Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Why are we so different?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Zwijgend staar ik naar de muren in de kale cel. Ik ben hier al zo lang als ik me kan herinneren, maar me thuis voelen? Nee, dat heb ik hier nooit gehad. Het is één grote gevangenis, waar geen einde aan lijkt te komen. Het is alles wat ik en Blake hebben. Ergens anders kunnen we niet heen. En al zouden we vluchten, dan vindt onze baas ons toch wel weer. En dan komen we er niet mee weg en worden onze problemen alleen nog maar groter.. Ik laat mijn gedachten achterwege wanneer het me opvalt dat Leyla erg onrustig is. Ze heeft haar ogen gesloten, maar ze heeft een vreemde uitdrukking op haar gezicht. Haar handen trillen helemaal en ze begint te schreeuwen. Vlug sta ik op en loop naar haar toe. Het zweet liep van haar voorhoofd, en ze schud haar hoofd heen en weer. Ze had waarschijnlijk een nachtmerrie. Ik pak voorzichtig haar arm vast om haar te laten weten dat ze niet alleen is. Ik zie dat ze haar ogen verschrikt opent en me met een bange blik aankijkt. Haar ademhaling gaat wel erg snel.. Ik ga naast haar zitten op het bed. "Rustig maar, het is niet echt" mompel ik, een beetje bezorgd. Ik weet niet waar het ineens vandaan kwam, maar ze leek erg in paniek. "Hier, drink even wat" Ik pak een waterflesje van de grond en geef het aan haar.

Alys:
Ik merk dat hij mijn arm nog steeds vast heeft. Het is erg lief van hem dat hij zo tegen me doet. En dat terwijl hij me verder helemaal niet kent. 'Hij doet het alleen uit medelijden, zie je dat dan niet' zegt de stem in mijn hoofd. 'Niemand geeft erom hoe je je voelt' Ik zucht onhoorbaar en bijt op mijn lip. En nu begon het allemaal weer overnieuw.. Net nu ik dacht dat het afgelopen zou zijn, dat ik mezelf kon veranderen. Ik wil dit niet. Ik kan dit niet. Ik schrik even op wanneer Blake weer tegen me begint te praten. Ik schud voorzichtig mijn hoofd en strompel verder. Hij zal het toch niet snappen. Niemand zal me begrijpen, dat weet ik zeker. Ze zullen me aanzien voor een gek, denken dat ik doorgedraaid ben. Dat kan ik er nu niet bij hebben. Ik grijp naar de wond op mijn been, die wel erg pijn begint te doen. Alsof alles nog niet erg genoeg was.. De steken lijken erger te worden, maar ik wil nu niet stoppen. Ik moet gewoon doorgaan tot we bij de kamer zijn, het is vast niet ver meer. Ik druk mijn nagels weer in mijn huid om mijn aandacht van mijn been af te lijden. 'Nog een klein stukje..' denk ik bij mezelf. 'Je bent er bijna..'

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Alys schudt voorzichtig met haar hoofd. Ik weet dat haar iets dwars zit, maar als ze er niet over wil praten kan ik haar niet helpen. Misschien wil ze er een andere keer over praten. Ik merk dat ze pijn heeft en ze zet haar nagels weer in handen. 'Ik ga je tillen,' zeg ik. Dit keer geef ik haar geen andere keus, want ik wil niet dat ze zichzelf pijn doet. Ze heeft vandaag al genoeg pijn geleden en ik vond het verschrikkelijk om haar in zo veel pijn te zien. Ik til haar van de grond en loop het laatste stukje naar onze cel en leg haar op het andere bed. Ik kijk even naar Leyla. Ze leek wel in paniek. Was er iets gebeurd?

Leyla:
Ik kom langzaam overeind en pak het flesje van hem aan. Ik drink een paar slokjes en ik merk dat de paniek weer weg begint te trekken. Er was de afgelopen dagen veel gebeurt, maar nachtmerries had ik hiervoor nog niet gehad. Ik hoopte maar dat het bij deze zou blijven. Blake kwam met Alys in zijn armen de cel binnen lopen. Haar ogen waren rood van het huilen. Alys leek me niet iemand die snel zou huilen, maar in deze situatie vond ik het redelijk normaal. Ik richt mijn blik weer op Mason en kijk in zijn bruine ogen en glimlach even zwak.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik ben blij dat ze weer wat rustiger wordt. Ik wist niet waar de nachtmerrie over ging, maar zo te zien was had het haar echt bang gemaakt. Ze glimlacht naar me, en ik voel me opgelucht. Ik was even bang dat ze nog erger in paniek zou raken. Ze heeft al zo veel meegemaakt vandaag, als ze nu ook niet meer kan slapen.. Ik zucht wanneer het slot van de deur klinkt. Het was dus al 10 uur 's avonds, en we zullen er voor de komende uren niet meer wegkomen. Ik zie Leyla me vragend aankijken. "De deuren gaan hier automatisch opslot, morgenochtend kunnen we weer uit deze kamer" Het was echt stom dat het zo ging, maar je went eraan. Nu wist ik dat ik er niet veel aan kon doen om het te veranderen, en leg ik me erbij neer. Ik neem het waterflesje van haar over en neem zelf ook een slok.

Alys:
Het lopen gaat steeds moeilijker, maar ik zet door. Ik wil gewoon niet weer opgetild moeten worden. Ik wil zelf iets kunnen doen zonder al deze pijn. Blake komt wat dichterbij lopen en heeft blijkbaar gemerkt dat het steeds pijnlijker wordt. "Nee het lukt w-" Ik wordt opgetild door hem en lig in zijn armen. Ik zucht even maar houd verder mijn mond. Ik kan hem wel zeggen dat hij me los moet laten maar dat zal hij toch niet doen. Eenmaal aan het einde van de gang loopt hij de hoek om, een cel in. Op het bed zie ik Leyla liggen, die met een vreemde blik voor zich uit kijkt. Wat was er met haar gebeurd? Blake legt me op het andere bed, maar liggen kan ik nu niet. Ik ga wat naar achter zitten met mijn rug tegen de muur in de hoek van de kamer. Mijn benen trek ik op, waar ik mijn armen omheen sla. Ik hoor een vreemd geluid bij de deur. Werden we nou opgesloten? Mason zucht overduidelijk en hij lijkt te weten wat er aan de hand is. Ik zwijg erover en laat mijn hoofd rusten tegen de muur. Ik wilde gewoon dat deze dag zo snel mogelijk voorbij was. Ik sluit mijn ogen, ook al weet ik dat ik toch niet kan slapen. Te veel gedachtes gaan door mijn hoofd, alle beelden van wat er allemaal gebeurd is vandaag. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. Ik hoop maar dat ik toch in slaap weet te vallen, dan kan ik alles hopelijk even vergeten..

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik hoor het slot bij de deur klikken en zucht even. We zaten hier opgesloten tot de deur morgen weer open ging. Ik verveelde me altijd dood, want het lukt meestal niet om al gelijk in slaap te vallen. Ik was op 10 uur nog niet moe. Alys zat in de hoe van kamer met haar benen opgetrokken. Ze had haar ogen dicht, maar volgensmij sliep ze niet. Ik hoopte dat ze in slaap zou vallen, want haar lichaam had rust nodig om te kunnen genezen en ze had afgelopen nacht ook niet geslapen. Ik ga op de grond zitten met mijn rug tegen de muur en staar een beetje voor me uit, er was niet veel anders te doen.

Leyla:
Ik hoor een raar geluid bij de deur en kijk Mason vragend aan. We zaten dus opgesloten, totdat de deuren morgen weer open gingen. Mochten Alys en ik eigenlijk wel in deze cel komen? Ik wil niet dat Mason en Blake problemen krijgen door ons. Ik ging weer liggen. Ik was nog steeds duizelig en dat zou alleen weg gaan als ik genoeg rust kreeg. Ik probeerde te slapen, maar het lukte niet. Ik was moe, maar in mijn hoofd waren er te veel gedachtes. Ik staarde naar het plafond in de hoop om toch in slaap te vallen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Na een paar slokken water zet ik het flesje weer weg. Meer water hadden we hier verder niet in onze kamer, en ik wist ook niet of iemand anders nog wilde. Ik zag dat Leyla nog wakker is en naar het plafond staart. Ze zag er niet uit alsof ze zin had om ergens over te praten dus ik hou maar mijn mond. Ze heeft de rust hard nodig om weer goed te kunnen genezen. En van de baas krijgen we morgenochtend vast weer een hele preek over dat we ze uit die cel gehaald hebben. Maar dat maakt me helemaal niets uit, ik kan hem wel aan. Als hij denkt dat ik het goed vind dat hij hen dit aan heeft gedaan, dan is hij gek geworden. Ik ga wat beter zitten en stroop de mouwen van mijn shirt een beetje op. Het was aardig warm geworden hier. Er zat dan ook geen raam, dus het was niet echt een verassing.

Alys:
Een tijdje gaat voorbij, maar slapen dat kan ik niet. Mijn hoofd zit te vol, het is onmogelijk om nu goed te rusten. Ik open mijn ogen en kijk rond de kamer. Blake en Mason zitten beide op de grond, terwijl ik en Leyla op een bed zitten. Ik schuif nog iets meer naar de hoek van de kamer. "Je mag best op het bed komen zitten hoor" mompel ik. Op de harde vloer zitten is niet echt bepaald comfortabel, en ik wil niet dat ze vanwege mij op de grond moeten slapen. Ze hadden al genoeg voor ons gedaan. Ik voel even aan mijn hoodie, die nog helemaal onder het bloed zit. Ik had toch niet nog een wond? Ik doe voorzichtig hem uit en kijk trek mijn topje iets omhoog. Blauwe plekken en kneuzingen had ik zeker, maar gelukkig heb ik geen andere verwondingen. Ik doe het topje weer omlaag en leg de hoodie naast me neer. Ik ben zo moe geworden van alles. Waarom lukt het me nou niet om te slapen? Ik sla mijn armen wat beter om mijn benen heen en kijk afwezig voor me uit.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik hoor wat Alys zegt en schudt even met mijn hoofd. Zij had haar rust meer nodig dan ik en ik kon voorlopig toch nog niet slapen. Natuurlijk zit een bed comfortabeler, maar ik vind het niet erg om op de grond te zitten. De muur ik lekker koud, dat voelt wel fijn in deze benauwde cel. Ik staar weer voor me uit en denk even na over alles wat er was gebeurd vandaag. Vanochtend liepen we nog in het bos en zitten we met z'n vieren in een cel, waarvan er 2 zwaar gewond zijn geraakt vandaag. Als ik de tijd terug had kunnen draaien, had ik ze laten gaan toen het nog kon. Nu was het te laat en we konden er niks meer aan veranderen.

Leyla:
Ik lig al een tijdje naar het plafond te staren, maar ik kan nog steeds niet slapen. Ik draai me op mijn zij en trek mijn benen op. Ik wil mijn armen om mijn benen slaan, maar ik laat ze snel weer los. Het doet pijn als ik de blauwe plekken aanraak. Er is nu ruimte voor Mason, als hij op het bed wil slapen. Zouden er vaker mensen worden mishandeld zoals Alys en ik vandaag? Zouden Mason en Blake ook zijn mishandeld? Ik heb op dit moment wel duizend vragen, maar ik heb geen zin om te praten. Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Niemand weet wat om te zeggen. Alys en Blake zijn nog wakker, Leyla heeft ondertussen haar ogen weer gesloten. Slapen, dat had ik nodig. Ik weet niet waarom, maar ik kan gewoon niet tot rust komen. Niet zonder te weten wat er gaat gebeuren. Wat we gaan doen nu we Alys en Leyla uit die cel hebben gehaald. Als we worden ontslagen, dan hebben we nergens meer om heen te gaan. Worden we niet ontslagen, dan moeten we nog meer van dit soort klussen doen. Of geldt de afspraak nog dat we Alys en Leyla moeten trainen? Ik weet het echt niet meer. En veel zin om hier verder over na te denken heb ik niet. Ik leun wat meer achterover en besluit om toch maar weer te proberen om te slapen. Niet dat ik verder wat anders kon. Ik sluit mijn ogen en probeer mijn gedachten op nul te zetten, in de hoop om in slaap te kunnen vallen.

Alys:
Geen van beide lijken toe te stemmen of verder te reageren op mijn vraag. Blake schudt zijn hoofd, en blijft op de grond zitten. Nouja, dan niet. Ik heb het tenminste gevraagd. Ik ga wat beter zitten op het bed en haal een hand door mijn haar. Dat zat onderhand al nergens meer naar, en ik zag er volgensmij net uit als een zombie. Maar ik kan er toch niets aan doen op dit moment. Het lijkt me niet dat deze gevangenis ergens een speciale meidenbadkamer heeft ofzo. En de jongens, waarom deden ze ineens zo aardig? Eerst leken ze nog niets om ons te geven, gezien het feit dat ze ons gewoon hier afgegeven hebben om zo behandeld te worden. Waarschijnlijk medelijden, of schuldgevoel. Waarom zouden ze anders zo doen? Ik denk weer terug aan een paar uur geleden, toen het allemaal begon. Leyla en ik, die in een cel werden vastgeketend en mishandeld. Ik voel de woede en angst in mezelf opkomen. Maar ook alle pijn komt weer terug. Ik wil die gedachten uit mijn hoofd zetten, maar het lukt gewoon niet. Ik wil me niet zo voelen, het beeld blijft maar voor mijn ogen komen. Ik laat mijn hoofd rusten op mijn knieën en sluit mijn ogen.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Het lukt niet om in slaap te vallen. Ik ben zenuwachtig voor wat er morgen gaat gebeuren. Ik denk niet dat de baas het goedkeurt dat we Alys en Leyla zonder zijn toestemming uit de cel hebben gehaald. Maar wat moesten we anders doen? Als we hun daar hadden laten liggen, waren ze sowieso doodgebloed. Dat zou ik mezelf echt nooit vergeven. Ik was helemaal vergeten dat we morgen een cursus van James kregen om Alys en Leyla te trainen, als dat nog door ging tenminste. Ik had op dit moment echt geen behoefte om James en Tyler te zien. Alleen al door aan hun te denken kwam er woede omhoog. Ze waren te ver gegaan. Op deze manier kan je al helemaal niet slapen, dacht ik bij mezelf. Ik probeer mijn hoofd leeg te maken en na een lange tijd val ik eindelijk in slaap.

Leyla:
Waarom viel ik nou niet gewoon in slaap? Ik ben hartstikke moe, maar slapen? Nee, dat lukte niet. Zouden Alys en ik morgen weer worden overhoord? Ik hoopte van niet, want we hadden nog steeds geen antwoord op de vragen en nu wisten we wat voor gevolgen dat had. Ik word bang bij het idee dat we misschien weer door dezelfde hel als vandaag moeten. Ik zet de angst uit mijn hoofd. Daar wil ik nu niet aan denken. Ik wil niet nog een keer een nachtmerrie hebben en deze gedachtes zullen daar niet erg bij helpen. Ik sluit mijn ogen weer en val dan eindelijk in slaap.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Nog steeds lijkt mijn hoofd te ontploffen van gedachten. Alles komt aan me voorbij, de zorgen van wat er nog gebeuren gaat. Wat zal de baas van onze actie vinden? Gaat hij Tyler en James nog straffen voor wat ze hen hebben aangedaan? Morgen zullen en we als het goed is een training krijgen van James over hoe we ze het beste kunnen leren over het zijn van een Shadowhunter. Ik ben eigenlijk allang blij dat wij ze mogen trainen en niet een van hen. Nu kunnen we ze beide goed in de gaten houden en ze beschermen als het nodig is. Ook hebben die twee kakkers dan geen reden meer om zomaar langs te komen en ze misschien wat aan te doen. Maar hoe gaat het aflopen met ons? En met Leyla en Alys? Ik probeer aan iets anders te denken. Zo ga ik nooit in slaap vallen, dat weet ik zeker. Na een tijdje proberen is het me eindelijk gelukt om mijn gedachten stop te zetten. Ik ga wat beter zitten en val dan langzaam in een diepe slaap.

Alys:
Mijn hoofd lijkt alleen maar voller te worden. Gedachte bij gedachte komt erbij. Ik heb het gevoel alsof mijn hersenen elk moment uit elkaar kunnen knallen. Beelden flitsen voor mijn ogen, steeds weer opnieuw. Wat er allemaal in me omging, terug in die cel. Hoeveel pijn ik had geleden toen ik voor de zoveelste keer weer getrapt werd. De stekende pijn die in mijn been kwam toen de jongen het mes er vol in stak. Mijn paniek die door mijn hoofd ging, de woede maar tegelijkertijd ook verdriet. Verdriet om dat wij dat mee moesten maken, zonder te weten waaraan we het verdiend hadden. En de angst.. De angst dat ik er niets aan kon doen om hen te laten stoppen. Ik zat vastgeketend en kon nergens heen. Altijd heb ik wel wat te zeggen, of een plan in mijn hoofd om ergens weg te kunnen komen. Maar in die cel.. Ik voelde me zo machteloos. Ik kon de pijn niet wegnemen, niet bij mezelf en niet bij Leyla. Het deed me meer pijn dan ooit om te moeten zien hoe Leyla werd toegetakeld, zonder haar te kunnen helpen. Zonder mezelf voor haar te kunnen gooien. Om de pijn van Leyla weg te kunnen nemen. Nee, ik kon niets behalve pijn lijden en toekijken hoe Leyla hetzelfde doormaakte. Het zweet loopt me van mijn voorhoofd. Mijn ademhaling gaat steeds sneller en ik heb het gevoel dat ik aan het stikken ben. In paniek open ik mijn ogen en probeer mezelf weer wat rustiger te krijgen. 'Het is niet echt' zeg ik tegen mezelf, steeds maar weer. Ik blijf het herhalen, zodat ik het ga geloven en me erover heen kan zetten. Ik wil dat dit allemaal weggaat..

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
TS: volgende ochtend
Leyla:
Langzaam open ik mijn ogen. Ik voel me veel beter dan gisteren. De wond op mijn pols doet minder pijn, ik ben niet meer duizelig en de misselijkheid is ook weggetrokken. Ik kijk even om me heen. Mason en Blake liggen allebei op de grond te slapen. Alys zit nog steeds met opgetrokken knieën in het hoekje op het bed en ze staart voor zich uit. Had ze wel geslapen vannacht? Ik sta op en loop naar het andere bed. Omdat de duizeligheid weg was en ik, behalve een heleboel blauwe plekken, geen verwondingen op mijn benen had, ging lopen weer goed. Ik ging naast haar zitten. 'Hoe voel je je?' vraag ik aan haar. Ik wil Mason en Blake niet wakker maken, dus praat ik heel zachtjes.

Blake:
Ik word wakker als ik zachte stemmen hoor. Alys en Leyla zitten naast elkaar op een bed met elkaar te praten. Ze waren goede vriendinnen, dat kon je gelijk merken. Ik hoor de klik bij de celdeur. We zitten in ieder geval niet meer opgesloten. Ergens maakt het me ook een beetje zenuwachtig, want we kunnen nu elk moment bij de baas worden geroepen, omdat hij waarschijnlijk een hele preek gaat houden over wat we gister allemaal verkeerd hebben gedaan. Misschien worden we zelfs ontslagen. Ik zet de gedachte uit mijn hoofd. Niet aan denken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik open mijn ogen en gaap klein. Ik was dus toch nog in slaap gevallen gisteren. Dat verbaast me eigenlijk wel, maar ik ben wel blij dat ik nog wat slaap heb weten te pakken. Vandaag wordt een vermoeiende dag, heb ik zo het gevoel. Ik ben helemaal onderuit gezakt in slaap gevallen, erg lekker zat het niet. Mijn nek begint er een beetje pijn van te doen. Ik ga wat meer overeind zitten en wrijf in mijn ogen. Iedereen lijkt wakker te zijn, en dat is maar goed ook. We kunnen elk moment opgeroepen worden door de baas. Dan moeten Leyla en Alys natuurlijk ook wel mee, het gaat tenslotte ook over hun toekomst. Het was nog steeds behoorlijk warm hierbinnen. Ik pak het flesje water van de grond en neem een grote slok water.

Alys:
Urenlang heb ik voor me uit zitten staren. Mijn hoofd nog steeds te vol om in slaap te kunnen vallen. Ik heb niet opgelet wie er allemaal al in slaap was gevallen. Ik was helemaal in gedachten verzonken, de hele nacht lang. Ik kreeg het vaak benauwd hier. Maar ergens heen kon ik niet. De deur zat op slot, en ik kan nu moeilijk die deur inrammen. Niet dat dat überhaupt mogelijk was, het was van een soort staal gemaakt met een best sterk slot. Ik knipper een paar keer met mijn ogen, die langzamerhand toch wel dicht beginnen te vallen. Ik heb al twee dagen niet geslapen, en dat eiste nu zijn tol. Ik sta net op het punt om de vermoeidheid te laten winnen als Leyla naast me komt zitten. Ze zag er gelukkig al weer wat beter uit, het slapen had haar goed gedaan. Toch lijkt ze bezorgd te zijn om me. "Het gaat wel" zeg ik zacht. Ze kon zich beter druk maken om zichzelf, zij was degene die bijna doodgebloed was, aan de wond op haar pols te zien. "Voel je je al wat beter?" vraag ik zo zacht mogelijk, om het onderwerp te veranderen. Ik hou er gewoon niet van om over mezelf te praten, of over hoe ik me voel. Ik wrijf in mijn ogen en kijk naar Leyla.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik kijk ik Alys' ogen als ze antwoord geeft op mijn vraag. Ze zag er minder goed uit dan ze zei. Ze was heel erg moe, dan kon je zo zien. Als ze vannacht niet had geslapen, had ze al 2 nachten niet geslapen. Waarom kon ze niet slapen als ze zo moe was? Misschien door de schok van wat er gister allemaal was gebeurd. Ik schrik op uit mijn gedachtes als ik Alys' vraag hoor. 'Ja, veel beter,' antwoord ik en glimlach even zwak. Naast de celdeur lichte een schermpje op. Het schermpje was me eerder nog niet opgevallen. Onze vier namen stonden erop en daaronder staat dat we naar het kantoor van de baas moeten komen. Zouden Blake en Mason worden aangesproken? Ik hoop het niet, want ik wil niet dat ze problemen krijgen door ons. 'Kan je zelf lopen?' vraag ik aan Alys.

Blake:
Ik zie dat Mason ook wakker wordt. Niet veel later licht het schermpje naast de celdeur op. Onze namen en de opdracht om naar het kantoor te komen. Ik wist nu al dat de baas een preek ging houden over wat we verkeerd hebben gedaan, dat doet hij altijd als we iets verkeerd hebben gedaan. We hadden al twee van de drie waarschuwingen, dus als hij dit als een waarschuwing ziet, worden we ontslagen. Ik zucht even en sta dan op. Mijn benen zijn stijf, omdat ik de hele nacht in dezelfde positie op de grond heb gelegen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik drink het flesje water leeg en zet het op de grond. Naast me zie ik het schermpje oplichten. En nu was het zover.. Onze vier namen staan erop, dat betekent niet veel goeds, dat wist ik wel. Ik zucht diep en pak met mijn hand de stang van het bed vast, waaraan ik me optrek. Mijn nek deed nog een beetje pijn van het liggen, maar dat gaat zo wel weer over. Ik strijk nog even mijn shirt glad en loop dan naar de deur. "We kunnen beter maar gaan, anders wordt het nog erger" mompel ik, en ik open de deur. Het ging erg zwaar open vanwege het stalen materiaal en het grote slot dat erop zat. Met een beetje moeite weet ik hem open te krijgen. Ik loop vast vooruit, Blake en de rest komen vlak achter me.

Alys:
Ik glimlach naar Leyla. Gelukkig gaat het met haar wat beter, ik was even bang dat het gisteren niet meer goed zou komen. Ze was er nog erger aan toe dan ik, en ik ging al stuk van de pijn. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een klein schermpje oplichten. Erop stonden onze vier namen. Wat betekende dit dan weer? Als Leyla en ik weer opgesloten worden dan geef ik me niet over. Voor geen goud dat ik ons dat weer laat overkomen. Ik ga wat meer omhoog zitten en duw mezelf omhoog. De pijn steekt weer in mijn been maar ik geef niet toe. Ik wil niet weer opgetild worden door Blake. "Ja het lukt wel" mompel ik en ik ga van het bed af. Het voelt vreemd om weer op mijn eigen benen te staan, en ik wankel eventjes maar weet mezelf overeind te houden. Ik zie Leyla bezorgd kijken. "I'm fine" zeg ik nog een keer, ze hoeft zich echt geen zorgen over me te maken. Ik glimlach klein naar haar en strompel sloom achter Mason aan de kamer uit.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
We liepen met z'n vieren door de gang. Mason liep voorop en Alys en Leyla liepen achter me. Iedere stap dat we dichterbij komen voel ik de zenuwen stijgen. Ik ben bang voor het nieuws dat we krijgen. Het laatste dat ik op dit moment wil is ontslagen worden. Ik had geen idee wat Mason en ik dan zouden moeten doen. Ik zucht nog even voordat we het kantoor in liepen. Hier gaan we dan. De baas zat weer achter zijn bureau en Tyler en James stonden weer achter hem. 'Ik denk dat jullie wel weten waarom jullie hier zijn,' zegt de baas. Ik knik even kort.

Leyla:
Ondanks dat Alys zei dat het goed ging, zag ik de pijn in haar ogen. Ze liep gewoon door, dus besloot ik er maar niks van te zeggen. Ik merkte dat Mason en Blake gespannen waren. Dat betekend niet veel goeds. Wat zouden we moeten doen? Wie zou er in het kantoor zitten? Dezelfde man als gisteren? Zwijgend lopen we door de gang. Zodra we het kantoor binnen lopen, zie ik de jongens die ons gisteren hebben mishandeld staan. Beelden flitsen door mijn hoofd en ik voel de angst weer omhoog komen. Ik kijk snel de andere kant op in de hoop de flitsende beelden te stoppen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Eenmaal bij de baas aangekomen was de spanning om te snijden. Ik knik naar de baas. We wisten inderdaad allang waar dit over ging. "Jullie kleine reddingsactie wordt niet gewaardeerd" zegt hij, en hij kijkt ons een beetje boos aan. Het kan best zijn dat het niet goed viel, maar wat moesten we dan doen? Maar gewoon staan te wachten of ze het zouden overleven of niet? Ze laten creperen van de pijn voor iets wat ze helemaal niet gedaan hebben? Dat was ik in elk geval niet van plan, en Blake ook niet. "Met alle respect meneer, maar toen wij ze vonden waren ze al bijna dood gebloed" zeg ik met een serieuze blik. Dood had hij al helemaal niets meer aan ze, dus eigenlijk zal hij ons dankbaar moeten zijn. Tyler en James zijn degene die gestraft moeten worden, niet wij. "Dat kan best zijn, maar dit flik je me niet nog een keer" Ik knik naar hem en staar naar de grond. Dat was het beste wat we konden krijgen. We zijn niet ontslagen, daar moesten we al blij mee zijn. "En nu weg uit mijn kantoor, jullie hebben twee meiden om te trainen" Tyler en James staan met een grijns achter het bureau. Ik kijk ze waarschuwend aan en richt me dan op de rest. "Kom, dan gaan we naar de trainingszalen"

Alys:
Gelukkig lieten ze me dit keer wel zelf lopen. Het optillen was ik onderhand wel zat, en ik hou er gewoon niet van als mensen dingen voor me doen. Ik kan het ook wel gewoon zelf, dus waarom zou ik hulp nodig hebben? Ik weet dat ze het goed bedoelen maar ik vind het gewoon niet fijn. Ik los liever zelf de dingen op, als ik hulp nodig heb dan vraag ik het wel. Ookal doe ik dat niet zo snel en heb ik het vaak niet nodig. Ik strompel achter Mason aan naar het kantoor, waar dezelfde twee jongens als gisteren staan. Ik kijk ze beide aan en pers mijn lippen op elkaar om me in te houden. Ik moet nu geen uitbarsting krijgen, dan krijgen we alleen nog maar meer problemen. Ik luister mee naar het gesprek. Was die man dan echt van plan om ons daar gewoon te laten sterven? Wat een eikel zeg, dat iemand zo kon denken. Ik haal een hand door mijn haar. Wacht, hoorde ik dat nou goed? Moeten we getraind worden? "Waar slaat dit dan weer op?" mompel ik boos. Was dit allemaal maar een test? Deze mensen waren echt niet goed wijs.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld