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De bibliotheek hoorde een plek van rust te zijn. Een plek waar leerlingen zich terug konden trekken om hun huiswerk te doen, zonder al te veel afleiding. Als er iemand echt afleidend was, dan was het Michael. Hij kon niet lang stilzitten en wilde graag dingen doen. Ook had hij best een luide stem, die hij op dit moment in zijn voordeel gebruikte. Het was immers zijn bedoeling geweest om Naylene een beetje van slag te maken.
Michael had wel geweten dat Naylene er niet blij mee zou zijn dat hij haar boeken op de grond had gehooid, maar het had wel precies gezorgd voor wat hij had willen bereiken. Doordat Naylene zijn naam uit had geschreeuwd, gepaard met de gevallen boeken, was er veel lawaai ontstaan en dat had er voor gezorgd dat de bibliothecaresse hun kant op was gekomen. Ondanks dat Michael het idee had dat Naylene en de oude vrouw wel redelijk bevriend met elkaar waren, had ze hen toch weg gestuurd. Michael was met een triomfantelijke glimlach de grote zaal uitgelopen. Naylene daarentegen was er niet heel erg blij mee. Michael kon ook wel raden wat er door haar hoofd ging. Nu kon ze daar niet meer leren, waardoor ze bepaalde informatie niet zou weten. Michael snapte niet waar ze zich druk om maakte, aangezien die informatie waarschijnlijk pas nuttig voor haar zou zijn over twee jaar. Michael vond dat zijn vriendin wel iets gekker mocht doen, wat meer spannende dingen kon uitproberen. Hij snapte dat ze haar ouders trots wilde maken, maar op sommige momenten moest Naylene dat eventjes loslaten en Michael vond dat dit al een goed begin was.
‘Het is niet mijn schuld dat je begon te gillen?’ zei Michael grijnzend, al wist hij ook wel dat het deels zijn schuld was. Naylene zou niet zo hard hebben geschreeuwd als hij haar boeken niet van de tafel had gegooid. Naylene zag haar boeken echt als een kostbaar bezit. Ze waren vast ook niet goedkoop geweest en Michael wist dat ze er heel zuinig op was, ook op de boeken uit de bibliotheek, maar Michael vond het wel overdreven. De boeken konden echt wel tegen een stootje. Waarschijnlijk was er ook niks aan de hand met de ingebonden papieren.
‘Ik heb iets heel erg goeds bedacht,’ zei Michael, ondanks dat hij niet echt een idee had. Hij wilde echter graag iets doen. Het leek zo te zijn dat er niet heel erg veel te beleven was in het kasteel zelf. De meeste leerlingen waren ondertussen al naar hun eigen leerlingenkamer gegaan en over een half uur zouden de eerste Prefects al wel beginnen met het patrouilleren, om er voor te zorgen dat uiteindelijk iedereen weer op tijd in zijn of haar kamer zou zitten. Michael had wel eens geprobeerd om zo lang mogelijk rond te blijven zwerven, maar heel erg lang had hij het nooit vol gehouden.
‘Je hebt je boeken er alleen niet bij nodig, dus die breng je eerst maar weg.’ Michael was hoe dan ook van mening dat de boeken weg zouden moeten gaan. Daarnaast zou Naylene haar boeken waarschijnlijk ook nergens mee naar toe nemen als ze er zeker van zou zijn dat er iets mee zou kunnen gebeuren. Michael wilde allerlei dingen doen, waar de boeken van Naylene niet echt van pas zouden kunnen komen. Hij had zich dan ook al omgedraaid en was al richting de toren van Ravenclaw aan het lopen, zodat Naylene haar boeken daar achter zou kunnen laten.
Naylene had Michael in stilte gevolgd. Hij had ergens nog wel verwacht dat ze aan hem zou vragen waar ze naar toe zouden gaan, of wat ze zouden gaan doen. Dat had ze niet gedaan en daar was Michael blij mee, want hij wist het zelf ook nog niet echt. Toen hij samen met Naylene de trappen op was gelopen richting de toren en de besneeuwde ramen had gezien, had hij het geweten. Ze zouden naar buiten gaan en hij zou Naylene laten zien dat ze ook heel erg veel lol zouden kunnen hebben zonder boeken.
Naylene had Michael op de trap moeten laten wachten. In eerste instantie was hij het er niet mee eens geweest, omdat hij het idee had dat veel leerlingen wel wachtwoorden van elkaars huizen wisten. Hij wist echter ook dat als hij Naylene vanavond nog te vriend wilde houden, hij maar beter kon doen wat ze van hem vroeg. Daarom was hij op één van de traptreden gaan zitten en had hij daar gewacht totdat het roodharige meisje weer naar beneden was gekomen.
‘Kom, dan gaan we naar buiten!’ zei Michael, toen het meisje weer bij hem aan was gekomen. Hij sprong al overeind en zonder het antwoord van Naylene af te wachten, liep hij de trappen al weer verder af. Hij wist nog niet precies wat hij buiten wilde gaan doen. Ondertussen lag er al echt wel een laagje sneeuw. Het bleef ook maar door sneeuwen, wat vast betekende dat het koud zou zijn. Het zou dan ook verstandig zijn om hun sjaals, mutsen en handschoenen mee te nemen, maar ergens vond Michael het veel cooler om zonder al die extra dingen naar buiten te gaan. Het had iets fijns om de sneeuw echt op je huid te voelen. Om te genieten van de kou. Michael hield meer van sneeuw en regen dan van de warmte. Hij was ook wel eens verbrand, wat er vast mee te maken had.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Boeken waren kwetsbaar, zeker de boeken die zich in de bibliotheek van Hogwarts bevonden. Sommige waren misschien wel honderd jaar oud. De boeken die Naylene in Diagon Alley had gekocht, vielen natuurlijk niet zomaar uit elkaar. Maar tussen al die boeken had ze ook een paar geleende liggen. ze had er wel eventjes gedacht dat alles kapot was gegaan. Daarna waren ze ook nog eens weggestuurd, wat niet heel erg goed was gevallen bij Naylene. Toch wilde ze haar vriend niet alleen achterlaten, ondanks dat ze wel eventjes boos op hem was geweest en dat zelfs nog wel een beetje was op het moment dat ze terug liep naar de leerlingenkamer. Ze had geen idee wat Michael in zijn hoofd had en wat ze zouden gaan doen, maar ze liet het maar over zich heen komen.
Eenmaal aangekomen in de leerlingenkamer van Ravenclaw, zag Naylene haar vrienden wel even raar kijken toen ze naar de slaapkamer liep en haar boeken in de kast zette, ze was blij met de plaats die ze had gekregen en daar had ze dit jaar ook wel rekening mee gehouden. Haar ouders hadden het toch niet heel erg boeiend gevonden dat ze haar boeken had moeten hebben, dus met het geld waarmee ze haar de boekenwinkel in hadden gestuurd, had ze zelf ook een paar boeken gekocht, waar ze al met plezier in had gelezen. Het waren allemaal onderwerpen die ze nog niet in de lessen hadden, maar ze wel meer over wilde weten en precies daarom zat ze ook zo vaak in de bibliotheek, ook omdat ze daar haar rust kon vinden en niet zoveel over het oordeel van haar ouders na hoefde te denken. Dat ging normaal gesproken vaak genoeg door haar hoofd heen.
Omdat Michael had geroepen, greep haar mantel van de stoel waar ze hem op had gelegd voordat ze naar de bibliotheek was gegaan, ook greep ze haar sjaal uit van de stoel. Ze gooide hem om haar hals en liep weer terug naar de leerlingekamer, waar haar vrienden wederom haar aandacht trokken en zij die van hem. Dit keer werd haar naam wel even genoemd, waardoor ze wel even naar hen toe moest lopen. Ze brachten allemaal hun verbazing uit dat ze al weer terug was uit de bibliotheek. "Ja, lang verhaal. Michael heeft het verpest en nu heb ik hem beloofd om nog even iets met hem te gaan doen." Ze haalde haar schouders op, ze vond het nu nog niet heel erg om even naar buiten te gaan, het was toch nog lang geen tijd om te gaan slapen. Ze wist alleen niet hoe ze het voor elkaar moesten krijgen om buiten te komen, maar daar had Michael vast en oplossing voor. "He, mag ik je mantel lenen?" vroeg ze aan Travis, wiens mantel over de stoel lag. Hij leek wel een beetje vreemd te kijken, maar uiteindelijk knikte hij toch als antwoord, waardoor Naylene de mantel pakte en naar buiten liep. "Tot straks!" Riep ze nog uit, ze ging er vanuit dat ze hen nog wel zag.
Michael zat nog netjes te wachten, iets wat Naylene misschien niet helemaal had verwacht. Michael was gewoon heel erg snel verveeld en het had best gekund dat hij ondertussen al wel weg was gelopen omdat hij iets anders had willen doen. Hij was er echter nog, wat Naylene nu ergens ook wel leuk vond. Ze was best benieuwd wat Michael van plan was buiten, al had het vast iets met de sneeuw te maken.
"Hier trek deze aan." Naylene duwde de mantel in Michael zijn handen. Ze had geen zin om er te veel gedoe over te maken. Ze wist maar al te goed dat niemand ziek werd van kou, maar het was niet heel goed voor het lichaam als je er te lang in bleef staan zonder beschermende kleding.
Naylene liep via de trappen weer naar beneden, het was een heel eind naar buiten, omdat de leerlingenkamer van Ravenclaw verscholen zat in één van de torens. Naylene wist dat die van Gryffindor dat had ook had, terwijl Michael zijn leerlingekamer juist in de kerkers waren.
Op weg naar beneden, kwamen ze iemand tegen, die zijn weg maakten in de richting van de leerlingenkamer waar Naylene net vandaan was gekomen. Daarom ging Naylene voor Michael open, zodat ze makkelijk langs elkaar konden lopen. Het duurde even voordat de jongen echt in het beeld kwam, maar Naylene herkende hem al snel als Calum.
Sinds de dag in de trein, had Naylene, wel eens met Calum gepraat. Ze wist dat hij en Michael niet veel meer met elkaar omgingen, maar dat hoefde niet meteen te betekenen dat zij niet met hem kon praten. Ze zaten in dezelfde afdeling en ze vond het interessant om naar de jongen horen. Hij was misschien een beetje verlegen geweest in het begin, maar ondertussen had een groot deel van hun afdeling wel in de gaten dat het een hele aardige jongen was en hij had dan ook best wel veel vrienden. Naylene wist echter ook maar al te goed dat hij twee goede vriendinnetjes had, die niet bij hun in de afdelingen zaten maar in Hufflepuff, dus ze ging er vanuit dat hij daar nu vandaan kwam.
"Hee Calum!" Bracht Nay vrolijk uit als begroeting. Ze vond het gewoon echt leuk om met de jongen te praten, iets wat ze nu niet hoefde te doen, maar een begroeting kon er wel gewoon van af. Het gezicht van Calum leek eerst best wel vrolijk, totdat hij door had dat Michael degene was die achter haar stond. Ze vroeg zich echt af wat er precies was gebeurd tussen die twee, want ze had niets gehoord over een ruzie. Het leek echter wel ongemakkelijk.
"Hee Nay." Kreeg ze echter terug. En daarna hoorde ze ook nog een zachte "Hee Michael." Van de jongen vandaan komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ergens was het een wonder dat Naylene nog zijn enige vriendin was. Michael had echt verwacht dat hij meer vrienden had kunnen maken, maar hij had ook gedacht dat hij en Naylene niet veel zouden praten. Ze was echter nog de enige die iets met hem wilde doen. Al had hij er misschien ook wel zelf voor gezorgd dat hij nu naar Naylene toe had moeten gaan om haar mee te krijgen, in plaats van dat hij naar een andere vriend was gegaan.
Met een vies gezicht keek Michael naar de mantel, alsof het iets smerigs was wat hij moest eten. Er was niets mis met de mantel, behalve dat het van een Ravenclaw afkomstig was en hijzelf een Slytherin was. Hij had niet echt haat tegenover het huis van Naylene, maar wel aan Calum, wie toevallig ook een Ravenclaw was en waarschijnlijk dezelfde mantel zou dragen. Michael had echter geen zin om eerst terug te lopen naar zijn eigen kamer om een mantel te pakken. Dus met tegenzin trok hij de mantel aan. De blauwe stof en het loge van Ravenclaw waren gelukkig niet zo goed zichtbaar nu het wat donkerder was geworden in het kasteel. De fakkels verlichtten de gangen nog genoeg, maar niet meer dan nodig.
Samen met Naylene ging hij weer naar beneden, op weg naar buiten. Michael was zelf heel blij dat zijn leerlingenkamer zich in de kelder bevond. Dat betekende namelijk dat hij niet elke dag die vervelende trappen op en af zou moeten lopen. Hij zou het zelf nooit overleven. Het liefst zou hij waarschijnlijk een bezem pakken en gewoon naar boven vliegen, maar waarschijnlijk was dat precies de reden dat leerlingen uit het eerste jaar geen bezem mee mochten nemen. Al zag hij het ook geen vijfdejaars doen, dus waarschijnlijk was het gewoon tegen de regels. Niet dat het hem ooit tegen had gehouden.
Michael had de jongen die juist de trappen op was gelopen eerst niet herkend, omdat hij er ook niet heel erg veel aandacht aan had besteed. Pas toen Naylene hem begroette, zag hij dat de jongen uit Ravenclaw was en dat het Calum was. Ondanks dat hij degene was die Calum en Naylene aan elkaar had voorgesteld, vond hij het alles behalve leuk dat ze elkaar leken te begroeten alsof ze dik bevriend waren. Michael was Calum al kwijtgeraakt aan twee meisjes en vervolgens leek Rhi het ook leuker te vinden om met die suffe Luke om te gaan. Naylene was zijn enige vriendin en hij wilde haar niet verliezen aan iemand die ooit had gezegd zijn vriend te zijn.
Michael deed dan ook alsof hij de begroeting van Calum niet hoorde, terwijl de jonge Ravenclaw wel degelijk een poging deed om contact te maken met zijn voormalige, beste vriend. In plaats hem terug te begroeten, pakte Michael, Naylene bij de arm en trok hij haar al een paar trappen naar beneden. ‘Kom, als we niet snel zijn, dan sturen ze ons terug naar binnen voordat we buiten zijn.’
Michael keek niet meer om naar Calum en trok Naylene verder met zich mee. Naylene en Calum konden het naar zijn zin veel te goed met elkaar vinden. Dat was hem tijdens de treinreis ook al opgevallen. Calum was heel geïnteresseerd geweest in wat Naylene had gelezen en misschien hadden ze nog wel veel vaker van dat soort momenten gehad nu ze allebei in Ravenclaw zaten. Iets wat Michael niet leuk vond. Niet dat hij dat toe zou geven. Hij wilde het doen laten lijken alsof hij Calum niet nodig had.
‘Je praat toch niet de hele tijd met die sukkel? Of wel?’ vroeg hij toch aan Naylene, omdat hij best nieuwsgierig was naar wat Calum deed als hij op zijn eigen afdeling was. Michael kon hem namelijk wel in de gaten houden tijdens hun gezamenlijke lessen. Calum zat vaak naast Linn en anders zat hij wel bij Edyn of iemand van zijn eigen afdeling. Hij zat in ieder geval nooit meer naast Michael. ‘Hij gaat sowieso veel te veel met meisjes om.’ Iets wat Michael ook niet snapte. Op zijn leeftijd waren meisjes eerder vervelend dan leuk. Hij kon zich ook niet voorstellen dat ze later wel leuk zouden worden. Naylene was nog een soort van oké, maar dat was niet echt een meisje? Niet zoals Linn of Edyn, de meisjes met wie Calum vaak om ging. Michael werd al misselijk van hun gegiechel als hij er aan dacht.
Michael en Naylene waren ondertussen aangekomen bij de binnenplaats. Via de brug konden ze naar het grote veld lopen. Het sneeuwde behoorlijk hard. Grote vlokken dwarrelden met immense hoeveelheden naar beneden en hadden alles bedekt. Er was geen steen, gras of andere ondergrond meer te zien. Alles was wit geworden.
Michael wilde er zeker van zijn dat ze op veilige afstand van het kasteel en de leraren waren. Hij keek achter zich, maar zag niemand. Op dit moment liepen hij en Naylene over de lange, overdekte brug. Michael rende naar de zijkant, waar ook een hoop sneeuw lag. Met zijn twee handen greep hij een bult sneeuw bij elkaar. Ondanks dat het koud aan zijn handen aanvoelde, rende Michael terug naar Naylene en hooide hij het haar kant op.
‘Raak!’ riep hij enthousiast toen de witte sneeuw zich had verspreid over Naylene haar mantel, armen en ook nog deels in haar haren. Nog voordat Naylene iets terug kon doen, rende Michael verder de brug op. Hij wist wel zeker dat Naylene achter hem aan zou komen, zelfs ondanks dat ze zo’n saaie nerd was die liever binnen zat met haar boeken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vriendschappen konden net zo snel vergaan als ze waren gemaakt. Soms zelfs sneller. Naylene had de eerste dag niet gedacht dat Michael en Calum na een paar weken geen vrienden meer waren, maar dat was wel precies wat er was gebeurd. Ze had ook wel kunnen zien dat de jongens heel erg van elkaar verschilden, maar ze wist zelf ook wel dat het helemaal niet uit hoefde te maken. Michael was niet alleen een jaar jonger dan zij, maar hij was ook nog eens compleet anders. De twee kenden elkaar echt al jaren en Naylene vond het nog steeds leuk om met Michael om te gaan, helemaal omdat hij zo anders op dingen reageerden dan de vrienden die ze binnen Ravenclaw had gemaakt.
Michael bewees Naylene al snel dat hij inderdaad anders was dan haar vrienden, toen hij zijn vraag stelde over Calum. Ze snapte echt niet wat daar gebeurd was. Die twee hadden het de eerste dag nog zo goed kunnen vinden en ze zag het zelf echt niet als een reden dat ze in andere afdelingen zaten. Zelf had Naylene, buiten Michael, geen vrienden die in een andere afdeling zaten, maar ze had er ook niets op tegen om dat wel te hebben. En ze had gedacht dat Michael zich daar ook vrij weinig van aan zou trekken.
"Ik praat wel eens met Calum ja?" Naylene zag daar niets fouts in. De jongen was heel erg nieuwsgierig naar de lessen die ze beiden hadden, maar hij kwam ook vaak genoeg met een vraag, die ze maar al te graag beantwoordde. Ondertussen hadden ze het ook wel over andere dingen gehad dan school. Ze had wel willen weten of Calum zich een beetje op zijn plaats had gevonden, maar daar was eigenlijk geen twijfel bij mogelijk. Hij had genoeg vrienden gemaakt en ze had ook echt door dat hij de lessen leuk vond. Als hij in de avond in de leerlingenkamer te vinden was, dan had hij wel een boek bij zich. Ze had ondertussen ook wel door dat hij behoorlijk slim was, maar dat hij ook wel in Ravenclaw leek te zitten door zijn creativiteit.
Het was wel duidelijk dat Michael niet heel erg veel meer over Calum wilde zeggen of horen. Dus Naylene had voor de rest van de tijd haar mond maar gehouden. Ergens vond ze het wel een beetje spannend dat ze nu naar buiten zouden gaan. Normaal gesproken zou ze het echt niet riskeren om in de problemen te komen. Dit was de eerste keer dat ze iets deed wat eigenlijk niet mocht. Normaal was ze veel te bang dat haar ouders er achter zouden komen. Iets wat ze nu nog steeds wel had, maar nu was ze echt gebrand om naar buiten te komen. Wanneer Naylene echt iets wilde, dan had ze er ook echt wel alles voor over om dat doel te bereiken. In principe was dat wat ze deed met school. Ze wilde haar ouders laten zien dat het niet erg was dat ze niet in Slytherin terecht was gekomen. Dat ze slim was en dat Ravenclaw haar daarin juist kon helpen. Ze snapte hele gedoe soms echt niet. Ze ging naar dezelfde school als haar ouders hadden gedaan. Alleen haar afdeling was anders, maar in principe leerde ze precies hetzelfde. Er zaten misschien wat meer halfbloeden bij haar op de afdelingen of zelfs mensen met muggle-ouders, waar het ouders waarschijnlijk om draaide.
Nog zo diep in haar gedachten verzonken liep ze achter Michael aan. Ze had niet eens door dat hij even was gestopt met lopen om voorover te bukken en wat sneeuw te pakken. De sneeuwbal die de jongen gooide, was dan ook een totale verrassing. Al had ze zoiets wel van Michael kunnen verwachten en Naylene kon ook niet heel erg veel anders dan er om lachen. Ze vond het totaal niet erg, ze waren naar buiten gegaan in de sneeuw. Dan gebeurde dat soort dingen. Ondanks dat ze het niet leuk vond als de ouderejaars het deden, vond ze dit nog niet zo erg? Nu waren alleen zij en Michael en hier en hoefde ze niet op te passen dat ze ineens een hele harde bal tegen de achterkant van haar hoofd kreeg.
Naylene boog zelf ook voorover om wat van de koude sneeuw bij elkaar te pakken en er een bal van te knijpen. Ze voelde hoe haar handen veel kouder worden en ze wist wel zeker dat ze nu al helemaal rood waren, net zoals haar wangen, die werden gewoon snel rood door de kou. In de zomer had ze er eigenlijk ook altijd problemen mee, maar dan met de warmte. Ze verbrandde echt vreselijk snel, waardoor ze uiteindelijk een plaatsje in de schaduw op moest zoeken.
Michael was natuurlijk al weggerend, omdat hij ook wel door had gehad dat Naylene het er niet bij zou laten zitten, iets wat ze ook echt niet zou doen. "Kom hier kameleon! Ik krijg je wel!" Naylene wist niet of Michael het bewust had gedaan, maar ze zag hoe zijn haren waren veranderd in een kleur die bijna net zo wit was als de sneeuw die onder haar voeten kraakte, terwijl ze achter hem aanrende. Ze deed haar best om hem zo goed mogelijk in de gaten te houden en ze moest wel een beetje denken aan hoe ze vroeger hadden gedaan alsof ze Quidditch hadden gespeeld. Er was altijd wel iets geweest om me over te gooien en uiteindelijk had het ergens door gemoeten. Op dat moment hadden de twee nog niet op een bezem mogen vlieg. Nu kon Naylene het nog steeds niet heel erg goed, ze had vorig jaar les gehad maar dat was ook het enige. Ze wist van Michael dat hij het heel wat beter kon. Ze zelf echter nog wel aardig goed gooien en daarom raakte ze Michael ook tegen zijn schouder, waarna ze het zelf weer op het rennen zetten, voordat hij achter haar aan zou komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De vriendschap tussen Michael en Naylene was speciaal. Ondanks dat ze zo van elkaar verschilden, leek geen van het dat echt erg te vinden. Naylene accepteerde Michael, ook zijn luide gedrag. Michael accepteerde op zijn beurt haar gedrevenheid. Iets waardoor ze nog best in Slytherin had kunnen belanden, maar ze zat toch op een andere afdeling. Dat hield hen echter niet tegen in hun vriendschap. Iets wat het bij Michael en Calum wel had gedaan.
Misschien dat Michael en Calum ooit wel weer vrienden zouden worden, maar Michael zat er op dit moment niet echt op te wachten. Vroeger was het zo geweest dat Calum bevriend was geweest met Michael en dat veel mensen hem daarom wel hadden gemogen. Michael was ook vaak degene geweest die nieuwe vrienden had gemaakt. Hij wist nu ook precies waarom die verdeling er was geweest, want Calum was niet heel erg goed in het kiezen van nieuwe vrienden. Over het algemeen zag Michael hem namelijk alleen maar met de twee meisjes. Van Linn snapte hij het nog wel een beetje. Hij had immers ook gewoon les met haar en haar beste vriendin. Niet dat hij ooit echt met haar had gepraat, en dat was hij ook niet van plan, maar ze leek wel aardig te zijn. Wel een uitslover, aangezien ze altijd maar deed alsof ze niets van de toverspreuken wist, maar het vervolgens wel heel snel goed deed, terwijl Michael er nog wel eens moeite mee had gehad. Het was echter het andere meisje waar Calum mee bevriend was, wat Michael vreemd vond. Een betere benaming was er ook niet voor het meisje. Edyn was vreemd.
Er waren veel vreemde dingen in de tovenaarswereld die eigenlijk als normaal werden beschouwd, maar Michael vond het blonde meisje echt raar. Niemand kon altijd zo vrolijk zijn. Dat was in zijn ogen gewoon onmogelijk. Hij snapte ook niet goed hoe Calum bevriend met haar kon zijn, aangezien Calum zijn rust ook wel waardeerde en Edyn leek alles behalve rustig. Niet dat hij ooit de moeite had genomen om met haar te praten, maar hij zat er ook zeker niet op te wachten om Edyn in zijn vriendenkring op te nemen, ondanks dat die kring nu alleen maar bestond uit hemzelf en Naylene.
Hij redde het namelijk prima met Naylene. Ze konden heel erg veel lol hebben. Soms moest hij er wel wat meer moeite voor doen, aangezien ze vaak met haar boeken voor haar neus zat, maar uiteindelijk kreeg hij het vaak wel voor elkaar om samen iets te gaan doen. Net zoals het hem op deze koude decemberavond ook was gelukt om zijn vriendin mee naar buiten te lokken.
Michael had het al op een rennen gezet toen hij Naylene had bekogeld met de sneeuw, want hij wist zeker dat ze wel achter hem aan zou komen. Misschien was dan wel een nerdje die graag verscholen zat in de bibliotheek met haar boeken, maar Michael wist dat ze nooit een uitdaging uit de weg zou gaan en al helemaal niet als hij haar uit had gedaagd.
‘Echt niet!’ riep Michael lachend naar achteren. Hij wist dat Naylene doelde op zijn haar, maar hij was zich er zelf niet van bewust dat zijn donkerblonde plukken de kleur van de sneeuw aan hadden genomen. Hij had het nog lang niet helemaal onder controle, maar op dit moment maakte het ook niet heel erg veel uit. Ze hadden lol en dat was waar het op dit moment voor Michael om draaide.
Een koude sneeuwbal vloog tegen zijn schouder en Michael voelde hoe de sneeuw langzaam in zijn nek drupte. Hij stopte met rennen en draaide zich om naar Naylene, wie zich weer had omgedraaid om verder te rennen. Michael graaide in de sneeuw en gooide het richting Naylene, maar dit keer kwam de sneeuwbal niet eens bij haar in de buurt. Daarom liet hij de sneeuw voor wat het was en besloot hij om achter haar aan te rennen.
Het hout van de brug was glad onder zijn voeten en Michael deed zijn best om alle gladde plekken te ontwijken, want hij zou er niets aan hebben als hij zou vallen. Naylene kwam steeds dichterbij en heel even twijfelde Michael of hij moest stoppen met rennen om een sneeuwbal te maken, of dat hij nog dichterbij moest komen, zodat hij haar makkelijker aan zou kunnen vallen.
De twijfel zorgde er echter voor dat zijn hoofd even niet nadacht over waar hij zijn voeten neer moest zetten. Zijn voeten gleden onder zijn lichaam weg. Michael deed een poging om zich ergens aan vast te grijpen en pakte op het laatste moment de mantel van Naylene vast, waardoor ze allebei onderuit gingen. Ze hadden ondertussen het einde van de brug bereikt en waren aangekomen op het heuvelachtige veld, waardoor ze ook nog eens een paar meter naar beneden rolden voordat ze weer tot stilstand kwamen.
De sneeuw had hun val behoorlijk gebroken en dat was ook de reden dat Michael lachend weer overeind kwam. Ondertussen was zijn geleende mantel al doorweekt van de sneeuw en zijn eigen kleding was er niet veel beter aan toe. Plagend gooide hij nog wat sneeuw Naylene haar kont op, ondanks dat zij ook al helemaal bedolven was. Haar rode haren zaten dan ook onder de witte sneeuwvlokken, die ook nog steeds uit de lucht kwamen vallen.
‘Dit is toch veel leuker dan leren?’ vroeg hij aan haar, al wist hij wel dat ze zou zeggen dat leren belangrijk was. Dat was het misschien ook wel, maar het was vrijdagavond! Dat betekende dat het weekend was begonnen en Michael vond dat hij in het weekend niet heel erg veel hoefde te doen aan school. Dan was een sneeuwgevecht een veel betere tijdsbesteding.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Michael verschilde heel erg van de andere vrienden van Naylene. Die drie waren echt nooit naar buiten gegaan, terwijl dat niet had gemogen. Ze waren ook niet echt de mensen die als kleine kinderen in de sneeuw zouden spelen. Naylene leek normaal gesproken wel echt op de drie en ze dacht ook veel hetzelfde als zij dat deden, maar toch vond ze het ook totaal niet erg om zich toch een beetje mee te laten slepen in de dingen die Michael leuk vond.
De twee waren echt al jaren vrienden en ze hadden vroeger vaak genoeg achter elkaar aangerend. Naylene had het wel echt een fijn idee gevonden dat Michael dit jaar ook mocht begonnen op school. AL had ze het vorig jaar heel vervelend gevonden. De enige vriend die ze echt had gehad, was toch wel Michael geweest. De leerlingen bij haar op school hadden haar niet echt geweldig gevonden, maar zij hen ook totaal niet. Daarom had ze echt gewild dat ze samen met Michael dit avontuur aan had kunnen.
Ondertussen vond Naylene het meer dan prima dat het anders was gegaan, maar dat de twee nog wel echt vrienden waren. Ze had verwacht dat Michael en Calum wel echt vrienden zouden blijven, maar nu was het nog maar een paar maanden later en het was al heel erg anders tussen de twee voormalige vrienden. Naylene vroeg zich echt af wat daar precies was gebeurd, maar ze had nog niet echt de kans gekregen om er naar te vragen en ook nu leek Michael ergens te weten dat hij beter ergens anders mee had kunnen beginnen. Het leidde Naylene wel echt af, maar ze had er ook echt wel echt plezier in.
Rennend door de sneeuw, probeerde Naylene de sneeuwballen van Michael te ontwijken. Ze keek af en toe wel om, zodat ze wist waar hij precies was en hoe ze iets zou moeten ontwijken. Ze had echter niet doorgekregen dat hij ineens zo dicht bij haar in de buurt was geweest en zeker niet zo dicht achter haar! Daarom zag ze het ook totaal niet aankomen dat hij viel, maar in zijn val, het roodharige meisje ook nog eens meetrok ook.
Met een klein gilletje dat over haar lippen kwam, belandde Naylene in de sneeuw, waar ze als een sneeuwbal nog een beetje doorrolde. Iets wat ze eerder om moest lachen, dan dat ze boos kon worden op Michael. Hij moest uitkijken waar hij liep, maar ze wist ondertussen ook we dat Michael sowieso niet heel erg veel oplette op wat hij precies deed. Daarbij waren hier onvoorziene omstandigheden, de brug had ook glibberig onder de voeten van Naylene gevoeld en zij had net zo goed de gene kunnen zijn die waas gevallen omdat ze ook gewoon had gerend.
Naylene kwam overeind uit de sneeuw, al leek ze zelf haast wel een sneeuwpop. Ze probeerde haar mantel tevergeefs af te kloppen. Ze zag er helemaal onder en de stof van de mantel leek de sneeuw echt vast te houden. Ze zou hem straks ergens bij het kacheltje dat ze in haar slaapkamer had, hangen en dan was hij morgenvroeg vast weer droog. Het maakt niet veel uit, omdat ze in het weekend toch vaak haar eigen kleding aan had. Niet dat ze daar heel erg veel keuze in had. Voor het begin van het jaar was haar moeder aangekomen met kleding die ze me had kunnen nemen en het zag er op z’n zachts gezegd, behoorlijk truttig uit. Ze kon niet wachten totdat ze volgend jaar naar Hogsmeade zou morgen, al was het nog maar de vraag of haar ouders het toestemmingsformulier zouden tekenen.
"Het is niet perse leuker." Naylene haalde haar schouders op. Ze kon niet ontkennen dat het leuk was, maar dat vond ze ook we van leren? Ze wilde graag goede scores halen voor haar ouders, maar ze vond het echt heel erg interessant wat sommige lessen te bieden hadden? Ze ging nooit met tegenzin naar de lessen en ze vond het ook niet erg om haar avonden door te brengen in de bibliotheek, daar voelde Naylene zich juist op haar gemak. Buiten iets minder, al maakte Michael het nu heel wat minder erg? Ze had het leuk en ze dacht niet eens echt na over wat voor dingen er konden gebeuren als ze werden betrapt.
Naylene kon wel aan het gezicht van Michael zien dat hij het niet met haar eens was, maar dat hoefde ook helemaal niet. "Het is leuk om nieuwe dingen te leren. Maar dit is ook heel erg leuk." Ze had er geen spijt van dat ze mee naar buiten was gegaan? Uiteindelijk was dit haar eigen keuze geweest, ondanks dat Michael haar er echt wel mee had geholpen door er voor te zorgen dat ze niet meer in de bibliotheek hadden kunnen blijven.
De witte haren van Michael, lieten niet zien dat er ook genoeg sneeuw in lag. Toch bleef Naylene er even naar kijken. Ze wist dat Michael het vervelend vond als ze er echt de hele tijd dingen over vroeg, dus hield ze maar wijselijk haar mond. Toch schoot er haar nog iets te binnen: Calum. Ze snapte niet waarom Michael er geen probleem van maakte om met haar hier buiten te staan, maar hij er echt niet meer over na wilde denken om met Calum om te gaan.
"Wat is er nou precies gebeurd tussen jou een Calum?" vroeg Naylene zachtjes.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het gelach van de twee klonk over het hele veld. Als er nog leraren buiten waren geweest, hadden ze hen waarschijnlijk meteen betrapt. Iedereen leek echter al binnen te zitten, wat Naylene en Michael alle vrijheid gaf die ze maar wilden. Ze konden rennen, springen en gek doen en er was niemand die hen tegen zou houden. Zelfs Naylene deed heel leuk mee, maar Michael wist ook wel dat ze dat kon. Ze had alleen wat extra motivatie nodig.
Michael had leren nooit leuk gevonden. Hij zag niet in wat er aantrekkelijk was aan stoffige boeken en saaie theorie die hij door moest spitten. Er waren ook een hoop vakken die hem gewoon niet lagen. Hij hoefde niets te weten van de geschiedenis van de Tovenaarswereld en ook de saaie verslagen over bepaalde ingrediënten deden hem niks. Vakken waarbij hij dingen mocht doen vond hij leuker. Drankjes maken, spreuken oefenen. Het verzorgen van planten trok hem dan weer totaal niet. Hij zag er het nut niet echt van in. Hij wilde later ook niet iets worden van plantenverzorger, dus hij snapte niet waarom hij dat vak had. Het was misschien belangrijk om je ingrediënten en kruiden te kennen, zodat je ook wist wat je precies in een drankje gooide, maar voor Michael hoefde al dat verzorgende er niet bij.
‘Leren is saai,’ sprak hij zijn mening dan ook uit. Iets wat Naylene wel van hem gewend was. Naylene was, buiten dat ze heel gemotiveerd was, ook echt heel leergierig. Michael vermoedde dat het leergierige in Naylene er voor had gezorgd dat ze nu een blauwe mantel had en geen groene, zoals hijzelf.
Michael keek om zich heen. Er lag een dik pak sneeuw en er was geen sprietje gras meer te zien. Dat terwijl hij zich kon herinneren dat het in de ochtend nog niet zo hard had gesneeuwd en dat er vooral veel blubber was geweest. Dat leek nu echter volledig te zijn verdwenen, waardoor hij samen met Naylene in de sneeuw kon spelen. Iets wat hij echt leuk vond om te doen en eigenlijk was hij ook van plan om weer op te staan en verder te rennen, maar de vraag van Naylene hield hem tegen.
‘Waarom vraag je naar Calum?’ vroeg Michael. Ze hadden zojuist door de sneeuw gerold en gelachen en hij was van plan geweest om dat nog een aantal keren te doen, maar Naylene had besloten dat ze de betekenis van vriendschap wilde bespreken, samen met het probleem wat er precies tussen Michael en Calum speelde. Michael had er niet heel erg veel behoefte aan, maar Naylene was de enige met wie hij dit zou kunnen bespreken. Echt andere vrienden had hij niet. Dat terwijl hij echt had gedacht dat hij wel aan meer vrienden zou komen. Er was zelfs een moment geweest waarop hij nog had geloofd dat hij en Calum ook vrienden hadden kunnen blijven.
Michael begon te spelen met de sneeuw op zijn mantel. Hij plukte met zijn vingers wat aan de witte neerslag, totdat de warmte van zijn huid de sneeuw uiteindelijk had doen laten smelten. Hij bleef het proces herhalen, terwijl hij nadacht over wat hij Naylene kon vertellen. Er viel niet heel erg veel te vertellen. Calum had hem vervangen voor twee domme meiden en Michael weigerde om zich zielig en gekwetst te voelen door wat Calum had gedaan. Michael was degene die Calum voor had gesteld aan mensen, zelfs jaren geleden al. Hij was vaak het aanspreekpunt geweest en nu had Calum besloten dat hij het wel zonder Michael had gekund.
‘We zijn gewoon gestopt met vrienden zijn?’ Michael haalde zijn schouders op. Dat was hetgeen wat er was gebeurd. Er was gewoon een moment geweest waarop het duidelijk was dat ze elkaar niet meer zagen als een vriend. Voor Michael was dat al begonnen toen Calum niet meer naast hem was gaan zitten en meer aandacht had besteed aan anderen. Calum had hem dan wel begroet toen ze hem net tegen waren gekomen, maar dat maakte voor Michael niet veel meer goed.
‘En hij heeft genoeg nieuwe vrienden. Rare vrienden, dat wel,’ mompelde hij. Hij bleef er bij dat Calum rare vrienden had gemaakt, of eigenlijk vriendinnen. Michael had zelf nog nooit echt gesprekken met ze gevoerd, dus misschien waren ze wel helemaal niet zo gek en vreemd. Alhoewel, als iemand met elfenvleugeltjes door de trein en de school liep, vond Michael wel dat hij het recht had om het blonde meisje raar te noemen. Niemand deed dat. Ondanks dat er veel meer was toegestaan op Hogwarts, waren er toch een soort regels over wat cool was of niet, en wanneer je er bij hoorde of wanneer je er buiten viel. Nu leek het blonde meisje genoeg vrienden te hebben, maar Michael had het idee dat dat vooral kwam door Linn, wie iedereen aardig leek te vinden. Michael had het idee dat het allemaal maar schijn was. Gewoon een wanhopige poging om vrienden te maken.
‘Maar alsof jij zulke leuke vrienden hebt.’ Michael probeerde iets terug te kaatsen naar Naylene door haar vrienden te beledigen. Niet dat ze echt zo gek of vervelend waren, maar wel een beetje saai. Eigenlijk vond hij het wel fijn dat Naylene hem vroeg naar wat er precies was gebeurd, waardoor hij er nu over kon praten. Hij zou het echter niet willen laten doorschemeren aan haar.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er werden iedere dag zoveel regels gebroken op de school. Veel meer dan mensen zouden verwachten en ook lang niet alle regelbrekers werden er voor gestraft. Het kwam wel vaker voor dat er een paar leerlingen door de gangen liepen, terwijl dat niet meer toe was gestaan. Naylene had zich altijd netjes aan de regels gehouden, iets wat net ineens totaal was veranderd. Op het moment kwam dat bij haar nog niet zo binnen, maar dat zou nog wel komen als ze weer onder veilige warmte van haar dekens lag. Wat nog wel een tijdje zou kunnen duren.
De sneeuw bleef naar beneden vallen. Ondertussen voelde Naylene wel hoe haar handen langzaam koud waren geworden. Ze haalde de handschoenen van haar handen af, waar ze wel zag dat haar vingers helemaal rood waren geworden. Voorzichtig bewoog ze haar vingers, zodat ze een beetje gebald werden in een vuist. Iets wat een beetje naar aanvoelde, omdat ze zo koud waren. De handschoenen van het meisje waren helemaal doordrengt, waardoor het haar beter leek om de wollen beschermers niet meer om te doen, ze hielpen immers toch niet. In de plaats daarvan, stopte Naylene haar handen ergens onder haar mantel, zodat ze weer een beetje op konden waren. Ze wist wel zeker dat ze op een gegeven moment weer sneeuw in haar handen zou hebben. Als de aandacht van Michael af was gezakt, zou hij als eerste weer naar het witte spul grijpen.
Naylene vond het wel fijn dat Michael haar niet meteen terecht wees op haar woorden en wel degelijk op haar probeerde te antwoorden, ondanks dat hij wilde weten, waarom zou het juist wilde weten. Haar schouders gingen voorzichtig omhoog. "Ik zag gewoon dat het echt heel erg ongemakkelijk was en dat was niet iets wat ik had verwacht van jullie twee." Op de eerste dag van het schooljaar, had Naylene wel kunnen zien dat de twee heel erg verschillend waren. Calum was heel erg nieuwgierig geweest naar het boek dat op haar schoot had gelegen. Michael had het allemaal maar saai en vervelend gevonden. Wat wel vaker gebeurde. Naylene was er vanuit gegaan dat Calum dat ook wist en dat juist in hun vriendschap respecteerde, zoals ze dat zelf ook deed.
Ze wilde de jonge Ravenclaw niet op de kop geven dat de vriendschap totaal niet was gelopen zoals iedereen had verwacht. Zelfs Michael leek dat niet te willen doen en gaf aan dat ze gestopt waren met vrienden te zijn. Naylene knikte voorzichtig. "Het kan altijd dat mensen uit elkaar groeien." Zo was het leven, mensen veranderden en niet iedereen veranderde met elkaar mee. Iets wat misschien wel was gebeurd tussen Michael en Calum, waar Naylene zich best wel bij neer wilde leggen. Toch had ze ergens het gevoel dat het niet helemaal op die manier was gegaan.
Naylene liet Michael gewoon zijn verhaal doen, zodat ze er zelf rustig naar kon luisteren en haar eigen conclusies kon trekken gebaseerd op feiten, voordat ze dingen gewoon aannam. Dat was hoe de meeste mensen uit Ravenclaw te werk gingen. Het roodharige meisje sowieso, ze pakte er liever drie extra boeken bij, om haar gedachten te bevestigen, voordat ze iets aan nam, wat niet helemaal voor de volle honderd procent de waarheid was. Voor zoiets als dit moest ze vooral op emoties zien te reageren en haar eigen gedachten te laten varen, maar dat was wel moeilijk.
"Jullie hadden toch ook samen nieuwe vrienden kunnen maken?" Naylene snapte dat het eng was om zich ineens ergens tussen te dringen, maar dat was wel een beetje wat ze zelf had gedaan. Haar vrienden hadden het de eerste paar dagen heel erg goed met elkaar kunnen vinden, dat terwijl Naylene vooral heel erg in de war was geweest en zich niet voor de volle honderd procent fijn had gevoeld in de afdeling waar ze terecht was gekomen. De eerste dagen van het meisje hadden bestaat uit onbegrip en angst. De ouders van Naylene hadden er op gehamerd dat er maar één goede afdeling was en dat was Slytherin. Toen de eerste brieven waren gekomen, had ze hen wel terug moeten schrijven waar ze terecht was gekomen, als ze het er voor al niet hadden geweten, want haar vader had genoeg connecties.
Al met al was het voor Naylene de eerste paar weken totaal niet fijn geweest en terwijl iedereen al vrienden had gemaakt, had ze zelf het idee dat ze overal buiten was gevallen. Totdat ze op een dag samen had moeten werken met Matt. Ze had het vrijwel meteen gezellig gevonden en die dag zelfs nog, had hij haar voorgesteld aan de rest, ondanks dat ze de namen natuurlijk al wel voorbij had horen komen.
Naylene hoopte dat het voor Michael hetzelfde was, het leek langer te duren, maar ze wist zeker dat hij goede vrienden kon vinden. Als het niet in Calum en zijn nieuwe vrienden was, dan misschien in andere mensen. Iets wat ze Michael echt wel gunde. Hij had misschien wat ruwe randjes, maar het was zeker een goede jongen, waar ze zelf heel erg hard mee kon lachen. Ze hoopte dat er nooit iets zou veranderen aan hun vriendschap, ondanks dat er meerdere kloven tussen hen zag. Geen van hen beiden leek dat echt op te merken als ze samen waren.
"Michael, jij bent mijn vriend. Je weet dat je jezelf net niet leuk hebt genoemd he?" Wees Naylene de jongen tegenover haar op zijn woorden. Ze had ook wel door dat hij het allemaal niet zo serieus wilde nemen, maar het was wel degelijk een serieus onderwerp.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld