Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn uiterlijk bleek niet geheel onopgemerkt te zijn gebleven. Ook Cassidy had schijnbaar de vele vlekken en scheuren van de gebeurtenissen weten te vinden, die hij simpel gezegd altijd genegeerd had. Hoewel hij de neiging had een botte reactie terug te geven over haar uiterlijk - het was immers niet veel beter dan het zijne momenteel was - hield hij het wél binnen. Wat had het voor zin om erover door te gaan, als Demyan het eindelijk voor elkaar leek te hebben gekregen om een lach op haar gezicht weer te zien? Hoe anders het ook voor hem voelde, hij was ergens zelf ook blij dat ze wat vrolijkheid uitbracht. Het liet hem voldaan voelen over zijn beslissing hierheen te gaan en, of hij het wilde toegeven of niet, vormde dat ook een groot gedeelte van de redenen waarom hij zich er zo opgewekt waagde.
Met een aardig grote glimlach op zijn gezicht betrad ook hij het gebouw. Het inbreken deed hem amper meer opkijken, omdat het gewoonlijk voor hem was geworden. Een andere manier om ergens binnen te treden was geenszins meer alle moeite waard. "Well, I really thought I looked fabulous," sprak hij terug, geprobeerd verontwaardigd te klinken al was de bespotting naar zichzelf erin herkenbaar geworden. Bij het naar binnen stappen had hij ook wel door dat hij er inmiddels uitzag als een wrok, mede te danken aan de vele stoffige spiegels die hem confronteerden met zijn toch wel in elkaar getimmerde zelfbeeld. Met een enkele keer zijn blik op het spiegelbeeld geworpen te hebben kon hij de kneuzingen en hechtingen, die later zullen veranderen in littekens, duidelijk zijn. Zijn getinte huidkleur was als lijkbleek geworden.
Het pad langs de kledingrekken ging hij in een vastbesloten tempo af. Veel kledingstukken vond hij lelijk of waren gewoon niet zijn stijl geweest, makend dat Demyan er pal langsheen liep. Desondanks had hij wél random een outfit bij elkaar weten te pakken van wat er nog hing. Vergeleken met zijn stijl was het geen enkele verrassing geweest dat het geheel zwart was, zowel het t-shirt als het vest, met de broek. Het paar Nikes in een stel dozen greep hij er gelijk weg. De donkere kleur vond hij goed genoeg en mede zijn onperfectionistische karakter zorgde ervoor dat hij, zonder enige kieskeurigheid over hoe het zat, deze spullen tot zichzelf eigende. Ongegeneerd begon Demyan zich om te kleden.
"The people here don't have any taste," gaf hij afkeurend aan met een grijns op zijn gelaat. "Even the Russian clothing stores have better stuff."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het blauwe shirt belandde kort daarna op de grond achter haar, vooraleer ze even lachte om de uitspraak van de jongen. 'I'm taking back my words. Ya look amazing.' Bracht ze grinnikend uit, haar ogen gericht op het kledingrek. Een rood shirt tussen de kledingstukken weggetrokken. Goedkeurend keek ze ernaar. Ze zou er echter wel een vest of iets bij moeten zoeken. Een zwart paar jeans greep ze nog van het rek, waarna ze zich omkleedde. Ongeboeid dat ze midden in de winkel stond. Op haar sokken stond ze niet veel later voor een van de stoffige spiegels. Het shirt wat omlaag getrokken. 'If this isn't a miracle, than I don't know what is. This shirt is too small.' Niet zeker of het een crop top hoorde te zijn, of dat het haar simpelweg te klein was, liep ze terug naar de kledingrekken, opzoek naar een ander shirt. Een zwart met groen gestreepte trui pakte ze er tussen weg, het kledingstuk bij de rest van haar spullen gegooid. Het passen deed ze niet, wetende dat ze het enkel zou dragen als ze het koud zou hebben. Een tie-dye shirt trok haar aandacht, het fel gekleurde kledingstuk liet haar grijnzen. Met het shirt in haar handen liep ze naar Demyan, niet geboeid of hij zich aan het omkleden was of niet, hield ze het shirt op. 'Too obvious, or just plain cool?' Vroeg ze hem lachend, vooraleer ze zijn geheel zwarte outfit even bekeek. Ze fronste haar wenkbrauwen iets. 'Looks good.' Een kleine glimlach vertoond.
Het shirt gooide ze naast zich neer, haar hoofd even geschud, 'It kinda screams zombiefood, don't it?' Ze keek even naar het rek links van haar, waar ze enkele donkergekleurde kledingstukken zag hangen. Traagzaam bekeek ze enkele, stilgestaan bij een bandshirt dat ze vond. "Metallica" stond er met witte letters op gedrukt, een kleine glundering in haar ogen terwijl ze ernaar keek. Binnen no-time had ze het van het rek gepakt, het, iets te grote, shirt omgewisseld met haar rode dat ze tot voorkort droeg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn bespotting richting zichzelf kwam wel vaker voor. Hij was snel geneigd dingen om te draaien tot iets sarcastisch, een rare soort humor die hijzelf altijd al had gekend om zich te vermaken."I know, right? Hell, if there was a fashion week during the apocalypse I'd obviously be the star of the show," vervolgde hij zijn opmerking met een grijns. "Victoria's Secret ain't nothing compared to me." De oude kleding deed hij zonder beschaamd te zijn over zijn positie uit. Hij stond dan wel in zekere zin midden in de winkel, de enige toeschouwers die Demyan kon hebben waren de walkers en Cassidy. Als ze hem zonodig naakt wilde zien mocht ze van zijn part haar gang gaan. Bovendien zaten kledingrekken voor zijn onderlichaam dus op zijn ontblote borstkas, was er eigenlijk weinig meer te zien. Een zucht rolde over zijn lippen, zijn verouderde hoodie met het bebloede t-shirt eronder al ongeïnteresseerd op de grond gegooid. De vele littekens op zijn lichaam werden sindsdien een aanblik voor elkander in de buurt. Ongezonde kleurovergangen vertoonden zich op zijn nu aardig bleke huid, kleine bloedresten bevonden zich bij een aantal recente verwondingen, en als het op de verouderde tekenen aankwam vormde een schotwond het uitzicht op zijn schouder. Desondanks het een viezig beeld creëerde, kon het Demyan niet meer schelen dan normaal. Met Cassidy's komst deed hij tevens ook weinig. Hij sprak er niet over, gaf het geen blik en uit voorzorg ging hij dat ook niet doen, omdat hij het een keer wilde houden op zijn vrolijke bui. Al lachend keek hij neer op het tie-dye shirt in haar handen. "Too much rainbow. You're gonna look like a unicorn." Haar ogen gaande over hem liet hij gewillig toe, wetend dat hijzelf er geen aandacht aan zou besteden. Hij kon het immers ook niet weigeren haar enkele momenten lang te bekijken. Toch weken zijn ogen alweer af naar zijn kleding voordat het te overduidelijk werd. Hij richtte zich op het omkleden en wisselde zijn gescheurde jeans om voor de nieuwe, zwarte op de grond. Het t-shirt met vest volgde hierop traagzaam. In de tijd van een paar minuten had hij zich volledig omgekleed; enkel de schoenen moest hij nog aandoen.
Neergehurkt om zich van zijn versleten Vans te ontdoen, keek hij op naar Cassidy. Het gehaast gestommel had hem laten ontwaken uit zijn eigen gedachten en bezigheden. Hij had door dat er iets was waar ze ofwel woedend over was, of te enthousiast om het langer uit te stellen. Wat het was? Demyan had geen enkel idee, maar het maakte hem zeker nieuwsgierig. Vragend zocht hij haar gedaante in de kledingwinkel op.
"What did you find?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar spiegelbeeld had ze even bekeken, traagzaam met haar hoofd geschud. Het bandshirt trok ze weer uit, achtergelaten op de grond, ongeboeid iver hoe ze de plek achter zou laten. De tattoo op haar rug werd grotendeels zichtbaar, een klein stuk verborgen onder haar nike sport bh. Littekens en wat nieuwere verwondingen hadden het plaatje hier en daar wat aangepast, al was het geen groot verschil vergeleken met toen ze het had laten zitten. 'Nothing, nevermind.' Murmelde ze, alweer zoekend tussen de kledingstukken. Nog altijd lopend op haar sokken, gepaard met de nieuwe zwarte broek die ze eerder gevonden had.
Een zwarte trui pakte ze vast, het kledingstuk aangetrokken, wat tot aan haar bovenbenen kwam. 'Nothing fits.' Murmelde ze geïrriteerd. Veel kledingstukken waren haar te groot, wat een probleem was waar ze redelijk vaak last van had. Ze was klein, wat winkelen lastig maakte. Ook de trui werd al snel weer vervangen door een wit bandshirt. Een stuk ervan stak ze in haar broek, in de hoop het wat meer te laten lijken alsof het haar paste. Ze haalde ongeboeid haar schouders op. Een paar zwarte sneakers trok ze erbij aan, vooraleer ze zich tot Demyan draaide, haar gezicht wat vrolijker dan voorkort. 'Well, I'm done.' Lachte ze, onderwijl ze terugliep naar de rest van haar spullen. De rugzak had ze opgepakt, de groen met zwart gestreepte trui er weer in gestopt. Haar leren jack trok ze weer aan, te gehecht aan het kledingstuk om het te laten liggen. Met de rugzak weer over haar schouders en de mace in haar hand, liep ze terug naar Demyan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij wilde opstaan zodra ook zijn andere schoenen aangetrokken waren. Zijn plannen voortzetten om de rest van de winkel door te lopen, te zoeken naar spullen die nog bruikbaar waren en dan vertrekken, doende dat ze er nooit waren geweest. Hij wilde nog haastig zoeken naar een pakje sigaretten achter de kassa, het punt waar ze gewoonlijk te vinden waren, maar alsnog bleef hij doodstil zitten zodra hij stuitte op de omkledende Cassidy. Haar magere lichaam voor een klein deel laten zien met het uittrekken van haar t-shirt. Geenszins liet hij zijn blik van haar afglijden, geïnteresseerd gekeken naar de uitgebreide rugtatoeage die hij voor korte tijd kon aanschouwen. De zwarte, vloeiende lijnen over haar huid zagen er haast uit als een passend geheel op haar lijf. Het was een groot stuk, eentje die vermoedelijk aardig wat pijnigingen met zich mee had gebracht, en toch kon hij zeggen dat hij het oprecht mooi vond. Zowaar met de opgevallen paar littekens, vormde het een compleet plaatje. Alsof het er altijd al gezeten had. Hij bewonderde het met voor een keer gemeende interesse. Amper kon hij het in zich opbrengen weg te kijken, maar op het punt dat ze zich omgekleed en al omdraaide merkte hij zijn gestaar pas werkelijk op. Demyan draaide zijn gelaat terug naar voren en stond op van de grond.
"The back piece.. It's nice," zei hij, een korte knik aan haar gegeven. Zijn rugzak pakte hij in zijn hand. Een weg werd ingeslagen langs een paar rekken, waar hij random een paar dingen uitpakte. Zolang de kleuren zwart of wit waren vond hij het wel goed genoeg om te dragen, en was het de moeite niet waard het aan te passen of verder te bekijken of het écht zijn smaak was. Hij deed niet aan kleur; de enige regel waar hij zich vast aan hield. Zo ook een paar adidas superstars griste hij nog weg van de vloer. Een matchende maat met de zijne kon hij met gemak vinden tussen de chaos, vreemd genoeg. Met een grijns stak hij deze weg in de rugzak gelijk met de rest van de spullen.
"Where you wanna go next?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Thanks.' Antwoorde ze met een glimlach, zijn vriendelijke woorden over haar tattoeage gewaardeerd. Zijn gestaar had ze vaag gemerkt, al sprak ze er verder geen woord over. In tegenstelling tot Demyan nam Cassidy slechts enkele extra kledingstukken mee. Een paar lichtblauwe jeans en wat shirts of dergelijke. Schoenen zou ze volgens haar niet nodig zijn, en anders zou ze wel een nieuw paar vinden als het nodig was. Veel had ze niet nodig, althans, dat had ze geleerd gedurende de apocalypse. Traagzaam liep ze met hem mee door de winkel, onderwijl ze het pakje sigaretten uit haar ras wist te pakken, evenals de aansteker, waar niet veel vloeistof meer in zat. Al gauw had ze een sigaret aangestoken, het pakje in Demyan's handen gedrukt, tegelijk met de aansteker. Al rokend zette ze haar passen voort, kjkend naar de kledingstukken die in de winkel hingen, al was het verder niets interessants meer. Ze was nooit een groot fan van shoppen geweest, het was saai, en het duurde eeuwen voordat haar vrienden eindelijk klaar leken te zijn met passen, onderwijl zij al een ruim halfuur geleden klaar was. Ze was er geen persoon voor, en dat zal ze waarschijnlijk ook nooit worden. Toch was het een stuk leuker gedurende de apocalypse, wetende dat ze vrijwel alles mee kon nemen en het niemand iets uit zou maken. Het was een geweldig gevoel om iets crimineels te doen en er zonder problemen mee weg te komen.
De vraag van de jongen deed haar even opkijken, denkend aan een goed antwoord. Specifieke plekken waar ze naartoe moest had ze immers niet, en het was alleen maar om de tijd wat te doden todat het middernacht was. 'Some place with cigarettes and lighters, like a supermarket? Maybe a cornerstore?' Haar schouders had ze even opgehaald, waardoor het misschien wat ongeïnteresseerd overkwam, al zou ze niet weten hoe ze het anders moest zeggen. Even keek ze opzij naar de Rus, de glimlach nog altijd op haar gezicht te vinden. 'Unless you have some other place you'd like to go?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar bedankje drong tot hem door. Iets waarop hij geen antwoord meer gaf, wetend dat hij zijn goede woorden voor vandaag wel had gesproken. Het type om veel complimenten uit te delen was hij immers niet. Mensen mochten zich van hem al gelukkig beschouwen als hij überhaupt moeite deed om met ze te praten, dus daarin was Cassidy al een heel ander geval geweest. Normaliter liet hij mensen niet in zijn buurt; nu had ze zelfs op dezelfde kamer geslapen. Vooruitgang, niet?
"The supermarket sounds cool to me," beantwoordde hij haar voorstel nog. De rugzak gooide hij weer over zijn schouders, het ding op zijn rug gedaan zodat hij er geen last van zou hebben. Hijzelf had weinig ideeën waar ze heen konden gaan. Het enige waar hij op kon komen was een tankstation en een coffeeshop, maar geen leek een goede optie voor nu. De tweede optie was toch alleen maar voor zijn eigen vermaak. Van anderen had hij gehoord dat ze in Amerika behoorlijk goed bleken te zijn, desondanks anderen vertelden dat ze klote waren. Hij wilde gewoon het bewijs met zijn eigen ogen zien, noch was het hem niet waard zich daarvoor te wagen. Als ze er eentje onderweg tegenkwamen was het voor hem genoeg.
Het pakje sigaretten compleet met de sigaret had hij al uit gewenning aangenomen. Sinds hun ontmoeting bleven ze hem aangereikt worden en ook vanaf toen bleef hij ze niet weigeren, elke keer weer eentje opgestoken voordat hij ze aan haar teruggaf. Hij wist dat, wanneer ze had gewild dat hij ervanaf zou blijven, ze het nooit had aangeboden. Ongeboeid ging hij daarom ook door. De sigaret hing zorgeloos aan zijn lippen terwijl hij de afstand tussen hen verstreek, de sniper terug in positie gebracht door deze in aanslag te houden. "Always wanted to try out the American cereal. One of 'em nigga's from Saint Quentin couldn't stop talking about how much he missed those things.. That one type of box with a dwarf on it? Something with Lucky, I think that's it." Ruw bracht hij de deurklink naar beneden. De buitenwereld kwam nadien weer in hun zicht, de koude lucht tegen hen ingestreken door de opening. Het gegrom werd alsmaar hoorbaarder bij zijn lopen naar buiten. Hij kon de walkers van afstand nog aan horen komen, maar paniek was daarentegen nooit bij Demyan te zien. Geduldig werd de deur voor Cassidy opengehouden om haar te laten volgen. "You know, the one from the fairy tales who kids try to find whenever there's a rainbow, just to get to some weird pot filled with gold."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Even knikte ze, de bestemming nu geweten, al moesten ze nu nog een supermarkt vinden. Het pakje sigaretten werd door de jongen aangenoemen, en niet veel later weer teruggeven, evenals de aansteker. Beiden stak ze in haar broekzak, geen zin om haar rugzak weer van haar rug te halen. Bovendien waren ze nu nog meer binnen haar bereik, wat voor haar slechts een voordeel was. Ongeboeid nam ze een hijs van haar sigaret, het pleziergige gevoel van rook dat haar luchtwegen tijdelijk instroomde, werkte rustgevend, een manier om even niet stil te hoeven staan bij de buitenwereld.
Ze keek even naar hem zodra hij begon over de cornflakes, een walgende uitdrukking op haar gelaat, aangezien ze precies wist waar hij het over had. Ze haatte het, teveel suiker. 'Lucky charms? That shit's gross, man. It's all just pure sugar, not the sorta stuff I like.' Even schudde ze haar hoofd, zich bedenkend hoe ze het ergens toch miste. Het deed haar denken aan een normale ochtend, het begin van een schooldag waar ze weer aan zou beginnen, geen walkers te bekennen, waar dan ook. Het was vredig en rustig, zoals het hoorde te zijn. En nu, nu had ze al twee dagen niet gegeten, geprobeerd haar voedselvoorraad zo lamg mogelijk mee te laten gaan. Vroeg of laat zou het eten op zijn en kon ze enkel afwachten totdat ze verhongerde. De gedachte alleen al was genoeg om haar handen opnieuw te doen trillen, haar gedachten weer afgedwaald naar de tijd voor de apocalypse. Het was geen fijne tijd, maar ze had de aarde altijd al aangezien voor een of andere vreselijke plek. Zijn woorden waren hetgeen wat haar gedachten weer op iets anders lieten focussen, haar aandacht bij iets anders gelegen dan de herinneringen die niets anders deden dan haar kwellen.
Opnieuw zochten haar ogen de zijne op, met een kleine glimlach door de deur gestapt, die voor haar open werd gehouden. 'Leprechauns. They're from an Irish tale.' Murmelde ze, onderwijl ze de mace wat beter vastpakte en zich richtte op de enkele walkers die hun kant op kwamen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De walgenis die ze liet zien zodra hij begon over de cornflakes was grofweg goud waard. Het liet hem lachen, wat hij al immers voor gisteravond werkelijk zelden had gedaan tijdens zijn leven. Hij had geen idee wat het precies zo grappig maakte, het was haar eigen mening die ze hem verduidelijkte, maar haar betrokken gelaat liet hem geen andere keuze dan zijn lach te laten gaan in plaats van het in te houden. Zijn hoofd schudde hij iets. "Pure sugar? Then it ain't be the stuff I'm gonna like," vertelde hij plezierd terug. "But I'm still gonna steal it though. That dude kept on talking about his fucking cereal over ten times a day, I wanna know if it was worth hearing almost every two hours." Zijn hand, die de deur ervan weerhield te sluiten, liet hij wegglijden bij haar komst. Het ding sloot eropeenvolgend met een harde klap achter hen dicht. Hijzelf trok een enkele keer zijn wenkbrauw op van het geluid, geheel zonder inhoud maar daartegenin puur uit gewoonte geweest. Een hijs van zijn sigaret werd erbij al snel genomen. Hij rookte graag terwijl hij ergens naar onderweg was ofwel als hij net wakker was, hetzelfde voor late avonden. Het hield hem scherp, zoals Demyan het zichzelf vertelde, al wist hij ook wel dat het een smoes was om zichzelf over te halen dat het zo'n slechte verslaving nog niet was.
Het vizier van de sniper werd voor hem uitgericht. Hij had enkele 'wandelende' beesten al gespot op een afstandje, met het blote oog aangezien door de lens van de rifle. Het overhalen van de trekker ging dan ook als vanouds. Met een grote snelheid en het snelle reactievermogen dat hij door de jaren heen ontwikkeld had, had hij zijn pijlen al gezet op de zes loslopende walkers nog geen vijftig meter van hen af. Elk schoot hij ze keihard neer. Een grijns ontstond uit zijn eerdere glimlach, in zichzelf "Headshot" gemompeld met het laten zakken van het geweer. Zijn stappen gingen ondertussen verder, geen pauze ingelast om het neerschieten van de zombies, maar traagzaam vooruitgelopen langs de vervallen winkelstraat. Enige rook liet Demyan ontsnappen uit zijn mond. "Lucky Charms, yeah. Never knew the thing on the box was supposed to be an Irish.. lepuch-" Onwetendheid was bij hem op te merken geweest. Zijn vingers gleden weg van de sigaret, nog onaangeroerd bij zijn mond te vinden. "Never mind. I won't even try to pronounce it."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn lach kwam voor haar uit het niets, verbaasd over zijn plotselingr uiting van blijdschap, of humor. Ze schudde haar hoofd even en richtte zich al snel weer op de monsters die hun kant op kwamen. Een stuk of twee sloeg ze er neer, het bloed meteen alweer terecht gekomen op haar shirt. 'Really? Goddamned, I just got this.' Irritatie hoorbaar in haar stem, al was er ook iets van sarcasme aanwezig. Even keek ze naar haar shirt, een teleurgestelde zucht losgelaten. Zijn woorden over de cereal deden haar echter weer opkijken, 'Yeah, maybe ya like it.' Even had ze haar schouders opgehaald, een ietwat ongeïnteresseerde houding laten zien. Wat geschrokken keek ze achterom zodra de deur dichtviel. Voor een kapotte deur maakte het nog aardig wat geluid, wat nooit goed was, je wist niet wat het aan zou trekken. Snel draaide ze zich weer om, de walkers weer gehoord, te dichtbij.
Emotie leek te verdwenen van haar gezicht, onderwijl ze het leven sloeg uit de zielloze monsters die te dicht bij haar kwamen. Demyan's woorden gingen vlak langs haar heen, te druk bezig met haar eindeloze gevecht tegen de walkers. Rustig liep ze verder, niet in staat hetzelfde te doen als de Rus en verder te lopen tijdens het doden. De winkelstraat waar ze doorheen moesten bracht echter een glimlach op haar gezicht. De eindeloze mogelijkheden om aan nieuwe spullen te komen, en dat allemaal binnen bereik. Wie weet hoeveel sigaretten ze zouden vinden, nieuwe aansteker, wat dan ook.
Even keek ze om haar heen, de winkels afgegeaan. Een supermarkt zag ze echter nog niet. Dit kon natuurlijk ook aan het gebrek aan winkelnamen liggen. Ze zag slechts gebouwen, niet zeker wat er achter de deuren te vinden zou zijn. Misschien meer kleding, misschien wel een supermarkt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Lopend langs de lange straat verging zo de tijd. Walkers doodde hij alsof het niets was, ze aangezien voor de wezens van Hel zoals gewoonlijk, met geen betuiging van spijt tegenover de achtergelaten lijken. Demyan stapte er ijskoud overheen met eerder een grote kilte getoond dan de waardigheid ze een blik te gunnen. Het achtergelaten bloedbad kon hem niet minder schelen, evenals al het andere om hem heen zich geen weg naar hem door kon dringen. Hij was genoeg in gedachten geweest om zich van de ingestorte gebouwen af te zonderen. Enkele brokstukken moest hij wel belopen om verder te kunnen komen, maar buiten dat was het dezelfde gewoonte waarmee hij opgegroeid was die Demyan teisterde; hij sliep met zijn ogen open.
Opmerkelijk was het daarbij wel hoe hij haar opmerkingen lichtjes mee had weten te krijgen. Elk woord kwam ook bij hem in zijn oren terecht, soms wat zacht gegrinnik laten horen uit vermaak, maar zelden bevatte het veel waarde. Het was meer de lol om haar zo aan te horen dan dat hij het als grappig ervaarde wat haar ertoe aanzette. Spreken deed hij niet. Hij vond het momenteel overbodig en, naar gewenning, doelloze moeite. Pas toen hij een enig bekend uithangbord opmerkte, liet zijn schorre stemgeluid zich weer horen. "Isn't that one of the supermarkets?" vroeg hij, kort naast zich gekeken waar hij de Ierse meid terug kon vinden. Hijzelf kon het immers moeilijk zeggen. De logo's langs hen kwamen hem vaag bekend voor, niettemin kon hij er weinig uit opmaken. De enige supermarkt waar hij ooit was geweest was de Sinmar, gevestigd in Novosibirsk, en dat was op zijn elfde geweest. Verder had hij er geen ervaring mee gehad. Al vragend liet hij zijn blik bij haar hangen, de sniper langs zijn linkerweerszijde laten zakken. "I'm not sure though, America's confusing."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn woorden lieten haar opkijken, een vaag bekend bord zien hangen aan een van de winkels. 'I think so.' Sprak ze, haar schouders even opgehaald. Haar passen zetten ze voort naar de supermarkt, als dat het was natuurlijk. Met de mace in haar beide handen geklemd liep ze erop af. De smerige, glazen deur verraadde de inhoud van de winkel, wat haar liet zien dat het wel werkelijk een supermarkt was. 'It's a supermarket.' Zei ze tegen de Rus. De deurklink duwde ze omlaag, wat gekraak hoorbaar bij het openen van de deur. Voorzichtig liep ze het oude gebouw in, om haar heen gekeken of er iets aankwam. Een enkele walker kwam haar kant op, welke ze binnen de kortste keren terug had geholpen naar de hel, waardoor ze weer rustig het gebouw in kon lopen.
De eerste plek waar ze heen liep waren de kassa's, waar ze meestal de sigaretten bewaarden. De supermarkt was een puinhoop, en het leek erop alsof ze zeker niet de eerste voorbijgangers waren geweest die deze plek gevonden hadden. Toch verwachtte ze dat het voornamelijk het ingeblikte eten en flesjes water, wat mee was genomen. Hoopvol liep ze daarom ook verder. Wat ze vond bij de kassa's zorgde voor een kleine glimlach op haar gezicht. 'I found cigarettes!' Bracht ze vrolijk uit, twee pakjes omhoog gehouden. Vrolijk keek ze naar de sigaretten die ze vast had, nog enkele pakjes zien liggen. Een paar stopte ze er in haar tas, een stuk of twee op de toonbank laten liggen voor Demyan.
Niet veel later liep ze wat rond door de winkel, zoekend naar spullen, niet zeker naar wat ze opzoek was. Twee nieuwe aanstekers had ze al gevonden en verder had ze eigenlijk niet zoveel meer nodig. Al het ingeblikte eten was al voor hun komst meegenomen, wat niet veel bruikbaars meer overliet voor haar om mee te nemen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar reactie zette hem aan om door te lopen. Ze leek zelf ook weinig ideeën te hebben, alhoewel zij ook bleek te zien hoe het veel weg had van een lokale supermarkt. Bij het werpen van een enkele blik op het pand konden ze er al veel uithalen zonder ook maar een stap te zetten in het, nogal verwaarloosde gebouw. Vanuit de vele grote ramen, bedekt met een sticker die hen het logo toonde, kon hij door het vele stof naar binnen kijken. Een stuk of vijf kassa's dacht Demyan vanuit de verte te kunnen spotten. Geheel onbewoond, onbezet door mensen zoals hij eerst wel het vermoeden van had gehad. Stellingen toonden zich door de laag vuil op de ruiten heen vol met producten waarvan een deel al overhoop was gehaald. De paniek had er ook flink geheerst, wist hij eruit op te maken, al kon het hem niet minder schelen. Vooraleer hij naar binnen stapte, tekende hij nog doodleuk een smiley door het gruis dat het doorzichtige effect van de ramen door de jaren heen had vervaagd.
"Yeah, definitely a supermarket," prevelde hij met een kleine grijns. De weg naar binnen ging ook hij af, hoe hij dan ook afstand nam van Cassidy door nogmaals een ander gangpad in te slaan. Altijd al was hij genoeg op zichzelf geweest om een voorkeur te hebben alles alleen af te gaan. Hij kon het prima zelf af, was hetgeen wat Demyan van jongs af aan al had gedacht, en omdat hij nu voor een nacht een of andere kamergenoot was hoefde nog niet te zeggen dat hij volledig aan haar vastzat. Bovendien kon ze zichzelf prima redden, want al gauw waren zowel hij als het meisje al druk aan het rondkijken. Wanneer zij zich bevond bij iets wat klonk als de balie zat hij al bij de cornflakes-afdeling; de vele pakken aan het onderzoeken op de planken. Het opgewekte geroep kon hij pas opvangen zodra haar voetstappen over de vloer weer hoorbaar werden. Pas toen hij zijn concentratie had gevestigd op één pak - de enige die voldeed aan Andrews beschrijving - liet hij zijn stemgeluid pas weer naar buiten komen. "Ey, little one. How many did ya find?" Voor kort hief hij zijn hoofd op. Het karton van het pak scheurde hij deels uit elkaar, gevolgd door het zien van de vele kleine stukjes van de cornflakes. Traagzaam bracht hij er wat naar zijn mond. "This is some nasty shit, man," gruwelde hij. Zijn gezicht betrok wat, het pak snel weer teruggezet waar het eerder stond. "How the hell can you people eat this for breakfast?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Ehh... I dunno, but I left ya some at the cash desk.' Haar mompelende woorden hoorbaar gemaakt vanuit een ander gangpad, waar ze traagzaam doorheen liep. Haar ogen gaande over de enkele verpakkingen met voedsel die er nog lagen, waarschijnlijk al ver over de houdbaarheidsdatum heen. Een reep chocolade nam ze in haar handen, een kleine glimlach ontstaan op haar gezicht. Al snel kwam ze er achter dat het helaas niet langer eetbaar was, gezien de datum die op de verpakking afgedrukt stond. Demyan's bijnaam, die hij haar gegeven had en blijkbaar weigerde op te geven, drong pas later tot haar door. Een chagrijnige zucht liet ze horen, even met haar ogen gerold, vooraleer ze de chocoladereep weer terug gooide op de plek waar ze het gevonden had. 'And please, lad, stop callin' me that. Call me Cassy, Cas... Some people call me Mac. But for the love of god, don't call me little one.' Irritatie was hoorbaar in haar stem, haar ongenoegen voor de bijnaam duidelijk gemaakt. Wat ze er tegen had wist ze zelf ook niet genoeg, maar iets in haar weigerde het te zien als iets vriendschappelijks. Het voelde alsof hij haar belachelijk maakte om haar lengte, waar ze een hekel aan had. Nooit had ze het gewaardeerd als mensen ook maar iets zeiden over het feit dat ze klein was, ook al bedoelden ze het positief.
Uiteindelijk had ze het gangpad gevonden waar de Rus zich bevond, een pak cornflakes in zijn handen. Een lach kon ze niet onderdrukken bij het zien van zijn reactie, na het eten van de Lucky Charms. 'It's better with milk.' Sprak ze hem toe, haar hoofd even geschud, onderwijl zacht gelach haar mond verliet. Ze begreep hem wel, wetende dat het een en al suiker was wat hij zojuist binnen had gekregen, en toch was ze ietwat verbaasd over zijn reactie. Hij leek zo gericht op het vinden van hetgeen wat de Amerikanen hun ontbijt noemden, dat het bijna een teleurstelling was dat ook hij niet dol was op de cornflakes. Even haalde ze haar schouders op, geen onbekende geweest van de walgelijke suiker cereal haar ontbijt kunnen noemen. 'Well, what do you Russian's eat for breakfast?' Vroeg ze hem grinnikend, zijn ogen even opgezocht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Blijdschap werd zichtbaar, het moment dat hem verteld werd dat ook hij wat sigaretten kon krijgen. Het was al tijden geleden sinds Demyan ergens goede sigaretten had kunnen vinden. Velen waren al weggehaald bij de bereikbare plaatsen. Vervuild door het bloed van de walkers, dat door was gedrongen in de kledingstukken waarin hij ze weer had kunnen vinden, ofwel verkoold in de verbrande overblijfselen van voertuigen. "Nice," murmelde hij terug. Een beetje voldaan kwam er een grijns tevoorschijn, denkende aan de pakjes op de balie. Ook haar opmerking over de bijnaam schoot te binnen. Hij snapte niet waarom het een slecht iets was, maar ondanks alles besloot hij het op te volgen. Alhoewel..; na haar nog een laatste keer getreiterd te hebben. Plezierig gleden zijn handen in zijn broekzakken. "You mad, little one?"
"I can't see how this can taste better with anything." Wederom was er ietwat walging te bekennen op zijn gelaat, onderwijl hij het pak Lucky Charms achterliet op een van de planken om verder te lopen. Hij had geen plannen nog langer te zoeken naar cornflakes die wel degelijk te eten zouden zijn, want zijn overtuigingen waren gelijk aangepast. Als ze dit typisch Amerikaans noemden, dan hoefde Demyan niet te weten hoe de rest zou smaken zodra hij alle andere merken op het houten oppervlak zag staan. "We just ate.. kasha, mostly. It's something like.. oatmeal? I don't know." De Engelse vertaling kon hij zich niet voor de geest halen. Het was nog altijd een taal die hij moeilijk te beheersen vond, zeker met alle verschillende woorden. Vandaar dat hij, na even nadenken, dan toch koos voor zijn moedertaal, eerder dan het minutenlange nadenken om het goede woord te vinden. Bovendien leidden de gedachten aan vroeger hem af van zijn concentratie op zijn 'nieuwe' taal. Hij werd teruggetrokken in een tijd van somberheid, waarin Demyan's grijns zich zonder genade weg liet vagen. Een kille, enigszins sombere, manier van kijken nam zijn uitstraling over. "With a bit of luck, my father had gathered enough money to get us Blini or Syrniki on our birthdays, but that's it." Verduidelijkt was het voor hemzelf sindsdien ook dat het niet meer dan ongewenste herinneringen met zich meebracht, bij het denken aan zijn vader. Bij het denken aan de rest van zijn verloren familie. Uit vastberadenheid bande hij het gevoel van leed en de haatdragende woede uit zich weg, hopende om het los te laten door zich ergens anders op te richten, en dit gebeurde dan ook. Hij zette een nieuw pad uit door de stellingen met zijn pijlen gezet op de drankafdeling.
"C'mon, little o-. Argh, Cassy, whatever. I think I just found the best part of the supermarket."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld