Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

22 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Natural. A beating heart of stone

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het nieuws van Agnes haar dood kon hem op dit moment gestolen worden. Wellicht dat als hij beter naar Klaus had geluisterd, hij zich nu zou focussen op wat dat betekende voor hun gevecht en voor Davina. Het enige waar Marcel zich echter nu op wilde richten, was de vrouw die tegenover hem zat. Eindelijk had hij wat eerlijke woorden over de situatie uit haar horen komen en leek ze te snappen dat wat er vandaag gebeurd was, niet iets was wat ze zomaar weg kon schuiven.
‘Dat is tenminste een redelijk antwoord.’ Zijn hand gleed iets verder in haar haren. Hij had niet eens geweten of Naylene hier wel was geweest. Davina had haar weten op te sporen met magie, maar toen haar spreuk opeens was gestopt, had hij het ergste gevreesd. Naylene was nog niet lang in zijn leven, maar hij was er nog niet klaar voor om afscheid van haar te nemen.
‘Maar hoe kijk je naar de dagen die je als mens hebt geleefd?’ vroeg hij nieuwsgierig, omdat ze het specifiek over haar leven als vampier had gehad. En na zo’n aanvaring was het soms goed om terug te gaan naar het eerdere leven, waar hele andere dingen nog belangrijk waren geweest.
Naylene schoof iets naar achteren, waardoor zijn hand van haar weg gleed. Ze pakte de fles en nam een paar slokken. Toen ze klaar was, gaf ze niet meteen antwoord. In plaats daarvan liet ze de bourbon ronddraaien in de glazen fles.
‘Ik denk daar niet vaak aan terug,’ bekende ze. ‘In vergelijking met de rest is het maar een klein deel van mijn leven. En het is er niet eentje gevuld met veel liefde. Tenminste, niet tot het einde.’
Marcel knikte. Ondanks dat Linn hem nooit het precieze verhaal had verteld, kon hij zich er wel iets bij voorstellen. Met name omdat hij zelf de eerste jaren van zijn mensenleven onderdrukt had doorgebracht. En ondanks dat Klaus hem daarvan had gered, was het huis van de Mikaelsons geen plek geweest voor een kind.
‘Tot je Linn ontmoette?’ gokte hij, waarop ze knikte.
‘Maar zelfs daarna duurde het nog een lange tijd voordat ik mezelf kon zijn.’ Naylene nam nog een slok. ‘Dat kon pas toen ik een vampier werd.’
‘Waarom?’ Hij gokte dat het iets te maken had met haar magie, maar daar was hij niet zeker van. Zijn ogen gleden naar de donkere lucht buiten. Er was iets veiligs aan de nacht in New Orleans. De stad lag nooit helemaal stil. Toch voelde het alsof niemand hen hier kon raken, wat maakte dat hij zijn vragen durfde te stellen.
‘Vanwaar al deze vragen, Marcel? Waarom geef je hierom, of om hoe ik om ga met wat er vandaag is gebeurd?’ vroeg Naylene. Er zat geen verwijt in haar stem en haar blauwe ogen stonden zelfs iets voorzichtig. Alsof ze niet zeker wist dat ze de vraag wel moest stellen.
Marcel zuchtte en drukte zijn lippen op elkaar. Waarom had hij er alles aan gedaan om Naylene te vinden, vanaf het moment dat Linn hem had gevraagd of hij iets had geweten? Waarom was hij naar het hotel gegaan nadat Davina geen contact meer had kunnen krijgen? Het waren allemaal vragen die Linn net zo goed had kunnen stellen, en de antwoorden had hij bewust ontweken toen zij nog in de ruimte was geweest.
‘Is het zo gek om je in te beelden dat ik nieuwsgierig naar je ben?’ vroeg hij aan haar. Ze was het meest interessante wat deze stad was overkomen in een lange tijd. En ze had hem laten zien wie ze was, wat ze was; loyaal.
‘En het is te vroeg om dood te gaan, Naylene. We hebben nog maar drie dates gehad. En ik weiger deze te tellen als nummer vier. Al is het wel de tweede keer dat we een bed delen.’
Dat liet haar daadwerkelijk lachen. ‘De gesprekken voelen wel aan alsof het een date is.’
Marcel pakte de fles met bourbon die ze had geopend, waar hij een flinke slok van nam. Op het moment was hij Elijah erg dankbaar voor hetgeen wat hij hier naar toe had gebracht, maar Marcel kon het niet zien als een onbaatzuchtige daad. Hij had waarschijnlijk alleen maar geholpen omdat hij Linn had willen helpen. Marcel wist vrij zeker dat het niet om Naylene was gegaan. Tenminste, niet volledig.
‘Luister… Ik weet hoe gestoord het soms kan voelen, midden in de orkaan die de Mikaelsons constant op zich afroepen. Onschuldige, eerlijke mensen worden meegetrokken in de wind en ze kunnen er niets tegen doen. Dat mag jou niet overkomen. Het kan jou niet overkomen.’
Hij verwachtte een snel antwoord van Naylene, waarin ze hem vertelde dat ze wel wat gewend was als het ging om de Mikaelsons. Misschien dacht ze het zelfs wel, maar ze zei niets. Ze keek enkel naar hem, terwijl ze zijn woorden in zich opnam.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het herstel van Naylene had enkele dagen geduurd. Het was niets geweest wat een beetje mensenbloed niet had kunnen herstellen. Haar lichaam had de rest gedaan. Op tijd voor een reis die Elijah met haar had willen maken.
Nu Hayley en Sophie niet langer aan elkaar waren gelinkt, was het veilig genoeg om New Orleans voor een paar dagen te verlaten. Dat niet alleen Elijah wist dat het zelfs als een welkome reis zou komen voor Naylene, juist door alles wat er was gebeurd. Het enige wat ze hadden moeten doen was Linn laten geloven dat zij zich geen zorgen had hoeven te maken om hun reis en dat het wel noodzakelijk was.
Elijah had het zeker als een noodzakelijkheid gezien. De afgelopen weken had hem maar weer eens aangegeven hoe belangrijk familie voor hem was. Zijn broer en zus uiteraard, maar ook de nieuwe familie. Hayley en haar ongeboren baby. Nog veel belangrijker was de vrouw wie hij had beloofd om voor hun relatie te vechten. Ze zouden geen afscheid meer nemen. Er was één ding wat Elijah zich daarbij inbeeldde, iets waarvan hij zeker wist dat Linn dat ook wilde: trouwen.
Daarvoor was de reis noodzakelijk, want Elijah wist dat voordat hij Linn ten huwelijk kon vragen, hij eerst haar beste vrienden om haar hand moest vragen. Niet alleen omdat hij wist dat Linn het zou waarderen en het als romantisch zou beschouwen, maar vooral omdat hij het zelf wilde. Het waren de twee mensen die voor Linn hadden gezorgd op de momenten dat hij het niet had kunnen doen.
Samen met Naylene had Elijah New Orleans dan ook verlaten voor Malibu. Hun reis was rustig verlopen. De voorgaande avond hadden ze nog gevuld met verschillende spelletjes schaak. Een rustige avond voordat ze vandaag het laatste stukje hadden gereden. Ondanks dat Naylene niet wist waarvoor de reis precies was, had ze zo haar gedachten. Het deed haar in ieder geval deugd dat ze Michael weer zou zien en dat ze ook wat tijd met Edyn door kon brengen. Sinds het besef dat ze nooit meer op dezelfde plek zouden wonen, was dat wel hetgeen waar ze behoefte aan had.
“Ze wonen hier wel echt heel mooi.”
“Michael is niet heel erg gek op de zon, maar ze zijn hier wel echt heel erg gelukkig. Edyn houdt van Disney en daar gaan ze heel veel samen naar toe. En de hondjes zijn gek op het strand voor hun huis.” Naylene, Linn en Michael hadden in hun leven vaak genoeg discussies gehad over waar ze precies wilden wonen. Het was wel duidelijk dat Michael het in dit geval niet had gedaan. Later had hij wel aangegeven dat het hem niets uitmaakte, als hij maar samen kon wonen met Edyn. Uiteindelijk was dat waarschijnlijk waar de liefde om ging. Linn had ook al wel aangegeven dat het haar verder niets meer uit maakte waar ze precies verbleef, als dat maar met Elijah was.
“Het ziet er zeer idyllisch uit.”
Elijah parkeerde de gehuurde auto voor het huis, wat inderdaad uitkeek op de zee. Wat dat betreft hadden ze een bevoorrecht leven. Ze konden er voor zorgen dat ze alles kregen wat ze maar wilden. Een groot deel van zijn leven had Elijah moeten vluchten voor zijn vader. In die tijd had hij echter wel zijn best gedaan om zoveel mogelijk van de wereld te kunnen bekijken.
“Heel anders dan New Orleans.” Naylene was gek op de stad waar genoeg geschiedenis had. Malibu had dat veel minder. Het was veel rustiger.
“In ieder geval geen vervelende heksenburen.” Naylene was blij even weg te zijn uit de stad. De hele stad lag vol met spanning. Iets waar ze nu graag even uit ontsnapte. Ze hoopte dat ze Linn in een veilige omgeving achter had gelaten. Dat er niets met haar zou gaan gebeuren.
“De onderdrukking van Marcellus maakt ze alleen nog maar erger.” Was Elijah van mening. Naylene wist dat hij nieuwsgierig was naar hetgeen wat hij op had gemerkt in haar kamer op de avond dat ze aan was gevallen. Ze was niet van plan om daar iets over los te laten. Deels omdat ze zelf ook niet wist wat het precies was. Daarbij waren ze daar hier niet voor.
“Laten we het daar vooral deze dagen niet over hebben. Vergeef me dat ik er over begonnen ben, dat was niet verstandig.” Naylene wilde ook niet dat het een ongemakkelijke paar dagen waren. Ze wilde juist genieten van haar tijd met Michael. Daarbij was ze uiteraard nieuwsgierig naar wat Elijah zijn exacte motieven waren.
Naylene ging voor naar het huis, waar ze aanbelde. Naast het geblaf van een drietal honden waren de lichte voetstappen van Edyn te horen. De glimlach op haar gezicht werd alleen nog maar groter op het moment dat ze Naylene zag.
“Naylene! Wat leuk dat je er bent.” Edyn stapte naar voren en sloeg haar armen om de roodharige vrouw.
“Michael! Michael!” Riep Edyn naar binnen. “Naylene is er samen met haar hot fireman!”
“Hot fireman?” Vroeg Elijah verbaasd.
“Ik weet niet of dat een upgrade is van mans. Maar wees gerust, ze bedoelt jou niet.”
Michael verscheen ook in de gang. Naylene ving zijn blik op, maar in plaats van een vrolijke glimlach vertrok zijn hele gezicht op het moment dat hij Elijah zag. Hij trok Edyn naar binnen en keek naar van Naylene, naar Elijah en weer terug.
“Oh nee. Nee, nee, nee. Dit gaan we niet doen. Gewoon niet!” Michael trok de deur voor hun neus dicht. Waardoor Elijah verbaasd opzij naar Naylene keek, maar ook Naylene leek niet echt te weten wat er gebeurde. Ze haalde dan ook haar schouders op.
“Michael?” vroeg ze dan ook.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was maar één reden waarom Naylene samen met Elijah onaangekondigd voor zijn deur zou staan. En het was een reden waar Michael niet aan wilde denken. Het kon niet zo zijn dat er iets was gebeurd met Linn. Het mocht niet zo zijn.
In paniek zocht hij naar zijn telefoon, Naylene haar geroep negerend. Wanneer had hij Linn voor het laatst gesproken? Hij had haar vanochtend een filmpje gestuurd van de honden, maar had ze die wel gezien? Had ze gereageerd? Hij kon het zich niet herinneren.
‘Fuck!’ riep Michael toen hij zijn telefoon niet in zijn zakken voelde. Edyn verscheen in zijn gezichtsveld en nam zijn handen vast.
‘Mikey, wat is er aan de hand?’
Michael schudde zijn hoofd. Hij wilde het niet eens hardop zeggen. Want Linn was niet dood. Linn kon niet dood zijn. Dat was onmogelijk. Ze leefde al meer dan vijfhonderd jaar! Dan ging iemand niet meer dood. Maar waarom zouden Elijah en Naylene anders samen naar Malibu reizen?
Loulou drukte haar neus tegen zijn been en probeerde zijn aandacht te trekken. Michael haalde diep adem en liet één hand van Edyn los, zodat hij die kon laten zakken. Al snel duwde Loulou haar hoofd tegen zijn hand aan.
‘Linn is niet bij ze,’ wist hij uiteindelijk uit te brengen.
Edyn ging op haar tenen staan om door het raampje in de deur te kijken. ‘Wist je dat ze zouden komen? Zou Linn ook meekomen?’
Hij schudde zijn hoofd. Hij had het niet geweten. Maar Linn zou hier moeten zijn. Naylene zou hem niet zonder haar bezoeken. Dat ging gewoon niet. Ze waren altijd met z’n drieën. Alle voorgaande keren hadden Naylene en Linn ook samen voor de deur gestaan. Dat zou nu niet anders moeten zijn. En dat Elijah er nu wel was, kon niet veel goeds betekenen.
‘Als jij nou binnenblijft, dan ga ik wel eventjes met ze praten.’ Edyn gaf hem een kus en een geruststellende glimlach. Eentje die hem normaal rustiger kon maken, maar op dit moment zou niets dat kunnen. Tenzij Linn opeens voor zijn neus zou verschijnen.
Voorzichtig liet Edyn hem los. Ze opende de deur en stapte naar buiten. Michael liep naar het raampje en keek nieuwsgierig naar het drietal. Zodra zijn blik met die van Naylene kruiste, draaide hij zich weg en ging hij op de grond zitten. Loulou nestelde zich tussen zijn benen.
Hij wiebelde met zijn benen terwijl hij probeerde te bedenken wanneer de laatste keer was dat hij Linn had gesproken. Hij had nooit een goed gevoel gehad bij New Orleans. Er gebeurde daar teveel. En ondanks dat Linn en Naylene voor hunzelf konden zorgen, was hun veiligheid daar geen garantie. Als er echt iets met Linn was gebeurd, dan zou dat vreselijk zijn.
‘Sorry, ik denk dat Michael een beetje geschrokken is door jullie plotselinge komst,’ hoorde hij Edyn zeggen. ‘En ik heb mezelf nog niet voorgesteld. Ik ben Edyn.’
‘Elijah Mikaelson.’ Er trok een rilling over Michael zijn rug bij het horen van de naam. Zijn hoofd bracht hem automatisch terug bij het vernederende moment van hun ontmoeting. Hoe graag hij dat ook wilde vergeten, het lukte hem nooit.
‘Oh, Linn haar vriendje!’ zei Edyn enthousiast. Dat leverde gesmoord gelach van Naylene op, alsof ze haar best deed om het voor Elijah te verbergen.
‘Je hebt een prachtig huis, Edyn. En ik kan niet anders dan opmerken dat er iets ontzettend lekker ruikt.’
‘Mijn koekjes!’ zei Edyn vol trots. Ondanks alles bracht dat wel een kleine glimlach op Michael zijn gezicht. Loulou keek ondertussen vragend naar hem op, om te controleren hoe het ging. Hij was nog steeds nerveus, maar Elijah en Naylene praatten niet met Edyn alsof ze zwaar nieuws te vertellen hadden.
‘Willen jullie binnenkomen? Ik heb ze net gebakken.’ Snel kwam Michael overeind. ‘Het is jammer dat Linn er niet is. Kon ze niet mee?’
‘Linn is aan het lunchen met mijn zus. Ze heeft geen idee dat we hier zijn.’
Michael trok de deur open. ‘Kon je dat niet meteen zeggen?!’
Naylene lachte en stapte naar voren, zodat ze hem in een knuffel kon trekken. ‘Je gaf ons daar niet echt de kans voor, Mike.’
Michael begroef zijn gezicht in Naylene haar hals en sloot zijn ogen. Linn was veilig. En Naylene was hier. Ondanks dat ze al jaren geleden hun romantische gevoelens achter zich hadden gelaten, voelde ze nog steeds veilig aan. Met één knuffel kon ze hem kalmeren en hem verzekeren dat er niets aan de hand was. ‘Linn is echt oké?’
‘Meer dan oké,’ beloofde Naylene hem. Ze trok plagend aan de beanie die hij over zijn haren had getrokken. ‘We wilden je niet laten schrikken. Echt niet.’
Automatisch trok hij weer aan de zachte stof van de muts om hem weer op de goede plek te zetten. Hij liet Naylene los en knikte.
Edyn had Elijah al meegenomen naar binnen, wat maakte dat Naylene en Michael met z’n tweetjes buiten stonden. ‘Als je de volgende keer van plan bent om met een Original voor mijn deur te verschijnen, laat dat dan even weten.’
Naylene haalde haar schouders op. ‘Het was niet mijn idee.’
Verbaasd draaide Michael zich om naar de ingang van het huis. ‘Elijah?’ Daarmee besefte hij ook dat hij Edyn alleen had gelaten met één van de oudste vampiers op de wereld. En ondanks dat hij haar niets aan zou doen, was Michael er niet helemaal gerust op. Snel pakte hij Naylene haar hand, zodat hij haar mee naar binnen kon trekken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dat Michael meteen van het ergste uit was gegaan, verbaasde Naylene vrijwel niets. Als ze er beter over na had gedacht, had ze er waarschijnlijk wel rekening mee gehouden. Door Elijah zijn plannen had ze daar echter niet de kans voor gehad. Gelukkig leek Michael gerust te zijn nu hij wist dat Linn zich veilig in New Orleans bevond.
Al snel leek de paniek bij Michael weer toe te slaan. Elijah was nooit Michael zijn favoriete persoon geweest. Dat had vast iets te maken met de manier waarop de twee elkaar hadden ontmoet. Mocht dat niet de reden zijn, dan waren het de daar opvolgende ontmoetingen wel. Michael had zich nooit over het feit heen kunnen zetten dat Elijah bij de familie hoorde van oudste vampiers. Zeker niet de krachten die daar bij konden komen en het feit dat de familie alles leek te krijgen wat ze wilden.
Eenmaal binnen was Naylene niet meer bezig met de aanwezigheid van Elijah. De drie honden die al snel bij haar benen stonden hadden haar aandacht getrokken. Ze liet zich dan ook op de grond zakken zodat ze hen alle drie aandacht kon geven.
Michael was ondertussen langs Naylene heen gesneld en had zich bij Edyn en Elijah gevoegd, die in de richting van de woonkamer waren gelopen. Waar Elijah was blijven staan voor een schilderij. Het gaf Michael de kans om zich tussen hen beiden te plaatsen en zijn armen om Edyn heen te slaan.
Elijah had maar al te goed door wat er naast zich gebeurde, zijn mondhoeken trokken zich dan ook in een grijns bij het idee dat Michael nog steeds nerveus werd van zijn aanwezigheid. Het laatste wat hij zou doen was iemand waar Linn zoveel om gaf, iets aan doen. Michael leek daar na al die jaren echter nog niet van op te hoogte te zijn.
Het schilderij was echter hetgeen wat het meest zijn aandacht trok. Hoe vaak hij het ingelijste meesterwerk had gezien, kon hij zich niet eens meer herinneren. Iedere keer als hij Linn had bezocht had het op een prominente plaats gehangen in de woning. Hoewel de inrichting van Edyn zeker haar charmes had, verbleekte het met hetgeen wat Linn uit zou hebben gekozen. Daar was Elijah honderd procent zeker van.
“Ik heb het altijd een prachtig schilderij gevonden.”
“Ze zijn er alle drie prachtig op!” Bracht Edyn enthousiast uit. “Ik ben zo blij dat we hem in hier hebben, zo zijn Naylene en Linn altijd een beetje bij ons. He Mikey?”
Michael knikte voorzichtig.
“Oh ik kan me nog herinneren toen Linn ons er inluisde.” Naylene had zich weer bij de groep gevoegd met de nieuwste aanwinst van haar vrienden in haar armen, een kleine corgi puppy. Ze bekeek het schilderij waar zij, Michael en Linn op stonden. Alle drie in de meest mooie kleding, voor die tijd dan. Linn en zij waren gekleed in jurken die te groot waren om normaal in te bewegen, hun haar was perfect. Ook Michael was voor die tijd gekleed in de prachtigste kleding.
“We waren klaar om weg te rennen.” Mompelde Michael.
“Zeker toen ze die kleding liet zien.” Vervolgde Naylene zijn verhaal.
“Maar toen we haar gezicht zagen, wisten we dat we haar dit moesten gunnen.”
Naylene lachte. “Alsof Linn niet precies wist wat ze deed. Alleen al door ons indringend aan te kijken kreeg ze wat ze wilde. Laat staan als ze keek alsof ze het graag wilde.”
“Het resultaat is in ieder geval prachtig.” Gaf Elijah goedkeurend aan. “Sindsdien hebben jullie het overal mee naar toe genomen, correct?”
“Oh ja zeker. En uiteindelijk zijn we er allemaal van gaan houden. Toen Linn en ik besloten naar New Orleans te gaan, heeft ze hem in laten pakken en hier naar toe laten sturen. Misschien kan hij over een tijdje wel bij jullie in huis hangen.” Bracht Naylene op een plagerige toon uit. Ze ging Elijah niet laten vergeten waarom ze hier precies waren. Hoewel hij er niets over had gezegd, was het voor haar meer dan duidelijk.
“Al moeten jullie dan misschien eerst een eigen huis vinden, zonder Klaus. Want die zou er vast niet blij van worden om iedere dag weer naar mijn gezicht te moeten kijken. Zeker niet in dat tijdperk.” Het was enkele jaren nadat Klaus haar aan had gevallen, omdat ze nutteloos voor hem was geweest. Als hij anders op haar had gereageerd, had ze hem zeker geholpen, dat wisten ze beiden. Dan was Klaus al veel eerder een hybrid geworden.
“Soms maak ik me zorgen dat je het lijden van anderen te leuk vindt Naylene.”
“Ahw Elijah, je zou bijna denken dat je iets om me geeft.”
Edyn kwam op het perfecte met het voorstel om naar de woonkamer te gaan. “Ik zal thee en koffie maken en dan kunnen we wat van de koekjes eten. Gaan jullie maar vast zitten.”
Naylene kon zich niet voorstellen dat iemand iets van Edyn zou weigeren. Zelfs als vampier was ze de onschuld haarzelf. Eigenlijk precies wat Michael nodig had gehad. Ze was dan ook blij dat hij zijn geluk en de rust bij haar had kunnen vinden.
Ondanks dat Michael zich duidelijk nog niet geheel op zijn gemak voelde, kwam hij bij zijn gasten in de woonkamer zitten. Naylene kon zien dat hij zijn plaats bewust uitkoos. Edyn kon naast hem gaan zitten en dan was ze het verst weg van Elijah als het mogelijk was.
“Hoe is het in New Orleans?”
Michael richtte zich vooral op Naylene. Iets wat Elijah ook door had, maar zich niets van aantrok.
“Prima. Al verbaast het me dat iemand als Naylene, die deels heks is, het voor elkaar krijgt om andere heksen zo snel in het harnas te jagen.”
Naylene moest zich inhouden om Elijah niet aan te spreken op hetgeen wat hij had gezegd. Michael wist niet wat er tussen haar en de heksen was gebeurd en dat wilde ze het liefst zo houden.
“Heksen.” Mompelde Michael. In de loop van de jaren hadden alle drie de vrienden dezelfde blik gekregen als het ging om heksen. Ze hadden genoeg redenen om het soort niet te vertrouwen.
“Wat is er gebeurd?”
“Niets bijzonders.” Probeerde Naylene het weg te wuiven. Elijah zijn grijns zei haar genoeg, hij had haar terug willen pakken voor de opmerking die ze had gemaakt bij het schilderij en dat leek hem redelijk goed gelukt te zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was vreemd om Naylene en Elijah naast elkaar te zien. Ze maakten zelfs grapjes. Grapjes over iets waarvan Naylene duidelijk niet wilde dat Michael het hele verhaal zou weten. Hij vertrouwde haar keuze daarin, maar tegelijkertijd bracht het iets in hem teweeg. Ondanks dat Naylene altijd het beste had gewild voor Linn, had ze ook haar mening klaar gehad over Elijah. Dat ze nu naast elkaar zaten en zelfs grapjes maakten, voelde haast onnatuurlijk. Het maakte hem nog iets ongemakkelijker dan normaal.
Ondanks dat het eeuwen geleden was gebeurd, zou Michael nooit vergeten hoe hij in een opwelling Elijah aan was gevlogen. Hij was ervan overtuigd geweest dat hij Linn iets aan had willen doen en Michael had het willen voorkomen. Hij had geen idee dat gehad hoe veilig Linn was geweest.
Linn en Elijah hadden het misverstand weggelachen. Elijah had zelfs benadrukt dat hij het prettig had gevonden dat er nog iemand was die Linn met zijn leven zou beschermen, maar voor Michael leef het een beschamend moment.
‘Het lijkt erop dat je hier je eigen weg hebt gevonden, Michael. Samen met Edyn.’ Elijah boog zich naar voren en pakte een koekje van de schaal die Edyn klaar had gezet.
Edyn was naast hem komen zitten en nam zijn hand vast. Ze had een trotse glimlach op haar gezicht. ‘Ik ben zo blij met Mikey. Alles klopt. Ons huisje, de hondjes en andere diertjes. Het enige wat mist, zijn Linn en Naylene.’
Michael glimlachte en ontspande iets. Edyn maakte alles beter. Dat had ze al gedaan vanaf het moment dat hij haar had leren kennen. Het had dan ook niet lang geduurd voordat Naylene hem apart had genomen om hem te vertellen dat ze maar al te goed door had dat hij gevoelens had gekregen voor de jonge vampier. Ze had hem vanaf het eerste moment aangemoedigd, ondanks hun eigen geschiedenis. Daar was hij Naylene nog steeds dankbaar voor.
‘Naylene en Linn hebben me echter niet verteld hoe jullie twee elkaar hebben gevonden.’
Kort wisselde Michael een blik met Naylene. De manier waarop Edyn in hun leven was gekomen, was er niet eentje waar ze graag over spraken. Edyn was een slachtoffer van Ashton geweest, die zoals altijd een dramatische entree had gemaakt in de stad waar ze op dat moment hadden gewoond. Door een eerder voorval had Michael zijn bloed aan Edyn gegeven, omdat ze gewond was geweest. Ashton had haar gedood en plots was ze een vampier geweest.
‘Mikey heeft me heel goed geholpen toen ik net een vampier was,’ legde Edyn uit, al was het ook aan haar te merken dat ze het geen prettig onderwerp vond. In tegenstelling tot Michael en Naylene had zij er niet voor gekozen om vampier te worden en was haar verandering ook alles behalve prettig geweest.
‘En hoe lang ben je al een vampier?’ Elijah pakte een tweede koekje. ‘Vergeef mijn nieuwsgierigheid, maar er zijn maar weinig vampieren zoals jij. Je lijkt zo… ongedeerd door alles wat ons kan plagen in dit leven.’
Michael voelde Edyn in zijn hand knijpen. Automatisch sloeg hij zijn arm om haar heen en trok hij haar dichter naar zich toe. Elijah zat er naast. Edyn haar grootste uitdaging was het drinken van bloed, altijd achtervolgd door een schuldgevoel. Zelfs als ze er niemand pijn mee deed.
‘Nog maar een paar jaar,’ antwoordde Edyn stilletjes. Michael wist maar al te goed waar ze aan dacht. Of beter gezegd: aan wie. De aanval van Ashton had een behoorlijke impact op haar gehad. Ze was ontzettend bang voor hem geweest. En ondanks dat het al een paar jaar geleden was gebeurd, kon het nog steeds erg heftig voor haar zijn om er aan terug te denken.
‘Elijah, jij en Naylene zijn hier niet naar afgereisd om Edyn uit te horen over haar leven,’ beet Michael hem toe. De Original boezemde hem zonder moeite angst in, maar die angst verdween naar de achtergrond op de momenten dat hij iemand raakte die voor Michael belangrijk was.
De eerste keer dat hij Linn had moeten troosten, omdat Elijah zijn afspraak niet na was gekomen, had hij de man gehaat. Hij had simpelweg niet kunnen begrijpen waarom hij Linn zoiets aan zou doen. Tegen die tijd had hij niet geweten wat er achter zat, maar op dat moment had hij zich gerealiseerd hoe trouw hij aan Naylene en Linn was geweest. En dat was bij Edyn niet anders.
‘Ik denk dat Elijah wat moed probeert te verzamelen en er daarom doekjes omheen windt. Al zit dat wellicht ook wel in zijn aard,’ zei Naylene op een te lieve toon, wat haar weer een blik van Elijah opleverde.
‘Dit is zo raar,’ mompelde Michael.
‘Naylene heeft geen ongelijk-’
‘Dat is nog raarder,’ voegde Michael toe. Hij kon zich niet indenken dat Elijah die woorden ooit had uitgesproken.
‘Mike, laat hem uitpraten,’ suste Naylene hem. ‘Anders durft hij straks niet meer.’
‘Ik begin mij steeds meer af te vragen waarom ik jou uitnodigde om me te vergezellen, Naylene.’
Naylene haalde enkel haar schouders op, graaide een paar koekjes van de schaal en leunde afwachtend achterover. Toen Elijah niets zei, gebaarde ze naar hem. ‘Kom op.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was met zekerheid te zeggen dat Linn een bijzondere reis miste. Elijah wist dat Linn altijd de hoop had gekoesterd dat hij en Naylene niet enkel in harmonie met elkaar konden leven, maar ook daadwerkelijk voor elkaar klaar zouden staan op de momenten waarop het nodig was, als vrienden. Hoewel de verhuizing naar New Orleans zeker een stap in de goede richting was, wist Elijah ook dat elkaar het volle vertrouwen gunnen haast onmogelijk leek te zijn. Daarvoor was er te veel gebeurd.
Elijah nam zich zelf echter voor om Linn op zijn tijd te vertellen over deze reis. Mocht alles volgens plan verlopen. Dan zou hij haar ook ieder detail vertellen over hoe Naylene het hem moeilijker probeerde te maken dan nodig was. Hij wist zeker dat ze er om zou kunnen lachen.
Dat was echter niet de reden waarom hij ze hier waren. Elijah hoefde niet opzij te kijken om te weten dat de roodharige vrouw ook precies wist waarvoor ze hier waren. De man tegenover hem leek het echter niet door te hebben. Michael wisselde het wiebelen van zijn benen af met zijn blonde haar dat net onder zijn beanie uit kwam, recht te strijken.
“In de jaren dat Linn en ik elkaar kennen is gekenmerkt door het afscheid van elkaar nemen.” Soms was het voor een korte tijd geweest, soms voor jaren. De eerste keer had Elijah het meest geraakt, iedere keer had zijn hart meer en meer gebroken.
“En jullie hebben beiden meegekregen dat Linn en ik er een goed gesprek over hebben gehad.” Naast zich zag hij Naylene ongeduldig naar hem kijken, wachtend op de woorden die hij eigenlijk wilde zeggen. Eigenlijk wilde hij haar zo lang mogelijk laten hangen. Toch wilde hij zelf ook gewoon de woorden eruit hebben. Hij was hier met een reden en hij wilde het er echt met Linn haar beste vrienden over hebben.
“We weten beiden wat we willen, geen afscheid meer. Nooit meer.” Natuurlijk konden dagen zoals dit prima. Ze moesten elkaar ook zoveel mogelijk los kunnen laten. Elijah wist zeker dat Linn zich wel zou redden nu ze alleen was in New Orleans. Zelfs met alle dreigementen die er in de stad waren. Linn had in de Bajou al wel laten zien en al helemaal op het moment dat Naylene in gevaar was geweest.
“En ik heb de intentie om mij aan de belofte te houden.” In zijn ogen was Linn altijd al een deel geweest van always and forever. Zij was de persoon naar wie hij terug bleef komen, hem kon laten voelen als geen andere dat deed. Hij was er zeker van dat hij de rest van zijn leven met haar door wilde brengen.
Elijah hoorde hoe Michael mompelde dat hij zich beter aan zijn belofte zou houden. De man was niet van confrontatie, dat wist hij. Wat Linn en Naylene betrof, en waarschijnlijk ook Edyn nu, zou hij er geen moeite mee hebben om voor hen te vechten. Dat was de insteek die Elijah wel kon waarderen.
“Ik wil met Linn trouwen.” Vertelde Elijah uiteindelijk. Waardoor de sfeer ineens helemaal leek om te slaan.
“Trouwen?! Wat leuk!” Het was Edyn die als eerste iets zei. Haar gezicht vertelde boekdelen. Het was niet de persoon aan wie hij Linn haar hand wilde vragen, het deed hem echter goed dat er in ieder geval zo enthousiast leek.
“Is het niet leuk Mikey?” Michael leek Elijah in shock aan te kijken. Hij leek Edyn echter niet te antwoorden en ook iets richting Elijah leek er niet uit te komen.
Elijah richtte zich op Naylene. Wetende dat dit nog niet alles was. Dit idee was niets in vergelijking met de rest. Hij zou er zelf nooit vrede mee hebben als hij de zegen van de twee belangrijkste mensen in Linn haar leven niet zou hebben.
“Jullie zijn de twee belangrijkste mensen in Linn haar leven.” Elijah wist dat hij ook belangrijk voor haar was, hij zou echter altijd op een andere plaats staan. Linn, Michael en Naylene hadden samen zoveel meegemaakt. Ze waren er altijd voor elkaar geweest.
“En het zou niet goed voelen om haar ten huwelijk te vragen als ik jullie zegen niet heb. Daarom ben ik hier gekomen. Ik wil jullie om Linn haar hand vragen.”
Michael was ondertussen nog steeds naar hem aan het staren. Stil. Alsof hij niet mee had gekregen wat er precies aan de hand was. Daarom richtte Elijah zich op Naylene, verbaasd dat ze hem zonder opmerkingen uit had laten praten. Ergens voelde hij zich kwetsbaar. Hij wist niet wat hij zou doen als de twee hem dwars wilden zitten. Naylene had een tijdje geleden wel duidelijk gemaakt dat hij er helemaal voor had moeten gaan. Dat deed hij nu. Van haar verwachtte hij dan ook niet een negatief antwoord. Iets om hem te pesten, waarschijnlijk wel.
“We hebben het hier over gehad, Elijah. Ik denk dat je mijn antwoord wel kan raden. Ik ben blij dat je dit zo serieus neemt, dit was Linn verdient. Mijn zegen heb je. Het is Michael aan het praten krijgen, waar je je zorgen om moet maken.” Lachte Naylene.
Naylene had dit al aan kunnen zien komen, ze was er precies op bedacht geweest. De reis hier naar toe had ze al doorgebracht met hetgeen wat ze kon zeggen. Natuurlijk hield ze er van om Elijah een beetje op de kast te jagen. Het gezicht van Michael zei genoeg en daar zou Elijah zijn handen al wel vol aan hebben.
“Je wil met Linn trouwen?” Vroeg Michael.
“Dat is toch geweldig! Een bruiloft!” Edyn leek het helemaal voor haar te zien. Enthousiasme dat Elijah kon waarderen.
“Edyn.” Zei Michael zachtjes, waaruit Elijah uit kon halen dat Michael nog genoeg te zeggen had voordat hij daadwerkelijk aan zou geven dat hij er vrede mee had dat Linn ging trouwen.
Elijah schoof iets naar voren op zijn stoel. Michael bleef hem aankijken. Het was een curveball, want hij had juist verwacht dat Naylene zich op deze manier zou gedragen. “Vertel me wat je bedenkingen zijn, Michael.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Blijdschap zou de overhand moeten hebben. Elijah wilde met Linn trouwen. En Linn zou zonder twijfel ingaan op zijn vraag, daar was Michael van overtuigd. Het was alles wat ze voor een lange tijd had gewild. Iets waar ze over had gefantaseerd, maar het was er nooit van gekomen. Tot nu. Hij zou door het dolle heen moeten zijn, zoals Edyn dat was. Zelfs Naylene leek zich geen zorgen te maken, maar Michael kon alleen maar denken aan alles wat er zou veranderen. Wat Linn haar verbintenis met Elijah zou betekenen.
Hun eigen familie; hij, Naylene en Linn, zou echt uit elkaar vallen. Plots dreigde hun vriendschap van bijna vijfhonderd jaar te verdwijnen. En dat niet alleen. New Orleans was gevaarlijk, wat Linn en Naylene hem ook probeerden wijs te maken. De Mikaelsons waren gevaarlijk.
En Linn zou er onderdeel van uit gaan maken.
‘Linn zal een Mikaelson zijn.’ Michael schraapte zijn keel. Ze zou alle vijanden van de familie erbij krijgen op het moment dat ze haar eeuwige trouw aan Elijah zou beloven. En die vijanden zouden meteen op haar duiken. Want ondanks de onsterfelijkheid die Linn bezat, was ze nog steeds te doden. En Elijah en zijn familie niet.
‘Linn is vrij om te kiezen welke achternaam ze aan wil nemen, als dat is waar je je zorgen om maakt,’ zei Elijah. Het was niet zo dat hun huwelijk daadwerkelijk geregistreerd zou worden voor de wet.
‘Dat is niet wat ik bedoel. Dat weet je best.’ Michael schudde zijn hoofd. Elijah moest zich wel bewust zijn van de gevaren. Dat was immers één van de redenen dat hij Linn al die jaren op een bepaalde afstand had gehouden. Voor haar veiligheid.
‘Naylene,’ zei Edyn, terwijl ze overeind kwam. ‘Ik denk dat de hondjes uit moeten. Wil je mee?’
Michael kwam iets overeind in zijn stoel en keek Naylene dwingend aan, hopend dat ze zou begrijpen dat ze hier moest blijven. Naylene leek echter geen boodschap te hebben aan zijn blik, want ze was al opgestaan bij het woord “hondjes”.
‘Natuurlijk! Daar zeg ik geen nee tegen.’ Naylene liep langs Michael en legde haar hand kort op zijn schouder. Michael trok zijn schouder terug. Ergens had hij het gevoel dat zij expres haar mond had gehouden, omdat ze had geweten dat hij er wel bedenkingen bij zou hebben. En nu liet ze hem ook nog eens alleen met Elijah.
Edyn en Naylene verdwenen al snel, waardoor de gespannen stilte terugkeerde in het huis. Elijah leek er niet mee te zitten dat ze alleen waren. Sterker nog: zijn lichte grijns wekte de indruk dat hij zich amuseerde.
‘Na al die jaren ben je nog steeds begaan met Linn haar veiligheid,’ merkte Elijah op.
‘Wat jij ook zou moeten zijn,’ wees Michael hem terecht. In zijn ogen was dat wat liefde was. De ander beschermen tegen de onvermijdelijke pijn. Er voor zorgen dat niets of niemand haar zou kunnen pijnigen, op wat voor een manier dan ook. Dat had hij altijd gedaan voor Naylene en Linn. Nu deed hij het voor Edyn. Want hij kon het zicht van haar pijn en verdriet niet aan.
‘Ik kan je garanderen dat Linn haar veiligheid altijd mijn prioriteit is geweest. En ik hoef jou er niet aan te herinneren hoe sterk ze is.’
‘Jij zet haar veiligheid misschien op één, maar doet jouw familie dat ook?’ vroeg Michael. Hij had genoeg verhalen gehoord. Sommigen van Linn, anderen van Naylene. Het was ontzettend vaak voorgekomen dat ze zich tegen elkaar hadden gekeerd. Eén van de broers had eeuwen in een kist gelegen en niemand had hem eruit gehaald. En nu was hij dood en niemand leek hem te rouwen.
‘Mijn familie heeft Linn altijd beschermd.’
Het waren woorden die Michael in twijfel trok, maar hij wist zichzelf nog net in te houden. Hij wilde niet in een onmogelijke discussie raken. Hij wilde ook niet dat Elijah zou denken dat hij zijn zegen niet zou geven. Uiteindelijk ging het om Linn haar geluk en Michael wist dat dit haar ontzettend gelukkig zou maken. Dat kon hij niet van haar afnemen.
Michael trok de mouwen van zijn trui verder over zijn vingers, zodat hij de nerveuze bewegingen kon verstoppen voor Elijah. Hij wilde niet meemaken hoe een leven zonder Linn zou zijn. Hij had zojuist gemerkt hoe dat aan kon voelen en dat was niet iets wat hij ooit nog een keer wilde ervaren. En ondanks dat hij wel kon bedenken dat Linn sterk was, en dat er mensen waren in New Orleans die om haar gaven en haar zouden beschermen, bleef zijn angst.
‘Ik wil dat Linn gelukkig is,’ verzuchtte Michael. ‘En ik weet dat jij haar gelukkig maakt. Het enige wat ik niet wil, is dat ze verzeilt raakt in het kruisvuur.’
Elijah leunde naar voren, waardoor Michael automatisch iets naar achteren schoof. ‘Ik beloof dat ik er alles aan zal doen om haar veiligheid te waarborgen. Je hebt mijn woord.’
Er was nog genoeg wat Michael wilde zeggen, wat hij wilde vragen. Zou hij haar beschermen tegen zijn vijanden? Zijn familie? Tegen haarzelf als dat zou moeten? Als hij voor een onmogelijke keuze zou staan, zou hij Linn dan meenemen in zijn beslissing? Naar haar luisteren voordat hij zou handelen?
Michael hoopte dat hij aan kon nemen dat Elijah zou antwoorden met “ja” op iedere vraag.
‘Je hebt mijn zegen,’ zei Michael. Het luchtte op, iets. Misschien zou zijn angst verdwijnen als hij het vrolijke telefoontje van Linn zou ontvangen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In New Orleans heerste de onwetendheid van de gesprekken die er werden gevoerd. Linn had een deel van haar tijd doorgebracht met Rebekah. Even was het geweest zoals het vroeger ook. Thee drinken samen en praten over hetgeen wat hen beiden bezighield.
Hoewel hun levens er totaal anders uitzagen, waren de onderwerpen niet veel veranderd. Rebekah was nog altijd even nieuwsgierig wat er tussen Linn en Elijah speelde, terwijl ze zelf graag ook over haar liefdesinteresses wilde spreken. Het maakte Linn bijna nostalgisch. Terugdenkend aan een tijd waarin ze alleen maar had kunnen hopen op een liefdevolle relatie, met Elijah. Nu was de hoop waarheid geworden.
Door haar gesprek met Rebekah, met name het onderwerp Marcel, had Linn een knoop doorgehakt. Al dagen had ze in haar hoofd om de man een bezoek te brengen. Nu Naylene en Elijah beiden de stad uit waren, leek de timing perfect. De gesprekken ging geen van beiden iets aan. Zij hadden haar immers ook niet verteld wat ze precies zouden gaan doen. Naar eigen zeggen had het iets met de heksen te maken. Linn wantrouwde ze niet, de heksen hielden zich echter koest de afgelopen dagen.
Linn had haar weg naar de voor haar bekende plaats in de stad gevonden. Het bracht haar goede herinneringen. Ook herinneringen aan de man waarvoor ze hier nu was. Ze had altijd goed met hem overweg gekund. Toch was er genoeg gebeurd. Daar moesten ze het zeker over hebben. Helemaal gezien de huidige ontwikkelingen.
Haar aankomst in het gebouw bleef niet onopgemerkt. De vampiers die aanwezig waren, leken haar vrijwel meteen op te merken.
Marcel bevond zich dan wel niet in de gemeenschappelijke ruimte, maar het rumoer dat ontstond liet hem weten dat er niet iemand van zijn groep terug was gekomen.
Waar Marcel had gedacht dat de afwezigheid van Elijah een verademing was gehad. Had hij ook al snel door gehad dat het alleen maar een aanleiding was geweest van de rest van de familie om hem wel te bezoeken. Waar Klaus er nog steeds achter probeerde te komen wat hij over de heksen had, was Rebekah hem komen bezoeken om te weten waar ze stonden. Nu hij er zo over nadacht was het voor de familie niet eens de afwezigheid van Elijah, maar die van Naylene.
Klaus had hij af kunnen schuiven door hem wat mee te nemen in hoe zijn dag er uit zag. Uiteraard had hij meerdere keren proberen te vissen naar de magie. Zijn paranoia had er zelfs voor gezorgd dat hij had proberen te vissen naar Naylene. Dat terwijl Klaus ook moest weten dat zijn grip op de heksen al was begonnen voordat ze zich nog niet eens in New Orleans had bevonden. Ergens was het lachwekkend om te weten dat hij zelfs daar alles achter zocht en waarschijnlijk dacht dat hij en Naylene elkaar al jaren kenden.
Rebekah was minder makkelijk geweest en had hem zelfs nog meer op de zenuwen gewerkt dan Klaus had gedaan. Waar hij de gevoelens voor haar achter zich had gelaten, was het hem duidelijk geworden dat het bij Rebekah anders zat. Normaal gesproken was hij met gemak voor haar woorden gevallen. De manier waarop ze had gepraat of dichter bij hem was gekomen. Nu had hij enkel kunnen denken aan die dag jaren geleden. Toen hij zich had beseft dat ze niet meer terug zou komen om hem te zoeken. Niemand van de familie had dat gedaan. Ze hadden hem achtergelaten, hem laten rotten. Een gevoel wat niets beter kon maken.
Nu Marcel de vide op liep, zag hij het derde lid van de familie staan en wist hij even niet wat hij aan moest. Linn leek echter met hem te willen praten. Ze was hier niet gekomen om Klaus of Rebekah verhalen te ondersteunen. Ze was hier voor haar eigen redenen. Iets wat hem nieuwsgierig maakte.
“Laat haar er door.” Gaf Marcel het bevel aan de mannen die al in de richting van Linn waren gelopen.
“Oh laat ze maar hoor.” De zelfverzekerdheid twinkelde in haar ogen. Geen van de mannen zouden hadden aankunnen. Ze had jaren op ze. Marcel wist zeker dat ze zich met gemak overeind zou houden en heel wat schade aan zou richten bij zijn mannen.
“Ik denk dat ze ondertussen wel hebben geleerd dat het niet verstandig is om een dame aan te vallen.” Marcel wist nog goed hoe Linn hem dat had verteld toen hij nog een jochie was geweest. In het begin had hij gedacht dat het was gekomen door het respect dat mannen tegenover vrouwen behoorden te hebben. Linn had hem echter al snel laten zien dat het in haar geval echt niet verstandig was. Zo had ze met gemak een paar mannen die hen lastig had gevallen met de grond vrij gemaakt.
Marcel liep van de trappen af. Halverwege bleef hij staan, omdat Linn ook al in zijn richting was komen lopen. Hij wachtte totdat Linn haar in had gehaald.
“Ik ben vandaag wel populair bij de Mikaelsons en hun aanhang.” Merkte Marcel sarcastisch op. Hij vroeg zich af of Linn er van op de hoogte was dat zowel Klaus en Rebekah er al waren geweest. Dat voordat de zon was gevallen. Nog even en de meeste van zijn vampiers zouden de straat op trekken om zich te goed te doen aan de toeristen.
Marcel kon een kleine glimlach op het gezicht van Linn bespeuren. Nu behoorde ze meer tot de familie dan dat ze ooit had gedaan. Een paar keer had hij het afscheid tussen haar en Elijah meegekregen. De nasleep daarvan was geen prettig gezicht geweest. Van Naylene had Marcel al wel begrepen dat het dit keer niet zo zou verlopen en dat leek Linn goed te doen.
“Ik ben hier niet voor Elijah, Klaus of Rebekah of als een deel van hen. Ik ben hier gekomen voor mijzelf en voor jou.” Marcel raakte nu wel nieuwsgierig naar hetgeen wat Linn wilde.
“Nu maak je mij nieuwsgierig Linn.”
Er was nog genoeg geroezemoes te horen in het huis. Marcel wist echter dat het niet de oplossing was om zich vijandig op te stellen tegen de bezoekers die hij vandaag kreeg. Zeker niet tegenover Linn. Hij kon zich niet voorstellen dat ze hier onder verkeerde voorwaarden was gekomen. Het kon hem ook alleen maar wijzer maken. Natuurlijk lette hij op met wat hij deed. Mocht de rest daar iets over te zeggen hebben, kregen ze daar wel spijt van.
“Kan ik iets voor je inschenken?”
“Nee dankjewel.”
Marcel wees naar de bank. “Nou vertel, waaraan heb ik je bezoek te danken.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het voelde vreemd nostalgisch om samen met Marcel in het huis te zitten waar ze allebei veel tijd door hadden gebracht. Linn had in haar tijd hier veel uren met hem doorgebracht, ook al had het soms afkeer van anderen opgeroepen. Hij was een kind in een huis vol vampier geweest. Het enige wat ze voor hem had kunnen doen, was er voor zorgen dat hij zich ook als een kind had kunnen gedragen.
Het kind dat hij ooit was geweest, was al lang verdwenen. Voor haar zat een sterke man, iemand die had laten zien aan de stad waar hij van gemaakt was. Hij had zichzelf de koning van New Orleans genoemd en zo gedroeg hij zich ook. Wat ze daar van vond, was voor nu echter niet belangrijk.
‘We hebben ons gesprek al te lang uitgesteld, Marcel,’ gaf Linn aan, terwijl ze haar benen over elkaar sloeg. Het kwam deels door alle gebeurtenissen die plaats hadden gevonden sinds ze zelf in New Orleans was gearriveerd, maar ze wist ook dat ze het bewust iets voor zich uit had geschoven. Ze zou immers een aantal dingen toe gaan geven, en ze wist ook dat Klaus en Elijah niet achter deze keuze zouden staan. Klaus zag Marcel immers als de vijand, wat betekende dat Elijah dat ook deed.
Marcel knikte en gebaarde dat ze door kon gaan met spreken.
‘Als eerste wil ik zeggen dat het me spijt dat ik je nooit eerder heb opgezocht. Ik was er niet bij toen de stad verslonden werd door de vlammen en toen het nieuws me bereikte, nam ik net als de anderen aan dat je het niet had gered. Toen ik jaren later een ander bericht ontving, voelde het haast beschamend om alsnog hier naar toe te gaan. Maar ik had het wel moeten doen.’
Marcel schudde zijn hoofd alsof het niets was, maar dat wilde ze niet zomaar geloven. Zijn familie had hem achtergelaten en niemand was voor hem terug gekomen. ‘Het is lief dat je het zegt, Linn. Maar ik kan het je niet kwalijk nemen. Zeker niet als je het nieuws van Elijah kreeg. Ik weet zeker dat-’
‘Ach, Marcel.’ Linn schoof iets naar voren. Ze begreep dat Marcel het idee had dat ze alles klakkeloos van Elijah aan nam, en er was zeker een tijd geweest waarin ze dat had gedaan. Maar ondertussen moest hij beter weten. Zelfs toen hij een kind was geweest, had ze Elijah zijn mening niet als de enige gezien.
‘Geef me wat meer credit dan dat. Het maakte niet uit van wie ik het nieuws kreeg, en of ze bewust hadden gezegd om hier niet naar toe te gaan. Het gaat om mijn acties hierin. En ik had anders moeten handelen.’ Ze gebaarde naar het huis om hen heen. ‘Al lijkt het alsof je het aardig goed voor elkaar hebt.’
Dat bracht een glimlach op zijn gezicht. Het was duidelijk dat hij erg trots was op deze plek en dat hij al jaren de baas was in de stad. En hij zou er alles aan doen om dat te behouden. ‘Het gaat zeker niet slecht.’
‘Ik hoop dat je weet dat ik hier niet ben om je de stad afhandig te maken. Sterker nog, ik vind de powerstruggle tussen jullie behoorlijk nutteloos nu er zoveel andere dingen op het spel staan. Daarmee zeg ik ook dat je aan mij geen vijand hebt, Marcel. Wat er ook tussen jou en de familie speelt, daar wil ik geen deel van zijn.’ Haar grootste zorgen lagen immers bij Hayley en het kind. Al het politieke gekonkel kon haar gestolen worden. Natuurlijk zou ze Elijah bijstaan, maar er zaten ook grenzen aan haar hulp.
‘Ik denk niet dat ik ooit zou kunnen twijfelen aan jouw woorden, Linn.’ Marcel schudde zijn hoofd, terugdenkend aan ieder moment waarop hij Linn iemand had zien bespelen. Op sommige momenten had ze haar dwang daar niet eens voor nodig. Ze wist altijd de juiste woorden te vinden, met genoeg warmte en begrip. En ondanks dat hij wel voorzichtig moest zijn, vertrouwde hij haar wel. Hoe kon het ook anders? Hij vertrouwde Naylene immers ook.
‘Maar dankjewel, voor die woorden. Het is erg prettig om te weten hoe je er in staat. En voor wat het waard is: jij en Naylene lopen allebei geen gevaar. Niet voor mij, maar ook niet voor mijn vampiers.’ Hij zou zelf niet zo stom zijn om de twee aan te vallen en na de aanvaring die zijn vampiers met Naylene hadden gehad, zouden ze zich ook niet zo snel vijand opstellen.
De naam van Naylene bracht een glimlach op het gezicht van Linn. ‘Wat toevallig dat je al uit jezelf over haar begint. Dat was mijn tweede punt.’
‘En wat toevallig dat Naylene net de stad uit is,’ merkte hij grijnzend op. Dat Linn het over haar beste vriendin wilde hebben, verbaasde hem niet. Ze was al behoorlijk nieuwsgierig geweest toen hij Naylene had opgezocht, zoals hij van Linn gewend was. Toen hij een jonge jongen aan haar had bekend dat hij verliefd was geweest op Rebekah, had ze daar ook alles over willen horen. Linn hield van de liefde, dat was hem toen al duidelijk geworden.
Niet dat hij wat er tussen hem en Naylene speelde als liefde zou beschrijven, maar daar had zij vast een andere mening over.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Terwijl er zoveel in de stad speelde, was Linn alsnog nieuwsgierig naar de liefde. Marcel vond geen betere manier om haar te beschrijven dan dat. Sommige mensen zouden het oppervlakkig noemen. Hij wist beter dan dat. Linn zag wat de meeste mensen nog wel eens uit het oog konden verliezen. Liefde was hetgeen waar je echt voor moest vechten. De belangrijkste reden om door te gaan.
Op het moment was er echter geen sprake van hetgeen wat Linn in haar hoofd had. Wat dat betreft zou het voor haar wellicht een verloren trip worden. Marcel haar niets kunnen vertellen, omdat er geen liefde speelde tussen hem en Naylene.
“Ik ben bang dat ik je moet teleurstellen Linn. Er is niets tussen mij en Naylene.”
Linn maakte een afkeurend geluid. Ze schoof verder naar voren op haar stoel. Voor een persoon zo klein had Marcel had altijd bijzonder gevonden hoe ze het toch voor elkaar kreeg dat iedereen in een ruimte aandacht aan haar zou besteden. Het was de manier waarop ze zich droeg. Wederom iets waar hij veel had van geleerd.
“Echt Marcel, dat is het enige wat je te zeggen hebt.”
Marcel wist dat hij voor dit gesprek moest gaan zitten. Als het aan Linn lag zou het namelijk wel een tijdje duren. Hij ging dan ook op de bank zitten en leunde met zijn hoofd op zijn handen die hij in elkaar had geslagen.
“Ik weet zeker dat je niet voor iedereen meteen door de hele stad heen raast als je hoort dat iemand gewond is geraakt.”
Marcel wilde al een weerwoord geven, maar doordat Linn haar hand opstak werd ineens zijn mond gesnoerd. Iets waar hij om moest lachen. Linn was een van de weinigen van wie hij dat trok. Hij grijnsde en schudde zijn hoofd.
“Niet als je iemand net een paar weken kent.”
Het klonk als een goede redenatie. Er zat ook waarheid in. Hij zou niet voor zomaar iemand doen wat hij voor Naylene had gedaan.
“Ik heb nooit gezegd dat ze zomaar iemand is.” Wierp Marcel haar tegen.
“Zie!”
“Dat betekent echter niet dat er liefde tussen ons speelt.” Probeerde Linn in toom te houden.
“Misschien nóg niet.” Linn keek hem bedenkelijk aan, alsof ze het van zijn gezicht af kon lezen. Marcel wist zeker dat er niets aan veranderd was. Hij vond Naylene een bijzondere vrouw. Ze hadden een leuke tijd samen. Ze had heel wat voor Davina gedaan. Natuurlijk had hij willen kijken of alles goed met haar was gegaan. Zeker nadat Davina in paniek was geraakt.
“Maar er is iets.”
“Wat je maar laat slapen in de avond, Linn.”
“Jullie zijn allebei zo onmogelijk als wat.” Linn gooide haar handen in de lucht. Nu kon Marcel niets anders dan denken dat ze dit gesprek ook met Naylene had gehad. Ergens was hij wel nieuwsgierig wat zij over hem had verteld.
“Dat is waarom, dit...” Linn wees naar Marcel, om vervolgens in de richting van het raam te wijzen. “Sowieso gaat gebeuren. Of jullie dat nu al door hebben of niet. Ik heb het in ieder geval door.”
“Want jij hebt het sowieso al door.” Merkte Marcel op.
“Het is zo logisch. Het is dat jullie jaren geleden beiden andere levens hadden. Naylene had Michael. Jij Rebekah. Maar nu ik het voor me zie. Dit is de perfecte timing, daarom gaat het gebeuren.”
Marcel begon zich ondertussen een klein beetje ongemakkelijk te voelen. Iets wat hij niet aan zijn houding liet zijn. Wellicht kon Linn het wel merken, op de een of andere manier was ze daar altijd goed in geweest.
“Tenzij jij en Rebekah…”
“Oh god Linn, nee. Ik heb dit gesprek al met haar gehad. Dat is echt over.” Het gesprek dat ze die ochtend hadden gehad was alles behalve prettig geweest. Marcel had echter wel duidelijk willen zijn. Want uiteindelijk had hij ook wel door dat ze alleen maar het slechtste in elkaar naar boven haalden. Iets waar hij klaar mee was. Hij had mensen om zich heen om wie hij gaf. Rebekah had daar ooit bij gehoord, op de bovenste plaats. Inmiddels wist hij dat het beter voor hen beiden was dat het niet zo was.
“Dat is heel verstandig.”
Marcel knikte. Dat wist hij wel zeker. Hij wist echter niet wat voor gevolgen het had. Iets waar hij wel over na zat te denken. Normaal was het Rebekah geweest die haar broers nog enigszins tegen had kunnen houden als het om hem was gegaan. Niet dat ze echt naar haar hadden geluisterd. Niet als ze iets in hun hoofd hadden gehad. Daarbij wist hij ook wel dat hij sterk genoeg was. Hij had niemand nodig die het voor hem oploste. Uiteindelijk waren het de Mikaelsons die zijn stad binnen waren komen dringen.
“Maar aangezien je niets over Nay kwijt wil.” Linn wilde echt vissen, ze deed er echt haar best voor.
“Er is niets.” wees Marcel haar nogmaals terecht. Hij kon haar niets vertellen als er niets was. Sommige dingen gingen haar ook gewoonweg niet aan. Iets wat Naylene haar waarschijnlijk ook had laten weten. Anders had ze hier niet gezeten. In ieder geval niet om hier over te praten. Waardoor Marcel Naylene alleen nog maar meer waardeerde. Hetgeen wat er tussen hen speelde, was voor het grootste gedeelte tussen hen.
“Dat is wat jij zegt. Maar ik wil je één ding heel erg duidelijk maken.” De ernst in Linn haar stem was te horen. Het was totaal omgeslagen van het speelse waarop ze had willen weten wat er precies aan de hand was.
Marcel knikte, ten teken dat ze het er maar uit moest gooien.
“Als je Naylene pijn doet. Er alleen maar over na denkt om iets te doen wat haar krengt, dan zal je daar spijt van krijgen. Dan heb je mij wel als vijand.”
Marcel vond het bewonderingswaardig hoe Linn sprak. Het was het enige wat hij wilde van zijn mannen. Trouw zijn. Deze trouw ging nog verder dan al het ander wat hij ooit had gezien. Meer dan de Mikaelsons, die elkaar letterlijk een dolk in de rug zouden steken als dat beter uit kwam.
“Damn Linn, deze loyaliteit is echt bijzonder.” Het was iets waar hij zelf nog van kon leren. Het ging zo diep. Dat kon hij bij Naylene ook zien. Hij had het ook in de ogen van Michael kunnen zien, zelfs door een telefoonschermpje.
“Ik beloof je, van mij heb je niets te vrezen. Ik zal er echt niet over nadenken om Naylene pijn te doen. Met haar spelen zou de domste zet ooit zijn en dat is ook zeker niet wat ik aan het doen ben. Als je daar misschien bang voor bent.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het laatste onderwerp op Linn haar gesprekslijst was er één waar ze meteen werk van had willen maken. Ze had niet achter willen houden dat zij kennis had van Davina, maar had daarmee ook duidelijk gemaakt dat ze het niet zou delen met Elijah of de rest van de familie. Davina was immers een kind en moest hoe dan ook worden beschermd. Die bescherming zou ze een stuk beter kunnen waarborgen als de Mikaelsons niet zouden weten van haar krachten.
Dat betekende echter niet dat Davina moest worden opgesloten als een hulpeloze prinses in een sprookjesboek. Agnes was dood, wat betekende dat alle Oudsten in New Orleans weg waren gevaagd. Linn was niet volledig op de hoogte van alle rituelen, maar wat ze wel wist was dat daarmee het gevaar rondom de heksen voor Davina was geweken.
Marcel had haar betrapt aangekeken en uiteindelijk toegeven dat hij Davina nog niet in had gelicht over de recente gebeurtenissen. Iets wat Linn belachelijk had gevonden, aangezien het haar wel wat aan was gegaan.
Daarnaast had ze gepleit voor een leuke avond voor Davina. Eentje onder begeleiding, maar dan niet die van Marcel. Ondanks dat ze zeker wist dat de twee een goede band hadden, wist ze ook dat het erg controlerend kon voelen en dat Davina wellicht minder snel iets zou doen waar zij in had als ze wist dat Marcel meekeek. Daarom had ze voorgesteld om zelf mee te gaan met het tienermeisje, Marcel daarbij overtuigd dat ze echt wel wist hoe ze daar mee om kon gaan.
Met wat overtuiging had Linn het voor elkaar gekregen en had ze samen met Marcel Davina opgehaald. Het had nog geen uur geduurd voordat Linn duidelijk had gemaakt dat ze hier niet was omdat ze niet nodig had van het meisje, maar simpelweg omdat ze haar een leuke avond gunde met leuke winkels, lekker eten en heel veel muziek. Het was tijd dat Davina haar leven weer oppakte.
Ze hadden al samen een paar winkels bezocht, ze waren gestopt om wat te eten en nu struinden ze over de avondmarkt in de French Quarter. Tussendoor stelde Davina een hoop vragen. Over de vriendschap met Naylene, haar leven als vampier en alles wat daar bij kwam kijken. Het enige waar ze van weg bleef, was Elijah.
Linn en Davina waren gestopt voor een kraampje waar allerlei glazen producten werden verkocht. Van vazen tot beeldjes en alles wat er tussen viel. Dit soort nijverheid had Linn altijd gewaardeerd en ze had vroeger al uren kunnen kijken naar alles wat iemand anders met hun eigen handen had gemaakt.
Linn merkte dat Davina al meerdere keren over haar schouder had gekeken naar de andere kant van de straat. Zelf wierp ze ook een blik op de overkant, waar ze een groepje jongeren zag staan.
‘Vrienden?’ vroeg ze Davina, terwijl ze bedenkelijk een glazen parfumflesje omhoog hield.
‘Ik kende ze van school, voordat…’ Davina maakte haar zin niet af. Linn zag iets wat anderen, zelfs Marcel, misschien wel waren vergeten. Een gewoon tienermeisje dat behoefte had aan vriendschappen met mensen van haar eigen leeftijd.
Ze zette het parfumflesje neer en draaide zich naar Davina, waarna ze haar handen op de schouders van het meisje legde. ‘Ga maar naar ze toe, maar blijf in de buurt. Ga niet zomaar ergens naar toe. Marcel doet me wat aan als hij hoort dat ik je kwijt ben geraakt.’
‘Echt waar?’ vroeg Davina glunderend. Haar enthousiasme en de glunderende blik was precies waar Linn het voor deed. Ze knikte dan ook en gebaarde naar het groepje.
‘Dankjewel, Linn! Ik blijf in de buurt, beloofd.’
Davina rende naar de overkant en Linn keek haar glimlachend na. Zolang Davina in de buurt zou blijven en zij zich zou focussen op haar aanwezigheid, zou ze haar niet kwijt kunnen raken. Daarnaast leek Davina slim genoeg om te snappen dat ze nu niet teveel vrijheid moest nemen. Dan zou Marcel vast niet nog een keer zo gul zijn.
Ze draaide zich weer naar het kraampje en bekeek het glaswerk uitgebreid. Ze had altijd al kunnen genieten van de pracht en praal van markten. De avondmarkten in de French Quarter waren vroeger al haar favoriet geweest, al hadden de heksen toen nog vrijuit hun waar kunnen verkopen. Dat was nu we anders.
Het gesprek dat Davina voerde, volgde ze maar half. Het werd afgewisseld met jazz-muziek en vrolijk geroezemoes. Net op het moment dat Linn wegliep van het kraampje, liep er iemand tegen haar aan.
‘Sorry!’ verklaarde degene meteen, terwijl hij haar vastgreep om een eventuele val te voorkomen. Linn zelf was vooral verrast dat ze de persoon niet aan had zien-of horen komen. Dat had haast niet gekund als ze een mens voor zich had.
Al snel zag ze dat het ook geen mens was, maar een jonge vampier die ze al meerdere keren in het gezelschap van Marcel had gezien. Ook had ze zijn naam wel eens gehoord, met name via Naylene.
‘Oh, he!’ Linn zette een stap naar achteren en stak haar hand uit naar de jongen voor haar. ‘Josh, toch? Volgens mij heb ik je wel eens gezien. Ik ben Linn.’
Josh knikte en nam kort haar hand aan, maar deed daarna snel zijn handen in zijn zakken. Zijn ogen schoten kort de straat over.
‘Het went wel, alleen in de avonden en nachten buiten zijn,’ stelde Linn hem gerust. Ze had gezien dat hij nog geen daglichtring had. Ze wist dat Marcel ze niet zomaar uitdeelde, en wellicht was dat ook wel een goed iets, maar tegelijkertijd had ze medelijden met de jongen.
‘Ik was toch altijd meer een avondpersoon,’ zei Josh, al leek hij het niet te menen. Weer keek hij om zich heen.
Nieuwsgierig zocht Linn de straat af. ‘Heeft Marcel je gestuurd om mij en Davina in de gaten te houden?’ grapte ze. ‘Het is lief hoe begaan hij met haar is, maar ze is ook een tiener! Ze moet nog steeds haar eigen leven kunnen leiden.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vanaf het moment dat Elijah voor had gesteld om Linn en Naylene naar de stad te halen, had Klaus geweten dat het hen alleen maar zou tegenwerken. Linn was nog niet de ergste, maar het gekonkel van Naylene was niet te vertrouwen. Toch had Klaus naar zijn broer geluisterd. Linn kon met haar charmes iedereen in de stad om haar vingers wenden. Wellicht hadden ze Naylene haar magie nodig om de baby in veiligheid te brengen.
De verhalen klonken zo logisch. Elijah wist het soms ook mooi te brengen. Klaus had echter beter moeten weten.
Nu liet hij zich ook niet zomaar meer in die verhalen duwen. Iedereen was ergens mee bezig en het was wel duidelijk dat hij overal buiten werd gelaten. Elijah was samen met Naylene om wat voor reden dan ook, op reis gegaan. Hayley bevond zich de laatste tijd steeds vaker bij de weerwolven. Dan was Linn nog over.
Daar waar Klaus had gedacht dat hij en Linn de afgelopen dagen veel tijd met elkaar door zouden brengen, omdat Elijah de stad uit was. Was het nu wel duidelijk dat het daar niet op uit was gedraaid. Met het feest in de stad, had ze wel heel ontwijkend gereageerd op zijn vragen. Het had hem één ding duidelijk gemaakt. Er was iets aan de hand. Linn wist iets waar ze hem zo ver mogelijk weg bij wilde houden.
Nadat Klaus Joshua had gesproken, was zijn frustratie helemaal door het dak heen getrokken. Het bleek dat Linn de afgelopen dagen Marcel had bezocht. De trouw van Naylene had hij nooit verwacht, dat Linn aan zijn kant had gestaan, had voor Klaus juist van zelfsprekend geleken. Hij was er klaar mee. Het lag in zijn handen. Hij wilde New Orleans terug en daarvoor ging hij naar niemand meer luisteren. Hoe meer mensen hij op het moment in de hoek kon drijven, des te beter.
Marcellus zijn grote geheim was ook ineens duidelijk geworden. Een jong meisje, een heks, die wist wanneer er magie werd gebruikt. Linn was bewust van haar aanwezigheid. Ze moest zelfs vandaag op het meisje passen. Iets waar ze nog wel eens heel erg snel spijt van zou krijgen.
Alles was al opgezet. Joshua deed nog steeds exact wat Klaus van hem vroeg, dus hij was dan ook met gemak op Linn afgestapt om haar zoveel mogelijk af te leiden.
Met andere afleidingen had Klaus al afgerekend. Het was klaar. Hayley kwam terug naar huis, of ze dat nou wilde of niet. Daar had hij al wel voor gezorgd. Op het moment bevond ze zich netjes in het huis, waar ze ook niet meer een stap uit zou zetten als het aan hem lag. Marcellus’ kleine heks zou er snel naast volgen en dan zou hij wel zien wat hij met de rest zou doen. Linn zou hier niet zomaar mee wegkomen en ook Elijah en Naylene hadden hier nog niet het laatste van gehoord.
De marktkraampjes zorgden al voor genoeg afleiden. De stroom met mensen die tussen Linn en de jonge heks in kwamen hielpen er ook aan mee. Joshua die met haar begon te praten was echter het laatste zetje wat Klaus nodig had. Nog even en alle macht zou bij hem liggen.
Vanaf het einde van de straat, waar hij netjes had staan wachten tot het juist moment, snelde hij dan ook behendig door de straat heen. Een paar mensen keken om, maar waren al veel te laat om überhaupt iets van hem door te hebben.
Nog even keek Klaus in de richting van Linn, die nog steeds aan de praat was met Joshua. De nieuwe vampier leek van ongemakkelijkheid niet te weten wat hij moest doen. Een perfecte handlanger, vond Klaus. Ze zouden van hem alleen maar verwachten dat het allemaal per ongeluk was gegaan. En als er wel iets met hem gebeurde, was dat niet zijn probleem. Hij zou wel weer iemand anders vinden die zijn klusjes op kon lossen.
Eenmaal bij Davina aangekomen, pakte hij het meisje vast en legde hij zijn hand voor haar mond zodat ze niet meteen alles bij elkaar kon schreeuwen. Niet dat ze daar echt de kans voor kreeg, want Klaus was ook zo weer uit de straat en zelfs de wijk hadden ze al snel achter zich gelaten.
Ze waren dan ook al snel in de woning bij de voormalige plantage, ver buiten de stad. Voor nu hoefden ze niet verder dan dat. Er hoefde geen speciale plaats. Het ging er om dat Davina door zou krijgen waar ze stond en wat Klaus daar mee te maken had.
“Sorry dat ik je bij je vreselijk interessante tienervriendjes weg moest halen, maar ik vond dat het tijd werd om elkaar eens een keer te ontmoeten.”
De angstige blauwe ogen van Davina staarden dan naar hem. “Klaus.”
“Goed goed, je hebt dus van mij gehoord.” Dat idee stond Klaus wel aan en zorgde dan ook voor een grijns op zijn gezicht. Natuurlijk had Marcellus genoeg over hem gesproken. Misschien hadden Linn en Naylene dat ook wel. Dat gaf al wel aan dat ze niet te vertrouwen waren.
“Nou ga zitten.” Klaus verwees naar één van de stoelen in de ruimte.
Zoals al wel verwacht liet de kleine heks haar niet zo makkelijk vertellen wat ze moest doen. Daarentegen besloot ze van haar magie gebruik te maken. Klaus voelde de pijn door zijn hoofd heen trekken. Zelfs naar al die jaren met heksen, verschillende aanvaringen was hij er nog niet helemaal immuun tegen. Hij wist echter naar Davina toe te lopen en drukte haar met een hand op haar schouder op de stoel.
“Dat ik niet bij je vrienden in de buurt ben, betekent niet dat ik niets met ze kan doen. Eén druk de telefoon en ik kan Joshua vertellen zich eens goed te voeden. Of misschien er voor te zorgen dat Linn door de mand valt door een scéne te maken. Je wilt toch niet dat er iets met ze gebeurd.”
De magie leek ineens weg te vagen, alsof het niet meer in haar lichaam was. Het vloeide dan ook met gemak uit Klaus zijn hoofd, voor wie het was alsof ze hem nooit op die manier had aangevallen.
“Nou vertel eens Davina, wat maakt het dat je zo bijzonder bent. En waarom zou je er voor kiezen om Marcellus te helpen en tegen alles in te gaan waar jullie heksen hier voor staan.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn probeerde zich te focussen op Davina haar aanwezigheid tijdens het gesprek. Ze was al uit haar zicht verdwenen, maar Linn had haar horen lachen en praten. Op die manier had ze haar makkelijk terug kunnen vinden.
Totdat het leek alsof Davina was verdwenen.
Linn ging op haar tenen staan, in de hoop dat ze niet helemaal had opgelet en Davina misschien toch dichtbij was. Ze zag haar echter niet.
‘- het is eigenlijk niet zo erg allemaal. Ik ben er nu wel aan gewend, weet je?’ Josh zijn stem was nauwelijks nog iets waar ze op lette. Ze probeerde Davina haar stem, of haar ademhaling, terug te vinden in de ruis van mensengeluiden, maar het lukte haar niet.
Paniek kwam omhoog, maar die duwde ze snel weer naar beneden. ‘Sorry, Josh. Ik moet gaan.’
Ze stapte opzij, maar Josh deed precies hetzelfde. Dat was verdacht.
‘Wacht, voordat je gaat! Ik wilde eigenlijk nog iets vragen. Al is het misschien meer een vraag voor Naylene. Denk je dat-’
‘Josh, sorry dat ik je onderbreek, maar ik moet echt gaan. Het was leuk om even te kletsen.’ Linn probeerde langs hem heen te stappen – bewust niet te snel -, maar Josh versperde weg opnieuw en nam haar onderarm vast om haar tegen te houden.
Linn reageerde in een reflex en draaide de grip om, zodat zij Josh vast had. Ze trok hem mee naar één van de smalle straatjes en duwde hem tegen de muur. De tassen die ze mee had, vielen op de grond.
Ze hield Josh vast. Niet hard genoeg om hem pijn te doen, maar wel met zoveel druk dat hij niet zomaar aan haar kon ontsnappen. ‘Joshua?’
De jongen keek haar schuldig aan. Meer had Linn niet nodig. Hij was bewust op haar pad gekomen, net op het oment dat Davina naar haar vrienden was vertrokken. En nu was de jonge heks nergens meer te bekennen en probeerde de nieuwe vampier haar bezig te houden.
‘Waar is Davina?’ vroeg Linn. Ze trok een wenkbrauw op en keek hem indringend aan. ‘Ik adviseer je om niet te liegen.’ Ze zou hem niet iets aan doen, hij was immers nog jong. Maar dat wist hij niet.
‘Dat kan ik niet zeggen!’ Josh schudde zijn hoofd. ‘Het spijt me, maar ik kan het echt niet vertellen. Maar ze is niet in gevaar. Niet echt.’
Linn snapte niet helemaal wat hij bedoelde, maar het was haar al duidelijk genoeg. Josh kon het niet zeggen, wat betekende dat iemand hem had opgedragen om zijn mond te houden. En ondanks dat Rebekah veel in zich had, wist ze zeker dat zij er niets mee te maken had.
Dan bleef er maar één iemand over.
Als er iemand was die zoiets zou flikken, dan was het Klaus.
‘Blijf hier,’ zei ze tegen Josh, hopend dat hij niet zo dom zou zijn om van haar weg te vluchten. Niet dat hij er daadwerkelijk iets aan kon doen.
Voorzichtig trok Linn haar hand weg van hem, waarna ze haar telefoon pakte. Ze zocht hoofdschuddend het nummer van Klaus op. Natuurlijk had hij iemand zoals Josh benaderd om zijn stomme klusjes op te knappen. En natuurlijk had hij al lang geweten wie Davina was en wat ze voor hem kon betekenen. Hij had enkel gewacht op een moment waarop hij toe had kunnen slaan.
Ze belde Klaus en hij nam vrijwel meteen op.
‘Precies op tijd, liefje,’ zei Klaus geamuseerd aan de andere kant van de lijn. ‘Ik neem aan dat je hebt ontdekt dat de jonge Joshua mijn spion was.’
‘Niklaus, ik ga geen spelletjes met je spelen.’ Het leven van Davina stond op het spel. Marcel had haar vertrouwd om op Davina te letten en dat had ze nu verpest. Dat betekende dat ze de schade zou moeten beperken voordat ze hem in zou lichten. ‘Waar is Davina?’
‘Davina is hier. En geen haartje op haar heksenhoofd is gekrenkt.’ Ze hoorde de lach in zijn woorden. ‘Voor nu.’
‘Niklaus-’
‘Ik denk dat het tijd is dat ik aan het woord ben, Linn. Ik had gekonkel en geplot verwacht van Naylene, maar van jou?’
Ze zuchtte. De enige reden dat ze Davina haar aanwezigheid verborgen had gehouden, was om haar te beschermen. Het was geen uithaal naar Klaus en zijn plannen om de stad weer te veroveren, noch was het een samenwerking met Marcel. Nu ze Klaus echter aan de telefoon had, was het duidelijk dat hij dit beschouwde als verraad. Dat was een discussie die ze later konden voeren. Voor nu was het belangrijk dat ze Davina onbeschadigd terug zou krijgen.
‘Vertel me gewoon waar jullie zijn. Ze is een kind, Niklaus. Je hoeft haar niet mee te trekken in één van je driftbuien.’
‘Jij vertelt me niet wat ik wel of niet kan doen!’ Ze kon horen dat ze een gevoelige snaar had geraakt. Iets wat misschien niet zo handig was, maar ze wist ook dat Davina haarzelf zou kunnen verdedigen. En als Niklaus haar als waardevol wapen zag, zou hij haar ook niet zomaar iets aandoen.
Linn rolde met haar ogen en haalde de telefoon van haar oor. Ze stuurde Marcel een berichtje om hem in te lichten. Ze was niet zo dom dat ze dit in haar eentje zou proberen op te lossen.
‘We zijn bij jullie thuis!’ hoorde ze Davina roepen.
‘Ik moet gaan, Linn. Het lijkt erop dat ik een heks in huis heb genomen die mijn gastvrijheid niet waardeert.’ Klaus verbrak de verbinding voordat Linn hem kon waarschuwen voor wat er zou gebeuren als zij en Marcel hen aan zouden treffen in een benarde situatie.
Ondertussen kwamen de berichtjes van Marcel binnen. Snel stuurde ze hem dat ze elkaar konden ontmoeten voor de voormalige plantage.
Ze keek op naar Joshua. Het leek alsof hij door de grond kon zakken, zo erg trilde hij op zijn benen. ‘Het spijt me, Linn! Klaus dwong me.’
‘Ik dacht dat Marcel iedereen aan de verbena had.’ Linn raapte haar gevallen tassen op van de grond.
‘Klaus kwam daarvoor al bij me.’
‘Natuurlijk,’ mompelde Linn. Ze gaf hem een klopje op zijn schouder. ‘Blijf jij maar hier. Ik zal proberen Marcel in toom te houden. Het is niet jouw schuld, Josh.’ Hij was enkel een slachtoffer van Klaus.
Josh knikte, wat voor Linn een teken was om zo snel mogelijk te vertrekken naar de plantage.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De scherven die verspreid lagen op de grond, weerspiegelden de frustratie die door Marcel zijn lijf gierde. Als de tijd er was geweest had hij zichzelf opgevreten over het feit dat hij Davina achter had gelaten bij Linn. Beloftes waren gemaakt, ze voelen allemaal verbroken.
Marcel moest zich echter haasten. Het idee dat Klaus over Davina wist, was al erg genoeg. Hij had het ook nog eens voor elkaar gekregen om haar mee te nemen van de markt. Dat terwijl Linn had beloofd om op haar te letten. Daar was het laatste woord nog niet over gezegd. Op het moment deed er één ding toe, de veiligheid van de jonge heks die hij was gaan zin als zijn jongere zusje.
In een stevige pas liep hij de kamer uit en riep hij een paar van zijn mannen. De zon was al onder op het moment dat de markt was begonnen, wat betekende dat een groot deel het huis had verlaten. Met een kleinere groep dan Marcel had gewild, moest hij dan ook naar de plantage. Het gaf hem nog steeds gemixte gevoelens om in de richting van het stuk land te lopen waar hij jaren lang onder onderdrukking had moeten leven.
Op de lange oprijlaan in de richting van het huis, kwam Marcel Linn tegen. Zijn kaken trokken zich strak.
“Je hebt beloofd om op haar te passen.” Ergens wilde hij graag geloven dat ze hier niets mee te maken had. Als dat zo was geweest, had ze hem toch niet ingelicht. Wellicht was het juist de manier om hem uit te lokken. Als dat zo was, dan was het haar perfect gelukt.
“Als jij aandacht besteedde aan je eigen mannen was dit waarschijnlijk niet eens gebeurd.” Beet Linn met gemak terug. Een zin die Marcel zich niet kon laten bezinken.
“Hoe dan ook, dit is niet het moment om te discussiëren, wil je Davina daar weg halen of niet?” Ging Linn verder. Marcel probeerde nog steeds in te schatten wat ze hier precies mee te maken had. Of ze te vertrouwen was, een belangrijk gegeven voor als hij Davina daar echt weg wilde krijgen. Wellicht trapte hij met ogen open in een nieuw vooropgezet plan. Iets waar hij nu niet eens over na kon denken.
Er was geen plan. Enkel paniek. Klaus verwachtte hen, dat wist Marcel zeker. Dit was precies wat hij wilde hebben en er was geen uitweg. Niet als hij Davina haar veiligheid wilde garanderen. Binnen enkele uren zouden de heksen hier van op de hoogte zijn en dan was ze helemaal niet meer veilig. De Oudsten waren misschien allemaal dood, dat betekende niet dat de rest van de heksen zouden rusten. Het had hen deze ruimte gegeven, wat ook meteen verkeerd was gegaan.
“Probeer via iedere mogelijk ingang naar binnen te komen. We moeten haar krijgen, het maakt me niet uit wat er gebeurd.” Zijn mannen zouden er alles aan doen om Davina te redden. Hij had ze de afgelopen dagen behoorlijk wat uit moeten leggen. Toch leek ieder van hen te begrijpen waarom hij de afgelopen maanden haar bestaan had verzwegen.
Marcel zelf nam de voordeur, er vanuit gaand dat hij met gemak naar binnen kon komen. Linn naast hem, liep met gemak naar binnen. De magie die hem tegen hield liet hem vloeken. Een paar weken geleden met het feest had hij nog naar binnen gekund. Het was geen verrassing dat de Mikaelsons hem niet vertrouwde om naar binnen te komen.
“Wat is het Marcellus?” Vroeg Klaus lachend, terwijl hij uit de schaduwen op kwam doen.
“Waar is ze Klaus?!” Riep Linn naar hem.
“Is dit hoe je bent geworden, Klaus. Een lafaard die niet eens een confrontatie aan durft te gaan. Laat me naar binnen en los dit op de normale manier op.” Vechten was niet voor iedereen normaal. Marcel wilde op het moment niets anders.
“Je spreekt jezelf tegen Marcellus. Als je dit op een normale manier op had willen lossen, dan was je hier zonder je mannen gekomen. Je verschuilen achter een groep. Niet een goede leider of wel?” Marcel probeerde zich nog een keer door de deuropening heen te wurmen toen hij Davina hoorde roepen. Helemaal toen Klaus, Linn met gemak tegen wist te houden om verder te komen in de woning. Ze vloog zelfs tegen een paar van de traptreden aan. Marcel wist zeker dat wanneer Elijah hier was, Klaus al lang op zijn plaats was gezet. Zeker toen hij zijn woorden hoorde. “Jij hoort beter te weten dan tegen me samen te spannen, Lena.”
Klaus was een moord pad ingeslagen. Marcel voelde zich weerloos. Hij kon Davina niet helpen, maar ook Linn leek een behoorlijke klap op te hebben gevangen. Ze probeerde wel overeind te krabbelen, maar Klaus had nog heel wat jaren op haar.
Klaus verscheen al snel uit zijn beeld, Marcel was bang dat hij in de richting van Davina liep. Het was echter de zwangere Hayley die naar voren werd getrokken. Alsof ze een pop was in het hele spel dat Klaus aan het spelen was.
“Waarom ben je geen schat en nodig je iedereen uit om binnen te komen. Eens kijken of Marcel en zijn nietszeggende gevolg kunnen vechten.”
Hayley leek begrijpelijk te twijfelen om het verzoek. Marcel wist niet wat haar uiteindelijk zo ver kreeg. De vingers van Klaus die in haar arm bleven drukken of de smeekende blik op Marcel zijn gezicht. Misschien was het wel Linn die haar naam uitbracht. Door de uitnodiging verdween de magie om hem heen, waardoor hij naar binnen kon komen. Niet enkel dat, maar ook de rest van de groep vloog naar binnen.
Marcel liep als eerste naar Linn en hielp haar overeind. Hoewel hij nog steeds woedend was, wist hij ook dat hij haar hierin moest vertrouwen en haar hulp nodig had.
“Gaat het.”
“Prima.”
“Zoek Davina, neem haar mee.” Drong hij op haar. Ik zorg voor Klaus.
“Dat wil ik wel eens zien.” Klaus zijn lag bulderde door de halen. “Waar zijn je mannen?”
Al snel vulde de hal zich met de mensen die hem waren gevolgd, net als een paar anderen die van de markt aan waren gekomen.
Het leek uit het niets te gebeuren dat Klaus inzakte. Marcel wist dat het kwam door de magie die Davina gebruikte. Waar ze ook was, ze probeerde hem te helpen.
“Pak hem!” Waarschijnlijk was het niet netjes, iemand die op welke manier dan ook verzwakt was, aan te vallen. Het kon Marcel echter niets schelen. Dit was hét moment om Klaus op zijn plaats te zetten. Dit zou er voor zorgen dat hij bij iedereen uit de buurt bleef.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Deze keer had Niklaus echt zijn verstand verloren. In alle jaren had Linn hem veel kunnen vergeven. Er waren slechts een paar momenten waar hij haar, en Naylene, zo had geraakt. Haar oude naam noemen was laag. Het had haar, voor even van haar stuk gebracht. Hoe graag ze hem ook aan wilde vallen en hem er aan wilde herinneren dat zijn broer erg teleurgesteld zou zijn als hij dit zou zien, had ze andere prioriteiten. Ze had beloofd om Davina te beschermen, om op haar te letten. Aan die belofte wilde ze zich nog steeds houden.
Ze verliet het gevecht beneden en rende naar boven, zoekend naar de kamer waar Niklaus de heks had opgesloten.
‘Davina?!’ Beneden klonk het geluid van een gevecht, wat het moeilijk maakte om opzoek te gaan naar het meisje.
‘Linn!’ Davina schreeuwde haar naam en het diende als een soort baken. Linn rende naar de tweede verdieping en vond haar in een kamer die vroeger uit had gekeken op de plantage.
Davina stond in de kamer, onaangeraakt. Haar gezicht stond echter op onweer. Haar vingers waren gekromd, wat vast te maken had met de spreuk die ze nog gebruikte op Niklaus.
Linn liep naar haar toe en sloot het meisje in haar armen. ‘We moeten hier weg. Marcel lost het wel op. Het spijt me dat ik niet goed genoeg op je heb gelet.’
Ondanks dat ze naar Marcel had gesnauwd dat hij beter op zijn mannen had moeten letten, wist ze dat dit deels haar schuld was. Ze had Davina niet alleen eropuit moeten laten gaan. Josh had haar misschien afgeleid, maar als ze Davina bij haar had gehouden, was dit niet gebeurd.
Davina schudde haar hoofd. ‘Ik kan Marcel hier niet achterlaten.’
Linn kneep zachtjes in haar schouders. Ze waardeerde de trouw van Davina aan Marcel, en andersom. Als dit om Naylene was gegaan, had ze haar ook niet achtergelaten. Maar Marcel had een groep vampiers met zich meegenomen. En Niklaus zou hem niet doden. Daarvoor gaf hij teveel om hem.
‘Ik snap waarom Naylene dol op je is,’ zei Linn. ‘De trouw siert je. Maar we moeten hier weg. Dat is wat Marcel heeft gevraagd, dus dat is wat we gaan doen.’
Davina maakte zich los van Linn. Eigenwijs staarde ze haar aan. ‘Ik ga niet weg zonder Marcel.’
‘Blijf dan vooral!’ De geamuseerde stem van Rebekah klonk achter hen.
Ze liep de kamer binnen en plantte zich op het bed dat er stond. Ze sloeg haar been over de ander en plaatste haar handen op haar knie. ‘Dan kunnen we praten. Wij meiden onder elkaar.’
Linn rolde met haar ogen. Natuurlijk koos Rebekah dit moment om zich ergens mee te bemoeien. Het ging om Marcel, dat was al genoeg. En ze gokte dat Rebekah het ook niet waardeerde dat Linn iets voor haar achter had gehouden.
Ze greep de hand van Davina. Ze had al een eigenwijze tiener om mee te dealen. Daar hoefde Rebekah niet bij te komen. ‘We gaan.’
Nog voordat ze bij de deuropening van de kamer kwamen, had Rebekah al de weg versperd. ‘Zo snel al? Ik vraag me af wat Elijah zou zeggen als hij er achter komt dat je dit allemaal voor hem verborgen hebt gehouden.’
‘Vertel het hem vooral, Rebekah.’ Linn haalde haar schouders op. Als Elijah daadwerkelijk boos op haar zou worden, dan zou ze daar later wel mee dealen. ‘Maar zorg dan ook dat je hem vertelt hoe Niklaus me door de ruimte gooide en hoe hij de moeder van zijn kind gebruikte om een groep vampiers in dit huis uit te nodigen.’
Beneden klonk geschreeuw. Marcel moedigde zijn mannen aan, maar Linn kon horen dat het aantal aanwezigen was verminderd. Ze hoopte dat Davina het niet door had. Ze moesten hier weg voordat ze het wel door zou hebben.
‘Ga aan de kant, Rebekah.’
Rebekah pruilde. ‘Maar we zijn nog niet eens klaar met ons gesprek.’
Linn liet Davina los en stapte naar voren. Ze was bereid Rebekah aan de kant te werken als het moest.
‘Ik kan je verzekeren dat je niet wil vechten, Linn.’
‘Oh, maar dat wil ik wel.’ Linn glimlachte liefjes. Rebekah was sterk, maar door de eeuwen heen had Linn geleerd hoe ze een sterke vampier moest bevechten.
Met een snelle beweging vloerde ze de blondine. Ze hield haar voet boven de keel van de vampier, de punt van haar hak gevaarlijk dicht bij haar huid. ‘Vergeet niet wie me hebben leren vechten, Bex.’
Elijah had haar misschien het meeste geleerd, maar er waren genoeg sparsessies geweest met de rest van de familie.
Snel greep Linn Davina weer vast en haastte ze zich naar de uitgang van het huis.
Marcel zijn schreeuw weerklonk door de gangen en Linn maakte de fout om te stoppen, waardoor Davina zich los kon trekken.
‘Marcel!’
De jonge heks rende naar de woonkamer. Vloekend rende Linn haar achterna.
De woonkamer was nauwelijks te herkennen. Links en rechts lagen de lichamen van vampieren. Stoelen en banken waren aan de kant geschoven en kapot geslagen. Niklaus en Marcel stonden recht tegenover elkaar, maar Marcel zag er beduidend slechter uit.
Hij was aan het verliezen.
‘Marcel!’ riep Davina opnieuw.
‘Blijf hier buiten, D!’ schreeuwde Marcel. Hij veegde bloed van zijn gezicht. ‘Linn, haal haar hier weg.’
‘Davina,’ drong Linn aan.
‘Ze kunnen blijven,’ zei Klaus. Hij wees naar Marcel. ‘Laat ze toekijken hoe de zelfuitgeroepen koning van New Orleans alles verliest.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld