Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG Unfortunate gifts ~ speeltopic

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Ryth knipperde een paar keer en knikte.
'Ah, ja. Ryth, dat klopt. Dankjewel.' Mompelde hij terwijl hij keek hoe Asa wegliep.
'Ik zal het in gedachten houden, over minder drinken, maar waarschijnlijk vergeet ik je advies weer.' Mompelde hij met een verontschuldigende glimlach.
Hij deed zijn handschoen uit en legde zijn zwarte hand op de zwarte deurklink. Echt erger kon het niet worden, toch? Jammer genoeg zat hij verkeerd, en een pijnlijke kreet verliet zijn mond terwijl hij zijn hand terug trok. Hij vloekte en uitte een zucht, kon hij die verdomde deur maar gewoon in de fik zetten of zo.. wacht, op zich kon hij dat wel doen. Hij had alcohol en vuur, dus dat zou geen probleem zijn. Maar dan stond zijn kamer constant open, en dat stond hem niet zo aan. En dus beet hij door de pijn heen en trok hij de deur dicht. De tranen sprongen in zijn ogen en hij kreeg de deur niet helemaal dicht. Zijn hand brandde, het zwarte was weer iets verder gekropen en het liefste zou hij zijn hand er gewoon afhakken. Het voelde alsof iemand zijn zenuwen in de brand had gezet, in ijskoud water had gedompeld en langzaam al zijn vel eraf trok, en dat tegelijk. Hij liet de deur op een kier en liet zich tegen de muur vallen, op de grond van zijn kamer zittend.
Het had geen zin, hij zou de deur wel gewoon open laten en een waarschuwing op de deur schrijven, zodat hij niet mensen per ongeluk zou kunnen bezeren.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Een kleine glimlach kon Drew niet onderdrukken toen hij en Asa op bijna het zelfde moment zeiden hoe Ryth heette. Dat soort domme dingen hadden ze wel vaker. Op het zelfde moment het zelfde zeggen. Ze kenden elkaar al zo goed, dat ze soms net tweelingen leken. Tweelingen konden tenslotte ook vaak het zelfde zeggen op het zelfde moment. toch waren ze geen twins en kwamen er ook niet bij in de buurt.
Even fronste Drew toen Asa voorstelde om naar de begeleiders te gaan. Als die iets konden doen, zaten ze nu niet in deze gevangenis. Dan waren ze nu normale tieners, met normale tienerproblemen in plaats van problemen als geheugenverlies, overname door demonen of andere persoonlijkheden.
"Ik weet niet of de begeleiders veel kunnen doen Asa" zei Drew daarom ook maar, al kon hij merken dat Drew daar zelf ook al achter was. Het was ook dom om te denken dat de begeleiders iets konden, ze waren soms echt nutteloos. Het enige wat ze deden was het gevaar van de wereld op 1 plek houden. Voorkomen dat we in verkeerde handen kwamen en zouden worden gebruikt om de wereld te veroveren of vernietigen, wat diegene dan ook maar zou willen. Het kon de wereld niets schelen wat er met ons gebeurde, zolang we hun maar niet lastig zouden vallen en in gevaar zouden brengen.
Eigenlijk kreeg Drew de kriebels van dat vreemde zwarte spul op de deur en voor wat hij kon zien, ook op de muur van Ryth zijn kamer. Wat was dat voor troep? Was het echt zo gevaarlijk en pijnlijk als Ryth zei? Of was dat alleen maar om hun bang te maken. Als het met zijn gave te maken had, zou Drew het best kunnen geloven. Dat het gevaarlijk was dan natuurlijk. 85% van alle gaven hier waren gevaarlijk. Misschien iets meer, misschien iets minder. Dat was een snelle schatting. Slechts ongeveer 15% had een leuke gave, waardoor Drew zich afvroeg wat diegenen bij zulke gevaarlijke freaks als zij deden.
Toen Asa wegliep, keek Drew Ryth nog even aan. "Misschien moet je de belangrijkste dingen even opschrijven. Mocht je ze vergeten, kun je ze altijd weer terug geven. Adviezen en namen zijn een goed begin om op te schrijven" stelde Drew voor, vlak voor Ryth zijn kamer in verdween en rende toen achter Asa aan. Drew kreeg echt de kriebels van dat vreemde, zwarte spul. Toch was hij er ook erg nieuwsgierig naar geworden. Hij had nog nooit zoiets gezien. Wat was het? Waar kwam het vandaan? Hij voelde zich een beetje rottig, dat hij Ryth er alleen mee had gelaten. Misschien kon hij iets doen. Als het een levend wezen was, zou hij misschien kunnen helpen tenslotte. Naja, een hele grote MISSCHIEN. Echter tot ze wisten wat het was, kon Drew niet veel voor Ryth doen en Ryth wist zelf ook niet wat het was. Of in elk geval niet meer, misschien dat hij ooit had geweten wat voor troep het was, toen hij ermee in aanraking kwam.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa kon s'avonds de slaap niet vatten. Hij bleef zich maar zorgen maken over het zwarte spul in Ryths kamer. Wat als het uitgroeide en bezit van hem zou nemen terwijl hij lag te slapen. Hij wist hoe het voelde om bezeten te worden en het was allesbehalve fijn. Daarom dat hij rond twaalf uur zachtjes de deur van zijn kamer opendeed. Er liepen bewakers rond, maar hij kende hun routes door eerdere nachtelijke ontsnappingen zoals voor de drankavonden bijvoorbeeld. Voorzichtig en zo stilletjes mogelijk sloop hij door de gangen.
"Hey Asa waar ga je naartoe." Hij schrok zich bijna dood toen Sytry plots achter hem stond. Hij drukte zijn hand op zijn mond ten teken dat ze stil moest zijn, maar hij was sowieso de enige die haar kon horen. "Jou kennende weet je exact wat ik ga doen en als je wilt helpen check je best of de kust veilig is." De demon was duidelijk in haar nopjes terwijl ze vooruitliep en aangaf wanneer het veilig was verder te sluipen. Aangekomen bij Ryths kamer trok Asa zijn T-shirt uit en deed die rond zijn hand zodat het zwart op de deurklink niet met hem in aanraking kwam. Hij ging naar Ryths bed en duwde zachtjes tegen zijn schouder. "Ryth, Ryth wordt wakker. Ik vind het onverantwoord dat je hier slaapt dus je kan de zetel in mijn kamer gebruiken."
"Ja ja zetel" zei Sytry met een veelbetekenende wenkbrauwwiebel.
"Inderdaad zetel" siste Asa terug.
"Ik zal jullie twee maar alleen laten goeie move trouwens om hem wakker te maken in je bloot bovenlijf dat geeft absoluut geen dubbelzinnige boodschap over." Asa werd zo rood als een tomaat terwijl hij haastig zijn t-shirt terug over zijn hoofd trok en Sytry giechelend verdween.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Ryth's ogen schoten open en hij uitte een kreet. Hij viel bijna uit bed en kroop zo ver mogelijk van Asa vandaan. Ryth's hele lichaam was aan het trillen, zijn ogen waren rood en er liepen traansporen over zijn wang. Hij was verward, ontzettend geschrokken en keek naar Asa alsof hij de duivel zag. Na een paar seconden knipperde hij met zijn ogen en zag hij pas dat het Asa was. Hij begon luid te vloeken.
'Wil je dat nooit meer doen!?' Siste hij geschrokken, 'Dat was gewoon niet chill, man. Je gaat niet zomaar in iemands kamer en-' zijn ogen werden groter en hij kroop naar Asa toe. Hij pakte Asa's handen en leek erg bezorgd terwijl hij ze goed nakeek.
'Hoe ben je binnen gekomen? Heb je het zwarte inkt aangeraakt? Is alles goed?' Vroeg hij bezorgd, zijn ogen vonden die van Asa, ondanks het donker. Ryth kwam altijd wel een droog over, maar eigenlijk was hij gewoon een hele lieve jongen, en die kant kwam nu iets meer naar boven. Hij stond op, Asa's rechterhand nog vasthoudend, en deed een lampje aan. Ryth droeg zijn handschoenen, zoals altijd, en keek nu nogmaals naar Asa. Plotseling zag hij een zwarte vlek aan de buitenkant van Asa's shirt, en zonder een waarschuwing scheurde hij het shirt van Asa's lichaam af, hem in een hoekje gooiend.
'Je hebt je shirt gebruikt?' Hij zuchtte en pakte een schoon shirt uit zijn kast, die hij naar Asa gooide. 'Hier, je mag er eentje van mij hebben. Sorry, maar dat shirt van jou is verloren. Je mag blij zijn dat het niet op je huid zit.'
Ryth keek even naar Asa.
'Sorry, maar waarom was je hier ook al weer?' Vroeg hij toen met een vriendelijke glimlach, 'Ik, euhm... had je niet zo goed verstaan, omdat ik.. weet je wel, ging schreeuwen.. kun je dat ook tussen ons houden?' Vroeg hij toen terwijl hij een beetje rood werd.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Die avond was Drew van plan om vroeg te slapen, helaas dachten zijn lichaam en gedachten daar anders over. Vandaag was er zo enorm veel gebeurt. Veel meer dan gebruikelijk, en normaal gebeurde er al veel. Om te beginnen was hij amper wakker en verloor hij zichzelf aan zijn tweede persoonlijkheid, waardoor hij iemand de opdracht gaf zichzelf te martelen. Toen werd Asa overgenomen door een demon (like, 2 keer overname op 1 ochtend!), vervolgens kwam er een nieuwe knul die blijkbaar in iemands hoofd kon kruipen en een vreemd, zwart goedje aan zijn hand had, waarvan hij niet wist wat het was maar wel dat het een hel was. Het kon niet bete worden.
Om ongeveer 10 over twaalf besloot Drew dat hij het niet langer uithield in zijn kamer. Hij wilde even lopen, ook al mocht het niet. Als hij betrapt werd, zou hij wel zeggen dat hij slaapwandelde of naar de wc moest. Ze deden toch nooit heel moeilijk, aangezien ze wisten dat Drew hun wel kon dwingen om hem met rust te laten, ook al wilde hij dat voorkomen. Snel kleedde hij zich aan in de kleren die van de vorige dag nog op de grond verspreid waren en glipte zijn kamer uit. Met stille stappen liep hij door de gangen, tot hij opeens een niet erg mannelijke kreet uit de kamer van Ryth hoorde komen. Wat was dat? Wat het ook was, er zouden vast bewakers op af komen. Toch wilde hij niet dat Ryth alleen was. Wat als het met dat vreemde spul te maken had? Hij kon Ryth toch niet alleen laten tot er bewakers kwamen? Nee toch?
Een zucht verliet zijn lippen, terwijl hij snel naar de kamer van Ryth liep. De deur stond op een kier, dus hij hoefde hem niet open te doen. Met zijn schoen duwde hij de deur verder open. "Wat is hier aan de hand?" vroeg Drew geschrokken en keek verbaasd naar Asa. Blijkbaar was Drew niet de enige die slecht sliep. "Je moet vaker shirtloos gaan" zei Drew met een knipoog tegen Asa, maar keek vervolgens naar Ryth. "Gaat het?" vroeg hij toen en liep naar hem toe.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Toen Ryth begon te gillen kon Asa niet anders dan een kreet slaken en geschrokken achteruit deinsen. Plots kwam Ryth op hem af nam zijn handen vast en keek hem recht in de ogen. Niet veel laten pakte hij zijn shirt vast en trok het van zijn lichaam. Niet gewoon uittrekken, maar echt kapot scheuren. Hij wou vragen waar dat nodig voor was geweest maar besefte toen dat Ryth net zijn leven had gered. Hij had er niet bij stilgestaan dat het zwarte spul op zijn shirt had gezeten.
Hij ving het andere shirt op net op het moment dat Drew binnen kwam vallen. "Eeeuhm dankje" mompelde hij amper verstaanbaar en lichtjes in de war toen Drew hem complimenteerde over zijn shirtloosheid. Gelukkig was het vrij donker in de kamer zodat niemand zag dat zijn hoofd weer enkele tinten roder was geworden.
"Ik kwam om te vragen of je eventueel op mijn kamer wilt blijven slapen ver uit de buurt van dit zwart op de muur, omdat ik het niet verantwoord vind je in deze omgeving de nacht te laten doorbrengen." Hij hield het professioneel en vermeed kostte wat kost het woord medelijden. "Het was absoluut niet mijn bedoeling om je de schrik van je leven te bezorgen. Ik wou gewoon helpen."

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Ryth knipperde een paar keer met zijn ogen en begon opeens luid te lachen. Een pijnlijke, harde, maar gemeende lach.
'Euhm, Asa.. Ik waardeer je medeleven echt ontzettend, of wacht, je verantwoorde hulp. Maar...' Ryth drukte een extra lamp aan, iedereen nu duidelijk zichtbaar, en trok beide handschoenen uit, zijn zwarte handen omhoog houdend.
'Het is voor mij toch al te laat.' Zei Ryth droog, hoewel zijn stem heel eventjes een beetje emotioneel klonk. 'Dus misschien is het de volgende keer meer verantwoord als je in je eigen kamer blijft, en niet hier het gevaar op komt zoeken. Mijn vloek mag in jullie ogen een beetje sukkelig overkomen, maar het is het beste als mensen uit mijn buurt blijven, en weg blijven bij het zwarte spul. Ik wil niet nog meer mensen pijn doen.' Mompelde hij, zijn blik verharde eventjes toen hij naar Asa keek.
Het deed pijn, om Asa te zien, en Ryth begreep niet waarom. Hoewel.. hij begreep het wel.
Die ogen.. hoewel het een andere oogkleur was, leken ze gewoon veel op elkaar. En die gezichtsuitdrukking. Het ene moment zo verlegen, en het andere moment zich heel verzekerd voordoen. Het deed pijn, want het deed Ryth ontzettend aan iemand denken. Zijn handen vlogen naar zijn hoofd, iets wat een verkeerde keuze was wegens het zwarte goedje, en heel even leken Ryth's ogen compleet zwart te zijn.

'Hey, Rythius?'
Een vertrouwde stem, een stem die hij al lang niet meer had gehoord. Waarom klonk de stem zo ver weg, maar toch zo dichtbij? Waarom deed het pijn om deze stem te horen?
Was het- Nee, het was enkel een wrede grap, een gemene herinnering. De enige die Ryth nooit had kunnen vergeten; die hij niet mocht vergeten van welke god er ook boven de aarde stond, neerkijkend en lachend naar de mensen beneden hem.
Ryth hoorde zijn eigen lach, een gelukkige lach.
'Rythius? Waarom opeens mijn volle naam? Zo serieus.' Antwoordde hij.
Ryth zag opeens het scenario voor zich, hij zag de gelukkige glimlach op zijn gezicht. De rode bank, die domme grijns op het gezicht van Jamie. Ze lagen samen op de bank, Rythius had zijn ogen gesloten, zijn hoofd op Jamie's schoot. Jamie zat zachtjes met de haren van Rythius te spelen.
'Omdat ik even een heel serieus ding moet vertellen,' Zei Jamie vastberaden,
'Nou ja, eigenlijk vragen.'
Ryhthius opende zijn ogen, starend in de ogen van Jamie. Die prachtige, heldergroene ogen. Jamie's donkerbruine haren zaten in een lange staart, over Jamie's schouder. Jamie glimlachte warm, maar verlegen, naar Rythius, en Rythius voelde zijn hart een slag overslaan, waarna het sneller begon te kloppen, een warm gevoel in zijn borst.
Ryth bekeek het beeld met veel pijn, hij kon zich gewoon niet losrukken van het beeld. Zijn ogen waren vastgeplakt aan Jamie, die heldergroene ogen en die lieve glimlach.
Hij besefte zich telkens weer hoeveel hij Jamie mistte, en werd in tweeën gescheurd over de herinnering. De herinnering bleef hem martelen, hem pijn doen. Het enige wat hij nooit kon vergeten.. die ogen. Alles waar hij ooit van hield. Alles wat hij ooit gewild had.
Alles wat hij was kwijtgeraakt.
'Oh, een serieuze vraag?' Lachtte Rythius, 'Salami. Ik wil salami op mijn pizza.' Was zijn antwoord voordat hij de vraag had gehoord.
'Is dat dan een ja?' Vroeg Jamie met een glimlach, een rode bloos op het gezicht van Jamie.
Rythius knipperde een paar keer.
'Een ja op wat?' Vroeg hij.
'Rythius, wil je met mij trouwen?' Vroeg Jamie, een grote grijns op zijn gezicht.
Jamie.. alles waar Rythius ooit van gehouden had. Zijn eerste liefde, en zijn laatste liefde. Zijn vriendje, zijn verloofde...
Jamie, wiens herinneringen hij per ongeluk had afgenomen, waarna alles wat ze zouden kunnen hebben in een groot zwart gat tuimelde.
Jamie, die naar Rythius had gekeken alsof hij hem nog nooit eerder had gezien. Maar hoe kon het ook anders? Hij wist niet meer dat hij Rythius al kende, dat ze verloofd waren.
'Ja!' Riep Rythius terwijl hij overeind schoot, zijn armen om zijn vriendje slaand terwijl hij hem een kus gaf. 'Holy fuck, ja!'
'En salami dus, is die vraag ook weer beantwoord.' Fluisterde Jamie, die de zoen wat intenser maakte.

'Wie ben jij?' Vroeg de jongen met de lange bruine haren en heldergroene ogen.
'W-Wat...? Jamie, ik ben het! Rythius! J-Je verloofde...' Fluisterde Rythius, wanhopig de arm pakkend van Jamie, voordat hij weg kon lopen. Een pijnscheut trok door zijn arm en Rythius viel achterover op de grond, starend naar zijn handen, waar een zwart goedje was verschenen. Jamie torende boven Rythius uit, zijn ogen waren zwart geworden.
'Ik heb geen verloofde, en ken al helemaal niemand die Rythius heet. Wat een achterlijke naam is dat. Ryth zou veel beter klinken.' Spuugde hij terwijl hij zich omdraaide en weg liep, de verbaasde, geschokte en gepijnigde Rythius achterlatend.

Ryth knipperde met zijn ogen en had zichzelf teruggevonden in zijn kamer, Asa en Drew voor hem. Hij wilde ze weg hebben, hij wilde iedereen weg hebben. Hij wilde zelf weg gaan, hij wilde dat alles gewoon verdween onder de vervloekte, zwarte inkt. Hij wilde dat de pijn zijn lichaam overnam en hem van zijn lijden zou verlossen. Hij wilde dat de wereld zou ontploffen.
Hij wilde Jamie weer zien.
Hij wilde...
Ryth schudde zijn hoofd en deed een stap terug.
Waarom deed Asa hem aan Jamie denken?
Hij trok zijn handen terug en deed zijn handschoenen aan, zijn ogen weer normaal maar verward. Het was duidelijk dat hij iets gezien had, misschien een korte flashback, ondanks dat het maar enkele seconden geduurd had. Voor Ryth voelde het als een uur, als het niet langer was.
Hij keek naar Drew and Asa terwijl hij een paar stappen terug deed.
'Willen jullie alsjeblieft weg gaan?' Vroeg hij, zijn stem klonk gebroken.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew had het gevoel dat hij Asa aan het blozen maakte. Gewoon door de manier hoe hij hem bedankte, nog al verlegen. Drew kende Asa lang genoeg om te weten dat hij nu een beetje rood zou zijn aangelopen. Stil luisterde Drew naar wat Ryth te zeggen had en keek naar Ryth zijn handen. Allebei waren ze volledig zwart, door het vreemde goedje. Nog steeds vroeg Drew zich af wat het goedje was, maar zelfs Ryth wist het niet eens. Heel even onderdrukte hij een zachte zucht. Ryth had gelijk. Ze konden hem niet helpen, als ze niet wisten wat het probleem was en waar het probleem vandaan kwam.
Even schrok Drew toen Ryth zijn handen naar zijn hoofd gingen en pakte snel zijn polsen vast. Net onder het zwarte spul, zodat hij het niet aanraakte en het hem niet kon besmetten. Op het zelfde moment kwam er ook een bewaker binnen, die vroeg wat voor gil er net klonk. Een zachte vloek verliet Drew zijn lippen, terwijl hij de bewaker van over zijn schouder aankeek. "Die gil was niets, Asa en ik hebben het al onder controle" zei Drew kalm en keek de man recht in zijn ogen aan. Dwaas dat hij geen bescherming droeg. "U ziet er een beetje moe uit van uw nachtdienst, misschien moet u even naar bed gaan" zei Drew vervolgens en de man knikte. "Ja, je hebt gelijk Drew. Bedankt. Maken jullie het niet te laat?" vroeg de man en Drew knikte. "Natuurlijk niet, we gaan zo weg" antwoordde hij en toen kwam Ryth weer bij en liet Drew hem los.
"Weet je zeker dat je je alleen red?" vroeg Drew voor de zekerheid, maar knikte toen. "Als er iets is, mijn kamer is hier direct naast. Probeer me alleen niet te laten schrikken" zei Drew toen en zette een stap opzij.

Delutix
Internationale ster

Delutix schreef:
Allia
Als antwoord op haar vraag kreeg Allia dat Celina de leeftijd van een volwassene had bereikt. Zelf antwoordde ze dat ze zeventien was. Slechts een jaar jonger.
Natuurlijk kon Allia de vraag niet ontwijken. 'Maar vertel, waarom zit jij hier, wat kan jij?' De vraag waarop ze opnieuw mompelde dat ze iets met zintuigen kon en vervolgens stond ze op.
'Celina, helemaal vergeten, ik moet nog wat doen in mijn kamer! Het spijt me!' zei Allia om het gesprek te voorkomen of in ieder geval voor nu te ontwijken, waarna ze opstond en naar haar kamer stormde.
Jammer genoeg voor Allia kwam ze het plakstel van eerder weer tegen. De jongen had kennelijk succesvol het meisje van zich af weten te pellen, maar zo te zien was zij het daar niet mee eens. Hij keek op dat moment weer op en leek Allia te herkennen.
'Omdat anders mijn vriendin boos wordt! Ik wil je niet, Camille, begrijp dat dan. Ik heb al iemand!' riep hij toen en Allia grinnikte. De "ik heb al een vriendin" move? Origineel.
'Oh ja? Die ken ik. Wie dan?' Allia gaf Camille een denkbeeldig applausje. Ze was dus ietsje minder dom dan ze er uitzag. Godzijdank.
'Daar loopt ze!' Vervolgens wees de jongen naar Allia.
Oh hell no.
'Kom jij eens hier!' riep Camille. Allia zuchtte en liet haar schouders hangen. Werd ze nu echt in deze shit gesleurd? Als een soort cliché?
Ze zag de jongen een "alsjeblieft" mimen en ze zuchtte nogmaals. Ze kon of de waarheid zeggen en hem in zijn eigen sop gaar laten koken of hem helpen. Ze voelde wanhoop binnenkomen en haatte voor een moment dat ze gevoelens van anderen oppikte. Ze wist niet zeker of het die van hem was of die van Camille, maar ze zuchtte voor een derde keer en knikte toen. Ze zou de act van de halfhartige bitch wel weer even volhouden tot ze weg ging en dan er iets van zeggen tegen de jongen. Anders zou Camille aan de jongen blijven plakken en dat zou oneerlijk voor haar zijn, aangezien iedereen kon zien dat hij dat niet wilde, behalve zij zelf.
Handig dit, jullie weten elkaars namen niet eens, hoe wil je dan vriend en vriendin spelen?
Die gedachte had Camille kennelijk ook, want een halve seconde later vroeg ze dat aan de jongen naast Allia, die de neiging had om een arm om haar heen te slaan. Dat kon Allia niet erg waarderen, maar dat zou ze hem later zeggen, nu zorgde ze dat hij haar niet te dicht tegen hem aan drukte.
'Hoe heet je vriendin dan, Lucas?'
Voor de jongen, waarvan Allia nu wist dat hij Lucas heette, iets kon zeggen, antwoordde Allia voor hem.
'Ik ben Allia en ik sta hier, dus je kunt ook tegen mij praten.' Camille snoof en liep weg. Pas toen ze ver weg was, schudde Allia de arm van zich af. 'Verklaring?' zei ze en trok haar wenkbrauwen op.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Wat moest hij daarop antwoorden? Wat antwoordde je wanneer iemand je vroeg om bij hen uit de buurt te blijven doordat een zwart goedje hem langzaam maar zeker aan het doden was.Alhoewel was het echt dodelijk? Wel wat zou het anders doen? Het was alleszins pijnlijk. Ze maakten oogcontact en plots zakte Ryth in elkaar. Maar ook Asa viel neer op de grond. Hij bevond zich niet langer in Ryths kamer maar ergens buiten, of niet echt buiten. De omgeving rondom hem was volledig wit, buiten de rode bank die verderop stond. Op deze zat een persoon met een lange bruine paardenstaart. "Hey" riep Asa om zijn aandacht te trekken, maar het leek alsof zijn woorden door een plotse bries werden onderschept. Hij wou dichterbij gaan maar zijn voeten zaten verankerd aan de grond. "Hey" riep hij nog een keer. "Waar ben ik? Wat is dit?" Plots draaide de persoon zich om. Vanwege het lange haar en doordat het nogal mistig was dacht hij dat het een meisje was. Maar nu hij een beter beeld kreeg was het overduidelijk een jongen. Twee gitzwarte ogen keken hem aan, even zwart als het spul op Ryths handen. Hij bezorgde hem koude rillingen? Was dit een demon die contact met hem probeerde te zoeken?
Plots was hij weer in Ryths kamer.
Ryth vroeg hen om weg te gaan. Het was duidelijk dat ook hij iets had gezien. Asa zette een paar stappen richting de deur, rende toen terug en omhelsde Ryth. "Doe gewoon geen domme dingen" fluisterde hij en ging toen naar zijn eigen kamer. Misschien was het heel stom van hem Ryth te omhelzen, zou het de dingen alleen maar nog moeilijker maken.
"Dankje om die bewaker weg te sturen. Waar zouden we zijn zonder jou." zei hij tegen Drew en wenste hem nog een goeie nacht. In zijn eigen kamer zette hij zijn koptelefoon op. Voor één keer was hij tevreden met de psalmen en Bijbelse teksten die door zijn hoofd galmde. Ze overstemden zijn eigen gedachten.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Ryth was weer op zijn bed neergevallen, stille tranen stroomde over zijn wangen.
Doe gewoon geen domme dingen? Maar heel zijn leven, zover hij het kon herinneren, bestond uit domme dingen. Fouten die hij niet had moeten begaan, dingen die hij niet had moeten zeggen, acties waar hij nog steeds spijt van had. En een leeg gat, een gigantisch leeg gat, waar ooit de antwoorden over zijn leven hadden gezeten, maar die nu voor eeuwig vergeten waren. Namen, gezichten, gevoelens. Vrienden, familie? Als hij die ooit had gehad, hij wist het niet. Hij wist alleen Jamie, het enige wat hij nooit zou kunnen vergeten. Zijn vloek, waarschijnlijk.
Ryth deed zijn handschoenen af en staarde naar het zwarte goedje. Ja, het was zijn vloek. De pijn was verschrikkelijk, maar niet constant, en hij was er ook al redelijk aan gewend. Hij hoopte alleen dat hij niet anderen pijn zou doen hiermee. Asa was al bijna gewond geraakt, als je het zo bekeek. Die idioot had zijn shirt gebruikt... Ryth stond op en pakte het gescheurde shirt van Asa op, het interesseerde hem niet dat het zwarte goedje er nu op kwam, aangezien het er al op zat en het shirt toch niet meer te dragen was. Hij bracht het shirt naar zijn gezicht en betrapte zichzelf erop dat hij er eventjes aan rook. Hij rook aan iemands shirt? Wow, dat was wel een heel nieuw level van creep zijn. Maar... het rook vertrouwd, en een beetje veilig.. en dat was hetgeen wat Ryth nog wel het meeste dwars zat. Hij gooide het shirt naar de andere kant van de kamer en deed zijn handschoenen weer aan.
De rest van de nacht staarde hij naar het plafond, en deed hij geen oog meer dicht.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Toen Asa ook in elkaar zakte, vloekte Drew een beetje in zichzelf. Toch had hij nu even zijn handen vol met Ryth. Asa was wel wat gewend, hoewel Drew het verschrikkelijk vond om hem op de grond te zien liggen. Gelukkig liep de bewaker weg, op het moment dat Asa en Ryth ontwaakten in wat er ook met hun aan de hand was. Helaas gaf Ryth geen antwoord op Drew zijn vragen. Drew besloot hem maar een beetje in de gaten te houden.
Even beet Drew opzijn lip, toen Asa Ryth omhelsde. Hij vond Asa al een hele tijd leuk, al wist hij niet hoe dat kwa. Asa was echt een geweldige jongen en ze kenden elkaar al heel lang.
Toen Asa klaar was met knuffelen, liepen ze rustig de gang weer op. “Geen probleem, maar wat gebeurde er net met jou?” vroeg Drew. Drew was blij dat hij net zijn krachten onder controle bleef houden en niet weer werd overgenomen door zijn andere persoonlijkheid. Een korte tijd had Drew overwogen dat hij net als Asa bezeten werd door een demon. Hij had dan ook veel van Asa zijn tips uitgeprobeerd. Van heilig water naar de psalmen en Bijbelse teksten. Helaas werkte dat niet bij hem. Ook de priester die wel eens voor Asa kwam, leek geen demon bij hem op te merken. Het kon dus ook niet anders dan dat hij gewoon last had van een persoonlijkheidsstoornis en zijn krachten. “Slaap lekker”zei Drew, toen Asa hem een goede nacht wenste en vertrok vervolgens ook naar zijn kamer. “Denk je echt dat ik je met rust laat?” klonk er op dat moment een stem in zijn hoofd. De stem leek sprekend op zijn eigen, maar dan veel killer. Nog nooit had Drew de stem van zijn andere persoonlijkheid gehoord. Een stem die hem niet beviel.
“Ja, ik heb je net niet overgenomen, maar eigenlijk had ik het wel moeten doen. Je zat in een perfecte positie” klonk het en een zucht verliet Drew zijn lippen.
“Waarom hoor ik je nu wel? Ga gewoon uit mijn hoofd” zei Drew hardop en kleedde zich uit, waarna hij weer in bed
kroop. De hele nacht had hij last van de stem van zijn tweede persoonlijkheid. Af en toe voelde hij zijn grip op de werkelijkheid ook een beetje verdwijnen. Gelukkig werd het rond 6 uur stil in zijn hoofd en leek zijn tweede persoonlijkheid hem even wat rust te gunnen.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
In tegenstelling tot pak hem beet het halve complex had Arthur heerlijk geslapen. Hij werd wakker met zijn pandabeer in zijn armen. Niet iedereen heeft een ander persoon om omhelst te worden... Het was wel vroeg in de ochtend, pas half zeven. Je mocht niet naar buiten, wat Arthur uiteraard meteen deed. Hij trok zijn cars-sloffen aan (die ene rooie auto, lightning mcqueen ofzo?), deed een blauwe badjas aan en pakte zijn zonnebril op. Hij deed hem op en liep naar de spiegel in de badkamer. Hij gaapte luid, want ja, hoe lekker je slaapt, half zeven 's ochtends is altijd te vroeg. Hij vroeg zich wel af hoe het zal zijn als hij in de spiegel zou kijken met zijn zonnebril af, zo van, zou hij nog steeds dood gaan? Of zou hij niet doodgaan maar iets anders doen? Hij ging het niet uitproberen, want dan zou hij of doodgaan en wegrotten of doodgaan en een massamoord plegen omdat iedereen de deur inramt en in zijn ogen kijkt. Best wel slechte ideeën, maar niet zo slecht als die keer dat hij een taart ging maken en dat de zout en de suiker was omgewisseld. Arthur liep de badkamer uit en schuifelde naar buiten. Hij maakte ruzie met het krakende slot op zijn deur, die hij won na een aantal keer beuken, waardoor waarschijnlijk vijf mensen wakker zijn geworden. Oeps. Hij liep naar de kantine en deed de koffiekan aan. Hij wachtte, leunend tegen de kastjes tot het bliepje ging. Nog steeds in zijn cars-sloffen en badjas.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Ryth was vroeg wakker, hoewel.. hij had simpelweg niet meer kunnen slapen. Hij liep door de gangen met een fles vodka in zijn handen en een brandende sigaret in zijn mondhoek. Hij had een soort 'fuck-this-shit' dag, wat betekende dat het hem allemaal niets meer uitmaakte. Als iemand er problemen mee had, dan klooide hij wel even met hun herinneringen.
Hij had wallen onder zijn ogen en zijn haren zaten nogal wild. Hij had simpele sneakers aan, zijn witte handschoenen staken uit de broekzak van zijn joggingsbroek, en hij droeg een wit shirt met de tekst 'If found, return to hell' op de achtkant.
Hij had niet eens moeite gedaan om zijn handschoenen aan te doen, en zowel zijn fles drank als zijn sigaret had een zwarte vlek erop. Maar Ryth's ogen staarden dood voor zich uit terwijl hij de kantine inliep, de rare gozer met z'n fucking cars-sloffen negerend. Hij nam nog een hijs terwijl hij op een tafel ging zitten, wachten totdat hij koffie kon maken. Hoewel hij drinken genoeg had in zijn kamer, en hij nog een grote slok van de vodka nam, vond hij koffie toch wel het fijnste in de ochtend.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Helaas voor Drew, was om 6 uur in de ochtend pas rust hebben te laat. Slapen zat er niet meer in. Waarschijnlijk zouden de leraren hem toch elk moment voorzichtig wakker proberen te maken.
Voorzichtig ging Drew daarom overeind zitten en gooide hij zijn benen over de rand. Zijn hoofd begon te bonken, doordat hij te weinig slaap had gehad en er niet goed tegen kon. Een zucht verliet zijn lippen en een hand ging door zijn haren heen. Hij wou heel graag gewoon zijn. Zonder die rottige tweede persoonlijkheid of wat dan ook. Helaas zat dat er niet bij hem in. Bij niemand op deze school, dus zou hij ook niet hardop klagen.
Even keek Drew naar de kleren op de grond, maar besloot ze maar niet aan te trekken. Daarom stond hij op en gooide ze in de wasmand in zijn kamer, voor hij schone kleren uit de kast pakte. Een zwarte trui met gele banaan en een donker blauwe spijkerbroek. De broek was zo donker, dat hij bijna zwart leek en was hier en daar een beetje versleten of had een gat, bijvoorbeeld bij zijn knie. De gat in de knie zat er altijd al, de rest kwam door de jaren heen. Hij moest echt nieuwe broeken kopen, maar had er niet echt zin in en mocht niet altijd van het schoolterrein af.
Met een zucht kleedde hij zichzelf om en liep naar de badkamer, waar hij zijn haren een beetje in model bracht. De wallen onder zijn ogen zagen er niet uit, dus besloot hij zijn zonnebril weer op te zetten. Zo vielen de wallen minder op en waren de andere bewoners hier ook wat veiliger. Drew kon soms nogal chaggie zijn als hij weinig slaap had en was dan een makkelijke prooi voor zijn tweede persoonlijkheid. Misschien was dat ook wel de reden dat hij hem de hele nacht wakker had gehouden.
Toen Drew klaar was, liep hij rustig zijn kamer uit, richting de kantine. Daar zag hij Arthur en Ryth al zitten wachten op de koffie. "Goedemorgen" zei Drew rustig en plofte neer op een stoel in de kantine. Blijkbaar moest hij even wachten op de koffie, waar hij totaal geen zin in had, maar goed. Het moest maar even.
Terwijl hij zijn zonnebril beter opzette, probeerde hij het getik van de klok te negeren. Het werkte hem een beetje op de zenuwen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld